တွန့်တွန့်လူးသွားတဲ့ အိမ်ထောင်သည် မမကြီး

လင်းအောင်နှင့် မခင်ကြည်တို့က ရပ်ဆွေရပ်မျိုးဟု ပြောရမည့် တစ်ရွာတည်းသားတွေဖြစ်သည်။ ရွာမှာနေစဉ်ထဲက ခြံခြင်းကပ် အိပ်ချင်းကပ်လျက်နေထိုင်ခဲ့ကြသည်ဖြစ်သည်။ မခင်ကြည်က လွန်ခဲ့သော ၄နှစ်ခန့်ကထဲက ကိုငွေတင်နှင့် အိမ်ထောင်ကျကာ မြို့သို့ပြောင်းရွှေ့နေထိုင်ခဲ့သည်။ ရွာမှာက အလယ်တန်းကျောင်းသာ ရှိသည်။ အထက်တန်းကျောင်းမရှိသဖြင့် ၈တန်းအောင်ပြီး ကျောင်းဆက်တတ်မည့်ကျောင်းသားကျောင်းသူတိုင်း မြို့သို့ ပြောင်းရွှေ့နေထိုင်ကာ ကျောင်းတက်ကြရသည်။ မြို့တွင်လည်း နီးစပ်ရာဆွေမျိုးမိတ်ဆွေများ၏ နေအိမ်တွင်အတူနေထိုင်ကာ ကျောင်းတက်ကြရသည်ဖြစ်သည်။

ထို့ကြောင့်ပင် လင်းအောင်တစ်ယောက် ၈တန်းအောင်ပြီး ၉တန်းတွင် ကျောင်းဆက်တက်ရန်အတွက် မြို့သို့ရောက်ခဲ့ရသည်။ လင်းအောင်၏မိဘများနှင့်ကလဲ မခင်ကြည်နှင့်က သားချင်းတွေလိုဖြစ်နေပြန်၊ နောက်ပြီး လင်းအောင်၏အဒေါ်နှင့်ကလည်း မခင်ကြည်နှင့်က သူငယ်ချင်းတွေဖြစ်လေတော့ မခင်ကြည်သည် လင်းအောင်ကျောင်းတက်ရန်အတွက် အိမ်တွင်နေထိုင်ရန် လက်ခံထားခဲ့ရလေသည်။ လယ်တွေခြံတွေရှိသော လင်းအောင်၏ မိဘများက မခင်ကြည်တို့အတွက် တစ်လလျှင် ဆန်နှစ်အိပ်နှင့် ငွေနှစ်သောင်းအား လင်းအောင်၏ စားစရိတ်အတွက်ဆိုကာ ပေးသဖြင့်လဲ မခင်ကြည်တို့လင်မယားက လင်းအောင်ကို လိုလိုလားလား ထားခဲ့ခြင်းလည်း ဖြစ်သည်။

လင်းအောင် ငယ်စဉ်ကလေးဘဝက မခင်ကြည်တို့၏လက်ပေါ်တွင် ကြီးပြင်းခဲ့ရခြင်းဖြစ်သည်။ လင်းအောင်၏ အဒေါ်ဖြစ်သူနှင့် သူငယ်ချင်းဖြစ်သော မခင်ကြည်က မင်းအောင်ကို ဝိုင်းဝန်း ထိန်းကျောင်းပေးခဲ့ရဖူးသည် ဖြစ်သည်။ ရွာမှ မခင်ကြည်ထွက်လာတော့ လင်းအောင်က လေးတန်းကျောင်းသားမျှသာ ရှိသေးပြီး အခုနှင့်တော့ တခြားစီဖြစ်သည်။ အခု လင်းအောင်က အသက်၁၆နှစ် ရှိပြီဖြစ်ပြီး လူပျိုဖြစ်နေချေပြီ။ ကျေးရွာဓလေ့ အတိုင်း ကျောင်းပိတ်ရက် ကျောင်းအားလပ်ချိန်များတွင် မိဘများ၏ခြံအလုပ် လယ်အလုပ်ကို ကြုံသလိုဝင်ပြီး ကူညီလုပ်ကိုင်ခဲ့တာကြောင့်လည်း လင်းအောင်၏ခန္ဓာကိုယ်မှာ တောင့်တောင့်တင်းတင်းဖြင့် သန်မာ ထွားကြိုင်းလှသည်။ လင်းအောင်တစ်ယောက် အိမ်ရောက်လာတော့လည်း သားသမီးမရှိသည့် မခင်ကြည်တို့ လင်မယားအတွက် ကူဖော်လောင်ဖက် လက်တိုလက်တောင်း ကူညီမည့်သူ ရလာခြင်းပင်ဖြစ်သည်။

အထူးသဖြင့် မကြာခဏ ခရီးထွက်ရသည့် ဦးငွေတင်အတွက် အိမ်မှာ မိန်းမသားဖြစ်သူ မခင်ကြည် တစ်ယောက်ထဲကိုသာ ထားရစ်ခဲ့ရသဖြင့် နောက်ကြောင်းမအေးဖြစ်နေရသည်မှ လင်းအောင်ရောက်လာတော့ ကင်းဝေးခဲ့သည်။ မခင်ကြည်အတွက်ကလည်း ယောက်ျားဖြစ်သူ ကိုငွေတင် ခရီးထွက်သွားရင် တစ်ဦးတည်းအိမ်မှာ ကျန်ရစ်ခဲ့ရသည်မှ အခု လင်းအောင်တစ်ယောက် ရောက်လာသည့်အတွက် သူမအတွက်လည်း အဖော်ရသွားသည်။ မခင်ကြည်၏ယောက်ျား ကိုငွေတင်က မြေတိုင်းစာရေးဖြစ်ပြီး တစ်လလျှင် အမြဲပင် ၁၅ရက်၊ ရက်၂၀လောက် ခရီးထွက်နေရတတ်သည်။ အရင်က ကိုငွေတင်သည် မခင်ကြည်တို့၏ ရွာဖက်တွင် တာဝန်ကျသဖြင့် ရွာသို့မကြာခဏရောက်ရှိကာ မခင်ကြည်နှင့် အိမ်ထောင်ကျခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။

ကိုငွေတင်က မခင်ကြည်ထက် အသက်ကြီးသည်။ ယခု ကိုငွေတင်၏ အသက်က ၄၀ ရှိပြီဖြစ်ပြီး မခင်ကြည်က အသက် ၃၀ ဘဲရှိသေးသည်။ ကိုငွေတင်က လူပျိုကြီးဘဝဖြင့် ကွမ်းတောင်ကိုင် မခင်ကြည်ကို ယူခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ ကိုငွေတင်နှင့်် မခင်ကြည်တို့မှာ သူတို့ချင်း ကြိုက်သည်ဆိုခြင်းထက် လူကြီးတွေ သဘောထားကြောင့် ညားခဲ့ကြရသလိုဖြစ်သည်။ အသောက်အစားလဲမရှိ ရှုပ်ရှုပ်ပွေပွေလဲ မနေတတ်သော ကိုငွေတင်ကို မခင်ကြည်၏မိဘများက သဘောကျခဲ့ပြီး စာရေးစာချီလဲဖြစ်၊ ရုံးပြင်ကနားကိစ္စလည်း အားကိုးရလေတော့ မခင်ကြည်နှင့် သဘောတူပေးစားခဲ့ခြင်းသာ ဖြစ်သည်။ မြို့ကျောင်းသို့ ရောက်လာတော့ လင်းအောင်သည် အပေါင်းအသင်းက စုံလာသည်။ အပေါင်းအသင်းစုံပြန်တော့ အတတ်ကလည်း မျိုးစုံတတ်လာသည်။ ထို့ပြင် လင်းအောင်သည် အရွယ်ကလဲ လူပျိုအရွယ်ဆိုလေတော့ ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်အပေါ် စိတ်ဝင်စားတတ်လာသည့်အပြင် ဒီအရွယ်မှာ ဖြစ်လေ့ဖြစ်ထရှိသော ခန္ဓာကိုယ်တွင်းမှ သွေးသားများ လှုပ်ရှားကစားလာသောကြောင့် ကာမစိတ်များ စေ့ဆော်နှိုးထလာမှုများကလည်း ရှိနေခဲ့ရလေသည်။

ယခုကျောင်းစဖွင့်ပြီး တမိုးကုန်ခဲ့သောကာလတွင်တော့ မြို့တွင်အနေကျလာသော လင်းအောင်တစ်ယောက် တသွေးတမွေးဖြစ်ရုံပင်မကဘဲ အတတ်မျိုးစုံလဲတတ်ကာ အတော်လည်းလူရည်လည် လာခဲ့ပြီဖြစ်သည်။ “အမ ရေချိုးမလို့လား” “အေး” “အိမ်ဘေးအိုးမှာ ရေမရှိဘူးနဲ့တူတယ်” “နေနေ ကျနော်ဆွဲပေးမယ်” ရေချိုးရန်အတွက် ထဘီတစ်ပတ်နွမ်းလေးကို ဝတ်ပြီးဆင်းလာသော မခင်ကြည်ကို အိမ်ရှေ့ရှိ ရေစည်တွင် ရေချိုးပြီး၍ တက်လာသော လင်းအောင်တစ်ယောက် အိမ်ပေါ်သို့မရောက်မီတွင်ပင် တွေ့လိုက်ရသဖြင့် လှမ်း၍ ပြောလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ မခင်ကြည်က အိမ်ဘေးတွင် သူမအတွက်ချိုးရေအိုး သပ်သပ်ထား၍ ရေချိုးသည်။ရေအိုးမှာ ငါးဆယ်ဝင်အိုးလေးဖြစ်သောကြောင့် ရေအသုံးမခံဘဲ မကြာခဏရေကုန်လေ့ရှိသည်။

“အော် ရေပုံးတောင် မီးဖိုဆောင်ထဲမှာနဲ့ တူတယ်” “ကျနော်ယူပြီးလာခဲ့မယ် အမ” “အေး အေး” မခင်ကြည်က အိမ်ဘေးဖက်သို့ ဆက်၍သွားသလို လင်းအောင်ကလဲ အိမ်ပေါ်သို့တက်ကာ ရေပုံးယူရန် မီးဖိုဘက်သို့သွားသည်။ ရေပုံးယူပြီးပြန်ထွက်လာသော လင်းအောင်တစ်ယောက် အိမ်ရှေ့သို့မရောက်သေးမှီမှာပင် မခင်ကြည်ထံမှ ရေသုံးလေးခွက်လောင်း၍ ချိုးလိုက်သံကို ကြားလိုက်ရသည်။ လင်းအောင်က အိမ်ရှေ့သို့ပြန်ဆင်းပြီး အိမ်ရှေ့ရေစည်ထဲမှ သူ့လက်ထဲတွင် ပါလာသောရေပုံးဖြင့်ရေခပ်၍ အိမ်ဘေးသို့လျှောက်အသွားတွင် မခင်ကြည်၏ တစ်ကိုယ်လုံးမှာ ရေတွေရွှဲနေပြီး ရင်လျှားထားသောထဘီလေးကလဲ ဟောင်းနွမ်းကာ ပါးပါးလေးဖြစ်နေရုံမက အချို့နေရာလေးများတွင်ပါ အပေါက်လေးတွေဖြစ်ကာ နှစ်နေရာ သုံးနေရာလောက် အနဲငယ်စီပြဲနေသဖြင့် မခင်ကြည်၏ကိုယ်လုံးမှာ အတိုင်းသားဖြစ်နေရုံမျှမက အတွင်းမှ ဖြူဝင်းသောအသားစိုင်ကလေးများကိုပင် တွေ့မြင်၍နေရလေသည်။ ရေပုံးဆွဲလာရင်းက လင်းအောင်သည် မခင်ကြည်ကို မြင်လိုက်ရသည့်ခဏမှာပင် သေသေချာချာကြည့်လိုက်မိသည့် အဖြစ်သို့ရောက်သွားသည်။ မခင်ကြည်၏ ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုးလေး ဖြစ်နေသောကိုယ်လုံးက သူ့နေရာနှင့်သူ အမို့အမောက် အဝိုက်တွေဖြင့် တင့်တယ်၍နေကာ အသားအရေကလည်း စိုပြေ၍ဝင်းဝါနေသည်ဖြစ်၍ လူပျိုလေး လင်းအောင်ခမျာ ကြည့်မိလိုက်စဉ် ခဏမှာပင် သွေးသားများက ထကြွ၍လာခဲ့ရသည်။ “အိုးထဲမှာ ရေနဲနဲကျန်သေးတာနဲ့ ငါလဲ ခပ်ချိုးပစ်လိုက်တယ်” “အင်း” လင်းအောင်က အိမ်ရှေ့ရေစည်ထဲမှ ရေကို တစ်ခေါက်ပြီးတစ်ခေါက် ခပ်၍ယူကာ ထည့်ပေးနေသည်။ မခင်ကြည်က ရေအိုးလေးဘေးတွင် တစ်ကိုယ်လုံးရေများရွှဲစိုလျက် ခပ်နွဲ့နွဲ့လေးရပ်၍ နေလေသည်။

ဒီမှာတင် ပုဆိုးကို ခါးလယ်မှ ဖြတ်၍ထားကာ နံငယ်ပိုင်းပုံစံလုပ်၍ ဝတ်ထားသော ပုဆိုးအောက်မှ ရှေ့သို့ငေါ၍ထွက်နေသော လင်းအောင်၏ ပစ္စည်းကြီးကို သူရေဆွဲလာတိုင်းလှမ်း၍ လှမ်း၍ကြည့်နေသော မခင်ကြည်ကသတိထားမိသွားသည်။ သတိထားမိလိုက်သည့် ခဏမှာပင် မခင်ကြည်ကလည်း အသေအချာပင် ဂရုစိုက်၍ကြည့်မိလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ဒီကောင်လေးဟာကြီးက ကိုငွေတင်ဟာကြီးထက်ပင် ကြီးမားပုံရသည်ဟုလည်း တွေးလိုက်မိသည်။ ရေဆွဲပြီးသွားတော့ လင်းအောင်က အိမ်ပေါ်သို့ပြန်၍တက်ခဲ့ပြီး သူ့အခန်းထဲသို့ဝင်ကာ အဝတ်အစားလဲသည်။ ဒါပေမယ့် သူ့မျက်လုံးထဲက မခင်ကြည်၏ ရုပ်ပုံလွှာကမထွက်ချေ။ လင်းအောင်ရေဆွဲပေးပြီး အိမ်ပေါ်သို့တက် သွားတော့ ရေဆက်ချိုးနေသော မခင်ကြည်သည်လဲ သူမ၏မျက်လုံးထဲ၌ လင်းအောင်၏အရှေ့ဘက်သို့ ငေါ၍ထွက်နေသော အရာကြီးက မျက်လုံးထဲမှ မထွက်ဖြစ်နေရသည်။

ကျောင်းပိတ်ရက်ဖြစ်သဖြင့် အားလပ်နေသော လင်းအောင်တစ်ယောက် အဝတ်အစားလဲပြီးသည်နှင့် အိပ်ယာပေါ်သို့တက်၍ လှဲနေလိုက်သည်။ အတန်ငယ်မျှကြာလျှင် လင်းအောင်သည် အခန်းထဲတွင်နေရသည်မှာ ပျင်းလာသည်မို့ အိမ်ရှေ့ဘက်သို့ သွားရန် စိတ်ကူးဖြင့် သူ၏အခန်းထဲမှ ထွက်လာခဲ့သည်။ ထိုသို့ထွက်လာရင်းမှ မခင်ကြည်၏ အိပ်ခန်းပေါက်တည့်တည့်သို့ ရောက်တော့ အိပ်ခန်းထဲသို့ လှည့်၍ကြည့်မိလိုက်သော လင်းအောင်တစ်ယေက် ခြေလှမ်းတွေ တုံ့ကနဲ ရပ်သွားသည်။ ပြီးမှ တံခါးပေါက်ဘေးသို့ကပ်ကာ အခန်းတွင်းသို့ ကြည့်၍နေလိုက်သည်။ အခန်းထဲတွင်တော့ မခင်ကြည်က တံခါးပေါက်နှင့် တည့်တည့်တွင်ရပ်ကာ တံခါးပေါက်ဘက်သို့ တစ်စောင်းပေး၍ ဘော်လီအင်္ကျီကို ဝတ်၍နေသည်။ သူမ၏ထဘီက ခါးတွင်သာ ရှိကာ သူမ၏အပေါ်ပိုင်းတစ်ခုလုံးတွင် ဘာအဝတ်အစားမှ မရှိပေ။ ကြည့်ရင်း ကြည့်ရင်းက လင်းအောင်၏ တစ်ကိုယ်လုံး ပူ၍လာကာ ထူအမ်းအမ်းလလည်း ဖြစ်၍လာရလေသည်။

“လင်းအောင်” “ခင်ဗျာ” မခင်ကြည်၏ ခေါ်သံကိုကြားလိုက်ရ၍ လင်းအောင်တစ်ယောက် လန့်ဖြန့်၍သွားသည်။ သူရောက်နေပြီး ကြည့်နေတာကို သိနေပါလားဟူသော အသိကလဲ လင်းအောင်၏ ရင်တွေကို တဒိန်းဒိန်းခုန်၍ လာစေသည်။ “ခဏဝင်ခဲ့ဦးဟာ” ရပ်နေ၍မဖြစ်တော့ပါ။ လင်းအောင်တစ်ယောက် အခန်းထဲသို့ တစ်လှမ်းချင်း ဝင်၍လာသည်။ မခင်ကြည်က အပေါ်မှ အင်္ကျီထပ်မဝတ်သေးဘဲ သူမ၏အပေါ်ပိုင်းတွင် ဘော်လီအင်္ကျီ တစ်ထည်သာရှိပြီး အောက်ပိုင်းတွင် ခါး၌ ထဘီဟောင်းလေး တစ်ထည်ကို လျော့တိလျော့ရဲ ဖြစ်သလိုဝတ်၍ထားသည်။ ဒါပေမယ့် မခင်ကြည်၏ တစ်ကိုယ်လုံးတွင်တော့ သနပ်ခါးတွေက ခြေဆုံးခေါင်းဆုံး လိမ်းထားကာမွှေးကြိုင်၍နေသည်။ အခန်းထဲသို့ မဝံ့မရဲဖြင့် ဝင်၍လာသော လင်းအောင်ကို သူမက မျက်နှာချင်းဆိုင်ရပ်လျှက်က ယဲ့ယဲ့လေးပြုံးကာ ကြည့်၍နေသည်။

လင်းအောင်၏ မျက်လုံးများကလည်း သူမထံသို့ ငေး၍ကြည့်လာသည်။ မခင်ကြည်ရှေ့ လက်တစ်ကမ်းအကွာတွင် လင်းအောင်၏ခြေလှမ်းများ ရပ်တန့်၍သွားသည်။ မခင်ကြည်က လင်းအောင်၏ ရှေ့သို့ တိုး၍ရပ်လိုက်ရာ မျက်နှချင်းဆိုင် ထိလုမတတ် ဖြစ်သွားရသည်။ “အမ ဘောက်သီးကွင်းလေး ဟနေလို့ လုပ်ပေးစမ်းပါဟာ” ကြားလိုက်ရသည်နှင့် လင်းအောင်၏ အကြည့်က သူမ၏ရင်ဘတ်ဆီသို့ ရောက်၍သွားသည်။ ဆူဖြိုးဖွံ့ထွား၍ ဖြူဖွေးနေသော နို့အုံကြီးတွေက ဘော်လီအင်္ကျီထဲမှ ရုန်းကန်၍ တဝက်နီးပါးမျှ ထွက်ပေါ်၍နေသည်။ အိနေသော နို့ကြီးနှစ်လုံး၏အလယ် အထက်နားတွင် ဘောက်သီးကလေးက ရှိနေသည်။ လင်းအောင်၏စိတ်ထဲ၌ ကသောင်းကနင်း ဖြစ်လျှက်ရှိသည်။

တဆတ်ဆတ်တုန်နေသော လင်းအောင်၏လက်များက ဘောက်သီး လေးဆီသို့ လှမ်းလိုက်သည်။ မခင်ကြည်က ရှေ့သို့ထပ်၍ တိုးလိုက်တော့ သူမ၏နို့အုံကြီးတွေက လင်းအောင်၏ ရင်ဘတ်ကို အိစက်စွာ ဖိမိသွားသည်။ မခင်ကြည်၏ လက်နှစ်ဖက်က လင်းအောင်၏ လက်မောင်းနှစ်ဖက်ပေါ်သို့ တစ်ဖက်တစ်ချက်စီ လှမ်း၍ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ သူတို့နှစ်ယောက်၏ အနေအထားက ရင်ချင်းအပ်၍ ဖက်ထားသော အနေအထားဖြစ်သွားသည်။ လက်ချောင်းလေးတွေက တုံယင်နေသဖြင့် ခရီးကမရောက်။ ဒီကြားထဲမှာ ဘယ်လိုမှ စိတ်မထိန်းနိုင်တော့သော လင်းအောင်က သူ၏ပုဆိုးအတွင်းမှ တောင်မတ်နေသော လီးကြီးကို မခင်ကြည်၏ ပေါင်နှစ်လုံးကြားသို့ ရဲရဲတင်းတင်းကြီး တိုးဝင်သွားကာ စောက်ဖုတ်ဟုထင်ရသော မာတင်းတင်း မို့မောက်မောက်နေရာကို ခပ်ဖိဖိထိုးထောက်ထားလိုက်သည်။ လင်းအောင်၏ ခေါင်းတစ်ခုလုံး ပူလောင်၍နေသည်။

သူ၏ အသိဉာဏ်များက ကာမရာဂစိတ်များ လောင်မြိုက်မှုကြောင့် လွင့်ပါးကုန်သည်။ ဤမျှအထိ တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး အပေးအယူသိရှိလာမှုအတွက် မခင်ကြည်က လင်းအောင်၏ ပုခုံးပေါ် မျက်နှာလေး ဝှက်ထားလိုက်သည်။ “အဟင့် ဟင့် သူ့ဟာကြီးကလဲ”ဟု တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်သည်။ ထိုသို့ ပါးစပ်က ချွဲတဲတဲလေးပြောလိုက်စဉ် မခင်ကြည်၏ ပေါင်တန်ကြီးနှစ်ချောင်းက ဘေးသို့ကား၍ ပေးလိုက်လေသည်။ လင်းအောင်၏ တစ်ကိုယ်လုံး ဇိုးဇိုးဇတ်ဇတ် တုန်လာကာ ကားပေးထားသော ပေါင်ကြားအတွင်းသို့ မာတင်းတုတ်ခိုင်ရှည်လျားသော သူ၏လီးတန်ကြီကို ဇတ်ကနဲ ဇတ်ကနဲ ဆောင့်ထိုးလိုက်သည်။ ပုဆိုးနှင့်ထဘီ နှစ်ထပ်ခံထားသည့်ကြားမှ လီးတန်ကြီးက စောက်ပတ်အဝသို့ တင်းကနဲ တင်းကနဲ ထိုးမိသွားသည်။

“အင်း အင်း” မခင်ကြည်က မချိတင်ကဲလေး ငြီးတွားရင်း လင်းအောင်၏တင်ပါးကို စွန်လက်သဲကုတ်သလို စုံကိုင်၍ ကုတ်လိုက်သည်။ လင်းအောင်၏တစ်ကိုယ်လုံး ပေါက်ကွဲသွားသည့်အလား သွက်သွက်ခါသွားကာ မခင်ကြည်၏ ခါးသေးသေးလေးကို တင်းနေအောင်ဖက်ပြီး အားရပါးရကြီး ဆောင့်ချလိုက်ပြန်သည်။ မခင်ကြည်၏ တင်ပါးကြီး အစုံတုန်ခါ၍သွားသည်။ မခင်ကြည်က မောလျှလျှအသံလေးဖြင့် ဆိုသည်။ နှစ်ယောက်စလုံးတို့၏ အသက်ရှူသံတို့က ပူလောင်ပြင်းပြစွာ တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး ရိုက်ခတ်မိနေကြပြီး အသားဖြူသော မခင်ကြည်၏ မျက်နှာလေးမှာ အံ့သြဖွယ် ကောင်းလောက်အောင် နုပျိုစိုလန်းပြီး ရှက်သွေးတို့ဖြင့် ရဲရဲနီလျက်ရှိသည်။ တသက်လုံးက မိမိ၏ မောင်အရင်းလိုနေခဲ့သော လင်းအောင်ဆိုသော ကောင်ကလေး၏ အားရပါးရ ပွေ့ဖက်မှုနှင့် တင်ပါးကြီးများကို ဆုတ်နယ်ခြင်းကို ခံနေရသည့် အရသာမှာ မခင်ကြည်အတွက် တစ်ကြိမ်မျှမခံစားခဲ့ရသော ကာမရာဂအရသာ အသစ်အဆန်းအဖြစ် ခံစားနေရလေသည်။

သူမသည် အပျိုရိုင်းလေးပမာ ရွှေရင်အစုံမှာ သိမ့်သိမ့်တုန်နေမိရှာသည်။ လင်းအောင်ကလည်း ရဲတင်းသွက်လက်လာပြီး မခင်ကြည်၏မျက်နှာကို စေ့စေ့မကြည့်ရဲသည့်တိုင် ကိုင်တွယ်ပွတ်သပ်ခြင်းကိုမူ စိတ်ရှိလက်ရှိ လုပ်ရဲလာလေသည်။ မခင်ကြည်က သူမ၏ခါးကို တင်းနေအောင်ဖက်ထားသည့် လင်းအောင်၏လက်ကို အသာအယာဖြုတ်ပြီး ကုတင်ပေါ်သို့ အသာအယာ ခပ်စောင်းစောင်းလေး လှဲချလိုက်သည်။ လင်းအောင်၏ မျက်နှာကိုလည်း မဝံ့မရဲဖြင့် တစ်ချက်ကြည့်ကာ အကဲခတ်လိုက်သည်။ အတွေ့အကြုံ မရှိသေးသော လူပျိုရိုင်းလေး လင်းအောင်မှာမူ တရှူးရှူးတရှဲရှဲနှင့် မခင်ကြည်၏ ခန္ဓာကိုယ်ကြီးကို အရောင်တဖြတ်ဖြတ် တောက်ပနေသော မျက်လုံးများဖြင့် စူးစူးစိုက်စိုက်ကြည့်နေရင်း မခင်ကြည်၏ ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်သို့ တက်ခွရန် တာစူနေသည်။ “ဟဲ့ ဒီဘက်လာလေ” မခင်ကြည်က သူမ၏ ခါးလည်မှ တက်ခွရန် ခြေထောက်ကြီးတစ်ဖက် မြောက်ကြွမြောက်ကြွ လုပ်နေသော လင်းအောင်ကို ဆတ်ကနဲဆောင့်ဆွဲပြီး ကုတင်အလယ်သို့ ဆွဲတင်လိုက်ရာ လင်းအောင်ခမျာ မခင်ကြည်၏ ခါးပေါ်၌ ကန့်လန့်ကြီး မှောက်ရက် လဲကျသွားလေသည်။

မခင်ကြည်၏ နောက်သို့ရောက်သွားသော လင်းအောင်က မခင်ကြည်၏ ကျောပြင်ကို ရင်ဘတ်ကြီးနှင့်အပ်ကာ တွင်တွင်ကြီးသာဖက်ထားရင်း တဟင်းဟင်း အဖျားတက်သလို ညီးညူနေကာ မာတင်းသော သူ၏လီးထိပ်ကြီးနှင့် မခင်ကြည်၏ ဖင်ကြားသို့ ကမူးရှူးထိုး ဆောင့်ဆောင့်သွင်းနေပြန်သည်။ “အိုး ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ ကျွတ်” မခင်ကြည်က သူမဖင်ကြားသို့ မာကြောစွာထောက်ထားပြီး တဆတ်ဆတ်ညှောင့်နေခြင်းကို စိတ်မရှည်တော့ဘဲ ခပ်ဆတ်ဆတ်အော်လိုက်ရင်း သူမ၏ခန္ဓာကိုယ်ကို လင်းအောင်၏ဖက်သို့ ဖျက်ကနဲ တစ်ပတ်လှည့် လိုက်သည်။ မခင်ကြည်ကိုယ်မှ မွှေးပျံ့သောသနပ်ခါးရနံ့က လင်းအောင်၏စိတ်ကို ပိုမိုတက်ကြွစေပြီး သူ့ဖက်သို့လှည့်လာသော မခင်ကြည်၏ ပါးအစုံကို တရှူးရှူးနမ်းရှိုက်သည်။ “ကြည့် အရမ်းဆိုးတာဘဲ” မခင်ကြည်က ခပ်နွဲ့နွဲ့လေး မျက်စောင်းထိုးရင်း လင်းအောင်၏ ခန္ဓာကိုယ်နှင့် သူမ၏ခန္ဓာကိုယ်ကို ရင်ချင်းအပ်လျှက် ပူးကပ်ပွတ်သပ်လိုက်သည်။ အိစက်သော မခင်ကြည်၏ ထွားထွားမို့မို့ နို့ကြီးနှစ်လုံးက လင်းအောင်၏ ရင်အုံကြီးကို အိစက်နွေးထွေးသော ခံစားမှုကိုပေးလိုက်သည်။ လင်းအောင်၏ လက်အစုံက အလိုလိုပင် နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ဆုပ်ကိုင်ပြီးဖြစ်ကာ တရွရွဆုပ်ညှစ် နယ်ဖတ်နေသည်။ မခင်ကြည်က သူမ၏ဘော်လီအင်္ကျီကို ချွတ်ပေးလိုက်တော့ လင်းအောင်၏ လက်တွေက ပို၍ပင် အငမ်းမရဖြစ်ကာ တစ်ခုလုံးထွက်ပေါ်လာသည့် သူမ၏ရင်သားအစုံကို အတင်းပင် ဆုပ်နယ်နေလေတော့သည်။ တစောင်းလှည့်၍ထားသော မခင်ကြည်၏ အပေါ်ခြမ်းပေါင်တန်ကြီးက တန်းသွားသည်။

ခပ်စင်းစင်းလှဲထားသော အောက်ဖက် ပေါင်တန်ကမူ လင်းအောင်၏ ပေါင်ကြားသို့ မသိမသာလေး တိုးဝင်လိုက်သည်။ လင်းအောင်ကလည်း ကြွတက်လာသော မခင်ကြည်၏အပေါ်ပေါင်နှင့် အောက်ပေါင်ခွကြားသို့ သူ့ခြေထောက်တစ်ဖက်ကို ထိုးသွင်းလိုက်ပြီး ပုဆိုးကိုဆွဲလှန်လိုက်သည်။ အဝတ်မဲ့သွားသော ပေါင်သားချင်းထိတွေ့မှုက နှစ်ဦးစလုံး၏ ခန္ဓာကိုယ်တွင်းမှ ရာဂကာမသွေးများကို ပွက်ပွက်ဆူလောင်ကာ ထကြွလာစေသည်။ ပင့်လှန်ထားသော လင်းအောင်၏ပေါင်ကြားမှ လီးကြီးက မခင်ကြည်၏ ပေါင်ရင်းကို နွေးနွေးကြီး စွတ်စိုစွာ ထိတွေ့မိသည်။ မခင်ကြည်၏ လက်တစ်ဖက်က သူမ၏ထဘီကို ဆွဲတင်ပေးလိုက်ရာ ပေါင်လည်ထိ လိပ်တက်နေပြီဖြစ်သော သူမ၏ထဘီက ခါးဆီသို့ရောက်၍ သွားတော့ရာ မဲမှောင်နေသော စောက်မွှေးထူထူကြီးကြားမှ အက်ကြောင်းတင်းတင်းကြီးထကာ ဖင်နှင့်တဆက်တည်းမျှ ရှည်လျားသောစောက်ဖုတ်ကြီးမှာ ဘွားကနဲ ပေါ်လာလေသည်။

လင်းအောင်က တစောင်းအိပ်လျှက် မျက်နှာချင်းဆိုင် လိုးရမည်ကို မလိုလားဟန်ဖြင့် ဆတ်ကနဲထကာ မခင်ကြည်၏ ထောင်ထားသော ပေါင်ကြီးကို ပုခုံးပေါ်ဆွဲမပြီး လီးကို ထိုးကပ်လိုက်သည်။ စောက်ပတ်အနံ့ကို ရလိုက်ပြီဖြစ်သော လင်းအောင်၏လီးကြီးမှာ တဆတ်ဆတ်ဖြင့် မာန်ဖီလျှက်ဖြစ်သွားသည်။ ဆီးစပ်ကျော်ရုံလေး ပင့်လှန်ထားသော မခင်ကြည်၏ထဘီစကို စောက်မွှေးတွေပေါ်ကာ ဗိုက်သားဖွေးဖွေးများ ပေါ်သည်အထိ လင်းအောင်က ဆွဲတင်လိုက်သည်။ “အိုး ဘာလို့ အကုန်လှန်ပစ်နေတာလဲလို့” မောလျတုန်ခါသော အသံလေးဖြင့် မခင်ကြည်က လင်းအောင်ကို မျက်စောင်းလေးထိုးကာပြောလိုက်သည်။ လင်းအောင်က စကားတစ်ခွန်းမှမပြောသေးဘဲ မခင်ကြည်၏ မျက်နှာကိုလည်း စေ့စေ့မကြည့်ပေ။

ကြီးမားလွန်းကာ ခပ်အာအာဖြစ်နေသော မခင်ကြည်၏ စောက်ပတ်ကြီးကိုသာ အားရပါးရကြီး စိုက်ကြည့်ရင်း တံတွေးကို ဂလုကနဲ မျိုချလိုက်သည်။ မခင်ကြည်က ပက်လက်မကျတကျ အနေအထားမှ သူမ၏စောက်ပတ်ကို လက်တစ်ဖက်နှင့် မမှီမကမ်းလေး လှမ်းဖုံးရင်း ရဲရဲနီနေသော မျက်နှာလေးဖြင့် “ဘာဖြစ်လို့ တအားကြည့်နေမှန်း မသိဘူး” “မမြင်မှ မမြင်ဖူးတာ” ပထမဆုံးအကြိမ် လင်းအောင်ထံမှ ခြောက်ကပ်အက်ရှသော အသံတုံတုံကို ကြားလိုက်ရသည်။ “ဟေ့အေး မကြည့်နဲ့ကွယ် မမရှက်တယ်” တကယ်လည်း မခင်ကြည် ရှက်နေမိသည်။ နေ့ခင်းကြောင်တောင်ကြီးမို့ စောက်ပတ်ကြီးက ထင်ထင်ရှားရှားကြီးဖြင့် ဝင်းလက်နေသည်။ မခင်ကြည်သည် အလွန်အကျွံအသားဖြူသော မိန်းမမဟုတ်သော်လည်း ထဘီကို လှန်လိုက်သောအခါ စောက်ပတ်ကြီးမှာ ဖွေးအုနုဖတ်နေသည်ကို လင်းအောင် သတိထားမိသည်။ မခင်ကြည်၏ အတွင်းသားနုနုလေးများက ဖွေးဥနေသလောက် လင်းအောင်၏ လီးတံကြီးက မဲနက်တောက်ပြောင်၍ နေသည်။ မခင်ကြည်က လက်နှင့်ဖုံးထားသလို လှမ်းဖိထားသောကြောင့် စောက်ပတ်မှာ ခပ်ရှုံ့ရှုံ့ကလေးဖြစ်နေသည်။ မခင်ကြည်က လက်နှင့်ဖုံးသလိုလိုဖြင့် စောက်ပတ်နှစ်ခြမ်းကို ဆွဲဖြဲပြထားပေးခြင်းလည်း ဖြစ်သည်။ လင်းအောင်က သူ့လီးတန်ကြီးကို ဂုတ်မှနှိမ်ပြီး မဝင်းကြည်၏ ပြဲအာအာ ရဲရဲနီနေသော စောက်ပတ်အဝကို တေ့သွင်းကာ သူ့ဖင်ကြီးကို ရှေ့သို့အနည်းငယ် တိုးကပ်လိုက်သည်။ “ပြွတ် ဗလွတ်” “အင့် အင်း ကျွတ် ကျွတ်” မခင်ကြည်က စောက်ပတ်ကို ဖြဲပေးထားသော လက်ကို ရုတ်ကနဲဖယ်လိုက်ပြီး မျက်နှာလေးရှုံ့မဲ့ကာ ကော့လန်သွားသည်။

လီးထိပ်ဖူး အလုံးငုံကြီးက မခင်ကြည်၏ စောက်ခေါင်းဝသို့ ပြွတ်ကနဲ ကျွံအဝင် စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားများက အတွင်းပိုင်းသို့ ပြိုင်တူလိပ်ဝင်ပြီး တင်းကနဲ စီးစီးပိုင်ပိုင်ကြီး အလိုးခံလိုက်ရခြင်းကြောင့် မခင်ကြည်မှာတော့ အင့်ကနဲ ဆတ်ဆတ်ခါသွားရလေသည်။ “ဗြစ် ဗြစ် ပြွတ် စွပ်” “ဟ အ အား ကျွတ် ကျွတ်” ဖြေးဖြေး ဖြေးဖြေးနှင့် လီးတန်ကြီးအဝင်ကို ငုံ့ကြည့်၍ ဖြေးညှင်းစွာ သွင်းနေရာမှ လင်းအောင်က မခင်ကြည်၏ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို လှမ်းဆွဲပြီး အားနှင့်ဆောင့်ချလိုက်သည်။ စောက်မွှေးမဲမဲနှင့် လမွှေးနီကျင်ကျင်တို့ ရောထွေးသွားစဉ် လီးတန်ကြီးက တဝက်နီးပါ စိုက်ဆင်းသွားသည်။ “ပြွတ် စွတ်” “အမလေး ဟင့် အင်း အင့်” လင်းအောင်၏ လီးလုံးကြီးက မခင်ကြည် အဝထက်ကြီးကာ ဝိုင်းစက်သော မခင်ကြည်၏ စောက်ပတ်အဝလေးက လင်းအောင်၏ လီးတန်ကြီး ပတ်ပတ်လည်ကို ဆွဲညှစ်ထားသလို တင်းတင်းကြီး ကြပ်တောင့်၍ နေလေသည်။

“ပြွတ် စွပ် စွပ် ပြွတ်” “အမလေး အမေ့ အမလေး လေး” နှစ်ချက် ဆင့်ကာ ဆင့်ကာ ဆောင့်လိုက်သော လင်းအောင်၏လီးကြီးက မခင်ကြည်၏ သားအိမ်ခေါင်းလုံးလုံးလေးကို ဒုတ်ကနဲ ဒုတ်ကနဲ နှစ်ချက်ဆက်တိုက် ဆောင့်မိသွားသည်။ မခင်ကြည်၏ လက်နှစ်ဖက်က ဘာကို ကိုင်ရမှန်းမသိအောင် ပျာယာခတ်သွားပြီးမှ လင်းအောင်၏ ပေါင်ကိုလှမ်းပြီး လက်သဲများနှင့် ကုတ်ဆွဲထားလိုက်သည်။ ပေါင်သားတင်းတင်းကို မခင်ကြည်၏ လက်သဲစူးစူးလေးများက စစ်ကနဲ နစ်ဝင်သွားသည်နှင့် လင်းအောင်၏ လီးကြီးမှာ အံ့သြစရာကောင်းလောက်အောင် ထောင်းကနဲ မာတောင်သွားသည်။ ဘာကြောင့် ထိုသို့ ဖြစ်ရသည်ကို လင်းအောင်မသိ။ စောက်ပတ်အတွင်း လီးတန်ကြီးက ကျောက်သားကျောက်စိုင်ပမာ မာကြောသွားခြင်းကို မဝင်းကြည်က အရသာရှိစွာ ခံစားသိရှိနေပါသည်။

ယောက်ျားများသည် မိန်းမအင်္ဂါစပ်အတွင်း လိင်တန်ကြီးဝင်နေစဉ်၌ ပေါင်ကျော လက်မောင်းတစ်နေရာရာကို ကုတ်ခြစ်ပေးပါက ဤသို့ဖြစ်တတ်သည်ကို မခင်ကြည်က သိပြီးဖြစ်ပါသည်။ စီးစီးပိုင်ပိုင်ကြီး ထိုးသွင်းထားသော လီးတန်ကြီးက အနည်းငယ်လှုပ်ရှားလိုက်တိုင်း မခင်ကြည်စောက်ခေါင်းတစ်ခုလုံး ထူးကဲသောအရသာကို ခံစားနေရသည်။ “ဗြွတ် ဘွတ် အင့် အင့်” လေးလေးမှန်မှန်ကြီး ဆောင့်နေသော လင်းအောင်လီးကြီး အဝင်အထွက်တိုင်း မခင်ကြည် မျက်လုံးအစုံမှေးစင်းကာ နှုတ်ခမ်းလေးကို ပြတ်လုနီးပါးကိုက်ရင်း တအင်းအင်းနှင့် ငြီးနေသည်။ လင်းအောင်က လီးနှင့် စောက်ပတ်ကြားမှ စိမ့်ထွက်လာသော အမြုပ်ဖြူဖြူလေးများကို ငုံ့ကြည့်ရင်း မခင်ကြည်၏ အဝတ်မဲ့သောဖင်ကြားသို့ လက်တစ်ချောင်းဖြင့် အသာအယာပွတ်သပ်လိုက် စအိုဝလေးကို လှည့်မွှေပေးလိုက်ဖြင့် ဆော့ကစားပေးလိုက်ရာ မခင်ကြည် ထွန့်ထွန့်လူးသွားသည်။ စောက်ပတ်ကို အလိုးခံနေရစဉ် ထိုသို့စအိုဝကို ကလိပေးခြင်းခံရပါက မိန်းမများ ထွန့်ထွန့်လူးတတ်သည်ကို လင်းအောင် သိရှိမှတ်သားထားလိုက်သည်။ “ပြွတ် ဘွတ် ပြွတ် ဘွပ် ပြွတ်ဘွတ်” ”အင့်… အင့်… အင့်…” တအင့်အင့် ဖြစ်သွားရာမှ မခင်ကြည်တစ်ယောက် အတော်ပင် ကော့တက်သွားချိန်မှာပင် လင်းအောင်က သူမ၏စောက်ပတ်ထဲသို့ သုတ်ရည်များကို ပန်း၍ထည့်လိုက်သည်။ လင်းအောင်တစ်ယောက် ကျေနပ်သလိုခံစား လိုက်ရသည်။ စောက်ဖုတ်ထဲ စိမ်ထားဆဲဖြစ်သော သူ့လီးကို တစ်ချက်နှစ်ချက် ဆွဲနှုတ်လိုက် ဆောင့်လိုက် ဆော့ကစားလိုက် လုပ်နေသည်။

”ဟဲ့ နင့်လီးက မပျော့သေးဘူးလားဟယ်” “ဟင့်အင်း မာတုန်းဘဲ မမ” မခင်ကြည်က လင်းအောင်၏ ရင်အုပ်ကျယ်ကြီးကို အသာအယာတွန်းလိုက်မှ လင်းအောင်က သူ၏လီးတန်ကြီးကို ဖြေးညှင်းစွာ ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ ဗလွတ်ခနဲထွက်လာသော လီးတန်ကြီး၏ ထိပ်ဒစ်တဝိုက်၌ မခင်ကြည်၏ စောက်ပတ်အရေများ တွဲခိုလျက်ပါလာလေသည်။ “ရှည်လိုက်တာကြီးကလဲ မပြောပါနဲ့တော့” မခင်ကြည်က လင်းအောင်၏လီးကြီးကို လက်ဖျားလေးဖြင့် မဝံ့မရဲလေးပုတ်ခတ်ရင်း တိုးတိုးလေးပြောကာ ကုတင်ပေါ်မှ ခြေနှစ်ဖက်ချရင်း ထမိန်ကို ပြန်ဝတ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် အခန်းအပြင်သို့ ထွက်သွားလေသည်။ လင်းအောင်က ပေကျံနေသော သူ့လီးတန်ကြီးကို အဝတ်ဟောင်းတစ်ခုဖြင့် စင်ကြယ်စွာသုတ်လိုက်သည်။ ထိုအခိုက် မခင်ကြည်က ရေဆွတ်ထားသော အဝတ်တစ်ခုကိုယူကာ အခန်းထဲသို့ ပြန်၍ဝင်လာသည်။

”ဟင် မမက တော်ပြီလား” ”စကားသိပ်များတာဘဲကွယ် လာ ဒီဖက်လှည့် ပုဆိုးလှန်” မခင်ကြည်က လင်းအောင်ကို ကုတင်ပေါ် ထိုင်ခိုင်းပြီး ခြေတွဲလောင်းချကာ ပုဆိုးကိုလှန်စေပြီး တွဲလောင်းကြီး ဖြစ်နေဆဲဖြစ်သော လီးတန်ကြီးကို ရေဆွတ်၍ တစ်ထည်လုံးစိုရွှဲနေသောအဝတ်ဖြင့် အုပ်ကာ သုတ်ပေးသည်။ ဒူးထောက်ကာ တယုတယ လီးကို ရေစိုအဝတ်ဖြင့် သုတ်ပေးနေသည့် မခင်ကြည်၏ ပါးမို့မို့လေးကို လင်းအောင်က ကုန်း၍နမ်းရင်း “မမကို ချစ်လိုက်တာဗျာ”ဟု ကတုံကရင်ကြီး ပြောသည်။ မခင်ကြည်က လမွှေးများကြားသို့ ထိုးဖွကာ သုတ်ပေးနေရင်း သူမ၏နှုတ်ခမ်းလေးကို မသိမသာမဲ့ပစ်လိုက်သည်။ ”ယောက်ျားတွေက ဒီလိုဘဲ လိုးရတုန်း ဒီစကားပြောကြတာပါ.. ဟင်း ဟင်း” “ကျနော် တကယ်ချစ်တာ ဗျ” လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲပြောလိုက်သော လင်းအောင်၏စကားကြောင့် မခင်ကြည်၏ နှလုံးအိမ် စိမ့်ကနဲ အေး၍သွားရသည်။ ထို့ကြောင့် လင်းအောင်၏ ဧရာမလီးကြီးကို တယုတယပင် သူမ၏ လက်ချောင်းလေးများဖြင့် ကိုင်ရင်း “မမကလည်း မောင်လေးကို သိပ်ချစ်သွားပါပြီကွယ်” ဟု မပွင့်တပွင့် မဝံ့မရဲလေး ပြောလိုက်မိရှာလေသည်။ ”မမ ကျနော့ကို တကယ်ချစ်တာလားဟင်” ”အို..တကယ်ပါဆိုကွယ်” မခင်ကြည်၏ မျက်နှာလေးက ရှက်သွေးရဲရဲလေးများဖြင့် ရှိရင်းစွဲအသက်ထက် (၁၀)နှစ်ခန့် ပျိုမျစ်နုနယ်နေသည်။

လင်းအောင်က လက်နှစ်ဖက်ကို အနောက်သို့ထောက်ထားပြီး လီးကြီးကို မတ်သထက်မတ်အောင် ကော့‌ပေးလိုက်သည်။ “မမ ကျနော့ကို တကယ်ချစ်တယ်ဆိုရင် လီးစုပ်ပေးပါလား” မခင်ကြည်မျက်နှာလေး ကွက်ခနဲပျက်သွားသည်။ လင်းအောင်သည် သူမကို အပေါစားလို့ သဘောထားလေပြီလားဟုလည်း စိတ်ထဲ၌ငြိုးငယ်သွားမိသည်။ သို့သော် လင်းအောင် မျက်နှာကို မော့ကြည့်လိုက်သောအခါ လင်းအောင်၏မျက်လုံးများက အချစ်၏အရိပ်အရောင်တွေ ထင်ဟပ်ကာတောက်ပနေခြင်းမှအပ အခြားအထင်သေးသည့် အရိပ်အရောင်မျိုး လုံးဝမတွေ့မမြင်ရပါချေ။ ”အို..တစ်ခါမှ မစုပ်ဖူးဘူးဟဲ့ ကောင်စုတ်လေးရဲ့” ”ကျနော်လည်း တစ်ခါမှ မယက်ဖူးပါဘူး ကျနော့ကို မမ စုပ်ပေးပြီးရင် မမစောက်ဖုတ်ကြီးကို ကျနော်ယက်ပေးမယ်လေ နော် မမ” ”ဟယ် မလုပ်ပါနဲ့ဟယ် ငရဲတွေကြီးကုန်ပါမယ်” မခင်ကြည်က လင်းအောင်၏ စာက်ဖုတ် ယက်ပေးမယ်ဆိုသော စကားကြားရုံဖြင့်ပင် ကြက်သီးတဖျန်းဖျန်း ထသွားအောင်ပင် ကျောထဲစိမ့်သွားမိသည်။ ”လုပ်ပါဆို မမကလည်း” ပြောပြောဆိုဆို လင်းအောင်က ရှစ်လက်မခန့်ရှည်လျားသော သူ့လီးတန်ကြီးကို မခင်ကြည်၏ ပါးစပ်ဝသို့ကော့ပြီး တေ့ပေးလိုက်လေသည်။

မခင်ကြည်က အနောက်သို့ တွန့်ကနဲဖြစ်သွားပြီးမှ သူမပါးစပ်အနားသို့ ကပ်လာသော လင်းအောင်၏ လီးတန်ကြီးကို စူးစူးရဲရဲလေးကြည့်ကာ ရှက်ပြုံးလေးပြုံးလိုက်သည်။ ”တစ်ခါထဲ သိပ်အနိုင်ကျင့်တဲ့ ကောင်လေး” ဟု မျက်စောင်းလေးထိုးကာ ပြောလိုက်ပြီးမှ လီးတန်ကြီးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် စုံကိုင်လျက် နီရဲသောဒစ်ကြီး ပြဲလန်သွားအောင်ပင် ခပ်ဖိဖိလေး ဖြဲချလိုက်လေသည်။ မခင်ကြည်က သူမ၏နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကြားသို့ လီးထိပ်ကြီးကို ငုံခဲလိုက်ပြီး ဒစ်ကြီးတစ်ခုလုံး ငုံထားကာ လျှာဖျားလေးဖြင့် ဝေ့ကာဝိုက်ကာ ပွတ်သပ်လိုက်သည်။ “အ အိအီး အင်း အလားလားလား ရှီး” လင်းအောင် ဖင်သားကြီးများ ရှုံ့ခွက်သွားသည်။ လီးတန်အရင်းမှ အမွှေးများဇောင်းထကာ ထောင်လာကြသည်။ တွန့်တွန့်လူးကာ မဲ့ရှုံ့သွားသော လင်းအောင်၏ မျက်နှာကို မျက်လုံးလေးလှန်ကြည့်ပြီးမှ လီးတန်တစ်ဝက်ခန့်အထိ ပါးစပ်ထဲသို့ သွင်းယူလိုက်ပြီး လျှာနှင့်လိပ်ကာစုပ်ထားလျှက် လီးတန်ကြီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်ရာ လီးထိပ်ပိုင်းကြီးက မခင်ကြည်၏ ပါးစပ်ထဲ၌ ကျန်ခဲ့ကာ အစုပ်ခံရခြင်းနှင့် နှုတ်ခံအစုံက တင်းတင်းကြီး ရစ်ပတ်ထားမှုကြောင့် လင်းအောင်တစ်ယောက် ရုတ်တရက်သုတ်ရည်များ ပန်းထွက်တော့မလောက် ခံစားလိုက်ရလေတော့သည်။…ပြီးပါပြီ