တစ်ညလုံး သည်းသည်းမဲမဲ ရွာနေသောမိုးကား မိုးလင်းချိန်တွင်တော့ တဖြည်းဖြည်းချင်း စဲသွားချေပြီ။ အိမ်အပေါ်ထပ်မှာ ပြတင်းတံခါးကို ဖွင့်နေသော ဒေါ်သူဇာ ခြံစောင့်ကြီး ဦးလှအောင်က ဧည့်သည်တစ်ယောက်ကို တံခါးဖွင့်ပေးနေတာကို လှမ်းမြင်နေရသည်။ စောစောစီးစီး ဘယ်သူများပါလိမ့်လို့ တွေးမိသည်။ ဦးလှမောင်က ဧည့်သည်ကို သူမတို့တိုက်ကြီးဆီသို့ ခေါ်လာပါတယ်။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ သူမတို့အိမ်ဘက်ကို နီးလာသောအခါတွင်လည်း ဧည့်သည်က ဦးထုပ်ဆောင်းထားသဖြင့် မျက်နှာကိုမမြင်ရသေး။ ခရီးဝေးမှ လာခဲ့ဟန်တူသည်။ “မမလေး မမလေး ဧည့်သည် ရောက်နေပါတယ်”။ သူမအိမ်ဖော်မလေး မိအေးက အပေါ်ထပ်တက်လာပြီး ပြောပါတယ်။ “အေး သိတယ် လာခဲ့မယ်” ဆိုပြီး သူမလည်း အိမ်အောက်ထပ်ကို ဆင်းခဲ့ပါတယ်။ သူမဆင်းလာတာမြင်တော့ ဧည့်ခန်းမှာ ထိုင်နေတဲ့ စောစောက ခြံထဲကို ဝင်လာသောသူက ခေါင်းကိုမော့ကြည့်လိုက်ပါတယ်။ လူရွယ်တစ်ယောက်ပါ ၂၇ နှစ်ခန့်ရှိပြီး ယောက်ျားချော ချောသောသူတစ်ယောက်။ တီရှပ်လက်ပြတ်အနက်ကို ဝတ်ထားသဖြင့် အသားဖြူခြင်းကို ပိုသိသာသည်။ အားကစား လိုက်စားသူ တစ်ဦးမှန်း ထိုလူပုံစံက သက်သေခံနေသည်။ အကြည့်များက စူးစိုက်ကာ သူမရင်ထဲ ထိုးဖောက်သွားသလို ခံစားရသဖြင့် ဒေါ်သူဇာ မျက်လွာချထားလိုက်ရသည်။ “အမက မသူဇာထင်တယ်။ ကျွန်တော့နာမည်က စိုးသီဟပါ အမမောင် လင်းခန့်သူငယ်ချင်းပါ။ လင်းခန့်နဲ့ကျွန်တော်က ရန်ကုန်မှာ တက္ကသိုလ်တက်တုန်း ခင်ခဲ့ကြတာပါ။ လင်းခန့် လွန်ခဲ့တဲ့ ၂နှစ်လောက်က ကျွန်တော့်ဆီ ရောက်လာပြီး ကျွန်တော်လုပ်နေတဲ့ အလုပ်မှာ ရှယ်ယာဝင်ထားခဲ့တယ်။ အရင်နှစ်က အလုပ်တွေအောင်မြင်ခဲ့လို့ ဒီနှစ် သူ့ကို အမြတ်ငွေတွေ ထုတ်ပေးဖို့ခေါ်ပေမဲ့ ရောက်မလာလို့ ကျွန်တော်သူ့ဆီ လွန်ခဲ့တဲ့ ၃လလောက်က ဖုန်းဆက်ပေမဲ့ သူကသူ့မြို့ကို အလည်ခေါ်ရင်း အမြတ်ငွေတွေကို ပေးပါဆိုလို့ ကျွန်တော်ရောက်လာတာပါ”။ “သြော်ငါ့မောင်က အမမောင် လင်းခန့်သူငယ်ချင်းကိုး မင်းသူငယ်ချင်းက လွန်ခဲ့တဲ့ ၃ရက်ကဘဲ ခရီးထွက်သွားတယ် ရှမ်းပြည်ဘက်ကို” “ဗျာ” ဧည့်သည်က ခေါင်းကိုကုတ်လိုက်သည်။ “ဒုက္ခပါဘဲဗျာ ကျွန်တော်က သူဝမ်းသာစေချင်လို့ ဖုန်းကြိုမဆက်ထားမိဘူး လွဲသွားတယ်ဗျာ ဒီမြို့မှာလည်း တည်းခိုခန်းမရှိဘူး”။ “ရပါတယ် ငါ့မောင်ရယ် မောင်လေးသူငယ်ချင်းဘဲ ဒီအိမ်မှာဘဲတည်းပေါ့”။ “ဟုတ်ကဲ့ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်အမ”။
စိုးသီဟက ဖုန်းကိုထုတ်ပြီး ဆက်လိုက်သည်။ “ဟဲလို လင်းခန့် မင်းဘယ်ရောက်နေလဲ” စပီကာဖွင့်ပြောသဖြင့် ကောင်းကောင်းကြားရသည်။ “တောင်ကြီးမှာကွ စိုးသီဟရ ဘာကိစ္စ” “မင်းအမြတ်ငွေတွေကွာ” “ထားလိုက်စမ်းပါသူငယ်ချင်းရာ မင်းဘဲခဏကိုင်ထားပေး” “မဟုတ်ဘူးကွ ငါက မင်းတို့မြို့က မင်းတို့အိမ် ရောက်နေပြီ မင်းမရှိလို့ တည်းခိုခန်းကမရှိနဲ့ မင်းမမ သဘောကောင်းလို့ တော်သေးတယ်”။ “အေးပါအေးပါ ငါ နောက်နှစ်ပတ်လောက်မှ ပြန်လာမှာ။ ငါ့အမကိုဖုန်းပေးလိုက်ဦး”။ လင်းခန့် ပြောစကားကြောင့် စိုးသီဟက ဖုန်းကိုပေးလိုက်သည်။ “ဟဲလိုမောင်လေး” “ပြောမမ ကျွန်တော့်သူငယ်ချင်းကို သေချာစောင့်ရှောက်ထားနော်”။ “အေးပါဟဲ့ ကိုကိုလေးရယ်”။ ဖုန်းစပီကာကို ပြန်ပိတ်ပြီး ပြောနေသဖြင့် စိုးသီဟ တစ်ယောက် လင်းခန့်နဲ့သူ့အမ ဘာတွေပြောမှန်း မကြားရတော့။ ဒါပေမဲ့ မသူဇာ မျက်နှာမှာ ရှက်သွားတဲ့ ပုံစံလေးတော့တွေ့ရသည်။ “နင်နော် ပြန်လာမှတွေ့မယ် ဟွန်း”လို့ပြောပြီး ဖုန်းချလိုက်တာကို တွေ့ရသည်။ ထိုအချိန်မှာ မိအေးက ကော်ဖီခွက်ကို လာချသည်။ “ကော်ဖီသောက်ပါဦး မောင်လေး”ဟု မသူဇာက သူ့ရှေ့ကကော်ဖီခွက်ကို တွန်းပို့ရင်း ပြောလိုက်သည်။ “ဟူး” အိပ်ယာပေါ်လှဲချရင်း စိုသီဟ အမောဖြေနေသည်။ ၂ရက်လောက် ကားစီးလိုက်ရသဖြင့် လူလည်းညောင်းညာနေသည်။ လင်းခန့်တို့မြို့ကို ရန်ကုန်ကနေ ၂ရက်လောက် ကားအတန်တန် စီးလိုက်ရသည်။ ကြားသာကြားဖူးသည်။ တစ်ခါမှမရောက်ဖူး။ လင်းခန့်တို့က ဒီမြို့မှာ အချမ်းသာဆုံးတွေ။ မိဘတွေလက်ထက်ကတည်းက ချမ်းသာသူတွေဟု သိရသည်။ ကျောင်းတုန်းက အလည်ခဏခဏ ခေါ်ပေမဲ့ မလိုက်ဖြစ်ခဲ့။ မျက်လုံးမှိတ်လိုက်တော့ မသူဇာကို မြင်ယောင်လာသည်။ လင်းခန့်နဲ့အတူတူ ရိုက်ထားသော ဓါတ်ပုံတွေကို မြင်ဖူးပေမဲ့ ဒီလောက်အပြင်မှာ ပိုချောမယ်လို့ မထင်ထား။ မနက်က မြင်ရတာ ဘာမှပြင်ဆင်ထားဟန်မတူ။ ဝင်းဖန့်ဖန့် အသားအရေ ဖြူနုနေသော မျက်နှာလေးကို သူငေးကြည့်မိနေသေးတယ်။ ဆံပင်က ခါးလောက်ရှိဟန်တူသည်။ ထုံးထားပြီး အမြိတ်လေးချထားတာ တော်တော်ကြည့်ကောင်းသည်။ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ကလည်း သွယ်သွယ်လေး။
ဘာကြောင့် အပျိုကြီးဖြစ်နေသလဲမသိ။ အသက် ၂၉ လောက်ပေမဲ့ ၂၅လောက်ထင်ရသည်။ အလည်ခေါ်သော လင်ခန့်ကိုပင် ထိုင်ရှိခိုးချင်စိတ် ပေါက်သွားသည်။ “ယောက်ဖရေ မင့်အမ အရမ်းလှတယ်ကွာလို့ တိုးတိုးလေး” ရေရွက်လိုက်ပါတယ်။ စိုသီဟကား ကျောင်းတုန်းက ကောင်မလေး ချောချောလေးတွေကို တွေ့တုန်းကပင် ဒီလောက်ရင်မခုန်ခဲ့။ စိတ်လဲ မဝင်စား။ အခု သူငယ်ချင်းအမ မသူဇာကို မြင်လိုက်ရမှ ဘာကြောင့် သူ့ရင်တွေ တဒုတ်ဒုတ်ခုန်နေတာလဲလို့ စဉ်းစားနေမိသည်။ မြန်မာဆန်ဆန်လေးနဲ့ ယဉ်ယဉ်လေးလှသော မသူဇာကို စိတ်ကူးထဲမှာ မြင်ယောင်မိနေသဖြင့် စိုးသီဟ တော်တော်နဲ့ အိပ်မပျော်တော့။ အိပ်ယာပေါ်မှာ တလူးလူးတလိမ့်လိမ့်ဖြင့် ည ၁၂နာရီခန့်မှာသာ အိပ်ပျော်သွားတော့သည်။ သူဇာ အခန်းထဲမှ မီးကိုပိတ်လိုက်သော်လည်း အိပ်မပျော်။ သူမရင်ဘတ်ကို လက်တင်ကြည့်သည်။ တဒုတ်ဒုတ်နဲ့ သူမရင်တွေ အရမ်းခုန်နေသည်။ တစ်သက်လုံး ခုလို မခုန်ဖူးသော သူမရင်က ဘာဖြစ်လို့ပါလိမ့်။ သူမမျက်လုံးများကို မှေးမှိတ်ထားသော်လည်း မောင်လေးသူငယ်ချင်း စိုးသီဟကို မျက်လုံးထဲ မြင်နေမိသည်။ ဘယ်လိုကောင်လေးလဲမသိဘူး အကြည့်တွေကလဲ ရဲတင်းလိုက်တာ။ မနက်က ရောက်လာခါစက သူမကို စိုက်ကြည့်နေလိုက်တာ သူမတစ်ကိုယ်လုံး ပေါက်ထွက်မတတ်ပင်။ ဒီကြားထဲ ဖုန်းပြောတော့ မောင်လေးက စနေသေးသည်။ ဘယ်လိုလဲ အမ ယောက်ဖက ချောရဲလားတဲ့။ ဒါကြောင့် သူမရှက်သွားသည်။ အခြားယောက်ျားလေးတွေတုန်းက စတာကိုစိတ်ဆိုးပေမဲ့ သူမဒီတစ်ခါတော့ စိတ်မဆိုးမိသည့်အပြင် ရှက်သွေးလေးများပင် ဖြာမိသွားသေးသည်။
စိတ်ထဲမှာလည်း ကျေနပ်သလိုလို ခံစားရသည်။ စားပွဲပေါ်တင်ထားသော သူမဖုန်းမည်လာသဖြင့် သူမကောက်ကိုင်လိုက်သည်။ မောင်လေးဖုန်းပင်။ “ဟဲလိုပြော ကိုယ်တော်လေး” “ဟက်ဟက် မမအိပ်ပြီလားလို့” “အင်းအိပ်တော့မလို့” “ဘယ်လိုလဲမမ ယောက်ဖနဲ့ အဆင်ပြေရဲ့လား ဟဲဟဲ” “ဟဲ့ ငါနဲ့သူနဲ့ ဘာဆိုင်လို့လဲ စမနေစမ်းနဲ့ သူ့အမကို နှမျှောရမဲ့ဟာကို ကြည့်စမ်း” “ဟားဟား သိပါတယ်မမရယ် ဒါနဲ့စကားမစပ် မမလိုဘဲ စိုးသီဟကလည်း ကျောင်းတုန်းက ရည်းစားထားဘူးတာ မဟုတ်ဘူးရယ် လူအေးလေ ရိုးရိုးသားသားလေး ကိုယ့်အမကို ဒီကောင်နဲ့ဆို စိတ်ချတယ်”။ “ဟယ် နင်ဘာတွေ ပြောနေမှန်းမသိဘူး တော်ပြီတော်ပြီ ငါအိပ်တော့မယ်”။ “ဟက်ဟက် ရှက်သွားတာမဟုတ်လား” ဖုန်းချခါနီးတောင် မောင်လေးက စဖြစ်အောင် စလိုက်သေးသည်။ သူဇာ တကယ်လည်း ရှက်နေမိသည်။ ဖုန်းကိုချပြီး ကိုယ့်မျက်နှာကို လက်ဝါးဖြင့် အုပ်လိုက်သေးသည်။ သူမကိုယ်သူမလည်း ရယ်ချင်မိသွားသည်။ “ခိခိ”ဟု ရီလိုက်မိသေးသည်။ သြော် ငါ့နှယ်နော် ငယ်တော့တဲ့ အရွယ်လဲမဟုတ်။ မနက် ၅နာရီခွဲလောက်တွင် သူဇာ နိုးလာသည်။ မျက်နှာသစ်ပြီးနောက် မှန်တင်ခုံရှေ့တွင် ဆံပင်များကို ဖြီးလိုက်သည်။ မျက်နှာကို မိတ်ကပ်ပါးပါးလေးဖို့ကာ သနပ်ခါးလေးကို အပေါ်မှ ထပ်လိမ်းလိုက်သည်။ အခန်းထဲမှ ထွက်ပြီးမှ တစ်ခုသတိရသွားသည်။ အဝတ်အစားလဲဖို့။ အခန်းထဲပြန်ဝင်ပြီး အဝတ်အစားများကို လဲကြည့်သည်။ စိတ်တိုင်းမကျ နောက်ဆုံးတော့ ပန်းရောင်အင်္ကျီလေးနှင့် အပြာနုရောင်ထမိန်လေးနဲ့မှဘဲ သူမစိတ်တိုင်းကျသွားသည်။ ဘာကြောင့် ဒီနေ့ အလှပြင်ချင်နေမှန်း သူမ မသိ။ အောက်ထပ်က စားဖိုဆောင်ထဲမှာတော့ မိအေးက ကော်ဖီဖျော်ထားပြီးပြီ။ “မိအေး ဧည့်သည်နိုးပြီလား” “အစောလေးတင် နိုးလာပြီး မြို့ထဲ ခဏသွားဦးမယ်ဆိုပြီး သွားတယ်မမ”။ “သြော်” သူဇာက ကော်ဖီဝိုင်းမှာ ဝင်ထိုင်ရင်း “မိအေး နင်ရော တစ်ခါတည်း စားတော့လေ”။ မိအေးက ကော်ဖီဝိုင်းမှာ ဝင်သောက်ရင်း မမလေးသူဇာကို ကြည့်နေသည်။ သူဇာ စိတ်ပင် မလုံမလဲဖြစ်လာသည်။ “ဘာကြည့်နေတာလဲ မိအေး” “ခိခိ မမလေး ဒီနေ့အလှတွေ ပြင်ထားလို့ ဘယ်သွားမလို့လဲ” နဂိုကမှ မလုံမလဲဖြစ်နေသာ သူဇာက “ဟွန်း သွားစရာရှိမှ အလှပြင်ရမှာလား မိအေးရဲ့” “ခစ်ခစ် မမလေးက မပြင်လဲလှပြီးသားပါ ဒီမြို့မှာ မမလေးကို စိတ်ဝင်စားတဲ့သူတွေမှပုံလို့” “ခစ်ခစ် မိအေးရယ် မြောက်စရာမရှိ မြောက်နေပြန်ပြီ”။ “တကယ်ပြောတာ မမလေးရဲ့ မမလေးတို့က မျိုးရိုးစဉ်ဆက်ချမ်းသာ ပညာကလဲတတ် မမလေးကလဲ အရမ်းလှတာကိုး”။ “ဟုတ်ပါပြီ မိအေးရယ် ခဏနေရင် မမလေးနဲ့ အဖော်လိုက်ခဲ့ဦး မြို့ထဲက မမလေးတို့ပွဲရုံမှာ အလုပ်သမားတွေကို လစာသွားထုတ်ပေးရဦးမယ်”။ ”ဟုတ် မမလေး”။ သူဇာ ကော်ဖီသောက်နေချိန်မှာပင် အိမ်ထဲသို့ ဝင်လာသော ခြေကြားသဖြင့် လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ ဟင် သူဇာရင်ထဲ တလှပ်လှပ်ခုန်သွားသည်။
စိုးသီဟကား မနေ့က ရောက်လာစဉ်ကလို ပုံစံမဟုတ်။ ယောပုဆိုး အနက်ရောင်လေးနှင့် လည်ကတုံးလက်တိုနှင့် မြန်မာဆန်ဆန် သပ်သပ်ရပ်ရပ်လေး။ “သြော် မသူဇာ နိုးလာပြီကိုး ကျွန်တော် ဘုရားသွားလိုက်တာ အမတို့လမ်းထိပ် ဘုန်းကြီးကျောင်းက ဆုတောင်းပြည့်ဘုရားကို။ ဒီနေ့က ဗုဒ္ဓဟူးနေ့လေ ကျွန်တော့်မွေးနေ့မို့”။ “သြော် အမက ငါ့မောင်ကို စိုးသီဟဆိုလို့ အင်္ဂါသားထင်နေတာ”။ “မဟုတ်ပါဘူးအမ ကျွန်တော့်အဖေက ကျွန်တော်မမွေးခင် ကြိုပေးထားတဲ့ နာမည်မို့ပါ။ ကျွန်တော့ကို မမွေးခင် ၂ပတ်လောက်အလိုမှာ အဖေက တောင်ကြီးသွားရင်း ကားအက်ဆီးဒင့်ဖြင်ပြီး ဆုံးသွားတော့ ဒီနံမည်ပဲ ပေးဖြစ်သွားတာပါ”။ “အော် စိတ်မကောင်းလိုက်တာ ငါ့မောင်ရယ် ဒါနဲ့ အမေကော ကျန်မာရေးကောင်းတယ်မို့လား”။ “မေမေက ကျွန်တော်ငါးနှစ်သား လောက်ကဘဲ နှလုံးရောဂါနဲ့ ဆုံးပါပြီ၊ မမတို့ဖေဖေမေမေတို့ အကြောင်းကိုလည်း လင်းခန့်ပြောလို့ သိထားပါတယ် စိတ်မကောင်းပါဘူး”။ သူဇာတို့ကလည်း မိဘမရှိတော့။ လွန်ခဲ့သော ငါးနှစ်လောက်က ဖေဖေရောမေမေရော ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့် ဆုံးပါးသွားခဲ့တယ်လေ။ စိုးသီးဟက သူမကို မမလို့ပြောင်းခေါ်လိုက်တာကို သူဇာ သတိထားမိသည်။ “မမကို ကျွန်တော် ပေးစရာရှိတယ် ခဏနော်”။ စိုးသီဟကား ပြောရင်းဆိုရင်း အပေါ်ထပ်မှာ သူနေနေသောအခန်းဆီသို့ သွားလေသည်။ သူဇာကား ဘာများလဲလို့ တွေးနေမိသည်။ မကြာမီမှာတော့ စိုးသီဟက အထုပ်တစ်ထုပ်ကိုကိုင်ကာ ပြန်ဆင်းလာသည်။ “မမ ဒါက ကျွန်တော် ဒီမြို့မလာခင်က လင်းခန့်မှာ အမတစ်ယောက်ရှိတယ်လို့ သိထားလို့ လက်ဆောင်ပေးဖို့ ယူလာတာပါ”။ အမျိုးသမီး ဝတ်စုံပင်။ “အဟဲ တော်မယ်ထင်ပါတယ် ဓါတ်ပုံထဲကအတိုင်း ခန့်မှန်းပြီးဝယ်လာတာ”။ အနီရောင်ပေါ်မှာ ရွှေချည်လေးတွေ ထိုးထားသော မြန်မာဝတ်စုံပင်။ “အိုလှလိုက်တာ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်နော် မောင်လေး”။
“အမ မြို့ထဲသွားမှာလား” “ဟုတ်တယ်မောင်လေး မောင်လေး အိမ်မှာပျင်းနေမယ် မမနဲ့လိုက်ခဲ့ပါလား မမတို့ပွဲရုံကို”။ “ဟုတ်မမ ကျွန်တော်လည်း ပျင်းနေတာနဲ့ အတော်ဘဲ”။ သူမတို့နှစ်ယောက် ပြောနေသံကိုကြားပြီး မိအေး စိတ်ကူးရသွားသည်။ “မမ မေ့နေလို့ မိအေး အခုမှသတိရတယ်။ ဒီနေ့ မိအေးအပြင်မှာ ချိန်းထားတာလေးရှိလို့ မလိုက်တော့ဘူး”။ သူဇာ မိအေး အဲ့လိုပြောတာကို ကျေးဇူးတင်သလိုလို ဖြစ်သွားသည်။ အလိုက်သိလှတဲ့ မိအေး။ “ဒါဆိုရင် သွားကြမယ်လေ မောင်လေး မောင်လေးကိုလည်း မမတို့ မြို့အနှံ့ အလည်ပို့တာပေါ့။ ဆိုင်ကယ်နဲ့ဘဲသွားတာပေါ့။ ကားမယူတော့ဘူး”။ သူဇာက ဆိုင်ကယ်သော့ကိုယူပြီး စိုးသီဟလက်ထဲ ပေးလိုက်သည်။ “ရော့ မောင်လေး စီးတတ်တယ်ဟုတ်” “စီးတတ်ပါတယ်မမ”။ ဆိုင်ကယ်စက်နိုးပြီးသည်နှင့် သူဇာက ဆိုင်ကယ်ပေါ် နောက်မှ တင်ပါးလွဲ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ ဆိုင်ကယ်စထွက်တော့ အရှိန်မြင့်သွားတာမို့ သူဇာ စိုးသီဟခါးကို လှမ်းဖက်လိုက်သည်။ “ဖြည်းဖြည်းမောင်းနော် မောင်လေး မမကြောက်တတ်တယ်”။ သူဇာတို့ပွဲရုံသွားရာ လမ်းတစ်လျှောက်လုံး သူဇာကိုယ်လေးနဲ့ စိုးသီဟကျောက ထိကပ်နေတော့ စိုးသီဟ ရင်တွေခုန်လာသည်။ မမသူဇာရဲ့ သနပ်ခါးရနံ့လေးနဲ့ ကိုယ်သင်းနံ့လေးတွေကို ရနေတာလည်းပါတာပေါ့။ ပြီးတော့ မြို့ကကျဉ်းလို့ထင် လမ်းတစ်လျှောက်လုံး သူတို့နှစ်ဦးကို ကွက်ကြည့်ကွက်ကြည့်နဲ့။ မမသူဇာကို နှုတ်ဆက်သူများလဲ တော်တော်များသည်။ သူဇာတို့က ဒီနယ်တစ်ဝိုက်က ထွက်သော စပါး ပဲ နှမ်း စတာတွေကို အကုန်ဝယ်သည်။ ပြီးတော့ စတိုးဆိုင် ၂ဆိုင်လည်းရှိသည်။ ဈေးနှုန်းမှန်မှန်ကန်ကန်ဖြင့် ဝယ်ယူရောင်းချသဖြင့် အောင်မြင်သည်။ ပွဲရုံရှေ့သို့ ရောက်လာပါပြီ။ “မောင်လေးရောက်ပြီ”။ သူဇာက တိုးတိုးလေးပြောလိုက်သည်။ ပွဲရုံက မန်နေဂျာက သူဇာရဲ့ သူငယ်ချင်း မို့မို့ရဲ့မောင်လေး ကိုတိုးဖြစ်သည်။ အိမ်ထောင်ကျပြီး အလုပ်မရှိဖြစ်နေသော ကိုတိုးကို မို့မို့ရဲ့ အကူအညီတောင်းမှုကြောင့် သူဇာ အလုပ်ပေးထားခြင်းဖြစ်သည်။ ကိုတိုးကလဲ သူဇာကို ကျေးဇူးရှင်အဖြစ် သတ်မှတ်ပြီး အလုပ်တွေကို သေချာစွာ စေတနာပါပါလုပ်ပေးသဖြင့် ပိုတိုးတက်လာတာအမှန်။“ဟာအမ ကိုယ်တိုင်လာခဲ့တာလား မိအေးကို လွတ်လိုက်ပြီးရော” အလုပ်ရှုပ်နေသော ကိုတိုး သူဇာဝင်လာသဖြင့် ပြာပြာသလဲ ဖြစ်သွားသည်။
မသူဇာဘေးမှာ အရပ်မြင့်မြင့်နှင့် ယောက်ျားပီသသည့်ပုံစံနှင့် သူ့ထက် ၂နှစ်ခန့်ကြီးမည်ဟု ယူဆရသော လူတစ်ယောက်ပါလာသည်။ “သြော် မောင်လေး မိတ်ဆက်ပေးရဦးမယ် ဒါက စိုသီးဟတဲ့ ကိုတိုးရဲ့ မင်းအကို လင်းခန့် သူငယ်ချင်း ရန်ကုန်က အလည်လာတာ မောင်လေး ဒါက ကိုတိုး အမတို့ပွဲရုံမန်နေဂျာ”။ “သြော် ဟုတ် တွေ့ရတာ ဝမ်းသာပါတယ်ညီလေး”။ “ဟုတ် အကို အမတို့ ကိုလင်းခန့်တို့ မိတ်ဆွေဆိုတော့ ကျွန်တော့်မိတ်ဆွေဘဲပေါ့။ မသိပါဘူးဗျာ ကျွန်တော်က မမရည်းစားများ ခေါ်လာတာလားလို့”။ ကိုတိုး နောက်လိုက်တာကြောင့် စိုးသီဟပင် မျက်နှာပူသွားပါတယ်။ သူဇာလဲ ရှက်ကိုးရှက်ကန်း ဖြစ်သွားပါတယ်။ “အို ကိုတိုးရယ် ဧည့်သည်ကို အားနာစရာ”။ “ဟိဟိ နောက်တာပါ မမရယ်”။ ကိုတိုးကား ပြောင်ချော်ချော်ပြောရင်း “ကဲအမကို စာရင်းတွေရှင်းပြမယ်” ဟုဆိုကာ ဝင်ငွေ ထွက်ငွေ စာရင်းများကို သူဇာအား ရှင်းပြနေသည်။ “တောက်” အိုက်စံက တောက်တစ်ချက်ခေါက်ရင်း အရက်ခွက်ကို စားပွဲပေါ်ဆောင့်ချလိုက်သည်။ တပည့်များပင် ထိတ်လန့်သွားသည်။ “အဲ့ကောင် ဘယ်သူလဲ ကျားလေး” ကျားလေးကား နေ့လည်က မြို့ထဲသွားတော့ သူဇာကို ကောင်လေးတစ်ယောက်နဲ့ တွေ့ခဲ့တယ်တဲ့။ ပြောရလျှင်တော့ အိုက်စံက ဒီမြို့မှာ ဆရာတစ်ဆူပင် ငွေလည်းရှိသည်။ တပည့် လူမိုက်တွေလည်း ရှိသည်။ သူ သူဇာကို ပိုးနေတာကြာပြီ တစ်ခါမှအဆင်မပြေခဲ့ဘူး။ ယခု ဘယ်ကရောက်လာမှန်း မသိသော လူစိမ်းတစ်ယောက်။ သူ့အတွက် စိတ်မကြည်စရာပင်။ “အဲ့ကောင်က မသူဇာမောင် လင်းခန့်ရဲ့ သူငယ်ချင်းလို့ သိရတယ်ဆရာ ရန်ကုန်ကနေ အလည်လာတာတဲ့။ ဒီကောင့်ကို ပညာပေးလိုက်ရမလားဆရာ။ နေပါစေ ခဏစောင့်ကြည့်လိုက်ဦး လိုအပ်ရင်ပြောမယ်”။ ညနေကျလျှင်တော့ သူဇာတို့အိမ် အလည်သွားရင်း လေ့လာမှလို့ အိုက်စံ တွေးလိုက်ပါတယ်။ အိုက်စံကား သူဇာမိဘများ လက်ထက်ကတည်းက သူဇာအဖေအမေတို့ဖြင့် ရင်းနှီးသဖြင့် သူဇာတို့အိမ်ကို မကြာခဏ သွားလည်လေ့ရှိပါတယ်။ သူ သူဇာကို ချစ်ရေးဆိုခဲ့တာကြာပြီဖြစ်ပြီး ဖွင့်ပြောလိုက်တိုင်း သူဇာက ငြင်းနေတာမို့ သူ ကျိတ်မနိုင်ခဲမရ ဖြစ်နေရသည်။ နေရာကား တောင်ကြီးမြို့ကဟိုတယ်တစ်ခုရဲ့ နှစ်ယောက်အိပ် အခန်းအတွင်း။ “အရမ်းချစ်တာဘဲ ကလေးရာ”။ လင်းခန့်လက်တွေက နုနုလွင်ရဲ့ခန္ဓာကိုယ်လေးကို အသားကုန်ဖက်ထားသည်။ “လွတ်ပါဦး ကိုကိုရယ် နုနု အသက်ရှုကျပ်လှပြီ”။ တကယ်တော့ လင်းခန့်တစ်ယောက် နုနုလွင်ရှိရာ တောင်ကြီးမြို့သို့ အရဲစွန့်ပြီး လာခဲ့ရခြင်းဖြစ်သည်။ နုနုလွင်ကား လင်းခန့်ထက် ငယ်သည်။ လွန်ခဲ့သော တစ်နှစ်လောက်က နုနုလွင် လင်းခန့်တို့မြို့မှ သူမဦးလေးတို့လင်မယားထံ အလည်လာရင်း လင်းခန့်နဲ့ရခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။
အမဖြစ်သူ မသိအောင် နုနုလွင်ကို လက်မှတ်ထိုးပြီး ယူထားခြင်းဖြစ်သည်။ နုနုလွင်ရဲ့မိဘတွေလည်း ဒါကိုမသိကြ။ လင်းခန့်ရဲ့လက်တွေက နုနုရဲ့သားမြတ်တွေကို ဆုတ်နယ်နေသည်။ နုနုအဖို့လဲ ချစ်သောကိုကို ကိုင်တွယ်တာမို့ ကြည်ဖြူစွာ ခံယူပါသည်။ “ပြွတ် အို” နုနုသားမြတ်လေးကို ကိုကိုစို့တော့ နုနုအသည်းတွေ ယားသွားသည်။ “အို” “ကိုကိုငယ်ငယ်တုန်းက ကောင်းကောင်းမစို့ခဲ့ရလို့ပါ”။ “အို ကိုကိုနော် တောက်တီးတောက်တဲ့ နုနုရှက်တယ်”။ ရှက်တယ်လို့သာပြောတယ် နုနု ရင်ကို ပိုကော့ထားမိသည်။ ချစ်တဲ့ကိုကို စို့တာဘဲလေ စို့ပေ့စေပေါ့။ နုနုရဲ့ပေါင်ခွကြားကိုလဲ ကိုကိုက လက်ဖြင်ပွတ်ပေးနေသဖြင့် နုနုရင်ထဲ ဖလပ်ဖလပ် ဖြစ်လာသည်။ “ကိုကို လုပ်ချင်လဲ လုပ်လေ”။ မျက်လုံးကို မှိတ်ထားရင်း ရှက်ရှက်နဲ့ တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်သောအသံလေးကို လင်းခန့် ကြားရပြီးနောက်မှာတော့။ ချစ်သော ကိုကိုရဲ့လက်တွေက နုနုထမိန်လေးကို ဆွဲချွတ်နေတာကို ခံစားရသည်။ ကိုကို ချွတ်ရလွယ်အောင် သူမတင်ပါးလေးတွေကို အသာကြွပေးလိုက်သည်။ ကိုကိုက ထမိန်ကို ကုတင်နောက်ဖက်ကို ပို့လိုက်ပြီ။ သူမခြေထောက်လေးကို ကားပေးလိုက်ချိန်မှာ ကိုကိုက ပုဆိုးကိုချွတ်လိုက်တော့ ကိုကိုရဲ့ပေါင်ကြားက ဒုတ်ကြီးတန်းနေတာကို မြင်ပြီး နုနုရှက်တာကြောင့် မျက်လုံးကို မှိတ်ထားလိုက်ပါတယ်။ အတွေ့အကြုံရပြီးသားဆိုပေမဲ့ နုနုအဖို့ ရင်တွေခုန်လာပါတယ်။ “အမေ့”နုနုပေါင်တံလေးတွေကို ဖြဲလိုက်တဲ့အချိန်မှာ နုနုကလည်း ကိုကို့ကျောကို ဖက်ပြီး ကိုကိုခါးကို သူမခြေထောက်နဲ့ ချိတ်လိုက်ပါတယ်။ ကိုကို့ဒုတ်ကြီးက သူမပိပိအဝကို တေ့လိုက်တဲ့အချိန်မှာ သူမရင်လေး တဖိုဖိုဖြစ်သွားပါတယ်။ “အင့်”ကိုကိုဒုတ်ကြီးက သူမရွှေကြုတ်နှစ်ခြမ်းကို ထိုးဖောက်ပြီး အထဲကိုဖြည်းဖြည်းချင်း ဝင်လာပါတယ်။ သူမ နာကျင်သလိုခံစားရပေမဲ့ ကိုကိုဒုတ်ကြီး ဖြည်းဖြည်းချင်း ထိုးသွင်းနေတာကို အားမရတော့ပါဘူး။ ကိုကို့ကိုဖက်ပြီး ခါးကိုကော့လိုက်မိပါတယ်။ “မြန်မြန်လုပ်ပေးပါတော့ ကိုရယ် နု မနေတတ်တော့ဘူး”။ လင်းခန့်ကလည်း သူ့ဒုတ်ကြီးကို နုနုရဲ့ကျဉ်းကျပ်လှတဲ့ အဖုတ်လေးထဲကို သွင်းလိုက်ထုတ်လိုက်နဲ့ အသကုန် ဆောင့်တော့တာပေါ့။ စီးကျပ်နေတဲ့ နုနုရဲ့ အဖုတ်အတွင်းသားတွေကလည်း သူ့ဒုတ်ကြီးကို အတင်းကို ဆွဲစုပ်နေပါတယ်။ အချက် ၅၀လောက်မှာ သူ့ဆောင့်ချက်တွေက ပိုသွက်လက်လာသလို နုနုရဲ့လက်တွေကလည်း သူ့ကျောပြင်တွေကို ဖက်တွယ်တာ ပိုအားပါလာပြီး ကုတ်ခြစ်လာပါတယ်။ နုနုရောသူရော ပြီးခါနီးပြီဖြစ်လို့ အားကုန်ဆောင့်ရင်း နောက်ထပ်အချက် ၄၀လောက်အရောက်မှာ နုနု ခါးကော့တက်လာပြီး တအင်းအင်း ညဉ်းညူသံလေး ထွက်ပေါ်လာသလို သူလည်း သူ့ဒုတ်က အချစ်ရည်တွေကို နုနုရဲ့ ပိပိအတွင်းနံရံတွေကို ဖြန်းပက်နေပါတယ်။ သူတို့နှစ်ယောက် မောမောပန်းပန်းနဲ့ အိပ်ပျော်သွားချိန်မှာ အခန်းထဲမှာရှိနေတဲ့ တီဗွီကသတင်းမှာ အထူးသတင်းတစ်ရပ် လာနေတာကို နှစ်ယောက်လုံး မသိလိုက်ပါဘူး။ ထိုသတင်းကတော့ “လေးစားအပ်ပါသော မိဘပြည်သူများခင်ဗျား မိုးလေဝသ အရေးပေါ် သတင်းတစ်ရပ်ကို ကြေငြာပါမယ်။
(-)အမည်ရှိ မုန်တိုင်းဟာ မြန်မာနိုင်ငံကို စတင်ဝင်ရောက်လာပြီဖြစ်ပြီး နောက် ၇၂နာရီအတွင်း မြန်မာနိုင်ငံတောင်ပိုင်းနဲ အလယ်ပိုင်းဒေသတွေကို ဝင်ရောက်လာမှာ ဖြစ်ပါတယ်။ ဒါကြောင့် မုန်တိုင်းဖြတ်သန်းနိုင်တဲ့ မြို့တွေဖြစ်တဲ့ (-)မြို့များ။ မြို့သာမြို့တို့မှာ နေထိုင်ကြတဲ့ မိဘပြည်သူများအနေနဲ့ မုန်တိုင်းသတိရှိကြဖို့။” တကယ်လို့များ လင်းခန့်သာ ထိုသတင်းကို နားထောင်မိရင် မုန်တိုင်းဖြတ်မဲ့ မြို့တွေမှာ သူ့မြို့ပါနေတာကို သိခဲ့ရင်ဖြင့်။စိုးသီဟက ဘုရားပေါ်မှ ဆင်းခဲ့သည်။ မသူဇာတို့ လမ်းထိပ်က ဘုန်းကြီးကျောင်းဝင်းထဲမှာ ရှိတာဖြစ်သည်။ သူ ညနေတိုင်း လမ်းလျှောက်ဖြစ်တော့ ပန်းဆီမီးရေချမ်း အမြဲကပ်ဖြစ်တာပေါ့။ မသူဇာတို့ရပ်ကွက်က လူရှင်းပြီး မြို့စွန်ကျသည်။ ခြံတွေကလည်းကျယ်တော့ တစ်ခြံနှင့်တစ်ခြံ တော်တော်လျှောက်ရသည်။ သူတွေးရင်းငေးရင်း လမ်းလျှောက်လာစဉ် သူ့ရှေ့မှာ ဆိုင်ကယ်နှစ်စီးက ပိတ်ရပ်လိုက်သည်။ ဘာလဲဟလို့ သူတွေးလိုက်သည်။ ဆိုင်ကယ်ပေါ်မှ ဆင်းလာသောလူ(၄)ယောက်။ “ဒီမှာ သူဇာတို့အိမ်မှာ တည်းနေတာ မင်းလား”။ “ဟုတ်ပါတယ် ဘာကိစ္စများရှိလို့လဲ မသိဘူးခင်ဗျ”။ ပုံစံတွေ ကြည့်ရတာတော့ သိပ်မဟုတ်ချင်။ သူ့နားကပ်လာသည့်ပုံကို မသင်္ကာ။ အန္တရာယ် အငွေ့အသက်ကို သူရနေပြီ။ လက်ခနဲ မြင်လိုက်ရသော်လည်း ရုတ်တရက်မို့ သူရှောင်သော်လည်း လက်မောင်းကို ဓါးကပွတ်ဆွဲသွားသည်။ သွေးများ ဖြာထွက်သွားသည်။ သူ့သွေးများဆူသွားပြီ။ တကယ်တော့ စိုးသီဟကလည်း ခေသူမဟုတ် မြန်မာ့လက်ဝှေ့ သင်ဖူးသည်။ နောက်ကလူ သူ့ဆီဝင်အလာမှာ ရှောင်လိုက်ပြီး ဒူးဖြင့် ပစ်တိုက်လိုက်သည်။ အွတ်ခနဲ မည်သံနှင့်အတူ ထိုလူမှောက်သွားသည်။ တစ်ယောက်က သူ့ကိုပြေးကန်စဉ် ရှောင်လိုက်ပြီး မျက်ခွက်ကို တံတောင်နှင့်ကျွေးလိုက်သည်။ ထိုအချိန်မှာပင် သူ့ကို တစ်ယောက်က ဒုတ်ဖြင့် ဝင်ရိုက်လိုက်သည်။ သူ့ခြေထောက်တွေ ခွေညွှတ်ကြသွားသည်။ ခေါင်းမှသွေးစက်များ ကျဆင်းကာ မူးဝေလာသည်။ “မင်း နောက်တစ်ခါ သူဇာနဲ့ဝေးဝေးနေ”ဆိုသောစကားကို ကြားလိုက်ရသည်။ တစ်လောကလုံး အမှောင်ကျသွားပြီ။ သူသတိမလစ်ခင် သူ့ဆီပြေးလာသော ခြေသံများနှင့် ထိုလူဆိုးများ ဆိုင်ကယ်ပေါ်တက်ပြီး ထွက်ပြေးသည့်အသံ။
“မမ နားချင် နားလိုက်တော့လေ” “ရတယ် အမပဲ ဆက်စောင့်လိုက်မယ်”။ ဆရာဝန်ကြီးက စိတ်ချရသော အခြေအနေသို့ ရောက်ရှိသွားပြီလို့ ဆိုတာတောင်မှ စိတ်ပူနေသေးသော မမသူဇာကို ကြည့်ပြီး မိအေး ရီလည်းရီချင်မိသည် သနားလည်း သနားမိသည်။ ကိုစိုးသီဟကို လမ်းထိပ်မှာ ရိုက်ခံရသည်လို့ ရပ်ကွက်ထဲမှ လူတွေ လာပြောကတည်းက မမသူဇာ စိတ်တွေ အလွန်အမင်းလှုပ်ရှားနေတာ သူမသိသည်။ ကိုစိုးသီဟက သတိမရသေးပေမဲ့ စိုးရိမ်စရာတော့ မရှိတော့။ ဆေးရှိန်ကြောင့် ဖြစ်မည်။ ကော်ဖီ သွားဝယ်လိုက်ဦးမယ် မမ”။ “ကောင်းသားဘဲ မိအေးရေ”။ မိအေးက ဆေးရုံဝင်းအပြင်ဖက်က လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှာ ကော်ဖီသွားဝယ်နေသည်။ သူဇာကား စိုးသီဟရဲ့မျက်နှာလေးကို ကြည့်နေသည်။ ခေါင်းမှာ ပတ်တီးစီးထားသော်လည်း စိုးသီဟရဲ့မျက်နှာလေးကို ကြည့်ရင်း သူမကိုယ်သူမ ဘာလုပ်မိလိုက်မှန်းမသိ။ ပြီးမှ “အို”လို့ သူမဘာသာ ရေရွတ်လိုက်ပါတယ်။ ဟုတ်ပါတယ် သူမ စိုသီဟမျက်နှာလေးကို အနမ်းပေးလိုက်မိတာပါ။ သူမကိုယ်သူမလည်း ဒါမျိုးလုပ်မိလိုက်တဲ့အပေါ် ရှက်မိသွားပါတယ်။ ကော်ဖီဝယ်ပြီး ပြန်လာတဲ့မိအေးဟာ မမသူဇာ ကိုစိုးသီဟမျက်နှာကို အနမ်းပေးလိုက်တာကို မြင်လိုက်ရပါတယ်။ “အဟမ်း” “အမေ့” ရုတ်တရက် ချောင်းဟန့်သံကြောင့် သူဇာတစ်ကိုယ်လုံး တုန်တက်သွားပါတယ်။ “မိအေးရယ် အသံမပေး ဘာမပေးနဲ့”။ “ခစ်ခစ် အားလုံးမြင်လိုက်တယ် မမသူဇာ”။ “အို” မမသူဇာမျက်နှာလေး ရဲတွတ်သွားပါတယ်။ “ရှက်မနေပါနဲ့ မမရယ် မိအေး နားလည်ပါတယ် မမသူဇာ သူ့ကိုချစ်နေတယ်ဆိုတာ”။ “အို ရှက်လိုက်တာနော်” သူဇာစိတ်ထဲက ရွေက်လိုက်ပါတယ်။ သူခိုးလူမိတယ်ဆိုတာ ဒါမျိုးပေါ့လို့လဲ တွေးလိုက်မိပါတယ်။ “သူမသိပါစေနဲ့နော် ချောချော” “စိတ်ချပါမမရဲ့ ..မမ ဒီနေ့ည မုန်တိုင်းတိုက်နိုင်တယ်မမ မနေ့က မိုးလေဝသ သတင်းမှာပါတယ်”။ “ဟုတ်လား မိအေး” “ဟုတ်တယ်မမ ဦးလှအောင်တို့ ရှိပါတယ် မစိုးရိမ်ပါနဲ့”။ သူဇာကား စိတ်အေးသွားပါပြီ။ “ညနေကျရင် အိမ်မှာ သိမ်းစရာလေးတွေ သိမ်းဖို့ မိအေး ပြန်လိုက်မယ် မမ”။ မိအေး မမသူဇာထံ ခွင့်တောင်းလိုက်သည်။ ခွင့်ပြုချက်ရတာနဲ့ သူမလည်း သူမအိမ်ကို တန်းမပြန်ဖြစ်သေး။ တကယ်တော့ မအေးကလည်း ရည်းစားရှိသည်။ သူမရည်းစားက သူမတို့ လမ်းထဲကပင်။ ကိုစိုးသိန်းတဲ့။ ဒီမြို့မှာ တာဝန်ကျနေသော ဝန်ထမ်းတစ်ဦးပင်။ မိအေးဈေးသွားတိုင်း ကိုစိုးသိန်း လမ်းလျှောက်ထွက်သည့်အချိန် တိုက်ဆိုင်နေသည်။ ပထမတော့ မရင်းနှီးပါ။ နောက်တော့ မျက်မှန်းတန်းရင်း နှီးရာမှအစ ခင်မင်ပြီးအဆင့်တက်ကာ သမီးရီးစားအဖြစ် ရောက်ရှိခဲ့သည်။ ဒီနေ့ ကိုစိုးသိန်းကလဲ ရုံးပိတ်ရက် လျှောက်လည်ကြရန် ချိန်းထားသည်။ မိအေး ဆန္ဒတွေစောနေပြီ။ သူမစိတ်ထဲမှာ ကိုစိုးသီဟရော မမသူဇာရော ညမုန်တိုင်း တိုက်နိုင်သည်ဆိုတဲ့ သတင်းရော အားလုံးမေ့သွားပြီ။
သူမသိနေတာ တစ်ခုဘဲရှိသည် ချစ်သောကိုစိုးသိန်းဆီ မြန်မြန်သွားပြီး မြို့အနှံလျှောက်လည်ဖို့လေ။ “အေးရယ် ကိုယ်တို့အတူတူနေချင်ပြီ” “ဟင်းနော် လူဆိုး”ကိုစိုးသိန်းက ပြောလည်းပြောရင်း သူမရင်သားတွေကို သူ့လက်နဲ့ ဆုပ်နယ်နေတာကိုး။ နေရာက မြို့ကအတွဲတွေ ကျက်စားရာနယ်မြေ။ အရိပ်ကောင်းပြီး အကာအကွယ်ကောင်းသည့် နေရာဆိုတော့ လူသူသိပ်မမြင်နိုင်။ မိအေး ရင်ခုန်သံ မြန်လာပြီ။ “အို ကိုကို မကောင်းဘူးကွာ”။ “ချစ်လို့ပါ အေးရယ်”။ စိုးသိန်းက မိအေးရဲ့နောက်မှ ဖက်လိုက်ပြီး မိအေးရဲ့ထမိန်ကြားထဲ လက်နှိုက်ကာ ပေါင်တံတွေကို ပွတ်ပေးနေသည်။ ဆိတ်ကွယ်ရာအရပ်မှာ ဖိုနှင့်မ ထိတွေ့လျှင် ဖြစ်လေ့ဖြစ်ထရှိသော သဘောသဘာဝအတိုင်း မကြာမီအချိန်မှာတော့ မိအေးရဲ့ကိုယ်လေးက သစ်ပင်ကိုမှီနေပြီး ကိုစိုးသိန်းက သူမအပေါ်မှမိုးကာ “အို ကိုစိုးသိန်းရဲ့ လီးကြီးက သူမအဖုတ်ထဲမှာ တစ်ဆုံးစိုက်ဝင်နေပြီ။ မိအေးနှင့် အနမ်းချင်းဖလှယ်ရင်း စိုးသိန်းက အားကုန်ဆောင့်လိုးတော့သည်။ “အင်းအင်း စွပ်စွပ် ရှီးရှီး ဘတ်ဘတ်” စိုးသိန်းလီးကြီးနှင့် မိအေးအဖုတ်တို့ ထိတွေ့သံက စည်းချက်မှန်မှန် ထွက်ပေါ်နေသည်။ မိနစ်၂၀လောက် အကြာမှာတော့ မိအေးလက်တွေက စိုးသိန်းကျောကို အသကုန်ဖက်လာပြီး စိုးသိန်း ဆောင့်ဆောင့်ချလိုက်တိုင်း သူမကလည်း အောက်မှခါးကို ကော့ကော့လာတာ တွေ့ရသည်။ နောက်ဆုံးမှာတော့ နှစ်ဦးသား တအင်းအင်း ညဉ်းညူသံများနဲ့အတူ မိအေးမျက်နှာလေး ရှုံ့သွားကာ “အအ” ဆိုသောအသံလေး ထွက်ပေါ်လာသည်။ တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် နှုတ်ခမ်းခြင်းတေ့ကာ နမ်းနေကြပြီးတဲ့နောက် စိုးသိန်းက ထရပ်ကာ ပုဆိုးကို ပြင်ဝတ်လိုက်သလို မိအေးကလည်း ပြေလျော့နေသော ဆံပင်တွေနဲ့ တွန့်ကျေသွားသော ထမိန်အကျီများကို သပ်သပ်ရပ်ရပ်ဖြစ်အောင် လုပ်နေသည်။ ထို့နောက် ထိုနေရာမှ နှစ်ဦးသားထ၍ ပြန်လည် ထွက်ခွာသွားကြတော့သည်။ သူတို့နှစ်ဦး ထွက်ခွာသွားပြီး တစ်နာရီခန့်အကြာမှာတော့ ကောင်းကင်တစ်ခုလုံး မဲမှောင်လာပြီး လေပြင်းလေးတွေ တဖြည်းဖြည်း တိုက်ခတ်လာသည်။ မိုးစက်မိုးပေါက်တွေ ကျဆင်းလာပြီးနောက် ပိုမိုပြင်းထန်လာသော လေပြင်းများကား ဒီမြို့လေးဆီသို့ ကျရောက်လာချေပြီ။ ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံး မဲမှောင်သွားသည်။ သစ်ပင်သစ်ကိုင်း ကျိုးကျသံ ပြိုလဲသံတွေ ထွက်ပေါ်လာပါသည်။ သူဇာလည်း အခန်းပြူတင်းတံခါးတွေ ပိတ်လိုက်သည်။ သူဇာလည်း ကြောက်လာပါတယ်။ ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံး ဘာမှမမြင်ရပါဘူး။ သူဇာလည်း ကြောက်ကြောက်နဲ့ လူနာကုတင်ပေါ်က စိုးသီဟကိုယ်ကို အတင်းဖက်ထားမိပါတယ်။ စိုးသီဟလည်း သတိရလာတဲ့အချိန်မှာ ဘာဖြစ်လို့ဖြစ်နေမှန်း မသိပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ ခဏတွင်းမှာဘဲ သူ အခြေအနေကို သဘောပေါက်သွားပါတယ်။ မုန်တိုင်းကျနေတာပါ။ တော်တော်အားကောင်းတဲ့ မုန်တိုင်းတစ်ခု ဖြစ်တယ်ဆိုတာ သိလိုက်ပါတယ်။
ဆေးရုံတစ်ခုလုံးလည်း အော်သံတွေ ငိုသံတွေ ဆူညံနေပါတယ်။ စိုးသီဟ အားယူပြီး ထလိုက်ပါတယ်။ သူဇာက စိုးသီဟကိုယ်ကိုတွဲပြီး ထိုင်ခိုင်းလိုက်ပါတယ်။ ဖြေးဖြေးထနော် မောင်လေး။ “ဝုန်း” ”အမေ့” သူဇာတို့ယူထားတဲ့ သီးသန့်လူနာခန်းပေါ်ကို သစ်ကိုင်းအကြီးတစ်ခု ကျိုးပြီးလာရိုက်တာကြောင့် သူဇာလန့်သွားတာပါ။ အသားလေးတွေတုန်ပြီး ကြောက်နေတဲ့ မမသူဇာကိုကြည့်ပြီး စိုးသီဟစိတ်ထဲမှာ ဘာဖြစ်သွားမှန်းမသိပါဘူး။ မမသူဇာကို ဖက်လိုက်ပြီး “မမ အရမ်းကြောက်နေလား”လို့မေးလိုက်ပါတယ်။ ဒီလိုအခြေအနေမျိုးမှာ ရင်ထဲရှိတာတွေ ဖြစ်တတ်တဲ့အတိုင်း သူဇာကလဲ စိုးသီဟရဲ့ရင်ခွင်ကို မျက်နှာအပ်လိုက်ပြီး “မောင်ရှိနေရင် မမမကြောက်ပါဘူး”လို့ပြောလိုက်ပါတယ်။ စိုးသီဟလဲ မမသူဇာကိုယ်လေးကို ပိုတိုးဖက်လိုက်ပြီး မမသူဇာခေါင်းက ဆံနွယ်လေးတွေကို လက်နဲ့အသာအယာ ပွတ်ပေးနေပါတယ်။ မမကေသူဇာရဲ့ပါးက သနပ်ခါးရနံ့လေးတွေနဲ့ ကိုယ်သင်းရနံ့လေးတွေက သူ့စိတ်ကို ကြည်နူးစေပါတယ်။ သူတို့နှစ်ဦးဟာ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် အပြန်အလှန်ဖက်တွယ်ရင်း အပြင်မှာတိုက်နေတဲ့ လေမုန်တိုင်းကို ယာယီမေ့သွားပါတယ်။ မုန်တိုင်းတိုက်ပြီး နောက်တစ်ပတ်ခန့်အကြာ မိအေးတစ်ယောက် ညဘက်တစ်ရေးနိုးလာစဉ် မမသူဇာအခန်းမှ အသံများ အနည်းငယ်ထွက်လာသဖြင့် ဒီအချိန်ကြီး မမလေး ဘာလုပ်နေပါလိမ့်ဟု တွေးလိုက်မိသဖြင့် အခန်းဘက်သို့ သူမအသာသွားလိုက်သည်။ သို့သော် အခန်းထဲမှ ထွက်ပေါ်လာသောအသံကြောင့် သူမခြေလှမ်းတွေ ရပ်သွားသည်။ အခန်းထဲမှ ထွက်ပေါ်လာသော အသံကား “ချစ်လိုက်တာမမရယ်”…”အို မောင်နော် အရမ်းကဲတာဘဲ သိလား”။ “ချစ်လို့ပါမမရယ်” “မိအေး နိုးသွားလိမ့်မယ်…မောင်ရဲ့”။ ဒါ ကိုစိုးသီဟ အသံဘဲ။
ချက်ဆို နားခွက်က မီးတောက်သော မိအေးတစ်ယောက် ဒီအခြေအနေကို သဘောပေါက်သွားသည်။ ဒါသွေးရိုးသားရိုး အခြေအနေ မဟုတ်တော့။ “ချစ်လို့ မဝသေးဘူးလားမောင်…နေ့လည်ကလဲ….ခစ်ခစ်”။ မမလေးအသံကလည်း ညုတုတု အသံလေးပေါက်နေသည်။ အိန္ဒြေကြီးသော မမလေးတစ်ယောက် ကိုစိုးသီဟနှင့်မှ ဈာန်လျှောသွားသည့်သဘောရှိသည်။ မိအေးလည်း ဒီကိစ္စမှာ အတွေ့အကြုံရှိသည့်သူဆိုတော့ ဧည့်ခန်းမှ ရေခဲသေတ္တာထဲက ရေအေးအေးလေး ထုတ်သောက်မည်ဟူသော စိတ်ကူးက သူမခေါင်းထဲမှ ပျောက်သွားသည်။ အခန်းထဲကို ဘယ်လိုနေရာကနေ ချောင်းရမလဲဆိုတာ လိုက်ရှာနေမိသည်။ နောက်ဆုံးတော့ သူမစိတ်ကူးရသွားသည်။ မမလေးအခန်းဘေးမှ ကိုလင်းခန့်ရဲ့အခန်းထဲသို့ သွားလိုက်သည်။ အခန်းက သစ်သားတွေနဲ့ ကာရံထားသောကြောင့် မကြာမီမှာပင် ချောင်းကြည့်ရန် အပေါက်သေးသေးလေး တစ်ပေါက်ကို မိအေး ရှာတွေ့သွားလေသည်။ မြင်တွေ့လိုက်ရသော မြင်ကွင်းက မိအေးရင်ကို စိတ်လှုပ်ရှားစေသည်။ မမလေးရဲ့ ကုတင်ပေါ်မှာ ကိုစိုးသီဟနှင့် မမလေးသူဇာကား နှစ်ယောက်လုံး မိမွေးတိုင်းဖမွေးတိုင်းပင်။ မမလေးကား တစ်ကိုယ်လုံး ချွတ်ထားသောကြောင့် ဝင်းဝါစိုပြေနေသော မမလေးရဲ့ခန္ဓာကိုယ်နဲ့ ကိုစိုးသီဟရဲ့ ယောက်ျားပီသသော ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခု ပူးကပ်နေတာကို မြင်လိုက်ရတော့ လင်မယားလုပ်တမ်း ကစားနေကြပြီဆိုတာ မိအေး သိလိုက်သည်။ ဒါမျိုးက မိအေးလည်း ကိုစိုးသိန်းကြီးနဲ့ ကစားနေကြလေ။ “အိုမောင်..ဘုန်းနိမ့်မယ်ကွယ်” “ချစ်လို့ပါမမရဲ့”။ မမလေးရဲ့ ဝင်းဝါစိုပြေနေတဲ့ ပေါင်တံနှစ်ချောင်းကြားကို ကိုစိုးသီဟ မျက်နှာအပ်လိုက်တာကို မိအေးမြင်ရပါတယ်။ ခဏအကြာ မမလေးမျက်နှာလေး ရှုံ့သွားပြီး ပေါင်တံကိုစိလိုက်တာ မြင်ရပါတယ်။ “တော်…တော်ပါတော့ မောင်ရယ်…မမ..အ.အ”ဆိုတဲ့ အသံလေး ထွက်လာပြီး တစ်ကိုယ်လုံး တွန့်လိမ်နေတာကို တွေ့ရပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကိုစိုးသီဟရဲ့ လက်တွေက မမလေးပေါင်တံတွေကို ဖိထားပြီး မမလေးရဲ့ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးကို စအိုဝနားကနေ အပေါ်ထိ အထက်အောင် စုန်ဆန်ကာ ယက်ပေးလိုက်တဲ့အခါမှာ မမလေးတစ်ယောက် ကိုစိုးသီဟဆံပင်တွေကို အတင်းဆွဲဆုပ်ကိုင်ထားပြီး နှုတ်ခမ်းလေးကိုလည်း ပြတ်လုမတတ် ကိုက်ထားတာကို တွေ့ရပါတယ်။ မမလေးပေါင်တံတွေနဲ့ တင်ပါးတွေကလည်း တဆတ်ဆတ်တုန်နေတာကို တွေ့ရပါတယ်။ မမလေးမပြောနဲ့ ဘေးအခန်းက ချောင်းကြည့်နေတဲ့ မိအေးတောင်မှ အသည်းထဲစိမ့်သွားပြီး ဆီးသွားချင်သလိုလိုတောင် ဖြစ်သွားပါတော့တယ်။ နောက်ဆုံးမှာတော့ မမလေးရဲ့ ဖြူဖွေးနေတဲ့ လည်တိုင်ကျော့ကျော့လေးက အကြောစိမ်းလေးတွေတောင် ထောင်ထလာပြီး ကိုစိုးသီဟခေါင်းကို အသားကုန်ဆုပ်ကိုင်ကာ ခါးလေးနဲ့ ကော့ကော့ထိုးပြီး ငြိမ်သက်သွားကာ ခေါင်းကိုဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့ လက်ပြေလျှော့သွားတာကြောင့် မမလေးပြီးသွားပြီဆိုတာကို မိအေး သိလိုက်ပါတယ်။ “ဟူး” စိုးသီဟ အနည်းငယ် မောသွားသည်။ မမသူဇာကို သူစိတ်ပါလက်ပါပင် ဘာဂျာပေးလိုက်တာလေ။ ဝင်းဝါစိုပြေနေသော မမသူဇာရဲ့ ပေါင်တံနှစ်ချောင်းအလယ်က အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးကို သူမရွံမရှာပင် ယက်ပေးခဲ့သည်။ မမက ရှက်နေသော မျက်နှာဖြင့် “မောင် မကောင်းဘူးကွယ်”လို့ သူ့ကိုတိုးတိုးလေး ပြောလိုက်ပါတယ်။ “ဟင်း..ဟင်း..ဒါအစဘဲရှိသေးတယ်..မမရဲ့”။
“အို…” သူဇာကား သူမအဖုတ်အဝလေးကို လာတေ့နေသော စိုးသီဟရဲ့ ဒုတ်ကြီးကို ကြည့်ရင်း သူမ ဆီးသွားချင်သလိုလိုပင် စိမ့်တက်သွားသည်။ နေ့လည်က သူမ သူငယ်ချင်းအိမ်မှာ ချိန်းတွေ့ရင်း ဒီဒုတ်ကြီးက သူမအပျိုစင်ပါကင်ကို ဖွင့်သွားခဲ့သည်။ ပါးပင် အနမ်းမခံခဲ့ရဘူးသော သူမအဖို့ စိုးသီဟနဲ့ကျမှ စိစိညှက်ညှက်ကျေရုံမက အပျိုစင်အမြှေးပါ အဖွင့်ခံလိုက်ရသည်။ သို့သော် သူမ အရမ်းကိုကျေနပ်ပါသည်။ ချစ်သောမောင့်အတွက် လိုက်လျောပေးခဲ့ရတာကို။ “အမေ့..”သူမနှုတ်မှ အသံလေး ထွက်သွားသည်။ မောင့်ရဲ့ဒုတ်ကြီးက သူမအဖုတ်လေးထဲကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ဝင်လာနေသည်။ သူမအဖုတ်အတွင်းသား နုနုလေးများကို ပွတ်တိုက်မှုကြောင့် ကျင်တက်လာသည်။ သူမအဖုတ်နှစ်ခြမ်းရဲ့ အတွင်းသား အကြောမျှင်လေးများကလည်း ဒုတ်ကြီးကို အလိုလိုညှစ်ထားကာ ဆွဲစုပ်နေမိသည်။ မောင်က သူမပိပိတစ်ဆုံးကို ဒုတ်ကြီးကို နစ်မြုပ်ထားလိုက်ပြီး သူမကိုငုံ့ကာ နှုတ်ခမ်းချင်း တေ့စုပ်လိုက်သည်။ သူဇာလည်း အပြန်အလှန်နမ်းရင်း မကြာမီမှာ စိုးသီဟက သူမနို့လေးကို စို့လိုက်သည်။ “ပြွတ်..အို…..ကြည့်စမ်း..လူဆိုးလေး..ငယ်ငယ်ကနို့မစို့ခဲ့ရဘူးထင်တယ်”။ “ဒါပေါ့…မမရဲ့…နေ့တိုင်း စို့မှာ”..”အွန်း…ကြောက်စရာကြီး….ဟင်းဟင်း” “ကြောက်စရာက အခုမှလာမှာ….သူမခြေထောက်နှစ်ဖက်ကို မောင့်ခါးကို ချိတ်လိုက်သည့်အချိန်မှာ မောင်ကလည်း သူမအဖုတ်ထဲကို ဒုတ်ကြီးကို သွင်းလိုက်ထုတ်လိုက်ဖြင့် ဆောင့်တော့သည်။ မောင့်ဆောင့်ချလိုက်တိုင်း မောင့်ဘောနှင့် သူမဆီးခုံလေးက တဖတ်ဖတ်ရိုက်ခတ်နေသလို သူမတစ်ကိုယ်လုံးလဲ တိမ်တွေထဲမှာ လွင့်မျှောနေသလို ခံစားရသည်။ မကြာမီမှာတော့ မောင် ဆောင့်ဆောင့်ချလိုက်တိုင်း သူမကလည်း အောက်ကနေ ခါးလေးကို ကော့ကော့ပြီး ခံပေးနေမိသည်။ တစ်ဖက်အခန်းမှ ချောင်းကြည့်နေသော မိအေးလည်း စိတ်တွေ မရိုးမရွဖြစ်ကာ သူမထမိန်ထဲသို့ လက်ကိုထိုးထည့်ကာ သူမပိပိကို ပွတ်ပေးနေရင်း သူမဝတ်ထားသော ထမိန်မှာ အရည်ကြည်တွေ စိမ့်ထွက်လာသောကြောင့် စိုရွှဲသွားပြီး အကွက်ကြီး ဖြစ်သွားလေတော့သည်။ မမသူဇာ ဒီနေ့ပွဲရုံခဏသွားသည်။ စိုးသီဟ ဒီနေ့တော့ လိုက်မသွားဖြစ်။ ရန်ကုန်မှ သူ့အလုပ်တွေကိုလည်း ပစ်ထားတာကြာပြီ။ တပည့်ဖြစ်သူက သူ့ကို အီးမေးလ်ဖြင့် စာရင်းများ ပို့ထားသဖြင့် မြို့ထဲက ကွန်ပြူတာဆိုင်မှာ သွားထုတ်ရမည်။ ပြီးတော့ ရဲစခန်းကလည်း ခေါ်ထားသေးသည်။ သူ့ကို ရိုက်နက်သွားသော တရားခံများနှင့်ပတ်သက်ပြီး ဖွင့်ထားသည့်အမှုကိစ္စ။ ဒါကြောင့်မို့ သူမလိုက်သွားဖြစ်။ “တူတူ”…အိပ်ထောင်ထဲ ထည့်ထားသော ဖုန်းမည်လာသဖြင့် စိုးသီဟက ဖုန်းကို ထုတ်ပြီးကြည့်လိုက်သည်။ ဘယ်သူပါလိမ့်…သြော်..လင်းခန့်ဖုန်းဘဲဟ။ “လင်းခန့်”.”ပြော.စိုးသီဟ မမ အလုပ်သွားပြီလား။ “သွားပြီဟ…ဒါနဲ့မပြန်လာသေးဘူးလား လင်းခန့်ရ”။ “ဟီးဟီး..အဲ့ဒါဘဲ ပြောမလို့ကွ”။
“အမှန်က ငါ့စော်ဆီသွားတာ. အခုပြန်လာရင် တစ်ခါတည်းခေါ်ခဲ့မယ်။ ဟိုနေ့က တည်းခိုခန်းမှာ နှပ်နေတုန်း သူ့အကိုတွေနဲ့ ရပ်ကွက်က ဝိုင်းဖမ်းလို့ ငါတစ်ခါတည်း ယူလိုက်ရတယ်”။ “ဟား…မင်းကတော့ ဖြစ်ရမယ်ကွာ” “အဲ့ဒါကွာ ငါ့အမကို မပြောရဲလို့ဟ.ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲမသိဘူး”။ “အေးလေ..ဒီအခြေအနေရောက်မှတော့ မထူးတော့ဘူး ဖွင့်ပြောလိုက်တော့ မင်းမမကို။ “ဒါနဲ့…လင်းခန့်ရေ..ငါလည်းမင်းကို တောင်းပန်စရာရှိတယ်။ မင်းကို မင်းမြို့ကို လာတုန်းက ငါလဲ အလည်လာရင်း ပြီးတော့ မင်းရဲ့ရှယ်ယာအမြတ်ငွေတွေလဲ ပေးရင်းဆိုပြီး လာခဲ့တာ။ အခုတော့ ငါလဲ…မင်းမြို့မှာ အချောအလှလေးတစ်ယောက်နဲ့ တွေ့ပြီး မပြန်နိုင်ဖြစ်နေပြီ”။ “ဟား….ဘယ်သူလဲကွ ဆိုစမ်းပါဦး”။ “အေးကွာ…ငါ့ထက်တော့ ကြီးတယ်…မမပေါ့။ နာမည်က…သူဇာတဲ့…”။ “သူဇာ..သူဇာ…ဟာကွာ…စိုးသီဟ”။ “တောင်းပန်ပါတယ်…ယောက်ဖရာ” ”ဟာကွာ..ဟာကွာ.ရှက်လိုက်တာကွာ..ငလူးမသား အကျင့်မကောင်းတဲ့ကောင်…လုပ်ထားပါ..လုပ်ထားပါ”။ လင်းခန့်က စိုးသီဟဖုန်းကို နားထောင်ရင်း မျက်နှာကြီး ပြုံးသွားသည်။ ဒီလိုဖြစ်စေချင်လို့ ဒီအကွက်ကို သူဆင်ခဲ့တာလေ။ သူ့အမကို စိုးသီဟလိုလူမျိုးနှင့်မှသူစိတ်ချသည်။ ပြီးတော့ စိုးသီဟက သူ့အချစ်ဆုံး သူငယ်ချင်းလေ။ “ဟဲလို..ဟဲလို..သူငယ်ချင်း စိတ်ဆိုးသွားလား…တောင်းပန်ပါတယ်ကွာ..ငါတို့ကို သဘောတူပေးပါနော်” ”ဟား..စိုးသီဟရာ…ဒီတစ်ခါတော့ မင်းညံ့သွားပြီကွ”..”ဘာဖြစ်လို့လဲ..မင်းသဘောမတူဘူးလား”…တစ်ဖက်က စိုးသီဟရဲ့ စိုးရိမ်တကြီးပြောသံကို လင်းခန့်ကြားပြီး ရီချင်စိတ်ကို အောင့်ထားကာ “ကဲ…ကိုရွှေယောက်ဖ စိုးသီဟရေ..မင်းကိုငါ့အမနဲ့ ညှားစေချင်လို့…မြို့ကို အလည်ခေါ်လိုက်တာ…သိပြီလား”လို့ပြောပြီး ဖုန်းကို ချလိုက်တော့သည်။ စိုးသီဟ အထပ်ထပ်ပြန်ခေါ်ပေမဲ့ သူ မကိုင်တော့ပဲ တခိခိ ရီနေတော့သည်။ “တရားခံကတော့ မိခါနီးနေပါပြီ ကိုစိုးသီဟရေ မိတဲ့အချိန်ကျရင်ကိုစိုးသီဟကို ဆက်သွယ်ပါမယ်”။ စခန်းမှူးရှင်းပြသည်ကို စိုးသီဟက ဂရုတစိုက်နားထောင်နေသည်။ ထိုအချိန်မှာ စခန်းမှူး ရုံးခန်းအတွင်းသို့ ဝင်လာသော ခြေသံကိုကြားရသည်။ “ဗိုလ်ကြီး ကျွန်တော်ရောက်ပါပြီ ဗိုလ်ကြီးစုံစမ်းခိုင်းထားတဲ့ ကိစ္စသိရပါပြီ”။ အမှုလိုက်အရာရှိ ဖြစ်မည်ထင်သည်။ သူနှင့်အသက်မတိမ်းမယိမ်းခန့်ရှိမည်။ ကိုစိုးသီဟကို ရိုက်သွားတဲ့သူတွေက မြို့ထဲမှာ မူးယစ်ဆေးဝါးတွေ ဖြန့်ဖြူးနေတယ်လို့ သံသယရှိတဲ့ ကျားလေးတို့အုပ်စုလို့ သိရပါတယ်။ သူတို့ဆရာ အိုက်စံက ဒေါ်သူဇာကို ပိုးပန်းနေတာ ကြာပါပြီ။ ကိုစိုးသီဟနဲ့ တွဲသွားတွဲလာလုပ်တာကို မကြိုက်လို့ သူ့တပည့်တွေကို ခိုင်းတဲ့သဘောရှိပါတယ်။ အချက်အလက် ပိုခိုင်မာအောင် လုပ်နေပါတယ်။ ထိုအချိန်မှာပင် စိုးသီဟဖုန်းက မည်လာသဖြင့် ကောက်ကိုင်လိုက်သည်။ မသူဇာတို့အိမ်ကပင် “ဟဲလို…ကိုစိုးသီဟလား” မိအေးရဲ့အသံ မောဟိုက်သံနှင့် ငိုသံတွေ ရောထွေးနေသည်။ “ဘာဖြစ်လို့လဲ..မိအေး” “မမလေးကိုလေ….မမလေးကို” “ပြောစမ်းပါ မမလေးဘာဖြစ်လို့လဲ” “မမလေးကို ဦးအိုက်စိတို့ ဖမ်းသွားတယ်။ ဒီနေ့ ပွဲရုံကအပြန်မှာ သူ့တပည့်တွေနဲ့ ဖမ်းခေါ်သွားတာတဲ့။ မြင်တဲ့သူတွေက ဖုန်းဆက်ပြီးလှမ်းပြောလို့ လုပ်ပါဦး ကိုစိုးသီဟ မမကို ကယ်ပါဦးနော်”။ စိုးသီဟရင်ထဲ မီးတောင်ပေါက်ကွဲသလို ဖြစ်သွားသည်။ “ဘာဖြစ်လို့လဲ ကိုစိုးသီဟ”။ စခန်းမှူးက မေးလိုက်တော့ စိုးသီဟက “ဗိုလ်ကြီးလုပ်ပါဦး မသူဇာကို ဦးအိုက်စံတို့လူစု ဆွဲခေါ်သွားတယ်တဲ့။ ဒီနေ့ပွဲရုံက အပြန်လမ်းမှာ ဆွဲသွားတာတဲ့”။ “ဟာ….ဒါဆို ချက်ခြင်းလိုက်မှဖြစ်မယ်”။ စခန်းမှူးက သူ့လူတွေကို ခေါ်လိုက်သည်။
“ရှင် မယုတ်မာနဲ့နော် ကိုအိုက်စံ” “ချစ်လို့ပါ သူဇာရယ်..ဟင်းဟင်း” အိုက်စံက အခန်းတံခါးကို ပိတ်လိုက်ချေပြီ။ သူဇာလဲ တွန့်ဆုတ်တွန့်ဆုတ်ဖြင့် နောက်ဆုတ်လာလိုက်တာ အခန်းဒေါင့်မှာ ကပ်နေပြီ။ အိုက်စံကား တုန်ယင်နေသော သူဇာကိုကြည့်ရင်း ရမ္မက်ဇောတွေ ကြွတွက်လာပြီ။ “ရှင် မယုတ်မာနဲ့နော် ကယ်ကြပါဦး” “အော်လေ မင်းကြိုက်သလိုအော် ဘယ်သူမှမကြားဘူး” အိုက်ပန်က သူဇာကို ကုတင်ပေါ်တွန်းလှဲလိုက်ပြီး အပေါ်မှ ဖိထပ်လိုက်သည်။ ရုန်းကန်နေသော သူဇာလက်များကို သူ့လက်ဖြင့် ဖိပြီးချုပ်ကိုင်လိုက်တော့ သူဇာမရုန်းနိုင်တော့။ သူဇာထမိန်လည်း ကျွတ်နေပြီ။ ထိုအချိန်မှာ အခန်းတံခါးကို ဆောင့်ကန်ဖွင့်သံကြားရပြီး တံခါးပွင့်သွားသည်။ အိုက်စံ ပြာပြာသလဲထရပ်သော်လည်း အချိန်မမီတော့။ “လူယုတ်မာ” ဟူသောအသံနှင့်အတူ သူ့ပါးချိတ်ကို လက်သီးကျွေးခံလိုက်ရသဖြင့် ယိုင်နဲ့သွားသည်။ စိုးသီဟက အိုက်စံကိုယ်ပေါ်ခွစီးပြီး ဘယ်ပြန်ညာပြန် ကျွေးတော့သည်။ “ခွပ်ခွပ် အ” “တော်လောက်ပါပြီ ကိုစိုးသီဟ လက်လွန်မယ်”။ စခန်းမှူးနဲ့ သူ့တပည့်များက ဒေါသတကြီးဖြစ်နေသော စိုးသီဟကို အိုက်စံကိုယ်ပေါ်မှ မနည်းဆွဲခွာရသည်။ သူဇာကား စစ်သွေးရင်ဘတ်တွင် မျက်နှာအပ်ကာ တရှုံ့ရှုံ့ငိုတော့သည်။ စိုးသီဟက မမသူဇာကိုယ်လုံးလေးကို ဖက်ထားရင်း နှစ်သိမ့်ပေးနေသည်။ အိုက်စံနှင့်သူ့တပည့်များကို စခန်းမှူးတို့အဖွဲ့မှ အချိန်မီ ထိန်းသိမ်းနိုင်ခဲ့ပြီ ဖြစ်ပါတယ်။ “မငိုပါနဲ့တော့ မမရယ်” စိုးသီဟက သူဇာပုခုံးလေးကို ဖက်ထားရင်း နှစ်သိမ့်လိုက်ပါတယ်။
လင်းခန့် ခရီးဆောင်အိတ်ကို ချလိုက်သည်။ “လာလေ နုနု” နုနုလည်း လင့်ခန့်ခေါ်ရာနောက်သို့ လိုက်ပါလာသည်။ အိမ်ထဲမှာလဲ လူကမတွေ့။ “မိအေးရေ မိအေး”။ မိအေးက လင်းခန့်ခေါ်သံကြားသဖြင့် အနောက်ခန်းမှ ကပျာကယာထွက်လာသည်။ “ကိုလေး ပြန်ရောက်လာပြီကိုး…..ဒါနဲ့သူက”…”အဟဲ”…”ကိုလေးပြောပြောနေတဲ့ မမနုနုလွင်ဆိုတာ မဟုတ်လား။ တစ်ခါတည်း ခိုးလာတာထင်တယ်”။ “ဟုတ်ပါ့…ဒါနဲ့ နင့်မမလေးရော”…”.မမလေး…ကလေ..မမလေးက” မိအေး ခေါင်းကို ကုတ်လိုက်သည်။ ဘာပြောလို့ ပြောရမှန်းမသိ။ “ဟဲ့ ပြောစရာရှိတာပြောလေ..ဒီကောင်မလေးနဲ့တော့” “တူတူ..တူတူ” လင်းခန့်လက်ကိုင်ဖုန်းက မြည်လာခြင်းဖြစ်သည်။ စိုးသီဟရဲ့ဖုန်းပင်။ “ဟဲလို..သူငယ်ချင်း…ငါ့ကိုစောင့်ရတာကြာလို့ စိတ်ပျက်နေပြီလား”။ ”အဟဲ..ငါပြန်သွားပြီကွ လင်းခန့်ရ…အလည်ခေါ်တာ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ကွာ”။ “ဟာ..မင်းငါ့ကိုတောင် မစောင့်ဘူး”။ “ဟက်ဟက်…မင်း လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေလို့ရအောင်ပါကွာ”။ မင်း နုနုဆိုတဲ့ ကောင်မလေးကို လွန်ခဲ့တဲ့(၃)ရက်လောက်ကဘဲ တရားရုံးမှာ လက်ထပ်လိုက်တယ်ဆိုတာ ငါသတင်းအတိအကျရပြီးသား။ တောင်ကြီးက မင်းသက်သေခေါ်သွားတဲ့ မင်းထွန်းက ဖုန်းဆက်ပြောပြီးသား။ ဒါနဲ့မင်းက ဘာကိစ္စငါ့ကို ကျေးဇူးတင်နေရတာတုန်း”။ “အဟား လင်းခန့် မင်းကို မိအေးက ပြောမပြဘူးလား”။ “မမေးရသေးဘူးကွ…ငါလည်း ခုမှရောက်တာ”။ “အဲ့ဒါဆိုရင်တော့…သူငယ်ချင်း ယောက်ဖရေ…မင်းမမ သူဇာကို ငါခိုးသွားပြီ”…”ဟာ” လင်းခန့်ဖုန်းပြောရင်း ပါးစပ်အဟောင်းသား ဖြစ်သွားသည်။ “ငါ့ကိုခွင့်လွတ်ပါ သူငယ်ချင်းရာ..မင်းကို မျက်နှာပူလို့ ဘယ်လိုပြောရမှန်းမသိတာနဲ့”…”ဟာ…ခွေးသူတောင်းစား”..”ဘာလဲ..မင်းက သဘောမတူလို့လား သူငယ်ချင်းရာ”။ လင်းခန့်ကား ဖုန်းဆက်ရင်းမှ တဖြည်းဖြည်း ပြုံးလာသည်။ ပြီးနောက် ရီလိုက်သည်။ “အဟား…မင်း ဒီတခါတော့ ညံ့သွားပြီ မောင်စိုးသီဟရေ။ ငါ့အစ်မကို ဘယ်သူနဲ့မှ စိတ်မချလို့…မင်းနဲ့နီးစပ်စေချင်လို့….မြို့ကို အလည်ခေါ်လိုက်ပြီး သက်သက်ရှောင်နေတာဟ သိပလား…..ကဲ”။
လင်းခန့်က ဖုန်းဆက်တာကို ရုတ်တရက်ရပ်လိုက်ပြီး ပါဝါကိုပါ ပိတ်လိုက်တော့သည်။ “ဟာကွာ”စိုးသီဟကား ဖုန်းကိုကိုင်ရင်း ကိုယ့်ကိုယ်ကို ရီချင်လာသည်။ သူ့လက်ထဲမှ ဖုန်းကို မမသူဇာက ဆွဲယူပြီး ကုတင်ဘေးက စားပွဲလေးပေါ် ပစ်တင်ကာ စိုးသီဟကို ဆွဲလှည့်လိုက်သည်။ “ဆက်မနေပါနဲ့တော့..မောင်ရယ်”။ “ဒါဆို….ကဲ” စိုးသီဟက မမသူဇာကို ဖက်လိုက်ပြီး သူမရဲ့ပါးတွေကို နမ်းနေသည်။ အခုမှပဲ လွတ်လွတ်လပ်လပ် တဝကြီးချစ်လို့ ရတော့မယ်လေ။ “အို…သူသိပ်ဆိုးတာဘဲကြည့်စမ်း” မမရဲ့ထမိန်ကို သူဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး ကုတင်အောက်ကို ပို့လိုက်တော့ မမက ညုတုတုလေး ပြောလိုက်သည်။ “ပြွတ်….အို” မမရဲ့ အိစက်နေတဲ့ နို့လုံးလုံးမောက်မောက်လေးတွေကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဆုပ်ညစ်ပြီး နှုတ်ခမ်းနဲ့ငုံကာ တပြွတ်ပြွတ်မြည်အောင် စို့ပေးလိုက်သည်။ “အို..မောင်ရယ်…စို့လို့ကိုမဝနိုင်ဘူးနော်…ဒါပေါ့မရဲ့..…မရဲ့နို့လေးက အရမ်းစို့လို့ကောင်းတာကို”.”သူ့သဘော သူ့သဘော…ခစ်ခစ်…စို့စို့”သူဇာကား စိုးသီဟ နို့စို့ပေးနေတာကို ရင်ခုန်စွာ ခံယူနေသည်။ မောင်က သူမပေါင်ကို ဖြဲတော့ အလိုက်တသိပင် ကားပေးလိုက်သည်။ အို..မောင့်ဒုတ်ကြီးက တစ်နေ့တစ်ခြား ပိုပိုကြီးလာသလိုပဲ။ “အို..ခုနကလည်း တစ်ခါလုပ်ပြီးပြီ…မဝသေးဘူးလား မောင်.. မမကြောက်လာပြီ”။ ကြောက်လာပြီလို့သာပြောတယ် သူဇာကား ချစ်သောမောင်ရဲ့ လီးတုတ်တုတ်ကြီးကို ကိုင်လိုက်ပြီး သူမအဖုတ်အဝလေးနဲ့ တေ့ထားပြီးချေပြီ။ “ဟင်း..ဟင်း…ဒီနေ့ညတော့ မမကို မအိပ်ဘဲကို တစ်ညလုံးလုပ်မှာ”။ “အမလေး” သူဇာ အမလေးပင် ဆုံးအောင်မတနိုင်လိုက်ပါ။ မောင့်ရဲ့လီးကြီးက သူမအဖုတ်ထဲကို တဆုံးစိုက်ထည့်လိုက်တော့သည်။ “စွပ်စွပ်..ဒုတ်ဒုတ်…အအ…အင်းအင်း…အအ…မောင်…မောင်….”စိုးသီဟကား သူဇာရဲ့ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းအိအိလေးကို သူ့လီးဒစ်ကာကြီးကို စိုက်စိုက်ချပြီး ဆောင့်လိုးလိုက်တိုင်း သူဇာဖင်လေး တုန်တုန်တက်သွားပြီး တအအ အော်နေရသလို ခါးလေးကလည်း ကော့ကော့တက်လာသည်။ “အအ.ကောင်းလိုက်တာမောင်ရယ်…ကြမ်းကြမ်းလေး ဆောင့်ပေးပါ မောင်ရယ်…မမကောင်းနေပြီ..အိုး.အိုး..အင်း.အင်းးး..စွပ်.စွပ် ဒုတ် ဒုတ် ဘတ်ဘတ်…ဘွတ် ပလွတ်..အိုးအိုး…အလိုးသန်လိုက်တာ မောင်ရယ်..ချစ်လိုက်တာကွာ…ဟုတ်တယ်..အဲ့လို ဆောင့်..ဆောင့်..မအဖုတ်ထဲက ကျင့်ဆိမ့်လာပီ..မြန်မြန်လေး..မြန်မြန်လေး..အအအ.အားးး..ဟားး..ပီး..ပီးပီ..အားးး”ဟု မက အော်ဟစ်ညည်းတွားရင်း သူမရဲ့လက်နှစ်ဖက်နဲ့ သူရဲ့ကျောပြင်ကြီးကို အတင်းသိုင်းဖက်ပြီး ခြေထောင်နှစ်ချောင်းနှင့်လည်း သူ့ရဲ့ခါးကို ခွချိတ်လိုက်လေသည်။…..ပြီး