သူမနာမည်က စောယု၊ အသားညိုညို မျက်နှာက သိပ်အလှကြီးမဟုတ်ပေမယ့် အသက် ၁၆နှစ်လို့ မထင်ရလောက်အောင် သာမာန်ထက်ထွားကြိုင်းတဲ့ မိန်းမပျိုလေး။ အထူးသဖြင့်တော့ ဖြောင့်စင်းနေတဲ့ ပေါင်သားအထက်က အိစက်တင်းပြည့်ကာ ကောက်တက်နေတဲ့ တင်သားအလှက အထူးခြားဆုံးဆိုရမည်။ ရင်သားကတော့ သာမာန်လောက်ပါပဲ။ လေးတန်းအထိပဲ ပညာသင်ခဲ့ရပြီး စက်ဘီးတစီးနဲ့ ရွာစဉ်လှည့်ကာ အသားငါး အသီးအရွက်အစုံ ရောင်းချပြီး အဖေမရှိတော့တဲ့ အမေမုဆိုးမနဲ့ မောင်လေးတစ်ယောက်တို့ကို လုပ်ကိုင်ကျွေးမွေးနေသူပါ။ သူမကို တဖက်သတ်ချစ်နေပြီး အမြဲလိုလို ရီးစားစကား လိုက်ပြောနေတဲ့ ညောင်ပင်သာက မင်းခိုင်ကို သူမ သဘောမကျ မနှစ်သက်လို့ အတန်တန်ငြင်းပယ်ခဲ့တယ်။ ဒါကို သိသိနဲ့ မင်းခိုင်က မရမကကို သူမပြန်တိုင်း နောက်က တကောက်ကောက် လိုက်နေပြန်လေသည်။ တစ်ရက်မှာတော့ ”စောယု… ငါ့အချစ်ကို လက်ခံပါဟာ… ငါနင့်ကို အတည်ယူပေါင်းသင်းမှာပါ” မင်းခိုင်က စက်ဘီးရှေ့ကနေ ပိတ်ရပ်ထားပြီး ဇွတ်တရွတ် အဖြေတောင်းနေသည်။ နေရာကလည်း သူတို့ ညောင်ပင်သာရွာအစပ်နားက လျှိုလမ်း အဆင်းထဲမှာ ဖြစ်သည်။ စောယု အခက်တွေ့နေရသည်။ စကားအပြတ်ပြောလိုက်မှ အေးမည်။ “ဒီမှာ… ကိုမင်းခိုင်…. ကျမ ရှင့်ကို ပြန်မချစ်နိုင်ပါဘူးလို့… ဘယ်နှစ်ခါပြောရမလဲဟင်….. ကျမ အဲ့ဒါတွေ စိတ်လည်း မဝင်စားဘူး…. ရှင့်လို လူကိုလည်း အထင်ကို မကြီးတာ… ဆယ်တန်း တဖုန်းဖုန်းကျ… မိဘတွေက မရှိရှိတဲ့ကြားက ထားပေးတာတောင် စောက်ဖြစ်မရှိတဲ့လူ…. ရှင့်မိဘတွေကရော ဘယ်လောက်မှ ချမ်းသာကြတာမဟုတ်ဘူး… ကျမ ဈေးကြွေးတွေတောင် မပေးနိုင်ဘူး…. ဟိုလိုလို ဒီလိုလိုနဲ့… ရက်ရွှေ့ရွှေ့နေတာ… ထွီ” ထိုစကားကို တမင်မာန်တင်းပြီး ပြောလိုက်ရာ မင်းခိုင်တယောက် မျက်စိပျက် မျက်နှာပျက်ဖြင့် တောက်တချက်ခေါက်ကာ ရွာဘက် ပြန်လှည့်သွားတာမို့ စောယုလည်း စက်ဘီးနင်းပီး ပြန်ခဲ့လိုက်သည်။ စောယုကို မရရတဲ့နည်းဖြင့် ရအောင်ယူဖို့ မင်းခိုင် အကွက်ချ စီစဉ်ထားသည်။
တစ်ရက် ညနေစောင်းအချိန် ထုံးစံအတိုင်း စောယုတစ်ယောက် ပြန်လာတော့ မင်းခိုင်နှင့် သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်တို့ လျှိုလမ်းအဆင်းထိပ်နားမှ စောင့်ဆိုင်းနေတာ စောယုမသိရှာ။ မျက်နှာကို ပုဆိုးစည်းသိုင်းလျှက် မျက်လုံးပေါက်သာ ထားသော လူသုံးယောက် ရုတ်တရက် ထွက်ပေါ်လာပြီး စောယုစက်ဘီးကို တွန်းလှဲလိုက်ကြသည်။ စောယု စက်ဘီးတခြား လူတခြား လွှင့်စင်သွားကာ အနည်းငယ် နာကျင်သွားသည်။ တပြိုင်တည်းမှာပင် ယောကျ်ားသုံးယောက်အားဖြင့် ပါးစပ်ပိတ် ချူပ်နှောင်ခြင်းခံလိုက်ရတော့ စောယု အားကုန်ရုန်းလေသည်။ သို့သော် လက်ပြန်ရိုက်ချက်တစ်ခု လည်စောင်း ဒုတ်ခနဲဝင်လာကာ သတိမေ့သွားလေသည်။ မင်းခိုင်တို့သုံးယောက် စောယုခန္ဓာကိုယ်ကို ပွေ့ချီမယူကာ စိန်တလုံးသရက်ခြံထဲက တဲအိမ်လေးသို့ ခေါ်ဆောင်သွားပြီး မင်ခိုင်တယောက်သာ ကျန်နေရစ်ခဲ့သည်။ သန်မာတောင့်တင်းတဲ့ စောယုကို သတိမေ့နေတုန်း လက်တစ်ဖက်စီအား ကြိုးအပျော့တချောင်းစီ လက်ကောက်ဝတ်မှာ ချည်ပြီး ကြမ်းပြင်နှင့် တစ်ပေအမြင့်လောက်မှာ ရှိတဲ့ သစ်သားတန်းမှာ တွဲချည်ထားလိုက်သည်။ လက်နှစ်ဖက် အပေါ်မြှောက်ထားခံနေရသဖြင့် ရင်သားက မို့မောက်တက်လာသည်။ ပက်လက် အနေအထားဖြင့် လုံချည်ကလည်း ကပိုကရို မလုံ့တလုံဆိုတော့ မင်းခိုင်တယောက် အာခေါင်များ ခြောက်ကပ်လာပြီး စိတ်မခိုင်တော့။ စောယုဘေးနား ဝင်လှဲလိုက်ပြီး ပေါင်တဖက် ခွတင်လျှက် မိမိဖက်ကို မျက်နှာတစောင်း အနေအထားဖြစ်အောင် ပြင်ယူလိုက်သည်။ နှုတ်ခမ်းတဝိုက် လျှာတချက်သပ်လိုက်ပြီး စောယုရဲ့ ခပ်ဟဟဖြစ်နေတဲ့ နှုတ်ခမ်းထူထူပြဲကို ဖိကပ် စုပ်ယူပစ်လိုက်သည်။ လက်တဖက်က ယောကျ်ားဝတ် ရှပ်လက်တို အင်းကျီကြယ်သီများကို ဖြုတ်လိုက်ကာ ဘော်လီကို အပေါ်တွန်းရွှေ့လိုက်တော့ စောယုရဲ့ အပျိုစင်နို့နှစ်မွှာက အထင်းသား ပေါ်လာတော့သည်။ ချွေးနံ့ သင်းသင်းရနေတဲ့ အပျိုစင် ညိုညက်ညက်ကို စိတ်ရှိသလို ကိုင်တွယ်ပွတ်သပ်ခွင့် ရနေပြီး အခုဆို မိမွေးတိုင်း ဖမွေးတိုင်း ကိုယ်လုံးတီးက မင်းခိုင်ရဲ့ အချစ်စိတ်ထက် တဏှာရာဂစိတ်ကို ဟုန်းခနဲ ထတောက်လာစေပြီး စောယုကိုယ်ပေါ် တက်ခွကာ ပေါင်သားအရင်း ခွဆုံကို ဆွဲကားလိုက်သည်။ ယခုအချိန်ထိ စောယုတယောက် အသက်မှန်မှန်ရှုနေပြီး သတိပြန်မရသေး။ ဒါက သူ့အတွက် မဟာအခွင့်အရေးကြီး ဖြစ်သည်။
တင်းစေ့ကာနေတဲ့ စောယုအင်္ဂါစပ်ကို အသာစွဲဖြဲလိုက်ပြီး လိင်တံကို တံထွေးများများ ဆွတ်ကာ ဆတ်ကနဲ ထိုးသွင်းလိုက်သည်။ ပြီးနောက် မလှုပ်ရှားသေးပဲ စောယုချိုင်းအောက်ထဲ လက်လျှိုထည့်ထားပြီး အသားချင်း ဆီးခုံချင်းထိအောင် ဖြေးဖြေးချင်း ခရီးဆုံးအထိ သွားနေလိုက်သည်။ “အင့်…အု” ဆိုတဲ့ မပီဝိုးတဝါး ညည်းသံသဲ့သဲ့ စောယုနှုတ်ခမ်းဝကနေ ထွက်လာတော့ မင်းခိုင် လန့်ကာ မှိန်းနေလိုက်သည်။ သူမအိမ်မက်ထဲမှာ စက်ဘီးမှောက်လဲကာ ပေါင်ခွဆုံနေရာက အောင့်သက်သက် နာကျင်နေသလိုလို ခံစားနေရသဖြင့် စောယု လူးလွန့်ကာ လှုပ်ရှားနေမိသည်။ မျက်လုံးများကတော့ မှိတ်နေဆဲ။ ကိုယ်အောက်ပိုင်းကို စက်ဘီးပိနေသည်။ နောက်ပြီး လှုပ်လိုက်တိုင်းလည်း မိန်းမကိုယ်က ဆစ်ခနဲကျင်ခနဲ နာနာလာတာ ခံစားနေရတော့ မလှုပ်ရှားရဲတော့ပေ။ လည်ပင်းကလည်း ခေါင်းခါမိတိုင်း နာနေတာပါလား။ မင်းခိုင်မှာတော့ စောယုယောင်ယမ်းပြီး လှုပ်ရှားကော့ပြန်နေတုန်းက အရသာရှိလိုက်သည့် ဖြစ်ခြင်းဟု တွေးနေခိုက် စိတ်လောပြီး လီးကို တချက်ဖိသွင်းလိုက်သည်။ “ဟင့်… ကျွတ်စ် ကျွတ်စ်” စောယု နာကျင်စွာ ညည်းသံနှင့်အတူ ဦးခေါင်းဘယ်ညာ ခါးယမ်းကာ မျက်စိပွင့်လာတော့သည်။ ”ဟင်” သူမ အံ့သြထိတ်လန့်ကာ စကားသံ တိတ်သွားသည်။ သူမကိုယ်ပေါ် ကားယားခွထားပြီး အဝတ်ဗလာနဲ့ မင်းခိုင်ကို မျက်လုံးပြူး မျက်ဆန်ပြူး ကြည့်နေမိသည်။ နောက်… သူမလက်နှစ်ဖက်က ခေါင်းရင်းဘက်မှာ လှုပ်မရ တပြေးတည်း မြင်နေရတာက ဆီးခုံချင်း ထိကပ်နေတဲ့ ကိုယ်လုံးတီး သူမနဲ့ မင်းခိုင် ”အီးးဟီးးးရှင်ရှင်.. ကိုမင်းခိုင် အခုဆင်းစမ်း…. ခွေးကောင်ကြီး…. အမေ့ရေ… ကယ်ပါအုံးတော့…. ဟီးး ဟီးးး” စောယု သူမအခြေအနေတွေကို သိလိုက်ကာ အော်ဟစ်ငိုယိုပြီး ခြေထောက်များကို ကြမ်းပေါ်ကို တဖျောင်းဖျောင်းမြည်အောင် ပေါက်ချကာ ကန်တွန်းနေတော့သည်။ ဒီအခြေအနေ ရောက်နေမှတော့ မင်းခိုင် မညှာရဲတော့ စောယုဂျိုင်းအောက်ထဲက လက်နှစ်ဖက်ကို ပုခုံးသားဆီ လှမ်းကိုင်ဖျစ်ညှစ်လိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းချင်း တေ့စုပ်ယူကာ အားကုန်ဆောင့်ချလိုက်သည်။ ”အု…ဝူးး အွတ်” နာကျင်ခြင်း ဒေါသဖြစ်ခြင်း ရှက်ရွံ့မှု အစရှိတဲ့ ခံစားမှုများနဲ့အတူ ဖိုမထိတွေ့ ဆက်ဆံခြင်းအပေါ်လည်း အသွေးအသားဖြင့် တည်ဆောက်ထားတဲ့ စောယုမှာ မလွန်ဆန်သာပဲ မသိစိတ်က သာယာလှိုက်မောနေမိပြန်သည်။
ငြိမ့်ခနဲ သိမ့်ခနဲ ကာမလှိုင်းများ စီးနေရင်း မကြာခင်မှာပဲ နုနယ်သောအတွေ့အကြုံနှင့် စိတ်ပြင်းပြမှုတို့ကြောင့် ဖျောခနဲ နွေးခနဲ နှစ်ဦးသား ခံစားလိုက်ကြရပြီး တဆတ်ဆတ်တုန်ယင်ကာ ဗလာကျင်းခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခု တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ပူးကပ်သွားကြလေသည်။ ခဏအကြာမှာတော့ ”ကျွန်မကို ကြိုးဖြေပေးပါတော့ရှင်… ကျေနပ်အားရပီ မဟုတ်လား… ကျမလည်း အရှက်ကုန်နေပါပြီ” ငိုသံရောစွက်သော တုန်ယင်သောအသံလေးဖြင့် စောယု ပြောစကားအဆုံး ”အဲ့လိုမပြောပါနဲ့ စောရယ်… ကိုက စောကို အတည်ပေါင်းသင်းယူမယ် ဆုံးဖြတ်ပြီးမှ ဒီလိုလုပ်ခဲ့တာပါ” ”အို… ကျွန်မမှ ရှင့်ကို မချစ်တာ… ဘယ်လိုလုပ် ပေါင်းသင်းလို့ ရမှာလည်းတော့… အပြင်မှာလည်း မှောင်နေပြီ… လုပ်ပါ အမြန်ကြိုးဖြည်ပေးပါ… ကျမပြန်ပါရစေ” ”မရတော့ဘူး စော… ကို့သူငယ်ချင်းတွေက စောစက်ဘီးကို စောတို့အိမ် သွားပို့ပြီး ကိုတို့နှစ်ယောက် ခိုးပြေးကြပီလို့ သတင်းလွှင့် ပြောခိုင်းထားပြီးနေပြီ”။ ”ရှင်… အဟင့်…ဟီးး ကျမကို အသေသာ သတ်လိုက်တော့ ကိုမင်းခိုင်ရေ…. ဟင့် ဟီးးရွှတ်” ဒီတခါတော့ စိတ်လျှော့သွားတဲ့ စောယုလက်က ကြိုးများကို မင်းခိုင်ဖြေပေးလိုက်ပြီး စောယုကို နွေးထွေးစွာ ဖက်ထားလိုက်သည်။ အမှောင်ထဲ စမ်းတဝါးဝါးဖြင့် စောယု နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကို ပြင်းပြစွာ စုပ်ယူငုံခဲလိုက်သည်။ စွတ်စိုချွဲပြစ်နေတဲ့ စောယုအဖုတ် တအုံလုံးကို လက်ဝါးဖြင့် အုပ်ကိုင်ဖျစ်ချေပေးရင်း ပြန်လည်တင်းမာလာတဲ့ လချောင်းကိုကိုင်ကာ ငုတ်တုတ်ထိုင်အနေအထားဖြင့် ယုယုပေါင်နှစ်ချောင်းအား ခါးထစ်ခွင် တွဲချိတ်ကာ စွတ်ခနဲ အဖုတ်ထဲ လိုးသွင်းလိုက်သည်။ “အဟင်းးး..အင့် အ” ဒီတခါ စောယုညည်းသံလေးက အရည်များဖြင့် စွတ်စိုနေလေတော့ နာကျင်ပုံမပြပဲ သာယာကောင်းမွန်တဲ့ အရသာခံစားလိုက်ရဟန် တူသည်။ မင်းခိုင် ကျောပြင်ကြီးကို စောယုလက်များက ဖက်တွယ် ရစ်သိုင်းလာလေသည်။ မင်းခိုင်က “စော.. ကိုဆောင့်တော့မယ်နော်… ရလား” “အင်း… ဖြေးဖြေးချင်း ဆောင့်နော်…. သိပ်မကြမ်းနဲ့အုံး” မင်းခိုင်လည်း နို့အုံ လုံးလုံးကျစ်ကျစ်လေးကို လှမ်းကိုင်ပွတ်ရင်း ဖြေးဖြေးမှန်မှန် ဆောင့်လိုးပေးလိုက်သည်။ လိုးနေရင်း လက်တစ်ဖက်က နိုးသီးခေါင်းလေးကို လက်ညိုးလက်မဖြင့် အသာ ညှစ်ချေပေးရင်း ကျန်တဖက်က စောက်စိလေးကို ပွတ်ချေးပေးလိုက်သည်။
စောယုတယောက် တအင်းအင်း တအားအား ညည်းသံလေးများ အဆက်မပြတ် ထွက်ပေါ်လာရင်း အောက်ကနေ ကော့ကော့ထိုးလာသည်။ “ကိုမင်း…အ…ဆောင့်တော့… ကြမ်းကြမ်းလေး ဆောင့်ပေးတော့..အအ…အင်း အင်း” အခေါ်အဝေါ်တွေ ပြောင်းလာပြီး စောယုဆီက ခွင့်ပြုချက်ရတာနဲ့ ပြည့်ပြည့်တင်းတင်း စောယုရဲ့ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ပုခုံပေါ်တင်လိုက်ပြီး လက်နှစ်ဖက်ကို စောယုဘေးတစ်ဖက်စီကို ထောက်ကာ အသကုန် ကြုံးဆောင့်တော့သည်။ “စွတ်..ဘလွတ်..ပြွတ်…ဘလွတ်..ဗြွတ်…အင့် အအအ…ရှီး..အင်းအင်း.. အအ…ဘလွတ်…စွတ်..ဒုတ်” စောက်ရည်များ ရွှဲနေသဖြင့် လီးဝင်ထွက်သံများ ညံနေသလို၊ ရမက်အရှိန် တက်ကာ နှစ်ယောက်စလုံး၏ အော်ညည်းသံများ ညံနေတော့သည်။ တော်သေးသည် သရက်ခြံထဲက တဲအိမ်လေးအတွင်းမှာမို့ ဘယ်သူမှ မကြားနိုင်။ ရွာထဲက အိမှာသာဆိုလျှင် ဘေးအိမ်တွေအားလုံး ကြားမှာ သေချာသည်။ အချက် ၅၀လောက် ဆောင့်အပြီး စောယုတယောက် ထောက်ထားသော သူ့လက်နှစ်ဖက်ကို ခပ်တင်းတင်း ဆုပ်ကိုင်လာကာ “အအ…ကိုမင်း…အထဲက တမျိုးကြီး ဖြစ်လာပြီ…အအအင်း…ပြီး ပြီးတော့မယ်…သွက်သွက်လေး ဆောင့်ပေးပါ…အအ…အိုးးး…ပြီး ပြီးပြီ…အားးး…အီးးးး”စောယုတယောက် တဆတ်ဆတ်တုန်ရင်စွာဖြင့် အောက်ကနေ ခါးကြီးမြှောက်ကာ ကော့ကော့ထိုးရင်း “အီးးး”ဆိုတဲ့ ညည်သံရှည်ကြီးဆွဲပြီး ဘုန်းကနဲ ခါးကြီး ကြမ်းပြင်ပေါ် ပြန်ပစ်ကျသွားကာ ဖုတ်လှိုက်ဖုတ်လှိုက် ဖြစ်နေတော့သည်။ မင်းခိုင်လည်း နောက် အချက် ၂၀လောက် ထပ်ဆောင့်လိုက်ပြီး လီးကြီး ကျင်ဆိမ့်လာကာ “အအ…စော…အင့်အင့်..ထွက် ထွက်ပြီ… အားးရှီးး”စောက်ခေါင်းအတွင်း လရည်များ ပန်းထည့်လိုက်တော့သည်။ စောယုတယောက် ရီးစားမထားလိုက်ရပဲ ထိုတစ်ညက မင်္ဂလာဦးညသဖွယ် မင်းခိုင် အလိုကျ လိုက်လျော ဖြည့်ဆည်းပေးရင်းဖြင့် ချစ်စိတ် ကြင်နာစိတ်တို့ မင်းခိုင်အပေါ် ယိုဖိတ်မိလာခြင်းကို မိမိကိုယ်ကို မယုံနိုင် ဖြစ်နေရတော့သည်။….ပြီး