တစ်ခုသော မနက်ခင်းလေး… အိပ်မက်ကောင်းများနှင့် ထိတွေ့ခြင်းကင်းခဲ့သည်မှာ ကြာပြီဖြစ်သော မည်ကာမတ္တအိပ်စက် ခြင်းတစ်ခုမှ ပျင်းရိညီးငွေ့စွာနိုးထခဲ့မိသည်။ ဖြစ်နေကျ မနက်ခင်းကလည်း ထုံးစံအတိုင်း အေးတိ အေးစက်နှင့်ပေါ့။ ဘေးနားတွင် ရံဖန်ရံခါရှိခဲ့ဖူးသော အနွေးဓါတ်လေးတစ်ခုအား မရှိနိုင်မှန်းသိရက်နှင့် စမ်းဖြစ်အောင်စမ်း လိုက်မိသေး၏၊ အေးစက်သော အတွေ့ရှိသည့် သူ့မျက်မှန်ကိုသာ စမ်းမိလိုက်သည်။ ရှိုင်းခန့် အရှက်ပြေ ကောက်တပ်လိုက်၏။ အမှန်တကယ် သူ ထိတွေ့ချင်ခဲ့သည်မှာ နုထွေးအိစက်လှစွာသော ချစ်သူ၏ ခန္ဓာကိုယ်ပင် ဖြစ်ပေတော့သည်။ “လွမ်းစရာရှိလျှင် နာစရာနှင့် ဖြေရသည်”ဟူသည့် စကားရှိသော်လည်း လွမ်းစရာကြုံလာတိုင်း နာကျည်းစရာကို သူရှာမတွေ့ခဲ့မိပါ။ တစ်ကယ်တမ်း နာကျည်းစရာများ လုပ်ခဲ့သူက သူကိုယ်တိုင် ဖြစ်နေခဲ့သည်လေ။ သူ့ကို “မ” ထားရစ်ခဲ့သည်မှာ တစ်နှစ်ပင် ပြည့်ခဲ့ပါပြီ။ ထားခဲ့သည် ဆိုခြင်းထက် စိတ်ပျက်ရွံမုန်းစွာ စွန့်ခွာသွားသည်ဆိုခြင်းက ပိုမှန်ပေလိမ့်မည်။ “အားလုံး ပြီးသွားခဲ့ပါပြီ မောင်ရယ်” လို့သူမ ပြောခဲ့သော်လည်း ခုချိန်ထိအောင် သူ့ရင်ထဲက ထွက်ခွာသွားခြင်း မရှိသေးပါ။ သူမနှင့် တွေ့ဆုံရင်းနှီးခွင့်ရခဲ့သည့် အချိန်များ၊ အကြည့်ချင်းဆုံ ရင်ခုန်လှိုက်မော လူငယ်တို့ဘာသာဘာ၀ ချစ်ကြိုးသွယ်ခဲ့သည့် ကာလများ၊ ရည်းစားသက် ကြာလာသည်နှင့်အမျှ သူမ၏ ကိုယ်ပိုင်တိုက်ခန်းကလေး၌ ပါးချင်းအပ် ရင်ချင်းကပ်၍ ချစ်ရည်လူး ချစ်နယ်ကျူးခဲ့ကြသည့် အချိန်များက ကပ်ပါးမှိုပင်များသဖွယ် သူ့ရင်မှာ တွယ်ကပ်ငြိတွယ် နေ ကြဆဲဖြစ်၏။ အသည်းပုံ စားပွဲတင်နာရီလေးကို ကြည့်လိုက်တော့ အချိန်က ၇နာရီ၃၀အတိ၊ ရုံးသွားရန် အချိန်နီးကပ်လာပေပြီ။ အိပ်ပုတ်ကြီးတဲ့ မောင့်အတွက်ဟု နာရီမှန်ပေါ်တွင် စီဒီမာကာပန်ဖြင့် ရေးထားသည့် ချစ်သူ၏လက်ရေးလှလှလေးများက မှိန်ဖျော့ဖျော့။ အော်… ကြာခဲ့ပြီပဲလေ မောင့်ကို လွမ်းရင်ဖြေစရာ နာကျည်းစရာလေးများ ပေးပါအုံးလား “မ”ရယ်။ သူ ကုတင်ပေါ် ခြေဆင်းထိုင်ရင်း တွေဝေမိနေသေး၏။ ပြီးမှ ဖြစ်နေကျ ဂယောက်ဂယက် အတွေးများကို သက်ပြင်းတစ်ချက်ဖြင့် မှုတ်ထုတ်ဖယ်ရှားကာ မနက်တိုင်းလုပ်နေကျ တစ်ကိုယ်ရေ သန့်ရှင်းမှုများအား အစီအစဉ်မကျစွာ သုတ်သီးသုတ်ပြာဖြင့် ဖြေရှင်းပြီး ဘတ်(စ်)ကားမှတ်တိုင်သို့ ထွက်ခဲ့သည်။ ကားမှတ်တိုင်ရောက်သည့်တိုင် အလုပ်ကိစ္စ ဝေယာဝစ္စများက မပြီးသေး၊ ဒီနေ့ အပြီးအပ်ရမည့် ဆေးစာရင်းများအား နေရာလွတ်တစ်ခုတွင်ထိုင်၍ စစ်နေမိ၏။
ထိုစဉ် အကျွမ်းတဝင်ရှိခဲ့ဖူးသည့် ရေမွှေးနံ့တစ်ခုကို ရှူရှိုက်မိသည်။ “မောင်လေး… ရှိုင်းခန့်” သူ့ရှေ့မှ ခေါ်သံတစ်ခုကြောင့် မျက်မှောင်ကြုံ့မိသည်၊ ဒီရပ်ကွက်သို့ သူပြောင်းလာသည်မှာ ကြာပြီဟု ဆိုနိုင်သော်လည်း သူ့အား နုတ်ဆက်ခေါ်ပြောသူ မရှိခဲ့ဖူးပါ။ နာမည်ချင်းတူလို့များလား သူ နဝေတိမ်တောင်ဖြင့် မော့ကြည့်မိ၏။ ပထမဆုံး မြင်လိုက်ရသည်က ဘော်ငွေရောင် ဒေါက်မြင့်ဖိနပ်စီးထားသည့် ခြေထောက်လှလှတစ်စုံ၊ ဒုတိယ ပြည့်သောပေါင်တံ ကျဉ်းသောခါး။ ထွားသော ရင်အစုံတို့ကို အနက်ရောင်သန်းသည့် ပါတိတ်ဝမ်းဆက်ဖြင့် တင်းရင်းချပ်ရပ်စွာ ဆင်မြန်းထားသည့်ခန္ဓာကိုယ်၊ တတိယ သွယ်လျှသောမေးရိုး တိရိသပ်ရပ်၍ ပြုံးယောင်သန်းနေသည့် ယစ်မူးဖွယ် နှုတ်ခမ်းပါးတစ်စုံ စူးရှ၍ အရည်လဲသော မျက်ဝန်းနက်နက်တို့ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော အမျိုးသမီးတစ်ဦး။ သူ့အမြင်အာရုံတို့ မူးနောက်ဝေဝါးလာကာ နှလုံးသွေးများ ငယ်ထိပ်သို့ ဒိန်းခနဲ တက်ဆောင့်သကဲ့သို့ ခံစားလိုက်ရသည်။ သူ အကြည့်ကို ချက်ချင်းလွှဲဖယ်မိ၏။ သူ့ခံစားချက်ကို ထိုအမျိုးသမီးလည်း ခံစားသိရှိပေလိမ့်မည်။ သူမနှုတ်ခမ်းတွေ မသိမသာတုန်နေသည်ကို သတိထားမိ၏။ “ခင်ဗျားး” သူ့စကားသံတို့က ဘီလူးစီးခံရသူကဲ့သို့ တိမ်ဝင်သွားသည်။ အမျိုးအမည်မသိသည့် ဆိုးရွားလှသော တွေ့ဆုံမှုတစ်ခုပေ၊ သူမကိုတွေ့မြင်လိုက်ရသည်မှာ သူရဲသူဘက်တစ်ကောင်ရှေ့ မှောက်ရက်လဲနေသူကဲ့သို့ ထိတ်လန့် ရွံရှာဖွယ်ကောင်းလှသည်။ တကယ်တမ်း သည့်ထက်ဆိုးခဲ့သည်ကိုတော့ ခင်ဗျားကိုယ်တိုင်သိခဲ့မှာပါ နုနုဝင်း။ “မောင်လေးကို တွေ့လိုက်လို့ နုတ်ဆက်တာပါကွယ်…. နု တောင်းပန်စရာလည်းရှိလို့ပါ” သူမ၏ မျက်နှာလှလှအား သူဆတ်ခနဲ ကြည့်မိသည်။ မျက်လုံးမှ မီးတောက်များ လျှံကျလာမလား မပြောတတ်၊ သူ့အကြည့်ကြောင့် နုနုဝင်းမျက်နှာလေး ပိုငယ်သွာသည်။ “ဒေါက်တာမမကြီးရယ် ခင်ဗျားခွဲပေးလိုက်လို့ ကျွန်နော်တို့အသည်းတွေ ဟက်တက်ကွဲခဲ့ပြီးမှ တောင်ပန်မလို့လား…. ခင်ဗျားပြလိုက်တဲ့ ပညာခန်းတွေကို ခင်ဗျားကိုယ်တိုင် သိပါတယ်…. မင်းသမီးရှုံးလောက်ပါရဲ့ ခင်ဗျားကြောင့် “မ”ဘယ်လောက်ခံစားခဲ့ရလည်း….. ထားပါ ကျွန်နော့်အပြစ်လဲ မကင်းပါဘူး…. ခင်ဗျားကြောင့်ရယ်လို့ တဖက်သက်မပြောတော့ပါဘူး….. အားလုံးပြီးသွားပြီ ဇာတ်သိမ်းခန်းရောက်မှ ကျေးဇူးတင်ကြောင်း စာတမ်းထိုးမနေနဲ့တော့ဗျာ….. ခင်ဗျားတောင်းပန်တာ ရှုံးတဲ့လူကို ကြေးတံဆိပ်နဲ့ လာနှစ်သိမ့်နေသလိုပဲ ပိုပူလောက်တယ်” သူ့အသံ အနည်းငယ် ကျယ်သွားသည်။
ပတ်ဝန်းကျင်မှလူများ ကွက်ကြည့်ကွက်ကြည့် လုပ်လာကြ၏။ နုနုဝင်း ခေါင်းငုံ့ထားသည်။ “ဆောရီးပဲ… ခင်ဗျား နားမလည်ခဲ့ပေမယ့် ကျွန်နော်ကတော့ မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့ အရှက်နဲ့သိက္ခာကို နားလည်တယ်… ဒီလောက်နဲ့ တော်ရအောင်ဗျာ…. ဒေါက်တာကတော့ ဘတ်စ်ကားမစီး လောက်ပါဘူး…. ခင်ဗျားကားဆီ ပြန်သွားပါတော့ ကျွန်နော်လည်း သွားတော့မယ်” “နုက မှတ်တိုင်နောက်က ဆေးခန်းမှာပါ…. မောင်လေးကို မြင်လိုက်လို့ပါ…. နုမှာ ပြောစရာတွေ ရှိတယ်…မင်းနားထောင်သင့်တယ်” သူလက်ကာလိုက်သည်၊ နုနုဝင်း ပြောလက်စစကားများ တန့်သွား၏။ “တော်ပါပြီ ဒေါက်တာ… ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ထပ်ပီးဒုက္ခမပေးချင်ပါနဲ့တော့…. သွားပါရစေတော့ဗျာ” ထိုစဉ် ရပ်လာသည့် ဘယ်နံပါတ်မှန်းမသိသော ကြုံရာကားပေါ်သို့ ပြေးတက်ခဲ့မိသည်။ နုနုဝင်း၏ “ဒီကိစ္စက မင်းမမရဲ့စနက် မကင်းဘူးဆိုရင်ရောကွာ”ဟူသည့် အသံသဲ့သဲ့တို့ ကျန်ခဲ့သည်။ သူ ကားပေါ်ရောက်သည့်တိုင် ထူပူနေဆဲဖြစ်၏။ နုနုဝင်း၏စကားများက နားထဲ ပဲ့တင်ထပ်နေသည်။ ခေါင်းကို တွင်တွင်ရမ်းမိသည်။ သည်မိန်းမ လီဆယ်ပြီးပြောတာ၊ “မ”တွင် ဘာအပြစ်မှမရှိ တကယ်အပြစ်ရှိခဲ့သူက သူကိုယ်တိုင်ပါ။ စောင့်ထိန်းနိုင်မှု မရှိခဲ့တဲ့ ဒီကောင်ပါ။ ရုံးရောက်တော့ မျက်နှာပျက်နေသေးသည့်သူ့အား လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်များက သတိထားမိကြသည်။ စပ်စုခြင်းတော့ မရှိကြ၊ သူ မျက်နှာပျက်လာတာ ပထမဆုံးအကြိမ်မှ မဟုတ်တော့ဘဲလေ။ သူ့ထိုင်ခုံတွင်ထိုင်၍ တွေတွေကြီး စဉ်းစားနေမိသည်။ သူမှားခဲ့ပါသည် မှားခဲ့သလောက်လည်း ဆုံးရှုံးခဲ့ အရှက်ရခဲ့ပါသည်။ သည်ဇတ်လမ်းကို မေ့ချင်ယောင်ဆောင်ထားခဲ့သည်မှာလည်း ကြာခဲ့ပါပြီ။ သို့ပေမယ့် နုနုဝင်း၏ စကားတစ်ခွန်းကြောင့် ဖြစ်ခဲ့သမျှအား ပြန်လည် သုံးသပ်ရပေဦးတော့မည်။ သူနှင့် သူ့အချစ်ဆုံး “မ”တဖြစ်လဲ ဒေါက်တာဖြူနှင်းခိုင် တို့၏ဇာတ်လမ်းမှာ အပျော်ဖတ် အချစ် ဝတ္ထုများကဲ့သို့ ဆန်းပြားမှု မရှိခဲ့ပါ။ ဆေးကုမ္ပဏီတစ်ခုမှ သာမာန်အရောင်းမြှင့်တင်ရေး ဝန်ထမ်းတစ်ဦးနှင့် ပုဂ္ပလိကဆေးရုံတစ်ခုမှ အလုပ်သင် ဆရာဝန်မလေးတစ်ဦးတို့၏ ရိုးရှင်းသည့် အချစ်ဇာတ်လမ်းလေး တစ်ခုသာဖြစ်ပါသည်။ အဆင့်အတန်းချင်း မတူညီသည့်တစ်ချက်သာ ပြောစရာရှိခဲ့၏။ ယင်းကိစ္စနှင့် ပတ်သက်၍ သူတို့နှစ်ယောက်အကြားတွင် ပြဿနာဟု မယူဆခဲ့သည်ကို မျက်ဝန်းချင်းငြိ အကြည့်ချင်းဖလှယ် ချစ်ကြိုးသွယ်မိကြကတည်းက နှစ်ဦးစလုံး နားလည်သိရှိခဲ့ကြပြီး ဖြစ်ပါသည်။ သူ၏ ရိုးသားကြိုးစားမှုနှင့် အရည်အချင်းကို “မ”က ယုံကြည်သကဲ့သို့ သူကလည်း မ၏ အဆင့်အတန်းနှင့် ဂုဏ်သိက္ခာတို့အား လေးစားခဲ့ပါသည်။
ရင့်ကျက်ပြီး ခေတ်ပညာတတ် လူငယ်နှစ်ဦး၏ ချစ်ခြင်းက ဆယ်ကျော်သက်စုံတွဲများကဲ့သို့ ကန့်သတ်ချက်မရှိ ပွင့်လင်းခဲ့ပါသည်။ မိဘများမှာ နယ်မြို့လေးတစ်မြိုတွင် နေထိုင်သည့်အလျောက် ရန်ကုန်တွင် တိုက်ခန်းငှား၍ တကိုယ်တည်းနေသော `မ´၏ အထီးကျန်မှုများအား သူ့အချစ်ဖြင့် ပြည့်စုံစေခဲ့သည်။ `မ´ကလည်း သူမထက် အသက်ငယ်သည့် သူ့တောင်းဆိုမှု မှန်သမျှအား ငြင်းဆန်ခြင်းမရှိခဲ့ပါ။ ထိုမျှ အပေးအယူတည့်ခဲ့သည့် ချစ်သူနှစ်ဦး၏ ပထမဦးဆုံးညအား ငွေရောင်ပိတ်ကားတွင် နောက်ပြန်ရစ် ကြည့်သကဲ့သို့ ပြန်လည်မြင်ယောင်မိပါတော့သည်။ အဲဒီ ညက… မစွေသော်လည်း သည်းသည့် ရန်ကုန်မိုးက သူတို့နှစ်ဦးကို နီးစပ်မှုများ ပိုမိုဖြစ်တည်စေခဲ့သည်။ သူ့တစ်ကိုယ်လုံး ရွှဲရွှဲစိုနေသည့်တိုင် `မ´ကတော့ ခြောက်ခြောက်သွေ့သွေ့ရှိနေခဲ့၏၊ မေးတဂတ်ဂတ်ဖြင့် ကားမောင်းနေသောသူကို ပြုံးပြုံးလေး ကြည့်နေသည်။ “မ… မောင်ချမ်းနေပီနော် ပြန်လျော်ပေးရမယ်…. မိုးရွာရင် ကားမမောင်းရဲဘူးဆိုလို့ ဆေးရုံကို မိုးစိုခံပီး လာခဲ့ရတဲ့ ခြေကြွခရယ်…. ချမ်းချမ်းနဲ့ ကားမောင်းပေးရတဲ့ ဝန်ဆောင်ခရယ်…. ပီးတော့ မိုးစိုစိုနဲ့ ပြန်ရမယ့် အပြန်စရိတ်ရယ် သုံးခုနော်”။ “အော်… မောင်ရယ် မောင် မကိုဘယ်လောက်ချစ်လဲလို့ တစ်ခါလေး စမ်းကြည့်မိပါတယ်…. လျော်ကြေးတွေ တောင်းနေလိုက်တာ…. အဲ့လိုကြေးလား မောင်က” မျက်စောင်းချိုချိုလေး တစ်ချက်ထိုးရင်း ပြောသည်။ နှုတ်ခမ်းထူထူလေးများကိုလည်း စူထား၏။ နှုတ်ခမ်းနီ ဆိုးမထားသော်လည်း ပန်းရောင်သန်းနေသည့် `မ´နုတ်ခမ်းလေးများက နမ်းစုပ်ချင်စရာကောင်းအောင် လှနေသည်။ “မရပါဘူးဗျာ….. မတို့တောင် စမ်းသပ်ခယူသေးတာပဲ မောင်လဲယူရမှာပေါ့….. ချစ်သူချင်းလဲ မရပါဘူးနော် စပါးကတော့ ပေါက်ဈေးပဲဗျ” “စကားသိပ်တတ်တယ် လူလည်ကြီး…. ဟုတ်ပီလေ ဒါဆိုလဲ ဝန်ဆောင်မှုတော့ အပြည့်ပေးနော်…. မက ကြိုက်မကြိုက် ကြည့်ရအုံးမှာ” “အိုခေ….. ဝန်ဆောင်မှုကတော့ အာမခံတယ် အပြည့်အ၀ပေးမှာ…. ကောင်းလွန်းလို့ ခြေမလေးကို ကုပ်သွားစေရမယ် သိလား… မ” သူ့အပြောကြောင့် `မ´ပါးမို့မို့လေးများတွင် ရှက်သွေးတို့ နီမြန်းသွား၏။ သူ့ပခုံးပေါ် လက်သီးဆုပ်နုနုလေးများ အဆက်မပြတ် ကျလာတော့သည်။ “အာ…. လူညစ်ပတ်ကြီး…. ဘာစကားတွေပြောမှန်းမသိဘူး… ကဲ ..ကဲ” တစ်ကယ်တမ်း နှုတ်အားဖြင့် အထေ့အငေါ့လေးများ ပြောဆိုနေကြသော်လည်း ထိုအချိန်အထိ လွန်လွန်ကျူးကျူး မရှိကြသေးပါ။
မ ဆေးရုံအပြန်တွင် သူကားမောင်း၍ လိုက်ပို့မြဲဖြစ်သော်လည်း ရိုးရိုးသားသားပင်ဖြစ်သည်။ လိုက်ပို့ပြီးသည်နှင့် သူပြန်လေ့ရှိ၏။ သည်းသည်းမဲမဲ ရွာနေသည့်မိုးကိုသာ အပြစ်ဖို့ရပေတော့မည်။ မ၏တိုက်ခန်းရှေ့ ရောက်သည်အထိ မိုးကမစဲနိုင်သေး။ ကား စက်သတ်ပြီးသည်နှင့် မက သူ့ကို ထီးတစ်လက်ကမ်းပေးသည်။ “ရတယ် မ… မောင်က စိုပြီးသား `မ´သာလုံအောင်ဆောင်း” “အွန့် ဘယ်လိုလဲ အပြည့်အ၀ဆို ဆောင်းပေးလေ…. ဟွန့် မကြိုက်တော့ဘူးနော် ဒီဒရိုင်ဘာတော့” မက မချိုမချဉ် မျက်နှာပေးဖြင့်ဆိုသည်။ သူ့ရင်ထဲ ယားကျိကျိဖြစ်သွား၏။ “ကဲပါဗျာ ဟုတ်ပါပြီ…. လုပ်ပေးရမှာပေါ့ ကဲပေး” ‘မ’ဆီက ထီးကို ယူလိုက်ပြီး သူမ ကားထဲကထွက်သည်အထိ ဆောင်းပေးသည်။ ကားတံခါး ပိတ်သည်အထိ စောင့်နေလိုက်သေး၏။ ပြီးမှ ထီးကိုပိတ်၍ ပြေးလေတော့သည်။ ကားရပ်သည့်နေရာနှင့် လှေကားကလည်း ဝေးလေတော့ သူမ ပြေးဝင်ရန် အခွင့်မသာပေ၊ သူမ အငိုက်မိသွား၏။ ရွာလေသောမိုးစက်တို့က မ၏ စပန့်သား ပွင့်ရိုက်ဝမ်းဆက်ပါးပါးလေးပေါ်သို့ ဒလဟောစိမ့်ဝင်ကာ ရွှဲရွှဲစိုစေတော့သည်။ အရောင်ကလည်း နို့နှစ်ရောင် ဖြော့ဖြော့ဖြစ်သည့်အတွက် အတွင်းခံဘရာ လေးများပင် တွေ့မြင်နေရသည်။ “အား… မောင်ရေ စိုကုန်ပီကွာ…. ထီးပြန်ပေးလို့ဆို…. မစတော့ဘူး တစ်ကယ်စိုကုန်ပီကွာ ငိုမှာနော်” မ သူ့နောက်သို့ပြေးလိုက်၍ ထီးကိုလုသည်။ သူက လွတ်အောင်ပြေး၍ တိုက်ခန်းလှေကားတွင် စောင့်နေ၏။ သူမ ခြေကိုဆောင့်၍ လှေကားတံစက်မြိတ်အောက်သို့ ဝင်လာတော့သည်။ ပါးစပ်မှလည်း သူ့ကိုတတွတ်တွတ်ဖြင့် ကျိမ်ဆဲလာ၏။ တကိုယ်လုံး ရွှဲရွှဲစိုနေသဖြင့် အကြိုအကြားများအထိ ကပ်ဝင်နေသည့် စပန့်သားပျော့ပျော့က သူမ၏ ခန္ဒာကိုယ်အလှ ကြွကြွရွရွများအား ဖုံးကွယ်နိုင်စွမ်း မရှိကြတော့ပါ။ ပွေ့ဖက်နမ်းရှုံ့ခဲ့စဉ်များတွင် သူစမ်းမိခဲ့သမျှ ဘရာထူထူ မဝတ်တတ်သော တစ်လုံးစီ သီးခြားဖြစ်နေသည့် မ၏ ရေစိုရင်သားမို့မို့များ၊ ခန္ဒာကိုယ်လုံး၍ ပြည့်သောကြောင့် အတန်ငယ်ဝသည်ဟု ထင်ရသော်လည်း ချပ်ရပ်၍ ချက်ပေါက်ရာ အချိုင့်လေးအထိ မြင်တွေ့နေရသည့် ဗိုက်သားနုနုများ၊ ၁၀ကျော်သက်အရွယ်ကတည်းက ထမီကိုသာ စွဲစွဲမြဲမြဲဝတ်ခဲ့ပါသည်ဟု ဆိုခဲ့သည့်အတိုင်း ပြည့်တင်းသောခန္ဒာကိုယ်နှင့် အချိုးညီစွာ သေးကျဉ်းနေသည့်ခါး၊ ၎င်းနှင့်တစ်ဆက်တည်းတွင် အစ၌ ပြေပြစ်သယောင်ရှိသော်လည်း အောက်သို့လုံး၍ ကားသွားသည့် သူ့အကြိုက် တင်သားထွားထွားတို့ဖြင့် မြင်မကောင်းလောက်အောင် လှနေတော့သည်။
“ကဲ…. ဘယ်လိုလဲ ခုမှ လှသွားတာမဟုတ်လား” သူကရေစိုနေသော မျက်မှန်ကိုသုတ်ရင်း မေးလိုက်သည်။ သူခနဲ့တဲ့တဲ့ဆိုတော့ မက သူ့ရင်ဘတ်ကို လက်ဖဝါးနှစ်ဖက်ဖြင့် တဗျန်းဗျန်း ရိုက်လေတော့သည်။ နာသည်မဟုတ်သော်လည်း သူ နာချင်ယောင်ဆောင်၍ လက်လေးများကို ဖမ်းကိုင်ကာ တကိုယ်လုံး သိမ်းကြုံး၍ ဆွဲဖက်ပြစ်လိုက်၏။ သူ့ရင်ဘတ်ကျယ်ကျယ်တွင် မ၏ လုံး၍စူနေသည့် အိစက်စက် ရွှေရင်နှစ်မွှာမှာ ပိပြား၍ကပ်သွားတော့သည်။ “အို့…. ဟိတ် မောင်…. လူတွေမြင်ကုန်မယ် လွှတ်ပါကွယ်” မျက်နှာလေးငယ်၍ တောင်းပန်နေသည့်အတွက် သူ နှမြောစွာ လွှတ်ပေးလိုက်ရသည်။ အမှန်ဆို လှေကားရင်းက မှောင်နေပါသည်။ ‘မ’က သူ့ရင်မှရုန်းထွက်၍ လှေကားပေါ်သို့ ဦးဆောင်တက်သွားတော့သည်။ သူက နောက်မှ ကပ်လိုက်သွားသော်လည်း လှေကားနှစ်ထစ်စာ ကြောနေသည့် မ၏နောက်ပိုင်းအလှက သူ့မျက်နှာရှေ့တွင် အနှောင်အတွယ်မဲ့စွာလှုပ်ခါနေတာ့၏၊ သူသိသလောက် အတွင်းခံအား လိုအပ်သည့်နေရာကိုသာဖုံးသည့် ကြိုးတစ်ချောင်းဘောင်းဘီကိုသာ ဝတ်လေ့ရှိသော ‘မ’၏ ရေစိုတင်သားအလှများက သူ့အမြင်အာရုံကို အထွဋ်အထိပ်သို့ ရောက်စေခဲ့သည်။ သူ့မျက်လုံးတွေ ဘယ်ဆီရောက်နေသည်ကို တံခါးသော့ဖွင့်ပီး သူ့ဖက်လှည့်လာသော ‘မ’က တွေ့သွားဟန်တူပါသည်။ နုတ်ခမ်းဒေါင့်လေး အနည်းငယ် ကွေးညွှတ်သွားသည်မှအပ ထူးခြားဟန်မပြဘဲ မသိကျိုးကျွန်ပြုကာ ဝင်သွားနှင့်၏။ သူအခန်းထဲ ဝင်လျှင်ဝင်ခြင်း တစ်နေ့ခင်းလုံး ပိတ်လှောင်ထားခဲ့ဟန်တူသော တိုက်ခန်း၏ ရနံ့နှင့် အနွေးဓါတ်ကိုရသည်။ ထိုအနွေးဓါတ်က မိုးစိုထားသည့်သူ့အား အတန်ငယ် နွေးထွေးသွားစေသော်လည်း ‘မ’ဖွင့်လိုက်သည့် ဝရန်တာတံခါးမှ ဝင်လာသည့် လေစိမ်းများကြောင့် ပြန်လည်အေးစိမ့်လာသဖြင့် ဆိုဖာပေါ်တွင် ကုပ်ကုပ်လေး ထိုင်နေမိသည်။ “သိပ်ချမ်းနေလား….. မောင်အေးမှာစိုးလို့ အဲကွန်းမဖွင့်ဘဲ တံခါးဖွင့်လိုက်တာ…. ခနလေးစောင့် အဝတ်လဲပီးပြန်လာခဲ့မယ်….. ချမ်းနေတယ်ဟုတ် ကော်ဖီဖျော်ခဲ့မယ်နော်” သူ မေးဆတ်ပြလိုက်သည်။ အိမ်ရှေ့စားပွဲတွင် စာအုပ်များပြန့်ကျဲနေ၏။ အားလုံးလိုလို အင်္ဂလိပ်ဘာသာဖြင့် ရိုက်နှိပ်ထားသော ဆေးဘက်ဆိုင်ရာ စာအုပ်အထူကြီးများဖြစ်၏။ တစ်အုပ်ကောက်ယူကြည့်လိုက်သည်၊ မိန်းမအင်္ဂါပုံများ သားအိမ်ပုံများကို ဓါတ်ပုံများဖြင့်အသေးစိတ်ဖော်ပြထားသည့် စာအုပ်ဖြစ်၏။ ‘မ’က အိုဂျီလိုင်းကို ယူထားသဖြင့် ထိုစာအုပ်များ လေ့လာရပေလိမ့်မည်။ ‘မ’တစ်ယောက် စာသည်လောက်ဖတ်ရသည့်တိုင် သူ့လို မျက်မှန်မတပ်ရသေးပေ။ “ဟိတ်ကောင်လေး…. ဘာတွေလျှောက်ကြည့်နေတာလဲ… တအားကို စိတ်ဝင်စားနေတယ်နော် ဟွန့် .. မပြောချင်ဘူး” သူ ရယ်ကျဲကျဲဖြင့် စာအုပ်ကိုပိတ်လိုက်သည်။ ‘မ’က သူ့ကို ကော်ဖီခွက် ကမ်းပေး၏။ အိမ်နေဂါဝန် ခပ်ဖားဖားကို ဝတ်လာသည့် ‘မ’၏ ဟိုက်ကျသွားသည့် လည်ပင်းအဟကို ကြည့်ဖြစ်အောင် ကြည့်မိလိုက်သေးသည်။
ခန္ဓာကိုယ်ကိုယ်အငိုက်တွင် အနှောင်အတွယ်မဲ့စွာ ပုံကျလာသည့် ရွှေရင်နှစ်မွှာ၏ အထက်ပိုင်းကို လည်ပင်းအဟိုက်မှ ကောင်းစွာမြင်လိုက်ရ၏။ သူမ ဘရာ ဝတ်မလာသည်မှာ သေချာသည်။ သူ့ဘေးတွင် ဂါဝန်စလေးကို သိမ်ရင်းဝင်ထိုင်သည်၊ စပယ်ရနံ့ကို ရလိုက်၏။ ‘မ’က သူမအတွက်ယူလာသည့် ကော်ဖီကို တစ်ငုံသောက်လိုက်သည်။ အကျီရင်ဘတ်တွင် အသီးခေါင်းသေးသေးလေးနှစ်ခု အတန်ငယ် ချွန်ထွက်နေသည်ကို ကြည့်ခြင်းအားဖြင့် ဘရာပါမလာသည်ကို ထပ်မံအတည်ပြုနိုင်ခဲ့၏။ ‘မ’ သတိထားမိသွားပြန်သည်၊ ကော်ဖီခွက်ကိုချ၍ မလုံလဲစွာလက်ကို ပိုက်လိုက်သည်၊ ပြီးမှ မျက်စောင်းချိုချိုလေးဖြင့် “ကဲ…. ကိုယ်တော်လေး… ဒီနေ့ဘာဖြစ်နေလဲ…. ကော်ဖီမြန်မြန်သောက်ပီး ပြန်တော့ နောက်ကျနေပီ…. ဆက်နေရင် ‘မ’တကိုယ်လုံး ခရမ်းလွန်ရောင်ခြည် သင့်တော့မယ်…. မင်းရဲ့မှန်ဘီလူးကြီးကထွက်တဲ့ ဗို့အားတွေ ပျင်းလွန်းလို့” ‘မ’က ပြောလည်းပြော ခိုးခိုးခစ်ခစ်နှင့် ရီသည်။ သူမရီသည့်အချိန် တွယ်ရာမဲ့ရင်နှစ်မွှာက သိမ့်သိမ့်ခါပြန်လေ၏။ သူ မျက်လုံးအစုံကို မှိတ်လိုက်သည်။ ဘယ်ကထွက်နေသည့် အပူရှိန်ကြောင့်လဲမသိ သူ့ရေစိုအဝတ်များ ခြောက်သွေ့ချင်ချင် ဖြစ်နေသည်။ ချွေးစို့ချင်သလိုလို ဖြစ်လာ၏။ မွန်းကြပ်မှုများအား ဖွင့်ထုတ်လိုက်ချင်သည်၊ ကြာရင်ခက်တော့မည်။ “မောင်ပြန်လိုက်တော့မယ် မရယ်” သူ သက်ပြင်းကိုချသည်၊ ပြီးတော့ မတ်တပ်ထရပ်လိုက်၏။ ‘မ’ ပြုံးပြီးကြည့်နေရာမှ သူ့လက်ကို ဖမ်းဆုပ်လိုက်သည်။ သာသာလေးပေမယ့် နုညံ့နွေးထွေးလှစွာသော လက်အစုံ၏ ဆုပ်ကိုင်မှုကို ရုန်းရန် အင်အား တကယ်ကိုမရှိခဲ့ပါ၊ သူပြန်ထိုင်လိုက်သည်။ “နေပါအုံး မောင်ရဲ့…. မောင့်ရဲ့ဝန်ဆောင်ခတွေ ယူမသွားတော့ဘူးလား… ကဲ” ‘မ’က ပြောပြောဆိုဆို သူ့ပေါင်ပေါ် သို့ ကိုယ်တစောင်း ထိုင်ချလိုက်သည်။ အောက်ခံပင်တီလေး ဝတ်မထားသည်ကိုပါ သူထပ်မံ၍ ရှင်းရှင်းလင်းလင်း သိလိုက်ရ၏။ ဂါဝန်ပါးပါးတစ်ထပ်မှတစ်ပါး မည်သည့်ကာဆီးမှုမျှမရှိသော နုထွေးအိစက်လှသည့် ‘မ’၏ တင်သားလုံးလုံးတို့က သူ့ပေါင်ပေါ်၌ အပြည့်အဝ နေရာယူလေတော့သည်။ နဂိုထဲက မာချင်ရက်လက်တို့ဖြစ်နေသော သူ့ဂွဆုံရှိ ခိုးလုခုလုအရာက အိစက်နုညံ့လှသည့် အထိအတွေ့ကြောင့် စိတ်ထိန်းထားသည့်တိုင် မရမက နိုးထရုံးကြွကာ ‘မ’၏တင်သားနှစ်ခြမ်းအကြားရှိ လွတ်မြောက်နယ်မြေသို့ ကျကျနနကြီးပင် မိတ်ဆက်မိလေတော့သည်။ ‘မ’မျက်လုံးလေး အတန်ငယ်ဝိုင်းသွား၏။
ပြီးမှ တစ်ချက်ပြုံးကာ သူ့နှာခေါင်းကို ချစ်စနိုး ဆွဲလိမ်သည်။ “လူဆိုးလေး… မင်း ခေါက်ထီးပါရဲ့သားနဲ့ ဖွက်ထားတယ်”ဟူသည့် ‘မ’အပြောကြောင့် သူတို့နှစ်ဦး ခပ်အုပ်အုပ် ရယ်ဖြစ်ကြသည်။ ပြီးမှ သူ့မျက်မှန်အား သာသာလေးချွတ်ပေးကာ နဖူးကို ဖွဖွလေးနမ်း၏။ “ဒါက မိုးစိုခံပီး ကားလာမောင်းပေးတဲ့ အတွက်နော်” နားရွက်နား ကပ်ခါပြောသည်။ နုတ်ခမ်းသားနုနုတို့က နားရွက်ကို ကလူကျီစယ်သွားကြသဖြင့် သူ ကြက်သီးများ ထသွားသည်။ ‘မ’၏ခန္ဓာကိုယ် ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုးလေးအား တအားဖက်ထားမိတော့၏။ စပယ်နံ့လေးက သင်းပျံ့၍နေသည်။ အတန်ကြာမှ ‘မ’က လူချင်းပြန်ခွာ၍ “ချမ်းချမ်းအေးအေးနဲ့ ကားမောင်းပေးရတဲ့အတွက် ဒါလေးကိုယူနော်”ဟုဆိုကာ နှုတ်ခမ်းလေးစူ၍ မျက်လုံးမှိတ်ပေး၏။ ပထမဦးစွာ ပန်းနုရောင်နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးအား ငုံ၍စုပ်လိုက်သည်။ ပြီးမှ ပြူတစ်တစ်ဖြစ်လာသော လျှာလေးကို ရစ်ပတ်လိမ်စုပ်၍ အနမ်းရှည်ကြီးတစ်ရပ် ဆင်နွှဲပါလေတော့သည်။ အနမ်း၏ လှုံ့ဆော်မှုများကြောင့် ရင်ခုန်လှိုက်မောကာ စိတ်ဆန္ဒများ ပြင်းပြလာသည်။ လျှာတစ်ခုလုံး ပါလာအောင် ဆွဲစုပ်လိုက်ချိန်များတွင် ‘မ’၏ရင်သားမို့မို့များ ကော့ကြွလာ၏။ ထိုအခါ သူ့လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ထိန်းဖိကာ ခပ်ရွရွ ဆုပ်ကိုင် နှယ်ချေပေးလိုက်မှ ‘မ’က မျက်လုံးလေးမှေးစင်းကာ သက်ပြင်းလေးများ ခါခါချလေသည်။ ကျန်လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ကျောပြင်လေးအား ပွတ်သပ်ပေးနေရာမှ ခါးကျဉ်းကျဉ်းလေးမှသည် သူ့ပေါင်ပေါ်တွင် လှုပ်ရွနေသည့် တင်သားစိုင်ကြီးတစ်ခြမ်းအား ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး ဖိနှယ်ပေးလိုက်ချိန်မှာတော့ ‘မ’ မျက်လုံးလေး ပွင့်လာသည်။ ပီးမှ သူနှုတ်ခမ်းအား ပြွတ်ခနဲမြည်အောင် စုပ်၍ ပါးစပ်ချင်းခွာလိုက်ပြီး သူ့ဆံပင်တိုတိုများကို လက်ချောင်းများဖြင့် ထိုးဖွပေးသည်။ “ကဲ…ကားမောင်းခက တော်လောက်ပီနော်…. အပြန်ချေကြွခကိုတော့ မပေးနိုင်တော့ဘူး… ပြန်ချင်ပြန် မပြန်ချင်နေ မောင့်သဘော”ဟု တိုးတိုးလေးပြောသည်။ သူ့အပျော်များ ငယ်ထိပ်သို့ တက်ဆောင့်တော့၏။ ‘မ’၏ရင်သားနှစ်ခြမ်းကြားတွင် ခေါင်းဖွက်၍ တင်းကြပ်စွာ ဖက်ထားလိုက်တော့သည်။ ရင်သားနှစ်ခြမ်းအကြားတွင် မျက်နှာဝှက်ထားရသည်မှာ အသက်ရှူရခက်ခဲသော်လည်း ထိုကဲ့သို့သော အိစက်ညက်ညောမှုမျိုးဖြင့် အသက်ရှူကြပ်သေမည်ဆိုက သေပျော်လောက်သည်။ တပ်မက်မှုဇောကပ်နေသည့် လက်တို့ဖြင့် ‘မ’၏ရင်ဘတ်ကြယ်သီးနှစ်လုံးအား ဖြုတ်ရန်ပြင်လိုက်စဉ် ‘မ’က “ဟိုးထား ဆရာကြီး…. အဝတ်တွေက စိုဖန့်ဖန့်နဲ့ ရေအရင် ချိုးလိုက်ပါအုံး…. ဖျားသွားလို့ ‘မ’ကိုချစ်ဖို့ အားတွေနည်းသွားအုံးမယ်” သူ့လက်တုန်တုန်တို့ တွန့်ပြီး တန့်အသွား ‘မ’က အပွေ့အဖက်မှရုန်းထွက်ပြီး ရေချိုးခန်းရှိရာ သူမ၏အခန်းသို့ ခေါ်သွား၏။
သူမနောက်မှ လိုက်သွားစဉ် နိမ့်ချည်မြင့်ချည်ဖြင့် တုံနေသည့်တင်ပါးနောက်က ဂါဝန်စလေးမှာ အရည်စိမ့်ကွက်လေးကို မြင်ဖြစ်အောင် မြင်လိုက်သေးသည်။ သူမ လာစပြုနေပြီ သူလဲ လာစပြုနေ၏။ သို့ပေမယ့် သူလာသည်က သူမလိုမဟုတ်ပဲအောက် ခံဘောင်းဘီ၏ ချုပ်တည်းမှုကို ခံထားရသောကြောင့် တုတ်တုတ်ကြီးဖြင့် တိုနေရသည်။ သူ ရေကို စိမ်ပြေနပြေ ချိုးလိုက်သည်။ အထူးသဖြင့် သူ့ဒုတ်ကြီးကို ဆပ်ပြာဖြင့် နာနာတိုက်နေမိ၏။ သူမကို ပြခါနီးမှ လှချင်နေမိသည်။ ချိုင်းမွှေးများလဲ ရိတ်ချင်နေမိ၏။ အချိန်လင့်သွားမည်စိုး၍ ဒီအတိုင်း ထားလိုက်သည်။ “မောင်ရေ အအေးပတ်မယ်နော်”ဟူသည့် ‘မ’၏အသံကြားမှ လက်စသပ်ကာ တဘတ်ခါးပတ်၍ ထွက်လာရတော့သည်။ ရေချိုးခန်းအပြင်ရောက်သော် မြင်ကွင်းက ဝင်သွားတုန်းကနှင့်မတူ ရုတ်ချည်းပြောင်းလဲသွား၏။ အခန်းမီးကို မှိတ်ကာ ခရမ်းရောင် နံရံမီးလေးများ ဖွင့်ထားသည်။ သူမက ကုတ်ပေါ်တွင် ခြေဆင်းမှီထိုင်၍ ဖုန်းကိုကလိနေ၏။ “မောင် ဘာဝတ်ရမလဲ” “ဘာမှ မဝတ်နဲ့” ရေစိုဆံပင်များကို တဘတ်ဖြင့်သုတ်ရင်း မေးလိုက်သောသူ့အမေးကို ‘မ’က ပြုံးစိစိဖြင့်ဖြေသည်။ သူ့ခါးတွင် တဘတ်တစ်ထည်တော့ ပတ်ထားသေး၏။ “အာ… အဲ့ရေစိုတဘတ်ကြီး ကုတင်နားယူမလာနဲ့နော်” မ၏ ညုတုတုအပြောကြောင့်သူ စပ်ဖြဲဖြဲဖြစ်သွားသည်။ ခါးမှတဘတ်ကို ဖြေ၍ အဝတ်တန်းပေါ် လွှားလိုက်သည်။ ‘မ’က နှုတ်ခမ်းလေး ဝိုင်းပြ၏။ “ကဲ ခေါက်ထီးလေး ဘယ်မှာ ဖွက်ထားချင်သေးလဲ”။ ‘မ’က ဒီအချိန်အထိ နောက်နိုင်သေးသည်။ သူဟန်မဆောင်နိုင်တော့ ‘မ’ပေါ်သို့ တက်ခွကာ နမ်းတော့သည်။ နုတ်ခမ်း ဖျော့ဖျော့လေးများ ပန်းဆီရောင်သန်းအောင် ဆွဲစုပ်ပြစ်လိုက်၏။ ‘မ’က သူ့လည်ဂုတ်ကို သိုင်းဖက်ခိုကာ အနမ်းများကို တုန့်ပြန်သည်။ နှစ်ဦးလုံး ချစ်စိတ်တက်ကာ အသက်ရှုသံများ ပြင်းလာသည်။ သူတဆင့်တိုးကာ မ၏ရွှေရင်ဖြိုးဖြိုးကို ဂါဝန်အင်္ကျီပေါ်မှညှစ်၍ နှယ်သည်။ ချွန်ထွက်လာသည့် အသီးခေါင်းလေးနှစ်ခုအား နှုတ်ခမ်းဖြင့် ညှပ်ဆွဲ၏။ သူမ၏ဆီးစပ်တွင် ဖိ၍ထောက်ထားသည့် ငပဲကလည်း လွတ်လွတ်ကျွတ်ကျွတ်ကြီး နိုးထလာပြီ။
တွင်းအောင်းသတ္တဝါ ဖြစ်သည့်အားလျှော်စွာ သင့်လျော်ရာနေရာအား တိုးထွန့်လူးလွန့်၍ ရှာနေတော့သည်။ သင့်လျော်ရာဖြစ်သည့် ‘မ’၏ အင်္ဂါစပ်မှာလည်း အမြှောင်းလိုက်ဖောင်းထလာကာ တွင်းစာအား ကြွရွှ၍ မြူနေသဖြင့် နှစ်ဦးအကြား ခြားနားထားသည့် ဂါဝန်ပါးမှာ ဗီလိန်သဖွယ် ဖြစ်နေတော့သည်။ “မောင်…. အဲဒီဂါဝန်ကို ချွတ်ဖို့ စိတ်ကူးမရှိဘူးလား”။ ‘မ’နှုတ်ခမ်းလေးကိုက်ရင်း ဆိုသည်။ ဟုတ်ပေသည်၊ ဒီဂါဝန်က ကိန္နရီချောင်းခြားသကဲ့သို့ သူတို့နှစ်ဦးအကြား ကန့်လန့်တိုက်နေ၏။ ပေါင်လည်အထိ လိပ်တက်နေသောဂါဝန်အား သူအလောတကြီး လှန်တင်မိသည်၊ ခါးနေရာတွင်တန့်သွား၏။ သိပ်ကိုလှပသည့် မြင်ကွင်းတစ်ခုကို ခံစားလိုက်ရသောကြောင့် ဖြစ်ပါသည်။ ‘မ’၏ ဆီးခုံလေးသည် ဖွေးအုနေပြီး အမွှေးအမြှင်များအား ပုံမှန်ရိပ်သည့်အတွက် စိမ်းဖန့်ဖန့်လေးဖြစ်နေကာ ၎င်း၏အောက်ခြေရှိ အကွဲကြောင်းလေးက မို့မောက်၍ ခုံးထနေ၏၊ သူ ဆီးခုံလေးအား တစ်ချက်နမ်းလိုက်သည်။ ‘မ’ တွန့်ခနဲ ဖြစ်သွား၏။ ကြက်သီးဖုလေးများ ထသွားသည်ကို သတိထားမိလိုက်သည်။ ‘မ’၏မျက်နှာကို မော့ကြည့်လိုက်တော့ သူ ဘာဆက်လုပ်မည်ကို ရင်ခုန်လှိုက်မောစွာ လိုလားတောင့်တစွာ စောင့်ကြည့်နေဟန်တူသည်။ ‘မ’သည် အတွေ့အကြုံရှိပြီးဖြစ်မှန်း သူသိပါ၏။ ၎င်းကိစ္စများနှင့် ပတ်သတ်၍ သူတို့နှစ်ဦးစလုံး၏ ရှိခဲ့ဖူးသည့် ဖြစ်ခဲ့ဖူးသည့် အဖြစ်သနစ်များအားလည်း ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ရင်ဖွင့်ခဲ့ကြပြီးဖြစ်ပါသည်။ သို့ဖြစ်ပါ၍ သူပြောခဲ့သည့်အတိုင်း ခြေမလေးကုပ်သည်အထိ သူ တာဝန်ကျေရပေအုံးမည်။ ပထမဦးစွာ ‘မ’၏ပေါင်တံဖွေးဖွေးနှစ်ဖက်အား သူ့ပခုံးတွင် တင်လိုက်သည်။ ‘မ’က ခါးလည်တွင် ချွတ်ရန်ကျန်နေသည့် ဂါဝန်အား ကိုယ်တိုင်ဆွဲချွတ်၍ ခုတင်ချေရင်းသို့ ပစ်လိုက်၏။ သူမ၏ ရင်သားဖွေးဖွေးနှစ်ခိုင်အား လက်တစ်ဖက်တစ်ချက်စီဖြင့် ပင့်တင်ကိုင်ဆုပ်ထားရင်း ချစ်သူ၏အပြုအစုကို ငံ့လင့်၍နေသည်။ ၎င်းကိစ္စကို သူမ စွဲမက်လှသည်ဟု ပြောဖူး၏။ စိကပ်၍ အရည်အနည်းငယ်စို့နေသည့် သူမ၏အကွဲကြောင်း ဖောင်းဖောင်းကြီးနှစ်ခုအား လက်ဖြင့်အနည်းငယ် ဖြဲလိုက်သည်။ အတွင်းသား ရဲရဲလေးများတွင် အင်အားပြင်းစွာ လောင်မြိုက်ပေါက်ကွဲထွက်နိုင်သည့် စနက်တံနီနီလေးက ငြိမ်သက်၍ကပ်နေ၏။ ထိုနေရာအား သူတစ်ချက် နမ်းလိုက်သည်။ ‘မ’ တွန့်ခနဲ ဖြစ်သွား၏။ နောက် သူ့လျှာဖြင့် ပင့်ယက်လိုက်သည်။ ‘မ’ ပါးစပ်လေး ဟသွား၏။ မျက်လုံးများ မှိတ်ထား၏။ လျှာဖြင့် ထပ်မံ၍ အထက်အောက် ခပ်သွက်သွက်လေး ယက်သည်။ “ဟင့် .. အာ .. အင်းး .. အို့” အစရှိသည့် ညင်းသံသဲသဲလေးများ ထွက်လာတော့သည်။
ထို့နောက် တစ်ဆင့်တက်၍ အတွင်းနှုတ်ခမ်းသား ရဲရဲလေးနှစ်ဖက်အား တစ်လှည့်စီ စုပ်လျှက် အဝအာအာလေးအား အပြားလိုက် ယက်၊ နှုတ်ခမ်းများဖြင့် ဆွဲစုပ်၊ အတွင်းနခမ်းသား ကပ်ကပ်လေး နှစ်ဖက်အား အားကုန်စုပ်၍ ခါရမ်းလိုက်ချိန်မှာတော့ ‘မ’၏ဖင်သားကြီးများ ကော့တက်လာကာ သူ့ဆံပင်တွေကို လက်ချောင်းများဖြင့် ထိုးမွှချေတော့သည်။ “ရှီး… အာ့…. ကောင်းလိုက်တာမောင်ရယ် .. အာ့ဟာ .. အင်း ကြိုက်တယ်…. မောင့် .. အိုး…” မက သူ့မျက်နှာကို အတင်းဆွဲကပ်၍ ကာမဒီရေများ တလိပ်လိပ်တက်ကာ စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ် ညည်းနေတော့သည်။ သူမရဲ့ အရည်ကြည်များကလည်း စအိုဝစူစူလေးအထိ စီးကျလာတော့သည်။ အရည်များ အိုင်လာသော အဝအာအာလေးထဲသို့ လျှာကိုလိပ်သွင်း၍ မွှေလိုက်ချိန်များတွင် သူမ တဇန့်ဇန့်ဖြစ်ကာ လုံးဝန်းသည့်နို့အုံများကို ညှစ်ချေလေတော့သည်။ သူက လျှာကို အထက်သို့ပင့်တင်၍ အစေ့နီတာရဲလေးအား ပင့်ပင့်ဆွရာ ‘မ’ ခေါင်းများ ဘယ်ညာရမ်း၍ တအားအားဖြင့် အော်လေတော့သည်။ နောက်ဆုံး တင်းထောင်လာသည့် ထိုအစေ့လေးအား အပေါ်အောက် နှုတ်ခမ်းဖြင့် ဆွဲညှပ်၍ နို့စို့သကဲ့သို့ တပြွတ်ပြွတ် မြည်အောင် စို့ပေးလိုက်ရာ ‘မ’တစ်ယောက် အသံပင် မထွက်နိုင်တော့ဘဲ အံကြိတ်၍ တဆတ်ဆတ်တုန်တက်ကာ သူ့ခေါင်းအား ပေါင်တံအိအိကြီးများဖြင့် အတင်းညှပ်ကာ ကော့ကလန်ထိုး၍ ပြီးသွားလေတော့သည်။ ခနငြိမ်သွားပြီး သူ့အား အတင်းဆွဲတင်ကာ အရည်များပေလျှက်ရှိသည့် သူ့နှုတ်ခမ်းကို ပြောင်စင်အောင် နမ်းစုပ်ယက်၍ အတင်းဖက်ထားသည်။ “သိပ်ချစ်တာပဲလား မောင်ရယ်…. ‘မ’လည်း ချစ်မယ်နော်….. ‘မ’ပါးစပ်ထဲမှာ ပြီးချင်တယ်မှတ်လား…. မောင့်ခေါက်ထီးလေးကို စုပ်ပေးမယ်နော်”။ ‘မ’က ပြောပြောဆိုဆို ဘေးတွင် တစောင်းလေး ဝမ်းလျားမှောက်၍ ကျနော့်ဒစ်ခေါင်းအား စနမ်းပါတော့သည်။ ထိပ်တွင် အရည်အနည်းငယ်စို့နေသော ဒစ်အား အရည်ခွံမလှန်ဘဲ တစ်ချောင်းလုံး ငုံလိုက်၏။ အာငွေ့ကြောင့် နွေးခနဲဖြစ်သွားသည်။ ပြီးမှ အရည်ခွံအား လျှာဖြင့်ထိုးထုတ်ကာ ပေါ်လာသည့် ကွမ်းသီးခေါင်းနီတာရဲအား တပြွတ်ပြွတ်ဖြင့် စုပ်ပါတော့သည်။ ကနဦး ပြော့ချင်ချင်ဖြစ်နေသော လီးကြီးမှာ စုပ်အားကြောင့် လေထိုးလိုက်သည့်နှယ် ဖောင်းတင်းကားထွက်လာကာ အီဆိမ့်တက်လာသည်။ ‘မ’၏ပါးစပ်အတွင်း ပြည့်သိပ်လာသော လီကြီးအား လက်တစ်ဘက်ဖြင့် ထိန်းကိုင်၍ သွားဖွေးဖွေးဖြင့် သာသာလေး ခြစ်နေသည်။ သူ “အာ့..အာ့”ဖြင့် ကျင်တက်သွား၏။
ဒါကို ‘မ’က မော့ကြည့်ပြီး သဘောကျစွာ တခစ်ခစ်ဖြင့် ရီသည်။ နောက် အငိုက်ဖမ်း၍ တစ်ချောင်းလုံးကို မြိုချသည်။ အာခေါင်ထဲ ရောက်သွားသည့် လီးထိပ်တစ်ခုလုံး အီဆိမ့်တက်သွားသည်။ ‘မ’၏ဆံပင်များအား ဆွဲကိုင်၍ ကော့ထိုးမိသည်။ ပြီးတော့ “အွပ်အွပ်”ဖြင့် ပြန်ထုတ်၏။ အာခေါင်၏ ကန်အားက လီးထိပ်ဝကို ညှစ်ညှစ်ထုတ်သည့်အတွက် ပြီးချင်ချင်ဖြစ်သွား၍ အောင့်ထားလိုက်ရသည်။ ထို့နောက် တစ်ချောင်းလုံးပါးစပ်က ထုတ်၍ လက်ဖြင့်ဆုပ်ကိုင်ပြီး အတန်ငယ်တွဲနေသော လဥနှစ်လုံးအား မြိန်ယှက်စွာငုံ၍ သုံးဆောင်ပါတော့သည်။ ငုံယုံမက လျှာဖြင့်ပါ ငုံလျှက် ထိုးမွှေကလိပြီး ပါးစပ်ထဲတွင် မွှေနှောက်ကစားကာ လက်က ခပ်ပြင်းပြင်း ဂွင်းတိုက်သည့်အတွက် ထိမ်းမနိုင်သိမ်းမရတွေ ဖြစ်ကုန်သည်။ ကော့ကလန်တက်လာသော သူ့အား လက်ဖဝါးနုနုဖြင့် ပွတ်သပ်၍ ထိပ်ဖြားကိုငုံကာ မေးသိုင်းကြိုးနေရာအား လျှာဖြင့် ခပ်သွက်သွက်လေး ကစားသည့်အခါတွင်တော့ တစ်ချောင်းလုံး ဆိမ့်အီကျင်တက်လာကာ သုတ်ရည်များ တဗြစ်ဗြစ်ဖြင့် ပန်းထွက်ကုန်တော့သည်။ ဒါကို မက တစ်စက်မကျန် လေလွင့်မခံဘဲ အာခေါင်ထဲအကုန် လျှာဖြင့်လိပ်၍ မြိုချကာ ငုံစုပ်ထားလိုက်သဖြင့် ‘မ’ပါးစပ်ထဲတွင် တဆတ်ဆတ်ဖြင့် အရှိန်မသေနိုင် မျက်ဖြူဆိုက်နေရသည်။ ပြီးမှ ပြွတ်ခနဲနေအောင် ဆွဲစုပ်၍ သူ့ကို သိုင်းဖက်ကာ ငြိမ်နေသည်။ တစ်လှည့်စီ ဆန္ဒပြီးမြောက်သွားသည့်တိုင် ပင်မကိစ္စ မရောက်သေးသည့်အတွက် ခန္ဓာကိုယ်များကို ထပ်လျှက် ပွတ်သပ်မှိန်းကာ အားယူနေတော့သည်။ ‘မ’သည် ၎င်းကိစ္စနှင့် ပတ်သက်၍ ဝါသနာကြီးသူဟု မဆိုသာသော်လည်း ခုံမင်သည့်အထဲတွင် ပါသည်ဟု ပြော၍ရသည်။ သူ့အားပြုစုသွားသည့် စကေးက မနိမ့်လှပေ။ ယောက်ျားကြီးတန်မဲ့ အိပ်ယာခင်းများအား ဆွဲဆုပ်မိသည်အထိ ဖြစ်ခဲ့ရသည်။ သူတို့နှစ်ဦး နီးစပ်မှုရခဲ့ခြင်းသည်လည်း ၎င်းကိစ္စနှင့် မကင်းခဲ့ချေ။ ရင်းနှီးမှုရလာသည်နှင့် သားဖွားမီးယပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ဆေးပညာများ၊ နောက်ဆုံးပေါ် ဆေးပစ္စည်းများကို လူချင်းတွေ့၍တစ်မျိုး၊ ဖုန်းဖြင့်တစ်သွယ် ဆွေးနွေးမေးမြန်း အသိချင်းဖလှယ်ကြရာမှ ရင်းနှီးမှု၊ ပွင့်လင်းမှု၊ သာယာမှုများရလာကာ ယခုအခြေအနေအထိ တက်လှမ်းနိုင်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်ပေသည်။ ‘မ’က အတန်ငယ်ပျော့နေသည့် သူ့လီးအား လက်ဖြင့်ညှစ်ဆော့နေရာမှ လီးအရည်ပြားကို ကျကျနနလှန်ချလိုက်ကာ ပေါ်လာသည့် ဒစ်ခေါင်းပြောင်ပြောင်ကို နှုတ်ခမ်းဖြင့် ငုံညှပ်၍ ပြွတ်ခနဲ မြည်သည်အထိ အားရပါးရ ဆွဲစုပ်လိုက်သည်။ ပထမတစ်ချီတွင် လုံ့လစိုက်ထုတ်စရာမလိုပဲ နုညံ့သည့် လျှာ၏အစွမ်းဖြင့် ပီးထား၍လားမသိ အားကုန်ခြင်းမရှိဘဲ လီးက ငေါက်ကနဲ ထောင်ထလာသည်။
အရည်ပြားကို အကုန်လှန်တင်ထားသဖြင့် ထိပ်သည် ကားထွက်နေ၏။ ၎င်းကို ‘မ’က မက်မောစွာ တစ်ချက်နမ်းလိုက်ပီး မေးသိုင်းကြိုး၊ ဆီးပေါက်၊ ထိပ်သားနုနုနှင့် ဇောင်းသား မြောင်းသားများပါမကျန် လျှာချွန်လေးဖြင့် တို့ထိ ယက်ဆွဲလေရာ အကြောများ အပြိုင်းပြိုင်းထလာသည်အထိ ထောင်မတ်လာတော့သည်။ ကုန်းယက်နေသည့် ‘မ’မျက်နှာလေးအား ဆွဲယူလိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းလေးများအား စုပ်နမ်းကာ အကြင်နာ ပေးလိုက်သေး၏။ ပြီးမှ မွှေ့ယာပေါ်တွင် လှဲသိပ်လိုက်ပီး ပေါင်တံနှစ်ချောင်းအား ဖင်သားဖွေးဖွေးကြီး မော့လာသည်အထိ ဆွဲထောင်ဖြဲကားလိုက်ကာ မပွင့်တပွင့်အာနေသည့် အဖုတ်ဖွေးဖွေးဖောင်းဖောင်းကြီးကို တေ့ထောက်ထားလိုက်တော့သည်။ ‘မ’က မျက်နှာလေးမော့၍ သူ့လည်ဂုတ်ကို လက်နှစ်ဖက်ယှက်တင်၍ ဆွဲခို၏။ မြန်မြန်ထည့်လိုက်တော့ ဟူသည့်သဘော၊ သူက ဗလာကျင်းနေသည့် ‘မ’နို့အုံ လုံးဝန်းဝန်းနှစ်ခုအား လက်ဖြင့် စုံညှစ်ကိုင်အားယူကာ ဖိချလိုက်သည်။ ပထမတစ်ချီ ပီးထားသည့် အရည်လက်ကျန်များ မခြောက်သေးသော ‘မ’၏ အတွင်းသား စိုစိုများကြားသို့ ဒစ်ခေါင်းတစ်ခုလုံး ပတစ်ခနဲ ဝင်သွားသည်။ ထောင်ဖြဲထားသည့် မ၏ ပေါင်တံများအား ပခုံးပေါ်ဆွဲတင်လိုက်ပြီး ဆက်လက်၍ ကျန်ရှိနေသည်များအား ခပ်နှဲ့နှဲ့လေး ဖိ ဖိသွင်းလိုက်ရာ စွတ်စိုအိထွေးနေသည့် အတွင်းပိုင်းထိ တစ်ရစ်ရစ်ဖြင့် တိုးဝင်သွားပြီး ဆီးခုံခြင်း မိတ်ဆက်မိသည်။ ‘မ’ ခေါင်းလေး ပိုမော့သွား၏။ မျက်ခုံးများ ရှုံ့ထားသော်လည်း ပါးစပ်ကလေး ဟလိုက်ခြင်းက ဝင်ဝင်ခြင်းနာကောင်းကလေး ကောင်းသွားသည်ဟူသည့် အဓိပါယ်ပင် ဖြစ်သည်။ အတွင်းသား နုနုရွရွများ၏ ရှုံ့ပွဆွဲညှစ်မှုကြောင့် လီးမှာ ပို၍တင်းထွားလာကာ ခေါင်းပေါ်သည်အထိ တစ်ဆုံးဝင် တစ်ဆုံးထွက် ပုံမှန်ကလေး ညှောင့်နေမိသည်။ ပေါင်ကို ပုခုံးတွင်ထမ်းထားသဖြင့် ‘မ’၏ အဖုတ်ဖွေးဖွေးကြီးက အလိုက်သင့်ဦးမော့ကာ အဝင်အထွက်ကို အဆင်ပြေစေ၏။ နို့ကို ညှစ်နယ်နေရာမှ မွှေ့ယာမှ ကြွရွကော့တက်လာသည့် တင်ပါးဆုံဖွေးဖွေးကြီးအား ထိန်းကိုင်၍ အရှိန်အနည်းငယ် မြှင့်ကြည့်သည်။ အရည်လိုက်လာသည့်အတွက် အဝင်အထွက်ကောင်းလာသည်။ ကနဦးစက နောက်နေနိုင်သေးသည့် ‘မ’က အခု စကားပင်မပြောနိုင်ပဲ သူ့လိုးဆောင့်ချက်များအား ပင့်ပင့်ကော့ခံလာ သည့်အတွက် သူထပ်မံ၍ အရှိန်နှင့် ပြင်းအားကိုတင်ကာ ဖိဖိ၍ ဆောင့်တော့သည်။
“အင့်…. အင့် .. အာ့ .. ဟုတ်ပီ .. မောင် .. ဆောင့် .. အင့် .. ဆောင့်ကွာ .. အီးး” ဆီးခုံချင်းရိုက်မိသည့် “ဖတ် ဖတ် ဖတ်” ဟူသည့်အသံ၊ ဥနှစ်လုံးနှင့် ဖင်ဝတို့ရိုက်မိသည့် “ဖလုတ် ဖလုတ် ဖလုတ်”ဟူသည့်အသံ၊ ထမ်းထားသောပေါင်နှင့် ရင်ဘက်တို့ ရိုက်မိသည့် “ဘတ် ဘတ် ဘတ်” ဟူသည့်အသံ၊ အားဖြင့်ဆောင့်ချ လိုက်တိုင်း ကော့ခံနေသည့် ‘မ’၏ခါးနှင့် ထိခတ်မိသည့် စပရင်မွေ့ယာ၏ တကျိကျိအသံများနှင့်အတူ ကာမဒီရေ ဝုန်းခနဲ ဆောင့်အတက် မှိန်ယှက်စွာ အော်ညည်းနေသည့် ‘မ’၏အသံတို့က စီးချက်ညီစွာ ထွက်လာ၏။ သူတို့နှစ်ဦး၏ ပထမဦးဆုံးအကြိမ်မို့ အိန္ဒြေဆယ်ကာ အောင့်အီးထားသမျှ ဆောင့်ချက်ကောင်းလွန်းသဖြင့် ဟန်မဆောင်နိုင်တော့ပဲ ဖိဖိဆောင့်လိုက်တိုင်း ဝိုင်း၍ ဝိုင်း၍ ယမ်းခါသွားသည့် ရင်သားဖွေးဖွေးကို စုံညစ်ကာ အားရအောင် အော်တော့သည်။ အော်လေ ဆောင့်ရသူမှာ အားတက်လေဖြစ်သည့်အတွက် ဖင်သားအယ်အယ်ကြီးများကို စုံဆွဲဖြဲ၍ ကော့ကော့ထည့်နေမိသည်။ ‘မ’မှာ ကောင်းလွန်း၍ တုံတုံတက်လာသဖြင့် ရုတ်တရက်အဆောင့်ရပ်၍ အကွဲကြောင်းထဲမှ ငေ့ါငေ့ါလေးထောင်ထနေသည့် အစိလေးကို ငုံ၍ဖိစုပ်ထားပေးလိုက်ရာ ”အိုးး မောင်ရေ… ကောင်းလိုက်တာ…အအီးး…အားးး…. ကျင်တက်လာပီနော်… မ မရတော့ဘူ…..ဗုန်းဗုန်းဗုန်း….အားးရှီးးး” ‘မ’ခမျာ မွှေ့ယာကို လက်ဖြင့် တဗုန်းဗုန်းရိုက်၍ မျက်ဖြူဆိုက်ကာ ကော့ထိုးလန်ကာ ပီးသွားတော့၏။ အရည်များ ပွက်အံကျလာကာ ပွစိပွစိဖြစ်နေသည့် ‘မ’၏ အဖုတ်မှခွာ၍ မောဟိုက်တုံရင်ကာ ဟစိဟစိဖြစ်နေသည့် ‘မ’နှုတ်ခမ်းကို စုပ်နမ်းလိုက်သည်။ “မောင် .. အရမ်းဆိုးတယ်ကွာ.. ‘မ’ မျက်ဖြူတောင် ဆိုက်တယ်” “ချစ်တာကိုး .. မရဲ့…. ခြေမကုပ်ယုံတင်မကဘူး…. မျက်ဖြူတောင် ဆိုက်တယ်မှတ်လား…. ဟိဟိ” “နှာဘူးကြီး…. ကဲလာ… ‘မ’အလှည့်…. မောင်လဲ မျက်ဖြူဆိုက်သွားစေ့မယ်” မက သူ့ကိုဆွဲလှဲ၍ ထောင်နေသည့် လီးကိုကိုင်ကာ တေ့၍ထိုင်ချလိုက်သည်။ အရည်များရွှဲနေ၍ ဘလွတ်ခနဲ ဝင်သွား၏ “အင့်…. ဖြေးဖြေးလုပ်ပါ မရဲ့” “ဟင့် အင်း…. မရတော့ဘူး နှာဘူးတအား ထနေဘီ မလဲ” သူတို့ ခပ်အုပ်အုပ်ရယ်ဖြစ်သည်။
အသင့်အနေအထား ပြင်ပြီးသည်နှင့် စဆောင့်တော့၏။ မ မြင်းစီးပုံကအဆန်းဖြစ်သည်။ သူ တစ်ခါမျှမတွေ့ဖူးပေ၊ ထောင်ထားသည့် သူ့ပေါင်များကို သူမကမှီထိုင်ထားပီး လီးနှင့် စောက်ဖုတ်နှစ်ခုအား တပ်ရက်ထိုင်ထားကာ ပေါင်ကိုစိလျှက် ခြေဖဝါးနှစ်ခုအား သူ့ရင်အုံပေါ်သို့နင်း၍ပွတ်ခြင်းဖြစ်သည်။ ကျောမှီအားဖြင့် ဖင်ကို စကောဝိုင်းမွှေ့ဆောင့် သကဲ့သို့ သူ၏ရင်ဘတ်ကိုလည်း ခြေဖဝါးဖြင့် ပွတ်သပ်ပေးနေသောကြောင့် အရသာကောင်းလှသည်။ ပူး၍စေ့ထားသည့် အင်္ဂါဇာတ် စီးထွေးထွေး၏ ပြင်းထန်စွာ မွှေ့ဆောင့်အားကြောင့် အတော်ပင် ဆိမ့်အီတက်လာကာ အောင့်မထားနိုင်တော့ပဲ မေးကြောများ တင်းလာသည်အထိ အရသာတွေ့လာသည်။ သူ့အခြေအနေကိုကြည့်၍ ‘မ’က အနေအထား ချက်ချင်းပြင်လိုက်သည်။ ခြေနှစ်ချောင်းကို ရင်ဘက်မှပြန်ချ၍ ဖင်ကိုပစ် ခါးကိုကော့ကာ တဗျောင်းဗျောင်းဖြင့် ဆောင့်တော့သည်။ သူမ အံကိုကြိတ်၍ ခေါင်းကိုမော့ထား၏။ အကြွအဆောင့်တွင် ယမ်းခါဝဲသွားသည့် ဆံပင်များ အိတုံဝိုင်းတက်သွားသည့် ရင်သားဖွေးဖွေးများ ကားတစ်၍ တဗျောင်းဗျောင်းမြည်အောင် ဆောင့်ဆောင့်ချလာသည့် တင်သားကားကားတို့ကို ကြည့်၍ ဆိမ့်အီတက်လာကာ သူမ၏ စောက်ပတ်အတွင်းနံရံများအား သုတ်ရည်များ တစ်ဗျန်းဗျန်းဖြင့် ပန်းထုတ်လိုက်တော့သည်။ ကာမအရသာ၏ ချိုမြိန်အီဆိမ့်ခြင်းကို နှစ်ဦးသား ပွေ့ဖက်ပွတ်သပ်ခြင်းဖြင့် မှိန်းမောခံစားပြီးနောက် ‘မ’တစ်ယာက် နွမ်းလျှစွာ အိပ်ပျော်သွားတော့သည်။ အိပ်ပျော်သွားသည့်တိုင် သူ့အား မက်မောစွာပွေ့ပိုက်၍ နှုတ်ခမ်းထောင့်စွန်းလေး ကွေးရုံ ပြုံးနေသည့် ‘မ’၏မျက်နှာသည် တကိုယ်ရည် အထီးကျန်မှုများမှ ခဏတာသက်သာရာ ရသွားဟန်တူ၏။…..ပြီး