မြို့ပြရဲ့မွန်းကျပ်မှုနဲ့အတူ ရုံးကအပြန် ဘတ်စ်ကားတိုးစီးရတဲ့ဘဝကို နေမင်းစိတ်ကုန်လှပြီ..ရန်ကုန်သားဖြစ်ပေမယ့် ၄လွှာက ကွန်ဒို ခန်းလေးသာ ငှားနေနိုင်သည်။ အိမ်ရောက်တော့ပင်ပန်းမှုတွေနဲ့ အိပ်ယာပေါ်ပစ်လှဲပြိး အတွေးနယ်ဆန့်လိုက်သည်။ မနက်ဖြန်ဆိုနယ်ပြန်သွားတဲ့ ဇနီးလေး မေသာပြန်ရောက်မည်။ အိမ်ထောင်ကျပြီး ၄နှစ်လောက်ထိ လင်မယားနှစ်ယောက်စလုံး ကလေးမယူဘဲ လွတ်လွတ်လပ်လပ်နေကြသည်။ ပိုက်ဆံလည်းပိုစုမိအောင်ဖြစ်သည်။ မေသာက ရှမ်းဗမာ ကပြားဖြစ်သည်။ အသားအရည်ဖြူဖွေးပြီး ကိုယ်လုံးထည်တောင့်သည်။ နိုင်ငံခြား ကုမ္မဏီတစ်ခုမှာ လုပ်သောကြောင့် အလုပ်ချိန်တွင် ဘလောက်စ်အင်္ကျီအဖြူနှင့် စကပ်တိုကိုသာ ဝတ်ဆင်ရသည်။ ခလေးလည်းမယူသေး ဂျင် လည်းပုံမှန်ကစားသော မေသာကိုယ်လုံးကိုကြည့်ပြီး ရုံးကယောက်ျားလေးတွေ ပစ်မှားနေကြတာ နေမင်းလည်းရိပ်မိသည်။ သို့သော် ကိစ္စမရှိ မေသာက ပိုက်ဆံရှာဖို့ကလွဲပြိး ဘာမှစိတ်မဝင်စားသောကြောင့် နေမင်းက စိတ်ချပြီးသား။ မေသာနဲ့လက်ထပ်ပြီးကတည်းက နေ့တိုင်းပုံမှန်လိုးဖြစ်သည်။ နေမင်းကိုသိပ်ချစ်တဲ့ မေသာက နေမင်း ခိုင်းသမျှ လိုးသမျှအကုန်ခံသလို အပေးလည်းကောင်းသည်။ တွေးရင်း နေမင်းစိတ်တွေကြွလာသည်။ မနက်ဖန် မေသာပြန်လာမှ အတိုးချလိုးမည်။ ရုံးကနေတောင် ခွင့်တစ်ရက်ယူထားသည်။ ဒီညအဖို့တော့ ဘီယာသောက်ပြီး အိပ်လိုက်သည်။ ” ကလင် ကလင်” မိုးလင်းတော့ အခန်းရှေ့မှ လူခေါ် ဘဲလ်က အသံမြည်လာသည်။ နေမင်း အိပ်ချင်မူးတူးနှင့် တံခါးဖွင့်ပေးလိုက်တော့ မေသာဖြစ်သည်။ ”ကြာလိုက်တာကိုနေရယ် အဲ့လောက်ထိ အိပ်ရလားလို့” ”အင်းပါ .ဆောရီး မိန်းမ” မေသာအနောက်က ကောင်မလေးတစ်ယောက် ပါလာသည်။ မေသာလိုပဲ ဖြူဖြူတောင့်တောင့်ချောချောလေး ငယ်တော့ငယ်သေးသည်။ ”ဘာကြောင်ကြည့်နေတာလဲ ဟေသာလေ မမှတ်မိဘူးလား။ နယ်မှာဆယ်တန်းဖြေပြီးတော့ ခုအားနေတုန်း ကွန်ပျုူတာ သင်တန်းလေးလေးတက်ရအောင်လို့ ခေါ်လာတာ။ ကိုနေလည်း ကွန်ပျူတာ ရတယ်ဆိုတော့ အဆင်ပြေတာပေါ့။” မေသာပြောတော့မှ မှတ်မိတော့သည်။ ဟုတ်သား ဟေသာလေးကို လွန်ခဲ့တဲ့ ၄နှစ်လောက်ကမှ တစ်ခါပဲတွေ့ဖူးသည်။ “သြော် အေးအေး .. ကဲလာ အထဲဝင်ကြတော့..”။ ပြန်ရောက်ရောက်ချင်းပဲ မေသာရေမိုးချိုးပြီး ရုံးယူနီဖောင်း လှဲနေတာမြင်တော့ နေမင်းစိတ်ဓါတ်ကျသွားသည်။ “ဟာ မေသာကလည်း ခုမှပြန်ရောက်တာကို မနားတော့ဘူးလား” ”နားလို့မဖြစ်ဘူး ကိုနေရဲ့ ခုပဲသူဌေးကဖုန်းဆက်တယ်။ ဒီနေ့အရေးကြီး အစည်းဝေး ရှိတယ်ဆိုလို့” နေမင်း စိတ်လေသွားသည်။ မထူးတဲ့အဆုံး တစ်ချီလောက်တော့ဆွဲမည်။ မေသာကိုလှမ်းဖက်ပြီး နမ်းလိုက်သည်။ ”ဟာ ကိုနေကွာ ရုံးသွားမလို့ပါဆို”.. ”မေသာကလည်း ကို့ကို မသနားဘူးလား” ဟုဆိုကာ အင်္ကျီကြယ်သီးကို ဆွဲဖြုတ်လိုက်ပြီး မေသာရဲ့ နို့ဖွေးဖွေးတွေကို စို့လိုက်သည်။ ”ပြွတ် ပြွတ်”အချိန်လည်းမရတာမို့ စကပ်ကိုလှန်ကာ ဘောင်းဘီတိုကိုချွတ်ပြီး စောက်ပတ်ဝလီးတေ့ကာ လိုးထည့်လိုက်သည်။ ”ဗြွတ်ဗြွတ် အ အား” မလိုးတာကြာပြီမို့ မေသာစောက်ပတ်ကကျပ်ပြီး လိုးလို့တအားကောင်းနေသည်။ “ဗြွတ် ဗြွတ် ကောင်းလိုက်တာ မေသာရယ်” နို့စို့ရင်း အချက်ငါးဆယ်လောက် ဆက်တိုက်ဆောင့်လိုးပြီး သုတ်ရည်တွေပန်းထည့်လိုက်သည်။
ပြီးသွားတော့ မေသာလည်း နေမင်းကို အနမ်းခြွေပြီး အဝတ်စားပြန်လှဲကာ ရုံးကိုသုတ်ခြေတင်တော့သည်။ နေမင်းလည်း မောမောနှင့်အိပ်ယာထဲ နာရီဝက်လောက်မှိန်းနေလိုက်သည်။ ပြိးမှ ပုဆိုးကောက်ဝတ်ပြီး သုတ်ရည်တွေပေပွနေတဲ့ လီးကိုဆေးရန် ရေချိုးခန်းသို့သွားသည်။ ရေချိုးခန်းတံခါးကလည်း မပိတ်ဘဲစေ့ထားတာကြောင့် နေမင်းတွန်းဖွင့်လိုက်သည်။ “အမေ့ အောင်မလေး..” ဟေသာ ထအော်သည်။ မြင်ကွင်းကြောင့် နေမင်းလည်း ပြာသွားသည်။ ခယ်မလေးက ရေချိုးခန်းတံခါးမပိတ်ဘဲ ကိုယ်တုံးလုံးရေချိုးနေသည်။ နေမင်းကိုမြင်တော့ လှန့်ပြီး လက်နှစ်ဖက်က ပေါင်ကြားလေးထဲ အုပ်ထားလိုက်တော့ နို့ဖွေးဖွေးနှစ်လုံးက အယ်ထွက်နေသည်။ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကလည်း ပန်းရောင်သန်းနေသည်။ ခါးကသွယ်ပြိး ဗိုက်ခေါက်မရှိသော အပေါ်ပိုင်းကိုယ်လုံးဖြူဖြူကိုမြင်တော့ နေမင်း တံတွေးမြိုချလိုက်သည်။ ဟေသာလေးလည်း မိမိအပေါ်ပိုင်းဗလာကျင်းကို နေမင်းကြောင်ကြည့်နေတာတွေ့တော့ နို့ဖွေးဖွေးနှစ်လုံးကို လက်နဲ့ပြန်ကာလိုက်သည်။ ပိုဆိုးသွားသည် ပေါင်ဖြူဖြူသွယ်သွယ်ကြားမှ အမွှေးနုလေးတွေအုပ်နေသော စောက်ဖုတ်ကိုမြင်ရတော့ ပုဆိုးအောက်မှ လီးကပြန်ထောင်လာသည်။ ”ဘာကြည့်နေတာလဲကိုကြီးရ သွားတော့လေ” ”သြော် ဆောရီး နော်” ခယ်မလေး ရှက်ရှက်ဖြင့် အော်လိုက်သောကြောင့် နေမင်းလည်း မွန်ထူပြီး လှဲ့ထွက်သွားလိုက်သည်။ စိတ်ထဲ ခယ်မလေးကိုလည်း အားနာသွားသည်။ မိမိကို အထင်သေးသွားမှာလည်း စိုးသည်။ ရေခဲသေတ္တာထဲမှ ဘီယာတစ်ဘူးယူကာ အခန်းထဲဝင်သောက်ပြီး ပြန်အိပ်နေလိုက်သည်။ နေ့လည်ရောက်တော့ ထမင်းစားခန်းသွားတော့ ပန်းကန်ဆေးနေတဲ့ ခယ်မလေးကို အနောက်ကတွေ့လိုက်ရသည်။ နေမင်းအသံမပေးဘဲ အနောက်ကထိုင်ကြည့်နေလိုက်သည်။ အိမ်နေဝတ် ဂါဝန်အပါး ပန်းရောင်ဝတ်ထားသလို အလင်းရောင်ကလည်းပြန်နေတော့ ခယ်မလေးရဲ့ အတွင်းသားကိုယ်လုံးအလှကို အထင်းသားမြင်ရသည်။ ဖင်ကကြီးပြီး ကောက်နေသည်။ နို့ကလည်း မေသာအပျိုတုန်းကထက် ကြီးပြီးလှသည်။ ကြည့်ကောင်းနေတုန်း ဟေသာလှည့်လာသောကြောင့် အားနာသွားရပြန်သည်။ ဟေသာက သူ နောက်ကနေ ငမ်းကြောထနေတာကို မသိဘဲစကားပြောသည်။ ”ထမင်းစားတော့မှာလား ကိုကြီး ခူးပေးမယ်လေ” ”အေးအေး”.. ထမင်းစားရင်းစိတ်ထဲက ခယ်မလေးကို အားနာနေတုန်း။ ”သြော်..ဟေသာ.. မနက်ကကိစ္စ ဆောရီးနော်.. ကိုကြီးလည်း ရုတ်တရက်ဆိုတော့ ကြောင်သွားလို့ပါ..” ”ရပါတယ်ကိုကြီးရ.. ဟေသာလည်း ပေါ့ဆသွားတာကို ထားလိုက်တော့ ဘာမှမဖြစ်ခဲ့သလို မေ့လိုက်မယ်လေနော့” သဘောထားကြီးလွန်းတဲ့ ခယ်မလေးအပြောကြောင့် နေမင်းပြုံးရင်း ထမင်းဆက်စားလိုက်သည်။ ညနေရောက်တော့ မေသာပြန်ရောက်လာသည်။ ခနနား ရေမိုးချိုးပြီး သုံးယောက်သား ညနေစာလက်ဆုံစားတော့ မေသာက ”ကိုနေရေ ပြောရမှာ အားတော့နာပါတယ်။ မနက်ဖြန်ခွင့်တစ်ရက်ထပ်ယူပြီး ဟေသာကို သင်တန်းလိုက်အပ်ပေးလိုက်ပါလား” ”အင်းလေ ရပါတယ် ကိုလည်း အလုပ်ပါးနေတာဆိုတော့ ”။ ထမင်းစားပြီး နာရီဝက်လောက်နေတော့ အခန်းထဲဝင်ကြသည်။ နေမင်းက မေသာကို အနောက်ကလှမ်းဖက်ပြီး နို့ကို နှယ်ဆော့လိုက်သည်။
နောက်ကနေလည်း လီးက ဖင်ကြားကို ထဘီပါးပါးပေါ်မှ ထောက်နေသေးသည်။ လက်ကအောက်ကိုဆင်းပြီး ထဘီချွတ်ချကာ စောက်ပတ်ကြားထဲ ပွတ်ပေးလိုက်သည်။ ပြီးမှ မေသာကို ကုတင်ပေါ်လှဲခိုင်းပြီး ပေါင်ဖြဲကာ စောက်ပတ်ကို လျှာနဲ့လျှက်ပြီး စောက်စိကို ဆွဲစုပ်လိုက်သည်။ ”အား ကောင်းလိုက်တာ ဟင့်” မေသာညည်းရင်း နေမင်းခေါင်းကို ပေါ့င်ကြားထဲ အတင်းဆွဲကပ်ထားလိုက်သည်။ ပြီးမှ မေသာပါးစပ်ဝ လီးတေ့ပေးလိုက်တော့ မေသာကစုပ်ပေးသည်။ အရှိန်ရလာမှ စောက်ပတ်ကို လိုးတော့သည်။ တနေကုန် အိပ်ထားသောကြောင့် အားပြည့်နေသော နေမင်းရဲ့ လိုးချက်တွေကကြမ်းသည်။ မေသာလည်း ခါးကို ကော့ပေးထားသည်။ ”ဗြွတ် ဗြွတ် အားအား..” နို့စို့ရင်းလိုးလိုက် ခါးကိုကိုင်ရင်း လိုးလိုက်နဲ့ နေမင်း ဆက်တိုက်လိုးနေသည်။ အခန်းတံခါးက မပိတ်ထားသည့်အတွက် အပြင်မှ ဟေသာ ချောင်းကြည့်နေတာကို နေမင်းရိပ်မိသည်။ ”မေသာ ဖင်ကုန်းကွာ..” ဖင်ကုန်းပေးလိုက်တော့ မေသာစောက်ပတ်က ဖင်ဖြူဖြူကြားမှ အာထွက်လာသည်။ ပြူအာ၍ထွက်လာသော စောက်ပတ်ကို နောက်ကနေ လီးထည့်ကာ ခပ်ကြမ်းကြမ်းဖိလိုးလိုက်သည်။ “ပြွတ် ပြွတ် ဗြွတ်ဗြွတ်..” ဆောင့်လိုးမှုကြောင့် မေသာရဲ့နို့နှစ်လုံးက ခါရမ်းနေသည်။ နေမင်းလည်း ပြီးချင်လာတာကြောင့် မေသာဆံပင်ကို ဆောင့်ဆွဲပြီး ဆက်တိုက်လိုးကာ သုတ်ရည်တွေ ပန်းထည့်လိုက်သည်။ ချောင်းကြည့်နေတဲ့ ခယ်မလေးရှေ့မှာ နေမင်း တမင်ခပ်ကြမ်းကြမ်းလိုးခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ မနက်ရောက်တော့ မေသာကရုံးသွားပြီ။ သင်တန်းလိုက်အပ်ပေးရန် နေမင်းတစ်ယောက် ခယ်မလေး ဟေသာကို ဧည့်ခန်းက စောင့်နေတာ တော်တော်ကြာနေပြီ စိတ်က မရှည်ချင်တော့ ”ဟီး ဆောရီးနော်ကိုကြီး စောင့်တာကြာသွားလား” ရန်ကုန်စရောက်ဖူးပြီး အပြင်ထွက်ရတော့မည့်ခယ်မလေးပုံစံက ပျော်ပြီး စိတ်လှုပ်ရှားနေသည်။ ဇစ်နောက်ဆွဲ စကပ်ပန်းနုရောင် ဒူးပြတ်ထိဝတ်ထားလို့ ခြေသလုံးဖြူဖြူလေးတွေက လှလွန်းလှသည်။ ဖင်ကကြီးလွန်းသောကြောင့် စကပ်ကကျပ်နေပြီး ပေါင်လုံးနှင့် စောက်ပတ်ရာတောင်ပေါ်နေသည်။ ချိုင်းပြတ်အမဲလေးပေါ်မှ ဇာအင်္ကျီးပါးလေးကို ထပ်ဝတ်ထားလို့ ရွှေရင်အစုံက ဖြူဖွေးလွန်းလှသည်။ ရွှေအိုရောင်ဆံသားအောက်က ဂုတ်သားဖြူဖြူလေးက ကိုက်ချင်စရာ ခယ်မလေးတစ်ကိုယ်လုံးကို အသေးစိတ်ကြည့်ပြီးမှ ”ရပါတယ် လာလေသွားစို့” နေမင်းကို တကယ့်အစ်ကိုရင်းကြီး တစ်ယောက်လို အားကိုးရှာတဲ့ဟေသာက သင်တန်းတက်ရမည်ကိုသာ တွေးရင်းစိတ်လှုပ်ရှားနေသည်။ တက္ကစီစီးတော့ အနောက်ခန်းမှာ တူတူထိုင်ကြသည်။ ခယ်မလေးအလှ ကိုယ်ရနံ့တို့ကို အနှီးကပ်ခံစားလိုက်ရတဲ့ နေမင်း တံတွေးတွေမြိုချလိုက်သည်။ ကားစီးရင်း လီးကတောင်လာသည်။ စိတ်ထဲ ခယ်မလေးကို လိုးချင်စိတ်တွေ ပိုများလာသည်။ ဒါကြောင့် ခယ်မလေးကို လိုးနိုင်ရန် တစ်လမ်းလုံး ကြံစည်နေခဲ့သည်။ သင်တန်းအပ်ပြီး ခယ်မလေးကို အလေ့အကျင့်လုပ်ဖို့ ခွေအနည်းငယ်နဲ့အတူ ဆယ်ရှစ်ပလပ် ကားအချို့ကိုပါ တမင်ဝယ်ခဲ့သည်။ ခယ်မလေးကို အိမ်မှာ ထိုကားများဖြင့် ဗီဒရိုပြင်နည်း ပြန်သင်ပေးရမည်။ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ မိမိတို့လင်မယားလိုးတာကို ခယ်မလေးချောင်းနေကျနေရာ၌ စီစီတီဗီ တပ်ထားလိုက်သည်။ တစ်ရက်နှစ်ရက်လောက်တော့ ခယ်မလေးကို သင်တန်းကြိုပို့ဖြစ်သည်။ နောက်ပိုင်းတွင်တော့ လိုက်မပို့ဖြစ်တော့ပေ။ ခယ်မလေး သူမဖာသာ သွားလာတတ်နေပြီဖြစ်သည်။ တိုက်အောက်ထပ်က ကုလားတစ်ကောင်ကလည်း ခယ်မလေးကို ပိုးနေသူဖြစ်သည်။ ခယ်မလေးက စိတ်မဝင်စားသော်လည်း သင်တန်းအသွားအပြန်တိုင်း စကားလိုက်ပြောနေသည်။ ထိုမြင်ကွင်းတွေကြောင့် နေမင်း တစ်ချက်ပြုံးပြီး သူတို့နှစ်ယောက် စကားအပြန်အလှန်ပြောနေပုံများကို ဓါတ်ပုံဆယ်ပုံလောက် အမိအရိုက်ထားလိုက်သည်။ ဒီညတော့ မေသာ စောစောအိပ်သည်။ ဧည့်ခန်းထဲ ကွန်ပျူတာကျင့်နေတဲ့ ခယ်မလေးဆီကို နေမင်း ဘီယာ ဘူးကိုင်ပြီး ဘေးမှာဝင်ထိုင်လိုက်သည်။
”ခယ်မလေး ဟေသာ.. ကိုကြီးခြေတောက်တွေ ညောင်းလွန်းလို့ နှိပ်ပေးပါဦး ” ”ဟုတ် ကိုကြီး..” အစ်ကို အရင်းသဖွယ် ဆရာသဖွယ်သဘောထားသော နေမင်းကို ဟေသာက ချစ်ကြောက်ရိုသေသည်။ ခြေသလုံးက စနှိပ်နေသော ခယ်မလေးအလှကိုကြည့်ပြီး နေမင်းစိတ်တွေ ထန်လာသည်။ ကုန်းနှိပ်နေတော့ ညဝတ်ဂါဝန်က လည်ဟိုက်နေပြီး နို့ဖြူဖြူလေးကို ဘော်လီပန်းရောင်နဲ့အတူတွေ့ရသည်။ ပေါင်ရင်းလောက်ထိရောက်တော့ ဘောင်းဘီတိုမဝတ်ထားတဲ့ ပုဆိုးကြားက လီးကထောင်နေပြီ။ ဟေသာ သတိထားမိသော်လည်း ဘာမှမပြောသေးဘဲ ဆက်နှိပ်နေလိုက်သည်။ နေမင်းစိတ်တွေ ထိန်းမရတော့ဘဲ ဂါဝန်အောက်က ဟေသာပေါင်တန်ကို လှမ်းပွတ်လိုက်သည်။ ဟေသာလည်း လှန့်သွားပြီး နေမင်းလက်ကို ခါချကာ အိပ်ခန်းထဲ ပြန်ပြေးဝင်သွားလိုက်သည်။ နေမင်းစိတ်ထဲ မတင်မကျဖြစ်ကာ အံကြိတ်ပြီး အိပ်ပျော်နေသော ဇနီးလေး မေသာကိုသာ စိတ်ကြိုက်လိုးလိုက်သည်။ မနက်ရောက်တော့ ထမင်းစားနေတုန်း မေသာက ”သြော် ကိုနေရေ သန်ဘက်ခါကျရင် ကုမ္ပဏီက အရေးကြီးကိစ္စနဲ့ မေသာ စလုံးကိုသွားရမယ်။ နှစ်ပါတ်လောက်တော့ကြာမှာ.. အဲ့တာ ဟေသာလေးကို ဂရုစိုက်လိုက်ဦးနော်။ အောက်ထပ်က ကုလားက ဟေသာနောက်ကို လိုက်နေတာ မေသာလည်း မကြိုက်ဘူး..”။ နေမင်း ကျေနပ်စွာပြုံးလိုက်ပြီး ”စိတ်ချပါ မိန်းမရာ..” နေမင်းအပြုံးက မရပ်တော့ ခယ်မလေးက ဘာမှမပြောဘဲ ထမင်းသာဆက်စားနေသည်။ မေသာကို လေဆိပ်လိုက်မပို့ခင်ကတည်းက နေမင်း ကာမအားတိုးဆေး ကြိုသောက်ထားပြီးသား။ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ဧည့်ခန်းဆိုဖာပေါ် နားနေလိုက်သည်။ သင်တန်းသွားရန် ခယ်မလေးထွက်လာသည်။ ချိတ်ထဘီနဲ့ ရှပ်အင်္ကျီးပါးကို ဝတ်ဆင်ထားတဲ့ ဟေသာကိုယ်လုံးက နေမင်းကို စိတ်ပိုကြွစေသည်။ ”ဟေသာ ခနနေဦး. မင်းကိုပြောစရာရှိတယ်” လေသံမာနေတဲ့ နေမင်းစကားကြောင့် ဟေသာလည်း ခြေလှမ်းတန့်သွားသည်။ “ဟုတ် ပြောပါကိုကြိး..” လက်ထဲကိုင်ထားသော ဓါတ်ပုံအချို့ကို ခယ်မလေးအား ပြလိုက်သည်။ ဓါတ်ပုံတွေ့တော့ ဟေသာလှန့်သွားသည်။ အောက်ထပ်က ကုလားနဲ့ဟေသာ နှစ်ယောက်တည်းပုံဖြစ်သည်။ ရိုးရိုးပုံမဟုတ် လင်မယားသာသာ ချစ်ရည်လူးနေပုံများဖြစ်သည်။ နေမင်း ဖိုတိုရှော့ဖြင့် ကျွမ်းကျင်ပိုင်နိုင်စွာ လုပ်ထားသော ပုံများပင်ဖြစ်သည်။ ”ဟာ ဒါဘာတွေလဲ မဟုတ်ဘူးနော်ကိုကြီး” ”ဘာမဟုတ်ရမှာလည်း အဲ့လောက်ထိ လက်ပူးလက်ကျပ်မိနေတာတောင်..” ဟုတ်လည်း ဟုတ်သည် ဓါတ်ပုံတွေက တကယ့် အစစ်အတိုင်းပင်။ “မဟုတ်ပါဘူး ကိုကြီးရယ် ဒါသက်သက်လုပ်ကြံထားတာပါ..” ဟေသာ ငိုလေပြီ ”ဘာကို လုပ်ကြံရမှာလဲ.. ဒီဓါတ်ပုံတွေကို နယ်က နင့်မိဘဆီ ပို့လိုက်ရမလားပြော..” ”ဟင့် မလုပ်ပါနဲ့ကိုကြီးရယ်..”ဟေသာတောင်းပန်ရှာသည်။ နေမင်းလည်း မလျှော့ဘဲ.. ”မင်းကွာ.. မိဘနဲ့ အစ်မက မင်းကိုကောင်းစေချင်လို့ ရန်ကုန်မှာ သင်တန်းတက်ခိုင်းတာ..ငါ့မှာလည်း စာတွေပြပေးလိုက်ရတာ.. ခုတော့ နင်က ကုလားလိုးတာခံနေတယ်။ စောက်ပတ် တော်တော်ယားနေလား.. ကုလားမယားဖြစ်ချင်နေတာဟုတ်လား.” ခက်ထန်လွန်းသော နေမင်းလေသံကြောင့် ဟေသာ ဘာပြန်ပြောရမှန်းမသိတော့.. ကလေးတစ်ရောက်လိုသာ ငိုပြိး ဘူးသာခံငြင်းနေရှာသည်။ နေမင်းကပဲဆက်ပြီး ကွန်ပျူတာဖွင့်ကာ မိမိတို့လိုးနေတာကို ဟေသာချောင်းကြည့်တဲ့ ဗီဒီယိုတွေဆက်ပြလိုက်သည်။ ဟေသာ ဘာမှမပြောနိုင်တော့.. ”ခုမှ ငိုဘဲငိုမနေနဲ့.. ငါတို့လိုးတာတွေ ချောင်းကြည့်ပြီး ကုလားလိုးတာ သွားခံတယ် ..ကုလားလီး တော်တော်ကြိုက်နေလား..မေးနေတာဖြေလေ.. ” ”ဟင့် မဟုတ်ပါဘူး ကိုကြီးရယ်..” ဟေသာ ငိုပဲငိုနေတော့သည်။ ”မင်းအစ်မ သိသွားရင်ဘယ်လိုနေမလဲ.. ဓါတ်ပုံတွေ မင်းမိဘဆီပို့လိုက်ရင် မင်းကိုကုလားနဲ့ ပေးစားမယ်ဆိုတာသိလား..” မိဘတွေဆီရောက်လို့မဖြစ် ဟေသာ သေလိမ့်မည်။
”မပို့ပါနဲ့ ကိုကြီးရယ် တောင်းပန်ပါတယ်..” နေမင်းကျေနပ်သွားသည် ” အေး ငါမေးတာဖြေ မင်းကုလားမယားလုပ်ပြီး ကုလားလိုးတာခံမလား .. ငါခိုင်းတာလုပ်မလား..” ”ဟင့်.. ကိုကြီးခိုင်းတာလုပ်ပါ့မယ်..” ”အေး လာခဲ့ ငါ့နားကို..” စားပွဲပေါ်လွယ်အိပ်တင်ပြီး နေမင်းဆီလာခဲ့သည်။ ချိတ်ထဘီ ကွဲဝတ်ထားတော့ လမ်းလျှောက်တိုင်း ပေါင်ရင်းသားတွေကို တွေ့ရသည်။ ရှပ်အင်္ကျီကပါးလို့ ဗိုက်သားဖြူဖြူလေးက လျှက်ချင်စရာ.. နေမင်းက ဆက်ပြီး” မင်းစောက်ပတ်တော်တော်ယားနေလား” ကြမ်းတန်းလွန်းတဲ့ မေးခွန်းကြောင့် ဟေသာငိုနေပြန်သည်။ ”မေးနေတာဖြေလေ” ”မယားပါဘူး ကိုကြီးရယ်” ”ငါ့နားတိုးလာခဲ့”ဟေသာ ကြောက်ကြောက်နှင့် တိုးလာသည်။ နေမင်းလည်း ဟေသာကိုယ်လုံးကို စိုက်ကြည့်ရင်း လီးကပိုတောင်လာသည်။ ထဘီပေါ်ကနေပြီး တင်းနေတဲ့ဖင်ကို ပွတ်လိုက် ညစ်လိုက်လုပ်သည်။ ဟေသာ အလိုမတူသော်လည်း ကြောက်လို့သာ ညိမ်ခံနေရသည်။ လက်က ထဘီအောက်လျှိုဝင်ပြီး ပေါင်းသားတွေကိုပွတ်သည်။ အတွင်းခံပေါ်ကနေပြီး ဖင်ကိုနှိုက်ပြန်သည်။ ပြီးမှ”အင်္ကျီချွတ်လိုက်” ဟေသာလန့်သွားသည် ”မလုပ်ပါနဲ့ကိုကြီးရယ်” နေမင်းစိတ်မရှည်တော့ ”မင်းကုလားကိုကျတော့ စောက်ပတ်ပြဲအောင်လိုးခံပြီးတော့.. ငါနောက်ဆုံပဲမေးမယ်.. မင်းသဘောပဲ.. ကုလားမယားဖြစ်ချင်လား ငါလိုးတာခံမလားဖြေ”..ဟေသာလည်း မတတ်နိုင်တဲ့အဆုံး အင်္ကျီကြယ်သီးဖြုတ်ကာ ချွတ်လိုက်တော့ ဘော်လီထဲမှနို့က လျှံထွက်နေသည်။ “ထဘီပါချွတ်စမ်း” စိတ်မရှည်ဘဲ ကိုယ်တိုင်ဆွဲချွတ်လိုက်တော့ ဘော်လီနဲ့ ပင်တီပန်းရောင်ဝမ်းဆက်လေးနှင့် ခယ်မလေးကိုယ်လုံးလေးက ထလိုးချင်စရာ။ နေမင်း မတ်တပ်ထရပ်ပြီး ခယ်မလေးကို သိုင်းဖက်ကာ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကို စုပ်နမ်းလိုက်သည်။ လက်ကလည်း ဖင်ကိုပွတ်လိုက် စောက်ပတ်ကို ထိုးကလိလိုက်လုပ်သည်။ ဘော်လီချိတ်ကို ဖြုတ်လိုက်တော့..နို့ဖြူဖြူကြီးနဲ့ နို့သီးခေါင်းပန်းရောင်လေးကို လျှာနဲ့ကလိပြီး စို့သည်..”အ အ” ခယ်မလေးခါးတွေ ကော့တက်လာသည်။ ပြီးမှပင်တီကိုချွတ်လိုက်တော့ စောက်မွေးနုတွေကြားက အပျိုစင်စောက်စိလေးက လိုးချင်စရာ။ နေမင်းဒူးထောက်လိုက်ပြီး ခယ်မလေးပေါင်ကြားကနေ စောက်ပတ်ကို လျှက်နေလိုက်သည်။ “မလုပ်ပါနဲ့ကိုကြီးရယ်..” နေမင်းဘာမှပြန်မပြောဘဲ ဆက်ယက်နေလိုက်သည်။ စောက်စိကြားမှ အရည်တွေစီးကျလာသည်။ ”အား အင်း ဟင်း..” ခယ်မလေးညည်းသံကြောင့် နေမင်းကျေနပ်သွားပြီး မတ်တပ်ပြန်ထကာ ပုဆိုးချွတ်လိုက်သည်။ ဆေးရှိန်ကြောင့် လီးက ပုံမှန်ထက်ပိုကြီးပြီး မာနေသည်။ ခယ်မလေးလက်ကိုယူကာ လီးပေါ်တင်ထားလိုက်သည်။ ဟေသာလည်း ကိုင်ပြီး ဂွင်းတိုက်သလို လုပ်ပေးကာ နေမင်း စုပ်နမ်းတာခံလိုက်.. နို့စို့တာခံလိုက်နဲ့ ပြုသမျှနုနေရသည်။ ” မင်း ထိုင်ချလိုက်” ဟေသာကို ထိုင်ခိုင်းပြီး ပါးစပ်နား လီးတေ့ပေးလိုက်သည်။ မမအလိုးခံတာ မြင်ဖူးနေသောကြောင့် လီးစုပ်ခိုင်းမှန်းသိသည်။ လီးတံကိုငုံကာ စုပ်ပေးလိုက်သည်။ နေမင်းလည်း ကောင်းလွန်းသောကြောင့် ပါးစပ်ကို ဆက်တိုက်လိုးနေလိုက်သည်။
ပြီးမှ ဟေသာကို ဆိုဖာပေါ်အိပ်ခိုင်းလိုက်သည်။ စောက်ရည်ရွှဲနေတဲ့ စောက်ပတ်ဝကို လီးကြီးတေ့ပြီး ထိုးထည့်လိုက်သည်။ “ဗြစ် ဗြစ်.. အား နာတယ် ကိုကြီးရ..” သွေးတွေထွက်လာသည်။ နေမင်း ဘာမပြောဘဲ ဆက်တိုက်နာနာလေး လိုးလိုက်သည်။ အစ်မလည်းလိုး ခယ်မဖြူဖြူချောချောလေးကိုလည်း ပါကင်ဖေါက်ပြီး တက်လိုးရသောကြောင့် စိတ်ကြိုက်ဖြစ်နေသည်။ နို့လုံးလုံးလေးကို ကုန်းစို့ပြီး အချက်လေးငါးဆယ်လောက် ဆောင့်လိုးကာ သုတ်ရည်တွေ ပန်းထည့်လိုက်သည်။ တစ်ချီပြီးသွားသော်လည်း လီးကမသေသေး။ ခယ်မမျက်နှာပေါ် ပြောင်းပြန်တက်ခွပြီး ၆၉ ပုံံစံနဲ့ လီးစုပ်ခိုင်းပြန်သည်။ စောက်စိကို လျှာနှင့်ဆွဲစုပ်လိုက်သည်။ ခယ်မလေး ပါးစပ်ကိုလည်း လိုးရင်း လရည်တွေ ပန်းထည့်လိုက်သည်။ ပက်လက်အနေထားဖြစ်နေတဲ့ခယ်မလေး က လရည်အကုန်မြိုချလိုက်ရသည်။ ဆေးစားထားတဲ့ နေမင်းက မပြီးသေး.. အခန်းထဲသွားပြီး ဖင်လိုးတဲ့ ဂျယ်ဘူး ယူလာသည်။ ခယ်မလေးကို ဖင်ကုန်းခိုင်းသည်။ ဖင်ဖြူဖြူကြီးကိုမြင်တော့ နေမင်း လီးက ပိုတောင်လာသည်။ ဖင်တုံးကို လက်ဖြင့်ရိုက်ချလိုက်သည်။ “ဖြန်း ဖြန်း” ခယ်မလေးဖင် ရမ်းခါသွားသည်။ ဖင်ကုန်းနေတဲ့ ခယ်မလေး ပေါင်ကြားထဲဝင်ပြီး စောက်ပတ်ကိုထပ်ယက်သည်။ ပြီးမှ တောင်လျှောက် စအိုဝကိုပါ လျှာနဲ့ယက်ပြီး ထိုးကလိလိုက်သည်။ ”အား ကိုကြီးရယ် ဟင့်”.. စအိုဝကို ဂျယ်လူးပြီး လီးထိုးထည့်လိုက်သည်။ ”ဗြစ် ဗြစ်..အား နာလိုက်တာကိုကြီးရ” နေမင်း ဆက်တိုက်ဆောင့်လိုးနေသည်။ စောက်ပတ်ကောင်းသလောက် ဖင်လည်းလိုးလို့ကောင်းသော ခယ်မလေးပင်။ ဖင်ကြီးကို ဖြဲပြီး ဆက်တိုက်စောင့်လိုးကာ.. တစ်ချီထပ်ပြီးသွားပြန်သည်။ အားကုန်သွားတော့ နို့ကိုင်ပြီး ခယ်မလေးကို အနမ်းခြွေနေလိုက်သည်။ မေသာ ပြန်မလာခင်အထိတော့ ခယ်မလေးက မေသာအစား နေ့တိုင်းအလိုးခံရသည်။ မေသာ ပြန်လာပြီးနောက်ပိုင်းလည်း ခယ်မလေးနဲ့ ခိုးခိုးပြီး လိုးဖြစ်ကြသေးသည်။ ခုတော့ ခယ်မလေးလည်း သူ့ကိုမလိုးပဲ ပစ်ထားရင် စိတ်ကောက်တတ်လာနေပြီ။…ပြီး