ဒူးတွေချောင်စေတဲ့ မီးရဲ့ကိုကြီး
မီးရဲ့နာမည်က ဆောင်းပပအောင် ။ အသက်ကတော့ 23 နှစ်။ မန်နေဂျာလက်ထောက်။ မီးက နယ်ကပါ။ ရေကြည်ရာမြက်နု ဆိုသလို အလုပ်ကိုင် ပေါများရာ ရန်ကုန်ရွှေမြို့တော်ကြီးဆီသို့ တက်လှမ်းရာ ကိုကြီးနဲ့ ဆုံရတာ။ ကိုကြီးက မီးရဲ့အထက်လူကြီး မန်နေဂျာ။ ကိုကြီးလို့သာ ခေါ်တာပါ။ ခုဆို ကိုကြီးအသက်က 40 ပြည့်ပြီ။ ချစ်လွန်းလို့ ကိုကြီးလို့ခေါ်တာ။ ကိုကြီး နာမည်က စိုးမိုးအောင် လူအေးလို့ပြောရင် မမှားဘူး။ အကြီးအကဲတွေနဲ့ဆုံရင် သောက်ဖြစ်တာကလွဲလို့ အားလုံးရှင်းတယ်။ မီးရဲ့ ပထမဦးဆုံးဆိုတာထက်ပိုတဲ့ ကိုကြီး မီးရဲ့ အရာရာ ပထမဦးဆုံးသော ကိုကြီး။ အဲ့နေက အင်တာဗျူးတဲ့နေ ကိုကြီးနဲ့စဆုံရတဲ့နေ့ ကိုကြီးကို မကြည့်ရဲဘူး။ လက်ရှိမှာကိုယ့်ကို စီစစ်ကြီးကြပ် မေးခွန်းတေနဲ့ သတ်မဲ့သူကြီးလေ။ ခေါင်းကိုသာ ငုံ့ထားရင်း မေးတဲ့ […]
နှစ်ယောက်တည်း လုပ်ချင်တာ
သူ့နာမည်က ဖြိုးကိုကို ။ ဒါပေမယ့် အသိမိတ်ဆွေတွေရော၊ လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်တွေကရော ဖြိုးလေး လို့ ခေါ်ကြတယ်။ အရပ်ရှည်ပေမယ့် ပိန်ပြီးသွယ်တယ်။ အသားဖြူတော့။ ပိုးဟပ်ဖြူ လို့ ကျောင်းမှာတုန်းက နာမည်ပြောင် ခေါ်ကြတယ်။ အလုပ်လုပ်တာက ဆောက်လုပ်ရေးလုပ်ငန်းသုံး ပစ္စည်းတွေ ရောင်းတဲ့ ကုမ္ပဏီ တစ်ခုမှာ ဂိုဒေါင်စာရင်းကိုင်တဲ့အလုပ်လုပ်တယ်။ ဂိုဒေါင်မှာ အလုပ်လုပ်ရင်း ကိုရာဇာနဲ့ ခင်ခဲ့တယ်။ ကိုရာဇာက အရပ်မြင့်ပြီး အသားညိုတယ်။ အလေးတွေ ဘာတွေ မတော့ ကိုယ်လုံးက ခပ်တောင့်တောင့်ပဲ။ သူက ကုမ္ပဏီရဲ့ ရှယ်ယာဝင် တစ်ယောက်။ ဖြိုးလေးနဲ့ ကိုရာဇာ စတွေ့ကတည်းက ခင်ခင်မင်မင် မိတ်ဆွေတွေ ဖြစ်သွားတယ်။ ကိုရာဇာမှာ ကောင်မလေး တစ်ယောက်ရှိတယ်။ နဒီ တဲ့။ နာမည်နဲ့ လိုက်အောင် လူကလည်း လှတယ်။ […]
အီစိမ့်နေအောင် ကောင်းတဲ့ အရသာ
ဇင်မာလင်းကို တစ်ဆွေလုံးတစ်မျိုးလုံးက ဝိုင်းပယ်ထားသည်။ ပြောဆိုဆက်ဆံခြင်း မလုပ်ကြဟုဆိုလျှင် ဇင်မာလင်း ဘယ်လောက်ဆိုးသလဲဆိုတာ သိသွားနိုင်သည်။ နောက် ဇင်မာလင်း ဘာတွေမှားခဲ့သလဲဟုလည်း စဉ်းစားစရာဖြစ်လာရသည်။ ဇင်မာလင်းက အသိုင်းအဝိုင်းတစ်ခုလုံးက ခွင့်မလွှတ်နိုင်သော အမှားကို ကျူးလွန်မိခဲ့သည်။ ဦးခင်မောင်နှင့် ဒေါ်မေသူတို့မှာ ဗိုလ်ချုပ်ဈေးထဲတွင် ရတနာဆိုင်ကြီးဖွင့်ထားသည့် ရတနာကုန်သည်တွေဖြစ်သည်။ သူတို့တွင် တစ်ဦးတည်းသော သမီးလေး တစ်ယောက်ထဲရှိသည်။ သူမကတော့ ဇင်မာလင်း ပင်ဖြစ်သည်။ စီးပွားကလည်း ချမ်းသာ၊ မိသားစုသုံးယောက်စလုံးကလည်း ကျန်းမာဆိုတော့ သူတို့မိသားစုလေးသည် ပျော်ရွှင်ချမ်းမြေ့စရာ ကောင်းလှသည်။ ဒါပေမယ့် ဇင်မာလင်း အသက်(၁၈)နှစ်အရွယ်တွင်တော့ သူတို့မိသားစုလေး ကံဆိုးမိုးမှောင် ကျခဲ့ရသည်။ ဒါကလည်း ဇင်မာလင်းကြောင့်ပင် ဖြစ်သည်။ ဖြစ်ပုံက ဇင်မာလင်းက သူ့ထက် အသက်(၁၂)နှစ်လောက်ကြီးသော အရက်သမားတစ်ယောက်နှင့် လိုက်ပြေးသွားခြင်းကြောင့်ပင် ဖြစ်သည်။ ပြီးတော့ကြည့်ဦး ဇင်မာလင်း ယူလိုက်တာက […]
ဖြူစင်သူလေးရဲ့ သွားရာလမ်း
မိုးရွာပြီးစ ညနေခင်းလေးတစ်ခုပါ။ စိမ်းစိုနေတဲ့ လယ်ကွင်းပြင်တွေကို လေနုအေးက ညင်ညင်သာသာ ဖြတ်သန်း တိုက်ခတ်နေတယ်။ ကောင်းကင်ပြာပေါ်မှာ ရောင်စုံသက်တန့်နဲ့ အားအင်ကုန်ခမ်းနေတဲ့ နေရောင်ခြည်ရဲ့ အလှက ပတ်ဝန်းကျင်ကို ပိုမို သစ်လွင်စေပါတယ်။ လေညှင်းရဲ့အေးမြတဲ့ ထိတွေ့မှုကလည်း စိတ်ကို ကြည်နူးစေတာ အမှန်ပါ။ သာယာအေးမြတဲ့ ညနေလေးကို ပိုပြီး ပြည့်စုံသွားစေတာကတော့ ချစ်သူရဲ့အပြုံးလို့ ပြောရမှာပဲ။ ကျွန်တော်နဲ့သူ စတွေ့ဖြစ်တာ မွေးနေ့ပွဲ တစ်ခုမှာပေါ့။ ညမီး အလင်းရောင်အောက်မှာ ရှိုက်ဖိုကြီးငယ် အသွယ်သွယ်နဲ့ ထင်းနေအောင်လှပတဲ့ မိန်းကလေးကို ကျနော် မြင်မြင်ချင်း ချစ်မိခဲ့တာ။ သူကလည်း ကျွန်တော့် အကြည့်တွေကို ချက်ချင်း သဘောပေါက်တယ်ဆိုတာ နောက်မှပြန်ပြောလို့ သိရပါတယ်။ ရှေးရေစက်ကောင်းမှုကြောင့် သိပ်မကြာခင်မှာပဲ ကျွန်တော်တို့ ချစ်သူတွေ ဖြစ်သွားခဲ့တယ်ပေါ့။ သူက ကျွန်တော့်ထက် အသက်အများကြီး […]
” လူယုတ်မာကြီးနော်….တော်ပြီ “
လည်ပင်းမှာ ရှုပ်ယှက်ခက်နေတဲ့ ပန်းကုံးတွေ စားပွဲပေါ်ပစ်တင်ရင်း နှုတ်ခမ်းမှာ ဆိုးထားတဲ့ အနီရဲရဲ နှုတ်ခမ်းနီကို တစ်ရှုးနဲ့ ပွတ်သုတ်ပစ်တယ်။ ခုံပေါ်ထိုင်ချရင်း သောက်ရေဘူးဆီ လက်အလှမ်း… “ရှေး…နင့်ကို ဂျာကြီးလှမ်းခေါ်နေတယ်… ဘိုးတော်တွေဝိုင်းမှာ” “ငါအမောတောင် မပြေသေးဘူး” “အဲ့ဒါဆို ငါသွားလိုက်ရမလား” “သွားချင်သွားလေ…ငါမလာနိုင်ဘူးပြောလိုက်” ကိုယ်လုံးနည်းနည်းသွယ်ပေမဲ့ မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်းကလေးပုံစံလေးနဲ့ ညိုက မျှော်လင့်တကြီးနဲ့မေးတယ်… ဧကန်န ခုချိန်ထိ လူမရသေးဘူးထင်တယ်… “ငါ တကယ် သွားရမလားဟင်” “အင်း သွားလိုက်…ငါနေမကောင်းလို့ အခုပဲ ပြန်တော့မှာလို့” “ကျေးဇူးပဲဟာ..ငါသွားတော့မယ်” “အင်း” ညို ထွက်သွားမှ ရေဘူးကို မော့သောက်ရင်း အိတ်ထဲက ဖုန်းကို ဆွဲထုတ်တယ်… “ရှေး” နှစ်ပေါင်းများစွာ.. ရင်းနှီးနေတဲ့ အသံတစ်ခု… “နင်ပြန်တော့မှာဆို… ငါပြန်လိုက်ပို့မယ်” “ငါ ဒီည အိမ်ပြန်မှာ…” “ဘယ်ပဲပြန်ပြန်… ငါလိုက်ပို့မယ်” […]
ဘုန်းနိမ့်လိမ့်မယ် မောင်ရယ်
တစ်ညလုံး သည်းသည်းမဲမဲ ရွာနေသောမိုးကား မိုးလင်းချိန်တွင်တော့ တဖြည်းဖြည်းချင်း စဲသွားချေပြီ။ အိမ်အပေါ်ထပ်မှာ ပြတင်းတံခါးကို ဖွင့်နေသော ဒေါ်သူဇာ ခြံစောင့်ကြီး ဦးလှအောင်က ဧည့်သည်တစ်ယောက်ကို တံခါးဖွင့်ပေးနေတာကို လှမ်းမြင်နေရသည်။ စောစောစီးစီး ဘယ်သူများပါလိမ့်လို့ တွေးမိသည်။ ဦးလှမောင်က ဧည့်သည်ကို သူမတို့တိုက်ကြီးဆီသို့ ခေါ်လာပါတယ်။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ သူမတို့အိမ်ဘက်ကို နီးလာသောအခါတွင်လည်း ဧည့်သည်က ဦးထုပ်ဆောင်းထားသဖြင့် မျက်နှာကိုမမြင်ရသေး။ ခရီးဝေးမှ လာခဲ့ဟန်တူသည်။ “မမလေး မမလေး ဧည့်သည် ရောက်နေပါတယ်”။ သူမအိမ်ဖော်မလေး မိအေးက အပေါ်ထပ်တက်လာပြီး ပြောပါတယ်။ “အေး သိတယ် လာခဲ့မယ်” ဆိုပြီး သူမလည်း အိမ်အောက်ထပ်ကို ဆင်းခဲ့ပါတယ်။ သူမဆင်းလာတာမြင်တော့ ဧည့်ခန်းမှာ ထိုင်နေတဲ့ စောစောက ခြံထဲကို ဝင်လာသောသူက ခေါင်းကိုမော့ကြည့်လိုက်ပါတယ်။ လူရွယ်တစ်ယောက်ပါ ၂၇ နှစ်ခန့်ရှိပြီး […]
ချစ်သူများနေ့က အပျိုစင်လေး
“ဟာ စိတ်ပျက်စရာပဲကွာ ဖုန်းဘေလ်ကလည်း ကုန်သွားပြန်ပြီ” ရုံးပိတ်ရက်မို့ မိမိအိမ်လေးထဲတွင် အေးဆေးစွာ အင်တာနက် သုံးမည်ဟု ကြုံးဝါးထားကာ သုံးတောင်မသုံးရသေးဘူး ဘေလ်က ကုန်သွားသည်။ မင်းမင်းခန့်တယောက် ရေရွတ်ရင်း ငွေတသောင်းထုပ်ယူကာ ခပ်လှမ်းလှမ်းက ကုန်စုံဆိုင်လေးသို့ ထွက်လာခဲ့သည်။ သူသည် ဤရပ်ကွပ်လေးသို့ ပြောင်းရွှေ့ကာ ငှါးရမ်းနေထိုင်သည်မှာ မကြာသေးပေ။ မနက်အလုပ်သို့သွား ညပြန်အိပ်မို့လည်း သူအား လူသိပ်မသိပေ။ ခြံဝန်လေးနဲ့ တထပ်တိုက်ပုလေးက သူ့အတွက် အပန်းဖြေစရာပင် ဘေးပတ်ဝန်းကျင်မှ လူများလည်း အရောအနှော မလုပ်သောကြောင့် သက်သောင့်သက်သာ ရှိလှသည်။ ဖုန်ငွေဖြည့်ကဒ်ဝယ်ပြီး ပြန်အထွက်တွင် အိုး လှလိုက်တာ သူရင်ခုန် လောက်အောင်ပင် ကောင်မလေးမှာ လှရက်နိုင်လွန်းသည်။ အိမ်တွင်းအောင်လေးမို့ အသားရည်လေးမှာ ဝင်းဖန့်ကာ မထူမပါး မျက်ခုံလေးနှင့် မျက်နှာဝိုင်းလေးကို သူငေးကြည့်မိတာ ဘယ်လောက် ကြာသွားသည်မသိ […]
ဆရာမရဲ့ ကြင်နာ ယုယ နွေးထွေးမှုများ
ဒီနေ့ နောင်ရဲ တစ်ယောက် အထက်တန်းတုန်းက ကိုယ့်ကို ဂိုက်လုပ်ဖူးသော အစ်မတစ်ယောက်နှင့် ချိန်းထားသည်။ အခုတော့ နောင်ရဲလည်း ဘွဲ့ရပြီး၊ လုပ်ငန်းခွင်ထဲ ဝင်ရတော့မည် ဖြစ်သည်။ အထက်တန်းတုန်းကတော့ ဂိုက်မမ မှာ ရည်းစား ရှိသည်။ တခါတလေ ဂိုက်မမကို လာကြိုတတ်သည်။ နောင်ရဲသည် လူပျိုပေါက်အရွယ်မို့လို့၊ နီးစပ်ရာ ဆရာမကို အရမ်း စိတ်ဝင်စားသည်။ ဆရာမသည် အဲ့တုန်းက အင်ဂျင်နီယာကျောင်း တက်နေတာ ဖြစ်သည်။ ကျောင်းဆင်းဆင်းချင်း နောင်ရဲကို စာလာသင်ရရင် သူတို့ကျောင်းက ယူနီဖောင်းဝတ်စုံနှင့်မို့ ဆရာမက အရမ်းကြည့်ကောင်းသည်။ အနီးကပ် ထိုင်ရသောကြောင့် ဆရာမရဲ့ ချွေးနံ့ နှင့် ရေမွှေးနံ့ ရောထားသော ကိုယ်သင်းနံ့လေးက နောင်ရဲကို တအား စွဲဆောင်သည်။ လူပျိုပေါက်အရွယ် တွေ့လို့လည်း ကိုယ်ရဲ့ စိတ်နေစိတ်ထား၊ […]
ဆက်ဆက်ခါသွားတဲ့ အေးသူ
တစ်နေ့တော့ ညနေစာ စားပြီး ပျင်းတာနဲ့ ကျုပ် ရွာထဲ လျှောက်လာခဲ့တယ်။ အချိန်က မှောင်ရီပျိုးနေတဲ့အချိန် တစ်နေရာ အရောက်မှာ “ထွန်းလွင်….နင် ဘယ်သွားမလို့တုန်း” ကျုပ်လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ကျုပ်သူငယ်ချင်း အေးသူဆိုတဲ့ ကောင်မပေါ့။ သူက ခြံဝမှာ ရပ်နေတယ်။ ကျုပ်တို့ရွာက ရွာကြီးဖြစ်သလို အိမ်တိုင်းနီးပါး ခြံနဲ့ဝန်းနဲ့ နေကြတာ။ “ငါလဲ ပျင်းတာနဲ့ ထွက်လာတာဟ” “ဒါဆို…အိမ်ထဲဝင်အုန်းဟာ…..ငါပြောစရာရှိလို့” “အေးပါ” ကျုပ်လဲ ခြံထဲကို အေးသူ နောက်ကနေ ဝင်လိုက်သွားတယ်။ ကျုပ်က လူပျိုဖြစ်နေပြီဆိုတော့ ရှေ့ကသွားတဲ့ အေးသူကို နောက်ကနေ ကြည့်မိတယ်။ သူ့တင်ပါးကြီးတွေက အိပဲ့ အိပဲ့နဲ့ အသည်းယားစရာကြီး။ သူ့တင်ပါးကြီးတွေ လှုပ်နေတာ ကြည့်ပြီး ကျုပ်စိတ်ထဲမှာ တစ်မျိုးကြီးဗျာ။ “လာထိုင်…..ထွန်းလွင်” ကျုပ်က ကြမ်းပြင်ပေါ် ထိုင်ချလိုက်တယ်။ “နင့်အိမ်ကလူတွေ […]
ဘဲအရမ်း ရှုပ်တဲ့ မိချယ်
ရန်ကုန်မှ မန္တလေးသို့ ထွက်ခွာမယ့် အမှတ်(၅) အဆန် အမြန်ညရထားကြီးရဲ့ အိပ်စင်တွဲဆီ မီချယ် အချိန်မီ ရောက်လာခဲ့တယ်။ အဝတ်အစားထည့်တဲ့ အိတ် တစ်လုံးပဲ ပါတာမို့ ရထားပြတင်းနားက ပစ္စည်းတင်စားပွဲလေးအောက်နားမှာ အိပ်ကို ကပ်ထားလိုက်တယ်။ ဖုန်းကိုဖွင့်ပြီး နာရီကြည့်လိုက်တော့ ရထားထွက်ဖို့က မိနစ်အနည်းငယ်လောက်ပဲ လိုတော့တာပါ။ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ထဲမို့ အိပ်ခန်းထဲရှိ အခြားခရီးသည်တွေဟာ မိန်းကလေးတွေပဲ ဖြစ်ပါစေလို့ စိတ်ထဲက ကျိတ်ဆုတောင်းနေမိသေးတယ်။ တကယ်လို့ ဒီအိပ်ခန်းထဲ နောက်ထပ်ဝင်လာမယ့် သုံးဦးဟာ ဘဲကြီးတွေ ဖြစ်ခဲ့ရင် ဘယ်နှယ့်လုပ်ရပါ့။ မီချယ့် ဆုတောင်းက မပြည့်။ မီချယ် မဖြစ်စေချင်တဲ့အတိုင်း အိပ်စင်ခန်းထဲကို လူလတ်ပိုင်းအရွယ် ယောက်ျားသုံးဦး အထုပ်အပိုး ကိုယ်စီသယ်ပြီး ဝင်လာတယ်။ မီချယ့် ရင်ထဲ ထိတ်ကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ တကယ်တော့ မီချယ်ဟာ ယင်ဖိုမျှ […]