အပျိုစင်လေးရဲ့ တိတ်တခိုး အချစ်
တနေ့သောအခါ ရန်ကုန်မြို့တဖက်ကမ်းမှာရှိသော သန်လျင်မြို့ အောင်ချမ်းသာရပ်ကွက်ရှိ အိမ်ဆိုင်လေးတစ်ဆိုင်၏ရှေ့တွင် တက္ကစီတစ်စင်း ဆိုက်ရောက်လာကာ ကားပေါ်မှ အသက်၂၅နှစ်အရွယ် လူငယ်တစ်ဦး အထုပ်အပိုးတွေနှင့် ဆင်းလာပါသည်။ ထိုလူငယ်လေးသည် ကားခကိုရှင်းပေးရင်း အထုပ်အပိုးများကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် မနိုင်မနင်းဆွဲလာကာ အိမ်ရှေ့ အရောက်တွင် “မေမေရေ..မေမေ..သားပြန်လာပြီ” လို့ အသံပြုလိုက်ရာ အထဲမှ ကောင်မလေးတစ်ယောက် ပြေးထွက်လာပြီး “မေမေကြီးရေ ကိုကြီး ပြန်လာပြီ” လို့ဆိုရာ ကိုကြီးလို့ အခေါ်ခံရသော ထိုလူငယ်လေးသည် လာကြိုသော ကောင်မလေးအား နားမလည်သလို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး “ဟဲ့..နေစမ်းပါဦး..နင်ကဘယ်သူလဲ ” “ဟို.. ဟို” “ပြောလေ နင့်ကိုငါအရင်တစ်ခေါက်က မတွေ့ပါဘူး” လို့ မေးခွန်းထုတ်နေတုန်း “ဟယ်.. ငါ့သားလေး ပြန်လာပြီတော်.. ဒီတစ်ခါတော့ ငါ့သားလေးနဲ့ မခွဲရတော့ဘူး” လို့ဆိုကာ အားရဝမ်းသာဖြင့် ဖက်ကာ အိမ်ထဲသို့ […]
ခိုးခိုးလုပ်တဲ့ မမမိုး
ဖင်စီခံ ရောက်လုရောက်ခင် သောက်လက်စစီးကရက်တိုကို ပစ်ချလိုက်ပြီး ရှေ့မှာရှိတဲ့ ဆေးလိပ်ပွဲထဲမှာ လက်ကျန်ရှိနေတဲ့ Ruby တစ်လိပ်ကို ဆက်လက်မီးညှိလိုက်တယ်။ ” ရှတ် ရှတ် ညီလေး ပိုက်ဆံရှင်းရအောင် ” လို့ခေါ်ပြီး ပိုက်ဆံထုတ်ရှင်းလိုက်တယ်။ “ဘယ်လောက်ကျလဲ ညီ ” “လက်ဖက်ရည်တစ်ခွက် ဆေးလိပ်သုံးပွဲ ဆိုတော့ ကိုးရာပါ အစ်ကို ” သူပြောမှ ကိုယ့်စာပွဲပေါ်က ဆေးလိပ်ပွဲတွေကို ကြည့်မိတယ်။ ဟုတ်တယ်လေ ကိုယ်မှာပြီး ကိုယ်မေ့နေတာ စိတ်နဲ့လူလည်း မကပ်တော့ဘူး။ ကျွန်တော်က စိတ်တအားညစ်ရင် ဆေးလိပ်ကို အဲ့လိုတစ်ထိုင်တည်းနဲ့ ကိုးလိပ် ဆယ်လိပ် သောက်တဲ့အကျင့်က ဖြစ်နေတာ။ စိတ်ညစ်မယ်ဆိုလည်း ညစ်စရာပါ။ ကိုယ့်ကို အမေလို တစ်မျိုး အစ်မလိုတစ်ဖုံချစ်တဲ့ အန်တီမိုး ဆိုတဲ့ အိမ်နီးချင်း အန်တီကို ပစ်မှာ […]
သောက်လို့မပြေ ရမက်ရေ
ဒီနေ့နံနက် (၇) နာရီခွဲလောက်တွင် နိုးနေကြအတိုင်း ကိုကျော်အေး အိပ်ရာမှ နိုးလာသည်။ အိပ်ရာမှနိုးသောအခါ မိမိ၏ လိင်တန် မတ်မတ်ကြီး တောင်နေသည်ကို တွေ့ရသောအခါ ကိုကျော်အေးအတော့်ကို သဘောကျသွားသည်။ ကိုကျော်အေးသည် အသက် (၃၀) ခန့်ရှိပြီ ဖြစ်သည်။ သူ့တွင် သူ့ထက် အသက် (၅) နှစ်ခန့်ငယ်သော ဖြူဖြူတောင့်တောင့်ကြီးနှင့် မယားချောကို ရထားသည်။ ကိုကျော်အေး၏မယား တင်တင်စောသည် တရုတ်စပ် ပရှုးသွေးအနည်းငယ်ရောသော မိုးမိတ်သူ ဖြစ်သည်။ အရပ်အမောင်း (၅) ပေ (၅) လက်မ၊ ရင် (၃၃)၊ ခါး (၂၄)၊ တင် (၃၄) ကိုယ်လုံးအတိုင်းအထွာ ရှိသည်။ ပင်ကိုရုပ်ရည် ချောသည့်အပြင် ဝတ်တတ်ပြင်တတ်ရာ ကိုကျော်အေးကို မယားချောရလျှက် အိမ်ထောင်ရေးကံကောင်းလှသူဟု အပေါင်းအသင်းများက ထောပနာပြုကြသည်။ […]
ခယ်မလေးရဲ့ အပြုအစုကောင်းချက်
ကျွန်တော် တစ်ခါမှ မစဉ်းစာခဲ့ဖူးဘူး။ ဒီလိုဖြစ်လာမယ်ဆိုတာလည်း စကားအဖြစ်တောင် မပြောခဲ့ဖူးဘူး။ လောကကြီးက တခါတလေ ခံယူချက်တွေ စိတ်ဓာတ်တွေကို ပြောင်းလည်းသွားအောင် အဖြစ်အပျက်တွေကို ဖန်တီးကြုံကြိုက်စေတယ်။ လိုက်ပွဲဆိုတာမျိုး ပေါင်တစ်ချောင်းပိုင်တယ်ဆိုတာမျိုးပြောတဲ့သူကို ခပ်ညံ့ညံ့ယောကျ်ားလို့ မြင်လေ့ရှိတဲ့ ကျွန်တော်ဟာ အခု မှန်ကြည့်တိုင်း အဲ့လိုလူကို မြင်နေရအောင် ဘယ်လိုပြောင်းလဲခဲ့တာလဲ၊ ဘာတွေက ဖြစ်စေခဲ့တာလဲ၊ သေချာတာကတော့ ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင် ပါဝင်ဖြစ်ပျက်ခဲ့မိတာ၊ မူးလို့ဖြစ်သွားတာ စိတ်မထိန်းနိုင်လို့ပါ ဆိုတာတွေကို ကျွန်တော်လက်မခံခဲ့မိဘူး။ စိတ်ထဲမှာမရှိရင် မဖြစ်ဘူးလို့ ထင်ခဲ့မိပေမဲ့ တကယ်ကြုံလာတော့ သွေးထဲက ဆန္ဒတွေဟာ ကျွန်တော်မသိအောင် ကာလအတော်ကြာ ပုန်းနေခဲ့တယ်ဆိုတာ သိလိုက်ရတယ်။ ကျွန်တော့်မိန်းမက ညီအစ်မ ၃ ယောက်ထဲမှာ အကြီးဆုံး။ ဒုတိယနဲ့ အငယ်ဆုံးက ၅ နှစ်စီ ငယ်တယ်။ ကျွန်တော့်ရဲ့ အထင်အမြင်တွေကို ပြောင်းလဲပြီး […]
ဒူးတွေချောင်စေတဲ့ မီးရဲ့ကိုကြီး
မီးရဲ့နာမည်က ဆောင်းပပအောင် ။ အသက်ကတော့ 23 နှစ်။ မန်နေဂျာလက်ထောက်။ မီးက နယ်ကပါ။ ရေကြည်ရာမြက်နု ဆိုသလို အလုပ်ကိုင် ပေါများရာ ရန်ကုန်ရွှေမြို့တော်ကြီးဆီသို့ တက်လှမ်းရာ ကိုကြီးနဲ့ ဆုံရတာ။ ကိုကြီးက မီးရဲ့အထက်လူကြီး မန်နေဂျာ။ ကိုကြီးလို့သာ ခေါ်တာပါ။ ခုဆို ကိုကြီးအသက်က 40 ပြည့်ပြီ။ ချစ်လွန်းလို့ ကိုကြီးလို့ခေါ်တာ။ ကိုကြီး နာမည်က စိုးမိုးအောင် လူအေးလို့ပြောရင် မမှားဘူး။ အကြီးအကဲတွေနဲ့ဆုံရင် သောက်ဖြစ်တာကလွဲလို့ အားလုံးရှင်းတယ်။ မီးရဲ့ ပထမဦးဆုံးဆိုတာထက်ပိုတဲ့ ကိုကြီး မီးရဲ့ အရာရာ ပထမဦးဆုံးသော ကိုကြီး။ အဲ့နေက အင်တာဗျူးတဲ့နေ ကိုကြီးနဲ့စဆုံရတဲ့နေ့ ကိုကြီးကို မကြည့်ရဲဘူး။ လက်ရှိမှာကိုယ့်ကို စီစစ်ကြီးကြပ် မေးခွန်းတေနဲ့ သတ်မဲ့သူကြီးလေ။ ခေါင်းကိုသာ ငုံ့ထားရင်း မေးတဲ့ […]
နှစ်ယောက်တည်း လုပ်ချင်တာ
သူ့နာမည်က ဖြိုးကိုကို ။ ဒါပေမယ့် အသိမိတ်ဆွေတွေရော၊ လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်တွေကရော ဖြိုးလေး လို့ ခေါ်ကြတယ်။ အရပ်ရှည်ပေမယ့် ပိန်ပြီးသွယ်တယ်။ အသားဖြူတော့။ ပိုးဟပ်ဖြူ လို့ ကျောင်းမှာတုန်းက နာမည်ပြောင် ခေါ်ကြတယ်။ အလုပ်လုပ်တာက ဆောက်လုပ်ရေးလုပ်ငန်းသုံး ပစ္စည်းတွေ ရောင်းတဲ့ ကုမ္ပဏီ တစ်ခုမှာ ဂိုဒေါင်စာရင်းကိုင်တဲ့အလုပ်လုပ်တယ်။ ဂိုဒေါင်မှာ အလုပ်လုပ်ရင်း ကိုရာဇာနဲ့ ခင်ခဲ့တယ်။ ကိုရာဇာက အရပ်မြင့်ပြီး အသားညိုတယ်။ အလေးတွေ ဘာတွေ မတော့ ကိုယ်လုံးက ခပ်တောင့်တောင့်ပဲ။ သူက ကုမ္ပဏီရဲ့ ရှယ်ယာဝင် တစ်ယောက်။ ဖြိုးလေးနဲ့ ကိုရာဇာ စတွေ့ကတည်းက ခင်ခင်မင်မင် မိတ်ဆွေတွေ ဖြစ်သွားတယ်။ ကိုရာဇာမှာ ကောင်မလေး တစ်ယောက်ရှိတယ်။ နဒီ တဲ့။ နာမည်နဲ့ လိုက်အောင် လူကလည်း လှတယ်။ […]
အီစိမ့်နေအောင် ကောင်းတဲ့ အရသာ
ဇင်မာလင်းကို တစ်ဆွေလုံးတစ်မျိုးလုံးက ဝိုင်းပယ်ထားသည်။ ပြောဆိုဆက်ဆံခြင်း မလုပ်ကြဟုဆိုလျှင် ဇင်မာလင်း ဘယ်လောက်ဆိုးသလဲဆိုတာ သိသွားနိုင်သည်။ နောက် ဇင်မာလင်း ဘာတွေမှားခဲ့သလဲဟုလည်း စဉ်းစားစရာဖြစ်လာရသည်။ ဇင်မာလင်းက အသိုင်းအဝိုင်းတစ်ခုလုံးက ခွင့်မလွှတ်နိုင်သော အမှားကို ကျူးလွန်မိခဲ့သည်။ ဦးခင်မောင်နှင့် ဒေါ်မေသူတို့မှာ ဗိုလ်ချုပ်ဈေးထဲတွင် ရတနာဆိုင်ကြီးဖွင့်ထားသည့် ရတနာကုန်သည်တွေဖြစ်သည်။ သူတို့တွင် တစ်ဦးတည်းသော သမီးလေး တစ်ယောက်ထဲရှိသည်။ သူမကတော့ ဇင်မာလင်း ပင်ဖြစ်သည်။ စီးပွားကလည်း ချမ်းသာ၊ မိသားစုသုံးယောက်စလုံးကလည်း ကျန်းမာဆိုတော့ သူတို့မိသားစုလေးသည် ပျော်ရွှင်ချမ်းမြေ့စရာ ကောင်းလှသည်။ ဒါပေမယ့် ဇင်မာလင်း အသက်(၁၈)နှစ်အရွယ်တွင်တော့ သူတို့မိသားစုလေး ကံဆိုးမိုးမှောင် ကျခဲ့ရသည်။ ဒါကလည်း ဇင်မာလင်းကြောင့်ပင် ဖြစ်သည်။ ဖြစ်ပုံက ဇင်မာလင်းက သူ့ထက် အသက်(၁၂)နှစ်လောက်ကြီးသော အရက်သမားတစ်ယောက်နှင့် လိုက်ပြေးသွားခြင်းကြောင့်ပင် ဖြစ်သည်။ ပြီးတော့ကြည့်ဦး ဇင်မာလင်း ယူလိုက်တာက […]
ဖြူစင်သူလေးရဲ့ သွားရာလမ်း
မိုးရွာပြီးစ ညနေခင်းလေးတစ်ခုပါ။ စိမ်းစိုနေတဲ့ လယ်ကွင်းပြင်တွေကို လေနုအေးက ညင်ညင်သာသာ ဖြတ်သန်း တိုက်ခတ်နေတယ်။ ကောင်းကင်ပြာပေါ်မှာ ရောင်စုံသက်တန့်နဲ့ အားအင်ကုန်ခမ်းနေတဲ့ နေရောင်ခြည်ရဲ့ အလှက ပတ်ဝန်းကျင်ကို ပိုမို သစ်လွင်စေပါတယ်။ လေညှင်းရဲ့အေးမြတဲ့ ထိတွေ့မှုကလည်း စိတ်ကို ကြည်နူးစေတာ အမှန်ပါ။ သာယာအေးမြတဲ့ ညနေလေးကို ပိုပြီး ပြည့်စုံသွားစေတာကတော့ ချစ်သူရဲ့အပြုံးလို့ ပြောရမှာပဲ။ ကျွန်တော်နဲ့သူ စတွေ့ဖြစ်တာ မွေးနေ့ပွဲ တစ်ခုမှာပေါ့။ ညမီး အလင်းရောင်အောက်မှာ ရှိုက်ဖိုကြီးငယ် အသွယ်သွယ်နဲ့ ထင်းနေအောင်လှပတဲ့ မိန်းကလေးကို ကျနော် မြင်မြင်ချင်း ချစ်မိခဲ့တာ။ သူကလည်း ကျွန်တော့် အကြည့်တွေကို ချက်ချင်း သဘောပေါက်တယ်ဆိုတာ နောက်မှပြန်ပြောလို့ သိရပါတယ်။ ရှေးရေစက်ကောင်းမှုကြောင့် သိပ်မကြာခင်မှာပဲ ကျွန်တော်တို့ ချစ်သူတွေ ဖြစ်သွားခဲ့တယ်ပေါ့။ သူက ကျွန်တော့်ထက် အသက်အများကြီး […]
” လူယုတ်မာကြီးနော်….တော်ပြီ “
လည်ပင်းမှာ ရှုပ်ယှက်ခက်နေတဲ့ ပန်းကုံးတွေ စားပွဲပေါ်ပစ်တင်ရင်း နှုတ်ခမ်းမှာ ဆိုးထားတဲ့ အနီရဲရဲ နှုတ်ခမ်းနီကို တစ်ရှုးနဲ့ ပွတ်သုတ်ပစ်တယ်။ ခုံပေါ်ထိုင်ချရင်း သောက်ရေဘူးဆီ လက်အလှမ်း… “ရှေး…နင့်ကို ဂျာကြီးလှမ်းခေါ်နေတယ်… ဘိုးတော်တွေဝိုင်းမှာ” “ငါအမောတောင် မပြေသေးဘူး” “အဲ့ဒါဆို ငါသွားလိုက်ရမလား” “သွားချင်သွားလေ…ငါမလာနိုင်ဘူးပြောလိုက်” ကိုယ်လုံးနည်းနည်းသွယ်ပေမဲ့ မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်းကလေးပုံစံလေးနဲ့ ညိုက မျှော်လင့်တကြီးနဲ့မေးတယ်… ဧကန်န ခုချိန်ထိ လူမရသေးဘူးထင်တယ်… “ငါ တကယ် သွားရမလားဟင်” “အင်း သွားလိုက်…ငါနေမကောင်းလို့ အခုပဲ ပြန်တော့မှာလို့” “ကျေးဇူးပဲဟာ..ငါသွားတော့မယ်” “အင်း” ညို ထွက်သွားမှ ရေဘူးကို မော့သောက်ရင်း အိတ်ထဲက ဖုန်းကို ဆွဲထုတ်တယ်… “ရှေး” နှစ်ပေါင်းများစွာ.. ရင်းနှီးနေတဲ့ အသံတစ်ခု… “နင်ပြန်တော့မှာဆို… ငါပြန်လိုက်ပို့မယ်” “ငါ ဒီည အိမ်ပြန်မှာ…” “ဘယ်ပဲပြန်ပြန်… ငါလိုက်ပို့မယ်” […]
ဘုန်းနိမ့်လိမ့်မယ် မောင်ရယ်
တစ်ညလုံး သည်းသည်းမဲမဲ ရွာနေသောမိုးကား မိုးလင်းချိန်တွင်တော့ တဖြည်းဖြည်းချင်း စဲသွားချေပြီ။ အိမ်အပေါ်ထပ်မှာ ပြတင်းတံခါးကို ဖွင့်နေသော ဒေါ်သူဇာ ခြံစောင့်ကြီး ဦးလှအောင်က ဧည့်သည်တစ်ယောက်ကို တံခါးဖွင့်ပေးနေတာကို လှမ်းမြင်နေရသည်။ စောစောစီးစီး ဘယ်သူများပါလိမ့်လို့ တွေးမိသည်။ ဦးလှမောင်က ဧည့်သည်ကို သူမတို့တိုက်ကြီးဆီသို့ ခေါ်လာပါတယ်။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ သူမတို့အိမ်ဘက်ကို နီးလာသောအခါတွင်လည်း ဧည့်သည်က ဦးထုပ်ဆောင်းထားသဖြင့် မျက်နှာကိုမမြင်ရသေး။ ခရီးဝေးမှ လာခဲ့ဟန်တူသည်။ “မမလေး မမလေး ဧည့်သည် ရောက်နေပါတယ်”။ သူမအိမ်ဖော်မလေး မိအေးက အပေါ်ထပ်တက်လာပြီး ပြောပါတယ်။ “အေး သိတယ် လာခဲ့မယ်” ဆိုပြီး သူမလည်း အိမ်အောက်ထပ်ကို ဆင်းခဲ့ပါတယ်။ သူမဆင်းလာတာမြင်တော့ ဧည့်ခန်းမှာ ထိုင်နေတဲ့ စောစောက ခြံထဲကို ဝင်လာသောသူက ခေါင်းကိုမော့ကြည့်လိုက်ပါတယ်။ လူရွယ်တစ်ယောက်ပါ ၂၇ နှစ်ခန့်ရှိပြီး […]