ကျနော့ နံမည်က နေလင်း၊ အဖေက ကျနော်၅နှစ်သားကတည်းက ဆုံးသွားလို့ အမေတစ်ခုသားတစ်ခုပေါ့ဗျာ။ မိခင်မုဆိုးမကြီးကပဲ ကျနော်၈တန်းရောက်အောင် ကျောင်းထားပေးခဲ့ပါတယ်။ ကျနော် ၈တန်းဖြေပီးတာနဲ့ မိခင်က ရပ်ကွက်ဈေးမှာ ကုန်စိမ်းရောင်းပြီး ရှာကျွေးနေတာ မကြည့်ရက်တာနဲ့ ကျောင်းထွက်ပြီး ရပ်ကွက်ထဲက ပန်းရံဆရာတစ်ယောက်ဆီမှာ အလုပ်သင်နဲ့ ဝင်လုပ်ခဲ့တာ ခုဆို သံလျက်ကိုင်အဆင့်ကို ရောက်နေပါပြီ။ အတွေးထဲ နစ်မြောနေတုန်း “သားနေလင်း”..”ဗျာ အမေ ဘာပြောမလို့လည်း သားအိပ်တော့မလို့ မနက်အလုပ်ဆင်းရအုံးမှာ အမေရယ်”..”ခဏလေးပါ သားရယ်” ..ကျနော် အိပ်ယာကလူးလဲထလိုက်ပြီး အမေ့ပါးနှစ်ဖက်ကို ဖျစ်ညစ်လိုက်ရင်း “ပြောအမေ” “အသက်ပဲ ၃၀ ရှိနေပြီ ကလေးလုပ်မနေနဲ့” “ဒီလို သားရေ ဟိုဘက်ရပ်ကွက်က ဒေါ်သက်သက်ခိုင်ကို သိတယ်မလား”
“သိတယ်လေ အိမ်အပေါင်ဆိုင်လေးဖွင့်ထားတဲ့ ဒေါ်သက်သက်ခိုင်လေ ဘာဖြစ်လို့လည်း အမေ” “မနေ့က အမေနဲ့ဈေးထဲမှာတွေ့တယ် သားအကြောင်းကိုမေးနေတယ်..သူ့သမီး မီမီကိုနဲ့ လက်ထပ်ပေးချင်လို့တဲ့လေ သားသဘောကို အမေ တီးခေါက်ကြည့်တာပါ ဘယ်လိုသဘောရလဲ ဟင်” “ကျနော် တချက်တွေဝေသွားပြီး ဖြစ်ပါ့မလား အမေရယ် ကောင်မလေးက သားထက် ၄နှစ်လောက်ငယ်တယ် ပြီးတော့ ကောင်မလေးက ခပ်ဆိုးဆိုးလေး သားတို့ထက် ပိုက်ဆံလည်းပိုရှိပါတယ် ဖြစ်ပါ့မလား အမေရယ် ဟူးးး” “အိမ်ထောင်ကျသွားရင်တော့ ဆိုးတာလေးတွေ ပျောက်သွားမှာ သားရယ်နော်” “မသိတော့ဘူး အမေရယ် အမေ့သဘောပဲဗျာ သားအိပ်ပြီဆိုပြီး” ကျနော်အိပ်ယာပေါ် လှဲချလိုက်ပြီးချိန်တွင် “အမေ စီစဉ်လိုက်တော့မယ် သားရေ” “အမေ ကြိုက်တာသာလုပ်တော့ အိပ်ပြီ အိပ်ပြီ”။
အခန်းထဲအမေထွက်သွားမှ ခပ်စွာစွာခပ်ဆိုးဆိုး မီမီကို ကိုမျက်လုံးထဲမြင်မိရင်း အတွေးနဲ့သဘောကျလို့ ခပ်ပြုံးပြုံးလေး အိပ်ပျော်သွားခဲ့ပါတော့တယ်ဗျာ။ နှစ်ဖက်မိဘတွေစီစဉ်မှုနဲ့အတူ ကျနော်နဲ့မီမီကို ရဲ့မင်္ဂလာပွဲလေး ပြီးမြှောက်ခဲ့ပါတယ်။ နှစ်ဖက်မိဘတွေကို ကန်တော့ပြီးနောက် ဘော်ဒါတွေက အရက်တိုက်ဖို့ အတင်းခေါ်နေကြလို့ ကျနော် မီမီကို မျက်နှာလေးကိုကြည့်လိုက်တော့ “လူကို ဘာလာကြည့်နေတာလည်း လိုက်ချင်လည်းလိုက်သွား ဒါပေမဲ့ အန်ဖတ်တော့မကျူံးနိုင်ဘူးနော်” “သတို့သမီးကတော့ စိတ်ပူနေပြီဟေ့” ဘော်ဒါ တစ်သိုက်အော်နောက်လိုက်တော့ ရှက်ကိုးရှက်ကန်းနဲ့ ကျနော်အနားက မီမီကိုထွက်သွားတော့ တစ်အိမ်လုံး ရယ်သံလေးများဖုံလွှမ်း သွားပါတော့တယ်ဗျာ။ “ချပါကွာ နေလင်းရာ မင်းကလည်းလက်နှေးနေပါလား ဟားးးးးးဟားးးး” “မင်းတို့ကလည်းကွာ ဒီညအမူး လွန်လို့မရဘူးကွ မင်္ဂလာဦးည အရသာလေး ခံစားကြည့်ချင်သေးတယ် ဟားဟားးး” “အေးပါကွာ ငါတို့ကောင်ကြီး နေလင်းအတွက် ဂုဏ်ပြုလိုက်ရအောင် ချီးယားပ်စ်”
လက်ကျန်အရက်လေးကို ကျနော်မော့ချလိုက်ပါတော့တယ်ဗျာ ခေါင်းကခပ်ထွေထွေဖြစ်လာတော့ အားလုံးပဲ ငါသွားတော့မယ်ကွာ “ငါတို့လိုက်ပို့ပေးမယ်လေ နေလင်း” “ရတယ် သူငယ်ချင်း ပိုက်ဆံငါရှင်းခဲ့လိုက်ပြီ သွားပြီ” “အိုကေ နေလင်းရေ” ဆိုင်ကယ်ကို ပုံမှန်လေးသာမောင်းလို့ အိမ်ကိုပြန်ခဲ့ပါတော့တယ်။ အိမ်ကိုရောက်တော့ ည ၁၀ နာရီထိုးနေပါပြီ။ ခေါင်းကနည်းနည်းနောက်နေတာနဲ့ လန်းသွားအောင် ရေချိုးလိုက်ပါတော့တယ်။ စိတ်ထဲနေရထိုင်ရ သက်သာသွားပေမဲ့ ခေါင်းကတော့ နည်းနည်းလေးဝေနေပါတယ်။ အဝတ်အစားလဲလိုက်ပြီး အခန်းတံခါးကို ဖွင့်ဝင်လိုက်တော့ အိပ်ယာပေါ် ဘေးတစောင်းအိပ်နေသော မီမီကို ညအိပ်ဂါဝန် ကြိုးတစ်ချောင်းလေးနဲ့ အခန်းထဲဝင်လာသော ကျနော်ကို လှည့်ကြည့်ပြီး “အရက်နံကလည်း နံစော်နေတာပဲ ကျမ ခေါင်းပါကိုက်လာပြီ” “မီရယ် သူငယ်ချင်းတွေအတင်းတိုက်လို့ပါ”
“ဘာလုပ်နေတာလည်း ဒီနေ့တော့ထားလိုက်တော့ မတ်တပ်ရပ်မနေမဲ့ လာ ဘေးမှာလာအိပ်တော့”လို့ ပြောပြီး မီတစ်ယောက် ကျနော် ကိုကျောပေးအနေအထားအတိုင်း ပြန်အိပ်နေပါတော့တယ်။ ရင်ခုန်နေတာမပြောပါနဲ့တော့ဗျာ ကိုယ်ရင်ခုန်သံ ကိုယ်ပြန်ကြားမိပြီး သောက်ထားတဲ့အရက်ပါ ဘယ်ပျောက်သွားမှန်းမသိတော့ပါဘူးဗျာ။ ကျနော်လည်း အိပ်ယာပေါ်ထက်လိုက်ပြီး မီအနားကပ်ပြီး ဝင်အိပ်လိုက်ပြီး ကျောပေးအိပ်နေသော မီလက်မောင်းလေးကိုကိုင်မိပြီး လက်ကပြန်လွှတ်လိုက်မိလိုက်နဲ့ ချီတုံချတုံဖြစ်ပြီး ဘယ်ကဘာကို စလို့စရမှန်းမသိအောင် ချွေးပါပျံနေမိပါတော့တယ်။ အော် မိဘ ပေးစားလို့ အိမ်ထောင်ကျတော့ အခုမှရည်းစား စကားမိန်းမကို ပြောရမလား ရင်နှီးအောင်ပဲအရင်လုပ်ရမလား အတင်းတက်လုပ်ဖို့ကလည်း စိတ်ကမရဲ ထအော်ရင်လည်း မျက်နှာကဘယ်နားသွားထားရမှလည်း မသိတော့ပါဘူး။
ငါ့နှယ့်ကွာ မင်္ဂလာဦးညတော့ ကင်းကျတာနဲ့တူနေပါပြီ။ တကယ်ပါဗျာ စကားတောင် ကောင်းကောင်းတစ်ခါမှ မပြောဘူးတဲ့သူတစ်ယောက်ကို မင်္ဂလာဆောင်လက်ထပ်ယူလိုက်ရတဲ့အဖြစ်က တကယ်ကို ငိုရမလိုရယ်ရမလို ခံစားချက်ဖြစ်နေပါပြီဗျာ။ “ဒီမှာ ကိုနေလင်း ကျမကို ထိလိုက်တို့လိုက်လုပ်မနေနဲ့ ရှင်ဘာလုပ်ချင်တာလည်း ရှင်လုပ်ချင်လည်းလုပ် ကျမကို ထိလိုက်ကိုင်လိုက် လုပ်မနေနဲ့ ကျမအိပ်ရေးပျက်တယ် လုပ်ချင်တယ်ဆိုလည်းလုပ် ကျမ ရှင့်မိန်းမဖြစ်နေပြီ နောက်လည်းအတူတူနေရတော့မှာပဲ ရှင့်သဘောပဲ ကျမ မငြင်းဘူး လုပ်ချင်ရင်လုပ် မလုပ်ဘူးဆိုလည်း ကျမအိပ်တော့မယ်” ကျောပေးထားရင်းပြောနေသော မီစကားကြောင့် “မီ” “ဘာလည်း” “ကို မီကို သိပ်ချစ်တယ် သိလား” “ဖြစ်ရလေ ကျမ ရှင့်မိန်းမဖြစ်နေပါပြီ ရည်းစားစကားလာ ပြောနေသေးတယ်”
“မဟုတ်ဘူးလေ မီ ချစ်လို့ပြောမိတာပါ ချစ်လား မီ” “ဒီမှာ ကိုနေလင်း ချစ်တာမချစ်တာတော့ ကျမ မပြောတတ်ဘူး ဒါပေမဲ့ မမုန်းဘူး ဆိုတာတော့ လောလောဆယ် အဖြေပေးနိုင်ပါတယ် ကိုနေလင်း” “မမုန်းပါနဲ့ သိပ်ချစ်တယ် မီရယ်” ဆိုပြီး ကျောပေးအိပ်နေသော မီကို ကျနော့ဘက် မျက်နှာချင်းဆိုင် ဆွဲလှည့်လိုက်ပြီးတော့ မျက်လုံးလေးဝိုင်းပြီး ကြောင်ကြည့်နေသော မီနဖူးလေးကို နမ်းရှိုက်လိုက်ပါတော့တယ်။ “အို ကိုနေလင်း” နဖူးလေးကိုနမ်းပြီးနောက် မီ ရဲ့နှုတ်ခမ်းပါးလေးကို ကျနော် ဆွဲစုပ်နမ်းရှိုက်လိုက်ပါတော့ တယ်ဗျာ။ “ပြွတ် ပြွတ် အွန်းးးးးးးး အင်းးးးးးးးးးပြွတ် ပြွတ်” ကျနော် လက်တစ်ဖက်က မီရင်သားလေးကို ရှပ်အင်္ကျီအပေါ်ကနေ ကိုင်ဆုပ်နှယ်နေရင်း အနမ်းတွေကလည်း ပရမ်းပတာဖြစ်နေပါတော့တယ်ဗျာ။
“အွင်းးးးးအင်းးးးးး ပြွတ် ပြွတ် မီ ညဝတ်အင်္ကျီ ကြိုးသိုင်းဂါဝန်လေးကို ပုခုံးပေါ်က လျှောချပြီး ချွတ်လိုက်ပါတယ်။ ဟောင်းလောင်းပွင့်ထွက်လာသော မီရင်သားလေးကို ကျနော်ကြည့်လိုက်ပြီး “လှလိုက်တာ မီရယ် သိပ်လှတာပဲကွာ”လို့ ပြောပြီး ကျနော် နို့သီးခေါင်းသေးသေးလေးကို ငုံစုပ်လိုက်ပါတော့တယ် “အိုးးးးးးး ကို အင်းးးးးးးးးးအ အ ပြွတ် ပလပ် ပြွတ်” တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးတွေ ထောင်ထလာသည်အထိ ကျနော် စုပ်နေမိပါတော့တယ်။ ကျန်လက်တစ်ဖက်ကလည်း မီ နို့ကိုအုပ်ကိုင်ထားပြီး ခပ်ရွရွလေးဆုပ်နယ်ကစားနေမိပါတယ်။ မီကတော့ ကျနော့ဆံပင်တွေကို ဆုပ်ကိုင်ထားရင်း “အိုးးးးးးး ကို အွန်းးးးးးးး အင်းးးးးးးဟင်းးးးးးးး အ အ ကို အိုးးးးးးးး ကိုရေ” အသံလေးက ကျနော်နားထဲ သိပ်ကိုအေးမြလွန်းတဲ့ သံစဉ်လေးတစ်ခုလို နားထဲချိုမြိန်မိပါတယ်ဗျာ အနမ်းလေးတွေက တဖြေးဖြေးအောက်ကိုဆင်းလို့ မီရဲ့ချက်ကလေးကို လျှာလေးနဲ့ထိုးလို့ အနမ်းခြွေလိုက်မိပါတော့တယ်။ “ပြွတ် ပြွတ်
အွန်းးးးး ဘာတွေလုပ်နေတာလည်း ကိုရယ် ယားလိုက်တာကွာ အွင်းးးးးးးးဟင်းးးးးးးးး” အောက်ဘက်ကို အနမ်းက ဆင်းလိုက်ရင်း ညအိပ်ဘောင်းဘီပေါ်ကနေ ပေါင်ကြား မီစောက်ဖုတ်ရှိရာ ဂွဆုံလေးကို နှာခေါင်းလေး မြုပ်ဝင်သွားလောက်တဲ့အထိ ဖိကပ်နမ်းရှိုက် အဖုတ်လေးနံလေးကို တဝကြီးရှူရှိုက်ရင်း ဖိနမ်းလိုက်ပါတော့တယ်ဗျာ။ “အိုးးးးးးးးးးးးး အိုးးးးးးးးးးး အ အ အင်းးးး ကိုရယ် ဘယ်လိုတွေလုပ်နေတာလည်းကွာ အိုးးးးကို” ကျနော် အိပ်ယာပေါ်ထိုင်လိုက်ပြီး မီအတွင်းခံဘောင်းဘီလေးကို ဆွဲချွတ်ချလိုက်ပါတော့တယ်။ “အိုးးးးး ကို” ဆိုပြီး မီလက်က စောက်ဖုတ်လေကို ဖုံးအုပ်ကာထားပါတယ်။
ကျနော်သဘောကျလို့ ရယ်မိသွားပါတော့တယ်။ “ဟာ ဘာကိုရယ်နေတာ လည်း သူများရှက်နေတာကို မျက်နှာပိုးကမသေသေးဘူးနော် မရယ်နဲ့ ရှက်တယ်ဆို” “ကဲရှက်မနေပါနဲ့တော့ မီရယ်” ဆိုပြီး စောက်ဖုတ်ကိုအုပ်ထားသော မီလက်ကိုဆွဲဖယ်လိုက်ပြီး စောက်ဖုတ်တစ်ခုတစ်လုံးကို ကျနော်လက်ဖဝါးနဲ့ ဖိကပ်ထားရင်း ခပ်ဖွဖွလေး ပွတ်သပ်ရင်း အရည်လေးစိုစိစိဖြစ်လာတော့ လက်ခလယ်တစ်ချောင်းကို စောက်ဖုတ်ထဲထိုးထည့်လိုက်ပြီး ခန္ဓာကိုယ်ကို မီအပေါ် ဖိချလိုက်ရင်း လက်ကလည်း အဖုတ်ထဲကလိကစားရင်း မီနှုတ်ခမ်းပါးလေးကို ထပ်နမ်းရှိုက်လိုက်ပါတော့တယ်။
“အွင်းးးးးးအူးးးးးးးအင်းးးးးးးးအီးးးးးးးးးး ပြွတ် ပြွတ် အွင်းးးးးး ပြွတ် ပြွတ်” စောက်ဖုတ်ထဲနှိုက်ကစားနေတဲ့ လက်ခလယ် လက်ချောင်းလေးမှာလည်း အရည်တွေရွှဲစိုနေပါတော့တယ်။ “အွင်းးးးးးးးအင်းးးးး ပြွတ် ပြွတ်” လျှာချင်းထိတွေ့ ကစားနေတာကို ရပ်လိုက်ပြီး ကျနော် အောက်ကိုဆင်းလိုက်ကာ မီအဖုတ်ကို ငုံစုပ်လိုက်ပါတော့တယ်။ “အိုးးးးးကို မလုပ်ပါနဲ့ မ လုပ် အင်းးးးးးအိုးးးးးးးး အားးးးလားးးးးးးးးးကိုရယ် သေပါပြီကွာ” ကျနော့ခေါင်းက ဆံပင်ကိုစုပ်ကိုင်ညစ်ရင်း “အားးးးး အမေ ရေ သေပါပြီ အီးးးးးးးးးးးး အားးးးးး ကို အိုးးးးးးးး ထွက်ကုန်ပြီ ထွက်ကုန်ပြီ အီးးးးးးးးးးးးအင်းးးးးးးးးအ အ အူးးးးးးဟီးးးဟင်းးး” စောက်ဖုတ်ကို လျှာနဲ့ဖိသွင်းထိုးလျှက်ရင်း စိမ့်စိမ့်ထွက်လာတဲ့ စောက်ရည်များကို ပါးစပ်နဲ့စုပ်မြိုချလိုက်ရင်း “အင်းးးးးး သိပ် ကိုချိုလိုက်တာ မီရယ် သိလား”
“ဟာာ ဘာတွေပြောနေမှန်းမသိဘူး သိပ်ရှက်တာပဲ မပြောနဲ့ ဘာမှန်းလည်းမသိဘူးကွာ ရှက် လာပြီ သိလား” ကျနော် မီကိုယ်ပေါ်ထပ်လို့ ခန္ဓာကိုယ်ကိုဖိချရင်း နှုတ်ခမ်းလေးကို နောက်ထပ်စုပ်နမ်းလိုက်ရင်း “အ င်းးးးး အွင်းးးးးးး အင်းးး” ခြေတောက်လေးထောင်ထားရင်း ပေါင်ကားနေသောကြားထဲ ကျနော့ပုဆိုးကို အသာဖြေချလိုက်ပြီး ဘောင်းဘီကိုပါ ချွတ်လိုက်ကာ လက်တစ်ဖက်နဲ့လီးကိုကိုင်လိုက်ပြီး မီစောက်ဖုတ်ကို လီးနဲ့ပွတ်ဆွဲရင်း မီစောက်ဖုတ်ထဲ လီးကို ဒစ်မြုံရုံသာ ထည့်ထားပြီး နှုတ်ခမ်းကိုနမ်းစုပ်ရင်း ကျနော့လီးကို မီအဖုတ်ထဲ တရစ်ရစ်ခြင်းဖိသွင်းရင်း လီးတ ဝက်လောက် ကျပ်သိပ်စွာဝင်သွားရင်း ကျနော်လီးကို တချက်တည်း ဆောင့်ထည့်လိုက်ပါတော့တယ်ဗျာ။ နမ်းနေသောနှုတ်ခမ်းလေးပါ လွှတ်သွားပြီး မျက်လုံးလေးပြူးလို့ မီရဲ့အော်ညီးသံသဲ့သဲ့လေး အခန်းထဲပျံလွင့်သွားပါတော့တယ်။
“အားးးးးးးကိုရယ် အီးးးးးးးသေပါပြီ ကို ရယ် အင်းးးးးးနာလိုက်တာ အိုးးးးးအမေ့..ဖတ် ဖတ် အိုးးး” “မီရယ် ချစ်လိုက်တာ အင်းးးးး သိပ်ကောင်းတာပဲ အားးးး ချစ်ရယ်…စေးကျပ်ကျပ်နဲ့ ကောင်းလိုက်တာ မီရယ် အင်းးး” ခပ်မှန်မှန်လေး လိုးဆောင့်နေရင်း “အားးးး ကို အီးးးးးးးးးဘယ်လိုမှန်းသိတော့ဘူးးးးးအင်း တစ်မျိုးကြီးပဲကွာ ရင်ထဲမှာကွာ အင်းးးးးအမေ့ရေ အားးးးးးအင်းးးးကို…အိုးးးးးးးသေပါပြီကွာ အီးးးးးးနာလိုက်တာ ဟင်းးး” ကျနော်လည်း ပြီးချင်သလိုသလိုဖြစ်လာလို့ ခပ်ကြမ်းကြမ်းခပ်သွက်သွက် ပစ်ပစ်ဆောင့်ရင်း “အားးးး အင်းးးးး ချစ်တယ် မီ အားးးးးချစ်လားးးး မီ ဖန်းးးးဖတ် ဖန်းးးးးဖန်းးးးးးးးး အားးးးးးးးးး ကို ချစ်တယ် ချစ်တယ် အင်းးးးဟင်းးးး အားးးးလားးးးးးးကိုရယ် ချစ်တယ် ချစ်တယ် အီးးးးး အိုးးးးး” “ချစ် ကို ပြီးးးးးးပြီးးးးးးးးးတော့ မယ် အ အ အားးးးး မီရေ ထွက်ပြီ ပြီးးးးးးးးးးးးအင်းးးးးးး” “အားးးးးးးးကို ရေ သေပါပြီ အီးးးးးးးချစ်တယ် ချစ်တယ်ကွာ အားးးးးးး ထွက်ပြီ ထွက်ပြီ အိုးးးးးးးးးကိုရယ်” “အားးးးးးးအင်းးးးမီ မီ အားးးးးးးးးး ထွက်…ထွက်ပြီ”
မီအပေါ်ထပ်ရက်ဖိကျသွားတော့ ပထမဆုံး ကျနော်ခါးကိုဖက်ထားရင်း နှစ်ဦးသားအမောဖြေရင်း “မီ ခုနက ချစ်တယ်လို့ပြောတာ တကယ်လား” “အာ လူကြီးဘာတွေလာမေးနေမှန်းမသိဘူး မချစ်ပဲလက်ထပ်ပါ့မလား ဟွန်းး” “ဒါဆို ကို့ကို ချစ်တာပေါ့ နော် မီ” “ အမလေး ဖြစ်ရလေ ရှင့်ဟာကျမအထဲ ရောက်နေတာတောင် ချစ်တာပေါ့ လုပ်နေသေးလား သိပ်မုန်းဖို့ကောင်းတာပဲ လူကြီး ဆင်းတော့ လေးလှပြီ အသက်ရှုမဝတော့ဘူး ဖယ်” ကျနော် မီ အပေါ်ကဆင်းပြီး ရင်ခွင်ထဲဆွဲသွင်းပြီး ဖက်ထားလိုက်ရင်း “သိပ်ချစ်တာပဲ မီရယ်” “တူတူပါပဲ ကိုရယ် ကြယ်ရောင်မစုံတဲ့ ညလေးဖြစ်ပေမဲ့ မင်္ဂလာဦးညအခန်းထဲ အသစ်စက်စက် ချစ်သူနှစ်ဦးမှာတော့ ချစ်စကားလေးတွေ တသွင်သွင်ပြောရင်း အကြိမ်ကြိမ်အချစ်ပင်လယ်ထဲ မမောတမ်းလက်ပစ်ကူးခတ်လို့နေပါတော့ တယ်။ ရက်မှလသို့ပြောင်းလာရင်း သာယာသောအိမ်ထောင်ရေးတစ်ခု လေပွေရိုင်းလေး ဖြတ်တိုက်လာပါတော့တယ်ဗျာ။ ပန်းရံအလုပ်က နေ့လည့်ထမင်းစားရန် အိမ်သို့ပြန်လာသောအခါ မီကိုမတွေ့ရပဲ အိမ်နောက်ဖေးမှာ အဝတ်လျှော် အဝတ်လှန်းနေသော အမေ့ကို မြင်တွေ့လိုက်ရသောမြင်ကွင်းကြောင့် ဒေါသတွေ အလိမ့်လိမ့်ထွက်လာမိပါတော့တယ်။
တအိမ်လုံးအဝတ်အစားကို လျှော်နေသောအမေ ကျနော် ရပ်ကြည့်နေတာကို မမြင်တွေ့ခဲ့ပါဘူး။ မီထမိန်ပါ လျှော်ပေးနေပြီး ထမိန်ကိုလှမ်းပေးနေသော အမေ့ကိုကြည့်ရင်း ကျနော် ပါးပြင်က မျက်ရည်တွေတပေါက်ပေါက် ကျဆင်းလာပါတော့တယ်။ မီ မင်းဘာတွေလုပ်နေတာလည်း ယောက္ခမက ထမိန်ပြန်လျှော်ပေးနေတာ နင်ဝတ်ရက်တယ်ဟာ ကျနော်ကို ခွင့်လွှတ်ပါ အမေ။ အမေ့ ခုလိုလုပ်နေတာ သားတကယ်မသိခဲ့ပါဘူး အမေရယ်။ စိတ်ထဲအလိုလို ဝမ်းနည်းယူကြုံးမရဖြစ်မိပြီး “အမေ အမေ အမေ ဘာတွေ လုပ်နေတာလည်း” ဆိုပြီး အမေအနားပြေးသွားရင်း “မလုပ်ပါနဲ့ အမေရယ် သားသိပ်မှားတယ် အရမ်းမှားတယ် အမေ၊ အမေ့ချွေးမ ထမိန်လျှော်နေတာ သားတကယ်မသိဘူး.. ထားလိုက်ပါတော့ အမေရယ်.. သားရင်ထဲ နင့်နေအောင်ခံစားရတယ် အမေရယ် တော်ပါတော့ တော်ပါတော့ အမေ”
“သားရယ် မီကို ပြသနာမရှာပါနဲ့နော်” “မဟုတ်သေးဘူး အမေ လုံးဝမဖြစ်သင့်ဘူး ယောက္ခမဆိုတာလည်း မိဘပါပဲ၊ အမေ သူနားလည်းရမယ်၊ မိဘတစ်ယောက်လျှော်ပေးတဲ့ထမိန် သူဝတ်ရဲတာ သိပ်အံသြတယ်၊ တကယ်တော့ ဒါတွေ သူလုပ်ပေးရမဲ့တာဝန်တွေပဲ အမေ၊ ရိုသေလေးစားမှုလေးတော့ ထားသင့်ပါတယ် အမေရယ်၊ မီ ဘယ်သွားလည်း အမေ” “လမ်းထိပ်က ဒေါ်တင့်အိမ်ကိုပါ သား” “ဘာ ဒေါ်တင့်အိမ်ဟုတ်လား အမေ၊ အဲဒီအိမ်က ဖဲဝိုင်း ကြိတ်ဝိုင်းကစားနေတာလေ သူမသိတာတော့မဖြစ်နိုင်ဘူး ဘယ်အချိန်က မီ အိမ်ကထွက်သွားတာလည်းအမေ” “မနက်၉နာရီလောက်ကတည်းကပါ သား၊ ရန်တော့မဖြစ်ကြပါနဲ့ သားရယ် အမေတောင်းပန်ပါတယ်နော်” “ဒါဆို မိသားစုအိမ်မှုကိစ္စ ဘာဆိုဘာတစ်ခုမှမလုပ်တာပေါ့ အမေ ဟုတ်လား၊ အမေမှာ ပြောစရာစကားမရှိတော့ဘူးမလား၊ မပြောနဲ့ အမေ သားနားလည်သွားပါပြီ” “သား ထမင်းစားမယ်မလား အမေခူးပေးမယ်နော် လာ” “တော်ပါပြီ အမေ သားမစားချင်တော့ဘူး၊ အလုပ်ထဲပြန်တော့မယ် စိတ်ပျက်တယ် သိပ်စိတ်ကုန်တယ် သွားပြီ အမေ” လုပ်ငန်းခွင်ထဲအလုပ်သာလုပ်နေရတယ် စိတ်ကဒေါသတွေပဲ ဖြစ်နေမိပါတော့တယ်။
“ဟာ ဒီနေ့ ဘာဖြစ်နေမှန်း မသိဘူး တစ်ချက်မှ ကံမကောင်းသေးပါလား ဒေါ်တင့်ရယ် ပိုက်ဆံလည်း ကုန်ပြီ ပြန်တော့မယ် ဒေါ်တင့်ရေ” “ဟာ မီကလည်း ဒီမှာ ဝိုင်းကကောင်းနေပြီလေ၊ ဆက်မကစားတော့ဘူးလား မီ” “မီမှာ ပိုက်ဆံကုန်သွားပြီလေ ပြန်တော့မယ်” “ငွေမျှောငွေနဲ့လိုက်ပေါ့ ကြွေတစ်လှည့်ကြက်တစ်ခုန်ပါပဲ ဆက်ကစားလို့ ရပါသေးတယ် မီ” “ဦးငွေမောင် လိုက်တော့လိုက်ချင်ပါတယ် ဘာနဲ့ဆက်လိုက်ရမှာလည်း ပါတာလည်းကုန်ပြီလေ လက်ထဲပိုက်ဆံမရှိတော့ဘူးလေ” “ရှိပါသေးတယ် မီလည်ပင်းက ဆွဲကြိုးအပေါင်းထားမယ်ဆို သုံးသိန်းပေးမယ်” လည်ပင်းကဆွဲကြိုးကို လက်နဲ့ကိုင်ကြည့်ရင်း မင်္ဂလာဦးလက်ဖွဲ့ အမေပေးထားသောဆွဲကြိုးလေး ဖြစ်ပါ့မလား တွေးနေစဉ် “ကဲ မီ နောက်တစ်ပွဲစတော့မယ် ဘယ်လိုလည်း” “ပေး ဦးငွေမောင် ရော့ဆွဲကြိုး ကျမ ပြန်ရွေးမှာနော်” “အေးပါ ရော့သုံးသိန်း မီ၊ ကဲ လက်ရှောင် နောက်တစ်ပွဲစပြီ” ဖဲချပ်များဝေချလိုက်ပြီး ကစားဝိုင်းလေး ပြန်အသက်ဝင်လာပါတော့တယ်။
မီ တစ်ယောက်ကတော့ ထမင်းစားဖို့လည်း မသိလောက်အောင် လောင်းကစားနွံ့ထဲနစ်နေရင်း ငွေဇောကပ်နေပါတယ်။ နေ့လည်းစောင်းတော့ ငွေလည်းကုန် ဝိုင်းလည်းသိမ်းတော့ မီတစ်ယောက် ခေါင်းငိုက်စိုက်နဲ့ အိမ်သို့ပြန်လာခဲ့ပါတော့တယ်။ ညဘက် မိသားစု ထမင်းဝိုင်းလေး လက်စုံစားနေပေမဲ့ ကျမစိတ်ထဲမလုံဘူး ဖြစ်နေပါတော့တယ်။ “မီ ထမင်းထပ်ထည့်လေ စားမကောင်းလို့လားသမီး” “စားကောင်းပါတယ် အမေ” “မီ ဘာဖြစ်နေတာလည်း မျက်နှာလည်းမကောင်းပါလား နေမကောင်းဘူးလား” မေးရင်း မီနဖူးကို ဘယ်ဘက်လက်ဖဝါးလေးနဲ့ ဖိကပ်စမ်းလိုက်တော့၊ “ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူးကိုရယ် ညနေကရေချိုးလိုက်တာ နောက်ကျသွားလို့ဖြစ်မယ် ထင်တယ် အဲတာကြောင့် နေရတာတစ်မျိုးလေး ဖြစ်နေလို့ပါ ကို” “မီ လည်ပင်းက ဆွဲကြိုးရော ဆွဲကြိုးမရှိတောပါ့လား၊ မီ ဘာလုပ်ပစ်လိုက်တာလဲ”
“အော် ဆွဲကြိုးလား ကို၊ ဆွဲကြိုးက ဒေါ်တင့် အလှူသွားစရာရှိလို့ ခဏငှားထားတာပါ မနက်ဖြန်ညနေ ပြန်ပေးမှာပါ ကိုရယ်” “ဟုတ်လို့လားမီ မင်းသတင်းတွေ မွှေးနေတာပဲနော်” “အော် သားရယ် သမီးက မနက်ဖြန်ဆွဲကြိုးပြန်ရမှာပဲ သားရယ် စကားမများကျပါနဲ့ နော်” “မီ မင်းလုပ်နေတာတွေ ရပ်တန်းကရပ်တော့နော်” စားလက်စထမင်းပန်းကန်ကို ချထားလိုက်ပြီး လက်ဆေးကာ ကျနော် အိပ်ခန်းထဲဝင်ကာ အဝတ်ဘီဒိုထဲက သိမ်းထားတဲ့အထည်အောက်က ပိုက်ဆံကိုဆွဲထုက်လိုက်တော့ ကြမ်းပြင်အောက်ပြုတ်ကျသွားသော အရာတစ်ခုကို ကျနော်ကိုင်ကြည့်လိုက်ပြီး သန္ဓေတားဆေးကဒ်ကို ကြည့်လိုက်ပြီး၊ တောက် တစ်ချက်ခေါက်ရင်း၊ အမေ စိတ်ဆင်းရဲမှာစိုးလို့ ရင်ထဲကစကားကိုမျိုသိပ်လို့ အရက်သောက်ရန် ဘုံဆိုင်လေးသို့ကျနော် ထွက်လာခဲ့ပါတော့တယ်။ အရက် လေးငါးပက်လောက် သောက်လိုက်ပြီး အိမ်သို့ပြန်လာခဲ့တော့တယ်ဗျာ။
အိမ်ရှေ့မှာ ထိုင်စောင့်နေသောအမေရဲ့ ဆီးကြိုစကားကို စကြားမိပါတော့တယ်။ “သားရယ် ဘာလို့အရက်တွေ သောက်လာတာလည်း၊ အမေ သားတို့ကို ခုလိုမြင်ရတွေ့ရတာ စိတ်မချမ်းသာလိုက်တာ သားရယ်” “ထားလိုက်ပါအမေ သားရင်ထဲမှာဘာတွေဖြစ်နေလည်း သားကိုယ်တိုင်ပဲ အသိဆုံးပါအမေရယ်၊ သား ဘယ်သူကိုမှ ဘာမှမပြောချင်တော့ဘူး အမေ၊ သား ဘုရားခန်းရှေ့မှာပဲ အိပ်တော့မယ် အမေ” “သားအခန်းထဲဝင်အိပ်ပါလား သမီးလေးတစ်ယောက်တည်း အိပ်နေရမှာပေါ့ အခန်းထဲသွားအိပ်လိုက်ပါနော် သား” “မလိုပါဘူး အမေရာ သားဘာသာတစ်ယောက်တည်းပဲ အိပ်ပါရစေ” ပြောပြီး ကျနော် ဘုရားခန်းရှေ့မှာပဲ အိပ်ချလိုက်ပါတော့တယ်။ နံနက်မိုးသောက်အလင်းရောက်လို့ အမေပြင်ထားပေးတဲ့ ထမင်းကြော်နဲ့ကြက်ဥကြော်ကို အစာပြေစားသောက်ရင်း “အမေ” “ပြောလေ သား” “သား အဝတ်ဘီဒိုထဲကစုထားတဲ့ ငွေနှစ်သိန်း ကျော်ပျောက်နေတယ်၊ အမေ ယူသုံးမိသေးလား” “အမေ မယူမိဘူး သား” “ရပြီ အမေ ဘယ်သူယူသုံးလည်း သားသိနေပြီ၊ ချွေးနည်း စာလေးတွေပါ အမေ၊ မိသားစုအတွက် သားစုနေတာပါ တနေ့အလှူ လေးလုပ်ချင်လို့ပါ အမေရယ်၊ နဖူးကချွေးခြေမကျအောင် သား ရှာနေတာပါအမေ၊ ပြောပြီး ယူပါ သားမပြောဘူး အကျိုးရှိအောင် သုံးလိုက်တယ်ဆိုလည်း မပြောတော့ပါဘူး အခုတော့ဗျာ၊ ကဲ အမေရော့ ဈေးဝယ်ဖို့ အမေယူထားလိုက်နော်” ငွေနှစ်သောင်းကို အမေ့လက်ထဲပေးလိုက်ပြီး “သား အလုပ်သွားလိုက်အုံးမယ် အမေ”။ အော် အမေ့သားလေးရယ် အမေ အမှားတွေပါပဲ သားရယ် အမေ့ကိုခွင့်လွှတ်ပေးပါ အေးချမ်းနေတဲ့ဘဝလေးကို ပူလောင်စရာတွေ အမေပေးမိသလိုဖြစ်သွားပြီ သားရေ။ “အမေ” “အော် ပြောလေ သမီးလေး မီ” “သမီး ဒေါ်တင့်တို့အိမ်သွားအုံးမယ်နော် အမေ” “အေး သမီး ထမင်းစားတော့ပြန်လာအုံးနော် မီ” “ဟုတ်ကဲ့ပါအမေ” ပြောဆိုပြီး အိမ်ထဲကဆင်းလာပြီး ဒေါ်တင့်အိမ်ကိုအသွား ဆွဲကြိုးပြန်ရွေးဖို့ ခဏလောက်အကူအညီ ပြန်တောင်းရန် ဦးငွေမောင် အိမ်ဘက်သို့လမ်းလျှောက်ထွက်လာခဲ့ပါတော့တယ်။
“ဦးငွေမောင် ရှိလား ညီမ” “ရှိတယ် အမ၊ ဦးလေး အိမ်ထဲမှာ ဝင်သွားလိုက်နော်” အိမ်ထဲဝင်လိုက်ရင်း ကျမ ဦးငွေမောင်ကို အော်ခေါ်မိပါတော့တယ်။ “ဦးငွေမောင် ဦးငွေမောင်” “လာပြီ လာပြီ ဟေ့.. အော် မီ လာထိုင်ပါအုံး ဘာကိစ္စလည်း” “ဒီလိုပါ ဦးငွေမောင် အကူအညီတောင်းချင်လို့ပါ ကျမ ဆွဲကြိုးလေး တရက်လောက် ခဏပြန်ပေးပါလား မနက်ဖြန် ပြန်ပေးပါ့မယ် ဦးငွေမောင်” “ဟာ ဘယ်ရမလည်း မီ ပိုက်ဆံ ပြန်မရပဲ ဘယ်ပြန်ပေးလို့ရမလည်း” “ကျမ အခက်အခဲဖြစ်နေလို့ပါ ဦးငွေမောင်ရယ် ကူညီပေးပါ” “ပိုက်ဆံမရပဲ ပေးလို့မဖြစ်နိုင်ပါဘူး မီ” “လုပ်ပါ ကူညီပါ ကျမ အခက်အခဲဖြစ်နေလို့ပါ” “ကဲ ဒါဆို နင့်ကိုဆွဲကြိုး ငါပြန်ပေးမယ် ဒါပေမဲ့ ငါ့လိုချင်တာတစ်ခု နင်ဘက်က ပြန်ပေးမယ်ဆို အလကားပြန်ပေးလိုက်မယ်” “ဦးငွေမောင်ဘက်က ဘာလိုချင်တာလည်း ပြောပါ” “ငါပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပဲပြောမယ် နင် သေချာစဉ်းစားပေါ့၊ ငါ့ကို တစ်နာရီလောက် အဖော်ပြုနေပေးပါ ဒါဆိုဆွဲကြိုးအပြင် ငွေတစ်သိန်းပါ ငါထပ်ပေးမယ် ဘယ်လိုလည်း”
“ဘာ ဦးငွေမောင်” “မီ နင့်သဘောပါ ငါ့ဘက်က ကူညီပေးနိုင်တာဒါပဲရှိတယ်၊ လက်မခံဘူးဆိုလည်း ပြန်တော့လေ၊ ငါ့လည်း ခဏနေ ဒေါ်တင့်တို့အိမ်ကိုသွားရမယ် ဒီနေ့ဝိုင်းရှိတယ်” “ကျမတွေဝေနေမိပါတော့တယ် ငါ့အပြစ်တွေပဲ ဘာလုပ်ရမလည်း ဟူး.. ဆွဲကြိုး ပြန်ရဖို့ရွေးစရာလမ်းမရှိတော့ဘူးးးးဟူးးးးး “ကောင်းပြီ ဦးငွေမောင် ကျမ လက်ခံတယ်” “ဒါဆို ခဏစောင့် မြို့ပြင်တည်းခိုခန်းသွားကြမယ်၊ ပြီးမှ ဒေါ်တင့်အိမ်သွားကြမယ်” ဆိုပြီး အခန်းထဲ ဦးငွေမောင် ဝင်သွားပါတော့တယ်” “တူမကြီး ဆိုင်ကိုသေချာရောင်းနော် ဦးလေး အပြင်ခဏသွားလိုက်အုံးမယ်နော်” “ဟုတ်ကဲ့ စိတ်ချပါ ဦးလေး” “ကျမ ဦးငွေမောင် ဆိုင်ကယ်နောက်မှာလိုက်စီးရင်း မြို့ပြင်ကို ခရီးဆက်လာခဲ့ကြပါတော့တယ်ရှင်။ တည်းခိုခန်း အခန်းတံခါးပိတ်လိုက်တော့ ကျမ ရင်တွေ ဒိုင်းခနဲတုန်သွားပါတော့တယ်။ “မီ ဒီမှာဆွဲကြိုးနဲ့ ပိုက်ဆံတစ်သိန်း” စားပွဲခုံပေါ်တင်ထားလိုက်ပြီး ကျမရှိရာသို့ ဦးငွေမောင်ခြေလှမ်းတိုးလာလို့ ကျမခြေလှမ်းနောက်ကိုဆုတ်ရင်း ကုတင်ကိုတိုက်မိရင်း ကုတင်ပေါ်လှဲကာသွားတော့ ဦးငွေမောင် ကျမအပေါ်ကိုဖိချလိုက်ရင်း “သိပ်ချစ်တယ် ကလေးရယ်” ဆိုပြီး ကျမကိုအတင်းဖက်နမ်း နှုတ်ခမ်းတွေနမ်းစုပ်ရင်း ကျမနို့ကိုကိုင်ဆုပ်ညစ်ချေလိုက်တော့ “အားးးးးး နာတယ် ဖြေးဖြေးညစ်ပါ အားးးးးး ကျွတ်ကျွတ်” အားရစွာဆုပ်ချေနယ်ရင်း အနမ်းကလည်း ပါးစပ်ကိုကျရောက်လာတော့ “အွင်းးးးးအင်းးးးးအု အအ အွင်းးးးး”လက်တစ်ဖက်ကလည်း ကျမစောက်ဖုတ်ကို အုပ်ကိုင်ဖျစ်ညစ်ကစားလိုက်တော့ ဆန့်ကျင်ဘက် အထိအတွေ့ကြောင့် စောက်ဖုတ်ရှိန်းတိန်းဖိန်းတိန်းဖြစ်လို့ စောက်ရည်တွေပါ တဆစ်ဆစ်စိမ့်ကျလာပါတော့တယ်။
တဆက်တည်းမှာပဲ စကပ်ကိုချွတ်ကာ အတွင်းခံဘောင်းဘီပါ အချွတ်ခံလိုက်ရပြီး ကျမစောက်ဖုတ်ကို နောက်တခါအုပ်ကိုင်ခံရပြီး ပါးစပ်ကိုလည်း ခပ်ကြမ်းကြမ်းစုပ်နမ်းတာခံရနေရပါတယ်။ စောက်ဖုတ်ထဲဝင်လာတဲ့ လက်ခလယ်ကလည်း အတွင်းသားကိုခပ်ကြမ်းကြမ်း ဖိပွတ်ရင်း လက်ဖဝါးကို စောက်ဖုတ်ရဲ့အပေါ်အောက်ကို ဖိဖိဆွဲပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး ပွတ်ခံထိသောကျမ အနမ်းပါလွှတ်ရင်း ဖင်ကပါ တကြွကြွဖြစ်ရင်း စောက်ဖုတ်ထဲက စောက်ရည်ကြည်များ အိပ်ယာခင်းပေါ်ပန်းပန်းထွက်ရင်း “အားးးးးးးအားးးးးးးးးးးသေပါပြီ အီးးးးးးးးး ထွက်ပြီ အီးးးးးးးးးအိုးးးးးးးးးပြီးးးးးးပြီးးးးးးးးအားးးးး” အော်ညီးရင်း အိပ်ယာထက် တဆက်ဆက်တုန်နေသော ကျမခြေ ထောက်ကို ဦးငွေမောင်က ဆွဲကားလိုက်ပြီး ကျမပေါင်ကြားမှာ ဒူးတောက်ထိုင်ချရင်း ဦးငွေမောင် ပုဆိုးကိုဖြေချပြီး ကျမစောက်ဖုတ်ကို လီးထိပ်နဲ့ပွတ်ရင်း ကျမ ခါးကိုကိုင်ထားရင်း လီးကိုစောက်ဖုတ်ထဲ တဆုံးတချက်တည်း ဆောင့်ထည့်ပစ်လိုက်ပါတော့တယ်ရှင့်။
“အားးးးးးးးး သေပါပြီ အင်းးးးးးးအောင့်သွားတာပဲ သေပါပြီ သေပါပြီ အမေရေ အိုးးးးးးအီးးးးးးးးးနာလိုက်တာ အားးးးအ အ အားးးးး” ဦးငွေမောင်ရဲ့ဆောင့်ချက်တွေအောက် ကုတင်ပေါ်နစ်မြုပ်လုမတတ် လိုးလိုက်တာ ဗိုက်ထဲကပါ အောင့်လောက်အောင် ကျမကို တကယ်ကို ပက်ပက်စက်စက် လိုးနေပါတော့တယ်ရှင်။ ကျမ မှာလည်း အော်ညီးရင်း အသံတွေပျောက်မလုမတတ်ဖြစ်ကာ စောက်ဖုတ်ကပါ တဆစ်ဆစ်နဲ့ ကျိန်းစပ်နေအောင် ကောင်းနေပါတော့တယ် ရှင်။ “ဖတ် ဖတ် ဖန်းးးးဖန်းးးးးးး” မရပ်မနား အားကုန်သုံး ဆောင့်ချက်တွေကြောင့် ကျမမျက်လုံးလေးပါလန်လို့ အော်သံတွေ တိမ်တိမ်ဝင်လာအောင် လောကကြီးနဲ့အဆက်ပြတ် လုမတတ်အော်အော်ရင်း “အားးးးးးးး ပြီးးးးးအီးးးးးးးးးးးထွက်ပြီ အီးးးးးးးးး အားးးးးးမီ ကောင်းလိုက်တဲ့စောက်ဖုတ် အိုးးးးးးးးး အားးးးးးးးးးးးငါပြီးးးးးးးပြီးးးး” “အို အင့်အားးးးးး အားးးးးးကျမ ပြီးးးးးးးးအီးးးးးးးးးးးးးး အားးးးအ အားးးးးး” “မီ အားးးးးးးးးး” ဦးငွေမောင် လီးတစ်ဆုံးစောက်ဖုတ်ထဲဖိကပ်ထားရင်း ဆန့်ငင်ဆန့်ငင်ဖြစ်ပြီး ကျမအပေါ်မှောက်ချကာ လီးရေတွေ ကျမအဖုတ်ထဲ တသောသောပန်းပန်းထည့်လို့ ကျမရင်ထဲနွေးလို့ တဆက်ဆက်တုန်နေရင်း ဦးငွေမောင်ခါးကို ဖက်ထားရင်း ကျမလည်း ပြီးမြှောက်သွားပါတော့တယ်ရှင်။
“ဟေ့ကောင် နေလင်း ခဏလာအုံး မြန်မြန်” “ဟုတ်ကဲ့ဆရာ” ဆိုပြီး သန်ယက်ကိုပစ်ချထားပြီး မဆလာဒယ်ကို ဘေးသို့ရွေ့ပြီး ငြမ်းပေါ်မှအောက်သို့ ခုန်ချဆင်းလိုက်ပါတော့တယ်။ “ဘာခိုင်းမလို့လည်း ဆရာ” “ လာ ငါ့ နောက်လိုက်ခဲ့ နေလင်း” ဆရာဆိုင်ကယ်နောက်ထိုင်လိုက်သွားပြီး မြို့ပြင် ရွှေလင်းယုန် တည်းခိုခန်းနဲ့ မလှမ်းမကမ်း ကားလမ်းဘေး ခြုံအကွယ်ထဲဝင်ခိုင်းပြီး “နေလင်း စိတ်ကိုထိန်းနော် ငါပြောတာ နားလည်တယ်နော်” “ဟုတ်ကဲ့ဆရာ” “နေလင်း တိတ်တိတ်နေ ခဏလေးစောင့်ကွာ” “ချစ်လိုက်တာ မီရယ် ချစ်လို့မဝဘူးကွာ သိလား” “တော်ပါတော့ ဦးငွေမောင်ရယ် လေးခါတောင်ရှိနေပြီ၊ တော်ပါတော့ ကျမ မခံနိုင်တော့ဘူး ပြန်ရအောင်” “ကောင်းပါပြီ ဒါပေမဲ့ “မီကို ဦးစွဲနေပြီကွာ သိလား”
“တော်ပြီ ကျမတို့ ဒေါ်တင့်အိမ်သွား ရအောင် ဝိုင်းစနေလောက်ပြီ” “ကောင်းပြီလေ မီ သွားရအောင်နော်” ကျမနဲ့ ဦးငွေမောင် တည်းခိုခန်းက ဆိုင်ကယ်လေးနဲ့ ပြန်ထွက်လာခဲ့ကြပါတော့တယ်ရှင်။ စောင့်ကြည့်နေတဲ့ မျက်ဝန်းတစ်စုံကို ကျမ မီတစ်ယောက် လုံးဝမမြင်ခဲ့ပါဘူးရှင်။ “တောက် မသာမ ခွေးမ ဖောက်ပြန်နေကြတာကွာ” “နေလင်း နေလင်း စိတ်ကိုထိန်းအုံး” “ကျနော် လူသတ်မိတော့မယ် လူသတ်ချင်နေတယ်” “ဟေ့ကောင် မင်းသူ့ကိုသတ်လို့ ဘာအကျိုးရှိမှာလည်း မင်းသူ့ကိုသတ်လိုက်ရင် မင်းအမေကို ဘယ်သူလုပ်ကျွေးမှာလည်း ရှာဖွေကျွေးမှာလည်း နေလင်း၊ မကောင်းတဲ့လူကို မကောင်းသလို ထားခဲ့လိုက် မင်းမှာအမေရှိသေးတယ် ရှေ့ဆက်ရမဲ့လမ်းတွေရှိသေးတယ်၊ မိဘကျေးဇူးကိုဆပ် ခွင့်ရှိသေးတယ် မင်းသူကို့သတ်မယ်အစား လွတ်လပ်ခွင့်ပေးလိုက်ပါ နေလင်း ငါပြောတာနားလည်လား” ကျနော် မြေကြီးပေါ်ဒူး တောက်ထိုင်ချရင်း “ကျနော်မှားတော့မလို့ဆရာ ကျနော် နားလည်သွားပါပြီ ကျနော် သူ့ကို လွတ်လပ်စွာ ပျံသန်းခွင့်ပေးလိုက်ပါတော့မယ် ဆရာ၊ ပြန်ရအောင် ဆရာ ကျနော် အလုပ်ပဲပြန်လုပ်တော့မယ်” ဆိုပြီး ဆရာတပည့်နှစ်ယောက် အလုပ်သို့ ပြန်ခဲ့ကြပါတော့သတည်း။…ပြီးပါပြီ