သဲရင်ထဲ တစ်မျိုးကြီးပါဆို

အသက်အစိတ်မှာ ပုခက်မချိတ်ရရင် တစ်သက်မနိတ်ဘူးဆိုတဲ့ စကားရှိပေမယ့် ထင်အောင်အဖို့ကတော့ အသက်(၂၇)နှစ်ရောက်မှ ရှားရှားပါးပါး ရည်းစားလေးတစ်ယောက် ရခဲ့သည်။ ရမဲ့ရတော့လည်း ထင်အောင်ရည်းစား အေးနှင်းက ထင်အောင်ထက် အသက်(၈)နှစ်လောက် ငယ်သည်။ အေးနှင်းအသက်က ခုမှ (၁၉)နှစ်သာရှိသေးသည်။ အသက်ကြီးမှ ရည်းစားလေး (၁)ယောက်ရတော့ ထင်အောင်မှာ မထိရက်မကိုင်ရက် ထိလိုက်လျှင် နွမ်းကြေတော့မလား ထင်နေသည်။ ပန်းလေးတစ်ပွင့်ကို ထိုင်၍ အလှကြည့်နေသလို ထားသည်။ ဒါပေမယ့် အေးနှင်းက ခေတ်ကာလသမီးပျိုဖြစ်လို့ ထင်အောင်ထက် ရဲတင်းသွက်လက်သည်။ ရည်းစားဘဝပီပြင်အောင် ထင်အောင်အား လမ်းပြခေါင်းဆောင်ပေးသည်။ ဘာလိုလိုနဲ့ ထင်အောင်နှင့် အေးနှင်းကြိုက်ကြတာ ၇လကျော်လာခဲ့ပြီ။ တစ်နေ့မှာတော့ ထင်အောင်တစ်ယောက် အိမ်မှာတစ်ယောက်တည်းရှိသည့်အချိန် ပျင်းပျင်းနှင့်အိပ်ပျော်နေတုန်း အေးနှင်းတစ်ယောက် ဘယ်ကဘယ်လို ရောက်လာသည်မသိ ထင်အောင်၏ အိပ်ခန်းထဲထိ ရောက်၍လာသည်။ ပက်လက်အိပ်နေသော ထင်အောင်၏ ရင်ဘတ်ပေါ်သို့ အေးနှင်းက ပါးလေးအပ်ပြီး မှောက်အိပ်လိုက်သည်။ နုညက်သော အထိအတွေ့နှင့် မွှေးပျံ့သော ရနံ့တွေကြောင့် ထင်အောင် နိုးလာပြီး မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်မိသည်။ “ဟင်… သဲ” ထင်အောင် အံ့သြသွားသည်။ “ကိုနိုးလာပြီလား” “အင်း….လာ အိမ်ရှေ့ သွားရအောင်..သဲ” ထင်အောင်က ထထိုင်ရန် ပြင်လိုက်သည်။ အေးနှင်းက ထင်အောင်၏ ရင်ဘတ်ပေါ် မှောက်ချထားသော သူမ၏ကိုယ်လုံးကို မထသည့်အပြင် ပို၍ဖိချလိုက်သည်။ ဒီလိုအနေအထားမှာ ဘယ်လိုယောက်ျားသားတွေက ခံနိုင်ရည်ရှိနိုင်ပါ့မလဲ။ ပြောမရသည့်အဆုံး ထင်အောင်က နားမလည်နိုင်စွာနှင့် အေးနှင်း၏ မျက်နှာလေးကို စိုက်ကြည့်ရင်း သူ့စိတ်တွေက လှုပ်ရှား၍လာသည်။ ထင်အောင် သူ့ခေါင်းကိုကြွ၍ အေးနှင်း၏ ပါးလေးတစ်ဖက်ကို နမ်းရှုံ့လိုက်သည်။ အေးနှင်း မျက်လုံးလေး စင်းကျသွားပြီး မျက်နှာလေးက ပြုံးသွားသည်။ အရှိန်ပြင်းစွာ လှုပ်ရှားနေသော ထင်အောင်၏ ရင်ခုန်သံတွေကို အေးနှင်းကြားနေရသည်။ မိန်းမသားဆိုတာက အိန္ဒြေကောင်းလွန်း၍သာ သူတို့ကို အကဲမခတ်နိုင်ရှိရမည်။

သူတို့က ယောက်ျားတွေထက် ပိုပြီးခံစားချက်ပြင်းပြ၍ စိတ်လှုပ်ရှားမှု ပြင်းထန်သည်။ အေးနှင်း၏ လက်လေးတစ်ဖက်က ထင်အောင်၏ ရင်ဘတ်ပေါ်ကို ယုယုယယလေး ပွတ်သပ်ပေးရင်း ထင်အောင်၏ဝမ်းဗိုက်ပေါ် ရောက်သွားရာမှ ဆီးခုံပေါ်ကို ထိပွတ်နေမိသည်။ “သဲ… ထတော့ကွယ်…..တော်ကြာ မှားကုန်ကြလိမ့်မယ်” “တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ချစ်ကြတာ မှားတာလားဟင်…ကို” အသံလေးများက တုန်ယင်အက်ရှနေသည်။ ထင်အောင် ဘာပြန်ပြောရမှန်း မသိတော့ပေ။ အေးနှင်း မကြားအောင် သက်ပြင်းတစ်ချက် ခိုး၍ချရင်း ထင်အောင်၏ လက်အစုံက နွေးထွေးအိစက်နေသော အေးနှင်း၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ရစ်ပတ်ပွေ့ပိုက်လိုက်သည်။ အေးနှင်း၏ ရင်ထဲတွင် ဝေဟင်ထဲ လွင့်မျောသွားသလို ခံစားလိုက်ရသည်။ ထင်အောင်၏ လက်တစ်ဖက်က အေးနှင်း၏ တင်သားလုံးလုံးလေးကို ဆုပ်ကိုင်ပွတ်သပ်ပေးရင်း ဆုပ်နယ်နေသည်။ “ချစ်တယ်…. သဲရယ်” ထင်အောင်၏အသံက အစ်တစ်တစ် ဆို့ဆို့နင့်နင့်ကြီး ဖြစ်နေသည်။ “သဲလည်း…. ကို့ကို သိပ်ချစ်တာပဲ သိလား” ကာမအမှောင်ထုသည် တစ်ဖြေးဖြေး မှုံရီနက်ရှိုင်း၍လာသည်။ ထင်အောင်၏ ရင်ဘတ်ပေါ်သို့ အေးနှင်း လှိမ့်တက်လိုက်သည်။ တစ်ယောက်မျက်နှာကို တစ်ယောက် စေ့စေ့မကြည့်ရဲကြပေ။ ထင်အောင် ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ဘေးသို့ကားလိုက်သည်။ မာကျောကျော အချောင်းတစ်ခုက အေးနှင်း၏ စောက်ပတ်လေးကို ထောက်မိသွားသည်။ အေးနှင်း၏အသားလေးတွေ တဆတ်ဆတ် တုန်လာသည်။ “အစ်ကို” “ဘာလဲ…. သဲ” “သဲရင်ထဲ တမျိုးကြီးကွယ်” အေးနှင်းက ထင်အောင်နားဝသို့ တိုးတိတ် ညင်သာစွာလေးဆိုသည်။ ထင်အောင်လက်များက တရွရွလှုပ်ရှား၍ လာသည်။ အေးနှင်း၏ ထဘီအောက်စလေး လန်တက်သွားသည်။ “ကို…. သဲ ရင်ထဲ တမျိုးကြီးပါဆို” ထင်အောင်ထံမှ တုန့်ပြန်စကားသံ ထွက်ပေါ်၍မလာပေ။ သူ၏အပေါ်မှာ မှောက်လျက်သားလေးဖြစ်ကာ ထဘီအောက်စလေး လှန်တင်နေ၍ ဖင်ပြောင်ပြောင်လေး ဖြစ်နေသောအေးနှင်းကို အသာပွေ့ဖက်၍ ဘေးသို့လှဲချလိုက်ပြီး ထင်အောင်က အပေါ်စီးမှ ဖက်လျှက်သား နေရာယူလိုက်သည်။ အေးနှင်း၏ ဒူးလေးက ခပ်ကားကားလေး ထောင်ထားမိရာ ပေါင်လေးနှစ်ဖက်က အလိုအလျှောက် ကားထားသည့်နှယ် အသင့်အနေအထားသို့ ရောက်၍နေသည်။

ထင်အောင်၏ အသက်ရှုသံတွေက စည်းချက်မကျတော့ပဲ ဗရမ်းပတာဖြစ်ကာ ပြင်းထန်၍လာသည်။ အလားတူ အေးနှင်း၏ အသက်ရှူသံများကလည်း မူမမှန်တော့ပေ။ ထင်အောင်က သူနှင့်အေးနှင်းတို့ ကြားသို့ လက်ကိုလျှိုသွင်းပြီး အေးနှင်း၏ စောက်ဖုတ်လေးကို စမ်းလိုက်သည်။ “ဟင့်အင်း…..မကိုင်နဲ့ကွာ…..အို” ထင်အောင်၏လီးက အစွမ်းကုန် မတ်တောင်၍နေသည်။ လီးကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ကိုင်ပြီး အေးနှင်း၏ စောက်ပတ်လေးထဲသို့ တေ့သွင်းလိုက်သည်။ လီးနှင့်စောက်ပတ် အတွေ့က စိုစွတ်နွေးထွေး၍ နေသည်။ တစ်ကိုယ်လုံးရှိ သွေးသားများဆူပွက်ကာ နှစ်ယောက်စလုံး ဆောက်တည်ရာ မရကြချေ။ “ပြွတ်….အား….ဟင့်…အဟင့်…..မဝင်ဘူး” လီးက ဘေးသို့ ချော်ထိုးမိသည်။ အေးနှင်းက လွှတ်ခနဲ ပါးစပ်ကထွက်သွားသည်။ “မဝင်သေးဘူးလား..ဟင်…. သဲ” “ဟင့်အင်း” အေးနှင်း ထင်အောင့်မျက်နှာကို မကြည့်ပဲ အသားတွေ တဆတ်ဆတ်တုန်နေသည်။ “ကိုင်သွင်းပေးပါလား… ဟင်” “ဟာ… ကျွတ်….ဒုက္ခပဲ….မကိုင်ရဲပါဘူး….အဟင့်” ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခုက ပူးကပ်တွန့်လိမ်နေသဖြင့် လိုရာမရောက်ပဲ နှောင့်နှေး၍နေသည်။ ထင်အောင်က အေးနှင်း၏ပါးပြင် နုနုဖွေးဖွေးလေးကို ညင်သာစွာနမ်းပြီး သူမ၏ လည်တိုင်ဖွေးဖွေးလေးကို ယုယစွာ ပွတ်သပ်နမ်းရှုံ့ပြီး သူ့ကိုယ်ကြီးကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဖက်ထားသော အေးနှင်း၏လက်ထဲမှ ရုန်း၍ ကိုယ်ခြင်းခွာကာ သူ့ကိုယ်ကိုကြွပြီး သူ့လီးကြီးကို အသာအယာလေး ဖိသွင်းချလိုက်ပြန်သည်။ “ပြွတ်….အမလေး… ကိုရယ်” သည်တစ်ခါတော့ လီးက အေးနှင်း၏ စောက်ပတ်လေးထဲသို့ တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ကြီး ဝင်သွားသည်။ ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခုလုံး တုန်ခါလှုပ်ရမ်းသွားသည်။ “ပြွတ်…ပြွတ်….စွတ်…..စွတ်……ပြွတ်” ထင်အောင်၏ အလိုးအညှောင့်နှင့် အေးနှင်း၏ အလူးအလူးအလိမ့်လိမ့် အကော့အပင့်လေးတွေ ဗြောင်းဆန်သွားသည်။ လှပနုနယ်သော အေးနှင်၏ ခန္ဓာကိုယ်လေးမှာ ဘယ်လူးညာလိမ့်ဖြင့် ဖြစ်နေသည်။

ထင်အောင်၏ လီးကြီးကလည်း မှန်မှန်ကြီး ဆောင့်သွင်းနေသည်။ “ပြွတ်….ဖွတ်….စွပ်…စွပ်…..ပြွတ်…ပြွတ်” အမွှေးပါးပါးလေး ဖုံးလွှမ်းနေသော အေးနှင်း၏ စောက်ပတ်ကို ထင်အောင် ငုံ့၍ကြည့်သည်။ မဲမှောင်နေသော သူ၏လီးမွှေးကြီးများက ဖြူလွှနူးညံ့နေသော အေးနှင်း၏စောက်ဖုတ်အုံလေးကို ပွတ်သပ်မိလေတိုင်း အေးနှင်းမှာ ကော့ပျံလူးလိမ့်သွားရသည်။ လီးကြီးဆွဲနှုတ်လိုက်တိုင်း ရဲကနဲ ရဲကနဲ အပြင်သို့ ပြူးထွက်လာသော အေးနှင်း၏ စောက်ခေါင်းအတွင်းသားလေးများမှာ အရည်များဖြင့် ရွှဲနစ်ကာ နူးအိ၍နေသည်။ သူ့တစ်သက် မိန်းမတစ်ယောက်၏ စောက်ပတ်ကို နဖူးတွေ့ဒူးတွေ့ တွေ့မြင်လိုက်ရချိန်မှာပင် တစ်ပါတည်းလိုးဖူးလိုက်ရသည်။ မှန်မှန်ဆောင့်လိုးနေသည့် အရသာကိုခံရင်း လူးလိမ့်၍ တစ်လောကလုံးကို မေ့နေသော အေးနှင်း၏ကိုယ်ပေါ်မှ ရင်စေ့အင်္ကျီလေး၏ ကြယ်သီးများကို အဆောင့်မပျက် ထင်အောင် ဖြုတ်ပစ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ အောက်မှ ဘော်လီပန်းရောင်လေးကို အပေါ်သို့လှန်၍ တင်လိုက်သည်။ အဲ့ဒီနောက်တော့ ထင်အောင်၏ လက်တစ်ဖက်က အေးနှင်း၏နို့နှစ်လုံးကို ဆုပ်ကိုင် ညှစ်နယ်ပေးလိုက်ရာ အေးနှင်းခမျာ အလူးလူးအလိမ့်လိမ့်ဖြင့် ရင်ဘတ်လေး ကော့ကော့တက်သွားရသည်။ “ပြွတ်…..ပြွတ်…..စွပ်…..ပလွပ်….စွပ်…ပြွတ်….ပြွတ်” “အစ်ကို….အ…အင့်…..အင့်….အင့်…အ…အား” အင်္ဂါစပ်နှစ်ခုကြားမှ ယိုစိမ့်ကျလာသော ချွဲပြစ်ပြစ်အရည်လေးများက လျှံကျလာပြီး အသံလေးတွေက ပို၍ကျယ်လာသည်။ “ရှီး…အား….အဟင်း….တစ်မျိုးကြီးပဲ….ဟင်း…ဟင်း” “နာရင်ပြောနော်… သဲ” “အင်… သဲ..မပြောတတ်ဖူး….အင်း…ဟင်းးး” “သဲ…သဲလေး …..အား….ဟ” နောက်ဆုံး ဆောင့်ချက်နှင့်အတူ ထင်အောင်က အေးနှင်း၏ ရင်ဘတ်ပေါ်သို့ မှောက်ချ၍ အေးနှင်း၏ ကိုယ်လေးကို သိမ်းကြုံး၍ ဖက်လိုက်စဉ် အေးနှင်းကလည်း ကမန်းကတမ်း ပြန်ဖက်ရင်း ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခုမှာ တသိမ့်သိမ့် တုန်ခါသွားရလေတော့သည်။ နောက်နေ့တွင် အေးနှင်းတစ်ယောက် ကျွဲကောသီး အမွှာနှစ်ခုလို တင်းပြောင်နေသော စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုက သာမာန်အနေအထားထက်ပိုပြီး ဖောင်းမို့နေတာ သိသာလှသည်။ ခံစားရတာလဲ အသားတွေက တင်းနေပြီးနာနေသည်။ မခံမရပ်နိုင်အောင် နာကျင်ခြင်းမျိုး မဟုတ်ပေမယ့် နေရထိုင်ရတာ ခက်လှသည်။ အေးနှင်း ဘယ်လိုဖြစ်မှန်းမသိ တစ်သက်နှင့်တစ်ကိုယ် ဒီတစ်ခါပဲ ဒီနေရာမှာ ဒီလိုဖြစ်ဖူးသည်။ ကိုတစ်ယောက်လေ… လူပျိုသိုးကြီး မနေ့ နေ့လည်းခင်းက အေးနှင်းကို နဲနဲလေးတောင် အနားမပေးပဲ သုံးချီဖြုတ်လိုက်သည်။ လီးဆိုတာ ဘာမှန်းမသိသေးသော အပျိုစင်စောက်ပတ်လေးက သူ့အားသူ့အင်နှင့် မမျှလောက်အောင် တာဝန်တွေ ထမ်းဆောင်လိုက်ရသည်။

ဒီတော့ ခုလိုယောင်ယမ်းနေတာ ဘာမှမဆန်းလှပေ။ ဒါကလဲ အေးနှင်းကြောင့်ပဲ မဟုတ်လား။ သူ့ဖာသာ အိပ်ပျော်နေတဲ့ ကို့ကို အေးနှင်းပဲ မိန်းကလေးတန်မဲ့ မနေနိုင်မထိုင်နိုင် သွားပြီးနူးဆွခဲ့တာ မဟုတ်လား။ ညကတော့ သိပ်ပြီးမသိသာလှ အရှိန်က မသေသေးပဲကို။ စောက်ပတ်လေး နာနေတာကို အစ်ကိုလိုးခဲ့တဲ့ စောက်ပတ်လေးဆိုပြီး ဒီနေရာလေးကို အစ်ကိုမက်မက်မောမော လိုးခဲ့တာပဲဆိုပြီး ဖီးလ်လေးနဲ့ယှဉ်ပြီး နာနေတာလေးကို ခံစားကာ ကြည်နူးနေတော့ ဝေဒနာတစ်ရပ်ရယ်လို့ မခံစားမိသေးပေ။ အခုမိုးလင်းတော့မှ သူ့ဟာလေးသူကြည့်ပြီး အေးနှင်း ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ ဖြစ်နေသည်။ တစ်ခါမှ မကြုံဖူးတော့လဲ ဘာတွေထပ်ပြီး ဖြစ်လာအုံးမလဲဟု တွေးပြီး ထိတ်လန့်မိပြန်၏။ ဆေးခန်းသွားပြဖို့တော့ ဘယ်နည်းနဲ့မှ မဖြစ်နိုင်ပါ။ အတော်အတန် စဉ်းစားလိုက်တော့မှ နည်းလမ်းလေးတစ်ခုကို ဝေဝေဝါးဝါးလေး သိလိုက်ရသည်။ အိမ်တွင် ထွန်းရွှေဝါ ဒဏ်ကြေလိမ်းဆေး ရှိသည်။ ခြေထောက်တွေ လက်တွေ တခြားကိုယ်အင်္ဂါအစိတ်အပိုင်းတွေ ထိခိုက်မိ၍ နာကျင်ယောင်ယမ်းလျှင်တော့ ထွန်းရွှေလိမ်းလျှင် ပျောက်သွားသည်။ အေးနှင်း ဘာမှ သိပ်ပြီးမစဉ်းစားတော့ပဲ အစ်မဖြစ်သူ အေးသင်း၏ အိပ်ယာဘေးမှာ တုံးလုံးပက်လက်လေးဖြစ်နေသော ထွန်းရွှေဝါဆေးပုလင်းကိုယူ၍ နံရံကိုမှီကာ ခပ်လျှောလျှောလေးထိုင်၍ ပေါင်နှစ်ချောင်းထောင်ကာ ကားရင်းဆေးလူးနေမိသည်။ သူတို့ ညီအစ်မနှစ်ယောက်ကို အေးသင်း၊ အေးနှင်းဟူ၍ အမည်ပေးထားသည်။ “ဟယ်….အေးနှင်း ဘာဖြစ်လို့လဲ” “ဟာ မမ ….ဘာ….ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး” အေးနှင်း ပေါင်နှစ်လုံးကိုစေ့၍ ထဘီကို ကမန်းကတန်း ဆွဲချလိုက်ပြီး ခါးကိုပတ်ပြီး ထိုင်ပစ်လိုက်မိသည်။ မမ၏မျက်နှာက နင်ပြောတာ ငါမယုံပါဘူးအေ ဆိုသည့် မျက်နှာပေးမျိုးဖြင့် အေးနှင်းကို ကြည့်သည်။ “အေးနှင်းကလဲ….ညီအစ်မချင်းပဲဟာ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောပေါ့ ဒါမှလည်း ဝိုင်းပြီးလုပ်ပေးနိုင်မှာ” “အာ….မမကလဲ ခုံစောင်းနဲ့ဆောင့်မိလို့ ဒီမှာ နာရတဲ့ကြားထဲမှာ ဘာတွေမှန်းလဲမသိဘူး လာပြောနေတယ်” ထွန်းရွှေဝါဆေးပုလင်းကို အေးသင်း၏ အိပ်ယာပေါ်တင်လိုက်ပြီး ခြေကိုဆောင့်နင်း၍ ထွက်လာခဲ့မိသည်။ အငယ်ဆုံးတွေရဲ့ စရိုက်ကဒီလိုပဲ ဆိုးတတ်သည်။ အေးနှင်း မမအေးသင်းကို သိပ်ပြီး အစာမကြေချင်။ ရှင်းရှင်းပြောရရင် သူဒီလိုဖြစ်တာ မမအေးသင်းကြောင့် မမကြောင့် ဖြစ်သည်။ တနေ့ညက မမအေးသင်းလေ သူ့ရည်းစား ခင်မောင်အေးနဲ့ ချိန်းတွေ့တယ်။ ချိန်းတွေ့တဲ့နေရာက သိပ်ပြီး ဝေးဝေးလံလံမဟုတ်ဘူး။

သူမတို့အိမ်တွင်ပင် ဖြစ်သည်။ တနည်းအားဖြင့် ပြောရရင် ခင်မောင်အေးက အိမ်ကို မကြာခဏ လာတတ်သည်ဟုလည်း ပြောရင်ရသည်။ ကွာပါ့ အစ်ကိုထင်အောင်တို့နှင့်တော့ အိမ်ရှေ့လမ်းက ဖြတ်သွားလို့ “အိမ်ထဲဝင်အုန်းလေ”ဟု အေးနှင်းက ခေါ်ရင်တောင်မှ အစ်ကိုထင်အောင်က “မဝင်တော့ဘူး သွားတော့မယ်” ဆိုပြီး ဆက်လျှောက်သွားတတ်သည်။ မမအေးသင်းရဲ့ ရည်းစား ကိုခင်မောင်အေးကတော့ လူခြေတိတ်ချိန်ကျမှ ခြံထဲကို ရောက်လာတတ်သည်။ မမအေးသင်းနှင့်ခင်မောင်အေးတို့က ကြိုတင်ချိန်းထားပုံမရ။ ခင်မောင်အေးရောက်လာလျှင် သစ်ကိုင်းခြောက် သေးသေးလေးတွေကို သွပ်မိုးပေါ်ပစ်တင်၍ အသံပေးတတ်သည်။ ခဲလုံးလို လိမ့်ဆင်းသွားတာမျိုး မဟုတ်တော့ “ဖျောက်….ဖျောက်” ဆိုသော အသံလေးသာ ကြားလိုက်ရသည်။ ဒီအသံကြားပြီးပြီဆိုလျှင် မမအေးသင်းက အေးနှင်း အိပ်နေရာဖက်ကို လှည့်ကြည့်ပြီး အသာလေး အိပ်ယာပေါ်မှထကာ ခြံထဲဆင်းသွားတတ်သည်။ ဒီအခါမျိုးတွင် အေးနှင်း အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေပြီး အိပ်ယာထဲမှာ ငြိမ်ပြီးနေလိုက်သည်။ နောက်တော့ အေးနှင်း တကယ်အိပ်ပျော်သွားသည်။ သူတို့ခြံထဲတွင် ဘာတွေဖြစ်နေမှန်း မသိတော့ပေ။ တနေ့ကတော့ မိုးချုပ်မှ အေးနှင်း လက်ဖက်တွေ စားထားမိလို့ ညဖက်အိပ်မပျော်ပဲ ဖြစ်နေတုံး သွပ်မိုးပေါ်မှ တဖျောက်ဖျောက်အသံလေးတွေ ကြားလိုက်ရသည်။ အေးနှင်း အိပ်ချင်ယောင် ဆောင်နေသည်။ မမအေးသင်း ထွက်သွားပြီး ခဏလောက်ကြာမှ အေးနှင်း အိပ်ယာမှထပြီး မမအေးသင်း စေ့ထားပစ်ခဲ့သော နောက်ဖေးတံခါးမှ ခြံထဲသို့ဆင်း၍ စပ်စုမိသည်။ ခြံထဲရောက်တော့ အေးနှင်း သူမကိုယ်သူမ မှားများသွားပြီလားလို့ အထိတ်တလန့် တွေးလိုက်မိသည်။ တွေ့လိုက်ရသော မြင်ကွင်းက မသက်သာလှ။ မမအေးသင်းက မြေပြင်မှ နှစ်ပေကျော်ကျော် အမြင့်ပေါ်တွင် ပေါက်နေသော သရက်ပင်ခွကြားပေါ်သို့ သူ့ဗိုက်လေးကိုတင်ပြီး မှောက်ထား၍ လက်နှစ်ဖက်က ဘယ်ညာခွဲထွက်သွားသော သရက်ပင် ပင်စည်နှစ်ခုကို ကိုင်၍ အားပြုထားသည်။ ခါးအောင်ပိုင်းက ထဘီကို ခါးဆီသို့ဆွဲ၍ လှန်တင်ထားပြီး မမအေးသင်း၏ ဖင်ဖွေးဖွေးကြီးတွေက ပြောင်၍နေ၏။ ခင်မောင်အေး ဆိုတဲ့လူက နောက်ကနေ မမရဲ့ခါးသေးသေးလေးကို ကိုင်ပြီး နောက်ကိုပြူးထွက်နေတဲ့ မမပစ္စည်းထဲကို သူ့ဟာကြီးက ဝင်နေပြီး အားရပါးရကြီးကို လိုးဆောင့်နေသည်။

ဒီလောက်ကြီး ခင်မောင်အေးက အားရပါးရကြီး လိုးဆောင့်နေတာတောင်မှ မမအေးသင်းက အားရပုံမရ။ “ပြွတ်……ဖွတ်….ဗြစ်……ပြွတ်…..ဖွတ်…..ဖွတ်…ကျွတ်…ဆောင့်….ဆောင့်…ကိုမောင်….အားရအောင်လုပ်….ပြွတ်…..ပြွတ်……ဖွတ်….ဖွတ်…စွပ်…စွပ်….ပလွတ်..ဖွတ် အား….အင်း…အင်း….ဆောင့်စမ်းပါအုန်း….နာနာလုပ်” သူမ နောက်မှ ခင်မောင်အေးကို လည်ပင်းကြောလေးတွေထောင်အောင် သမင်လည်ပြန် လှည့်ကြည့်ရင်း အငမ်းမရပြောနေသည်။ မြင်လိုက်ရသည့် တခဏအတွင်းမှာပင် အပျိုရိုင်းမလေး အေးနှင်း၏ သွေးသားတွေက ဟုန်းကနဲထ၍ သောင်းကျန်းလာသည်။ သဲသဲမဲမဲ ဝင်လိုက်ထွက်လိုက်ဖြစ်နေသော ခင်မောင်အေး၏ လီးကြီးကို ငေးကြည့်မိရင်း အေးနှင်း၏ဒူးဆစ်လေးတွေက မခိုင်ချင်တော့ တဆတ်ဆတ်ဖြစ်လာသည်။ ပြီးတော့ အေးနှင်း စောက်ခေါင်းထဲက ယားတက်လာပြီး အရည်လေးတွေ လှိမ့်ဆင်းလာသည်။ စိတ်တွေ အဆမတန် ထနေပုံရတဲ့ စောက်ပတ်ဖောင်းဖောင်းမို့မို့ကြီးထဲကို ဒုတ်ကနဲ ဒုတ်ကနဲ စိုက်စိုက်ဝင်နေတဲ့ ကိုခင်မောင်အေး၏ လီးကြီးက အရည်တွေစိုရွှဲပြီး ပြောင်တင်း၍နေသည်။ အေးနှင်း မျက်တောင်ပင် ခတ်မိသလား၊ မခတ်မိလား မသိတော့။ ကြည့်ရင်း ပွဲက ကြမ်းသထက် ကြမ်းလာသည်။ အေးနှင်း ဒူးတွေတုန်ပြီး အာခေါင်တွေခြောက်ကာ ရင်ထဲတွင်လှိုက်၍ မောလာသည်။ အေးနှင်း ဆက်ပြီး ရပ်ကြည့်နိုင်စွမ်း မရှိတော့ပေ။ ဒါကြောင့် အိမ်ပေါ်သို့ ပြန်တက်ခဲ့ပြီး အိပ်ယာထက်သို့ ခြေပစ်လက်ပစ် လှဲချလိုက်မိသည်။ အိပ်ယာပေါ်တွင် ပက်လက်လေး နေရင်းနဲ့ အေးနှင်းမျက်လုံးထဲမှာ မမအေးသင်းနှင့် ကိုခင်မောင်အေးတို့ ဆော်နေကြသည့် မြင်ကွင်းက တစ်ဖန်ပြန်လည်လို့ မြင်ယောင်လာမိပြန်သည်။ မမအေးသင်းကလည်း သူကိုယ်တိုင်ကကို ရွထကာ ကိုခင်မောင်အေး၏ ဆောင့်လိုးချက်များကို အံကြိတ်ခံရင်း ညည်းညူနေပြန်တော့ အေးနှင်းမှာလည်း သူတို့အတွဲလို ဖြစ်ချင်စိတ်တွေ နိုးထလာရသည်။ မမအေးသင်း တစ်ယောက်တည်း ရည်းစားရှိသည်မဟုတ်။ အေးနှင်းမှာလည်း ရည်းစားရှိသည်။ ဒီခံစားချက်ကြောင့်ပင် အေးနှင်းတစ်ယောက် မိန်းကလေးတန်မဲ့ အရှက်ကိုမငဲ့ကွက်ပဲ မနေ့က အစ်ကိုထင်အောင်ဆီ ရောက်ခဲ့ရတာ ဖြစ်လေတော့သည်။ အေးနှင်းတစ်ယောက် အစ်ကိုထင်အောင်ကို မျက်နှာပူမိတာ အမှန်ပင်ဖြစ်သည်။ အပျိုလေး၏ ပထမဆုံး အတွေ့အကြုံဆိုတော့လဲ အေးနှင်းရှက်မိသည်။ နောက်ပြီးတော့ အေးနှင်းက အိန္ဒြေမဲ့ပြီး ကို့ကို နှုးဆွခဲ့တာ မဟုတ်လား။

တစ်နေ့တည်းနှင့် အေးနှင်း၏ပစ္စည်းလေးက မူလနဂိုအတိုင်း ပြန်၍ဖြစ်သွားသည်ဆိုပေမယ့် အေးနှင်း ကို့ကို ရှောင်နေခဲ့သည်။ တစ်ရက်မှ နှစ်ရက် နှစ်ရက်မှ သုံးရက် ကိုတို့အိမ်ဖက်ကို မသွား။ ကိုကလည်း အေးနှင်းကို ရှိန်နေပြီး မျက်နှာမပြဘူး။ ဒီမှာ အေးနှင်းတစ်ယောက် နောက်ပိုင်းတော့ အနေရအထိုင်ရ ခက်လာသည်။ အေးနှင်း အခုခံစားနေရတဲ့ဝေဒနာက နာကျင်သော၊ ယောင်ယမ်းခြင်း ဝေဒနာထက် ပိုဆိုးသည် ပိုပြီး ခံရခက်သည်။ အရည်လေးတွေ တစိုစိုဖြစ်နေသည်။ ကို့ကို မတွေ့ရတာ ၃ရက်မှ ၄ရက်ထိ ရောက်လာတော့ အေးနှင်းစိတ်ထဲ ဒေါသစိတ်လေးတွေ ပွားလာသည်။ သူကြင်မှ ကိုယ်ကြင်ပဲ သူကဘာမို့လို့လဲ။ သူမလာသမျှ ငါ့ကိုဘယ်တော့မှ မတွေ့ရဘူး။ ငါတော့ သူ့ဆီ ဘယ်တော့မှ မသွားဘူးဟု ဒေါသအတွေးလေးတွေ ဝင်လာပြီး ဝေဒနာကို ကြိတ်မှိတ်ပြီး ခံစားနေမိသည်။ ဒီကြားထဲ မမအေးသင်းကလဲ တမှောင့် အကိုထင်အောင်တို့ အိမ်ခေါင်းရင်းမှ တင်တင်တို့အိမ်တွင် အလှူရှိ၍ ဝိုင်းလုပ်ရန် အေးနှင်းကိုပါ ခေါ်နေသည်။ “မလိုက်ချင်ဘူး မမရာ မမဖာသာ သွားပေါ့” “အေးနှင်း အိမ်မှာတစ်ယောက်တည်း ဖြစ်နေမှာပေါ့” “မမကလဲ ဖြစ်ဖြစ်ပေါ့….အိမ်ကတံခါး ပိတ်ထားရင် လုံနေတာပဲဟာ….ခါတိုင်းလဲ….မမသွားရင် အေးနှင်းတစ်ယောက်တည်း နေတာပဲဟာကို” “အေးနှင်းကလဲကွာ မမက မိုးလင်းမှပြန်လာမှာ” “ဟင့်အင်းကွာ….ဟင့်အင်း…မလိုက်ချင်ဘူး” “ကဲ….မယ်မင်းကြီးမ မလိုက်ချင်လဲနေတော့….မမဖာသာဘဲ သွားလိုက်တော့မယ်” “အဲ့ဒါ ပြီးတာပဲဟာကို” “အေးပါ….အေးပါ ဟုတ်ပါတယ်” “တံခါးတွေတော့ သေချာပိတ်အိပ်” “သွားမယ့်ဟာ သွားစမ်းပါမမရာ” အေးနှင်း မျက်စောင်းထိုး၍ နှုတ်ခမ်းစူရင်း စိတ်မရှည်သလိုလုပ်ကာ ပြောလိုက်သည်။ အေးနှင်း၊ အေးသင်းတို့၏ မိဘနှစ်ပါးမှာ များသောအားဖြင့် အိမ်တွင်မရှိတတ်။ အေးနှင်းတို့အဖေက ပြည်တွင်းရေကြောင်း သင်္ဘောမှာ စက်ဆရာဆိုတော့ အမေကပါ အဖေ့သင်္ဘောနှင့် လိုက်နေတတ်သည်။ တစ်လမှ တစ်ခါလောက်သာ သင်္ဘောနားရက်မှ အိမ်သို့ ပြန်လာတတ်လေသည်။ အိမ်တွင်က အေးသင်းနှင့် အေးနှင်တို့ညီအစ်မ နှစ်ယောက်တည်းသာ ကျန်ရစ်ခဲ့ရတာဖြစ်သည်။ ညနေစာစားပြီး နဲနဲမှောင်မှ မမအေးသင်းတစ်ယောက် အလှူအိမ်သို့ ထွက်သွားခဲ့သည်။ မမအေးသင်းထွက်သွားပြီးတော့ အေးနှင်းက အိပ်ယာထဲတွင်လှဲကာ ဝတ္ထုဖတ်နေသည်။ အချစ်ဝတ္ထုတွေကို ကြိုက်‌သော အေးနှင်းတစ်ယောက် ဖတ်နေသောဝတ္ထုစာအုပ် တစ်ဝက်မကျိုးခင်မှာပင် ရည်းစားဖြစ်သူ ထင်အောင်ကို သတိရလာသည်။

ဒီရက်တွေထဲ သူမခံစားနေရသော ကာမဆန္ဒဝေဒနာကလည်း အေးနှင်း အချစ်ဝတ္ထုကို ဖတ်နေခြင်း၊ အိမ်ကြီးတစ်လုံးထဲတွင် တစ်ယောက်တည်း လွတ်လွတ်လပ်လပ်ဖြစ်နေခြင်း၊ ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံး တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်နေခြင်းတို့ကို အားပြု၍ အေးနှင်း၏ တစ်ကိုယ်လုံးရှိ သွေးသားတွေကို ဆူပွက်အောင် လှုပ်ရှားလာစေသည်။ အေးနှင်း ထင်အောင်ကို ဒေါသဖြစ်လိုက်မိသည်။ လက်ထဲမှ ဝတ္ထုစာအုပ်ကို ဘုန်းကနဲ ဘေးသို့ပစ်ချလိုက်ပြီး စားပွဲတင်နာရီလေးကို လှမ်း၍ကြည့်လိုက်မိသည်။ ည(၁၀)နာရီတောင် ထိုးတော့မှာပဲ သူမဝတ္ထုဖတ်တာ အချိန်မနည်းတော့။ အေးနှင်း အိပ်ယာမှထ၍ မီးပိတ်ပြီး ခြင်ထောင်ချကာ ခြင်ထောင်ထဲ ဝင်လိုက်သည်။ ခံစားနေရသော ဝေဒနာခံစားချက်ကို ကြိတ်မှိတ်ခံစား၍ အေးနှင်း အိပ်ပျော်အောင် ကြိုးစားသည်။ အချိန်တော်တော်လေး ကြာသွားသည်အထိ အေးနှင်း အိပ်၍ပင် မပျော်နိုင်ဖြစ်နေသည်။ “ဖျောက်….ဖျောက်….ဖျောက်ဖျောက်”ဆိုတဲ့အသံ ကြားလိုက်ရသည်နှင့် အေးနှင်းတစ်ယောက် ခေါင်းနပမ်းကြီးကာ ရင်တွေ တဒိန်းဒိန်းခုန်သွားသည်။ သစ်ကိုင်းခြောက် သေးသေးလေးများ သွပ်မိုးပေါ်သို့ ကျလာသည့်အသံ မဟုတ်ပါလား။ ခြံထဲသို့ မမ အေးသင်းရည်းစား ခင်မောင်အေး ရောက်လာပြီး အချက်ပေးလိုက်သည့်အသံ ဖြစ်သည်။ အေးနှင်း ရင်တွေခုန်ပြီး စိတ်တွေဗြောင်းဆန်အောင် လှုပ်ရှားလာသည်။ ခင်မောင်အေး ရောက်လာပြီ အိမ်မှာက မမအေးသင်းက မရှိပေ။ သူမ အလှူအိမ်သွားမှာကို မပြောထားလို့လား။ အဲ… ဘယ်လိုပြောဖြစ်ပါ့မလဲ ခင်မောင်အေးက စက်ရုံအလုပ်လုပ်နေပြီး နှစ်ရက်ဆင်း တစ်ရက်နားရသော အလုပ်ဆိုတော့ ခုညမှ အိမ်ကိုပြန်လာပြီး ရည်းစားထံ ပြေးလာဟန်တူသည်။ “ဖျောက်….ဖျောက်….ဖျောက်….ဖျောက်” မမအေးသင်း မနိုးသေးဘူးထင်၍ ထပ်ပြီး အချက်ပေးတာဖြစ်သည်။ ဟိုတနေ့က သူမတွေ့ခဲ့ရသည့် ခင်မောင်အေးနှင့် မမအေးသင်းတို့၏ မြင်ကွင်းကို အေးနှင်း ပြန်၍မြင်ယောင်လာပြီး မူလခံစားနေရသော ဝေဒနာပေါ်တွင် ထပ်ဆင့်ကာ သွေးသားဆူပွက်မှုတို့က အဆမတန်ခံစား၍ လာရသည်။ အရည်လေးတွေက ဆက်တိုက်ဆိုသလို စိမ့်ထွက်ကျလာသည်။ အေးနှင်း ကောက်ကာငင်ကာ ထထိုင်လိုက်ပြီး ခြင်ထောင်ကိုဖွင့်၍ ထွက်လိုက်သည်။ခြင်ထောင်အပြင်ရောက်တော့ ထရပ်ရန် ကြမ်းပြင်သို့ လက်တစ်ဖက် ထောက်လိုက်ပြီးမှ အေးနှင်း နဲနဲတွေ၍ ရပ်နေပြီးမှ အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကို ကိုက်လိုက်ပြီး ဆတ်ကနဲထရပ်လိုက်ကာ အခန်းအပြင်သို့ လျှောက်လာခဲ့သည်။

အိမ်နောက်ဖေးတံခါးကို ဖွင့်ကာ ခြံထဲသို့ ဆင်းလိုက်လေသည်။ အပြင်ဖက်မှာက လမိုက်ညမို့ မှောင်မဲနေသည်။ အမြဲသွားလာ လှုပ်ရှားနေသည့် မိမိအိမ်ရှိရာ ခြံဝန်းကိုတော့ အေးနှင်း အခက်အခဲမရှိ သွားလိုရာသို့ လျှောက်လာနိုင်သည်။ အမှောင်ထဲတွင် မျက်စေ့ကလဲ နဲနဲကျင့်သားရလာသဖြင့် ခြံထဲကို မသဲမကွဲလေး မြင်လာရသည်။ အိမ်ဘေးရှိခြံထဲတွင် သရက်ပင်ဘေး၌ ငုတ်တုတ်ထိုင်၍ စောင့်နေသော ခင်မောင်အေးကို အေးနှင်း ရေးရေးလေး မြင်လာရသည်။ အေးနှင်း၏တကိုယ်လုံး ဖိန်းရှိန်း၍ တက်လာပြီး ရင်တွေ တဒိန်းဒိန်း ပိုခုန်လာသည်။ ဆုံးဖြတ်ပြီးလျှင် နောက်ဆုတ်တတ်သူတွေထဲမှာ အေးနှင်းမပါ။ ခင်မောင်အေးကို တွေ့လိုက်ရသည်နှင့် ရပ်တော့မလို ဖြစ်သွားသော သူမ၏ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကို အားယူ၍ ထပ်လှမ်းလိုက်ပြီး ခင်မောင်အေး၏ ရှေ့မှ ဖြတ်ကနဲလျှောက်ကာ သရက်ပင်ခွကြားကို မျက်နှာမူ၍ အေးနှင်း ရပ်လိုက်သည်။ အေးသင်း ဆင်းလာမည်ဆိုသော အသိဖြင့် စောင့်နေသော ခင်မောင်အေးမှာ အေးနှင်း သူ့နားသို့ရောက်သည်နှင့် အေးနှင်းမှန်းသိပြီး အနားမှပန်းခြုံထဲ လှည့်ဝင်မည်အလုပ် သူအနီးကပ်မြင်လိုက်ရသော အေးနှင်း၏မျက်နှာ၌ တဏှာခိုးတွေဝေပြီး အမ်းတန်းတန်းဖြစ်နေကာ နီမြန်းနေသည်ကို သိလိုက်ပြီး ပန်းခြုံထဲ ခေါင်းတိုးဝင်ပြီးကာမှ ခင်မောင်အေးမှ အေးနှင်းဖက်သို့လှည့်၍ ကြည့်သည်။ သူကြည့်လိုက်မိသော ခဏမှာပင် အေးနှင်းက သရက်ပင်ခွကြားသို့ သူမ၏ဗိုက်ကလေးကို မှောက်၍ ကုန်းလိုက်သည်ကို တွေ့မြင်လိုက်ရသည်။ ခင်မောင်အေး နောက်သို့ပြန်လှည့်၍ မတ်တပ်ရပ်လိုက်စဉ်မှာပင် အေးနှင်းက ကုန်းရက်သားလေး သူမ၏ထဘီလေးကို ခါးဆီသို့လှန်၍ တင်လိုက်သည်ကို တွေ့လိုက်ရပြီး ခင်မောင်အေးတစ်ယောက် အေးနှင်း၏နောက်နားသို့ ရောက်မှန်းမသိ ရောက်၍သွားသည်။ ကိုယ့်ချစ်သူလည်းမဟုတ်ပဲ တစိမ်းယောက်ျားတစ်ယောက်ရှေ့၌ ဖင်ကုန်းပေးပြီး ထဘီကိုပါ လှန်ပေးလိုက်ကာ လိုးတော့မည့်အရေးကို စောင့်မျှော်နေရသော အေးနှင်း၏ရင်တွေမှာ တလှပ်လှပ်ဖြစ်ကာ တကိုယ်လုံးက သွေးသားတွေ ဗြောင်းဆန်နေပြီး အသားလေးတွေပင် တဆတ်ဆတ်တုန်၍ နေပေသည်။ ကာမရှေ့ပြေး အရည်တို့ကလည်း ပေါင်တွင်းသား နှစ်ဖက်ပေါ်သို့ပင် လိမ့်ဆင်းကျလာကြသည်။ ခင်မောင်အေး စားရကံကြုံတော့ မုတ်ဆိတ်ပျားစွဲပြီး အေးသင်းကို လိုးဖို့စောင့်နေရင်း ထချင်တိုင်းထနေသော သူ့လီးကြီးကို ဝတ်ထားသော ပုဆိုးကိုလှန်တင်၍ ခါးတွင်ပြန်ညှပ်ကာ ထုတ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့မှ ကားကားတစ်တစ်ဖြစ်နေသော အေးနှင်း၏ဖင်နှစ်လုံးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ညှပ်၍ ကိုင်လိုက်သည်။ အေးနှင်းဆီမှ သက်ပြင်းသေးသေးလေးတစ်ချက် ချသံကို ကြားလိုက်ရသည်။

အေးနှင်း၏ တင်သားအစုံက မာပြီးကျစ်နေသည်။ အေးသင်း၏ တင်သားတွေလို အိစက်၍မနေ။ သူမကြာခဏ လိုးလိုးနေသဖြင့် အေးသင်း၏တင်သားတွေက အတန်ငယ်ပျော့နေပြီ။ ခင်မောင်အေး လက်ဖဝါးတစ်ဖက်ကို ပက်လက်လှန်၍ အေးနှင်း၏ ပြူးထွက်နေသော စောက်ပတ်ကြီးကို အောက်မှနေ၍ ပင့်ကိုင်လိုက်သည်။ အေးနှင်းကိုယ်လေး တွန့်ကနဲဖြစ်ကာ ဖင်လေးရမ်းသွားသည်။ အရည်တွေက မတရား ရွှဲနေပြီ။ အေးနှင်းဆီမှ သက်ပြင်းချသံလေး တစ်ချက် ကြားလိုက်ရပြန်သည်။ အေးနှင်း၏ စောက်ပတ်ကို စိုစွတ်နွေးထွေးစွာ ထိတွေ့မိလိုက်ကာမှ ခင်မောင်အေး၏ စိတ်တွေက ပိုပြီး ဗလောင်ဆူလာသည်။ ခင်မောင်အေး သူ့လီးကိုကိုင်ကာ တေ့လိုက်ပြီးမှ မွှန်လာသော ကာမစိတ်တွေကြောင့် လီးကိုဆောင့်၍ သွင်းလိုက်သည်။ “ပြွတ်….ဖွတ်…အား….အား” လီးက တစ်ခါတည်း အဆုံးဝင်မသွားပဲ အပြင်တွင် လက်နှစ်လုံးလောက် ကျန်နေသေးသည်။ ဒါကို ဆက်မသွင်းသေးပဲ ခဏရပ်လိုက်သည်။ “အေးနှင်း…သိပ်နာသွားလား” “ဟင့်အင်း….ကြပ်တာပဲ ရှိတယ်” အေးနှင်းစိတ်တွေ ဘယ်လိုမှ မအောင့်အီးနိုင်တော့ပဲ ဖင်ကြီးကိုနောက်သို့ တွန်းပို့ရင်းပြောသည်။ ခင်မောင်အေးက အေးနှင်း၏ခါးလေးကို ဆွဲ၍ တစ်ချက်ခြင်း ဆောင့်လိုးသည်။ “ပြွတ်….ဖွတ်….ပြွတ်….ဖွတ်….ပလွတ်” “ကျွတ်….ကျွတ်….ကျွတ်…အင်း….အင်း” လိုးနေရင်း အေးနှင်းဆီက မသဲမကွဲငြီးသံလေးတွေ ကြားနေရတာ ခင်မောင်အေးအဖို့ ပို၍အရသာတွေ့လှသည်။ အေးသင်းကတော့ ဒါမျိုးမဟုတ် အံကြိတ်ပြီး နှုတ်ခမ်းနှစ်ခု တင်းတင်းစေ့ကပ်ကာ ခံသည်။ လူကြားမှာ စိုးတာလဲပါသည်။ ပြီးတော့ လီးတစ်ဆုံး ဝင်သွားကတည်းက အေးနှင်း၏ စောက်ပတ်အတွင်းထဲမှ ဆွဲငင်ရစ်ပတ်အားက ပြင်းထန်လှသည်။ ဒီလို တမူထူးတဲ့ အရသာတွေ ထူးခြားလာတော့ ခင်မောင်အေး၏ ဆောင့်ချက်တွေက ပို၍စိပ်လာသည်။ သရက်ပင်ခွကြားမှာ မှောက်ထားသော အေးနှင်း၏ကျောပြင်လေး ကော့ကော့ပြီး ထောင်ထောင်သွားရသည်ထိ ဆောင့်ချက်တွေက ပြင်းထန်လာသည်။ “ပြွတ်….ဖွတ်….ပြွတ်….ဖွတ်….ပလွတ်” “ကျွတ်….ကျွတ်….ကျွတ်…အင်း….အင်း” “အား….အား…..အင်း…အင်း…..လုပ်… အမလေး….လုပ်…လုပ်ပါ” အေးနှင်း ပြီးလုပြီးခင်ဖြစ်လာပြီ ဆိုတာကို ခင်မောင်အေး သိလိုက်ပြီး ခပ်စိတ်စိတ်လေး ဆောင့်ပစ်လိုက်သည်။ ထင်အောင်လိုးတာကို ခံရတုန်းကထက် အများကြီး ပိုပြီးအရသာရှိလှသည်။ ဒီတုန်းက အစိမ်းသက်သက် ဖြစ်နေတာကလည်းတစ်ကြောင်း၊ ထင်အောင်ကလည်း မိန်းမလုပ်ဖူးပုံမရသေး၊ လိုးချက်တွေက ထိထိမိမိမရှိလှ။ အခုတော့ အတွေ့အကြုံများလှသော ခင်မောင်အေး၏ လိုးဆောင့်ချက်တွေအောက်ဝယ် အေးနှင်း ဘယ်လိုမှ မအောင့်နိုင်တော့ဘဲ အားနဲ့ဖင်ကြီးတွေကို နောက်သို့ ခပ်ပြင်းပြင်း ပြန်ဆောင့်ပြီး အဆုံးသတ်လိုက်သည်။

အေးနှင်း ပြီးသွားမှန်းသိတော့ ခင်မောင်အေးက ခပ်ဖြေးဖြေး တစ်ချက်ခြင်း ဆောင့်ပေးသည်။ အေးနှင်း အရသာရှိလှသည်မှာ မပြောပါနဲ့တော့။ အရသာရှိလှပေမယ့် သရက်ပင်ခွကြားမှ မှောက်ပြီးခံရတော့ သိပ်ပြီး ဇိမ်မတွေ့လှပေ။ သရက်ပင်ခွကြားတွင် မှောက်၍ကုန်းထားသော အေးနှင်းခါးကို ဆန့်၍ ဗြုန်းကနဲ မတ်တပ်ရပ်လိုက်တော့ ခင်မောင်အေး၏လီးက အလိုအလျှောက် ကျွတ်သွားသလို ခါးသို့လှန်တင်ထားသော သူမ၏ထဘီလေးကလည်း အလိုအလျှောက် အောက်သို့ပြန်ကျ၍ အေးနှင်း၏အောက်ပိုင်းကို ဖုံးအုပ်သွားသည်။ အေးနှင်းကို ခင်မောင်အေး နားမလည်နိုင်စွာ ကြည့်လိုက်သည်။ သူ့ပုဆိုးကို ပြန်ပြီး မဖုံးမိသေး။ မပြီးသေးသော ခင်မောင်အေး၏လီးကြီးက အရည်တို့ဖြင့် ပေပွကာ မတ်တောင်နေသည်မှာ အသဲယားစရာ ကောင်းလှသည်။ မျက်လုံးစွေ၍ အေးနှင်းက ခင်မောင်အေး၏အောက်ပိုင်းကို ကြည့်လိုက်သည်။ “လာ….အစ်ကိုမောင် အိမ်ပေါ်သွားရအောင်” အေးနှင်းက သူမဖာသာ တစ်ယောက်တည်း ပြောသလို ခင်မောင်အေးကို မကြည့်ပဲပြောပြီး လှမ်းထွက်သွားသည်။ ရပ်နေသော ခင်မောင်အေး၏ ခြေထောက်တွေက ဗြုံးကနဲ မလှုပ်မရှား တွေဝေနေပုံရသည်။ “အိမ်မှာ ဘယ်သူမှမရှိဘူး အစ်ကိုမောင်” ဒီတော့မှ ခင်မောင်အေး၏ ခြေထောက်တွေက လှုပ်ရှား၍လာသည်။ ရှေ့မှသွားနေသော အေးနှင်း၏နောက်သို့ ခင်မောင်အေး လိုက်လာသည်။ အိမ်ပေါ်ရောက်တော့ အေးနှင်း အိပ်ခန်းထဲထိ သွားမနေတော့ပဲ မီးဖိုဆောင်ကြမ်းပြင်မှာပင် ထိုင်၍လှဲချလိုက်သည်။ ခင်မောင်အေး သူမဘေးသို့ ရောက်လာပြီး ထိုင်ချလိုက်ရာမှ အေးနှင်း၏ ထဘီလေးကို လှန်တင်လိုက်သည်။ အေးနှင်း မျက်လုံးလေးမှိတ်ပြီး ငြိမ်ခံနေသည်။ ပြီးတော့ ခင်မောင်အေး သူမ၏စောက်ပတ်လေးကို တရွရွ ကိုင်တွယ်ပွတ်သပ်လိုက်သည်။ အေးနှင်း ပေါင်နှစ်လုံးကို ဆွဲထောင်လိုက်သည်။ ဟာလာဟင်းလင်း ဖြစ်နေပေမယ့် စောက်ပတ်ကအဝလေး ဟနေမယ်ဆိုတာ အေးနှင်း သိသည်။ “လိုးတော့မယ်နော်…. အေးနှင်း” အေးနှင်း နားထဲပူသွားပြီး တစ်ကိုယ်လုံး ဖိန်းရှိန်းသွားသည်။ စောစောက အေးနှင်း၏ဟာလေးကို သူတရွရွကိုင်ကြည့်နေကတည်းက အေးနှင်း စိတ်တွေပါလာနေပြီ ဖြစ်သည်။ ပေါင်နှစ်လုံးကို ထပ်ပြီးကားကာ ဖင်လေးကိုပွတ်ပေးရင်း စောက်ဖုတ်လေးကို ပိုခုံးမောက်အောင် လုပ်ပေးလိုက်သည်။ ခင်မောင်အေးလီးထိပ်ကြီးက စောက်ပတ်လေးကို ပွတ်တိုက်ဆော့ကစားပြီးမှ စောက်ခေါင်းဝလေးကို တေ့လိုက်သည်။ အေးနှင်း အသက်အောင့်ထားမိသည်။

ခင်မောင်အေး ဖင်ကြီးကိုကော့၍ လီးကိုဖိသွင်းသည်။ စောက်ခေါင်းထဲသို့ ပြည့်ကြပ်စွာ တင်းတင်းကြီးပင် ဝင်လာသော လီးကြီး၏အရသာကို ခံစားရင်း အေးနှင်း၏ မျက်ဝန်းတွေထဲတွင် ထင်အောင်ကို မြင်ယောင်နေမိသည်။ ချစ်သူထင်အောင်ကို သတိရနေမိသည်။ အေးနှင်း မှားများ မှားသွားပြီလား မသိဘူး၊ အချစ်ကို မျက်ကွယ်ပြု၍ အေးနှင်း သွေးသားဆန္ဒကို ရှေ့တန်းတင်ခဲ့လေသည်။ တင်းကနဲဝင်လာသော လီးကြီး၏အရသာ အတွေ့က အေးနှင်း၏ တကိုယ်လုံးကို ဖျင်းကနဲ လွှမ်းခြုံရစ်သိုင်း၍ သွားသည်။ အေးနှင်း လက်ကလေးများက ခင်မောင်အေး၏ ကျောပြင်ကို အလိုလျှောက် ဖက်တွယ်လိုက်မိသည်။ အေးနှင်း ဖင်လေးကို ကော့ထားရင်း တင်းတင်းလေးနေသဖြင့် စောက်ဖုတ်လေးက ခုံးမို့ဖောင်းကားနေသည်။ “ပြွတ်….ဖွတ်….ပြွတ်….ဖွတ်….ပလွတ်….စွပ်….ဖွတ်….အင်း…အင်း…အမလေး..လေး…အား….အင်း” အေးနှင်း ခင်မောင်အေးကို မချစ်မိသည်ကတော့ သေချာသည်။ ခင်မောင်အေး လိုးတာကိုခံရင်း ချစ်သူထင်အောင်ကိုပဲ မြင်ယောင်နေသည်။ ဒါပေမယ့် အေးနှင်း ခင်မောင်အေးကို တအားပြန်၍ ဖက်ထားပြီး ခင်မောင်အေး၏ပါးကိုပင် ခေါင်းထောင်၍ တစ်ချက်နမ်းလိုက်မိသေးသည်။ ဆောင့်အားနှင့် လိုးအားကောင်းလှသောကြောင့် မကြာမီမှာပင် အေးနှင်း မခံနိုင်အောင် ကျင်တက်အီဆိမ့်လာသည်။ ဖင်ကိုလူးလိမ့်၍ စကောဝိုင်းသလိုလုပ်ကာ ကော့ကော့ပေးလိုက်မိသည်။ ““ပြွတ်….ဖွတ်….ပြွတ်…ဗြစ်….အာ” အေးနှင်း၏ စောက်ခေါင်းထဲမှ အရည်များ ပွက်ကနဲ ပန်းထုတ်လိုက်သည်။ “ပြွတ်…ဒုတ်….ဖွတ်….ဖွတ်…ဗြွီ…အင်း” တခဏအတွင်းမှာပင် ခင်မောင်အေး၏ လီးထိပ်မှ ထွက်လာသောအရည်တွေက အေးနှင်း၏ စောက်ခေါင်းလေးအတွင်းဝယ် နွေးကနဲ နွေးကနဲဖြင့် အေးနှင်းကို ဆိမ့်ကျင်တက်သွားစေပါသည်။ ခင်မောင်အေးနှင့် အေးနှင်း လိုက်ပြေးသွားသည်ဟူသော သတင်းက ထင်အောင်၏အသဲကို ကျွဲခတ်သွားရုံမျှသာ မဟုတ် အေးသင်း၏ ရင်ဝကိုလည်း လှံချွန်စိုက်သကဲ့သို့ ခံစားလိုက်ရသည်။ ထင်အောင်က အေးနှင်း၏ရည်းစား၊ အေးသင်းဆိုတာက ခင်မောင်အေး၏ ရည်းစား၊ ပြီးတော့ အေးသင်းက အေးနှင်း၏အစ်မ အရင်းခေါက်ခေါက် ခင်မောင်အေးနှင့် အေးနှင်း ဘယ်လိုဖြစ်သွားကြသည်ကို အေးသင်းနှင့် ထင်အောင်တို့ နှစ်ယောက်စလုံး မစဉ်းစားတတ်အောင် ဖြစ်ကြရသည်။ အေးသင်းဆီ နှစ်ရက်ခြားတစ်ခါ လာနေကြ ခင်မောင်အေး မလာတာ နှစ်လကျော်အကြာမှာ အေးနှင်းကို ခိုးပြေးခြင်းဖြစ်သည်။ ဒီကြားထဲမှာ ခင်မောင်အေးက အေးသင်းကို တစ်ခါချိန်းခဲ့ဖူးသည်။ လာနေကြသူက ဘာကြောင့်ရောက်မလာသလဲဆိုတာ သိချင်သော အေးသင်းက ခင်မောင်အေး၏အိမ်ကို အရဲစွန့်၍ သွားတွေ့ခဲ့သည်။ ဟိုရောက်တော့ ကိုမောင် ဘာကြောင့်မလာသလဲဆိုသော မေးခွန်းကိုမမေးမိ၊ မတွေ့ရတာ ကြာပြီဖြစ်သောချစ်သူနှင့် အတိုးချပြီး ချစ်ခဲ့ကြသည်။

ဒါပေမယ့် ပြန်ခါနီးမှာတော့ နုံးချိနေသော အေးသင်း၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ဖေးမဖက်ငင်ကာ အိမ်ပေါက်ဝသို့ လိုက်ပို့ရင်း “ကို အေးသင်းဆီ လာဖို့မလွယ်တော့ဘူး။ အိမ်ကလူကြီးတွေက ညဘက်ဆို ကိုယ့်ကို အပျောက်မခံတော့ဘူး။ အခုလို အိမ်မှလူရှင်းတဲ့အခါ အေးသင်းကို လှမ်းပြီးချိန်းလိုက်ပါ့မယ်”ဟူသောစကားက အိမ်ပေါက်ဝရောက်ကာမှ ကို့လည်ပင်းကြီးကို အေးသင်း လှမ်းဖက်ပြီး နမ်းလိုက်မိသည်အထိ အေးသင်းကို အင်အားတွေဖြစ်စေခဲ့တာပါ။ အခုတော့ ဒီစကားက အေးသင်းကို ပျားရည်နဲ့ဝမ်းချခဲ့တာမှန်း အေးသင်း နောက်ကျစွာဖြင့် သိခဲ့ရပါပြီ။ “အခုတော့ ကိုရယ် အေးသင်း ဘယ်လိုနေရမ လဲ ဟင်”။ ထင်အောင်အိမ်သို့ အေးနှင်းရောက်လာပြီး ထင်အောင်အိပ်နေစဉ် ရောက်လာကာ အေးနှင်းက ဦးဆောင်၍ အချစ်ပွဲကို နွှဲခဲ့ကြသည်။ နောက်နေ့မှစ၍ အေးနှင်းအား ထင်အောင် မတွေ့မိတော့ပေ။ အေးနှင်း ရှက်နေတာပဲဖြစ်မည်။ ဒါဆို အေးနှင်းတို့အိမ်ဖက်ကို လျှောက်ပြီး အေးနှင်းကို သွားတွေ့ဖို့ ကောင်းပါ့မလား။ လူပျိုသိုးကြီး ထင်အောင် မဆုံးဖြတ်နိုင်။ ချီတုံချတုံ ဖြစ်နေသည်။ သူသွား၍ ရှက်နေသေးသော အေးနှင်း စိတ်တိုသွားလျှင် ခက်မည်။ ဒီအသက်အရွယ်ရောက်မှ ရည်းစားဦးရသော ထင်အောင်တစ်ယောက် ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ ဖြစ်နေသည်။ ပြီးတော့ တစ်ကယ်လို့များ သူနှင့်အေးနှင်း ဟိုတနေ့က တွေ့ခဲ့ဖြစ်ခဲ့ကြတာတွေကို တစ်နည်းနည်းနဲ့ လူကြီးတွေ သိသွားပြီး အေးနှင်း ဘာပြဿနာတွေ ဖြစ်မှန်းမသိ။ အကယ်၍ ဒီလိုဖြစ်နေတာမှန်ခဲ့ရင် သူရောက်သွားရင် အေးနှင်းအတွက်ပါ ပြဿနာက မသေးလှ။ ထင်အောင်၏ အတွေးတွေက သူ အေးနှင်းဆီ မသွားဖို့က များနေသည်။ ဒါကြောင့်လဲ ထင်အောင်ကို ငယ်ငယ်ကတည်းက သွေးကြောင်တဲ့ထင်အောင်လို့ သူငယ်ချင်းတွေက ပြောကြသည်။ ပြီးတော့ ငယ်ငယ်တုန်းကဆိုရင် သူငယ်ချင်းတွေက သူ့ကို စကြောက်ကြီးတဲ့။ နောက်ဆုံး ထင်အောင် တွေးမိတာကတော့ အရင်တစ်ခါကလည်း အေးနှင်း သူ့ဆီရောက်လာတာပဲ အခုလည်း အခြေအနေပေးရင် သူ့ဆီရောက်လာမှာပဲဟု တွေးကာ ဆုံးဖြတ်ပြီး အေးနှင်းအလာကိုသာ ထင်အောင် မျှော်နေမိတော့သည်။ အခုတော့ အေးနှင်းတစ်ယောက် ထင်အောင်ဆီ ဘယ်တော့မှ လာတော့မည် မဟုတ်တော့ပေ။ ထင်အောင်ထံ အေးနှင်းရောက်ခဲ့ပြီး ထင်အောင် လာလေနိုးနဲ့ မျှော်ခဲ့ပေမယ့်လည်း အေးနှင်းထံသို့ ထင်အောင် ရောက်မလာခဲ့ပေ။ ထန်းနို့က လှီးလိုက်မိပြီ အစရှိတနောင်နောင် သွေးသားတို့က ပကတိသွေးသားတွေ မဟုတ်တော့။

လူသွေးကို လျှာပေါ် တင်ယက်စုပ်လိုက်မိသော ကျားရိုင်းမလေးသဖွယ် ဖြစ်နေသည်။ အေးနှင်းက ငယ်ရွယ်နုပျိုသူမို့ မထိမ်းနိုင်၊ အစ်မဖြစ်သူ အေးသင်း၏ရည်းစား ခင်မောင်အေးတစ်ယောက် လာနေကြအတိုင်း ညဖက် ခြံထဲရောက်လာတော့ အိမ်မှာ မမအေးသင်းက မရှိ။ အလှူအိမ်သို့ သွားနေသည်။ မမအေးသင်းနှင့် ခင်မောင်အေးတို့၏ ပျော်ရွှင်မြူးတူး ချစ်ရည်လူးခဲ့ကြတာကိုလည်း အေးနှင်း မျက်ဝါးထင်ထင် တွေ့ရဖူးသည်။ အခု လတ်တလောမှာလည်း ကျားရိုင်းမလေး အေးနှင်း၏သွေးက ဆာနေသည်။ အစ်မအေးသင်း၏ ရည်းစား ခင်မောင်အေး စောင့်နေမည့်ခြံထဲသို့ အေးနှင်း ညသန်းခေါင်တွင် တစ်ယောက်ထဲ ဆင်းလာခဲ့သည်။ ပြီးတော့ အေးနှင်းတစ်ယောက် အသိဉာဏ်တွေ အရှက်တွေကို လွှင့်ပစ်လိုက်ပြီး မမအေးသင်း ကာမအရသာကို ခံစားနေကြ သရက်ပင်ခွကြား၌ မှောက်၍ကုန်းပေးလိုက်သည်။ အစ်မဖြစ်သူ အေးသင်းထက် တောင့်သော ချောသော ပို၍စွဲမက်ဖွယ်ရာကောင်းလှသော အေးနှင်းတစ်ယောက် သူ့ရှေ့သို့ စက်ရုပ်တစ်ရုပ်နှယ် လှမ်းလျှောက်ရောက်လာပြီး ဖင်လေးကုန်းကာ ထဘီလေးလှန်တင်လိုက်တာ မြင်လိုက်ရတော့ ခင်မောင်အေးမှာ ကျန်းမာသန်စွမ်းသော လူပျိုလူငယ်တစ်ယောက် မဟုတ်ပါလား။ ပြီးတော့ လာနေကျအတိုင်း ချစ်သူအေးသင်းထံ ရောက်လာပြီး ပြင်းပြသောဆန္ဒနှင့် အေးသင်းကို စောင့်နေခိုက်။ ဒီတော့ အေးနှင်းကို ဘယ်အလွတ်ပေးပါ့မလဲ။ သူဖြစ်ချင်သောဆန္ဒ၊ အေးနှင်း တောင့်တနေသော ဆန္ဒတွေကို တဝကြီး ဖြည့်ဆည်းလိုက်သည်။ အတွေ့အကြုံများက ထင်အောင်ထက် အစစအရာရာသာသော အတွေ့တို့တွင် နစ်မွန်းကာ အေးနှင်းတစ်ယောက် ခင်မောင်အေးကို အိမ်ပေါ်အထိ ခေါ်ခဲ့လေသည်။ တစ်ကြိမ်မှသည် အကြိမ်ပေါင်းများစွာ တစ်ရက်မှသည် ရက်ပေါင်းများစွာ နှစ်လတာ ကြာခဲ့သော ကာလဝယ် ကာမအတွေ့၌ နစ်ဝင်နေခဲ့သော အေးနှင်းတစ်ယောက် ခြောက်ခြားစရာကောင်းလှသော အိပ်မက်ကြောင့် အိပ်ပျော်နေရာမှ ဗြုံးကနဲ လန့်နိုးရသူလို အေးနှင်း တုန်လှုပ်ခြောက်ခြားသွားရသည်။ မိန်းမတို့ ဓမ္မတာ် မတွေ့ရတာ နှစ်လရှိသွားခဲ့ပြီ။ တတ်ကျွမ်းနားလည်သူကို တိုးတိုးတိတ်တိတ်ပြကြည့်တော့ ထင်သည့်အတိုင်း အဖြေကမှန်နေသည်။

အေးနှင်း ဘာလုပ်ရမလဲမသိ ပထမဆုံး ထင်အောင်နှင့် တစ်နေ့ခင်းလုံး အပျော်ကြူးခဲ့ကြသည်။ နောက် ခင်မောင်အေးနှင့် အကြိမ်ကြိမ်အဖန်ဖန်ဆိုတော့ ဘယ်သူ့လက်ချက်မှန်း အေးနှင်း ဝေခွဲဆုံးဖြတ်၍မရ။ ဒါပေမယ့် လက်ရှိက ခင်မောင်အေး ဒီတော့ မိန်းမသားပီပီ အေးနှင်းတစ်ယောက် ခင်မောင်အေးထံ မျက်ရည်ခံထိုး၍ ကိုမာင်ရင်သွေးလေး ငယ်လေးဆီမှာ ရှိနေပြီဆိုတဲ့ စကားလေးကို မရဲတရဲလေး တုန်ခိုက်စွာ မပွင့်တပွင့်လေး ဆိုလိုက်တော့ ခင်မောင်အေးတစ်ယောက် အေးနှင်းကို ခိုးပြေးလေတော့သည်။ အိမ်မှာက မိဘနှစ်ပါးရှိသည်မဟုတ် အစ်မကြီး အမိအရာဆိုသလို အေးသင်းတစ်ယောက် မျက်ရည်စက်လက်ဖြင့် မိဘတွေထံကိုလည်း အကြောင်းကြားရသည်။ ရပ်ရွာလူကြီးများမှ တဆင့် ခင်မောင်အေး၏ မိဘများထံလည်း ဆက်သွယ်ရသည်။ ညီမလည်းဆုံး၊ ချစ်သူလည်းဆုံး ပြီးတော့ သူတို့နှစ်ယောက်ကိစ္စကိုလည်း အေးသင်း မျက်ရည်စက်လက်ဖြင့် လိုက်လုပ်နေရသည်။ ထွေးနွယ်လောက်နာကျင်ခံစားနေရ တာ ဘယ်မှာရှိနိုင်ပါတော့မည်နည်း။ ညိုမောင်ကတော့ ယောကျၤားလေးအမာစား၊ အပျော့စားမဟုတ်။ ဒါပေမယ့် အေးနှင်းက ထင်အောင်အတွက် ရည်းစားဦး၊ ဒီတော့ ထင်အောင် ခံနိုင်ရည်မရှိ၊ မကြုံဖူးသောဝေဒနာကို လူးလှိမ့်နေအောင် ခံစားနေရသည်။ ဒီလိုကိစ္စမျိုးနှင့် ပတ်သက်၍ ယောက်ျားတွေမှာ ထွက်ပေါက်ကရှိပြီးသား အဲ့ဒါကတော့ ယမကာ ထွက်ပေါက်ပင်ဖြစ်သည်။ တသက်လုံး သောက်တတ်စားတတ်သူ မဟုတ်တော့ ထင်အောင်စိတ်က မရဲ ဒီတော့အိမ်သို့ ဝယ်လာပြီး ပုန်းလျှိုးကွယ်လျှိုး သောက်ရသည်။ အိမ်မှာကလည်း လူက များများစားစားရှိတာ မဟုတ်။ ထင်အောင့်အစ်ကိုဝမ်းကွဲ မြင့်မောင်နှင့် မရီးခင်သက်တို့ လင်မယားနှစ်ဦးသာ ရှိသည်။ မြင့်မောင်က လိုင်းကားမောင်းတော့ ညဥ့်နက်မှ ပြန်လာတတ်ပြီး မိုးမလင်းမှီ ထသွားတတ်သည်။ ဒီတော့ ထင်အောင်တစ်ယောက် လွတ်လပ်ချင်တိုင်း လွတ်လပ်၍နေသည်။ အမှန်တော့ ထင်အောင်တို့မိသားစုက နယ်တွင်နေတာဖြစ်သည်။ ထင်အောင်သာ အလုပ်လာရှာရင်း စက်ရုံတွင် အလုပ်ရကာ အစ်ကိုဝမ်းကွဲမြင့်မောင်၏ အိမ်မှာ နေတာဖြစ်သည်။ မြင့်မောင်မိန်းမ ခင်သက်ကလည်း သူတို့မြို့သူပင်ဖြစ်တော့ ထင်အောင်နှင့် ရင်းနှီးခင်မင်ပြီးသား ဖြစ်လေသည်။

မခင်သက်က သဘောကောင်းသည်။ အိမ်တွင် ထင်အောင်ကို အစစအရာရာ ဦးစားပေးသည်။ ထင်အောင်၏ အဝတ်အစားကအစ ခင်သက်လျှော်ပေးသည်။ စားစရာ ချက်ရင်လည်း အသဲအမြစ်လေးများပင် ထင်အောင်အတွက် ခူးခပ်၍ဖယ်ပေးထားသည်။ မခင်သက်က ထင်အောင်ထက် အသက်တစ်နှစ်သာ ကြီးသည်မို့ သူငယ်ချင်းတွေလို ပြောဆိုဆက်ဆံသည်။ ဒါပေမယ့် ထင်အောင်က အိမ်တွင်ရှိသော ခင်သက်ကိုလည်း ဂရုမစိုက် စက်ရုံမှ ခွင့်ရက်ရှည် ယူထားပြီး ပုလင်းတစ်လုံးနှင့်သာ အဖော်ပြုနေလေသည်။ ထင်အောင့်ရည်းစား အေးနှင်း ခင်မောင်အေးနှင့်လိုက်ပြေးသဖြင့် ထင်အောင် ခံစားနေရတာကို ခင်သက်သိသည်။ အရင်က ထင်အောင် ရည်းစားမထားခဲ့ဖူးတာကိုလည်း ခင်သက် တစ်စွန်းတစ်စသိသည်။ ဒီတော့ ထင်အောင့်အဖြစ်ကို စာနာ၍ ထင်အောင့်ကို ဘာမှမပြောဘဲ ခင်သက်အသာဘဲ ကြည့်၍နေသည်။ ဒါပေမယ့် ထင်အောင်က တစ်နေ့ထက်တစ်နေ့ ပို၍ဆိုးလာသည်။ သောက်ကာစက သူ့ကိုယ်သူ ထိမ်းနိုင်သိမ်းနိုင်သေးသည်။ သူ့ကိုယ်သူ သတိထား၍ သောက်သည်။ နောက်တွင်တော့ ဆင်ဆင်ခြင်ခြင် မရှိရုံမျှမက လူမှန်းသူမှန်းမသိအောင်အထိ သောက်လာပြီး ခင်သက်ခူးခပ်၍ လာချပေးသော ထမင်းဟင်းကိုပင် စားတယ်ဆိုရုံ တစ်ဇွန်းနှစ်ဇွန်းစား၍ နေရာတွင်ပင် လှဲချအိပ်ပျော်သွားသည်အထိ အခြေအနေဖြစ်လာတော့ ခင်သက် ဆက်ပြီး ဒီအတိုင်းကြည့်မနေနိုင်တော့ ထင့်အောင့်အား ပြောဆိုဖျောင်းဖျရန် စဉ်းစားရလေတော့သည်။ ထင်အောင်တစ်ယောက် ရှေ့တွင် အရက်ပုလင်း၊ ဖန်ခွက်၊ ရေခွက်နှင့် ငါးခြောက်ကြော်ပန်းကန်လေးကိုချ၍ ကြမ်းပြင်တွင်ထိုင်ကာ ထုံးစံအတိုင်း သူလုပ်နေကြအတိုင်း အိမ်ရှေ့လမ်းမကို အကြာကြီး မျှော်ကြည့်နေလိုက် အရက်ဖန်ခွက်ကို ကောက်မော့လိုက်နှင့် လုပ်နေသည်။ ခင်သက် ရေချိုးပြီး အိမ်ပေါ်သို့တက်လာကာ မျက်နှာသုတ်အပြီး ထင်အောင်အား ထမင်းခူးပေးရန် သတိရကာ ထမင်းနှင့်ဟင်းတို့ကို ပန်းကန်နှင့် ခူးခပ်ထည့်ယူလာပြီး ထင်အောင်၏ရှေ့တွင် ချပေးလိုက်သည်။ ခင်သက်ကြည့်လိုက်တော့ အရက်ပုလင်းထဲတွင် လက်နှစ်လုံးလောက်သာရှိ တော့သည်။ “ထင်အောင်…..ထမင်းစားတော့..” “အင်း” ပြောပြီး ထမင်းပန်းကန်ကို ချပေးကာ ခင်သက် လှည့်ထွက်မည်အလုပ် အပြင်တွင် မှောင်စပျိုးနေသည်ကို သတိထားမိပြီး အိမ်ရှေ့တံခါးကို ခင်သက် သွား၍ပိတ်လိုက်သည်။

သူမ ပြန်လှည့်လာသည်အထိ ထင်အောင်က ထမင်းပန်းကန်ကို မတို့သေး။ “ထင်အောင် ထမင်းလည်းစားအုန်း……ပြီးတာတွေလည်းပြီးသွားပြီဘဲဟာ….တစ်ယောက်မကောင်း တစ်ယောက်ပေါ့….ကိုယ့်ကျန်းမာရေးလည်းဂရုစိုက်ဦး” ခင်သက် ထင်အောင်နားအရောက် ရပ်၍ ဖျောင်းဖျ ပြောဆိုလိုက်သည်။ ခင်သက် ဖျောင်းဖျလိုက်သည်ကပင် ထင်အောင်ကို ဆွပေးသလို ဖြစ်သွားသည်လား မပြောတတ်တော့။ ”မပြီးဘူး….ဘယ်တော့မှမပြီးဘူး….ငါ့ရင်ထဲမှာ ဘယ်တော့မှ မပြီးဘူးခင်သက်…”” ခင်သက်ကို လှည့်ကြည့်ပြီး ထင်အောင်က မူးသံကြီးဖြင့်ပြောသည်။ ရှေ့မှပုလင်းကို ခင်သက်ကြည့်လိုက်တော့ စောစောက ကျန်နေသည့် အရက်လက်နှစ်လုံးက မရှိတော့။ ပုလင်းပင် ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် တုံးလုံးလဲနေပြီ။ ““ဒါတော့…..ဒါပေါ့ဟာ….ကျန်းမာရေးကို ဂရုစိုက်ဖို့ပြောတာပါ…”” ““ထွီ….ယောက်ျားချင်း ဘာများကွာလို့လဲ ခင်သက်ရာ ငါလည်း ယောက်ျားအစစ်ပါပဲဟာ…”” အို…“ဟာ…..ဝုန်း…..အာ”” ““ဟဲ့…ညို…..မောင်….ထင်အောင် ….အို….အို….”” ထင်အောင်က အားမာန်အပြည့်ဖြင့် ကြုံး၍အထ ဘေးသို့ယိုင်ဆင်းသွားတော့ ခင်သက်က လှမ်းဆွဲ၍ထိန်းလိုက်သည်။ ထင်အောင် သူမဖက် ပါလာပေမယ့် ခါးကပုဆိုးက ကျွတ်ကျသွားသည်။ ခင်သက်က ဗြုံးကနဲ လှမ်းဆွဲ၍ ထင်အောင်က ခင်သက်ဘက်ကို မတ်၍ပြန်ပါလာသော်လည်း သူ့ကိုယ်သူမဟန်နိုင်၍ ပြန်၍ယိုင်အသွား ထင်အောင်က ခင်သက်ကိုလှမ်း၍ ဖက်လိုက်သော်လည်း ထင်အောင်၏ ခန္ဓာကိုယ်အလေးချိန်ကို ခင်သက်မထိန်းနိုင်ဖြစ်ကာ နှစ်ယောက်စလုံး ဖက်လျှက်သား ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ လဲပြို၍ ကျသွားတော့သည်။ ရင်လျားထားသော ခင်သက်၏ထဘီက ပြေကျသွားပြီး ဖွေးနစ်သော နို့နှစ်လုံးက ဝင်းကနဲ ထွက်ပေါ်၍လာသည်။ စူးရှသော မျက်လုံးအစုံဖြင့် ထင်အောင်က ခင်သက်၏နို့နှစ်လုံးကို စူးစူးရဲရဲ စိုက်ကြည့်နေသည်။ ““ထင်အောင်…..ဖယ်…ဖယ်တော့….ငါထတော့မယ်….”” ခင်သက် ဘယ်လိုမှ ဒီအနေအထားနှင့် မနေတတ်တော့ နို့နှစ်လုံးကလည်း ဟင်းလင်းကြီး ပေါ်၍နေသည်။ ဒါကိုလည်း ထင်အောင်က စိုက်ကြည့်နေသည်။ ဒါတင်လား မဟုတ်သေး။ သူမ၏ကိုယ်တစ်ခြမ်းပေါ်သို့ မှောက်ကျနေသော ထင်အောင်၏ ပေါင်ကြားမှ ဖွားဖက်တော်ကြီးက ဘယ်အချိန်က ထနေတာလဲမသိ သံချောင်းကြီးအလား ခင်သက်၏ ပေါင်ထိပ်ဘေးကို ထောက်ထားမိသည်။ စောစောက ကျွတ်ကျသွားပြီဖြစ်၍ ထင်အောင့်ခါးတွင် ပုဆိုးကရှိတော့တာ မဟုတ်။

ကိုယ်လုံးခြင်း ပိနေသဖြင့် မာကျောလှသော လီးတန်ကြီးက တဒိတ်ဒိတ်ခုန်နေတာကို ခင်သက် သိနေရသည်။ ခင်သက်တစ်ကိုယ်လုံး ထူပူလာသည်။ ခင်သက်ပြောလိုက်တာကို ထင်အောင်က ဘာမှပြန်မပြောပဲ ခင်သက်၏မျက်နှာကို ဖြတ်ကနဲ လှမ်းကြည့်လိုက်ပြီး “ရွှတ်” ကနဲ လှမ်းနမ်းလိုက်သည်။ ““ဟင်….အို”” တစ်ကိုယ်လုံး ထူပူနေရသည့်အထဲတွင် ခင်သက်တစ်ကိုယ်လုံး ကြက်သီးဖျန်းကနဲ ထသွားသည်။ ““ဖယ်….ဖယ်ဟာ…အို….အို….အင်း…..အင်း…အ…အင်း..”” ခင်သက်၏ နို့ကို ထင်အောင် အငမ်းမရ စို့လိုက်သည်။ စို့တာမှ ကမူးရှုးထိုးကို ကြမ်းကြမ်းရမ်းရမ်း စို့ပစ်လိုက်သည်။ ခင်သက် ထင်အောင်၏ကျောပြင်ကို လက်သီးဆုပ်လေးဖြင့် ထုသည်။ နှစ်ချက်သုံးချက်သာ ထုလိုက်နိုင်ပြီး ခင်သက်ငြိမ်ကျသွားပြီး တအင်းအင်းငြီးကာ ရင်ဘတ်လေးကြွ၍ ကြွ၍တက်လာသည်။ ဟုတ်သည် ဒီလိုအငမ်းမရ ကြမ်းကြမ်းရမ်းရမ်းစို့တာကို သူမ မခံရတာကြာပြီ။ နို့နှစ်လုံးကို တစ်လုံးပြီးတစ်လုံး ထင်အောင် စို့သည်။ ဖွေးနစ်သော နို့အုံလေးများပင် ပန်းနုရောင် သန်းလာသည်။ ခင်သက် မျက်လုံးလေးတွေ စင်းကျလာပြီး တအင်းအင်းငြီးကာ ခန္ဓာကိုယ်မှ အားအင်များက တစ်စတစ်စရုတ်လျော့၍ လာသည်။ ခင်သက်၏အာရုံက နို့စို့ခံနေရသော အတွေ့မှသည် ပေါင်ထိပ်တွင် ထောက်၍နေသော လီးချောင်းကြီးဆီသို့ တစ်ချက်ချက် ရောက်၍သွားသည်။ သန်လိုက်တဲ့ဟာကြီးဟု တွေးမိလိုက်တိုင်း နို့အုံတစ်ခုလုံး ပါစပ်ထဲပြုတ်ဝင်သွားလုမတတ် ရင်ဘတ်လေး ကြွပေးရသည်အထိ ခံစားနေရသော အတွေ့ဆီကို အာရုံက ရောက်သွားပြန်သည်။ ခင်သက် ဘာသားနဲ့ထုထားတာမို့လို့လဲ ခင်သက်ခန္ဓာကိုယ်အတွင်းမှ သွေးသားတွေ ဘလောင်ဆူလာသည်။ ထင်အောင် သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကို ကြွပြီးထလိုက်ကာ သူလွှတ်ပေးလိုက်သော နို့လေးတွေကို အာသာမပြေပုံဖြင့် ကြည့်သည်။ ခန္ဓာကိုယ်ကိုကြွပြီး ထင်အောင် ထလိုက်တော့ သူ၏လီးတန်ကြီးက ရှင်းရှင်းလင်းလင်းကြီး ဖြစ်သွားသည်။ ခင်သက် အမိအရကြည့်လိုက်ရင်း မျက်တောင်လေးတွေ တဖျတ်ဖျတ်ခတ်လိုက်ကာ သူမ၏မျက်လုံးလေးတွေက ချက်ချင်းရီဝေသွားသည်။ လီးကြီးက ဒစ်ပြဲကြီး စောင်းကြီးက အသဲယားစရာ ကောင်းလောက်အောင် ဖောင်းထနေပြီး တငေါက်ငေါက်ဖြစ်ကာ လီးထိပ်တွင် အရည်လေးတွေ စို့နေတာကို ထင်ထင်ရှားရှား မြင်လိုက်ရသည်။ ခင်သက်ရင်ထဲတွင် မွန်းကြပ်၍လာသည်။ ပက်လက်လေး ဖြစ်နေသော ခင်သက်၏ တစ်ကိုယ်လုံးကို ထင်အောင် ခြေဆုံးခေါင်းဖျားကြည့်သည်။ နှစ်ဆယ်ကျော်အသက်နှင့် တစ်သားမှမကျသေးသော ခင်သက်၏ကိုယ်လုံးလေးက ဖွံ့ထွားကျစ်လစ်ကာ စွဲမက်စရာ ကောင်းလှသည်။

မူလရင်လျားထားသော ထဘီက ခါးနားအထိပြေကျနေပြီး ထဘီအောက်နားစလေးကလည်း ဒူးဆစ်တစ်ဖက်ပေါ် တစ်ဖက်ဖုံးဖြင့် အသားလေးတွေကဝင်း၍ နေသည်။ ခင်သက်တစ်ကိုယ်လုံးကို ထင်အောင်က တစ်ချက်မျှ ကြည့်လိုက်ပြီးမှ ထဘီအောက်နားစလေးကို အပေါ်သို့လှန်တင်လိုက်သည်။ ““အို….ဟဲ့…ထင်အောင်….မလုပ်နဲ့လေ….မတော်ပါဘူး”” အတွင်းအင်္ဂါကို လေစိမ်းတိုး၍ အေးကနဲဖြစ်အသွား သတိဝင်လာသော ခင်သက်က တစ်ဆို့ဆို့အသံလေးဖြင့် တားရှာသည်။ လူကတော့ နေရာမှမရွေ့။ ထင်အောင် ခင်သက်ကို ဂရုမစိုက် လှစ်ဟပေါ်ပေါက်လာသော ခင်သက်၏ အတွင်းအင်္ဂါကို ကြည့်သည်။ ခင်သက် အမွှေးသန်သည်။ ဒါကြောင့် တစ်လတစ်ခါ ရိတ်ပေးရသည်။ အခုရိတ်ပြီးတာ နှစ်ရက်ဘဲရှိသေးတော့ အမွှေးငုတ်တိုလေးတွေက စိမ်းမြမြလေး ထွက်၍နေသည်။ စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုက ဘာလို့ဖောင်းစို၍ ထကြွနေသည်မသိ ဖောင်းတင်း၍ ထနေသည်။ ထင်အောင် သူမအပေါ်သို့ခွ၍ အတက် ခင်သက် မျက်လုံးမှိတ်ချလိုက်သည်။ မောင်မင်းကြီးသား ထင်အောင်က လူပေါ်ကိုခွတက်ပြီးကာမှ စောက်ပတ်ကို လက်ဖဝါးလှန်၍ ကိုင်ကြည့်လိုက်သည်။ ခင်သက် တစ်ချက်တွန့်သွားသည်။ စမ်းကြည့်ကိုင်တွယ်ရုံမျှသာ တစ်ချက်ကိုင်လိုက်ပြီး သူ့လီးကိုအရင်းမှကိုင်ကာ တေ့လိုက်သည်။ ပြီးတော့ တစ်ဆက်တည်း ဆောင့်သွင်းလိုက်သည်။ ““ပြွတ်…ဖွတ်…ဟင်း…”” အထဲမှာက အရည်တွေ ပြည့်လျှံနေသည်။ တစ်ချက်တည်းနှင့် လီးက တစ်ဆုံးဝင်သွားသည်။ ခင်သက် ဟင်းကနဲသက်ပြင်းချကာ ကြမ်းပြင်နှင့်တစ်ထွာလောက် ကွာအောင်သာ ကြွထားသော သူမ၏ဒူးနှစ်ဖက်ကို ဆွဲထောင်ပစ်လိုက်သည်။ ထင်အောင် ခင်သက်၏မျက်နှာလေးကို လှမ်း၍နမ်းရင်း သူမပေါ်သို့ မှောက်၍ချကာ ဖင်ကြီးကို ကြွကြွပြီးဆောင့်သည်။ ““ပြွတ်…ဖွတ်….ဖွတ်…ဟင့်…ဟင့်…ဟင်း…”” လူပျိုလို့မပြောရ ထင်အောင်၏ဆောင့်ချက်တွေက အရိုင်းဆန်လှသည်။ ခင်သက်က အရိုင်းသက်သက် မဟုတ်ပါ။ ဆောင့်ချင်သလို ဆောင့်၍နေသော ထင်အောင်၏လီးတန်ကြီးကို သူမ လိုသလို ဖင်ကိုညာလိမ့်လိုက် ဘယ်လိမ့်လိုက် ကြွ၍ ကော့ပေးလိုက်ဖြင့် သူမလိုသလို လှည့်ပြောင်းကာ အလိုးခံသည်။ တစ်ချက်တစ်ချက် သတိရလျှင်လည်း ထင်အောင် အရသာတွေ့စေရန် သဲကြီးမဲကြီး ဆောင့်ဝင်နေသော ထင်အောင်၏လီးတန်ကြီးကို စောက်ပတ်နှင့်ညှစ်၍ ပေးသည်။

ဆွဲ၍ပေးသည်။ ““ပြွတ်…ဖွတ်…ပလွတ်….ဖွတ်…..ဖွတ်…ဟင့်…ဟင့်…ဟင်း…”” ထင်အောင်က တရှုးရှုး အသက်ရှုသံကြီးနှင့် အားရပါးရဆောင့်နေသလို ခင်သက်ခမျာမှာလည်း မျက်လုံးစုံမှိတ်ထားရင်းက ပါးစပ်လေး ဟဟပြီး ဟင်းကနဲ ဟင်းကနဲ အသက်ရှူ၍ ရှုူ၍သွား သည်။ ““ပြွတ်…ဖွတ်…ပလွတ်….ဖွတ်…..ဖွတ်…အင်း…ဟင်း…အ….အ…..အင်း..ထင်…ထင်အောင်….ဟင်း…..ဟင်း”” ခင်သက် ဘယ်လိုမှ စိတ်တင်းထား၍မရ၊ ထင်အောင့်ကိုယ်ကြီးကို ပြန်၍ဖက်ထားလိုက်မိသည်။ ကာမအရသာက နှစ်ယောက်စလုံး၏ ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခုစလုံးမှာ ဆူဝေ၍ တက်လာသည်။ ထင်အောင် ကုန်းထ၍ ခင်သက်၏နို့ကို ဆွဲစို့ရင်း ဆက်ဆောင့်သည်။ ဒီတော့ ခင်သက်က ထင်အောင်၏လည်ပင်းကို သိုင်း၍ဖက်သည်။ ထင်အောင်၏စိတ်ထဲ အာရုံထဲတွင် အေးနှင်းဆိုတာ မရှိတော့သလို ခင်သက်၏အာရုံထဲတွင်လည်း မြင့်မောင်ဆိုတာ မရှိတော့ပေ။ နှစ်ယောက်စလုံး အရာအားလုံးကိုမေ့၍ ကာမအရသာတွင် နစ်မွန်းနေကြသည်။ ““ဖွတ်…..ပြတ်…ပြတ်…ပလွတ်….အဟင်း….အင်း….ဟင်းဟင်း….”” ထင်အောင်က ဒလစပ်ဆောင့်လာသလို အောက်မှ ခင်သက်ကလည်း ဟင်းကနဲ ဟင်းကနဲ အားယူကာ ထင်အောင်၏ ဆောင့်ချက်အတိုင်း ဖင်ကြီးကိုကော့၍ကော့၍ ပြန်ဆောင့်သည်။ ““ပလွတ်…..ဖွတ်….ဗြစ်….ထင်အောင်….အား….ထွက်….ထွက်….ပြီ…အား….အား…”” ခင်သက်တစ်ယောက် အတင်းကော့၍ လီးကြီးကို ဆွဲညှစ်ကာ ပြီးသွားခိုက် ထင်အောင်မှာလည်း မအောင့်နိုင်တော့ဘဲ ပန်းထုတ်လိုက်ပါလေတော့သည်။ ခင်မောင်အေးနှင့် အေးနှင်းတို့၏ မင်္ဂလာဆောင်က ပြီးသွားပြီ။ အေးနှင်းနှင့် အေးသင်းတို့၏ဖခင်မှာလည်း တာဝန်ကျရာ ရေယာဉ်သို့ ပြန်ရသဖြင့် မိခင်ဖြစ်သူပါ ပြန်၍လိုက်ပါသွားသည်။ အိမ်မှာက အေးသင်း တစ်ယောက်တည်း ကျန်ခဲ့သည်။ အေးနှင်းမှာ ယောင်နောက်ဆံထုံးပါဆိုသော စကားအတိုင်း ခင်မောင်အေးတို့အိမ်တွင်ပင် နေသည်။ ဒီတော့ အိမ်မှာ အေးသင်းတစ်ယောက်ထဲသာ ကျန်ခဲ့သည်။ အေးသင်းအတွက် ညမှုညတာ အဖော်ရစေရန် ဆွေမျိုးနီးစပ်တော်သူ အဒေါ်ကြီးတစ်ယောက်ကို ခေါ်ထားသည်။ ထိုအဒေါ်ကြီးက ညမိုးချုပ်သည်နှင့် အိပ်တော့သည်။ စောစော မအိပ်တတ်သူ အေးသင်းတစ်ယောက်မှာတော့ ချောင်လည်ချောင်ပတ်နှင့် ကျန်ခဲ့သည်။

အေးသင်း အရင်ညတွေတုံးကတော့ တီဗွီထိုင်ကြည့်ပြီး တီဗွီသိမ်းမှ အိပ်သည်။ ဒီညတော့ အေးသင်းမှာတီဗွီကြည့်ချင်စိတ် မရှိသဖြင့် တီဗွီကိုပိတ်ကာ အိပ်ခန်းထဲသို့ ဝင်ခဲ့သည်။ နွေရာသီညမို့ အိုက်စပ်စပ်ရှိသည်နှင့် အေးသင်းကိုယ်ပေါ်မှ ဘော်လီအင်္ကျီကို ခွာပစ်လိုက်ပြီး ထမီကို ရင်လျားလိုက်သည်။ ပြီးမှ အေးသင်းမှာ ရင်လျားထားသော ထမီကို ပြန်၍ဖြည်လိုက်ပြီး ထမီကို ခါးသို့ပတ်၍ ဝတ်လိုက်သည်။ ထိုအခါ ဆူဖြိုးသော အေးသင်းက သူမ၏နို့နှစ်လုံးကို ငုံ့၍ကြည့်ပြီး ရည်းစားဖြစ်သူ ခင်မောင်အေးကို သတိရလိုက်သည်။ တစ်ချိန်က ခင်မောင်အေး မှတ်မှတ်ရရကိုင်၍ အငမ်းမရစို့ခဲ့သော နို့လေးနှစ်လုံး အခုတော့ သခင်မဲ့နေပြီ။ ကိုင်မည့် စို့မည့်သူ မရှိ။ အဖော်မဲ့လျှက် အထီးကျန်ခဲ့ရပြီ။ အေးသင်း သူမ၏နို့သီးခေါင်းနှစ်ခုအား သူမဘာသာ ဖျစ်ညှစ်ကြည့်လိုက်ပြီးမှ ပေါင်လေးကိုကွ၍ အဖုတ်လေးကို သူမလက်လေးဖြင့် ထမီပေါ်မှပင်အုပ်၍ ကိုင်ကြည့်လိုက်ပြန်သည်။ တစ်ချိန်က သူမ၏ရည်းစား ခင်မောင်အေး အားရပါးရလိုးခဲ့သော အဖုတ်လေး ခုတော့ လုပ်မည့်သူမရှိ အဖော်မဲ့ သခင်မဲ့လျှက်ရှိသည်။ အေးသင်း သူမ၏အဖုတ်လေးကို ထဘီပေါ်မှပင် လက်ဖဝါးဖြင့်အုပ်၍ကိုင်ကာ ဖျစ်ညှစ်ဆုပ်နယ်လိုက်ပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး နှစ်ချက်သုံးချက် ပွတ်ပစ်လိုက်သည်။ ရည်းစားဖြစ်သူ ခင်မောင်အေးကို သတိရခြင်းနှင့်အတူ ခန္ဓာကိုယ်ရှိ ကာမခလုတ်များကို ကိုင်မိပွတ်မိလုပ်မိလိုက်တော့ အေးသင်း၏သွေးသားတွေက လှုပ်ရှား၍လာသည်။ “ဟင်” ကနဲ အေးသင်း သက်ပြင်းချကာ ခါးတွင်ပတ်ထားသော ထဘီလေးကိုဖြည်ကာ ဆွဲတင်လိုက်ပြီး ပြန်၍ ရင်လျားလိုက်သည်။ ““ဖျောက်…..ချွတ်….ချွတ်…”” ““ဟင်”” အေးသင်း ရင်ထဲထိတ်ကာ မျက်လုံးလေးများ ဝိုင်းသွားသည်။ အေးသင်း၏ အိပ်ခန်းအပြင်ဖက် ခြံထဲမှသစ်ကိုင်းခြောက်ကို လူနင်းသည့်အသံမှန်း အေးသင်း ကောင်းကောင်းသိလိုက်သည်။ အသာလေး ခြေဖော့နင်းကာ အေးသင်း အိမ်နံရံဘေးသို့ ကပ်လိုက်ပြီး ပျဉ်ပြားအကွဲကြောင်းမှ အပြင်သို့ ကြည့်လိုက်သည်။ ““ဟင်….ကျော်ကျော်ပါလား…”” အေးသင်းတို့အိမ်၏ နောက်ဖေးအိမ်မှ အသက် (၁၉)သာရှိသေးသော ကျော်ကျော်ဆိုတဲ့ကောင်လေး အိမ်ဘေးတွင် ငုတ်တုတ်လေးထိုင်နေသည်။ ညနေက အေးသင်း အိမ်ဘေးတွင် ရေချိုးနေစဉ်က ကျော်ကျော်က သူမကို ခြုံအကွယ်မှထိုင်၍ ချောင်းနေတာကို အေးသင်း သတိထားလိုက်မိသည်။

အခုလည်း ကျော်ကျော်က သူမကိုလာပြီး ချောင်းတာဖြစ်မည်။ အေးသင်း စိတ်ကူးတစ်မျိုး ရသွားသည်။ ““ဟာ….အိုက်လိုက်တာ…”” ““ဂျလောက်…..ဂျလောက်…”” အေးသင်း ပြူတင်းပေါက်ကို ဖွင့်ပစ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ပြူတင်းပေါက်မှာပင် ရပ်၍ ရင်လျားထားသော ထဘီကိုဖြည်လိုက်ပြီး စောစောကလိုပင် သူမ၏နို့အုံနှစ်လုံးကို ထုတ်၍ ငုံ့ကြည့်သည်။ စောစောကထက် နဲနဲပိုကြာသည်။ ထို့နောက်တွင် အေးသင်း ပြူတင်းပေါက်ကို ပြန်၍မပိတ်ဘဲ ကုတင်ပေါ်တက်၍လှဲကာ ပြူတင်းပေါက်ဘက်ကို ကျောပေး၍ တစ်စောင်းလေးလှဲ၍ မျက်လုံးလေး အသာမှိတ်ကာ အသက်ကို မှန်မှန်ရှုရင်း ငြိမ်နေလိုက်သည်။ ဆယ့်ငါးမိနစ်၊ မိနစ်နှစ်ဆယ်လောက် အကြာမှာတော့ အိမ်ကတစ်ချက် ငြိမ့်ကနဲ သိမ့်ကနဲ သိသာရုံလေး ဖြစ်သွားသည်။ အေးသင်းက မျက်လုံးမှိတ်၍ ငြိမ်ကာ သတိထားနေသဖြင့် သိလိုက်ရခြင်းဖြစ်သည်။ အေးသင်းတို့အိမ်၏ ပြူတင်းပေါက်အောက်ဖက်ဘောင်က မြေပြင်မှ လေးပေခန့်သာမြင့်သည်။ သံဇကာတွေ သစ်သားတန်းတွေ ကာထားခြင်းမရှိသဖြင့် ပြူတင်းပေါက်ဘောင်ကို ခို၍ဆွဲတက်ပါက အသာလေး တက်လို့ရပေပြီ။ ကျော်ကျော်ဆိုသော ကောင်လေး အခန်းထဲသို့ရောက်ပြီဆိုသည်ကို အေးသင်း သိလိုက်ပြီ။ မကြာလိုက် ပြူတင်းပေါက်ဖက်ကို ကျောပေး၍ စောင်းအိပ်နေသော အေးသင်း၏ တင်သားကြီးနောက်ဖက်သို့ အေးစက်သောအရာလေးတစ်ခုက လာ၍ထိသည်။ ကောင်လေး ကြောက်နေတာ ထင်သည်။ လက်ဖျားလေးတွေ အေးနေသည်ဟု အေးသင်း အသက်မှန်မှန်ရှုကာ မျက်လုံးမှိတ်၍ အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေရင်း တွေးမိလိုက်သည်။ အေးသင်း ငြိမ်ချက်သားကောင်းနေတော့ ကျော်ကျော်ဆိုသောကောင်လေး ပို၍ရဲလာပုံရသည်။ အေးသင်း၏ တင်သားကြီးတွေကို သူ့လက်လေးဖြင့် မထိတထိလေး ပွတ်ကြည့်သည်။ လက်ဖဝါးလေးဖြင့် အိအိဖောင်းဖောင်း တင်သားကြီးတွေကို အသာလေး ဖိဖိကြည့်သည်။ စိတ်ထဲမှာ မရိုးမရွဖြစ်လာပေမယ့် အေးသင်းမလှုပ်ရဲ အသာလေး ဆက်ပြီးငြိမ်နေသည်။ ဒီတော့ ကျော်ကျော်ပို၍ ရဲလာသည်။ အေးသင်း၏ တင်သားကြီးတွေကို သိသိသာသာကြီး ကိုင်တွယ်ကာ ဆုပ်နယ်လာသည်။ အေးသင်း ဆက်ပြီး ငြိမ်နေလို့မဖြစ်တော့။ အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေမှန်း သိသွားရင် ကောင်လေး ထွက်ပြေးသွားလိမ့်မည်။

အေးသင်း မျက်လုံးကို ဖြတ်ကနဲဖွင့်ကာ လက်တစ်ဖက်က ကျော်ကျော်၏လက်ကို လှမ်းဆွဲလိုက်ပြီး ကျန်လက်တစ်ဖက်က သူမ၏ရင်လျားထားသော ထမီကို ရင်ဘတ်မှ ဆွဲချွတ်လိုက်ကာ တစ်ပါတည်း ပက်လက်လှန်လိုက်သည်။ “မမသင်း….ကျွန်နော်…..ဟို…..ဟို” ကျော်ကျော်က ကြောက်အားလန့်အား ပြောနေပေမယ့် သူ့မျက်လုံးတွေက အေးသင်း၏နို့တွေကို စူးစူးဝါးဝါးကြည့်နေသည်။ ကောင်လေးလက်ကို ကိုင်ထားသော အေးသင်း၏လက်က မလွှတ်ပဲ ကျန်လက်တစ်ဖက်နှင့် ကျော်ကျော်၏ပါးစပ်ကို လှမ်းပိတ်လိုက်သည်။ ကျော်ကျော် အထစ်ထစ်အငေါ့ငေါ့ စကားသံရပ်သွားပြီး အေးသင်း၏မျက်နှာကို လှမ်းကြည့်သည်။ ရီဝေသောမျက်လုံးအစုံဖြင့် သူ့မျက်နှာကို ကြည့်နေသော အေးသင်း၏ မျက်နှာလေးက သူ့ကိုပြုံးပြလိုက်တာကို တွေ့လိုက်ရသည်။ တစ်ဆက်တည်းမှာပင် အေးသင်းက ကျော်ကျော်၏ လက်တစ်ဖက်ကိုပါ လှမ်းကိုင်ကာ သူမဖက်ကို ဆွဲယူလိုက်တော့ ရေငတ်တုန်းရေတွင်းထဲ ဆင်းချင်နေသည့် ကျော်ကျော်မှာ သူမအပေါ်သို့ မှောက်လျှက်သား ကျလာပြီး ချက်ခြင်းပင် ကုတင်ဘေးတွင် ရှိနေသေးသည့် သူ၏ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကိုပါ ကုတင်ပေါ် ဆွဲတင်လိုက်ပြီး အေးသင်းကို အငမ်းမရဖက်ကာ သူမ၏ပါးပြင်နှစ်ဖက်ကို တရစပ်နမ်းလိုက်ရာမှ သူမ၏ရင်ဘတ်ပေါ်သို့ ကျော်ကျော်၏မျက်နှာက မှောက်ကျသွားသည်။ ကလေးတစ်ယောက် နို့စို့သလို အေးသင်း၏ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို ကျော်ကျော်က တပြွတ်ပြွတ်စို့သည်။ အေးသင်း သူ့ကျောပြင်ကို သိုင်းဖက်လိုက်ပြီး ရင်ဘတ်လေးကို ကြွကာကြွကာဖြင့် နို့အစုံကို ကျော်ကျော်၏မျက်နှာသို့ ကပ်ကပ်ပေးသည်။ ဘေးကနေ သူမပေါ်မှောက်ထားသည့် ကျော်ကျော်၏ကိုယ်နှင့်ပိနေသော အေးသင်း၏လက်တစ်ဖက်က တရွရွလှုပ်ရှား၍ လာသည်။ ကျော်ကျော်၏ ပေါင်ကြားကို စမ်း၍ပင့်ကိုင်သည်။ ““ဟယ်…အယ်..နည်းတာကြီးမဟုတ်ဘူး…လူကသာ ငယ်တာ….ပစ္စည်းကြီးက ခင်မောင်အေးလောက်ကို ရှိသည်…”” ကျော်ကျော်ကတော့ နို့စို့တာ မဝနိုင်သေး။ နို့နှစ်လုံးကို တစ်လုံးပြီးတစ်လုံး ဘယ်ပြန်ညာပြန် စို့နေသည်။ အေးသင်း၏လက်က သူ့ပုဆိုးခါးပုံစကို အသာစမ်းပြီး ဖြုတ်လိုက်ရာက ပုဆိုးကြားသို့ တိုး၍ဝင်သွားကာ လီးတန်ကြီးကို မိမိရရ ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ ပူနွေးမာကျောလှသော လီးချောင်းကြီးအတွေ့က အေးသင်းစအိုလေးကို ရှုံ့သွင်းမိသည်အထိပင် ဖြစ်သွားရသည်။ အေးသင်း ကျော်ကျော်၏လီးတန်ကြီးကို အသာလေးပွတ်ပေးကာ ဖွဖွလေးကိုင်၍ ဂွင်းတိုက်ပေးသည်။

ပြီးတော့ ဥကြီးတွေကိုလည်း စမ်းပြီး ဖွဖွလေး ဆုပ်နယ်ပေးသည်။ ကောင်လေးကလည်း အလာကြီး အေးသင်း၏နို့တွေကို မပြတ်တမ်းစို့နေရင်း သူ့လက်တစ်ဖက်က အေးသင်း၏ပေါင်ကြားကို စမ်းလိုက်သည်။ အေးသင်း ပေါင်နှစ်လုံးကို ဖြဲပေးလိုက်သည်။ အေးသင်း၏ စောက်မွှေးလေးတွေကို ဖွဖွလေးပွတ်လိုက် အသာလေးဆွဲလိုက်ဖြင့် လုပ်နေသည်။ အေးသင်း အသဲယားလာပြီး သူမလက်ထဲမှ ကျော်ကျော်၏လီးကြီးကို ခပ်သွက်သွက်လေး ဂွင်းတိုက်ပေးလိုက်သည်။ ကျော်ကျော်၏လက်က အေးသင်း၏စောက်ဖုတ်ကို ရွရွလေးပွတ်ပြန်သည်။ ““အို…..အဟင့်…ဟင့်…”” အေးသင်း တစ်ကိုယ်လုံးတုန်သွားသည်။ ဟုတ်တယ်လေ။ ကျော်ကျော်တစ်ယောက် စောက်ဖုတ်ကို မပွတ်တတ် ပွတ်တတ်နှင့် လက်ဖဝါးနဲ့ဖိပြီး ပွတ်လိုက်တော့ သူ့လက်ဖဝါးက ပြူးထွက်နေသော စောက်စေ့လေးကို ပွတ်လှည့်လိုက်သလို ဖြစ်သွားသည်။ အေးသင်း ငြီးသံလေးထွက်ကာ အသားလေးတွေ တုန်သွားတာကိုမြင်လိုက်ရပြီး သူပွတ်တာဟုတ်ပြီလို့ သတ်မှတ်ကာ ထိုအတိုင်းထပ်၍ ပွတ်ပြန်သည်။ ““အို….အို….ဟင့်…အို…ကျော်….ကျော်…ဘယ်နဲ့လုပ်နေတာလဲ….မမ မနေတတ်တော့ဘူ…ထတော့….”” ကျော်ကျော်လည်း မနေနိုင်တော့ပါ။ အေးသင်းလက်ထဲက သူ၏လီးကြီးက အဆမတန်တောင်ကာ တငေါက်ငေါက်ဖြစ်နေပြီ။ ကျော်ကျော် ထထိုင်လိုက်ပြီး သူ့ပုဆိုးကို ခေါင်းမှနေကျော်၍ ချွတ်လိုက်ကာ သူ့ကိုယ်ကို အေးသင်း၏ခြေရင်းဖက်သို့အရွှေ့ အေးသင်းကပေါင်နှစ်ချောင်းကိုဆွဲ၍ ထောင်ကာကားလိုက်ပြီး ဒူးနှစ်ဖက်ကို သူမဝမ်းဗိုက်ပေါ်သို့ ရောက်အောင် ကွေးတင်ပစ်လိုက်သည်။

ကျော်ကျော်ကြည့်နေတုန်း စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသား အထူကြီးနှစ်ခုက ကော့တက်လာပြီးနောက် စောက်စေ့အောက်ဖက် အကွဲကြောင်းနေရာလေးဘေးနှစ်ဖက်သို့ ဆွဲတင်လိုက်သလို ပြဲသွားသည်။ တွင်းပေါက်လေးတော့ ပေါ်မလာပါ။ ဒါပေမယ့် အဲ့ဒီနေရာလေးကို သူ့လီးထိပ်ကြီး တေ့လိုက်ပြီး ကျော်ကျော်ဖိသွင်းလိုက်သည်။ ““ဗြစ်….ပြွတ်…ပြွတ်…အိုး….အို….အား….အား…”” ဖိသွင်းလိုက်သောလီးကို ကျော်ကျော်က အရှိန်မထိမ်းနိုင်ပဲ လီးကတစ်ခါတည်း အဆုံးဝင်သွားသည်။ အေးသင်း၏ကျောလေး ကော့တက်သွားပြီး မျက်နှာလေးရှုံ့ကာ မဲ့သွား၏။ လန့်ပြီး ဗြုံးကနဲ တစ်ဆုံးဝင်သွားသော လီးကိုညှစ်လိုက်မိတော့ ကျော်ကျော် တန့်ကနဲဖြစ်သွားပြီး အတင်း နင်းဆောင့်တော့သည်။ “ပြွတ်….ဖွတ်….ဖွတ်…ပလွတ်….ဗြစ်….ပြွတ်….” “အင်း….ဟင်း…. အိုး…အိုး….အဟင်း” မထူးတော့ပြီ သူဆောင့်ချင်သလိုသာ ဆောင့်စေတော့ အေးသင်းက အောက်ကကော့ကော့ပေးပြီး သူမစိတ်တွေကို လွှတ်ထားပေးလိုက်သည်။ သူမ၏ကိုယ်ဘေးတွင် ထောက်ထားသော ကျော်ကျော်၏လက်တစ်ဖက်ကို ဆွဲယူပြီး နို့ပေါ်တင်ပေးလိုက်သည်။ သဘောပေါက်သွားသော ကျော်ကျော်က နို့နှစ်လုံးကိုစုံကိုင်၍ ဆက်ဆောင့်သည်။ “ပြွတ်…. ပလွတ်…ဖွတ်… ဖွတ်…အိုး….အိုး….အ….အ… ကျော်….အီး…ဟင်း….” အေးသင်း ခေါင်းလေးကြွတက်လာပြီး တစ်ကိုယ်လုံး တောင့်သွားခိုက် ကျော်ကျော်၏လီးထိပ်မှလည်း သုတ်ရည်များပန်းထွက်ကာ နှစ်ယောက်သား ပြိုင်တူပြီးသွားကြလေသည်။….ပြီး