ကျနော်တို့ မိသားစုက မြောက်ဒဂုံ သစ်တောရပ်ကွက်မှာ နေပါတယ်။ ကျနော်တို့အိမ်က လုံးချင်း တိုက်အိမ်လေးပါ။ ပေ၄၀ ၆၀မြေကွက်ပေါ်မှာ ဆောက်ထားတာဆိုတော့ တော်တော်လေးလည်း ကျယ်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ လူက သိပ်မရှိ ဘူးဗျ။ ကျနော့အဖေရယ်၊ အမေ ရယ်၊ ကျနော်ရယ်၊ နောက် ကျနော့အမေရဲ့ တပည့် မသူရယ်၊ နောက် ထမင်းချက်အဒေါ်ကြီး ဒေါ်လုံးရယ် စုစုပေါင်းမှ ၅ယောက် ဖြစ်သည်။ မသူရဲ့ အမည်ရင်းကတော့ မေသူဖြစ်သည်။ ဒါပေမယ့်် ကျနော်တို့ တစ်အိမ်လုံးက မသူလို့ပဲ ခေါ်ကြပါသည်။ ခြံစောင့် ကိုမောင်ပုတို့ လင်မယားတော့ရှိပါသည်။ ဒါပေမယ့် သူတို့အတွက် ခြံထောင့်မှာ သပ်သပ်ဆောက်ပေးထားတဲ့ အိမ်မှာနေပါတယ်။ နေ့ဘက်ဆို အဖေကလည်း သူ့ ကုမ္ပဏီကိုသွား၊ အမေနဲ့ မသူနဲ့လည်း ရွှေဆိုင်သွား၊ ကျနော်လဲ ကျောင်းသွားပေါ့။ အိမ်မှာ အရမ်းပျင်းဖို့ ကောင်းပါတယ်။ ကျောင်းက ပြန်ရင်တော့ အခန်းထဲအောင်းပီး ဂိမ်းဆော့၊ တီဗွီကြည့်၊ စာလုပ် ဒီလိုပါပဲ။ တခါတလေ အော ကားကြည့်ပေါ့။ ကြည့်ပီး ဖီးတက်လာရင် သိတယ်မလား ထုံးစံအတိုင်း ဂွင်ထုပေါ့။ ကျနော့ရဲ့ ချစ်ရသူဖြစ်လာမယ့် မသူအကြောင်း ပြောရဦးမယ်။ မသူဆိုတာ ကျနော့အမေရဲ့ တပည့်လေ။ ကျနော်မမွေးခင်ကတည်းက ခေါ်ယူမွေးစားထားတာပါ။ မသူရဲ့ အသက်က ကျနော့ထက် ၉ နှစ်လောက်ကြီးတယ်။ မသူကို အမေ မွေးစားထားတာဆိုပေမဲ့ ကျနော်နဲ့ မောင်နှမလိုတော့ မနေဘူး သူငယ်ချင်းလိုပါပဲ။ မှတ်မှတ်ရရ ကျနော် ငယ်ငယ်တုန်းကဆို လူလစ်ရင် ကျနော့လီးကို လက်နဲ့လိုက်ဆွဲလို့ ထွက်ပြေးရသေးတယ်။ မိရင် ညှစ်တယ်။ နောက်ပိုင်း ကျနော်လဲ ဘယ်ရမလဲ သူ့နို့ကို လက်နဲ့ ပြန်ဆွဲတာပေါ့။ ခု နည်းနည်း အရွယ်လေး ရောက်လာတော့မှ သိပ်မစတော့တာ။ သူက အပျိုကြီးလုပ်မယ်တဲ့ဗျာ။ ဘာစိတ်ကူး ပေါက်လို့လဲတော့ မသိဘူး။ မသူက အသားဖြူဖြူနဲ့ ခပ်ပြည့်ပြည့်ရှိကာ အရပ်အမောင်းလည်း ကောင်းတယ်။ တိုတိုပြောရင် ထောင်ထောင်မောင်းမောင်း ပေါ့။ သူ့ကို အမေက တော်တော် ယုံကြည်စိတ်ချတယ်။ အမေ အရမ်းစိတ်ချရတဲ့ လူယုံပေါ့ဗျာ။ ရုပ်က အချောကြီး မဟုတ်ပေမဲ့ မသူက ကြည့်ပျော်ရှုပျော်ထဲ ပါတယ်။ စီးပွားရေးနဲ့ ပက်သက်ရင် မသူက တကယ်တော်ပါတယ်။ လုပ်ငန်းနဲ့ ပက်သက်ပီး စီမံခန့်ခွဲ့တာတွေ ဘာတွေဆိုရင် လုံး၀အကွက်စေ့ ထောင့်စေ့တာပဲဆိုပီး အမေက အမြဲချီးမွမ်းပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျနော်ကတော့ မသူက ဒါဆို ကျနော်က ဟိုဟာပဲ။ အဲ့လိုလုပ်လိုက်ရမှ ကျေနပ်တာ။ အမေက သူ့ကို အရမ်းယုံကြည်တော့ ကျနော့မျက်စိထဲမှာ ခပ်နောက်နောက် ဖြစ်နေတာပေါ့။ ဖြစ်ချင်တော့ သီတင်းကျွတ် ကျောင်းပိတ်ရက်မှာ အမေ့ မန်းလေးက မိတ်ဆွေတယောက် မင်္ဂလာဆောင်တဲ့ဗျာ။ အဲ့ဒါ အမေက ရန်ကုန်မှာ အလုပ်တွေရှိတယ်ဆိုပီး မသူကို လွတ်တယ်။ မသူက သူတယောက်ထဲဆို မသွား ဘူးတဲ့၊ ကျနော့ကို ခေါ်သွားမယ်တဲ့။ ကျနော်လဲ ထုံးစံတိုင်း ငြင်းတာပေါ့။ မလိုက်ချင်ဘူး၊ ဘာညာပေါ့။ အမေက ဘာအလုပ်ရှိလို့လဲ မေးရော ပေးစရာအဖြေက မရှိဘူး။ ကျောင်းကလဲ ပိတ်ရက် ဖြစ်နေတယ်လေ။
နောက်ဆုံး အမေက မိန်းကလေးတယောက်ထဲ ခရီးဝေးလွတ်လို့ မကောင်းဘူးသားရယ် လိုက်သွားဆိုပီး ပြောတော့မှ နောက်ဆုံး လိုက်သွားဖို့ သဘောတူလိုက်ရတယ်။ နောက်နေ့မနက် လေယဉ်နဲ့ ရန်ကုန်ကနေ မန်းလေးကို ရောက်လာတာပေါ့။ မန်းလေး ရောက်ရောက်ချင်း အမေ့မိတ်ဆွေအိမ်ကို သွားလိုက်တယ်။ ညနေရောက်တော့ အဲ့ဒီအိမ်ရှင်က အားနာတဲ့ပုံစံနဲ့ ကျနော်နဲ့မသူတို့ကို သမီးတို့မောင်နှမ ၁ခန်းထဲ အိပ်လို့ရမလားတဲ့။ ဧည့်သည်တွေ များနေတော့ အခန်းစီစဉ်ပေးဖို့ အဆင်မပြေပုံပါပဲ။ ကျနော်က ဘာမှ မပြောရသေးခင် မသူက ရပါတယ်တဲ့။ အဆင်ပြေသလို စီစဉ်ပါတဲ့။ ထမင်းစားသောက်ပီး အိမ်ရှင်တွေနဲ့ စကားပြောပီး ကျနော်တို့ အိပ်ရမဲ့အခန်းထဲကို သွားကြပါတယ်။ ဟာ ခုတင် ၁လုံးပဲရှိတယ်။ မသူနဲ့ ကျွန်တော် တစ်ခါမှ ဒီလိုမအိပ်ဖူးဘူးလေ။ နဲနဲတော့ ရင်ခုန်တာပေါ့။ မသူကို ကျနော်က မသူ နေ့တိုင်းပင်ပန်းတယ်မလား၊ ကျနော်တို့ ဒီကို ရောက်တုန်းရောက်ခိုက် ပြင်ဦးလွင် သွားကြမလားဆိုတော့ မသူက အမေဆူ လိမ့်မယ်တဲ့။ သူ့မျက်နှာကို ကြည့်ရတာ သွားချင်တဲ့ ပုံတော့ပေါ်တယ်။ အမေဆူမှာကြောက်လို့နဲ့ တူတယ်။ ကျနော်က အမေကို ဖုန်းဆက်ပီးပြောမယ်လေ၊ မသူလဲ ပြောပေါ့။ ၂ယောက်လုံး သွားချင်တယ်ဆိုရင်တော့ အမေ ခွင့်ပြုမှာပါဆိုတော့ သူ ခဏတွေဝေသွားပီး မသွားချင်ပါဘူး ဟာတဲ့ ရန်ကုန်မှာ အလုပ်တွေ ရှိသေးတယ်တဲ့။ ကျနော်လဲ တော်တော် ပြောပါတယ်။ မရဘူးလို့ပဲ ဇွတ်ငြင်းနေတယ်။ ဘာကြောင့်လဲ မသိဘူး၊ အပျိူ ကြီးတွေများ တခါတခါ တော်တော် ဇီဇာကြောင်တာပဲ။ ကျွန်တော်လဲ ဘယ်လိုမှ ပြောမရတော့ နဲနဲ ဘူသွားတဲ့ပုံနဲ့ ကုတင်ပေါ် ၀င်အိပ် လိုက်တယ်။ မသူ ကုတင်ပေါ်မှာ ထိုင်ပီး ကျနော့ကို သွားမယ်ဆိုရင် အမစကား နားထောင်ရမယ်တဲ့။ အံမယ် ဒါမျိုးကတိဆိုရင် ၁၀ခါပြန် ပေးတာပေါ့။ ပီးရင် ကိုယ်လုပ်ချင်တာ လုပ် တာပဲလေ…ဟိဟိ။ နောက်တော့ မသူက အိပ်တော့တဲ့။ မီးပိတ်လိုက်တဲ့။ ကျနော်လဲ မီးပိတ်ပီး အဲကွန်းကို အအေးဆုံး တင်လိုက်ပါတယ်။ ကျနော်က အအေးကြိုက်တဲ့လူလေ။ မသူက ဘာလို့ အဲကွန်းကို အဆုံးထိတင်တာလဲတဲ့။ အရမ်းချမ်းတယ်တဲ့။ ကျနော်ကလဲ အမ ချမ်းရင် ကျနော်ဖက်ထားပေးမှာပေါ့လို့ ပြောလိုက်တော့ အပျိူကြီး ဘာမှပြန်မပြောတော့ဘူး ငြိမ်သွားတယ်။ နောက် မအိပ်ခင် ဟိုစကားပြော ဒီစကားပြောနဲ့ပေါ့။ နောက် ၁၅မိနစ်လောက်လဲ ကြာတော့ ချမ်းလာပီကွာ အဲကွန်းကို နဲနဲ ပြန်လျှော့တဲ့။ ကျနော်လဲ မသူနားကပ်ပီး မသူကို ဖက်ထားလိုက်ပါတယ်။ မသူလဲ ဘာမှပြန်မပြောပါဘူး။
မသူကို ဖက်လိုက်မိတဲ့အချိန်ကစပီး ကျွန်တော့ရင်ထဲမှာ အသိတခု ၀င်ရောက်လာပါတယ်။ ငါ သူစိမ်း မိန်းကလေးတယောက်နဲ့ အိပ်ယာတခုထဲမှာ အတူတူ အိပ်နေရတာပဲ ဆိုပီးတော့ပေါ့။ အဲ့လို အသိ၀င်လာတာနဲ့ ကျနောလီးက မတ်ပီးတောင်လာတာ သတိထားမိလိုက်တယ်။ ကျနော်လဲ ပြသနာတက်မှာစိုးလို့ မသူကိုဖက်နေရာကနေ လက်ကိုပြန်ရုတ်လိုက်တော့ မသူက ဖက်ထားလေတဲ့။ ဒီမှာ ချမ်းတယ်တဲ့။ အောက်မှာ လီးတောင်နေတာ သူမှမသိပဲ။ အဲ့ဒါနဲ့ ကျနော်လဲ မသူကို ဆက်ဖက်ထားလိုက်တယ်။ မသူရဲ့ မျက်နှာလေးက ကျွန်တော်ဖက်ကို လှည့်လာတာနဲ့ မသူရဲ့ပါးလေးကို ခပ်ဖွဖွလေး နမ်းလိုက်တယ်။ မသူက အံသြသွားတဲ့ ပုံစံနဲ့ ဘာလို့ နမ်းတာလဲတဲ့။ ရန်တွေ့တဲ့ ပုံစံမျိူးပေါ့။ ကျနော်က ချစ်လို့ နမ်းတာလို့ ပြောလိုက်ရော အပျိူကြီးမမ ရင်ခုန်ပီး ရှက်သွားလား မသိဘူး။ ဟိုဖက်ကို တခါတည်း ပြန်လှည့်သွားရော။ ကျနော့ရင်တွေ တော်တော့ကို ခုန်နေတာဗျာ။ မသူက ဒီဘက်ပြန်လှည့်ပီး အိပ်တော့တဲ့။ ကျနော်က အိပ်လို့မပျော်ဘူး အမ အိပ်ယာပြောင်း အိပ်လို့နဲ့ တူတယ်လို့ ပြောပီး ကျနော် မသူကို သွေးတိုးစမ်းတဲ့အနေနဲ့ မသူကိုဖက်ထားတဲ့ လက်ကို အောက်ကို နဲနဲလျှော့ချပီး မသူရဲ့ဗိုက်သားလေးကို ဖွဖွလေး ပွတ်ပေးကြည့်ပါတယ်။ အရမ်းအရမ်းလဲ မလုပ်ရဲဘူးလေ ပြသနာတက်မှာစိုးလို့။ နောက် မသူက ဘာမှပြန်မပြောတော့ အခြေအနေ နဲနဲကောင်းတယ်လို့ တွက်ဆပီး ထမိန်ကြားထဲကို လက်လျှိူ၀င်ပီး မသူဗိုက်ကို ပွတ်ပေးကြည့်ပါတယ်။ အဲ..တွေ့ပီ အပေါက်လေး မသူရဲ့ ချက်လေးပေါ့။ မသူရဲ့ ချက်လေးကို စမ်းကြည့်ရင်း မသူတော့ အိပ်ပျော်သွားပီထင်ပီး မသူလို့ အသံခပ်အုပ်အုပ်လေးနဲ့ ခေါ်လိုက်တော့ မသူက ဘာလဲလို့ ပြန်ထူးတော့ ကျနော်လဲ လန့်သွားတာပေါ့။ ဘာပြန်ပြောရမလဲ မသိ ဖြစ်သွားတယ်။ နောက်မှ မသူရဲ့ ချက်ကလေးကို လက်နဲ့စမ်းထားတာ သတိရတော့ ကျနော်က အမချက်မှာ လက်မှတ်ထိုးပေးလိုက်မယ် ပိုက်ဆံ ထုတ်လို့ရတာပေါ့လို့ ပြောတော့ မသူက ကြောင်ပီး ဘာလဲတဲ့။ ကျနော်က ချက်ပေါ်မှာ လက်မှတ်ထိုးတော့ ချက်လက်မှတ် ပေါ့လို့ပြောပီး ကျနော်ပဲ အရင်ရီလိုက်ပါတယ်။ အဲ့တော့မှ မသူလဲ လိုက်ရီပီး နင့်ယောက်ခမ ဘဏ်မှာပဲ ထုတ်လို့ရမှာတဲ့။ ကျနော်လဲ သူပြောတာကို အလိုက်သင့် လိုက်ရီပေးလိုက်ပါတယ်။ ကျနော့စိတ်ထဲမှာ သိလိုက်တာတော့ တော်တော် အခြေအနေကောင်းနေပီ ဆိုတာပဲ။ ကျနော့လီးကလဲ တော်တော့်ကို တောင်နေတာလေ။ မသူရဲ့ဘေးမှာ အိပ်နေတာဆိုတော့ မသူပေါင်ကို သွားထောက်မိနေတာပေါ့။ မသူလဲ သိလားတော့ မသိဘူး။
ကျနော့လက်က မသူရဲ့ ချက်အောက်ကို နဲနဲ ဆက်ဆင်းကြည့်တော့ မသူက ကျနော့လက်ကို အမြန် ဖမ်းကိုင်လိုက်ပါတယ်။ ပီးတော့ ကျနော့ဘက်ကို လှည့်လိုက်ပီး ဘာလုပ်ဖို့လဲတဲ့။ ကျနော်လဲ ဒီအခြေအနေရောက်မှ မထူးတော့ဘူး ထပ်စွန်းစားကြည့်တာပေါ့လို့ ဆုံးဖြတ်ပီး မသူကို “အမ ဟိုဟာကို ကိုင်ကြည့်ချင်လို့” လို့ပြောလိုက်တာပေါ့။ မသူက မကိုင်ရဘူးတဲ့၊ အိပ်တော့တဲ့။ ကျနော်ကလဲ “မသူနဲ့ ကျနော်နဲ့ ၂ယောက်ထဲပဲ သိတာပဲ ဘယ်သူမှသိတာမှ မဟုတ်တာ ခဏလေးပဲ ကိုင်ကြည့်ချင်လို့”ဆိုတော့ မသူက “မကိုင်ရဘူး…ရှက်စရာကြီး”တဲ့။ ကျနော်က “အော်…မသူက ရှက်နေတာလား ဒါဆို မသူအိပ်ပျော် သွားတဲ့ အချိန်ကြမှ ခဏလေး ကိုင်ကြည့်မယ်နော်”လို့ ပြောတော့ မသူက “လူဆိုးလေး ပြောလို့လဲ မရဘူး …ငါ ဒီည မအိပ်တော့ဘူး”တဲ့။ ကျနော်လဲ ပြန်ပီးတော့ မသူကိုပြောလိုက်တယ်။ “ကျနော်လဲ မအိပ်ဘူးလို့ မသူအိပ်မယ့်အချိန်ထိ စောင့်မယ်”လို့။ အဲ့လိုပြောပီးတော့ ၂ယောက်သား တိတ်ဆိတ်သွားပါတယ်။ စကားလည်း ဆက်မပြောဖြစ်တော့ဘူး။ ၁၅မိနစ်လောက်နေတော့ မသူကို အကဲခတ်မိတာ အိပ်ချင်နေတဲ့ပုံပဲ။ နောက် ၁၀မိနစ်လောက်နေတာ့ မသူလို့ တိုးတိုးလေး ခေါ်လိုက်တယ်။ မသူက ပြန်မထူးဘူး။ အိပ်ပီးထင်တယ်ဆိုပီး မသူရဲ့စောက်ဖုတ်လေးကို ထမိန်ပေါ်ကနေ ကိုင်ကြည့်လိုက်ပါတယ်။ မသူ တချက်တွန့်သွားတယ်။ ကျနော်လည်း လန့်သွားတာပေါ့။ မသူ နိုးသွားတာလားလို့။ နိုးတော့ မနိုးသေးဘူး။ မသူရဲ့ အဖုတ်လေးကို ထမိန်းအပေါ်ကနေပဲ ပွတ်ပေးလိုက်တယ်။ ကြားဖူးသလောက် အပျိုတွေ စပ်ဖုတ်မှာ အမွှေးတွေ ပေါက်ကြတယ်တဲ့။ မသူကြတော့ အမွှေးမပေါက်တဲ့ပုံပဲ။ ထမိန်ပေါ်က ကိုင်ကြည့်တော့ အဖုတ်က ချောနေတယ်။ သေချာသိအောင်လို့ ထမိန်ကို တခါထဲ လှန်လိုက်ပီး မသူရဲ့ အဖုတ်လေးကို ကိုင်ကြည့်တော့မှ အမွှေးလုံးဝမပေါက်ပဲ ပြောင်ချောနေတယ်။ ချောနေတာက မသူရဲ့ အဖုတ်ကြားထဲကနေ ချွဲကျိကျိ အရည်တွေထွက်နေလို့ ချောနေတာ။ အော်….ကျနော် သိသွားပီ။ မသူ မအိပ်သေးပဲ အိပ်ချင်ယောင် ဆောင်နေတာလေ။ မသူ မအိပ်မှန်းသိတာနဲ့ မသူရဲ့ထမိန်ကို ကွင်းလုံးချွတ် လိုက်ပါတယ်။ အောက်က အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးကိုလဲ မရရအောင် ဆွဲချွတ်လိုက်ပါတယ်။ မသူကတော့ မနိုးတော့ဘူးလေ။ အိပ်ချင်ယောင် ဆောင်နေတဲ့သူ မဟုတ်လား။ မသူရဲ့ စောက်ဖုတ်လေးကို ကြည့်ပီး အောကားတွေထဲကလို ဘာဂျာမှုတ်ပစ်လိုက်ချင်တာ။ ဒါပေမဲ့ နဲနဲရှိန်နေသလို ဖြစ်နေတယ်။ မသူရဲ့ အပေါ် ပိုင်း အင်္ကျီရော ဘောလီပါ မရရအောင် ခက်ခက်ခဲခဲ ချွတ်လိုက်ပါတယ်။ မသူ တယောက်တော့ လုံး၀ကို မိမွေးတိုင်းဖမွေးတိုင်း အနေအထား ဖြစ်သွားပီလေ။ မသူရဲ့ လုံးဝိုင်းနေတဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို နို့ဆာနေတဲ့ ကလေးတယောက်လိုမျိုး အားရပါးရ စို့လိုက်၊ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို ချေလိုက်၊ နို့အုံတခုလုံးကို နယ်လိုက် လုပ်ပေးလိုက်တော့ မသူဆီကနေ ညည်းသံ သဲ့သဲ့လေး ကြားလိုက်ရတော့ ကျနော့စိတ်ထဲမှာ ပိုရဲတင်းလာပါ။
အောက်က မသူရဲ့ အမွှေးမပေါက်တဲ့ အဖုတ်ပြောင်ပြောင်ကြီးမှာတော့ အရည်တွေကြနေတာ ရေတံခွန်ကနေ ရေတွေစီးကြနေတဲ့ အတိုင်းပဲ။ ကျနော်လဲ ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်တော့ကွာ ဆိုပီး မသူရဲ့ အဖုတ်လေးကို ဘာဂျာမှုတ်ပေးဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတယ်။ မသူရဲ့ စောက်စိလေးကို အရင် စစုတ်ဖို့ စောက်စိလေးကို လိုက်ရှာတာ ဟိုးအထဲ ရောက်နေတယ်။ မသူက နဲနဲဝတော့ စောက်ဖုတ်အသားတွေက ပြည့်နေတော့ စောက်စိလေးက အထဲရောက်နေတာပေါ့။ မသူရဲ့ စောက်စိလေးကို စစုတ်လိုက်တဲ့ အချိန်မှာတော့ အိပ်ချင်ယောင် ဆောင်နေတဲ့မသူ ဖင်ပါကော့တက်သွားပါတယ်။ လျှာဖျားလေးနဲ့ စောက်စိလေးကို ပွတ်ကစားလိုက်တော့ မသူ လုံး၀ဟန်ဆောင်လို့ မရတော့ပါဘူး။ မသူရဲ့ ညည်းသံတွေကလဲ တစတစ ကျယ်လာပါတယ်။ ကျနော် မသူရဲ့ စောက်ဖုတ်လေးကို ၁၅မိနစ်လောက် အားရပါးရ ဘာဂျာပလေးလိုက်တော့ မသူ စကားပြောလာပါတယ်။ မောင်လေးတဲ့ တော်ပီတဲ့ ကျနော့ကို တားလို့မရမှန်းသိတော့ သူက ဒီနေ့ တော်တော့လေကွာတဲ့။ သူများအိပ်ယာပေါ်မှ အရည်တွေ ပေကုန်ပီတဲ့။ သူတို့ သိသွားကြမယ်တဲ့။ နောက်နေ့ ပြင်ဦးလွင်သွားမှပဲ ဆက်လုပ်တဲ့။ လိမ်မာတယ်နော်တဲ့။ ကျနော်ကလဲ သူပြောတာ မှန်တာကြောင့် “ပြင်ဦးလွင်ရောက်ရင် တကယ်နော်”လို့ဆိုတော့ မသူက ကတိတဲ့။ မသူတော့ ကျနော်လျှာနဲ့ အစွမ်းပြလိုက်တာ တော်တော်ကြွေသွားတယ် ထင်တယ်။ အဲ့ဒါနဲ့ ကျနော်လဲ မသူဘေးမှာ ပြန်လှဲအိပ်လိုက်တာပေါ့။ ပီးတော့ မသူကို ကျနော့ဟာလေး ကိုင်ကြည့်ပါလားဆိုတော့ မသူက “ဟာ……မကိုင်ချင်ဘူး”တဲ့။ ကျနော်လည်း သူ့လက်ကလေးတွေကို ယူပီး ကျနော့လီးပေါ် တင်ပေးလိုက်တော့ သူက ကိုင်ကြည့်ပါတယ်။ ပြီးတော့ “သံချောင်းကြီးကြနေတာပဲ မာမာတောင့်တောင့်ကြီး”တဲ့။ ဒါနဲ့ ကျနော်က မသူရဲ့ စောက်ဖုတ်အပေါက်လေးကို လက်နဲ့ကိုင်ကြည့်ပီးတော့ “ဒီအချောင်းကြီးနဲ့ ဒီအပေါက်လေးထဲကို ဆံ့ပါ့မလား”ဆိုတော့ မသူက “ပေါက်ကရတွေ သွားအိပ်တော့”တဲ့။ “ဒီတခါတော့ မသူစကားကို နာထောင်လိုက်ပါမယ် အိပ်ပီဗျာ”။ နောက်နေ့ မနက် ကျနော်အိပ်ယာက ထတာ နဲနဲနောက်ကျသွားတယ်။ ၈နာရီခွဲလောက်မှ နိုးတယ်။ မသူ ကျနော့်ကို လာနိုးတယ်။ “အိပ်ပုတ် ထတော့”တဲ့။ ကျနော်လဲ နိုးနိုးချင်း မသူရဲ့လက်ကလေးကို ဖမ်းဆွဲပီး ကျနော့ရင်ခွင်ထဲကို မသူရဲ့ ကိုယ်လုံးလေး ဆွဲပွေ့ပြီး ချစ်လားလို့ မေးလိုက်တော့ မသူက ဘာမှ ပြန်မပြောဘူး။ ကျနော်လဲ မသူ နှုတ်ခမ်းလေးကို အားရပါးရ ကစ်ဆင် ဆွဲပေးလိုက်တယ်။ မသူက “သွားလဲမတိုက်ရသေးဘူး အာပုတ်ကြီးနဲ့..ညစ်ပတ်တယ်”တဲ့။ ဒါနဲ့ ကျနော်က “ရွံလို့လား”ဆိုတော့ မသူက “မရွံပါဘူး” တဲ့။ “ဘာဖြစ်လို့”လဲလို့ ကျနော်က မေးတော့ နားနားမှာကပ်ပီး တိုးတိုးလေးပြောတယ် “ချစ်လို့”တဲ့။ မနက် ရေမိုးချိုး မနက်စာစားပီး အမေ့ဆီကို ဖုံးဆက်လိုက်တယ်။ ၂ယောက်လုံး ပြင်ဦးလွင် သွာချင်တယ်ဆိုတာနဲ့ သဘောကောင်းတဲ့ ချစ်မေမေက ခွင့်ပြုလိုက်တယ်လေ။ အကြာကြီးတော့မနေနဲ့တဲ့ ၄ ရက် ၅ရက်လောက်ပဲ နေတဲ့။ ဒီနေ့ နေ့လည် ဧည့်ခံပွဲပီးတာနဲ့ အဆင်သင့်ထွက်ဖို့ ပြင်ဆင်ထားကြတယ်။ ကျနော်ရော မထားရော ညားခါစ လင်မယားတွေလိုပါပဲ တယောက်နဲ့ တယောက် အကြင်နာတွေ ပြိုင်လို့ပေါ့။
လောကကြီးကလဲနော် တော်တော်လှည့်စားတတ်တာပဲ။ မနေ့ကပဲ သူငယ်ချင်းလို မောင်နှမလို နေကြတာ ဒီနေ့တော့ ချစ်သူတွေဖြစ်လို့။ မင်္ဂလာပွဲသွား လက်ဖွဲ့ပေးပီး စားစရာသောက်စရာတွေ မြန်မြန်စားသောက်ပီး မန်းလေးကနေ ပြင်ဦးလွင်ကို ထွက်လာခဲ့ကြပါတယ်။ မတ်တူးကားလေးနဲ့ပါ။ ကားမောင်းတဲ့ ဦးလေးကြီးကလဲ ကာမောင်းပြိုင်ပွဲတွေ ဝင်ပြိုင်ဖူးလားမသိဘူး တော်တော်မောင်းတာ ခဏလေးနဲ့ ပြင်ဦးလွင် ရောက်လာခဲ့ တယ်။ ဟိုတယ်ကောင်းကောင်းတခုမှာ ၂ယောက်ခန်းတခန်း ယူလိုက်ပီး အခန်းထဲ၀င်ခါနီးမှ မသူကကျနော့ကို တိုးတိုးလေးပြောတယ်။ ကြောက်တယ်တဲ့။ ဘယ်သူ့ကိုကြောက်တာလဲလို့ မေးတော့ ကျနော့်ကိုတဲ့။ ကျနော်ကလဲ “မမသူကလေ ကိုယ်လုံးကိုမှ အားမနာဘူး၊ ကျနော့်ထက် ၂ဆလောက် ၀တာကို ကျနော့ကို ဘာကြောက်နေတာလဲ” ဆိုပီး ဖြေသိမ့်တဲ့အနေနဲ့ စနောက်ပေးလိုက်တော့ ကျနော့ဗိုက်ခေါက်ကို ဆွဲဆိတ်တယ်။ နောက် နှစ်ယောက်လုံး ရေမိုးချိုးပီး အနွေးထည်တွေ၊ ဆွယ်တာတွေ သွား၀ယ်ကြတယ်။ မသူ နဲနဲစိတ်ပျော် သွားပုံရတယ်။ ဟိုတယ် ပြန်ရောက်တော့ ည၇နာရီ ထိုးခါနီးပီ။ ကျနော်တို့လဲ စောစောစီးစီး ထမင်းသွားစားလိုက်ကြတယ်။ မသူ ပျော်အောင် သူစားချင်တဲ့ဟာတွေပဲ မှာကျွေးလိုက်တယ်။ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက်ခွံ့ကျွေးကြတာ ဟန်းနီးမွန်း ထွက်လာသလို အရမ်းပျော်ခဲ့ကြပါတယ်။ စားသောက်ပီး ဟိုတယ်ပြန်ရောက်တော့ ည၈နာရီ ထိုးပီ။ မသူက အ၀တ်အစားတွေ လဲနေတယ်။ ကျနော်တော့ ဘာမှလဲမနေတော့ဘူး။ အရမ်းလဲ အေးနေတာကို စောင်ချူံနေလိုက်တယ်။ မသူက အ၀တ်အစားလဲပီးတော့ ကျနော့ကို “တယောက်ထဲ ကွေးနေတယ်ပေါ့.. ဟိုဘက်တိုး အမလဲ အရမ်းချမ်းတယ်”တဲ့။ အဲ့ဒါနဲ့ ဂွမ်းစောင်အထူကြီးထဲမှာ ၂ယောက်လုံးကွေးပီး စကိုင်းနက်ကလာတဲ့ ကိုးရီးယားကားကို ကြည့်နေတယ်။ မသူက ကိုးရီးယားကား ကြည့်နေပေမယ့် ကျနော်ကတော့ မသူကို ဘယ်လိုစရမလဲ ကြံနေတာပေါ့။ မထားက ကျနော် ကြံနေတာ သိလို့ပဲလား အေးလို တမင် အုပ်ထားတာလားတော့ မသိဘူး သူ့စောက်ဖုတ်လေးကို လက်ကလေးတွေနဲ့ အုပ်ထားတယ်။ ခဏနေတော့ သူ့လက်ဖယ်တာနဲ့ အသာလေး သူ့စောက်ဖုတ်လေးကို ကျွန်တော် အုပ်ကိုင်လိုက်ပါတယ်။ ကျနော့ကို ဘေးစောင်းတချက် လှည့်ကြည့်တော့ ကျနော်လဲ အရှက်ပြေ ရီပြပီး “ချမ်းတယ်”လို့ ပြောလိုက်တယ်။ သူက တီဗွီဆက်ကြည့်နေပါတယ်။ ကျနော်ကတော့ သူ့အဖုတ်လေးကို လက်ဖဝါးလေးနဲ့ ပွတ်သပ်ရင်း မသူကို နားနားမှာ တိုးတိုးလေးပြောလိုက်တယ်။ ချစ်ချင်တယ်လို့။ မသူက ကျနော့်ကို ချစ်ပေါ့တဲ့။ ဘယ်သူက တားနေလို့လဲတဲ့။ ဒါနဲ့ ကျနော်လည်း စောင်ကိုခွာပီး မသူရဲ့ ထမိန်းကို လှန်လိုက်တယ်။ မသူတော့ ဒီည အလိုးခံရမှာ သိလို့လားမသိဘူး အောက်မှာ ပင်တီတောင် မ၀တ်ထားဘူး။ ခုန လက်ကလေးနဲ့ ကလိထားလို့ မသူစောက်ဖုတ်လေးမှာ အရည်လေးတွေ စို့နေပီလေ။
မနေ့က မှောင်မှောင် မဲမဲထဲမှာ မသူရဲ့အဖုတ်လေးကို မမြင်ရဘူး။ ဒီနေ့ မီးချောင်း အလင်းရောင်အောက်မှာဆိုတော့ မသူစောက်ဖုတ်လေးက ဖူးပီး ၀င်းမှဲ့နေတဲ့ အသီးတလုံး အတိုင်းပါပဲ။ အလင်ရောင်ထဲမှာဆိုတော့ မသူ ရှက်နေတယ်။ ကျနော်လည်း မသူစောက်ဖုတ်ကို မနေ့ကလိုမျိုး ဘာဂျာကောင်းကောင်းဆွဲ ပေးလိုက်တာ ၅မိနစ်လောက်နေတော့ “တော်တော့ကွာ တော်တော့..မပီးတော့မယ်…အ..အင်းး.အအ.အား”။ ကျနော်လဲ ပိုကောင်းအောင် လျှာဖျားလေးနဲ့ စောက်ဖုတ် နှုတ်ခမ်းတွင်းသားထဲထိ ဆွဲလျှက်ပေးလိုက်တာ အဖုတ်ထဲကနေ မီးတောင်ထိတ်က ချော်ရည်ပူတွေ ပန်ထွက်သလိုမျိူး မြင်မကောင်းအောင် ပန်းထွက်လာလိုက်တာ ကျနော့မျက်နှာတွေမှာ ပေကုန်တယ်။ မျက်နှာတွေပါ ပေကုန်တော့ မသူ ကျနော့ကို တော်တော် အားနာသွားတယ်နဲ့ တူတယ်။ ကျနော်ကတော့ အမြန်မြန် ရေချိူးခန်းပြေးပီး မျက်နှာကို သေချာဆေးလိုက်ရတယ်။ ပီးတော့ မသူဆီ ပြန်လာတော့ “ဆော်ရီး မောင်ရယ်”တဲ့ “မ ဘယ်လိုမှ ထိန်းလို့မရတော့လို့”တဲ့ “တောင်းပန်ပါတယ်နော်”တဲ့။ ဘာဂျာအစွမ်းကြောင့် အခေါ်အဝေါ်တွေပါ ပြောင်းကုန်ပါတယ်။ ကျနော်ကလဲ “တကယ်တောင်းပန်ချင်ရင် မောင့်ကိုလဲ ခုနကလို ပါစပ်နဲ့လုပ်ပေး”ဆိုတော့ သူက မလုပ် တတ်ဘူးတဲ့။ အဲ့ဒါဆို “မ ပါစပ်ဟ” ဆိုတာနဲ့ သူ့ပါစပ်ကို ဟပေးထားတယ်။ ကျနော်က လီးကိုကိုင်ပီး သူ့ပါစပ်ထဲကို လီးထိုးထဲ့လိုက်တယ်။ လုံး၀မငြင်းရှာပါဘူး။ မက ရေခဲချောင်းစုပ်သလို စုတ်ပေးနေပါတယ်။ ကျနော်လဲ ဖီးတက်လာပီး မရဲ့ပါစပ်ကို လီးကို သွင်းလိုက်ထုတ်လိုက်နဲ့ လိုးပေးလိုက်တာ ရှေ့ပြေးအရည်ကြည်လေးတွေ ထွက်လာတဲ့အထိပါပဲ။ မက “ဘာတွေလဲတဲ့ ငံကျိကျိနဲ့”တဲ့။ ကျနော်က “အချစ်ရည်တွေ တော်ပီ…မ မစုပ်နဲ့တော့..တော်ကြာ ပီးသွားလိမ့်မယ်”ဆိုပီး မရဲ့ ပေါင်၂လုံးကြားမှာ ၀င်ထိုင်ပီး မရဲ့ စောက်ဖုတ်လေးကို ကျနော့်လီးနဲ့ လျှောတိုက်ပီး ပွတ်ပေးလိုက်တော့ မမျက်လုံးလေးက မှေးစင်းသွားတယ်။ ဒါနဲ့ မရဲ့ပေါင် တုတ်တုတ်လတွေကို အားကုန်ဖြဲကားပီး မရဲ့ အဖုတ်လေးထဲကို လီးဒစ်မြုပ်ယုံလောက် သွင်းကြည့်လိုက်တယ်။”အ..အမယ်လေး” “မ နာလား ဆိုတော့ သူက နဲနဲ နာတယ်”တဲ့။ နောက် လက်တဆစ်လောက် သွင်းတော့ ထပ်သွင်းလို့မရတော့ဘူး။ တခုခု ခံနေသလိုမျိူးပဲ၊ ကျနော်လဲ ဘာလုပ်ရမှန်းလဲ မသိတာနဲ့ မကိုပဲ မေးလိုက်တယ်။ “မ ထပ်သွင်းလို့ မရတော့ဘူးလား”လို့။ မက “အားနဲနဲထဲ့ပီး ဆောင့်လိုက်”တဲ့ မျက်လုံးမှိတ်ပီး မှိန်းနေရကနေ ပြန်ဖြေတယ်။ ကျနော်လည်း လီးကိုနဲနဲပြန်ထုတ်ကာ အားကုန်းတချက် ဆောင့်လိုက်တော့”ဗျစ်..ဖောက်..အ” မခမျာ အံကိုတင်းတင်းကြိတ်ပီး မျက်နှာကလေး တခါထဲ ရဲသွားတာပဲ။
သူများတွေကြားမှာ စိုးလို့ထင်တယ် “အ”ဆိုတဲ့ အံကြိတ်သံ တိုးတိုးလေးတစ်ချက်ပဲ ထွက်လာတယ်။ ကျနော့လီးတန် အဆုံးထိ ဝင်သွားတော့မှ “နာလိုက်တာ မောင်ရယ်”တဲ့။ ကျနော်လဲ ဖြည်းဖြည်းမှန်မှန်လေး ဆောင့်ပေးနေလိုက်တယ်။ ၅မိနစ်လောက်နေတော့”မ ဘယ်လိုနေသေးလဲ”လို့မေးတော့ “ရတယ်မောင်..နဲနဲဆောင့်ကြည့်ပါလား…အရမ်းကြီးတော့ မဆာင့်နဲ့နော်.”လို့ ပြန်ပြောတယ်။ တဖြည်းဖြည်း ဆောင့်လိုးနေရင်ကနေ မြန်မြန်ဆောင့်တော့ မ ကောင်းနေတဲ့ ပုံပါပဲ။ သူ့စောက်ဖုတ်လေးကို တချက် ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ ကျနော်လန့်သွားတယ်။ သွေးတွေ အများကြီးပဲ။ “မ သွေးတွေ ထွက်နေတယ် သိလား”ဆိုတော့ “သိတယ်” တဲ့။ “မရဲ့ အပျိူရည်ကို မောင့်ကို ပေးလိုက်ရလို့ ကျေနပ်တယ်”တဲ့။ ခပ်မှန်မှန်လေး ဆောင့်ပေးနေရာကနေ မြန်မြန်လေး ဆောင့်ပေးလိုက်တာ ၂၅မိနစ် လောက်ကြာတော့ သူရော ကျနော်ရော ပြိုင်တူနီးပါး ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့် ပီးသွားကြပါတယ်။ ၂ယောက်လုံး ပီးတော့ ကျနော် ကမေးလိုက်တယ် “မ မောင့်ကို ချစ်လား”ဆိုတော့ “ကျနော့ နှဖူးလေးကို မော့နမ်းပီး အရမ်းချစ်တယ်”တဲ့။ ကျနော်လည်း“ခဏလေးနော်”ဆိုပီး တစ်ရူယူပီး မအဖုတ်မှာ ပေနေတဲ့ သွေးတွေရော သူ့စောက်ဖုတ်ထဲက ထွက်တဲ့ အရည်တွေအပြင် သူအဖုတ်ထဲက အံကျလာတဲ့ ကျနော့သုတ်ရည်တွေကိုပါ ကြင်နာယုယစွာ သုတ်ပေးလိုက်ပါတယ်။ မရဲ့အဖုတ်က နီးရဲပီး ရောင်ကိုင်းနေသလိုလို ပါပဲ။ အဲ့ဒီညက ည၂နာရီခွဲထိ လိုးကြပါတယ်။ ၆ချီလောက် ရှိမယ်ထင်တယ်။ နောက်နေ့တွေကြတော့ ထမင်းစားချိန်ကလွဲပီး တချိန်းလုံး ကဲကြတာနဲ ပြင်ဦးလွင်ရောက်ပီး ဘယ်မှ မသွားဖြစ်လိုက်ပါဘူး။ တည်းခိုခန်းမှာ တနေ့လုံး တညလုံး မနဲ့၂ယောက်တည်း ကြားဖူးသမျှ လိုးနည်းပေါင်းစုံ မကျန်ရလေအောင် လိုးကြတာ လူတွေလည်း မျှော့နေတာပဲ။ မကတော့ ကျနော်လုပ်သမျှ အကုန်လိုက်လျောရှာပါတယ်။ ပြင်ဦးလွင်မှာ ၅ရက် နေခဲ့တယ်။ အဲ့ဒီ ၅ရက်မှာ မနဲ့ အကြိမ်၃၀လောက် လိုးခဲ့ပါတယ်။ ရန်ကုန်ပြန်ရောက်တော့ မက ထုံးစံအတိုင်း မိုးလင်းတာနဲ့ ဆိုင်သွား မိုးချုပ်မှ ပြန်ရောက်တော့ တွေ့ချိန် နည်းသွားတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျနော့ဘာဂျာကို ကြွေနေတဲ့ မက ညဘက် လူတွေအားလုံး အိပ်ပီဆိုရင်တော့ ကျနော့အခန်းထဲ ရောက်ရောက်လာပီး အလိုးခံပါတော့တယ်။ နောက် ၅လလောက်နေတော့ အမေတို့ ပေးစားတဲ့သူနဲ့ လက်ထပ်လိုက်ပါတော့တယ်။…..ပြီး