ကျွန်တော့်နာမည်က အောင်သူ။ ကျွန်တော် ငယ်ငယ်ထဲက အရမ်းခင်တဲ့ကောင်တစ်ကောင်ရှိတယ်။ ခင်ဗျားတို့မှာလည်းရှိမှာပဲ။ ဒီကောင့်ကို အကုန်လုံးက လေအိုးလို့ ခေါ်ကြတာ။ လေအရမ်းပေါတဲ့ကောင်။ နာမည်အရင်းက မင်းခေါင်တဲ့။ အဲ့နာမည် ဘယ်သူမှ မခေါ်ကြပါဘူးဗျာ။ လေအိုးနဲ့ ကျွန်တော်နဲ့စသိတော့ ၄တန်းဗျ။ ကလေးဘ၀ ကျောင်းမှာ ဘောလုံးကန်ရင်း သိတာ။ ငယ်ငယ်ထဲက ကျွန်တော်က လူလည်ကျတာ။ ဒီကောင်တွေအမြဲ ရှေ့တန်းတို့ နောက်တန်းတို့လုနေရင် ဂိုးဖမ်းရင် ကျွန်တော်ပဲ။ လေအိုးက ရှေ့တန်းတိုက်စစ်မှုးကြီး အသေဖြစ်ချင်တာ။ အဲ့နေ့က ရှေ့တန်း သူသွားမယ် ငါသွားမယ်လုနေတုန်း။ ကျွန်တော်က လေအိုးကို ရှေ့တန်းပေးဖို့ ပြိုင်ငြင်းပေးလိုက်တာ လေအိုးရှေ့တန်းဖြစ်ကော။ မဖြစ်လည်းမရဘူးလေ။ ဂိုးသမားမရှိရင် ဘောလုံးကန်မရဘူးမလား။ ဂိုးဖမ်းမယ့်သူက ခပ်ရှားရှားရယ်။ ဒီလိုနဲ့ ကျောင်းဆင်းတော့ လေအိုးက ကျနော့ကို မုန့်ဝယ်ကျွေးတယ်။ သူ့ဖက်က ဝင်ငြင်းပေးလို့ပေါ့။ အဲ့ကတည်းက ခင်လာခဲ့တာ အသက်၃၀ကျော် ကိုယ်စီအလုပ်တွေအကိုင်တွေနဲ့ အိမ်ထောင်ကျတဲ့အထိပါပဲ။ ကျွန်တော်တို့ အိမ်ထောင်ကျတော့လည်း ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့်။ ဒီကောင်က ၁၁လပိုင်း ကျွန်တော်က ၁၂လပိုင်း။ ကျွန်တော်တို့ မိန်းမတွေလည်း နောက်တော့ ခင်သွားကြတာပဲ။ လေအိုးနဲ့ ကျွန်တော်က အရမ်းခင်တာကိုး။ တတွဲတွဲနဲ့နေကြတာ ခုခေတ်ဆို swingတယ်လို့တောင် ထင်ကြမှာ။ တစ်ယောက်ငွေလို တစ်ယောက်ချေး၊ တစ်ယောက် စီးပွားရေး တစ်ယောက်ကူညီနဲ့ အပြန်အလှန်ပေါ့။ ဖြစ်ချင်တော့ ကျွန်တော်တို့ သူငယ်ချင်းတွေကြားဝင်လာတာက ကျွန်တော်တို့မိန်းမတွေ မဟုတ်ဘူး။ လေအိုး ညီမ အငယ်မ။ ဟုတ်တယ်။ သူ့နာမည်ကိုက အငယ်မ။
ကျွန်တော်တို့ထက်အသက် ၁၀နှစ်လောက်ကွာတယ်။ လေအိုးကော ကျွန်တော်ကော သူ့ကို အငယ်မလို့ပဲ ခေါ်တာ။ ချွဲတာကလည်း ၂ကောင်လုံးကို အသေချွဲတာ။ ဆိုးလည်းဆိုးတယ် နိုင်လည်းနိုင်တယ်။ အလိုလိုက်တာဆိုလို့ ကျွန်တော်တို့၂ကောင်ပဲ ရှိတာကိုး။ လေအိုးတို့အိမ်က အရမ်းတင်းကြပ်တာ။ ဇာတ်လမ်းဖြစ်တာက သင်္ကြန်တွင်းကြီး ဖြစ်တာ။ အဲ့နှစ်သင်္ကြန်တုန်းက လေအိုးက သူ့ရဲ့ လိုက်ထရပ်လေးနဲ့ သင်္ကြန်လိုက်မယ်ဆိုပြီး ထလုပ်ကော။ သူ့မိန်းမကလည်း လေအိုးရဲ့ပိုးကို မနိုင်တော့ ထွက်ပေါ့ သူလည်း လိုက်မယ်လေတဲ့။ လင်မယား၂ယောက်လုံးက လိုက်မယ်ဆိုတော့။ ဒီကောင့်ညီမ အငယ်မကလည်း လိုက်မယ် တကဲကဲ။ သူ့အဖေနဲ့အမေက သင်္ကြန်ဆိုတာနဲ့ တရားစခန်းပဲဝင်ခိုင်းတာ ဟိုးကလေးဘဝကတည်းက။ အခု အသက်၂၀ကျော်တောင် တရားစခန်းလွှတ်နေတုန်း။ အငယ်မကလည်း သူ့အထာနဲ့သူ။ သူ့ဘဲနဲ့ သူပတ်လည်ဖို့ လေအိုးကို အကြောင်းပြတာ။ လေအိုးက ညီမကိုတော့ ချစ်ပါရဲ့။ မိဘ၂ပါး ထောင်းမယ့်ဒဏ်ကို ပိုကြောက်တယ်လေ။ ဒီတော့ မနိုင်မယ့်အတူတူ အငယ်မကို မခေါ် ချင်ဘူး။ ဒီတော့ ထုံးစံအတိုင်း ကျုပ်အိမ်ရောက်ချလာပါကော။ မိန်းမရှေ့မှာ မဲ့ကာရွဲ့ကာ တမျိုး ငိုလိုက်ရီလိုက် တမျိုး ချွဲနေတော့ မိန်းမကလည်း အမြင်ကတ်လာပုံရတယ်။ “နင်သာလိုက်သွားလိုက်အေ..တကတည်း သူ့အိမ်ကလည်းလွန်ပါတယ်။ အပျိုကြီး တောင်ဖြစ်တော့မယ် ခုထိ သင်္ကြန်မလည်ခိုင်းဘူး” ဟု ရွဲ့ပြောသည်။
ကိုယ့်မိန်းစကား ကိုယ်နားလည်သောကြောင့် သေချာအကျိုးအကြောင်း ရှင်းပြရတာပေါ့။ “ဟဲ့မိန်းမ.. နင်မသိဘူးနော်.. ဒီပေါက်စမက သူ့ဘဲနဲ့သူလည်ချင်လို့ သက်သက် ဂွင်ဆင်နေတာဟ” ဟု မိန်းမကို ပြန်ပြောရင်း အငယ်မ ခေါင်းကို ဒေါက်ခနဲခေါက်တော့ အငယ်မက နှုတ်သီးစူသွားသည်။ မတတ်နိုင် .. ကိုယ့်မိန်းမရှေ့တော့ အနိုင်ပေးလို့မရ။ နို့မဟုတ် ဒီကောင်မလေး လုပ်ပုံနဲ့ ညစာငတ် ဖို့များသည်။ “ဒါများဟယ် သူ့ဘဲမလိုက်ခိုင်းနဲ့ပေါ့။ တို့လင်မယား၂ယောက် ထိန်းမယ်လေ။ သူ့အိမ်ကို နင်လိုက်ပြောရင်ရပါတယ်။ “ မိန်းမဖြစ်သူ၏ စကားကြောင့် စူနေသော နှုတ်သီးက မဲ့သွားသည်။ သူ့အတတ် သူစူးပြီလေ။ အငယ်မ မဲ့သွားတာမြင်တော့ ကျုပ်လည်း မိန်းမ အကြံပေးတဲ့အတိုင်လုပ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ လမ်းမှာတစ်ခွန်းမှ စကားမပြော။ ပွစိ ပွစိနှင့် ဘာတွေ ကျိန်ဆဲနေလည်းမသိ။ ကိုယ်သာ စပ်ဖြီးဖြီး။ လေအိုးအိမ်ကလည်း တစ်ကားလုံးက သူငယ်ချင်းတွေ လင်မယားတွေဆိုတော့ တစ်ရက်တော့ပေးလွှတ်သည်။ ဒါတောင် မနည်း တောင်းတောင်းပန်ပန် ပြောရတာ။ “မောင်အောင်သူ မင်းပါလို့လွှတ်တာနော်။ မင်းသူငယ်ချင်း လေအိုးသာဆိုလို့ကတော့ မယုံရဲဘူး။ ဒီကောင်က သူ့မိန်းမနဲ့သူ အလုပ်ရှုပ်နေမှာ။ “ “ဟုတ်ကဲ့ပါ ဒီအငယ်မကို ခေါင်းခန်းထဲ ထည့်ထားလိုက်မယ်လေ.. အဲ့တာဆို အေးဆေးပေါ့။” “အေး အေး အဲ့အကြံကောင်းတယ်။ သမီးမိန်းကလေးဆိုတာ . .” ထုံးစံအတိုင်း သြဝါဒတွေ ခြွေလာတော့ မကြားချင်ယောင် ဆောင်တုန်း ကျနော့်ကို ဒိုင်းခနဲ အငယ်မက မျက်စောင်း လှမ်းထိုးပါတော့သည်။ လည်တဲ့နေ့ ရောက်တော့ ခေါင်းခန်းထဲက လင်မယားရယ် အငယ်မရယ်။ အငယ်မတို့ သင်္ကြန်လည်တာများ ဟာသကိုဖြစ်လို့။ ထမိန်ရယ် ရှပ်အင်္ကျီးကြီးရယ် အပေါ်က အနွေးထည်ကြီး ဝတ်ထားသေး။ ကားမထွက်ခင် ပြောတာများ ၁နာရီလောက်ရှိတယ်။ ကားနောက်ခန်းက ကျွန်တော်မိန်းမက ခေါင်းဖက်မှာ ကျွန်တော်ကတော့ အနောက်အစွန်ကနေ ကလေးတွေကို ထိန်းရတာပေါ့။
လည်တာမှ ကမ္ဘာအေး မရောက်သေး။ ကားက ထိုးရပ်သွားပြီး ဇောင့်ဇောင့်နဲ့ အငယ်မ ခေါင်းခန်းက ဆင်းချလာသည်။ မျက်နှာကတော့ စပ်ဖြီးဖြီး။ အနွေးထည်လည်း မရှိတော့။ ရှပ်နဲ့ ထမီနဲ့။ ကားဘေးမှာ ပဲနဲ့လျောက်နေတုန်း တခြားကားတစ်စီးက ဗွမ်းခနဲပက်ချလိုက်တာ တစ်ကိုယ်လုံးရွှဲသွားပါလေရော။ ဒီတော့မှ တစ်သက်လုံး ကလေးလို့ ထင်ထားတဲ့ ချာတိတ်မရဲ့ အလှတွေထင်းခနဲ ကိုယ့်မျက်စိဟာလည်း ဝင်းခနဲ။ အို မဖြစ်သေးပါဘူးလေဆိုပြီး အရှေ့က မိန်းမဆီပို့ရတယ်။ ဒီနောက်က ကောင်တွေနဲ့ဆို အိမ်ပြန်ရင် ထဘီတောင် ကျန်မယ်မထင်။ ကားနောက်ခန်းက ကျွန်တော်ကလည်း ကလေးတွေမျက်နှာလုပ်တဲ့ ဘီယာတွေ တဗူးပြီးတဗူး ကစ်တာပဲ။ ခါးကြားထဲက ၈ပတ်ပြားလေးနဲ့ တင်ရတာပေါ့။ ရေလေးစိုလိုက် ကစ်လိုက်နဲ့ ကမ္ဘာအေးရောက်တော့ ကားက ထုံးစံအတိုင်း ကြပ်သည်လေ။ လူငယ်တွေ၄ယောက်လောက်ပါတော့ ဆင်းမလျောက်ခိုင်း။ ဒီတိုင်း အိပဲ့အိပဲ့နဲ့တိုးနေတာ။ ပေါက်စမကိုကြည့်တော့ အအေးဗူးက တစ်ဝက်တောင်ကုန်နေပီ။ အရှေ့ ပြေးရင်းနဲ့ အအေးဗူးယူမော့ကြည့်တော့ အံမာ ရောထားတာဗျား။ ဆူလည်းဆူချင်တယ် အနောက်က ကောင်တွေက သူ့ထက်ပိုကဲနေတော့ ခေါင်း၂ချက်လောက်ခေါက်ပြီး နဂိုနေရာ ပြန်ထိုင်ရတယ်။ မဖြစ်သေးပါဘူးလေဆိုပြီး ကားရှေ့ပြန်သွားပြီး မိန်းမကိုလည်း ပေးမသောက်ဖို့ သတိပေးတောမှ ကိုယ့်မိန်းမကပါ အပျိုလုပ်နေတာ။ သူကစ်ထားတာ အငယ်မထက် များပုံရတယ်။ တဟီဟီနဲ့ မှန်နေပီလေ။ လခွီးပါကွာလို့ ရေရွတ်ရင်း လူငယ်တွေထဲက ထိန်းနိုင်တဲ့ကောင်ကိုပဲ ရန်မဖြစ်အောင်ထိန်းဖို့ ပြောရင်း ကိုယ့်ကောင်၂ကောင်ကို ကိုယ် ပြန်ထိန်းနေရတယ်။ အငယ်မက နည်းနည်းရယ် “ဟေး ချစ်..ဘာလုပ်နေလည်း ဘာညာ”နဲ့ လင်ထောင်နေတာက ကိုယ့်မိန်းမ။ မူးတာကနည်းနည်း ယွတာကများများ။ ခုချိန်ပြောလည်း နိုင်မှာမဟုတ်တော့။
အငယ်မကို ကြည့်တော့လည်း ချာတိတ်က ပြုံးစိစိ။ ကန်တော်ကြီး ရောက်တော့ ဆုံရပ်ကိုပြောပြီး လမ်းဆင်းလျောက်ကြတယ်။ မဏ္ဍပ်တွေရှေ့ရောက်ရင် ဝင်ကတဲ့ကောင်ကိုလည်း ထိန်းရ ယိုင်နေတဲ့ ကိုယ့်မိန်းမကိုလဲတွဲရနဲ့ အငယ်မကိုတောင် မကြည့်ဖြစ်ဘူး။ အဲ့အချိန်လေးမှာပဲ ဝှစ်ခနဲ ဘယ်လစ်သွားတယ်မသိ။ မယ်မင်းကြီးမက ပျောက်သွားပါလေရော။ အဲ့တော့မှ ခေါင်းမီးတောက်တာ။ ခုနက ကစ်ထားတဲ့ ၈ပတ်ပြားလည်း ဘယ်နံကြား ရောက်မှန်းမသိတော့။ ခေါင်းကို ဆင်နင်းတယ်ဆိုတာ ဒါကိုပြောတာ။ ကိုယ့်မိန်းမကို သူငယ်တွေကြားထဲ ထားခဲ့ရမှာလည်း စိတ်ကမချနိုင်။ မတတ်သာတဲ့အဆုံး ကိုယ့်မိန်းမကို တွဲဖို့ ကောင်လေး၂ကောင် လက်ထဲထည့်ပြီး သကောင့်သားမကို ရှာဖို့ ထွက်ရပါလေရော။ အဲ့နှစ်က IC showရှိတယ်။ အကုန် IC show ဒိုးကြတာပေါ့။ တွေ့ချင်တော့ ချာတိတ်မကို အိမ်သာရှေ့မှာ ယောင်လည်လည်နဲ့တွေ့တယ်။ ခုနက သမဖို့ပြင်ထားတာ နည်းနည်းတော့ လျော့သွားတယ်။ ဒါပေမယ့် လက်ကိုပြေးဆွဲပြီး ဒေါက်ခနဲ ခေါက်ဖြစ်အောင် ခေါက်လိုက်သေးတယ်။ ပါးစပ်ကလည်း ဆူတာပေါ့။ ပြောတာများ တန်းကိုစီနေတာ။ ဂန်းနာမလေးက ဒါတောင် စပ်ဖြီးဖြီနဲ့ ကျွန်တော့်ကိုကြည့်ရင်း.. “ဘာတွေစိတ်ပူနေတာတုန်း ကလေးမှမဟုတ်တေ့ာကို…ခိ” ဆိုပြီး ပြန်ပြောတယ်။ “ဟေ”လို့သာဖြေနိုင်တယ်။ “ဟုတ်တယ်လေ..ကိုလေးတို့က အငယ်မဆို အမြဲ ကလေးလို့ ထင်နေတာမလား။ ဘာလဲ ရေစိုမှ လူကြီးမှန်းသိတာလား”ဟူသည့် ပေါက်စ၏ စကားက မှန်လွန်းလို့ ခနတောင် ဆွံ့အသွားသည်။
ဟန်ကိုယ်ဖို့ ဆိုသလို “နင်လျှာမရှည်နဲ့ နင်ပျောက်သွားရင် ငါသေမှာမလို့။ နင့်ကို ဘာမှစိတ်မပူဘူး။ အပိုတွေ ပြောမနေနဲ့လာ”ဟု ဆိုကာ လက်ကိုဆွဲရင်း ခေါ်လာတော့လည်း မငြင်းသည့်အပြင် ပြောသေးတာက “ဟီ..ကိုလေးနဲ့ အငယ်မက ခုကျတော့လည်း ရန်ဖြစ်ထားတဲ့ စုံတွဲတွေကျနေတာပဲ ဟဲဟဲ” ရယ်ပုံကိုက လူယုတ်မာ အသံနဲ့ ရယ်တာ”။ ဘာမှပြန်မပြောပဲ လက်ကို အတင်းဆွဲကာ ခေါ်လာရင်း သူက ဖတ်ခနဲဆို ခါးကို ဖက်ကာ “ကိုလေး..နေပါဦး ခန နားထောင်” ဟုဆိုပြီး ကျွန်တော့်ကို ဆွဲလှည့်သည်။ ရုတ်တရက်ဆိုတော့ ကြောင်သွားရင်း ဘာဆက်ပြောမလဲ နားထောင်မိတာပေါ့။ “အငယ်မကို မိန်းကလေးလို့ကို မထင်တာလား” “ဟာ..မိန်းကလေးမလို့ စိုးရိမ်တာပေါ့ဟ” “ကိုလေး စိုးရိမ်တာ သိပါတယ်။ အဲ့တာ ပြောတာမဟုတ်ဘူး။ အငယ်မကို ကိုလေးမိန်းမ အပေါ် မြင်သလို မမြင်ဘူးလား” နွယ်ပြီလေ။ “ဒါ..ဒါက..” “ကိုလေး မလိမ်ပါနဲ့နော်. အငယ်မကို ဒီနေ့ ကိုလေးကြည့်တာတွေ မရိုးသားဘူး အမှန်တိုင်းဖြေ” “အာ..ကြည့်တာက အော် ဒီကလေးမ အရွယ်ရောက်လာပါလားဆိုပြီးပဲ ကြည့်တာပါ။ နင်က ငါ့ညီမအရင်းလိုပါပဲ။ တခြားမတွေးနဲ့” ” အပို တွေ “ “ကိုလေးဟာလေ အဖြစ်ကို မရှိဘူး” အငယ်မ၏ မှတ်ချက်ကြောင့် ဒေါသက ဒိုင်းခနဲ ထွက်သွားပြီး ပါးနှစ်ဖက်ကို ကိုင်ကာ ပြွတ်ခနဲ နှုတ်ခမ်းကို ဆွဲနမ်းလိုက်မိသည်။ ၂ယောက်လုံး ခနကြောင်သွားတာပေါ့။ နောက်တော့ လက်ကိုဆွဲပြီး လမ်းလျှောက်လာရင်း သူမက ခါးကိုလှမ်းဖက်တော့ ကျွန်တော် မရွေ့နိုင် မလှုပ်နိုင်။ ဆူညံနေသော ပတ်ဝန်းကျင်တခုလုံးမှာ ကျွန်တော်တို့၂ယောက်က တိတ်ဆိတ်ညင်သာလှသည်။ ဟုတ်သည် ကျွန်တော်တို့ ၂ယောက်လုံး နားလည်တယ်လေ။ ဒါမဖြစ်နိုင်တဲ့ ကိစ္စဆိုတာ။ ဒါမူးတုန်းဖြစ်မိတဲ့ အဖြစ်အပျက်သာ အချိန်တန်ရင်မေ့သွားမှာ။
ဒီလိုနဲ့ပဲ ကားပေါ်ပြန်ရောက် လည်ကြပတ်ကြနဲ့ အကျနေ့တစ်ရက် ကုန်ဆုံးသွားသည်။ နောက်နေ့ကျတော့ မလှုပ်နိုင်။ ကိုယ်တင်မဟုတ် ပိုဆိုးတာက ကိုယ့်မိန်းမ အပူတွေကြီးပြီး ဖျားပါလေရော။ ဆေးလေးတိုက် နွေးနွေးထွေးထွေးထားပြီး အငယ်မတို့အိမ်ကို လာတော့လည်း အငယ်မလည်း ဖျားနေသည်။ သူ့အကိုလင်မယားကတော့ ကားဖြင့်ထွက်သွားပြီ။ အိမ်မှာ အဘိုးကြီးနဲ့ အဘွားကြီးပဲရှိတယ်။ အငယ်မ နေမကောင်းဘူးဆိုတော့ သူတို့လည်း တရားစခန်းမသွားကြ။ ကျွန်တော် ရောက်သွားတော့မှ ဘွားတော်က တရားနာလေးအမှီ သွားပါဦးမယ်ဆိုပြီး ဘိုးတော်နဲ့ ကျွန်တော့ကို လူနာစောင့်ခိုင်းခဲ့သည်။ ဘိုးတော်ကလည်း လေပစ်ချက်တွေက နိုင်းလောက်ရှိတယ်။ တောက်လျောက်ပစ်နေတာ။ လူနာဝင်ကြည့်ဖို့ ပြောတော့ ဘိုးတော်ကလည်း ဆေးယူကာ လိုက်ခဲ့သည်။ ချမ်းနေတာမှ တုန်လို့။ မနေ့က မကဲစဖူး ကဲလိုက်တာ ဒီနေ့ တုတ်တုတ်မလှုပ်။ အငယ်မကို နှိုးရင်းဆေးတိုက်တော့ ဆေးသောက်ရင်းတောင် ကျွန်တော်ကို မြင်တော့ စောက်ခွက်က ပြုံးစိစိ။ ပြီးတော့ “ဖေကြီးရေ အမေလှမ်းထားတဲ့ အဝတ်တွေ ရုတ်ရဦးမယ်ထင်တယ်။ အပေါ်ထပ်မှာ ကိုလေးကို ခေါ်သွားလိုက်ဦး” “ဟေ ဟုတ်သားပဲ နေနေ.. မောင်အောင်သူ ဧည့်သည်ကို ခိုင်းလို့ဖြစ်ပါ့မလား။ ပြီးတော့ ထဘီတွေလည်း ပါတာကို” “အာ.ဦးလေးကလည်း..ရပါတယ်” “ရပါတယ်မလုပ်နဲ့ မင်းညီမက ဘယ်ထပြေးမလဲမသိဘူး သေချာကြည့်ထား” ” ဟုတ်ကဲ့ ဦးလေး” ဘိုးတော် ပြောတာလည်း ဟုတ်သည်။ ဒီကလေးမ ဘာကြံနေလဲဆိုတာမသိ။ အခန်းဝက ထိုင်စောင့်ရင်း မျက်စိဒေါက်ထောက် ကြည့်နေရသည်။ ဘိုးတော် အပေါ်တက်သွားတော့ အငယ်မက ဗြုန်းခနဲထကာ ကျနော့်ကို သိုင်းဖက်၏။
“ကိုလေးရာ လွမ်းလိုက်တာ” “ဟဲ့..ဟဲ့ အဘမြင်သွားရင် မကေင်းဘူး” အတင်းတွန်းချသော်လည်းမရ။ “ဟဲဟဲ လန့်လို့လား မလန့်ပါနဲ့” ဟုပြောရင်း သူမ ကုတင်ပေါ် ပြန်တက်သွားသည်။ ပြီးတော့ ဆက်လုပ်ပုံက အသည်းယားစရာ။ စောင်ကို ရင်ဘတ်အထိ ခြုံရင်းနဲ့ ဝှစ်ခနဲဆိုသလို သူမ၏အကျီကို ချွတ်ပြီး လက်ဖြင့် ယမ်းပြသည်။ ထိုအချိန်မှာပင် ဘိုးတော်က အောက်ဆင်းလာပြီ။ ဘိုးတော် အသံကြားတော့ အင်္ကျီကို စောင်ခြုံထဲထည့်ရင်း ကျွန်တော့်ကို လျှာထုတ်ပြသည်။ တော်တော်မနိုင်တဲ့ ကလေးမ။ “ဖေကြီးရေ…ဖေကြီး လာပါဦး” ဘာကြံနေပြန်ပြီလည်း မသိ။ “အေး ပြော…ဘာဖြစ်လို့တုန်း” အငယ်မ၏ အသည်းအသန် ခေါ်သံကြောင့် ဘိုးတော် ပြာပြာသလဲဖြစ်သွားသည်။ “သမီးဗိုက်ဆာတယ် မနက်ထဲက ဘာမှမစားရသေးဘူး” “နင်အပိုတွေမပြောနဲ့ မနက်ကတင် နင် ဆန်ပြုတ်သောက်ပြီးပြီလေ” “သိဘူး ဆာတယ် ခုနကတင်ဆေးသောက်ထားတာ သမီးကိုဘာမှလည်းမကျွေးဘူး.. ဗိုက်ဆာတယ် ဗိုက်ဆာတယ်” “အေးပါ.ဟာ..သမီးတစ်ကောင် အရွယ်ရောက်နေပြီ ခုထိ အကုန်ခိုင်းတုန်း” “မောင်စည်သူ ခနကြည့်ထား မနက်တောင် အဘဆန်ပြုတ်ပြုတ်တုန်း သူလမ်းထိပ်မှာ ရေသွားဆော့နေတာ ပြန်ခေါ်ရတယ်။” “ဟုတ်ကဲ့ အဘ” “နေကလည်း ကောင်းတာမဟုတ် ရွပိုးကလည်း ခုထိမသေသေးဘူး” ဘိုးတော် ပွစိပွစိနှင့် မီးဖိုချောင်ထဲ ဝင်သွားတာကြည့်ရင်း ဟူးခနဲ သက်ပြင်းချမိသည်။ ပေါက်စကို ပြန်ကြည့်မိတော့ သူမ ပင်တီကို ခုနကလို ယမ်းပြနေသည်။ ကိုယ်လည်း သည်းမခံနိုင်တော့ ကိလေသာကုန်နေတဲ့ ကောင်လည်း မဟုတ်ဘူးလေ။
ရုတ်တရက်ထပြီး စောင်ကို ဆွဲလှန်လိုက်တော့ တစ်ကိုယ်လုံးက မိမွေးတိုင်း ဖမွေးတိုင်း။ ပစ္စည်းက ထောင်းကနဲ ထလာသည်။ ပေါင်နှစ်လုံးကြား ခေါင်းပြေးဝင်ကာ အားပါးတရ ကုန်းယက်လိုက်ပါတော့သည်။ တပြက်ပြက် မြည်နေသံက အခန်းဝကပင် ကြားနိုင်သည်။ အငယ်မ အဖုတ်က အရည်တွေနဲ့ ကျွန်တော့တံတွေးတွေ ရောကာ ရွှဲအိုင်နေပါလေရော။ ထိုစဉ် “ဟဲ့..ကြက်ဥလား ကြက်သားလား” ဟူသည့် အသံကြောင့် ၂ကောင်သား တွန့်ခနဲဖြစ်သွားသည်။ ခနရပ်သွားသော ကျွန်တော့်ခေါင်းကို ဖိချရင်း သူမက “ကြက်သား ဖေကြီးရေ ကြက်သား” ဟု လှမ်းအော်ရင်း ဖြေသည်။ ထိုစဉ် ကျွန်တော် အကြံတစ်ခုလင်းခနဲရသည်။ ဟုတ်ပြီ ဒီတိုင်းလုပ်ရမယ်။ ရုတ်ခနဲ ထကာ။ အခန်းထဲမှ ထွက်သွားတော့ သူမ ကြောင်သွားသည်။ ကျွန်တော် ပြူတင်းပေါက်တံခါးကို လက်ညှိုးထိုးပြရင်း မျက်စိမှိတ်ပြတော့ သူကလည်း နပ်သည်။ ချက်ချင်း ခေါင်းညိတ်ပြသည်။ မီးဖိုချောင်ထဲက ဘိုးတော်ကို လှမ်းကြည့်တော့ ပန်ကန်ထဲတောင် ခေါက်ဆွဲကိုထည့်နေပီ။ ဒီတော့မှ “အဘရေ..ကျွန်တော် ပြန်ပြီနော်..တံခါးစေ့ခဲ့မယ်”ဟု လှမ်းအော်ရင်း ခြံထဲဝင်ကာ သူမ အခန်းပြူးတင်းပေါက်နား ထိုင်နေမိသည်။ “အေးအေး…” ဟုသာ ပြန်ဖြေနိုင်သည်။ ဟုတ်တယ်လေ ခေါက်ဆွဲထည့်ရင်း တန်းလန်းဆိုတော့ နှုတ်တောင် မဆက်လိုက်ရ။ ဘိုးတော်က အငယ်မကို ခေါက်ဆွဲချပေးရင်း အခန်းဝတွင် ထိုင်စောင့်နေသဖြင့် “ဖေကြီး ဘာထိုင်ကြည့်နေတာလဲ ခြံတံခါးသွားပိတ်ဦးလေ”ဟု အငယ်မ အပြောကြောင့် “အေးအေး ဟုတ်သားဟ နင်ဘယ်မှ လျှောက်မသွားနဲ့နော်။”ဟုဆိုကာ ထွက်သွားတော့ သူကပြူတင်းပေါက် ထဖွင့်သည်။ ဒီတော့မှ ခွဝင်ရင်း ပြူတင်းပေါက်ကို ပြန်စေ့။ နှုတ်ခမ်းကို တရစပ်နမ်းမိသည်။ ဘာမှဝတ်မထားသော သူမတစ်ကိုယ်လုံးကို ကိုင်တွယ်ကစားရင်း တံခါးမကြီးကို ဂျက်ထိုးလိုက်သည်။ အငယ်မပေါင်ကို ဖြဲပြီး လီးကို ကိုင်သွင်းသည့် အချိန်တွင် ဒုန်းဒုန်းဆို တံခါးကို တွန်းသံကြားရသည်။
“ဟဲ့ ပေါက်စ..ဟဲ့ပေါက်စ.. အာ…ပြူတင်းပေါက်က ထွက်သွားပြီလား မသိပြန်ဘူးကွာ” ဘိုးတော် ခြံထဲပြေးဆင်းသွားတာ့ ကျွန်တော်တို့၂ယောက် ပြူတင်းတံခါးဖွင့်ပြီး ကုတင်ဘေး ပုန်းနေတာပေါ့။ ပြူတင်းတံခါး ပွင့်နေတာတွေ့တော့ ဘိုးတော်လည်း အသည်းအသန် နောက်ဖေးကော ခြံတံခါးကော လိုက်စစ်နေသည်။ ဒီအချိန်မှာပဲ ကျနော်က သူ့နားနားကပ်ပြီး ပြောသည်။ သူကလည်း လက်ခံသည်လေ။ “ဖေကြီးရေ..သမီးဒီမှာ..” ခြံနောက်ရောက်နေသော ဘိုးတော်ကို ပြူတင်းပေါက်က လှမ်းအော်သည်။ “ဟဲ့ နင်ဘယ်သွား..” “ဟီး..သမီး ဒီမှာ ပုန်းနေတာပါ။ နေဒီလောက်ပူနေတာ ဒီနေ့မဆော့ပါဘူး။ အခန်းရှေ့လည်း ထိုင်စောင့်မနေနဲ့ ဒါပဲ” ဟုပြောပြီး ပြူတင်းတံခါးကို ချက်ပြန်ထိုးကာ လှည့်အလာ အသင့်စောင့်နေသော ကျွန်တော့်က အငယ်မကို ချီပြီး ပြူတင်း ပေါက်ပေါ်မှီကာ လိုးဖို့ကြံသည်။ ခြေသံ တရှပ်ရှပ်ကို ကြားတော့ ဘာမှဆက်မလုပ်ဖြစ်။ ဘိုးတော်က ပြူတင်းတံခါးကို ထုရင်း “အေး ထွက်ရဲထွက်ကြည့် ဒီည နင်ပြန်လာဖို့ မတွေးနဲ့.. အသေပဲ” ဟု ဓါးကြိမ်းကြိမ်းကာ ဒေါသတကြီး ဧည့်ခန်းထဲ ပြန်ဝင်သွားပါတော့သည်။ ဧည့်ခန်းနဲ့ အငယ်မအခန်းက နည်းနည်းသာ လှမ်းသည်။ အငယ်မ အခန်းတံခါးကို လှမ်းမြင်နေရသည်လေ။
ကံဆိုးရှာသော ဘိုးတော်မှာ အခန်းတံခါးကိုသာ မြင်ရသည်။ အခန်းထဲတွင် လေးဖက်ထောက်ကာ အလိုးခံနေရသည့် သမီးဖြစ်သူကို မမြင်နိုင်။ အငယ်မကို လေးဖက်ထောက်ခိုင်းပြီး ခွေးလိုးလိုးရသည်မှာ အသံထွက်လှသည်။ ဗြွတ်ဗြွတ်နှင့် သံစုံထွက်နေသည်။ ဒါကိုလည်း ဘိုးတော် မကြားနိုင်။ သူ့ရေဒီယိုကြီးက ဖွင့်ထားသော ပဌာန်းကိုသာ သူကြားမည်။ အငယ်မကို လိုးရသည်မှာ ကျွန်တော့်မိန်းမနှင့်မတူ ကြပ်သည် အရည်လည်းထွက်သည်။ ပိုကောင်းတာကတော့ ဖီလ်းကတခြားစီ။ ရင်ပိုခုန်သည်။ လိုးနေရင်းပင် အားမရနိုင် ထပ်လိုးချင်နေမိတယ်။ အငယ်မ၏ ဆံပင်တွေကို ဆွဲစုရင်း အားပါးတရ ဆောင့်မိတော့ ပြီးသွားသည်ထင် ပျော့ခွေကျသွားကာ ဖင်ဘူးတောင်း ထောင်သလို ဖြစ်သွားသည်။ ဒီပုံစံက လုံး၀ကို မိုက်တဲ့ပုံစံလေ။ ခါးလေးကို ကိုင်ကာ လဥတွေပါ နာအောင် ဆောင့်မိတော့ ပြီးချင်ချင် ဖြစ်သွားသည်။ ဒီတော့မှ လီးကို ဗြွတ်ခနဲ ဆွဲထုတ်ရင်း အငယ်မကို ပက်လက်လှန်ကာ ဆံပင်ဆွဲပြီး ပါးစပ်ထဲ လီးထည့်ထားလိုက်သည်။ နေမကောင်းသောကြောင့် အာငွေ့နွေးနွေးလေးနဲ့တင် လွှတ်ချင်လွှတ်ချလို့ရသည်။ ခနထိန်းပြီးတော့ ပါးဘယ်ညာကို လီးထိုးရင်း လျှာပေါ်မှာတင် ဗြစ်ခနဲ ထုတ်ချလိုက်တော့ တဝူးဝူးနဲ့ သူမရုန်းသည်။ ခေါင်းကို အတင်းဖိကပ်ရင်း အကုန်လုံး ထုတ်ချလိုက်ပါတော့သတည်း။…ပြီး