ဖြူစင်သူ ကလေးမလေး

ကျွန်တော် ကိုမင်းနောင်ကို အတော် မကျေမနပ် ဖြစ်နေမိတယ်။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ ကျွန်တော့်ပိုင်နက်ထဲက အစာကို လက်ရဲ ဇက်ရဲနဲ့ ငါက သူဌေးပဲဆိုတဲ့ အထာနဲ့ လုယူခဲ့တာကိုး။ သူဟာသူ ဘယ်လောက် ချမ်းသာချမ်းသာ၊ ကျွန်တော့်ထက် ဘယ်လောက်ဘဲ အဆင့်မြင့်မြင့်ပေါ့ ဒါမျိုးတော့ မလုပ်သင့်ပါဘူး။ အခုတော့ ကျွန်တော့်မှာ နေရခက် ထွက်ရခက်နဲ့ သူပေးထားတဲ့ လခကလဲ မနည်းဘူးလေ။ နောက်ပြီး ဆိုင်တစ်ခုလုံးမှာ ကျွန်တော် အခွင့်အရေး အရဆုံးပဲ။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော့်ကို စော်ကားခဲ့တယ်။ စောက်ဂရုစိုက်စရာ မလိုဘူးဆိုတဲ့ အထာကို ပြခဲ့တယ်။ “အင်း…. ကိုမင်းနောင် ခင်ဗျား ကျွန်တော်နဲ့ တွေ့တော့မယ်….တောက်” ကြိတ်မနိုင်ခဲမရ ကြိမ်းဝါးကာ တောက်ခေါက်ပေါင်းလည်းများလှပြီ ဒါပေမယ့် သူမကြားဘူး။ သူ့ရှေ့မှာတော့ ဘာမှမဖြစ်သလို ခပ်တည်တည်ပဲပေါ့။ မန္တလေးမှာ ရည်းစားနဲ့ ပြဿနာတက်လို့ ရန်ကုန်ပြေးခဲ့တယ်။ အခုရန်ကုန်မှာ လူသတ်မှုဖြစ်ပြီး ထောင်ထဲ ဝင်ရတော့မလားပဲ၊ ငွေဂုဏ်၊ ကြေးဂုဏ်၊ ရာထူးဂုဏ် ပြည့်တဲ့ ကျွန်တော့်ရည်းစား သက်မွန်က ကျွန်တော့်ထက် အစစအရာရာ မြင့်မားလို့ ကျွန်တော့်အကို အရင်းကို မျက်နှာပြောင်တိုက်ပြီး မြူဆွယ်ခဲ့တယ်။ အကိုဆိုတဲ့ နွားကလည်း ကိုယ့်ညီရည်းစား မှန်းသိရက်နဲ့ စောက်ရှက်မရှိ တွဲခုတ်ခဲ့တယ်။ ဒါကြောင့် မန္တလေးမှာ နေချင်စိတ်ကုန်ပြီး ဘယ်သူ့မှ နှုတ်မဆက်ဘဲ ထွက်ခဲ့တာ။ ရန်ကုန်ရောက်တော့ တဏှာရူး မင်းနောင်နဲ့ တွေ့ပြန်တယ်။ ကိုယ်နဲ့အိပ်ရမယ့် မိန်းမကို ပေါ်တင်ကြီး ဖြတ်လုခံရရင် ဘယ်ယောက်ျားက မကျေနပ်ပဲ နေမှာလဲ။ အခုဆို ၂၄နာရီခံဖို့ အသင့်ဖြစ်နေတဲ့ မေစိုးဟာ ကျွန်တော့်ဆီ ဟန်ဆောင်ပြီးတောင် မလာတော့ဘူး။ သူနဲ့ ကိုမောင်မောင် ဖြစ်နေတာကို ကျွန်တော်မသိဘူးထင်ပြီး အခုဘဲယောက်ျားကို သစ္စာရှိတဲ့ မိန်းမမြတ်လိုလို ဘာလိုလိုနဲ့ လုပ်ပြနေတယ်။ ကျွန်တော်ကတော့ ရီချင်တာပေါ့။ မင်းတို့ မိန်းမတွေ ပါးစပ်ဟလိုက်တာနဲ့ အူဘယ်နှခွေရှိတယ်ဆိုတာ သိတယ်လို့။ စောက်ကောင်မ မေစိုးဆီ သွားရင်လည်း အရင်ကလို ဟက်ဟက်ပက်ပက် မရှိတော့ဘူး ခပ်မှန်မှန်နဲ့။ ကျွန်တော်ကလည်း ကျွန်တော်ပဲ သူမဆီက ပြေးခဲ့ပေမယ့် အခုတော့ သူမကို တောင့်တနေမိတယ်။

ဒါပေမယ့် ကိုမင်းနောင်က မေစိုးကို အစွဲကြီးစွဲအောင် လုပ်ထားပြီလေ။ ဒါကြောင့် ကျွန်တော့်ဆီ မလာတော့တာပေါ့။ ကိုမင်းနောင်နဲ့ တွေ့သမျှ မိန်းမတွေ မှန်သမျှ ကိုမင်းနောင်ကို စွဲကြတာချည်းပဲ။ “တောက်…. ဖာသည်မနဲ့ ဝရမ်းပြေး… နေနှင့်အုံးပေါ့” ကျွန်တော် ဒေါသတွေ ထွက်နေသလောက် သူတို့က‌တော့ ပျော်နေမှာပေါ့ ရန်ကုန်မြို့ရဲ့ တစ်နေရာမှာ။ တော်ပြီ…ငါ အလုပ်ထွက်မယ် ငါ့ရှေ့မှာ မျက်နှာပြောင်တိုက်တာတွေ မကြည့်နိုင်ဘူး။ လကုန်ရင် ထွက်မယ်။ ဒီနေ့ (၂၆)ရက်ရှိပြီ နောက် (၄)ရက်ပဲ စောင့်ရတော့မယ်။ ကျွန်တော် ပြတ်ပြတ်သားသား ဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်ပါသည်။ ဒီလိုလူတွေနဲ့ ဝေးဝေးနေမှ ဖြစ်မယ်။ နို့မို့ရင် ကိုယ့်ဒေါသနဲ့ ကိုယ်ပဲ ဒုက္ခရောက်မှာ။ အဲဒီလိုဆုံးဖြတ်ချက်ချပြီးတဲ့ နောက်ပိုင်းတော့ ကျွန်တော် စိတ်ငြိမ်သွားပါတယ်။ အလုပ်သာ အာရုံစိုက်ပြီး လုပ်ခဲ့တယ်။ ဒါပေမယ့် အဲဒီနေ့က (၂၈)ရက် ကျွန်တော် အလုပ်ထွက်ဖို့ (၂)ရက်ပဲ လိုတော့တယ်။ ထုံးစံအတိုင်း ဆိုင်သိမ်းပြီး အပြင်မှာ ထမင်းထွက်စားပြီးတော့ ကျွန်တော့်အခန်းကို ကျွန်တော် ပြန်လာပြီး စာဖတ်နေမိတယ်။ ဆိုင်ရှေ့ဖက်ဆီက သော့ဖွင့်သံကြားလို့ အနှောင့်အယှက်တော့ ပေါ်ပြီလို့ သိလိုက်တယ်။ “ဟိုင်း… အောင်ခန့် နေကောင်းလား…. အားတော့ နာတယ်ကွာ…. ကိုယ့်ကို အခန်းခဏ သုံးခွင့်ပြုပါ…. ဒီနေ့ သိပ်မိ သိပ်မိုက်တဲ့ နတ်သမီးတစ်ပါး ရခဲ့လို့ကွာ…. အမှန်အကန် ဆရာရေ…. မင်းတောင် မြင်ရင် ခိုက်သွားမယ်” အခန်းသုံးခွင့် တောင်းပါတယ်လို့ ဆိုပေမယ့် ကျွန်တော် ငြင်းခွင့် မရှိပါဘူး။ သူက သူဌေးပဲ အသာခေါင်းငြိမ့်ရင်း ဆိုင်ထဲကနေ သူ့နဲ့အပြင်ကို ထွက်လိုက်လာတယ်။ ”ဟန်နီ…. လာခဲ့တော့… ကိုယ့်ဘော်ဒါက သဘောကောင်းပါတယ်လို့ ပြောတယ် မဟုတ်လား” ကျွန်တော်ရှေ့က ကိုမင်းနောင်က ကားထဲကို လှမ်းပြောလိုက်တယ်။ ကားတံခါး ပွင့်လာပြီး ဆင်စွယ်နုရောင် ခြေထောက်တစ်ဖက် ကျလာတယ်။ ဟုတ်တယ် ကိုမင်းနောင် ပြောတာဟာ ဒီတစ်ယောက်ပဲဖြစ်မှာ ကိုမင်းနောင်ကို ပတ်ပြီး ကျွန်တော် လှေကားထစ်ကို နင်းရင်းအောက်ကို ဆင်းလိုက်တယ်။ မရွှေချောကလည်း ကားထဲက ထွက်ပြီး တံခါးကို ပိတ်လိုက်ပြီ။ သိချင်စိတ်ကို ထိန်းပြီး အိ‌န္ဒြေရရပဲ သူမကို လှမ်းကြည့်လိုက်တယ်။ သူကလည်း ရှက်ရွံ့ဟန်နဲ့ မျက်လုံးလေး စွေပြီး ကျွန်တော့်ကို ကြည့်လိုက်တယ်။ မျက်လုံးချင်း အဆုံမှာ ”ဟင်” ကျွန်တော့် မျက်လုံးတွေ ပြာဝေသွားပါတယ်။

သက်မွန် ကျွန်တော် အသက်လောက်ချစ်ခဲ့ရတဲ့ သက်မွန်၊ ကျွန်တော်ကို အရူးလုပ်ခဲ့တဲ့ သက်မွန်၊ ပြီးတော့ ကျွန်တော့် အစ်ကိုကို ပြောင်ပြောင်နှိုက်ခဲ့တဲ့ သက်မွန်။ သူမလည်း မျက်လုံးလေး ဝိုင်းသွားတယ်။ အရမ်းပဲ အံ့သြသွားတဲ့ပုံ။ ကိုမင်းနောင် မရိပ်မိခင်မှာပဲ နှစ်ယောက်စလုံး အိန္ဒြေဆည်လိုက်နိုင်တယ်။ တကယ်လို့ ကျွန်တော်က နှုတ်ဆက်ခဲ့ရင် သူမ မသိချင်ယောင် ဆောင်နေမှာ သေချာတယ်။ သူ့အနေနဲ့လည်း ဒီလိုသစ္စာမဲ့တဲ့ မိန်းမကို နှုတ်ဆက်ဖို့ဆိုတာ ဝေလာဝေး ။ ”ဒေါက်….ဒေါက်….ဒေါက်” မေးကိုမော့လိုက်ရင်း ဒေါက်ဖိနပ်သံပေးရင်း အလိုးခံဖို့ ကြွကြွရွရွလေး သွားနေတဲ့ သက်မွန်ကို ကျွန်တော်နောက်ကနေ ငေးကြည့်နေမိတယ်။ ကိုမင်းနောင်ကတော့ သူရဲ့ရွေးချယ်မှုအတွက် ဂုဏ်ယူနေပုံပဲ။ သက်မွန် သိပ်လှနေတယ်။ ကျွန်တော့် လက်ထဲမှာ ရှိခဲ့တုန်းကထက် လှနေတယ်။ ကျွန်တော့်အကိုရဲ့ အသွေးအသားတွေကို စုပ်မြိုပြီး တသွေးတမွေး ဖြစ်နေလေရဲ့။ နဂိုကမှ ရက်ရက်စက်စက်လှတဲ့ သက်မွန် အခုဆို မြင်သူ ရူးလောက်အောင်ကို လှနေလေရဲ့။ သူမ ဘယ်လို ရန်ကုန်ကို ရောက်လာတာလဲ။ နောက်ပြီးတော့ ကိုမင်းနောင်နဲ့ ဘယ်လိုဆက်နွယ်မိတာလဲ။ သက်မွန်ရဲ့ အလှကိုကြည့်ပြီး ဖြစ်ပေါ်လာတဲ့ ဒေါသနဲ့ ရမက်မီးဟာ ကျွန်တော့်ကို ဇောချွေးတွေ ပြန်စေတယ်။ သူတို့ ဘယ်လို ချစ်ကြမလဲလို့ စိတ်ကူးယဉ်ကြည့်မိတယ်။ နောက်ဆုံးတော့ လူ့ကျင့်ဝတ် ဖောက်ဖျက်သလို ဖြစ်မယ်မှန်း သိပေမယ့် ကျွန်တော် စေ့ထားတဲ့ တံခါးကို အသာဟပြီး အသံမကြားအောင် အထဲပြန်ဝင်လိုက်မိတယ်။ ကိုယ်လာပြီ သက်မွန်ရေ “ခစ်…ခစ်….ခစ်….ခစ်…” သက်မွန်ရဲ့ ရယ်သံ ခိုးခိုးခစ်ခစ်က ကျွန်တော့်ကို ဆီးပြီး လှောင်ပြောင်နေလေရဲ့။ ကျွန်တော့်အဖြစ်က လွတ်သွားတဲ့ငါး ဘယ်လောက်ကြီးလဲလို့ လာကြည့်နေရတဲ့ လူမိုက်လိုပါပဲ။ တရုတ်ကပ်ကို အသာဟပြီး ချောင်းကြည့်လိုက်တော့ သက်မွန်ဟာ ကိုမင်းနောင် ပေါင်ပေါ်မှာထိုင်ရင်း မြူးနေတယ်လေ။ ကိုမင်းနောင် မုတ်ဆိတ်ငုတ်တိုလေးတွေနဲ့ ထိမိတိုင်း ကလေးတစ် ယောက်လို ရယ်နေရဲ့။ မိနစ်ပိုင်းအတွင်း တွေ့ခဲ့ရတဲ့ ကျွန်တော့်ကို သတိမရတော့ဘူး။ မဆန်းပါဘူး အစထဲကမှ သစ္စာမရှိတဲ့ မိန်းမပဲလေ။ ကိုမင်းနောင်ဟာ လက် (၈)ဖက်ပါ နတ်ဘုရားတစ်ပါးလို သက်မွန်ရဲ့ ကိုယ်အနှံ့ကို ပွတ်သပ်နေပါတယ်။

ကျွန်တော့်ကို အနမ်းတစ်ပွင့်ပေးဖို့ တစ်ပတ်လောက် တောင်းပန်ခဲ့ရတဲ့ မရွှေသက်မွန်ဟာ ကိုမင်းနောင်ရဲ့ ချောမွတ်နေတဲ့ မျက်နှာမှာ အနမ်းမိုးတွေ စွေနေလေရဲ့။ ”သက်မွန်…. အင်္ကျီချွတ်ပေးကွာ” ”ချွတ်ပါလား… ကိုယ့်ဖာသာ… လက်မပါဘူးလား” မူနွဲ့စွာ ပြောနေပေမယ့် သူမအင်္ကျီ သူမပဲ ချွတ်တတ်မှန်းသိလို့ အသာ ချွတ်ချလိုက်ပါတယ်။ ဖြူဝင်းတဲ့ အသားအရေပေါ် မှာ အနက်ရောင် ဘရာစီယာလေးက ထင်းနေတယ်။ ပြီးတော့ တင်းမာပြီးအိတဲ့ နို့အုံကြီးတွေကို မနိုင်မနင်း ထိန်းထားရရှာ တယ်။ ကိုမင်းနောင်ဟာ ဘရာစီယာကိုတော့ ကိုယ့်ဖာသာကိုယ်ပဲ ဖြုတ်ယူလိုက်ပါတယ်။ အိုး.. လှလိုက်တာ။ ကျွန်တော်တစ်ခါမှ မမြင်ခဲ့ဖူးတဲ့ ဘယ်တော့မှလဲ ပိုင်ဆိုင်ရတော့မှာ မဟုတ်တဲ့ ဆူဖြိုးအိဝင်း နေတဲ့ နို့အုံကြီးတွေကို မျက်တောင် မခတ်တမ်း ကြည့်နေမိတယ်။ ”လှလိုက်တာ… သက်မွန်ရယ်… ဝါးစားချင်စရာကြီး ”တွေ့သမျှ မိန်းကလေးတွေကို ရွတ်ဖတ်နေကျ ဂါထာကို ပြန်ရွတ်ပေမယ့် ဒီတစ်ခါ သူ့စကားဟာ ရာနှုန်းပြည့် မှန်ပါတယ်။ ဆူဖြိုး ပြည့်တင်းနေတဲ့ နို့အုံဟာ ကျွန်တော့် ရမက်ကို နိုးဆွနေပါတယ်။ သက်မွန်ကတော့ ရှက်ဟန်မတူပါဘူး။ ခပ်ပြုံးပြုံးပဲ သူမနို့အုံကို သူမ ပြန်ငုံံ့ကြည့်နေလေရဲ့။ ကိုမင်း‌နောင်ဟာ သက်မွန်ရဲ့ ချည်ထားတဲ့ ဆံပင်ကြိုးကို ဖြုတ်ချလိုက်တယ်။ ကြီးမားတဲ့ အုံနဲ့ ရှည်လျားတဲ့ ဆံပင်ဟာ သက်မွန်တို့ ထိုင်နေတဲ့ ကုတင်ပေါ်ကနေ ကျော်ပြီး ကြမ်းပြင်နဲ့ မထိတထိလေး ပုံကျသွားတယ်။ ”အို…. ဘာလုပ်တာလဲ” ချစ်စရာ ရန်တွေ့နေတဲ့ သက်မွန်ကို တစ်ချက်နမ်းလိုက်ပြီး ”ဘာအနှောင်အဖွဲ့မှ မထားဘဲ…. လွတ်လွတ်လပ်လပ် ချစ်ချင်လို့ပါ…. မောင့်အသဲလေး သက်မွန်ရယ်” ”ဒါပဲနော်… လူကိုတော့ အပျော် မကြံနဲ့” ”ဘာလဲ မယုံဘူးလား…. လာ အခုပဲ လက်ထပ်မယ်” ”ညကြီး ဘယ်လို လက်ထပ်မလဲ…. မောင် ရက်စက်ရင်တော့ သက်မွန် သေမှာပဲ…. သက်မွန်အချစ်ကို မောင် မလှည့်စားနဲ့နော်”။ “သက်မွန်ရယ်… ကိုယ်က တစ်ယောက်ဆို တစ်ယောက်ပဲ ချစ်တဲ့ကောင်ပါ…. ဒီအသက်အရွယ်ထိ မိန်းကလေးဆိုတာ ဘယ်လိုမှန်းလဲမသိဘူး…. သက်မွန်ကို မြင်မြင်ချင်း ကိုယ်ရူးမတတ် ချစ်သွားတာ…. တကယ်လို့ သက်မွန်ကိုသာ မရရင် ကိုယ်ရူးပြီ” ”မောင်…. သက်မွန်ကို ဘယ်တော့ လက်ထပ်မလဲ” ”အလွန်ဆုံးကြာရင်… နောက်နှစ်လပေါ့ အချစ်ရယ်…. အမြန်ဆုံး လက်ထပ်ကြတာပေါ့… ကိုယ်လည်း သက်မွန်နဲ့ ခွဲမနေနိုင်ဘူး”။

”မောင်… အခုန ထွက်သွားတဲ့လူက မောင်နဲ့ ဘယ်လိုသိတာလဲ…. သိလို့ မေးတာမဟုတ်ပါဘူး…. မန္တလေးမှာ တွေ့ဖူးလားလို့ပါ…. ကဲပါလေ… သူများအကြောင်း ပြောမနေတော့ပါဘူး…. ဘယ်ကကောင်မှန်း မသိတာ” “သူက သိပ်တော်တာ သက်မွန်…. မောင်ပြီးရင် သူပဲ ဆိုင်ကို ဦးစီးရတယ်…. ဘာလို့လဲ…. သက်မွန်က ကြည့်မရဘူးလား” ”အင်း… သူခိုးလိုလို ဂျပိုးလိုလိုနဲ့ မောင်…. ဖြစ်နိုင်ရင် ဒီလိုအခြေအနေမဲ့ကို အလုပ်မခန့်သင့်ဘူး” ”သက်မွန်က အခုကတည်းက ကိုယ့်အိမ်ရှင်မ နေရာကို ယူချင်နေပြီလား” ” ဟုတ်တယ်လေ… အမြင်မတော်ရင်တော့ ပြောရမှာပဲ” ကိုမင်းနောင်ဟာ တီတီတာတာနဲ့ ချစ်စရာစကားတွေ ဆိုနေတဲ့ သက်မွန်ရဲ့ စူပွပွနှုတ်ခမ်းလေးကို ငုံ့ပြီး စုပ်ယူလိုက်ပါတယ်။ တစ်ချိန်တစ်ခါက ကျွန်တော် စုပ်ငုံပြီး နမ်းစုပ်ခဲ့ဖူးတဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးပေါ့။ တစ်ချိန်တစ်ခါဆိုတာ စကားအဖြစ်ပြောတာ မဟုတ်ဘူး။ တကယ်ပဲ တစ်ချိန်က တစ်ခါပဲ နမ်းစုပ်ခဲ့ဖူးတာ။ သက်မွန်ရဲ့ နူးညံ့တဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးဟာ ကိုမင်း‌နောင် ပါးစပ်ထဲ ရောက်သွားပါတယ်။ ပူလောင်တဲ့ အနမ်းရိုင်းကြောင့် သက်မွန်တစ်ယောက် လက်ချောင်းကလေးတွေ တဆတ်ဆတ်တုန်ခါပြီး ကိုမင်းနောင် လည်တိုင်ကို ခပ်တင်းတင်းလေး ဖက်ထားပါတယ်။ ကိုမင်းနောင် လက်တစ်ဖက်က ဖြိုးအိတင်းမာနေတဲ့ နို့အုံဖွေးဖွေးကြီးကို ဆုပ်ကိုင် ပွတ်သပ်နေပါတယ်။ လက်သန်းဆစ်လေးလို ချွန်ထွက်နေတဲ့ နို့သီးကို လက်ညှိုးလက်မကြား ညှပ်ပြီး လှိမ့်ပွတ်နေပါတယ်။ တစ်ချက်တစ်ချက် ခပ်နာနာ ညှစ်တယ် ထင်ပါရဲ့ သက်မွန်တစ်ယောက် မျက်နှာမဲ့သွားတာ တွေ့လိုက်ရပါတယ်။ ပြီးတော့ ကိုမင်းနောင်ဟာ သက်မွန်ရဲ့ ကျောက်စိမ်းနားကပ် ပန်ထားတဲ့ နားရွက်ကို မြှင်းပြီး စုပ်ပေးနေပြန်တယ်။ သက်မွန် တကိုယ်လုံး ကြက်သီးလေးတွေ ထလို့။ သိပ်အရသာ တွေ့နေတယ် ထင်တယ်။ တရွေ့ရွေ့နဲ့ ဆင်းလာပြီး သွေးကြောလေးတွေ ထင်းနေတဲ့ သက်မွန်ရဲ့ လည်တိုင်ကို စုပ်နမ်းနေပြန်ပါတယ်။ သက်မွန်ရင်ထဲ လှိုက်မောကာ တုန်ယင်နေတယ်။ အချစ်ပါရဂူ ကိုမင်းနောင်ရဲ့ လက်ထဲမှာ သက်မွန် တတ်သမျှ မှတ်သမျှ ပညာတွေ ကြက်ပျောက် ငှက်ပျောက် ပျောက်ပြီး သူ့လက်ခုတ်ထဲကရေ ဖြစ်နေပြီလေ။ သူ စုပ်ထားခဲ့တဲ့ သက်မွန်ရဲ့ နားရွက်ဟာ သွေးချေဥပြီး နီရဲနေလေရဲ့။ ဟော လည်တိုင်မှာလည်း အနီကွက်ကြီး၊ ဒီလိုပဲ သက်မွန်ရဲ့ ဘဝမှာ ကိုမင်းနောင်နဲ့ ကစားမိလို့ အမဲစက်ထင်မှာ မြင်ယောင်မိတယ်။ ”အား….ဟင့်….. နာတယ်” လည်တိုင်ကနေ ရင်ဘတ်ကို လျှာနဲ့ ယက်ရင်း တို့ထိရင်းနဲ့ နို့အုံ ဖွေးဖွေး တင်းတင်းကြီးဆီကို ဆင်းသွားပြီး ကိုမင်းနောင်က သက်မွန်ရဲ့ ညိုတိုတို နို့သီးခေါင်းလေးကို ကိုက်လိုက်လို့ အော်လိုက်တဲ့ အသံပါ။

သက်မွန်တစ်ယောက် တုန်တုန်ရီရီ ဖြစ်သွားတယ်။ ကမန်းကတမ်း ကိုမင်းနောင် ခေါင်းကို ဖယ်ပြီး သူ့နို့သူ တယုတယ ငုံ့ကြည့်နေတယ်။ နို့သီးခေါင်းမှာ သွေးတွေစို့လို့။ ”ကြည့်… မကောင်းဘူး… သွေးတွေ ထွက်လာပြီ” “အချစ်ရဲ့ အမှတ်အသားတွေပေါ့…. နာသွားလား… မကျေနပ်ရင် ပြန်ကိုက်” ဟင်းလင်း ဖြစ်နေတဲ့ သူ့ရင်ဘတ်ကို သက်မွန်အနားသို့ မျက်လုံးတွေ မှိတ်ပြီး ရှေ့တိုးပေးလိုက်တယ်။ သက်မွန်က မျက်စောင်း လေးထိုးရင်း ပါးစပ်လေးကို အသာဟလိုက်ပြီး နို့သီးလေးကို စို့လိုက်တယ်။ ကိုမင်းနောင် မျက်လုံးတွေ မှိတ်ထားရာက ခေါင်း နောက်လှန်သွားတယ်။ သိပ်အရသာ တွေ့နေတဲ့ပုံ။ ”အ….အား” ကိုမင်းနောင် တစ်ယောက် မျက်လုံးကြီး ပြူးပြီး တုန်ခါသွားတယ်။ ဝဋ်လည်ပြီ ထင်တယ်။ ဟုတ်တယ် ကိုမင်းနောင်ရဲ့ နို့အုံမှာ သွားရာ အကွင်းလိုက်ကြီး။ ပြီးတော့ သွေးတွေ ပေါက်ပေါက် ပေါက်ပေါက်နဲ့ ကျလို့။ ”ဟင်း… ခွေးမလေး…. အရမ်းကိုက်တယ်” သက်မွန် ဘာမှပြန်မပြောဘဲ ယိုစီးကျနေတဲ့ သွေးတွေကိုသာ လျှာနဲ့ အသာလိုက်ယက်နေတယ်။ ယက်ရုံနဲ့ အားမရဘူး ထင်တယ်။ ဒဏ်ရာကို ငုံပြီး အသာ တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ သွေးတွေ စုပ်သောက်နေရဲ့။ “အား….ကောင်းလိုက်တာ…. သက်မွန်ရယ်….အိုး….အချစ်ရယ်” သက်မွန်ရဲ့ ထူးထူးဆန်းဆန်း ပညာဆန်းကြောင့် ကိုမင်းနောင် ခိုက်သွားပြီ ထင်ရဲ့။ နှုတ်ခမ်းမှာ သွေးတွေပေနေတဲ့ သက်မွန်ဟာ လေပူတစ်ချက် မှုတ်ထုတ်ရင်း ကိုမင်းနောင် နို့ဆီကနေ မျက်နှာ ခွာလိုက်ပါတယ်။ သက်မွန်ရဲ့ မျက်နှာဟာ ထူးထူးခြားခြား ရမက်နှိုးဆွနေပါတယ်။ ကိုမင်းနောင်က သူ မစို့ရသေးတဲ့ သက်မွန်ရဲ့ နို့အုံတစ်ဖက်ကို လက်နဲ့မပြီး အသာ ငုံ့စို့လိုက်ပြန်တယ်။ ”မကိုက်ရဘူးနော်” ကိုမင်းနောင် ခေါင်းတစ်ချက် ငြိမ့်ပြရင်း အငမ်းမရ နို့ကို စုပ်ယူနေတယ်။ သက်မွန်လည်း မှေးစင်းသွားပြီး ကျန်နို့အုံတစ်ဖက်ကို သူမဖာသာ သူမ ပွတ်ပြီး ကစားနေတယ်။ ကိုမင်းနောင်ဟာ နို့အုံကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ စုံကိုင်ပြီး နွားနို့ညှစ်သလို ညှစ်လျှက် စို့နေတယ်။ တကယ်ပဲ နို့ထွက်သလားမသိ။ သူတို့ကို ကြည့်ပြီး ကျွန်တော် ရမက်စိတ်တွေ ကြွလာသလို ယူကြုံးမရလည်း ဖြစ်မိတယ်။ ကိုယ်ပိုင်ဆိုင်ရမယ့် ရတနာ မဟုတ်ပါလား။ ဟုတ်ပါတယ် သက်မွန် နို့ပြွန်ထိပ်ကနေ တကယ်ပဲ နို့ရည်ကြည်တွေ စီးကျနေလေရဲ့။ ကိုမင်းနောင်ဟာ သက်မွန်ကို နို့စို့လို့ ဝသွားဟန်နဲ့ သူမပါးစပ်ကနေ နို့ကို ဖြုတ်ပြီး သက်မွန်ကို ကုတင်ပေါ် တွန်းလှဲချလိုက်ပါတယ်။ အလိုက်သင့် ပက်လက်လှန်သွားတဲ့ သက်မွန်ရဲ့ ထမီကို ဖြေချပြီး ခြေထောက်ကနေ ဆွဲချွတ်လိုက်တယ်။ သက်မွန်ရဲ့ ဖြူဝင်းချောမွတ်နေတဲ့ အသားဆိုင်တွေထဲမှာ အနက်ရောင် ပင်တီလေးက မြုပ်ဝင်နေပါတယ်။

ပြည့်ဖြိုးသူမို့ ပေါင်ခွကြားက တြိဂံလေးဟာ အရမ်းကြီး ဖောင်းမို့နေတယ်။ ကျွန်တော် အာတွေ ခြောက်လာပါပြီ။ ကိုမင်းနောင်လည်း သက်မွန်ရဲ့ ပင်တီလေးကို လိပ်ပြီး ဆွဲချွတ်လိုက်ပါတယ်။ ရင်သပ်ရှုမောဖွယ် အလှဆိုတဲ့ စာရေးဆရာတွေရဲ့ အသုံးအနှုန်းဟာ ဒီမှာ မလုံလောက်ဘူး။ ရွှေဝါရောင် အမွှေးနုလေးတွေဟာ ဖောင်းမို့နေတဲ့ စောက်ဖုတ်ပေါ်မှာ ဖုံးလွှမ်းနေပါတယ်။ ပန်းနုရောင် အစိလေးဟာ သိသာရုံပဲ ရှိပါတယ်။ အဆီတွေနဲ့ ပြည့်တင်းနေတဲ့ စောက်ဖုတ်ဟာ ကပ်စိလို့နေပါတယ်။ ”ပြွတ်” ”အိုး” ကိုမင်းနောင်လည်း ကျွန်တော့် နည်းတူ စောက်ဖုတ်ရဲ့ ဖမ်းစားခံရရာကနေ စောက်ဖုတ်ကို မက်မက်မောမောနှင့် နမ်းလိုက်တယ်။ သက်မွန်ကတော့ ရှက်ဟန်နဲ့ မျက်နှာလေးကို ဟိုဖက်လှည့်နေရဲ့။ ကျွန်တော် အော်ငိုချင်စိတ် ပေါ်လာတယ်။ တစ်ချိန်တုန်းကသာ သက်မွန်ကို ကျွန်တော် နိုင်အောင် ကိုင်နိုင်ခဲ့ရင် သူ့ပစ္စည်းဟာ ကျွန်တော့်အဖို့ပဲ မဟုတ်လား။ ”ဘာဂျာ မှုတ်မယ်နော်…. အချစ်” ”သွား… သိပ်ညစ်ပတ်တာပဲ” ”ဘာညစ်ပတ်တာလဲ…. ကိုယ့်ဝါသနာပါတဲ့ တူရိယာက ဘာဂျာပဲ…. သြော် သက်မွန်က ကိုယ်ဝါသနာပါတာတောင် လုပ်ပိုင် ခွင့်မပြုတော့ဘူးလား” ”ဟင်နော်…. စကားတတ်တိုင်း ဝေ့လည်ကြောင်ပတ် လုပ်မနေနဲ့ သိတယ်…. ဘာလုပ်မယ် ဆိုတာ” “ဘာလဲ…. ပြောလေ” ”လူဘာဂျာ မှုတ်မလို့ မဟုတ်လား” ”ဟဲဟဲ… ဟဲဟဲ” ကိုမင်းနောင် တစ်ယောက် တဟဲဟဲ ရယ်လိုက်ပြီး သက်မွန်ရဲ့ ပေါင်ကို အသာ ဆွဲကားလိုက်တယ်။ ”အို…” သိပ်လှတာပဲ ဒီရတနာတွင်းက မိုးကုတ်က ပတ္တမြားတွင်းနဲ့ မလဲနိုင်ဘူး။ နီရဲပြီး တောက်ပနေတယ်။ မထိရက် မကိုင်ရက်စရာ စောက်ဖုတ်ပေါ်ကို ကိုမင်းနောင် မျက်နှာ အပ်ချလိုက်တယ်။ ”ဟင့်..အိုး” သက်မွန် တစ်ယောက် ဘယ်လောက် အိန္ဒြေဆည်ဆည် မရပါဘူး။ မျက်နှာလေးမဲ့ပြီး ပေါင်ကြီး ကားသွားပါတယ်။ “အားဟား….ဟိ…ခစ်ခစ်….ခစ်….မောင်ရယ်…. အို…အဟင့်….မောင့်….အားဟား… ရှီး…. အင်း… ဟင်းဟင်း” သန္တာရောင် နှုတ်ခမ်းလေးဟာ ရွှေငါးတစ်ကောင်လို ဟစိ ဟစိနဲ့ ရမက်သံတွေ ထွက်လာပါတယ်။ သက်မွန်တစ်ယောက် ကိုမင်းနောင် လျှာအောက်မှာ ထွန့်ထွန့်လူးကာ ပေါင်ကိုကားပြီး ဖင်ကို ကော့ကော့ပေးနေသလို လက်နှစ်ဖက်ကလည်း နို့အစုံကို ဆုပ်နယ် ကစားနေတယ်။ သူတို့အတွဲကို ကြည့်ရင်း ကျွန်တော့်လီးဟာ တောင်မတ်လာပါတယ်။ ဘယ်အချိန်က ကိုင်ထားမိလဲ မသိဘူး။ သတိထားမိတော့ တင်းနေတဲ့ လီးကို ခပ်ဖိဖိ အုပ်ထားမိတယ်။ ကိုမင်းနောင်ဟာ သက်မွန် စောက်ဖုတ်ကို စိမ်ပြေနပြေ ယက်ပေးနေတယ်။

ယက်လည်း ယက်ချင်စရာပဲ စောက်ဖုတ်က အရမ်းလှတယ်။ သူနဲ့ရတဲ့ လင်ဆို မလိုးဘဲ ယက်နေရမယ် ဆိုရင်တောင် ကျေကျေနပ်နပ် ယက်နေမှာပါ။ ”ကိုမင်း….ကိုမင်း….အို….အင်း….အင့် ….အင့်….အား…အင့်….အီးးး” ဖင်ကြီးဟာ ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ ကော့တက်သွားရင်း သက်မွန် ငြိမ်ကျသွားပါတယ်။ တကယ့် ရုပ်သေးကြိုးပြတ်ပဲ။ ကိုမင်းနောင် မျက်နှာခွာလိုက်တော့ မျက်နှာမှာ အရည်တွေ ပေကျံနေသလို စောက်ဖုတ်ထဲကလည်း ဖြူရော်ရော် အရည်တချို့ တွဲလောင်းကျနေတာ တွေ့လိုက်ရတယ်။ “ကောင်းရဲ့လား… ချစ်” “သွား….မသိဘူး…. ရှက်တယ်” ”အော်…ဟုတ်သားပဲ…. နေအုံး…. အရှက်ကုန်အောင် လက်ဖွဲ့ပေးမယ်” ပြောပြောဆိုဆို ကိုမင်းနောင်ဟာ ဘောင်းဘီကို ချွတ်ချလိုက်ပါတယ်။ အသားဖြူသူမို့ ပန်းရောင်သွေး ထနေတဲ့ လီးကြီးဟာ မုန်လာဥနီကြီးလို တင်းမာပြီး ခေါင်းတရမ်းရမ်းနဲ့ ပေါ်လာပါတယ်။ ”ဟယ်တော့…. ကြောက်စရာကြီး” ”ချစ်စရာလို့ ပြောပါ သက်မွန်ရယ်” ”ဟင့်အင်း…. ချစ်နိုင်ပါဘူး” မချစ်ပါဘူးလို့ ပြောနေတဲ့ သက်မွန်ရဲ့ လက်ကိုဆွဲပြီး ကိုမင်းနောင်က သူ့လီးပေါ်မှာ တင်ပေးလိုက်ပါတယ်။ ကလေးသူငယ်ဟာ မြွေကို အကြောက်အလန့်မရှိသလိုမျိုး သက်မွန်ဟာလည်း ရဲရဲတင်းတင်းလေး ဆုပ်ကိုင်ပြီး ဒစ်ကြီးကို သေချာစူးစိုက်ကြည့်နေပါတယ်။ ကိုမင်းနောင်ဟာ ရှေ့တစ်လှမ်းတိုးပြီး သက်မွန်ရဲ့ မေးလေးကို အသာအယာ သူ့ဖက် ဆွဲယူလိုက်ပါတယ်။ ”သက်မွန်ကလည်း ကလဲ့စား ချေတာ သိပ်ဝါသနာပါတယ်…. မဟုတ်လား…. ကဲ အခု ကိုယ်လုပ်တာထက် သာအောင်… စိတ်တိုင်းကျ ကလဲ့စားချေလိုက်စမ်းပါ” ”တစ်ခါထဲ ကိုက်ဖြတ်ပစ်မှာနော်” ”ဒါဆိုလည်း ကိစ္စငြိမ်းသွားတာပေါ့… ဒီကောင်ကြောင့် လူတွေ ဒုက္ခရောက်ရတာ မဟုတ်လား” ”သူ သိပ်စကားတတ်” မျက်လုံးလေး မှေးစင်းပြီး မေးကော့ရင်း ဒစ်ကို ငုံ့လိုက်တဲ့ သက်မွန်ရဲ့ ဟန်ပန်လေးက ချစ်စရာ။ “အိုး… သက်မွန်…. ကောင်းလိုက်တာကွာ… ရှီးး” တစ်ချိန်တုန်းက ကျွန်တော့်ကို အနမ်းတစ်ပွင့် ပေးဖို့ကို အင်မတန် တွန့်တိုခဲ့တဲ့ သက်မွန်၊ အခုတော့ သူအထင်ကြီးရာ ငွေရှင် ကြေးရှင် ဂုဏ်ကြီးရှင်တွေရဲ့ လီးကို မြိန်မြိန်ကြီး စုပ်ပေးနေပါတယ်။ သြော်…အချစ်၊ သက်မွန်ရယ် ကြည့်စမ်းပါဦး လီးစုပ်ပေးနေတဲ့ပုံက ဖာသည်တစ်ယောက် အရှုံးပေးလောက်အောင် ပါးကို ချိုင့်နေအောင်ကို စုပ်နေတာ။

ပြီးတော့ မျက်ခုံးတွေ တွန့်နေအောင် စုပ်ပေးနေပုံက သူမ ဘယ်လောက် အာရုံစိုက်တယ်ဆိုတာ ထင်ရှားနေတယ်။ လီးကို ပါးစပ်က စုပ်နေသလို လက်တွေက ဆီးခုံပေါ်က အမွှေးတွေကို ပွတ်လိုက် ဂွေးဥတွေကို ကစားလိုက်နဲ့ ကိုမင်းနောင် အလိုကျ ပြုစုနေတယ်။ ဒါတွေကို ကြည့်ရင်း ကျွန်တော့်ရင်မှာ ကျင်တက်လာပါတယ်။ ကိုယ့်ချစ်ခဲဖူးသူ တစ်ယောက် သူများနဲ့ ကိုယ်ရှေ့မှာ ပျော်ပါးနေတာ ခင်ဗျားတို့ ကိုယ်ချင်းစာကြည့်လေ။ ရှည်လျား နက်မှောင်တဲ့ ဆံကေသာဟာ ရေတံခွန်က ကျနေတဲ့ ရေတွေလို လှိုင်းထအောင်ကို ရှေ့တိုး နောက်ဆုတ်လုပ်ရင်း လီးကို ကျကျနန စုပ်ယူပေးနေပါတယ်။ ”အား….အားဟား….ရှီး….ကျွတ်….ကျွတ်…ကျွတ်… သက်မွန် မောင့်အချစ်ရယ်…. သိပ်တော်ပါလား….. အို…. အား….. ကောင်းလိုက်တာ အချစ်ရယ်…. အား….အား” ကိုမင်းနောင်တစ်ယောက် သူမဆံပင်တွေကို သူ့လက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင်ရင်း မချိမဆန့် အော်ငြီးနေလေရဲ့။ သူ့လည်ပင်းကြောကြီးတွေဟာ ထောင်ပြီး တဆတ်ဆတ် တုန်လို့နေရဲ့။ သက်မွန် လီးစုပ်သိပ်တော်တယ် ထင်တယ် ကိုမင်းနောင်လို သဘာကိုတောင် ကိုင်လှုပ်နိုင်တယ်ဆိုရင် သက်မွန်ရဲ့ အစွမ်းကလည်း မသေးလှပေ။ ”ဟ….အ….အား…အား ထွက် ထွက်ပြီ ချစ်” သက်မွန်ရဲ့ ခေါင်းကို လက်နဲ့စုံကိုင်ပြီး လီးက ပါးစပ်ထဲ အဆုံးထိ မြုပ်ဝင်သွားရင်း ကိုမင်းနောင် အော်ညည်းလိုက်ပါတယ်။ တစ်မိနစ်လောက်ပဲ ရုပ်သေးပြကွက်လို နှစ်ယောက်လုံး ငြိမ်နေပြီးမှ ကိုမင်းနောင်ဟာ လီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး အိပ်ယာပေါ် ဝုန်းကနဲ ပစ်လဲသွားပါတော့တယ်။ သက်မွန်လည်း ကိုမင်းနောင်ဘေး လှဲချကာ ကိုမင်းနောင်ကို တင်းတင်းကြီး ပွေ့ဖက်လိုက်ပါတယ်။ ငေးကြည့်နေရင်း ကျွန်တော့်လက်ထဲမှာ ပူနွေးပြစ်ချွဲတဲ့ အတွေ့ကြောင့် အသာ ငုံ့ကြည့်လိုက်တယ်။ ကျွန်တော် သုတ်လွှတ် လိုက်မိပါလား။ မေစိုးနဲ့ မတွေ့ရတဲ့ နောက်ပိုင်းမှာ စုပေါင်း သိုမှီးထားရတဲ့ အားတွေပေါ့။ လရည်တွေက လက်ထဲကနေလျှံပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ တွဲပြီး ကျနေတာ နှမျောစရာဘဲ။ မိန်းကလေး တစ်ယောက်အဖို့ အင်အားသစ်တွေ ပေးနိုင်မယ့် အရာတွေပါ။ ဒါပေမယ့်လေ ကျွန်တော့် ခန္ဓာကိုယ်ထဲမှာ လှည့်ပတ်ပြေးလွှားနေတဲ့ ရမက်တွေ ထွက်ပေါက် ခဏရသွားတာပဲ ကျေးဇူးတင်မိတယ်။ သူတို့ကတော့ ငြိမ်းငြိမ်းချမ်းချမ်း လဲလျောင်းလို့ပေါ့။ ကိုမင်းနောင်ဟာ စွင့်ကားနေတဲ့ သက်မွန်ရဲ့ တင်ပါးကြီးကို အသာအယာ ပွတ်သပ် ကစားနေတယ်။ သက်မွန်လည်း မှိန်းပြီး ဇိမ်ယူနေတယ်။ ကိုမင်းနောင် လက်ဟာ တင်သားတွေကို ပွတ်ရာကနေ တရွေ့ရွေ့နဲ့ ဖင်ကြားထဲ ဝင်သွားပြီး ကြားလေးကို အစုံအဆန် ပွတ်သပ်နေတယ်။

ကြည့်နေရတဲ့ ကျွန်တော်တောင် ကြက်သီးတွေ ထမိတယ်။ ”အမေ့” သက်မွန်တစ်ယောက် တွန့်သွားပြီး ထိတ်လန့်သံလေးနဲ့ အော်လိုက်တယ်။ ဒါပေမယ့် ကိုမောင်မောင် ရင်ခွင်ထဲကနေ မလွတ်နိုင်ပါဘူး။ အော်မှာပေါ့ သူမစအိုထဲကို ကိုမင်းနောင် လက်ခလယ်က ဗြုံးကနဲ ဝင်လာတာကိုး။ ရုတ်တရက်ဆိုတော့ ပူစပ် ပူလောင် အရသာကို ခံလိုက်ရတယ် ထင်တယ်။ ဒါကြောင့် ဖင်ကိုကော့ပေးပြီး အဝင်ရလွယ်အောင် ပုံစံ ပြင်ပေးလိုက်တာပ တွေ့လိုက်ရတယ်။ ”လုပ်လိုက်ရင် အရမ်းချည်းပဲ…. နာသွားတာပဲ” ခပ်ညုညု ပြောရင်း ကိုမင်းနောင်လီးကို အသာကိုင်ဆွ ပေးနေပါတယ်။ “ကဲ… အချစ်ကလေး… လက်စသပ်လိုက်ရအောင်…. အပြင်မှာ အောင်ခန့်ကို စောင့်ခိုင်းထားရတာ အားနာစရာကြီး” ”အို… စောင့်ပစေပေါ့…. သူက အလုပ်သမားပဲ” ”အဲ့လိုမပြောနဲ့လေ…. လိမ္မာရဲ့သားနဲ့”။ ပြောပြောဆိုဆို သက်မွန်ရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကြီးကို ကုတင်ခေါင်းရင်း ရောက်အောင် အသာ ပွေ့ယူလိုက်ပါတယ်။ ” အရမ်းမလုပ်နဲ့နော်….သူ့ဟာကြီးနဲ့” “ဖြေးဖြေးလုပ်ပါ့မယ်… အချစ်လေးရယ်” ပြီးတော့ ဟိုလို ဒီလိုနဲ့ သက်မွန် မမြင်အောင် သူ့လက်ထဲမှာ ဘယ်အချိန်က ရောက်နေတယ် မသိဘူး ပဲစေ့လို အလုံးလေးတွေရယ်၊ ဆိတ်မျက်ကွင်းရယ် ပေါင်းထားတဲ့ ဂွင်းကို စွပ်ချလိုက်လေတယ်။ မိန်းမများကို ဒါနဲ့ဘဲ စွဲသွားအောင် လုပ်ခဲ့တာပေါ့။ သက်မွန်လည်း မသိရှာဘဲ မျက်လုံးလေး မှေးစင်းရင်း လိုးမယ့်အချိန်ကို ငံ့လင့်နေရှာတယ်။ ”ကဲ… အချစ်လေးရေ” သက်မွန် မျက်လုံးလေး အသာဖွင့်ကြည့်ရင်း မိန်းမတွေသာ ကြည့်တတ်တဲ့ ဖမ်းစားတတ်တဲ့ အကြည့်နဲ့ ကိုမင်းနောင်ကို ကြည့်နေလေရဲ့။ နှုတ်ခမ်းက ငိုမလိုလိုနဲ့ မျက်လုံးက ရီဝေနေတယ်။ တကယ့် တဏှာမင်းသမီး ပုံစံပဲ။ အောက်ကို တွဲလောင်းကျနေတဲ့ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို မယူပြီး ”အချစ်ဆုံးလေး… ဒကောက်ကွေးကို လက်နဲ့ ဆွဲထား” “ကြည့်…. ကိုယ့်အလုပ်ကို မလုပ်ဘူး” “လုပ်ရင် ရပါတယ်…. ဒါပေမယ့် မောင်တထမ်း မယ်တရွက်ဆိုတော့…. ပိုချစ်ရာ ရောက်တာပေါ့” ဒကောက်ကွေးကို လက်နဲ့ကိုင်ပြီး ရင်ဘတ်နဲ့ ထိလုမတတ် ဆွဲဖြဲထားတာမို့ သက်မွန်ရဲ့ စောက်ဖုတ်ဟာ လတ်လတ်ဆတ် ဆတ်နှင့် ရဲရဲနီပြီး အာနေပါတယ်။ စအိုနဲ့ စောက်ဖုတ်ကြားမှာလဲ အခုန အရည်ဖြူဖြူတွေ ခိုနေလေရဲ့။ ကိုမင်းနောင်ဟာ အသင့်ဖြဲကာ စောင့်နေတဲ့ သက်မွန်ရဲ့ စောက်ခေါင်းဝရှေ့မှာ ခြေကားရပ်လိုက်ပါတယ်။

ပြီးတော့ နီရဲနုဖတ်နေတဲ့ သက်မွန်ရဲ့ စောက်ခေါင်းဝမှာ လီးကို အသာတေ့ပြီး မွှေပေးနေတယ်။ သက်မွန်ကို စိတ်တွေ ထကြွသထက် ထကြွအောင် လုပ်နေတာပေါ့။ စောက်စေ့နဲ့ ဒစ်ဖျားနဲ့ တွေ့တိုင်း သက်မွန်ခမျာ တွန့်တွန့်သွားရှာတယ်။ ”ဟင့်…. ဘာလုပ်နေတာလဲလို့“ ချိုအီတဲ့ အမူအယာနဲ့ သူမ ဘယ်လောက် အဆင်သင့်ဖြစ်နေပြီ ဆိုတာကို လှစ်ကနဲ ပြလိုက်သလိုပါပဲ။ အရည်တွေလည်း တအိအိ ယိုကျနေလေပြီ။ ”ဗြစ်… ဗြွတ်… ဗြစ်…ဘလွတ်” မထင်မှတ်ဘဲ ခေါင်းတိုးဝင်လာတဲ့ လီးတံကြီးကြောင့် လန့်သွားရှာတယ်။ ပိုဆိုးတာက ဒစ်ရဲ့လည်ပင်းနားမှာ ပါလာတဲ့ ခွေးလည်ပတ်ကြောင့်ပေါ့။ စောက်ခေါင်းထဲ မဝင်သေးဘဲ စောက်စေ့ကို အမွှေးတွေက ကလိတာနဲ့ပဲ ကြက်သီး ဖြန်းဖြန်းထနေရှာတယ်။ သူမ သိလိုက်ပြီ တစ်ခုခုတော့ ထူးခြားနေပြီလို့။ “မောင်… ဘာထည့်ထားလဲ ဟင်… ဟင့်…. အင့်…. အို….” ကိုမင်းနောင်က နှုတ်ကနေ မဖြေဘဲ အလုပ်နဲ့သာ ဖြေလိုက်ပါတယ်။ စူးမြ ကြမ်းရှပြီး စောက်ခေါင်းနံရံတွေကို တဖတ်ဖတ် အတင်းထိုး လှိမ့်ဝင်တဲ့ ဒဏ်ချက်ကြောင့် သက်မွန်ခမျာ ကြပ်ကြပ်တည်းတည်းနှင့် ဝင်လာတဲ့ လီးကို ကြောက်ရမှန်း၊ နာရမှန်းတောင် မသိပဲ စောက်ခေါင်းနံရံတွေ ယားကျင်စိမ့်ကာ ဖင်ကြီး ကော့တက်လာပါတယ်။ ကိုမင်းနောင်က လီးကို အဆုံးထိ ထိုးတဲ့အပြင် ပတ်ချာလှည့်မွှေပေးနေတယ်။ သက်မွန်တစ်ယောက် ဇီးကင်းလောက်ရှိတဲ့ ဇောချွေးတွေ ပျံလာပြီး တစ်ကိုယ်လုံး ငှက်ဖျားတက်သလို တုန်တုန်ရီရီဖြစ် နေလေရဲ့။ “အမေ့…. အား….အား…. အမေ့ရဲ့…. ဟင်း….အိုး…. မောင်…. အား…ဟား….အား…” ပေါင်ကို မညှာမတာ ဆွဲဖြဲပြီး အရူးမလေး တစ်ယောက်လို ဆောက်တည်ရာမဲ့ ရေရွတ်နေတဲ့ သက်မွန်ရဲ့ ဒူးခေါင်းတွေကို အားပြုပြီး လီးကို အဖျား ကျန်ရုံလောက်သာ ထုတ်လိုက်ပြီးတော့ ဒုတ်ကနဲ သားအိမ်ကို သွားဆောင့်မိအောင် အရှိန်ပြင်းပြင်းနဲ့ ပြန်ထည့်လိုက်နဲ့ လိုးနေပါတယ်။ ”ပြွတ်….စွပ်….ဒုတ်…အင့်….သေပါပြီ အမေရဲ့….အား…. မောင်ရယ်….ကောင်းလိုက်တာကွယ်…. လိုး နာနာဆောင့်….ဆောင့်ပြစ်… သက်မွန်ကို မညှာနဲ့…. ဆောင့်ပါ မောင်ရဲ့….” အားရပါးရ ဖင်ကြီးကို ကော့ကော့ပြီး ပေးရင်း ရှိုက်ရှိုက်ပြောနေတဲ့ သက်မွန်ကို ကိုမင်းနောင်ဟာ အံကြီးကြိတ် မျက်လုံး ပြူးပြီး သားအိမ်ကွဲမတတ် ဆောင့်ပေးနေပါတော့တယ်။ ”အား….အင့်…. အင့်…အားး… အမယ်လေးလေး… အိုး ထွက် ထွက်ကုန်ပြီ….အား အီးးးးး” သက်မွန် စောက်ခေါင်းထဲက အရည်တွေ ဝေါကနဲ ထွက်ကျပြီး ပြီးသွားပါတယ်။ သူမ ဒကောက်ကွေးကို လွှတ်လိုက်ပြီး ကိုမင်းနောင် ခါးကို ခြေနှစ်ချောင်းနဲ့ လှမ်းချိတ်ကာ ဖမ်းချုပ်ထားကာ လီးကြီကို စောက်ပတ် အတွင်းကြွက်သားတွေနဲ့ ဆွဲစုပ်ကာ ဆန့်ငင်ငင် ဖြစ်နေတယ်။

အထဲက လီးကြီးကို ဆွဲစုပ်ထားတဲ့အပြင် ခြေနှစ်ဖက်နဲ့ပါ ခါးကို ဖမ်းချုပ်ထားတဲ့ ကြားက မရရအောင် ဆောင့်လိုးနေတဲ့ ကိုမင်းနောင်လည်း ကော့ကော့သွားပြီး ဆန့်ငင်ဆန့်ငင်နဲ့ ပြီးသွားတော့တယ်။ သူ့အပေါ်မှောက်ကျလာတဲ့ ကိုမင်းနောင်ကို ပွေ့ဖက်ပြီး အနမ်းလေးနဲ့ ဆီးကြိုလိုက်တယ်။ ဒီလိုပုံစံနဲ့ (၅)မိနစ်လောက် နေပြီးမှ ”ကဲ….လစ်စို့…. တော်ကြာ အောင်ခန့်တစ်ယောက် ဘူနေအုံးမယ်” နှစ်ယောက်သား ပျင်းတိပျင်းတွဲ အဝတ်လဲနေတုန်းမှာ ကျွန်တော် အပြင်ကို ထွက်ခဲ့လိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ သူတို့ မမြင်နိုင်မယ့် နေရာကနေ စောင့်ကြည့်နေမိတယ်။ ထွက်လာပါပြီ ညပိုင်း အလည်လွန်ပြီး ပြန်လာတဲ့ ချစ်သူနှစ်ဦး ပုံစံမျိုးနဲ့ ကိုမင်းနောင်က သက်မွန်ပုခုံးလေးကို ဖက်လို့ သက်မွန်က ကိုမင်းနောင်ခါးကို ဖက်လို့ မြင်ရတဲ့ မြင်ကွင်းက တော်တော်ခါးသီးတဲ့ မြင်ကွင်းပါပဲ။ ကျွန်တော့်ကိုတောင် ဂရုစိုက် ရှာမနေဘဲ လစ်သွားကြတယ်။ သူတို့မွေးခဲ့တဲ့ ရမက်မီးဟာ ကျွန်တော့်ရင်ထဲမှာ တောက်လောင်နေတယ်။ အချိန်က ည(၈း၃၀)နာရီပဲ ရှိသေးတယ်။ ဖာသည်များခေါ်ရင် ကောင်းမလား အိပ်ယာပေါ်မှာ ထိုင်စဉ်းစားနေတုန်း ”အကို…. အကို… အကို…” ဆိုင်တံခါးကို လာခေါက်ခေါ်သံကြားကာမှ သတိရလိုက်ပါတယ်။ ရေခဲရေပုံး လာသိမ်းတဲ့ ကောင်မလေးပဲ တံခါးကို ဖွင့်ပေးလိုက်တယ်။ ”ဟဲ့…နောက်ကျလှချည်လား” ”ဟုတ်တယ်…. ရေခဲတွေ အများကြီး ကျန်နေသေးလို့” ”ဒီအချိန် ကားရပါ့မလား” ”အောက်ဆိုဒ်ကား စီးရမှာပေါ့” ”ဟယ်… ဒါဆို ဘယ်ကိုက်မလဲ… နင် အိမ်မပြန်ရင် ရလား” ”စိတ်တော့ ပူကြမှာဘဲ… ဒါပေမယ့် ကားမရလို့… အသိအိမ်မှာ အိပ်တယ်လို့ ပြောရင်တော့ ရတယ်…. တခါတလေ ဒီလိုပဲ ဖြစ်တတ်တယ်…. ဟိုတခါက ကားမရလို့ ဘူတာရုံမှာ သွားအိပ်ရတယ်” လမ်းဘေး ပညာတွေနဲ့ ပြည့်နေတဲ့ ကောင်မလေးက အရိုးခံအတိုင်း ဖွင့်ပြောရှာတယ်။ အင်း…အချိုရှာ သကာတွေ့ အပျိုရှာ ဟိုဟာတွေ့ပြီပေါ့။ နှစ်ယောက်စလုံး အဆင်ပြေအောင် စီစဉ်မှပဲ။ ”ဒါဆို… နင် ဒီည ဒီမှာပဲ အိပ်လိုက်…. ငါတစ်ယောက်ထဲပဲ ရှိတယ်” ”အားနာစရာကြီး အကိုရယ်” ”အို… အားနာစရာ မဟုတ်ပါဘူး… ငါလည်း ပျင်းနေတာနဲ့ အတော်ပဲ… နင် ထမင်းစားပြီးပြီလား” ”ဟင့်အင်း” ”ဒါဆိုရင် နင်အထဲ ဝင်စောင့်နေ…. ငါ စားစရာ တစ်ခုခု သွားဝယ်ခဲ့မယ်” ကျွန်တော့် ခြေလှမ်းတွေ သွက်နေပါတယ်။ မျက်စိတစ်မှိတ်အတွင်း ဆိုင်ကို ခေါက်ဆွဲနှစ်ထုပ်နဲ့ ပြန်ရောက်လာတယ်။ ကောင်မလေးက ဆာဆာနဲ့ နှစ်ထုပ်လုံး အပြောင် တီးလိုက်တယ်။

ရှက်တာတွေ ဘာတွေလဲ မရှိ။ ဟန်ဆောင်မှုလည်း မရှိတဲ့ ချာတိတ်မပဲ။ ငရုတ်သီးစပ်လို့ တရှုးရှုးဖြစ်နေတဲ့ သူမကို ကျွန်တော့်ဘေးမှာ ဝင်ထိုင်ခိုင်းလိုက်တယ်။ ”နာမည်ဘာတဲ့… ငါ မေ့သွားတယ်” ”အေးသီတာ” ”အသက် ဘယ်နှနှစ်လဲ” ”၁၈နှစ် မပြည့်သေးဘူး” ”ယောက်ျားရှိလား” ”ဟာ… အပျိုရှင့်…အပျို” ”ဒါဆို ရည်းစားတော့ ထားမှာပေါ့” ”ရည်းစားလည်း မရှိဘူး… မျက်လုံးချင်း ကြိုက်တဲ့ သူတွေတော့ အများကြီး” တောသူမလေး ပီပီ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောတဲ့ ကလေးမကို ကျွန်တော် သဘောကျသွားပါတယ်။ မသိမသာလေး သွေးတိုး စမ်းတဲ့အနေနဲ့ သူ့ပုခုံးပေါ် အသာ လက်လှမ်းတင်လိုက်တယ်။ မျှော်လင့်ထားပုံရလို့ ဘာမှ ထူးခြားမှု မရှိပါဘူး။ ဒါကြောင့် ဖေါင်းမို့ပြီး ပန်းနုရောင်ထနေတဲ့ ပါးပြင်ကို တစ်ချက်နမ်းလိုက်တယ်။ ” မင်း ဘာလို့ ဒီလောက်တောင်… ချစ်ဖို့ကောင်းတာလဲကွယ်…. မင်းကို ကိုယ်ချစ်သွားတယ်” မျက်လုံးအကြောင်သားနဲ့ ရှေ့တည့်တည့်ကိုသာ စိုက်ကြည့်ရင်း စကားပြန်မလာတဲ့ သူမနှုတ်ခမ်း ထူထူအမ်းအမ်းလေးကို အသာ ငုံ့စုပ်လိုက်တယ်။ သူမလျှာလေးက မရဲတရဲ တုန့်ပြန်လာလို့ အခြေအနေကောင်းတယ်လို့ သတ်မှတ်လိုက်တယ်။ ကောင်မလေး ရှက်နေပုံရတယ်။ ကျွန်တော်နဲ့ မျက်လုံးချင်း ဆိုင်မိတိုင်း ဟိုလွှဲဒီလွှဲ လုပ်နေတာကိုက ချစ်စရာ။ သူမဖက်က သေချာသွားပြီမို့ ခပ်ရဲရဲပဲ သူမနို့ကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်တယ်။ အလုပ်ကြမ်းလုပ်သူမို့ အေရိုးဗစ် မကစားဘဲ ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုး လှနေပါတယ်။ ခပ်နွမ်းနွမ်း ရှပ်အင်္ကျီကို အသာလေး ကြယ်သီးဖြုတ်ပြီး ချွတ်ပေးလိုက်တယ်။ အရောင်မပေါ်တဲ့ ဘော်လီဟာ ဖြူဝင်းတဲ့ သူ့အသားရေပေါ်မှာ ပနာ မတင့်လှပါဘူး။ ချိတ်နဲ့ တွယ်ထားရတဲ့ ဘော်လီကို အသာအယာ ချိတ်ဖြုတ်ကာ ချွတ်ပြစ်လိုက်တယ်။ ကောင်မလေးကတော့ မျက်နှာကို လက်ဝါးနဲ့ အုပ်ထားလေရဲ့။ ရှက်မှာပေါ့လေ နေ့စဉ် တွေ့နေမြင်နေကျ မျက်နှာတွေကိုး။ ”အေးသီတာ…. ဘာမှ ရှက်မနေနဲ့…. မင်းကို ငါ ပိုက်ဆံလည်း ပေးမယ်…. အဝတ်အစားတွေလည်း ဝယ်ပေးမယ်… ပျော်ပျော်သာနေ ဟုတ်လား” ”ကျမ ပိုက်ဆံ မမက်ပါဘူး… အကို့ ကျေးဇူးတွေ… ကျမအပေါ်မှာ မနည်းဘူး မဟုတ်လား… နောက်ဆို ညနေကျရင် အိမ်ပြန်စရာ မလိုတော့ဘူးပေါ့…. ဒီမှာပဲ ဝင်အိပ်လိုက်မယ်…. ကျမ ဗိုက်တော့ မကြီးချင်ဘူး…. ဗိုက်ကြီးလို့ လူတွေ သိကုန်ရင် ကျမ သေမှာပဲ” ”စိတ်ချ… ဗိုက်မကြီးစေရဘူး… ကိုယ် ဆေးတွေ ဝယ်ပေးမယ်” တတွတ်တွတ် ပြောရင်း လွတ်လပ်စွာနဲ့ တွဲကျနေတဲ့ နို့အုံကို အသာဆုပ်နယ် ပွတ်သပ်ပေးလိုက်တယ်။

သူမလည်း ချက်ချင်း စိတ်ကြွလာပုံပဲ။ နို့တွေ တင်းမာလာတယ်။ သက်မွန်တို့လို ခေတ်မှီသူ မဟုတ်တော့ ကျွန်တော်က ဦးဆောင်နေရတယ်လေ။ ပြီးတော့ ရှက်ကလည်း ရှက်ရှာမှာပေါ့။ သူ့နို့တွေကို စို့ပေးတော့ တအံ့တသြနဲ့ ကြည့်နေတယ်။ နို့သီး ပါးစပ်ထဲလည်း ရောက်ရော တဆတ်ဆတ်တုန်ပြီး အရသာ တွေ့နေရှာတယ်။ သူ့လို အရိုင်းလေးကို ကျွန်တော့်ဆန္ဒ ပြေပျောက်ဖို့ သုံးရတာတော့ ရှက်စရာပဲ။ ဒါပေမယ့် မတတ်နိုင်ဘူးလေ။ နို့စို့ပေးရင်းနဲ့ပဲ ထမီကို အသာ ဖြေလိုက်တယ်။ ရှက်စိတ်နဲ့ အတင်းဆွဲတင် ထားပေမယ့် နို့စို့ခံရတဲ့ အရသာကြောင့် ကြာကြာ မတင်နိုင်ပါဘူး။ ပြေလျော့သွားတဲ့ ထမီထဲ လက်ကို အသာနှိုက်လိုက်တယ်။ “ဟင့် အင်း” ရှက်ရွံ့သံနဲ့အတူ ပေါင်တွေ စိထားလို့ အမွှေးအမျှင် နည်းလှတဲ့ ဆီးခုံကိုပဲ စမ်းမိတယ်။ ရရာကိုပဲ ခပ်သာသာလေး ပွတ်သပ်ပေးနေရတာပေါ့။ ခဏနေတော့မှ တဖြေးဖြေး ပေါင်ကို ပွတ်ပေးတယ်။ ပေါင်ကြားထဲက အ‌ဖုတ်ကို လက်ခလယ်နဲ့ သွင်းလို့မရသေးတော့ အကွဲကြောင်းကို လက်ခလယ်နဲ့ပဲ ပွတ်ပေးနေမိတယ်။ ကောင်မလေးရင်ထဲမှာ အရှက်နဲ့ ရမက် အားပြင်းနေပုံပါ။ စိတ်မရှည်တော့တဲ့ အဆုံး သူမပေါင်ကို လက်နဲ့ ဆွဲဖြဲပစ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှ စောက်ဖုတ်ဆီ ပြန်နှိုက်လိုက်တယ်။ အမွှေးက ပါးပါးလေးနဲ့ နုနုလေးတွေ။ ကောင်မလေး ပေါင်တော့ ပြန်မစိဘူး။ ဒီအတိုင်း ငြိမ်ခံနေတယ်။ အကွဲ ကြောင်းလေးကို အသာဟပြီး လက်ခလယ် ထိုးသွင်းလိုက်တော့ ဆတ်ကနဲ တွန့်သွားရှာတယ်။ အထဲမှာ ပူနွေးပြီး စီးကပ်နေတယ်။ စောက်စေ့ကို ရှာပြီး အသာဆွပေးတော့ ခဏချင်းမှာပဲ တောင်ထလာပါတယ်။ သူမရဲ့ အခြေအနေကို ခန့်မှန်းမိတာနဲ့ ထဘီကို အသာချွတ်ချလိုက်တယ်။ ရေဆေးငါးတစ်ကောင်လို ဖြူဖွေးနေတဲ့ အသားအရေဟာ မီးရောင်အောက်မှာ ဝင်းကနဲ ပေါ်လာပါတယ်။ စောက်ဖုတ် နေရာလေးမှာတော့ နည်းနည်းအရောင် လွင့်သွားပါတယ်။ “အကို… မီးပိတ်လိုက်လေ” ”ဟေ…. ဘာဖြစ်လို့လဲကွ” ”ဟင်း…. ရှက်စရာကြီး…. တခြားလူတွေလည်း မီးမှောင်မှာ ချစ်ကြတာပဲ” အော်… သူ့အသိုင်းအဝိုင်း ကွက်ကွက်ကလေးမှာ ဖြစ်ပျက်တာတွေကိုပဲ သိတာမို့ ရန်ကုန်မြို့မှာ ဘယ်လောက် တိုးတက်နေပြီလဲဆိုတာ မသိရှာပါလား။ ”မီးပိတ်ရင် အရသာမရှိဘူး…. အေးသီတာရဲ့ တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက်ကြည့်ပြီး…. ချစ်ကြမှ ကောင်းတာကွ” ”ဟင်း…ရှက်စရာကြီး” ”မရှက်ပါနဲ့ကွာ” ချော့မော့ ပြောဆိုရင်းနဲ့ သူမစောက်ဖုတ်ကို အသာ ပွတ်ပေးနေရပါတယ်။ သူမနဲ့ ကျွန်တော်နဲ့ သိရတာကလည်း လပိုင်း လောက်ရှိပြီလေ။

စကား သိပ်မပြောဖူးပေမယ့် လူချင်းတော့ ရင်းနှီးနေတယ်။ သူ့ဆိုင်ဘေးက ကွမ်းယာဆိုင် ကုလားနဲ့ ရန်ဖြစ်တာကို ဝင်ဖျန်ပေးရင်းနဲ့ သိခဲ့ရတာပေါ့။ နောက်တော့ ကုလားက သူ့ရေခဲပုံးကို သိမ်းမပေးနိုင်ဘူးဆိုတာနဲ့ ကျွန်တော်က အခမဲ့ ဆိုင်မှာ လာထားခိုင်းရတယ်။ ဒီလောက်ပဲ အခုလို အသွေးအသားချင်း ရင်းနှီးတဲ့အဆင့် ဗြုံးကနဲ ရောက်လာတော့ သူ့ကို မရှက်အောင် ထိန်းပေးနေရတယ်။ ဘာဂျာ အဆင့်ကိုတော့ ကျော်သွားရတယ်။ သူတို့ဘဝက ရေမချိုးဘဲ နေတာရယ် ပြီးတော့ သေးပေါက်ပြီး ရေတွေဘာတွေလည်း မသုံးဘူး။ ဒါကြောင့် ဘာဂျာအဆင့်ကို ကျော်ပစ်လိုက်တယ်။ သူမစောက်ဖုတ်က အရည်တွေ ချွဲအီနေအောင် ထွက်ပေမယ့် စောက်ခေါင်းပေါက်က သိပ်ကျဉ်းတယ်။ ပြီးတော့ ကြောက်လန့်စိတ်နဲ့ စောက်ခေါင်းကို ရှုံ့ထားတော့ ပိုဆိုးတာပေါ့။ သူမကိုကြည့်တော့ တော်တော် ဖီးတက်နေပြီ ထင်တယ်။ နီရဲ ထူအမ်းတဲ့ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာဟာ လေပြင်းတိုက်ခံရတဲ့ ပွင့်ချပ်တွေလို တဖတ်ဖတ် ရိုက်ခတ်နေတယ်။ ရှက်သွေးကြောင့် မျက်နှာတစ်ခုလုံး နီရဲတွတ်နေ တာပဲ။ စားပွဲပေါ်မှာ တင်ထားတဲ့ စင်ပေါ်က ခေါင်းလိမ်းတဲ့ ဂျယ်ဘူးကို ယူပြီး သူ့စောက်ခေါင်းဝမှာ နည်းနည်းသုတ်ပေးထားလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကျွန်တော့်ပုဆိုးကို ချွတ်ချပြီး ထကြွရမ်းကားနေတဲ့ လီးမှာ နှံ့နေအောင် သုတ်ထားလိုက်တယ်။ ပြောင်တင်းကားပြီး တဆတ်ဆတ်တောင်နေတဲ့ လီးကြီးက အားရစရာပဲ။ ကောင်မလေး လက်ကို အသာယူပြီး လီးကို အသာ ကိုင်ခိုင်းလိုက်တယ်။ ”အိုး” ”မရှက်နဲ့လေ… ကိုင်ကြည့်… နောက်လဲ လင်ယူရင် ကိုင်ရမှာပဲ….သေချာကိုင်” သူမလက်ကို တင်းတင်းဆုပ်ပြီး လီးပေါ်မှာ ဖိထားလိုက်တာ့ မလွှဲသာ မရှောင်သာ ကိုင်ရတာပေါ့။ ပထမတော့ မရဲ တရဲလေး ဖြေးဖြေးချင်း အရသာတွေ့ပြီး ခပ်တင်းတင်းလေး ဆုပ်ထားတယ်။ ကျွန်တော်က အသာဂွင်းတိုက်ပြတော့ သူလည်း တွန့်ဆုတ်တွန့်ဆုတ်နဲ့ လိုက်လုပ်နေရဲ့။ ”ဘယ်လိုလဲ…. ကိုင်ရတာ အရသာရှိလား” “မသိဘူး” ”အေးလေ…. သိအောင် လုပ်ပေးရမှာပေါ့”ဟု ပြောရင်း သူမကို ကုတင်ဘေးမှာ စိတ်ကြိုက် အနေအထားဖြစ်အောင် လုပ်လိုက်ပါတယ်။ တကယ်တမ်း အလိုးခံရမယ် ဆိုတော့လည်း အေးသီတာ တစ်ယောက် တုန်လှုပ်နေတယ်။ ကျွန်တော် သူမပေါင်ကြားမှာ ဒူးထောက်ပြီး ဝင်ထိုင် လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သူမကို မပြီး ပေါင်တွေကို ကျွန်တော့်ပေါင်ရင်းနား ရောက်နိုင်သထက် ရောက်အောင် ဆွဲလိုက်တယ်။ ပေါင်ကို အတင်းဖြဲခံရလို့ စုပ်သပ်နေရှာရဲ့။

ကျွန်တော့်ရဲ့ လီးဟာ ပန်းနုရောင် သူမစောက်ဖုတ်ဝနဲ့ တန်းနေပါပြီ။ သူမကို စိတ်ကြွအောင် လုပ်တဲ့အနေနဲ့ ပျော့ဖတ်နေတဲ့ စောက်ဖုတ်အတွင်းသားကို လီးထိပ်နဲ့ ပွတ်ဆွဲ မွှေရမ်းပေးလိုက်တယ်။ “ဟာ….အင်း….ဟင်း….ဟင်း….ဟင်း” ရှက်နေသူမို့ နှုတ်ခမ်းက ဖွင့်မပြောဘဲ မချိမဆန့် တွန့်လိမ်နေတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ဟာ သူမ တောင့်တနေတာကို ဖော်ပြနေပါတယ်။ ဒါကြောင့် စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုကို အသာ လက်မနှစ်ချောင်းနဲ့ ဆွဲဖြဲပြီး စောက်ခေါင်းဝမှာ အသင့်တေ့ပြီးဖြစ်တဲ့ လီးကြီးကို ဖိသွင်းလိုက်တယ်။ ”ဗြစ်….ဗြစ်….အား…..အမလေး…. အမေရေ” အော်သံဟာ တော်တော်ကျယ်သွားတယ်။ သူမကို ချော့မော့နေချင်တဲ့ စိတ်လည်း သိပ်မရှိလှဘူး။ စိတ်က သိပ်ထန်နေပြီလေ။ ဒါကြောင့် သူမပါးစပ်ကို လှမ်းပိတ်လိုက်တယ်။ ”စွပ်….ဗြစ်….ဗြစ်….ဗြစ်….ဖောက်… ဒုတ်….ဒုတ်…ဒုတ်….အီး…အင့်…အင့်” အတင်း ရုန်းကန်နေတဲ့ကြားက လီးကြီးဟာ စောက်ဖုတ်ကို ထိုးခွဲပြီး သားအိမ်ကို သွားဆောင့်ပါတော့တယ်။ သူမပါးစပ်ကို မလွှတ်သေးဘူး။ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ထုတ်ချည် သွင်းချည် (၁၀)မိနစ်လောက် လုပ်ပေးတော့မှ အရသာတွေ့ပြီး ငြိမ်သွားတော့တယ်။ အသာငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ စောက်ဖုတ်မှာ သွေးတွေရဲနေတယ်။ သနားစရာတော့ အတော် ကောင်းသား။ နေသားကျသွားပြီမို့ စောက်ဖုတ်လည်း နည်းနည်းချောင်ကာ အရည်တွေနဲ့ သွင်းရတာ ကောင်းလာတယ်။ သူမလည်း နာတာမေ့ပြီး ကော့ကော့ပေးနေတယ်။ သိတယ် မဟုတ်လား။ မိန်းမတွေရဲ့ ထုံးစံ လီးအရသာ တွေ့တာနဲ့ ရှက်တာ ကြောက်တာ မရှိတော့ဘူး။ ဒါနဲ့ သူမခါးကို ကိုင်ပြီး ကုတင်ပေါ်က လွှတ်အောင် ဆွဲမြောက်လိုက်တယ်။ ကျွန်တော်လည်း ကိုယ်ကို ကြွကြွပြီး အသားကုန် ဆောင့်ပေးတာပေါ့။ ”အ….အား….အင့်….အင့်…အင့်….” ကိုယ်ခန္ဓာအပေါ်ပိုင်းသာ ကုတင်ပေါ်မှာရှိပြီး အောက်ပိုင်းကတော့ ကော့တက်နေပါတယ်။ လီးဟာ အဆုံးဝင်သွားတာမို့ အားရစရာပါပဲ။ ဒါကြောင့် စိတ်တွေ အရမ်းကြွပြီး မညှာမတာ အားရပါးရ ဆောင့်ပေးနေမိတယ်။ တစ်ခန်းလုံး လီးဝင်ထွက်သံတွေနဲ့ ဆူနေရဲ့။ “အင့်….အား…ဟား…. အား…. အား…. အမလေး… အထဲက ဘယ်လိုကြီးလည်း မသိဘူး… သေးပေါက်ချင်သလိုကြီး…. အမေ့… အိုးး ထွက် ထွက်ကုန်ပြီ…အီးးးး” ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ အကြောဆွဲပြီး စောက်ရည်တွေ စောက်ခေါင်းထဲကနေ ကုတင်ပေါ်သို့ ယိုစီးကျလာပါတယ်။

ပြီးတော့ အားမရှိတော့တဲ့သူလို ပုံကျသွားလေရဲ့။ ပျော့ဖတ်နေတဲ့ သီ‌တာအေးကို ထိန်းကိုင်ရင်း ကျွန်တော်လည်း ပြီးတဲ့အထိ ဆောင့်နေပါတယ်။ ခဏနေတော့ လီးက ကျင်တက်လာပြီး ”အား…ဟားး… အား…ရော့…အားရှီးးးးး” သုတ်ရည်တွေ ပန်းထွက်ပြီး ပြီးသွားပါတော့တယ်။ ထို့နောက် ကျွန်တော်က ”အေးသီတာ….ကောင်းရဲ့လား” ”အင်း” ”အရင်တုန်းက ခုလို ခံဖူးလား…. မှန်မှန်ပြောနော်” “ငယ်ငယ်တုန်းက (၁၄)နှစ် သမီးတုန်းကတော့ ကျောင်းက ကောင်လေးတစ်ယောက်နဲ့…. လုပ်ဖူးတယ်…. ဒါပေမယ့် နာလို့ပြီးအောင် မလုပ်ခဲ့ဘူး”။ “မိုးအလင်း ခံနိုင်ပါ့မလား” “အကို့ သဘောပဲလေ…. ဆုပ်လည်းစူး စားလည်းရူးဟာ”။ ဒီလိုနဲ့ ကျွန်‌တော်နဲ့ အေးသီတာ မိုးလင်းခါနီးအထိ အားရပါးရ ကားမပွဲကြီး နွှဲလိုက်ကြပါတော့တယ်။ ကောင်မလေး ‌နောက်နေ့ကျတော့ ရုပ်ပျက်လောက်အောင် ကွတတဖြစ်နေလို့ ဈေးလည်း မရောင်းနိုင်မယ့် အတူတူ သုံးလေးရက်စာ ဈေးရောင်းခအပြင် တက်စီဖိုးပါပေးပြီး တက်စီနဲ့ အိမ်ပြန်ခိုင်း လိုက်ရပါတော့တယ်။

ကျွန်တော် ကိုမင်းနောင်ကို ပညာကောင်းကောင်းပေးဖို့ကို စဉ်းစားနေမိပါတယ်။ သူဟာ ကျွန်တော့် ရည်းစားကိုရော ကျွန်တော့်သူငယ်ချင်း မိန်းမကိုပါ ကျွန်တော့်မျက်နှာမထောက်ဘဲ လိုးခဲ့တယ် မဟုတ်လား။ သက်မွန်ကတော့ ထားပါလေ။ ကျွန်တော်နဲ့ ပတ်သက်မှန်း သူမသိပါဘူး။ အဲဒီကောင်မ သက်မွန်ကိုပါ တစ်ချက်ခုတ် နှစ်ချက် ပညာပေးရမယ်။ ဘယ်လို လုပ်ရမလဲ ငယ်ငယ်ကတည်းက ဉာဏ်နီဉာဏ်နက်တွေ မထုတ်ဖူးတော့ ဉာဏ်က မကောင်း။ စဉ်းစား….စဉ်းစား… ဆိုင်မှာရှိသမျှ ပစ္စည်း တွေရောင်းပြီး လစ်သွားရကောင်းမလား။ ဒါမှမဟုတ် တစ်ဆိုင်လုံး မီးတင်ရှို့ပြီး သွားရင်ကော၊ နောက်တစ်မျိုးက ကိုမင်းနော်ကို ချောင်းရိုက်၊ ဒါမှမဟုတ်လဲ ဝတ္ထုထဲကလို သက်မွန်ကို ဖြစ်ဖြစ် ကိုမင်းနောင်ကို ဖြစ်ဖြစ် သတ်ပြီး တစ်ယောက် ယောက်ကို လွဲချရင်တော့။ ဟုတ်ပြီ….ဟုတ်ပြီ… ဒီအကြံကောင်းတယ်။ တစ်ချက်ခုတ် နှစ်ချက်ပြတ် ပိုင်လိုက်တဲ့ ကျွန်တော် ဟား…ဟား…ဟား…တစ်ယောက်က သေ နောက်တစ်ယောက်က ထောင်ထဲမှာ အချိန်ဖြုန်း ဟိုး.. ဟိုး…မလိုက်။ ကိုမင်းနောင် လုပ်ငန်းကို ကျွန်တော်ပဲ ဦးစီးရမှာ။ ပြီးတော့ ကိုမင်းနောင် အမေကြီးရှိတယ်။ သူကတော့ သနားစရာပဲ။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော် တာဝန်ယူ လုပ်ကျွေးရမှာပေါ့။ ပြီးတော့ ကျွန်တော့်လောက် အသုံးမကျတဲ့ကောင် ဒီလောကမှာရှိပါဦးမ လား။ ဟာ ဟုတ်ပြီ… ကိုမင်းနောင်မှာ ညီမတစ်ယောက်ရှိတယ်ဗျ။ ဦးနှောက်ကလည်းဗျာ လုံးလုံးမေ့နေလိုက်တာ။ ဟုတ်ပြီ ဒီကောင်မလေးကို သုံးရမယ်။ ဆပ်စလူးမလေး တခါတလေ ဆိုင်ကိုလာရင် ဘယ်သူမှ မနေရအောင် လက်ကမြင်းကျောထတဲ့ ကောင်မလေး၊ ပညာအရည်အချင်းကတော့ (၉)တန်း အောင်(၁၆) နှစ် ရည်းစားထားချင်လွန်းလို့ ထွန့်ထွန့်လူးနေတယ်။ သူ့အမေကြီး အမြဲပါတော့ မကမြင်းရဲဘူး။ သူ့အကိုလိုပဲ ထန်တာက အလွန့်အလွန်။ ဘော်ဒီလည်း လှတယ်။ အိုကေ…ဟင်း…ဟင်း… အသက်မတူလို့ရယ် နောက်ပြီး ကိုမင်းနောင်ကို အားနာတာရယ်ကြောင့် ကြည့်နေခဲ့တာ အခုတော့ ဒီကောင်မလေးကို စားရတော့မယ်။ ကိုမင်းနောင် အူနု ကျွဲခတ်စေရမယ်။

သက်မွန်ထက် အဆတစ်ရာသာတဲ့ ကောင်မလေးကို ရအောင်လုပ်ပြမယ်။ ဒါနဲ့ ကျွန်တော်လည်း အလုပ် မထွက်ဖြစ်တော့ပဲ အခွင့်အရေးကို အေးအေးဆေးဆေး စောင့်နေမိတယ်။ ထုံးစံအတိုင်း ဆပ်စလူးမလေး ဆိုင်ထဲကို ဝုန်းဒိုင်းကြဲပြီး ဝင်လာပါပြီ။ ဒါတောင် အရွယ်က သိပ်မရောက်သေးဘူး။ ဟိုကမြင်း ဒီကမြင်းနဲ့ ကျွန်တော့်စားပွဲနား ရောက်လာတယ်။ ကျန်တဲ့ လူတွေကတော့ သူမ မေးတာ ဖြေရ ကိုယ့်အလုပ် ကိုယ်လုပ်ရနဲ့ အလုပ်များနေကြတယ်။ ”ကိုအောင်ခန့်ကြီး… ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ” ကျွန်တော့် ရှေ့တည့်တည့်မှာ စားပွဲကို တဒေါက်ဒေါက်နဲ့ ခေါက်ပြီး ငုံ့မေးလာတဲ့ ချာတိတ်မလေးရဲ့ ရင်သားအစုံကို ခပ်တည်တည်ပဲ စိုက်ကြည့်လိုက်ရင်း ”ဆားကစ် ပုံစံသစ်လောင်းနေတယ် မြတ်နိုး… ဘယ်လိုလဲ သိပ်လှနေပါလား” ”ခစ်….ခစ်ခစ်…တကယ်လား….ဘာစားချင်လို့လဲ” ”တကယ်ပေါ့…. ဘာစားချင်လို့လဲဆိုတော့” ကျွန်တော့်ရဲ့ အကြည့်ရိုင်းတွေကို သဘောတွေ့နေပုံရတယ်။ မသိမသာ ပုံစံနဲ့ ရင်ကိုပိုပြီး မ ပေးလိုက်တယ်။ ကဲ… ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ခုံပေါ်မှာ တင်ထားတဲ့ ပဲကြီးစေ့ကျော် တစ်စေ့ကို ကောက်ပြီး ဖြူဝင်းနေတဲ့ ရင်နှစ်မွှာကြားထဲ အသာထည့်လိုက်တယ်။ “ဟယ်…ကြည့်စမ်း…ကြည့်စမ်း… .သိပ်ဆိုးတာပဲ” ပြောပြောဆိုဆို ပဲကြီးကျော်ကို ကျွန်တော့်ရှေ့မှာတင် နှိုက်ထုတ်ပြီး ကျွန်တော့်ကို ပြန်ပေါက်လိုက်တယ်။ ဇတ်ကနဲ ဖမ်းပြီး ပါးစပ်ထဲ ပစ်သွင်းလိုက်တယ်။ ကျွတ်ကနဲ ဝါးစားရင်း မျက်စေ့ မှိတ်ပြလိုက်တယ်။ ငခူပြုံးလေး ပြုံးပြီး မျက်စောင်းလေး ချိတ်ကာ ဖင်လေးကို လှုပ်ယမ်းရင်း ထွက်သွားလေရဲ့။ တံခါးပေါက် အရောက်မှာ တစ်ခါလှည့်ကြည့်ပြီး ထွက်ပြေးသွားတယ်။ နည်းနည်းတော့ ရင်ထိတ်မိတယ်။ တစ်ယောက်ယောက်နဲ့များ သွားတိုင်မလားပဲ။ တစ်ပတ်လောက် ဘာပြဿနာမှ မရှိတော့မှ ဟင်း…ချနိုင်တယ်။ နောက်တစ်ကြိမ်ပြန်တွေ့တော့ အရင်အခါတွေကထက် ပိုရင်းနှီးသလိုပဲ ကျွန်တော့်ဆီ တန်းလာပြီး မုန့်လာကျွေးတယ်။ “ကိုယ်က ဒါစားချင်တာ မဟုတ်ဘူး” ”ဟာ… မနောက်နဲ့လေ… စေတနာနဲ့လည်း ကျွေးရသေးတယ်” စားပွဲရှေ့မှာ လာနွဲ့ပြနေတဲ့ သူမ လက်ကလေးကို အသာဖမ်းဆုပ်လိုက်မိတယ်။ လက်လေးက အေးစက်လို့ ပြန်လည်းဆွဲမယူဘူး။ မျက်လွှာလေးချပြီး ငြိမ်နေလေရဲ့။ ”သိလား” ”ဘာလဲ” ”ချစ်တာကို” ”ဟင့်…အင်း” ”အခုတော့ သိပြီမဟုတ်လား” “စဉ်းစားဦးမယ်” အခြေအနေ ကောင်းပြီလေ။

ဟိုလိုဒီလိုနဲ့ သူမဆီက အဖြေရခဲ့ပါတယ်။ ကောင်မလေးက ငယ်ပေမယ့် တကယ်ချစ်တော့လည်း သိပ်အလေးအနက်ထားတာ တွေ့ရတယ်။ ကျွန်တော် သူမကို အသုံး ချရတာတောင် စိတ်မသန့်ဘူး။ ကျွန်တော့်ကို သိပ်တွယ်တာပြီး သိပ်ချစ်ရှာတယ်။ ချစ်ကြပြီ ဆိုတော့လည်း သူက ကျွန်တော့်ကို သိပ်နွဲ့တာပဲ။ အနည်းဆုံး တစ်ပတ်တစ်ခေါက် ရုပ်ရှင်သွားပြရတယ်။ ကန်တော်ကြီးကို ရံဖန်ရံခါ သွားပေးရတယ်။ အင်းလျားကို မကြာခဏ သွားရတယ်။ သူနဲ့ ချစ်ကြမှပဲ အလုပ်လေး ဘာလေး ပျက်တော့တယ်။ ကိုမင်းနောင်ကလည်း ရိပ်မိပါတယ်။ ကျွန်တော် စော်နဲ့ လျှောက်ကဲနေတယ်ဆိုတာ။ ဒါပေမယ့် ဘယ်သူလဲဆိုတာ မသိရှာဘူး။ ဟား…ဟား ဒါကြောင့်လည်း ကိုယ်ချင်းစာစိတ်နဲ့ သူက ကျွန်တော့် ပျက်ရက်တွေကို ဘာမှမပြောဘူး။ ကျွန်တော် လျှောက်လည်ပြီး ပြန်လာရင် ဘာလုပ်ခဲ့လဲ အောင်မြင်ရဲ့လား ဘာလားနဲ့ လာနောက်နေသေးတယ်။ ကျွန်တော်ကတော့ ကိုင်တွယ်ရုံပဲလို့ ဖြေလိုက်တယ်။ အမှန်တော့ သိပ်ကိုင်တွယ်လို့မရဘူး။ ချာတိတ်မက ဈေးကိုင်နေတယ် လက်ထပ်ပြီးမှတဲ့ စိတ်ညစ်သွားမိတယ်။ ဒါပေမယ့် သူမ စာအုပ်ကြီးအတိုင်း လုပ်တယ်ဆိုတာ မကြာခင်ကပဲ သိလာရလို့ အတော် ဝမ်းသာသွားမိတယ်။ “ကိုကို….မေမေ ရိပ်သာ(၉)ရက်ဝင်မယ်တဲ့…. အိမ်မှာ ဘယ်သူမှ မရှိကြဘူး… အိမ်ဖေါ်ကောင်မလေးလည်း ခေါ် သွားမှာ…. ကိုကို ခွင့်ယူပြီး လာလည်ပါလားနော်” ”လွတ်လွတ်လပ်လပ် တွေ့ချင်တယ်ပေါ့” ”မဟုတ်ဘူးလေ…. တထိတ်ထိတ်ဖြစ်နေစရာ မလိုတော့ဘူးလေ….အေးအေးဆေးဆေး တွေ့လို့ရတာပေါ့” နောက်နေ့ ကျွန်တော် ဆိုင်မှာ နေ့တစ်ဝက် ခွင့်ယူလိုက်ပါတယ်။ ရေမိုးချိုးပြီး တကိုယ်လုံး သန့်စင်ပြီး နောက်ရင်း ပြောင်ရင်းနဲ့ စင်သီယာဆီ ထွက်ခဲ့ပါတယ်။ ကိုမင်းနောင်ကတော့ ပြုံးဖြဲဖြဲနဲ့ ကျန်ရစ်ခဲ့လေရဲ့။ ဘေးဘီဝန်းကျင် နည်းနည်း ကြည့်ပြီး အသာ ဘဲလ်ခလုပ်ကို နှိပ်လိုက်တော့ မချောက စောင့်နေပုံပဲ။ ချက်ချင်း တံခါးလာဖွင့်တယ်။ ”နောက်ကျတယ်” ”ဘာလဲ…. မနက် (၅)နာရီ ထလာရမလား” ”စောင့်ရတဲ့လူ… ဗျိုင်းဖြစ်တော့မယ်” တံခါးပိတ်ပြီးတာနဲ့ သူမကိုယ်လုံး ကျစ်ကျစ်ကလေးကို ဆွဲဖက်ပြီး နီရဲနေတဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး စုပ်နမ်းပြစ်လိုက်ပါတယ်။

မြတ်နိုးကလည်း မရုန်းဘဲ ငြိမ်နေလေတော့ ကျွန်တော် အံ့သြသွားမိတယ်။ သူမ ကလန်ကဆန် လုပ်မယ်ထင်နေတာ။ ”အချိန်တွေ အမျာကြီး ရှိပါတယ်… ကိုကိုရယ်… အပေါ်တက်ပါ” လူကြီးလေသံနဲ့ ကျွန်တော့်ကို ပြောရင်း လက်ဆွဲပြီး အပေါ်ကို ခေါ်သွားတယ်။ “လာ…ဒီမှာ…. သူစားဖို့ တပင်တပန်း နွှာထားတာ” သစ်တော်သီးတွေပါ စိတ်ကျေနပ်အောင် စားပြလိုက်ရသေးတယ်။ ကျွန်တော် စားတာလေးကို ထိုင်ကြည့်နေတယ်။ ဒါနဲ့ ဝါးလက်စ မညက်တညက် သစ်တော်သီးလေးကို နှုတ်ခမ်းနဲ့တေ့ပြီး ထည့်ပေးလိုက်တော့ တမြုံ့မြုံ့ဝါးနေပါတယ်။ ”ချစ်လား” ”အင်း” မပွင့်တပွင့် ဖြေတဲ့ သူ့နှုတ်ခမ်းလေးကို ဆွဲဖက်ပြီး နမ်းပစ်လိုက်တယ်။ နှစ်ယောက်သား ရင်ချင်းအပ်ရင်း တဒိတ်ဒိတ် ခုန်နေတဲ့ သူ့ရင်ခုန်သံကို အတိုင်းသား ကြားနေရတယ်။ ခါးသိမ်သိမ်လေးကို ဖက်ရင်း နှုတ်ခမ်းချင်း နမ်းနေတာကို ခွာလိုက်ပြီး သွေးကြောလေးတွေ စိမ်းထနေတဲ့ လည်တိုင်ကျော့ကျော့လေးကို သွေးစုတ်ဖုတ်ကောင်လို တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ စုတ်ယူနေမိတယ်။ လက်ကလေးတွေက ကျွန်တော့်ကို သိုင်းဖက်ရင်း မျက်လုံးလေးက မှေးစင်းကျသွားလေရဲ့။ လက်တွေက တရွေ့ရွေ့နဲ့ တီရှပ်ထဲကို ဝင်သွားတယ်။ ဒုတိယအကြိမ် အံ့သြစရာ တွေ့ရပြန်တယ်။ ဘော်လီ မဝတ်ထားဘူး။ ဧကန္တ ကျွန်တော့်ကို ငံ့လင့်ပြီး အဆင်သင့် လုပ်ထားပုံပဲ။ သူမ ရင်သားလေးတွေက နွေးထွေး တင်းမာနေပြီး အင်မတန်မှ ကိုင်လို့ကောင်းပါတယ်။ အပျိုစင်လေးမို့ နို့သီးလည်း မယ်မယ်ရရမရှိ နို့အုံတစ်ခုလုံးမှာ လိမ္မော်သီး အလတ်စားအရွယ်ဆိုတော့ လက်ထဲမှာ ပျောက်နေတယ်။ ”ဟင့်….ကိုကို…. မြတ်နိုးကို ဘယ်တော့မှ ပစ်မသွားရဘူးနော်….ထာဝရ ချစ်ရမယ်နော်” ကလေးတစ်ယောက်လို နားထဲမှာ တိုးတိုးလေးပြောလာတဲ့ မြတ်နိုးရဲ့ နို့ကို ဆုပ်ညှစ်ကာ ကလိပေးလိုက်တယ်။ သူမခမြာ အခုလို ကျွတ်ကျွတ်လွတ်လွတ် နို့ညှစ်ခံနေရတာ အနေရခက်နေပုံပဲ။ ”မြတ်နိုး… အင်္ကျီ ချွတ်ပစ်လိုက်ကွာ” ”ကိုကို ချွတ်ပေး… မြတ်နိုး ဘာမှ လုပ်လို့မရဘူး…. အရမ်းတုန်နေတယ်” သနားစရာ တုန်ရီနေတဲ့ အပျိုမလေးရဲ့ တီရှပ်ကို အသာချွတ်ပေးပြီး ပွေ့ဖက်လိုက်တော့ အသားအရည်က နူးညံ့အိစက်ကာ ဖော်မပြနိုင်တဲ့ အရသာတွေ ဖြစ်ပေါ်လာတယ်။

မြတ်နိုးကတော့ ရှက်လွန်းလို့ ထင်ပါရဲ့ မျက်စိကို စုံမှိတ်ထားတယ်။ ချစ်စရာနို့အုံလေးတွေဟာ သူမရင်ဘတ်မှာ ယီလေး ခိုနေကြတယ်။ ချစ်လို့ တစ်ချက်ငုံ့နမ်းတော့ တွန့်သွားရှာတယ်။ မသိမသာ ထွက်ပြူနေတဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးကို သွားနဲ့ မနာ့တနာလေး ကိုက်လိုက်တယ်။ ကျွန်တော် နို့ကိုစို့တော့ အကြောတွေ တွန့်တွန့်လူးနေပါတယ်။ နို့အုံလေးကို လျှာကြမ်းကြီးနဲ့ ယက်ပေးတော့ တစ်ကိုယ်လုံး ကြက်သီးမွှေးညှင်း ဖုလေးတွေနဲ့ ပြည့်သွားလေရဲ့။ နို့သီးခေါင်းလေးဟာ အခုနကထက် တင်းထောင်လာပါတယ်။ ချောမွတ်တဲ့ သူမကျောပြင်လေးကို ညင်ညင်သာသာ ပွတ်ပေးရင်း သူမချက်တိုင်လေးဆီကို လျှာထိုးထည့်လိုက်ပါတယ်။ ”ကိုကို…. မြတ်နိုး မနေတတ်ဘူး” ကလေးစိတ် မပျောက်သေးသူပီပီ ခြေလေးဆောင့်ပြီး ညည်းနေရှာတယ်။ နေတတ်သွားမှာပါ ကလေးရယ် လီးနဲ့ မတွေ့ သေးလို့ပါဟု စိတ်ထဲက ပြောလိုက်မိသည်။ ချက်ထဲကို လျှာထိုးပြီး ဘာဂျာရဲ့ အရသာ နမူနာကို မြည်းစမ်းစေလိုက်ပါတယ်။ ”ခစ်…ခစ်..ခစ်…ခစ်ခစ်…. ကိုကိုက သိပ်ဆိုးတာပဲ…. ဟိုယက် ဒီယက်နဲ့” ”ချစ်လို့ ယက်တာပေါ့ ကလေးရယ်…. မချစ်ရင် ဘယ်သူ ယက်မှာလဲ”။ သူမကို ချစ်တယ်လို့ ပြောရင် သိပ်သဘောကျတဲ့ မြတ်နိုးကို သူမစိတ်ကြိုက် စကားလုံးနဲ့ ပင့်ပေးလိုက်တယ်။ ”ကိုကိုက ချစ်လို့ ယက်တာပေါ့… တော်တော့နော်… မြတ်နိုး မနေတတ်ဘူး” ”ဒါဆို ကို့နို့ကို စို့ပေးနော်” ”ဟင်းအင်း…ရှက်တယ်” ”မရဘူး… ချစ်ရင် စို့ပေးရမယ်” ပြောပြောဆိုဆို သူမမျက်နှာလေးကို ရင်ဘတ်နား ကပ်ပေးလိုက်တော့ အသာ ပါးစပ်ဟပြီး ကလေးတစ်ယောက်လို နို့စို့တာမို့ အရသာတော့ ရှိပါတယ်။ ဒါပေမယ့် မမကြီးတွေလို ပညာမတတ်ရှာဘူး ဂုတ်ဝဲ သူမဆံပင်လေးကို အသာပွတ်ပြီး စိတ်ရဲလာအောင် ဖြေသိမ့်ပေးနေတော့ တဖြေးဖြေး စုပ်ဟန် ပြောင်းလာတယ်။ “ကဲ…တော်ပြီ…” “ကြည့်… ခဏလေး စို့ပြီးတော့” သူမ ဟန်ပန်လေးကို ကြည့်ပြီး ကျွန်တော် အသည်းယားလာကာ သူမနှုတ်ခမ်းလေးကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး စုပ်ယူလိုက်တယ်။ ဒီတစ်ခေါက်မဆိုးဘူး သူမလျှာလေးက ကျွန်တော့်ပါးစပ်ထဲ ထိုးဝင်ပြီး တုန်တုန်ရီရီနဲ့ အာခေါင်ကို လာပွတ်သပ်ပေးနေရဲ့။ ”ပြွတ်… မောလိုက်တာ ကိုကိုရယ်” ဟုတ်ပါတယ် ကြမ်းတမ်းတဲ့ ရမက်လှိုင်းကြောင့် ကလေးမလေး တော်တော်ဟိုက်သွားရာမှ နို့အုံလေးတွေ နိမ့်ချည်မြင့်ချည်နဲ့ အသက်ကို ရှိုက်ရှိုက်ရှုနေရဲ့။

ကျွန်တော့်ပေါင်ပေါ်မှာ ထိုင်နေတဲ့ သူမစကတ်ကို အသာအောက်ကို တွန်းပေးလိုက်တော့ “တော်ပြီ ကိုကိုရယ်… မြတ်နိုး ရှက်လာပြီ” “မြတ်နိုးက ကို့ကို မချစ်ဘူးလား…. ချစ်သူတွေဆို ရှက်စရာမလိုဘူး” ပြောနေတုန်းမှာပဲ ဖင်ကြားထဲကို လက်ညှိုးနဲ့ ပွတ်ပေးနေတော့ ရှက်ရှက်နဲ့ ကျွန်တော့်ပုခုံးမှာ ခေါင်းမှီရင်း ငြိမ်ခံနေတယ်။ ”မြတ်နိုးကကွယ်…. လိမ္မာပါတယ်…. ကိုယ်ချစ်သူရဲ့ အလှကို ကြည့်ချင်တယ်ကွာ” ”ကိုကိုကလည်း သိပ်ဆိုးတာပဲ” ”ကဲ… ရှက်ရင် ကိုကိုပါ ချွတ်ချလိုက်ပါမယ်” ပြောပြောဆိုဆို သူ့ရှေ့မှာ ရပ်ပြီး ပုဆိုးကို ချွတ်ချလိုက်ပါတယ်။ “အိုး…. ကိုကိုကလဲ” ငေါငေါကြီး ရှေ့ကိုထွက် ဖြောင့်တန်းနေတဲ့ လီးကြီးကို ကြည့်ရင်း ရှက်ရှက်နဲ့ ဟိုဘက်လှည့်သွားတဲ့ မြတ်နိုးရဲ့ စကတ်ကို အသာဆွဲချွတ်လိုက်တယ်။ မြတ်နိုးရဲ့ ပြောင်ရှင်းနေတဲ့ စောက်ဖုတ်ကလေးမှာ စောက်မွှေးတွေဟာ အင်မတန် နုနေပါသေးတယ်။ သေချာကြည့်မှ မြင်ရတယ်။ အကွဲကြောင်းလေးက စိလို့။ ကြာကြာ ဆိုင်းမနေတော့ဘဲ သူမကိုပွေ့ပြီး နှစ်ယောက်ထိုင် ဆိုဖာဆီ မသွားလိုက်ပါတယ်။ ဆိုဖာပေါ် ချပြီးတာနဲ့ နှုတ်ခမ်းကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး စုပ်နမ်းရင်း စောက်ဖုတ်ကို လက်ဝါးနဲ့ ပွတ်သပ်ပေးနေမိတယ်။ ပေါင်လေးနည်းနည်းကားလာမှ လက်ချောင်းလေးတွေနဲ့ အသာပွတ်ပြီး လက်ခလယ်နဲ့ စောက်စေ့ကို ကလိပေးလိုက်တယ်။ ”ကိုကိုရယ်” ဆွဲဆွဲငင်ငင်ခေါ်ပြီး ရင်ခွင်ထဲမှာ မျက်နှာဝှက်ထားရှာတယ်။ လက်ခလယ်နဲ့ ကလိပေးရင်း ပေါင်က သိသိသာသာ ဖြဲလာပြီး နည်းနည်း အရည်တွေထွက်လာတဲ့ခါ ကျွန်တော် မြတ်နိုးကို ဘာဂျာပေးဖို့ စလိုက်ပါတယ်။ အရည်တွေ စိုစွတ်နေတဲ့ စောက်ဖုတ်ကို အနည်းငယ်လက်နဲ့ ဖြဲလိုက်ပါတယ်။ စောက်ဖုတ်အတွင်းသားတွေ ပေါ်လာတဲ့အခါ ကျွန်တော့်လျှာကို စုချွန်ပြီး စောက်ဖုတ်ထဲကို ထိုးသွင်းလိုက်ပါတယ်။ လျှာတစ်ခုလုံး စောက်ဖုတ်ထဲ ဝင်သွားပါတယ်။ ကောင်မလေး စောက်ဖုတ်ထဲမှာ ပူနွေးပြီး စိုစွတ်နေပါတယ်။ လျှာဟာ မြွေတစ်ကောင်လို ဟိုတိုးဒီတိုးနဲ့ လျှောက်သွားနေလေရဲ့။ မြတ်နိုးကတော့ ဆိုဖာ ဘောင်ကိုကိုင်ပြီး ဖင်ကြီးကို ကော့မှန်းမသိ ကော့ကော့ပေးနေတယ်။ မကြာပါဘူး ပူနွေးပြစ်ချွဲနေတဲ့ အရည်တွေဟာ စောက်ခေါင်းထဲကနေ စီးကျလာပါတယ်။

သူမ ခမျာတော့ ပြီးမှန်းမသိဘဲ တဆတ်ဆတ် အကြောဆွဲပြီး ငြိမ်ကျသွားလေရဲ့။ ”ကောင်းရဲ့လား… မြတ်နိုး” မြတ်နိုး ကိုယ်မေးတာ ဖြေလေ…. ချစ်လို့ လုပ်ပေးတာ စကားမပြောတော့ဘူးလား” “ကောင်း ကောင်းတယ် ကိုကို”။ “ဒီလိုမှပေါ့…. ဒီမှာ ကြည့်ပါဦး” သူမ မျက်နှာနားမှာ ကပ်ပြထားတဲ့ လီးကြီးကို မြွေတစ်ကောင်မြင်သလို အလန့်တကြား နောက်ဆုတ် ရှောင်လိုက်တယ်။ ”စုပ်ပေး…” ”ဟင့်အင်း….ကြောက်တယ်” ”ဒါဆို မချစ်လို့ဘဲ” ”ပေးလေ…. စုပ်ပေးမယ်လေ” ပြောပြောဆိုဆို မရဲတရဲလေး ဟပေးတဲ့ပါးစပ်မှာ အသာ တေ့ပေးလိုက်တယ်။ ရွံ့တွန့်တွန့်နဲ့ ဒစ်ကို အသာငုံပြီး စုပ်ပေးပါတယ်။ ဘယ်လိုပဲ ဖြစ်ဖြစ် စုပ်ဖြစ်ရင် ပြီးရော နောက်မှ တဖြေးဖြေး သင်ပေးရတာပေါ့။ ကျွန်တော် တဖြေးဖြေးနဲ့ ကောင်းလာတယ်။ ”အား….အား….ဟား….ဟိုး….အိုး… ကောင်းလိုက်တာ…. မြတ်နိုးရယ်….အိုး….အချစ်ရယ်…. အား….အား…စုပ် စုပ်” သူမခေါင်းလေးကို ကိုင်ပြီး လီးနဲ့ အသာ ရှေ့တိုးနောက်ငင် လုပ်ပေးနေစဉ် တအားစုပ်လိုက်လို့ သေးတောင်ထွက်ပြီလို့ ထင်မိသွားတယ်။ ”အိုး…အင့်….အင့်….အား ဟားးး” လီးတစ်ချောင်းလုံး ကျင်ကနဲဖြစ်သွားပြီး သုတ်ရည်တွေ သူမပါးစပ်ထဲကို ပန်းထွက်သွားတယ်။ ”မြိုချလိုက်…. အားရှိတယ်” ရှုံ့ရှုံ့မဲ့မဲ့နဲ့ မြိုချရင်း ကျွန်တော့်ကို အတင်းဖက်ထားပါတယ်။ မျက်လုံးလေးမှိတ်ထားတဲ့ သူမ မသိအောင် သူ့အကိုအိတ်ထဲက ခိုးလာတဲ့ ဆိတ်မျက်ကွင်းနဲ့ ပဲစေ့လေးကို လီးမှာ အသာစွပ်ပြီး ဒစ်မှာ သေချာတပ်လိုက်ပါတယ်။ ”အချစ်… ဗယ်စလင်ရှိလား” ”အင်း” ”သွား ယူခဲ့ကွာ” ကိုယ်တုံးလုံး‌လေး ဧည့်ခန်းကို ဖြတ်လျှောက်သွားတဲ့အလှကို ကျွန်တော် ငေးကြည့်ရင်း ကျန်ရစ်ခဲ့ပါတယ်။ ဖင်ကြီးကတော့ ဆွဲလေ တက်လေပုံစံပဲ။ ဖင်ကြားထဲကနေ စောက်ဖုတ်လေးကို တစွန်းတစလေး တွေ့နေရတယ်။ ”ရော့… သိပ်မကြည့်နဲ့” ”လှတာကိုး… အချစ်ရဲ့” သူမဆီက ဗယ်စလင်းဗူးကို ယူပြီး လီးမှာ အသာပွတ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သူ့စောက်ဖုတ်ကိုပါ နည်းနည်းလိမ်းပေး လိုက်တယ်။ “ဘာလုပ်တာလဲ”တဲ့ နားလည်တဲ့ ပုံစံလေးနဲ့ တုန်တုန်ရီရီလေး မေးရှာတယ်။ “မအော်နဲ့နော်….ချစ်…. ဘာမှမဖြစ်ဘူး” ချော့မော့ပြောရင်း ဆိုဖာပေါ်မှာ ခပ်ရှောရှောလေးဖြစ်အောင် အနေအထားပြင်ပြီးတော့ သူမခြေထောက်တွေကို ကျွန်တော့်ခါးမှာ ခွရက်ဖြစ်သွားအောင် ချိတ်ထားလိုက်ပါတယ်။

ပြီးတော့ ဟနေတဲ့ စောက်ဖုတ်ကို လက်နဲ့ နည်းနည်းဖြဲပြီး ဆိတ်မျက်ကွင်းနဲ့ ပွတ်သတ်ပေးနေမိတယ်။ ”ကိုကို… အိုး ကိုကို….အို့ …ယားတယ်” ချက်ချင်းပဲ စောက်ခေါင်းတစ်ခုလုံး အရည်တွေ ရွှဲသွားပါတယ်။ ဒစ်ကို အဝမှာ တေ့ထားလိုက်ပြီး နည်းနည်း ထိုးသွင်းလိုက်ပါတယ်။ အားကနဲ အော်ရင်း ဆီးတွန်းထားတယ်။ ဒါနဲ့ အချိန်ယူပြီး ဝင်သလောက်နဲ့ပဲ ဆွဆွပေးနေလိုက်တယ်။ တဟင်းဟင်းနဲ့ ဖြစ်လာမှ တစ်ချက်ခြင်း ထိုးသွင်းလိုက်တယ်။ စောက်ပတ်တစ်ခုလုံး ကြပ်သိပ်နေပြီး နောက်နည်းနည်းတိုးရင် ကွဲထွက်သွားမယ့် ပုံစံပဲ။ ”ဗြိ….ဗြစ်….အင်း….အား….နာတယ်…ကိုကိုရဲ့” မျက်ရည်တွေတောင် စီးကျနေပါပြီ။ ဒါကြောင့် သူမကို ချော့ကာမော့ကာဖြင့် ချစ်စကားတွေ ဆိုကာ အာရုံလွှဲနေလိုက်တယ်။ ပြီးမှ “ဗြစ် ဖောက် ဒုတ်…. အား…အ….အား…အ…အ…ဒုတ်….အင့်….ကိုကို” ပန်းတိုင်ရောက်သွားပါပြီ။ အပျိုစင်မှေးကွဲသွားပြီး သားအိမ်ကို လီးကြီက သားအိမ်ကို သွားထောက်နေပါတယ်။ ပြီးတော့ စောက်ပတ်လည်း နည်းနည်းကွဲသွားတယ် ထင်တယ်။ ငိုတာမှ တအားပဲ။ ကျွန်တော့်ရင်ဘတ်ကို ထုထုပြီး ငိုနေတယ်။ ဒါပေမယ့် ဆိတ်မျက်ကွင်းရဲ့ ပွတ်တိုက်အား တန်ခိုးနဲ့ ချက်ချင်းပဲ အငိုတိတ်သွားပါတယ်။ တဟီးဟီး တဟားဟားနဲ့ ငှက်ဖျားတက်သလို ညည်းလာပါတယ်။ သူမအကိုပစ္စည်းက အတော်စွမ်းတာပဲ။ ဒါနဲ့ သူမရဲ့ အပျိုစင် စောက်ဖုတ်ကလေးထဲမှာ လှည့်ပတ်ထိုးမွှေပြီး ကောင်းကောင်း လိုးနေမိတယ်။ “ကိုကို….ကိုကို….ကိုကို…. အင့်အင်း….အား…ရှီးး အီးးအီးး” ကျွန်တော့်ကို တဖွဖွခေါ်ရင်း လည်ပင်းကို အတင်းဖက်ထားပါတယ်။ သူမ စောက်ဖုတ်ကလည်း လီးကို ညှစ်ပြီး ဆုပ်ယူ နေတယ်။ သိပ်ကောင်းတဲ့အရသာပါ။ သူမဖင်ဟာ ကော့ကော့ပေးရင်း ကော့တက်လာပါတယ်။ ”အား….အာ….အား…အီးး…အမလေးး… ကိုကိုရယ်…အားးဟားး” အကြိမ်ကြိမ် ပြီးခဲ့တာမို့ ဆိုဖာပေါ်ကနေပြီး ကြမ်းပြင်နားဆီသို့ သူမရဲ့ အရည်တွေ အိုင်ထွန်းနေပါတယ်။ ကျွန်တော့်ခါးကို ခြေထောက်နဲ့ ညှပ်ထားပြီး နောက်ဆုံးအကြိမ် ပြီးသွားပါတယ်။ ကျွန်တော်က မပြီးသေးတော့ သူ့စောက်ခေါင်းမှာ အသာစိမ် ထားရတာပေါ့။

နည်းနည်းကြာမှ ဆက်ဆောင့်ပေးလိုက်တော့ သူ့စောက်ခေါင်းလေး ရှုံ့သွားပါတယ်။ ”ချစ်တယ် မြတ်နိုးရယ်” “သိပ်ချစ်တယ် ကိုကိုရယ်” သိပ်ချစ်တယ်ဆိုတဲ့ မြတ်နိုးကို အသာမပြီး ဖင်ဘူးတောင်း ထောင်ပေးလိုက်တယ်။ သူမလည်း အရသာတွေ့နေပြီမို့ အလိုက်သင့် နေပေးပါတယ်။ ထို့နောက် စူစူလေးဟနေတဲ့ စအိုဝမှာ လီးကိုအသာတေ့ပြီး ခပ်ဖိဖိလေး ထိုးသွင်းလိုက်တယ်။ အော်လိုက်တာ မိုးကြိုး ပစ်မတတ်ပဲ။ ကျဉ်းကြပ်နေလို့ ကျွန်တော့်လီထိပ်လည်း ပူထူသွားတယ်။ ”အီး….ဟီးဟီး….မလုပ်နဲ့….မလုပ်နဲ့…. နာတယ်….နာတယ်….ဟီးဟီး….” ငိုကြီးချက်မနဲ့ အော်နေတဲ့ သူမကို ဗိုက်ပေါ်ကနေ လက်လျှိုပြီး စောက်ဖုတ်ထဲ လက်ထည့်မွှေပေးမှ ငြိမ်သွားတယ်။ စောက်စိလေးကို ကလိပေးရင်း တဖြေးဖြေးချင်း ချော့သွင်းလိုက် ပြန်ထုတ်လိုက်နဲ့ လုပ်ပေးနေတယ်။ ၁၀မိနစ်လောက် ကြာတော့ ဂွေးဥလေးဟာ ဖင်ပေါက်မှာ ကပ်တဲ့အထိ မြှုပ်ဝင်သွားတယ်။ ခါးကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ ကိုင်ပြီး ကျန်တဲ့ လက်တစ်ဖက်က စောက်ဖုတ်ကို ကလိပေးရင်းနဲ့ မိမိစိတ်တိုင်းကျ ဖင်လိုးပေးလိုက်တယ်။ “အင့်…အင်း….အိုး….အင့်….”ဖင်ဘူးတောင်း ထောင်ရာကနေ အသံတွေမျိုးစုံ ထွက်နေရဲ့။ အချစ်ရဲ့ အတွေ့အကြုံသစ်တွေ ရနေတော့ သဘောကျနေပုံပဲ။ လီးကြီးကို စအိုထဲမှာ မွှေပေးတော့ နာနာကျဉ်ကျဉ်အော်ရှာတယ်။ ဗြုန်းဆို ကျွန်တော့်လက်ပေါ် သူ့စောက်ရည်တွေ ကျလာ ပြန်တယ်။ သိပ်ထန်တဲ့ ကောင်မလေး။ ကျွန်တော်လည်း သူမခါးကို သေချာကိုင်ပြီး တစ်ချက်ချင်း ဆောင့်ဆောင့်လိုးပေးရင်း နောက်ဆုံးမှာ သုတ်ရည်တွေ စအိုနဲ့အပြည့် ပန်းထုတ်လိုက်တော့တယ်။ အဲဒီနေ့ကစပြီး သူမနဲ့ ကျွန်တော်ဟာ (၉)ရက် လုံးလုံး မနားမနေ လိုးခဲ့တယ်။ နောက်ပိုင်းမှာလည်း လစ်ရင်လစ်သလို ခိုးလိုးခဲ့ကြတယ်။ လက်စားချေဖို့ စိတ်ကူးနဲ့ ပတ်သက်ခဲ့ပေမယ့် အခု‌တော့ ကျွန်တော်လည်း ဖြူစင်သူလေး မြတ်နိုးကို တကယ် ချစ်မိသွားပါပြီ။…..ပြီး