“မောင်တော်တော့နော် ကားထဲမှာကွာ… ဘယ်လိုကြီးမှန်းမသိဘူး အသက်ရှုလည်းကြပ်တယ်..မောင်ရဲ့” “လွှတ်ဖူးကွာ… နမ်းလို့မဝသေးဘူးဗျ” “တော်တော့နော် မောင်… အိမ်ပြန်နောက်ကျမယ်… နောက်ရက်တွေရှိသေးတာပဲကွာ” “ဟုတ်… မ”။ အဲ့နေ့က ဆိုင်ကို နောက်ကျမှ ပြန်ရောက်လာတယ်” မကားပေါ်က လေလေးတချွန်ချွန်နဲ့ ပစ္စည်းထုပ်တွေ ဆွဲပြီးဆင်းလာတဲ့ ကျနော့ကို ကျော်နိုင်က မျက်မှောက်ကုတ်ပြီးကြည့်တော့ မမြင်ချင်ယောင်ဆောင်ပြီး အခန်းထဲ တန်းဝင်ခဲ့တယ်။ အဲ့နေညက တစ်ညလုံး မ အကြောင်းတွေးပြီး အာရုဏ်တက်လောက်မှ အိပ်ပျော်သွားတယ်။ “အောင်ဖြိုး ငါအိမ်ကို ခနပြန်မယ်…မေမေနေမကောင်းလို့” “အေးပြန်လေ ကျော်နိုင်… အန်တီနေမကောင်းဘူးဆို… မင်းအေးဆေးမှ ပြန်လာခဲ့…. ဟုတ်ပြီလား”။ ဒီလိုနဲ့ သက်မောင်လည်း မြို့ကိုပြန်သွားတော့ ဆိုင်မှာတစ်ယောက်တည်း ကြီးကြပ်နေရချိန် မ နဲ့အပြင်ထွက်ဖို့ မအားတဲ့အခြေနေမျိုး ရောက်သွားရတယ်။ ဖုန်းကတော့ ပြောဖြစ်ပေမယ့် အပြင်အတူ လျှောက်လည်ဖို့ ဒီရက်ပိုင်း မဖြစ်နိုင်တဲ့အကြောင်း မကို ရှင်းပြထားရတယ်။ ညနေ ဆိုင်ပိတ်ချိလောက်ကျတော့ မ ဆိုင်ကိုရောက်လာတယ်။ လက်ထဲမှာလည် စတီးငါးဆင့်ချိုင့်လေးကို ဆွဲလာပြီး ကျနော့ နားရောက်တော့ “မောင် ပင်ပန်းနေပြီးလား… ညစာ စားဖို့ အသင့်ယူလာတယ်….. မောင်နဲ့အတူ ညစာစားမယ်”။ “ညစာ… ဟုတ်လား မ…ဟင်” “အင်း… ညစာလေ ဘာဖြစ်…ဟာ.. မောင်နော်… ညစာဆိုတာ ထမင်းတူစားမယ်လို့ပြောတာ… လျှောက်တွေးမနေနဲ့…ဟွန်းး” ညစာ အတူစားပြီးတော့ မက ရေခဲသေတ္တာထဲ ကျနော်ဝယ်ထားတဲ့ စတော်ဘယ်ရီသီးလေးတွေကို ဖျော်စက်ထဲ နွားနို့စိမ်းလေးထည့်ဖျော်ပြီး မစ်ရှိတ်လေး လုပ်ပေးတယ်။ “မောင် သောက်ကြည့်… လိုတာထပ်ပြော” သောက်ကြည့်လိုက်တော့ အရသာက ကွက်တိ ”မ တော်တယ်ဗျာ… အာဘွားး… ပြွတ်” မပြောမဆို မမနှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကို ရုတ်တရက်နမ်းလိုက်တော့ မက အလိုက်သင့်လေး ပြန်နမ်းတယ်။ ကျနော့နှုတ်ခမ်းတွေကို အသာလေးပြန်နမ်းပြီး ကျနော့ကို သိုင်းဖက်လာတယ်။
“မ… အရမ်းချစ်တယ်ဗျာ” “မလည်း အတူတူပါပဲ… မောင်ကို အရမ်းချစ်တယ်” “မောင်တို့ အခန်းထဲ သွားရအောင်နော် မ”။ မ..က ကျနော့ကို ရီဝေဝေလေးကြည့်ပြီး “အင်း မောင့်သဘောတဲ့” မကိုယ်လုံးလေးကို စွေ့ကနဲ ပွေ့လိုက်တော့ “ဟာ… မောင်ကလည်း” ဆိုပြီး ကျနော့ရင်ခွင်ထဲကို မျက်နှာလေးဝှက်ကာ ကပ်ထားတယ်။ မ..ကိုယ်လုံးလေးကို ကုတင်ထက် အသာလေးတင်ပေးပြီး ကျနော်က မတ်တပ်ရပ် အနေထားလေးအတိုင်း မရဲ့ နဖူးလေးကို မြတ်မြတ်နိုးနိုးလေး ထပ်နမ်းလိုက်တယ်။ ကျနော့ခါးကို ဖက်ထားပြီး “မောင်ရယ်…. မောင်နားမှာ နေနေရတဲ့ အချိန်လေးတွေက… အရမ်းကြည်နူးဖို့ကောင်းတယ်…. ပြီးတော့လေ ရင်တွေလည်း အရမ်းခုန်တယ်…. သိလား” “ဟုတ်… ပိုပြီး ရင်ခုန်စရာကောင်းတဲ့ အချိန်တွေက… ခုမှ လာမှာ… မရဲ့”ဆိုပြီး မမနှာခေါင်းလေးကို အသာလေးဖိညှစ်လိုက်တော့ “မောင်နော်”တဲ့။ “မ…မောင်တို့ ဒီည အတူနေကြရအောင်ကွာ…. မ ဒီည မပြန်နဲ့တော့”။ “အင်.. မောင်..မောင့်အလိုကျပါတဲ့ရှင်” မဆီက ခွင့်ပြုချက်ရတော့ မကိုယ်ပေါ်က အင်္ကျီအပျော့သားလေးကို အသာလေး ချွတ်လိုက်တော့ ပန်းနုရောင် ဇာပါးလေးတွေ အနားကွပ်ထားတဲ့ ဘရာလေးကြားက ရွှေရင်အစုံ မို့အစ်အစ်လေးတွေက ကျနော့ရင်ကို “ဆောင့်ခုန်”စေတယ်။ ဘရာလေးကို ဆက်မချွတ်ပဲ အောက်က ဝတ်ထားတဲ့ စကပ်ဘေးခွဲ ကိုယ်ကြပ်လေးကို အသာလေး ချွတ်ပေးတော့ မက မျက်လုံးလေးတွေ စုံမှိတ်ထားပြီး ကျနော့ လက်အစုံကို ဟန့်တားလာတယ်။ “မရှက်ပါနဲ့ မရယ်…. မောင့်ကို ခွင့်ပြုပေးနော်”။ ကျနော့ရဲ့ တောင်းဆိုမှုကြောင့် မက ကျနော့လက်တွေကို မဟန့်တားတော့ပဲ လိုက်လျောပေးတယ်။ မရဲ့ထမီလေးကို အသာလေးချွတ်ချလိုက်တော့ ပန်းနုရောင် ပင်တီလေးကြားက မမရဲ့ ပိပိလေးက မို့မို့ဖောင်းဖောင်းလေးနဲ့ တော်တော်လှတဲ့ ပိပိလေးဖြစ်သည်။ ကျနော့မျက်ဝန်းအစုံက ထိုနေရာလေးကို စက္ကန့်၂၀လောက် သတိလစ် ငေးမောနေမိတယ်။ “မောင်ရေ…. အဲ့လောက်မကြည့်နဲ့ကွာ” “မ..ခြေထောက်တွေ မြှောက်ထားပေး” မ..က ခြေထောက်လေးတွေကို အလိုက်သင့်မြှောက်ပေးတော့ ပင်တီလေးကို လိပ်ယူပြီး အသာလေးချွတ်ကာ ကုတင်ခြေရင်းမှာ ပုံထားလိုက်တယ်။ အကာကွယ်မဲ့သွားတဲ့ မပေါင်ကြားထဲက အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးကို ဒုတိယအကြိမ် ထပ်ကြည့်လိုက်တော့ ရိတ်ပြီးကာစ ပြန်ထွက်လာတဲ့ အမွှေးနုရေးရေးလေးတွေနဲ့ ဆီးခုံးမို့မို့လေးက သွေးကြော စိမ်းစိမ်းလေးတွေ၊ ပန်းရောင်နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေ၊ ပြီးတော့ စိတော့မလို ဟတော့မလိုနဲ့ အဖုတ်အကွဲကြောင်းလေးတွေက ကျနော့ ရင်အစုံကို ဝုန်းဒိုင်းကြဲစေတယ်။
ကုတင်ပေါ်တက်ကာ မ..ခြေရင်းမှာ နေရာယူလိုက်ပြီး “ပေါင်လေးတွေ ဟပေးကွာ.. မရာ” ဆိုတော့ ”မောင် ဘာလုပ်မလို့လဲတဲ့” “မမရဲ့ ပိပိလေးကို နမ်းမလို့လေ…. နမ်းခွင့်ပေးနော်” “ဟင့်အင်း…. မ..ခွင့်မပြုဘူး….. ဘုန်းကံတွေနိမ့်ကုန်ပါ့မယ် မောင်ရယ်… မနမ်းရဘူးနော်”။ “ဟောဗျာ… ဘယ်သူပြောလဲ… ဘုန်းကံနိမ့်မယ်လို့…. အဲ့တာ ရှေးအယူဆတွေပါကွာ…. မောင် နမ်းပါရစေ”လို့ ထပ်ဂျစ်တိုက်လိုက်တော့ ”သွား လူဆိုးလေး…. ဒါမျိုးကျ တတ်နေလိုက်တာ…. ကဲပါ ရှင်လေးသဘော”။ မ..ပေါင်ကြားလေးကို အသာလေးတိုးဝင်ပြီး မ..အဖုတ်လေးကို နှုတ်ခမ်းအစုံနဲ့ ဖိကပ်လိုက်တယ်။ ”ပြွတ်စ်..ပြွတ်စ်..ပြွတ်စ်” ”အိုး… မောင်ရယ်” အကွဲကြောင်းလေးကို လျှာဖျားလေးနဲ့ ယက်ပေးလိုက်ပြီး အစိလေးကို လက်မနဲ့ ဖိပေးလိုက်တော့ “အင်းး..ဟင်းး…အင်းး… မောင်ရာ” အဖျားတက်နေတဲ့ လူနာညည်းသံလေးလို တအင်းအင်းညည်းပြီး အရည်ကြည်လေးတွေ စိုတက်လာတယ်။ အဖုတ်လေးလည်း ပုံမှန်ထက် နည်းနည်းလေး မို့လာတယ်။ ပေါင်ရင်းသားလေးတွေကို မနာအောင် ဖိကိုက်ပေးလိုက်တော့ “အားး… အား….မောင်ရာ ဘာတွေလုပ်နေလဲ” ဒီမှာ ရင်ခုန်ရလွန်းလို့….. အသက်ရှူရပ်တော့မယ်။ ကျနော် လက်နှစ်ဖက်နဲ့ အကွဲကြားလေးကို အသာလေးဖြဲပြီး လျှာဖျားလေးနဲ့ အတွင်းသားလေးတွေကို ထိုးမွှေပေးလိုက်တော့ အရည်ကြည်တွေ ယိုစိမ့်လာလို့ အသာလေးခွာပြီး အစိလေးကို နှုတ်ခမ်းနဲ့ ဖိစုပ်ပေးလိုက်တယ်။ “ပြွတ်စ်…ပြွတ်စ်” မ..တကိုယ်လုံး ဆတ်ဆတ်ခါပြီး “အားး… မောင်ရယ်… ထွက်ကုန်ပါပြီ” အရည်ကြည်လေးတွေအပြင် ပျစ်ချွဲချွဲအရည်လေးတွေပါ ပန်းထွက်လာတယ်။ “ဟူးး မောင်ရယ်” နွမ်းလျဟန်နဲ့ ပါးစပ်လေးဟပြီး အမောဖြေနေတဲ့ မကို မြတ်မြတ်နိုးနိုးလေး ကြည့်နေမိတယ်။ “ခဏနော်မ” ကျနော် ရေခဲသေတ္တာထဲက စတော်ဘယ်ရီ လက်ကျန် သုံးလေးလုံးလောက်ယူပြီး ဓားနဲ့ထက်ခြမ်းစိပ် ပန်ကန်လေးထဲထည့်ပြီး မဆီ ပြန်လာခဲ့တယ်။ “မ… အမောပြေပြီလား” “ဟင့်အင်းကွာ… ရင်တွေတုန်ပြီး မောနေတုန်းပဲ… အဲ့တာ မောင့်ကြောင့်“ “အင်းပါဗျ…. မောင့်ကြောင့်ပါ… မ..နို့လေးတွေကို နမ်းချင်တယ်… ဟင့်အင်း မနမ်းရပါဘူး” ခပ်မူမူလေး ငြင်းနေတဲ့ မကို အသဲယားပြီး မရဲ့ ဘယ်ဖက်နို့လုံးလုံးလေးကို နမ်းလိုက်တယ်။
”ပြွတ်စ့်” “အင်းးအား… မောင်ရာ” ကျနော် စောနက စိပ်ယူလာတဲ့ စတော်ဘယ်ရီ ခြမ်းလေးတွေကို မရဲ့ ရင်နှစ်မွှာပေါ် အသာလေးပွတ်တိုက်ပြီး အရည်လေးတွေ ညှစ်ထုတ်လိုက်တယ်… ပြီးတော့ မဗိုက်သားပြင်လေးတွေကနေ ချက်ပေါက်လေးထဲအထိ အရည်လေးတွေညှစ်ရင်း အသီးခြမ်းလေးနဲ့ ပွတ်ဆွဲလိုက်တယ်။ ပိပိလေးကိုတော့ နမ်းပြီးသားဆိုတော့ အဲ့နေရာလေးကို စတော်ဘယ်ရီနဲ့ မပွတ်တော့ဘူး။ “မောင်… ဘာတွေ လုပ်နေတာလဲ…. မဟုတ်က ဟုတ်ကတွေကွာ… မောင်နော်” စတော်ဘယ်ရီကို လက်စသပ်ပြီး မရဲ့နို့လုံးလုံးလေးကို စို့ယူလိုက်တယ်။ စတော်ဘယ်ရီနံ့လေးရယ် အရသာလေးရယ် ပြီးတော့ မမနို့သီးခေါင်းလေးတွေရဲ့ အထိတွေ့ကြောင့် စောထဲက မတ်နေတဲ့ ကျနော့ရဲ့ ၆လက်မခွဲလောက်ရှိတဲ့ ညီတော်မောင်က ထောင်မတ်ပြီး အတွင်းခံဘောင်းဘီကြားက ရုန်းကန်နေပြီလေ။ မ..နို့လေးတွေကို နမ်းစုပ်ရင်း ကျနော့လီးက မ..အဖုတ်လေးကို ဖိထောက်လိုက်တော့ “မောင်ရယ်….မောင်ကွာ…အသဲယားလာပြီ… လုပ်မှာဖြင့် လုပ်တော့ကွာ…နော်မောင်”။ မရဲ့ တောင်းဆိုလာမှုကို မလိုက်လျောသေးပဲ “မောင် နမ်းလို့ မဝသေးဘူးကွာ”လို့ဆိုတော့ “ဟာ… မောင်ကလည်း ဒီမှာ ထပ်ထွက်ကုန်တော့မယ်ရှင့်…သိလား”။ မရဲ့ နို့လေးတွေကို ဘယ်ညာနမ်းစုပ်ပြီး ဗိုက်ပြင် ချပ်ချပ်လေးကနေ တရွေ့ရွေ့နမ်းလာပြီး ချက်ပေါက်လေးဆီကို နှုတ်ခမ်းတွေ ရွေ့လိုက်တယ်။ စတော်ဘယ်ရီ အရည်လေးတွေက မရဲ့ ချက်နက်နက်လေး ပြည့်နေအောင် နေရာယူထားတော့ နှုတ်ခမ်းအစုံနဲ့ ဖိစုပ်ပြီး လျှာဖျားလေးနဲ့ ဝင်သ၍ ထိုးကလိလိုက်တော့ ကျနော့ ဆံပင်တွေကို ထိုးဖွပြီး မတကိုယ်လုံး ကော့တက်လာတယ်။ “မောင်ရာ…အီးး… ရင်တွေ အရမ်းခုန်လိုက်တာ… ထည့်ပေးပါတော့နော်… မမထဲကို” မ အရမ်းထန်လာတာကို တွေ့တာနဲ့ ကျနော် စဖို့ ပြင်လိုက်တော့တယ်။ မ..ဗိုင်လေးပေါ်က အသာလေးခွာပြီး ကျနော့တီရှပ်လေးကို အရင်ဆုံး ချွတ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ မတ်တပ်ရပ်ပီး မာန်ဖီနေတဲ့ ညီတော်မောင်ကို လွှတ်ပေးဖို့ ကျနော့ အတွင်းခံဘောင်းဘီကို ချွတ်ချလိုက်တော့ “ဟာ… မောင်ရယ်…. မောင့်ဟာကြီးက ထွားပြီးတော့ ရှည်လိုက်တာ ဆန့်ပါ့မလားကွာ” မ..က ကျနော့ ပေါင်ကြားကို ကြည့်ပြီး အလန့်တကြား ပြောလာသည်။“မဆန့်ဘူးဆိုတာ မရှိပါဘူး… မရယ်…. မ မကြာခင် သိပါလိမ့်မယ်” ဆိုပြီး မ…ကိုယ်ပေါ်ကို အသာလေးခွပြီး နေရာယူလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ရင်ချင်းအပ် ဆီးခုံချင်း ထိထားပြီး ကျနော့ လီးကို မအဖုတ်လေးရဲ့ အကွဲကြောင်းလေးတလျှောက် ပွတ်ဆွဲပေးလိုက်တယ်။ ထောင်မတ်နေတဲ့ လီးတန်ကြီးရဲ့ ပွင့်အာနေတဲ့ ဒစ်ဖူးကြီးနဲ့ အစိလေးကို ဖိပြီး ပွတ်ပေးလိုက်တော့ “ဟအားး..အ့…မောင်ရာ… ရူးချင်ပြီ ရှင်လေးရာ…. မ အရမ်းလိုချင်နေပြီ… သွင်းလိုက်ပါတော့နော်…” မမထန်နေတာကို ကြည့်ပြီး ကျနော်လည်း အရမ်းထန်လာပြီမို့ ဘယ်လိုမှ မနေနိုင်တော့ပဲ မအဖုတ်လေးကို ကျနော့်လီးကို တေ့ပြီး အသာလေးထည့်လိုက်တယ်။
စေးစေးပိုင်ပိုင်လေး တိုးဝင်ကာ တစ်လက်မလောက် အရောက်ရပ်လိုက်တော့ “ဟင့်… မောင်…မောင့်ဟာကြီးကို ဘာလို့ ဆက်မသွင်းပဲ ရပ်လိုက်တာလဲ… လိုချင်နေပါတယ်ဆို…ကျွတ်စ် …ဆက်သွင်းပေးနော် မောင်”ကျနော်လည်း အသာလေး တစ်လက်မလောက် ဆက်သွင်းလိုက်တော့ တကယ့်ကို ပြောမပြတက်တဲ့ ဖီလင်ပါဗျာ။ ကြပ်ပြီးစေးနေတဲ့ အတွင်းသားတွေရဲ့ အထိအတွေ့ အိုး..ပြောမပြတတ်တဲ့ ဖီလင်ပေါင်းစုံနဲ့ တုံ့ဆိုင်းမနေတော့ပဲ ခပ်ပြင်းပြင်းလေး ထိုးသွင်းလိုက်ပြီး လီးတန်တဆုံး ဖိချပေးလိုက်တော့ “အိုး မောင်… သေပါပြီ… အရမ်းပဲကွာ..ပြန်ထုတ်ပေး နာတယ်” မရဲ့ ငြင်းဆန်တားဆီးမှုတွေကို ဂရုမစိုက်တော့ပဲ အသွင်းအထုတ် ခပ်ပြင်းပြင်းတွေနဲ့ သွက်သွက်လေး ဆောင့်ပေးလိုက်တယ်။ “အိုးး အမေ့..အအအ…မောင်ရာ…အင်းးဟင်း…အားရှီးးး” အကောင်းလွန်ပြီး မောင့်ကျောပြင်ကို လက်သည်းတွေနဲ့ ကုတ်ခြစ်မိလိုက်တော့တယ်။ ကျနော့ ကျောနဲ့လက်ပြင်ကို ကုတ်ခြစ်နေတဲ့ မ..လက်သည်းတွေရဲ့ အထိတွေ့ကြောင့် စိတ်တွေ ပိုကြွလာပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး အချက်နှစ်ဆယ်လောက် မနားတမ်းဆောင့်ရင်း အစိလေးကိုပါ ဘယ်လက်လေးနဲ့ ပွတ်ချေပေးလိုက်တယ်။ “မောင်ရေ..ဆောင့်..အိုး..ဘယ်လိုကြီးမှန်း မသိဘူး…. ဆီသွားချင်လာသလိုပဲ” “အားးအားအား..အင်းးဟင်း…မောင်ရာ” ကျနော်လည်း ဆောင့်ချက်တွေ ထပ်မြန် ပေးလိုက်တော့ “အိုး..မောင်ရေ…. မရတော့ဘူး..အားအားးး” ဆိုပြီး မမကိုယ်လုံးလေး ကော့လူးနေရာကနေ ခြေဖျားလေးတွေ ကုတ်သွားကာ တဆတ်ဆတ်တုန်ပြီး ငြိမ်သွားတော့ ကျနော်လည်း ထိန်းမထားတော့ပဲ လေးငါးချက်လောက် ဆောင့်ပြီး အရည်တွေ ပန်းချလိုက်တယ်။ “အား…အ့..မမရာ… အရမ်းမိုက်တယ်ကွာ” မောင့်အရည် နွေးနွေးလေးတွေ ကျမ ပိပိလေးထဲ အရှိန်နဲ့ဝင်လာတော့ ကျမလေ ဆတ်ခနဲတုန်ပြီး ဒုတိယအကြိမ် အရည်တွေကို ပန်းထုတ်မိလိုက်တယ်။ “မောင်ရယ်… အရမ်းချစ်တယ်ကွာ”ဆိုပြီး ချွေးစလေးတွေ စို့နေတဲ့ မောင့်နဖူးလေးကို မောင့်လည်ပင်ကို ခိုကာနမ်းလိုက်တော့ “မမရာ…မောင်လေ မမကို အရူးအမူး ချစ်မိသွားပြီဗျာ” မောင့်နှုတ်ဖျားက မဟုတ်ပဲ မောင့်ရင်ထဲက လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲ ထွက်လာတဲ့ မောင့်ချစ်ခြင်းတွေကို သိလိုက်တော့ ကျမလေ ဒီကမ္ဘာပေါ်မှာ ကျမလောက် ပျော်နေမယ့်သူ မရှိနိုင်တော့ဘူးလို့ တကိုယ်ကောင်းဆန်စွာ တွေးမိလိုက်သေးတယ်။ အဲ့နေညက မောင်က အမောပြေတော့ နောက်တစ်ခါ အချစ်နိဗ္ဗာန်လေးဆီကို ထပ်မံခေါ်ဆောင်သွားသေးတယ်။ ကျမလေ မောပန်းနွမ်းလျပြီး အိမ်ပြန်လာတော့ ကျမပေါင်လေးတွေ ကွတတဖြစ်သွားတဲ့အထိ မောင့်အချစ်တွေကို မိန့်မိန့်မူးမူး ခံယူခဲ့မိလိုက်တာပဲဟု တွေးရင်း ရှက်ပြုံးလေး မျက်နှာပေါ် ဖြတ်ပြေးသွားပါတော့တယ်။….ပြီး