ပန်းဦးကို ခြွေလိုက်တဲ့ ဦး

အတင့်ဟု အများက ခေါ်ကြသော တင်လှသည် တော်တော်လှတဲ့ ကောင်မလေးဖြစ်သည်။ နာမည်နဲ့လိုက်အောင် အိုးကလည်း လုံးကျစ်ကာ စွင့်စွင့်လေးနဲ့ လှနေသည်။ ကိုယ်လုံးကလည်း သွယ်သွယ်လေး။ ရင်ကို ကြည့်ဦး မလား စွင့်စွင့်ကားကားလေး။ ထိုကောင်မလေးကို မြင်ပြီးကတည်းက ဦးသာအောင် တစ်ယောက် မြို့တက်ပြီး သွားမကဲချင်တော့ပေ။ ဒီကောင်မလေးကို မရရအောင် ကြံမည်ဟု ဆုံးဖြတ်လိုက်တော့သည်။ ဒီကိစ္စက သူ့အတွက် သိပ်မခက်။ သူက ဒီရွာမှာ ဖိန့်ဖိန့်တုန်အောင် ကြောက်ရသည့် သူဌေးကြီး ဖြစ်သည်။ ဒီရွာထဲမှာ သူနဲ့ အကြွေးကင်းတဲ့သူဆိုလို့ လက်ချိုးရေလို့ရသည်။ အလှူအတန်းလည်း ရက်ရောသည်။ ထို့ကြောင့် သြဇာကလည်း ကြီးသည်။ ပြီးတော့ လုပ်သမျှကလည်း တင့်တယ်သည်။ ခန့်ခန့်ညားညား ဝတ်စားတတ်ပြီး တကယ့် လူကြီး လူကောင်းပုံစံနဲ့ စတိုင်က အပြည့်နဲ့ ဖြစ်သည်။ ထို့နောက် သူ့အစီအစဉ်ကို အကောင်အထည် ဖော်တော့သည်။ လောင်းကစားလုပ်ပြီး အကြွေးဗရဗျစ်နဲ့ လူတယောက်၏ သမီးလေးကို အကြွေးသိမ်းပစ်လိုက်သည်တောင် အများက သူ့အတွက် စိတ်မကောင်း ဖြစ်ရအောင် အကွက်ဆင်တတ်သေးသည်။ ကြည့်လေ အဖေဖြစ်သူက ဖဲသမား။ အရှုံးက ပြောပြလို့မရနိုင်အောင်။ လယ်ယာတွေ ရောင်းကုန်လို့မက အိမ်ဂရံပါ ပေါင်ထားရသည့် အဖြစ်။ ဘယ်လိုမှ ပြန်မဆပ်နိုင်သည့် အဆုံး သမီးကို ထိုးအပ်လိုက်ရသည်။ တကယ်တမ်း သူ့လူတွေနဲ့ ဖဲလိမ်ရိုက်လိုက်ပြီး အကွက်ဆင်လိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ တဖြည်းဖြည်း လှလာကာ တဏှာကြီးလှသော သာအောင်၏ အကြိုက် ထိုဖဲသမားလေး၏ သမီးအလှကြောင့် ဖြစ်သည်။ မယားကလည်း သဘော တူသည်။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် မြို့တက်ပြီး ဟိုတယ်တွင် ဖာမတွေနဲ့ သွားသွားပျော်ပြီး အတူတူ ပြန်ပြန်အိပ်သောအခါ နာမည်ကြီးသည့် လေးလုံးရောဂါ ပါလာမည်ကလည်း စိုးသဖြင့် လိုက်လျောလိုက်သည်။ ထို့ကြောင့် ဖဲသမား သမီးကို အပိုင်ကြံလိုက်တော့ ပါလာလေသည်။ တင်လှသည် ဖခင်၏ ဖဲရှုံးကြွေးကို သူမဘဝနဲ့ ဆပ်ရန် သာအောင်အိမ်ကို ရောက်လာသည်။ သာအောင်က မပြန်သေးသည့် သူမအဖေကို နှင်လွှတ်သည်။ “ကဲ ခင်ဗျားပြန်တော့လေ၊ ခင်ဗျားအိမ်ကို ကျုပ် မသိမ်းတော့ပါဘူးဗျာ၊ စိတ်ချပြန်ပါ” အဖေက စိတ်မကောင်းစွာ ပြန်သွားသည်။ အဖေ ပြန်သွားတော့ သာအောင်၏ မိန်းမသည် အလိုက်သိစွာပင် ထွက်သွားသည်။

“ကျမလည်း အမျိုးတွေ အိမ် သွားလည်ပါဦးမယ်၊ အလုပ်တွေ ရှိသေးလို့ နှစ်ရက်လောက် ကြာမလားပဲ” “မင်းသားကကော” “မပူစမ်းပါနဲ့ရှင်၊ အားလုံးကိုလည်း ကျမတို့ ခရီးသွားတယ်လို့ ပြောလိုက်မယ်” သာအောင်၏ မိန်းမသည် အပြင်ကို အထုတ် တထုပ်ယူ၍ အပြင်မှ သော့ခတ်ကာ တံခါးပိတ်လိုက်သည်။ တင်လှ ရင်ထဲ အေးစက်လာသည်။ ခြေဖျားတွေ အေးလာသည်။ “လာ ကလေး အိပ်ရမယ့် အခန်းကို ပြပေးမယ်” “ကျမ ဘာသာ သွားပါ့မယ်” “ကိုကြီး လိုက်ပြပေးမှာပေါ့ ကလေးရယ်” တင်လှသည် သူ့ကျွန်ဘဝ ရောက်ပြီမို့ ဘာမှ မပြောဘဲ နောက်ကနေ အထုတ်ဆွဲကာ လိုက်ခဲ့ရသည်။ သာအောင်က တံခါးကို မခတ်ပဲ စေ့ရုံ စေ့လိုက်သည်။ အပေါက်ဝတွင် ကြောင်၍ ရပ်နေသော သူမလက်ကို ဆွဲသည်။ သာအောင်က ကုတင်ပေါ် ထိုင်လိုက်သည်။ သူမက သာအောင် ရှေ့တည့်တည့်တွင် ရပ်နေသည်။ သာအောင်သည် သူမကို စားမတတ် ဝါးမတတ် ကြည့်သည်။ ခါးထဲမှ လက်ထည့်ကာ သူမအိုးကို ပွတ်သပ်သည်။ “ကျွန်မ ကြောက်တယ်” “ကြောက်ရမှာပေါ့ ကလေးရယ်၊ ကလေး ဒိထက် ကြောက်စရာ အခန်းတွေ အများကြီး ကြုံရဦးမှာ” “ဟင့် ဟင့် အစ်” သာအောင်က တင်လှ၏ အိုးကို ပွတ်သပ်ရင်း အောက်မှ ထမီစထဲကို လက်ထည့်လိုက်သည်။ ခြေသလုံးမှစတင်၍ ပေါင်သို့ ဖြည်းဖြည်းချင်း ပွတ်တက်သည်။ ပေါင်ကို ခပ်ကြာကြာလေး ပွတ်သည်။ တင်လှကတော့ ကြောက်နေသည်မှအပ ဘာမှ မခံစားမိ။ သာအောင်ကတော့ ဖာသည်မ ပေါင်းစုံနှင့် အိပ်ဖူးထားသူပီပီ အပျိုစစ်စစ်၏ ပေါင်တံအိအိလေးကို ဇိမ်ပြေနပြေဖြင့် ခံစားရင်း ပွတ်သည်။ ဖာသည်မများကတော့ ကြိုက်သော်လည်း သူမတို့အဖုတ်ကို လိုးရုံလိုးသွား ကြသည်က များသလောက် သာအောင်ကတော့ သိချင်သည်နှင့် ဖာသည်မအဖုတ်ကိုလည်း လျှာအစွမ်း ပြကြည့်ခဲ့သေးသည်။ ပေါင်တံမှ တဆင့် တင်သားအိအိလေးကို အသာလေးညစ်ရင်း အင်္ကျီစကို လှန်ကာ ဗိုက်သားကို စုပ်နမ်းသည်။ ခုမှ အပျိုဖော်ဝင်ကာစ ယောက်ျားလေးများနှင့် တခါမှ မထိတွေ့ဖူးသော တင်လှသည် အဖိုးကြီးတယောက်၏ ကျားငစဉ်းလဲ ပါးစပ်တွင် လည်စင်းပေးရသော သမင်ပျိုမလေး သဖွယ် တဏှာမီး၏ အလှောင်ကို ခံနေရသည်။ ဖင်တုံကို ညစ်သည်။ ဗိုက်သားကို နမ်းသည်။ သာအောင်က တင်လှကိုယ်ကို နည်းနည်းစောင်းလိုက်ပြီး အိုးကို ကြည့်၍ ညှစ်ကာ ပွတ်သပ်ကစားရင်း ထမီပေါ်မှ ငုံ့နမ်းသည်။

တင်လှအိုးကို နေရာအစုံ လိုက်စုပ်နမ်းမိသည်။ “တင်လှ နင့်အိုးကို ပြပြီး ငါ့ကို ထမီဖြည်းဖြည်းလေး ချွတ်ပြစမ်း” တင်လှသည် မငြင်းရဲ။ နောက်ဘက်လှည့်ကာ ထမီကို အသာလေး ချွတ်ပြရသည်။ ပန်းရောင် ပင်တီလေးကလည်း ဖင်တခြမ်းကို ဖုံးလျှက် ရှိနေသည်။ သာအောင် မနေနိုင်။ ဒူးထောက်ကာ တင်လှဖင်ကို စုပ်နမ်းသည်။ တင်လှသည် တမျိုးကြီးဟု ခံစားရသော်လည်း ယောက်ျားနဲ့ မိန်းမလိုးတယ်ဆိုတာကို မသိဖူးသမို့ သည်လိုလားဟု တွေးနေမိသည်။ ဖင်ကို နမ်းလို့ ဝသော် သူမကို ရှေ့ဆွဲလှည့်သည်။ ပင်တီလေးကို အသာဆွဲချွတ်ချသည်။ စောက်မွေး ရေးရေး ပေါက်နေပြီ ဖြစ်သော သူမစောက်ဖုတ်ကို သေချာကြည့်သည်။ စောက်ဖုတ် ဖူးဖူးလေးက မို့အစ်နေသည်။ အလယ်တွင် ရဲတွတ်နေသည့် စောက်စေ့က အရည်လဲ့နေသည်။ သာအောင်သည် မနေနိုင်တော့။ အစက တင်လှကို အင်္ကျီတွေ ဘာတွေ ချွတ်ခိုင်းပြီး စိမ်ပြေ နပြေ လိုးဖို့ စဉ်းစားထားသော်လည်း တင်လှအဖုတ်ကို မြင်သည်နှင့် လိုးချင်စိတ် တဖွားဖွားပေါ်လာသဖြင့် တင်လှကို ကုတင်ပေါ် တွန်းလဲလိုက်သည်။ ပြီးလျှင် ပုဆိုးပင့်ကာ ခွလိုက်သည်။ ထို့နောက် လီးကို စောက်ဖုတ် မို့မို့ဖောင်းဖောင်းလေး၏ အဝတွင် တေ့ကာ ဖိသွင်းလိုက်သည်။ “ဗြစ် ဖောက် စွပ် ဒုတ်” “အ.. အမေ့… အားးးးး” အမှေးပါး ပေါက်သွားကာ တင်လှ၏ အပျိုစင်ဘဝ နိဂုံးချုပ်သွားသည်။ လီး အဆုံးထိ ဝင်သွားပြီးနောက် လေးငါးချက် ဆက်တိုက် အဆောင့်ခံရသည်။ ဆောင့်ချက်က ပြင်းလှသည်။ တင်လှ ကိုယ်လုံးလေး သိမ့်သိမ့်တုန်နေသည်။ “ဖတ် ဖတ် ဖတ်…ဘွတ် ဖွတ် ဗြွတ် ဗြစ်” “အားး… အမရေ သေပါပြီ… အမလေးလေး… အားး… အဖေရေ… အီးးဟီးးဟီးးး” တင်လှတစ်ယောက် အော်ဟစ် ညည်းညူကာ ဖျတ်ဖျတ်လူးနေသည်။ လီးက လိုအပ်သည်ထက် ကြီးနေသည်ကို တင်လှ မသိ။ တင်လှမှာ မေ့လုလု ဖြစ်ရသည်ကိုတော့ သိသည်။ စောက်ပတ်ကနေ တကိုယ်လုံး ကျဉ်တက်နေသည်။ နားထင်တွေ ပြတ်ထွက်ကုန်သလို ဗိုက်ကြောတွေ ပြတ်ထွက်ကုန်သလို ခံစားရသည်။ ဦးသာအောင်က ခပ်ထန်ထန် မျက်နှာဖြင့် မေးရိုးထောင်နေအောင် အံကြိတ်ပြီး ခါးကို ကော့ကာ ဆောင့်သည်။ သာအောင်သည် ဖာသည်မတွေကို များစွာလိုးဖူးသော်လည်း အပျိုစစ်မဟုတ်ကြသဖြင့် ဘာဖီးလ်မှ မရဖူး။ ခုတော့ ငိုယိုကာ အမေ အဖေ အကုန်တကာ ထွန့်ထွန့်လူးနေသော တင်လှကို ကြည့်ရင်း ကိုယ့်ကိုယ်ကို ကျေနပ်သည်။

၁၅မိနစ်ခန့် ဆောင့်လိုးပြီးချိန်မှာတော့ “အားးးရှီးးး…. ကောင်လိုက်တဲ့ စောက်ဖုတ်လေး…. အပျိုစောက်ဖုတ်လေးဆိုတော့ ကြပ်သိပ်နေတာပဲကွာ… အားးး.. အင့် အင့် ရော့… ဖတ် ဖတ် ဘွတ် ဖွတ် ဖတ်…..အအ… အားးးးးး” မျက်မှောက်ကြီး ကြုံ့ပြီး တင်ပါးကြီး တဆတ်ဆတ်တုန်ကာ လရည်များ အပျိုစောက်ဖုတ်လေးထဲသို့ ဖျစ်ကနဲ ဖျစ်ကနဲ ပန်းထည့်လိုက်တော့သည်။ တချီပြီးတော့ တင်လှကို ရင်ခွင်ထဲထည့်ကာ နားနေသည်။ အမောပြေသော် နောက်တချီ ဆက်ဆွဲသည်။ ဒီတချီနားတော့ တင်လှလက်ကို ယူကာ လီးကို ကိုင်ခိုင်းထားသည်။ တင်လှက မရဲတရဲ ကိုင်ထားပေးသည်။ “စောက်ပတ်နဲ့ တေ့ထားလေ” လီးက ပျော့ခွေနေသော်လည်း သာအောင်ကတော့ မလျှော့။ စောက်ပတ်နဲ့ကို တေ့ထားစေသည်။ “ကောင်းလား” သူမ မဖြေရဲ။ ရှက်လည်း အရမ်းရှက်နေသည်။ တကိုယ်လုံးလေး ကိုင်ရိုက်ထားသလို နာကျင်နေသည်။ ဆက်ဆံနေချိန် နာတာရော ကောင်းတာရော ခံစားရတာ အမှန်။ ဒါပေမယ့် အခုတော့ နာကျင်တဲ့ ဝေဒနာပဲ ကျန်တော့သည်။ “ကောင်းလား ဖြေလေ မေးနေတာကို” သူမ ခေါင်းညိတ်သည်။ “ကောင်းရမှာပေါ့၊ ဒီလိုလေးလုပ်” ဆိုကာ လီးကို ဂွင်းတိုက်ခိုင်းသည်။ တင်လှက မရဲတရဲ လုပ်ပေးသည်။ နည်းနည်းချင်းစီတော့ သင်ပေးရမည်။ လျှာထုတ်ခိုင်းကာ လျာချင်း ထိကစားပေးသည်။ တင်လှအိုးကို ကိုင်ထားပြီး တေ့ထားရင်းမို့ လီးက ပြန်တောင်လာသည်။ တင်လှက လီးကို လွတ်လိုက်သည်။ သူက ပြန်ကိုင်ခိုင်းသည်။ တင်လှ ပြန်ကိုင်သည်။ တင်လှ လက်ထဲမှနေ၍ တင်လှစောက်ဖုတ်ကို လှမ်းလိုးသည်။ “အရင်းနည်းနည်းတိုးကိုင်” တင်လှက လက်တဆုပ်စာနီးပါး ကြီးသည့် လီးကို အရင်းတိုးကိုင်သည်။ “လမွေးတွေ မကိုင်နဲ့လေ” ဘေးတစောင်းလိုက် ခံပေးရသည်။ လီးက အဖုတ်ထဲ စိမ်နေသည်။ လမွေးကို သပ်တင်၍ အရင်းတွင် ဆုပ်ကိုင်ထားသည်။ သာအောင်က အိုးကို ကိုင်ကစားရင်း လိုးသည်။ လီးကိုင်ခိုင်းပြီး အဖုတ်ကို ဖြည်းဖြည်းချင်းထည့်လိုးရင်း အိုးကစားနေရာမှ ဖင်ပေါက်ကို နှိုက်ကစားသည်။ တင်လှက ကြောက်သည်။ စအိုဝတည့်တည့် လက်ခလယ်ဖြင့် ထိုးမွှေသည်။ မကြာပါ။ သာအောင်က ဖင်နှိုက်ထားသော လက်ချောင်းကို စုပ်ခိုင်းသည်။

သူမ ပါးစပ်ကို အတင်းပိတ်ထားမိသည်။ “နမ်းကြည့် နင့်ဖင်နံ့က မွှေးနေတာပဲ လိုးချင်လာပြီကွာ” တင်လှ ကြောက်သဖြင့် လက်အုပ်ချီတောင်းပန်သည်။ “တော်ပါတော့ရှင်… ကျမ အရမ်းနာနေလို့ပါ.. အဟင့်ဟင့်” “အဟီး… အဲလိုလုပ်တော့ ငါ ပိုမနေနိုင်တော့ဘူးကွာ လှည့်” သူမကိုယ်ကို တွန်းက လှည့်သည်။ သာအောင်သည် ထထိုင်ကာ သူမ အိုးကို ပင့်၍ ဖင်ပေါက်ကို ဖြဲကြည့်သည်။ ကြည့်ပြီး လက်ညိုးလေးဖြင့် ဖင်ဝညိုညိုလေးကို ကစားသေးသည်။ နောက်တံတွေးထွေးချကာ ဖင်ပေါက်ကို လူးသည်။ “စိမ်ထားချင်စိတ် ပေါက်လာပြီကွာ… နင့်ခရေလေးက ချစ်စရာလေး” လီးထိပ်ဖြင့် တင်လှဖင်ပေါက်ကို ပွတ်ပေးသည်။ ထို့နောက် ဖင်ပေါက်ထဲ တထစ်ချင်း သွင်းလိုက်တော့သည်။ တင်လှမှာ ကြောက်လွန်းသဖြင့် အိပ်ယာခင်းလွှားကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ထားသည်။ ဖင်ပေါက်ထဲ သံချောင်းထိုးထည့်သည့် အလား နာလွန်းသဖြင့် သူမအော်ငိုရသည်။ သာအောင်က သူမခေါင်းကို ခေါင်းအုံးဖြင့် အုပ်၍ ဖင်ကို မရမက လိုးသည်။ ခုနက စောက်ပတ်တခုလုံး ပူကျစ်နေအောင် ဆက်တိုက်လိုးခံရပြီးနောက် တဆက်တည်း ဖင်ပါ ဆက်ဆွဲခံရသော တင်လှမှာ အပျိုစစ်စစ်လေးလည်းဖြစ် အပျိုစင်လည်းဖြစ် ခုမှ ၁၇ နှစ်သာ ရှိသေးသည်မို့ ထွန့်ထွန့်လူးအောင် ခံစားနေရတော့သည်။ သာအောင်က ဖင်ကို ဖြဲကာ လိုးသည်။ အစောင်းလိုက် လိုးရာမှ ကုန်းနေအောင် နေခိုင်းကာ ဖင်ကို ဖြဲသည်။ ဖင်ပေါက်ကို နည်းနည်းဟလာသည်အထိ ဖြဲကာ လီးကိုတေ့ပြီး ဖိထည့်သည်။ “အာ သေပြီ အမေ့… အာ… သေ..ပါ ပြီ… ဟီး အာ..” တင်လှမှာ ငိုလို့ မဆုံးနိုင်။ သာအောင်မှာ ငိုလေ အားရလေ ဖြစ်နေသည်မို့ ဖင်ကို ပို၍ ဆောင့်ဆောင့် လိုးတော့သည်။ ဖင်က အသစ်လေးမို့ လီးကတော့ တဝက်နီးပါးမျှသာ ဝင်သည်။ လိုးလို့တော့ ကောင်းသည်။ ကျပ်ကျပ်လေး။ အော်လိုက်တာကလည်း စုံလို့။ တင်လှက လူသာမက ဖင်ပါ လှသည်။ သာအောင်က လီးကို ထုတ်ကာ ဖင်ဖြဲ ကြည့်သည်။ ညိုတိုတို ခရေပွင့်လေးကို သာအောင် တချက်ငုံ့နမ်းလိုက်သည်။ ပြီးမှ ဆက်လိုးသည်။ နည်းနည်းကြာလာတော့ တင်လှ သိပ်မအော်နိုင်တော့။ သူလည်း ဖင်စအိုရဲ့ ညှစ်အားဒဏ်ကို မခံနိုင်ပဲ အထွတ်အထိပ်ရောက်ကာ “အအ အားးးဟားးးး ရှီးး” ဖင်ထဲ ပြီးထည့်လိုက်သည်။

လီးကို မထုတ်ဘဲ ဖင်ထဲစိမ်ထားကာ ဘေးတစောင်းလှဲကာ အိုးကိုအခွလိုက် အိပ်သည်။ သူက တင်လှလက်ကို ယူကာ တင်လှအဖုတ်အား ပြန်ပွတ်ခိုင်းထားရင်း သူကတော့ အောက်က တဖက်မှ တင်လှနို့ကို တလုံးချင်း ကိုင်ကာ တဖက်မှ တင်လှအိုးကို ကစားပေးနေသည်။ ဖင်ထဲကို လရည်တွေလည်း ထည့်ထား လီးကလည်း နည်းနည်းပျော့နေချိန်ဖြစ်သည့်အခါ လီးက ကျွတ်ထွက်ချင်ချင် ဖြစ်နေသော်လည်း သာအောင်က မရမက သိပ်ထည့်ထားသည်။ တင်လှကတော့ ကြောက်လည်းကြောက် နာလည်းနာသဖြင့် ငိုနေရုံမှအပ ဘာမှ မတတ်နိုင်။ သို့သော်လည်း ငိုနေသော သူမအား သာအောင်ကတော့ အနမ်းမပျက်။ သူမ ဖင်ထဲ စိမ်ထားသောလီးက မကြာခင် ပြန်မာလာသည်။ သာအောင်က တချက်တချက် တော့တော့ပေးသည်။ တော့ရင်း နည်းနည်းစီ စဆောင့်သည်။ သာအောင် ဖင်ကို ဘေးတစောင်းပုံစံနဲ့ လိုးပြန်သည်။ လိုးနေရင်း လက်တဖက်ဖြင့် စောက်စိလေးကို ပွတ်ချေပေးတော့ တင်လှတစ်ယောက် တုန်တုန်တက်သွားကာ ညည်းသံလေး ထွက်လာသည်။ “အားး..အင်းးးဟင်းးး… ဦးရယ်… အိုးး … ရှီးးး” “ကောင်းလား ခလေး… ကြုက်လား ဦးလိုးပေးတာ… အ အ” “ကြုက်တယ်… အားး… လိုးပါ.. ပွတ်ပေးပါ… အရမ်းနေလို့ကောင်းတယ်… အားးရှီးး” တင်လှတစ်ယောက် အလိုးခံရတဲ အရသာကို ကောင်းကောင်းကြီး ခံစားတတ်သွားပေပြီ။ သာအောင် နောက်တမျိုး အဆန်းထွင်ကာ လက်ညိုးနဲ့ အစိကို ပွတ်ပေးရင်း လက်ခလယ်က အဖုတ်ထဲ ထည့်ပေးလိုက်သည်။ “အားး ရှီးးး ရှီးးးးး အိုးးး… အမလေးလေး… အိုးးး… အင်းးးဟင်းးဟင်းးး…အားးးးးး” တင်လှတစ်ယောက် ခေါင်းကြီး နောက်လှန်ကာ တရှီးရှီး ဖြစ်သွားတော့သည်။

ဖင်ကိုလည်း အလိုးခံရ၊ စောက်ဖုတ်ထဲလည်း လက်ခလယ်နဲ့ အလိုးခံရ၊ စောက်စိလေးကိုလည်း လက်ညိုးနှင့် အချေခံနေရသဖြင့် သုံးနေရာက အရသာသုံးမျိုးကို တပြိုင်တည်း ခံစားရကာ မျက်ဖြူဆိုက်မတတ် ထွန့်ထွန့်လူးအောင် အကောင်းကြီး ကောင်းနေတော့သည်။ စောက်ဖုတ်လေးမှာလည်း စောက်ရည်များ အိုင်ထွန်းနေတော့သည်။ ပီးသွားတာလည်း ဘယ်နှကြိမ်မှန်း မသိတော့ပေ။ စောက်ဖုတ် နှစ်ချီ ဖင်နှစ်ချီပြီးတော့ သာအောင်က တင်လှကို ဖက်ထားကာ အနားယူနေသည်။ “ခလေး… ဦးလုပ်ပေးတာ ကောင်းလား” “အင်း… ကောင်းလည်း ကောင်းတယ် နာလည်း နာတယ်… အခုနောက်ဆုံးခေါက် လုပ်တာ အရမ်းကောင်းတာပဲ… လူလည်း အားတွေ မရှိတော့သလိုပဲ..” “နောက်လည်း.. ဦးဆီ အမြဲ လာမှာလား” “လာမှာပေါ့ ဦးက သမီးရဲ့ ပန်းဦးကိုချွေလိုက်တဲ့ အချစ်ဦးပဲလေ… ပြီးတော့” “ပြီးတော့ ဘာဖြစ်လည်း ခလေး” “ပြီးတော့ ဦးကို အရမ်းစွဲသွားပြီ” “ဟားဟားဟားး… ချစ်လိုက်တာ ‌ခလေးရယ်” ဦးသာအောင် ဝမ်းသာအားရ ရီပြီး တင်လှကိုယ်လုံးလေးကို တင်းကြပ်နေအောင် ဆွဲဖက်လိုက်လေတော့သည်။….ပြီး