နေ့လည် ၂နာရီခန့်တွင် သင်တန်းထဲမှ စံပါယ်ပန်းလေးသဖွယ် ဖြူနု လှပသော ကောင်မလေးတစ်ယောက် မြူးတူးစွာ ထွက်လာသည်။ သူမ နာမည် စံပါယ်။ အသက်က ၂၀ပြည့်ကာစ အပျိုပေါက်မလေးပေါ့။ ရင်ထွား ခါးသိမ် တင်ကားသည့် သူမ၏ အလှက ပုရိသတိုင်း၏ စိတ်ကူးကို ကုတင်ပေါ် တန်းရောက်စေသည်။ နွေရာသီ ကျောင်းပိတ်ရက်တွင် ဝါသနာပါသော သင်တန်း တက်နေခြင်း ဖြစ်သည်။ သင်တန်းရှေ့တွင် အပြုံးနှင့် စီးကြိုနေသော သူမ၏ ချစ်သူ အောင်အောင်။ “စောင့်နေတာ ကြာပြီလား ဟင်” “မကြာသေးပါဘူး ချစ်…. သင်တန်း စကတည်းက မပြန်တာ အဟဲ” “ကိုအောင်က သိပ် ကဲတာဘဲ.. တော်ကြာ ကိုအောင့် မေမေတို့ ဆူနေဦးမယ်” “ဆူပါဘူးကွာ… ကဲ တက်… သွားကြစို့” အောင်အောင့် ဆိုင်ကယ်ပေါ် တက်ထိုင်လိုက်သည်နှင့် စံပါယ့် ဖင်လေး အိကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ “စနေ၊ တနင်္ဂနွေ နှစ်ရက် သင်တန်း ပိတ်တယ်နော် ကိုအောင်” “ဟာ… ဒါဆို မနက်ဖန် မတွေ့ရတော့ဘူးပေါ့… ဒါဆို တခုခု စားပြီးမှ ပြန်ပို့မယ်ကွာ” “နှစ်ရက်ထဲ ဥစ္စာ… ကိုအောင်ကလည်း” “ချစ်တာကိုးဗျ… ဟားးး ဟားး ဟားး” ဆိုင်ကယ် ထွက်သည်နှင့် အောင်အောင့်ခါးကို ပန်းနု ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဖက်ထားသည်။ ဆိုင်ကယ်လေး ဦးတည်ရာက မန်းလေး တောင်ခြေဖက်က အအေးဆိုင်တန်းသို့။ အအေးသောက်ပြီး နှစ်ယောက်သာ မန်းလေး တောင်ပေါ် တက်ကာ ဘုရားဖူးရင်း စောင်းတန်းတွင် ထိုင်၍ တီတီတာတာ ပြောဆိုကြသည်။ ညနေ ၄နာရီခွဲ မှ အိမ်ပြန်ပို့သည်။ ဧည့်ခန်းထဲတွင် ပထွေး ဦးမြအောင် တစ်ယောက် ထုံးစံအတိုင်း အရက်ပုလင်းနှင့် “ဖေမြ… မေမေရော” “ညည်း အဖိုး နေမကောင်းလို့…. ရွာကို ခဏပြန်သွားတယ်… အဲ့ဒါ အဖေါ်ရအောင် ဆိုပြီး မိနွယ်ကို ခေါ်သွားတယ်” “ဟင် ဒါဆို စုစုရော” “စုစုတော့ ပါမသွားဘူး… အခု ကျော်နိုင်က ညည်း အမေတို့ကို လိုက်ပို့ရင်း အပြန် သူ့သမီးကို ကျူရှင်ကနေ ဝင်ခေါ်လိမ့်မယ်” “ဟုတ်ဟုတ်” မိမိ ရှေ့ကနေ ခေါင်းငုံ့ကာ လျှောက်သွားသော မယားပါ သမီး၏ တင်ပါ ဝိုင်းဝိုင်းကြီးများကို ကြည့်ရင်း ဦးမြအောင် တံထွေး မြိုချလိုက်သည်။
တစ်ရက်က တူတော်မောင် ကျော်နိုင်နှင့် အရက်ထိုင် သောက်ရင်း စံပါယ် သူတို့ရှေ့က ဖြက်လျှောက်သွားစဉ် “ဒီကောင်မလေး တနေ့တခြား ထွားလာတယ် ဦးလေးရာ” “ဘာလည်း… မင်းက ပစ်မှားခြင်လို့လား” “မဟုတ်ပါဘူး ဦးလေးရာ.. ဒါပေမယ့် အနုလေးတွေ မစားရတာ ကြာတော့… အဟဲ” “အေးပါ… မင်းသာ ငါ့ အလုပ်တွေ အစဉ်ပြေအောင်လုပ်… ကြားလား” “ပြေတာမှ သိပ်ပြေ ဦးလေးရေ… ဝယ်လက် အသစ်တိုးရင် ဒါလေးကို ဖန်ပေးမလား ပြော” ကျော်နိုင် မူးမူးနှင့် ပြောသည်။ “မင်းဖက်ကသာ ရအောင်လုပ်ရင်… ငါကလည်း ဖန်တီးပေးရမှာ ပေါ့ကွာ အဟေးးးးး” “ဒါဆိုလည်း ချီးယားဗျာ ဦးလေး” “ချီးယားး” ဦးမြအောင်က သစ်စက် ဗန်းပြကာ မူးယစ်ဆေးဝါး မှောင်ခိုကူးနေသူ ဖြစ်သည်။ ဝယ်လက် ရှာဖွေရေး တာဝန်ကို တူတော်မောင် ထောင်ထွက် ကျော်နိုင်က တာဝန်ယူထားသည်။ ကျော်နိုင် မိနွယ်နှင့် အိမ်ထောင်ကျပြီး ၃လခန့်တွင် ဖဲဝိုင်းတစ်ခု၌ စကားများရင်း လူသတ်မှု ဖြစ်ပွားသည်။ ဦးမြအောင် အလိုက်ကောင်း၍ ထောင် ၇နှစ်အစား တစ်နှစ်ဖြင့် လွတ်လာသည်။ ကျော်နိုင် ထောင်ကျချိန် တစ်နှစ်တာ ကာလလုံး သူမိန်းမ မိနွယ်ကို ဦးလေးက စောင့်ရှောက်ထားသည်။ ဦးမြအောင် ကလည်း ဒေါ်ညိုဟု ခေါ်သော ၃၅ နှစ်အရွယ် တောင့်တောင့်တင်းတင်း မုဆိုးမ တစ်ဦးကို ယူထားသည်။ သူ့တွင် ၁၂နှစ်အရွယ်ရှိ စံပါယ်ဟု ခေါ်သော သမီးလေး တစ်ယောက် ပါလာသည်။ မအေတူသမီး ဖြစ်သည့်အတွက် အချိန်တန်လျှင် မအေကဲ့သို့ လုံးကြီးပေါက်လှ ဖြစ်လာမည်မှန်း သိထားသဖြင့် သမီး အရင်းကဲ့သို့ ချစ်ပြကာ မွေးထားသည်။ အချိန်တန်လျှင် စားရမည်လေ။ ကျော်နိုင် ထောင်ကျသည် ဆိုသည့် နေကပေါ့ “အီးးးဟီးးးဟီးးး… ရွှတ်… ဦးရယ် ဦးတူကို မကယ်နိုင်တော့ဘူးလား…. အီးးး ဟီးးး ဟီးးးး ဟီးးးး” “တောက်… ခွေးထက် မိုက်တဲ့ကောင်ကွာ… လူသတ်မှုဆိုတာ အနည်းဆုံး ၇နှစ်ကနေ အနှစ် ၂၀ထိ ကျနိုင်တယ်” “အိုးးး… ဒါဆို မိနွယ် ဘယ်လို လုပ်ရမလည်း…. မိနွယ်ကို ကယ်ပါဦး…. အီးးဟီးးး ဟီးးးး” “နင့် အတွက်ကတော့ မပူပါနဲ့… ငါ့တူရဲ့ မိန်းမဆိုတော့ ငါ့ တူမပေါ့…. ဒီအိမ်မှာဘဲနေ… ဟုတ်ပြီလား…. မညိုတို့ သားအမိလည်း ရှိတာဘဲ… အေး ဟို အကောင် အတွက်ကတော့… အင်းးးးး” “လုပ်ပါ ဦးလေးရယ် ကိုကျော်နိုင်အတွက်… မိနွယ် ဘာလုပ်ပေးရမလည်း” “အဲ့ဒါတော့ နင်ကိုယ်တိုင် လုပ်မှ ဖြစ်မှာဟ” “မိနွယ် ဘာလုပ်ရ လုပ်ရပါရှင်” “သေချာလား… မိနွယ်” “သေ သေချာပါတယ် ဦးလေး” “အေးး နင် လုပ်ရမှာက… +++++” “ရှင်” ဦးမြအောင် ခေါ်ဆောင်လာသော တရားသူကြီး၏ အိမ်သို့ မိနွယ် လိုက်ခဲ့ရပြီ။
ကိုကျော်နိုင် ပစ်ဒဏ် လျှော့ပေါ့ဖို့ အရေး သူမ ခန္ဓာကိုယ်အား ထိုးကျွေးရမည်လေ။ ဦးမြအောင်ဆိုသည့် ကြောင်ဖါးကြီး လူလည်ကျခြင်း ဖြစ်သည်။ ယခု တရားသူကြီး ဦးဘသာမှာ သူ့အား ကာကွယ်ပေးနေသူ တစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ မူးယစ်မှုတိုင်းတွင် ဦးဘသာကြောင့် ဦးမြအောင် လက်တစ်လုံးခြား လွတ်နေသူ ဖြစ်သည်။ ဦးမြအောင်ကလည်း ဦးဘသာကို ငွေ ပုံအော ပေးထားကာ မကြာခဏ မိန်းမပျိုလေးများ ဖန်တီးပေးနေကြ။ ယခု ကိစ္စတွင်လည်း ဦးမြအောင်၏ စကား တစ်ခွန်းနှင့်ပင် အပစ်ဒဏ် ပေါ့လျှော့နိုင်သော်လည်း ဦးဘသာအား မိန်းမပျိုလေးများ ဖန်တီး မပေးရသည်မှာ ကြာပြီ ဖြစ်၍ တူတော်မောင်၏ မိန်းမ နုထွားကြီးကို ထိုးကျွေးရင်း၊ သူလည်း စားသုံးရင်း တစ်ချက်ခုတ် နှစ်ချက်ပြတ်ပေါ့။ ဦးမြအောင် ကြိုတင် အကြောင်းကြား ထားသဖြင့် ဦးဘသာ အရံသင့် စောင့်နေသည်။ ပုလင်းတွေ အမြည်းတွေ စုံလင်စွာဖြင့်ပေါ့။ “အဆင်သင့်ပါလား… ကိုဘသာရဲ့” “ဟုတ်ပ ကိုမြအောင်ရေ… နားရက် ဆိုတော့လည်း ဟဲဟဲဟဲ… ထိုင်ကြပါဦး… ဒါနဲ့ သူလေးက ခင်များ ပြောထားတဲ့ တစ်ယောက်လား” “ဟုတ်ပဗျာ… သူခမျာ ယောက်ျားအတွက် ပူဆွေးသောက ရောက်နေလို့ ကူညီပေးလိုက်ပါဦး” အိမ်ထောင်ကျသည်မှာ ၃လသာ ရှိသေးသဖြင့် တောင့်တင်းနေသော မိနွယ်အား သေခြာကြည့်ကာ “ပစ်ဒဏ်ကတော့ အနှစ် ၂၀ထိ ဖြစ်နိုင်တယ်ဗျ” “ရှင်” နဂိုကမှ ရတက်မအေး ဖြစ်နေသော မိနွယ် ထိတ်လန့်သွားသည်။ သူ၏ ချိန်းခြောက်မှု ထိရောက်သွားသဖြင့် ဦးဘသာ သဘောကျစွာ ပြုံးမိသည်။ ဒါမှသာ သူ ပြုမူသမျှကို ဒီကောင်မလေး ကျိုးနွံစွာ လိုက်နာမည်လေ။ “ကျွန်မ ယောက်ျားကို ကယ်ပါဦး… ဦးတို့ရယ်” “ဒါကလည်း မင်းရဲ့ ပြုစုပုံပေါ် မူတည်တယ်ကွဲ့” မိနွယ် မျက်ရည်များ ဝဲလာကာ “ဟုတ်ဟုတ်… ဦးတို့ စိတ်တိုင်းကျ ဖြစ်စေရပါမယ်ရှင်” “ကဲ ဒါဆိုလည်း အဝတ်တွေ ချွတ်ကွာ” “ရှင်… ဟို ဟို… အခန်းထဲမှာ ဟိုဟာ လုပ်မှာ… မဟုတ်ဘူးလား” “အခန်းထဲမှာ လုပ်လည်း ဒါဘဲ… အပြင်မှာ လုပ်လည်း ဒါဘဲ… ဘာ ထူးလို့လည်း ကွဲ့” “ဟို ဟို” မိနွယ် ဦးမြအောင်ကို ငဲ့ကြည့်ရင်း ဘာပြောရမှန်းမသိပေ။ “အော… ကိုမြအောင် ရှိနေလို့လား… ဘာဖြစ်လည်းကွ…. ငါပြီးရင် သူလည်း မင်းကို လုပ်ဦးမယ့် ကိစ္စကို” “ရှင်” “ကဲ မိန်းခလေး… ငါက သိပ် စိတ်ရှည်တာ မဟုတ်ဘူး… မင်း စိတ်မပါရင် ပြန်နိုင်တယ်နော်… မင်း ယောက်ျားကတော့ သူ့ထိုက်နဲ့ သူ့ကံ ပေါ့” “လုပ်ပါမယ်ရှင်… ကျွန်မ လုပ်ပါ့မယ်… အဟင့်ဟင့်ဟင့်” မိနွယ် အဝတ်တွေ ချွတ်လိုက်ကာ နို့နှစ်လုံးနှင့် ပေါင်ကြားကို လက်တစ်ဖက်စီဖြင့် ဖုံး၍ ခေါင်းငုံ့ကာ မတ်တပ်ရပ်နေသည်။
ဦးမြအောင်တို့လည်း အရက် သောက်လိုက်၊ ဆေးလိပ် ဖွာလိုက်နှင့် မိနွယ်ကို ပြုံးပြုံးကြီး ကြည့်နေသည်။ မိနွယ်ခမျာလည်း ရှက်လိုက်သည့် ဖြစ်ခြင်း။ ယောက်ျားဖြစ်သူ၏ ဦးလေးအရင်းနှင့် သူစိမ်း အမျိုးသားကြီး ရှေ့တွင် ဝတ်လစ်စလစ်ဖြင့် နေရသည့် ဘဝ။ ချက်ခြင်းပင် သေခြင်စိတ် ပေါက်နေသည်။ ဝမ်းနည်းလွန်း၍ မျက်ရည်ပင် ကျမိသည်။ “ဒီမှာ လာထိုင်” ဦးဘသာ၏ ဘေးသို့ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ ဦးဘသာက မိနွယ်ပုခုံးကို ဖက်ကာ မေးစိမှ ကိုင်၍ မျက်နှာကို သူ့ဖက် လှည့်လိုက်သည်။ “အလှလေးဘဲဗျ ကိုမြအောင်ရေ… ဟဲဟဲဟဲ ရွှတ်” မျက်နှာကို နမ်းလိုက်စဉ် မိနွယ် မျက်လုံးကို မှိတ်ထားလိုက်သည်။ ဦးဘသာက ပါးကို လက်ဖြင့် ဖျစ်ကာ တဆတ်ဆတ် တုန်နေသော မိနွယ်၏ နှုတ်ခမ်းကို စုပ်နမ်းလိုက်သည်။ “ပြွတ်ပြွတ်ပြွတ်ပြွတ်” မိနွယ် မျက်လုံးမှိတ်ထားရင်း မျက်ရည်များ ကျဆင်းလာသည်။ ပါးစပ်ကို နမ်းရင်း စိထားသော မိနွယ် ပါးစပ်ထဲ လျှာကို ထိုးကလိနေသည်။ လက်တစ်ဖက်ကလည်း နို့သီးကို ဆွနေသဖြင့် မိနွယ်ပါးစပ်လေး ဟသွားစဉ် ဦးဘသာ၏ လျှာကြီး ဝင်လာသည်။ “ဟား… နို့လေးတွေက ကျစ် နေတာဘဲ… ကိုင်လို့ ကောင်းလိုက်တာကွယ်” ဦးဘသာ၏ ပြောဆိုမှုကို သိစိတ်က မနှစ်မြို့သော်လည်း သူမအား မြှောက်ပင့် ပြောဆိုမှုအတွက် မသိစိတ်က ကျေနပ်မိသည်။ ဦးဘသာ မိနွယ်၏ လည်ပင်းကို ပါးစပ်ဖြင့် စုပ်ရင်း စောက်ပတ် အကွဲလေးကို လက်ဖြင့် စမ်းလိုက်သည်။ “ပြွတ်စ်… အင်းးး ဟင်းးး ဟင်းးး” အဖိုးကြီး၏ အကိုင်အတွယ် ကျွမ်းကျင်မှုကြောင့် မိနွယ် ပါးစပ်မှ ညည်းတွားသံ ထွက်လာကာ ပေါင်ကို အနည်းငယ် ဟပေးမိသည်။ “ပြွတ်ပြွတ် ပြွတ်ပြွတ် အိ အို” မိနွယ်၏ နို့သီးခေါင်းကို လျှာဖြင့် ဝိုက်စို့ရင်း စောက်စိကို လက်ညှိုး လက်မ ပူးကာ ချေပေးလိုက်ရာ မိနွယ် ကိုယ်လေး ဓါတ်လိုက်သလို ခံစားရသည်။ ကျော်နိုင်နှင့် အိမ်ထောင်ကျပြီး သုံးလခန့် အလိုးခံခဲ့စဉ်က ပါးစပ်စုပ်၊ နို့စို့ လောက်သာ ခံဖူးသည်။ ယခုကဲ့သို့ ကလိ မခံဘူးသဖြင့် အရသာ တွေ့နေသည်။ “ပလတ် ပလတ် ပြွတ်ပြွတ် စိစိ ဇွိဇွိ အ ဟာ အားးးး ရှီးးး ကျွတ်စ်” နို့စို့ရင်း လက်ခလယ်ဖြင့် စောက်ပတ်ထဲ သွင်းလိုက် ထုတ်လိုက် လုပ်ကာ လက်မနှင့် စောက်စိကို ပွတ်ပေးလိုက်ရာ မိနွယ် ခါးလေး ကော့လာကာ နှုတ်ခမ်းကို ဖိကိုက်ရင်း ညည်းတွားနေသည်။
“ဇွိဇွိစိစိ အအအအ ပြွတ်ပြွတ် ပလပ် ပလပ် အအအအ အားးး ဟားးးး ရှီးးးး” မိနွယ် ဖင်ကြီး ကော့ကော့သွားကာ တချီ ပြီးသွားသည်။ “အင်းးးး ဟင်းးး ဟင်းးး ဟင်းးးး” လုပ်တတ်လိုက်သည့် အဖိုးကြီး။ ယောက်ျားကိုတောင် မေ့သွားသည်။ “ကဲ ကောင်မလေးရေ ငါ့လီးကို စုပ်ပေးစမ်း” မိနွယ် ဦးဘသာ ပေါင်ကြားတွင် ကြမ်းပြင်ပေါ် ဒူးထောက် ထိုင်လိုက်သည်။ ယခု အချိန်တွင် ကျော်နိုင့်ကြောင့် မဟုတ်ဘဲ သွေးသား ဆန္ဒအရ ဘာခိုင်းခိုင်း သူမ လုပ်ပေးရန် အသင့်။ ဦးဘသာ၏ ပုဆိုးကို ချွတ်လိုက်ရာ ‘လားးးး လားးးး နည်းတဲ့ လီးကြီး မဟုတ်’ အရှည် ၆လက်မ ကျော်၍ လုံးပတ်က လက်တစ်ဆုပ် မကပေ။ အရွယ်နှင့် မလိုက်အောင် သန်မာ ထွားကျိုင်းလှသည်။ ကျော်နိုင့်လီးထက် ပိုရှည်၍ ပိုတုတ်သည်။ လီးကြီးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် အားရပါးရ ကိုင်၍ အရည်ပြားကို အောက်သို့ ဆွဲချလိုက်ရာ နီရဲ ပြဲအာနေသော လီးဒစ်ကြီး ပေါ်လာသည်။ လီးဒစ်ကို လျှာဖြင့် ဝိုက်ကာ သေးထွက်ပေါက်လေးကို လျှာထိပ်ဖြင့် ကလိလိုက်သည်။ “အိုးးး ဟိုးးး ဟိုးးး ဟားးးးး” လီးဒစ်ကို နှုတ်ခမ်းဖြင့် ငုံကာ စုပ်လိုက်ရာ “ပြွတ်ပြွတ် ပြွတ်ပြွတ် ဟား… ကောင်းလိုက်တာကွာ ရှီးးးးးး လီးစုပ် တော်တော် ကျွမ်းတာဘဲ… အားး ဟားး” ဦးဘသာ ခုံကျောမှီပေါ် ခေါင်းမော့ကာ ဇိမ်တွေ့သွားသည်။ သူမအား ချီးမွန်းစကား ပြောသဖြင့် သဘောကျကာ အစွမ်းကုန် စုပ်ပေးလိုက်သည်။ ကျော်နိုင် သင်ပေးထားတဲ့ ပညာတွေလေ။ ၁၀မိနစ်ခန့် ကြာသော် “ပြွတ်ပြွတ် ပြွတ်ပြွတ်… အား….. ရှီး.. အိုးး ဟိုးးးဟိုးးးး ရပြီ ရပြီ… အားး ဟားးးးး” မိနွယ်လည်း လီးစုပ် ရပ်လိုက်သည်။ “ခုံပေါ် ဒူးတုတ် ထိုင်လိုက်… ဖင်ကို ဒီဖက် ကုန်းထား… အေးး ဟုတ်ပြီ အဲ့လိုလေးးး” ထိုင်ခုံ ကျောမှီကို လက်ထောက်ကာ ဒူးတုတ်၍ ကုန်းပေးလိုက်သည်။ နောက်သို့ ပြူထွက်လာသော စောက်ဖုတ်ထဲမှ အရည်များ စိမ့်ထွက်နေပြီ။ စောက်ပတ်ကို လီးဖြင့်တေ့ကာ မိနွယ်၏ ခါးကို စုံကိုင်၍ ဆောင့်သွင်းလိုက်သည်။ “အင့်… ဗျွတ်ဗျွတ် ဗွတ်ဗွတ် အာ့.. အမေ့…. အားးး လားးး လားးးး… ကျွတ်ကျွတ်ကျွတ်” အရည်များ ရွှဲနေသော စောက်ပတ်ထဲ လီးကြီး တစ်ချက်ထဲနှင့် အဆုံးထိ ဝင်သွားသည်။
အပျို မဟုတ်ပေမယ့် ထိချက်က ပြင်းလွန်း၍ သားအိမ်တောင် အောင့်သွားသည်။ လီးကို အဆုံးထိ ထုတ်ကာ ဆောင့်သွင်းပြန်သည်။ “အင့်… ဗျွတ်ဗျွတ် ဗွတ်ဗွတ် အားးး ဟားးး ဟားးး” “အမလေးးးလေ… အင့်… ဗျိဗျိဗျစ်ဗျစ် အူးးး ဟူးးး ဟူးးး ဟူးးး… အင့်… ဇွိဇွိ ဗျွတ်ဗျွတ် အားး” တစ်ချက်ခြင်း ဆောင့်သော်လည်း အားပြင်းပြင်းဖြင့် ဆောင့်သွင်းခံရသဖြင့် မိနွယ် ခေါင်းအောက်စိုက်ကာ မျက်နှာလေး ရှုံ့မဲ့နေသည်။ အိမ်ထောင်ကျသည်မှာ သုံးလသာ ရှိသေးသဖြင့် စောက်ပတ်လေး၏ တင်းကျပ်သော အရသာကြောင့် ဦးဘသာ လိုးရတာ တော်တော် အရသာ တွေ့နေသည်။ “ဟားးး… လိုးလို့ကောင်းလိုက်တဲ့ စောက်ပတ်လေးကွာ… အင့်အင့် အင့်အင့် ဗျွတ်ဗျွတ် ဗွတ်ဗွတ်” “အအအအ ဗျိဗျိဗျစ်ဗျစ် အအအအ ဇွိဇွိဗျွတ်ဗျွတ် အအအအ… အား အိုးးး” ဆောင့်ချက်တွေ ပြင်းထန်လာသဖြင့် မိနွယ် မျက်နှာ ရှုံ့မဲ့ကာ အော်ဟစ် နေရပြီ။ အချက် ၃၀ခန့် အားရပါးရ လိုး၍ မိနွယ် ခံလို့ ကောင်းလာသည့် အချိန်ရောက်မှ “ဗျွတ် ဗလွတ် ဘွတ်… အ… ဟာ ကျွတ်စ် ဘာလို့ ထုတ်လိုက်တာလည်း” “ငါ့လီးကို စုပ်ပေးဦး” ဦးဘသာ ခုံပေါ် ထိုင်လိုက်သည်။ မိနွယ်လည်း ခုံပေါ်မှ ဆင်းကာ စောက်ရည်တွေ ပေနေသော ဦးဘသာလီးကို စုပ်လိုက်သည်။ “ပြွတ်ပြွတ် ပြွတ်ပြွတ် အိုးးးး ဟားးးးး” ဦးဘသာ၏ လီးအား ကုန်းကုန်းကြီး စုပ်နေသော မိနွယ်နောက်သို့ ဦးမြအောင် မတ်တပ်ရပ်ကာ စောက်ပတ်ကို လီးဖြင့် တေ့လိုက်သည်။ ပြီးနောက် မိနွယ်၏ ခါးကို စုံကိုင်ကာ “အင့်… ဗြစ် ဗျွတ်ဗျွတ်… ဘွတ်… အုအုအွတ်… အဟွတ် အဟွတ်ဟွတ် ဟူးးးးးး” ဦးမြအောင်၏ လီးကလည်း သာမာန် မဟုတ်။ ပင့်လိုးလေး ဆောင့်ထဲ့လိုက်ရာ သားအိမ်အား အရှိန်ပြင်းပြင်း ဝင်စောင့်သဖြင့် ပါးစပ်ထဲ ငုံနေသော လီးပင် ထွက်လုမတတ် ဖြစ်သွားသည်။ “အင့် အင့် အင့်အင့်… ဗျွတ်ဗျွတ် ဗွတ်ဗွတ်… အုအု အုအု ဗျိဗျိဗျစ်ဗျစ်… အုအု အွတ်အွတ် ဖတ်ဖတ် ဖတ်ဖတ် အအ အအ….” ဦးမြအောင်၏ ဆောင့်ချက်တွေ ပြင်းထန်လာသဖြင့် လီးကို ကောင်းကောင်း မစုပ်နိုင်တော့ဘဲ လက်ဖြင့် ဂွင်းတိုက်ပေးနေသည်။ ဦးမြအောင်က လိုးနေရင်း ဖင်ပေါက်ထဲ လက်မဖြင့် ထိုးမွှေလိုက်သည်။ “အိ… အွတ်အွတ် အု” ရုတ်တရက် ထိုးမွှေလိုက်သော လက်မကြောင့် နာကျင်သွားသော်လည်း ဦးဘသာက ခေါင်းကို ကိုင်ကာ လီးကို အာခေါင်အဆုံးထိ ထိုးသွင်းလိုက်သဖြင့် အသံမထွက်နိုင်ပေ။
“အင့်အင့် အင့်အင့် ဗျွတ်ဗျွတ် ဗွတ်ဗွတ် အုအု အွတ်အွတ် ဖတ်ဖတ်ဖတ်ဖတ် အွတ်အွတ် အဟွတ်ဟွတ်ဟွတ် ဗျစ်ဗျစ် ဗျိဗျိ… ပြီး ပြီး… ပြီးတော့မယ်… အအအအ အားးးး ရှီးးးး ဟားးးးးးးး” ဦးမြအောင်က စောက်ပတ်လိုးရင်း ဖင်ထဲ လက်မဖြင့် မွှေနေသည်မှာ ကြာတော့ ခံ၍ ကောင်းလာသဖြင့် မိနွယ် ဖင်ကြီး နောက်သို့ ကော့ကာ ကော့ကာဖြင့် တစ်ချီ ပြီးသွားသည်။ ဦးမြအောင်လည်း မိနွယ် စောက်ပတ်ထဲမှ လီးကို ထုတ်လိုက်သည်။ “ကဲ မိန်းခလေး… င့ါအပေါ်က တက်ဆောင့်ပေးတော့” မိနွယ်လည်း ဦးဘသာ၏ လီးပေါ် ခွကာ လက်ဖြင့်ကိုင်၍ စောက်ပတ်တွင် တေ့ပြီး ထိုင်ချလိုက်သည်။ “ဗြစ် ဗျွတ် ဗွတ် ဘွတ်… အားးးး ဟားးး ဟားးးး” လီးအဆုံး ဝင်သွားသည်နှင့် ဦးဘသာ၏ ပုခုံးကို ကိုင်ကာ အပေါ်မှ ဆောင့်တော့သည်။ “ဖတ်ဖတ်ဖတ်ဖတ် ဗွတ်ဗွတ် ဗွတ်ဗွတ် အင့်အင့်အင့်အင့်…. ဗျွတ်ဗျွတ် ဗွတ်ဗွတ် အအအအ” မိနွယ် ဆောင့်၍ ကောင်းနေချိန်တွင် ဦးဘသာက ခါးကို တင်းကျပ်စွာ ဖက်ထားလိုက်သည်။ ဦးမြအောင်က မိနွယ်၏ ဖင်ပေါက်ကို တံတွေး စွပ်လိုက်သည်။ ပြီးနောက် လီးဒစ်ကို တေ့ကာ ဖိသွင်းလိုက်သည်။ “ဇွိဇွိဗျိ… အားးး လားးး လားးး ဖင်ကိုတော့ မလုပ်ပါနဲ့ရှင်… အအအ အားးးး နာတယ် နာတယ် မရဘူးးး အားးးးး” မိနွယ် တောင်းပန်နေချိန်တွင် လီးဒစ် မြုပ်ကာစ စအိုပေါက်ထဲ အားဖြင့် ဖိသွင်းလိုက်ရာ လီးတစ်ဝက်ခန့် မဆန့်မပြဲ ဝင်သွားသည်။ မိနွယ်ခမျာ နာကျင်လွန်းသဖြင့် မျက်ရည်များပင် ဝဲသွားသည်။ တစ်ဝက်ခန့် ကျန်နေသော လီးကို တံထွေး သုပ်ကာ အားပြင်းပြင်းဖြင့် ထပ်သွင်းလိုက်သည်။ “အင့်… ဗျွတ်ဗျွတ် ဗျစ် ဗလစ်တစ်တစ်… အားးး အမလေး.. ဖင်ကွဲပါပြီတော့… အမလေးးးလေ… နာတယ် နာတယ်… မရဘူး… ဖင်ကို မလုပ်ပါနဲ့…အီးးး ဟီးးး ဟီးးး ဟီးးး” “ဟားးး မိနွယ်… နင့်ဖင်ပေါက်က ကျပ်သိပ်နေတာဘဲ… နင့်ယောက်ျားက နင့်ကို တစ်ခါမှ ဖင်မလိုးဘူးလား” ဦးမြအောင် မေးသည့်စကားကို ဖြေဆိုရန် ရှက်သော်လည်း သက်သာလို သက်သာညား ဖြေလိုက်သည်။ “မလုပ်ပါဘူး… မိနွယ် တစ်ခါမှ ဖင်မခံဘူးသေးဘူး…. အီးးးဟီးးးဟီးးး နာလိုက်တာ… ကျွတ်ကျွတ်ကျွတ်… ဖင်ကို မလုပ်ပါနဲ့နော်” “ဒါဆို နင့်ဖင်က အပျိုပေါ့…. ငါက ဒါမျိုးမှ ကြိုက်တာကွ… အဟေးးး” မိနွယ် ပြောမိကာမှ ပိုဆိုးသွားသည်။
ဦးမြအောင်က လီးကို ဖင်ထဲမှ အဆုံးထိ ထုတ်ကာ အဆုံးထိ ဆောင့်ဆောင့် လိုးတော့သည်။ “အင့်… ဗျစ်ဗျစ်ဗျစ် အားးးဟားးးဟားးး… အင့် ဗျွတ်ဗျွတ်ဗျွတ်” “အားး…… ဖတ်ဖတ်ဖတ်ဖတ် အီးးးဟီးးးဟီးးးး ဗျိဗျိဗျစ်ဗျစ် အားးးးး နာတယ် နာတယ်… အမရေ… သေပါပြီ…. အီးးးဟီးးးဟီးးး ဗျွတ်ဗျွတ်ဗွတ်ဗွတ် အအအအ ဗျိဗျိဗျစ်ဗျစ် အအအအ” ဦးမြအောင်၏ ဖင်လိုးချက် ကြမ်းသလို အောက်မှ ပင့်ပင့်လိုးနေသော ဦးဘသာ၏ လီးကလည်း စောက်ပတ်ထဲ အဝင်အထွက် သွက်လှသည်။ လီးကြီး နှစ်ချောင်း၏ ဖင်နှင့်စောက်ပတ် ညှပ်လိုးသည့် ဒဏ်ကို နာကျင်စွာ အံကြိတ် ခံနေရင်း မိနွယ်တစ်ယောက် နာကောင်းလေး ဖြစ်လာသည်။ “ဖတ်ဖတ်ဖတ်ဖတ် ဗွတ်ဗွတ်ဗွတ်ဗွတ် အင့်အင့်အင့်အင့် ဗျွတ်ဗျွတ်ဗွတ်ဗွတ်…. အအအအ.. ဆောင့်ဆောင့် အအအအ အားးးးး ရှီးးးး” ဦးဘသာ၏ လီးမှ သုတ်ရည်များ သားအိမ်ထဲ ဝင်လာသကဲ့သို့ ဦးမြအောင်၏ သုပ်ရည်များ ဖင်ပေါက်ထဲ ဝင်သွားသည်။ မိနွယ်လည်း ဆန့်ငင် ဆန့်ငင်ဖြင့် ဒုတိယအချီ ပြီးသွားတော့သည်။ “ဗျွတ် ဗလွတ် ဘွတ်… အားးးဟားးးဟားးး” ဦးမြအောင်၏ လီးကြီး ဖင်ပေါက်ထဲမှ ကျွတ်သွားသည်နှင့် ဖင်ထဲမှ သုတ်ရည်များနှင့် ရောနှောကာ သွေးများပါလာသည်။ ဦးဘသာ၏ ကောင်းမှုကြောင့် ကျော်နိုင် ထောင်တစ်နှစ်သာ ကျသည်။ ထောင်ထဲတွင်လည်း လူမိုက် အချို့နှင့် ပေါင်းမိကာ လီးပတ်လည်တွင် ဂေါ်လီ ၆လုံး ထည့်လိုက်သည်။ ကျော်နိုင် ထောင်ထဲ ရှိနေသည့် တစ်နှစ်တာ ကာလလုံး မိနွယ်မှာ ဦးမြအောင်၏ ကြုံသလို အလိုးခံ ဘဝသို့ ရောက်ရှိခဲ့ရသည်။ ကျော်နိုင် ထောင်က ထွက်လာတော့လည်း မိနွယ်မှာ ဦးမြအောင်၏ လစ်လျှင် လစ်သလို အလိုးခံရသည်။ ကျော်နိုင်မှာလည်း မိန်းမ နောက်မီး မလင်းစေရန် လီးကို ဂေါ်လီ ထည့်ရာတွင် မှားယွင်းမှု တစ်ခုကြောင့် ကလေး မရနိုင်မှန်း မသိပေ။ မိနွယ် ကိုယ်ဝန်ရကာ မွေးလာသည့် သမီးလေး စုစုမှာ တကယ်တမ်း ဦးမြအောင်ကြောင့် ရသည့် ကလေးမှန်း မသိရှာဘဲ သမီးအရင်းထင်ကာ အချစ် ပိုနေသည်။ ဦးမြအောင်တစ်ယောက် အရက်သောက်ရင်း ယခင်က အဖြစ်အပျက်များကို တွေးနေကာ လွမ်းဆွတ်နေမိလေတော့သည်။….ပြီး