“ဝေယံလင်း သူငယ်ချင်း… ငါတော်တော်အခက်အခဲ ဖြစ်နေလို့ပါကွာ… ကူညီပေးပါလား” ”ခက်တယ်ကွာ… မင်းကလဲ ဇွတ်ကြီးပဲ…အေး ရရင် ငါပြောမယ်… မင်းကိုဆက်သွယ်လို့ရမယ့် ဖုန်းပေးခဲ့” ”အေးအေး… ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ကွာ” ချမ်းငြိမ်း တစ်ယောက် မငြိမ်းချမ်းနိုင်သေးပါ။ သူထောင်က လွတ်လာတာမကြာသေး။ သူထောင်ကျရတာလဲ ခုသူမျက်နှာအောက်ကျပြီး အကူအညီတောင်းနေရတဲ့ ဝေယံလင်းရဲ့ အပြစ်လဲမကင်းပေ။ သူတို့တွေက တောင်ကြီးနည်းပညာတက္ကသိုလ်က ပထမနှစ်ကတည်းက တဆောင်တည်း နေခဲ့ခင်ခဲ့ကြတဲ့ သူငယ်ချင်းတွေ။ မေဂျာတွေ မတူကြပေမယ့် ဆိုးဖော်ဆိုးဖက် ငတ်ဖော်ငတ်ဖက်တွေမို့ ညီအကိုတွေထက် ချစ်ခင်ကြသည်။ သူက မိဘမရှိ။ ဦးလေးဖြစ်သူက ကြည့်ရှုစောင့်ရှောက်ထားခြင်းဖြစ်သည်။ ညီအကိုသားချင်းမရှိတော့ သူငယ်ချင်းတွေကို အရမ်းမင်သည်။ ဒါကြောင့် သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ပတ်သက်လာရင် အစစအရာရာ အနစ်နာခံသည်မို့ သူငယ်ချင်း အပေါင်းအသင်းတွေ ပေါသည်။ နောက်ဆုံးနှစ် စာမေးပွဲဖြေပြီးညမှာတော့ သူငယ်ချင်းတွေ ခွဲရတော့မယ်ဆိုပြီး သောက်ကြစားကြသည်။ ပြီးတော့ လျှောက်လည်ကြတော့ သူက မသွားချင်။ မူးနေလို့ တခုခုဖြစ်မှာစိုးလို့ တားသေးသည်။ ဝေယံလင်းက မရ။ အရမ်းကို သွားချင်နေသည်။ ပြီးတော့ သူက တော်တော်မူးနေသည်။ ဆိုင်ကယ်ကို သူစီးမယ်ဆိုတော့လဲ ပေးမစီး။ သူ့နောက်က ဘယ်သူ့မှ မလိုက်ရဲ။ သူကလိုက်ပြီး ထိန်းရသည်။ လျှောက်လည်ကြရင်း လုံခြုံရေးရဲတွေနဲ့ ငြိကာ ပြသာနာတက်ကြသည်။ သူက အတန်တန်တားတဲ့ ကြားက ဝေယံလင်းက တားမရ။ ရဲတွေက ဝေါ်ကီတော်ကီစက်နဲ့ လူခေါ်တော့ ရောက်လာတဲ့အခါ ထွက်ပြေးကြရင်း ဆိုင်ကယ်တစ်စီးကို ဖြတ်ကျုံးလိုက်သည်။ သူတို့လဲ ဆေးရုံရောက်သွားသည်။ ဝေယံလင်း တိုက်လိုက်တဲ့ ဆိုင်ကယ်မောင်းတဲ့ကောင်မလေး နေရာမှာ ပွဲချင်းပြီး ဆုံးသွားလို့ ကောင်မလေးရဲ့မိဘတွေက အမှုဖွင့်ထားသည်လို့ သူငယ်ချင်းတွေက ပြောသည်။ ဝေယံလင်း ကြောက်နေသည်။ သူ့မိဘတွေ ချက်ချင်းလိုက်လာပြီး အမှုပိတ်ပေးဖို့ လုပ်ပေမယ့်မရ။ ထောင်က သေချာပေါက်ကျမည်မို့ ဝေယံလင်း အဖမ်းမခံပဲ ထွက်ပြေးမလို့ လုပ်သည်။ သူငယ်ချင်းတွေက အတင်းတားရသည်။ နောက်ဆုံး သူက သူ့မှာ ဘာမှမရှိ။ သူ့ဦးလေးကလဲ သူ့ဟာနဲ့သူ။ သူထောင်ကျလို့ ဝမ်းနည်းမည့်သူမရှိ။
ဝေယံလင်းက မိဘအသိုင်းအဝိုင်းနဲ့ သူ့ကောင်မလေးကလဲ တငိုငို တရီရီ။ နောက်ဆုံး သူဘယ်သူ့ကိုမှ မတိုင်ပင်ပဲ ဆိုင်ကယ်ကို သူမောင်းတာပါလို့ ဝန်ခံလိုက်သည်။ သူငယ်ချင်းအားလုံး အံ့သြကုန်ကြသလို သူတို့ကိစ္စကို သိတဲ့ရဲတစ်ယောက်ကတောင် သူ့ကို မင်းထောင်ကျမှာနော်လို့ သတိပေးလေသည်။ နောက်ဆုံး သူထောင်ကျသွားတော့ ဝေယံလင်းက ထောင်ကထွက်လာရင် ဘာပဲအကူအညီလိုလို သူ့ဆီလာခဲ့ပါ သူပြန်ပြီး ကျေးဇူးဆပ်ချင်ပါတယ်လို့ ပြောသည်။ သူထောင်ကျတော့ အင်းစိန်ထောင်ကျသည်။ ထောင်ဝင်စာ လာတွေ့မယ့်သူမရှိ။ လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်နှစ်လောက်က သူ့သူငယ်ချင်း မင်းနိုင်က လာတွေ့သည်။ သူငယ်ချင်းတွေ အားလုံးရဲ့အကြောင်း ပြောပြသည်။ ဝေယံလင်းက အိမ်ထောင်ကျနေပြီ။ သူ့ကောင်မလေးနဲ့ မဟုတ်။ သူဌေးသမီးနဲ့ အိမ်ထောင်ကျပြီး သူဌေးဖြစ်နေပြီ။ ကျန်တဲ့သူငယ်ချင်းတွေက ဘယ်သူက ဘယ်မှာရှိတယ်ဆိုပြီး ပြောပြသည်။ နောက်ပိုင်း သူ့သူငယ်ချင်းတွေ တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် လာတွေ့ကြသည်။ ဝေယံလင်းတော့ မပါ။ သူထောင်ကလွတ်တော့ သွားစရာမရှိ။ ဦးလေးက ဆုံးသွားတာ နှစ်နှစ်ကျော်ပြီ။ တကောင်ကြွက်တစ်မျက်နှာ နေစရာကမရှိ စားစရာမရှိမို့ ဘုန်းကြီးကျောင်း တစ်ကျောင်းမှာ ကပ်နေပြီး အလုပ်ရှာပေမယ့် ထောင်ထွက်တစ်ဦးမို့ ဘယ်အလုပ်ကမှ မခန့်ချင်။ သူ့သူငယ်ချင်းတွေက နိုင်ငံခြားမှာ ရောက်တဲ့သူနဲ့ နယ်မှာရောက်တဲ့သူနဲ့။ နောက်ဆုံး ဝေယံလင်းဆီသွားပြီ အကူအညီတောင်းတော့ ရှောင်ဖယ်ရှောင်ဖယ် လုပ်နေသည်။ ”တောက် ဒီခွေးသား ကျေးဇူးရှိလို့ ကျေးဇူးဆပ်တာပေါ့ကွာ” ”ထားလိုက်ပါကွာ… ငါလဲအရမ်းကို အခက်အခဲ ဖြစ်နေလို့… အေးလေ သူလဲ ငါလိုထောင်ထွက်တစ်ဦးကို… ဘယ်လိုအလုပ်ပေးချင်မလဲ…. သူကခုဆို ကုမ္ပဏီရဲ့ တာဝန်ရှိတဲ့သူ… ပြီးတော့ သူဌေးအငယ်စားလေ” ”ဘာဆိုင်လို့လဲကွာ သူအစား မင်းထောင်ကျခံတာလေ…. အားလုံးသိတာပဲ” ”နေပါစေကွာ” ”ချမ်းကြီး မင်းနည်းနည်းတော့ သည်းခံပေးကွာ…. ငါအမြန်ဆုံး အလုပ်ရှာပေးမယ်…. ငါလဲ အလုပ်တွေမပြတ်သေးလို့…. သူငယ်ချင်းစိတ်ချ…. မင်းကိုမှမယုံရင် ဘယ်သူ့ကိုမှ ယုံစရာမရှိဘူး…. မင်းရဲ့ အကြောင်းကို ငါတို့အသိဆုံးပဲ…. ရော့သူငယ်ချင်း မင်းအသုံးလိုနေမှာစိုးလို့…. ဒီတိုင်းပေးရင် မင်းကယူမှာမဟုတ်ဘူး…. မင်းအဆင်ပြေတဲ့တနေ့ကျ ပြန်ဆပ် ဟုတ်ပြီလား” ”အေး..ကျေးဇူးကွာ ငါမင်းဆီက ယူနေရတာ များလှပြီ” ”မလိုဘူးဟျောင့်…နောက်တခါဆို လက်သီ…. ဟားဟားဟား” ဒီလိုနဲ့ ဆယ့်ငါးရက်လောက်ကြာတော့ မင်းနိုင်က အပေါင်းအသင်းတွေကို ပြောလိုက်သည်ထင်သည်။ ဝေယံလင်း သူ့ကို သူ့အိမ်မှာ ခြံစောင့်အလုပ်ကို ပေးသည်။
သူလဲ ဝမ်းသာသွားသည်။ အိမ်ရောက်ရောက်ချင်း ဆောက်နဲ့ထွင်းသလို သူ့မိန်းမ ဥမ္မာခိုင်က သူ့ကို ကြည့်ပြီး “ကိုကိုက ဘယ်လိုလူနဲ့ အပေါင်းအသင်းလုပ်တာလဲ မသိဘူး… ဒီလိုထောင်ထွက်တစ်ဦးကို… အရေးအရာလုပ်ပြီး အလုပ်ပေးသေး”လို့ သူ့ကို အထင်သေးတဲ့အကြည့်နဲ့ ကြည့်ကာပြောတော့ သူ့ဘဝမှာ တခါမှ ဒီလိုအထင်အမြင်သေးတဲ့ အကြည့်နဲ့ကြည့်ကာ ပြောတာမခံခဲ့ရဖူးပေ။ ထောင်ကျတော့လဲ ထောင်ထဲမှာ အလိုက်သိမှု အနစ်နာခံမှုတွေကြောင့် လူခင်များရသလို ထောင်ကထွက်တော့လဲ ထောင်ထွက်မှန်းမသိကြ။ သိတော့လဲ သူ့ရဲ့အပြောအဆို အပြုအမူ နေပုံထိုင်ပုံတွေကြောင့် အထင်သေးမခံရ။ အလုပ်လိုချင်သော်လည်း ထောင်ထွက်တစ်ဦးမို့ မခန့်ချင်တာကို နားလည်သည်။ ခုလို ရှေ့မှာ ပေါ်တင်ပြောပြီး အထင်သေးတဲ့ အကြည့်မျိုး၊ နှိမ့်ချတဲ့ အမူအရာမျိုးကို ခံလိုက်ရတော့ စိတ်ထဲမှာ တော်တော်ကို ဒေါသထွက်သွားရပေမယ့် မျက်နှာမပျက်မိအောင် ထိန်းလိုက်ရသည်။ ရုပ်လေးလှသလောက် အထင်သေးအမြင်သေးရှိတဲ့ ဥမ္မာခိုင်ပါလား။ သူ ဝေယံလင်းတို့အိမ်မှာ နေစဉ်အတွင်း ဝေယံလင်းကတမျိုး ဥမ္မာခိုင်ကတမျိုး နှိမ်ကာ ဆက်ဆံတတ်သည်။ ဝေယံလင်းက သူငယ်ချင်းကောင်း မပီသ။ သူ့ကို သူငယ်ချင်းများက ဆက်သွယ်လို့ အဆင်ပြေစေရန် သူထောင်က ထွက်လာချင်း ဖုန်းတစ်လုံး ဝယ်ပေးထားသည်။ အဆင်ပြေလားမေးတော့ အဆင်ပြေတယ်လို့သာ ပြောရသည်။ သူငယ်ချင်းတွေ ဆုံတဲ့အခါမျိုးတွင် ဝေယံလင်းက ဘယ်တော့မှ မခေါ်။ နောက်မှ သူငယ်ချင်းတွေ မေးမှ သိရသည်။ သူငယ်ချင်းတွေ ဆုံကြမည်ကို သူမသိဘူးပြောတော့ သူငယ်ချင်းတွေက မင်းမလိုက်ချင်ဘူးလို့ ဝေယံလင်းက ပြောတယ်လို့ ပြန်ပြောကြသည်။ သူ တခါတလေတော့ ဝေယံလင်းတို့ လင်မယားအကြောင်း ပြောမိသည်။ သူ့ကို သူငယ်ချင်း တစ်ယောက်အနေနဲ့ မဆက်ဆံချင်တောင်မှ အိမ်စေတယောက်လို မဆက်ဆံသင့်ဘူးလို့ မြင်မိသည်။ ထမင်းဟင်းစားရတာတောင် ခွဲခြားမှုရှိသည်။ စိတ်ထဲမှာ တော်တော်ကို စိတ်နာမိသည်။ သူတို့မှာ သမီးလေးတစ်ယောက်ရှိသည်။ နှစ်နှစ်နီးပါးရှိပြီး ချစ်စရာ အတော်ကောင်းသည်။ ကလေးက သူ့ကိုခင်ပေမယ့် သူတို့တွေက မဆက်ဆံခိုင်း။ တစ်နှစ်နီးပါး လုပ်ပြီးတော့ သူငယ်ချင်း သက်ပိုင်ရဲ့ အကူအညီနဲ့ ကုမ္ပဏီတစ်ခုမှာ အလုပ်ရသည်။ အင်ဂျင်နီယာတစ်ဦးလဲ ဖြစ်တာမို့ လစာက မဆိုးပေ။
သူ့ရဲ့လုပ်ရည်ကိုင်ရည်နဲ့ အနစ်နာခံမှု ပေါင်းသင်းဆက်ဆံမှုတွေကြောင့် တစ်နှစ်လောက်ကြာတော့ သြစတြေးလျကိုသွားဖို့ တာဝန်ပေးခံရသည်။ သုံးနှစ်လောက်ကြာပြီး သူပြန်လာတော့ ပိုက်ဆံအတော်များများ စုမိတာမို့ တိုက်ခန်းတစ်ခန်းနဲ့ ကားတစ်စီးဝယ်ကာ ပိုတဲ့ငွေတွေကို ဘဏ်မှာ စုထားနိုင်သည်။ အပိုသုံးစရာလဲ မရှိတာမို့ သူ့အတွက် လစာက ပိုရုံမက စုပင်စုနိုင်သည်။ ချစ်ရမယ့်သူလဲ မတွေ့သေးတာကြောင့် ကြေးစားတွေနဲ့ တွေ့လိုက် ကကတွေနဲ့ တွေ့လိုက်နဲ့ ဘဝကို ပျော်ပျော်ကြီး ဖြတ်သန်းနေသည်။ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ဆုံတော့ ဝေယံလင်းနဲ့ပါ တွေ့သည်။ သူကတော့ မျက်နှာပြောင်ပြောင်ပင်။ သူ့စိတ်ထဲမှာတော့ သိပ်မကျေနပ်ပေမယ့် ဘာမှတော့မပြော။ ဝေယံလင်းတို့က အိမ်ကို ငှါးကာ ကွန်ဒိုတိုက်ခန်းမှာ ပြောင်းနေသည်တဲ့။ သူသွားလည်တော့ ဥမ္မာခိုင်ကပါ အပြောအဆို ပြောင်းလဲလာသည်။ သူက ကုမ္ပဏီတစ်ခုမှာ မန်နေဂျာတစ်ဦး ဖြစ်နေသည့်အပြင် အနေအထားကလဲ ပြောင်းလဲလာသည်ကိုး။ “သြော် လူတွေ လူတွေ ပိုက်ဆံမရှိရင် သူငယ်ချင်းကအစ ပြောင်းလဲ လာပါလား”လို့ တွေးမိလိုက်သည်။ နောက်ပိုင်းမှာ သူ ဝေယံလင်းတို့ လင်မယားနဲ့ မကြာခဏ ဆုံဖြစ်သည်။ ဘန်ကောက်တို့ စင်ကာပူတို့သွားရင်လဲ အတူတူသွားဖြစ်သည်။ ဝေယံလင်းတို့ ဆောက်လုပ်ရေးကုမ္ပဏီနဲ့ သူတို့ကုမ္ပဏီက အပြန်အလှန် ဆက်ဆံမှုရှိသည်ကိုး။ သူတို့ဆီက ယန္တယားတွေကို ငှါးရမ်းအသုံးပြုတာမို့ အမြဲဆက်ဆံမှု ရှိနေသည်။ သူလဲခုဆို ကုမ္ပဏီက အရေးပါတဲ့ နေရာတစ်ခုကို အချိန်တိုအတွင်းမှာ ရယူနိုင်ခဲ့သည်။ သူ့ရဲ့ ရိုးသားမှု ကြိုးစားမှုကြောင့် အသိအမှတ်ပြုခံရသည်လို့ သူထင်မိသည်။ ဒီလိုနဲ့ တစ်ရက်မှာ သူ ဘန်ကောက်ကို အလုပ်ကိစ္စနဲ့ သွားရသည်။ သုံးရက်လောက်နေပြီး အလုပ်ကိစ္စပြီးတာနဲ့ အပြန်အတွက် လက်ဆောင်ဝယ်ဖို့ အသွားမှာ ဥမ္မာခိုင်နဲ့ ဆုံသည်။ “ဟယ် ကိုချမ်းငြိမ်း ဒီရောက်နေတာလား” ”ဟုတ်တယ်… ဥမ္မာတို့လဲ ရောက်နေတာလား…. တယောက်တည်းလား…. သမီးရော” ”သမီးကမပါဘူး… ကျောင်းတက်ရတာမို့…. သူ့အဘွားတွေနဲ့ နေခဲ့တယ်…. ကိုကိုက အလုပ်ကိစ္စနဲ့… စင်္ကာပူကို မနေ့က သွားလိုက်တယ်…. ဒီနေ့ပြန်ရောက်မယ် ပြောတာပဲ” ”အော် ဟုတ်လား…. ဒါဆို တယောက်တည်းပေါ့…. မနေ့က ရောက်တာလား” ”ဟုတ်တယ် ကိုကိုက တစ်လလောက်ရှိပြီ…. သူလှမ်းခေါ်လို့ လာတော့မှ ကုမ္ပဏီက အရေးပေါ် ခိုင်းလို့သွားရတာ” သူတို့နှစ်ယောက် ဆိုင်တစ်ဆိုင်မှာထိုင်ရင်း ပြောနေကြသည်။ တော်တော်လေးကြာတော့ ဥမ္မာခိုင်လဲ ပြန်သွားသည်။
သူလဲ ဥမ္မာခိုင်ရဲ့ နောက်ပိုင်းကို ကြည့်ရင်းနဲ့ “အင်း ဒီဆော်က မဆိုးပါဘူး… ကိုယ်လုံးက ငါးရံ့ကိုယ်လုံးလေးနဲ့…. အသားကလဲဖြူ…. သူဌေးသမီးဆိုတော့ တစ်သက်လုံး အလုပ်ကြမ်းလဲ မလုပ်ဖူးတော့…. အသားအရည်ကအစ တော်တော်လှတာပဲ…. စိတ်ဓာတ်လေးကသာ မကောင်းတာ….. ဝေယံတော့ ဘယ်လိုစားလဲတော့မသိဘူး…. သူသာဆိုရင်”ဆိုတဲ့ အတွေမျိုး တွေးနေမိလိုက်သည်။ ကိုယ်လုံးကတော့ သူ့အကြိုက် ငါးရံ့ကိုယ်လုံးလေးပင်။ ဥမ္မခိုင်ကို အရင်ကအကြောင်းတွေ ပြန်တွေးမိရင်း “ဒီဆော်ကို ဖြုတ်ရလို့ကတော့ အရှက်ဆိုတာ ဘာမှန်းမသိအောင်ကို လုပ်မယ်”ဆိုပြီး စိတ်ရိုင်းတွေ ဝင်မိသည်။ သူဟိုတယ်ကို ပြန်ရောက်တော့ ဥမ္မာခိုင်ဆီ ဖုန်းဆက်ကာ ပြန်ရောက်ပြီလားမေးတော့ ရောက်ပြီဆိုပြီး ပြောသည်။ နာရီဝက်လောက် စကားပြောဖြစ်ကြသည်။ ညနေခြောက်နာရီခွဲကျော်တော့ ဥမ္မာခိုင်က သူ့ဆီဖုန်းဆက်သည်။ ဝေယံလင်းက ပြန်မလာဖြစ်တော့ဘူးတဲ့။ သူ့ဟာသူ ပြန်ဖို့ပြောတာမို့ ကိုချမ်းငြိမ်းလည်း ဘယ်နေ့ပြန်မှာလဲ မေးတော့ သူကလဲ ဥမ္မာခိုင် ဘယ်နေ့ပြန်မလဲ မေးလိုက်သည်။ မနက်ဖြန် လေယာဉ်လက်မှတ် မရနိုင်တာမို့ သန်ဘက်ခါမှ ပြန်မယ်ပြောတာနဲ့ သူလဲ တူတူပြန်ကြတာပေါ့လို့ ပြောလိုက်သည်။ ညနေစာ တူတူစားကြမလား မေးလိုက်တော့ ဥမ္မာခိုင်ကလဲ စားမယ်လို့ ပြောသည်။ သူလဲ ရေချိုးအဝတ်လဲကာ ဥမ္မာခိုင် တည်းတဲ့ဟိုတယ်ဆီ ထွက်လာလိုက်ပြီးခေါ်တော့ ဆယ့်ငါးမိနစ်လောက်ကြာမှ ထွက်လာသည်။ ဇီးရိုးကွာတား ဂျင်းဘောင်းဘီအကြပ်လေးနဲ့ ချိုင်းပြတ်အနက်လေးကို ဝတ်ထားသည်။ ဖြူဝင်းတဲ့အသားနဲ့ လိုက်ဖက်သလို ခြေအိတ်အဖြူ ဝေါ့ကင်းရူးအနက်ကို ဝတ်ထားတာမို့ တကယ့်လူငယ်စတိုင်လ် အပြည့်ပင်။ သူတို့ ဆိုင်ကောင်းကောင်းတစ်ဆိုင်မှာ ဝင်ပြီး ညနေစာစားလိုက်ကြသည်။ သူ့ကို သောက်ချင်သောက်လေလို့ ပြောတာနဲ့ သူလဲ ဘီယာလောက်သာမှာပြီး သောက်ဖြစ်သည်။ ဥမ္မာခိုင်ကလဲ သူလဲသောက်မယ်ဆိုပြီး ယူသောက်သည်။
နှစ်ခွက်လောက် သောက်ပြီးတော့ ဥမ္မာခိုင် မူးနေပြီ။ သူ့ယောက်ကျားကို မကျေနပ်တာ ရင်ဖွင့်သည်။ စီးပွားရေးကိုပဲ မဲလုပ်ပြီး သူနဲ့သမီးကို သိပ်ဂရုမစိုက်ကြောင်း၊ ဒီလိုတွေ သွားလာရတာ သူက အတင်းလိုက်နေလို့သာ သွားလာရကြောင်း။ မိသားစုကို အချိန်မပေးကြောင်း ပြောသည်။ သူလဲ အလိုက်သင့် နားထောင်ရင်း ဘီယာကို ထည့်ပေးနေသည်။ ခုလဲ သူမကို သူစိမ်းနယ်မှာ တယောက်တည်း ထားခဲ့ကြောင်း ပြီးတော့ ပြန်မလာနိုင်တော့ပဲ တယောက်တည်း ပြန်ခိုင်းကြောင်း မကျေနပ်ချက်တွေကို ရင်ဖွင့်နေသည်။ တော်တော်လေးလဲ မူးနေတာမို့ ပြန်မယ်ပြောတော့ မပြန်ချင်သေးဘူး ကချင်သေးတယ် လုပ်နေသည်။ သူလဲ ကိုယ့်နိုင်ငံမဟုတ်တာမို့ ပြန်တာပဲ ကောင်းတယ်လို့ ပြောပေမယ့်မရ။ ဒါကြောင့်သူလဲ တက္ကစီတစ်စီးတားကာ ကလပ်တခုကို သွားခိုင်းလိုက်သည်။ ကလပ်ရောက်တော့ ဥမ္မာခိုင် ကနေလေသည်။ သူလဲ စိတ်ပျက်လက်ပျက်နဲ့သာ ကြည့်နေတော့သည်။ ခဏကြာတော့ သူ့ကို အတင်းလာဆွဲခေါ်ကာ တွဲကဖို့ ခေါ်တာနဲ့ သူလဲ အလိုက်သင့် ကလိုက်သည်။ ကနေရင်းနဲ့ သူမရဲ့ ရင်တွေတင်တွေကို မကြာခဏထိမိသည်။ သူမကတော့ မသိ။ မောလာတော့ ဘီယာထပ်သောက်ပြန်သည်။ ဒီလို လွတ်လွတ်လပ်လပ် ကဲချင်တာကြာပြီတဲ့။ ကဲချင်လို့ သမီးကို ထားခဲ့ပြီးလာတာ ယောက်ကျားက မရှိလို့ မကဲရဘူးဆိုပြီး စိတ်ပျက်နေတာ သူ့ကို ကျေးဇူးတင်ကြောင်း ပြောနေသည်။ ကလပ်ကနေပြန်လာတော့ သူမတော်တော်မူးနေပြီ။ သူလဲ သူမဟိုတယ်ထိ လိုက်ပို့ပြီး အခန်းထိပါ လိုက်ပို့ပေးရသည်။ ဓာတ်လှေကားစီးတော့ သူမ မဟန်နိုင်။ သူ့ရင်ခွင်ထဲမှာ မှီနေသည်။ သူလဲ ဖက်ထားရင်းနဲ့ နို့တွေကို မကြာခဏထိမိရသည်။ သောက်လဲ သောက်ထားတာမို့ စိတ်ကလဲ စိတ်ရိုင်းဝင်မိသည်။ အခန်းထဲရောက်တော့ တံခါးပိတ်ပြီး သူမကို ကုတင်ပေါ် ကန့်လန့်ဖြတ် ပက်လက်တင်လိုက်သည်။ သူမကတော့ မူးနေပြီမို့ မသိတော့။ သူ ဘေးနားမှာထိုင်ရင်း အင်္ကျီလတ်ပြတ် အကြပ်အောက်ကနေ အသက်ရှူတိုင်း မို့မို့တက်လာတဲ့ ရင်သားတွေကို ကြည့်ရင်း စိတ်က ထလာသည်။ ဥမ္မာခိုင်ကို အရင်က မကျေနပ်တာတွေကို တွေးမိပြီး ဥမ္မာခိုင်ရဲ့ နို့တွေကို လက်ကလှမ်းလိုက်ပြီး ကိုင်လိုက်သည်။ အင်္ကျီကို အောက်ကနေ မပြီးချွတ်လိုက်သည်။ အတွင်းခံကိုပါ တခါတည်း ချွတ်လိုက်သည်။ နို့တွေကို လက်နဲ့အသာပွတ်သပ် ကိုင်လိုက်ပြီး နို့သီးခေါင်းနီတာရဲလေးကို ငုံ့ကာစို့လိုက်တော့ အင်းခနဲ အသံနဲ့အတူရင်ဘတ်က ကော့လာသည်။ ဥမ္မာခိုင် မျက်လုံကမဖွင့်ပေ။
သူနို့တွေကိုစို့ရင်း လက်က ပေါင်တွေကို ပွတ်သပ်နေလိုက်သည်။ ဂျင်းဘောင်းဘီတိုကို ဖိနပ်ကိုမချွတ်တော့ပဲ ချွတ်လိုက်သည်။ ပင်တီ မရမ်းရောင်လေးပဲ ကျန်တော့သည်။ ဖြူဝင်းတဲ့ အသားအရည်နဲ့ လိုက်ဖက်လှသည်။ ပင်တီပေါ်ကနေ လက်နဲ့ ထက်အောက်ပွတ်ဆွဲ ချလိုက်သည်။ ပင်တီကို ချွတ်လိုက်တော့ အမွှေးတွေက ဆေးနဲ့ချွတ်ထားသည်ထင်သည်။ ပါးပါးစုစုလေး။ သူ ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ကားလိုက်ပြီး လက်ခလယ်နဲ့ အဖုတ်ထဲကို ထည့်လိုက်တော့ အဖုတ်က အရည်တွေနဲ့။ အတွင်းထဲကို ဝင်သွားတော့ သူလဲ ကလိပေးလိုက်သည်။ ဂျီစပေါ့နေရာကို မှန်းကာ ခပ်ဆတ်ဆတ် ကလိလိုက်တော့ ဥမ္မာခိုင့်ဖင်က ကြွကြွတက်လာပြီး ပါးစပ်က မတိုးမကျယ်အသံနဲ့ ညည်းနေသည်။ သူလဲ ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကို အသာမကာ ကုတင်ပေါ်ထောက်ထားတဲ့ လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ချိတ်လိုက်ပြီး ကိုယ်ကို ငိုက်လိုက်တော့ ဖင်ကကြွလာသည်။ ထို့နောက် သူလဲ အကြောတပြိုင်းပြုင်းနဲ့ တင်းတောင်နေတဲ့ လီးကြီးကို ဥမ္မာခိုင့်အဖုတ်ထဲကို ထည့်လိုက်ရာ ”ဗျစ် ဗျစ်….အ ဟ ဟ… အာ့… ဟင် ကို ချမ်းငြိမ်း” အဖုတ်ထဲသို့ လီးက ကြပ်ပြီးဝင်သွားရာ ဥမ္မာခိုင် ညည်းသံနဲ့အတူ မျက်လုံးပွင့်သွားပြီး ကြည့်လိုက်ရာ ချမ်းငြိမ်းကို တွေ့လိုက်ရတော့ အလန့်တကြား ဖြစ်သွားသည်။ အစက သူမ မူးမူးနဲ့ ကိုကိုက လုပ်ပေးနေတာလို့ ထင်ယောင်ထင်မှား ဖြစ်နေပြီး အဖုတ်ထဲကို လီးဝင်လာတော့ လီးကအရမ်းကြီးနေကာ နာသွားလို့ ယောင်ယမ်းမျက်လုံး ဖွင့်ကြည့်လိုက်ရာမှ ချမ်းငြိမ်းကို တွေ့တော့ အတင်းရုန်းပေမယ့် ချမ်းငြိမ်းက သူမကို ဖိထားပြီး လီးကိုအဆုံးထိ ထည့်လိုက်သည်။ ဥမ္မာခိုင်ခမျာ အဖုတ်ထဲမှာ ပြည့်သိပ်စွာ လီးကြီးက ဝင်သွားပြီး နာသွားရသည်။ ”အ…ဖယ် ကိုချမ်းငြိမ်း မယုတ်မာနဲ့နော်…. ရှင့်သူငယ်ချင်း မိန်းမကို…. ဒီလိုလုပ်စရာလား ဖယ်နော် ကျွန်မအော်လိုက်မှာ” ”မထူးပါဘူး ဥမ္မာရယ်… ကိုယ့်လီးတချောင်းလုံး… မင်းအဖုတ်ထဲကို ဝင်နေပြီဟာကို….အော်တော့လဲ ဘာထူးမှာလဲ…. ဘယ်သူကကြားမှာမို့လဲ… ငြိမ်ငြိမ်သာ လိုးတာခံလိုက်စမ်းပါ” ”ရှင် လူယုတ်မာ…. အောက်တန်းစား…. ထောင်ထွက်ပီပီ ….ခွေးကျင်းခွေးကြံ ကြံတယ် ခွေးကြီး ဟင့် ဟင့် ” ”ငို ငို ကြိုက်သလောက်သာငိုစမ်း… ဟဲဟဲ ကောင်းလိုက်တာကွာ…. မင်းအဖုတ်က ကလေးတစ်ယောက်အမေဆိုပေမယ့်…. ကြပ်နေတာပဲ လိုးလို့ကောင်းလိုက်တာ အား ဟား” ချမ်းငြိမ်း စကြမ်းပြီ။
အစက ဒီလောက်ထိ ကြမ်းဖို့မရှိပေ။ ဥမ္မာခိုင်က သူ့အရှိုက်ထိစေမယ့် စကားကို နစ်နစ်နာနာ ပြောလာတာကြောင့် အရင်ကတည်းက နာနေတဲ့အခံရှိတော့ စိတ်က လွတ်သွားသည်။ ဥမ္မာခိုင် ရုန်းရင်းကန်ရင်းနဲ့ တဖြည်းဖြည်း မောလာသည်။ လူက မူးလဲမူးနေတာမို့ ရုန်းတာက အားမပါ။ ချမ်းငြိမ်းလဲ လီးကို မဆောင့်လိုးသေးပဲ အဆုံးထိထည့်ထားရင်းနဲ့ ဥမ္မာခိုင် ရိုက်ပုတ်နေတာတွေကို လက်နဲ့လိုက်ဆွဲရင်း ပါးစပ်က ပြောချင်ရာတွေ ပြောနေသည်။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ဥမ္မာခိုင် အားပျော့လာတော့ နို့တွေကို လက်နဲ့ ပယ်ပယ်နယ်နယ် ကိုင်ရင်း ”အား ကောင်းလိုက်တာကွာ…. နို့တွေက အိတင်းနေတာပဲ…. ကောင်မ ဆေးတွေသုံးပြီး…. ယောက်ကျားကို ဆွဲဆောင်ထားတာမဟုတ်လား…. ဟားဟားဟား” ”ကိုချမ်းငြိမ်းရယ် တော်ပါတော့ ဥမ္မာကို သနားပါ…. လွှတ်ပါတော့…. အဟင့်ဟင့် အိ အိ” ဥမ္မာခိုင် မရုန်းနိုင်တော့ လေသံပျော့နဲ့ တောင်းပန်သည်။ ချမ်းငြိမ်း ခုချိန်မှတော့ မရတော့ပေ။ လူကလဲ မူနေပြီမို့ စိတ်ရိုင်းက ဝင်နေပြီ။ နောင်ခါလာ နောင်ခါဈေးလို့ သဘောထားကာ ရှေ့ဆက်တွန်းနေသည်။ နို့တွေကို ကိုင်လိုက် ညှစ်လိုက်နဲ့ ပါးစပ်ကလဲ ညစ်ညစ်ညမ်းညမ်းတွေ ပြောနေသည်။ ဥမ္မာခိုင့်ဘဝမှာ ဒီလိုတစ်တစ်ခွခွ ပြောတာ တခါမှ မကြားဖူးသလို အပြောလဲ မခံရဖူးဘူး။ ခုလို တစိမ်းတဦးရဲ့ ပယ်ပယ်နယ်နယ် ကိုင်ခြင်းခံရတာ ပထမဦးဆုံး အကြိမ်ပင်။ သူမယောက်ကျားတောင် ခုလို တခါမှမကိုင်ဖူးဘူး။ ချမ်းငြိမ်းက တစ်တစ်ခွခွပြောသလို နေရာအစုံကို လိုက်ပြီးကိုင်နေတာမို့ စိတ်ကအရမ်းကို ဝမ်းနည်းလာပြီး ကိုကို့ကို အရမ်းသတိရမိသည်။ ကိုကို့ကို သူမသစ္စာဖောက်သလို ဖြစ်သွားပြီလို့ တွေးမိပြီး မျက်ရည်က ကျလာပြန်သည်။ ဒါကို ချမ်းငြိမ်းက တွေ့တော့ တဟားဟားနဲ့ ရယ်ပြီး နို့နှစ်လုံးကို ညှစ်ကိုင်ကာ ခါးအားနဲ့ လီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ခပ်ဆတ်ဆတ် ဆောင့်ချလိုက်တော့ ”အ… ကျွတ်ကျွတ် နာတယ်…. ဖယ်ပါတော့ တော်ပါတော့… အီးဟီးဟီး” ”ကောင်းလိုက်တဲ့ အဖုတ်…. ကြပ်နေတာပဲ လိုးရတာ….. စောက်ကောင်မ အရမ်းလိုးလို့ ကောင်းတယ်ကွာ” ပြောပြောဆိုဆို ချမ်းငြိမ်းတယောက် ကြမ်းလေပြီ။ ဥမ္မာခိုင်တယောက် ဝမ်းနည်းပက်လက်နဲ့ ငိုနေပေမယ့် တဖြည်းဖြည်း အဖုတ်ထဲက လီးကို မသိမသာ လက်ခံလာသည်။ အရည်တွေက ထွက်လာကာ လီးက အဝင်အထွက် ချောလာသည်။ ချမ်းငြိမ်းရဲ့ဆောင့်အားက အားနဲ့မာန်နဲ့ ဆောင့်နေတာမို့ တစ်ချက်ဆောင့်တိုင်း အင့်ခနဲ အင့်ခနဲ ဖြစ်ဖြစ်သွားကာ သားအိမ်ဝက ပူခနဲ ပူခနဲဖြစ်သွားသည်။ အသိစိတ်နဲ့ လူက ငြင်းဆန်နေပေမယ့် ကိုယ်ခန္ဓာအစိတ်အပိုင်းတွေက တဖြည်းဖြည်း လက်ခံလာသည်။
ပြည့်ဝတဲ့အရသာက တကိုယ်လုံးကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ပျံ့နှံ့လာသည်။ ချမ်းငြိမ်းက ဥမ္မာခိုင်နားနားကို ကပ်ကာ တစ်တစ်ခွခွတွေပြောပြီး ဆောင့်နေဆဲပင်။ ”အဟင့် ဟင့် အင့် အင့် အင့် တော်ပြီ တော်ပြီ ဟင့် ဟင့်” နှုတ်ခမ်းက ငြင်းနေပေမယ့် သူမယောက်ကျားနဲ့ ကွာခြားစွာ ကာမအရသာကို ပြည့်ဝစွာပေးနေတာကို စိတ်က တဖြည်းဖြည်းပါလာသည်။ သူမ ငြင်းဆန်ချင်သည်။ “မဟုတ်ဘူး ဒါငါမဟုတ်ဘူး။ ငါ့ကို တခြားလူတစ်ယောက်က မုဒိန်းကျင့်နေတာ။ ငါလက်သင့်မခံဘူး တွေးနေပေမယ့်”လို့ မူးကလဲမူး ဆောင့်ချက်တိုင်းက သူမအရင်က လင်ယောက်ျားနဲ့ အိပ်ဖြစ်တဲ့ အချိန်တိုင်း ဘာလိုအပ်မှန်း မသိကာ ကိုယ့်ဟာကိုယ် မေးမိတဲ့အရာက ဒါပါလားဆိုတာ သိသွားပြီး စိတ်ကနှစ်ခွ ဖြစ်နေသည်။ ချမ်းငြိမ်းလဲ ဥမ္မာခိုင်ရဲ့ အပြောင်းအလဲကို သတိထားမိတာကြောင့် ဥမ္မာခိုင်နားကိုကပ်ကာ စိတ်ကြွစေရန် ထပ်ပြီး တစ်တစ်ခွခွပြောလိုက်ကာ လီးကို တဆုံးထုတ် တဆုံးထည့် မှန်မှန်ဆောင့်နေသည်။ အဖုတ်က အရည်တွေနဲ့ လီးဝင်တိုင်း တဗြွတ်ဗြွတ် တဗျစ်ဗျစ်နဲ့ အသားခြင်းရိုက်တဲ့ အသံကလဲ အခန်းထဲမှာ ဆူညံနေသည်။ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို လက်နဲ့ချိတ်ကာ ကိုယ်က ရှေ့ကိုငိုက်ထားတာမို့ ဖင်ကြီးက ကြွတက်နေကာ လီးတချက်ဆောင့်လိုက်တိုင်း အတွင်းထဲကို နက်နက်ဝင်သွားကာ ဖိလိုက်တိုင်း မွေ့ရာက အတွင်းဖက်ဝင်သွားပြီး ပြန်ကန်လာပြန်သည်။ တစ်ချက်ဆောင့်လိုက်တိုင်း ပြန်ပြန်ကန်တက်လာတာမို့ ဆောင့်ချက်တိုင်းက ဥမ္မာခိုင့်အတွက် ရူးသွပ်မှုဖြစ်စေသည်။ မရတော့ပေ ဥမ္မခိုင် ဆန္ဒကို အသိနဲ့ ဘယ်လိုမှ ထိန်းချုပ်လို့မရတော့။ အထိအတွေ့နောက်ကို ကောက်ကောက်ပါအောင် လိုက်သွားပြီ။ မိန်းမကိစ္စကို ကျွမ်းကျင်ဆရာကျတဲ့ ချမ်းငြိမ်းရဲ့အောက်မှာ ကျရှုံးသွားပြီ။ ”အ ဟ ဟ အင့် အင့်” ”ကောင်းလား ဥမ္မာကောင်းလား” မဖြေ။ ဒါကြောင့် သူ နို့သီးခေါင်းတွေကို ညှစ်လိုက်ရင်း ”ကောင်မ မေးနေတယ်… ငါလိုးတာ ကောင်းလားလို့… ခံလို့ကောင်းလား ဖြေစမ်း” ”အား ကျွတ်ကျွတ် ကောင်းတယ်…. အ ဟင့် ဟင့် နာတယ်” ချမ်းငြိမ်း ပြုံးလိုက်သည်။ သူ တစ်ချက်ချင်းဆောင့်လိုက်ပြီး နို့တွေကိုငုံ့ကာ စို့လိုက်သည်။ ဥမ္မာခိုင့်စိတ်က အရမ်းကို ကြွလာသည်။ ပြီးချင်လာသည်။ အရမ်း အရမ်းကို ကောင်းလာကာ ”အ အင့် အင့်… ဆောင့် ဆောင့်…. မရပ်နဲ့ ခပ်နာနာလေးဆောင့်ပေး… ကောင်းတယ်… ဟား ကောင်းတယ် …အား အား …..ပြီးပြီ အစ် အစ်…. ပြီးပြီ အ အ ဟားးးး” ဥမ္မာခိုင် ပြီးသွားလို့ သူ့ကိုအတင်းဖက်ကာ ဖင်ကိုအတင်းကော့၍ ကပ်ထားပြီး တဆတ်ဆတ်နဲ့ ဖြစ်နေသည်။ ခြေတွေက ကုပ်ကွေးတက်ကာ ပါးစပ်က ဘယ်လို အသံတွေမှန်းမသိ။
သူ ဥမ္မာခိုင်ကို ပြန်ဖက်ပြီး နှုတ်ခမ်းကို နမ်းလိုက်ရာ ဥမ္မာခိုင်လဲ မွတ်သိပ်စွာ ပြန်နမ်းလေသည်။ ”ဥမ္မာ ကိုယ်မပြီးသေးဘူး လိုးချင်သေးတယ်” ”အဟင့် ဒီလောက်အကြာကြီးကို မပြီးသေးဘူးလား… စိတ်ညစ်ပါတယ်” မူနေသည်။ ”ကုန်းပေးစမ်းပါ ဥမ္မာရာ ” ”သူ့စိတ်ကြီးပဲ လူကိုအရုပ်လေး ကျနေတာပဲ… ဖယ်ဦးလေ သူကဖိထားမှတော့… ဘယ်လို လုပ်ရမလဲလို့” ချမ်းငြိမ်းလဲ ထလိုက်ရာ ဗလွတ်ဆိုတဲ့အသံနဲ့အတူ အဖုတ်ထဲမှ အရည်တွေ လျှံကျလာသည်။ ဥမ္မခိုင်လဲ ရင်ထဲ ဟာခနဲ ဖြစ်သွားသည်။ အနားက ပင်တီကို အမြန်ယူကာ အဖုတ်ကိုအုပ်ကာ သုတ်လိုက်ပြီး ချမ်းငြိမ်းလီးကို ကြည့်မိလိုက်တော့ ရင်ထဲဖိုသွားသည်။ ဟယ်အကြီးကြီးပဲ။ ကုတင်အစွန်းမှာပဲ ကုန်းပေးလိုက်သည်။ ချမ်းငြိမ်းလဲ ဥမ္မာခိုင်ရဲ့ တင်ပါးတွေကို ဖျစ်ညှစ်လိုက်ပြီး ဖျန်းခနဲရိုက်ကာ ”တောက် လှလိုက်တဲ့ဖင်ကွာ” ”အ… နာတယ်… ဘာလို့ရိုက်တာလဲ” ”လှလို့ရိုက်တာ… ဥမ္မာ့ဖင်က လုံးနေတာပဲ”ပြောရင်း တဖတ်ဖတ်နဲ့ ရိုက်နေသည်။ ဖြူဖွေးတဲ့ တင်ပါးတွေက လက်ရာတွေနဲ့ နီရဲလာသည်။ ဥမ္မာခိုင်မှာ သိတက်စ အရွယ်ကတည်းက ခုချိန်ထိ သူဌေးသမီးတစ်ဦးလဲ ဖြစ်တာမို့ ဒီလိုကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း မဆက်ဆံခံရဖူးပေ။ ယောက်ကျားရတော့လဲ ယောက်ကျားက နုနုညံ့ညံ့သာ ဆက်ဆံသည်။ လင်မယားချင်းလုပ်ရင်လဲ ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်းမလုပ်။ ဒါကြောင့် ခုလိုဆက်ဆံခံရတာ ပထမဆုံးမို့ စိတ်ထဲမှာ အထူးအဆန်းဖြစ်ကာ သဘောကျလာသလိုလို ဖြစ်နေသည်။ ချမ်းငြိမ်းက တင်ပါးတွေကိုရိုက်ရင်း ဖင်နှစ်ခြမ်းကို ဖြဲလိုက်ရာ နီရဲရဲ ခရေပွင့်လေးကို တွေ့လိုက်ရတော့ အဖွင့်မခံရသေးမှန်း သိလိုက်တာမို့ တစ်ရက်တော့ ခရေခြွေပစ်မယ်လို့ စိတ်ကကြိမ်းရင်း စအိုကို လက်မနဲ့ကုတ်ခြစ်ကာ ”တောက် ခရေပွင့်လေးက ချစ်စရာလေးကွာ” ဥမ္မာခိုင် ဖင်ဝယားသွားပြီး ရှုံသွားသည်။ ”ဟင့် လုပ်စရာရှိတာ မလုပ်ဘူး ယားတယ်…. ဘာတွေလျှောက်လုပ်နေတာလဲ…. အို အဟင့် ယားပါတယ်ဆို” ချမ်းငြိမ်းရဲ့ အပြောအဆို အကိုင်အတွယ်တွေကြောင့် ဥမ္မာခိုင့်စိတ်က တက်ကြွလာရပြန်သည်။ ချမ်းငြိမ်းလဲ ကုန်းတဲ့ပုံစံကို ပြင်ခိုင်းပြီး နောက်ကနေ ဥမ္မာခိုင့်အဖုတ်ဝကို လီးနဲ့တေ့ပြီး ဆောင့်ထည့်လိုက်ရာ ”ဗြိ ဗြစ် ဗြစ် ဗြစ်” ”ဟ… အ အ… ဖြေးဖြေး နာတယ်…. အာ့ ရှီး ” လီးက တဆုံးဝင်သွားပြီး သားအိမ်ဝကို ဒုတ်ခနဲဆောင့်လိုက်ရာ ဥမ္မာခိုင် အောင့်ခနဲ ဖြစ်သွားပြီး ချမ်းငြိမ်းလဲ ကျင်ခနဲ ဖြစ်သွားသည်။ ”အ ဖြေးဖြေး အောင့်တယ်” ချမ်းငြိမ်းလဲ တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို ညှစ်ကိုင်ပြီး လီးကိုဖြေးဖြေးချင်း တဝက်လောက်ဆွဲထုတ်ကာ ဖြည်းဖြည်းချင်း ပြန်ထည့်လိုက်တော့ ဥမ္မာခိုင် ရှီးခနဲ ဖြစ်သွားပြီး အရသာခံနေသည်။
သူလဲ ဖြည်းဖြည်းချင်း တချက်ချင်း ဆောင့်ပေးလိုက်သည်။ အချက်ပေါင်း သုံးဆယ်လောက်ကျတော့ ဥမ္မာခိုင် ခံနိုင်လာကာ ဆောင့်စေချင်လာသည်။ တအင့်အင့်နဲ့ နောက်ကို ပြန်ပြန်ဆောင့်ပေးနေသည်။ သူလဲ ခပ်သွက်သွက် ဆောင့်ပေးလိုက်သည်။ ဆောင့်ချက်တိုင်း ဖင်ကတုန်တုန်သွားသလို ပခုံးကျော်ကျော် ဆံပင်နီညိုရောင်လေးကလဲ ဝဲခနဲ ဝဲခနဲ ခါသွားသည်ကို ကြည့်ရင်း သူသဘောကျမိသည်။ ခပ်သွက်သွက်ဆောင့်ရင်းနဲ့ ခါးကို ကိုင်ကာ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆောင့်လိုးလိုက်တော့ ”အားးး ကျွတ်ကျွတ် ကောင်းလိုက်တာ… အဟ ဟ… အင်းဆောင့် ဆောင့် အိ အိ အိ” သူမေးစရာမလိုတော့။ သူ့အလိုလို ဖြစ်လာပြီ။ သူ ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆောင့်ရင်း ပြီးချင်လာပြီ။ ဒါကြောင့် သူက ”ဥမ္မာခိုင် ကိုအထဲမှာ ပြီးလိုက်ရမလား” ”အင်း ပြီးလိုက် ရတယ်… ဆောင့်ဆောင့်…. ဥမ္မာလဲ ပြီးတော့မယ်…. ဟား အ အ” သူလဲ ဆက်တိုက် မရပ်မနားဆောင့်ချလိုက်သည်။ လီးတစ်ခုလုံး ကျင်တက်လာကာ လီးကို အဆုံးထိ ဆောင့်ထည့်လိုက်ပြီး အရည်တွေကို ပန်းထည့်လိုက်ချိန်ပဲ ဥမ္မာခိုင်လဲ ပြီးသွားကာ သူ့လီးကို တချက်တချက် ညှစ်နေသည်။ နှစ်ယောက်သား ကုတင်ပေါ်သို့ ဘေးတိုက်လှဲချကာ အနားယူလိုက်ကြသည်။ သူက ဥမ္မာခိုင် နို့လုံးကျစ်ကျစ်တစ်ဖက်ကို လက်လှမ်းတင်ရင်း ဆုပ်ကိုင်ထားလိုက်သည်။ တော်တော်လေးကြာတော့မှ ဥမ္မာခိုင်က ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်သွားသည်။ သူလဲ တစ်ရှူးထယူကာ သုတ်လိုက်ပြီး အမှိုက်ခြင်းထဲထည့်ကာ အတွင်းခံဝတ်ပြီး ကုတင်ပေါ်မှာ အနားယူလိုက်သည်။ ဥမ္မာခိုင် ပြန်ထွက်လာတော့ တဘက်ကို ပတ်ထားသည်။ ကုတင်နားရောက်တော့ ”ဟင့် ဘာလုပ်နေတာလဲ ပြန်တော့လေ” ”မပြန်ပါဘူး မင်းကို လိုးလို့မှ မဝသေးတာ” ”ဟင့် စကားကလဲ ကြမ်းလိုက်တာ” သူမကို ကုတင်ပေါ် ဆွဲချလိုက်ကာ နှုတ်ခမ်းကို နမ်းလိုက်သည်။ ပြီးတော့ စောင်ခြုံပြီး နှစ်ယောက်သား ဖက်ရင်းနဲ့ အိပ်ပျော်သွားသည်။ မနက် ခြောက်နာရီလောက် သူနိုးလာတော့ ဥမ္မာခိုင်က သူ့ဘေးနားမှာ မနိုးသေး။ သူလဲ ဥမ္မာခိုင် ပတ်ထားတဲ့တဘက်ကို ချွတ်လိုက်ကာ နို့တွေကို ကိုင်လိုက်တော့ ”အင်.. ဟာကွာ သူများ အိပ်ချင်နေသေးတဲ့ဟာကို…. ညတုန်းကလဲ သူနှိပ်စက်ထားပြီးပြီ…. ခုအိပ်ချင်သေးတယ်ကွာ” ”အိပ်လေ…. ကိုယ့်ဟာကို ကိုင်တာကို” ဥမ္မာခိုင် ဆက်ပြီးအိပ်နေတော့ သူနို့တွေကို ကုန်းစို့လိုက်ပြီး လက်တစ်ဖက်က ကျန်တဲ့နို့ကို ရွရွလေး ပွတ်ချေကစားနေလိုက်သည်။ နို့သီးခေါင်းတွေကို ကလိလိုက် ချေလိုက်နဲ့ လုပ်နေရာ ဥမ္မာခိုင်လဲ အသက်ရှူသံပြင်းလာကာ သူ့ခေါင်းကို ထိုးဖွနေပြီး ရင်ကကော့ကော့ တက်လာသည်။
နို့တွေစို့နေရင်းနဲ့ လက်က တဖြည်းဖြည်းချင်း အောက်ဖက်ကိုဆင်းကာ ပေါင်တွေကို ပွတ်ပေးလိုက်သည်။ ဥမ္မာခိုင်လဲ တရွရွဖြစ်လာပြီး ပေါင်ကကားလိုက် စုလိုက်ဖြစ်နေသည်။ သူလဲ နို့တွေကိုစို့ရင်း တဖြည်းဖြည်းနဲ့ အောက်ကိုဆင်းကာ ဗိုက်သားလေးတွေကို နမ်းစုပ်လိုက်ကာ နို့တွေကို လက်နဲ့ချေနေလိုက်သည်။ တဖြည်းဖြည်းချင်း အောက်ကိုဆင်းလိုက်တော့ ”အို့ မလုပ်နဲ့လေ… ငရဲတွေ ကြီးကုန်တော့မယ်…. အို မလုပ်နဲ့… အ အ ရှီး… ဘယ်လိုလုပ်နေတာလဲကွာ” သူလဲ ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ဖြဲကာ အစေ့ကို လျှာနဲ့ကလော်လိုက်ရာ ကော့တက်သွားသည်။ အစေ့ကို ဆက်တိုက် လျှာနဲ့ကလိလိုက်ရာ ထွန့်ထွန့်လူးသွားပြီး မွေ့ရာခင်းတွေကို လက်နဲ့ဆုတ်ချေကာ ကိုယ်က ကြွတက်လာလိုက် ပြုတ်ကျသွားလိုက်နဲ့။ အဖုတ်ထဲက အရည်တွေက ထွက်လာသည်။ သူ အဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားတွေကို စုပ်လိုက်ရာ “အ”ခနဲ အသံနဲ့အတူ လူက တဆက်ဆက်တုန်နေသည်။ အဖုတ်အတွင်းထဲကို လျှာနဲ့ဝင်နိုင်သလောက် ထည့်ကာ ကလိလိုက်တော့ ဥမ္မာခိုင်တယောက် အသံတွေက မရပ်တော့ပေ။ ဖင်ဝကို လျှာနဲ့ကလိလိုက်ပြန်ရာ ဆက်ခနဲ တုန်သွားရပြန်သည်။ လက်မနဲ့ အစေ့ကိုချေပြီး အဖုတ်ထဲကို လက်နဲ့ကလိ ခရေကို ဝလုံးရေးနေတော့ ဥမ္မာခိုင်ခမျာ ဘယ်လိုမှမခံနိုင်တော့။ လူက တဆက်ဆက်တုန်လာကာ “အု”ခနဲ မပီမသအသံနဲ့အတူ ခြေချောင်းတွေ ကွေးတက်သွားပြီး ပြီးသွားသည်။ ”ကိုရယ် ဘယ်လို လုပ်တာလဲကွာ… ဥမ္မာ့ကို ငရဲပေးနေတာလား” ”မကောင်းဘူးလား” ”ကောင်းတယ်” ရှက်သံနဲ့ဖြေသည်။ ”ဒီလို တခါမှမခံဖူးဖူးလား” ”ဟင့်အင်း မခံဖူးဘူး” ”ကဲ ဒီတခါ ကိုယ့်အလှည့် လီးစုပ်ပေး” ပြောပြီး ဥမ္မာခိုင့်ပါးစပ်နား လီးကို ထိုးပေးလိုက်သည်။ ဥမ္မာခိုင်တစ်ယောက် ချမ်းငြိမ်းကို စွဲသွားသည်။ ချမ်းငြိမ်းနဲ့မှ သူမ မရဖူးတာတွေ ရခဲ့ရသည်။ ခုလောလောဆယ်မှာ သူမယောက်ကျားနဲ့သမီးကို မေ့ထားလိုက်သည်။
ချမ်းငြိမ်းရဲ့လီးကို စိတ်ပါလက်ပါ စုပ်ပေးနေသည်။ ချမ်းငြိမ်းက အပြောအဆို သူမအပေါ်ဆက်ဆံတာက သူမကို တန်ဖိုးမထားမှန်း သိပေမယ့် သူမ နှစ်သက်နေမိသည်။ ဒါလဲ အထက်တန်းလွှာထဲက ပေါက်ဖွားလာတဲ့ သူမရဲ့စိတ္တဇလားပင်။ သူမကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆက်ဆံတာ၊ ပြောဆိုတာတွေကို နှစ်သက်သဘောကျမိကာ သာယာနေသည်။ ချမ်းငြိမ်းရဲ့ ပြုစုမှုတွေကို တန်းတန်းစွဲမိနေသည်။ ချမ်းငြိမ်းက သူမ ပါးစပ်ထဲမှာပင် ပြီးသွားတာမို့ ညှီစို့စို့အရည်တွေကို မြိုချမိပေမယ့် မထွေးထုတ်မိ။ အန်ချင်သလိုလို ဖြစ်သွားပေမယ့် သဘောကျမိသည်။ နှစ်ယောက်သား ရေအတူတူ ချိုးလိုက်ကြသည်။ ချမ်းငြိမ်းက ဆက်ဆံတဲ့အချိန်သာ သူမကို ဖာသာသာ သဘောထားဆက်ဆံပေမယ့် ကျန်တဲ့အချိန်မှာ သူမယောက်ကျားထက် ယုယကာ အပြောချိုတာတွေကြောင့် သူမ သဘောကျရပြန်သည်။ ရေချိုးအဝတ်လဲပြီး မနက်စာစားကာ လေယာဉ်လတ်မှတ် သွားဝယ်လိုက်သည်။ သူမယောက်ကျား ဖုန်းဆက်တော့ မနက်ဖြန် ပြန်မယ်လို့ပြောသည်။ ချမ်းငြိမ်းနဲ့ တွေ့တယ်ပြောတော့ ချမ်းငြိမ်းနဲ့ စကားပြောချင်တယ်ဆိုလို့ သူတို့နှစ်ယောက် ပြောနေကြသည်။ ဂရုစိုက်ပေးဖို့ ဘာညာမှာနေတာ နေမည်။ နှစ်ယောက်သား ချမ်းငြိမ်းတည်းတဲ့ ဟိုတယ်ကိုသွားကာ အဝတ်အစားတွေ အိတ်တွေယူကာ သူမဆီကိုပြောင်းလာခဲ့သည်။ သူမကလဲ ချမ်းငြိမ်းကို ရန်ကုန်ပြန်ရောက်တာနဲ့ ဒီကကိစ္စတွေကို မေ့ပစ်လိုက်ပြီး အရင်လိုပဲ ဆက်နေကြမယ်ပြောတော့ ချမ်းငြိမ်းကလဲ လက်ခံသည်။ ပြန်ရောက်ရောက်ချင်းပဲ သူတို့ လုပ်ကြပြန်သည်။ ချမ်းငြိမ်းက ဥမ္မာခိုင်ကို ကြမ်းကြမ်းတမျိုး နုနုညံ့ညံ့တသွယ် မနုမကြမ်းတဖုံ ဆက်ဆံလိုက်သည်။ တစ်ရက်နဲ့တစ်ညလုံး ပုံစံမျိုးစုံ ခံစားလိုက်ရလေခြင်းကြောင့် သူမ အစွဲကြီး စွဲမိသွားလေပြီ။…..ပြီး