“လန်းတယ်နော် အကိုကြီး… အောင်မျိုးဟန်စကားကြောင့် နိုင်ဇော် လှမ်းကြည့်မိသည်။ နုနုငယ်ငယ် ကောင်မလေးတစ်ယောက် အသက်က ၂၀ ကျော်ပုံမရ။ အသားလေးတွေက ရွှေရောင်ဝင်းနေသည်။ ဝတ်ထားသော ထဘီစကတ်က သူမ၏ကိုယ်အားတင်းကြပ်စွာ စည်းနှောင်ထားသဖြင့် ဖွံ့ထွားသော တင်သားအစုံက အလုံးလိုက်ကားအယ်ပေါ်လွင်နေသည်။ အောက်ပိုင်းနှင့် ညီမျှသော ခန္ဒာကိုယ်အပေါ်ပိုင်းကလည်းဖွံ့ထွားမှုမှာ အောက်ပိုင်းနှင့်ညီမျှရုံမျှမက လည်ဟိုက်အင်္ကျီကြောင့် အိ၍တင်းနေသောအသားဝင်းဝင်းလေးများကို ရိုးတိုးရိတ်တိတ် လှမ်းမြင်လိုက်ရသေးသည်။ တမင်ဖြောင့်ထားပုံရသော အချောင်းလိုက်ကျနေသည့် ဆံပင်လေးတွေက ကျောဖက်လက်ပြင်တဝိုက်တွင် ဝဲနေသည်။ ပေါ်လွင်သော နှာတံလေး၏ထိပ်က ခပ်ချွန်ချွန်လေးနှင့် နှုတ်ခမ်းလုံးလုံးလေးများက မျက်ဆံကြီးကြီးဖြင့် ကော့ညွှတ်ထူထဲသော မျက်တောင်ကြီးများ ဝန်းရံကာ စွဲမက်စရာ ကောင်းလှသည်။ ကောင်မလေးက သူတို့ထိုင်နေရာဖက်သို့ တချက်လှည့်၍ မျက်လုံးလေးဝှေ့ကာ ပြုံးယောင်လေး တချက်သန်းပေးသွားသည်။ သူတို့ထိုင်နေတာက ၉၃လမ်းထိပ် ရွှေကံကော်လက်ဘက်ရည်ဆိုင် လမ်းမဘက် အစွန်ဆုံး စားပွဲတွင်ဖြစ်သည်။ “အကိုကြီး နဲ့ သိလား” “အင်း……သိတယ်…” “ပြောပြပါအုံး…..အကိုကြီးရ….သူ့အကြောင်းတွေ ကျနော် စိတ်ဝင်စားလို့ပါ” မင်းတို့ လူငယ်တွေ တော်တော်ခက်တာဘဲ လှတာလေးမြင်ရင် သဘောကျကြတာဘဲ” အသက်က ၄၀ နီးပါးသာရှိသော်လည်း သူ့အသက်ထက် အများကြီးရင့်သော အဖိုးကြီးလေသံနှင့် နိုင်ဇော်က ပြောလိုက်သည်။ “ဟာ…..အကိုကြီးကလဲ… ဒါကတော့ဗျာ” နိုင်ဇော်က ကောင်မလေး သွားရာလမ်းဖက်ကို ကျော်ပြီးကြည့်လိုက်သည်။ ကောင်မလေးကိုတော့ မတွေ့ရတော့။ ကြိတ်ကြိတ်တိုး သွားလာနေသောလူတွေကြားမှာ ပျောက်ကွယ်သွားပြီဖြစ်သည်။ “ပြောပါအုံး… အကိုကြီးရ” အောင်မျိုးဟန် ဖင်နေရာ ပြင်ထိုင်ရင်း မျှော်လင့်တကြီးမေးသည်။ “ဘာကိုလဲ” “စာစောက ကောင်မလေး အကြောင်းကိုပေါ့” နိုင်ဇော် ပြောမပြချင်ကြောင်း အကဲခတ်မိပေမဲ့လည်း သိချင်စိတ်က ပြင်းထန်နေလေတော့ အားမနာနိုင်။
အောင်မျိုးဟန် အတင်းမေးမိသည်။ နိုင်ဇော် စိတ်ပျက်သော မျက်နှာပေးဖြင့် ခေါင်းကိုခါယမ်းရင်း ဗူးထဲမှ စီးကရက်တစ်လိပ်ကို ထုတ်၍ နှုတ်ခမ်းတွင်တေ့ကာ မီးညှိလိုက်သည်။ ဈေးကိုင်လိုက်တာ…. ဒါကြောင့် လူပျိုကြီးဖြစ်နေတာ” အောင်မျိုးဟန် စိတ်မရှည်နိုင်သည့်အဆုံး သူ့ကို အပြစ်ဆိုသည်။ “ဟ…ကောင်ရ….. ငါမယူချင်လို့ပါကွ….မင်းဘာသိလဲ….. လူပျိုကြီးဖြစ်ရတာ အကြောင်းနှစ်ချက်ရှိတယ်ကွ…. သိပ်ပြီး ထုံအလွန်းရင်လည်း လူပျိုကြီးဖြစ်တတ်တယ်… နောက်တစ်ချက်က သိပ်ပြီးလည်ရင်လည်း လူပျိုကြီးဖြစ်တတ်တယ်ကွ” စကားအဆုံးတော့ နိုင်ဇော်က အောင်မျိုးဟန် မျက်နှာကို တစ်ချက် အကဲခတ်လိုက်သည်။ စောစောကလို တက်ကြွရွှင်လန်းတာမျိုး မရှိတော့ဘဲ အလိုမကျသော မျက်နှာပေးနှင့် သုန်မှုန်၍နေသည်။ “ကဲပါ… မင်းသိပ်ပြီးသိချင်နေရင် ငါပြောပြပါ့မယ်…. သူ့နာမည်က သိမ့်တဲ့… နေတာက ၈၇ လမ်းထဲမှာ…. ငါသိတာက အဲလောက်ဘဲ” “အင်း…..ဒီလောက်သိရလဲ…..မဆိုးပါဘူး” “သူ့နာမည်က အဲဒီ…သိမ့် ဆိုတာ တလုံးထဲဘဲလား” “မဟုတ်ဘူး…….နာမည်အပြည့်အစုံက သိမ့်ဖြူစိမ့်” “၈၇ လမ်းထဲမှာဆိုတော့ မမအိ သူ့ကို သိရင်သိမှာ ကျန်တာတွေ မမအိကိုဘဲ ဆက်မေးတော့မယ်” “ဟ့ကောင်……မင်း ….အိအိကို မေးရင်မေး ဒါပေမဲ့ ငါပြောတာ မပြည့်စုံလို့ ဆိုတာမျိုးတော့ ထည့်မပြောနဲ့” “ဘာကိုပြောတာလဲ…. ကျွန်တော် သဘောမပေါက်ဘူး“ “မင်းမေးချင်မေး… ငါ့နာမည် မပါစေနဲ့လို့ ပြောတာကွ… ရှင်းလား” “ဟဲ…ဟဲ” အောင်မျိုးဟန် ဘာအဓိပ္ပါယ် ပေါက်သွားသည်မသိ သူ့ကို တချက်ကြည့်ကာ ပြုံးယောင်သန်းသွားပြီး တဟဲဟဲ ရီသည်။ “ကဲ…သွားမယ်ကွာ… အလုပ်ရှိသေးတယ်” ပြောပြီး ငွေရှင်းကာ နှစ်ယောက်စလုံး လမ်းခွဲ၍ ပြန်ခဲ့ကြသည်။ အောင်မျိုးဟန်က လမ်း၉၀ထဲတွင် နေသည်။ နိုင်ဇော်က ၉၂လမ်းထဲတွင် နေသည်။ သူတို့နှစ်ယောက် လက်ဘက်ရည်ဆိုင်တွင် မကြာခဏဆုံတတ်ပြီး တစ်ရပ်ကွက်ထဲ နေသူများဖြစ်သည့်အလျောက် ရင်းနှီးနေခဲ့တာ ကြာပြီဖြစ်သည်။ အောင်မျိုးဟန်အသက်က အခုမှ ၂၀ ကျော်ရုံသာ ရှိသေးသည်။ နိုင်ဇော်အနေနှင့် ကြည့်လျှင်တော့ မနူးမနပ်လေးပေါ့။
ဒါမျိုးလေးတွေက ပြောရဆိုရခက်တာ သိပြီးသား ဒါပေမဲ့ နိုင်ဇော်က ဒါမျိုးတွေ ရိုးနေပြီဟု တွေးရင်း ပြုံးလိုက်မိသည်။ ဒီနေ့ ရုံးပိတ်ရက်လည်းဖြစ် အိနှင့် မတွေ့ရတာလဲ ကြာပြီဖြစ်၍ လက်ဘက်ရည်ဆိုင်သို့ မဝင်တော့ဘဲ နိုင်ဇော် ၈၇လမ်းဘက် ထွက်လာမိသည်။ ထိုင်နေကျ ရွှေကံကော်ဆိုင်ရှေ့ ရောက်တော့ လှည့်ကြည့်မိသည်။ အောင်မျိုးဟန်ကို မတွေ့ရ။ ဒီကောင်လေး ပျောက်နေတာ သုံးလေးရက်ရှိပြီ။ ၈၇လမ်း ‘အိ’ နေတဲ့တိုက်ကို ရောက်တော့ ‘အိ’ နေတာက ဒုတိယထပ်တွင်။ လှေခါးကို တက်မည်အလုပ် လှေခါးဘေး မြေညီထပ်အခန်းက ဖွင့်ထားလေတော့ သူလှည့်ကြည့်မိသည်။ “ဦး… မမအိဆီ သွားမလို့လား” တံခါးဝသို့ ထွက်၍ပြောလိုက်သော သိမ့်ဖြူစိမ့်အား နိုင်ဇော် အားမနာတမ်း ကြည့်မိသည်။ ”အေး…..ဟုတ်တယ်” ကောင်မလေး ပြုံးလိုက်သည်။ ညာဖက်ပါးတစ်ဖက်ထဲတွင် ရှိသော ပါးချိုင့်လေးက ချစ်စရာကောင်းလှသည်။ “မမအိ…..စောစောကတင် ထွက်သွားတယ်… သူတို့ဘဏ်မှာ အလုပ်များနေလို့ ဒီနေ့ အိုဗာတိုင်ဆင်းရမယ်လို့ ပြောတယ်…… လာဝင် ထိုင်အုံးလေ ….ဦး” နိုင်ဇော် ဖိနပ်ချွတ်ကာ တိုက်ခန်းထဲ ဝင်လိုက်သည်။ “ခဏ ထိုင်အုံးနော်…..ဦး” ကောင်မလေး နောက်ဖေးဘက် ပြေးဝင်သွားသည်။ အိမ်နေရင်း ဝတ်ထားသော ထဘီလေးအောက်တွင် တင်းရင်းစွင့်ကားနေသော တင်ပါးဆုံနှစ်ခုက နိုင်ဇော်ကို ညို့ငင်သွားသည်။ နိုင်ဇော် ကုလားထိုင်တစ်လုံးတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ ဗိုက်ထဲက နဲနဲဆာလာသည်။ ခါတိုင်း အိဆီရောက်လျှင် အိက အသုတ်ထွက်ဝယ်ပြီး နှစ်ယောက်သား အတူစားနေကြ။ ဒီနေ့တော့ အိက အိုဗာတိုင်ဆင်းရသည်။ ပြန်မှဘဲ လက်ဘက်ရည်ဆိုင် ဝင်တော့မည်ဟု တွေးလိုက်မိသည်။ နိုင်ဇော် ကောင်မလေးဝင်သွားရာ အိမ်နောက်ဖက်သို့ တချက်ငဲ့ကြည့်မိ၏။ ကောင်မလေးကို မတွေ့ရပေ။ ဒီလိုဘဲ နိုင်ဇော် ‘အိ’ထံလာခိုက် သိမ့််ဖြူစိမ့်တို့ အခန်းသို့ မကြာခဏဝင်၍ လည်မိတတ်သည် ရင်းနှီးနေခဲ့တာကြာပြီ ဖြစ်သည်။ “ဦး…. ဒီမှာ ကော်ဖီ သောက်အုံး” သိမ့် အနားရောက်လာပြီး ကော်ဖီပန်းကန်နှင့် လှီးထားသော ကိတ်မုန့်များ ထည့်ထားသည့် ပန်းကန်တစ်ချပ်ကို ချပေးသည်။
ကောင်မလေးက သူ့ရှေ့မှ ကုလားထိုင်တွင်ဝင်၍ ထိုင်သည်။ အိမ်နေရင်းဝတ်ထားသော ခရမ်းရောင်ပြောင် ထဘီလေးနှင့် ဖြူဖွေးသော အသားရောင်လေးကို နောက်ခံပြုကာ သိမ့်ဖြူစိမ့် လှချင်တိုင်း လှနေသည်။ နိုင်ဇော် တချက်ပြုံးလိုက်ပြီး ကော်ဖီကို တငုံငုံ၍ ကိတ်မုန့်တချပ်ကို လှမ်းယူလိုက်သည်။ “ဦးကို မေးမလို့” “မေးလေ” “ဦးနဲ့ လက်ဘက်ရည်ဆိုင်မှာ တွေ့တွေ့နေရတဲ့ တယောက်က ဘယ်ကလဲဟင်” နိုင်ဇော် မျက်ခုံးတစ်ချက် မြင့်တက်သွားပြီး “လမ်း ၉၀မှာ နေတယ်…… သူ့နာမည်က အောင်မျိုးဟန်တဲ့… အလုပ်လက်မဲ့ ၁၀တန်းကျပေါ့” စကားဆုံးတော့ ကော်ဖီတငုံ ထပ်၍ သောက်လိုက်သည်။ “ဘာဖြစ်လို့လဲ… သိမ့်” “ဟို….ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူး…..ကြုံလို့ မေးကြည့်တာပါ” “သိမ့် တစ်ယောက်ထဲလား….. အမကြီးရော” အန်တီက ၁၂၃ လမ်းဘက်သွားတယ်” သိမ့်ဖြူစိမ့်တို့ တူဝရီးနှစ်ယောက်ထဲ နေသည်ကို သိပြီးသား။ “ကဲ…..စားလို့သောက်လို့လဲ ပြီးပြီ… ကျေးဇူးဘဲနော်…..ပြန်လိုက်အုံးမယ်… ညီမ” “ဟုတ်ကဲ့ပါ” သူထွက်လာတော့ ကောင်မလေး တံခါးထပိတ်သည်။ အပြန်လမ်းတစ်လျှောက် ‘အိ’ ၏အလှနှင့် သိမ့်၏အလှကို နှိုင်းယှဉ်ပြီး တွေးမိနေသည်။ ‘အိ’၏အလှက ရင့်ကျက်တည်ငြိမ်သောအလှ။ ရင်ထဲအေးသည်။ သိမ့်၏အလှက ရင်ထဲ ဘလောင်ဆူပြီး လာရလောက်အောင် ပူသောအလှ သိမ့်နှင့်တွေ့ပြီးတိုင်း သူ့အာရုံထဲမှာ ‘အိ’ကအလိုအလျောက် ပျောက်ကွယ်သွားတတ်သည်။ ဒီရက်ထဲမှာ အလုပ်တွေကျနေ၍ နိုင်ဇော် မအား။ မဂ္ဂဇင်း မျက်နှာဖုံးလုံးချင်း မျက်နှာဖုံး ပန်းချီတွေက အတော်လေးကျနေသည်။ အိမ်ပြန်ရောက်ပြီး အလုပ်လုပ်နေသော်လည်း စိတ်ကမပါချင်။ သိမ့်ဖြူစိမ့် အောင်မျိုးဟန် အကြောင်းကို မေးလိုက်သည့် ကိစ္စက သူ့အာရုံကို နှောက်ယှက်နေသည် မဟုတ်ပါလား။ “ဒေါက်……ဒေါက်…….ဒေါက်” တံခါးခေါက်သံကြောင့် နိုင်ဇော် မထချင်ထချင်ဖြင့် တံခါးထဖွင့်ပေးလိုက်သည်။ “ဟင်….သိမ့် ပါလား…. ဘာကိစ္စရှိလို့လဲ” “ဟုတ်တယ် ဦး…. လာ အထဲဝင် ထိုင်လေ” နိုင်ဇော် တိုက်ခန်းတံခါး ပြန်ပိတ်ခိုက် သိမ့်ဖြူစိမ့် အခန်းထဲကို ကြည့်မိသည်။ စားပွဲပေါ်တွင် ရွိုင်ရယ် ဝီစကီပုလင်းက ထောင်လျှက်သား။ ဘေးတွင် ဖန်ခွက်တစ်ခွက်နှင့် အသားကင် ပန်းကန်တစ်ချပ်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။
သိမ့်ဖြူစိမ့် နှုတ်ခမ်းတွန့်လိုက်သည်။ “ထိုင်လေ…..စိမ့်” “ဟုတ်ကဲ့ပါ” နှစ်ယောက်စလုံး ပြိုင်တူထိုင်မိသည်။ ဖန်ခွက်ထဲမှ လက်နှစ်လုံးလောက်ကျန်သော ဝီစကီကို ကောက်မော့လိုက်ပြီး အသားကင်တစ်ဖက်ကို ကောက်ဝါးလိုက်သည်။ သိမ့်ဖြူစိမ့်က သူ့ကို မျက်နှာလေးတည်တည်ဖြင့် ကြည့်နေသည်။ “ကဲ…မလာစဖူး အလာထူး… ဆိုစမ်းပါအုံး” “အော်…..ဟုတ်ကဲ့……..ဦးကို မေးစရာလေးရှိလို့” သိမ့်ဖြူစိမ့်၏ လေသံက အရင်ကနဲ့မတူဘဲ မာဆတ်ဆတ်ဖြစ်နေသည်ကို ခေါင်းထဲမှာ ရီဝေနေသည့်ကြားက နိုင်ဇော် သတိထားလိုက်မိသည်။ “မေးပါဗျာ” “ဦးက ကျမကို ဘာဖြစ်လို့ ပူစီလေးလို့…. ပြောရတာလဲ ဟင်” သိမ့်ဖြူစိမ့် ဒဲ့ကြီးပြောလိုက်တာက နိုင်ဇော်၏ ရင်ထဲကို ဒိန်းကနဲ လာမှန်သည်။ သူအံသြသော အမူအယာနှင့် မျက်လုံးကြီးပြူးပြီး သိမ့်ဖြူစိမ့်ကို ကြည့်နေမိသည်။ “ဦး… အောင်မျိုးဟန်ကို ပြီးခဲ့တဲ့ ၂ရက်လောက်က ပြောလိုက်တာလေ” ဒီကောင်မလေးက ပူစီလေးပါကွာ ဆိုတာလေ…ငြင်းချင်သေးလို့လား” နိုင်ဇော် ပူလာသော လည်ချောင်းတွေကို စားပွဲပေါ်ရှိ မတ်ခွက်ထဲမှ ရေတကျိုက်သောက်၍ ဂလု ဆိုပြီး အတင်းမော့ချလိုက်သည်။ “ဟုတ်တယ်…ကို ပြောမိတယ်” “ကျမတို့နဲ့ ဦး….သိတာခင်တာကြာပြီဘဲ…. ဘာဖြစ်လို့ အဲလိုပြောရတာလဲ ကျမ ကောင်းကောင်းမွန်မွန်ဆိုတာ……ဦး လဲသိသားနဲ့” နိုင်ဇော် အရက်ကို လက်နှစ်လုံးလောက် ဖန်ခွက်ထဲ ငှဲ့လိုက်ပြီး ရေလက်နှစ်လုံးလောက် ထပ်ရောကာ တဘရိတ်ထဲ မော့ချလိုက်သည်။ ပြီးတော့ အသားကင်တဖတ်ကို ကောက်ဝါးပြီး သိမ့်ဖြူစိမ့်ကို ရီဝေစွာ ကြည့်လိုက်သည်။ “ပြောပါအုံး…..ဘာဖြစ်လို့ အဲလို ပြောရတာလဲ” “ကို… မဖြေချင်ဘူး” “မပြောလို့မရဘူး…. ကျမသိပ်သိချင်တယ်…. ရှင့်စကားက ကျမကို အရမ်းနစ်နာသွားတာ… ကဲ…ပြောပါအုံး” “ကဲ… မင်းသိချင်နေလဲ ပြောရတာပေါ” ဒီမျှနှင့် စကားရပ်သွားပြီး နိုင်ဇော်က ခါးဆန့်၍ ပြင်ထိုင်လိုက်သည်။ “ပြောလေ……ကျမနားထောင်နေတယ်” နီရဲ၍ ခက်ထန်နေသော သူမ၏မျက်နှာဆီမှ အကြည့်ကို ခွာလိုက်သည်။ “ချစ်မိလို့ပေါ့… သိမ့်ရယ်” တိုးတိုးလေး တစ်လုံးချင်းပြောလိုက်သော နိုင်ဇော်၏ အသံက သိမ့်ဖြူစိမ့် နားထဲမှာ ဟိန်းထွက်၍ ပူဆင်းသွားသည်။
“ဘာ… ဘယ်လို” “ဦး… မင်းကို” “ဦး… တော်ပြီ…ဆက်မပြောနဲ့… ဖအေနဲ့ သမီးလောက်ရှိတဲ့ ဟာကိုများ “ဟား…..ဟား…ဟား” နိုင်ဇော် ခွက်ထိုးခွက်လန် ရီလိုက်တော့ ကောင်မလေး ကြောင်သွားသည်။ ဒီလူကြီး ရေချိန်ကိုက်နေပြီလား။ ရေချိန်ကိုက်ရုံမျှမက ကျော်နေပြီ။ ဝိုင်းသိမ်းတောမည့်ဆဲဆဲ သူမရောက်လာပြီး သူ့ပြစ်ချက်ကို ထိုးဆွလိုက်သည့်အတွက် နိုင်ဇော် ထပ်ဆင့်၍ သောက်လိုက်မိသည်။ သူ့ကို ကြောင်ကြည့်နေသော မျက်လုံးကို မျက်လွှာချလိုက်ပြီး ဆို့နစ်ကြေကွဲသောပုံစံဖြင့် နဖူးပေါ်ဝဲကျနေသော ဆံပင်လေးများကို သပ်တင်လိုက်သည်။ “ရှင်… မရှက်ဘူးလား” “ဘာကိုလဲ…သိမ့်” “ရှင့်…..အရွယ်ကြီးနဲ့” “ဟား…ဟား….ဟား” နိုင်ဇော် ဒုတိယအကြိမ်မြောက် ရီလိုက်ပြန်သည်။ အရက်နံ့က လွင့်ပျံ၍နေသည်။ “မင်း…ကိုယ့်ကို…..မုန်းသွားပြီလား…. သိမ့်” ရှေ့သို့ တိုး၍ မျက်နှာချင်း ထိလုမတတ် ပြောလိုက်သောစကား။ သိမ့်ဖြူစိမ့် ဘာစကားမှ ပြန်မပြောဖြစ်။ အသားလေးတွေ တုန်နေသည်။ ဘာမပြော ညာမပြောနှင့် နိုင်ဇော်က သူမ၏ပုခုံးသား တင်းတင်းကျစ်ကျစ်လေးကို ဆွဲယူကာ ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းလိုက်သည်။ “ဟင်…….အို……ရှင်……ရှင်……..ဒါ…ဒါ…..ဘာလုပ်တာလဲ” သိမ့်ဖြူစိမ့် ဖြတ်လတ်စွာ နိုင်ဇော်၏ လက်များကို ရိုက်ထုတ်လိုက်သည်။ လက်လွတ်သွားပေမဲ့ နိုင်ဇော်မျက်နှာက ဖြတ်ကနဲ ရှေ့သို့တိုးပြီး နမ်းလိုက်သည်။ ချက်ခြင်း မျက်နှာလွှဲလိုက်သဖြင့် ပါးကို မနမ်းမိသော်လည်း နထင်စပ်ကို နမ်းလိုက်မိသည်။ မျက်နှာလေးတစ်ဝိုက် သွေးများ ရှိန်းကနဲ ခံစားလိုက်ရသည်။ “ရှင်… လူယုတ်မာ” ချက်ခြင်း ဒေါသသွေးတို့က ဆူဝေလာသည်။ ပြောလဲပြော နောက်သို့လည်း တလှမ်းဆုတ်လိုက်သော သိမ့်ဖြူစိမ့်အား နိုင်ဇော် အားဖြင့် လက်တဖက်ကို လှမ်း၍ဆွဲလိုက်သည်။ သူ့ဖက်သို့ ငိုက်၍ပါလာသော သိမ့်ဖြူစိမ့်က စားပွဲပေါ်ရှိ ရွိုင်ရယ်ဝီစကီပုလင်းကို လှမ်း၍ဆွဲလိုက်ပြီး တပါတည်း နိုင်ဇော်၏ခေါင်းကို ရိုက်ချလိုက်သည်။ နိုင်ဇော် ခေါင်းကို ဖျတ်ကနဲ ငုံ့ပေးလိုက်ပြီး အားလွန်သွားသော သိမ့်ဖြူစိမ့်၏လက်မှ တတောင်ဆစ်ကို သူ့လက်ဖနောင့်နှင့် တွန်းပေးလိုက်သည်။ အားနှင့်ရိုက်သော ရိုက်ချက်က အားလွန်ကာ အရှိန်နှင့်ယိုင်သွားစဉ် ထပ်မံ အတွန်းခံလိုက်ရသောကြောင့် နိုင်ဇော်၏ ရင်ခွင်ထဲသို့ ကျောလေးမှီပြီး လဲကျသွားသည်။ “ခွမ်း…..ချလွမ်း” လက်ထဲမှ အရက်ပုလင်းက စားပွဲစွန်းနှင့် တိုက်မိသွားပြီး ကွဲသွားလို့ သိမ့်ဖြူစိမ့်က လက်မှ လွှတ်ချလိုက်သည်။ “လွှတ်….လွှတ်….လွှတ်စမ်းပါ…..ခွေးကြီး” “ဟင်…….နင်……နင်…..ငါ့ကို” နိုင်ဇော်၏ လှိုင်းထနေသော ရာဂစိတ်ထဲသို့ ဒေါသစိတ်က ရောပြွန်းသွားသည်။
သူ့ရင်ခွင်ထဲသို့ ကျောမှီကျလာသော သိမ့်ဖြူစိမ့်၏ လည်ဂုတ်လေးကို ရှေ့သို့ ဖိ၍တွန်းကာ စားပွဲပေါ်သို့ မှောက်ချလိုက်သည်။ “ဒုန်း……အမလေး” နဖူးနှင့်စားပွဲ မိတ်ဆက်သွားသဖြင့် ခေါင်းထဲ မိုက်ကနဲဖြစ်သွားပြီး မှိတ်လိုက်ရသော မျက်လုံးနှစ်လုံးကို ချက်ခြင်းပြန်၍ ဖွင့်လိုက်သည်။ “တိရိစ္ဆာန်ကြီး…. မယုတ်မာနဲ့…လွှတ်….ဖယ်…ဖယ်….စမ်း….ဟား…ဟား…ဟား….လွှတ်မယ်…လွှတ်မယ်….စိတ်ချ….ငါ့ရဲ့ သွေးသားတွေကို မင်းရဲ့ကိုယ်ထဲကို လွှတ်ပေးမယ်…..စိတ်သာချ” “ရှင်…..ရှင်……နော်” သိမ့်ဖြူစိမ့် နှုတ်မှ ဤမျှသာ ထွက်လာနိုင်ပြီး မေးကြောလေးများ ထောင်အောင် အံကြိတ်လိုက်ကာ မျက်ရည်တွေ တပေါက်ပေါက် ကျလာသည်။ အရက်ရေချိန်လွန်နေသော နိုင်ဇော် ရာဂစိတ်နှင့် ဒေါသစိတ်တို့ စွတ်ဖက်လာသောအခါ စိတ်ထဲမှ အတားအဆီးမရှိတော့။ လူရောစိတ်ပါ လွတ်နေသည်။ နိုင်ဇော်က စသိမ့်ဖြူစိမ့်ခါးကို ဒူနှင့်ဖိထောက်ထားရင်း စားပွဲပေါ်တွင် မှောက်ရက်ဖြစ်နေသော သိမ့်ဖြူစိမ့်၏ ဂျိုင်းအောက်မှ လက်ကိုလျှိုနှိုက်ကာ လုံးကျစ်အိစက်နေသော နို့လေးနှစ်ဖက်ကို ဆုပ်ညှစ်လိုက်လေသည်။ “အ….အ….ခွေးကြီး….မ….မလုပ်နဲ့” ကြောက်အားလန့်အားကြားက တကိုယ်လုံး ကြက်သီးတဖျန်းဖျန်း ထသွားသည်။ ကိုယ်လုံးလေး တွန့်ကနဲ လူးသွားသည်။ သိမ့်ဖြူစိမ့် အားယူကာ ကုန်းထရန် ဒူးကိုအကွေး ကြမ်းပြင်တွင် လေးဘက်ထောက်ရက်သား ဖြစ်သွားသည်။ နိုင်ဇော်က သိမ့်ဖြူစိမ့်၏ နသယ်စပ်လေးကို မမှီမကမ်းငုံ့နမ်းလိုက်ရာ သိမ့်ဖြူစိမ့်က ခေါင်းကိုကြမ်းတမ်းစွာ ခါထုတ်ပစ်လိုက်သည်။ မျက်နှာလေးကို နမ်း၍ မမှီသောအခါ နုညက်ဝင်းမွတ်သော ဂုတ်သားတစ်တစ်လေးကို လှမ်းကိုက်၍ မလွတ်တမ်း ခဲထားလိုက်သည်။ “ဟင်…..အင်း….အင်း….ဟင်း….ဟင်း” သိမ့်ဖြူစိမ့် အနာခံပြီး ရုန်းသည်။ နိုင်ဇော်ကလည်း မလွှတ်သည့်အပြင် သူ့လက်နှစ်ဖက်က လုံးတစ်အိစက်သော နို့လေးနှစ်လုံးကို ပယ်ပယ်နယ်နယ်ကြီး ကိုင်ညှစ်ဆုပ်နယ်ပေးလိုက်ရာ သိမ့်ဖြူစိမ့် တကိုယ်လုံး ထိုးထိုးထွန့်ထွန့် ဖြစ်သွားသည်။ တပြိုင်တည်းမှာပဲ မာကျောသော အချောင်းကြီးက သိမ့်ဖြူစိမ့်၏ ဖင်ကြားသို့ ပုဆိုးနှင့်ထဘီခံနေသည့်ကြားက တွန်း၍ဝင်လာသည်။ “လွှတ်…….ခွေးကြီး” စူးရှအက်ကွဲသော သိမ့်ဖြူစိမ့်၏ အော်သံက တိုက်ခန်းတစ်ခုလုံး လွှမ်းခြုံသွားသည်။
အော်လည်းအော် ဖင်ကိုလည်း ရမ်းလိုက်သောကြောင့် ဖင်ကြားမှ အသားနုလေးများ၏ အတွေ့ကို ထိတွေ့နေသော လီးက ဘေးသို့ ချော်ထွက်သွားသည်။ နိုင်ဇော် ဒေါသအိုး ပေါက်ကွဲသွားသည်။ “ဒုန်း….အင့်……အင်း….”ရက်စက်လွန်းသည်ဟု ပြောရမည်ပင်။ သိမ့်ဖြူစိမ့်၏ နောက်စေ့ကို လက်နှင့်အုပ်ပြီးမျက်နှာကို စားပွဲနှင့်ကိုင်ဆောင့်လိုက်သောကြောင့် သိမ့်ဖြူစိမ့် မေ့မျောလုနီးပါး ခံစားလိုက်ရသည်။ နားထဲမှ လေတွေထွက်သွားကာ မျက်ခုံးစွန်းမှ သွေးပူပူများစီးကျလာသည်ကို ခံစားသိလိုက်ရသည်။ နိုင်ဇော် အချိန်ဆွဲနေလျှင် အန္တရာယ်များမည်ကို တွေးလိုက်မိလို့လား။ ဒါမှမဟုတ် သွေးသားတွေက တားမရအောင် ဆူပွက်လာလို့လား မသိ။ သူ့ပုဆိုးကို ဆတ်ကနဲ ချွတ်ချလိုက်သလို သိမ့်ဖြူစိမ့်၏ ထဘီကိုလဲ ဆောင့်၍ ဆွဲချွတ်ချလိုက်သည်။ ဝင်းဝါအိစက်သော သိမ့်ဖြူစိမ့်ဖင်ကြီးက နိုင်ဇော်၏ ကာမရမက်ကို ဟုန်းကနဲ တောက်လောင်စေပြီး ပြင်းပြသော ဒေါသတို့ ရောထွေးပေါင်းစပ်ကာ ကြမ်းတမ်းသန်မာလွန်းနေသည်။ ခေါင်းတစ်ခုလုံး အုံခဲပြီး မျက်ရည်စက်လက်နှင့် မှုံမှိုင်းခံစားနေရသည့်ကြားမှပင် အဝတ်မဲ့သော ဖင်ကြားတင်းတင်းကြီး နှစ်ခြမ်းကြားသို့ နွေးပူသော လီးတန်ကြီး အထိအတွေ့ကို ခံစားနေရကြောင်း အသိစိတ်က သိနေသည်။ စားပွဲပေါ် ဆန့်တင်ထားသော လက်နှစ်ဖက် ကွေးထောက်ခွင့် မရလောက်အောင် နိုင်ဇော်မှ ယောကျ်ားအားကြီးဖြင့် ဖိထားသည်။ နိုင်ဇော်၏ လီးတန်ကြီးက ထွားကြိုင်းတုတ်ခိုင်စွာ သန်မာလျှက် သံချောင်းကြီး တစ်ချောင်းပမာ ဖင်ကြားသို့ တစွပ်စွပ်တိုးဝင်နေသည်။ တမင်ညှောင့်နေသောကြောင့် ပြစ်ကနဲ ပြစ်ကနဲ အသံလေးများဖြင့် ဖင်သား နှစ်ခြမ်းကြားသို့ လီးထိပ်ကြီး တိုးဝင်သွားတိုင်း မြည်နေသည်။ သိမ့်ဖြူစိမ့် သတိရသော်လည်း မျက်လုံးကဖြင့် မဖွင့်နိုင်။ တကိုယ်လုံးလည်း လှုပ်မရဘဲ အားအင်များ နှုံးချည့်နဲ့သွားသလို ခံစားနေရသည်။ နောက်ဆုံးရှိသော အင်အားများကိုစုစည်း၍ ဖင်ကြီးကို အထက်သို့ကော့တင်ပြီး ကော့ထိုးလိုက်ကာ နိုင်ဇော်၏ ကိုယ်ကြီးကို ခါထုတ်ပစ်ရန် ကြိုးစားလိုက်သည်။ “ကဲ…..ဟာ…..အင်း…..ဟာ… ငြိမ်ငြိမ်နေစမ်း…. ကဲ…ဟာ…… ဒုန်း….အ….အား….ကျွတ်…ကျွတ်….ကျွတ်” နိုင်ဇော် လူစိတ်ပျောက်နေပြီ။ ဒုတိယအကြိမ် သိမ့်ဖြူစိမ့် နောက်စိအား ညာလက်ဝါးဖြင့် အုပ်ကိုင်ကာ မျက်နှာကို စားပွဲဖြင့် ဖိဆောင့်ပစ်လိုက်ပြန်သည်။ သိမ့်ဖြူစိမ့် နှာခေါင်းထဲ မွှန်ထူသွားသည်။ အရာရာသည် ခေတ္တမျှ အမှောင်ဖုံးသွားတော့သည်။ ဘယ်လောက် ကြာသွားသည်မသိ။ သိမ့်ဖြူစိမ့် သတိရလာတော့ မွေ့ယာပေါ် ရောက်နေသည်။ သူမ၏ ခြေနှစ်ချောင်း မိုးပေါ်သို့ထောင်နေသည်။
ခြေဖဝါးတို့က ခေါင်ရင်းဖက်သို့ လန်နေသည်။ တကိုယ်လုံးတွင် ဘာအဝတ်အစားမှ မရှိတော့ပေ။ လက်တဝါးစာမျှ ဖေါင်းတင်းမောက်ကြွနေသော ဆီးခုံကြီးအထက်မှ နီကျင်ကျင်စောက်မွှေးလေးများကိုပင် သိမ့်ဖြူစိမ့် ပြန်မြင်နေရသည်။ သိမ့်ဖြူစိမ့်၏ လက်နှစ်ဖက်က ဘေးသို့ အတောင်ပံပမာ ပျံ့ကား၍နေသည်။ ခေါင်းမှ ဆံနွယ်တို့က မျက်နှာတစ်ခြမ်းကို အုပ်၍နေသည်။ စောက်ပတ်ထဲမှ ပူကနဲ ခံစားချက်နှင့်အတူ ကိုယ်လုံးလေး ဆတ်ကနဲဖြစ်ကာ ခါးက ကုန်းကနဲ ထလိုက်သည်။ ဗြစ်ကနဲ……ဗြစ်ကနဲ ကြပ်သိပ်စွာ တိုးဝင်လာသော လီးသံကိုလည်း ကြားလိုက်ရသည်။ လေးလံသော မျက်ခွံအစုံကို အသာဟ၍ မှေးစင်းပြီး ကြည့်လိုက်မိသည်။ နိုင်ဇော်က လက်နှစ်ဖက်ကို သူမ၏ကိုယ်ဘေး တစ်ဖက်တစ်ချက်ဆီသို့ ခွပြီးထောက်ထားသည်။ သိမ့်ဖြူစိမ့်၏ ဒကောက်ခွက်နှစ်ဖက်ကို သူ့ပုခုံးပေါ်တွင် ထမ်းထားသည်။ နိုင်ဇော်၏ လီးတံ တုတ်တုတ်ခဲခဲကြီးက သိမ့်ဖြူစိမ့်၏ ပြစ်ချွဲနေသော စောက်ပတ်ထဲသို့ စိုက်နှစ်ဝင်သွားသည်ကို ငုံကြည့်ရင်း နိုင်ဇော်က လိုးနေသည်။ သိမ့်ဖြူစိမ့် သတိလစ်သွားသည်ကို အခွင့်ကောင်းယူကာ အဝတ်အစားတွေအားလုံးကို ချွတ်ပစ်ခဲ့သည်။ ဖေါင်းကားမို့မောင်နေသော စောက်ပတ်လေး ဝင်းဝင်းပပနှင့် ကြေးနီရောင် စောက်မွှေးလေးများ ခြံရံလျှက် လှပစွာ နီရဲရွှမ်းစို ခုံးထနေသည်။ သူက ကြမ်းတမ်းစွာ မဆောင့်။ ခပ်ဖြေးဖြေးလေး ဖိချလိုက် မျှင်းမျှင်းလေး ဆွဲနှုတ်လိုက် လုပ်ရင်း လီးအဝင်အထွက်ကို အသေအချာငုံ့ကြည့်ရင်း လိုးနေခြင်းဖြစ်သည်။ သိမ့်ဖြူစိမ့်က သတိလစ်ဟန် ဆောင်ရင်း လွတ်မြောက်ရန်နည်းလမ်းကို တွေးတောကြံဆနေမိသည်။ ဒါပေမဲ့… ဒါပေမဲ့ပေါ့ စောက်ပတ်နဲ့လီး ထိပြီတွေ့ပြီဆိုသည်နှင့် အသွေးအသားတို့က တားမရဆီးမရနိုင်ဖြစ်ကာ မည်သို့မှ ထိန်းချုပ်၍ မရတော့ပေ။ တဇွတ်ဇွတ် ဖြေးဖြေးချင်း နစ်သွင်းချလိုက်သော လီးဒစ်ကြီးက စောက်စေ့ငေါက်တောက်လေးကို တိုက်တိုက်ဝင်သွားတိုင်း သိမ့် တကိုယ်လုံး ရှိန်းဖိန်းကျင်တက်သွားသည်။ ထိုအခိုက် စအိုလေးကို ရှုံ့ကနဲ လုပ်လိုက်မိတာကအစ သူမကိုယ်သူမ သိနေသည်။ သိမ့်ဖင်ကြီးက မသိမသာ ဘယ်ညာယိမ်းနွဲ့ကာ ခါယမ်းလာတတ်သည်။ ဖင်ကြီးက အပေါ်ဖက်သို့လည်း ဇတ်ကနဲ ဇတ်ကနဲ တွန့်တွန့်တက်သွားတတ်သည်။ ထိုသို့ တက်သွားတိုင်း နိုင်ဇော်က ငုံ့ကြည့်ရင်း သူ့လီးကြီးကို တည့်မတ်စွာ စိုက်ချ ဝိုက်ချပြစ်လိုက်သည်။ “အင်း…..အင်း….အင့်…. ဟင်း….ဟင်း….ဟင်း…” စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသား ထူထူနှစ်ခြမ်းက ခပ်အာအာလေး ပြဲပြဲသွားအောင်ပင် လီးတန်ကြီးက အရှိန်နှင့်အဆက်မပြတ် စိုက်စိုက်ဝင်သွားနေသည်။
နိုင်ဇော် ပါးစပ်မှ ဖားဖိုကြီးလို အသက်ရှုသံတွေ မြန်လာပြီး အားရပါးရကို ဆောင့်လိုးနေပေသည်။ ဆောင့်လိုးလိုက်တိုင်း လီးတန်ကြီးနှင့် စောက်ပတ်နခမ်းသားလေးများက လိပ်လိပ်ပြီး ကပ်ပါလာတတ်သည်။ ဒါကိုပင် နိုင်ဇော် သဘောအကျကြီး ကျကာ ဆက်တိုက် မနားတမ်း ဆောင့်လိုးနေသည်။ စအိုဖက်မှ အရေပြားလေးများက လီးတန်ကြီး စိုက်စိုက်ဝင်သွားတိုင်း ရှုံ့ရှုံသွားပြီး တင်းကနဲ တင်းကနဲ ဖြစ်ဖြစ်သွားသည်။ ဖြူချွဲပြစ်ခဲသော စောက်ရည်များက စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းပတ်လည်တွင် ပြူတစ်ပြူတစ်နှင့်ဖြစ်ကာ အမြုပ်လေးများထနေသည်။ လီးတန်ကြီး၏ အရသာက ထူးခြားလွန်ကဲစွာ ကောင်းမွန်လှခြင်းကြောင့် သိမ့်၏ အသိတရားများက လွတ်လွတ်သွားနေသည်။ ထိုအခိုက် သူမ၏လက်နှစ်ဖက်က နိုင်ဇော်၏ဖင်ကြီးကို အားရပါးရကြီး ဆွဲဆွဲပြီး ဆောင့်ပြစ်လိုက်မိသည်။ နိုင်ဇော် အားရှိပါးရှိ ဖိဖိဆောင့်ချလိုက်တိုင်းလဲ ဂွေးဥကြီးက သိမ့်၏ စအိုဝလေးကို ဖတ်ကနဲ ဖတ်ကနဲ လာလာရိုက်ခတ်နေမိသည်။ ယင်းသို့ စအိုဝလေးကို ဂွေးဥကြီးက တဖတ်ဖတ် ရိုက်ဆောင့်နေခြင်းမှာလည်း အရသာရှိလှသည်။ အချက်လေးငါးဆယ်ခန့် မနားတမ်း လိုးဆောင့်ပေးနေရင်းမှ ပုခုံးပေါ်ရှိ သူမ၏ခြေထောက်တဖက်ကို ပေါင်ပေါ်သို့ ဆွဲချလိုက်သည်။ ထိုကြောင့် စောက်ပတ်က ကန့်လန့်အနေအထားသို့ ပြောင်းသွားကာ လီးတန်ကြီးက စောက်ပတ်ထဲသို့ ကန့်လန့်ဖြတ်ဖြတ်ပြီး ဆောင့်ဝင်နေသည်။ စောက်ပတ်ထဲသို့ လီးက ဒဲ့ဒိုးကြီး ကန့်လန့်ဖြတ် ဝင်နေခြင်းအတွက် လီးတန်အထက်နှင့်အောက်မှာ သန်စွမ်းသော စောက်ပတ်ညှစ်အားကို ထိထိမိမိ ရရှိသည်။ ထို့ကြောင့် စိုစွတ်ပူနွေးသော စောက်ခေါင်းထဲမှ အသားမျှင်လေးများက ဒစ်ကြီးကို လုံးထွေးစုပ်ယူထားသလို ဖြစ်နေသောကြောင့် လီးကြီးမှာ တစထက်တစ ပိုမို၍ မာကြော တောင်တင်းလာရပေသည်။ မာကြောလှသော အဖုအထစ် လီးကြီးက အားရပါးရကြီး အဆက်မပြတ် လိုးသွင်းလိုက် ထုတ်လိုက်ဖြင့် လိုးနေခြင်းကြောင့် သိမ့် စောက်ပတ်ကြီးမှာ ပေါက်ကွဲလုမတတ် တင်းမာဖေါင်းကြွလာပြီး လီးတန်ကြီး ကျွတ်ထွက် လွတ်ထွက်သွားမှာကို စိုးရိမ်သည့်အလား တင်းတင်းကြီး ညှစ်ထားရင်း သိမ့် ခါးလေးကို ပင့်ပင့်ပြီးကော့ဆောင့်ပေးလိုက်မိသည်။ “အင့်……အင်…….အား …..အင်း……အင့်” သိမ့် နှုတ်ဖျားမှ မချိမဆန့်လေး ညီးတွားရင်း နိုင်ဇော်၏ ခါးကိုတစ်ခါ ကျောကိုတလှည့် မချိတင်ကဲ ဆွဲဆွဲဆောင့်ကာ ကော့ထိုးပစ်လိုက်မိသည်။
နိုင်ဇော်၏ လီးတန်ကြီးမှာ တင်းကနဲ တင်းကနဲ အစွမ်းကုန် မာတောင်သွားပြီး အဆုံးထိ ထိုးဖိကာ သုတ်ရည်များကို သိမ့်၏ စောက်ခေါင်း ကျဉ်းကျဉ်းလေးထဲသို့ တပြွတ်ပြွတ် ပန်းသွင်းလိုက်တော့သည်။ သည်အခိုက် သိမ့်ခမျာ မတရား အလုပ်ခံနေရတာကို မေ့ပျောက်သွားသည်။ အကြောအပြိုင်းပြိုင်း ဖုထစ်လျှက် မာတောင်နေသော လီးတန်ကြီး အရသာနောက်သို့ တထပ်တည်းလိုက်ပါရင်း ဖင်ကြီးကို ဘယ်ညာယိမ်းနွဲ့ ခါရမ်းပေးနေမိတော့သည်။ လီးတန်ကြီးက စောက်ခေါင်းထဲသို့ တဆုံးထိုးစိုက်ကာ ပူနွေးသော သုတ်ရည်များက ပူကနဲ ပူကနဲ ပန်းဝင်လာသည်နှင့် သိမ့်တကိုယ်လုံး သွက်သွက်ခါလောက်အောင် တဆတ်ဆတ် တုန်သွားရလေသည်။ လီးထိပ်က စောက်ခေါင်းအတွင်း သားအိမ်ခေါင်းကို ထိုးစိုက်တေ့ပြီး သုတ်ရည်များ ပန်းထဲ့လိုက်သည်နှင့် သိမ့်၏ စောက်ရည်တို့ကလည်း ရှီးကနဲ ဒလကြမ်း ပန်းထွက်ကုန်လေတော့သည်။ “အား……ရှီးးး အင်း…..အင်း…..အား….အ….အ”ခပ်တိုးတိုး ကြိတ်အော်လိုက်သော သိမ့်၏အသံလေးက အရသာကြီးစွာဖြင့် ကျေကျေနပ်နပ်ကြီး အော်မြည်သံမှန်း သိသာလှသည်။ အရည်များ ရွှဲအိုင်ပြည့်လျှံ၍ နေသော်လည်း လီးကြီးကို စောက်ခေါင်းထဲမှ မချွတ်သေးဘဲ ခပ်ဆတ်ဆတ်လေး ညှောင့်၍ လိုးပေးနေသည်။ ထို့အပြင် သိမ့်၏ ဝတ်လစ်စလစ် ကိုယ်လုံးလေးမှ နို့လေးနှစ်လုံးကို ပယ်ပယ်နယ်နယ်ကြီး ဆွဲကိုင်ဖြစ်ညှစ်လိုက်ခြင်းကြောင့် စောက်ပတ်နှစ်ခြမ်းမှာ တင်းကနဲ တင်းကနဲ ညှစ်လိုက်မိသည်။ ဒါကြောင့် အရသာတွေ့သွားသော လီးကြီးက တင်းကနဲ တင်းကနဲ ဖြစ်ဖြစ်သွားကာ ပြီးသွား၍ အတန်ငယ်ပျော့နေရာမှ တဖြေးဖြေးချင်း ပြန်၍ မာတင်းလာသည်။ သိမ့်ဖြူစိမ့်အပေါ် နိုင်ဇော်၏ကာမမီးက တောက်လောင်နေဆဲဖြစ်သည်။ လီးကို စောက်ပတ်ထဲမှ မချွတ်ချင်လောက်အောင် လိုးချင်နေသည်။ ထို့ကြောင့် သူ့ပုခုံးထက်တွင် တင်လျှက် တချောင်းတည်းကျန်နေသော သူမ၏ခြေထောက်တဖက်ကို မ၍ သူ့ရှေ့မှကျော်ကာ ဆွဲလှဲ၍ စိမ့်ကို အရုပ်လေးတစ်ရုပ်လို မှောက်ချလိုက်သည်။ “အ….အင်း…အီး…..ကျွတ်….ကျွတ်” လီးကြီးက အပေါက်ကျဉ်းကျဉ်းလေးထဲတွင် တပတ်လည်၍ သွားသည်။ မှောက်လျက်သားဖြစ်သွားသော သိမ့်ဖြူစိမ့်၏ ခါးလေးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဆွဲပြီး မတင်လိုက်သောအခါ သိမ့်ဖြူစိမ့်သည် ဖင်ဗူးတောင်း ထောင်ထားသော အနေအထားသို့ ပြောင်းသွားသည်။ သိမ့်က ပါးပြင်သို့ စိုစွတ်၍ ကျလာသော မျက်ရည်များကို လက်ဖမိုးလေးတဖက်ဖြင့် သုတ်ပစ်လိုက်သည်။
ခပ်စိပ်စိပ် ထောက်ထားသော ပေါင်နှစ်ဖက်ကို သိန်းဇော်က ဖြဲကားရန်ပြင်လိုက်စဉ် သိမ့်က အစွမ်းကုန်ပြဲအောင် ဖြဲကားပေးလိုက်သည်။ “သိမ့်……ကိုယ့်ကို…..စိတ်ဆိုးနေတုန်းပဲလား….ဟင်” သိမ့်ဆီမှ ဘာသံမှ မကြား။ တိတ်နေသည်။ နိုင်ဇော် ထပ်၍မေးသည်။ “ကိုယ် မေးနေတယ်လေ သိမ့်…… ကိုယ့်ကို မုန်းတုန်းပဲလားလို့” “ရှင် စကားမများနဲ့….. ရှင်လုပ်ချင်တိုင်း လုပ်နေပြီးတော့” နိုင်ဇော် ပြုံးလိုက်မိသည်။ သိမ့် ရင်ထဲက သူ့ကိုမချစ်သည့်တိုင် သိမ့်၏ လှပသောခန္ဓာကိုယ်လေးက သူ့ကိုချစ်နေပြီဆိုတာကိုတော့ သူအတတ်သိလိုက်သည်။ လီးအဖျားလောက် ဝင်နေသော စောက်ပတ်ထဲသို့ လက်ညှိုးကို ထပ်ပြီးထိုးထဲ့ကာ ကလိလိုက်သည်။ “အို…..အ…..လား…လား…..ဟင်း”ခပ်နိမ့်နိမ့်ဖြစ်နေသော ဖင်ဖွေးဖွေးဥဥကြီးက ယောင်ယမ်းပြီး ဆတ်ကနဲ ထောင်သွားသည်။ ထိုအခါ ဖင်က ထောင်သွားသဖြင့် စောက်ပတ်ကြီးက အနောက်သို့ ပြူးကာ ဖေါင်းတင်းထွက်လာသည်။ အားရစရာကြီးဖြစ်နေသော စောက်ပတ်ကြီးထဲသို့ လီးကြီးကို စိုက်၍လိုးချလိုက်လေသည်။ သိမ့်မှာ ပါးစပ်လေးဟသွားပြီး မျက်တောင်လေးများ စင်းကျသွားသည်။ ဖင်ကြီးတစ်ခုလုံးလည်း ဆတ်ဆတ်တုန်ကာ ကြက်သီးဖုလေးတွေ သိသိသာသာထသွားသည်။ “သိမ့်…..ခံလို့ ကောင်းလား…ဟင်” “သိဘူး” သိမ့် နှုတ်ခမ်းကို ပြတ်လုမတတ် ကိုက်ထားသည်။ “ဗြစ်….ဗြစ်…ဒုတ်….ဒုတ်… အား……အား…..အား” ဆောင့်လိုးလိုက်ရင်း လက်ကိုအောက်သို့လျို၍ နို့နှစ်လုံးကို ဆွဲကိုင်ကာ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို လက်ညှိုးလက်မတို့ဖြင့် ဖိညှပ်ပစ်လိုက်သည်။ ထို့ကြောင့် စောက်ခေါင်းထဲ တင်းတင်းကြီး စိုက်ဝင်နေသော လီးကြီးကို စောက်ပတ်နှစ်ခြမ်းက ဆွဲညှစ်လိုက်ရင်း ဖင်ကြီးကို နောက်သို့ တွန်းဆောင့်ပစ်လိုက်မိသည်။ “ဗြစ်….စွတ်…စွတ်…… အင့်…..အင်း…..အင်း….” “သိမ့်…..ကောင်းလားဟင်” “ကျွတ်… ကောင်းပါတယ်ဆို”ဟုဆိုလိုက်သော သိမ့်၏ အမှတ်တမဲ့ ထွက်သွားသော လေသံလေးက နိုင်ဇော်၏ ရင်ကို ဆွဲလှုပ်လိုက်ပါတော့သည်။….ပြီး
Zawgyi
“လန်းတယ်နော် အကိုကြီး… အောင်မျိုးဟန်စကားကြောင့် နိုင်ဇော် လှမ်းကြည့်မိသည်။ နုနုငယ်ငယ် ကောင်မလေးတစ်ယောက် အသက်က ၂၀ ကျော်ပုံမရ။ အသားလေးတွေက ရွှေရောင်ဝင်းနေသည်။ ဝတ်ထားသော ထဘီစကတ်က သူမ၏ကိုယ်အားတင်းကြပ်စွာ စည်းနှောင်ထားသဖြင့် ဖွံ့ထွားသော တင်သားအစုံက အလုံးလိုက်ကားအယ်ပေါ်လွင်နေသည်။ အောက်ပိုင်းနှင့် ညီမျှသော ခန္ဒာကိုယ်အပေါ်ပိုင်းကလည်းဖွံ့ထွားမှုမှာ အောက်ပိုင်းနှင့်ညီမျှရုံမျှမက လည်ဟိုက်အင်္ကျီကြောင့် အိ၍တင်းနေသောအသားဝင်းဝင်းလေးများကို ရိုးတိုးရိတ်တိတ် လှမ်းမြင်လိုက်ရသေးသည်။ တမင်ဖြောင့်ထားပုံရသော အချောင်းလိုက်ကျနေသည့် ဆံပင်လေးတွေက ကျောဖက်လက်ပြင်တဝိုက်တွင် ဝဲနေသည်။ ပေါ်လွင်သော နှာတံလေး၏ထိပ်က ခပ်ချွန်ချွန်လေးနှင့် နှုတ်ခမ်းလုံးလုံးလေးများက မျက်ဆံကြီးကြီးဖြင့် ကော့ညွှတ်ထူထဲသော မျက်တောင်ကြီးများ ဝန်းရံကာ စွဲမက်စရာ ကောင်းလှသည်။ ကောင်မလေးက သူတို့ထိုင်နေရာဖက်သို့ တချက်လှည့်၍ မျက်လုံးလေးဝှေ့ကာ ပြုံးယောင်လေး တချက်သန်းပေးသွားသည်။ သူတို့ထိုင်နေတာက ၉၃လမ်းထိပ် ရွှေကံကော်လက်ဘက်ရည်ဆိုင် လမ်းမဘက် အစွန်ဆုံး စားပွဲတွင်ဖြစ်သည်။ “အကိုကြီး နဲ့ သိလား” “အင်း……သိတယ်…” “ပြောပြပါအုံး…..အကိုကြီးရ….သူ့အကြောင်းတွေ ကျနော် စိတ်ဝင်စားလို့ပါ” မင်းတို့ လူငယ်တွေ တော်တော်ခက်တာဘဲ လှတာလေးမြင်ရင် သဘောကျကြတာဘဲ” အသက်က ၄၀ နီးပါးသာရှိသော်လည်း သူ့အသက်ထက် အများကြီးရင့်သော အဖိုးကြီးလေသံနှင့် နိုင်ဇော်က ပြောလိုက်သည်။ “ဟာ…..အကိုကြီးကလဲ… ဒါကတော့ဗျာ” နိုင်ဇော်က ကောင်မလေး သွားရာလမ်းဖက်ကို ကျော်ပြီးကြည့်လိုက်သည်။ ကောင်မလေးကိုတော့ မတွေ့ရတော့။ ကြိတ်ကြိတ်တိုး သွားလာနေသောလူတွေကြားမှာ ပျောက်ကွယ်သွားပြီဖြစ်သည်။ “ပြောပါအုံး… အကိုကြီးရ” အောင်မျိုးဟန် ဖင်နေရာ ပြင်ထိုင်ရင်း မျှော်လင့်တကြီးမေးသည်။ “ဘာကိုလဲ” “စာစောက ကောင်မလေး အကြောင်းကိုပေါ့” နိုင်ဇော် ပြောမပြချင်ကြောင်း အကဲခတ်မိပေမဲ့လည်း သိချင်စိတ်က ပြင်းထန်နေလေတော့ အားမနာနိုင်။
အောင်မျိုးဟန် အတင်းမေးမိသည်။ နိုင်ဇော် စိတ်ပျက်သော မျက်နှာပေးဖြင့် ခေါင်းကိုခါယမ်းရင်း ဗူးထဲမှ စီးကရက်တစ်လိပ်ကို ထုတ်၍ နှုတ်ခမ်းတွင်တေ့ကာ မီးညှိလိုက်သည်။ ဈေးကိုင်လိုက်တာ…. ဒါကြောင့် လူပျိုကြီးဖြစ်နေတာ” အောင်မျိုးဟန် စိတ်မရှည်နိုင်သည့်အဆုံး သူ့ကို အပြစ်ဆိုသည်။ “ဟ…ကောင်ရ….. ငါမယူချင်လို့ပါကွ….မင်းဘာသိလဲ….. လူပျိုကြီးဖြစ်ရတာ အကြောင်းနှစ်ချက်ရှိတယ်ကွ…. သိပ်ပြီး ထုံအလွန်းရင်လည်း လူပျိုကြီးဖြစ်တတ်တယ်… နောက်တစ်ချက်က သိပ်ပြီးလည်ရင်လည်း လူပျိုကြီးဖြစ်တတ်တယ်ကွ” စကားအဆုံးတော့ နိုင်ဇော်က အောင်မျိုးဟန် မျက်နှာကို တစ်ချက် အကဲခတ်လိုက်သည်။ စောစောကလို တက်ကြွရွှင်လန်းတာမျိုး မရှိတော့ဘဲ အလိုမကျသော မျက်နှာပေးနှင့် သုန်မှုန်၍နေသည်။ “ကဲပါ… မင်းသိပ်ပြီးသိချင်နေရင် ငါပြောပြပါ့မယ်…. သူ့နာမည်က သိမ့်တဲ့… နေတာက ၈၇ လမ်းထဲမှာ…. ငါသိတာက အဲလောက်ဘဲ” “အင်း…..ဒီလောက်သိရလဲ…..မဆိုးပါဘူး” “သူ့နာမည်က အဲဒီ…သိမ့် ဆိုတာ တလုံးထဲဘဲလား” “မဟုတ်ဘူး…….နာမည်အပြည့်အစုံက သိမ့်ဖြူစိမ့်” “၈၇ လမ်းထဲမှာဆိုတော့ မမအိ သူ့ကို သိရင်သိမှာ ကျန်တာတွေ မမအိကိုဘဲ ဆက်မေးတော့မယ်” “ဟ့ကောင်……မင်း ….အိအိကို မေးရင်မေး ဒါပေမဲ့ ငါပြောတာ မပြည့်စုံလို့ ဆိုတာမျိုးတော့ ထည့်မပြောနဲ့” “ဘာကိုပြောတာလဲ…. ကျွန်တော် သဘောမပေါက်ဘူး“ “မင်းမေးချင်မေး… ငါ့နာမည် မပါစေနဲ့လို့ ပြောတာကွ… ရှင်းလား” “ဟဲ…ဟဲ” အောင်မျိုးဟန် ဘာအဓိပ္ပါယ် ပေါက်သွားသည်မသိ သူ့ကို တချက်ကြည့်ကာ ပြုံးယောင်သန်းသွားပြီး တဟဲဟဲ ရီသည်။ “ကဲ…သွားမယ်ကွာ… အလုပ်ရှိသေးတယ်” ပြောပြီး ငွေရှင်းကာ နှစ်ယောက်စလုံး လမ်းခွဲ၍ ပြန်ခဲ့ကြသည်။ အောင်မျိုးဟန်က လမ်း၉၀ထဲတွင် နေသည်။ နိုင်ဇော်က ၉၂လမ်းထဲတွင် နေသည်။ သူတို့နှစ်ယောက် လက်ဘက်ရည်ဆိုင်တွင် မကြာခဏဆုံတတ်ပြီး တစ်ရပ်ကွက်ထဲ နေသူများဖြစ်သည့်အလျောက် ရင်းနှီးနေခဲ့တာ ကြာပြီဖြစ်သည်။ အောင်မျိုးဟန်အသက်က အခုမှ ၂၀ ကျော်ရုံသာ ရှိသေးသည်။ နိုင်ဇော်အနေနှင့် ကြည့်လျှင်တော့ မနူးမနပ်လေးပေါ့။
ဒါမျိုးလေးတွေက ပြောရဆိုရခက်တာ သိပြီးသား ဒါပေမဲ့ နိုင်ဇော်က ဒါမျိုးတွေ ရိုးနေပြီဟု တွေးရင်း ပြုံးလိုက်မိသည်။ ဒီနေ့ ရုံးပိတ်ရက်လည်းဖြစ် အိနှင့် မတွေ့ရတာလဲ ကြာပြီဖြစ်၍ လက်ဘက်ရည်ဆိုင်သို့ မဝင်တော့ဘဲ နိုင်ဇော် ၈၇လမ်းဘက် ထွက်လာမိသည်။ ထိုင်နေကျ ရွှေကံကော်ဆိုင်ရှေ့ ရောက်တော့ လှည့်ကြည့်မိသည်။ အောင်မျိုးဟန်ကို မတွေ့ရ။ ဒီကောင်လေး ပျောက်နေတာ သုံးလေးရက်ရှိပြီ။ ၈၇လမ်း ‘အိ’ နေတဲ့တိုက်ကို ရောက်တော့ ‘အိ’ နေတာက ဒုတိယထပ်တွင်။ လှေခါးကို တက်မည်အလုပ် လှေခါးဘေး မြေညီထပ်အခန်းက ဖွင့်ထားလေတော့ သူလှည့်ကြည့်မိသည်။ “ဦး… မမအိဆီ သွားမလို့လား” တံခါးဝသို့ ထွက်၍ပြောလိုက်သော သိမ့်ဖြူစိမ့်အား နိုင်ဇော် အားမနာတမ်း ကြည့်မိသည်။ ”အေး…..ဟုတ်တယ်” ကောင်မလေး ပြုံးလိုက်သည်။ ညာဖက်ပါးတစ်ဖက်ထဲတွင် ရှိသော ပါးချိုင့်လေးက ချစ်စရာကောင်းလှသည်။ “မမအိ…..စောစောကတင် ထွက်သွားတယ်… သူတို့ဘဏ်မှာ အလုပ်များနေလို့ ဒီနေ့ အိုဗာတိုင်ဆင်းရမယ်လို့ ပြောတယ်…… လာဝင် ထိုင်အုံးလေ ….ဦး” နိုင်ဇော် ဖိနပ်ချွတ်ကာ တိုက်ခန်းထဲ ဝင်လိုက်သည်။ “ခဏ ထိုင်အုံးနော်…..ဦး” ကောင်မလေး နောက်ဖေးဘက် ပြေးဝင်သွားသည်။ အိမ်နေရင်း ဝတ်ထားသော ထဘီလေးအောက်တွင် တင်းရင်းစွင့်ကားနေသော တင်ပါးဆုံနှစ်ခုက နိုင်ဇော်ကို ညို့ငင်သွားသည်။ နိုင်ဇော် ကုလားထိုင်တစ်လုံးတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ ဗိုက်ထဲက နဲနဲဆာလာသည်။ ခါတိုင်း အိဆီရောက်လျှင် အိက အသုတ်ထွက်ဝယ်ပြီး နှစ်ယောက်သား အတူစားနေကြ။ ဒီနေ့တော့ အိက အိုဗာတိုင်ဆင်းရသည်။ ပြန်မှဘဲ လက်ဘက်ရည်ဆိုင် ဝင်တော့မည်ဟု တွေးလိုက်မိသည်။ နိုင်ဇော် ကောင်မလေးဝင်သွားရာ အိမ်နောက်ဖက်သို့ တချက်ငဲ့ကြည့်မိ၏။ ကောင်မလေးကို မတွေ့ရပေ။ ဒီလိုဘဲ နိုင်ဇော် ‘အိ’ထံလာခိုက် သိမ့််ဖြူစိမ့်တို့ အခန်းသို့ မကြာခဏဝင်၍ လည်မိတတ်သည် ရင်းနှီးနေခဲ့တာကြာပြီ ဖြစ်သည်။ “ဦး…. ဒီမှာ ကော်ဖီ သောက်အုံး” သိမ့် အနားရောက်လာပြီး ကော်ဖီပန်းကန်နှင့် လှီးထားသော ကိတ်မုန့်များ ထည့်ထားသည့် ပန်းကန်တစ်ချပ်ကို ချပေးသည်။
ကောင်မလေးက သူ့ရှေ့မှ ကုလားထိုင်တွင်ဝင်၍ ထိုင်သည်။ အိမ်နေရင်းဝတ်ထားသော ခရမ်းရောင်ပြောင် ထဘီလေးနှင့် ဖြူဖွေးသော အသားရောင်လေးကို နောက်ခံပြုကာ သိမ့်ဖြူစိမ့် လှချင်တိုင်း လှနေသည်။ နိုင်ဇော် တချက်ပြုံးလိုက်ပြီး ကော်ဖီကို တငုံငုံ၍ ကိတ်မုန့်တချပ်ကို လှမ်းယူလိုက်သည်။ “ဦးကို မေးမလို့” “မေးလေ” “ဦးနဲ့ လက်ဘက်ရည်ဆိုင်မှာ တွေ့တွေ့နေရတဲ့ တယောက်က ဘယ်ကလဲဟင်” နိုင်ဇော် မျက်ခုံးတစ်ချက် မြင့်တက်သွားပြီး “လမ်း ၉၀မှာ နေတယ်…… သူ့နာမည်က အောင်မျိုးဟန်တဲ့… အလုပ်လက်မဲ့ ၁၀တန်းကျပေါ့” စကားဆုံးတော့ ကော်ဖီတငုံ ထပ်၍ သောက်လိုက်သည်။ “ဘာဖြစ်လို့လဲ… သိမ့်” “ဟို….ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူး…..ကြုံလို့ မေးကြည့်တာပါ” “သိမ့် တစ်ယောက်ထဲလား….. အမကြီးရော” အန်တီက ၁၂၃ လမ်းဘက်သွားတယ်” သိမ့်ဖြူစိမ့်တို့ တူဝရီးနှစ်ယောက်ထဲ နေသည်ကို သိပြီးသား။ “ကဲ…..စားလို့သောက်လို့လဲ ပြီးပြီ… ကျေးဇူးဘဲနော်…..ပြန်လိုက်အုံးမယ်… ညီမ” “ဟုတ်ကဲ့ပါ” သူထွက်လာတော့ ကောင်မလေး တံခါးထပိတ်သည်။ အပြန်လမ်းတစ်လျှောက် ‘အိ’ ၏အလှနှင့် သိမ့်၏အလှကို နှိုင်းယှဉ်ပြီး တွေးမိနေသည်။ ‘အိ’၏အလှက ရင့်ကျက်တည်ငြိမ်သောအလှ။ ရင်ထဲအေးသည်။ သိမ့်၏အလှက ရင်ထဲ ဘလောင်ဆူပြီး လာရလောက်အောင် ပူသောအလှ သိမ့်နှင့်တွေ့ပြီးတိုင်း သူ့အာရုံထဲမှာ ‘အိ’ကအလိုအလျောက် ပျောက်ကွယ်သွားတတ်သည်။ ဒီရက်ထဲမှာ အလုပ်တွေကျနေ၍ နိုင်ဇော် မအား။ မဂ္ဂဇင်း မျက်နှာဖုံးလုံးချင်း မျက်နှာဖုံး ပန်းချီတွေက အတော်လေးကျနေသည်။ အိမ်ပြန်ရောက်ပြီး အလုပ်လုပ်နေသော်လည်း စိတ်ကမပါချင်။ သိမ့်ဖြူစိမ့် အောင်မျိုးဟန် အကြောင်းကို မေးလိုက်သည့် ကိစ္စက သူ့အာရုံကို နှောက်ယှက်နေသည် မဟုတ်ပါလား။ “ဒေါက်……ဒေါက်…….ဒေါက်” တံခါးခေါက်သံကြောင့် နိုင်ဇော် မထချင်ထချင်ဖြင့် တံခါးထဖွင့်ပေးလိုက်သည်။ “ဟင်….သိမ့် ပါလား…. ဘာကိစ္စရှိလို့လဲ” “ဟုတ်တယ် ဦး…. လာ အထဲဝင် ထိုင်လေ” နိုင်ဇော် တိုက်ခန်းတံခါး ပြန်ပိတ်ခိုက် သိမ့်ဖြူစိမ့် အခန်းထဲကို ကြည့်မိသည်။ စားပွဲပေါ်တွင် ရွိုင်ရယ် ဝီစကီပုလင်းက ထောင်လျှက်သား။ ဘေးတွင် ဖန်ခွက်တစ်ခွက်နှင့် အသားကင် ပန်းကန်တစ်ချပ်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။
သိမ့်ဖြူစိမ့် နှုတ်ခမ်းတွန့်လိုက်သည်။ “ထိုင်လေ…..စိမ့်” “ဟုတ်ကဲ့ပါ” နှစ်ယောက်စလုံး ပြိုင်တူထိုင်မိသည်။ ဖန်ခွက်ထဲမှ လက်နှစ်လုံးလောက်ကျန်သော ဝီစကီကို ကောက်မော့လိုက်ပြီး အသားကင်တစ်ဖက်ကို ကောက်ဝါးလိုက်သည်။ သိမ့်ဖြူစိမ့်က သူ့ကို မျက်နှာလေးတည်တည်ဖြင့် ကြည့်နေသည်။ “ကဲ…မလာစဖူး အလာထူး… ဆိုစမ်းပါအုံး” “အော်…..ဟုတ်ကဲ့……..ဦးကို မေးစရာလေးရှိလို့” သိမ့်ဖြူစိမ့်၏ လေသံက အရင်ကနဲ့မတူဘဲ မာဆတ်ဆတ်ဖြစ်နေသည်ကို ခေါင်းထဲမှာ ရီဝေနေသည့်ကြားက နိုင်ဇော် သတိထားလိုက်မိသည်။ “မေးပါဗျာ” “ဦးက ကျမကို ဘာဖြစ်လို့ ပူစီလေးလို့…. ပြောရတာလဲ ဟင်” သိမ့်ဖြူစိမ့် ဒဲ့ကြီးပြောလိုက်တာက နိုင်ဇော်၏ ရင်ထဲကို ဒိန်းကနဲ လာမှန်သည်။ သူအံသြသော အမူအယာနှင့် မျက်လုံးကြီးပြူးပြီး သိမ့်ဖြူစိမ့်ကို ကြည့်နေမိသည်။ “ဦး… အောင်မျိုးဟန်ကို ပြီးခဲ့တဲ့ ၂ရက်လောက်က ပြောလိုက်တာလေ” ဒီကောင်မလေးက ပူစီလေးပါကွာ ဆိုတာလေ…ငြင်းချင်သေးလို့လား” နိုင်ဇော် ပူလာသော လည်ချောင်းတွေကို စားပွဲပေါ်ရှိ မတ်ခွက်ထဲမှ ရေတကျိုက်သောက်၍ ဂလု ဆိုပြီး အတင်းမော့ချလိုက်သည်။ “ဟုတ်တယ်…ကို ပြောမိတယ်” “ကျမတို့နဲ့ ဦး….သိတာခင်တာကြာပြီဘဲ…. ဘာဖြစ်လို့ အဲလိုပြောရတာလဲ ကျမ ကောင်းကောင်းမွန်မွန်ဆိုတာ……ဦး လဲသိသားနဲ့” နိုင်ဇော် အရက်ကို လက်နှစ်လုံးလောက် ဖန်ခွက်ထဲ ငှဲ့လိုက်ပြီး ရေလက်နှစ်လုံးလောက် ထပ်ရောကာ တဘရိတ်ထဲ မော့ချလိုက်သည်။ ပြီးတော့ အသားကင်တဖတ်ကို ကောက်ဝါးပြီး သိမ့်ဖြူစိမ့်ကို ရီဝေစွာ ကြည့်လိုက်သည်။ “ပြောပါအုံး…..ဘာဖြစ်လို့ အဲလို ပြောရတာလဲ” “ကို… မဖြေချင်ဘူး” “မပြောလို့မရဘူး…. ကျမသိပ်သိချင်တယ်…. ရှင့်စကားက ကျမကို အရမ်းနစ်နာသွားတာ… ကဲ…ပြောပါအုံး” “ကဲ… မင်းသိချင်နေလဲ ပြောရတာပေါ” ဒီမျှနှင့် စကားရပ်သွားပြီး နိုင်ဇော်က ခါးဆန့်၍ ပြင်ထိုင်လိုက်သည်။ “ပြောလေ……ကျမနားထောင်နေတယ်” နီရဲ၍ ခက်ထန်နေသော သူမ၏မျက်နှာဆီမှ အကြည့်ကို ခွာလိုက်သည်။ “ချစ်မိလို့ပေါ့… သိမ့်ရယ်” တိုးတိုးလေး တစ်လုံးချင်းပြောလိုက်သော နိုင်ဇော်၏ အသံက သိမ့်ဖြူစိမ့် နားထဲမှာ ဟိန်းထွက်၍ ပူဆင်းသွားသည်။
“ဘာ… ဘယ်လို” “ဦး… မင်းကို” “ဦး… တော်ပြီ…ဆက်မပြောနဲ့… ဖအေနဲ့ သမီးလောက်ရှိတဲ့ ဟာကိုများ “ဟား…..ဟား…ဟား” နိုင်ဇော် ခွက်ထိုးခွက်လန် ရီလိုက်တော့ ကောင်မလေး ကြောင်သွားသည်။ ဒီလူကြီး ရေချိန်ကိုက်နေပြီလား။ ရေချိန်ကိုက်ရုံမျှမက ကျော်နေပြီ။ ဝိုင်းသိမ်းတောမည့်ဆဲဆဲ သူမရောက်လာပြီး သူ့ပြစ်ချက်ကို ထိုးဆွလိုက်သည့်အတွက် နိုင်ဇော် ထပ်ဆင့်၍ သောက်လိုက်မိသည်။ သူ့ကို ကြောင်ကြည့်နေသော မျက်လုံးကို မျက်လွှာချလိုက်ပြီး ဆို့နစ်ကြေကွဲသောပုံစံဖြင့် နဖူးပေါ်ဝဲကျနေသော ဆံပင်လေးများကို သပ်တင်လိုက်သည်။ “ရှင်… မရှက်ဘူးလား” “ဘာကိုလဲ…သိမ့်” “ရှင့်…..အရွယ်ကြီးနဲ့” “ဟား…ဟား….ဟား” နိုင်ဇော် ဒုတိယအကြိမ်မြောက် ရီလိုက်ပြန်သည်။ အရက်နံ့က လွင့်ပျံ၍နေသည်။ “မင်း…ကိုယ့်ကို…..မုန်းသွားပြီလား…. သိမ့်” ရှေ့သို့ တိုး၍ မျက်နှာချင်း ထိလုမတတ် ပြောလိုက်သောစကား။ သိမ့်ဖြူစိမ့် ဘာစကားမှ ပြန်မပြောဖြစ်။ အသားလေးတွေ တုန်နေသည်။ ဘာမပြော ညာမပြောနှင့် နိုင်ဇော်က သူမ၏ပုခုံးသား တင်းတင်းကျစ်ကျစ်လေးကို ဆွဲယူကာ ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းလိုက်သည်။ “ဟင်…….အို……ရှင်……ရှင်……..ဒါ…ဒါ…..ဘာလုပ်တာလဲ” သိမ့်ဖြူစိမ့် ဖြတ်လတ်စွာ နိုင်ဇော်၏ လက်များကို ရိုက်ထုတ်လိုက်သည်။ လက်လွတ်သွားပေမဲ့ နိုင်ဇော်မျက်နှာက ဖြတ်ကနဲ ရှေ့သို့တိုးပြီး နမ်းလိုက်သည်။ ချက်ခြင်း မျက်နှာလွှဲလိုက်သဖြင့် ပါးကို မနမ်းမိသော်လည်း နထင်စပ်ကို နမ်းလိုက်မိသည်။ မျက်နှာလေးတစ်ဝိုက် သွေးများ ရှိန်းကနဲ ခံစားလိုက်ရသည်။ “ရှင်… လူယုတ်မာ” ချက်ခြင်း ဒေါသသွေးတို့က ဆူဝေလာသည်။ ပြောလဲပြော နောက်သို့လည်း တလှမ်းဆုတ်လိုက်သော သိမ့်ဖြူစိမ့်အား နိုင်ဇော် အားဖြင့် လက်တဖက်ကို လှမ်း၍ဆွဲလိုက်သည်။ သူ့ဖက်သို့ ငိုက်၍ပါလာသော သိမ့်ဖြူစိမ့်က စားပွဲပေါ်ရှိ ရွိုင်ရယ်ဝီစကီပုလင်းကို လှမ်း၍ဆွဲလိုက်ပြီး တပါတည်း နိုင်ဇော်၏ခေါင်းကို ရိုက်ချလိုက်သည်။ နိုင်ဇော် ခေါင်းကို ဖျတ်ကနဲ ငုံ့ပေးလိုက်ပြီး အားလွန်သွားသော သိမ့်ဖြူစိမ့်၏လက်မှ တတောင်ဆစ်ကို သူ့လက်ဖနောင့်နှင့် တွန်းပေးလိုက်သည်။ အားနှင့်ရိုက်သော ရိုက်ချက်က အားလွန်ကာ အရှိန်နှင့်ယိုင်သွားစဉ် ထပ်မံ အတွန်းခံလိုက်ရသောကြောင့် နိုင်ဇော်၏ ရင်ခွင်ထဲသို့ ကျောလေးမှီပြီး လဲကျသွားသည်။ “ခွမ်း…..ချလွမ်း” လက်ထဲမှ အရက်ပုလင်းက စားပွဲစွန်းနှင့် တိုက်မိသွားပြီး ကွဲသွားလို့ သိမ့်ဖြူစိမ့်က လက်မှ လွှတ်ချလိုက်သည်။ “လွှတ်….လွှတ်….လွှတ်စမ်းပါ…..ခွေးကြီး” “ဟင်…….နင်……နင်…..ငါ့ကို” နိုင်ဇော်၏ လှိုင်းထနေသော ရာဂစိတ်ထဲသို့ ဒေါသစိတ်က ရောပြွန်းသွားသည်။
သူ့ရင်ခွင်ထဲသို့ ကျောမှီကျလာသော သိမ့်ဖြူစိမ့်၏ လည်ဂုတ်လေးကို ရှေ့သို့ ဖိ၍တွန်းကာ စားပွဲပေါ်သို့ မှောက်ချလိုက်သည်။ “ဒုန်း……အမလေး” နဖူးနှင့်စားပွဲ မိတ်ဆက်သွားသဖြင့် ခေါင်းထဲ မိုက်ကနဲဖြစ်သွားပြီး မှိတ်လိုက်ရသော မျက်လုံးနှစ်လုံးကို ချက်ခြင်းပြန်၍ ဖွင့်လိုက်သည်။ “တိရိစ္ဆာန်ကြီး…. မယုတ်မာနဲ့…လွှတ်….ဖယ်…ဖယ်….စမ်း….ဟား…ဟား…ဟား….လွှတ်မယ်…လွှတ်မယ်….စိတ်ချ….ငါ့ရဲ့ သွေးသားတွေကို မင်းရဲ့ကိုယ်ထဲကို လွှတ်ပေးမယ်…..စိတ်သာချ” “ရှင်…..ရှင်……နော်” သိမ့်ဖြူစိမ့် နှုတ်မှ ဤမျှသာ ထွက်လာနိုင်ပြီး မေးကြောလေးများ ထောင်အောင် အံကြိတ်လိုက်ကာ မျက်ရည်တွေ တပေါက်ပေါက် ကျလာသည်။ အရက်ရေချိန်လွန်နေသော နိုင်ဇော် ရာဂစိတ်နှင့် ဒေါသစိတ်တို့ စွတ်ဖက်လာသောအခါ စိတ်ထဲမှ အတားအဆီးမရှိတော့။ လူရောစိတ်ပါ လွတ်နေသည်။ နိုင်ဇော်က စသိမ့်ဖြူစိမ့်ခါးကို ဒူနှင့်ဖိထောက်ထားရင်း စားပွဲပေါ်တွင် မှောက်ရက်ဖြစ်နေသော သိမ့်ဖြူစိမ့်၏ ဂျိုင်းအောက်မှ လက်ကိုလျှိုနှိုက်ကာ လုံးကျစ်အိစက်နေသော နို့လေးနှစ်ဖက်ကို ဆုပ်ညှစ်လိုက်လေသည်။ “အ….အ….ခွေးကြီး….မ….မလုပ်နဲ့” ကြောက်အားလန့်အားကြားက တကိုယ်လုံး ကြက်သီးတဖျန်းဖျန်း ထသွားသည်။ ကိုယ်လုံးလေး တွန့်ကနဲ လူးသွားသည်။ သိမ့်ဖြူစိမ့် အားယူကာ ကုန်းထရန် ဒူးကိုအကွေး ကြမ်းပြင်တွင် လေးဘက်ထောက်ရက်သား ဖြစ်သွားသည်။ နိုင်ဇော်က သိမ့်ဖြူစိမ့်၏ နသယ်စပ်လေးကို မမှီမကမ်းငုံ့နမ်းလိုက်ရာ သိမ့်ဖြူစိမ့်က ခေါင်းကိုကြမ်းတမ်းစွာ ခါထုတ်ပစ်လိုက်သည်။ မျက်နှာလေးကို နမ်း၍ မမှီသောအခါ နုညက်ဝင်းမွတ်သော ဂုတ်သားတစ်တစ်လေးကို လှမ်းကိုက်၍ မလွတ်တမ်း ခဲထားလိုက်သည်။ “ဟင်…..အင်း….အင်း….ဟင်း….ဟင်း” သိမ့်ဖြူစိမ့် အနာခံပြီး ရုန်းသည်။ နိုင်ဇော်ကလည်း မလွှတ်သည့်အပြင် သူ့လက်နှစ်ဖက်က လုံးတစ်အိစက်သော နို့လေးနှစ်လုံးကို ပယ်ပယ်နယ်နယ်ကြီး ကိုင်ညှစ်ဆုပ်နယ်ပေးလိုက်ရာ သိမ့်ဖြူစိမ့် တကိုယ်လုံး ထိုးထိုးထွန့်ထွန့် ဖြစ်သွားသည်။ တပြိုင်တည်းမှာပဲ မာကျောသော အချောင်းကြီးက သိမ့်ဖြူစိမ့်၏ ဖင်ကြားသို့ ပုဆိုးနှင့်ထဘီခံနေသည့်ကြားက တွန်း၍ဝင်လာသည်။ “လွှတ်…….ခွေးကြီး” စူးရှအက်ကွဲသော သိမ့်ဖြူစိမ့်၏ အော်သံက တိုက်ခန်းတစ်ခုလုံး လွှမ်းခြုံသွားသည်။
အော်လည်းအော် ဖင်ကိုလည်း ရမ်းလိုက်သောကြောင့် ဖင်ကြားမှ အသားနုလေးများ၏ အတွေ့ကို ထိတွေ့နေသော လီးက ဘေးသို့ ချော်ထွက်သွားသည်။ နိုင်ဇော် ဒေါသအိုး ပေါက်ကွဲသွားသည်။ “ဒုန်း….အင့်……အင်း….”ရက်စက်လွန်းသည်ဟု ပြောရမည်ပင်။ သိမ့်ဖြူစိမ့်၏ နောက်စေ့ကို လက်နှင့်အုပ်ပြီးမျက်နှာကို စားပွဲနှင့်ကိုင်ဆောင့်လိုက်သောကြောင့် သိမ့်ဖြူစိမ့် မေ့မျောလုနီးပါး ခံစားလိုက်ရသည်။ နားထဲမှ လေတွေထွက်သွားကာ မျက်ခုံးစွန်းမှ သွေးပူပူများစီးကျလာသည်ကို ခံစားသိလိုက်ရသည်။ နိုင်ဇော် အချိန်ဆွဲနေလျှင် အန္တရာယ်များမည်ကို တွေးလိုက်မိလို့လား။ ဒါမှမဟုတ် သွေးသားတွေက တားမရအောင် ဆူပွက်လာလို့လား မသိ။ သူ့ပုဆိုးကို ဆတ်ကနဲ ချွတ်ချလိုက်သလို သိမ့်ဖြူစိမ့်၏ ထဘီကိုလဲ ဆောင့်၍ ဆွဲချွတ်ချလိုက်သည်။ ဝင်းဝါအိစက်သော သိမ့်ဖြူစိမ့်ဖင်ကြီးက နိုင်ဇော်၏ ကာမရမက်ကို ဟုန်းကနဲ တောက်လောင်စေပြီး ပြင်းပြသော ဒေါသတို့ ရောထွေးပေါင်းစပ်ကာ ကြမ်းတမ်းသန်မာလွန်းနေသည်။ ခေါင်းတစ်ခုလုံး အုံခဲပြီး မျက်ရည်စက်လက်နှင့် မှုံမှိုင်းခံစားနေရသည့်ကြားမှပင် အဝတ်မဲ့သော ဖင်ကြားတင်းတင်းကြီး နှစ်ခြမ်းကြားသို့ နွေးပူသော လီးတန်ကြီး အထိအတွေ့ကို ခံစားနေရကြောင်း အသိစိတ်က သိနေသည်။ စားပွဲပေါ် ဆန့်တင်ထားသော လက်နှစ်ဖက် ကွေးထောက်ခွင့် မရလောက်အောင် နိုင်ဇော်မှ ယောကျ်ားအားကြီးဖြင့် ဖိထားသည်။ နိုင်ဇော်၏ လီးတန်ကြီးက ထွားကြိုင်းတုတ်ခိုင်စွာ သန်မာလျှက် သံချောင်းကြီး တစ်ချောင်းပမာ ဖင်ကြားသို့ တစွပ်စွပ်တိုးဝင်နေသည်။ တမင်ညှောင့်နေသောကြောင့် ပြစ်ကနဲ ပြစ်ကနဲ အသံလေးများဖြင့် ဖင်သား နှစ်ခြမ်းကြားသို့ လီးထိပ်ကြီး တိုးဝင်သွားတိုင်း မြည်နေသည်။ သိမ့်ဖြူစိမ့် သတိရသော်လည်း မျက်လုံးကဖြင့် မဖွင့်နိုင်။ တကိုယ်လုံးလည်း လှုပ်မရဘဲ အားအင်များ နှုံးချည့်နဲ့သွားသလို ခံစားနေရသည်။ နောက်ဆုံးရှိသော အင်အားများကိုစုစည်း၍ ဖင်ကြီးကို အထက်သို့ကော့တင်ပြီး ကော့ထိုးလိုက်ကာ နိုင်ဇော်၏ ကိုယ်ကြီးကို ခါထုတ်ပစ်ရန် ကြိုးစားလိုက်သည်။ “ကဲ…..ဟာ…..အင်း…..ဟာ… ငြိမ်ငြိမ်နေစမ်း…. ကဲ…ဟာ…… ဒုန်း….အ….အား….ကျွတ်…ကျွတ်….ကျွတ်” နိုင်ဇော် လူစိတ်ပျောက်နေပြီ။ ဒုတိယအကြိမ် သိမ့်ဖြူစိမ့် နောက်စိအား ညာလက်ဝါးဖြင့် အုပ်ကိုင်ကာ မျက်နှာကို စားပွဲဖြင့် ဖိဆောင့်ပစ်လိုက်ပြန်သည်။ သိမ့်ဖြူစိမ့် နှာခေါင်းထဲ မွှန်ထူသွားသည်။ အရာရာသည် ခေတ္တမျှ အမှောင်ဖုံးသွားတော့သည်။ ဘယ်လောက် ကြာသွားသည်မသိ။ သိမ့်ဖြူစိမ့် သတိရလာတော့ မွေ့ယာပေါ် ရောက်နေသည်။ သူမ၏ ခြေနှစ်ချောင်း မိုးပေါ်သို့ထောင်နေသည်။
ခြေဖဝါးတို့က ခေါင်ရင်းဖက်သို့ လန်နေသည်။ တကိုယ်လုံးတွင် ဘာအဝတ်အစားမှ မရှိတော့ပေ။ လက်တဝါးစာမျှ ဖေါင်းတင်းမောက်ကြွနေသော ဆီးခုံကြီးအထက်မှ နီကျင်ကျင်စောက်မွှေးလေးများကိုပင် သိမ့်ဖြူစိမ့် ပြန်မြင်နေရသည်။ သိမ့်ဖြူစိမ့်၏ လက်နှစ်ဖက်က ဘေးသို့ အတောင်ပံပမာ ပျံ့ကား၍နေသည်။ ခေါင်းမှ ဆံနွယ်တို့က မျက်နှာတစ်ခြမ်းကို အုပ်၍နေသည်။ စောက်ပတ်ထဲမှ ပူကနဲ ခံစားချက်နှင့်အတူ ကိုယ်လုံးလေး ဆတ်ကနဲဖြစ်ကာ ခါးက ကုန်းကနဲ ထလိုက်သည်။ ဗြစ်ကနဲ……ဗြစ်ကနဲ ကြပ်သိပ်စွာ တိုးဝင်လာသော လီးသံကိုလည်း ကြားလိုက်ရသည်။ လေးလံသော မျက်ခွံအစုံကို အသာဟ၍ မှေးစင်းပြီး ကြည့်လိုက်မိသည်။ နိုင်ဇော်က လက်နှစ်ဖက်ကို သူမ၏ကိုယ်ဘေး တစ်ဖက်တစ်ချက်ဆီသို့ ခွပြီးထောက်ထားသည်။ သိမ့်ဖြူစိမ့်၏ ဒကောက်ခွက်နှစ်ဖက်ကို သူ့ပုခုံးပေါ်တွင် ထမ်းထားသည်။ နိုင်ဇော်၏ လီးတံ တုတ်တုတ်ခဲခဲကြီးက သိမ့်ဖြူစိမ့်၏ ပြစ်ချွဲနေသော စောက်ပတ်ထဲသို့ စိုက်နှစ်ဝင်သွားသည်ကို ငုံကြည့်ရင်း နိုင်ဇော်က လိုးနေသည်။ သိမ့်ဖြူစိမ့် သတိလစ်သွားသည်ကို အခွင့်ကောင်းယူကာ အဝတ်အစားတွေအားလုံးကို ချွတ်ပစ်ခဲ့သည်။ ဖေါင်းကားမို့မောင်နေသော စောက်ပတ်လေး ဝင်းဝင်းပပနှင့် ကြေးနီရောင် စောက်မွှေးလေးများ ခြံရံလျှက် လှပစွာ နီရဲရွှမ်းစို ခုံးထနေသည်။ သူက ကြမ်းတမ်းစွာ မဆောင့်။ ခပ်ဖြေးဖြေးလေး ဖိချလိုက် မျှင်းမျှင်းလေး ဆွဲနှုတ်လိုက် လုပ်ရင်း လီးအဝင်အထွက်ကို အသေအချာငုံ့ကြည့်ရင်း လိုးနေခြင်းဖြစ်သည်။ သိမ့်ဖြူစိမ့်က သတိလစ်ဟန် ဆောင်ရင်း လွတ်မြောက်ရန်နည်းလမ်းကို တွေးတောကြံဆနေမိသည်။ ဒါပေမဲ့… ဒါပေမဲ့ပေါ့ စောက်ပတ်နဲ့လီး ထိပြီတွေ့ပြီဆိုသည်နှင့် အသွေးအသားတို့က တားမရဆီးမရနိုင်ဖြစ်ကာ မည်သို့မှ ထိန်းချုပ်၍ မရတော့ပေ။ တဇွတ်ဇွတ် ဖြေးဖြေးချင်း နစ်သွင်းချလိုက်သော လီးဒစ်ကြီးက စောက်စေ့ငေါက်တောက်လေးကို တိုက်တိုက်ဝင်သွားတိုင်း သိမ့် တကိုယ်လုံး ရှိန်းဖိန်းကျင်တက်သွားသည်။ ထိုအခိုက် စအိုလေးကို ရှုံ့ကနဲ လုပ်လိုက်မိတာကအစ သူမကိုယ်သူမ သိနေသည်။ သိမ့်ဖင်ကြီးက မသိမသာ ဘယ်ညာယိမ်းနွဲ့ကာ ခါယမ်းလာတတ်သည်။ ဖင်ကြီးက အပေါ်ဖက်သို့လည်း ဇတ်ကနဲ ဇတ်ကနဲ တွန့်တွန့်တက်သွားတတ်သည်။ ထိုသို့ တက်သွားတိုင်း နိုင်ဇော်က ငုံ့ကြည့်ရင်း သူ့လီးကြီးကို တည့်မတ်စွာ စိုက်ချ ဝိုက်ချပြစ်လိုက်သည်။ “အင်း…..အင်း….အင့်…. ဟင်း….ဟင်း….ဟင်း…” စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသား ထူထူနှစ်ခြမ်းက ခပ်အာအာလေး ပြဲပြဲသွားအောင်ပင် လီးတန်ကြီးက အရှိန်နှင့်အဆက်မပြတ် စိုက်စိုက်ဝင်သွားနေသည်။
နိုင်ဇော် ပါးစပ်မှ ဖားဖိုကြီးလို အသက်ရှုသံတွေ မြန်လာပြီး အားရပါးရကို ဆောင့်လိုးနေပေသည်။ ဆောင့်လိုးလိုက်တိုင်း လီးတန်ကြီးနှင့် စောက်ပတ်နခမ်းသားလေးများက လိပ်လိပ်ပြီး ကပ်ပါလာတတ်သည်။ ဒါကိုပင် နိုင်ဇော် သဘောအကျကြီး ကျကာ ဆက်တိုက် မနားတမ်း ဆောင့်လိုးနေသည်။ စအိုဖက်မှ အရေပြားလေးများက လီးတန်ကြီး စိုက်စိုက်ဝင်သွားတိုင်း ရှုံ့ရှုံသွားပြီး တင်းကနဲ တင်းကနဲ ဖြစ်ဖြစ်သွားသည်။ ဖြူချွဲပြစ်ခဲသော စောက်ရည်များက စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းပတ်လည်တွင် ပြူတစ်ပြူတစ်နှင့်ဖြစ်ကာ အမြုပ်လေးများထနေသည်။ လီးတန်ကြီး၏ အရသာက ထူးခြားလွန်ကဲစွာ ကောင်းမွန်လှခြင်းကြောင့် သိမ့်၏ အသိတရားများက လွတ်လွတ်သွားနေသည်။ ထိုအခိုက် သူမ၏လက်နှစ်ဖက်က နိုင်ဇော်၏ဖင်ကြီးကို အားရပါးရကြီး ဆွဲဆွဲပြီး ဆောင့်ပြစ်လိုက်မိသည်။ နိုင်ဇော် အားရှိပါးရှိ ဖိဖိဆောင့်ချလိုက်တိုင်းလဲ ဂွေးဥကြီးက သိမ့်၏ စအိုဝလေးကို ဖတ်ကနဲ ဖတ်ကနဲ လာလာရိုက်ခတ်နေမိသည်။ ယင်းသို့ စအိုဝလေးကို ဂွေးဥကြီးက တဖတ်ဖတ် ရိုက်ဆောင့်နေခြင်းမှာလည်း အရသာရှိလှသည်။ အချက်လေးငါးဆယ်ခန့် မနားတမ်း လိုးဆောင့်ပေးနေရင်းမှ ပုခုံးပေါ်ရှိ သူမ၏ခြေထောက်တဖက်ကို ပေါင်ပေါ်သို့ ဆွဲချလိုက်သည်။ ထိုကြောင့် စောက်ပတ်က ကန့်လန့်အနေအထားသို့ ပြောင်းသွားကာ လီးတန်ကြီးက စောက်ပတ်ထဲသို့ ကန့်လန့်ဖြတ်ဖြတ်ပြီး ဆောင့်ဝင်နေသည်။ စောက်ပတ်ထဲသို့ လီးက ဒဲ့ဒိုးကြီး ကန့်လန့်ဖြတ် ဝင်နေခြင်းအတွက် လီးတန်အထက်နှင့်အောက်မှာ သန်စွမ်းသော စောက်ပတ်ညှစ်အားကို ထိထိမိမိ ရရှိသည်။ ထို့ကြောင့် စိုစွတ်ပူနွေးသော စောက်ခေါင်းထဲမှ အသားမျှင်လေးများက ဒစ်ကြီးကို လုံးထွေးစုပ်ယူထားသလို ဖြစ်နေသောကြောင့် လီးကြီးမှာ တစထက်တစ ပိုမို၍ မာကြော တောင်တင်းလာရပေသည်။ မာကြောလှသော အဖုအထစ် လီးကြီးက အားရပါးရကြီး အဆက်မပြတ် လိုးသွင်းလိုက် ထုတ်လိုက်ဖြင့် လိုးနေခြင်းကြောင့် သိမ့် စောက်ပတ်ကြီးမှာ ပေါက်ကွဲလုမတတ် တင်းမာဖေါင်းကြွလာပြီး လီးတန်ကြီး ကျွတ်ထွက် လွတ်ထွက်သွားမှာကို စိုးရိမ်သည့်အလား တင်းတင်းကြီး ညှစ်ထားရင်း သိမ့် ခါးလေးကို ပင့်ပင့်ပြီးကော့ဆောင့်ပေးလိုက်မိသည်။ “အင့်……အင်…….အား …..အင်း……အင့်” သိမ့် နှုတ်ဖျားမှ မချိမဆန့်လေး ညီးတွားရင်း နိုင်ဇော်၏ ခါးကိုတစ်ခါ ကျောကိုတလှည့် မချိတင်ကဲ ဆွဲဆွဲဆောင့်ကာ ကော့ထိုးပစ်လိုက်မိသည်။
နိုင်ဇော်၏ လီးတန်ကြီးမှာ တင်းကနဲ တင်းကနဲ အစွမ်းကုန် မာတောင်သွားပြီး အဆုံးထိ ထိုးဖိကာ သုတ်ရည်များကို သိမ့်၏ စောက်ခေါင်း ကျဉ်းကျဉ်းလေးထဲသို့ တပြွတ်ပြွတ် ပန်းသွင်းလိုက်တော့သည်။ သည်အခိုက် သိမ့်ခမျာ မတရား အလုပ်ခံနေရတာကို မေ့ပျောက်သွားသည်။ အကြောအပြိုင်းပြိုင်း ဖုထစ်လျှက် မာတောင်နေသော လီးတန်ကြီး အရသာနောက်သို့ တထပ်တည်းလိုက်ပါရင်း ဖင်ကြီးကို ဘယ်ညာယိမ်းနွဲ့ ခါရမ်းပေးနေမိတော့သည်။ လီးတန်ကြီးက စောက်ခေါင်းထဲသို့ တဆုံးထိုးစိုက်ကာ ပူနွေးသော သုတ်ရည်များက ပူကနဲ ပူကနဲ ပန်းဝင်လာသည်နှင့် သိမ့်တကိုယ်လုံး သွက်သွက်ခါလောက်အောင် တဆတ်ဆတ် တုန်သွားရလေသည်။ လီးထိပ်က စောက်ခေါင်းအတွင်း သားအိမ်ခေါင်းကို ထိုးစိုက်တေ့ပြီး သုတ်ရည်များ ပန်းထဲ့လိုက်သည်နှင့် သိမ့်၏ စောက်ရည်တို့ကလည်း ရှီးကနဲ ဒလကြမ်း ပန်းထွက်ကုန်လေတော့သည်။ “အား……ရှီးးး အင်း…..အင်း…..အား….အ….အ”ခပ်တိုးတိုး ကြိတ်အော်လိုက်သော သိမ့်၏အသံလေးက အရသာကြီးစွာဖြင့် ကျေကျေနပ်နပ်ကြီး အော်မြည်သံမှန်း သိသာလှသည်။ အရည်များ ရွှဲအိုင်ပြည့်လျှံ၍ နေသော်လည်း လီးကြီးကို စောက်ခေါင်းထဲမှ မချွတ်သေးဘဲ ခပ်ဆတ်ဆတ်လေး ညှောင့်၍ လိုးပေးနေသည်။ ထို့အပြင် သိမ့်၏ ဝတ်လစ်စလစ် ကိုယ်လုံးလေးမှ နို့လေးနှစ်လုံးကို ပယ်ပယ်နယ်နယ်ကြီး ဆွဲကိုင်ဖြစ်ညှစ်လိုက်ခြင်းကြောင့် စောက်ပတ်နှစ်ခြမ်းမှာ တင်းကနဲ တင်းကနဲ ညှစ်လိုက်မိသည်။ ဒါကြောင့် အရသာတွေ့သွားသော လီးကြီးက တင်းကနဲ တင်းကနဲ ဖြစ်ဖြစ်သွားကာ ပြီးသွား၍ အတန်ငယ်ပျော့နေရာမှ တဖြေးဖြေးချင်း ပြန်၍ မာတင်းလာသည်။ သိမ့်ဖြူစိမ့်အပေါ် နိုင်ဇော်၏ကာမမီးက တောက်လောင်နေဆဲဖြစ်သည်။ လီးကို စောက်ပတ်ထဲမှ မချွတ်ချင်လောက်အောင် လိုးချင်နေသည်။ ထို့ကြောင့် သူ့ပုခုံးထက်တွင် တင်လျှက် တချောင်းတည်းကျန်နေသော သူမ၏ခြေထောက်တဖက်ကို မ၍ သူ့ရှေ့မှကျော်ကာ ဆွဲလှဲ၍ စိမ့်ကို အရုပ်လေးတစ်ရုပ်လို မှောက်ချလိုက်သည်။ “အ….အင်း…အီး…..ကျွတ်….ကျွတ်” လီးကြီးက အပေါက်ကျဉ်းကျဉ်းလေးထဲတွင် တပတ်လည်၍ သွားသည်။ မှောက်လျက်သားဖြစ်သွားသော သိမ့်ဖြူစိမ့်၏ ခါးလေးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဆွဲပြီး မတင်လိုက်သောအခါ သိမ့်ဖြူစိမ့်သည် ဖင်ဗူးတောင်း ထောင်ထားသော အနေအထားသို့ ပြောင်းသွားသည်။ သိမ့်က ပါးပြင်သို့ စိုစွတ်၍ ကျလာသော မျက်ရည်များကို လက်ဖမိုးလေးတဖက်ဖြင့် သုတ်ပစ်လိုက်သည်။
ခပ်စိပ်စိပ် ထောက်ထားသော ပေါင်နှစ်ဖက်ကို သိန်းဇော်က ဖြဲကားရန်ပြင်လိုက်စဉ် သိမ့်က အစွမ်းကုန်ပြဲအောင် ဖြဲကားပေးလိုက်သည်။ “သိမ့်……ကိုယ့်ကို…..စိတ်ဆိုးနေတုန်းပဲလား….ဟင်” သိမ့်ဆီမှ ဘာသံမှ မကြား။ တိတ်နေသည်။ နိုင်ဇော် ထပ်၍မေးသည်။ “ကိုယ် မေးနေတယ်လေ သိမ့်…… ကိုယ့်ကို မုန်းတုန်းပဲလားလို့” “ရှင် စကားမများနဲ့….. ရှင်လုပ်ချင်တိုင်း လုပ်နေပြီးတော့” နိုင်ဇော် ပြုံးလိုက်မိသည်။ သိမ့် ရင်ထဲက သူ့ကိုမချစ်သည့်တိုင် သိမ့်၏ လှပသောခန္ဓာကိုယ်လေးက သူ့ကိုချစ်နေပြီဆိုတာကိုတော့ သူအတတ်သိလိုက်သည်။ လီးအဖျားလောက် ဝင်နေသော စောက်ပတ်ထဲသို့ လက်ညှိုးကို ထပ်ပြီးထိုးထဲ့ကာ ကလိလိုက်သည်။ “အို…..အ…..လား…လား…..ဟင်း”ခပ်နိမ့်နိမ့်ဖြစ်နေသော ဖင်ဖွေးဖွေးဥဥကြီးက ယောင်ယမ်းပြီး ဆတ်ကနဲ ထောင်သွားသည်။ ထိုအခါ ဖင်က ထောင်သွားသဖြင့် စောက်ပတ်ကြီးက အနောက်သို့ ပြူးကာ ဖေါင်းတင်းထွက်လာသည်။ အားရစရာကြီးဖြစ်နေသော စောက်ပတ်ကြီးထဲသို့ လီးကြီးကို စိုက်၍လိုးချလိုက်လေသည်။ သိမ့်မှာ ပါးစပ်လေးဟသွားပြီး မျက်တောင်လေးများ စင်းကျသွားသည်။ ဖင်ကြီးတစ်ခုလုံးလည်း ဆတ်ဆတ်တုန်ကာ ကြက်သီးဖုလေးတွေ သိသိသာသာထသွားသည်။ “သိမ့်…..ခံလို့ ကောင်းလား…ဟင်” “သိဘူး” သိမ့် နှုတ်ခမ်းကို ပြတ်လုမတတ် ကိုက်ထားသည်။ “ဗြစ်….ဗြစ်…ဒုတ်….ဒုတ်… အား……အား…..အား” ဆောင့်လိုးလိုက်ရင်း လက်ကိုအောက်သို့လျို၍ နို့နှစ်လုံးကို ဆွဲကိုင်ကာ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို လက်ညှိုးလက်မတို့ဖြင့် ဖိညှပ်ပစ်လိုက်သည်။ ထို့ကြောင့် စောက်ခေါင်းထဲ တင်းတင်းကြီး စိုက်ဝင်နေသော လီးကြီးကို စောက်ပတ်နှစ်ခြမ်းက ဆွဲညှစ်လိုက်ရင်း ဖင်ကြီးကို နောက်သို့ တွန်းဆောင့်ပစ်လိုက်မိသည်။ “ဗြစ်….စွတ်…စွတ်…… အင့်…..အင်း…..အင်း….” “သိမ့်…..ကောင်းလားဟင်” “ကျွတ်… ကောင်းပါတယ်ဆို”ဟုဆိုလိုက်သော သိမ့်၏ အမှတ်တမဲ့ ထွက်သွားသော လေသံလေးက နိုင်ဇော်၏ ရင်ကို ဆွဲလှုပ်လိုက်ပါတော့သည်။….ပြီး