ဟင်း… လာပြန်ပြီဟယ်… စိတ်ညစ်တယ်” စိတ်ညစ်တယ်ဟု ညည်းတွားလိုက်သော မိန်းမလှလေး၏ ပါးအို့လေးအစုံက ရဲတက်သွားသည်။ အသစ်ဖောက်လုပ်ထားသော လမ်းမကြီးပေါ်၌ စပရင်တာ အဖြူလေးတစ်စီးက ငြိမ့်ခနဲ ထိုးရပ်သွားသည်။ ကားထဲမှ သပ်ရပ်ထွားကြိုင်းသော လူငယ်တစ်ယောက်က စက္ကူအိတ် ခပ်ကြီးကြီး နှစ်လုံးနှင့် ငါးသုံးလုံး လက်ဆွဲ ပလပ်စတစ်အိတ်တစ်လုံး ဆွဲကိုင်ကာ “လှိုင်း-တေလာ” အပ်ချုပ်ဆိုင်ထဲသို့ လှမ်းဝင်လာသည်။ အပ်ချုပ်ဆိုင်အတွင်း အစီအရီ တန်းစီထားသော ခြေနင်းစက်ချုပ်ခုံလေးလုံးအနက် လက်ဝဲဖက်ဒေါင့်မှ စိတ်ညစ်တယ် ဆိုသော ကောင်မလေးမှအပ အားလုံးက ရွှေမင်းသားလေးကို အပြုံးမျက်နှာဖြင့် ကြည့်နေကြသည်။ “ဟယ်… နောင်နောင်….. ကြည့်စမ်း… အင်္ကျီ ချုပ်အုံးမလို့လား” စက်ခုံများအနောက်မှ စားပွဲတစ်ခုမှ ခပ်တောင့်တောင့် အမျိုးသမီးတစ်ဦးက ပေကြိုးကို လည်ပင်းမှာ ပတ်ရစ်ရင်း ဆိုင်ရှေ့ ထွက်လာသည်။ “ကျနော့အစ်မက ဂျပန်က အစလေးတွေ ပို့လိုက်လို့ မမရဲ့… အဟင်း” “အင်္ကျီ ချုပ်အုံးမယ်ပေါ့… အခုတစ်လထဲ ရှစ်ထည် ရှိနေပြီ” “ဟုတ်တယ်… ဒီလကျမှ မမက ဘာစိတ်ကူးပေါက်တယ် မသိဘူး…. စွတ်ပို့နေတာပဲ…. ဂျပန်က လူကြုံကလဲ… ဒီလ တော်တော်လာတာ” စပို့ရှပ် အဖြူအောက်မှ ထွားစို့ မောက်ကားနေသော ရင်ဘတ်ကြီးများ၊ လက်တို စပို့ရှပ် လက်စီးအောက်မှ သန်မာကျစ်လျစ်သော လက်မောင်းအိုးကြီးများက ကာယဗလ အားကစားသမားမှန်း သိသာစေသည်။ ပြောင်တင်းနေသော စကိုင်းဘလူး ဂျင်းဘောင်းဘီကြောင့် ခန့်ထည်ထွားကြိုင်းသော ပေါင်တန်ကြီးများက တစ်တစ်ရစ်ရစ်ဖြင့် ကြည့်ကောင်းလှသည်။ ခြေထောက်တွင် စီးနင်းထားသော ဝေါ့ကင်းရှူး အနက်ရောင် ဒီဇိုင်းကလည်း မြန်မာပြည်တွင် နောက်ဆုံးပေါ် ဒီဇိုင်းမှန်း သိသာထင်ရှားသည်။ ဖနောင့်တွင် လှပတောက်ပြောင်သော ခြောက်ထောင့်ကြယ် စတီးတံဆိပ် တစ်ခုပါသည်။ ဖိနပ်ဘေးပတ်ပတ်လည်၌ ပျော့အိနူးညံ့ဟန်ရှိသော ရေမြှုပ်များ ခံထားသည်။
ဖိနပ်အောက် ရာဘာဆိုးလ်က နင်းလိုက်တိုင်း အိခနဲ အိခနဲ။ “ကဲ… ဒီတစ်ခါ လက်ရှည်လား… လက်တိုလား ပြော” ပေကြိုးကို လည်ပင်းမှ ဖြုတ်ခါ စာရင်းစာအုပ်လေးကို လှမ်းဆွဲရင်း ခပ်တောင့်တောင့်မမက အပြုံးလွင်လွင်လေးနှင့် မေးသည်။ “ဟို….ဟိုဒင်း….. မိန်း…. မိန်းမဝတ် ချုပ်ချင်တယ်” “ဘယ်နှယ်…. မိန်းမဝတ်… ဟုတ်လား” “ဟုတ်…. ဒီ….ဒီက ညီမလေးအရွယ်….သူ့ကိုပဲ…တိုင်း” “အို…. မတိုင်းချင်ပါဘူး” “ဟဲ့… ဖွေးဖွေး….. ဘယ်လိုပြောလိုက်တာလဲ….ဟင်” “ဖွေးမှ မတိုင်းချင်တာကို” “အော်…. ဟယ်… ဒါလေး လုပ်ပေးရတာများ…. ဖွေးဖွေးရယ်” “မမစိုးက ဘာမှ မသိပဲနဲ့…. သွား မတိုင်းဘူး“ “ရပါတယ်… ဖွေးရယ်” “ကျမကို ဖွေးလို့ မခေါ်ပါနဲ့… နာမည် ရှိတယ်” “ကောင်းပါပြီ….မဖွေးဖွေး…. ကျနော် မခေါ်တော့ပါဘူး” “သိပ်ကောင်းတာပေါ့” ဖွေးဖွေး အငေါ်တူးလေသမျှ နောင်နောင်က ကြည်နူးစွာ ပြုံးသည်။ မမစိုးက ဖွေးဖွေးကို တစ်လှည့် မောင်မောင့်ကို တစ်လှည့် ကြည့်ရင်း အားနာသော မျက်နှာဖြင့် ခေါင်းကို တွင်တွင် ကုတ်နေသည်။ “ဖြစ်ပါတယ်…မမစိုး…. နောက်တော့ ချုပ်တာပေါ့… ဒီအစလေးတွေက ရှားပါးပစ္စည်းမို့ အလောသုံးဆယ် မချုပ်ချင်သေးဘူး…. မမစိုးပဲ သိမ်းထားပေးပါနော်…. ကျနော် ကျောင်းနောက်ကျနေလို့ ခွင့်ပြုပါအုံး” “အော်… အေးကွယ်…. အားနာလိုက်တာ” “ရပါတယ်…. မမမိုး… အဟင်း..ဟင်း……ဒီလိုပါပဲ” “ဘာ ဒီလိုပါပဲလဲ…. ရှင့်စကားက ဘာစကားလဲ” “ဖွေးရယ်…အဲ ….ဆောရီး” “ဒီမှာ… ကပ်ကျေးတွေ့လား…. ဟင်း……နေကောင်းသွားမယ်” “ဟဲ့….ကောင်မလေး” “မမစိုး…. အသာနေစမ်းပါ…. အသလွတ် လာရိနေတာ… ဘာသိလဲ” “အာ… ဒီ ဒီလို မဟုတ်ဘူး ဖွေး” “ခေါ်ပြန်ပြီ… ရှင်… တယ်လေ” “ဟဲ့… ဟဲ့.. နင်ရိုင်းလှချည်လား ဖွေးဖွေး… ဟင်” နောင်နောင် သက်ပြင်းချသည်။ ဂျင်းဘောင်းဘီ နောက်အိတ်အတွင်းသို့ လက်နှစ်ဖက်ကို ထည့်ကာ ဖွေးဖွေးကို စိုက်ကြည့်သည်။ နောင်နောင့် မျက်လုံးများက စူးရှလွန်းသည်။ ဖွေးဖွေး ခေါင်းငုံ့ပစ်လိုက်သည်။ နှုတ်ခမ်းကို ပြတ်လုနီးပါး ကိုက်ထားရင်း ကပ်ကျေးကို ဆုတ်ကိုင်ထားသည်။ “တော်ပြီ…. ဖွေးဖွေး… နင် ငါ့ဆိုင်မှာ လုပ်စရာ မလိုတော့ဘူး…. ဒီလောက် ဆက်ဆံရေး ကျဲနေမှတော့ ဘာသုံးစားလို့ ရတော့မှာလဲ” “အိုး….ထွက်တယ်… သိပ်ထွက်တယ်…. ဟင်း…..ထမင်းတစ်လုပ်ကို လူတကာ ပရောပရီ လုပ်ပြီးမှ စားရမယ်ဆိုရင်လေ…. ဖွေးဖွေးတို့က ငတ်ပေ့စေ….မလုပ်ဘူး” စိတ်မြန်ကိုယ်မြန် ယိုးဒယား လက်ဆွဲခြင်းလေးထဲကို ထမင်းဗူးလေး ကောက်ထည့်ကာ နေရာမှ ထလိုက်လေသည်။
“ကျ… ကျနော် တောင်းပန်ပါရစေဗျာ… ဒီ…ဒီလို မလုပ်ပါနဲ့… နောက်ကို မလာနဲ့ ဆိုလဲ… ကျနော် မလာတော့ပါဘူး… မမစိုးကိုလည်း ကျနော် တောင်းပန်ပါတယ်ဗျာ… မဖွေးဖွေးမှာ အပြစ်မရှိပါဘူး… ဟို… ကျနော်လေ… ကျနော် မကောင်းတာပါ…. သူ့ကို အမြဲ လိုက်စကားပြောမိလို့ ကျနော့်ကို မုန်းနေတာပါ… သူ့အပြစ် မဟုတ်ပါဘူး မမစိုး…. သူပြောတာတွေ မှန်နေတယ်…. ကျနော့ကို ခွင့်လွှတ်ကြပါ” နောင်နောင် ချာခနဲ လှည့်ထွက် သွားသည်။ “ဘယ်တုန်းက စတဲ့ပြဿနာလဲ… ရှင်းစမ်းပါအုံး” “ကြာလှပြီ… မမစိုးရ… မီးထွန်းပွဲမှာ တွေ့ကတည်းက တကောက်ကောက် လိုက်နေတာ… အရမ်း စိတ်ပျက်ဖို့ ကောင်းတာပဲ” “ငါလဲ ဘာမသိညာမသိနဲ့… နင့်ကို စွတ် ကောနေမိတာ” “မမစိုးကို ပြောသားပဲ… ဘာမှ မသိပဲနဲ့လို့” “အေးပါဟယ်…. နင့်စိတ်ကလဲ…လက်တဆစ်” “ တိုတယ်…. တိုတယ်” “အင်း…စိတ်က လက်တဆစ် ဆိုရင်… အင်း ဟိုဒင်းကလဲ လက်တစ်ဆစ်ပဲတဲ့” “မမစိုးနော်… မယုတ်မာနဲ့” ထမင်းဗူးလေးများ အသီးသီး ဖွင့်ကာ ထမင်းစားနေကြသော ဂျမ်းပုံတို့ သုံးယောက် ထမင်းသီးမတတ် ဝိုင်းရယ်ကြသည်။ မမစိုး ဆိုသည်က တကယ်တော့ အပျိုကြီး မဟုတ်ချေ။ မမစို ယောက်ျားက လေယာဉ် ပိုင်းလော့ တစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ အဲယားဘတ်စ် မောင်းရင်း လေယာဉ်မယ် တစ်ယောက်နှင့် ငြိသွားခဲ့သည်။ ထိုလေယာဉ်မယ်နှင့် အတူ သြစတေးလျ နိုင်ငံတွင် ရာသက်ပန် နိုင်ငံသား ခံယူ၍ ရွှေ့ပြောင်း နေထိုင်သွားသည်မှာ ကြာလေပြီ။ နောင်နောင်ဆိုသည့် ကောင်ချောလေးနှင့်လည်း နိုင်ငံခြား လေယာဉ်ရုံးတစ်ခုတွင် ဆုံတွေ့ခဲ့ကြခြင်း ဖြစ်သည်။ ထမင်းစားပြီး လက်ဖက်သုတ်ဝိုင်း ဆက်ပြန်သည်။ ထုံးစံအတိုင်း ဂျမ်းပုံက ရပ်ကွက်သတင်း စတင်ကြေငြာလေတော့သည်။ ဒါက ထမင်းစားပြီးတိုင်း သူ့အလုပ်။ “မမစိုး… မနေ့ညက မခင်ကြည်တို့ သတင်း ကြားပြီး ပလား” “အင်း… လုပ်ပါအုံး…. ဘယ်လိုလဲ” မမစိုးက လက်ဖက်သုပ်ကို တစ်ဇွန်း ခပ်စားရင်း ဇွန်းပြန်ချကာ မေးလိုက်သည်။ “မခင်ကြည်နဲ့ ဟိုလေ… နေပါအုံး…. ဒီလူ… အဲ… မောင်ဆန်းဆိုတာလေ…. ဈေးခေါင်း…ဈေးခေါင်း” “ဟဲ့…အဲဒါ… တူအရီး ဆိုလား မောင်နှမဝမ်းကွဲဆိုလား” ဂျမ်းပုံ စကားမဆုံးခင် မမစိုးက မျက်လုံးအပြူးသားနဲ့ ဝင်ပြောသည်။ “ဟုတ်ပတော် ဟုတ်ပ… အမျိုးတော်ကြတာ အမှန်ပဲ” “အဲဒါ… ဘာဖြစ်လို့တုန်း ဟဲ့” “ဈေးသိမ်းပြီး မခင်ကြည် ပြန်လာတော့ ည ခုနစ် နာရီထိုးပြီးပြီလ…. ခင်ကြည့်ယောက်ျား ကျော်လွင်က အရက်သမားလေ” “အင်း….အင်း.. အဲဒီတော့” ဂျမ်းပုံ စကားကို မမစိုးက လက်ဖက်သုပ် တစ်ဇွန်းစားပြီး ဝင်ထောက်ပြန်သည်။
“ကျော်လွင်က အသောကလမ်းက ကင်းတဲမှာ မူးပြီး အိပ်ပျော်နေတာ… ကျော်လွင် မရောက်သေးခင် မောင်ဆန်းက လာပြီး စားတာ” “စားတာ… ဘာစားတာလဲ ဟဲ့” “အိမ်ပေါ်တက်စားတာ….ဆိုမှ” “အေးလေ…. ဘာစားတာလဲ…..နင့်ဟာက ..မရှင်း…မရှင်း” ဂျမ်းပုံ ခေါင်းကုတ်သည်။ အကူအညီ တောင်းသည့်ဟန် ဖွေးဖွေးတို့အား လှည့်ပတ်ကြည့်သည်။ ဖွေးဖွေးက ကြက်သီးထဟန် လုပ်ပြရင်း ပြုံးနေသည်။ ဘာတစ်ခွန်းမှ ဝင်မပြောပါ။ “ကျမ ပြောတာ ရှင်းတယ်…. မမစိုးက ဝေါဟာရ မကြွယ်တာ” “အမလေးဟဲ့… ဝေါဟာရ မကြွယ်တဲ့ ငါ့ကို ရှင်းရှင်းပြော” အားလုံးက အုံးခနဲ ဝိုင်းရယ်ကြသည်။ မမစိုးက ပြာပြာသလဲ “ကောင်မတွေ… တိုးတိုးဟဲ့… အင်း…စားတာ… စားတယ်….အိမ်ပေါ်တက်စားတယ် ဆိုတာ” “မခင်ကြည်ကို မောင်ဆန်းက တက်လိုးတာ…. သိပလား” “ဟဲ့….အဲ…. နင့်ဟာကြီးကလဲ….ဟီဟိ” လက်ဖက်ဇွန်း လှမ်းကိုင်လိုက်သော တင်တင်အေးက ဇွန်းကို ပြန်ချပြီး ပါးစပ်ကို လက်ဝါးနှစ်ဖက်ဖြင့် အုပ်ခါ တသိမ့်သိမ့် ရယ်သည်။ ဖွေးဖွေးက ဂျမ်းပုံကို “စုတ်ပဲ့”ဟု တစ်လုံးလှမ်းပြောသည်။ “သူတို့ဟာက … ခိုးလဲစားသေး… ဇိမ်နဲ့ တော်ရေ” “ဘယ်လို ဇိမ်နဲ့လဲ ဟဲ့” “ကျွတ်…..မမစိုးကလဲ…မခင်ကြည်က မောင်ဆန်းဟာကြီးကို ပုလွေမှုတ်နေတုန်း… ကျော်လွင် ပြန်လာပြီး မိတာ” “ပုလွေ မှုတ်နေတုန်း မိတာပဲအေ… မောင်နှမ တွေပဲဟာ” တင်တင်အေး၊ လင်းလင်း၊ ဂျမ်းပုံ တို့သာမက ဖွေးဖွေးကပါ အူတက်မတတ် ရယ်နေကြလေတော့သည်။ “ဟဲ့ ကောင်မတွေ…. ဘာရယ်နေတာလဲ…ဟဲ့” “ပုလွေ မှုတ်တယ်ဆိုတာ…. လီးစုပ်တာကို ပြောတာ မမစိုးရဲ့… ဘာဂျာမှုတ်တယ်ဆိုတာက စောက်ပတ်ယက်တာ” “ဟား… ထွီ….. ဂျမ်းပုံ တော်တော့….ဖွီး” မမစိုးက စားလက်စ လက်ဖက်သုပ်ကို ဆိုင်အပြင်သို့ လှမ်းထွေးပစ်လိုက်ရင်း ဂျမ်းပုံကို လက်ကာပြသည်။ ဂျမ်းပုံက အရှိန်မသေ။ ဘရိတ်အုပ်၍ မရတော့ပဲ ဆက်တွန်းသည်။ “သူတို့ အဲဒီလို လုပ်နေတာ တွေ့တော့ ကျော်လွင်က မူးမူးနဲ့… အိမ်အပြင်ထွက်ပြီး အော်တော့တာပဲ…. ဟောဒီမှာ ကျုပ်လီးကို စုပ်ခိုင်းတုန်းကတော့ ရွံသတဲ့ဗျို့…. အခုတော့ မခင်ကြည် မောင်ဆန်းလီးကို စုပ်နေပါတယ်ခင်ဗျ… တဲ့” တင်တင်အေး အူတက်မတတ် ရယ်ရင်း သေးထွက်ချင်လာဟန်ဖြင့် အိမ်သာဆီ ပြေးတော့သည်။ လင်းလင်းက အနီးရှိ ဖြတ်စတစ်ထွေးကို ကောက်ယူပြီး ပါးစပ်၌ ဆို့ကာ အော်ရယ်သည်။ တသိမ့်သိမ့် ခါရမ်းအောင် ရယ်သည်။ မမစိုးက ရယ်ရင်း ထွက်ကျလာသော မျက်ရည်များကို ခါးကြားမှ လက်ကိုင်ပုဝါနှင့် သုတ်သည်။ ဖွေးဖွေးက ဂျမ်းပုံကို ရှုံ့မဲ့ကာ ညစ်ညစ်ပတ်ပတ် တော်တော်ပြော ဟူသော သဘောနှင့် လက်ညှိုးထိုးပြသည်။ “အဲဒါ…. ဆယ်အိမ်မှူး ဦးစိန်သောင်းက ….ဘာဝင်ပြောတယ်…မှတ်လဲ” “တော်ပါတော့ ဆို” “မောင်ဆန်းက သကြားသုတ်ထားလားမှ မသိတာတဲ့” မိန်းကလေး ငါးယောက် အပ်ချုပ်ဆိုင်လေး လဲပြိုမတတ် ဗြောင်းဆန်အောင် ကြိတ်ရယ်လိုက်ကြသည်။
အတန်ကြာမှ မမစိုးက “ညည်းတရား အမြဲနာလို့လား မသိဘူး… ငါတောင် တော်တော်လေး သိလာပြီ….ဟင်းဟင်း” “မမစိုးကလဲ…. ဗီဒီယိုတွေ မကြည့်ဖူးဘူးလား” “ဟဲ့… အိမ်မှာ ရှိနေတာပဲ… ကြည့်တာပေါ့” “မှုတ်ဖူးလေ…. ယောက်ျားနဲ့မိန်းမ လုပ်တဲ့ကားမျိုး ပြောတာ” “ကြံကြံဖန်ဖန်ဟယ်….မကြားဖူးပေါင်” “ယောက်ျားက လေယာဉ် ဒရိုင်ဘာလဲ ဆိုသေးရဲ့” “ဟဲ့… ပိုင်းလော့ပါဟဲ့… ဘယ်က လေယာဉ် ဒရိုင်ဘာလဲ” “သိဘူးလေ… မောင်တာချင်း တူတူပဲဟာ” “အေးပါ… ထားပါ.… အဲ့သူတောင်စားက သူဖာသာ ကမြင်းချင်လို့ ကမြင်းသွားတာ… ဂျမ်းပုံ… ငါ့လက်ထဲမှာတော့ လှေကြီးထိုး ရိုးရိုးပဲ” “အဲ…..အဲ့ဒါ… အဖြေပဲ..မမစိုးရဲ့” “အမယ်……ဘာအဖြေလဲ“ “ဟိုလေယာဉ်မယ်က ပုလွေမှုတ် ကျွမ်းလို့ပေါ့” မမစိုးမျက်နှာ တစ်ချက်တွေ သွားသည်။ တစ်စုံတစ်ရာကို စဉ်းစားဟန် ပြုသည်။ “ဟုတ်တယ်…. ငါ့ဖက်က အများကြီး လိုတာတွေ ရှိတယ်” “ဒါကြောင့် ပြောတာ မမစိုးရဲ့…. ဗဟုသုတဆိုတာ မလုပ်ချင်မှနေ… သိတော့ သိထားရမယ်လေ… မှုတ်ဘူးလား” “ငါတော့ အေအိုင်ဒီအက်စ် ကြောက်တယ်” “ဟုတ်တယ်…. အေအိုင်ဒီအက်စ်ကတော့ လမ်းဆုံးပဲ” လင်းလင်းက လက်ဖက်ဇွန်းကို လှမ်းယူရင်း ဝင်ထောက်ပေးသည်။ “သူ…ငါ့ကို တစ်ခါ ခိုင်းဖူးတယ် သိလား” “မမစိုး ယောက်ျားကလား” “အေးပေါ့…. ငါက ရွံတယ် မလုပ်ချင်ဘူးလို့ ဆိုတော့ နောက်ထပ် တစ်ခါမှ မခိုင်းတော့ဘူး” “ဘယ်တော့မှလဲ ပြန်မလာတော့ဘူး မဟုတ်လား” မမစိုး မျက်လုံးအိမ်၌ မျက်ရည်ကြည်များ ဝေ့ဝဲပြည့်လျှံလာနေသည်။ နောင်တ မျက်ဝန်းများ၌ ဆွေးရိပ်တို့ သမ်းနေကြသည်။ “ဒါ…သက်သက် အနိုင်ကျင့်တာပါ…. မစုပ်ပဲနဲ့ လုပ်လို့ ရနေတာပဲ…လုပ်ပေါ့… တစ်ခါတည်း… သက်သက် ရောဂါ ရှာတာ” “ယောက်ျားဆိုတာကလဲ…အခက်သား…. ဆန်းပြားနိုင်မှ” “ဒီမယ်…. ဂျမ်းပုံ… ညည်းယောက်ျားကျမှ ညည်းဖာသာ စုပ်…သိလား” ဖွေးဖွေးက နှုတ်ခမ်းတလန် ပန်းတလန်နှင့် ကြိတ်ပြီး အော်သည်။ “စုပ်မှာ…စုပ်မှာ…. မပူနဲ့…ဟင်းဟင်း… ပြတ်ထွက်သွားအောင်ကို စုပ်ပေးလိုက်မယ် မှတ်” “စုပ်….စုပ်… အေအိုင်ဒီအက်စ် ဖြစ်မှ ကယ်ပါယူပါ မလုပ်နဲ့” “ကဲဟေ့…. တစ်နာရီ ထိုးတော့မယ်….အလုပ်စကြရအောင်” “အယုတ်တမာ ကောင်မ… လက်ဖက်ပန်းကန် ညည်းသိမ်း” “ရတယ်… ဂျမ်းပုံတို့က အစုပ်တို့ အယက်တို့ ကျွမ်းပြီးသား” ဂျမ်းပုံက လက်ဖက်ပန်းကန်ကို လျှာနှင့် ယက်ရင်း ပြောလိုက်သည်။
ဖွေးဖွေးက စက်ခုံတွင် ထိုင်လိုက်ရင်း ဂျမ်းပုံကို ကြည့်ကာ သက်ပြင်း တစ်ချက် ရှိုက်လိုက်မိလေသည်။ “အ..ကျွတ် ကျွတ်… ခါးကလည်း ဖြစ်ပြန်ပြီ” အဲသလိုပဲ ဖွေးဖွေး မကြာခဏ ဖြစ်လေ့ရှိသည်။ ခါးတွေ ကိုက်နေသည်။ ဆီးစပ်က ကျင်ကျင်ပြီး နာသည်။ ရာသီလာရက်က ကျော်နေပြီ တစ်ခါတစ်ရံ ထိုးအောင့်သေးသည်။ “သမီး…ဘာဆေး သောက်ထားလဲ ဟင်” အမေတစ်ခု သမီးတစ်ခုဆိုတော့ ပြောရခက်သည်။ ဒီကြားထဲ အမေက လေဖြတ်ထားသေးသဖြင့် ကိုယ်တစ်ခြမ်းက သေနေသည်။ “အမေမြင့်ရေ…. အမေမြင့်ရေ” ခြေရင်းဘက်အိမ်မှ အမေမြင့်ကို လှမ်းခေါ်ကြည့်လိုက်သည်။ ဆင်းရဲသား ရပ်ကွက်မို့ အိမ်တံစက်မြိတ်ချင်းက ထိကပ်နေကြသည်။ “လာပြီ…. ဖွေးဖွေး…. လာပြီ…ခဏလေး” အမေမြင့် ခါးကုန်းလျှက် အိမ်ထဲဝင်လာသည်။ အသက် ၆၀ခန့် ရှိပြီဖြစ်သော အမေမြင့်က လက်သည်လည်း ဖြစ်သည်။ ရပ်ကွက်ထဲက ကိုယ်ဝန်သည် အမျိုးသမီး တော်တော်များများ သူနဲ့မွေးကြသည်။ “အောင့် ပြန်ပလား…ဖွေးဖွေး” အမေမြင့်က တခြမ်းတင်ထားသော ခြင်ထောင်ကို လုံးထွေးစုပြုံပြီး တင်ပေးပြီးမှ ဖွေးဖွေးဘေး၌ ဝင်ထိုင်ရင်း တိုးတိုးမေးသည်။ “ဟုတ်တယ်… အမေမြင့်ရယ်…. အလုပ်လဲ ပျက်တာ တစ်ပတ်လောက် ရှိနေပြီ…ဒုက္ခပါပဲ… ကြည့်လုပ်ပေးပါအုံး” “ဟိုလကရော ရက်ကျော်သေးလား… သမီး” “ဘာမှ မဖြစ်တာ ၃လလောက် ရှိပြီ… အမေမြင့်ရဲ့” “ အဖြူ ဆင်းသေးလား…ဟင်” “ဟင့်အင်း…မဆင်းဘူး….သွေးမပေါ်တာပဲ” “အေးပေါ့ ဖွေးဖွေးရဲ့….သွေးမပေါ်လို့ အောင့်တာ…. အင်း ငါထင်တာတော့ ဖြစ်နေပြီ ထင်ပါရဲ့ အေ” အမေမြင့် ထရံကြားမှ နှီးတစ်စကို လှမ်းချိုးကာ သွားကြားထိုးရင်း ပြောလိုက်သည်။ ဖွေးဖွေးက အမေမြင့်ကို ကြည့်သည်။ “ဘယ်လို… ဘယ်လို ထင်တာလဲ ဟင်….အမေမြင့်” “ညည်း… ငယ်ငယ်ထဲက ဖင်မဆော့တတ်တာရယ်…. ဘယ်ယောက်ျားလေးနဲ့မှ ဘာမှ မဖြစ်တာရယ်” “ဘာဆိုင်လို့လဲ…. အမေမြင့်ရဲ့” “ဟဲ့… အပျိုဖြစ်လာရင် သားအိမ်ဝမှာ အမှေးပါး ရှိတယ်ဟဲ့… အဲဒီ အမှေးပါးက သားအိမ်ပြွန်ဝအထိ ပိတ်နေရင် သွေးမဆင်းတော့… အပုတ်ဆန်ပြီး သေတောင် သေနိုင်တယ်…. ဘာမှတ်လဲ” “ဟင်… ဒါ ဒါဆို…တာတာ…ဘယ်လို လုပ်ရမလဲ….အမေမြင့် ဟင်…သမီးကို ကယ်ပါအုံး… အမေမြင့်ရယ်” အမေမြင့် သွားကြားထိုးပြီးသား နှီးစကို ကြမ်းကြားမှ ပစ်ချလိုက်သည်။
“ညည်းမှာ ….ရည်းစားသနာလေး ဘာလေး မရှိဘူးလား” “ အာ….ဘယ်ရှိအုံးမှာလဲလို့…. ဖွေးဖွေးက ၁၈နှစ်ပဲ ရှိသေးတဲ့ ဥစ္စာကို….အမေမြင့်ကလဲ ဘာတွေ မေးမှန်း မသိဘူး” ဖွေးဖွေးက ဝိုင်းစက်သော မျက်ဝန်းလေးများ ပုတ်ခတ်ပုတ်ခတ် လုပ်ရင်း ငြီးတွားရင်း ခေါင်းကို စုံကိုင်ကုတ်သည်။ “ဒီမယ်….ရှက်မနေနဲ့….သေတတ်တယ်…ကြားလား…. ကိုယ့်ကောင်လေး ဘာလေး ရှိရင် တစ်ညလောက် အအိပ်ခံလိုက်… ညည်းရဲ့ရောဂါ နင်နေ ငါသွားပဲ… ဒါမျိုးက သေရင်သေ မသေရင် ရူးတတ်တယ်….တော်ရေ့” “ပွမ်…ပွမ်…ပွမ်” “ဟဲ့….ကြံကြီးစည်ရာ..အိမ်ရှေ့မှာ ဘယ်က ကားပါလိမ့်” အမေမြင့် ထွက်သွားသည်။ တစ်စုံတစ်ယောက် စကားပြောသံ ကြားရသည်။ မကြာခင် အမျိုးသမီး တစ်ဦး အခန်းထဲ ဝင်လာသည်။ “ကောင်မ….ဖြစ်လိုက်ရင်…အသဲအသန်” “အေးလေ…တို့က အနည်းဆုံး နှစ်ဆယ်တော့ ကူရပြီ မှတ်တာ” “ဖွေးဖွေး အလုပ်မဝင်တာနဲ့ အထည်တွေ ပုံကုန်တာ” “ဖွေးဖွေးရယ်…နေမကောင်းဘူးသာ ပြောတယ်… ပိုတောင်မှ ဝလာသေးတယ်… အသားအရေကလဲ စိုပြီး….ဝင်းလို့” “ဆရာဝန်မ တစ်ယောက်လာပြီး… ဆေးထိုး ဆေးစား လုပ်ခိုင်းတယ် မမစိုးရဲ့ ….ပိုက်ဆံပေးလဲ မယူဘူး….သိလား” “ဟဲ့…. နင့် ဥစ္စာက” ဖွေးဖွေးကိုယ်တိုင်လည်း ဒေါက်တာ ရတနာအောင်နဲ့ ပတ်သက်လို့ အခုချိန်ထိ စဉ်းစားမရအောင် ဖြစ်နေရတုန်း။ “အဲဒါ..လာမဲ့အပတ်ထဲ အမေ့ကိုလဲ ဆေးရုံတင်ပေးအုံးမယ်တဲ့လေ…. အမေ့ရောဂါက အတော်ဆိုးလာတာ…မမစိုးရဲ့” “အေးဟယ်….အဲဒါ ဘုရားမတာပဲ…ထင်တယ်” ဘုရားမမ သိကြားမမ လောလောဆယ်မှာတော့ ဒေါက်တာ ရတနာအောင်ကိုပဲ ဖွေးဖွေး ကျေးဇူးတွေ တစ်ပုံတစ်ပင်ကြီး တင်နေမိလေသည်။ “အန်တီ ဒီနားမှာ ဆေးခန်းဖွင့်ဖို့ လာကြည့်ရင်း… အမေမြင့်နဲ့ တွေ့ပြီး… သမီးကို ကူညီဖြစ်သွားတာကွဲ့” ဆင်းရဲသားရပ်ကွက်ကိုမှ ရွေးပြီး ဆေးခန်းဖွင့်လိုသော ဒေါက်တာ ရတနာအောင်၏ ဆေးခန်းလေး ဖြစ်မလာသေးသော်လည်း ဖွေးဖွေးအမေကိုတော့ မိသားစုဆရာဝန်အလား ဂရုတစိုက် လာကြည့်ပေးတတ်သည်။
ဒေါက်တာ ရတနာအောင် စီးလာသော တိုယိုတာ ကော်ရိုလာလေးနှင့် ရပ်ကွက် ကျောက်ခင်းလမ်းက ပနာ မစားလှ။ “အန်တီ့ကို သမီး အရမ်းအားနာတာပဲ” “အမယ်…ဟင်း…. အန်တီ့ကို အားမနာနဲ့… အန်တီ့မှာက သားတွေရှိတယ်…တော်ရေ့… ချွေးမတော်ပစ်လိုက်မှာ” “ဟင်..အန်တီကလဲ….. ဟင်း ဟင်း” ဒေါက်တာ ဒေါ်ရတနာအောင်က အဆင့်အတန်း ခွဲခြားဟန် မပြ၊ ဖြူစင် သန့်ရှင်းသော မေတ္တာကိုသာ အစဉ်မပြတ် ပေးဝေတတ်သူ ဖြစ်သည်။ “ဟင်း…ဟင်း… ညည်းအမေမြင့် ပြောတဲ့ ကုထုံးကြီးနဲ့သာ ဆိုရင်အေ ရောဂါလဲပျောက် ဗိုက်လဲကြီးပဲ” မမစိုးက ရီရင်းပြောသည်။ လင်းလင်းက “ဟုတ်ပါရဲ့တော်…. ဒီအဖွားကြီးနှယ်” “ဟဲ့…ဒါက သူသိသလောက် အကြံဉာဏ် ပေးတဲ့ဟာ…အဲဒါမျိုး ငါ ကြားဖူးတယ်….အေရဲ့” ဂျမ်းပုံက ဝင်ထောက်သည်။ ထုံးစံအတိုင်း ထမင်းဝိုင်းမှာ သတင်းဝိုင်း ဖြစ်လာသည်။ “ဟို….အင်္ဂလိပ် ခေတ်ကလေ…အရေးပိုင်မင်းရဲ့ သမီးတစ်ယောက် အဲဒီလို အောင့်တယ်…အောင့်တယ် ဆိုပြီး ဆရာဝန်ဆီ သွားပြတာတဲ့… ဆရာဝန်က ပထန် ကုလားကြီးတဲ့” “ဟဲ့ အယ်….အမျိုးသမီး ဆရာဝန်နဲ့လဲ မဟုတ်ဖူး” “အင်္ဂလိပ်ခေတ်က အမျိုးသမီး ဆရာဝန် ရှားလို့နေမှာပေါ့…..ဟဲ့” တင်တင်အေး၏ ဝေဖန်မှုကို ဂျမ်းပုံ မဖြေရသေးမီ လင်းလင်းက ဝင်ပြောလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ဖွေးဖွေးနှင့် မမစိုးက ပိတ်အုပ်တစ်အုပ်ကို ညှပ်နေကြသည်။ “အင်း…..ဆက်ပါအုံး” မမစိုးက စက်ခုံပေါ်သို့ ကတ်ကျေးကို လှမ်းတင်ပြီး ဖြတ်ပြီးသွားသော အထည်တစ်စကို သပ်သပ်ယပ်ယပ် ခေါက်နေရင်း မေးသည်။ “ပထန် ဆရာဝန်ကြီးက အားလုံးကို အပြင်ထွက်ခိုင်းလိုက်တယ်ဆိုပဲ… ပြီးတော့ ကောင်မလေးကို တစ်ကိုယ်လုံး ချွတ်ခိုင်းတယ်… ဆရာဝန်က ခိုင်းတော့ ကောင်မလေးကလဲ ရှက်ရှက်နဲ့ အဝတ်အစားတွေ ချွတ်ရတာပေါ့” “ဒါပေါ့….ဒါပေါ့….နင်ဆိုလဲ ချွတ်ရမှာပဲ” “ချွတ်မယ်လေ……အိုး ဘာဖြစ်လဲ….. သေသွားမှာ ရူးသွားမှာထက် စာရင်တော့ အများကြီး တော်သေးတယ်” “တင်တင်အေး….နင် မဖောက်စမ်းနဲ့ ဟာ” လင်းလင်းက ရှူးသိုးသိုးနဲ့ ဝင်ဟောက်လိုက်သည်။ တင်တင်အေးက ရယ်ကျဲကျဲ မျက်နှာနှင့် မမစိုးဖက်သို့ ကြည့်သည်။ “ဝါသနာ မပါရှာဘူး” “နေကြစမ်းပါ…..အကောင်းပြောမလို့ ဟာကို” “အေး အဲ…ဘယ်ရောက်သွားမှန်းတောင် မသိဘူး…. နင်တို့ ဝင်ဝင်ရှုပ်တာနဲ့” “အမလေး..ဟဲ့…ကောင်မလေး အဝတ်ချွတ်တာ….လေ” မမစိုးက မျက်စောင်းထိုးရင်း ခပ်တိုးတိုး ခါးကိုင်းပြီး ပြောလိုက်သည်။ ဂျမ်းပုံက ဟက်ခနဲ ရှက်ရယ်လေး ရယ်လိုက်သည်။ “ကောင်မလေးက အပျိုဖော်ဝင်စ အရွယ်လေး ရှိသေးတာဆိုတော့ သိတဲ့အတိုင်းပေါ့ဟယ်…. နို့လေးတွေက လက်ဖက်ရည်ကြမ်း ပန်းကန်လေး မှောက်ထားသလို သေးသေးလုံးလုံးလေးတွေ…. အရေးပိုင် သမီးဆိုတော့ ဘော်ကြော့ နေရတာမို့လား… အသားလေးတွေက ဝင်းပြီး အိနေတာ….. နို့သီးခေါင်းလေးတွေက အစိမ်းရင့်ရောင် မမှည့်တတ်သေးတဲ့ စပျစ်သီးလို… မနုမရင့်လေး” သရုပ်ဖော် ကောင်းလွန်းတဲ့ ခင်အေးဟန် ဇာတ်လမ်းသည် စစ်ကြိုခေတ်ဟောင်းမှ အဖြစ်ဟောင်း တစ်ခုဆီသို့ အားလုံးကို သယ်ဆောင် ခေါ်ယူသွားလေတော့သည်။
ဆေးခန်းအတွင်း မျက်နှာကျက် အမိုးတွင် တတ်ဆင်ထားသော ပန်ကာကြီး တဝီဝီမြည်သံက စိုးမိုးနေသည်။ ဖြူလွှသော ခုတင်ထက်တွင် အသက် (၁၆)နှစ်ကျော်ရုံမျှ ရှိသေးသော ရိုစီနိုင်သည် ရင်တွေ တဒိတ်ဒိတ် ခုန်နေသည်။ ဆရာဝန်ကြီးက ဂါဝန်လေးပါ ချွတ်ခိုင်းထားသဖြင့် ကုတင်ဘေး၌ အင်္ကျီနှင့် ဂါဝန်လေးကို လက်တစ်ဖက်နှင့် ဖိကိုင်ထားကာ ဝတ်လစ်စလစ်လေး ပက်လက် အနေအထားလေး လဲလျောင်းနေရသည်။ လက်ဖျားလေးများ အေးစက်နေသည်။ ဖြူဝင်း ဖောင်းအိသော ပေါင်ကြီးနှစ်လုံးကြားမှ စောက်ဖုတ်မို့မို့လေးက ခုံးခုံးလုံးလုံး မာမာတင်းတင်းနှင့် ဖိုပေါ်က ချကာစ ပေါက်စီလေးနှယ် ပူနွေး ဖုဖောင်းနေသည်။ ဒေါက်တာ ကူမားရ်သည် ပထန်အမျိုးသားကြီး တစ်ဦးဖြစ်သည်။ ရိုစီနိုင်၏ ခန္ဓာကိုယ် အနေအထားကို ရွှန်းရွှန်းစားစားကြီး ကြည့်နေသော မျက်လုံးကြီးများက ဝင်းလက်နေကြသည်။ ရိုစီနိုင်၏ ခြေရင်း၌ ရပ်ရင်း ကုတင်အစွန်းကို လက်ထောက်လျှက် ခါးကိုကိုင်းရင်း စောက်ဖုတ်လေးကို အနီးကပ်ကြည့်လိုက်သည်။ ပထမတွင် ရိုစီနိုင်က ဘာများလုပ်မလဲ ဟူသော အတွေးနှင့် ဒေါက်တာကူမားရ် ငုံ့ဆင်းသွားရာ မိမိပေါင်ကြားသို့ ခေါင်းလေးထောင်လျက် လိုက်ကြည့်မိသေးသည်။ ဒေါက်တာကူမားရ် လက်တစ်ဖက်က ဘောင်းဘီခါးပတ်ကို ဆွဲဖြုတ်လျှက် ဘောင်းဘီကို လျှောချလိုက်သည်။ ခါကနဲ ရမ်းထွက်လာသော လီးကြီးက မြင်းတစ်ကောင်၏ လီးကြီးအလား ဝဖီးတုတ်ခိုင် ကြီးမားလှသည်။ စောက်ဖုတ်လေးကို ထူပြစ်မဲနက်သော နှုတ်ခမ်းမွှေး ကြမ်းကြမ်းများနှင့် မထိတထိလေး ပွတ်လိုက်သည်။ “ဟင့်….အဟင့်….ဟင့်…… ယားတယ်…ဒေါက်တာ” ရိုစီနိုင်က ပေါင်လေးနှစ်လုံးကို ပူးကပ်ရင်း ပြောသည်။ “အိုး… ခြေထောက်ကားထားနော်….သမီးလေး…ကားထား” ဒေါက်တာကူမားရ်က ရိုစီနိုင့် ပေါင်နှစ်ဖက်ကို အသာအယာလေး ဆွဲဖြဲလိုက်လေသည်။ ထိုအခါ ရိုစီနိုင်၏ စောက်ပတ် အကွဲကြောင်းလေးက နီနီရဲရဲလေး ပေါ်လာသည်။ စူထောင်နေသော အစိလေးက စောက်ပတ်ထိပ်၌ နေရာယူထားပေသည်။ ဒေါက်တာကူမားရ် လက်တစ်ဖက်က ရိုစီနိုင့် နို့အုံလေးတစ်ဖက်ကို ဖွဖွလေး အုပ်ကိုင်ထားလိုက်သည်။ ရိုစီနိုင် ဗိုက်သားလေး ဟက်ခနဲ လေရိုက်သလို လှုပ်ရှားသည်။ တစ်ကြိမ်တစ်ခါမျှ လူအမြင် မခံဖူးသော မိမိနို့လေးကို ယခုကဲ့သို့ လက်ဝါးကြီးဖြင့် အုပ်ကိုင်ခြင်း ခံရသောအခါ တစ်ကိုယ်လုံးရှိ သွေးကြောများ တုံ့ခနဲ ရပ်ဆိုင်းသွားသလိုပင်။
ဖွဖွကိုင်ထားသော နို့လေးကို တဖြေးဖြေးတိုး၍ တိုး၍ တင်းတင်းလေး ဖြစ်ညှစ်လိုက်ကာ ဆုပ်နယ်ချေမွလိုက်သည်။ “ အိုး…..ကျွတ်…ကျွတ်……အို့…အို့…..ဟင်းဟင်း” ရိုစီနိုင့်ခါးလေး ကော့သွားကာ စောက်ဖုတ်လေး မောက်တက်လာသည်။ ထိုအချိန်ထိ ဒေါက်တာကူမားရ် လက်တစ်ဖက်က ဂွကြားမှ လီးကြီးကို ဖြေးဖြေးလေး ဂွင်းတိုက်နေဆဲ ရှိသည်။ လီးထိပ်ကြီးက ခရမ်းညိုသီးကြီး၏ ထိပ်သဖွယ် ကြီးမားလှသည်။ ကုတင်ခြေရင်း အစွန်းသို့ ကျွံထွက်နေသော ရိုစီနိုင့်ခြေနှစ်ဖက်ကို ဖြေးဖြေးချင်း ဒူးထောင်ပေါင်ကား လုပ်ပေးလိုက်သည်။ စောက်ပတ်လေးထဲမှ အတွင်းသားရဲရဲလေးကို စတင်မြင်ရသည်။ စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသား နှစ်ဖက်က ခပ်ထူထူးလေး ဖောင်းနေသည်။ ကြာမြင့်စွာ ဖိကပ်ပူးတွဲနေရမှုကြောင့် အရေပြား အတွင်းသားလေးများက ပန်းနုရောင် ရင့်ရင့်လေး သမ်းနေသည်။ ဒေါက်တာကူမားရ်က ရိုစီနိုင်၏ အပြစ်ကင်းစင်သော မျက်နှာလေးနားသို့ မျက်နှာချင်း ကပ်လိုက်သည်။ “ဒေါက်တာ မေးမယ်… မှန်မှန်ဖြေပါနော်” ဒေါက်တာ့အသံက တိုးညှင်းပြီး တုန်ခါနေသလို အသက်ရှူသံကြီးက ခပ်ပြင်းပြင်းနှင့် မြန်နေသည်။ ဒေါက်တာသည် အဝေးက ပြေးလာသူနှယ် အသက်ကို ပြင်းပြင်း ရှူနေခြင်း ဖြစ်သည်။ “ဟုတ်ကဲ့” ရိုစီနိုင်က သူမနို့လေးကို တရွရွပွတ်သပ်ပေးနေသော ဒေါက်တာ၏ လက်ခုံပေါ်သို့ သူမလက်ကလေးကို တင်ထားရင်း တဆတ်ဆတ်တုန်နေသော နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကြားမှ မျှင်းမျှင်းလေး ဖြေသည်။ “သမီးလေး…. အလိုးခံဖူးပြီလား” “ဟင့်အင်း” ခေါင်းလေးတစ်ချက် ခါရင်း တစ်ဖက်သို့ မျက်နှာကို လွှဲလိုက်မိသည်။ “မရှက်နဲ့နော်… အမှန်အတိုင်းပဲ ပြော” “အ……ကျွတ်ကျွတ်…ဟင်း.ဟင်း….. ဟုတ်ကဲ့ပါ…ဒေါက်တာ” ဒေါက်တာကူမားရ်က စကားပြောရင်း နို့လေးကို ပြောင်းရွှေ့အုပ်ကိုင်ကာ ဆုတ်ညှစ်လိုက်ပြန်ရာ ရိုစီနိုင် ခါးလေး ကော့သွားကာ ထောင်ထားသော ဒူးကြီးနှစ်ချောင်းက ဒေါက်တာကူမားရ်၏ ခန္ဓာကိုယ်ကြီးကို ညှပ်လိုက်မိလေသည်။ ဒေါက်တာကူမားရ်က သူ့လီးကို ဖြဲလိုက်စုလိုက်လုပ်နေသော လက်ကို ရိုစီနိုင် စောက်ဖုတ်လေးပေါ်သို့ ကူးပြောင်း၍ အုပ်ကိုင်လိုက်သည်။
လက်ကို ခပ်ခုံးခုံးထားလျက် ရွရွလေးပွတ်သည်။ နို့ကို ကိုင်ထားသော လက်ကလည်း မနားတမ်း နယ်ပေးသည်။ “ အို့….ဟို့..အဟို့…..အို့……အို…အင်းး…ဟင်း” ရိုစီနိုင်က ယားတတ်သူလေးပီပီ အရယ်တဝက် အရှက်တပိုင်းနှင့် ခေါင်းလေး မော့ခါရင်း လူးလိမ့်သွားသည်။ လက်နှစ်ဖက်စလုံးက ကုတင်ဘောင်ကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ ကျစ်ကျစ်မြဲမြဲလေး ကိုင်ထားသောကြောင့် လက်မောင်းကြောလေးများ တင်းထောင် ဖောင်းကားလာသည်။ “ဒီအထဲက ..အခု ဘယ်လိုနေလဲ… သမီး” “ရှီး..အား….တစ်မျိုးကြီးပဲ….ဒေါက်တာ….အိ………ဟင့်” စောက်ဖုတ်အကွဲကြားသို့ လက်ညှိုးကို လက်တစ်ဆစ်မျှ ထိုးသွင်းကာ အကွဲကြောင်းလေးအတိုင်း စုန်ကာဆန်ကာ ပွတ်ဆွဲလိုက်သည်။ “ ပြွတ်….ပြစ်…ပြစ်…….ပြစ်” “အိုး..အိုး…….အဟက်… အဟိ…ရှီး….အ….” ငလျင်လှုပ်သည့်နှယ် ရိုစီနိုင် တစ်ကိုယ်လုံး သွက်သွက်ခါနေသည်။ ခါးကိုကော့လိုက် ကုတင်နှင့် တင်ပါးကို ဘုံးခနဲ ရိုက်လိုက်ဖြင့် ထကြွလာသော ကာမစိတ်၏ နှိုးဆွမှုကို အလူးအလဲ ခံစားနေရသည်။ ခါးကိုကော့လိုက် ဖြူလွှသော အိပ်ယာပေါ် ဘုံးခနဲ ကျလိုက်ဖြင့် လှုပ်ရမ်းနေသဖြင့် ဒေါက်တာကူမား၏ လက်ညှိုးကလည်း ရိုစီနိုင်၏ စောက်ဖုတ်ထဲမှ ကျွတ်ထွက်မသွားစေရန် အလိုက်သင့် တက်လိုက် ဆင်းလိုက် လုပ်နေရလေသည်။ တစထက်တစ ကြမ်းတမ်းလာသော ကောင်မလေး အမူအယာကြောင့် ဒေါက်တာကူမားက လက်ညှိုးကို ထိုး၍ သွင်းလိုက်သည်။ ပြွတ်ခနဲ လက်ညှိုးကြီး ဝင်သံနှင့်အတူ ရိုစီနိုင် တစ်ကိုယ်လုံး ဖျတ်ဖျတ်လူး တုန်ခါသွားလေသည်။ “မာမီ….ဟင်း…..အဟင်းဟင်း….မာမီ….ဟင့်ဟင့်……မားမီ” “သမီး….. အကျယ်ကြီး မအော်နဲ့ နော်….သမီးလေး…နော်” “ဟုတ်… ဟုတ်ကဲ့ပါရှင်… အင်းဟင်းဟင်း…..အို့အို့” ဒေါက်တာကူမားက လက်ညှိုးထိပ်က ပါးစပ်ထဲထည့်ပြီး ငုံထားရသလိုပင် ပူနွေးနေသည်။ လက်ညှိုးထိပ် တစ်ခုလုံး စောက်ရေလေးများ စိုရွှဲနေသည်။ စောက်ခေါင်းဝ ကျဉ်းကျဉ်းလေးကို လက်ညှိုးဖြင့် ဝိုက်မွှေကြည့်သည်။ အချင်း ၃ လက်မကျော်ကျော်ခန့်သာ ရှိမည်ထင်သည်။ မိမိလီးကြီးက လုံးပတ် ငါးလက်မနီးပါးမျှ ကြီးသည်။ စောက်စိလေးကို စမ်းကြည့်လိုက်သောအခါ တင်းမာနေပြီ။ အိုခေပြီ ထိုအချိန်ကို ဒေါက်တာကူမား စောင့်နေခြင်း ဖြစ်လေရာ ရိုစီနိုင် နို့လေးကို ဆုပ်ကိုင်ချေမွနေသော လက်အား နေရာပြောင်း၍ လီးကို ကိုင်လိုက်သည်။
“ကုတင်ခြေရင်းကို… ဖင်တစ်ပိုင်း ကျအောင် လျှောလိုက်သမီး” ရိုစီနိုင်က ခြေရင်းဖက်သို့ ခါးလေး ကော့ကာ ကော့ကာဖြင့် တိုးရွှေ့သည်။ ဖင်တစ်ပိုင်းက ကုတင်စောင်းတွင် မကျတကျလေး မှေးတင်သွားသည်။ ဒေါက်တာကူမားက ခါးအောက်သို့ စောင်ထူထူ ခေါက်၍ ထိုးသွင်းပေးလိုက်ရာ ပင်ကိုယ်က ဖုဖောင်းခုံးမို့နေသော စောက်ဖုတ် ခုံးခုံးလေးမှာ ကားစွံ့ ဖောင်းကြွလျှက် အလိုးခံရန် အဆင်သင့် အနေအထားသို့ ရောက်သွားလေတော့သည်။ ဒေါက်တာကူမားက ကြမ်းပြင်တွင် မတ်တတ်ရပ်လျှက် အနေအထားဖြင့် လီးကို ချိန်သားကိုက် တေ့လိုက်သည်။ စောက်ပတ်နှင့် လီးက လုံးဝ အဆမတန် ကွာခြားနေသည်။ လီးထိပ်ကြီးကပင် စောက်ပတ်ကို ဖုံးအုပ်မိမတတ် ကြီးမားနေသည်။ ဒေါက်တာကူမားက အနီးရှိ ဆီတစ်မျိုးကို ယူ၍ စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားလေးများကို သုတ်လိမ်းပေးလိုက်သည်။ ရိုစီနိုင်လေးခမျာ ကုတင်ဘောင်တစ်ဖက်စီကို တင်းတင်းကြီး ဆုပကိုင်လျှက် အံလေးကြိတ်ထားရင်း အသားများ ဇိုးဇိုးဇတ်ဇတ် တုန်နေရှာသည်။ ရိုစီနိုင် အံခဲ၍ မျက်နှာလွှဲထားပုံလေးက သနားစဖွယ် ကောင်းလှသည်။ သလင်းသား ကျောက်ဆစ်ရုပ်လေးနှယ် အချိုးအစားလှပပြေပြစ်သော ရိုစီနိုင် ခန္ဓာကိုယ်လေးကို အပေါ်မှ မိုးကြည့်နေသော ဒေါက်တာကူမား မျက်နှာကြီးက အဆီတွေ ပြန်နေသည်။ ကောင်မလေး တစ်ကိုယ်လုံး တုန်ရီနေမှုကို ကြည့်၍ ချက်ချင်းကြီး လိုးလိုက်လျှင် ပြဿနာတွေများ တက်ကုန်မလားဟူသော အတွေးက ဒေါက်တာကူမား ခေါင်းထဲသို့ ဇနိုးဇနောင့်နှင့် ဝင်ရောက်လာသည်။ “သမီး…. သိပ်ကြောက်နေလား…ဟင်” ရိုစီနိုင်က ပါးစပ်နှင့် မပြောပဲ ခေါင်းကိုသာ တွင်တွင် ငြိမ့်ပြရှာသည်။ အကယ်၍များ လီးဝင်သွားသည်နှင့် ဝုန်းဒိုင်းကြဲကုန်လျှင် အခက်။
ထို့ကြောင့် ဒေါက်တာကူမားက ရိုစီနိုင် စောက်ပတ်ခုံးခုံးမို့မို့လေးကို အနီးကပ်၍ အသေအချာ ကြည့်လိုက်မိပြန်လေသည်။ စောက်ပတ်လေးက တစ်ကြိမ်တစ်ခါမျှ အလိုးခံထားခြင်း မရှိသောကြောင့် တင်းမောက် လုံးကျစ်နေကြောင်း တွေ့ရသည်။ သို့ဆိုလျှင် မိမိ၏ မိန်းမပေါင်းများစွာကို ဖြိုနေသော ဧရာမ ရင့်ထော်နေသော လီးကြီးနှင့် ကွိုင်တွေ တက်လာနိုင်သည်။ အစကောင်းမှ အနှောင်းသေချာ နိုင်မည်။ ဒေါက်တာကူမားက စောက်ပတ်လေးထိပ်မှ အစိချွန်ချွန်လေးကို ဦးစွာ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာနှင့် ဖိညှပ်စုပ်ယူလိုက်သည်။ ကျင်ခနဲ ခံစားလိုက်ရသော ဝေဒနာကြီးကြောင့် ရိုစီနိုင် စောက်ပတ်လေး ရှုံ့ခနဲ တင်းကျစ်စေ့ကပ်သွားပြီး စောင်ခေါက်ထူကြီးပေါ် မှေးတင်ထားသော ခါးလေး တွန့်လိမ်ကော့ပျံသွားသည်။ “အဟင့်…..အဟင့်..အဟင့်” အဟင့်ဟူသော ငြီးသံလေး တစ်ချက် ထွက်ပေါ်လာတိုင်း ရိုစီနိုင် ခန္ဓာကိုယ်လေးက ခါခါသွားရာ ဆက်ခါ ဆက်ခါ အဟင့်ဟင့်ဖြင့် ငြီးလိုက်သောအခါ ပုခုံးနှင့် ဗိုက်သား ၊ နို့အုံလေးများပါ တုန်ခါလှုပ်ရမ်းနေလေသည်။ ခါးသေးသေးလေးဆီမှ သွယ်ဆင်းလာသော တင်ပါးကြီးများက ရိုစီနိုင် ရှိုက်လိုက်တိုင်း လှုပ်ရမ်းလိမ့်လူးနေသည်။ ပြေပြေလျောလျော လှပဖောင်းအိနေသော ဆီးခုံလေးမှာလည်း ဒေါက်တာကူမားပါးစပ်နှင့် ဘယ်ညာ လွဲချော်လို့နေပြန်သည်။ တရှူးရှူး တရှဲရှဲ အသက်ရှူရင်း ကာမစိတ် ပြင်းထန်နေသော ဒေါက်တာကူမားကမူ စောက်ပတ်လေး သွားရာသို့ ခေါင်းကြီးကို လိုက်ပါယိမ်းနွဲ့ရင်း အစိလေးကို မရမက စုပ်ပေးနေလေသည်။ “အိုး…..အဟို့…ဟို့….ရှီး….အ….ဒေါက်တာ… အီး…..အင့်” ရိုစီနိုင့် လက်ကလေးတစ်ဖက်က ဒေါက်တာကူမား ဆံပင်များကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်မိပြီး ခပ်တွန့်တွန့်လေး လုပ်လိုက်သည်။ စောက်စိလေးထဲမှ ကျင်ခနဲ ဖြင်းခနဲ ဝေဒနာသည် အဘယ်ကြောင့် တစ်ကိုယ်လုံး တုန်ရီခါရမ်း စေပါသနည်း။ စောက်ပတ်အကွဲကြောင်း တင်းတင်းလေးကြားထဲသို့ လျှာကို စုချွန်ပြီး ရွရွလေး ထိုးပေးလိုက်ပြန်ရာ ရိုစီနိုင်၏ ကျန်သော လက်တစ်ဖက်သည် ဒေါက်တာ့ဆံပင်များကို တအားဆုပ်ကိုင်မိပြီးသား ဖြစ်သွားလေသည်။ ရိုစီနိုင်၏ စောက်စေ့လေးမှာလည်း တင်းခနဲ စစ်ခနဲ ဖြစ်၍ လာလေတော့သည်။ တင်းတင်းစေ့နေသော စောက်ပတ်နှစ်ခြမ်းကြားမှ အရေကြည်လက်လက်ကလေးများ ကျောက်ကြားမှ ယိုစိမ့်စီးဆင်းလာသော စမ့်ရေလေးများနှယ် ဖြေးဖြေးချင်း စိမ့်ကျလာလေတော့သည်။ အသစ်စက်စက် စောက်ပတ်လေးသည် မွှေးရနံ့လေး သင်းချိုနေသည်။
စောက်ပတ်နှင့် ပေါင်ရင်းကြားတွင် ပေါင်ဒါ သုတ်လိမ်းထားဟန် တူသည်။ မွှေးမြနေသည်။ ရာဂစိတ်ထကြွနေသော ဒေါက်တာကူမား၏ စိတ်များကို မွှေးကြိုင်သင်းထုံသော စောက်ပတ်ရနံ့လေးက ပို၍ ပြင်းထန်စေရန် ဖန်တီးပေးသလို ဖြစ်နေပြန်လေသည်။ “ဗြိ….ပြွတ်….ဗြိ…ဗြိ” ဒေါက်တာကူမားက စောက်ပတ်တစ်အုံလုံးကို ပါးစပ်ကြီးဖြဲ၍ ငုံခဲအုပ်ဖုံးပစ်ခါ ပါးစပ်ထဲ၌ စောက်ပတ် အကွဲကြောင်းလေးထဲသို့ လျှာကြီးကို ဒလစပ် ထိုးကလိ လိုက်သည်။ “အား……မာမီ…..အိုး……ဟင့်ဟင့်” ရိုစီနိုင်၏ သာယာသော ချစ်စဖွယ်အသံလေးက အခန်းလေးအတွင်း လွင့်ပျံ့ ပေါ်ထွက်နေသည်။ ထို့ကြောင့် ဒေါက်တာကူမားက ရိုစီနိုင့် မျက်နှာကို မော့ကြည့် အကဲခတ်လိုက်ရပြန်သည်။ ကောင်မလေး ဖီလင်တွေ ဒလဟော တက်လာနေမှန်း သိလိုက်တော့မှ စိတ်အေးသွားကာ တင်းတင်းမာမာ စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ဖက်ကို ဘယ်ညာ လက်မတစ်ခုစီဖြင့် ဂရုတစိုက် ဆွဲဖြဲလိုက်လေသည်။ ဖရဲသီးကြီးအလား ပြဲဟလာသော စောက်ပတ်အတွင်းပိုင်းလေးသည် နှစ်လိုဖွယ် ရဲရဲတောက် လှပနေသည်။ စောက်ပတ်ကို နှစ်လက်မခန့် ဆွဲဖြဲပြီး လျှာကို ထိုးသွင်းကာ နှုတ်ခမ်းအစုံက စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားများကို စုပ်လျက် အပေါ်သို့ ဆွဲတင် မယူလိုက်သည်။ စောက်ပတ်အုံလိုက်ကြီး ပါးစပ်ထဲ ပါလာသည်။ “အား….အီး….ဟီး…ဟီး….အား…….အင့်….ဟင့်ဟင့်” ခပ်စူးစူး ခပ်တိုးတိုး ကြိတ်အော်သံလေး ဆင့်ကဲဆင့်ကဲ ပေါ်ထွက်လာပြီး ဒေါက်တာကူမား၏ ခေါင်းကြီးကို အတင်းဆွဲဖိကာ စောက်ပတ်နှင့် မျက်နှာကို ကော့ကော့ ဆောင့်ပစ်လိုက်သည်။ “ဘတ်….ဗြိ… ပြွတ်“ ဆီးခုံလေးက အတော်မာကျောကြောင်း ဒေါက်တာကူမား တွေ့ထိခံစားလိုက်ရသည်။ ပွယောင်း ကြီးမားလှသော နှာခေါင်းထိပ်နှင့် ဆီးခုံ ဘတ်ခနဲ ရိုက်ခတ်မိမှ အမဲရွတ်ဆွဲသလို စုပ်ယူဆွဲထားလိုက်သော စောက်ပတ်အုံလေးက ပါးစပ်အတွင်းမှ “ဗြိ…ပြွတ်”ဟု မြည်ကာ ပြန်ကျသွားလေသည်။ “အီး……အိ……..ဟီး…….ဒေါက်တာရယ်….ဟင့်” ရိုစီနိုင်၏ နုနယ်ဝင်းပသော မျက်နှာလေးမှာ ချွေးသီးလေးများ စို့နေပြီး တုန်ခါနေသော နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကြားမှ ညီးညူသံလေးများနှင့်အတူ “ဒေါက်တာရယ်”ဟု တောင့်တ ရေရွတ်သံများ မကြာခဏ ထွက်ပေါ်လာနေပြန်သည်။ ဒေါက်တာကူမားက ငုံဆဲ ဖူးဆဲ ပန်းပွင့်ကလေး၏ ဝတ်ရည်ချိုမြမြတို့ကို အတွင်းနှိုက် စုပ်ယူချင်နေသော ပျားပိတုန်းကြီးအလား မရမကပင် စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားများကို ဖြဲပြန်သည်။
စောက်ခေါင်း အတွင်းပိုင်းသည် ရဲရဲနီလျှက် အသားစိမ်းနံ့ တစ်မျိုးကို ရှူရှိုက်မိလိုက်သောအခါ သားကောင်အနံ့ရသည့် ရိုးမကျားကြီးအလား ဝုန်းခနဲ မာန်ဖီလိုက်သကဲ့သို့ လီးကြီးမှာ ရိုးရိုးစင်းစင်းကြီး တောင်နေရာမှ ထောင်းခနဲ ထောင်းခနဲ ခုန်၍ ခုန်၍ သွားလေသည်။ စောက်ခေါင်းအဝ ပတ်ပတ်လည်ကို လျှာထိပ်ဖြင့် အသာအယာ ဝိုက်ဆွဲလေး ဆွဲပြီး စောက်စိအောက်ခြေအရင်းကြားသို့ လျှာဖျားကို ထိုးထည့် ကလိပစ်လိုက်လေသည်။ “ဟူး……အူး.အို့….ရက်စ်…..ရက်စ်….အိုး……မာမီ” ကောင်းလိုက်တာဟူသော သဘောနှင့် ရိုစီနိုင်က “ရက်စ်”ဟု တိုးတိုးလေး အံကြိတ်၍ အော်ရှာသည်။ ဒေါက်တာကူမား စောက်စိလေးကို နောက်ဆုံးအနေဖြင့် နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာနှင့် ခပ်တင်းတင်း ဆွဲယူစုပ်တင်လိုက်ရာ စောက်ပတ်လေးမှာ တင်ခံမနေနိုင်ရှာတော့ပဲ ဟစိဟစိ ဖြစ်သွားသည်။ ထိုအခါကျမှ ဒေါက်တာကူမားက သူ၏ မြင်းလီးကြီးတမျှ တုတ်ခိုင်ကြီးမားလှသော လီးတန်ကြီးကို တပြွတ်ပြွတ် ကိုင်ဆော့ရင်း ရိုစီနိုင်၏ စောက်ခေါင်းအဝသို့ တေ့သွင်းထားလိုက်ကာ ကုတင်ဘောင်ကို လက်ထောက်လိုက်သည်။ “ဟင်….ဒေါက်တာ…ဒါ….ဒါ…..ဘာလုပ်မလို့လဲ…ဟင်” “သမီး သားအိမ်လမ်းကြောင်း ပွင့်သွားအောင် လိုးပေးမလို့လေ….. ဒါမှ သမီး ရာသီမှန်မှန် လာမယ်… ဝေဒနာ သက်သာသွားမယ်….နော်” “အိုး…ကျမဟာလေးက သေးသေးလေးရယ်…..ရှင့်” “ဘာလဲ…. သမီးက မဝင်မှာ စိုးလို့လား…ဟဲဟဲ” “ကျမ ကျမ…. အရမ်းနာမှာ ကြောက်တယ်” ဟုတ်မလိုလိုနှင့် ငြိမ်နေပြီးမှ ရိုစီနိုင် ခေါင်းတခါခါ လုပ်နေပြန်သောကြောင့် ဒေါက်တာကူမား ချော့ရပြန်သည်။ စကားပြောဆို ချော့မော့နေစဉ် ဒေါက်တာကူမားက လက်တစ်ဖက်က နို့အုံလေးကို၎င်း၊ ဗိုက်သားလေးများကို၎င်း ပွတ်သပ်ပေးနေသည်။ ကျန်သော လက်တစ်ဖက်ကလည်း စောက်စိထိပ်ကလေးကို မနားတမ်း ဒလစပ် ကလိပေးနေရသည်။ လီးထိပ်က တကယ်ပဲ စောက်ခေါင်းဝ၌ တစ်ဆို့နေသည်။ စောက်ပတ် အခေါင်းဝ အရေပြားပါးပါးလေးများကို ဖိထောက်ထားမှုကြောင့် စောက်ပတ်လေးက ချိုင့်ဝင်ကာ တင်းတင်းလေး တစ်ဆို့နေခြင်း ဖြစ်သည်။ “ အ….အ….အား…တင်းနေတာပဲ….ကျွတ်..ကျွတ်” ဒေါက်တာကူမားက ရိုစီနိုင်၏ အံကြိတ်ညည်းတွားသံလေးကို နားထောင်ရင်း ပို၍ ဆန္ဒတွေ ပြင်းပြလာရာ တိုးပြီး ဖိသိပ်လိုက်သည်။
“အား…ဟား…တင်းတယ်….တင်းတယ်…ကြပ်တယ်….မဝင်ဘူးရှင့်” ပို၍ ခပ်နာနာလေး ဖိလိုက်ပြန်သည်။ စောက်ပတ်က ပိုချိုင့်ဝင်ကာ နိမ့်ဆင်းသွားပြီး ဆီးခုံလေး မောက်တက်လာသည်။ ခါးလေးမှာ ကော့တက်သွားပြီး မွှေ့ယာနှင့် လွတ်နေသည်။ လီးထိပ်မှာပင် တင်းရင်းသော အာရုံကို ထိတွေ့ခံစားနေရသဖြင့် အသားနုကို ထိုးထောက်ခြင်း ခံထားရသော ရိုစီနိုင်အဖို့ မည်မျှ နာကျင်နေမည်နည်။ “ရှူး… အီးး….ရှူး…အ….အင်း…အင်း….ဟင်း..ဟင်း” ရိုစီနိုင်က နှုတ်ခမ်းနီစွေးစွေးလေးကို ကိုက်ရင်း တဟင်းဟင်း အော်နေရှာသည်။ မော့ထားသောကြောင့် မျက်လုံးအိမ် ထောင့်မှ ပုလဲလုံးလေး သုံးလေးလုံး လိမ့်ဆင်းသွားသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ “သမီး…ပေါင်ကို ခပ်ကားကားလေး လုပ်ပေးထား…နော်” “ကားထားတာပဲဟာ… ဟင့်..ဟင့်” ဖွေးလွှတင်းကျစ်သော ပေါင်တံအရင်းမှ အကြောကြီးများ ထောင်လာအောင်အထိ ရိုစီနိုင် ပေါင်ကို ကားပေးလိုက်ရှာသည်။ လီးထိပ်ပိုင်းမျှလောက်သာ အဝင်ပြထားသော ရိုစီနိုင် စောက်ခေါင်းလေးသည် ကျဉ်းမြောင်းလွန်းနေသည်။ ချွေးပြန်လာသော ဒေါက်တာကူမားက မေးရိုးကြီးများ ထောင်ထလာအောင် အံကိုကြိတ်လိုက်သည်။ ရိုစီနိုင်၏ ဝေဒနာခံစားနေရသော မျက်နှာလေးကို တစ်ချက်လှမ်းကြည့်သည်။ ထို့နောက် ဖတ်ခနဲ အားနှင့် ဆောင့်ချလိုက်သည်။ “ဗြစ်……..အူး.ဟူးဟူး…..ဟူး….ဟူး” ဒေါက်တာကူမား လက်ဝါးကြမ်းကြမ်းကြီး တစ်ဖက်ဖြင့် ရိုစီနိုင့်ပါးစပ်လေးကို လျှင်မြန်စွာ လှမ်းပိတ်လိုက်ရာ အသံကျယ်လောင်စွာ မထွက်တော့ပဲ လုံးထွေး တိမ်ဝင်သွားလေသည်။ ရိုစီနိုင် မျက်လုံးလေးများ ပြူးလန်သွားရှာသည်။ လက်နှစ်ဖက်က ဒေါက်တာကူမား လက်မောင်းကို ကုတ်ခြစ်သည်။ အသားဖြူသော ဒေါက်တာကူမား လက်မောင်းနှစ်ဖက်တွင် ချွန်ထက်သော လက်သည်း အစင်းရာကြီးများ ထင်ကုန်လေသည်။ ”ဗြစ်…..ဗြစ်……ဒုတ်…. အင့်” လီးတန်ကြီးက ကျဉ်းမြောင်းသော စောက်ခေါင်းအတွင်း တရစ်ခြင်း နိမ့်ဆင်းသွားပြီး ဒုတ်ခနဲ ခပ်အုပ်အုပ် အသံလေးထွက်လာကာ လီးထိပ်နှင့် လုံးလုံးချောချော အရာတစ်ခုတို့ ထိုးတိုက်မိသည်။ သားအိမ်ဝ သားအိမ်ခေါင်းနှင့် လီးထိပ်တို့ ထိပ်တိုက် ဆုံဆည်းမိကြမှန်း ဒေါက်တာကူမား သိလိုက်လေသည်။ မိမိ လီးတန်ကြီးကို ငုံ့ကြည့်လိုက်သောအခါ တဝက်ပင် မရှိသေး။ လီးတစ်ချောင်းလုံးမှာမူ လက်နှင့် ဖြစ်ညှစ် ဆုပ်ကိုင်ထားသလို တင်းတင်းကြီး ခံစားနေရသည်။
စောက်ခေါင်းဝရှိ သန်မာလှသော အသားမျှင်တဝိုက်က ကြိုးနှင့် ရစ်စည်းထားသလို ပိုတင်းသည်။ “သမီး…..အရမ်းနာသလား…..ဟင်” “အင်း………ဟင်း ဟင်းဟင်း…..အင်း….ဟင်း” ဒဏ်ရာရနေသော သမင်မလေးသဖွယ် မျက်လုံးလေး မှေးကာ နှုတ်ခမ်းလေးများ တဆတ်ဆတ်တုန်ရင်း ညည်းနေရှာပြီး ဒေါက်တာကူမား အမေးကိုပင် ခေါင်းငြိမ့်၍ မဖြေနိုင်ပဲ မျက်လုံးလေး မှိတ်ပြလျှက် မျက်လုံးကို သနားစဖွယ် ပြန်ဖွင့်ကြည့်ရှာသည်။ “ပေါက်သွားပြီ သမီးရဲ့…. သမီး နောက်မနာတော့ပါဘူး” “အင်း…ဟင်းဟင်း… ဒေါက်တာ့ ဟာကြီး ဆက်သွင်းအုံးမှာလား ဟင်” “ မသွင်းတော့ဘူးလေ….. တဝက်ပဲ လိုးပေးမှာပေါ့” “ဟုတ်ကဲ့” လေသံယဲ့ယဲ့လေး ဖြင့် ဟုတ်ကဲ့ဟု ချိနဲ့စွာ ဆိုလိုက်သည်။ ဒေါက်တာကူမားက လီးတန်ကြီးကို ဖြေးဖြေးချင်း ဆွဲနှုတ်လိုက်သည်။ စုပ်ယူထားခြင်း ခံနေရသော လီးတန်ကြီးအပေါ်မှ အကြောကြီးများ ဖောင်းကြွား တင်းကားလျှက် တရစ်ချင်း ထွက်လာသည်။ “ ပြစ်…..ပြစ်..ပြစ်…ပြွတ်….ဘွပ်….ဘွပ်” “သွေးတွေလား…..ဒေါက်တာ” “အား… ဟာ မဟုတ်ပါဘူး… သမီးလေး စောက်ပတ်ထဲက ထွက်လာတဲ့ အရည်ကြည်တွေက လီးမှာ ပေကျံနေလို့….မြည်တာပါ” ရိုစီနိုင် မျက်နှာလေး ရဲခနဲ ဖြစ်သွားရင်း တစ်ဖက်သို့ လှည့်စောင်းလိုက်သည်။ ဒေါက်တာကူမားက ပန်းနုရောင် ပါးလေးကို ငုံ့မွှေးလိုက်ရာ လီးကြီးက စွပ်ခနဲ ဝင်သွားပြန်ရာ ရိုစီနိုင် ဖင်လေး လူးလိမ့်သွားပြန်သည်။ “ပေါက်သွားပြီဆို….. မပြီးသေးဘူးလား” “ဒေါက်တာ ကောင်းအောင် နဲနဲ လိုးအုံးမယ်လေ…. မဟုတ်ဖူးလား…ဟဲဟဲ….သမီးလဲ ကောင်းမှာပါ” ရိုစီနိုင်က မသိမသာ မျက်စောင်းလေး ထိုးရင်း တစ်ဖက်သို့ လှည့်သွားသည်။ “ဘွပ်……..ဘွပ်….ပြွတ်….ပြစ်…..ဖွပ်……စွပ်” “အို့ဟိုး……ဟိုး……..အိုး…..ရှီး……အ….အင့်” ဝလုံးလေးနှယ် ဝိုင်းစက်သွားသော နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကြားမှ နင့်နင့်နဲနဲ ပယ်ပယ်နယ်နယ်ကြီး ဝင်ဝင်သွားသော လီးဒဏ် ခံနေရသံများ အဆက်မပြတ် ထွက်လာလေသည်။ မျှင်းမျှင်းလေး လိုးပေးနေသောကြောင့် ခံရသည်မှာ စအိုဝတိုင်အောင် အရသာက ရောက်သွားပေရာ စောက်ပတ်သို့ လီးကြီးဝင်သွားတိုင်း မျက်လုံးများက အလိုလို မှေးစင်းသွားလေသည်။ ဖြေးဖြေးလေး သွင်းချလိုက် ညင်ညင်သာသာလေး ဆွဲထုတ်လိုက်ဖြင့် ပါးနပ်စွာ လိုးနေသော ဒေါက်တာကူမားရဲ့ လထစ်ကြီးက လထစ်နှင့် စောက်ခေါင်းဝ အရေပြား အဝိုင်းလေး ဆုံမိတိုင်း ဒစ်ကို သားရေကွင်းနှင့် စည်းထားခံရသလို ခံစားနေရပေရာ ဒေါက်တာကူမားမှာ အရသာ ထူးကြီးတွေ့ရင်း လီးကြီးမှာ တုံ့ခနဲ တုံ့ခနဲ ခါရမ်းသွားပြီး သုတ်ရေများ ထွက်ကုန်လေတော့သည်။
“ဟင်…..ဒေါက်တာ….သေးပေါက်ထည့်လိုက် တာလား ဟင်” “ရှီးးး….အဟင်း…ဟင်း…မဟုတ်ပါဘူး..ခလေးရယ်… မင်းလေးရဲ့ စောက်ပတ်လေးကို လိုးရတာ ကောင်းလွန်းလို့ အရေတွေ ထွက်ကုန်တာ…အား အား….ကောင်းလှချည်လား…ချာတိတ်ရယ်” ပြောပြောဆိုဆို ဒေါက်တာကူမားက ရိုစီနိုင် နှုတ်ခမ်းရဲရဲလေးကို ငုံ၍ စုပ်လိုက်ပြီး လျှာချင်း ကလိပေးလိုက်ရာ။ “အွန်း……အွန်း.အင့်….အင့်…..အွန်း” ကော့တက် ခုံးထလာသော ရိုစီနိုင် စောက်ဖုတ်လေးထဲသို့ လီးတန်ကြီး ဖိသွင်းလျှက် ဆတ်ခနဲ ဆတ်ခနဲ လိုးဆောင့်ပေးလိုက်ရာ ကောင်မလေးမှာ မျက်ရည်ပေါက်ကြီးများ ကျလာသည့်ကြားမှ ဒေါက်တာဖိလစ် ကျောပြင်ကြီးကို ကုတ်ခြစ်ဖက်တွယ်ကာ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းက ဒေါက်တာဖိလစ် ခါးကို ကပ်ကျေးသဖွယ် တင်းတင်းကြီး လိမ်ညှစ်လိုက်လေတော့သည်။ မျက်နှာကျက်မှ ပန်ကာက တာဝန်ကျေစွာ လည်ပတ်ဆဲ။ ကာမအရသာထူးကို နဖူးတွေ့ ဒူးတွေ့ ခံစားလိုက်ရသော ချာတိတ်မလေး ရိုစီနိုင်နှင့် အသက် ၄၀ခန့် ဒေါက်တာကူမားတို့ကမူ နှုတ်ခမ်းချင်း တေ့စုပ်ရင်း ကုန်းပြီးလိုးရန် တိုင်ပင်နေကြလေသည်။ “ကောင်မတွေ …တစ်နာရီတောင် ကျော်သွားပြီနော်….တော်ကြတော့” မမစိုးက လှမ်းပြောလိုက်မှ ဂျမ်းပုံက “နောက်တစ်မျိုး ကုန်းခိုင်းပြီး….လိုးသေးတာ” ဟု အစချီပြီးမှ စကားစကို ဖြတ်လျှက် စက်ခုံအသီးသီးသို့ ထိုင်မိကြလေသည်။ “လင်းလင်း…ဘယ်ရောက်သွားလဲ” “သေးပေါက်သွားတယ် ထင်တယ်…မမစိုး” “ဟင်း…ပေါက်ကရတွေ ကြပ်ကြပ်ပြော… ညည်းတို့ လင်အစောကြီးရမဲ့ ဟာမတွေ…ဟင်း” မမစိုးက ပိတ်စကို ရွှမ်းခနဲ ဆွဲထုတ်ရင်း တတွတ်တွတ် ပြောသည်။ “ကောင်းတာပေါ့….မမစိုးရဲ့..ထိုင်စားရတာပေါ့…. အခုတောင် အလုပ်လုပ်လာရတာ..ဘတ်စ်ကားတိုးရ ပြေးလွှားရနဲ့” “အံမယ်…လင်ကောင်းသားကောင်း ရရင်တော့ ဟုတ်တာပေါ့… ညည်းယူတဲ့ အကောင်က အရက်ဖိုး ပြန်တောင်းနေမှ….ဟင်း” “ဖွဟဲ့…မပြောကောင်း မဆိုကောင်း…လွဲပါစေ” “နောင်နောင်လို စပရင်တာစီးနိုင်တဲ့ လူမျိုး ရှာယူပေါ့” တင်တင်အေးက အပ်ပေါက်ထိုးရန် အပ်ချည်စကို ကပ်ကျေးဖြင့် ဆတ်ခနဲ ညှပ်လိုက်ရင်း ပြောသည်။ ဖွေးဖွေးက တင်တင်အေးဆီသို့ တစ်ချက် ဝေ့ကြည့်ပြီး ဘာမှမပြောပဲ စက်သံ တဂျုံးဂျုံး မြည်အောင် ဖိနင်းပစ်လိုက်လေသည်။
“အဟင်း….ဟင်း.. ကိုယ့်ဘဝအတွက် စိတ်ချနေရသူတွေကတော့ ဘာမှကို မပြောကြဘူးနော်… ဟင်းဟင်း” “မိတင်….ညည်းနော်…အဲဒီကောင်ကို ညည်းပဲယူ” “အံမာလေး….ယူပါ့တော့…ယူပါ့…..တင့်တောင့်တင့်တယ်လဲ နေရမယ်… လူလဲ သက်သာမယ် ရုပ်ကလေးကလဲဖြောင့် ဟိုဒင်းလေးကလဲ တောင့်ဆိုရင်လေ နေ့တိုင်းကို ပုလွေ မှုတ်နေမှာ” “ထွီ…..အယုတ်တမာ မ” “အိုး… ကိုနောင်နောင်လိုသူသာ ငါ့ယောက်ျားဖြစ်ကြည့် ဟင်း…ရေတောင် မဆေးရဘူး… အပြတ်ပြောထားတာ” “ဈေးကျလိုက်တာ… တင်တင်အေးရယ်” “ဟဲ့….အဲဒါ… ဈေးကောင်းတာဟဲ့ …. ဘာသိလဲ….. လင်းလင်း ကောင်လေးလို ဘာအလုပ်မှ မရှိ၊ ဖအေဆို ဆိုက်ကားနင်းတဲ့ အထဲက ခိုးပြီး ရည်းစားနဲ့ တိရိစ္ဆာန်ရုံ သွားတဲ့ ကောင်မျိုးမှ ဈေးကျတာ…. ဖအေနဲ့ ဆိုက်ကားလဲ ဝိုင်းမနင်း ဘောင်းဘီကို ခါးကမချ” တင်တင်အေး စကားမဆုံးခင် လင်းလင်းက အိမ်သာမှ ပြန်လာသည်။ “ဘာလဲ ဟင်…. ငါ့နာမည် ပြောသံ ကြားပါတယ်” “ဟဲဟဲ… အလကားပါ နင်သေးပေါက်တာ…. ကြာလိုက်တာလို့ ပြောတာ..ဟဲဟဲ… နော် ဖွေးဖွေး” “သိဘူး…..ငါ့လာမပြောနဲ့…ဗလောင်းဗလဲနဲ့“ မမစိုးက သူတို့ မိန်းခလေးတစ်သိုက်ကို ကြည့်ရင်း သက်ပြင်း ရှိုက်လိုက်မိလေသည်။ မမစိုးတစ်ယောက် ဆိုင်နားရက်မို့ အိမ်တွင် သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပြီး အပ်ချုပ်ဆိုင်အတွင်း အထည်စလေးများကို လိုက်ကောက်ကာ အဝတ်ခြင်းထဲ စုထည့်နေစဉ် ဖျာကို လှန်လိုက်သောအခါ ဓါတ်ပုံ အဖြူအမဲ အရောင်နှင့် ဆယ်ပုံခန့် ထွက်လာသည်။ “ဘယ်သူ့ ပုံတွေပါလိမ့်” ဟု ပါးစပ်မှ ရေရွတ်ရင်းဖြင့် ကြမ်းပြင်တွင် ထိုင်ကာ ဓါတ်ပုံများကို ကောက်ကြည့်လိုက်သည်။ “ဟင်….ဒါ ..စောက်ကန်းမ ဂျမ်းပုံဟာတွေပဲ ဖြစ်မယ်… ကြည့်စမ်း…မိန်းကလေးတန်မဲ့ ဒါတွေ ကြည့်တယ်” ဓါတ်ပုံများက မိန်းမနှင့် ယောက်ျား အမျိုးမျိုး လိုးနေကြပုံများ ဖြစ်သည်။ မစိုးရင်ထဲ ပူခနဲ ခံစားလိုက်ရသည်။ လီးနှင့် ကြာမြင့်စွာ ဝေးနေခဲ့သော စောက်ပတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးထဲမှ ကျင်ခနဲ စိမ့်ခနဲ ခံချင်စိတ်တွေ တဖွားဖွား ပေါ်လာသည်။ ဓါတ်ပုံထဲမှ ယောက်ျား၏ လီးကြီးမှာ ကောင်မလေး၏ စောက်ပတ်ထဲသို့ ဒစ်မြုပ်အောင် သွင်းထားပုံ ဖြစ်ရာ မရိုးမရွ ခံစားရသည်။ အကြောပြိုင်းပြိုင်း ထနေသော လီးတန်ကြီးကို ကောင်မလေးက သူမ၏ လက်ချောင်းဖြူဖြူလေးများဖြင့် မရဲတရဲ ကိုင်ကာ စောက်ပတ်အဝကို တေ့သွင်းထားခြင်း ဖြစ်သည်။ လမွေး မဲမဲကြီးများကြားမှ ပြောင်လက်နေသော လီးတန်ကြီးကို ကြည့်ရင်း မစိုးအဖုတ်မှာ စစ်ခနဲ စစ်ခနဲ ဖြစ်သွားသည်။
လွမ်းချင်စရာ လီးကြီးမျိုး မောင့်ဆီ၌ ရှိသည်။ မောင်သည် လေယာဉ် ပိုင်းလော့ ဖြစ်သော်လည်း ရိုးအေးသည်။ လိုးချင်သည်ကိုပင် အိပ်ရအောင် စိုးရယ်ဟု တိုးတိုးလေး ပြောတတ်သော မောင့်ကို စိုးသတိရသွားသည်။ မောင့်လီးက ဓါတ်ပုံထဲမှ လူလောက်တော့ မကြီး၊ စိုးအပျိုဘဝ၌ မောင်သည် လက်ဖျားနှင့်ပင် မထိမတို့ခဲ့ချေ။ နို့ကိုင်ခြင်း နှုတ်ခမ်းစုတ်ခြင်းများကိုလည်း မပြုခဲ့။ ပခုံးကို ဖက်သောအခါများမှာပင် မောင့်လက်တို့ တုန်ခါနေတတ်သည်။ မောင်နှင့်စိုး ပထမဆုံး လိုးဖြစ်သော ညမှာ မင်္ဂလာဆောင်ပြီး ၂ညမြောက်မှသာ လိုးဖြစ်ခဲ့ကြသည်။ ပထမဆုံးညက စိုးကို ဖက်သော မောင့်လက်များကို စိုးက ဆွဲဆိတ်ပစ်သည်။ ကိုက်သည်။ မောင် ဆက်မကြိုးစားပဲ စိတ်လျှော့ကာ အိပ်ပျော်သွားရှာသည်။ မိုးမှာသာ နောက်တစ်ခါ လာနိုးနှင့် အိပ်မပျော် ဖြစ်ခဲ့ရသည်။ မနက်ပိုင်း ကော်ဖီဝိုင်း၌ မောင့်မေမေက အလိုက်ကန်းဆိုး မသိ “သမီး…ညက အိပ်ရေးပျက်သွားတယ် ထင်တယ်”ဟု နှစ်ကိုယ်ကြား နောက်ပြောင်သေးသည်။ “တစ်ညလုံး တစ်ရေးမှ မအိပ်ရဘူး” စိုးက ပို၍ ရွဲ့စောင်းပြီး မဲ့ရွဲ့ကာ ပြောလိုက်သည်။ “အမလေး…အစမို့ပါ အေ…နောက်ပိုင်းဆို ကြည့်ပါအုံး..ဟင်း …ရိုးအီပြီး တစ်ပတ်ကို တစ်ခါတောင် မလာတော့ဘူး…. ဟင်းဟင်း” “ဟာ….မေမေကလဲ….ဘာတွေ ပြောနေမှန်း မသိဘူး” ကော်ဖီဝိုင်းမှ အလျင်အမြန် ထလာခဲ့ရသည်။ “ဟော…မိုးသောက်ပြီးပြီ…မြန်လှချည်လား” “မြန်မြန်ပဲ” ဘုပြောရင်း မောင့်ကို ကွေ့ရှောင်ကာ ထွက်လာခဲ့လေသည်။ မောင်က မျက်မှောင်ကုတ်ပြီး ကျန်ရစ်သည်။ စင်စစ် ထိုစဉ်ကတည်းက စိုး အမှားတွေ တစ်ခုပြီး တစ်ခု ကျူးလွန်ခဲ့မိသည်။ ထိုည၌လည်း အလကားနေရင်း မောင့်ကို ဘုပြောနေမိသည်။ မောင်က နားလည်ခွင့်လွှတ်စွာ ထိုညကိုလည်း မလိုးရပဲ လက်လွှတ်အဆုံးရှုံး ခံခဲ့ရှာပြန်သည်။ သုံးရက်မြောက် ညမှာတော့ မောင် မူးလာသည်။ စိုးကို ခုတင်ပေါ် အတင်းဆွဲလှဲသည်။ စိုးက ဒူးနှစ်လုံးကို ကွေးပြီး မောင့်ရင်ဘတ်ကို ထောက်ထားသည်။ မောင်က ထမီ ဆွဲချွတ်သည်။ စိုးက ထမီကို အတင်းပြန်ဆွဲ၏။ ကုတင်ပေါ်၌ သပ်သပ်ယပ်ယပ် ခင်းထားသော အိပ်ယာခင်းများ ခေါင်းအုံးများ စောင်များ ကြမ်းပြင်ပေါ် ကျကုန်သည်။ “ငါ မိန်းမ ယူထားတာ လိုးဖို့ကွ….သိလား” “ဟင့်အင်း….ဟင့်အင်း” မောလည်းမော ရှက်လည်း ရှက်နှင့် ပုဆိုးချွတ်လိုက်သော မောင့်လီးကြီးကို မြင်သောအခါ မျက်လုံးတွေ ပြာဝေကုန်သည်။ မောင့်လက်တစ်ဖက်က စောက်ဖုတ်ကို နှိုက်လိုက်တာကို စိုးသိပေမယ့် မရုန်းဖြစ်တော့။
စောက်စိလေးကို ကစားသောအခါ၌လည်း ငြိမ်ခံနေမိသည်။ စောက်ပတ်အတွင်းထဲကလည်း တစစ်စစ်နဲ့ လှိုက်ယားလာရင်း ကာမဒီရေတို့ တရိပ်ရိပ်တက်လာသည်။ နှုတ်ခမ်းလေး ဟပြီး အရသာခံနတုန်း “ဗြစ်…ဖောက်”ခနဲ လီးကြီး ဝင်သံနှင့်အတူ စောက်ပတ်လေးထဲက ပူခနဲ ခံစားလိုက်ရသည်။ မျက်လုံး ဖွင့်ကြည့်မိတော့ စောက်ပတ်ထဲသို့ မောင့်လီးက တဘွတ်ဘွတ်နှင့် အားရပါးရကြီး ဆောင့်လိုးနေလေပြီ။ စိုးလည်း အစပိုင်း နာပေမယ့် တဖြည်းဖြည်း ကောင်းလာကာ ရှက်ရှက်နှင့်ပင် ကော့၍ ကော့၍ မောင့်ကို အောက်ကနေ ပြန်ဆောင့်ပေးမိသည်။ မောင် ဘာတွေပြောမှန်း မမှတ်မိတော့။ သတိရတာတွေလည်း ရှိသည်။ သတိမရတာတွေလည်း ရှိသည်။ စိုးသတိရတော့ စိုးအင်္ကျီအဝတ်အစားတွေ ကြမ်းပြင်၌ ပြန့်ကျဲနေပြီဖြစ်သည်။ တစ်ကိုယ်လုံး အဝတ်အစား လုံးဝမရှိ။ နှစ်ယောက်စလုံး ဝတ်လစ်စလစ်နှင့် လိုးကြပြန်သည်။ စိုးကို လေးဘက်ထောက် ဖင်ကုန်ခိုင်းပြီး လိုးသောအခါ စောက်ပတ်ထဲသို့ လီးကြီး အိအိစိမ့်စိမ့် ဝင်နေခြင်းကို ပထမဆုံး သတိထား အရသာခံတတ်သွားခဲ့သည်။ ဒါ့ပြင် မောင်က ရိုးရိုးမလိုး ဖင်ပေါက်လေးကို လက်မလေးနှင့် ပွတ်ပွတ်ပြီးလိုးသည်။ မောင် အဲ့လို လုပ်ပေးတဲ့အခါ စောက်ပတ်နဲ့ မောင့်လီးကြီးကို ညှစ်ပေးမိသည်။ စောက်ပတ်ညှစ်ပေးတဲ့ အရသာကို သိသွားတဲ့ မောင့်လီးကြီးက ပို၍ကြီးလာသလို ထင်ရသည်။ မောင်လည်း အကောင်းကြီး ကောင်သွားဟန်ဖြင့် ဖင်ပေါက်လေးကို အဆက်မပြတ် ပွတ်ရင်း၊ လက်တစ်ဖက်က တင်ပါးတစ်ဖက်ကို ခပ်တင်းတင်း ဆုပ်ညှစ်ရင်း တဘုန်းဘုန်း ဆောင့်လိုးတော့သည်။ “အအ…အမေ့…အိုး… ကောင်းလိုက်တာ… မောင်ရယ်” ကျမ ရှက်တာတွေ မေ့ပြီး အော်ညည်းမိတော့သည်။ “ကောင်းလားချစ်… မောင်လိုးတာ.. ကောင်းလား…ဖွတ်ဖွတ်..ဗြွတ်…စွတ်” “အအ… ကောင်းတယ်မောင်… အရမ်းကောင်းတယ်… ဆောင့်ပါ… အားရပါးရဆောင့်” “ကြိုက်လား…စိုး… မောင့်လီးကြီးကို ကြိုက်လား…အအ… ချစ် စောက်ပတ်လေးက စီခံနေတာပဲ… ဖန်းဖန်း..ဖြန်းဖြန်း” မောင်က လိုးနေရင်း တင်ပါးကို တဖြန်းဖြန်း ရိုက်နေသည်။ အလိုးခံရင်း အရမ်းကောင်းလွန်းလို့ စောက်ခေါင်းထဲက လှိုက်ယားလာတဲ့အချိန် တင်းပါးကို ခပ်ဆတ်ဆတ်လေး အရိုက်ခံရတာ ဘယ်လောက် ကောင်းတယ်ဆိုတာ ကြုံးဖူးမှပဲ သိကြမှာပါ။
“အအ… မောင် ရိုက် ရိုက်…. ဆောင့်ဆောင့်…အအအ အင်း… ဆောင့် သွက်သွက်ဆောင့်ပေး..အအအ” “အင့်အင့်… ဒီလိုလားချစ်…ဖြန်းဖြန်…ဖွတ်ဖွတ်…ဘွတ်ဘွတ်….အားဟားး…ညှစ်ထား… စောက်ပတ်ကြွက်သားတွေနဲ့ ညှစ်ထား…အအ..အိုဟိုး..ရှီးး” အချက်၁၀၀လောက် မောင်နောက်ကနေ ဆောင့်လိုးပြီးတဲ့ အချိန်လောက်မှာ ကျမစောက်ပတ်အတွင်းထဲက ကျင်ဆိမ့်လာကာ ပြီးချင်လာသည်။ “အား…မောင်ရေ…စိုး ပြီးတော့မယ်…. သွက်သွက်လေး ဆောင့်ပါ…အအအိုး…ပြီး..ပြီးပြီ… ထွက်ကုန်ပြီ..အားးး” မခံမရပ်နိုင်အောင် ကောင်းလွန်းသဖြင့် ခေါင်းအုံးအား ပါးစပ်ဖြင့် ကိုက်ရင်း တင်ပါးတွေ တဆတ်ဆတ်တုန်းရင်း အထွတ်အထိတ်သို့ ရောက်ရှိသွားတော့သည်။ တဆတ်ဆတ်တုန်ကာ အရသာခံနေတုန်း “အအအားးး… မောင့်လီးထိပ်က ကျင်တက်လာပီ… အအားးး” မောင့်လရည် တဖျောဖျော ပန်းထည့်လာတဲ့အခါ နွေးကနဲ ခံစားလိုက်ရပြီး အချိုပေါ် သကာဆင့်သလို အကောင်းကြီး ကောင်းသွားရပါတော့တယ်။ ထိုနေ့ မနက် မိုးလင်းသောအခါ မောင့်တစ်အိမ်သားလုံးနှင့် မျက်နှာချင်း မဆိုင်မိအောင် ရှောင်နေဖြစ်ခဲ့သည်။ တစ်ည မောင့်လီးကို စုပ်ပေးရန် နားဝ၌ ကပ်ပြောသော ညက “စိုးကို ဖာသယ် မှတ်နေသလား….မောင်” ဟု ခပ်ကျယ်ကျယ် ခက်ထန်စွာ အော်ဟစ်ပစ်လိုက်မိရာ မောင် ရှက်သွားသည်။ အနေအထိုင်လည်း တည်သွားသည်။ မောင့်ထံမှ ယခင်ကနှယ် တုံရီလှုပ်ခတ်သော ရင်လှိုင်းခတ်သံများအစား အေးဆေးသော အမူအယာ လေယူလေသိမ်းများကိုသာ တွေ့ရတော့သည်။ “မောင်….မအိပ်ချင်သေးဘူးလား…စောစောအိပ်လေ” စိုး မည်မျှပင် လိုက်လျော ဆွဲဆောင်သော်လည်း မောင်သည် ခပ်ယဲ့ယဲ့ ပြုံးရင်း စိုးကို သရော်သလို ပြုံးပြသည်။ “မောင်… တစ်နေ့လုံး ရုံးမှာ အိပ်ခဲ့တယ်… စိုး အိပ်နှင့်” ထိုစဉ်က ရုံးမှာ အိပ်ခဲ့တယ် ဆိုသော စကားကို စိုး အဓိပ္ပယ် ဖော်တတ်ခဲ့ဖို့ ကောင်းသည်။ ယခု သြစတေးလျသို့ ခိုးယူသွားသော ဟိုကပြားမက ပုလွေ ကောင်းကောင်း ပေးခဲ့ပုံရသည်။ အခုတော့ စိုးဘဝ အထီးကျန်နေပြီ။
အတိတ်မှာ လွှင့်မျှောနေစဉ် “မမစို….မမစိုးက ဒီမှာကိုး…ကျနော်က အိမ်ထဲ လိုက်ရှာနေတာ မမစိုးရဲ့…အေ့” “ဖွေးဖွေး ဒီနေ့ မလာဘူးနော်” “မမစိုး လက်ထဲက ဘာပုံတွေလဲ” “အင်း…အဲ” “အော်…အေ့… ယောက်ျားနဲ့ မိန်းမ ကစ်နေတဲ့ ပုံတွေကိုး… ကြည့်မမ…ကြည့်…ကြည့်…..အေ့…ကျနော် နဲနဲ မူးနေတယ်….မမ” ဓါတ်ပုံများကို ကိုင်ထားရင်း စိတ်ကူးယဉ်နေမိသော မမစိုးပုခုံးကို ခေါင်းနှင့် ခွေ့ရင်း နောင်နောင် ထိုးလဲကျလာသည်။ “ဒီပုံထဲက ကောင်မတွေ… သွားစမ်းပါ…မမစိုးလောက် မလှဘူး…မတောင့်ဘူး… ဟောဒီ မမစိုးဖင်…… ဖြန်း…….တစ်ခြမ်းစာတောင် မရှိဘူး….အေ့” “ဟဲ့…..အို…ဒီကောင်လေး…ထစမ်း…ထစမ်း ……ထ” စိုးဖင်ကြီးကို ဖြန်းခနဲ ရိုက်ရင်း နောင်နောင် ထိုးလဲကျသွားပြန်သည်။ “ဟဲ့….ဟဲ့…အော်…….ဒုက္ခပါပဲ…ငါ့နှယ်နော်” စိုး ပျာပျာသလဲ ဆွဲတင်ရသည်။ ဆိုင်ခန်း ရှေ့ တံခါးများ အလုံပိတ်ထားသဖြင့် နောင်နောင် နောက်ပေါက်မှ ဝင်လာသည်ကို မသိလိုက်။ “ထစမ်း…. နောင်နောင်ရယ်…လူမြင်လို့ မကောင်းဘူး” စိုးက တတွတ်တွတ် ပြောရင်း ဆွဲထူနေသော်လည်း နောင်နောင့်ကိုယ်ကြီးက လေးလံလွန်းပြီး နေရာမှ တစ်လက်မမျှပင် မရွေ့။ “မမစိုး…..မမစိုးရယ်….ကျနော် သိပ်ချစ်ချင်တယ်…ဗျာ” အာလေး လျှာလေးကြီး ပြောရင်း လက်တစ်ဖက်က စိုး၏ ခါးလေးကို သိမ်းဖက်လိုက်ရာ စိုး အလန့်တကြား နောက်ဆုတ်လိုက်မိသည်။ ဒုတ်ခနဲ စက်ခုံနှင့် ခါးစောင်း တိုက်မိမှ သတိထားလိုက်မိသည်။ “နောင်နော်င….မင်း သိပ်မူးနေပြီ ကွာ” “ဟုတ်တယ်…မမစိုး … ဖွေးဖွေးကြောင့်လေ…. ဖွေးဖွေးဆိုတဲ့ ကောင်မ…တင်းတင်းရင်းရင်းလေးကြောင့် ငနောင်တစ်ကောင် မူးရုံမကဘူး…ရူးနေပြီ…မမ” စိုးက ခြေမကိုင်မိ လက်မကိုင်မိ ဖြစ်လာသည်။ နောင်နောင်က ကြမ်းပြင်မှ အားယူပြီး ထရပ်သည်။ ယိမ်းထိုး နေသည်။ ဝတ်ထားသော ပုဆိုးက ဆီးခုံသို့ လျှောကျချင်နေသည်။ တဲတဲလေးသာ ကျန်သည်။ စိုး ရင်တွေပန်းတွေ တုန်ကာ ကြောက်လာနေမိသည်။ “အိမ်ပေါ် သွားရအောင်… နောင်နောင်ရယ်….နော်” ဆိုင်ခန်းက လမ်းဘေး ကပ်လျက်ရှိရာ ပတ်ဝန်းကျင်မှ တစ်မျိုး မြင်ကုန်မည်ကို မစိုး ကြောက်သည်။
ထို့ကြောင့် နောင်နောင့်ကိုယ်ကြီးကို မနိုင်မနင်းကြီး တွဲကာ ဒယိမ်းဒယိုင်ဖြင့် အိမ်ပေါ်တက်ခဲ့ကြသည်။ နှစ်ထပ် တိုက်ခံအိမ်ကြီးရဲ့ ဧည့်ခန်းဘေး ဧည့်သည်အိပ်ခန်းအတွင်းသို့ နောင်နောင့်ကို တွဲခေါ်ခဲ့ရသည်။ “မမ… နောင်နောင်လေ… ဖွေးဖွေးကို သိပ်ချစ်တာ” “အေးပါကွယ်….မမသိပါတယ်…. ကဲ အိပ်လိုက်အုံးနော်” “မမ….မမရယ်… ကျနော် သူ့ကို အရမ်း လိုးချင်တယ်” လိုးချင်တယ်ဆိုသော စကားသည် မူးနေသဖြင့် လေးနက်စွာ အဓိပ္ပါယ် ပေါ်သွားပြန်ရာ စိုး တစ်ကိုယ်လုံး ကြက်သီးများ ထကာ ဖိန်းရှိန်းသွားရသည်။ “မမ” နောင်နောင်က လက်တရမ်းရမ်းနှင့် ခေါ်သည်။ စိုးက မထူးမိ။ သူ့ကိုသာ ငေးကြောင်ကာ နီရဲသော မျက်နှာဖြင့် ကြည့်နေမိသည်။ “ မမလို့… ဆိုနေ…အေ့” “ဘာလဲ… နောင်နောင်ရယ်…ဘာပြောမလဲ..ပြော…..ခဏအိပ်လိုက်ပါ ဆို” “ အခု ဖွေးဖွေးအမေကို ဆေးရုံ တင်ပေးပြီးပြီ…. ဖွေးဖွေးကိုလဲ ဆေးကုဖို့ ဒေါက်တာ ရတနာအောင်ကို ကျနော်လွှတ်ပေးပြီးပြီ….သိလား” “ဒေါက်တာ ဒေါ်ရတနာအောင်က မင်း လွှတ်လိုက်တာလား” “ဟုတ်သမှ သိပ်ဟုတ်” “ အဲဒါ… ဖွေးဖွေး မသိသေးဘူး” “မသိမှ ဖြစ်မှာလေ…. သိရင် သူလက်ခံမှာ မဟုတ်ဘူး…သူက ကျနော့်ကို သိပ်မုန်းနေတာ…မမရယ်….. ဘာဖြစ်လို့မှန်းလဲ… မသိတော့ပါဘူးဗျာ” “ဟဲ့…ကောင်မလေးက ငယ်ငယ်လေး ရှိသေးတဲ့ဟာပဲကို” “ဟာ…ငယ်လဲ…ရနေပါပြီ…မမစိုးရာ…အလကား” နောင်နောင်က ထင်ရာတွေ စွတ်ပြောနေပြန်သဖြင့် စိုးခမျာ ဘာလုပ်၍ ဘာကိုင်ရမှန်း မသိအောင် ရှက်စိတ်တွေ မွှန်နေမိရှာသည်။ “မှုတ်ဖူးလား..မမစိုးရယ်… မမစိုးလဲ လင်ရဖူးတာပဲဟာ… ဘယ်လောက် ကျဉ်းကျဉ်း ဝင်သွားရင် ကောင်းသွားတာ…အေ့….. မဟုတ်ဘူးလား..ဟင်…..အေ့.. နော်…နော်…..လို့” နောင်နောင်က သူမ ပုခုံးနှစ်ဖက်ကို စုံကိုင်လှုပ်ရမ်းလိုက်မှ စိုး သတိဝင်ကာ နောင်နောင့် ရင်ဘတ်ကို ဆီးတွန်းထားလိုက်ရသည်။ “မမစိုး နှုတ်ခမ်းလေးတွေက စုပ်ချင်စရာ…သိပ်လှ…” “ဟွန်း….အွန်း…” စိုး၏ နီရဲသော နှုတ်ခမ်းလေးကို နောင်နောင်က ရုတ်တရက် ဖိစုပ်လိုက်လေရာ စိုး၏ ရှည်လျားသော မျက်တောင်ကြီးများ စင်းကျသွားရှာသည်။ လက်အစုံကလည်း နောင်နောင့် ကျောပြင်ကို ယောင်ပြီး ဖက်လိုက်မိသည်။
နောင်နောင့် လက်များက ပေါက်စီကြီးများနှယ် နွေးအိနေသော စိုး၏ နို့ကြီးများကို အင်္ကျီအောက်မှ လက်လျှိုနှိုက်ပြီး ဆုတ်ညှစ်လိုက်သည်။ “အင်း….အင်း…ဟင်းဟင်း..အို…နောင်နောင် …..အို……ဟင်း……ဟင်း…” စိုး တကိုယ်လုံးရှိ အကြောအချဉ်များ စိမ့်တက်သွားကာ စိတ်ကူးယဉ် ကမ္ဘာလေးထဲသို့ လက်တွေ့ ရောက်ရှိသွားတော့သည်။ ပုဆိုးအောက်မှ ငေါထွက်လာသော နောင်နောင့် လီးကြီးက စိုး၏ စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီး အောက်သို့ လျှိုဝင် ဖိထောက်လာသည်။ နှုတ်ခမ်းကို စုတ်ရင်း နို့ကို ညှစ်နယ်ပေးနေသည်။ စောက်ဖုတ်ကြီးကို လီးနှင့် ကော့ထိုးပေးသည်။ အရှက်ကြီးလှသော မမစိုးတစ်ယောက် နောင်နောင်၏ အယုအယ အကိုင်အတွယ်များအောက်မှာ အရှက်တရားများ ပျောက်ကွယ်သွားကာ ညည်းသံသဲ့သဲ့လေး ထွက်လာပါတော့သည်။ “ ကုတင်ပေါ်မှာ လိုးရအောင် …မမရယ်” နောင်နောင် သူမကို ဆွဲခေါ်လာပြီး ကုတင်ပေါ် ပက်လက်လှန်စေပြီး ထမီကို ဆွဲချွတ်လိုက်စဉ် “ထမီ မချွတ်နဲ့” “မချွတ်ပဲ ဘယ်လို လိုးမလဲ… မမရဲ့” “အောက်စက လှန်ပြီး လုပ်ပေါ့လို့” “မမရဲ့ အလှကို တဝကြီး ဘယ်ခံစားရမှာလဲ” “နေ့ခင်းကြီး နောင်နောင်ရဲ့…. တစ်ယောက်ယောက် ဝင်လာရင် ဒုက္ခ…. ကဲပါ…မြန်မြန်လုပ်” အသံတွေ တုန်နေမှန်း စိုးကိုယ်တိုင် သိသည်။ နောင်နောင့် အလိုးကို ခံချင်စိတ်ကလဲ ပြင်းပြလာသည်။ ဒီအခြေအနေ ရောက်မှတော့ မထူးတော့ပါဘူး။ နောင်နောင်က ပုဆိုးကို ချွတ်ချလိုက်သည်။ မဲနက် မှောင်မှိုင်းနေသော လမွှေးများကြားမှ လီးကြီးက ထောင်ထွက်လာသည်။ ကာလကြာမြင့်စွာ မျက်ကွယ်ပြုနေခဲ့ရသော လီးကြီးကို စိုး မရဲတရဲလေး စွေစောင်းကြည့်ရင်း နှလုံးသွေးတွေ တဒိတ်ဒိတ် ခုန်နေလေသည်။ နောင်နောင်က စိုးလက်ကလေးကို ဆွဲယူလိုက်ပြီး သူ့လီးကြီးပေါ် တင်ပေးလိုက်သည်။ ပြီးလျှင် ပြီးရော သဘောထားကာ သုံးလေးချက် ဂွင်းတိုက်ပေးလိုက်ပြီး စောက်ပတ်ထဲသို့ ဆွဲသွင်းပေးလိုက်လေသည်။
“ဘွတ်…..ဘွတ်…စွတ်..ဘလွတ်” “ အိုး…. နောင်နော်ရယ်” ကော့ထောင်တက်သွားသော ဆီးခုံနှင့် ဆောင့်ချလိုက်သော ဆီးခုံချင်း ရိုက်မိသံက ဖောက်ခနဲပင် မြည်ဟီးသွားသည်။ ဖောင်းအိနေသော စိုး၏ ဆီးခုံကြီးက ကြီးမားကျယ်ပြန့်ကာ ဖွေးလွှလွှကြီနဲ့ အိစက်နေသည်။ မကြာခဏ စောက်မွှေးများ ရိတ်ပေးမှုကြောင့်လည်း စိုး၏ စောက်မွှေးများက ပေါက်ခါစ အငုတ်လေးများက စူးစူးရှရှလေး။ “ဘွတ်….ဘွတ်….ဖတ်ဘွတ်…ပွတ်…ပြွတ်…” “အင့် အအ…ကောင်းလိုက်တာ မရယ်…. မစောက်ပတ်ကြီးက အိစက်နေတာပဲ…အအ…ရှီး“ “အိုးး..အင့်ဟင့်ဟင့်…အင့်… နောင်…အ… ကောင်းတယ်…..အိ” နှစ်ယောက်သား ညည်သံလေး ကိုယ်စီ ထွက်လာသည်။ စိုးတစ်ယောက် ကြိတ်ဆောင့်လိုးနေသော နောင်နောင့် ကျောပြင်ကြီးကို တင်းတင်းဖက်ရင်း အလိုးခံမိနေသည်။ “မမ…စောက်ပတ်ကြီးက အိပြီး စီးနေတာပဲ မမရယ်” စိုး၏ နားဝလေး၌ တိုးတိုးလေး ကပ်ပြောလိုက်သော နောင်နောင်၏ ကျောပြင်ကို လက်သီးဆုတ်လေးဖြင့် ဘုတ်ခနဲ ထုပစ်လိုက်သည်။ “ဘာတွေ လျှောက်ပြောနေမှန်း မသိဘူး….သွား ….အွန်း…အွန်း….အိုး” နှုတ်ခမ်းလေး စူကာ ခပ်မူမူ ပြောလိုက်သော မမစိုး၏ နှုတ်ခမ်းအစုံကို နောင်နောင်က ဖိစုပ်ပစ်လိုက်ပြန်သည်။ နမ်းစုပ်နေရင်း တဆက်တည်း ဖင်ကြီးကို ဒလစပ် ဆက်ကာ ဆက်ကာ ဆောင့်လိုးပစ်လိုက်ရာ အစောကတည်း အတိတ်ကို ပြန်တွေးပြီး စိတ်ထနေသာ မစိုးတစ်ယောက် ပြီးချင်လာသည်။ စိုး နှုတ်ခမ်းချင်း စုပ်နမ်းနေတာကို ခွာလိုက်ကာ “အအ..အင်း…နောင်… မ ပြီးချင်လာပြီကွာ…. ကြမ်းကြမ်းလေး ဆောင့်ပေးပါ” “ဟုတ်..မ” နောင်နောင်လည်း ဖြူဖွေး ပြည့်ဖြိုးနေတဲ့ မစိုးရဲ့ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ပုခုံးမှာ ထမ်းတင်လိုက်ပြီး အားကုန် ကြုံးဆောင့်တော့သည်။ “ဖန်းဖန်း…ဘွတ်..ဘလွတ်…စွပ်..ဒုတ်” “ဟုတ်တယ်…အဲ့လို ဆောင့်…. အအ…. ကောင်းတယ် နောင်….အိုး…ထိတယ်… ဟုတ်တယ်….အအ အအ…မ ပြီး ပြီးတော့မယ်…အအ အို့…ပြီး ပြီးပြီ…အားးးရှီးး” “ကျွန်တော်လည်း ထွက် ထွက်တော့မယ်…ရော့ ရော့…အအ..အားဟားး” နောင်နောင်ရဲ့ လရည်များ သူမစောက်ပတ်အတွင်း နွေးကနဲ နွေးကနဲ ပက်ဖျန်းကာ သူမကိုယ်ပေါ် မှောက်ကျလာသည်။ သူမလည်း ဆီကြိုပွေ့ဖက်ပြီး နဖူလေးကို အနမ်းလေးပေးကာ “ကျေးဇူးပဲ နောင်ရယ်… မမ အတိတ်ကို တမ်းတပြီး လိုအပ်နေတဲ့အချိန် ရောက်လာလို့”။….ပြီး