” လုပ်နိုင်လိုက်တာ ကိုရယ်…”

“ဟော… ကိုနေထွန်းပါလား၊ ဘယ်တုန်းကရောက်လဲ…” “တပတ်လောက်ရှိပြီဗျ၊ သင်တန်းလာတက်တာ…” “ဘယ်တော့ပြန်မှာလဲ…” “သဘက်ခါ…” “ဒါဆိုအတော်ပဲ၊ ကျွန်တော်လူကြုံရှာနေတာဗျ၊ ခိုင့်ကို တယောက်တည်း ဒီမှာထားခဲ့ရမှာမို့ နောက်ဆံငင်နေတုန်း ခင်ဗျားနဲ့ ဆိုက်ဆိုက်မြိုက်မြိုက်တွေ့ရတော့ အဆင်ပြေသွားတာပေါ့၊ ဟုတ်ဘူးလားခိုင်၊ ခိုင်လည်း သန်ဘက်ခါပြန်မှာ။ ခင်ဗျား ဒီမှာပဲ တည်း နေတာလား” “ဟုတ်တယ်၊ ဝမ်းဆဲဗင်းတူးတူးမှာ…” “ကျွန်တော်တို့က တူးအိုသရီးနိုင်း၊ ခင်ဗျားရောက်တာ ကြာပြီလား” “၁၅ရက်ရှိပြီဗျ” “ကျွန်တော်တို့က ၅ရက်ရှိပြီ၊ မဆုံဘူးနော်၊ အေးဗျာ အခုတော့ ခိုင်င့်အတွက် စိတ်အေးရတာပေါ့။ ဒီလို ကိုထွန်းထွန်းရေ၊ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်က လာတုန်းကတော့ အေးအေးဆေးဆေးပဲ။ ဒီကျတော့မှကျွန်တော့်မှာ အလုပ်ပေါ်လာလို့ ထိုင်ဝမ်ကို ဒီနေ့ နေ့ခင်းပဲ ကူးရတော့မှာ။ ထိုင်ဝမ်မှာ တရက်နေပြီးရင် အမေရိကကို ဆက်သွားရဦးမှာဆိုတော့ ခင့်ကို ခေါ်သွားလို့မဖြစ်တော့ဘူး။ ဒါနဲ့ ခိုင် ဒီနေ့ပြန်လို့ရမလားလို့ အဲယားလိုင်းကို လှမ်းမေးတော့လည်း ဝယ်ထားတဲ့နေ့ထက် စောချင်လို့မရဘူး၊ နောက်ကို ရွှေ့ချင်ရင်တော့ ဖြစ်တယ်လို့ ပြန်ပြောတယ်။ ခိုင့်အတွက် ဒုက္ခရောက်နေတာပေါ့…” “အော်… သဘက်ခါ တီဂျီနဲ့လား။ ကျွန်တော်လည်း တီဂျီနဲ့ပဲဆိုတော့ အဆင်ပြေတာပေါ့ ကိုမင်းနိုင်…” “အေးဗျာ မပြန်ခင်လည်း ခိုင့်ကို ခင်ဗျား အဖော်လုပ်ပေးပါဦးဗျာ…” “စိတ်ချ၊ စိတ်ချ” ဇာတ်လမ်းက ထိုနေရာတွင် စတော့၏။ နိုင်ငံကား ဟောင်ကောင်။ နေရာကား ရှန်ဂရီလာ ကြယ်ငါးပွင့်ဟိုတယ်ကြီး၏ ဧည့်ကြိုစားပွဲရှေ့မှာ။ အချိန်ကား တခုသော သောကြာ၊ မွန်းတည့်စအချိန်။ ထိုနိုင်ငံသို့ အလုပ်ကိစ္စနှင့်ရောက်နေသော နေထွန်းမှာ ဆွမ်းခံရင်း ငှက်သင့်ရလေပြီ။ မြန်မာပြည် ရန်ကုန်မြို့တွင် တမြို့တည်းနေကြပေမယ့် သာရေးနာရေးမရှိလျှင် ကိုယ့်အလုပ်နှင့်ကိုယ် ရှုပ်ကာ တစ်ယောက်နှင့် တစ်ယောက်ဆုံဖြစ်ဖို့ တစ်နှစ်တခါပင် ကြုံရခဲ့သည့် ငယ်သူငယ်ချင်း မင်းနိုင်တို့လင်မယားကို ဟောင်ကောင်မှာမှ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် လာဆုံရ၏။ မင်းနိုင်ကား လူချမ်းသာတစ်ဦး ဖြစ်နေပြီ။ သူ့ဇနီး ခိုင်(ခေါ်) သန္တာခိုင်မှာလည်း မင်းနိုင်နှင့် မညားခင်ကတည်းက ရင်းနှီးခဲ့သူဖြစ်ပါ၏။ မင်းနိုင်မချမ်းသာခင်၊ သူလည်း လူပျိုလူလွတ်ဘဝတုန်းက မင်းနိုင်တို့အိမ်သည် သူ့စားအိမ်သောက်အိမ် ဖြစ်ခဲ့သည်မို့ မင်းနိုင်နှင့် တင်မကဘဲ သန္တာခိုင်နှင့်ပါ အလွန်ရင်းနှီးပါ၏။ နောက်ပိုင်း မင်းနိုင် ချမ်းသာလာသောအခါတွင်မူ သူကလည်း အိမ်ထောင်တွေကျ၊ သူ့ဘဝအတွက်လည်း ရုန်းကန်နေရသဖြင့် အနေကင်းခဲ့ကြ၏။

ယခု ဆုံမယ့်ဆုံတော့ ဟောင်ကောင်မှာ။ မင်းနိုင်ကတော့ သူ့လောဘဇောနှင့် ဇနီးသည်ကို ထားရစ်ကာ ခရီးဆက်လေပြီ။ သူ့ မိန်းမကို အဖော်လုပ်ပေးဖို့လည်း မှာသွား၏။ ညနေ ၄နာရီလောက်တွင် နေထွန်းအခန်းမှ ဖုန်းကမြည်လာ၏။ “ကိုနေထွန်းရေ၊ ခိုင်ပါ…” “ဟုတ်ကဲ့ပါ ခိုင်” “ခိုင် နှောင့်ယှက်ရာများ ရောက်သွားလား” “မရောက်ပါဘူး။ ကျွန်တော်ပျင်းတာနဲ့ တီဗီထိုင်ကြည့်နေတာ” “ဒီညနေ ကိုနေထွန်းမှာ ဘာအစီအစဉ်တွေရှိလဲ…” “အထူးမရှိပါဘူး ခင်၊ ဈေးလေးဘာလေး ဝယ်ပြီး၊ ညစာစားဖို့ပါပဲ…” “ဘယ်သူတွေပါဦးမှာလဲ…” “ဟင့်အင်း… မပါပါဘူး၊ ကျွန်တော်တယောက်တည်းပါ။ သင်တန်းက အဖွဲ့တွေက ပြန်ကုန်ကြပြီ။ ကျွန်တော်ကသာ ရောက်တုန်းပေါက်တုန်း ဝယ်ရခြမ်းရအောင်နေခဲ့တာ” “ခိုင်လိုက်ခဲ့မယ်ဆိုရင် ကိနေထွန်းအတွက် အနှောင့်အယှက်ဖြစ်မှာလားဟင်” “ဟာ… ခိုင်ကလည်း လုပ်ပြီ။ ကျွန်တော်ကတောင် ခိုင့်ကို ခေါ်ဖို့စဉ်းစားနေတာ။ ခိုင်အနှောင့်အယှက်ဖြစ်မှာစိုးလို့” “ဒါဆို ခိုင်လိုက်ပါရစေနော်၊ ညစာလည်း တူတူစားကြတာပေါ့” ဓာတ်လှေခါးထဲမှ ထွက်လာသော သန္တာခိုင်ကို ကြည့်ကာ နေထွန်း အသက်ရှူမှားချင်သလို ဖြစ်သွားသည်။ ပြောရလျှင် နေထွန်းအသက်လည်း မငယ်တော့ပါ ၄၀ရှိပါပြီ။ သန္တာခိုင်လည်း မငယ်တော့ပါ။ သူ့ထက် ၃နှစ်ငယ်သဖြင့် ၃၇နှစ်ပေါ့။ နေထွန်းကိုယ်တိုင်က သားနှစ်ယောက်ဖခင်ဖြစ်နေသလို သန္တာခိုင်သည်လည်း ကလေးနှစ်ယောက်မိခင်ဖြစ်ပါ၏။ သို့သော် လွန်ခဲ့တဲ့ ၁၅နှစ်ကျော်၊ မင်းနိုင်နှင့် အိမ်ထောင်မကျခင်ကတည်းက ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်အတိုင်း သန္တာခိုင်က သွယ်လျနေဆဲဖြစ်ပါ၏။ သန္တာခိုင်၏ မျက်နှာမှာလည်း ရင့်ကျက်လာသည့်အတွက် ပိုမိုကျက်သရေရှိလာသည်မှအပ လွန်ခဲ့တဲ့၁၅နှစ်ကျော်ကလိုပင် လှပတင့်တယ်ဆဲလည်း ဖြစ်ပါ၏။ ရန်ကုန်တွင် နေစဉ်က တချိန်လုံး ထဘီနှင့် မြန်မာလို ဝတ်စားထားသည်ကိုသာ တွေ့ဖူးထားရသော‌ နေထွန်းအတွက် သန္တာခိုင်ကို အခုလို မီနီစကပ်နှင့် ချပ်ချပ်ရပ်ရပ်မြင်လိုက်ရတော့ အသက်ရှူမှားချင်သည်မှာ မဆန်းလှပေ။ ဖြူဝင်းသော အသားအရေ၊ ဆံပင်ထုံးဖွဲ့ပုံနှင့် ပြည့်တင်းသော နှုတ်ခမ်းကို စိုစိုရဲရဲဆိုးထားသည်များကြောင့် သန္တာခိုင်၏ မျက်နှာလေးက ဖူးနေအောင်လှနေပါ၏။ ဝတ်ထားသော အပြာနုရောင် မီနီစကပ်က အသားကပ်ဖြစ်နေလေရာ သန္တာခိုင်၏ ရှိုက်ကြီးဖိုငယ် အသွယ်သွယ်ကို တင်းတင်းရင်းရင်း မြင်နေရ၏။

ယုတ်စွအဆုံး နို့သီးခေါင်းအရာလေးများကိုပင် ပြူးပြူးကလေး တွေ့နေရသလိုပင်။ ပေါင်လယ်အထိတိုသော စကပ်ကို ဝတ်ဆင်ထားသဖြင့် ပေါင်တံသွယ်သွယ်များနှင့် ခြေသလုံးဖွေးဖွေးတို့၏ အလှကိုလည်း စာဖွဲ့ရမလို ဖြစ်နေပါတော့၏။ ဒါ ငယ်သူငယ်ချင်းရဲ့မိန်းမပဲဟု မိမိကိုယ်ကို သတိပေးရင်း နေထွန်းတယောက် သက်ပြင်းချကာ ဟိုတယ်တွင်းမှ နှစ်ယောက်သား ထွက်ခဲ့ကြပါ၏။ သန္တာခိုင်က စကားတွေ ဖောင်နေသော်လည်း နေထွန်းမှာ မကြားတချက် ကြားတချက်၊ လမ်းအကူးမှာ သူ့လက်မောင်းကို လှမ်းဆုပ်တော့လည်း ရင်ထဲ ဖိုချင်သလိုလို။ ကုန်တိုက်တွေ တခုပြီးတခုသွားကာ ဝယ်ကြခြမ်းကြသည်၊ ပြီးတော့ ပစ္စည်းတွေကို ဟိုတယ် ပြန်ထား၏။ ညရှစ်နာရီခွဲကျတော့ ဟိုတယ်အနီးက တရုတ်ဆိုင်လေးမှာ ညစာစားကြ၏။ သန္တာခိုင်က ဝိုင်သောက်ချင်သည်ဆို၍ ဝိုင်အဖြူတလုံးမှာကာ နှစ်ယောက်သား သောက်ရင်း စကားတွေ ဖောင်ဖွဲ့ကြ၏။ အဓိကကတော့ သန္တာခိုင် မင်းနိုင်ကို မကျေနပ်ကြောင်းသာ ဖြစ်၏။ သန္တာခိုင် မကျေနပ်ချင်လည်း မကျေနပ်ချင်စရာ။ ဇနီးအရင်းခေါက်ခေါက်ကို သူများနိုင်ငံမှာ ထားရစ်ကာ သူက ခရီးဆက်သွားခြင်းအတွက် သန္တာခိုင် ဘယ်နည်းနှင့် နားလည်ပေးနိုင်ပါမည်နည်း။ တော်ပါသေးရဲ့ ကိုနေထွန်းနဲ့ တွေ့ပေလို့ပေါ့တဲ့။ ဝိုင်တစ်ပုလင်းမှာ နေထွန်းက နှစ်ခွက်သာ သောက်လိုက်ရ၏။ သန္တာခိုင်က စကားတပြောပြောနှင့် တော်တော်သောက်လေ၏။ ဟိုတယ်သို့ ပြန်ကြတော့ ည ၁၀နာရီကျော်နေပြီ။ လမ်းက ရှင်းနေ၏။ ခြေလျင်လျှောက်ခါ ပြန်ခဲ့ကြတော့ လမင်းကြီးက ထိန်ထိန်သာနေ၏။ သန္တာခိုင်က သူ့လက်မောင်းကို မှီတွဲရင်း ခပ်ဖြည်းဖြည်း လျှောက်လာရာမှ ခပ်တိုးတိုးပြော၏။ “ခိုင့်ကို အထင်သေးချင်လည်း သေးတော့ ကိုနေထွန်းရယ်… ခိုင်ပြောချင်တယ်” “ပြောပါ ခိုင်ရဲ့၊ ဘာလို့ အထင်သေးရမှာလဲ” “ခိုင် အခုအချိန်မှာ အရမ်းအထီးကျန်နေတာ ကိုနေထွန်း သိတယ်မဟုတ်လား…” “သိတာပေါ့…” “အခု ခိုင်တို့ တခြားနိုင်ငံ၊ တခြားကမ္ဘာတခုမှာ ရောက်နေတယ်နော်” “ဟုတ်တယ် ခိုင်…” “ခိုင့်အထီးကျန်ကမ္ဘာလေးထဲမှာ ကိုထွန်း ခဏလောက် လာနေပေးနိုင်မလားဟင်” သူ့ရင်မှာ ပူနွေးလာ၏။ သန္တာခိုင်က ရှိုက်ငင်သလိုအသံမျိုးဖြင့် သူနာမည်ကို ကိုထွန်းလို့ အရင်းဆွတ်ခေါ်ရင်း ခပ်တိုးတိုးဆက်ပြော၏။ “အို… ခိုင်၊ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပဲ ပြောပါရစေနော်၊ သဘက်ခါ ရန်ကုန်ပြန်မရောက်ခင်အထိ ကိုထွန်းကို ခိုင့်ချစ်သူအဖြစ် ခိုင့်အနားမှာ ခေါ်ထားချင်တယ်ဆိုရင် ကိုထွန်း ခိုင့်ကို သိပ်အထင်သေးသွားမှာလားဟင်”။

သူ့လက်မောင်းကို ဆုပ်ထားသော သန္တာခိုင်၏ လက်ပေါ်သို့ သူ့လက်တစ်ဖက်ဖြင့် အုပ်ကိုင်ဆုပ်ညှစ်လိုက်ပြီး သူပြန်ပြောလိုက် ပါ၏။ “ဘာလို့ အထင်သေးရမှာလဲ ခိုင်ရယ်၊ ကျွန်တော်လည်း ခိုင့်ကို အဲလိုပဲ ပြောချင်တာ၊ ခိုင့်ကို စော်ကားမိသလို ဖြစ်မှာစိုးလို့ မနည်းစိတ်ထိန်းထားရတာပါဗျာ” သန္တာခိုင်က လမ်းခုလတ်တွင် ရပ်လိုက်ပြီး မျက်နှာချင်းဆိုင်ကာ သူ့ကို ရွှန်းရွှန်းစားစားမော်ကြည့်၏။ “တကယ်ပြောတာလားရှင်” “တကယ်ပါ ခိုင်ရယ်၊ ညနေက ဓာတ်လှေခါးထဲက ထွက်လာတဲ့ ခိုင့်ကို မြင်လိုက်တော့ အသက်ရှူတောင် မှားသွားတယ်။ လှလိုက်တာ ခိုင်ရယ်၊ ချစ်စရာကောင်းလိုက်တာလို့ ပြောချင်လိုက်တာ။ မင်းနိုင်မျက်နှာ…” နေထွန်းစကားမဆုံးခင် သန္တာခိုင်က သူမလက်ကလေးဖြင့် နေထွန်း၏ နှုတ်ခမ်းကို ပိတ်လိုက်ပါ၏။ “အဲဒါတွေ မပြောနဲ့တော့ ကိုရယ်၊ ဒီမှာ ခိုင်ရယ်ကိုရယ်၊ ကိုရယ်ခိုင်ရယ် နှစ်ယောက်တည်းပဲ ရှိတယ်၊ ကျန်တဲ့သူတွေ ဘယ်သူမှ ဒီကမ္ဘာလေးထဲမှာ မရှိဘူး၊ ခိုင်နဲ့ကို၊ ကိုနဲ့ခိုင်ပဲရှိ ချင်တယ်”။ ပြောပုံလေးကို သဘောကျလွန်းသဖြင့် သန္တာခိုင်၏ပုခုံးနှစ်ဖက်ကို ဆွဲယူလိုက်ပြီး အနှစ်နှစ်အလလက နမ်းချင်ခဲ့သော သန္တာခိုင်၏ နှုတ်ခမ်းထူထူပြဲပြဲလေးကို တယုတယ နမ်းစုပ်လိုက်မိပါတော့၏။ “တစ်ခုတော့ တောင်းပန်ပါရစေနော်” အနမ်းရှည်၏အဆုံးမှာ ခိုင်က ပြောလိုက်သဖြင့် သူ ခိုင့်ပါးလေးကို အုပ်ကိုင်ထားရင်းနှင့် ခိုင့်မျက်လုံး တောက်တောက်လေးတွေ ကို ငေးကြည့်လိုက်၏။ “ခိုင်ပြောတဲ့ ကမ္ဘာလေးက ဒီ ဟောင်ကောင်မှာပဲနော်။ ဟောင်ကောင်မြေက လေယာဉ်ထွက်တာနဲ့ ကိုလည်း ကို့ကမ္ဘာထဲပြန် ရောက်သွားပြီ။ ခိုင်လည်း ခိုင့်ကမ္ဘာထဲ ပြန်ရောက်သွားပြီမို့ ခိုင်တို့နှစ်ယောက် အရင်ကလို မိတ်ဆွေတွေအဖြစ်ပဲ ရှိနေချင်တယ်။ ခိုင်ပြောတာ ကို နားလည်ပေးနိုင်မလားဟင်” သူ ခေါင်းညိတ်လိုက်၏။ ခိုင်က သူ့ရင်ခွင်ထဲသို့ တိုးဝင်လာရင်း ခပ်တိုးတိုး ပြောနေပါသေး၏။ “ဒီမှာရှိနေတဲ့ ခိုင်တို့ကမ္ဘာလေးဟာ အိပ်မက်လေးတခုလို့ အောက်မေ့ပေးပါလို့ ခိုင် ကို့ကို ကြိုတောင်းပန်ထားမယ်နော်” “စိတ်ချပါ ခိုင်ရယ်၊ အားလုံး ခိုင့်စိတ်တိုင်းကျ ဖြစ်ရပါစေ့မယ်လို့ ကိုယ်ကတိပေးပါတယ်” ခိုင်က သူ့ကို ခပ်တင်းတင်း ဖက်လိုက်ပါ၏။ အသက်၄၀ ယောက်ျားတယောက်နှင့် အသက်၃၇နှစ်အရွယ် မိန်းမတယောက်၊ နှစ်ယောက်စလုံးက အိမ်ထောင်သည်တွေဖြစ်၏။ သို့သော် ထိုနှစ်ယောက်မှာ အခုကျတော့ ဆယ်ကျော်သက် ချစ်သူရည်းစားများနှယ် ကယုကယင် ဖြစ်နေကြပါပြီ။ ဟိုတယ်ပြန်ရောက်တော့ သန္တာခိုင်၏အခန်းသို့ သူလိုက်သွားရ၏။ ခိုင်က သန့်စင်ခန်းသို့ ဝင်နေချိန်မှာ သူက ခိုင် ခိုင်းထားခဲ့သည့်အတိုင်း ခိုင့်အခန်းတွင်း ရေခဲသေတ္တာထဲမှာ အသင့်ရှိနေသော ရှန်ပိန်ပုလင်းကို ဖွင့်ကာ တစ်ခွက်ဖြည့်ထားလိုက်၏။

သန့်စင်ခန်းမှ ခိုင်ပြန်ထွက်လာသောအခါ ဖန်ခွက်ကို ခိုင့်ထံ လှမ်းပေးလိုက်တော့ ခိုင်ကခေါင်းရမ်း၏။ သူငုံပြီး နှုတ်ခမ်းချင်းတေ့ကာတိုက်မှ သောက်မည်ဟုပြောသဖြင့် တငုံငုံကာ ချစ်မက်လှသော ခိုင့်နှုတ်ခမ်းထူထူလေးကို ထိကပ်ပြီး ရှန်ပိန်အေးကို ခိုင့်ပါးစပ်ထဲ ပြောင်းထည့်ပေးလိုက်၏။ ခိုင်က သူ့လည်ပင်းကို အားပါးတရ ပြန်လည်သိုင်းဖက်ပြီးနောက်မှာတော့ မျက်နှာချင်းက ခွာလို့မရတော့ပါ။ လမ်းမှာနမ်းတုန်းက တယုတယနှင့် ဖွဖွသာသာဖြစ်ပေမယ့် အခန်းထဲက အနမ်းကျတော့ မွတ်သိပ် ပြင်းပြလွန်းနေကြပြီ။ နှုတ်ခမ်းချင်း လျှာချင်း အတင်းတိုးထိ ပွတ်သပ်ကာ မက်မက်မောမောနမ်းလို့ပဲ မဝနိုင်။ သူကလည်း သန္တာခိုင်၏ ကိုယ်လုံးသွယ်သွယ်လျလျကို တအားဖက်ထားမိသလို ခိုင်ကလည်း သူ့ကို တအားပြန်ဖက်ထားလေ၏။ တကယ်တော့ ထိုနှုတ်ခမ်းများကို သူနမ်းချင်နေခဲ့သည်မှာ ၁၅နှစ်ကျော်ခဲ့ပြီ။ မင်းနိုင်က သူနှင့်လက်ထပ်မည့်သူအဖြစ် မိတ်ဆက်ပေးခဲ့စဉ် အချိန်ကတည်းက ဆိုပါတော့။ ခိုင့်နှုတ်ခမ်းတွေက ပြည့်ပြည့်လေးတွေဖြစ်၏။ ထူသည်ဟုပင် ပြောလိုက ပြောနိုင်သေး၏။ သို့သော် ထော်နေအောင် ထူသည်မဟုတ်ဘဲ လှပရုံ ပြည့်ပြည့်ဖောင်းဖောင်းလေးတွေသာ ဖြစ်၏။ နောက်ပြီး ခိုင့်ပါးစပ်လေးက ကျယ်ကျယ်လေး၊ သွားတက်ကလေးတွေ ပေါ်အောင် ပြုံးလိုက်သောအခါ အရမ်းလှသွားသော ခိုင့်နှုတ်ခမ်းတွေကို ထိုကတည်းက သူနမ်းချင်ခဲ့၏။ သို့သော် ပိုင်သူ ရှိနှင့်ပြီဆိုတော့လည်း သူမေ့ဖျောက်ခဲ့ပါ၏။ နောက်ပိုင်း ခိုင်နှင့် ရင်းနှီးလာသောအခါတွင်လည်း ထိုနှုတ်ခမ်းများက သူ့ကို ဖမ်းစားဆဲ။ ကလေးတယောက် ရအပြီးမှာတော့ ခိုင့်နှုတ်ခမ်းတင်မက ခိုင့်ကိုယ်လုံးကပါ သူ့ကို ဖမ်းစားလာလေတော့၏။ ကလေးနှစ်ယောက် ရအပြီးမှာတော့ ခိုင်က နှစ်သားမွေး၊ နှစ်သွေးလှလာသည်ဟုပင် သူထင်ခဲ့၏။ ခိုင့်ရင်သားများမှာ အပျိုတုန်းကထက် ဖွံ့ထွားလာသည်ကို သူသတိထားမိသလို ခိုင့်တင်ပါးတွေမှာလည်း အပျိုတုန်းကထက် ကားစွင့်တစ်ရစ်လာခဲ့သည်ကို သူကောင်းစွာသတိထားမိ၏။ အမြင်ရိုင်းအောင် ထွားကြိုင်းလာခြင်းမျိုး မဟုတ်ဘဲ ကျဉ်သောခါးနှင့် လိုက်ဖက်သော အသားစိုင်များသာ ဖြစ်နေခဲ့၏။ ပြီးတော့ ခိုင်က ကစားသည်လားမသိ၊ ခိုင့်ဗိုက်သားမှာ ကလေးနှစ်ယောက်အမေဟု ဘယ်လိုမှ မထင်ရအောင် ချပ်ချပ်ရပ်ရပ် ရှိနေခဲ့သည်ကိုလည်း သူ သတိထားမိခဲ့၏။

ထိုအလှအပများကြောင့်လည်း သူသည် ခိုင်တို့ထံသို့ အရောက်အပေါက် နည်းသွားခဲ့ခြင်းလည်း ဖြစ်၏။ ခိုင့်ကို မြင်လေတိုင်း ပေါ်ပေါက်လာတတ်သည့် လိုချင်တပ်မက်စိတ်များကို ထိန်းသိမ်းနေရသည်ကိုက သူ့အတွက် ပင်ပန်းဆင်းရဲလွန်းလှ၍လည်း ဖြစ်၏။ ကိုယ်နှင့်မဆိုင် ခွင့်မပိုင် ဆွဲကိုင်ကြည့်ခွင့် မရှိမှတော့ မမြင်ရလေကောင်းလေဟုပင် သူအောက်မေ့ခဲ့၏။ အမှန်ကို ဝန်ခံရလျှင် သူ့အိပ်မက်တွေထဲမှာ ခိုင် မကြာခဏရှိခဲ့ဖူးပါ၏။ သို့ရာတွင် ပိုင်သူလည်း ရှိပြီးဖြစ်သည့်အပြင် ခိုင်ကိုယ်တိုင်က အင်မတန်အိန္ဒြေကြီးသူ၊ အနေတည်သူ၊ အေးဆေးသူ ဖြစ်သည့်အတွက် အိပ်မက်သည် အိပ်မက်ဘဝတွင်သာ ရှိနေခဲ့ပါ၏။ ယခုတော့ ခိုင်သည် သူ့ရင်ခွင်ထဲမှာ သူ့ကို သူ့လိုပင် မွတ်သိပ်စွာ တုံ့ပြန်နမ်းနေသော ခိုင်ဖြစ်နေပါပြီ။ အနှစ်နှစ်အလလ အောင်းထားခဲ့ရသော ဆန္ဒများ ပြည့်ဝတော့မည်ဖြစ်၍ သူရင်တွေခုန်နေ၏။ ခိုင်၏ ချိုမြိန်မွတ်သိပ်လှသော အနမ်းရေယဉ်ကြောမှာ မည်မျှကြာအောင် မျောသွားမိသည်မသိ။ ခိုင့်ဘယ်လက်ကလေးက သူ့ အင်္ကျီကြယ်သီးများကို စတင်ဖြုတ်နေသော အခါမှသာ သူသတိဝင်လာ၏။ သူ့လက်တို ရှပ်အင်္ကျီကြယ်သီးများကို ကူဖြုတ်ပေးလိုက်၏။ နှုတ်ခမ်းချင်းကတော့ ခွာလို့မရနိုင်ကြ။ ကြယ်သီးတွေ ပြုတ်သွားသောအခါ ခိုင်က သူ့အင်္ကျီကို လက်နှစ်ဖက်နှင့် ချွတ်နေသဖြင့် သူ ကူကာချွတ်လိုက်၏။ လေအေးစက် တပ်ထားသောအခန်းထဲတွင် အနည်းငယ်အေးနေသော်လည်း သောက်ထားသော ဝိုင်အရက်နှင့် တက်နေသော အချစ်ရှိန်ကြောင့် ကိုယ်ချွတ်ဗလာဖြစ်သွားသည့်တိုင် နေသာထိုင်သာပင်။ အင်္ကျီပြီးတော့ ခိုင့်လက်ကလေးနှစ်ဖက်က သူ့ခါးပတ်ကို ဖြည်နေပြန်ပါပြီ။ သူ ကူရပြန်ပါပြီ။ အမှန်က သူသည် မနူးမနပ်ကလေးလည်း မဟုတ်ပါ။ ဒီလိုကိစ္စမျိုးကို တဖက်ကမ်းခတ် ကျွမ်းကျင်သူသာဖြစ်ပါ၏။ သို့သော် ယခုတော့ ခိုင်က ဦးဆောင်သူ ဖြစ်နေပါပြီ။ ဘောင်းဘီကိုတော့ လူချင်းမခွာဘဲ ချွတ်လို့ မရတော့ပေ။ ထို့ကြောင့် လူချင်းခွာကာ မတ်တတ်ရပ်ပြီး ခါးမှ ဘောင်းဘီရှည်ကို ချွတ်ချပြီး အနီးရှိ စာရေးစားပွဲမှ ကုလားထိုင်ပေါ် ပစ်တင်လိုက်၏။

ယခုအခါ သူ့ကိုယ်ပေါ်တွင် အတွင်းခံဘောင်းဘီတိုလေးသာ ကျန်တော့၏။ အတွင်းခံဘောင်းဘီ အနက်ရောင်လေးထဲတွင် ထိုးထိုးထောင်ထောင်နှင့် ဖုဖုဖောင်းဖောင်းဖြစ်နေသည်ကို ခင်က မျက်တောင် မခတ်ကြည့်ရင်း သူမလက်ကလေးနှစ်ဖက်ဖြင့် ခါးတဖက်ဆီမှ ဆွဲကာ ထိုဘောင်းဘီလေးကို ခိုင်ကပင် ချွတ်ချလိုက်ပါတော့၏။ ချွတ်ချရင်းက ကြမ်းပေါ်သို့ ဆင်းလိုက်ပါ၏။ ခြေချင်းဝတ်သို့ ရောက်သွားသော ဘောင်းဘီကို ခြေထောက်မှ ရုန်းအထွက်တွင် ဗိုက်နှင့် ထိတော့မတတ် တောင်မတ်နေသော သူ့ရွှေပန်းကြီးက ခိုင့်မျက်နှာလှလှလေးကို တရမ်းရမ်းနှင့် သွားပွတ်နေချေသေး၏။ ဘောင်းဘီလေးကို ငုံ့ချွတ်နေရာမှ ဘောင်းဘီကျွတ်အသွားတွင် ခိုင်က မော့လိုက်ပြီး သူ့မျက်နှာနှင့် ကပ်နေသော ရွှေပန်းကြီးကို နှာခေါင်းဖျားလေးဖြင့် ဖိကာဖိကာ တရွှတ်ရွှတ်နမ်းလိုက်ရာ သူ့ရင်မှာ ကြည်နူးခြင်းများအပြည့်ဖြင့် ဖြစ်သွားရပါ၏။ ရွှေပန်း တချောင်းလုံးကို အဖျားမှ အရင်းအထိ အနုစိပ်ကလေး နှာခေါင်းနှင့်ဖိကာ နမ်းလိုက်ရုံတင်မက တွဲလောင်းကျနေသော ဥနှစ်လုံးကိုပါ ဘယ်လက်နှင့် ညင်ညင်သာသာလေး အုပ်ကိုင်ကာ တရွှတ်ရွှတ်နမ်းပြန်၏။ တဏှာရာဂတော့ တဏှာရာဂပါ။ သို့သော် စုံမက်မြတ်နိုးမှုပါ တွဲဖက်ပါဝင်နေသော ထိုအပြုအမူလေးကြောင့် နှစ်ပေါင်းများစွာကတည်းက တိတ်တခိုးစွဲလန်းရသူ ခိုင့်အပေါ်တွင် သူ့အကြင်နာတွေက ယိုဖိတ်လျှံကျနေပါတော့၏။ ခိုင်က ဥအောက်ပိုင်းများကိုပါ နှာခေါင်းနှင့် ကျကျနန နမ်းပြီးတော့မှ လှပပြည့်တင်းကာ နှုတ်ခမ်းနီများ မရှိတော့ပြီဖြစ်သည့်တိုင် ပန်းသွေးရောင် ယှက်သမ်းဆဲ နှုတ်ခမ်းလေးဖြင့် ပန်းရောင်ထနေသော သူ့ဒစ်ကြီးကို ညင်ညင်သာသာလေး ပြွတ်ခနဲ နမ်းစုပ်လိုက်ပြန်ပါ၏။ ထို့နောက်တွင်ကား ထိုနှုတ်ခမ်းလွှာများ ပွင့်အာသွားကာ သူ့လိင်တံကြီးကို ခိုင်တယောက် အငမ်းမရ စုပ်နမ်းနေပါတော့၏။ နွေးထွေးသော ခိုင့်ခံတွင်းတင်မက သွက်လက်သော ခိုင့်လျှာလေးကပါ သူ့လိင်တံကို ကောင်းကောင်းကြီး အရသာပေးနေလေပြီ။ အိန္ဒြေရှင်၊ ယဉ်ကျေးသိမ်မွေ့သူအဖြစ်သာ သူသိထားခဲ့သော ခိုင့်ထံမှ ထိုအပြုအစုကို ခံယူရသည့်အခါ ကြည်နူးခြင်းက အတိုင်းမသိအောင်ပင် ဖြစ်သွားရပါတော့၏။ ခိုင်သည် နေရာနှင့်နေရာ နေတတ်သော မိန်းမသားတဦးပေတကား။ ဘယ်မိန်းမမှ အဆုံးအထိ မငုံပေးနိုင်ခဲ့သော သူ့လိင်တံကြီးကို ခိုင်က အဆုံးအထိ ငုံလိုက်သောအခါတွင်ကား သူ့မှာ အသည်းခိုက်အောင်ပင် အရသာ တွေ့ရလေပြီ။ ခိုင်က လိင်တံကြီးကို သူ့ခံတွင်းထဲသို့ တဆုံးသွင်း၊ တဆုံးထုတ်ကာ စုပ်ပေးနေ၏။

တော်တော် ကြီးကြာမှ တဝက်ခန့်ကို ငုံကာ လျှာကလေးဖြင့် ထိုးမွှေကလိပြန်၏။ ထို့နောက် ဒစ်ကြီးကို လျှာနှင့်ကလိ၏။ ထို့နောက် ညာလက်ဖြင့် လိင်တံ၊ ဘယ်လက်ဖြင့် ဂွေးဥများကို ဖေးကိုင်ထားရင်း လိင်တံအောက်ပိုင်းကို လျှာနှင့်ယက်လိုက်၊ နှုတ်ခမ်းနှင့် စုပ်လိုက်လုပ်၏။ ဂွေးဥကို ငုံကာခဲရင်း လျှာနှင့်လည်း မွှေ၏။ ပြီးတော့ လိင်တံကြီးကိုပဲ ဆတ်ခနဲ စုပ်ယူပြန်၏။ သူ့မှာတော့ အရသာတွေ ရှိပြီးရင်း ရှိရင်း။ သူ့စိတ်ကူးအိပ်မက်တွေထဲမှာ ခိုင့်နှုတ်ခမ်းလွှာများအကြား သူ့လီးကို ထိုးထည့်ပြီး ခိုင်က စုပ်ပေးတာကို ခံကြည့်ခဲ့ဖူး၏။ ယခု တကယ်ခံရသောအခါတွင်တော့ စိတ်ကူးထဲကထက်တောင် ခိုင်စုပ်ပေးတာက ပိုကောင်းနေချေသေး၏။ ဖြူဝင်းသော ခိုင့်မျက်နှာနှင့် သူ့လိင်တံညိုမဲမဲကြီးကား ကြည့်လို့ပင် ကောင်းနေသေးတော့သည်။ မျက်လုံးများ မှေးစင်းကာ အငမ်းမရစုပ်နေသော ခိုင့်မျက်နှာလေးမှာ ရမက်ခိုးများဖြင့် ဝင်းပပြီး ခါတိုင်းထက် အဆများစွာပင် ပိုလှနေပေသေးတော့၏။ အတော်ကြီး ကြာလာတော့ သူက ခိုင့်ကို ဆွဲထူလိုက်ရ၏။ “နားပါဦး ခိုင်ရယ်” ခိုင်က အလိုက်သင့်လေး ပါလာသောအခါ ခိုင့်ခါးပေါ်မှ မီနီစကတ်ကို သူ ချွတ်လိုက်၏။ မိုးပြာရောင် စကတ်လေးက ကြမ်းပေါ်သို့ ပုံကျသွားသလို ခိုင့်ကိုယ်ပေါ်မှာက ဘာအဝတ်မှ မကျန်တော့။ စောစောက သန့်စင်ခန်းဝင်စဉ်ကတည်းက ခိုင်က အတွင်းခံများကို ချွတ်ထားခဲ့ဟန်တူ၏။ ပြည့်တင်းလုံးဝန်းသော ခိုင့်ရင်နှစ်မွှာမှာ ပုံ့ပုံ့အိအိကလေး။ နို့သီးခေါင်းလေးများကလည်း ကလေးအမေ မပီသစွာပင် ပန်းသွေးရောင်ဖြင့် တင့်တယ်နေ၏။ ကြည့်ရတာ နို့တင်းဆေးတွေ၊ နို့သီးပန်းရောင်ပေါက်ဆေးတွေ မှန်မှန်လိမ်းပြီး ထိန်းသိမ်းထားခဲ့ပုံပင်။ သူကြည့်နေဆဲမှာ ခိုင်က ချာခနဲလှည့်လိုက်ပြီး ခုတင်ဘေး စားပွဲငယ်ပေါ်မှ ဖန်ခွက်ကို ယူလိုက်ကာ သူ့ကိုပေးပြီး “ခိုင့်ကို တိုက်ပါဦး ကိုရယ်”ဟု ပြော၏။ သူက ခိုင့်တကိုယ်လုံးကို ခြုံကြည့်ရင်း လှမ်းယူခိုက်မှာ ခိုင်ကမေး၏။ “ခိုင်က ကို့အတွက် လှရဲ့လားဟင်” “သိပ်လှတာပဲ ခိုင်” “ခိုင့်ကို သိပ်လှတယ်လို့ ကို အမြဲထင်တာပဲလား..ဟင်” “ဟင်.. ဘာလို့မေးတာလဲ ခိုင်” “ကို ခိုင်နဲ့ စသိတဲ့နေ့ကတည်းက ဒီနေ့အထိ ခိုင်နဲ့တွေ့တိုင်း ကို့မျက်လုံးတွေ တမျိုးဖြစ်ဖြစ်သွားတာ ခိုင် သတိထားမိတယ်။ ဘာမှန်းတော့ မသိဘူး။ ညနေက ခိုင်ဓာတ်လှေကားထဲက ထွက်လာတော့ ကို့မျက်လုံးတွေလည်း အဲလိုပဲ။

ဒါပေမယ့် ဒီတခါ ကို့မျက်လုံးတွေ ပြောင်းသွားတာက ခါတိုင်းထက်ပိုကြာတယ်၊ အဲတော့ ခိုင်သိလိုက်တယ်၊ ကို့မျက်လုံးထဲမှာ ခိုင် တော်တော်လှနေတယ်လို့” “ခိုင်က အရမ်းပါးနပ်တာပဲနော်” “ဒါတော့ မိန်းမပဲကိုရယ်၊ ကိုယ့်ကိုကြည့်တဲ့ မျက်လုံးတွေကို အဓိပ္ပာယ်ဖော်ချင်တာပေါ့။ ကို့အကြည့်တွေကို ခိုင်ကြိုက်တယ်။ ခိုင့်ကို မက်မောတာ၊ တွယ်တာတာ၊ မြတ်နိုးတာတွေပဲ မြင်ရတယ်၊ စားမတတ်ဝါးမတတ် ကြည့်တာမျိုး မဟုတ်ဘူးလေ” “တော်သေးတာပေါ့” “ဒါပေမယ့် ယောက်ျားနဲ့ မိန်းမဆိုတော့လည်း ချစ်ပြီဆိုရင် ချစ်တာ တစ်ခုတည်းနဲ့တင်လည်း ပြီးမှာမဟုတ်ဘဲ ပေါင်းချင်သေး ညားချင်သေးတာလည်း သဘာဝပဲ မဟုတ်လားကိုရယ်။ စကတည်းက ညားချင်တဲ့မျက်လုံးနဲ့ မဖြစ်ရင်ပြီးတာပဲ။ အခု ခိုင့်ကို အဝတ်အစား မပါဘဲနဲ့ မြင်ရတော့ရော ခိုင်ကလှရဲ့လား ကို။ အမှန်အတိုင်းပြောနော် ခိုင် စိတ်မဆိုးဘူး” “သိပ်လှနေတာပါပဲ ခိုင်ရယ် အမှန်အတိုင်းပြောတာပါ” စကားအဆုံးမှာ သူက ဖန်ခွက်ကို အပြီးသတ် မော့လိုက်ရင်း တငုံကို ပါးစပ်ထဲတွင် ချန်ထားလိုက်၏။ ခိုင်က သူ့ဆီသို့ တိုးကပ်လာပြီး သူ့ပုခုံးကို သိုင်းဖက်လိုက်သည်မို့ ခိုင့်ကို ပြန်ထိန်းဖက်လိုက်ရင်း ခိုင့်ကျောဘက်က စားပွဲပုလေးပေါ်မှာ ဖန်ခွက်လွတ်ကို တင်လိုက်၏။ နှုတ်ခမ်းချင်းတေ့ကာ ရှန်ပိန်အေးအေးကို ခိုင့်ခံတွင်းထဲသို့ ပြောင်းပေးလိုက်၏။ ခိုင်က သူ့လည်ပင်းကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ပြန်ဖက်ရင်း ရှန်ပိန်ကို စုပ်ယူလိုက်သလို သူ့နှုတ်ခမ်းများကိုလည်း နမ်းစုပ်လိုက်ပါ၏။ သူက ခိုင့်ကို အသာထိန်းရင်း ကုတင်ပေါ်သို့ အသာလှဲချလိုက်၏။ ခင့်ကိုယ်ပေါ်တွင် ကိုယ်တပိုင်း မှောက်ကာ ခိုင့်ကို တင်းကြပ်စွာဖက်ရင်း ခိုင့်နှုတ်ခမ်းတွေကို အငမ်းမရပင် ပြန်လည်စုပ်ယူ နမ်းရှိုက်နေမိပြန်၏။ တဆက်တည်းမှာပင် သူ့ညာလက်ကလည်း ခိုင့်ဘယ်ဘက် နို့အုံလေးကို စမ်းသပ်မိသွားရသေး၏။ မိမိခန္ဓာကိုယ်ကို ကောင်းမွန်စွာ ထိန်းသိမ်းထားသောကြောင့် ထင်ပါ၏။ ခိုင်၏နို့အုံမှာ အအိုတယောက်၏နို့အုံဟု ယူဆစရာ လုံးဝမရှိအောင် တင်းတင်းရင်းရင်း ရှိနေလေ၏။ နို့အုံကို ခပ်ဖွဖွ ဆုပ်နယ်ပွတ်သပ်ရာမှ ခိုင့်နို့သီးခေါင်းလေးကို လက်ညိုးလေးနှင့် ဖွဖွပွတ်လိုက်ရော ခိုင် တွန့်ခနဲဖြစ်သွားပြီး သူ့ကို ဖက်ထားသောလက်များမှာလည်း တင်းကြပ်လာပါ၏။

ထိုအခါ ခိုင့်နို့သီးလေးကို လက်ညိုးနဲ့လက်မကြားမှာ လှိမ့်ကစားနေလိုက်၏။ ထို့နောက် ခိုင့်ကိုယ်ပေါ်တွင် ကိုယ်တပိုင်း တင်ထားရာမှ နှုတ်ခမ်းချင်းမခွာဘဲ ဘေးသို့ စောင်းလှဲလိုက်ကာ ခိုင့်ကိုလည်း သူ့ဘက်အသာ လှည့်စောင်းရင်း ညာဘက်နို့သီးကို လက်မနှင့်လည်းကောင်း၊ ဘယ်ဘက်နို့သီးကို လက်သူကြွယ်နှင့်လည်းကောင်း ပွတ်သပ်ကစားလိုက်၏။ သူ့ညာလက်တဖက်တည်းနှင့် ခိုင့်နို့သီးခေါင်းလေး နှစ်လုံးစလုံးကို တပြိုင်နက် တို့ထိပွတ်သပ်လိုက်ခြင်းလည်း ဖြစ်ပါ၏။ ခိုင်တယောက် ဖျတ်ဖျတ်လူးသွားရပါ၏။ အိမ်ထောင်သည် မိန်းမသားတယောက်အနေနှင့် ဒီလိုအတွေ့အကြုံမျိုးမှာ အဆန်းမဟုတ်သော်လည်း ကို ကိုင်တွယ်ပွတ်သပ် နေပုံများကမူ ခိုင့်အတွက် အလွန်ထူးခြားနေပေ၏။ အို… ကို နမ်းပုံကိုက ဘယ်သူနဲ့မှ မတူပါဘူးလေ။ နို့သီးလေးများကို ကစားနေပုံကလည်း ခိုင့်အသည်းကို အပ်ကလေးနှင့် မနာအောင် ဆွပေးနေသလို တရွရွရှိလှပါ၏။ ခဏကြာတော့ သူက နှုတ်ခမ်းချင်းခွာလိုက်ပြီး ခိုင့်ကို ပက်လက်လှန်စေကာ ခိုင့်ဘယ်ဘက် နို့သီးခေါင်းလေးကို စို့နေပြန်ပါ၏။ သူ့ညာဘက်လက်ကလည်း ခိုင့်ဘယ်ဖက်နို့အုံနှင့် နို့သီးကို တချိန်တည်းမှာ ဆုပ်နယ် ပွတ်သပ်နေသေး၏။ ခိုင့်ရင်ထဲတွင် ကြည်နူးမှု၊ သာယာမှုနှင့်အတူ ရာဂစိတ်များကလည်း ပိုမို ယိုဖိတ်လာရပါတော့၏။ ခိုင့်ကိုယ်ခိုင် သတိမထားမိခင်မှာပင် ခိုင့်တင်ပါးများမှာ တချက်တချက်တွင် တွန့်ကာ၊ ကော့ကာ ဖြစ်နေရပါလေတော့၏။ ခဏနေတော့ သူက ဘယ်ဖက်နို့သီးလေးအား ပြောင်းစို့ပြန်၏။ သူ နို့စို့ပုံကလည်း အင်မတန်ထူးခြားလှ၏။ ခိုင့်နို့သီးလေးများ နာကျင်မှာ စိုးသည်ထင်၏၊ ဖွဖွသာသာလေး စို့နေခြင်းဖြစ်သလို သူ့လျှာလေးကလည်း ခိုင့်နို့သီးလေးကို ပွတ်သပ်ကစားနေသည်မှာ ညင်ညင်သာသာလေး။ တချက်တချက်တွင်တော့ ကြိတ်မနိုင်ခဲမရ ဖြစ်ပုံမျိုးနှင့် နို့သီးလေးကို သွားများဖြင့် ခပ်ဖွဖွခဲပြန်၏။ တတ်လည်းတတ်နိုင်တဲ့ ကိုပါပဲ။ ခိုင့်ညာဘက်လက်ကလည်း ကို့လိင်တံကြီးကို ရှာဖွေကာ ခပ်တင်းတင်း ဆုပ်ကိုင်ထားမိရပြန်၏။ ခိုင့်ဘဝတွင် တခါမှမလုပ်ဘူးသော အလုပ်များကို လုပ်နေခဲ့မိပါပြီ။ စောစောက ကို့လိင်တံကြီးကို နမ်းစုပ်မိခြင်းမှာလည်း ခိုင့်ဘဝတွင် ပထမဆုံးအကြိမ် ဖြစ်၏။ နိုင်ငံခြားမှ ဝင်လာသောအပြာကားများတွင် မြင်ဖူးသော်လည်း ခိုင်ကိုယ်တိုင်ကမူ တခါမှ စိတ်မကူးဖူးပါ။ ကို့လိင်တံကြီးကို မြင်ရတော့ ခိုင့်စိတ်တွေကို ခိုင်မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ တခါမှ မလုပ်ဖူးသောအလုပ်ကို လုပ်လိုက်ရပါ၏။

အိမ်ထောင်သည် ကလေးအမေပင် ဖြစ်လင့်ကစား ခိုင့်မှာ လိင်တံကို နမ်းစုပ်ဖူးဖို့ ဝေးစွ၊ ယခု ကို့လိင်တံကြီးကို ကိုင်ဆုပ်သလိုပင် ခိုင့်လင်သား၏ လိင်တံကို တခါမှ မကိုင်ဖူးပါ။ ယခု ကို့လိင်တံကို ကိုင်ဆုပ်မိသည်နှင့် ခိုင့်ရင်ထဲမှာ ခွန်အားသစ်တွေဖြင့် ပြည့်လာသလို ထင်ရ၏။ ထိုလိင်တံကြီးကို လိုချင်မက်မောသော စိတ်ကလည်း ပြင်းပြသထက် ပြင်းပြလာပါတော့၏။ ထိုအချိန်တွင် သူ့ညာလက်ကလည်း ခိုင့်ဗိုက်သားလေးကို စတင်ပွတ်သပ်၏။ ထို့နောက် ခိုင့်ဆီးခုံ ဖောင်းဖောင်းလေးကို ပွတ်သပ်ပြန်၏။ ဆီးခုံပေါ်က အမွေးများကြားတွင် လက်ချောင်းလေးများဖြင့် အသာအယာကုတ်ကာ ကစားလိုက်ရာ ခိုင့်မှာ တင်ပါးများ ကော့တက်လာအောင်ပင် မရိုးမရွ ဖြစ်သွားရလေ၏။ ထို့နောက် ထိုလက်က ခိုင့်ဘယ်ဘက်ပေါင်တံပေါ် ရောက်သွားပြီး ဒူးဆစ်အထိ မထိတထိ ပွတ်သပ်သွားပြန်၏။ ဒူးဆစ်ရောက်သောအခါ သူ့လက်က ပေါင်အတွင်းပိုင်းသို့ ရောက်သွားပြီး ပေါင်ရင်းဆီ တရွရွ ရွေ့လာပြန်ရာ ခိုင့်ရင်တွေ ခုန်လာရပြန်၏။ ခိုင့်ပေါင်ခြံမှာ အရည်များဖြင့် ရွှဲနစ်နေပါ၏။ သူ့လက်ချောင်းလေးများ ပေါင်ရင်းခွဆုံနှင့် နီးလာလေလေ၊ ခိုင့်ရင်တွေ ခုန်လာလေလေပင်။ သို့သော် ထိုလက်ချောင်းများက ပေါင်ရင်းခွဆုံသို့ ရောက်သွားသောအခါ ခိုင်ရင်ခုန်နေသော နေရာကို ကျော်လွှားပြီး ညာဘက် ပေါင်ခြံအတွင်းသားလေးများထံ တရွရွ ရောက်သွားပါတော့၏။ ခိုင့်မှာ မချင့်မရဲနှင့် အားမလိုအားမရတွေ ဖြစ်ကျန်ရစ်ကာ လက်တဖက်ဖြင့် ခိုင့်နို့ကို စို့ပေးနေသော သူ့ခေါင်းကို အတင်းဖက်လိုက်မိသလို ညာလက်ထဲမှ သူ့လိင်တံကြီးကိုလည်း တအားဆုပ်လိုက်မိပြန်၏။ သူ့လက်များက ကျွမ်းကျင်သော စန္ဒယားဆရာ၏ လက်ချောင်းများနှယ်ပင်။ ခိုင့်ပေါင်တွင်းသားလေးများကို ရွရွလေး ပွတ်သပ်နေပါ၏။ ကောင်းစွာ စိုရွှဲနေသော ခိုင့်ပေါင်ခြံခွဆုံမှာလည်း သူ့လက်က တဝဲဝဲတလည်လည်ပင်။ သို့ရာတွင် ခိုင် ထိစေချင် ကိုင်စေချင်လှပြီ ဖြစ်သော ခိုင့်ပိပိလေးကိုမူ လုံးဝမထိချေ။ ခိုင့်မှာတော့ ထိစေချင်လွန်းလှပြီမို့ တင်ပါးကို ကော့ကာ ရမ်းကာဖြင့် သူ့လက်ရှိရာကို ခိုင့်ပိပိလေး ရောက်သွားအောင် အလိုလို လှုပ်ရှားပေးနေမိ၏။ ခိုင် ဘယ်လိုပင် လှုပ်ရှားလှုပ်ရှား သူကမူ ခိုင့်ပိပိကို မထိအောင် လှည့်ပတ်ရှောင်နေသည်မို့ ခိုင် ဒူးတွေထောင်ကာ ပေါင်ကို ကားပေးမိရင်းက တင်ပါးများကို ပို၍ကော့ပေးမိရပြန်၏။

ထိုအခါ သူ့လက်ချောင်းလေးက ခိုင်ဘယ်လိုမှ ထင်မထားသော နေရာကို သွားစမ်းလေ၏။ ခိုင့်စအိုဝလေးကိုပင် ဖြစ်၏။ ခိုင်တခါမှ မခံစားဖူးသော အထိအတွေ့လည်းဖြစ်၏။ အူထဲအသည်းထဲတွင် တလှိုက်လှိုက် ယားယံလာအောင် သူမို့ တတ်နိုင်လှပါ၏။ အံကြိတ်ထားသည့်ကြားမှ ခိုင့်နှုတ်ဖျားက ဟင့်ခနဲ ညည်းသံလေး စတင်ထွက်ပေါ်လာ၏။ တင်ပါးကလည်း မွေ့ယာပေါ်ပြန်ကျသွားရ၏။ ပိပိလေးကို ပွတ်ပေးပါတော့ ကိုရယ်၊ ခိုင့်ပိပိလေးကို ကို့လက်နဲ့ပွတ်ပေးတာ ခိုင်ခံချင်လှပါပြီဟု စိတ်ထဲက တိုးတိုးလေး တောင်းပန်နေမိပါ၏။ သို့သော် သူ့လက်ချောင်းများက ပိပိလေးကို ကျော်လွှားသွားပြန်ကာ ဆီးခုံအမွေးများကြားတွင် ကစားနေပြန်၏။ ခိုင်က တင်ပါးများကို ပြန်ကော့လိုက်ရပြန်၏။ သူက ပိပိလေးနှင့် ဘယ်ပေါင်ရင်းကြား အသားဆိုင်လေးများကို ပွတ်သပ်နေပြန်ရာ ခိုင်က ကော့ထားသော တင်ပါးကို ဘယ်ဘက်သို့ ရမ်းလိုက်ရပြန်၏။ ထိုအခါ သူ့လက်ချောင်းများက ပိပိနှင့်ညာဘက်ပေါင်ရင်းကြား အသားဆိုင်များကို ပွတ်ပြန်၏။ ခိုင့်တင်ပါးတွေ ညာဘက်ကို စွေ့ခနဲ ရွေ့သွားရပြန်၏။ သိပ်ဆိုးတဲ့ ကိုပါပဲကွယ်။ ခိုင် မခံမရပ်နိုင်လောက်အောင် ဖြစ်လာ၏။ ထို့ကြောင့် ခိုင့်ပေါင်ခြံတဝိုက်တွင် တရွရွလုပ်နေသော သူ့လက်ကို ခိုင့်ဘယ်လက်နဲ့ ဆွဲယူပြီး ခိုင်အဖုတ်(ပိပိ)ပေါ် တင်ပေးလိုက်မိရတော့၏။ ခိုင် တခါမှ မလုပ်ဖူးသောအလုပ်ထဲတွင် ဒါလည်းပါပါ၏။ သို့သော် ကိုယ်တော်က ခိုင့်အဖုတ်ကို မထိအောင် အုပ်ကိုင်ထားပြန်၏။ ခိုင့်ရင်ထဲမှာ မချင့်မရဲ ပိုပြီးဖြစ်လာရသဖြင့် ညာလက်ထဲမှ သူ့လိင်တံကိုသာ ပိုမိုဆုပ်ညှစ် ဆွဲဆောင့်နေမိတော့၏။ “ဟင့်… ကိုရယ်”ဟုလည်း နှုတ်မှ ညည်းညူမိရပြန်၏။ သူက နို့သီးပေါ်မှ နှုတ်ခမ်းကို ခွာလိုက်ပြီး ခိုင့်ဘယ်နို့အုံကို ဖွဖွလေး နမ်းစုပ်နေပြန်၏။ ထို့နောက် ခိုင့်ရင်နှစ်မွှာကြားကို နမ်းစုပ်ပြန်၏။ ဆီးစပ်ပေါ်မှ သူ့လက်ကလည်း တရွရွနှင့်၊ အဖုတ်လေးကို မထိထိအောင် ခိုင်လှုပ်ရှားသမျှ ရှောင်ကွင်းကာ ခိုင့်ကို မရိုးမရွ ဖြစ်သထက်ဖြစ်လာအောင် တို့ထိကစားနေပြန်၏။ သူ့နှုတ်ခမ်းများက ရင်နှစ်မွှာကြားမှ တရွရွရွေ့သွားပြီး ခိုင့်ချက်ဆီ ရောက်သွားပြန်၏။ ချက်လေးကို လျှာလေးနှင့် ယက်မွှေလိုက်ပြန်သောအခါ ခိုင်မခံစားဖူးသော ယားယံမှုတမျိုးကို ခံစားရသည်မို့ ခိုင့်မှာ ဟင့်ခနဲ ညည်းရပြန်၏။ ထိုလျှာက ချက်အောက်ကို ဆင်းသွားပြီး ခိုင့်ဆီးခုံမွေးတွေကြားကို တိုးဝင်သွားပြီး ဆီးခုံကလေးကို လျှာနှင့်မွှေပြန်၏။

ခိုင့်မျက်လုံးထဲမှာ ခိုင်ကြည့်ဖူးထားသော အပြာကားတွေထဲမှ မြင်ကွင်းများ ပေါ်လာ၏။ မြန်မာအမျိုးသမီး တယောက်အနေနှင့် ဘယ်တော့မှ ရနိုင်လိမ့်မည်မဟုတ်ဟု ခိုင်ယုံကြည်ထားသော အတွေ့အကြုံတခုကို ခိုင်ခံစားရတော့မည်လား။ ခိုင့်ရင်မှာ တသိမ့်သိမ့်ခုန်လာရ၏။ သို့သော် ချစ်သောကို့ကို ထိုသို့ မလုပ်စေချင်ပါ။ မခံစားဖူးသော အတွေ့အကြုံတခုကို ခိုင် ခံစားကြည့်ချင်လှသော်လည်း ကို့ကိုမူ ဘုန်းမနိမ့်စေချင်ပါ။ သူ့လျှာက ဆီးခုံကို မွှေနေသောကြောင့် မရိုးမရွတွေ ဖြစ်လာသည့်အတွက် ခိုင့်တင်ပါးတွေ ကော့ပေးနေမိသေးသော်လည်း လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် သူ့ခေါင်းကို အတင်းဆွဲဖယ်ရင်း ခိုင်ပြောမိရပါပြီ။ “ဟင့်… မလုပ်ပါနဲ့ကိုရယ်၊ ကို ဘုန်းနိမ့်မှာ ခိုင်စိုးရိမ်လို့ပါ၊ မလုပ်ပါနဲ့နော်“ သို့သော် ခိုင့်စကား မအောင်ပါ။ ပြောလိုက်မှ ပိုဆိုးသွားပါသေး၏။ ခိုင့်ဆီးခုံပေါ်မှ လျှာက ခိုင့်ပေါင်ခြံခွကြားလေးထဲသို့ ရောက်သွားပြန်၏။ အဖုတ်လေးနှင့် ညာဘက်ပေါင်ကြား အသားဆိုင်များတွင် ကပ်ပေနေသော ခိုင့်အချစ်ရည်များကို လျှာနှင့်ယက်နေပြန်၏။ “ဟင့်… မလုပ်ပါနဲ့ကိုရယ်… ခိုင် တောင်းပန်ပါတယ် ကိုရယ်… ကို ဘုန်းနိမ့်မှာ စိုးလို့ပါဆို… ဟင့်” ခိုင့်လက်နှစ်ဖက်နဲ့ သူ့ခေါင်းကို အတင်းဆွဲဖယ်နေသော်လည်း သူကို ဘယ်လိုမှ ပြောလို့ ဖယ်လို့မရပါ။ သူက ခိုင့်အဖုတ်လေးရဲ့ ဘယ်ဘက်အခြမ်းမှာရှိသော အရည်များကိလည်း ယက်နေပြန်၏။ ခိုင့်ရင်မှာ အားနာခြင်းနှင့်အတူ ကြည်နူးခြင်းများပါ ခံစားရ၏။ သူ ခိုင့်ကို တော်တော်ချစ်တာပဲဟုလည်း ခိုင်ခံစားရ၏။ ခိုင့်လို ကလေးအမေတယောက်၏ အဖုတ်မှထွက်သော အရည်များကို သူမရွံမရှာ ယက်နေသည် မဟုတ်ပါလား။ ခိုင် ကိုယ်တိုင်ကလည်း စောစောကပင် တခါမှ မလုပ်ဖူးသော အလုပ်ဖြစ်သည့် သူ့လိင်တံကို နမ်းစုပ်ပေးမိခဲ့သလို သူကလည်း ခိုင့်အဖုတ်ကို နမ်းတော့မည်မှာ သေချာသလောက်ပင်။ သူကတော့ ထောင်ပြီးဖြဲထားသော ခိုင့်ပေါင်နှစ်ချောင်းကြားခွဆုံမှ ခိုင့်အဖုတ်ကို ကြည့်ကာ သဘောတွေကျနေပါ၏။ သူ အနှစ်နှစ်အလလက စိတ်ကူးနဲ့ ရူးခဲ့ရသော ခိုင်၏တကိုယ်လုံးမှ အဖိုးအတန်ဆုံးဖြစ်သောအရာက သူ့မျက်နှာနှင့် အနီးဆုံးကို ရောက်နေပါပြီ။ အရည်များ ရွှဲနစ်နေသော ခိုင့်အဖုတ်နှုတ်ခမ်းသား ထူထူလေးတွေက ပွင့်ချပ်လေးများနှယ် ဘေးနှစ်ဖက်သို့ ပွင့်အာနေသဖြင့် အရည်တွေရွှဲနေသော အဖုတ်အကွဲကြောင်း ပန်းရောင်လေးက သူ့ကို ဖိတ်ခေါ်နေပါ၏။

သူက လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ခိုင့်ဒူးခေါက်ကွေးကို ကိုင်ပြီး ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ဆွဲလှန်လိုက်သောအခါ အဖုတ်မှထွက်နေသော အရည်များနစ်နေသည့် ခိုင့်စအိုဝလေးကို တွေ့လိုက်ရ၏။ သူ မထိန်းနိုင်တော့ပါ။ ဒူးခေါက်ကွေးကို ထပ်တွန်းလိုက်သောအခါ ခိုင့်တင်ပါးများ ပိုကော့လာပါ၏။ ထိုအခါ သူက ငုံ့လိုက်ပြီး ခိုင့်စအိုဝလေးကို လျှာနှင့် ထိုးမွှေလိုက်မိပါတော့၏။ “အို… ကိုရယ်… မလုပ်ပါနဲ့ဆိုကွယ်… ဟင့်” အားနာခြင်းနှင့်အတူ ခိုင့်ရင်မှာ အလွန်ပင် ကြည်နူးသွားရပါ၏။ သူ ခိုင့်စအိုဝလေးကို လျှာနှင့်ယက်နေသည်ဟူသော အသိကပင် ခိုင့်ကို အရမ်းကြည်နူးစေပါ၏။ ချစ်လျှင်အကျိုး၊ မြတ်နိုးတော့ သဒ္ဒါဆိုသော စကားရှိသည်ပင်။ သူ ခိုင့်ကို မည်မျှချစ်ကြောင်း၊ မည်မျှ မြတ်နိုးကြောင်း၊ မည်မျှသဒ္ဒါကြောင်း ခိုင့်စအိုဝကို သူ့လျှာဖျားလေးနှင့် မရွံမရှာ ယက်ပေးနေခြင်းကပင် သက်သေထူပြီး ဖြစ်နေပါလေပြီ။ တော်ပါသေးရဲ့… အခန်းသို့ ပြန်ရောက်ရောက်ချင်း သန့်စင်ခန်းသို့ဝင်ကာ ထိုနေရာများကို ဆပ်ပြာမွှေးမွှေးနှင့် အားပါးတရ ဆေးထားခဲ့မိလို့သာ တော်တော့၏။ မဟုတ်လျှင် ခိုင် သူ့ကို ဒီ့ထက်အားနာ မိနေရဦးမည်။ ခိုင် သူ့ကို မတားတော့ပါ။ ခိုင့်စအိုဝကို လျှာနှင့်ထိပြီးမှတော့ ကျန်တာတွေလည်း သူ့စိတ်တိုင်းကျ လုပ်ပါစေတော့။ ခိုင်ကိုယ်တိုင်ကလည်း မခံစားဖူးသော အရသာကို ခံစားချင်လှပါပြီ။ စအိုဝလေးကို လျှာဖျားလေးနှင့် မွှေနှောက်ရုံတင်မက စအိုထဲသို့ပင် လျှာထိပ်ကလေးကို ထိုးသွင်းလိုက်ပြန်ရာ ခိုင့်မှာ ကာမဆန္ဒတွေ ပိုမိုထကြွလာရပါတော့၏။ “ဟင့်… ဟင့်… တော်ပါတော့ ကိုရယ်…အသဲတွေ ယားလို့ပါ”ဟုသာ ညည်းမိရပါတော့၏။ သူက ခိုင့်ဒူးခေါက်ကွေးကို လက်နှစ်ဖက်နှင့် တွန်းထားခြင်းကို ဖယ်ရှားလိုက်သောအခါ ခိုင်က ခြေထောက်များကို ဒူးထောင်လျှက်အတိုင်း ပြန်ချလိုက်ပါ၏။ တင်ပါးကိုလည်း မွေ့ယာပေါ် အသာပြန်ချပြီး ပေါင်များကို ဖြဲကာ ဖွင့်ပေးလိုက်မိရပါ၏။ ခိုင့်အဖုတ်‌လေးကို သူ့အတွက် အဆင်သင့် ပြင်ပေးလိုက်ခြင်းဖြစ်၏။ သို့သော် သူက ခိုင့်အဖုတ်ကို မထိဘဲ ဆီးခုံကိုသာ လျှာနှင့်ထိုးမွှေနေပြန်၏။ ခိုင့်တင်ပါးများ ပြန်လည် ကော့တက်လာရပြန်၏။ ထိုအခါ သူ့လျှာလေးက ခိုင့်စအိုဝလေးကို ထိုးမွှေပြန်၏။ ခိုင့်တင်ပါးများ မွေ့ယာပေါ်ပြန်ကျလာရပြန်ပြီ။

ထိုအခါ သူက ခိုင့် အဖုတ်ညာဘက်ဘေးက ပေါင်ခွကြားလေးကို လျှာနှင့်မွှေပြန်၏။ ခိုင့်တင်ပါးများ ညာဘက်သို့ရွေ့ပြီး သူ့လျှာရှိရာသို့ အဖုတ်လေးကို လိုက်ရွှေ့ပေးနေမိရ၏။ ခိုင်က ညာဘက်ရွှေ့လျှင် သူ့လျှာက ခိုင့်ဘယ်ပေါင်ခြံမှာ၊ ခိုင်က ဘယ်ဘက်ရွှေ့လျှင် သူ့လျှာက ခိုင့်ညာပေါင်ခြံမှာ၊ ခိုင်က တင်ပါးကို ကော့ပေးလိုက်မိလျှင် သူ့လျှာက ခိုင့်စအိုဝမှာ၊ ခိုင်က တင်ပါးများချပေးလျှင် သူ့လျှာက ခိုင့်ဆီးခုံမှာ။ အဖုတ်နားမှာ သူ့လျှာက ဝဲနေသော်လည်း အဖုတ်ကို မထိတော့ ခိုင့်မှာ မချင့်မရဲ ဖြစ်သထက် ဖြစ်လာသည်နှင့်အတူ ခိုင့်အဖုတ်ထဲမှာလည်း တခါမျှ မခံစားဖူးသော ယားယံမှုတမျိုးကို သိသိသာသာ ခံစားလာရ၏။ ထို့အတူ အရည်တွေလည်း ပိုမိုရွှဲလာပြီမှန်း ခိုင်ကိုယ်တိုင်ပင် သတိထားမိလာရ၏။ သိပ်ကို တတ်နိုင်တဲ့ ကိုရယ်ကွယ်။ တဟင့်ဟင့်၊ တအင့်အင့် ညည်းသံလေးများကို နာခံကာ ခိုင့်အား အပျိုမလေးတယောက်အား နှူးသလို နှူးနေပါ၏။ ခိုင် တချက်ကော့အတက်မှာ ခိုင့်တင်ပါး ကားကားတင်းတင်းများအောက် လက်လျှိုပြီး တင်ပါးနှစ်လုံးကို ဆုပ်ကိုင်ကာ ခိုင့်စအိုဝကို လျှာနှင့်ထိုးမွှေလိုက်ပြန်ရာ ခိုင့်မှာ မခံမရပ်နိုင်လောက်အောင်ပင် မချင့်မရဲ ဖြစ်ရပြန်ပါပြီ။ တင်ပါးကို ပြန်ချပြီး သူ့လျှာရှိရာသို့ အဖုတ်လေးကို ထိုးပေးမိပြန်သောအခါတွင် သူက ပူလောင်ပြင်းပြနေသော ခိုင့်အဖုတ် အကွဲကြောင်းထဲသို့ လျှာကို ထိုးသွင်းလိုက်ပါတော့၏။ ခိုင့်ရင်မှာ ကျေနပ်ခြင်း၊ ကြည်နူးခြင်း၊ ပီတိ၊ ရာဂ၊ အမျိုးစုံသော ခံစားမှုများဖြင့် ပြည့်လျှံသွားရသလို ခိုင့်တင်ပါးများကလည်း ကော့တက်နေပါတော့၏။ “အို… ကိုရယ်… ဟင့်… ဟင့်… အို… အဟင့်…” ခိုင့်ကိုယ်ခိုင် သတိမထားမိခင်မှာ ခိုင့်လက်နှစ်ဖက်က သူ့ခေါင်းကို ပေါင်ခြံထဲသို့ အတင်းဆွဲယူ ဖိကပ်ထားမိနေပါ၏။ ခိုင့်နှုတ်ခမ်းကို၊ ခိုင့်နို့သီးလေးများကို ခိုင့်တကိုယ်လုံးကို ကျင်လည်စွာ နမ်းစုပ်ခဲ့သော ကို့နှုတ်ခမ်းနှင့်လျှာသည် ယခုအခါ ခိုင့်အဖုတ်ကိုလည်း ထိုနည်းအတိုင်း ကျွမ်းကျင်စွာ နမ်းစုပ်နေပါလေပြီ။ ခိုင် ထင်မှတ်ထားသည်ထက် အဆများစွာ ထူးကဲကောင်းမွန်သော အရသာဖြစ်ပါ၏။ သူ့လျှာသည် ခိုင့်အဖုတ်ကွဲကြောင်းထဲသို့ တဆုံးတိုးဝင် မွှေနောက်နေ၏။ ကိုတယောက် ရွှဲနစ်နေသော ခိုင့်အရည်များကိုပါ အားပါးတရ ယက်နေ၏။

အတန်ကြာသောအခါ ခိုင့်တင်ပါးများ မွေ့ယာပေါ်သို့ ပြန်ကျလာပြီး သူ့ခေါင်းကို ဆွဲဖိထားသော ခိုင့်လက်နှစ်ဖက်ကလည်း လျော့သွားလေ၏။ ထိုအခါ သူ့လျှာလေးက ခိုင့်အဖုတ်ကွဲကြောင်းလေးထဲမှ ထွက်သွားပြီး ကွဲကြောင်းထိပ်ရှိ အစိလေးကို ထိုးမွှေနေပြန်ပါတော့၏။ “ဟင့်… ကိုရယ်… အဟင့်ဟင့်… ဟင့်ဟင့်” ခိုင့်အစိကို ခိုင့်လင်တော်မောင်က လက်ချောင်းနှင့် ပွတ်သပ်ပေးတတ်ပါ၏။ ယခု ကို့လျှာလေးက လက်ချောင်းထက်အဆ များစွာနူးညံ့လှသလို မထိတထိ ကလိကစားနေသည်ကလည်း လင်တော်မောင်လက်နှင့် ပွတ်သပ်သည်ထက် ခိုင့်ရာဂအရှိန်ကို အဆများစွာ ပိုတက်လာစေပါ၏။ ထိုအချိန်တွင် သူ့ညာလက်က ခိုင့်ဘယ်ဘက်နို့သီးခေါင်းလေးထံ ရောက်ရှိလာပြန်ကာ သူ့လက်ညိုးလက်မကြားတွင် နို့သီးလေးကို လှိမ့်ကစားနေပြန်၏။ ဘယ်လက်၏ လက်ချောင်းလေး တစ်ချောင်းက ခိုင့်အဖုတ်ကွဲကြောင်းအဝလေးတွင် တဆတ်ဆတ် လှုပ်ရှားနေ၏။ နောက် လက်ချောင်းလေး တစ်ချောင်းက ခိုင့်စအိုဝလေးတွင် လှုပ်ရှားနေပြန်၏။ သူ့လျှာလေးကလည်း ခိုင့်အစိလေးကို ဘယ်လိုလေးမှန်းမသိ တို့ထိနေသည်မှာ သွက်လက် မြန်ဆန်လွန်းလှ၏။ “အဟင့်… ကိုရယ်… အဟင့်… ဟင့်…” သူ့လက်ချောင်းနှစ်ချောင်းက ခိုင့်အဖုတ်ကွဲကြောင်းထဲကို တိုးဝင်သွားပြန်ပြီ။ ထို့နောက် ခိုင့်အဖုတ် အတွင်းဖက် အပေါ်ပိုင်းမှ တနေရာကို ဖိနေ၏။ ကို ဘာတွေလုပ်နေတာပါလိမ့်ဟု တွေးနေဆဲမှာ ခိုင့်အဖုတ်ထဲမှ တမျိုးဖြစ်လာ၏။ ခိုင် ဆီးသွားချင်သလိုလို ဘာလိုလို ဖြစ်လာ၏။ ခိုင် ချက်ချင်းသတိရလိုက်၏။ ခိုင်ဖတ်ဖူးသော ခန္ဓာဗေဒစာအုပ်တွေထဲမှာ ပါသည့်နေရာကို သူ စမ်းသပ်လိုက်တာပဲ။ ဂျီစပေါ့ဟု ခေါ်သောနေရာ။ ထိုနေရာကို ထိလျှင် ဆီးသွားချင်သလိုလို ဖြစ်လာတတ်သည်ဟု ရေးထားသည်ကိုလည်း ခိုင် ဖတ်ဖူး၏။ တကယ်တော့လည်း ဆီးကထွက်မည် မဟုတ်ပါတဲ့။ သို့သော် ထိုနေရာကို ကစားပေးလျှင် အစိကို ထိကစားသဖြင့် ပြီးသောအရသာထက် အဆပေါင်းများစွာ သာလွန်ကောင်းမွန်သော ပြီးဆုံးခြင်းကို ခံစားရသည်ဟု ဖတ်ဖူး၏။ လင်ဖြစ်သူကလည်း ခိုင့်ထိုနေရာကို မစမ်းဖူးခဲ့။ ခိုင်ကလည်း ဖတ်တုန်းကသာ ဖတ်လိုက်သည် အမှုမဲ့အမှတ်မဲ့။ အခုတော့ ကိုက ခိုင့်ဂျီစပေါ့ကို စမ်းသပ် တို့ထိနေပါပြီ။ ကို့ကိုတော့ ခိုင် လန့်သွားရပါပြီ။ ကိုဟာ တော်တော် မိန်းမကျမ်းကြေသူပါပဲ။ တဆက်တည်းမှာပင် အရမ်းလည်း ကျေနပ်သွားရပါပြီ။

ကို့ကို မရှက်မကြောက် ဖိတ်ခေါ်ခဲ့မိသည့် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုလည်း အလွန်ကျေနပ်သွား၏။ ကိုက ဤမျှ ကျွမ်းကျင်နေသည့်အတွက် ခိုင့်မှာ စွန့်စားရကျိုးနပ်ရုံတင်မက အတိုင်းထက်အလွန်ပင် ဖြစ်နေပါ၏။ ထို့အပြင် ကိုက ခိုင့်ကို ရာဂတမျိုးတည်းဖြင့် မဟုတ်ဘဲ ချစ်မြတ်နိုးစိတ် အပြည့်ဖြင့် ယုယုယယ ဆောင်ရွက်ပေးနေသည်မို့ ခိုင့်မှာလည်း ရာဂစိတ်အပြင် ကြည်နူးပီတိများကိုပါ ခံစားနေရပါ၏။ ကို့လုပ်ပုံကိုင်ပုံအရ ကိုသည် ခိုင့်လင်တော်မောင်လို ဒီလိုကိစ္စမျိုးမှာ တလမ်းသွားသမား ဟုတ်ဟန်မတူပါ။ ခိုင့်လင်တော်မောင်ကတော့ သူ့အတွက်သူသာ အဓိကထားပြီး ခိုင်က အရုပ်တရုပ်လို နေပေးမှ ကျေနပ်တတ်သူဖြစ်၏။ ကိုကတော့ ခိုင့်မှာ ဆန္ဒတွေပြင်းလာအောင် မျိုးစုံနှူးသည်၊ ထို့နောက် ခိုင့်အာသာကို ပြေပျောက်အောင် ကြိုးစား၏။ ခိုင့်မှာ အရသာထူးတွေ ခံစားရအောင် လုပ်ပေးနေသည်မို့ ခိုင့်ကို ဦးစားပေးနေသည်မှာ ထင်ရှားနေပါ၏။ ထိုအတွက်လည်း ခိုင့်ရင်မှာ ပိုကြည်နူးရပါ၏။ “အဟင့်… ကိုရယ်… ဟင့်… ဟင့်… အို… ကို… ခိုင်သေတော့မယ်….အီးး… ခိုင်သေတော့မယ်… အာ… အ… အ…” သူက ခိုင့်ဂျီစပေါ့ကို ခပ်ဖိဖိလေး နှိပ်ကစားနေရင်း ကို့လျှာကလည်း ခိုင့်အစိကို တရစပ်ကလိနေတော့ရာ ၇မိနစ်ခန့်အကြာတွင်မူ ခိုင့်ရင်ဘတ်ထဲမှာ မီးတောင်တခု ပေါက်ကွဲသလို ဖြစ်သွားရပါတော့၏။ ခိုင့်လင်တော်မောင်က ခိုင့်အစိကို လက်နှင့်ကစားကာ ခိုင့်ကို ပြီးစေတတ်ပါ၏။ ထို့ကြောင့် ခိုင် မကြာခဏ ပြီးဖူးပါ၏။ သို့သော် ယခုပြီးရပုံမှာ အရင်က ပြီးဖူးသောအရသာများနှင့် ဘာမှမဆိုင်ပါ။ ခိုင့်တကိုယ်လုံး ပွင့်ထွက်သွားသလို၊ ခိုင့်အင်္ဂါဇာတ်ထဲမှာ လောင်မြိုက်ပေါက်ကွဲသွားသလို၊ ခိုင့်အရည်တွေပဲ ဒလဟော ပန်းထွက်ကုန်သလို ပြင်းထန်လွန်းလှ၏။ ခိုင့်တင်ပါးကြီးများ ကော့ပျံလျှက် ရမ်းခါနေသည်မှာ ငလျင်လှုပ်နေသည့်အတိုင်းပင်။ ခိုင့်မှာတော့ သတိလစ်သလိုပင် ဖြစ်နေပါ၏။

ခိုင်သတိထားမိချိန်မှာ သူက ခိုင့်ပေါင်နှစ်ချောင်းကြားမှာ နေရာယူပြီး သူ့လိင်တံကို ခိုင့်အဖုတ်ကွဲကြောင်းအဝမှာ အသာတေ့နေပါပြီ။ ခိုင့်ရင်ထဲ တဖိန်းဖိန်း ဖြစ်လာရ၏။ ခိုင့်လင်သားမဟုတ်သည့် သူစိမ်းယောက်ျားတယောက်က ခိုင့်ကို သားမယားအဖြစ် ပေါင်းသင်းတော့မည့်အချိန် ဖြစ်ပါ၏။ ခိုင့်ရင်ထဲမှာ နာကျင်လာ၏။ မယားကို သူများတိုင်းပြည်တွင် တဦးတည်း ထားရစ်ကာ စီးပွားရေးနောက် ကောက်ကောက်ပါအောင် လိုက်သွားသော လင်သားကို စိတ်နာခြင်းက နောင်တရချင်သလိုလို၊ ငြင်းပယ်လိုက်ချင်သလိုလို ဖြစ်နေသော ခိုင့်စိတ်ကို ချက်ချင်းပြောင်း လဲသွားစေပါ၏။ ထို့အပြင် ခိုင့်ကိုယုယသော၊ ခိုင့်ကို မြတ်နိုးသော၊ ခိုင့်ကို ဂရုစိုက်သော ချစ်ရသူ ကို၏အယုအယကိုလည်း ခိုင်က တောင့်တလှပါပြီ။ ခိုင့်အဖုတ်ထဲမှ ပြီးနေသောအရှိန်ကလည်း အဝတွင်ရောက်နေသော သူ့လိင်တံကို အထဲသို့ မြန်မြန် သွင်းပေးလိုက်စေချင်လာအောင် လှုံ့ဆော်နေပါ၏။ သူက ခိုင့်ကိုယ်ပေါ် မှောက်ချလိုက်ကာ ခိုင့်နံစောင်းနှစ်ဖက်မှာ လက်ထောက်ပြီး သူ့လိင်တံကို ခိုင့်အဖုတ်ထဲသို့ အသာအယာ ထိုးသွင်းလိုက်ပါ၏။ သူ့လိင်တံကပဲ ကြီးလွန်းနေသလားမသိ၊ တော်တော် ခက်ခက်ခဲခဲ သွင်းယူနေရ၏။ ခိုင် လိုချင်နေပါတယ်ဆိုမှ နော်။ သူက ခါးကိုနှဲ့ကာ ဖြည်းဖြည်းချင်း ချော့သွင်းယူရာ တဝက်ခန့် ဝင်လာပါ၏။ ခိုင့်အဖုတ်တခုလုံးမှာ သူ့လိင်တံဖြင့် အပြည့်အသိပ် ဖြစ်နေသည်မို့ ခိုင့်မှာ အရသာရှိလှ၏။ ထိုတဝက်ဖြင့်ပင် သူက ဖြည်းဖြည်းမှန်မှန်လေး ညှောင့်နေပါသေး၏။ လင်တော်မောင်နှင့် မတူတာကတော့ အမှန်ပင်ဖြစ်၏။ ကိုက ခိုင့်ကို အလွန်ညှာ၏။ ခိုင်နာမှာကို စိုးရိမ်ဟန်ဖြင့် ညင်ညင်သာသာ ညှောင့်နေရင်းက ဖြည်းဖြည်းချင်း တိုးတိုးပြီး သွင်းသွားသည်မှာ နောက်ဆုံးတွင် ခိုင့်သားအိမ်ကို သူ့လိင်တံထိပ်ဖြင့် ပုတ်ခတ်လာသည်အထိ ဖြစ်၏။ “ဟင့်… ဟင့်… ကိုရယ်… အဟင့်…” ခိုင် အရမ်းအရသာ တွေ့နေပါပြီ။ ခိုင့်အိမ်ထောင်သက် ၁၅နှစ်လုံးလုံးမှာ လင်တော်မောင်ပြုသမျှ နုခဲ့စဉ်က အတော်ကောင်းသည်ဟု ထင်ထားခဲ့သမျှ ကိုနှင့်ကျမှ တက်တက်စင် လွဲနေပါတော့၏။ ကို့လှုပ်ရှားမှု အချက်တိုင်းက ခိုင့်အတွက် ထိထိမိမိရှိလှသလို ပြီးနေသော အရှိန်ကိုလည်း ပြန်မကျစေဘဲ ဆက်တိုက် တင်ပေးနေသလိုသာ ဖြစ်နေပါ၏။ ခိုင့်ကိုယ်ခိုင် သတိမထားမိခင် အပေါ်က သူ့ဆောင့်ချက်နှင့်အညီ ခိုင်ကလည်း တင်ပါးများကို ကော့ပေးနေမိ၏။ ‌ဆောင့်ချက်တွေကလည်း တဖြည်းဖြည်းချင်း မြန်လာ၏။

ထိုအခါ ခိုင်က ပေါင်နှစ်ချောင်းကို လက်နှစ်ဖက်နှင့် ဆွဲလှန်ပေးမိပြန်၏။ “ဟင့်… ဟင့်… ကိုရယ်… ခိုင့်ကို အားမနာနဲ့နော်… အခုဆို ခိုင်က ကို့မယားဖြစ်နေပြီနော်….ဟင့်… ကို့မယားဆိုတော့ ကို့စိတ်တိုင်းကျနော်… အင့်… အဟင့်…အိုး..အအအဟင့်” သူက ခိုင့်ကို ပြုံးပြလိုက်ပြီး ခိုင့်လက်ပင်းအောက်ကို လက်လျှိုသိုင်းဖက်ပြီး ခိုင့်နှုတ်ခမ်းတွေကို အငမ်းမရ စုပ်နမ်းရင်းက ဆောင့်ချက်ကလည်း ပိုသွက် ပိုကြမ်းလာပါတော့၏။ ခိုင်ကလည်း သူ့ကို အတင်းပြန်ဖက်ရင်း သူ့အနမ်းကို တုံ့ပြန်နေမိပါ၏။ တချက်တွင် သူ့ဆောင့်ချက်က ခိုင့်အသည်းကို ခိုက်သွားသဖြင့် ခိုင့်မျက်နှာလေး ရှုံ့မဲ့သွားပါ၏။ ကိုက နှုတ်ခမ်းကို ဆတ်ခနဲခွာလိုက်သဖြင့် မှေးစင်းနေသော ခိုင့်မျက်လုံးများ ပွင့်လာရပါ၏။ “နာလို့လား ခိုင်” ခိုင် သူ့ကို သိပ်ချစ်သွားရပါပြီ။ ခေါင်းကို ခပ်သွက်သွက်ရမ်းကာ သူ့ကို တင်းတင်းဖက်ရင်း ဖြေလိုက်၏။ “ကိုရယ်… ခိုင့်ကို ညှာမနေပါနဲ့ကွယ်… ခိုင်ပြောပြီးသားပဲ…. ခိုင် ကို့မယားဖြစ်နေပါပြီလို့… ကို့စိတ်တိုင်းကျ လုပ်ပါကိုရယ်။ ခိုင် နာရင်ပြောမှာပေါ့… စောစောက ခိုင် အသည်းခိုက်သွားလို့ပါ။ ခိုင့်ကို အသည်းခိုက်အောင် ကိုမို့ တတ်နိုင်တယ်” “ခိုင် သဘောကျလား” ခိုင် နှုတ်နှင့်မဖြေဘဲ ခေါင်းကိုသာ ညိတ်ပြလိုက်မိပါတော့၏။ သူက ခဏရပ်လိုက်ပြီး ထောင်ထားသော ခိုင့်ဒူးနှစ်ဖက်ကို သူ့ပုံခုံးနှစ်ဖက်ပေါ်တွင် ထမ်းလိုက်ပြီး ခိုင့်ကိုယ်ပေါ် မှောက်ချလိုက်၏။ ဒါကတော့ ခိုင့်လင်တော်မောင်လည်း တခါတရံ လုပ်တတ်သော အနေအထားပါပဲ။ သို့သော် သူဖိလိုက်သည်ကတော့ ခိုင့်လင်တော်မောင်နှင့် မတူပါ။ သူ့လိင်တံကပဲ ပိုရှည်လို့လားတော့ ခိုင်မသိ။ ခိုင့်သားအိမ်ကို ပိုပြီး ထိမိနေသလို ဆီးခုံချင်းအထိမှာ သူ့ဆီးခုံက ခိုင့်အစိကိုပါ တင်းခနဲဖြစ်သွားအောင် လုပ်ပေးလိုက်နိုင်လေ၏။ မတူပုံက ထိုသို့ လိင်တံကို ခိုင့်အဖုတ်ထဲ အဆုံးအထိ ထိုးသွင်းထားပြီး လုံးဝပြန်မထုတ်ဘဲ ဖိလိုက်ခွာလိုက် လုပ်ခြင်းဖြစ်၏။ လိင်တံကြီးတချောင်းလုံး၏ အရသာကို ခိုင့်အဖုတ်အတွင်းသားများက မိမိရရ ခံစားနေရသလို ခိုင့်သားအိမ်ခေါင်းမှာလည်း လိင်တံထိပ်နှင့် ပွတ်သပ်နှိပ်နယ်ပေးနေသလို ဖြစ်နေသည်မှာ ထူးခြားလှ၏။ ထိုမျှမကသေး ခိုင့်အစိလေးကိုပါ တင်းခနဲ တင်းခနဲ ဖြစ်သွားအောင် လုပ်ပေးနေသလို ဖြစ်နေပြန်ရာ ခိုင့်မှာ ကိုနှင့်ကျမှ အရသာပြည့်စုံတော့သလိုပင်။

ခိုင့်မှာတော့ အင့်ခနဲ၊ ဟင့်ခနဲပေါ့။ ရင်ကလည်း တုန်လှ၏။ အသည်းကလည်း ခိုက်လှ၏။ ထိုနည်းအတိုင်း ကြာလာတော့ ကိုက ခိုင့်ကိုယ်ပေါ်မှ အသာကြွကာ ခိုင့်ဒူးခေါက်ကွေးကို ထိုးလှန်ထားရင်းက သူကမူ ဒူးထောက်လျှက် အနေအထားဖြင့် ခပ်သွက်သွက်ခပ်မြန်မြန် အသွင်းအထုတ်လုပ်ပြန်၏။ ရင်တလှပ်လှပ် ဖြစ်ရပြန်ပြီ။ ခဏကြာတော့ ဒူးထောက်လျှက်မှ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ကာ ခိုင့်ပုခုံးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် လှမ်းဆွဲပြီး တချက်ချင်း ပြင်းပြင်းကြီး ဆောင့်ပြန်၏။ ခိုင့်မှာ အင့်ခနဲဖြစ်ကာ မျက်နှာလေး ရှုံ့သွားရပြန်၏။ ထိုအခါ ကိုက လီးကို တဆုံးထိုးသွင်းထားရင်း နားလိုက်ပြီး ခိုင့်ကိုလှမ်းကြည့်သဖြင့် ခင်ခပ်သွက်သွက် ပြောလိုက်ရပြန်၏။ “ကိုတယောက်က ခက်နေပြီကွယ်… ခိုင် ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး…. အရမ်းထိတော့ ခိုင် အသည်းခိုက်လို့ ညည်းမိ၊ မဲ့မိတာပါ ကိုရယ်… မရပ်နဲ့နော်…” ဖြစ်နိုင်လျှင် လင်တော်မောင် မြင်စမ်းစေချင်၏။ မိန်းမတယောက်ကို ညှာတာ၊ စာနာတတ်သော ကို့ကိုတော့ ခိုင်သိပ်ချစ်နေမိ ရပါပြီ။ သူက ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ရင်းက ခပ်ပြင်းပြင်း ခပ်သွက်သွက် ဆောင့်နေပြန်တော့ရာ ခိုင့်မှာ တအင့်အင့် တဟင့်ဟင့်နှင့် အရှိန်တွေ ပိုတက်လာရပြန်ပါ၏။ သူက လုပ်နေရင်းက တမျိုးထပ်ကဲလာပြန်၏။ ထောင်ထားသော ခြေထောက်နှစ်ချောင်းအနက်မှ ညာဘက်ခြေမလေးကို ငုံကာစုပ်လိုက်ခြင်းပင် ဖြစ်၏။ ခိုင့်အသည်းနှလုံးတွေ၊ ကလီစာတွေကို သိမ်းကြုံးပြီး ဆုပ်နယ်လိုက်သလိုပင်။ ရင်ထဲမှာ ကြည်နူးရခြင်းနှင့်အတူ အူထဲမှာ လှိုက်ခနဲ ဖြစ်နေရပြီး ခိုင့်အဖုတ်မှာလည်း ကြုံ့သွားကာ တိုးဝင်နေသော သူ့လိင်တံကြီးကို ဆုပ်ညှစ်ပေးနေသလိုပင် ဖြစ်နေတော့၏။ သူက ခိုင့်ခြေမလေးကို ငုံစုပ်ကာ လျှာနှင့်မွှေလိုက်၊ ခြေမနှင့်ခြေညိုးကြားကို လျှာနှင့်ကလိလိုက်၊ ဖနောင့်လေးကို မနာအောင် သွားနှင့်ခဲရင်း လျှာနှင့်မွှေလိုက်လုပ်ရင်းက သူ့လိင်တံကြီးကိုလည်း ခိုင့်အဖုတ်ထဲသို့ ပြင်းပြင်းကြမ်းကြမ်းကြီး ဆောင့်နေသည်မှာ တော်တော်နှင့် မရပ်တော့ပါ။ သူဆောင့်လိုက်တိုင်း သူ့ဥနှစ်လုံးကလည်း ခိုင့်တင်ပါးကြားထဲကို ရိုက်ခတ်နေပြန်တော့ရာ ခိုင့်မှာ အရသာပေါင်းစုံကို ခံစားရင်း အသက်ကို ဘယ်လိုရှူရမှန်းပင် မသိတော့။

ဟင်…ခိုင်ပြီးခါနီးနေပြန်ပြီလား.. သတိထားမိသည့်အချိန်တွင် ကို့ဆောင့်ချက်တွေက ထိမိလွန်းသောကြောင့် ခိုင့်မှာ စောစောကတင် ပြီးခဲ့သောအရှိန်က မကုန်နိုင်သည့်အပြင် ပြန်တက်လာသည်ကို သိလိုက်ရပါ၏။ မဖြစ်ဖူးတာတွေ တကယ်ဖြစ်ကုန်ပြီပဲ။ “အို… ဟင့်… ကိုရယ်… မရပ်လိုက်နဲ့နော်… ခိုင် ပြီးခါနီးလာပြန်ပြီ… ဟင့်… ကိုရယ်… ဟင့်…” ခိုင့်ကိုယ်ခိုင် သတိမထားမိတာတွေက များနေပြီ။ ခုလည်း ခိုင်ပြီးတော့မည့်အကြောင်း သူ့ကို ပြောမိလိုက်ရပြန်၏။ သူက ခိုင့်စကားကြောင့်ထင်သည် ဆောင့်ချက်က ပိုမိုထိမိလာ၏။ ခိုင့်အဖုတ်အပေါ်ပိုင်းကို မိမိရရ ပွတ်တိုက်ပြီး လိင်တံတချောင်းလုံးကို ဆွဲထုတ်လိုက် တချောင်းလုံးကို ဆောင့်သွင်းလိုက် လုက်နေသည့်အတွက် ခိုင့်အစိလေးကိုရော၊ သားအိမ်ခေါင်းကိုရော၊ ဂျီစပေါ့ပါမကျန် အချက်တိုင်း ထိနေသဖြင့် ခိုင် အရှိန်တက်လာသည်မှာလည်း မဆန်းပေ။ “အို… ကိုရယ်…ပြီး…ခိုင် ပြီး… ပြီးတောမယ်… အို…ပြီး.. ပြီးပြီ ဟင့်… အင့်… အစ်… အစ်… အင့်ဟင့်ဟင့်…” ခိုင့်နှုတ်မှ တခါမှမထွက်ဖူးသော စကားတွေ ထွက်ကုန်ပါပြီ။ ခိုင်ပြီးတာကို ပြောလိုက်မိခြင်းပင်ဖြစ်၏။ ခုတချီ ပြီးရသည်မှာလည်း စောစောကထက် မလျော့ပါချေ။ ပေါက်ကွဲပွင့်ထွက်ရသော ပြီးခြင်းမျိုးသာဖြစ်သဖြင့် ခိုင့်မှာ အလွန်ပင် အားရလှ၏။ ခိုင်ပြီးနေမှန်း သိသော်လည်း သူက မနားတမ်းပင် ဆက်ညှောင့်ပေးနေပြန်ရာ ခိုင့်မှာ ပြီးသည့်အရှိန်က မသေနိုင်တော့ပါ။ ကိုကား အင်မတန် လုပ်နိုင်သူဖြစ်ပေ၏။ လုံးဝအရှိန်မလျော့ပဲ သွက်သွက် ပြင်းပြင်းကြီးပင် ဆက်တိုက် ဆောင့်နေပေတော့ရာ ၅မိနစ်ခန့် အကြာတွင် ခိုင်ကိုယ်တိုင်က တောင်းပန်ယူရပါတော့၏။ “ဟင့်… ခဏလောက် နားပါဦး ကိုရယ်… ခိုင် မောလှပြီကွယ်… ဟင့်…” ထိုသို့ဆိုခါမှ ကိုက ဆောင့်ကြောင့်အနေအထားမှ ပြင်လိုက်ပြီး စုပ်နေသော ခိုင့်ခြေမကလေးကို လွှတ်ပေးလိုက်သလို ခိုင့်ဒူးခေါက်ကွေးကို တွန်းထားသော သူ့လက်နှစ်ဖက်ကိုလည်း ဖယ်လိုက်၏။ ပြီးတော့ ခိုင့်အဖုတ်ထဲသို့ သူ့လိင်တံကို တဆုံးဆောင့်သွင်းကာ ခိုင့်ကိုယ်ပေါ် မှောက်ချလာ၏။ ခိုင်က သူ့ကို ဆီးကြိုဖက်လိုက်မိသလို သူ့ခြေထောက်များကို ခိုင့်ခြေထောက်များနှင့်ပါ ချိတ်တွယ်ရင်း ခင့်တင်ပါးကို ကော့လိုက်မိရာ လိင်တံကြီး၏ အရသာကို ထပ်မံခံစားရပြန်သဖြင့် ခိုင့်မှ တင်ပါးတွေ တဆတ်ဆတ် ခါနေရပါသေး၏။ သူက ခိုင့်လည်တိုင်၊ ခိုင့်ပါးပြင်၊ ခိုင့်နားသယ်၊ ခိုင့်နားရွက်များကို တို့ထိနမ်းနေပြန်သေး၏။ ခိုင်က သူ့ကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဖက်ထားရင်း သူ့အနမ်းများကြားမှာ အသက်ရှူမှန်အောင် မနည်းကြိုးစားနေရင်း “လုပ်နိုင်လိုက်တာ ကိုရယ်… ခိုင်တော့ ကို့ကို အသည်းခိုက်အောင် ချစ်မိသွားပြီ….သိလား ကို” မောဟိုက်သံလေးဖြင့် ပြောလိုက်မိပါတော့၏။…..ပြီး