ရန်ကုန်မြို့၌ ကြယ်တံခွန် တီးဟောက်စ်ဆိုလျှင် သားသားနားနားနှင့် အကောင်းဆုံးဆိုင်ဟု လူသိများသည်။ ပိုင်ရှင်မှာ ဦးမြနောင်နှင့် ဒေါ်သန်းကြွယ်တို့ဖြစ်ပြီး သမီး ချိုလဲ့ဆိုသော အပျိုမလေး သာရှိသည်။ ကလေးစိတ်မကုန်သေးသော အပျိုမလေး မြီးကောင်ပေါက်မလေး အရွယ်ပင်။ အောင်အောင်မှာ အစ်မတစ်ယောက်ရဲ့ ဆက်သွယ်ပေးမှုကြောင့် ထိုဆိုင်တွင် ကက်ရှာဟုခေါ်သော ငွေသိမ်းကောင်တာ ထိုင်ရသော အလုပ်ကို ရရှိသည်။ ဆိုင်အိပ်ဆိုင်စားနှင့် မပူမပင် နေရ၏။ အောင်အောင်က အပြောအဆို မွန်ရည်ပြေပြစ်မှု၊ အနေအထိုင် သိမ်မွေ့နူးညံ့မှု၊ သစ္စာရှိမှုတို့ကြောင့် သူ့အလုပ်ရှင်က ချစ်ခင်သနားကြသည်။ မိသားစုပမာ ပျော်ရွှင်စွာ နေထိုင်ကြသည်။ ချိုလဲ့လေးမှာလည်း တစ်ကောင်ကြွက်မို့ အောင်အောင်အား အစ်ကိုရင်းတစ်ယောက်ပမာ ချစ်ခင်၏။ နွဲ့ဆိုး ဆိုးတတ်၏။ ချိုလဲ့ စိတ်ကြိုက်မှန်သမျှ အောင်အောင်ကလည်း အလိုလိုက်သည်။ အဖေအမေများ မအားသောအခါ၌ အောင်အောင်ကပင် ရုပ်ရှင် လိုက်ပို့ရသည်။ မိဘများကလည်း အောင်အောင်၏ အနေအထိုင်ကိုကြည့်ပြီး စိတ်ချလက်ချ ရှိကြသည်။ စီးပွားရေးတစ်ဖက်နှင့် မအားလပ်ခြင်းကသာ များရာ တစ်ဦးတည်းသော သမီးမို့ အလိုလိုက် အကြိုက်ဆောင်စရာများကို သူတို့ကိုယ်စား အောင်အောင်ကပင် ဆောင်ရွက်ပေးနေရသည်။ ယခုနှစ်မှာ ကိုတန်းဖြေရမည်မို့ သူမ မသိသော စာများအား ကျူရှင် မတက်စေပဲ အောင်အောင်ကပင် သင်ပြပေးနေသည်။ တခါတရံ ထွေရာလေးပါး စကားစမြည်တို့ ပြောလေ့ရှိသည်။ တခါတလေ သူမ သိမြင်သည့် အကြောင်းအရာများကို မေးသင့်သည် မမေးသင့်သည် မတွက်ပဲ အောင်အောင်အား သိချင်တာ မှန်သမျှ မေးမြန်းရာ ဖြေရခက်သည့် မေးခွန်းများ ဖြစ်နေတတ်သည်။ တခါက နိုင်ငံခြားရုပ်ရှင်ကား ကြည့်ပြီးအပြန် မင်းသားက မင်းသမီးနှင့် နှုတ်ခမ်းချင်း နမ်းစုပ်ခြင်းကို “ကိုအောင် ..အဲဒါ ဘာလုပ်ကြတာလဲ ဟင်..သူတို့မို့ မရွံတယ်နော်..ဘာများကောင်းလဲ မသိဘူး..ကိုအောင်ရော သိလားဟင်” “ဟာ…ဒီကောင်မလေး ပေါက်တတ်ကရတွေ… နင်နားမလည်ရင် နားမလည်သလိုနေ…လျှောက်မမေးနဲ့….. ဒီက..မသိလို့…..ဥစ္စာ” သူမမေးမြန်းခြင်းကို အောင်အောင်က ကောင်းကောင်းမဖြေလျှင်လည်း စိတ်ကောက်တတ်သည်။ ဂွတော့ ကျသည်။ လူကြီးစိတ် မဟုတ်သေးတော့ ဒုက္ခတွေတော့ များကုန်ကြလိမ့်မည်။ ရဲရဲတင်းတင်း ဆက်ဆံမှုမှာ အောင်အောင့်အပေါ် ယုံကြည်ကိုးစားမှုကြောင့်လည်း ဖြစ်တန်ရာသည်။ သည်လိုဖြင့် နေလာခဲ့ရာ ရက်တို့လည်း တရွေ့ရွေ့နှင့် ကုန်ဆုံးလာကြသည်။ ချိုလဲ့မှာ တစ်နေ့တခြား မိန်းမကြီး သဏ္ဍာန်များ ပုံပေါ်လာ၍ နို့လေးများမှာလည်း ကလေး လက်သီးဆုပ်သာသာခန့် ရှိလာပြီ။ တင်သားလေးများမှာလည်း နိမ့်တုံမြင့်တုံ တစ်တစ်ရစ်ရစ် ချစ်စရာလေး ဖြစ်လာသည်။ ချိုလဲ့သည် ခန္ဓကိုယ် ပြောင်းလဲမှု ရှိလာသော်လည်း အောင်အောင့်အပေါ် ဆက်ဆံရာတွင်မူ ပြောင်းလဲမှု မရှိပဲ ခါတိုင်းလို ပူးပူးကပ်ကပ် ပွတ်သီးပွတ်သပ် နေတတ်သည်။ သူမအဖို့ မည်သို့မျှ မထူးခြားသော်လည်း အောင်အောင်၏ စိတ်တွေမှာ မသိမသာ တုန်လှုပ် ဖောက်ပြန်လာနေသည်ဟု ဆိုနိုင်သည်။ တခါတရံ ဒီကောင်မလေး ငါ့များ ဟိုဒင်းဖြစ်နေရော့လားဟု အောက်မေ့မိသည်။ ထိုအခါများတွင် အောင်အောင့် အကြည့်များက စူးစူးရဲရဲ နိုင်လှပေရာ “ကိုအောင်သူများကို ဘာလို့…အဲ့လိုကြီး စိုက်ကြည့်နေတာလဲ” “လှလို့..ပေါ့” “ဟင်း…နော်..ဒါပဲ” ထိုအခါများတွင် ချိုလဲ့မှာ ရှက်ကိုးရှက်ကန်းနှင့် ချစ်စရာဟန်ကလေးဖြစ်ကာ ပိုကြည့်ကောင်းနေသည်။ “တကယ်ပြောတာ ချိုလဲရဲ့ ၊ ချိုမာလှတာက လက်လေးတွေက အစလှတာ”ဟု ပြောပြောဆိုဆို ကိုင်ကြည့်သည်။
မနူးမနပ် အရွယ်လေးများအား သည်လိုပဲ စ၍ ပျိုးထောင်ကြမှန်း အောင်အောင် နားလည်သဖြင့် လက်တွေ့ ကျင့်ကြည့်နေသည်။ အဆစ်အမြစ် ပြေပြစ်လွန်းလှရကား ဖယောင်းတိုင်သား ကျနေအောင် ချောမွတ်နူးညံ့လှသည်။ ပယ်ပယ်နယ်နယ် ကိုင်တွယ်စမ်းသပ်နေသော အောင်အောင်အား ချိုလဲ့သည် မျက်လုံးကလေး ကလယ်ကလယ်နှင့် ကြည့်နေသည်။ “နေပါအုံး…ကိုအောင်က ဟိုကြည့်ဒီကြည့်နဲ့ လက္ခဏာ ကြည့်တတ်လို့လား၊ ဟောတတ်ရင် ဟောပေးစမ်းပါ” “ဟောတတ်တာပေါ့…ချိုလဲ့လက္ခဏာက ကောင်းပါတယ်၊ ဒီတစ်သက်တော့ မဆင်းရဲတော့ဘူး” စသည်ဖြင့် ဘာညာကွိကွတွေ ပြောပြီး “ဒါနဲ့…ချိုလဲ့ ရင်ဘတ်မှာ မှဲ့မရှိဘူးလား” “မသိဘူး….ကိုအောင်ရဲ့” “ရှိရင် အဲဒါ မိန်းမမြတ်လို့ ခေါ်တယ်၊ ချမ်းသာတတ်တယ်၊ ဒီလို ဒီလို နေရာတွေမှာလေ…သေသေချာချာ ..ရှာကြည့်ပါအုံး” ပြောပြောဆိုဆို အောင်အောင့် လက်ညှိုးကြီးများက ချိုလဲ့၏ ရင်သားနားတဝိုက် ထောက်ပြနေရာ…ချိုလဲ့မှာ ရင်တုံပန်းတုံ ဖြစ်နေရသည်။ “နေအုံးနော်…ကိုအောင်..ချိုလဲ့ သွားကြည့်အုံးမယ်” ဟုပြောကာ အခန်းထဲသို့ ဝင်သွားသည်။ “မတွေ့ဘူး….ကိုအောင်ရဲ့” “တွေ့မှာပါ…သေချာ ရှာကြည့်ပါအုံး…တကယ်ပါတယ်နော်”ဟု ပြောဆိုရင်း အောင်အောင်သည် အခန်းထဲသို့ ဝင်လိုက်သွားရာ အပေါ်အင်္ကျီကျယ်သီးများကို ဖြုတ်၍ ဘရာစီယာအတွင်းမှ နို့ကလေးနှစ်လုံးကြားမှာ သေသေချာချာ ရှာနေသည်။ “တွေ့လား….. အမေ့…လန့်လိုက်တာ ကိုအောင်ကလည်း….ဘာမှန်းလဲ မသိဘူး” “ကိုအောင်က စေတနာနဲ့ ရှာပေးမလို့” ဟုပြောကာ ချိုလဲ့၏ ရင်သားနှစ်မွှာကြား၌ လက်နှင့် ဟိုဒီလျှောက်ကြည့်နေသည်။ ချိုလဲ့မှာ မှင်သက်မိနေသည်။ ဖယောင်းသည် မီးနှင့် ဝေးနေပါက ကိစ္စမရှိ။ မီးနှင့် နီးစပ်ပါက ဖယောင်းမှာ အရည်ပျော်ရသကဲ့သို့ ချိုလဲ့မှာလည်း ရင်တထိတ်ထိတ် ခုန်ကာ သာယာမိသလိုလို ရှိလာသည်။ “အေးဟ..မတွေ့ဘူး..၊ အော်….ဒါနဲ့ တူတယ်” ဟု ပြောကာ ချိုလဲ့နို့သီးလေးကို ဆတ်ခနဲဆွဲလိုက်သည်။ ချိုလဲ့မှာ အသက်ရှူများမှားကာ ပါးစပ်ကလေးဟ၍ ကြက်သီးမွှေးညှင်းများပင် ထသွားရှာသည်။ “တော်ပြီ…တော်ပြီ…မရှာချင်တော့ဘူး” “ချိုလဲ့ သဘောပဲလေ…ငါ့ညီမက ကနေ့မှ ပိုလှနေတာ…ဟောဒီပါးကလေးက ဖောင်းဖောင်းမို့မို့နဲ့ တကယ် ချစ်စရာကောင်းတာ”ဟု ပြောပြီး သူ့နှာခေါင်းကြီးနဲ့ တအားကုန် ဖက်နမ်းလိုက်ရာ။ “ဒါ…ဘာလုပ်တာလည်း…အမေ့ကို တိုင်ပြောမှာ” “ဟောဗျာ….ကိုယ့်ညီမမို့ ချစ်လို့နမ်းတာပဲ..ဥစ္စာ” “အို……မရဘူး…မရဘူး တိုင်မှာပဲ”ဟုပြောကာ အခန်းထဲမှ ထွက်သွားသည်။ အောင်အောင်မှာ တဟေ့ဟေ့နှင့် နောက်မှ မမှီမကမ်း လိုက်ဆွဲသော်လည်း မမိလိုက်ချေ။ သို့သော် လှေကားထိပ်မှနေ၍ အောင်အောင့်ဘက်သို့ ပြန်လှည့်ကာ လျှာကလေး ထုတ်ပြောင်ပြသွားသည်။ ထိုအခါမှ အောင်အောင်မှာ သက်မချနိုင်တော့သည်။ လူမှာအတွေ့ ဆိုသကဲ့သို့ ချိုလဲ့မှာလည်း အတွေ့ကို မသာယာ မကြည်နူးပဲ မနေနိုင်ချေ။ နောက်တစ်နေ့၌ စာပြပေးသောအခါ အောင်အောင်မှာ စားပွဲအောက်ကနေ၍ ခြေထောက်ချင်း ထိလိုက်၊ ချိုလဲ့က ဖယ်လိုက်နှင့် တခါတရံ ချိုလဲ့ ပေါင်တစ်လုံးအား သူ့ပေါင်နှစ်ချောင်းနှင့် ညှပ်၍ ထားရာ ချိုလဲ့မှာ အောင်အောင့်လက်ကို ဆွဲဆိတ်လိုက်နှင့် အတွေ့အထိတွင် သာယာနေတော့သည်။ စာဆိုတာ ဘာမှန်း မသိကြတော့။
မနူးမနပ်ကလေးအား ချော့မြှူရန်အတွက် အောင်အောင်မှာ အကြံထုတ်ရလေပြီ။ “အော်…ချိုလဲ့..ဟိုတစ်ခါတုန်းက ရုပ်ရှင်အပြန်မှာ ကိုအောင့်ကို မေးတာ ခုဖြေပြမယ်လေ” “ဘာ….လဲ..ဟင်” “မင်းသားနဲ့ မင်းသမီး နှုတ်ခမ်းချင်း စုပ်တာ သိချင်တယ်ဆို..အဲဒါ…ချိုလဲ့ မျက်လုံးလေး မှိတ်ထား…ခေါင်းကလေးကို မော့ပြီး..နှုတ်ခမ်းကို အသာလေး စုထားပေး” “ချိုလဲ့မှာ အောင်အောင်ပြောသမျှ လိုက်လုပ်ပေးရှာသည်။ ကြောင်ပါးကြီး အောင်အောင်က ချိုလဲ့ကို လှမ်းဖက်၍ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာအား နမ်းစုပ်လိုက်ရာ ချိုလဲ့မှာ ရုန်းကန်ရှာသော်လည်း အင်အားချင်းမမျှသဖြင့် မရုန်းနိုင်ရှာ၊ တဟင့်ဟင့်နှင့် ငြီးညူသံပြုရင်း အောင်အောင်ရင်ခွင်ထဲမှာ ငြိမ်ကျသွားရှာသည်။ “ကိုအောင် သိပ်ဉာဏ်များတာပဲ…. ဘာမှန်းလဲ မသိဘူး…သူများ အသက်ရှူကြပ်ပြီး မောတာပဲ ရှိတယ်..၊ မကောင်းပါဘူး…..ဒါနဲ့… ပြွတ်ခနဲ မြည်အောင် ဘယ်လို လုပ်တာလဲ…ဟင်” “အောက်နှုတ်ခမ်းကို စုပ်နေတဲ့ အချိန်မှာ ချိုလဲ့က ဆတ်ခနဲ ဆွဲဖြုတ်လိုက်၊ အဲဒီမှာ အသံမြည်တာပဲ၊ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် အပေးအယူ မျှမှ အရသာရှိတာ..၊ စုပ်တဲ့သူက စုပ်သလို အနမ်းခံရတဲ့သူကလဲ သင့်လျော်သလို တုံ့ပြန်မှ …ကိုအောင်က လျှာဖျားနဲ့ ကလိရင် ချိုလဲ့ကလဲ လျှာနဲ့ ပြန်ကလိရတယ်”။ သည်လိုနဲ့ စာသင်ခြင်းမရှိပဲ ထိုနေ့အဖို့ နမ်းစုပ်ခြင်း သင်တန်းနှင့်သာ အချိန်ကုန်ခဲ့ကြရာ ချိုလဲ့ ကိုယ်တိုင်မှာ အောင်အောင့်အပေါ် အတွေ့အထိကို တဏှာဖြင့် တပ်မက်စွဲလန်း နေချေပြီ။ အောင်အောင်မှာလည်း တစ်ဆင့်ချင်း တက်ရန် ကြံစည်စိတ်ကူးနေသည်။ ချိုလဲ့ကို စာပြရသော အချိန်များ၌ နှစ်ယောက်တည်း လွတ်လွတ်လပ်လပ် တွေ့ကြရသည်။စာသင် စာကြည့်ကြခြင်းထက် အောင်အောင့်ရင်ခွင်ထဲ၌ ချိုလဲ့ရှိနေရသည်ကသာ များသည်။ လောကကြီးအကြောင်းကို ဘာမှမသိသေးသော ချိုလဲ့မှာ အတွေ့ရေယာဉ်ကြောမှာ သာယာယစ်မူးနေတော့သည်။ အောင်အောင်မှာ မကြမ်းကြေကာ တတ်သိနေသော်လည်း ချိုလဲ့မှာ ကလေးစိတ်သာသာနှင့် လူကြီးကိုယ်လေး ဖြစ်နေသဖြင့် မနူးမနပ်ကလေးအား ထိုကိစ္စ ထိရောက်အောင် အချိန်ရှိသရွေ့ ကြိုစားနေတော့သည်။ တစ်ည၌ နှစ်ယောက်ထိုင်ခုံပေါ်တွင် အောင်အောင် စာကြည့်နေစဉ် ချိုလဲ့ရောက်လာကာ အောင်အောင့် ပေါင်ပေါ် ခေါင်းအုံး၍ စာကြည့်သည်။ နူးညံ့သော ဆံပင်အထိအတွေ့ကြောင့်များလား မသိ အောင်အောင်၏ လိင်တံကြီးမှာ ထောင်မတ်လာရသည်။ ချိုလဲ့ ခေါင်းကို ဖယ်ရခက် သိမှာလည်း စိုးရိမ်မိ၊ အောင်အောင် မခုန်စဖူး ရင်တွေ ခုန်နေသည်။ အပျိုစစ်စစ်ကလေး၏ အချစ်ဖူးကို ရင်ဆိုင်တွေ့လိုက်ရ ကောင်းလေမလား ဟုတွေးတောနေမိသည်။ ချိုလဲ့မှာလည်း ရိပ်မိနေသည်။ ဆတ်ခနဲ အလှုပ်မှာ သိသော်လည်း ဆက်အိပ်မြဲ အိပ်နေသည်။ အောင်အောင် စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ ချိုလဲ့ ပါးကို ဘယ်ပြန်ညာပြန် နမ်းရှုံ့ပစ်ပြီး၊ နှင်းဆီရောင် နှုတ်ခမ်းကလေးကို တအားကုန် စုပ်နမ်းလိုက်သည်။ ချိုလဲ့ကလည်း အောင်အောင် သင်ထားသည့်အတိုင်း တုံ့ပြန်အနမ်းများ ကောင်းကောင်းပေးတတ်နေပြီ။ ပြွတ်ခနဲ နေအောင် နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကို ခွာလိုက်၊ ဖတ်ခနဲ ပြန်ပြီး နမ်းစုပ်လိုက်နဲ့ အမျိုးမျိုး တုံ့ပြန်မှုလေးတွေ ပေးတတ်နေပြီ။ ချိုလဲ့ ဆံစဖျားလေးတွေ လည်ပင်းသားနုနုလေးတွေကို နှာခေါင်းကြီးက ထိတွေ့နေလေပြီ။ “အို…အို…..ကိုအောင် ယားတယ်..မလုပ်ပါနဲ့….တော်ပါတော့ ဆိုနေမှ၊ …အို…ကြည့်ပါလား.လို့…ဘာလို့ သူများ ကြယ်သီးတွေ..ဖြုတ်နေရတာလဲ” “ချိုလဲ့ကလဲကွာ..ကိုအောင့်ကို ချစ်တယ်ဆို၊ ဒါလေးတော့ ခွင့်ပြုပါနော်…ဘာမှဖြစ်တာမှ မှုတ်ပဲ…ချိုလဲ့ နို့လေးတွေကို ကိုင်ကြည့်ရုံတင် နော်…….နော်… တအိုအို တအင်အင်နှင့် ငြီးငြူ ငြင်းဆန်နေရသော်လည်း အောင်အောင် သနားမှ ချမ်းသာရာ ရမည့် ချိုလဲ့ဘဝ။ ခုကြည့်လေ အောင်အောင့် လက်ကြမ်းကြီးဟာ ချိုလဲ့ရဲ့ နူးညံ့တဲ့နို့ကလေးကို ဆုပ်ကိုင်နေပါပြီ။
အဦးအထွတ်မို့ အောင်အောင်မှာ ကြမ်းကြမ်းကြီး မကိုင်ရက်၊ ဖွဖွလေးသာ ပွတ်သပ်ပေးနေသည်။ လက်ဘက်ရည်ကြမ်း ပုဂံသာသာမျှသာရှိသော နို့အုံပေါ်မှ နို့သီးဖျားသေးသေးလေးမှာ တောင်ထနေသည်။ အတွင်းမှ နို့အုံလေးမှာ မာမာခဲခဲလေးမို့ ချေလိုက်ပါက ချိုလဲ့ နာပြီး လန့်သွားမှာ စိုးရိမ်ရ၏။ ချိုလဲ့အနေနှင့် ခံစားရသည်မှာ တရှိန်းရှိန်း တဖိန်းဖိန်းနှင့် ကောင်းသလိုလို အူယားသလိုလိုနှင့် ခံစားရတာ တစ်မျိုးကြီးပါ။ ဒီလိုအရသာမျိုးကို ကိုအောင်က ဘာပြုလို့များ စောစောက အသိမပေးတာပါလိမ့်ဟု အပြစ်မြင်မိလေသည်။ ချိုလဲ့ လက်များမှာ အောင်အောင့်လက်ဖျံကို ဆုတ်ကိုင်ပြီး တွန်းဖယ် မပစ်ရက်နိုင်ပဲ ရင်ကို ကော့ကော့ပေးနေမိသည်။ သူမက ကော့ပေးတော့ အောင်အောင့်လီးကြီးနှင့် ချိုလဲ့ခေါင်းနှင့် ထိမိနေသည်။ ချိုလဲ့စိတ်ထဲမှာ မရိုးမရွနှင့် ကိုင်ကြည့်ချင်သည်။ အောင်အောင်က လက်မနှင့် လက်ညှိုးကြားမှာ နို့သီးဖျားလေးကို ချေပေးလိုက် လက်ဝါးပြင်နှင့် ကလိပေးနေသလို နှာခေါင်းကြီးမှာလည်း ချိုလဲ့ပါးပြင်နှင့် လည်တိုင် ဆံစပ်လေးတွေပေါ်မှာ သောင်းကြမ်းနေသည်။ “အိုး….ကိုအောင် သိပ်ကဲတာပဲ” “ဘာဖြစ်လို့လဲ ချိုလဲ့ရဲ့….မကောင်းလို့လား” “မသိဘူး….ချိုလဲ့ ရှက်ပါတယ်… ဘာမှ မမေးပါနဲ့” သတိတရားဆောင်ပြီး အတွေ့နောက် မလိုက်မိအောင် ဟန်ဆောင်သော်ငြားလည်း သာယာမှုက မျက်နက်ကလေးကို မှေးမှိတ်သွားစေသည်။ အောင်အောင်သည် ချိုလုံးလေးကို ဘရာစီယာအတွင်းမှ အသာမတင်ပြီး လက်နှင့် ပွတ်သပ်ပေးရာမှ တဖန် ပါးစပ်နှင့် စို့ပေးလိုက်သည်။ ဒီအတွေ့ကိုတော့ ချိုလဲ့ ဟန်မဆောင်နိုင်ပါ။ “ကိုအောင်ကလဲ…..ခလေးလေး ကျနေတာပဲ…ဘာလုပ်မှန်း မသိပါဘူး…ယားတယ်..၊ တော်ပါတော့ ကိုအောင်ရယ်…သူများ မနေတတ်တော့လို့ပါ..နော်…လို့” ပါးစပ်က တောင်းပန်နေသော်လည်း လက်နှစ်ဖက်မှာ အောင်အောင့် လည်ပင်းကို ဖက်လျှက်နှင့် ရင်ကလေး ကော့ကော့တက်နေပုံမှာ အောင်အောင့်စိတ်ဆင်ရိုင်းကို ပို၍ အားပေးသလို ဖြစ်နေသည်။ ကော့တက်နေသော ချိုလဲ့ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးကို လက်နှင့် လှမ်းအုပ်ကိုင်လိုက်ရာ တစ်ခါမှ မတွေ့ဖူးသော အဖြစ်မို့ စိတ်လာ၍ ဖောင်းထနေသော အဖုတ်ကလေးကို ကိုင်ထိထားသဖြင့် ရှက်သွားသည်။ ထို့ကြောင့် အောင်အောင်ဘာမှ မလုပ်နိုင်ခင်မှာပင် ထ၍ “တော်ပြီ….တော်ပြီ…..ကိုအောင် ကဲလာပြီ….အဲဒါတော့ မကိုင်ပါနဲ့…သူများ ကြောက်လို့ပါနော်” ဟုပြောကာ ထွက်ပြေးသွားသည်။ အောင်အောင်မှာ ဖီလင်တွေ အရမ်းတက်နေရပြီးမှ ခုလိုဖြစ်သွားရာ ဆတ်တငံ့ငံ့ကြီးဖြစ်နေသည်။ ကိစ္စမရှိ ဒီအဆင့်ထိအောင်မြင်လာမှတော့ ကျန်သောအဆင့်သည် မခဲယဉ်းတော့။ “ကိုအောင် တော်တော့နော်…..နေ့တိုင်းကြီး စို့နေတော့ သူများနို့တွေ ကြီးလာပြီ၊ ကြီးတာမှ နှစ်ဖက်မျှ ကြီးတာမှုတ်ဖူူး ကိုအောင်စို့နေတဲ့ ဘယ်ဘက်က ပိုကြီးနေတာ”။ “ဘယ်နှရက်များ ရှိသေးလို့လဲ..ချိုလဲ့ရဲ့” “ခြောက်ရက်ရှိပြီနော်….နေ့တိုင်းပဲ..၊ ခု ဘရာစီယာတွေ မတော်တော့ဘူး….ကိုအောင်ဝယ်ပေး” “ဝယ်ပေးမှာပေါ့” “ဒီနေ့စို့ပြီး တော်ပြီနော်” “ဒါပေမယ့် ချိုလဲ့ဟာတော့ ကိုင်ကြည့်မှာနော်” “ကိုင်ရုံတင် ကိုင်နော်” “စိတ်ချပါ”…”သူ့အလိုချည်း လိုက်နေရတာပဲ…. သိဘူး…ရော့ရော့….စို့တော်မူပါ..ရှင့်” သူမကိုယ်တိုင်ကပင် အောင်အောင်ကို ချိုလှန်တိုက်သောအဆင့်ထိ ရောက်ရှိနေပေပြီ။ ချစ်သူနှင့် တွေ့ရလေတိုင်း မိန်းမတွေ၏ အရှက်တရားသည် ပျောက်ကွယ်ရလေပြီ။ အောင်အောင်မှာ နို့သီးဖျားကို ငုံစို့လိုက်၊ လျှာနှင့် ကလိပေးလိုက်နှင့် ကျန်လက်တစ်ဖက်ကလည်း တစ်ဖက်ထဲ ကြီးနေသော နို့နှင့်ညီမျှစေရန် ပွတ်သပ်ကိုင်တွယ်ပေးရသည်။ ချိုလဲ့မှာ မျက်စိကိုမှိတ်၍ အောင်အောင့် ဆံပင်တွေကို ဖွ၍ ခေါင်းကို ဖက်ကာ ဖီလင်တွေတက်ကာ ငြိမ့်နေရသည်။ နို့ကို ချေနေသော အောင်အောင့်လက်မှာ ချိုလဲ့၏ အဖုတ်ရှိရာသို့ လှမ်းနေပြီ။ ချိုလဲ့မှာလည်း ပေါင်ကို မသိမသာ ကားပေးနေသည်။
ပေါင်ရင်းသားများကို ပွတ်ပြီး အဖုတ်ကို ပွတ်သပ်ဆုပ်နယ်ပေးရာ ချိုလဲ့မှာ အောင်အောင်၏ ဆံပင်များကို အားမလိုအားမရနှင့် ဆုပ်ချေ ဆွဲဖွနေသည်။ ထမီအပေါ်မှ ပွတ်နေရာမှ အောင်အောင်က တဆင့်တက်၍ ထမီကို လှန်ကာ တိုက်ရိုက် ကိုင်တွယ်လေပြီ။ ပထမဆုံးအကြိမ် လက်နှင့် တိုက်ရိုက် ကိုင်ခြင်းဖြစ်သည်။ အောင်အောင် ဖျားသွားသည်။ အမွှေးဆိုလို့ တစ်ပင်မျှမရှိသေးသော ဟင်းလင်းပြင်လေး။ ဖောင်းဖောင်းမို့မို့ စောက်ဖုတ်ကလေး၏ အက်ကြောင်းကလေးကို အသာဖြဲ၍ စမ်းကြည့်လိုက်သောအခါ အရည်များ စိုရွှဲနေသည်။ မည်မျှအထိ စိတ်ပါနေသည် မသိ။ အရည်ကြည်များ တော်တော်ကို စိုနေသည်။ အောင်အောင်မှာ အစေ့လေးကို မထိတထိ ကလိရင်း လက်ခလယ်နှင့် အက်ကြောင်းလေးအတိုင်း ပွတ်ဆွဲနေသည်။ ပထမဦးဆုံး လက်ခလယ်နှင့် လမ်းဖောက်ထားမှ။ “ဗျစ်..” ဟူသောအသံနှင့်အတူ ချိုလဲ့၏ မျက်နှာ ရှုံ့ရှုံ့မဲ့မဲ့ ဖြစ်သွားသည်။ သို့သော် အံကိုကြိတ်၍ ပေါင်ကလေးများ ကားပေးလာသည်။ အောင်အောင်မှာ တင်းနေအောင် ဆွဲထားသော ရာဘာပြားကို လက်နှင့် ထိုးဖောက်သကဲ့သို့ ခံစားလိုက်ရသည်။ တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ကလေး ခံစားလိုက်ရသည့်နည်းတူ သာသာကလေး မွှေပေးနေသည်။ ချိုလဲ့မှာ လိမ်တွန့်နေရင်းမှ အောင်အောင်၏ လက်ဖျံကို သူမ၏ ပေါင်နှစ်ချောင်းနှင့် တင်းကြပ်စွာ ရစ်ပတ်စပြုလာသည်။ အောင်အောင့်လက်ကြီးများ လွတ်ထွက်သွားမည့်အလား စိုးရွံ့ကာနေသည်။ “အို….ကိုအောင်ကလဲ ..သိပ်ဆိုးတာပဲ၊ တော်တော့နော် ချိုလဲ့အဖုတ်ထဲက ပူလာပြီ၊ ကြောက်လဲ ကြောက်လာပြီနော်…နော် လို့” “ကြောက်တာလား ကောင်းတာလား မှန်မှန်ပြောနော်” “ဘာတွေ မေးမှန်းလဲမသိဘူး၊ တော်ပါတော့ ကိုအောင်ရယ်…ချိုလဲ့မနေတတ်လွန်းလို့ပါ.. တောင်းပန်ပါတယ်” “ဒါဖြင့် …ကိုအောင့်လီးကို ကိုင်ပေးလေ” “ဟွန်း….သူသိပ်ကဲတာပဲ ကိုင်ရုံတင် ကိုင်ပေးမှာနော်…ဒီထက် အဆင့်မတက်နဲ့” ချိုလဲ့မှာ အောင်အောင့်လုံချည်ပေါ်မှပင် ထောင်မတ်နေသော လိင်တံကြီးအား သူမ၏ ပျော့ပျောင်းသော လက်ချောင်းလေးများနှင့် ဆုပ်ကိုင်ပေးလိုက်သည်။ ကိုအောင့် လီးကြီးနဲ့များ ခံလိုက်ရရင်တော့ ဟူသော အတွေးများ ဝင်လာသည်။ “ကိုအောင့်ဟာကြီးက ပူနွေးနွေးကြီးနော်… နဲတာကြီး….မှုတ်ဘူး” “ချိုလဲ့ရယ် လုံချည်ချွတ်ပြီး ကိုင်ပေးပါလား၊ ဒါမှ ပိုပြီးကောင်းတာ…ကိုမောင်လဲ ကောင်းတာပဲ”ဟုပြောပြောဆိုဆို အောင်အောင်သည် သူ၏လုံချည်ကို ချွတ်ပေးလိုက်သည်။ ချိုလဲ့မှာ တိုက်ရိုက်ကြီး မြင်တွေ့ရတော့မှ မျက်လုံးလေးဝိုင်းသွားရသည်။ နည်းတာကြီး မဟုတ်ပါ။ ဒစ်လန်ကြီးနှင့် ထိပ်ဝက အရည်များ စို့နေသေးသည်။ ဒစ်ကြီးမှာ နီတာရဲကြီးနဲ့ ဖြစ်သည်။ ချိုလဲ့လက်ဖဝါးလေးမှာ အလုပ်ကြမ်းဆိုလို့ တစ်ခါမှ မလုပ်ကိုင်ခဲ့ရ၍ အလွန်နူးညံ့လှသည်။ အကိုင်ခံရသော အောင်အောင်မှာ လက်ဖဝါးနုနုလေးနှင့် ဒစ်ဖျားကို ထိလိုက်တိုင်း တွန့်တွန့်သွားသည်။ “ကောင်းလိုက်တာ ချိုလဲ့ရယ်…ကိုအောင့်ဒစ်ကို ယားလာတာပဲ” “ဟုတ်တယ်နော်…ချိုလဲ့လည်း ယားလာတယ်၊ ဘယ်နေရာကမှန်း မသိဘူး” “ကိုအောင့်ဟာကို ချိုလဲ့ထဲ သွင်းကြည့်ရအောင်နော်” “မလုပ်ပါနဲ့ ကိုအောင်ရယ်…ဒါကြီးများ သွင်းရင် သေလိမ့်မယ်၊ ခု လက်ချောင်းလေးတောင်မှ သူများ နာလှပြီ” အောင်အောင်မှာ ပါးစပ်က နော်နော်နှင့် ချော့နေသလို လက်ကလဲ သွက်လှသည်။ ခဏချင်းပင် ချိုလဲ့မှာ ပေါင်ကားလျက် ထမီကလေးမှာ အထက်သို့ လန်တက်နေတော့သည်။
အောင်အောင်သည် ချိုလဲ့၏ ပေါင်ကြားထဲသို့ မျက်နှာချင်းဆိုင် ဝင်ထိုင်သည်။ ချိုလဲ့မှာ နောက်ပြန် လက်ထောက်လျက်နှင့်ပင်။ ချိုလဲ့ ကိုယ်တိုင်မှာလည်း လက်တွေ့ နဖူးတွေ့ဒူးတွေ့ ယောက်ျားလိင်တံကြီးကို မြင်ပြီးကိုင်ပြီးမှတော့ စမ်းတော့ ကြည့်ချင်သည်။ “ဖြစ်ပါ့မလား ကိုအောင်ရယ်… တော်တော်ကြာ ဒုက္ခရောက်နေပါ့မယ်… ဖြေးဖြေးချင်းတော့ ဖြစ်လာမှာပေါ့…စိတ်ရှည်ပြီး ချိုမာက သည်းခံနော်..မတော်လို့ ပြန်လွှတ်လိုက်ရတယ်လို့ ထုံးစံမှ မရှိတာ” အောင်အောင်မှာ သူ့လိင်တန်ကြီးကို လက်နှင့်ကိုင်၍ ချိုလဲ့၏ အဖုတ်အက်ကြောင်းလေးတလျောက် အထက်အောက် ပွတ်ပေးနေသည်။ ချိုလဲ့၏ မျက်လုံးကလေးများ စင်းလာသလို သူမကိုယ်တိုင်က အောင်အောင်ဘက်သို့ ပို၍ တိုးလာကာ အားမလိုအားမရနှင့် အံကိုကြိတ်ကာ ခေါင်းတခါခါနှင့် ဖြစ်နေသည်။ အောင်အောင်မှာ အပေါက်ဝကို တွေ့ရသော်လည်း မသွင်းသေးပဲ၊ လီးထိပ်နှင့်ပင် ကလိပေးနေသေးသည်။ ချိုလဲ့၏ အဖုတ်မှာလည်း ရှေ့ပြေးအရည်ကြည်လေးများ ရွှဲရွှဲစိုနေကာ လီးကြီးအား ဝင်ပါတော့ ဝင်ပါတော့ဟု ပြောနေဘိအလား ဖိတ်ခေါ်နေလေပြီ။ အောင်အောင်မှာ အပေါက်ဝကို တစ်ချက်တေ့ပြီး အထက်အောက်မွှေရင်း ဒစ်ဖျားမြုပ်ရုံမျှ သာသာဖိသွင်းလိုက်ရာ ချိုလဲ့မှာ “အမေ့” ဟု ယောင်အော်ပြီး အောင်အောင့် ရင်ဘတ်ကို တွန်းထားသည်။ ဒါတောင်မှ အောင်အောင်က လက်နှင့် အပျိုမှေးကို အရင်ဖောက်ထားခဲ့လို့သာပေါ့။ “နာတယ်…..ကိုအောင်ရယ် တော်ပါတော့နော်..ကျေနပ်ပါတော့၊ ချိုလဲ့တော့ သွေးတွေထွက်လာပြီ ထင်တာပဲ” “ခဏတော့ နာမှာပေါ့ ချိုလဲ့ရဲ့..ခုတောင် ဒစ်ကျော်ကျော်ဝင်နေပြီပဲ၊ ခေါင်းဝင်မှတော့ ကိုယ်ဆန့်ရမှာပေါ့” အောင်အောင်မှာ အပျိုစစ်စစ် ပူပူနွေးနွေးကလေးအား အခွင့်အရေးရတုန်း လက်လွှတ်မခံချင်ပေ။ ချိုလဲ့ပြောလည်း ပြောစရာပင်။ အောင်အောင့် လိင်တံမှာ ဒစ်ကျော်ကျော်ဝင်သော်လည်း နောက်တထစ် သွင်းဖို့ရန်မှာ တကယ်မလွယ်လှ။ လုပ်မယ့်လုပ်တော့ အဆုံးစွန်ထိပဲ ကောင်းပါတယ်ဟု ဆုံးဖြတ်ချက်နှင့် ချိုလဲ့၏ တင်သားနှစ်ဖက်အား ကိုင်ကာ အသာလေး ဖိချလိုက်ရာ “ဗျစ် ဗြိ” ဟူသော အသံနှင့်အတူ…. “အမေ့…..နာတယ်….ကိုအောင် တော်ပြီ..ကောင်းလဲ မကောင်းဘူး”ဟုပြောကာ ချိုလဲ့က အောင်အောင့်ရင်ခွင်ထဲမှ ရုန်းထွက်သွားသည်။ အဝတ်အစားများကို ကပျာကယာ ဝတ်ရင်းနှင့် ရှစ်ကြီးခိုးပါရဲ့ဟု ပါးစပ်က ပြောရင်း တောင်းပန်နေသော ချိုလဲ့ကို ကြည့်၍ အောင်အောင် သနားသွားသည်။ နောက်များမှ တဖြေးဖြေးချော့ပြီး လုပ်ရသေးတာပေါ့ဟု ကြိမ်းရင်း ပြုံးစိစိနှင့် ကြည့်နေသည်။ ချိုလဲ့သည် အောင်အောင့်ပါးကို နမ်းကာ အောက်သို့ ဆင်းပြေးလေသည်။ ထိုညက အောင်အောင် တော်တော်နှင့် အိပ်မပျော်။ ချိုလဲ့မှာလဲ အိပ်ယာထဲရောက်လေခါမှ ပထမဦးဆုံး အကြိမ်မြင်ဖူးတွေ့ဖူးသော အရသာကို စဉ်းစားရင်း တလွန့်လွန့် တလူးလူးဖြစ်နေသည်။ ကြိတ်မှိတ်ခံရင်တော့ ရကောင်းပါရဲ့ ဟူသော အတွေးနှင့်အတူ ဖီလင်တွေ ပြန်ဝင်နေသည်။ ချိုလဲ့က သီးသန့် တစ်ခန်းအိပ်ခြင်းဖြစ်သည်။ အောင်အောင့် အိပ်ယာကို မည်သို့သွားရမလဲဟု စဉ်းစားနေသည်။ ပြင်ပလောက၌ မိုးသက်လေညှင်းလေး တိုက်ခတ်စ ပြုနေသည်။ ရန်ကုန်မိုးသည် မထင်မှတ်ပဲနှင့် ရွာတတ်သည်။ မိုးသက်လေကြောင့် ချိုလဲ့၏ အခန်းမှ ပြူတင်းပေါက်အခန်းစီး အပြာလေးသည် လူးလွန့်လှုပ်ရှားနေသည်။ ချိုလဲ့ စိတ်တွေလည်း ထိုနည်းလည်းကောင်းပင် ည၏ တိတ်ဆိတ်ခြင်းကို မိုးခြိမ်းသံက ဖြိုခွင်းလိုက်သည်။ အောင်အောင်၏ ခြေထောက်ကို တစ်ယောက်က ကိုင်လှုပ်၍ နှိုးနေသည်ကြောင့် အောင်အောင် လန့်နိုးသွားသည်။ “ဘယ်သူလဲ..ဟင်” “ချိုလဲ့ပါ..ကိုအောင်ရယ်…မိုးတွေ ခြိမ်းတော့ ချိုလဲ့ကြောက်လို့ပါ” “အော်…..ချိုလဲ့ရယ်”ဟု ငြီးတွားရင်း အောင်အောင်ပြုံးလိုက်သည်။ ခြင်ထောင်ထဲ ဝင်စေပြီး ရင်ခွင်ထဲ၌ ချိုလဲ့ကို ဖက်ထားလိုက်သည်။ ငြိမ်သက်ခြင်းကို အသက်ရှူသံများက ဖုံးလွှမ်းနေသည်။ သက်ပြင်းချသံ အဝတ်အစားချွတ်နေသံများ လူးလွန့်လှုပ်ရှားသံများသာ ထွက်ပေါ်နေသည်။ အောင်အောင်နှင့် ချိုလဲ့မှာ အပေါ်အင်္ကျီများ မရှိကြပဲ တစ်ယောက်နှင့် တစ်ယောက် တင်းကြပ်စွာ အငမ်းမရဖက်ရမ်း နမ်းစုပ်နေကြသည်။
ချိုလဲ့မှာ နေ့လည်က အရှိန်ကြောင့်လား ၊ ညအမှောင်ကပဲ သူမအရှက်အကြောက်တွေကို ကွယ်ပျောက်သွားစေသလားမသိ တုန့်ပြန်အနမ်းများကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းကလေး ပေးနေသည်။ ပြေလျောကျနေသော ထမီကိုပင် မသိမသာကလေး ချွတ်ပေးနေသည်။ အောင်အောင်မှာလည်း လုံချည်ကို ကွင်းလုံးချွတ်လိုက်သည်။ နို့ကလေးများကို ချေမွပွတ်သပ်ပေးနေသလို အောက်မှ ချိုလဲ့ကလည်း လူးလိမ့်ရင်း အားမလိုအားမရတွေ ဖြစ်လာသည်။ “ကြာလိုက်တာ ကိုအောင်ရယ်”ဟု ဖွင့်မပြောရုံတမယ်ပင်။ အောင်အောင့်မြှူဆွယ်မှုတွေမှာ ချိုလဲ့ ရွစိရွစိ ဖြစ်နေပါပြီ။ “အို့…..ကိုအောင်ရယ်…အင့် ဟင့်အင်း…ကွယ်” “ကိုအောင့်လီးကြီးကို ကိုင်ပေးပါအုံးနော်” “ဘာလုပ်ဖို့များ…ကိုင်စေချင်ရတာလဲ..လို့” “ချိုလဲ့လက်ကလေးတွေက သိပ်နုတော့ အကိုင်ခံရတာ ကောင်းလွန်းလို့ပါ” ချိုလဲ့သည် အောင်အောင့်လီးကြီးကို သေသေချာချာ ကျကျနန ကိုင်ပြီး အထက်အောက် ဂွင်းတိုက်သကဲ့သို့ လုပ်ပေးနေသည်။ နောက်ပြီး သူမကိုယ်တိုင် မနေနိုင် မထိုင်နိုင် ဖြစ်ကာ သူမအပေါက်ဝကို လီးကြီးနှင့် တေ့ပေးလိုက်သည်။ အို….အရည်တွေမှ ရွှဲလို့ပါလား။ “ချိုလဲ့…ပေါင်ကို ကားထားပြီး…ဒူးထောင်ထားနော်” “ဖြေးဖြေးတော့ လုပ်ပါနော်…ကိုမောင် နေ့လည်တုံးကလည်း နာထားတဲ့ ဒဏ်ကရှိသေးတယ်”။ အောင်အောင်က အပေါက်ဝတွင် တေ့နေရာမှ ဖြေးဖြေးချင်း ဖိသွင်းပေးလိုက်ရာ ဒစ်ကျော်ကျော်မျှ ဝင်သွားသည်။ ယခုအခါတွင် ချိုလဲ့မှာ ငြီးငြူသံ မပြုတော့ပေ။ အောင်အောင့် လက်မောင်းသားများအား သူမလက်နှင့် စုံကိုင်ညှစ်ထားသည်။ သဘောမှာ ကြိတ်မှိတ်ခံနေသည့်ဟန်ပင်။ နို့နှစ်လုံးအား ကိုင်၍ ချေပေးရင်း ဒစ်ဖျားကို အဝင်အထွက်လုပ်နေသည်။ “ကိုအောင်ရယ်…တစ်မျိုးကြီးပဲ…ဘယ်လို လုပ်နေတာလည်း” “ဖြေးဖြေးလေး သွင်းနေတာ ချိုလဲ့ရဲ့၊ ကိုအောင် သွင်းလိုက်မယ်နော်…ချိုလဲ့က အောက်ကနေ အသာလေး ကော့ပေးလိုက်နော်” လိင်တံမှာ တဝက်ကျော်ကျော် ရောက်သည်အထိ ဝင်သွားရာ ချိုလဲ့ ကော့ကော့ပေးနေရင်းမှ တွန့်သွားသည်။ “အမေ့……အိုး..ကျွတ်ကျွတ်” “ဘာဖြစ်လို့လဲ…ဟင်” “နာတယ်……ကိုအောင်ရယ်”။ “အစတော့..နာတာပေါ့ကွယ်…နောက်တော့လဲ ကောင်းလာမှာပေါ့” စူထွက်နေသော နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာအား စုပ်ယူလိုက်သည်။ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် လွတ်ထွက်သွားမတတ် ဖက်နေရင်း အပေါ်မှ ဆောင့်ချက်ကိုလည်း မနားပါ။ အောင်အောင် အားမရချင်တော့။ လီးကို အဆုံးထိသွင်းရင်း ကပ်ထားလိုက်သည်။
ချိုလဲ့မှာ အောင်အောင်က နှုတ်ခမ်းကို စုတ်နမ်းထား၍ အသံထွက်အောင် မအော်နိုင်သော်လည်း အောင်အောင့်တစ်ကိုယ်လုံးကို ပိုမိုတင်းကြပ်အောင် ဖက်မိလျက်သား ဖြစ်နေသည်။ နာလို့လား…ကောင်းလွန်းလို့လားဟု ခွဲခြားရ ခက်လှသည်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ပုဇွန်ဆိတ်ကလေး ငယ်ငယ်ပေမယ့် ပင်လယ်ကိုတော့ ရောက်အောင် ကူးတော့မည်ဟူသော အဆင့်သို့ ရောက်ပြီ။ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကို ခွာပြီး ချိုလဲ့ကို အောင်အောင် အတင်းဖက်ထားလိုက်သည်။ “ဖြေးဖြေးလုပ်ပါ…ကိုအောင်ရယ်…သူ့ဟာကြီးက သူများအဖုတ်လေးထဲမှာ ပြည့်ညှပ်နေတာပဲ..ရင်ခေါင်းထဲရောက်သွားတယ် အောက်မေ့ရတာပဲ…ကပ်ထားတာကလဲ ပါးစပ်က ပေါက်ထွက်လာပါအုံးမယ်” “ကောင်းနေပီလား…ချိုလဲ့” “ကောင်းသေးပါဘူး နော်…..သူ့သနားလို့ ဥစ္စာ” တဟဲဟဲနှင့် ရယ်ရင်း အောင်အောင် ဆောင့်ပေးနေပြီ။ ပထမအဆင့် တဝက်လောက်သာထုတ်၍ သွင်းချီထုတ်ချီ လုပ်ပေနေသည်။ လီးကြီးအား ဒစ်ဖျားနားအထိ ရောက်အောင်ထုတ်၍ အဆုံးထိ ဖြေးဖြေးချင်း သွင်းသည်။ အဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားများက လီးကြီး ထွက်လာတိုင်း စူထွက်လာသကဲ့သို့ အဝင်တွင် လီးနဲ့အတူ ပြန်ပါသွားသည်။ တစွပ်စွပ် အသံလေးများပင် ထွက်လာသည်။ အောင်အောင်သည် ချိုလဲ့၏ ပေါင်ကို ထောင်၍ ပုုခုံးပေါ်သို့ ခြေနှစ်ချောင်းတင်ကာ တစ်တီတူးထောင် ပုံစံနှင့် လုပ်ကြည့်သည်။ တစ်ချက်…နှစ်ချက်။ “အိုး…ဟိုးဟိုး…..ကိုအောင် မရဘူး…၊ ဒီပုံစံက အထဲမှာ အောင့်အောင့်လာတယ်…၊ ရိုးရိုးပဲ လုပ်ပါ… ခုနပုံစံကိုတောင်မှ ကြိပ်မှိတ်ခံနေရတာ…ကိုအောင်ရဲ့”။ ရိုးရိုးခြေဆင်းပြီးပဲ လုပ်လိုက်သည်။ချိုလဲ့မှာ အတွေ့အကြုံ မရှိသေးသောကြောင့် လက်နှစ်ဖက်နှင့် အောင်အောင့်ခါးကို ဖက်ထားသည်မှ လွဲ၍ ဘာမှတုန့်ပြန်မှု မပေးတတ်။ အောင်အောင်က သည်တစ်ခါ ကြမ်းလိုက် သာသာလေးဆောင့်လိုက်နှင့် ဆောင့်ချက်တွေ စိပ်လာသည်။ အောင်အောင် ပြီးချင်ပြီ။ ခပ်ပြင်းပြင်းဆောင့်ချက်များ ဆယ်ချက်ခန့် ဆောင့်ပေးလိုက်ရာ မပီမသ ငြီးသံများနှင့် ချိုလဲ့ တစ်ကိုယ်လုံး ကျင်တက်သွားကာ ပြီးသွားသကဲ့သို့ အောင်အောင်မှာလည်း ပြီးသွားသည်။ “ဘယ်လိုနေလည်း….ဟင်” “သိပ်ကောင်းတာပဲ….ကိုအောင်ရယ်” အသံညှင်းညှင်းလေးနှင့် အောင်အောင့် နားနားကပ်ပြောလိုက်သည်။ ပြင်ပလောကကြီးတစ်ခုလုံး မိုးစက်ကျသံများနှင့် လွှမ်းမိုးနေသလို အောင်အောင်နား၌ သိပ်ကောင်းတာပဲ ဟူသော ချိုလဲ့ရဲ့ တုံ့ပြန်သံလေးကသာ လွှမ်းမိုးလို့နေသည်။…..ပြီး