အရိုင်းပန်းလေး တစ်ပွင့်ရဲ့ အရသာ

မြတ်နိုး၊ သူမက ကျွန်တော်တို့ ရပ်ကွက်ထဲက နာမည်ကြီးကောင်မလေး တစ်ယောက်ပါ။ အရမ်းလှပြီး ဇယားလိုလို ဘာလိုလို အသံထွက်ပြီး နာမည်ကြီးနေတာပါ။ သူမက စတိုင်မိုက်မိုက်နဲ့ အတော်ကို လန်းတဲ့ လှတဲ့အထဲမှာ ပါပါတယ်။ သူမ ဘယ်ကနေ ဘယ်လို အဲ့လို ဖြစ်သွားလဲဆိုတာကတော့ အရိပ်အမြွက်ပဲ သိတယ်။ စိတ်တော့ မကောင်းစရာပဲ။ ဆင်းရဲတာလည်း ပါတာပေါ့လေ။ သူ့အကြောင်းက ဒီလိုပါ။ မြတ်နိုး တစ်မိပေါက် တစ်ယောက်ထွန်း ဆိုရမည်လား မွေးချင်း ငါးယောက်ထဲတွင် နို့ညာဖြစ်သည့် မြတ်နိုးသည် အစ်မဖြစ်သူများထက် ချော၏ လှ၏။ ရုပ်ရှင်မင်းသမီး ရှုံးလောက်အောင်ကို လှချင်းမျိုးဖြစ်၏။ အဖေဖြစ်သူက သူမ လေးနှစ်အရွယ်တွင် ဆုံးသည်။ အမေက အကြော်ကြော်ရင်း သူမတို့ကို စောင့်ရှောက်ခဲ့သည်။ ဒီလိုနဲ့ ကိုးတန်းရောက်တော့ လူငယ်သဘာဝ ရည်းစားထားဖြစ်သည်။ ဟိုချိန်း ဒီချိန်းလုပ်ပါသည်။ တစ်နေ့ သူတို့ ကျောင်းပြေးရင်း တော်တော်လှမ်းသည့် မြို့စွန်းတစ်နေရာတွင် ချစ်သူနှစ်ဦး ချိန်းတွေ့ခဲ့ကြသည်။ ထိုနေ့ သူမ ဘဝပျက်ခဲ့ရသည်။ သူမချစ်သူကြောင့် မဟုတ်ပါ။ သူမ၏ ကြမ္မာကြောင့် ဖြစ်မည်ဟု ထင်ပါသည်။ “မင်းတို့ ဒီမှာ ဘာလာလုပ်တာလဲ” လူကြီးငါးယောက်။ သူမတို့ကို ဝိုင်းထားသည်။ “ဖမ်းလိုက်စမ်း” “ကျွန်မ… ကျွန်တော်…” သူမတို့ စကားမပြောနိုင်တော့ပါ။ သူမတို့ ပါးစပ်ကို ပိတ်ထားလိုက်ကြသည်။ ကောင်လေးကို စာအုပ်မှ စက္ကူများဖြဲကာ ပါးစပ်ထဲသိပ်ထည့်ပြီး ပုဝါဖြင့် ပါးစပ်ကိုပိတ်လိုက်သည်။ လွယ်အိတ်ကြိုးဖြင့် လက်ကို နောက်ပြန်ချည်လိုက်သည်။ “သေသွားမယ်” ဟုခြိမ်းချောက်ကာ မှောက်အိပ်ခိုင်းပြီး လည်ပင်းကိုနင်းထားသည်။ နီနီက ထိုအဖြစ်အပျက်ကို ကြည့်ရင်း ကြောက်နေသည်။

တစ်ယောက်က သူမကို လက်ပြန်ကိုင်ထားသည်။ တစ်ယောက်က သူမမေးစေ့ကို ကိုင်ပြီး “အော်တာနဲ့ အသတ်ပဲ” ဟု ခြိမ်းခြောက်သည်။ “ခိုင်းတဲ့အတိုင်းလုပ်” တစ်ယောက်က ခါးပတ်ဖြုတ်ကာ ဘောင်းဘီကိုချွတ်နေသည်။ မြတ်နိုးက မကြည့်ရဲသဖြင့် မျက်နှာလွဲနေသည်။ သူမကို မုဒိမ်းကျင့်ကြတော့မည်မှန်း သိလိုက်သည်။ “ဒူးထောက်လိုက်စမ်း” နောက်မှ လက်ကိုချုပ်ထားသူက ပြောလည်းပြော နှိမ့်လည်းနှိမ့်ချသဖြင့် မြတ်နိုးတစ်ယောက် ဒူးအလိုလို ထောက်ပြီးသား ဖြစ်သွားသည်။ “စုပ်…” တစ်ခွန်းတည်း ပြောသည်။ မြတ်နိုး မိုက်ခနဲ ဖြစ်သွားသည်။ ခေါင်းကို ငိုက်စိုက်ချကာ ငိုသည်။ “ဟင့် အင့် ဟင့် မလုပ်ကြပါနဲ့ရှင်… မလုပ်ကြပါနဲ့… ကျွန်မတို့က ကျောင်းသား… ကျောင်းသူတွေပါ” မြတ်နိုးခေါင်းကို ဆွဲမတ်ကာ ထိုလူက လီးကိုတေ့ပေးသည်။ နောက်မှ သိရသည်က ထိုသူနာမည်မှာ “ဇော်မင်း” ဟူ၍ ဖြစ်သည်။ ဇော်မင်းက သိပ်မတောင်သေးသော လီးဖြင့် မြတ်နိုး၏ မျက်နှာသို့ တေ့ကပ်လိုက်ပြီး မျက်နှာကို မော့အောင် လုပ်ထားသည်။ “စုပ်လို့ ပြောနေတယ်နော်” ခြိမ်းချောက်သံ ပါလာသည်။ လီးက နွေးနွေးအိအိကြီး မြတ်နိုးနှုတ်ခမ်းတွင် ကပ်နေသည်။ မြတ်နိုးကြောက်သဖြင့် တင်းတင်းစေ့ထားသော ပါးစပ်ကို ဟလိုက်သည်။ သိပ်မတောင်သေးသော လီးက သူမပါးစပ်ထဲ အခွေလိုက် ဝင်လာသည်။ “ကောင်းကောင်း စုပ်စမ်း… စောက်ကောင်မ သေသွားမယ်” “ဟု ဝု အု အု ဟု အု ဝု” မြတ်နိုးက ကြောက်လည်း ကြောက်နေသည်။ ငိုလည်းငိုနေသည်။ လီးက ပါးစပ်ပြည့်နေသည်။ ငုံနေရာမှ ကြီးလာသည်။ နံလည်းနံသည်။ နောက်မှ ချုပ်ကိုင်ထားသူက မြတ်နိုးအင်္ကျီကို ချွတ်သည်။ ဘော်လီကို မချွတ်သေးဘဲ ဘော်လီပေါ်မှ သူမနို့အစုံကို ကိုင်သည်။ ထိုသူအမည်မှာ “မိုးနိုင်”ဟု သိရသည်။ ဇော်မင်းက ကျောင်းသူလေး၏ ကြောက်လန့်နေသော အပြုအမူလေးကို သဘောကျရင်း လီးကို ထုတ်ကာ ပါးကိုပုတ်သည်။ မြတ်နိုး ပါးပြင်တွင် မျက်ရည်များ ရွှဲနစ်နေသည်။ “လျှာထုတ်စမ်း” မြတ်နိုးက လျှာကို မထုတ်ချင် ထုတ်ချင် ထုတ်ပေးသည်။ ဇော်မင်းက လီးထိပ်ဖြင့် လျှာကို ပုတ်သည်။ ခေါင်းကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ကိုင်ပြီး ဖြည်းဖြည်းချင်း လိုးနေသည်။ မိုးနိုင်က နောက်မှ ဘော်လီကို ဖြုတ်သည်။

“စောက်ကောင်မက လူသာငယ်တာ ပစ္စည်းကတော့ အပြည့်ပဲ” ဘေးမှ စောင့်ကြည့်နေသူက လှမ်းပြောသည်။ မြတ်နိုးက ကြားဖြစ်အောင် ကြားလိုက်သေးသည်။ မိုးနိုင်က နို့ကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် စုံကိုင်ကစားသည်။ သူမလက်နှစ်ဖက်ကို မြှောက်ထားခိုင်းသည်။ ဇော်မင်းက ပါးစောင်ကို လီးဖြင့်ထိုးသည်။ နောက် လီးထုတ်ကာ ပါးကိုပုတ်ပြီး ပါးစပ်ကို ပြန်လိုးသည်။ ဇော်မင်းသည် မြတ်နိုး၏ မေးစေ့ကိုကိုင်ကာ ပါးစပ်ကို ငုံ့စုပ်ရင်း ဂွင်းထုရင်း လရည်ကို ဘေးကို ပန်းထုတ်ကာ ပြီးလိုက်သည်။ “အိပ်လိုက်စမ်း” မိုးနိုင်က ပြောလည်းပြော သူမကို ပက်လက်လေးဖြစ်သွားအောင် တွန်းလှဲလိုက်ပြီး ထမီကို ချွတ်လိုက်သည်။ ဘေးတွင် လာဒူးထောက်ကာ လီးကိုစုပ်ခိုင်းပြီး သူမစောက်ပတ်ကို အတွင်းခံမချွတ်ဘဲ အပြင်မှ ပွတ်ကစားသည်။ မြတ်နိုးသည် ကြောက်လည်းကြောက် ရှက်လည်းရှက်ကာ လီးကို စုပ်နေရသည်။ မိုးနိုင်က အတွင်းခံထဲ လက်လျှိုကာ အဖုတ်ကို လက်ချောင်းအပြည့်ဖြင့် ပွတ်သည်။ ထို့နောက် သူ့လီးကို ထုတ်ကာ နို့သီးပေါ် လီးဖျားဖြင့် ဖိပြီး ပွတ်ရင်း ဂွင်းထုသည်။ နောက်ငုံ့ကာ ပါးကို နမ်းသည်။ ပြီးတော့ နှုတ်ခမ်းကို စုပ်သည်။ နို့ကို ဆက်စုပ်သည်။ မြတ်နိုးအတွင်းခံကို ချွတ်သည်။ လက်တစ်ဖက်ဖြင့် စောက်ပတ်ကို လက်ပြန်ပွတ်ပြီး တစ်ဖက်ဖြင့် ဂွင်းထုကာ ပြီးသွားသည်။ နောက်တစ်ယောက် သူမမျက်နှာကို ခွသည်။ ဘောင်းဘီချွတ်ပြီးသား ဖြစ်နေသလို လီးကလည်း တောင်နေသည်။ မြတ်နိုးခေါင်းကို မကာ လီးကို ပါးစပ်ထဲသွင်းသည်။ မြတ်နိုးက မထူးတော့ပြီမို့ အလိုက်သင့်ဟကာ ငုံပေးလိုက်သည်။ မြတ်နိုး ခဏစုပ်ပြီးနောက် ထိုလူက သူမကို အခွလိုက် အောက်ဆင်းသည်။ “အောင်ထိုက်” ဟုခေါ်ကြောင်း သိရသည်။ အောင်ထိုက်သည် ဝင်းအိစူပွင့်နေသော မြတ်နိုးစောက်ဖုတ်ပေါ် လီးထောက်လိုက်သည်။ မြတ်နိုး ငိုသည်။ သူမ အပျိုစင်ဘ၀ အဆုံးသတ်တော့မည်။ သည်မနက် သူမရေချိုးရင်း ခိုးကြည့်ခဲ့သေးသည်။ ဝင်းပြီး နုနေသည်။ စောက်စေ့ချွန်ချွန်လေးကို သူမ လက်ဖျားလေးနဲ့ ထိကြည့်ခဲ့ သေးသည်။ “အ..” သူမ စောက်ပတ်တွင် ကျင်ခနဲ တစ်ချက်ဖြစ်သွားသည်။ ပူတက်သွားသည်။ သူမ တစ်ကိုယ်လုံး စပ်ဖြင်းဖြင်း ဖြစ်သွားသည်။ လီးဖျားချွန်ချွန်က သူမစောက်ခေါင်းထဲ စိုက်ဝင်သွားသည်။ သူမ အကြောများ တောင့်တင်းသွားသည်။ အောင်ထိုက်က လီးကို ပြန်ထုတ်သည်။

ပြင်ပလေ အထိကြောင့် သူမစောက်ခေါင်းတွင်း အေးစက်သွားသည်။ အောင်ထိုက် ပြန်ထိုးထည့်သည်။ ဘေးမှ မြက်ပင်များကို မြတ်နိုး က တင်းတင်း ဆုပ်ဆွဲလိုက်သည်။ မြက်ပင်များ ပြတ်ပါလာသည်။ လီးက သူမစောက်ပတ်ထဲ ပိုဝင်လာသည်။ ပူကျစ်နေသည်။ အောင်ထိုက်က ကြပ်နေသဖြင့် အတင်းအဓမ္မ ထိုးသွင်းသည်။ “ဗြစ်..ဖောက်…စွပ်” အမှေးပါး ပေါက်သွားပေပြီ။ မြတ်နိုးက နာလွန်းသဖြင့် “အားး… အမေ့… သေပါပြီ… မလုပ်ပါနဲ့… တောင်းပန်းပါတယ်” အလန့်တကြား အော်သည်။ အောင်ထိုက် တစ်ချက်ကော့ကာ ဆောင့်ထည့်သည်။ လီးက နည်းနည်း ပိုဝင်လာသည်။ မြတ်နိုးမှာ တစ်ကိုယ်လုံး ပူသွားသည်။ “မလုပ်ပါနဲ့ဗျာ” မြတ်နိုးက အလန့်တကြား သူမချစ်သူကို လှမ်းကြည့်သည်။ သတ်လိုက်ပြီလား မဟုတ်ပါ။ “နေမင်း” ဆိုသူက ကောင်လေး၏ ဖင်ကို လိုးနေခြင်းသာ ဖြစ်သည်။ ကောင်လေးမှာ နဂိုက မှောက်အိပ်နေရခြင်း ဖြစ်ရာ ပုဆိုးဆွဲချွတ်ပြီး အတွင်းခံချွတ်ကာ ဖင်ကို အလိုးခံနေရသည်။ “နေမင်း”က ကောင်လေးဖင်ကို ကောင်လေး၏ လည်ပင်းကို နိပ်ထားပြီး လိုးနေသည်။ မြတ်နိုးမှာ ပို၍ငိုမိသည်။ စောက်ပတ်ကလည်း နာ။ ဘဝကလည်း နာလှသည်။ အောင်ထိုက် ဘယ်အချိန် ပြီးသွားသည်မသိ။ “စိုးဝင်း” ဆိုသူ သူမကို တက်ခွသည်။ စောက်ပတ်ကို ချက်ချင်းလိုးသည်။ မြတ်နိုးမှာ နာရမှန်း မသိတော့။ ငိုပဲ ငိုနေမိတော့သည်။ စိုးဝင်းက နို့ကို ပူးကိုင်ပြီး စောက်ပတ်ကို ဆောင့်လိုးနေသည်။ စိုးဝင်းလည်း ပြီးသွားပြန်သည်။ နောက်တော့ ထိုလူငါးယောက်က သူမတို့ကို အဝတ်များ ပြန်ဝတ်ခိုင်းသည်။ ပုံမပျက်အောင် ပြင်ပေးသည်။ “မနက်ဖန် ထပ်လာခဲ့ကြ… ဘယ်သူ့မှ မပြောနဲ့…. ပြောလို့ကတော့ အသေဘဲ” သူမကောင်လေးကို ပိုက်ဆံငါးထောင်နှင့် သူမကို သုံးသောင်းပေးသည်။ ပုံမှန်အနေအထားအတိုင်း ဖြစ်အောင် မျက်နှာများကို ပြင်ပြီး ထိုချောင်ကျကျနေရာမှ သူမတို့ ထွက်လာခဲ့ကြသည်။ ထိုလူများ မလှမ်းမကမ်းမှ လိုက်လာခဲ့ကြသည်။ သူမတို့ လိုင်းကားစီးတော့လည်း ထိုလူများ လိုင်းကားပေါ် ပါလာသည်။ ပိုက်ဆံသုံးသောင်းကို သူမ ပစ်ချခဲ့ချင်သော်လည်း မပစ်ချရဲ။ ထိုလူများ၏ ရန်ကိုလည်း ကြောက်သည်။ ပြီးတော့ သူမဘဝမှာ ပိုက်ဆံသုံးသောင်းဆိုတာ မမြင်ဖူး။ အမေ့ကို ဘယ်လို ပြောရမလဲဟုသာ စဉ်းစားနေရသည်။

အမေ အကြော်ရောင်းတာ တစ်ရက်မှ ငါးထောင်သာရသည် မဟုတ်ပါလား။ “မင်းတို့ လိမ္မာသားပဲ” နောက်တစ်နေ့ မြတ်နိုးနဲ့ သူမကောင်လေးတို့ ထိုနေရာကို ပြန်ရောက်သွားသည်။ နေမင်းက ကောင်လေးကို ပါးနမ်းကာ ဖင်ကိုနှိုက်ရင်း ရင်ခွင်ထဲ ဖက်ထားသည်။ မြတ်နိုးကို တစ်ယောက်ပြီး တစ်ယောက် အရင်ဝိုင်းနမ်းကြသည်။ ထိုနေ့တွင် အရင်နေ့ကထက် သူမ ပက်ပက်စက်စက် အလိုးခံရသည်။ တတိယမြောက်နေ့တွင် သူမတို့ကို ကားဖြင့် တိုက်တစ်လုံးသို့ ခေါ်သွားသည်။ တစ်ခါမှ အိပ်မက်ပင် မမက်ဖူးသည့် မွေ့ယာပေါ်တွင် သူမ အိပ်ခဲ့ရသည်။ ဖင်လိုးတတ်သော နေမင်းက ရောက်ရောက်ချင်း ကောင်လေးကို ဖင်လိုးပြီး အဆုံးတွင် သူမဖင်ကို လိုးသည်။ ပဋိသန္ဓေတားဆေး ထိုးပေးကာ လီးရည်များကို စမြိုချခိုင်းသည်။ သူမ လီးစုပ်တတ်ပြီ။ အပေးလည်း တတ်ခဲ့ပြီ ဖြစ်သည်။ ပိုက်ဆံကလည်း ရသည်။ နောက်တစ်ပတ်တွင် သူမကိုသာ ခေါ်တော့သည်။ ကောင်လေးကိုခေါ်တော့ ခေါ်သည်။ အခြားသို့ ခေါ်သွားသည်။ သူမရောက်သွားတော့ အောင်ထိုက်တစ်ယောက်သာ ရှိနေသည်။ ခါတိုင်း ပက်ပက်စက်စက် လိုးတတ်သော အောင်ထိုက်က သူမကို လက်ဖျားနဲ့ပင် မထိ။ အရက်ကိုသာ သောက်နေသည်။ “လူတစ်ယောက်လာလိမ့်မယ်… မင်း ကောင်းကောင်းပြုစုလိုက်” ထိုနေ့တွင် လူကြီးတစ်ယောက် ရောက်လာသည်။ သူမကို ခြေဆုံး ခေါင်းဆုံးကြည့်သည်။ “ငယ်တော့ ငယ်သားပဲ” ဟု မှတ်ချက်ချသည်။ “အခန်းကကော” ဟု မေးသည်။ “သွား ကိုကြီးကို အခန်းလိုက်ပြပေးလိုက်” မြတ်နိုး ခေါင်းငြိမ့်ကာ မတ်တပ်ရပ်လိုက်သည်။ သူမထတော့ လူကြီးက သူမပခုံးကိုဖက်ကာ အခန်းထဲလိုက်ဝင်သည်။ “မင်း အပျိုစစ်ရဲ့လား” အခန်းထဲတွင် သူမပက်လက်အိပ်ပေးတော့ ထိုလူကြီးက ဘေးတွင် ဝင်အိပ်ရင်း နမ်းကာ မေးသည်။ နီနီမှာ ရှက်လည်းရှက် ကြောက်လည်းကြောက်သဖြင့် ငိုမိသည်။ “ဟား ဟား… တစ်သိန်းတော့ တန်ပါတယ်ကွာ” ထိုနေ့ တကယ်တမ်း သူမ ပိုက်ဆံ သုံးသောင်းသာ ရသည်။ သည်လိုနဲ့ အိမ်လေးတစ်လုံးသို့ သူမနေ့စဉ် ရောက်ဖြစ်ခဲ့သည်။ လူလည်း စုံသလောက်ဖြစ်လာခဲ့သည်။ နှစ်နှစ်လောက်ကြာတော့ သူမနေရာသို့ အခြား ကောင်မလေးတစ်ယောက် ရောက်လာရာ သူမ ရာထူးပြုတ်သည်။ သူမရာထူးပြုတ်ချိန်၌ ပတ်ဝန်းကျင်က ရိပ်မိသွားပြီဖြစ်သည်။ သူမအိမ်ကိုတော့ ပြင်လိုက်နိုင်သည်လေ။ အခြားအလုပ်လည်း မလုပ်လို။

ငွေကောင်းကောင်းရလျှင် လုပ်ဖြစ်သည်။ တစ်ခုကောင်းသည်မှာ သူမ အလှပျက်မသွားခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ “ဖာတန်းသွားရအောင်” ကျွန်တော်တို့ ပထမနှစ်ကျောင်းသားတစ်သိုက် ပိုက်ဆံတွေ တထောကြီးနဲ့ တိုင်ပင်ကြတယ်။ ဖာတန်းလို့သာ ပြောကြတာ။ ဖာတန်းက ဘယ်နားရှိမှန်း သိတဲ့ကောင်တွေ မဟုတ်ဘူး။ ဘယ်လို စုံစမ်းရမှန်းလည်း မသိဘူး။ စုံလည်း မစုံစမ်းရဲကြဘူး။ ဒါပေမယ့် မြတ်နိုးဆိုတဲ့ ပထမနှစ်ကျောင်းသူလေးကို တချို့က ဖာလိုလို ဘာလိုလို ပြောနေကြတယ်။ စုံစမ်းတာပေါ့လေ မရမက။ ဒါနဲ့ သိလိုက်ရတယ်။ အပေါင်းအသင်း မရှိတဲ့ အဲဒီကောင်မလေးကို ဘယ်ကနေ ဘယ်လို ပေါင်းရ စပြောရမှန်းလည်း မသိဘူး။ မပြေးတဲ့သူကို ကျွန်တော်က လိုက်နေတာပဲဗျာ။ နောက်ဆုံးရတာပေါ့။ ကျွန်တော်တို့က လေးယောက်။ မြတ်နိုးက တစ်ယောက်တည်း။ အေးဆေးပဲ။ တောတစ်ခုတည်းသွားတယ်။ နီနီလည်း အတူတူပါလာတာပဲ။ ဒါပေမယ့် တစ်ယောက်မှ မြတ်နိုးအနား မကပ်ရဲကြဘူး။ ရယ်စရာကြီး။ “နင်တို့က မတွေ့ဖူးကြဘူးထင်တယ်” မြတ်နိုးက ရယ်ရင်း ပြောတယ်။ ပြောပြီး ကျွန်တော့်ကို ရွေးလိုက်တယ်။ “နင်အရင်လာ” တဲ့။ ပြီးတော့ ကျွန်တော့်နှုတ်ခမ်းကို နမ်းတယ်။ ကျွန်တော့်နှုတ်ခမ်းက အေးစက်စက်ကြီး နေမှာပါ။ မြတ်နိုးက ရယ်ပြီး ကျွန်တော့်ပုဆိုးကို ချွတ်လိုက်တယ်။ “စိတ်လျှော့ထားလေဟာ… ဘာမှ မတွေးနဲ့” မြတ်နိုးက အားပြန်ပေးနေရသေးတယ်။ ဘေးက ကောင်တွေကလည်း ဘာလုပ်ရမှန်းမသိဘူး ဖြစ်နေတယ်။ ရှောင်ရမလိုလို ကြည့်ရမလိုလိုပေါ့။ “နင်တို့ ကြည့်ထား… ခဏနေ ငါလုပ်မပေးတော့ဘူး” မြတ်နိုးက ကျွန်တော့်လီးကို ကိုင်ပြီး ဂွင်းထုရင်း ဘေးကကောင်တွေကို သတိပေးတယ်။ လီးက တစ်ခါမှ မိန်းကလေး ကိုင်တာ မခံရဖူးတော့ တောင်လိုက်တာ ချက်ချင်းပဲဗျာ။ မြတ်နိုးက စကတ်ကိုချွတ်ပြီး ဘေးမှာချတယ်။ ပြီးတော့ လက်နောက်ပြန်ထောက်ပြီး ကားပေးတယ်။ ကျွန်တော်လည်း ရှက်ရှက်နဲ့ ဝင်တွယ်လိုက်တယ်။ လီးက ပြွတ်ဆို စောက်ပတ်ထဲ ဝင်သွားတယ်။ မြတ်နိုးက “အ” လို့ တစ်ချက် ညည်းတယ်။ ကျွန်တော် ခပ်မြန်မြန်လေး လိုးတယ်။ “အရည်ကို အထဲ မလွတ်ထည့်နဲ့နော်… နောက်လူ ကျန်သေးတယ်” မြတ်နိုးက သတိပေးတယ်။ ဒါပေမယ့် လရည်တွေ တစ်ဝက်လောက် အထဲဝင်ပြီး တစ်ဝက်လောက် အပြင်မှာ ပေကုန်တယ်။ လိုးမှ မလိုးတတ်တာ။ အချက် ၂၀တောင် မပြည့်သေးဘူးထင်တယ် ပြီးသွားတယ်။

မြတ်နိုးကတော့ အေးဆေးပဲ။ တစ်ရှူးနဲ့ လရည်တွေ သုတ်ပြီး နောက်တစ်ယောက်လို့ ခေါ်တယ်။ ဘယ်သူလည်း မသိဘူး။ ဝင်ဆော်တာပဲ။ ကျွန်တော်တို့ လေးယောက်လုံး ဘယ်သူက ဘယ်လို ပြီးသွားမှန်း ဘယ်သူမှ မသိလိုက်ကြဘူး။ ဒါပေမယ့် မြတ်နိုးကို ပိုက်ဆံပေးလိုးလို့ ရတယ်ဆိုတာကို သိလိုက်ကြတာ အမြတ်ပဲ။ ကျွန်တော်တို့ တစ်ယောက် နှစ်သောင်းစီ ပေးလိုက်တယ်။ မြတ်နိုးက ဘာမှ မဖြစ်သလိုပဲ။ ကျွန်တော်တို့ကတော့ ပြောလို့ကို မပြီးဘူး။ “နို့တောင် မကိုင်ရဘူးကွာ” “အေးကွာ ပါးလည်း မနမ်းရဘူး” “နိုင်ငံခြားကားလို လိုးချင်တာ” စသဖြင့် စသဖြင့်ပေါ့ဗျာ။ ဒီလိုနဲ့ ပိုက်ဆံ ပြန်စုကြတယ်။ မြတ်နိုးကို ဆက်သွယ်ကြတယ်။ နိုင်ငံခြားကားထဲကလို ခံပေးနိုင်လားလို့ မေးကြတယ်။ မြတ်နိုးက “တစ်ယောက် သုံးသောင်းခွဲဆိုရင် ရမယ်” တဲ့။ အဟီး… ဘာပြောကောင်းမတုန်း။ ပိုက်ဆံတွေ ဘယ်က ဘယ်လို ရလာကြမှန်း မသိကြဘူး။ မြတ်နိုးက ကျွန်တော်တို့ကို ဦးဆောင်ပြီး အခန်းတစ်ခုကို ခေါ်သွားတယ်။ အဲဒီနေ့က သူငယ်ချင်းကားလည်းပါလာတော့ အဆင်ပြေတယ်။ ကားပေါ်မှာ မြတ်နိုးက အလည်မှာ ထိုင်တယ်။ ဘေးမှာ ကျွန်တော်ကျတယ်။ ဘာပြောကောင်း မလဲဗျာ။ မြတ်နိုးပါးကို တရွှတ်ရွှတ်နဲ့ကို နမ်းပစ်တယ်။ မြတ်နိုးက ချစ်စရာကောင်းပါတယ်။ မေးလေးကိုင်လိုက်ရင် မျက်လုံးလေးပိတ်ပြီး ပါးကို အနမ်းခံတယ်။ နားကို မနားချင်ဘူး။ ဟိုဖက်ကကောင်က ဆွဲနမ်းလိုက်။ ကျွန်တော်က ဆွဲနမ်းလိုက်ပေါ့။ ကြာတော့ တစ်ဖက် ဘေးကကောင်က နမ်းချင်လာတယ်။ မြတ်နိုးက ကျွန်တော့်ပေါ် တက်ထိုင်ပေးပြီး ဟိုကောင် အနမ်းခံတယ်။ နဂိုကတည်းက လိုးရမယ်လို့ သိပြီးသားမို့ လီးကတောင်နေတဲ့ကြားထဲ မြတ်နိုးဖင်လုံးအိအိကြီးက ကားခုန်တိုင်း ကျွန်တော့်လီးပေါ် တအိအိနဲ့ ဆိုတော့ မလိုးရသေးဘဲ တစ်ချီ ပြီးလိုက်ရတယ်။ မြတ်နိုးက သိတယ်ဗျာ။ ကျွန်တော့်ကို ရယ်ပြပြီး နှုတ်ခမ်းကို တစ်ချက် စုပ်နမ်းပေးတယ်။ ကျွန်တော် မေ့တောင် မေ့သွားတော့မလို့။ တကယ်။ အဲ ပြီးတော့ ဘေးကကောင် တွေလည်း လီးတောင်နေကြတာကို သိတော့ မြတ်နိုးက အပေါ်ယံကနေ တစ်ဖက်စီ ပွတ်ပေးတယ်။ ဟိုကောင်တွေက ငြိမ်ခံနေကြတာပေ့ါ။ ကျွန်တော်ကတော့ ပိုဖီးလ် ရှိတယ်။ မြတ်နိုးက ကျွန်တော့်ပေါ်မှာလေ။

ကျွန်တော် ကိုင်ရမလိုလို မကိုင်ရမလိုလိုဖြစ်နေတော့ မြတ်နိုးကပဲ ကျွန်တော့်လက်ယူပြီး သူ့နို့ကို ကိုင်ထားခိုင်းတယ်။ ဟား မိုက်လိုက်တဲ့ ဖြစ်ခြင်းဗျာ။ ဟိုကောင်တွေလည်း ပြီးကျတာပဲ။ ကားမောင်းတဲ့ ကောင်ကတော့ မကျေနပ်ဘူးပေါ့လေ။ ဒါပေမယ့် မြတ်နိုးက တော်တယ်။ ဆင်းဆင်းချင်း ကားမောင်းတဲ့ကောင် ရင်ခွင်ထဲနေတယ်။ ကားမောင်းတဲ့ကောင်လည်း ဆာဆာနဲ့ ပတ်ရမ်းပြီး နမ်းတော့တာပဲဗျို့။ မြတ်နိုးက ဖင်တုံးအိအိကြီးနဲ့ လီးနားတေ့ထားတော့ ဒီကောင်လည်း မတတ်နိုင်ဘူး။ ပြီးရတာပဲ။ “ယက်ပေးရဲလား” မြတ်နိုးက အကုန်ချွတ်ပြီးတော့ မေးတယ်။ ကျွန်တော်တို့ တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက်ကြည့်ကြပြီလေ။ မြတ်နိုးက ကျွန်တော့်ရှေ့မှာ ရပ်ပြီး ကျွန်တော့်ပါးကို ကိုင်ပြီး မေးတယ်။ မြတ်နိုးက ပြောရင်း ကျွန်တော့်နှုတ်ခမ်းကို ငုံ့နမ်းတယ်။ ကျွန်တော့်လျှာကို သူ့လျှာနဲ့ ထိုးတယ်။ ကျွန်တော် ဘယ်နေနိုင်တော့မှာတုန်းဗျ။ မြတ်နိုးကိုယ်လုံးလေးကို ဆွဲဖက်ပြီး နို့ကိုစုပ်တော့တာပဲ။ ဖာသည်မသာ လုပ်စားတာ။ နို့က တင်းနေတာဗျ။ လုံးလည်း လုံးတယ်။ ကျစ်လည်းကျစ်တယ်။ စို့လို့ကောင်းလိုက်တာ။ နို့သီးခေါင်းကကို မည်းမည်းကြီး မဟုတ်ဘူး။ မည်းတယ် ဆိုရုံလေးပဲ။ “ဖြည်းဖြည်းပေါ့” မြတ်နိုးက ကျွန်တော့် နှုတ်ခမ်းကို လက်ညိုးနဲ့ တားပြီး ပြောတယ်။ ကျွန်တော် ဘာမှ မသိတော့ဘူး။ လက်ကို ဆွဲဖယ်ပြီး နို့ကို ဆက်စို့တော့တာပါပဲ။ မြတ်နိုးက ကျွမ်းပြီးသားလေ။ စောက်ပတ်ကို ယက်အောင်ကို လုပ်နိုင်တယ်။ ကျွန်တော့်ပုခုံးပေါ် ပေါင်တစ်ဖက် တင်လိုက်တယ်။ နီရဲနေတဲ့ စောက်စေ့ကို ကျွန်တော် ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ယက်ချင်စိတ်တွေ ပေါ်လာလည်း မသိတော့ဘူးဗျာ။ လျှာကို အပြားလိုက် ထားပြီး ယက်ပေးလိုက်တယ်။ “အား…” မြတ်နိုးရဲ့ ညည်းသံက စိတ်ပိုကြွစေတယ်လေ။ စောက်မွေးလေးတွေက နုနေသေးတယ်။ ဘယ်သူတွေ ဘယ်လောက် လိုးထားမှန်းမသိပေမယ့် ကျွန်တော် လေးငါးချက်ကို ယက်ပစ်လိုက်တယ်။ နံသလိုလို မွေးသလိုလိုပါပဲ။ “ယူ..” နီနီက ဘေးကကောင်ကို လက်ညိုးထိုးပြီး အဲကောင်မျက်နှာကို ပေါင်ကြားထဲ ဆွဲအပ်တော့တာပါပဲ။ အဲကောင်လည်း မြတ်နိုးစောက်ပတ်ကို ယက်ပေးရတာပါပဲ။ “နိုင်ငံခြားကားထဲက အတိုင်းဆို… ပယ်ပယ်နယ်နယ်လေး ယက်စမ်းပါ… ရှင်တို့ကလည်း… အကုန်လုံး ချွတ်ထားကြလေ… ကျွန်မက ချွတ်ပြီးနေပြီ… ရှင်တို့က ဒီတိုင်းပဲလား… အား ကောင်းတယ် အဲလို စောက်စေ့လေးကို ဆွဲစုပ်ပေး… အား တော်လိုက်တာ…. အားကျွတ်ကျွတ် ကောင်းလိုက်တာ” ကျွန်တော်တို့ အကုန်လုံး ချွတ်ကြတယ်။

တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် သိပ်မကြည့်ရဲဘူး။ လီးတွေကလည်း တောင်နေကြတယ်။ မြတ်နိုးက တော်ပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့ကို ရပ်ခိုင်းတယ်။ ဘေးနှစ်ကောင်လီးကို လှမ်းကိုင်ပြီး ဂွင်းထုပေးတယ်။ ကျွန်တော်နဲ့ ဟိုတစ်ယောက်လီးကို တစ်လှည့်စီ စုပ်ပေးတယ်။ ဘေးနှစ်ကောင် လီးကိုလည်း နောက်တော့ စုပ်ပေးတယ်။ “ကောင်းလား” ပြောင်းပြန်ကြီး။ မြတ်နိုးက မေးတာ။ “ကောင်းတယ်” တဲ့ ဝိုင်းဖြေကြပုံများ။ မြတ်နိုးက ဒူးထောက်ထိုင်ရာကနေ ကုန်းပြီး လီးကိုစုပ်ပေးတယ်။ “လိုးတော့လေ” ဘေးကကောင်ကို မြတ်နိုးက နောက်ကိုဆွဲပြီး လိုးခိုင်းတယ်။ ဘေးကကောင်က ချက်ချင်း ဆော်တော့တာပဲ။ “ဗြစ် ဗြွတ် ဘွတ် ဖြစ်… ဘလွတ် စွပ် ဒုတ်” မြတ်နိုးက နောက်ကကောင် ဆောင့်တာ နာလို့လားမသိဘူး။ “အ” လို့ တစ်ချက်အော်တယ်။ ကျွန်တော့်လီးကို စုပ်ပေးနေချိန်ဆိုတော့ လီးက သူ့အာခေါင်ကို သွားထိတယ်။ ဆိမ့်သွားတာပဲ။ ကျွန်တော် မနေနိုင်တော့ဘူး။ ခေါင်းကိုကိုင်ပြီး ပါးစပ်ကို လိုးလိုက်တယ်။ နောက်ကကောင်ကလည်း စောက်ပတ်ကို ဆောင့်လိုး။ ကျွန်တော်လည်း ပါးစပ်ကိုဆောင့်လိုးပေါ့။ မြတ်နိုးက ဘေးနှစ်ကောင် လီးကို ကိုင်ထားရုံပဲ ကိုင်ထားနိုင်တော့တယ်။ နောက်ကကောင်က “ခိုင်ထွန်း” တဲ့။ ခိုင်ထွန်းက မြတ်နိုးရဲ့ ပေါင်တစ်ဖက်ကို မချီလိုက်ပြီး ဆက်လိုးတယ်။ မြတ်နိုးက ပါးစပ်လည်း အလိုးခံရ စောက်ပတ်ကိုလည်း ပေါင်တစ်ဖက် မချီပြီး အကားလိုက် အလိုးခံနေရပေမယ့် မဖြုံသလိုပါပဲ။ “အိပ်ယာပေါ် သွားရအောင်” မြတ်နိုးက ပြောတာ။ ဒါနဲ့ အိပ်ရာပေါ် ရောက်သွားကြရော။ ဘေးနှစ်ကောင်နာမည်က “အောင်မျိုး” နှင့် “ကျော်နိုင်” ပါ။ ကျွန်တော့်နာမည်က သိပြီးသားနော်။ “ချစ်ကိုလေး” လေ။ ကောင်မလေးတွေ မခေါ်ရဲအောင် အဖေက မှည့်ပေးထားတာ။ အဲဒါကြောင့်လား မသိဘူး။ ရည်းစားကို မရဘူး။ ရည်းစားမရတော့ လိုးဖို့ ရှာရတော့တာပေါ့။ ရှာတော့ ရတယ်လေ။ မြတ်နိုးတဲ့။ မြတ်နိုးက အောင်လီးပေါ်ကို စောက်ပတ်နဲ့တေ့ပြီး ထိုင်ချတယ်။ အလကားကောင် အောင်ခန့်။ ကောင်မလေးက မအော်ရဘူး။ သူက အော်တယ်။ “အား” တဲ့။ အောင်ခန့်က မြတ်နိုးရယ်တော့ နည်းနည်း ရှက်သွားတယ်။ အဲဒါကြောင့်လား ဘာလားတော့ မသိဘူး။ အောင်ခန့် နောက်ပိုင်း မြတ်နိုးကို မလိုးတော့ဘူး။ ပြီးတော့ ကျွန်တော်တို့နဲ့လည်း မတွဲတော့ဘူး။ မြတ်နိုးက အောင်မျိုးကို ဖင်လိုးခိုင်းတယ်။ အောင်မျိုးက ဖင်ကို နည်းနည်း ရွံနေပုံရတယ်။ ဒါနဲ့ ကျွန်တော်ကို လက်ညိုးထိုးပြတယ်။ ငိုချင်ရက် လက်တို့ပေ့ါဗျာ။

မြတ်နိုးဖင်လုံးကြီးက ဖွေးဆွတ်နေတယ်။ တင်းအိနေတယ်။ စွင့်ကားနေတယ်။ ကျွန်တော်က တင်တစ်ခြမ်းကို တွန်းဖယ်လိုက်ပြီး မည်းမည်းနဲ့ စူစူလေးဖြစ်နေတဲ့ ဖင်ပေါက်လေးထဲကို လီးခေါင်းကို ဘေးတိုက် ထိုးထည့်လိုက်တယ်။ မြတ်နိုးက တစ်ချက် ငြိမ်ခံတယ်။ ကျွန်တော် ဆက်ထိုးထည့်တယ်။ လီးက မြုပ်သွားပြီးတဲ့နောက် ဆောင့်လိုးတော့တာပဲ။ မြတ်နိုးက အောင်မျိုးလီးကို စုပ်ပေးတယ်။ ငနဲက ဒီလိုကျတော့ ဖြီးလို့။ ခိုင်ထွန်းကလည်း စုပ်ခိုင်းတယ်။ မြတ်နိုးပါးကို လီးနဲ့ သွားသွားထိုးတယ်။ မြတ်နိုးက လှည့်စုပ်ပေးတယ်။ အောင်ခန့်က အရင်ပြီးတယ်။ မြတ်နိုးက အောင်မျိုးကို စောက်ပတ်လိုးခိုင်းတယ်။ ခိုင်ထွန်းကို ဖင်လိုးခိုင်းတယ်။ ခိုင်ထွန်း ပြီးသွားတော့ ကျွန်တော်က မြတ်နိုးဖင်ကို ဆက်လိုးတယ်။ အောင်မျိုးလည်း ပြီးသွားတယ်။ ကျွန်တော်လည်း ပြီးခါနီးမို့ ပါးစပ်ကို လိုးတယ်။ သိပ်မကြာဘူး။ ပြီးသွားတယ်။ ဒါပေမယ့် ဘယ်သူမှ အားမရကြဘူးပေါ့။ မြတ်နိုးက တစ်ယောက်သုံးသောင်းခွဲ ပြောထားပေမယ့် အဲဒီနေ့က နှစ်သောင်းစီပဲယူပြီး ကျန်တာအရက်တိုက်တယ်။ “နင်တို့လီးက သေးတယ်” မြတ်နိုးက မူးတော့ ပြောပြီ။ ကျွန်တော်တို့က ရှက်တာပေါ့။ ဒါပေမယ့် မြတ်နိုးက လီးကြီးအောင် ဘယ်လိုလုပ်ရတယ် ဆိုတာကို ပြောပြတယ်။ မိန်းကလေး ဖီးလာအောင် ခံချင်အောင် ဘယ်လိုလုပ်ရတယ် ဆိုတာကို ပြောပြတယ်။ ဒါနဲ့ ကျွန်တော်တို့ မြတ်နိုးကို ခင်သွားတယ်။ နောက်ပိုင်း အောင်ခန့်ကတော့ မပါတော့ဘူးပေ့ါလေ။ ကံကောင်းချင်တော့ မြတ်နိုးက ကျွန်တော့်ကို ကြွေနေတာပါပဲ။ အဲဒီအခွင့်အရေးကောင်းကို ကျွန်တော် ပိုင်ဆိုင်ခဲ့တာပါပဲ။ “ဒီစနေ တနင်္ဂနွေ… နင်နဲ့ငါ အခန်းတစ်ခု ငှါးရအောင်” “ငါ ပိုက်ဆံ မရှိဘူး မြတ်နိုးရဲ့” “အားလုံး ငါ အကုန်အကျခံပါ့မယ်ဟယ်…. အရေးထဲ ကပ်စေးနှဲကြီးနဲ့ လာတွေ့နေတယ်” ကျွန်တော် မြတ်နိုးခါးလေးကို အသာလေးဖက်ပြီး ပေါင်ရင်းနဲ့ ထိထားတယ်။ မြတ်နိုးရဲ့ နှုတ်ခမ်းကို ခပ်ပြင်းပြင်းလေး စုပ်လိုက်တယ်။ လျှာချင်းထိကြတယ် သူ့လျှာကို ကျွန်တော်စုပ်သလို ကျွန်တော့်လျှာကိုလည်း သူက စုပ်တယ်။ လျှာအိအိစက်စက်လေးကို စုပ်ရတာ လီးကြောကို တင်းခနဲ တင်းခနဲပဲဗျာ။ ကျွန်တော့်လျှာကို ထိုးထည့်ပြီး အစုပ်ခံတော့လည်း ရှိန်းခနဲရှိန်းခနဲပဲဗျ။ ကျွန်တော် သူ့ခါးကိုဖက်ရင်း သူ့တင်ကြီးကို အားကုန် ဖိညစ်မိတာပေါ့ဗျာ။ ဖင်လုံးကြီးကလည်း တင်းအိနေတာပဲ။ ပေါင်ရင်းနား ဆွဲကပ်ပြီး တေ့ထားကြတာပေါ့ဗျာ။

သူ့နို့ကို ခပ်အုပ်အုပ်လေးကိုင်ပြီး ဖိချေပစ်လိုက်တယ်။ နီနီက ဖီးလ်တက်လာတယ်။ တအင်းအင်းနဲ့ ညည်းတယ်။ အပေါ်ယံကနေ သူ့နို့သီးကို လက်မနဲ့ညှပ်ပြီး ချေပစ်တယ်။ တင်လုံးကိုလည်း တစ်လုံးပြီး တစ်လုံး ချေရင်း ပင့်ရင်း တေ့တေ့ထားတယ်။ ပိုပြီး ကပ်ကပ် နေကြတယ်။ မြတ်နိုးက အင်္ကျီ ချွတ်ချတယ်။ ခါတိုင်း အများနဲ့လိုးနေကြမို့ သေချာမကြည့်မိဘူး။ ခုမှ သေချာကြည့်တော့ ရင့်ညွှန့်သားတွေကလည်း ဖွေးစက်နေတာပဲ။ ကျွန်တော် နှုတ်ခမ်းနဲ့ ရင်ညွှန့်သားတွေ အကုန် လိုက်စုပ်တယ်။ ဘော်လီကို မချွတ်ဘဲ ဆွဲချလိုက်တယ်။ ဝင်းဝါပြီး အိနေတဲ့ နို့နှစ်လုံးကို ကျွန်တော် အားနဲ့ချေပြီး ပါးစပ်အပြည့်ကို စုပ်ပစ်လိုက်တယ်။ လက်တစ်ဖက်ကလည်း တင်ကို ဆုတ်ကိုင်ရင်းပေါ့။ ဝတ်ထားတာက စကတ်မို့လို့ ကျွန်တော် ပင့်တင်ဖိချေရင်း တင်သားအိအိကြီးကို ကိုင်နေလိုက်တယ်။ မြတ်နိုးက ဘော်လီချွတ်တယ်။ ပြီးတော့ စကတ်ကို ချွတ်လိုက်တယ်။ အနီရောင် အတွင်းခံလေးကိုလည်း ချွတ်လိုက်တယ်။ စောက်ပတ်လေးက ဖီးတက်နေလို့လား တောင်နေလို့လား လီးဆာနေပြီမို့လား မသိဘူး နီတာရဲလေးနဲ့ စောက်စေ့က ဖူးအိနေတဲ့ စောက်အုံကြားမှာ စူးစူးချွန်ချွန်လေး။ ကျွန်တော် ထိုင်ချလိုက်ပြီး ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ဆွဲကားလိုက်တယ်။ လူတွေစုံနေလောက်အောင် လိုးဖူးပေမယ့် ပင်ကိုယ်အတိုင်းလေး ဖြစ်နေတဲ့ မြတ်နိုးစောက်ပတ်ကို မျက်တောင်မခတ်တမ်း ကြည့်ပြီး လျှာကို အပြားလိုက် ယက်လိုက်တယ်။ “အင်းးးး” မြတ်နိုးလည်း တော်တော် ဖီးလာနေပုံရတယ်။ ညည်းသံက ပြင်းတယ်လေ။ စောက်ပတ်ကို ယက်ပြီး ဆီးခုံကို နှုတ်ခမ်းနဲ့ လိုက်စုပ်ပေးတယ်။ ချက်ကို လျှာဖျားနဲ့ ထိုးပေးတယ်။ အောက်ကို ဖြည်းဖြည်းချင်းစီ စုပ်ဆင်းတယ်။ ပေါင်ကို သေချာကိုင်ထားပြီး စောက်ပတ်ဘေးကို ယက်လိုက်တယ်။ မြတ်နိုးက သူ့လက်ချောင်း သွယ်သွယ်လေးနဲ့ စောက်ပတ်အကွဲကြောင်းကို ပွတ်ဆွဲတယ်။ ကျွန်တော် သူ့လက်ကိုဆွဲဖယ်ပြီး စောက်စေ့ချွန်ချွန်လေးကို နှုတ်ခမ်းဖျားနဲ့ ဆွဲစုပ်ပစ်လိုက်တယ်။ တော်တော်ကြာအောင် စုပ်ထားလိုက်တယ်။ မြတ်နိုးက ကော့ရာကနေ ကုန်းသွားလို့ ကျွန်တော်က လိုက်ဆွဲပြီး စောက်စေ့ကို မရမက ဆွဲစုပ်တယ်။ မြတ်နိုး တစ်ချက် တုန်သွားတယ်။ စောက်ရည်တွေလည်း ထွက်လာတယ်။

ကျွန်တော်လည်း ရပ်လို့မရတာနဲ့ စောက်စေ့ကို လိုက်စုပ်တယ်။ စောက်ရည်တွေ တော်တော်များများ ကျွန်တော့်နှုတ်ခမ်းမှာ ပေကုန်တယ်။ ပါးစပ်ထဲ ဝင်သွားတဲ့ စောက်ရည်ကို ကျွန်တော် ထွေးထုတ်လိုက်တယ်။ မြတ်နိုးပေါင်မှာလည်း စောက်ရည်စီးကြောင်းက တလက်လက်နဲ့ ဖြစ်နေတယ်။ မြတ်နိုးက ကျွန်တော့်ပါးစပ်နဲ့ မေးတွေမှာ ပေနေတဲ့ သူ့စောက်ရည်တွေကို ယက်ပေးတယ်။ “အဲလို မိန်းကလေးက ပြီးသွားရင် မိန်းကလေးတွေက စိတ်ကုန်သွားတတ်တယ်… ဒီတော့ လာ ဒီလိုလုပ်” မြတ်နိုးက ကျွန်တော့်ကို သင်တန်းသဘောမျိုးလည်း ပြတယ်။ စောက်ခေါင်းထိပ်ကို စုပ်ပေးပြီး စောက်ပတ်ထဲကို လက်ခလယ်နှင့် လက်သူကြွယ် နှစ်ချောင်းသွင်းတယ် ကုတ်တယ်။ ထိုးလိမ်တယ်၊ ခပ်ဆတ်ဆတ်လေး မြန်မြန်ထိုးသွင်းတယ်။ စောက်ရည်အကျန်တွေက လက်မှာ ပေနေတယ်။ မြတ်နိုးက ကျွန်တော့်လက်မှာ ပေနေတဲ့ စောက်ရည်အကျန်လေးကို စုပ်ပေးတယ်။ ကျွန်တော့်ကို ရပ်ခိုင်းပြီး မြတ်နိုးက ဘောင်းဘီကို ချွတ်ပေးတယ်။ ကျွန်တော့်လီးက သူစားခိုင်းထားတဲ့ ဆေးနဲ့ နည်းနည်း ပိုကြီးလာသလို ရှိပေမယ့် သိပ်မကြီးသေးဘူး။ ဒါကြောင့် မြတ်နိုးက ဆေးတစ်မျိုး လိမ်းပေးတယ်။ လီးက ပူလာတယ်။ ပွလာတယ်။ တော်တော်လေးကို အလုံးကြီးလာတယ်။ မြတ်နိုး စမ်းငုံကြည့်တယ်။ လီးထိပ်နဲ့တင် ပါးစပ်ပြည့်နေတယ်။ မြတ်နိုးက လက်မထောင်ပြတယ်။ “အိုကေ” ပြီဆိုတဲ့ သဘော။ ဒီလိုနဲ့ မြတ်နိုးက ကျွန်တော့်လီးကို ကြီးအောင်လုပ်ပေးပြီး ဘယ်လိုလိုးရတယ် ဘယ်လိုဖီးလ်လာအောင် လုပ်ရတယ်လို့ သင်ပေးခဲ့တယ်။ မြတ်နိုးဟာ ကျွန်တော့်လက်ဦးဆရာပေ့ါလေ။ ကျန်တဲ့အချိန် ခိုင်ထွန်း၊ အောင်မျိုးနဲ့ပေါင်းပြီး လိုးတယ်။ ပထမနှစ်ဟာ ပြီးတာ မြန်လိုက်တာလို့ ကျွန်တော်တို့ ထင်ရတယ်ဗျာ။ မြတ်နိုးနဲ့ ဝေးခဲ့ရတယ်။ နယ်ပြန်တော့ ခဏခဏ မြတ်နိုးကို မှန်းပြီး ဂွင်းထုကာ ဖြေသိမ့်ရတယ်။ ဖူးစာအုပ်တွေ ဖတ်ရတယ်။ သိပ်မစောင့်လိုက်ရပါဘူး ဒုတိယနှစ် ပြန်တက်ရတယ်။ ဒါပေမယ့် မြတ်နိုးကို မတွေ့ရတော့ဘူး။ စုံစမ်းလို့လည်း မရတော့ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော်တို့ ကံကောင်းတယ်။ ကျွန်တော့်မှာ ကားမရှိပေမယ့် ခိုင်ထွန်းမှာ ကားရှိတယ်လေ။ သူ့ကားနဲ့ ကျောင်းက ပြန်အလာ ကောင်မလေးတစ်ယောက်ကို ပွတ်မိတယ်။ “ဝါဝါခိုင်” တဲ့။ ကောင်မလေးက မေ့နေတယ်။ ကျွန်တော်တို့ ဘာလုပ်ရမှန်း မသိဘူး။ ဒါနဲ့ ကားပေါ် ခေါ်တင်လာတယ်။ ငှါးနေတဲ့ အိမ်ရောက်တော့ မြတ်နိုးကို မရမယ့်အတူတူ ဒီကောင်မလေးကို ဖမ်းထားကြရအောင်လို့ တိုင်ပင်လိုက်တယ်။ အားလုံး သဘောတူတယ်။

တကယ်တမ်းတော့ ဝါဝါခိုင်ကလည်း စိတ်ညစ်လို့ ဘယ်ရောက်ရောက် ဘယ်ပေါက်ပေါက် ဘာဖြစ်ဖြစ်ဆိုပြီး ထွက်လာတာတဲ့။ သူမအဖြစ်က ဒီလို။ ဒေါ်အေးခိုင် ဆိုတာ ဝါဝါခိုင့် မိခင်ဖြစ်သည်။ ဝါဝါခိုင်ကို မွေးပြီး ယောက်ျားနှင့် ကွဲသွားသည်။ သို့နှင့် မအေတစ်ခု သမီးတစ်ခု နေထိုင်ခဲ့သည်။ အမေဖြစ်သူက ဘာလုပ်တယ်ဟု မပြော။ ပိုက်ဆံက ရနေသည်။ ဒါကို ဝါဝါခိုင် မသိခဲ့။ သို့သော် သူမ ကိုးတန်းရောက်တော့ ဘေးက ပြောသည်နှင့် သူမ တိတ်တဆိတ် ကျောင်းပြေးကာ အိမ်ကို နောက်ဖေးပေါက်က ဝင်ခဲ့သည်။ အိမ်က ခွေးက သူမကို သိနေသဖြင့် မဟောင်ခဲ့။ နောက်ဖေးက အသာလေး အိမ်ထဲဝင်ခဲ့သည်။ “ချစ်” “မောင်” ဝါဝါခိုင်မှာ မိုက်ခနဲ ဖြစ်သွားသည်။ ရိုးရိုးလေး ဝတ်ဆင်တတ်သော ဒေါ်အေးခိုင်သည် အသက် ၃၅ နှစ်ပါဟု ကျိန်ပြောလျှင် ဘယ်လိုမှ မယုံနိုင်ဖွယ် ကောင်းလောက်အောင် နုပျိုပြီး ဝတ်စားထားပုံမှာ လန်ထွက်နေသည်။ တစ်ဖက်အိမ်က လူကြီးနှစ်ယောက်နှင့် ချစ်တင်းနှောဖို့ ပြင်နေကြသည်။ “ဦးအောင်ဌေး” ၏ ရင်ခွင်ထဲတွင် မှီနွဲ့ကာ အရက်ခွက် ကိုင်ထားသည်။ ဦးအောင်ဌေးက အရက်တစ်ငုံငုံပြီး အေးခိုင်၏ ပါးစပ်ထဲသို့ ဖြည်းဖြည်းချင်း ထည့်သည်။ အေးခိုင်က ပါးစပ်ပိတ်ထားသည်။ ဦးအောင်ဌေးက ထူခဲနေသော အေးခိုင်၏ နှုတ်ခမ်းနဲ့ နှုတ်ခမ်းချင်းတေ့ကာ အရက်ကို ထွေးထည့်သည်။ အေးခိုင်က ပြန်ထွေးထုတ်သည်။ ဦးအောင်ဌေးက ပါးများ လည်ပင်းများသို့ ကျသွားသော အရက်များကို လိုက်ယက်သည်။ “ချစ် အရမ်းမူးလို့ မဖြစ်ဘူး မောင်ရယ်… ကလေး ပြန်လာလို့ သိသွားရင် ရှင်းရခက်မယ်” “ဦးမောင်စိုး” က ဒေါ်အေးခိုင်နောက်မှ ကြိုးကိုဆွဲလိုက်တော့ ဒေါ်အေးခိုင်လည်ပင်းတွင် ချည်ထားသော ခွေးလည်ပတ်ကို ဝါဝါခိုင် တွေ့လိုက်ရသည်။ ကြည့်စမ်း ခွေးလည်ပတ်ကို လည်ပင်းမှာ ပတ်ထားပါလား။ သံဆူးတွေနဲ့ အလှဆင်ထားလိုက်သေးသည်။ အေးခိုင်သည် ကြိုးကိုဆွဲကာ ခေါ်ရာ ဦးမောင်စိုးရင်ခွင်ထဲ ပြောင်းဝင်သည်။ အေးခိုင် ဝတ်ထားပုံမှာ လည်ပင်းတွင် ကြိုးစလေးမျှပါသော ဘော်လီအင်္ကျီ ဖြစ်သည်။ ကျောပြင်တစ်ခုလုံး ပေါ်နေသည်။ ဦးမောင်စိုးက အေးခိုင်ပါးစပ်ထဲ လက်နှစ်ချောင်းသွင်းပြီး ထိုးကစားသည်။ အေးခိုင်က ဦးမောင်စိုးလက်ချောင်းကို စုပ်နေရာ ဦးမောင်စိုးက လက်ချောင်းကို နည်းနည်းစီ နောက်ဆုတ်သည်။ အေးခိုင်က လိုက်စုပ်သည်။

ဦးမောင်စိုးက အေးခိုင်မေးစေ့ကို ကိုင်ပြီး နှုတ်ခမ်းချင်း တစ်ချက်စီ စုပ်ကြသည်။ စုပ်ရင်း တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက် ခပ်စိမ်းစိမ်းကြည့်သည်။ “ချစ်ရဲ့ အကလေးကို ကြည့်ချင်ပြီ ချစ်ရဲ့” ဦးမောင်စိုးက ပြောသည်။ အေးခိုင်က ထရပ်သည်။ ပေါင်ကားသည်။ ခါးနွဲ့သည်။ လက်ကိုမြောက်သည်။ ကိုယ်ကို ဟိုယိမ်းဒီယိမ်းလုပ်သည်။ ပေါင်အလယ်လောက်မှ စကတ်ကို လက်ဝါးဖြင့် လက်ကလေး ကွေးပြီး အုပ်ကာ အသာလေး မတင်သည်။ ဦးထိုက်စိုးနှင့် ဦးအောင်ဌေးတို့က အရက်ကို တစ်ခွက်စီ “ချီးယား” လုပ်ပြီး သောက်လိုက်သည်။ အေးခိုင်လည်ပင်းတွင် ပတ်ထားသော ကြိုးစကို ဦးမောင်စိုးက ဆွဲလိုက်သည်။ “အမြည်းလေး လုပ်ပါဦး” အေးခိုင်က ကိုယ်ကို လှည့်လိုက်ပြီး စကတ်ကိုပင့်ကာ ကုန်းပေးလိုက်သည်။ ပြီးနောက် ဝက်အူချောင်းကျော် လေးကို စောက်ပတ်ထဲ ညှပ်လိုက်သည်။ ဦးအောင်ဌေးက အေးခိုင်တင်နှစ်လုံးကြား မျက်နှာအပ်ကာ စောက်ပတ်ဖြင့် ညှပ်ထားသော ဝက်အူချောင်းကို ဆွဲငုံကာ စောက်ပတ်ကို ယက်လိုက်သည်။ စောက်စေ့ကိုလည်း စုပ်သည်။ အေးခိုင်မှာ တအင်းအင်း ညည်းကာ တင်ကို လှုပ်ယမ်းသည်။ ဦးအောင်ဌေးက စွင့်ကားနေသော အေးခိုင်တင်လုံးကို ဦးမောင်စိုးဘက်သို့ တွန်းပို့သည်။ အေးခိုင်က နောက်ဝက်အူချောင်းတစ်စကို ထပ်ညှပ်သည်။ ဦးမောင်စိုးက စောက်ပတ်ထဲ တစ်ဝက်မျှ ဝင်နေသော ဝက်အူချောင်းကို မြုပ်အောင် ထိုးသွင်းလိုက်သည်။ ပြီးနောက် တင်နှစ်လုံးကိုဖြဲကာ စောက်ပတ်ကို အုံလိုက်ငုံပြီး ဝက်အူချောင်းကို ဆွဲစုပ်သည်။ အေးခိုင်က ညှစ်ထုတ်သည်။ ဘယ်အချိန် ဦးမောင်စိုးပါးစပ်ထဲ ရောက်သွားသည်မသိ။ ဦးမောင်စိုးက ဝက်အူချောင်းကို ဝါးစားနေသည်။ အေးခိုင်က တင်ကို ဘယ်ညာ ဆက်ယမ်းပြနေသည်။ ဦးအောင်ဌေးက အေးပို၏ အဝတ်စကြိုးလေးကို ဖြုတ်လိုက်တော့ အဝတ်များ အလွယ်တကူ ကျွတ်ကျသွားသည်။ နို့ကြီးနှစ်လုံးမှာ တွဲအိကျနေသည်။ တကယ်တမ်း အေးခိုင်တင်မှာလည်း လျှောနေပြီဖြစ်ပါသည်။

သို့သော် စွင့်ကားလှသဖြင့် လိုးချင်စရာ ကောင်းနေသည်။ ဦးအောင်ဌေးက လည်ပတ်တွင် ချည်ထားသော သံကြိုးစဖြင့် အေးခိုင်၏ ပေါင်ကြားသို့ ဆွဲလိုက်သည်။ အေးခိုင်မှာ သံကွင်းများက စောက်စေ့နှင့် ဖင်ကို ရှေ့နောက်ပွတ်ဆွဲနေသဖြင့် ဖီးလ်အလွန်တက်ကာ “အား”ဟု တအားအားဖြင့် အကျယ်ကြီး ညည်းသည်။ ဦးအောင်ဌေးက သံကြိုးကို စောက်ပတ်တွင် ဆွဲနစ်ထားပြီး စောက်အုံကို ယက်သည်။ အေးခိုင်မှာ ဒူးတစ်ဖက်ကို ဦးအောင်ဌေး ပုခုံးပေါ်တင်ရင်း ဦးအောင်ဌေး ဆံပင်ကို ဆွဲဖွကာ ကော့ပေးသည်။ အေးခိုင်စီးထားသည့် ဒေါက်မှာ လေးလက်မလောက် မြင့်သည်။ ထို့ကြောင့် တင်ကလည်း လျှောမှန်း မသိသာသလို ကော့လို့လည်း ထိရောက်သည်။ သံကြိုးကို ဖယ်ပြီး ဦးအောင်ဌေးက လက်သုံးချောင်းကို တံတွေးဆွတ်ကာ အေးခိုင်စောက်ပတ်ကို ခပ်ပြင်းပြင်း ထိုးကစားသည်။ အေးခိုင်မှာ “အ.. အ… အ..” ဟု အော်နေရသည်။ ဦးမောင်စိုးက ပြဲအယ်နေသောတင်ကို ဖြန်းခနဲ ရိုက်ကစားသည်။ လက်ဝါးရာများက အေးခိုင်၏ တင်သားဖြူဖြူတွင် အနီလိုက် စင်းကျန်နေသည်။ ရိုက်ပြီး ပယ်ပယ်နယ်နယ် ဆုတ်ကိုင်သည်။ ဦးအောင်ဌေးက စောက်ပတ်ထဲကို လက်သုံးချောင်းဖြင့် ခပ်ဆတ်ဆတ်လေး ထိုးနေသည်။ ဦးမောင်စိုးက လီးတု တစ်ခုယူကာ ရပ်ပြီး အေးခိုင်ကို စုပ်ခိုင်းသည်။ အေးခိုင်က လီးတုကို စုပ်သည်။ အေးခိုင် လီးတုစုပ်နေချိန် ဦး‌မောင်စိုးက တွဲအိနေသော အေးခိုင်နို့ကို ပွတ်ချေရင်း စုပ်သည်။ နောက် လီးတုကို ကျောတစ်လျှောက် ပွတ်ဆွဲလာကာ ဖင်ပေါက်တွင် တေ့လိုက်သည်။ လီးတုခေါင်းက အေးခိုင်ဖင်ထဲ မြုပ်ဝင်တော့ “အု” ခနဲ အေးခိုင် အော်သည်။ ဦးမောင်စိုးက လီးတုကို ဆက်ထိုးထည့်သည်။ “အာ.. အ.. နာတယ်” အေးခိုင်အော်သည်။ ဦးမောင်စိုးက လီးတုကို ဆွဲထုတ်ပြီး ဖင်ကိုယက်သည်။ ပြီးတော့ လီးတုကို ပြန်ထိုးထည့်သည်။ စောက်ရည်များ ရွှဲနစ်နေအောင် ပေါင်များပေါ် စီးကျနေသည်။ ဦးအောင်ဌေးက သူ့လက်တွင် ပေကျံနေသော စောက်ရည်များကို အေးခိုင်အား ယက်ခိုင်းသည်။ အေးခိုင်က ပေကျံနေသော စောက်ရည်များ ယက်ရင်း လက်ချောင်းကို စုပ်ပေးသည်။ ဆက်၍ ရပ်ရက်ကုန်းကာ ဦးအောင်ဌေးလီးကို ငုံ့စုပ်သည်။ ဦးအောင်ဌေးက လက်နောက်ပြန်ထားလျှက် လီးအစုပ်ခံသည်။ ထူခဲနေသော အေးခိုင်၏ နှုတ်ခမ်းက လီးအဆုံးတွင် လာဖိနေသောအခါ ဦးအောင်ဌေးမှာ မနေနိုင်တော့ဘဲ အေးခိုင်ခေါင်းကို ကိုင်ထားပြီး ခေါင်းကို ဆွဲလှည့်သည်။ အေးခိုင်က လီးကိုအဆုံးထိ ဆက်ငုံထားသည်။ သွားရည်များ စီးကျနေသည်။

ဦးအောင်ဌေးက ခေါင်းကို ဆွဲလိုက်သဖြင့် အေးခိုင် လီးကို လွတ်လိုက်သည်။ အေးခိုင်၏ မေးနှင့် နှုတ်ခမ်းတစ်ဝိုက်တွင် သွားရည်များ စိုနေသည်။ ဦးအောင်ဌေးက အေးခိုင် နှုတ်ခမ်းကို စုပ်သည်။ ပြီးနောက် သူမကို လီး တစ်ခါ စုပ်ခိုင်းသည်။ သည်တစ်ခါတော့ အောက်မှာထိုင်ကာ စုပ်ပေးသည်။ ဦးမောင်စိုးက ဖင်ထဲကို တံထွေးတွေးထည့်ပြီး လီးတုဖြင့် ကစားသည်။ ဦးအောင်ဌေးက ကုတင်ပေါ် ပက်လက် အိပ်လိုက်သည်။ အေးခိုင်က လီးကို နောက်ပြန်ကိုင်ပြီး စောက်ပတ်တွင် တေ့ကာ ထိုင်ချသည်။ လီးဝင်တော့ အေးခိုင်က “အ .. အ..” ဟု ညည်းကာ ဖြည်းဖြည်းချင်း ထိုင်ချသည်။ လီးက အဆုံးထိ ဝင်သွားသည်။ အေးခိုင်က ခါးလေးကို ဘယ်ညာ ယိမ်းကာ စောက်ပတ်ထဲ လီးကို စိမ်ထားသည်။ ဦးမောင်စိုးက အရက်တစ်ခွက် ထပ်သောက်သည်။ ပြီးနောက် အေးခိုင်ခါးကို စုံကိုင်ကာ နောက်မှ ဖင်ကို ခပ်ပြင်းပြင်းလေး ဆောင့်ထည့်သည်။ အေးခိုင်မှာ “အွတ်” ခနဲ မြည်သွားသည်။ ဦးမောင်းစိုးက ဝင်ဝင်ချင်း အားကုန် ဆောင့်လိုးသည်။ ဦးအောင်သောင်းက ဆောင့်လိုက်တိုင်း တအားအားအော်နေသော အေးပို၏ တွဲလျားကျနေသည့် နို့ကို ပင့်နိုက်ကာ စို့သည်။ အေးခိုင်မှာ လက်ကို ထောက်ထားသော်လည်း ဦးမောင်စိုးဆောင့်ချက်များ ပြင်းသဖြင့် မှောက်ကျသွားသည်။ ဦးအောင်ဌေးက နို့ကို ပူးကိုင်ပြီး နို့သီးနှစ်ခုကို စို့သည်။ နို့မှာ အလွန်ကြီးပြီး တွဲကျနေသဖြင့် နို့သီးမှာ ပူးလို့ရနေသည်။ နို့သီးပေါက်ကလည်း တစ်ခါခါ နို့ရည်များထွက်အောင် သူတို့စုပ်ထားကြသဖြင့် ကျယ်နေသည်။ နို့ရည်ကြည်များ ထွက်အောင် စို့သည်။ အေးခိုင်မှာ ကြားတွင် ညပ်လျှက် မောနေသည်။ ဖင်ကိုလိုးချက်က ပြင်းသည်။ ဦးမောင်းစိုးက ဖင်ထဲက လီးကို ဆတ်ခနဲ ဆွဲချွတ်ပြီး အရက်ကို နောက်တစ်ခွက် သွားသောက်သည်။ ထိုအချိန် ဦးအောင်ဌေးက တင်ကိုပုတ်ကာ ဆောင့်ချခိုင်းသဖြင့် အေးခိုင်က ဆောင့်ချသည်။ ဦးမောင်စိုးက အေးခိုင်လည်ပင်းတွင် ပတ်ထားသော ခွေးလည်ပတ်ကြိုးစကို ဆွဲသဖြင့် အေးခိုင်မှာ နောက်သို့ လက်ပြန်ထောက်ကာ ဆောင့်ချနေရသည်။ ဦးမောင်စိုးက နဖူးကို လက်ညိုးနဲ့ထောက်ကာ မျက်နှာကို မော့ခိုင်းသည်။ ဦးမောင်စိုးက လီးကို အပေါ်မထားပြီး အေးခိုင်ပါးစပ်ထဲသို့ လပြွတ်ကို ထည့်သည်။ တွဲကျနေသော လပြွတ်ကြီးကို အေးခိုင်က စုပ်လိုက်သည်။ လပြွတ်က တော်တော်ကြီးသဖြင့် တစ်လုံးသာ ငုံနိုင်သည်။ ဦးမောင်စိုးက ကွင်းထုရင်း လပြွတ်ကို တစ်လုံးစီ ငုံခိုင်းနေသည်။ နောက် အေးခိုင်ကို လျှာထုတ် ခိုင်းကာ လျှာပေါ် လီးကို ဟိုပွတ်ဆွဲ ဒီပွတ်ဆွဲ လုပ်သည်။

ဦးမောင်စိုးသည် မေးကိုကိုင်ပြီး အေးခိုင်ပါးစပ်ကို ဖြဲကာ တံတွေးကို လေးငါးခါ ထွေးထည့်သည်။ ပြီးတော့ လီးကို ထိုးထည့်ကာ ခေါင်းကို စုံကိုင်ပြီး ပေါင်ရင်းတွင် ဆွဲအပ်ထားသည်။ လီးကပါးစပ်ထဲသို့ အဆုံးထိဝင်နေသည်။ ခေါင်းကို ငြိမ်ငြိမ်ကိုင်ထားခြင်း မဟုတ်ဘဲ ဘယ်ညာလှုပ်သည်။ အေးခိုင်မှာ တဝူးဝူး ဖြစ်နေသည်။ လျှာရည်များလည်း အေးခိုင်မေးတွင် တစ်စက်ချင်းစီ စီးကျနေသည်။ ဦးမောင်စိုး လီးကို တစ်ချက်ထုတ်ကာ ပါးစပ်ထဲသို့ တံတွေးထွေးထည့် ပြန်သည်။ ပြီးလျှင် လီးကို အဆုံးထိ သွင်းထားပြန်သည်။ ဆံပင်များ ဆွဲပြီး ခေါင်းကို ယမ်းသည်။ တော်တော် ကြာသည်။ လီးကို ဆွဲထုတ်တော့ အေးခိုင်မှာ မောဟိုက်နေသည်။ ဦးမောင်စိုးသည် အလုံးတစ်လုံးပါသော ကြိယာတစ်ခုကို ယူလိုက်သည်။ အေးခိုင်က ဦးမောင်စိုးကို မော့ကြည့်သည်။ ဦးမောင်စိုးက အလုံးဖြင့် အေးပိုပါးစပ်ကို ပိတ်လိုက်ကာ ချည်လိုက်သည်။ “ဒီလို လိမ္မာလွန်းလို့ ချစ်နေရတာ” “ဝုန်း” ဝါဝါခိုင် သည်းမခံနိုင်တော့။ တံခါးကို ဆောင့်ဖွင့်လိုက်သည်။ လက်ညိုးကို ငေါက်ငေါက်ထိုးလိုက်သော်လည်း ပါးစပ်က ဘာမှ ထွက်မလာ။ ဝမ်းပမ်းတနည်း ထွက်ပြေးခဲ့သည်။ ဘာတွေ ဘယ်လို ကျန်ခဲ့သည်မသိ။ ဘယ်လောက်ထိ သူ မပြေးနေသည်ကိုလည်း မသိတော့။ ကျွန်တော်ရယ် ခိုင်ထွန်းရယ် အောင်မျိုးရယ် မေ့နေတဲ့ ကောင်မလေးကို ပါးစပ်ကို တိတ်နဲ့ ပတ်လိုက်တယ်။ ကြိုးမရှိလို့ ပုဆိုးကွင်းတွေ ဆွဲဖြဲပြီး လက်တွေကို ကုတင်တိုင်မှာ ဘယ်ညာ ကပ်ချည်လိုက်တယ်။ “သတိမရခင် ဖိုက်မလား… သတိရမှ ဖိုက်ကြမလား” “အေးကွာ ကျောင်းသူလေးကွ… အသက်မှ ပြည့်ရဲ့လား မသိဘူး… ဘယ်နှစ်တန်းလဲ မသိဘူး” “ခန္ဓာကိုယ်အနေအထားကတော့ စားလောက်ပါပြီကွ” ခုလိုကျတော့လည်း သုံးယောက်သား သတ္တိက ကြောင်နေကြပြန်တယ်။ “အွန်း”နဲ့ အသံကြားတော့ ကျွန်တော်တို့ သုံးယောက်စလုံး ကောင်မလေးကို ငုံကြည့်ကြတယ်။ ကောင်မလေးက လန့်သွားပုံရတယ်။ ရုန်းတယ်။ ကျွန်တော်တို့လည်း ရှေ့တိုးရခက် နောက်ဆုတ်ရခက် ဖြစ်နေပြီ။ “ဝူး ဝူး” ကောင်မလေးက တဝူးဝူးနဲ့ ခေါင်းခါလိုက် ခေါင်းညိတ်လိုက် လုပ်နေတယ်။ သူ့ကိုချည်ထားတဲ့ ကြိုးကိုလည်း လှန်းကြည့်နေတယ်။ ကျွန်တော်တို့ တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက် ကြည့်နေရုံပဲ တတ်နိုင်တယ်။

ကောင်မလေးက ဝူးဝူးဝါးဝါး ဖြစ်နေတယ်။ “စကား ပြောချင်တာလား” ကျွန်တော် မေးကြည့်လိုက်တယ်။ ကောင်မလေး ခေါင်းညိတ်ပြတယ်။ “အော်မယ် မကြံနဲ့နော်” ကောင်မလေး ခေါင်းခါပြတယ်။ “အော်ရင် ငါတို့သတ်ပစ်မှာ” ကောင်မလေးက ခေါင်းညိတ်ပြတယ်။ ကျွန်တော် တိတ်ကို ဖြုတ်တော့ ခိုင်ထွန်းက ကျွန်တော့်လက်ကို လာတားတယ်။ ကောင်မလေးက ခေါင်းညိတ် ပြနေပြန်တယ်။ “အော်ရင် သတ်ပစ်မှာနော်” ကောင်မလေး ခေါင်းညိတ်နေတာနဲ့ ကျွန်တော်က တိတ်ကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ခွာလိုက်တယ်။ ကောင်မလေးက နည်းနည်းအမောဖြေတယ်။ ပြီးတော့ မောနေတဲ့ လေသံနဲ့ ပြောတယ်။ ငိုသံလည်း ပါတယ်။ “ရှင်တို့ ကျွန်မကို ဘာလုပ်ချင်လို့လဲ… ကျွန်မစောက်ပတ်ကို လိုးချင်လို့လား” “ဘာ..” အောင်မျိုးက အလန့်တကြား အော်တယ်။ ကျွန်တော်နဲ့ ခိုင်ထွန်းလည်း ကိုယ့်နားကိုယ် မယုံသလို ဖြစ်နေတယ်။ “မင်း ကျောင်းသူနော်” “ဟုတ်တယ်” ခပ်ဆတ်ဆတ်ပဲ ပြန်ဖြေတယ်။ “ဘယ်နှစ်တန်းလဲ” “ကိုးတန်း” “အသက်က” “ဆယ့်ငါးနှစ်… ဘာလုပ်မလို့လဲ လိုးမရဘူးထင်လို့လား… လိုးစမ်းပါ အခု လိုးလိုက်စမ်းပါ” “ဟုတ်သေးပါဘူးကွာ” ဒီလိုကျပြန်တော့လည်း ကျွန်တော်တို့က စိတ်ထဲ မကောင်းဘူး ဖြစ်နေသည်။ “ကျွန်မကို မယုံလို့လား… ကျွန်မက အပျို… အပျိုမှ အပျိုစစ်စစ်။ ကိုယ့်စောက်ပတ်ကို ကိုယ့်လက်ဖျားနဲ့တောင် ထိပြီး မကစားဖူးသေးဘူး” “ဘာ… ဟာ… ဟင်…ဟေ” “ကျွန်မ အရက်သောက်ချင်တယ်” “ဟင်…” ကျွန်တော်တို့ ဘယ်နှစ်ကြိမ်မြောက် အချင်းချင်း ပြန်ကြည့်မိကြသည် မသိ။ သုံးယောက်သား မတိုင်ပင်မိကြဘဲ အခန်းပြင်ဘက်သို့ ထွက်ခဲ့ကြတယ်။ အပြင်ရောက်တော့လည်း စကားမပြောဖြစ်သေးဘူး။ “လိုးပါ… လိုးပေးပါ…. စောက်ပတ်ကို လာလိုးပေးကြပါ” ကောင်မလေး၏ အသံက အခန်းပြင်ဘက်သို့ ထွက်လာတယ်။ “ဟုတ်ဟုတ် မဟုတ်ဟုတ် လိုးကွာ… ချစ်ကိုလေး… မင်းက အရင် အကြံပေးတဲ့သူ ဒီတော့ မင်းဝင်ဆော်လိုက်ကွာ… ပြီးမှ အကြောင်းစုံ မေးမြန်းကြတာပေါ့” “ရူးနေလား မသိပါဘူး” “ရူးရူး မရူးရူး ချကွာ… စောက်ဖုတ်ပါတယ် လိုးလို့ရတယ်… ဟုတ်တယ်မဟုတ်လား” ကျွန်တော့်ကို အခန်းထဲ တွန်းထည့်လိုက်ကြလို့ ကျွန်တော်လည်း ယောင်နနနဲ့ အခန်းထဲ ရောက်သွားတယ်။ တကယ်က ကောင်မလေးက ငြင်းရမှာ ဖြစ်သည်။ အခုက မငြင်းဘဲ အလိုးခံချင်နေတာ ဆိုတော့ ဘယ်လိုကြီးမှန်း မသိဘူး။

ငြင်းနေရင် ခုလောက်ဆို တစ်ချီလောက်တော့ ပြီးနေလောက်ပြီ။ “ညီမ နာမည် ဘယ်လိုခေါ်လဲ” “ဝါဝါခိုင်… ဘာလဲ နာမည်က လိုးလို့မရဘူး… စောက်ပတ်ကပဲ လိုးလို့ရတယ်…. လိုးကြစမ်းပါ” ကျွန်တော်လည်း မထူးဘူးဆိုပြီး ကျောင်းစိမ်းထမီကို ဆွဲချွတ်လိုက်တယ်။ အတွင်းခံ အစိမ်းနုလေးနဲ့ စောက်ပတ်အကွဲကြောင်း အရာလေးရယ် စောက်မွေးမပေါက်သေးတာကိုရယ် မြင်နေရတယ်။ ဘာမှ ပြောမနေတော့ဘူး။ အတွင်းခံကိုလည်း ချွတ်လိုက်တယ်။ စောက်မွေးက တကယ် မပေါက်သေးတာ။ စောက်ပတ်ကလည်း နုနုအိအိ သေးသေးလေး။ စောက်စေ့ကလည်း ချွန်စူးနေတာ။ “အင်္ကျီလည်း ချွတ်လေ” “ဟမ်” ကျွန်တော် ပြောမနေတော့ဘူး။ ကျောင်းအင်္ကျီ ဖြူဖြူလေးကို ကြယ်သီးတွေ မြန်မြန် ဖြုတ်လိုက်တယ်။ ဘော်လီ အင်္ကျီကလည်း အစိမ်းနုရောင်လေးပါပဲ။ နို့က ခုမှ စူကာစပဲ ရှိသေးတယ်။ “အဲဒါလေးလည်း ချွတ်ပါ” ဘော်လီကို ချွတ်ရမလိုလို လုပ်နေတာကို ဝါဝါခိုင်က ချွတ်ခိုင်းနေတယ်။ ကျွန်တော်လည်း မေးမြန်းမနေတော့ဘူး။ ချွတ်လိုက်တယ်။ “ဟေ့ကောင် နေဦး” ခိုင်ထွန်း ရုတ်တရက် ဝင်လာတယ်။ သူချွတ်ထားတဲ့ ဝါဝါခိုင် အဝတ်တွေကို ယူပြီး ဝါဝါခိုင်ကို ပြန်ဖုံးပေးတယ်။ ကျွန်တော်လည်း လိုးမှာသာ ပြောတာ။ လီးက မတောင်သေးတာနဲ့ ထိုင်လိုက်တယ်။ ခိုင်ထွန်းက ဝါဝါခိုင်ကို ချည်ထားတာကို ဖြုတ်ပေးလိုက်တယ်။ ဒီလိုနဲ့ ခိုင်ထွန်းဟာ ဘယ်လိုဖြစ်သွားတယ် မသိဘူး။ ဝါဝါခိုင်ကို အတည် လက်ထပ်မည့်အကြောင်း ပြောတယ်။ ကျွန်တော်တို့နဲ့လည်း မပေါင်းတော့ဘူးတဲ့။ ကျွန်တော်တို့ကို သူငှါးထားတဲ့ အိမ်ကနေ ဒီည ထွက်သွားပေးဖို့ ပြောတယ်။ “ဝါဝါခိုင်ကို ငါချစ်သွားတယ်ကွာ… ငါ့ကို အဆိုးမဆိုကြပါနဲ့… ဘာမှလည်း မပြောကြပါနဲ့… သူ့မှာ စိတ်နာစရာတွေ ရှိနေလို့ သူခုလို ဖြစ်နေတာပါ… ငါ ကုပေးမယ်… သူ့ကို ကျောင်းဆက်တက်ခိုင်းမယ်” ကျွန်တော်တို့လည်း ထွေထွေထူးထူး ပြောမနေတော့ပါဘူး။

ချက်ချင်းဘဲ ကျွန်တော်နဲ့ အောင်မျိုး အဆောင်ရှာတယ်။ အဆောင်ကတော့ ရပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ခိုင်ထွန်းငှါးတဲ့ အဆောင်လို အဆောင်သတ်သတ် မဟုတ်ဘူး။ ဒါပေမယ့် ကျောင်းလည်း ပိတ်ခါနီးပြီဆိုတော့ အောင့်အီးနေလိုက်ကြတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော်နဲ့ အောင်မျိုးအတွက် ကံကောင်းချင်တော့ ကျောင်းမှာ ကျွန်တော်နဲ့ အောင်မျိုး ခိုးဖတ်နေတဲ့ ဖူးစာအုပ်ကို အိအိငြိမ်းဆိုတဲ့ ဆရာမက လာသိမ်းသွားရာက စတာပါပဲ။ အိအိငြိမ်းသည် ကျူတာပေါက်စလေးဖြစ်၏။ မစတာတန်း ဝင်အောင် စာတွေကျက် ကျူတာဖြစ်အောင် လုပ်ခဲ့ရသည်။ လုပ်ခဲ့ရသည် ဆိုခြင်းထက် ခံခဲ့ရသည်ဆိုသည်က ပိုမှန်မည်။ သူမ ငွေမတတ်နိုင်။ တတ်နိုင်သည့် ဘဝကို ပုံအပ်ခဲ့ရသည်။ “ကျူတာ ဖြစ်ချင်ရင်..” ဆိုသည့် စကားဖြင့် သူမ တိုက်ခန်း တစ်ခန်းသို့ ရောက်ခဲ့သည်။ ထိုတိုက်ခန်းသို့ သူမရောက်သွားချိန်တွင် အရက်ခိုးဝေနေသော ဆရာကြီး သုံးယောက်က သူမကို အသင့် စောင့်ကြိုနေသည်။ “ဦးအိုက်စံ” ”ဦးမင်းခန့်”နှင့် “ဦးငွေစိုး” တို့ဖြစ်သည်။ “လာ ကလေး… မင်းနာမည်က ဘယ်သူ” “အိအိငြိမ်းပါ” “အေးကွာ ဒီကို မင်းသုံးရက်လောက် လာပြီးမှ…. မင်းဖြစ်ချင်တာ ဖြစ်မှာကွ… ဘယ်လိုလဲ လာနိုင်မလား” “ဟုတ်ကဲ့” “အေး မင့်ကိုယ်လုံးလေးကို တစ်ပတ်လောက် လှည့်ပြကွာ” အိအိငြိမ်းက ကိုယ်ကို တစ်ပတ် လှည့်ပြလိုက်သည်။ “မင်းက တင်တွေ ရင်တွေ သိပ်မရှိဘူးကိုးကွ… ဒါပေမယ့် ဒါလည်း အရသာ တစ်မျိုးပေါ့လေ” မှန်ပါသည် အိအိငြိမ်းမှာ တော်တော့်ကို ပိန်သည်။ ပိန်လည်း ပိန်သလို အရပ်ကလည်း ရှည်သဖြင့် ရင်သား တင်သားတို့က မထွက်သလို ဖြစ်နေသည်။ ထိုဆရာကြီးများ ကြည့်ရသည်မှာ သူမတို့လို ကျူတာဖြစ်ချင်သူများကို ဤကဲ့သို့ နည်းဖြင့် ပေးနေကျ ဖြစ်ပုံရပါသည်။ အိအိငြိမ်းသည် သူများလိုးသည်ကိုသာ ချောင်းကြည့်ဖူးသည်။ ကိုယ်တိုင် မခံဖူး။ ထို့ကြောင့် ကြောက်သလိုလို ဖြစ်နေပါတော့သည်။….ပြီး