ဖြေးဖြေးလေးပဲနော်ဆိုတဲ့ ဆယ့်ခြောက်နှစ်မလေး

သူမ နာမည်အရင်းက မို့မို့လှိုင်၊ ခင်မင်ရင်းနှီးသူများက မို့မို့ လို့ပဲ ခေါ်ကြပါတယ်။ ခုတလော ဖြစ်ခဲ့သမျှဟာတွေ အားလုံး ခြုံကြည့်လျှင် တို့လို့တန်းလန်းတွေချည်းမို့ မို့မို့မှာ ရူးမတတ် ခံစားနေရ၏။ ကိုထင်အောင်၏ အပွတ်အသပ် အဆုတ်အနယ်။ ဇော်လင်း ဟုခေါ်သော မို့မို့ခဲအို ငလင်း၏ ကြမ်းတမ်းမွတ်သိပ်သော အနမ်းဆိုးလေးများ။ ဟိုမှာဘက် ရှိသော ကာမပန်းတိုင်ဆီသို့ ဘယ်သူကမှ အရောက်ပို့ပေးနိုင်ခဲ့ခြင်း မရှိကြ။ မို့မို့ခမျာ ၁၆ နှစ်အရွယ် သွေးသားဆူဖြိုးစမို့ ခံလိုက်ရသည့်ဖြစ်ခြင်း ထုတ်ဖော်ပြောရန်ပင် ရှက်စရာ။ အိပ်ရာထဲ၌ မိမိစောက်ပတ်လေးကို လက်ညှိုးနှင့် ထိုးမွှေပွတ်သပ်ရင်း အာသာဖြေနေခဲ့ရ၏။ ကိုထင်အောင်နှင့် မို့မို့မေမေတို့၏ ဆန်းပြားသော လိုးပွဲ၊ မို့မို့အစ်မ မမို့မို့ခိုင်နှင့် သူ့ယောက်ျား ဇော်လင်းတို့၏ ကာလရှည်ကြာသော ရေရှည်လိုးပွဲ၊ ပုံစံအမျိုးမျိုး မို့မို့ မမြင်ချင်မှ အဆုံး။ ဒါတွေ ..ဒါတွေက မို့မို့ကို လှုံ့ဆော်နှိုးဆွခဲ့ကြသည်။ ပြီးတော့ ကိုထင်အောင်နှင့် ဇော်လင်းတို့၏ အထမမြောက်သော အပြုအမူတွေကလည်း ပို၍ ဆိုးနေပြန်ပါသည်။ မို့မို့ မနေနိုင်တော့၊ မို့မို့ မချုပ်တီးနိုင်တော့၊ မို့မို့အတွက် ဖြေပြေရာလည်း မို့မို့ဝန်းကျင်မှာ ရှာမတွေ့နိုင်ပြီ။ မြူနှင်းတို့ လွင့်ပျယ်စ နံနက်ခင်းသည် အပျိုဖော်ဝင်စ ခလေးမလေးနှယ် သန့်စင်အေးချမ်းနေသည်။ လှပသော မိုးသောက်ရောင်နီသွေးသည် မို့မို့အတွက် ခံစားမှု အနှစ်သာရ မရှိသယောင်ပင်။ ဘဝဆိုသည်က အတွယ်အတာကင်းသော အထီးကျန်ဘဝ၌ သင်္ချာတွက်သလို မနှုတ်လောက် တစ်ဆယ်ချေး ဆိုတာမျိုး လုပ်လို့မရမှန်း မို့မို့ သိလာရပြီ။ တစ်ဆယ့်ခြောက်နှစ်တာမျှသာ လူ့လောက၌ ရှင်သန်နေထိုင်လာရသေးသော မို့မို့အဖို့ ကာမနှင့် အချစ်ကို သရုပ်ခွဲရန် မတတ်စွမ်းနိုင်သေးပါ။ မို့မို့ ကျောင်းသို့ လာရာလမ်းတလျှောက်က ရုပ်ရှင်တွေ ဗီဒီယိုတွေထဲမှာလို သာယာရှင်းသန့်မနေပါ။ ဈေးသွား ဈေးပြန် အလုပ်သမားများနှင့် ရှုပ်ထွေးစည်ကားနေသည်။ မို့မို့နှင့် အသက်တူ သူငယ်ချင်း နှင်းဝင့်ဝါနှင့်လည်း ယနေ့မှ ဆုံဖြစ်၏။ မို့မို့ ကျောင်းလာသည်ကိုက စောနေသေး၏။ ထို့ကြောင့် နှင်းဝင့်ဝါတို့ အိမ်ရှိရာသို့ လျှောက်လာခဲ့သည်။

မြွေပူရာ ကင်းမှောင့် သာယာသော နံနက်ခင်းတွင် အလှအပတို့ကို မခံစားနိုင်သော မို့မို့၏ ရင်မှ လောင်မြိုက်သော အပူမီးသည် နှင်းဝင့်ဝါတို့ အိမ်ရောက်မှ ပို၍ ဆိုးဝါးစေခဲ့ပြန်၏။ နှင်းဝင့်ဝါတို့ အိမ်က နှစ်ထပ်ပျဉ်ထောင်အိမ် ဖြစ်သည်။ အောက်ထပ်တစ်ခုလုံးက မြေသားနှင့် ဧည့်ခန်းသဘောမျိုး စားပွဲ ထိုင်ခုံများ ချထားသည်။ နှင်းဝင့်ဝါတို့ အိမ်သို့ လာနေကျ မို့မို့က အပေါ်ထပ်သို့ တက်သော သစ်သားလှေခါးအတိုင်း တက်လာခဲ့သည်။ “မြန်မြန်လုပ်ပါ… ကိုကိုရယ်… နှင်း နာလှပြီ” “ ပေါင်ကားထားလေ… နှင်းရဲ့… အဆုံးဝင်ရဲ့လား ဟင်” မို့မို့ ခြေလှမ်းလေးများ ရပ်တန့်သွားသည်။ လှေခါး၏ လက်ရမ်းကို ကိုင်ထားသော မို့မို့လက်ချောင်းလေးများ လက်ရမ်းကို ပို၍တင်းကျပ်စွာ ဆုပ်ကိုင်သွားသည်။ အသက်ရှူသံ ပြင်းပြင်းတွေက လှေခါးထိပ်ရှိ နှင်းဝင့်ဝါ အိပ်ခန်းထဲမှ လာနေသည်။ မို့မို့ ခြေလှမ်းတို့ အသက်ဝင်လှုပ်ရှားလာသောအခါ နှင်းဝင့်ဝါ အိပ်ခန်းအဝသို့ ရောက်နေမိသည်။ အခန်းတံခါးသည် ခပ်ဟဟလေး ပွင့်နေသည်။ “အား…နာတယ်… နာတယ်… အဲ့လို အရမ်းကြီး မလုပ်ပါနဲ့ရှင်… နှင်း… နှင်း နာလွန်းလို့ပါ… ကိုကိုရယ်” နှင်းဝင့်ဝါ အသံလေးက အမှန်တကယ်ပင် မချိမဆန့် ခံစားနေရဟန် ပေါ်နေသည်။ နှင်းဝင့်ဝါ ကိုကိုဟု ခေါ်နေသူက ဘယ်သူလဲ။ မို့မို့ စဉ်းစားမရ ဖြစ်နေသည်။ သိချင်စိတ်သည် ပြင်းထန် လှုပ်ရှားလာတော့သည်။ နှင်းဝင့်ဝါ၌ အစ်ကို မရှိဟု မို့မို့ သိထားသည်။ ရည်းစားမရှိ၊ ချစ်သူ မရှိသော နှင်းဝင့်ဝါသည် ဘယ်သူ့ကိုများ ကိုကိုဟု ခေါ်နေသနည်း။ ခပ်ဟဟလေး ပွင့်နေသော အိပ်ခန်းတံခါးကြားမှ မို့မို့ မရိုးမသား ချောင်းကြည့်မိ၏။ “အို… နှင်းရယ်” နှင်းဝင့်ဝါ၏ တစ်ယောက်အိပ်ခုတင်လေး ထက်၌ နှင်းဝင့်ဝါသည် ထမီ မရှိတော့ပဲ အပေါ်အင်္ကျီ ကြယ်သီးတွေ ပြုတ်နေပြီး ဝင်းဝါမို့မောက်သော နို့လေးတစ်ဖက်က ထွက်ပြူနေရှာ၏။ နှင်းနှင့် မို့မို့တို့မှာ သက်တူရွယ်တူ အတန်းတူတွေ ဖြစ်ကြ၏။ မို့မို့ထက်ပင် လပိုင်းလောက် ငယ်သေးလား မသိ။ ရင်စေ့အင်္ကျီလေး ကြယ်သီး တစ်ဝက်ခန့် ပြုတ်နေခြင်းက မြင်ရသူအတွက် ရမက်ကြွစရာလေး ဖြစ်နေပေသည်။ မို့မို့ကို ကျောပေးထားသော အမျိုးသားမှာ အသက် ၃၀နီးပါးမျှ ရှိမည်လား မသိပေ။ စပို့ရှပ်အပြာကျော၌ အက်ဒီးဒတ်စ်ဆိုသော တံဆိပ်ပါသည်။ လုံချည်ကို အပေါ်သို့ လှန်ထားပြီး ခါးလည်၌ စုတင်ထားရာ ဒူးထောက်ထားသော ပေါင်လုံးများက ကြီးမားတင်းပြောင်နေသည်။ “တော်ပါတော့… ကိုကိုရယ်” အမျိုးသားဒူးခေါင်းကို နှင်းက ချိနဲ့သော လက်ခလေးများဖြင့် အားယူ တွန်းထောက်ထားသည်။ အားနှင့် တွန်းနေသော လက်အစုံက ကျောက်နံရံကို ကျားကန်ထားသလို ညွှတ်ခါနေသည်။ နှင်းဝင့်ဝါ တွန်းထိုး ရုန်းကန်နေသလောက် အမျိုးသားက သားရဲမရဲ စီးကာ တွန်းကန် ဆောင့်လိုးနေသည်။

နှင်းဝင့်ဝါ ပေါင် ဖွေးဖွေးဥဥလေး နှစ်ဖက်ကို လက်ကြမ်းကြီးဖြင့် ဖြစ်ညှစ်ဆုပ်ကိုင်ထားသည်။ ဒူးနှင့်လည်းကောင်း၊ ပုဆိုးစနှင့်လည်းကောင်း ကွယ်နေသဖြင့် နှင်းဟာလေးနှင့် ထိုလူ၏ ပစ္စည်း ဝင်ထွက်နေပုံကို မို့မို့ မမြင်ရပေ။ ဖင်ကြီးကို မြှောက်ခါ မြှောက်ခါ ဆောင့်လိုးလိုက်တိုင်း နှင်းဝင့်ဝါ ခါခါရမ်းသွားသည်ကိုသာ မြင်နေရသည်။ နှင်းဝင့်ဝါ၏ ဆံပင်ရှည်လေးမှာ ခေါင်းအုံးပေါ်၌ ပျံ့ကျဲနေသည်။ ခေါင်းစည်း ဖဲပြား ပန်းနုရောင်လေးမှာ ကုတင်အောက်သို့ ရောက်နေသည်။ ဖဲပြားစလေးနှင့် ထမီလေးက ကြမ်းပြင်ပေါ်၌ သခင်မလေး၏ ဥပေက္ခာ ပြုခြင်းကို ဝမ်းနည်းပက်လက် ငြိမ်သက်စွာ ခံနေကြသယောင်။ မို့မို့ တံခါးဝကို ကျောနှင့် ကပ်ရင်း အသံများကို နားစွင့်နေမိသည်။ ရင်၌ ကြီးမားလေးလံသော ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးကို ထမ်းထားရသည့်နှယ် တုန်ရင် မွန်းကြပ်နေ၏။ “ဘွပ်…ပြွတ်…စွပ်… ဘွပ်…..ဖွတ်” “အာ့… အရည်တွေ ထွက်ကုန်ပြီ… ကိုကို….အ..အား” လိုးဆောင့်သံလေးများ ပီပီသသ တစ်ချက်ကြားလိုက်ရပြီးနောက် နှင်းဝင့်ဝါ၏ ရမက်ထန်စွာ ညည်းတွားသံကို မို့မို့ ကြားလိုက်ရသည်။ မို့မို့က နှုတ်ခမ်းလေးကို ပြတ်လုနီးပါး ကိုက်ထားမိ၏။ တသိမ့်သိမ့် ခါရမ်းနေသော ကုတင်လေး၏ တကျွိကျွိ မြည်သံလေးများကလည်း ကြိုးကြား ကြိုးကြား ကြားနေရလေသည်။ “ပြွတ်…ဖတ်…ပြွတ်…ဖတ်…. ဘွပ်….ဖွတ်” “တော်..တော်ပါတော့ဆို….. သေချင်တာပဲ.. ဟယ်” နှင်းဝင့်ဝါ အသံက ငိုရှိုက်သံ ပါလာသည်။ ကနဦးကလို နာကျင်သံမျိုး မဟုတ်။ အလိုမကျဟန်၊ စိတ်ညစ်ညူးဟန်နှင့် ဒေါသလေးများ ရောထွေးနေသော အသံဖြစ်သည်။ “ပြွတ်…ဖွတ်….ပြွတ်…စွိ…ဖွတ်” “အင့်…အင့်…အင့်…ရှင့်အားကြီးနဲ့ ဒီလောက် ဆောင့်နေမှတော့ သေရောပေါ့…ရှင်” ကိုကို ဆိုသော အသုံးအနှုန်းသည် ကွယ်သွားသော နေလုံးကြီးနှယ် ပျောက်ကွယ်သွားပြန်ပြီ။ မို့မို့ စဉ်းစားမရ။ ခုန်လှိုက် မောဟိုက်နေသော ရင်ဝယ် ပဟေဠိ အမေးပုစ္ဆာများသာ ဆက်တိုက်ပေါ်လာ၏။ “အာ့…အိ….အိ…အ……ပြီး ပြီ….ပြီး….ပြီ…အင့်…အင်း.. အားဟားးး ရှီးးး” “အ…အမေ့…….အမလေး..အီး….ဟီး…ဟီး” ယောက်ျားကြီး၏ အသံနှင့်အတူ နှင်းဝင့်ဝါ၏ မချိမဆန့် အော်သံလေး ဆက်တိုက်ထွက်လာပြီး ငြိမ်သက်သွားလေသည်။

မို့မို့ တံခါးဝ၌ ရပ်နေမိဆဲ။ “ဒါ ဘာလုပ်တာလဲ ကိုကို…. တစ်သိန်းမှ မပြည့်ဘဲ” “ကွာ… တစ်ခါတည်း လုပ်တဲ့ဟာကို ….ဟဲဟဲ” “အို… ကျမ ဒါမျိုး တစ်ခါမှ ခံဖူးတာ မဟုတ်ဘူးရှင့်…. ဒေါ်ခင်ကြီး အဆွယ်ကောင်းလို့ လုပ်တာ…. အပျိုရှင့်… သိလား” “ဟဲဟဲ.. ဟုတ်ပါတယ်…. အပျိုမို့ ဒီလောက်ပေးတာ…. ပြီးတော့ မင်းဟာလေးက ကြပ်တီးကြပ်သိပ်နဲ့ အရသာမှ သိပ်မရှိတာ” “အော်… ရှင်က မုန့်ပြဲသလက် ဝယ်စားတာများ မှတ်လို့လား…. တစ်သိန်း မပြည့်ရင်… အခု ကျမ အော်လိုက်မှာနော်” “အို ..အို… အလကားပါ စတာပါ…. ကလေးရယ်.. ဟဲဟဲ… ရော့” မို့မို့ အံသွားလေးကို တင်းခနဲ ကြိတ်လိုက်မိ၏။ ဘယ်လိုဖြစ်တာလည်း နှင်းရယ်ဟု ရင်မှာ မြည်တမ်းမိ၏။ “မို့မို့… အားလုံးမြင်တယ် ကြားတယ်ပေါ့… ဟုတ်လား” “အင်း” “နှင်းကို ရွံသွားပြီလား သူငယ်ချင်းရယ်…ဟင်” “အဲ့လို မဟုတ်ပါဘူး… နှင်း” “နှင်း…. နှင်းလေ ဒီလိုမလုပ်ရင် နှင်းမေမေ ဆေးရုံတက်ဖို့ ခက်နေမှာ” “ဘာ… နှင်းမေမေ ဆေးရုံတက်ဖို့ လုပ်တာ… ဟုတ်လား” “ဟုတ်တယ်… ငွေလိုနေတယ်… မို့မို့” မို့မို့ ဘဝအကြောင်း မသိသေးပါလားဟု ကိုယ့်ဖာသာ စဉ်းစားရင်း သက်ပြင်းချမိရပြန်ပါသည်။ နှင်းဝင့်ဝါ အပေါ်၌ စောစီးစွာ အထင်သေးမိခြင်းအတွက် မို့မို့ နောင်တရမဆုံး ဖြစ်နေရသည်။ “လာ… မို့မို့…. မေမေ့ဆီ သွားရအောင်” နှင်းဝင့်ဝါမိခင် နေမကောင်းသဖြင့် နှင်းဝင့်ဝါ ကျောင်းသို့ပင် မသွားနိုင်။ အိမ်ရှေ့ပူ အိမ်နောက် မချမ်းသာ ဆိုသလိုပင် ရောယောင်ပြီး မို့မို့လည်း ကျောင်းပျက်ခဲ့ရတော့သည်။ နွေသရုပ်သည် လူလုပ်မမီနိုင်သော အကျည်းတန် ခြောက်သွေ့ခြင်းကို အပီပြင်ဆုံး ခြယ်မှုန်းထားသည်။ နှင်းဝင့်ဝါ မေမေအား သူတို့နေထိုင်ရာ ရပ်ကွက်နှင့် အတန်ငယ်ဝေးသော လယ်ကွင်းစပ်တစ်ခုထဲမှ ခရမ်းချဉ်သီ၊ မုန်လာ၊ နံနံ တို့စိုက်သော ယာတဲတစ်ခုတွင် ထားရှိပေးထားသည်ကို တအံ့တအော တွေ့လိုက်ရသည်။ ရပ်ကွက်ထဲက အိမ်တွင် လူမရှိလောက်အောင် ဖြစ်နေသည်ကို ယခုမှ မို့မို့ သဘောပေါက်သည်။ မို့မို့အတွက် ဘဝနှင့် ဆိုင်သော သင်ခန်းစာများ ဆက်တိုက် ရလိုက်သလို အသိဉာဏ်များ အတွေးအခေါ်များ ဝင်လာနေ၏။ “နှင်းမေမေ့ကို ဘာလို့ ဒီမှာ လာထားတာလဲ..ဟင်” “အခြေအနေ ဆိုးလို့ပေါ့… သူငယ်ချင်းရယ်” နှင်းဝင့်ဝါ အဖြေ၌ ကြေကွဲရိပ် နာကျည်းရိပ်တို့ကို အထင်းသား တွေ့နေရသည်။ “အို… အခြေအနေ မကောင်းလို့…. မတော်တဆ ဖြစ်လဲ အိမ်မှာပဲ ဖြစ်ပေါ့ နှင်းရယ်.. အခုဟာက” “မို့မို့…. မေမေ့ကို မြင်ဖူးလား…ဟင်” “နေကောင်းတုန်းကပဲ တွေ့ဖူးတာ” “အခု အမေ နေမကောင်းတုန်း…. တွေ့ကြည့်ပါအုံး” ပြောရင်း နှင်းဝင့်ဝါ မျက်ရည်ပေါက်ကြီးများက ကြေကွဲရိပ်တွေ သန်းနေတဲ့ မျက်နှာလေးပါ် လှိမ့်ဆင်းလာသည်။

လယ်ကွင်းထဲက အက်ကွဲနေသော မြေပတ်ကြားအက်တို့က လက်နှစ်လုံးမက ကွာဟနေပြန်သဖြင့် သတိထား လျှောက်နေရသည်။ မို့မို့ စီးထားသော ၅၀၀၀ကျော်တန် ခုံမြင့် ဖိနပ်လေးက ကောက်ရိုးငုတ်တို့ကို ဖိနင်းကာ လျှောက်လှမ်းနေ၏။ နှင်းဝင့်ဝါ ဝတ်ဆင်ထားသည်က သာမန် အရပ်သူလေးတစ်ယောက်လိုပင် ပိုးပျော့ထမီ တစ်ပတ်နွမ်းနှင့် ယောက်ျားရှပ်ဖြူ လက်ရှည်ကို ခေါက်တင်ထား၏။ အင်္ကျီအောက်စလေးကို အပြင်သို့ ထုတ်ဝတ်ထားသော်လည်း ကားစွင့်သော တင်ပါးကြီးများ၏ ဖွံ့ထွားလှုပ်ရှားမှုကို မကာကွယ်နိုင်။ ဖြောင့်တန်းကြီးမားသော ပေါင်တံကြီးများက နှင်းဝင့်ဝါကို အလှမလေးအဖြစ် အားဖြည့်ပေးထား၏။ ဆံနွယ်အချို့က နှင်းဝင့်ဝါ၏ နဖူးလေးပေါ်သို့ ဝဲကျကာ ခပ်စောင်းစောင်းလေး ဖုံးအုပ်ထားသည်။ ဝိုင်းစက်နက်မှောင်သော ငိုပြီးစ မျက်ဝန်းလေးများက မိုးစဲသွားစဉ် ကျန်ရစ်သော မြက်ဖျားမှ မိုးစက်မိုးသီးလေးများနှယ် စိုစိုစွတ်စွတ်လေး။ “နင် ကျောင်းမတက်တာကို…. ဟန်ထွန်း သိလား” မို့မို့ ဟန်ထွန်း ဆိုသော အမည်ကို ရွတ်ဆိုလိုက်မိသည့်အခိုက် နှင်းဝင့်ဝါ ဆတ်ခနဲ တုန်သွားသည်။ “ဘယ်သိမှာလဲ မို့မို့ရယ်” ပြောရင်း နှင်းဝင့်ဝါ ရှိုက်လိုက်သေးသည်။ နှလုံးသား မိုးတိမ်ဆီမှ နာကျင်ကြွေကွဲခြင်း မိုးက ထစ်ချုန်းလို့ လာပြန်သည်။ မို့မို့ နှင်းဝင့်ဝါကို အလွန်အမင်း သနားသွား၏။ “ဆောရီး…. မို့မို့ အမှတ်တမဲ့ ပြောမိတာ… မို့မို့လဲ တတ်နိုင်သလောက် ကူညီပါ့မယ်… နှင်းရယ်” “ကျေးဇူးတင်ပါတယ်… သူငယ်ချင်းရယ်” “စောက်ပတ်ကိုဖြဲ နီတာရဲ… အဲဒါ ဘာတဲ့လဲ” နှင်းဝင့်ဝါ မေမေက စကားထာ ဝှက်နေပါကောလား။ ခေါင်းတစ်ခေါင်းလုံး ကန်ဇွန်းပွင့်တွေ ပန်ထား၏။ နှင်းဝင့်ဝါ မျက်နှာလေးလိုပင် နှာတန်ပေါ်ပေါ် မျက်ခုံးထူထူလေးက ငယ်ရုပ် မပျောက်ချင်သေး။ သနပ်ခါး ဘဲကြား ပိန်းပိန်းကြီးကို ပါးစုံ့ကြီးနှစ်ဖက်၌ ထူထူလိမ်းထားသည်။ “စောက်ပတ်နဲ့လီး အချစ်ကြီး…. မပြီးသမျှ လီးဒုက္ခ” ယောက်ျားလေးများ၏ ကာမဆောင်ပုဒ် အချို့ကိုလည်း မေမေက ကျယ်လောင်စွာ ကျက်မှတ်နေပြန်သည်ကို စိတ်မချမ်းမြေ့ဖွယ် တွေ့ရ၏။ “ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ရပ်ကွက်ထဲမှာ ထားလို့ရမှာတဲ့လဲ…. မို့မို့ရယ်…. အဲ့ဒါမျိုးတွေချည်း အော်နေတာ” မို့မို့လည်း ဝမ်းနည်းစွာ ငေးရင်း ခေါင်းငြိမ့်ပြ၏။ “ဘာက စဖြစ်တာလဲ…. နှင်း” “သွေးပါပဲ… မို့မို့ရယ်… ရသီ လာနေတုန်း ရေချိုးလိုက်တယ်လေ…. အဲဒီက စတာပဲ…. ဘာမှန်းလဲ မသိဘူး” “နှင်း မေမေက… သွေးမဆုံးသေးဘူးလား” “လေးဆယ်ကျော်ပဲ…. နှင်းလဲ မစဉ်းစားတတ်ဖူး” “ရှိမှာပေါ့လေ…. မို့မို့တို့က ဆေးပညာမှ နားမလည်တာ” “မို့မို့… ထမင်းစားပြီးမှ… ပြန်နော်” “အင်း… စားမယ်လေ… နှင်းနဲ့ စကားပြောချင်သေးတာ” ထိုနေ့က မို့မို့နှင့် နှင်းဝင့်ဝါ ထမင်းစားပြီး စိန်ချယ်ပန်းများ စိုက်ထားသော တဲအနောက်ဖက်သို့ ထွက်ခဲ့ကြ၏။

“ဒေါ်ခင်ကြီးကို… နှင်း ဘယ်လိုသိသွားတာလဲ…ဟင်” မို့မို့က ဒေါ်ခင်ကြီးကို ကောင်းကောင်းသိသည်။ အပျို၊ အအို၊ တစ်ခုလပ်၊ တစ်လင်ကွာ ၊ ကြိုက်ကုန်း အားလုံးကို ကြေးစားတန်းဝင် ဖြစ်လာစေရန် ဖန်တီးရာ၌ ဒေါ်ခင်ကြီးက နာမည်ကြီးသည်။ “မေမေ့ကို လာကြည့်ရင်း… နှင်းတို့အခြေအနေကို သိသွားပြီး… ယောက်ျားတစ်ယောက်နဲ့ အိပ်တာနဲ့ ပက်ခနဲ ငွေ တစ်သိန်းလောက်ရတာ…. လုပ်ပါလားလို့ ဆိုလို့ နှင်းလဲ” “တော်ပါတော့… နှင်း” မို့မို့ အလန့်တကြား အော်မိသည်။ မိမိမှာသာ ကာမဆန္ဒ ရမက်မီး လောင်မြိုက်မှုကို ခံစားရင်း ဘဝလမ်း၌ စမ်းတဝါးဝါး ဖြစ်နေသည်။ နှင်းဝင့်ဝါ ခမျာ ကာမကို ရောင်းကုန်လုပ်၍ ရင်းနှီးနေရပြီ။ “ရော့ နှင်း…. မို့မို့ မနက်ဖန် ပြန်လာအုံးမယ်” မို့မို့က ကွန်ပါဗူးလေးထဲမှ တစ်သောင်းတန် နှစ်ရွက်ကို ထုတ်ပေးရင်း ပြောသည်။ “မို့မို့ မုန့်ဖိုး မကျန်ဘဲ နေအုံးမယ်” “ရတယ်…… ကိုယ့်မှာ မေမေက ပေးလိုက် မမက ပေးလိုက်နဲ့ ပိုပါသေးတယ်” “ကျေးဇူးတင်ရပြန်ပြီ… မို့မို့ရယ်” အခင်းထဲရှိ ဇလပ်ပန်းဖြူဖြူလေးများက မြေမှာ ကြွေကျနေသည်ကို နှင်းဝင့်ဝါရော မို့မို့ပါ မနင်းမိအောင် မတိုင်ပင်ပဲ ကွင်းရှောင်၍ နင်းလျှောက်မိကြ၏။ နုနယ်သော ဘဝလေးများ၌ပင် ပန်းအကြွေလေးများအပေါ် ဂရုဏာသက်တတ်သည်မှာ မိန်းခလေး သဘာဝ မဟုတ်ပါလား။ “နင် …. ဘာလုပ်သင့်တယ်ထင်လဲ… ဟန်ထွန်း” “ကျနော်… မို့မို့ကို တစ်ခုပြောချင်တယ်” မို့မို့မေးခွန်းကို ဟန်ထွန်းက မဖြေပဲ သူပြောချင်သည်ကိုသာ အခွင့်အရေး တောင်းဆိုသည်။ “ကဲ….ပြော” “နှင်းကို ကျနော် ချစ်တယ်…. ချာတိတ်တွေရဲ့ အချစ်စကားမို့ လူကြီးတွေ ရယ်ချင်ရယ်မယ်… ဒါပေမယ့် ကျနော် နှင်းကို တကယ်ချစ်တာ…. ကိုယ့်ဘဝကို ရပ်တည်နိုင်တဲ့အချိန်မှာ လက်ထပ်မယ်” “အဲဒါတွေ…. လေကုန်ခံပြီး ပြောမနေနဲ့…. ဟန်ထွန်း… အခု နင် ဘာလုပ်ရမယ်ဆိုတာ နင်သိလား… ဟင်” “သိတာပေါ့… မို့မို့ရယ်… နှင်းဆီကို သွားရမယ်… အားပေးရမယ်… ငွေရေးကြေးရေး… ကူညီရမယ်… ဒါပေမယ့်” ဟန်ထွန်း တည်တန့်သော အကြည့်နှင့် မို့မို့ကို တစ်ချက် စောင်းကြည့်ပြီး ကြည်လင်ပြာလဲ့နေသော ကောင်းကင်သို့ မော်ကြည့်ရင်း “ကျနော့်မှာ…. ငွေကြေးအင်အား မရှိဘူး… မို့မို့ရယ်” အားအင်ချိနဲ့သော ယောက်ျားလေးတစ်ယောက်၏ စွမ်းအင်မဲ့ ညည်းညူမှုကို မို့မို့ ခါးသည်းစွာ ကြားလိုက်ရ၏။ မို့မို့ မကျေနပ် ဒေါသနှင့် ခံပြင်းမှုက ဝင်လာ၏။ “ငွေ အကြောင်းကို နင် မစဉ်းစားနဲ့ ဟန်ထွန်…. တတ်နိုင်တာကို အရင်စဉ်းစား… ဒါပဲ” ဟန်ထွန်းက မို့မို့ကို အထင်ကြီးစွာ ကြည့်နေသည်။

“ကဲ…ဒါဖြင့် သွားစို့” တဇွတ်ထိုး တဇောက်ကန်း အရွယ်တွေမို့ အခုဆို အခုချက်ချင်း ဆုံးဖြတ် လုပ်ဆောင်တတ်ကြပြန်သည်။ ယာခင်း မရောက်မီ ကုက္ကိုပင်အုပ်အုပ်ကြီး တစ်ပင်အောက် သူတို့နှစ်ယောက် ရောက်ခဲ့ကြ၏။ “နင်…. နှင်းကို သိပ်ချစ်လား…ဟင်” “ချစ်တာပေါ့ မို့မို့ရာ… အသဲထဲ စွဲနေအောင် ချစ်တယ်” “ဟင်းဟင်း…. ဘာလုပ်ဖို့ ချစ်တာလဲ ဟန်ထွန်း” “ဟာဗျာ… မို့မို့ကလဲ…. ဘယ်လိုကြီး မေးတာလဲ” “နင့်ရင်ထဲ ရှိတဲ့အတိုင်း ဖြေကြည့်စမ်း” “ယုယ မြတ်နိုးချင်လို့… ချစ်တာပေါ့” “ဖန်ပေါင်းချောင်ထဲ အလှထည့်ထားချင်တာမျိုးလား” “ဘယ်ယောက်ျားမှ မိန်းမတစ်ယောက်ကို… အလှမကြည့်ဘူး” “ဒါဖြင့်… ကာမစပ်ယှက်ဖို့ ချစ်တာပေါ့” “ဒါ… အမှန်ပဲလေ…” “ဒါဖြင့်ဟယ်… ငါ့ကိုလဲ စပ်ယှက်လို့ ရတာပဲ…. ဘာလို့ ငါ့ကျတော့ မချစ်လဲ…ကဲ” မို့မို့ သိပ်သွက်နေသည်။ အမြင်ဗဟုသုတ သီအိုရီများ ကျက်မှတ်ပြီးကတည်းက မို့မို့ရင်မှာ မောနေသလို ဖြစ်နေခဲ့သည် မဟုတ်ပါလား။ “နှင်းနဲ့က အနေနီးတယ်လေ” ဟန်ထွန်းက မို့မို့ကို ဇဝေဇဝါကြည့်ရင်း တုံ့ဆိုင်းဆိုင်းလေး ဖြေသည်။ “တကယ်လို့ဟာ.. ငါ အခု နင့်ကို ပေးရင် နင်ယူမလား…ပြောစမ်း” “အဓိပ္ပါယ် မရှိတာတွေ…. မို့မို့ရယ်” ဟန်ထွန်းက တံတွေးတစ်ချက် မြိုချရင်း ကတုံကယင်ကြီး ပြောသည်။ ဟန်ထွန်း အကြည့်က မြေပြင်မှာ။ “ငါ .. ခံချင်နေတယ်…. ဟန်ထွန်း” “ဟာ….. မဟုတ်တာ” မို့မို့ ပြုံးလိုက်သည်။ မို့မို့အတွက် ထိုစကားများ ပြောတတ်လာအောင် ပြောရဲလာအောင် မို့မို့ ပတ်ဝန်းကျင်က သင်ပေးထားခဲ့ပြီ မဟုတ်လား။ “ငါ့ကို လိုးပါလား… ဟန်ထွန်း” “အိုးမိုင်ဂေါဒ်… မို့မို့ ဘာဖြစ်သွားတာလဲ ဟင်” “မသိဘူးး” မို့မို့က ကုက္ကိုပင်ခြေရင်း၌ ထိုင်လိုက်ရင်း ဟန်ထွန်းပေါင်ကြားသို့ မျှော်လင့်ခြင်းဖြင့် တစ်ချက်ကြည့်၏။ ဟန်ထွန်း ပုဆိုးကြားမှ ထောင်ထလာသော အရာကြီးကို မို့မို့ ရင်ခုန်စွာ မြင်လိုက်ရသည်။ စိတ်တွေ ဘာဖြစ်လို့ ဖောက်ပြန်ကုန်တာပါလဲ။ ဆိတ်ငြိမ်ရာ မျက်ကွယ်ရာ ပတ်ပတ်လည်က ရိပ်ပြီးစ လယ်ကွင်းသာရှိသည်။ ကြီးမားအုံ့ဆိုင်းသော ကုက္ကိုပင်ကြီးပေါ်မှ စာငှက်လေးများ အော်မြည်သံလေးများသာ ကြားနေရသည်။ နေက မြင့်လာပြီ ပူပြင်းလာသည်။ နေ၏ အပူရှိန်ကြောင့် ရိုးပြတ်ကလေးများ တဖျောက်ဖျောက် လန့်ကွဲနေကြသည်။ “ဒီနားမှာပဲ လုပ်ကြမလား…ဟင်” “လူ မလာပါဘူး.. ဒီမှာပဲ လုပ်ကြရအောင်” နှစ်ဦးစလုံး အသံများ တုန်ရီနေကြသည်။ “ထမီ လှန်လေဟာ” “နင့်ပုဆိုး အရင်လှန်” ဟန်ထွန်’က ပုဆိုးကို အရင်လှန်ပြလိုက်သည်။ ကြီးမားလွန်းသော ဟန်ထွန်းလီးက ဒစ်ကြီးပြဲနေသည်။ ငေါက်ခနဲ ငေါက်ခနဲ တောင်ပြနေပုံက မို့မို့ကို ကာမစိတ်များ တက်ကြွလာစေသည်။ မို့မို့က ဟန်ထွန်းလီးကြီးကို အသာအယာ ကိုင်ကြည့်သည်။ နှစ်ဦးစလုံး ငုံ့ပြီး လီးကြီးကို တယုတယ ကိုင်ကြည့်နေကြသည်။

မို့မို့က ချွန်မြသော သူမလက်သည်းလေးများနှင့် ဟန်ထွန်းလမွှေးအုံကို ဖွရွပေးနေသည်။ “မို့မို့… စုပ်ကြည့်ပါလား…ဟင်” “ဟင့်အင်း…. ရွံတယ်” “မို့မို့ကိုလဲ ယက်ပေးမယ်လေ” “တကယ်နော်” “တကယ်ပေါ့” “သူများ စုပ်ပေးပြီးမှ သူ့အလှည့်ကျမှ မယက်ပေးရင် သိမယ်… ဟွန်း”ဟုဆိုကာ မို့မို့ လီးထိပ်ကြီးကို ရွှန်းလက်သော နှုတ်ခမ်းလေးနှစ်လွှာဖြင့် ငုံ့စုပ်လိုက်သည်။ “ပြွတ်…ပြွတ်စ်… ပြစ်” “အိ…အ…အားးဟား” လီးစုပ်တာ မခံဖူးသော ဟန်ထွန်းဖင်ကြီး ဆတ်ခနဲ တုန်ခါသွားသည်။ ပုဆိုးကို ရိုးရိုးပင့်မထားရာမှ ခေါင်းပေါ်မှ ကျော်၍ ချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ မို့မို့ လက်ဆုတ်လေးထဲ၌ လီးတုတ်တုတ်ကြီးက ပူနွေးနွေးကြီး ထိုးထောင်နေသည်။ အကြောကြီးများ ထောင်ကာ မာကျစ်နေသော ဟန်ထွန်း၏ လီးကြီးက အားရစရာ ကောင်းလှသည်။ “ပြွတ်…ပလပ်…..စွပ်… ပြွတ်စ်” “ရှူး….အား..အာ့….နာနာ စုပ်စမ်းပါ…. မို့မို့ရယ်” “ပြွတ်…စွပ်…ပြွတ်…ပလစ်….ပြိ…….ပြွတ်” မို့မို့က ခေါင်းကို ရှေ့တိုးနောက်ငင် ဆောင့်၏။ လီးတုတ်တုတ် ရှည်ရှည်ကြီးက မို့မို့ပါးစပ်လေးထဲ လျှောခနဲ လျှောခနဲ တိုးဝင်လိုက် ပြန်ထွက်သွားလိုက် ဖြစ်နေသည်။ ဟန်ထွန်း အသားများ တဆတ်ဆတ်တုန်လာသည်။ မို့မို့ခေါင်းလေးကို စုံကိုင်လျှက် ဆောင့်ကာ ဆောင့်ကာ လိုးသွင်းပစ်လိုက်မိသည်။ မို့မို့ အသက်ရှူ မှားသွားရသည်။ “ပြွတ်…စိ….ပြွတ်စ်…..စွပ်…ဘွပ်….ပြွတ်” “အား အား… အီး…. ဆောရီး… မို့မို့ရယ်… ထွက်ကုန်ပြီ….အား ရှီးး” ဟန်ထွန်းက သုတ်ရေများကို မို့မို့ပါးစပ်ထဲ အရှိန်ပြင်းပြင်းနှင့် ပန်းထည့်ပေးလိုက်သည်။ မို့မို့ ငြိမ်နေသည်။ ပါးစောင်လေးမှ ထွက်လာသော သုတ်ရေများက အဖတ်အဖတ်နှင့် ပျစ်ခဲနေ၏။ ဟန်ထွန်းက သူ့လီးကြီးကို ပြွတ်ခနဲ ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ မို့မို့ ဂလုခနဲ မြိုချလိုက်သည်။ ပြင်းထန်မွှေးမြသော ရနံ့စိမ်းက နှာဝတွင် ပြင်းပြင်းစူးစူးလေး မွှေးသွားသည်။ “ကဲ… မို့မို့…ပက်လက်လှန်လိုက်” မို့မို့ ရှက်ရို့ရို့လေး လှန်ပေးလိုက်သည်။ ထမီကို ဆွဲတင်လိုက်သော မို့မို့လက်ကလေးက တုန်တုန်ရီရီလေး ဖြစ်နေရှာသည်။ ကောက်ရိုးခင်းထားသော သစ်ပင်အမြစ်ဆုံကြီးကြား၌ ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ဖြဲကားပေးထားသဖြင့် စောက်ဖုတ်ကြီးက ပြဲပြဲအာအာကြီး ပေါ်လာသည်။ ဟန်ထွန်း မျက်လုံးများက အရောင်တဖျတ်ဖျတ် လင်းလက်နေသည်။ နှင်းဝင့်ဝါ စောက်ပတ်ကို နှိုက်ဖူးရုံမှလွဲ၍ ဟန်ထွန်း၌ အတွေ့အကြုံ မရှိပေ။ မမျှော်လင့်ဘဲ တစ်ကျောင်းလုံး၏ အလှသရဖူ ဆောင်းသူလေး မို့မို့ကို လိုးရခြင်းအတွက် ဟန်ထွန်း သူ့ကိုယ်သူ မယုံနိုင်အောင် ဖြစ်နေရသည်။ မို့မို့ စောက်ဖုတ်ကြီးက လက်တစ်ဝါးစာမျှ ကြီးမားနေသည်။ စောက်ဖုတ်နှစ်ခြမ်းက မို့ဖောင်းကာ တင်းပြောင် ခုံးထနေသည်။

စောက်စိနေရာလေးက ချိုင့်ဝင်နေပြီး နီရဲရဲ စောက်စိထိပ်လေးကို မို့ဖောင်းသော စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းအမွှာကြီးနှစ်ခု အကြား၌ နေရောင်ဖြင့် တွေ့နေရသည်။ “မို့မို့ စောက်ဖုတ်ကြီးက… အကြီးကြီးပဲနော်” “ဟင့်အင်း… မကြီးပါဘူး… မိန်းမတိုင်း အဲသလောက်တော့ ရှိတာပဲပေါ့..ဟဲ့” “ဟုတ်လား… ငါက မိန်းမစောက်ဖုတ်ကို အခုမှ မြင်ဖူးသေးတာ.. ချစ်စရာကြီးနော်” “နင်တို့ ယောက်ျားလေးတွေ ချစ်တာ… ဒါပဲ မဟုတ်လား” “ဒါပဲပေါ့ဟာ… လူကြားမကောင်းလို့ ပေါက်ကရတွေ တင်စားပြီး ပြောနေရတာပါ” “ကဲပါ…. လုပ်မှာ လုပ်ပါ… စကားပဲ ပြောနေတယ်” “လိုးရမှာ သမျောနေတာ…ဟီး…ဟီး” “အံမယ်…. အရင် ယက်ပေးရအုံးမှာ..ဟွန်း… သူ့အလှည့်ကျ ဝေ့လည်ကြောင်ပတ် မလုပ်နဲ့” “အေးပါဟာ… နင့်စောက်ဖုတ် အသစ်စက်စက်ကြီးကို ငါ ယက်ပေးမှာပါ… နင် ငါ့လီးကို စုပ်ပေးခဲ့တာလဲ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်” ကုက္ကိုပွင့်လေးများ ကြွေလွှင့်လျှက်ရှိသည်။ ငွေကြေးနှင့် အရောင်းအဝယ်လုပ်သော ကာမဈေးကွက်ထက် လိုးချင်သူနှင့် ခံချင်သူ မမျှော်လင့်ဘဲ ပွင့်လင်းရဲတင်းမှုကြောင့် အလုပ်ဖြစ်သွားသော မြင်ကွင်းက ပိုမိုသန့်စင် ရင်ခုန်စရာ ကောင်းနေသည်။ မို့မို့မေမေနှင့် ကိုထင်အောင်ဆိုသော ကြောင်းဖားကြီးလို စီးပွားဖက် လုပ်ငန်းစပ်တူလုပ်ရင်း၊ ရှယ်ယာထည့်ရင်း လိုင်းပူးကာ နှစ်ပင်လိမ်သွားကြသော အဖြစ်က တစ်မျိုး၊ အချစ်ဆိုတဲ့ စကားကို ဖောဖောသီသီ ပြောပြီး ကြိုက်လိုးကြိုက်ခံ အဖြစ်တွေက တစ်ဖုံ။ အဲ… အဆင်မပြေ၍ ကွိုင်တွေပူပြီး ဘာညာတွေ ရှုပ်လာပြီး လူသိရှင်ကြား ဖြစ်ကုန်ရင်တော့ နေကောင်းသွားမယ် မှတ်တော့။ အခု မို့မို့နှင့် ဟန်ထွန်းက ကြိုက်လိုးကြိုက်ခံ ပြဿနာ မရှိ။ ခံချင်သူက ခံပြီး လိုးချင်သူက လိုးတာ အေးရာအေးကြောင်းပဲ။ “နင့် စောက်ဖုတ်ကြီးက မွှေးနေတာပဲ…နော်” “ဆပ်ပြာမွှေးနဲ့…. အမြဲ တိုက်တာ” မို့မို့က ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ကားကားကြီး ဖြဲပေးထားလျှက် ဟန်ထွန်းခေါင်းကို ဖိလျှက် ဆွဲသွင်း၏။ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသား အိအိနွေးနွေးနှင့် ဟန်ထွန်း နှုတ်ခမ်းသား အစုံတို့ ဖိကပ်မိသွားကြသည်။ အင်္ဂလိပ် ရုပ်ရှင်တွေထဲမှ ပါးစပ်ချင်း တေ့စုပ်သလို ဟန်ထွန်း စုပ်ယူလိုက်သည်။ အမြင်အားဖြင့် တင်းပြောင်နေသော်လည်း တကယ်တမ်း စုပ်ယူလိုက်သောအခါ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားများက ပျော့အိစွာ ပါးစပ်ထဲသို့ ပြွတ်ခနဲ ဝင်လာသည်။ စောက်ပတ်ကြီးက တခြမ်းဆွဲဖြဲလိုက်သလို ရဲခနဲ ပြဲသွားသည်။ “အ…အမေ့” မို့မို့ ခါးလေး ဆတ်ခနဲ ကော့လန်သွားသည်။ ဖင်စအိုထဲကပါ မကျန် စိမ့်ပြီး ခံလို့ ကောင်းသွားသည်။

ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှ တစ်ခုတည်းသော အပေါက်သည် မို့မို့တို့ မိန်းခလေးတွေအတွက် ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံး၏ အကြောစုံ စုဝေးရာလည်း ဖြစ်ပေရာ ယခုကဲ့သို့ ပါးစပ်ကြီးနှင့် အစုပ်ခံရသောအခါ ဖင်ရင်တင် ဘာမျှမကျန်အောင် အီစိမ့်ကုန်၏။ “ပြွတ်….ပြွတ်…ပလပ်…ဖွတ်….စွပ်….စွိ…ဖလွတ်” “ရှီး… အား……အ” လှပသော မို့မို့ နှုတ်ခမ်းလေးများ ချွန်နေအောင် စူကာ ငရုပ်သီးစပ်သလို တရှီးရှီး တအားအား အော်နေသည်။ ဟန်ထွန်းက စောက်ဖုတ်နှစ်ခြမ်းကို လက်ဖြင့် ဖြဲကာ စောက်စိလေးကို လျှာထိပ်နှင့် ကလိပေးလိုက်ပြန်သည်။ “ဟ…..အ…ဟင့်… အိုး… အား……အိ…” မို့မို့ ကိုယ်လုံးလေး တုန်တက်သွားကာ ခါးလေးများ ကော့တက်သွားပြီး အားခနဲ အော်ကာ ဖင်ကြီးက မြေသို့ ပြန်ကျ၏။ တဆတ်ဆတ် တက်သွားသော ခါးက တုန်တခိုက်ခိုက် ပြန်ပြန်ကျလာပုံက မှုတ်ပေး စုပ်ပေးသူကို ပို၍အားရစေသည်။ ဟန်ထွန်း ပါးစပ်ကြီးက စောက်ဖုတ်ကို စုပ်ပေးနေစဉ် ယင်းသို့ မို့မို့က ကော့လိုက်သောအခါ ဟန်ထွန်း၏ မေးစေ့နှင့် မို့မို့ဖင်ကြားတို့ ပွတ်သပ်မိကြ၏။ ထို အထိအတွေ့တို့ကလည်း မို့မို့အတွက် အရသာ ဖြစ်နေရ၏။ သစ်မြစ်ဆုံကြီးနှစ်ခုကြား ကောက်ရိုးခင်းထားနေရာ၌ ပက်လက်ကလေး ဖြဲကားပေးထားသော မို့မို့ပေါင်ကြားတွင် ဟန်ထွန်း ခေါင်းထောင်သွားလိုက် ပြန်ငုံ့သွားလိုက်ဖြင့် အလုပ်ရှုပ်နေသည်။ “အို့….အိုး……. ကောင်းလိုက်တာဟယ်…. ကျွတ်စ် ကျွတ်စ်” မျက်လုံးကို စုံမှိတ်ပြီး အံတင်းတင်းကြိတ်လျှက် ခေါင်းကို ဘယ်ညာခါရမ်းရင်း ညည်းတွားနေသော မို့မို့မျက်နှာလေး၌ အလှအပတို့အစား မချိမဆန့် ဝေဒနာကို ခံစားနေရသော ခလေးမွေး လူနာတစ်ဦးနှင့်လည်း ဆင်ဆင်တူနေပြန်သည်။ ဟန်ထွန်းက အမှုတ်ကျွမ်းကျင်လှလို့တော့ မဟုတ်ပေ။ စိတ်ကူးတည့်ရာဖြင့် စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားများကို ပါးစပ်ဖြင့် ဖွဖွကိုက်ဆွဲခြင်း၊ စောက်စိလေးကို ပြွတ်ခနဲ စုပ်ယူခြင်းများကို အဆက်မပြတ် လုပ်ဆောင်နေသည်။ တစ်ခါတစ်ရံ လျှာကိုလိပ်၍ စောက်ခေါင်းအတွင်းသို့ အလျားလိုက် ထိုးသွင်းပြီး မွှေနှောက်ပေးလိုက်ရာ မို့မို့ခမျာ ထွန့်ထွန့်လူးသွားရှာပြီး ပေါင်ကြီးနှစ်လုံးမှာ အလိုလိုနေရင်း ကားလိုက် စေ့လိုက် ဖြစ်သွားရရှာပေသည်။ မို့မို့စောက်ပတ်လေးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဖြဲထားသောကြောင့် အတွင်းသား နီနီရဲရဲလေးများကို မြင်နေရ၏။ စောက်စိလေးက တံတွေးများဖြင့် စိုစွတ်စွာ ဝင်းလက်နေသည်။ စောက်ဖုတ်ကြီး အထက်မှ မွှေးညင်းနုနုလေးများမှာ အုံခဲပြီး အဖုတ်လိုက် ထနေသည်။ “အ….အား… ထွက်ချင်လာပြီ…..ဟန်ထွန်း” “ထွက်ပစေ… ထွက်မှ ကောင်းတာ မို့မို့… ထိန်းမထားနဲ့” ဟန်ထွန်းဆီမှ သဘောတူညီမှု ရသည်နှင့် မို့မို့က စောင်ရည်များကို ဒလဟော လွှတ်ထုတ်ပစ်လိုက်သည်။

ပူနွေးပျစ်ချွဲနေသော စောက်ရည်များက ဟန်ထွန်းပါးစပ်ထဲသို့ စုပ်လိုက်ချိန်နဲ့ အံကိုက်ဖြစ်ကာ ပြွတ်ခနဲ ပြွတ်ခနဲ တန်းဝင်ကုန်သည်။ စောက်ပတ်ကြီးအောက် အကွဲစပ်လေးမှ စောက်ရည်များ တလိမ့်လိမ့် ကျဆင်းလာသည်။ ဟန်ထွန်းက ထိုစောက်ရည်စီးကြောင်းကို သူ၏ လျှာကြီးဖြင့် ဆီးတားပိတ်ဆို့လိုက်ပြီး ယက်ပေးလိုက်ပြန်၏။ ဗြင်းခနဲ ..ဗြင်းခနဲ အီစိမ့်နွေးထွေးသွားသော အရသာက မို့မို့ဖင်တစ်ခုလုံးကို လွှမ်းမိုးသွားလေသည်။ “အား…ဟား…ကျွတ်… ကျွတ်… ကျွတ်…အင်း…အင်း ဟင်း” ဝါကျ မပြည့်စုံသော ညည်းတွားသံလေးများ အဆုံး၌ မို့မို့ မျက်ဝန်းလေးများ ပွင့်လက်လာကြသည်။ “လိုးပေးတော့… ဟန်ထွန်းရယ်…နော်” “မို့မို့… အရမ်းခံချင်နေပြီလား….ဟင်” “အင်းပေါ့လို့… သူ့လျှာကြီးနဲ့ အဖုတ်တစ်ခုလုံး ပြောင်နေအောင် ယက်ပေးမှတော့ ခံချင်လာတာပေါ့…. အဟင့်” မို့မို့နှုတ်ဖျားမှ အာသီသ ပြင်းသော ဆန္ဒကို ပွင့်လင်းစွာ တီးတိုးလေး ပြောလိုက်လေရာ ဟန်ထွန်းက မို့မို့ပေါင်ကြားမှာ ဒူးထောက် ထိုင်လိုက်သည်။ ထိုအခါ တဆတ်ဆတ် တုန်ခါနေသော လိင်တန်ကြီးက အများရည်များဖြင့် စိုရွှဲဝင်းပြောင် ပြဲအာနေသော စောက်ဖုတ်ကြီးနားသို့ တိုးကပ်မိသွားတော့၏။ ထိုသို့ အင်္ဂါစပ်နှစ်ခု နီးကပ်သွားခြင်းသည် မို့မို့နှင့် ဟန်ထွန်းတို့နှစ်ယောက်လုံး၏ သွေးခုံနှုန်းများကို ပိုမို မြန်ဆန်လာစေတော့၏။ နှစ်ယောက်သား အကြည့်တွေက ဖြဲကားထားသော မို့မို့ အဖုတ်လေးနှင့် ဒစ်ပြဲပြဲ နီရဲနေသော ဟန်ထွန်းလိင်တံအချောင်းကြီးဆီသို့သာ ရောက်နေကြ၏။ ထိုသို့ ပြိုင်တူ ငုံ့ကြည့်လျှက် လီးနှင့် စောက်ပတ်ကို လိုးထည့်ပေးရန် တာစူနေကြသော ဟန်ထွန်းနှင့် မို့မို့တို့၏ ရင်ခုန်သံလှိုင်းများသည် ပတ်ဝန်းကျင် တစ်ခုလုံးကို ဖုံးလွှမ်းလျှက် ရိုးပြတ်လေးများ နေပူရှိန်ကြောင့် လန့်ကွဲသံလေးများနှင့် ငှက်အော်သံတို့သည် သူတို့နှစ်ဦး၏ ရင်ခုန်သံအောက်၌ ပျောက်သွားကြရလေသည်။ “ဝင်လား…ဟင်…” “မဝင်သေးဘူး…. တစ်နေတယ်….အ….အ…” တက်သစ်စလူငယ် အရွယ်ရိုင်းတို့၏ လိုးပွဲလေးက နုထွတ် စိမ်းစိုလှ၏။ “ငါ့လီးကပဲ ကျဉ်းတာလား… နင့်ဟာက ကြီးတာလား မသိဘူးနော်” “ဟာ….အာ… အရေးထဲ နင်က ပြောင်းပြန်ကြီး ပြောနေပြန်ပြီ… ငါ့ဟာက ကျဉ်းလို့နေမှာပေါ့… အို…အ….. တအား မထိုးနဲ့လေ… ဘေးချော်သွားပြီ….ဟ” တောင်နေသော ဟန်ထွန်းလီးက စောက်ပတ်နှစ်ခြမ်းထဲသို့သာ အလောတကြီး ထိုးသွင်းနေသဖြင့် အပေါက်မတည့်ပဲ ဘေးသို့ ချော်ချော်ထွက်နေရလေသည်။ ဟန်ထွန်းက စောက်ခေါင်းအဝကို လိုးသွင်းနေခြင်းမဟုတ်ဘဲ စောက်စိအောက်နားမှ အတင်းအဓမ္မ ထိုးထည့်နေမှုကြောင့် လီးမှာ ချော်ထွက်နေခြင်း ဖြစ်၏။

“ကျွတ်စ်…. လိုးချင်တာလဲ ပြာလို့… လီးကလဲ ချာလို့“ မို့မို့ စိတ်မရှည်တော့ပဲ ခပ်ဆတ်ဆတ်လေး ပြောကာ ဟန်ထွန်းလီးကို အရင်းမှ ဆွဲကိုင်ပြီး လက်တစ်ဖက်က စောက်ပတ်တစ်ဖက်ကို ဆွဲဖြဲကာ တေ့ပြီး ဆွဲသွင်းလိုက်တော့၏။ “ဗြွတ်…ဗြစ်….ဗြစ်…..” “အ အာ့..အမေ့….အို့ အိုး…ကျွတ်..ကျွတ် ကျွတ်…” “ဟ…အ…..ဝင်သွားပြီဟ” ဟန်ထွန်းက အားရဝမ်းသာ အသံကြီးနှင့် ပြောလိုက်ကာ မို့မို့နို့လေးနှစ်လုံးကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်လေသည်။ “နို့ကို မကိုင်နဲ့ဟာ” “နို့ကိုင်ပြီး လိုးရတာဟ… နင်ကလဲ” “အင်္ကျီတွေ ကြေကုန်မှာပေါ့” “ကြယ်သီး ဖြုတ်လိုက်လေ… ငါစို့ပေးမယ်” “နင်က …နို့စို့မလို့” “အေးပေါ့… နို့စို့ပြီး လိုးမှ အရသာ ပိုရှိတာဟ” “နင် တော်တော် အတတ်ဆန်းတယ်….ဟွန်း” မို့မို့၏ အသံက မကျေနပ်သံကို လုပ်ယူ၍ ပြောနေမှန်း သိသာလွန်းလှပေသည်။ အမှန်က မိန်းကလေးများသည် ဆန်းလေ ကြိုက်လေပဲ မဟုတ်ပါလား။ “ဗြစ် ဗြွတ်…..ပြွတ်…ပျစ်…..ဘွပ်..စွပ်…….” “အို့ဟိုး…. ကျွတ်ကျွတ်….. နင့်အချောင်းကြီးကလဲဟယ်… သံဒုတ်ကြီး ကျနေတာပဲ… နာလိုက်တာ… ရှီး…အ” မို့မို့ခမျာ တကယ်ပဲ သံဒုတ်ကြီးတစ်ချောင်း စောက်ပတ်ထဲ ထိုးထည့်ခံရသလို နာကျင်သွား၏။ စောက်ခေါင်းထဲမှ စိုစိနုညံ့သော အသားမျှင်များကို လီးထိပ်ကြီးနှင့် ထိုးမိ ပွတ်တိုက်မိသွားကြလေသည်။ ထိုအခါ စောက်ဖုတ်လေး နှစ်ခြမ်းမှာ မဟတဟလေး ဖြစ်နေရာမှ ရဲရဲကြီး ပြဲအာသွားပြီး လီးကို ဂဏန်းလက်မနှယ် ဖမ်းညှပ်ထားလိုက်လေသည်။ ဟန်ထွန်းက တင်းခနဲ လီးကို အညှစ်ခံလိုက်ရသည်နှင့် ဖင်ကြီးတစ်ခုလုံး သွက်သွက်ခါသွားအောင် အီစိမ့်သွားရလေတော့သည်။ မို့မို့နို့နှစ်လုံးကို စုံကိုင်ဆွဲပြီး အချက် ၂၀ခန့် ဆက်တိုက် ဆောင့်လိုးပစ်လိုက်လေတော့သည်။ “အား…အိ…..နာတယ်… နာတယ်…အင့်….အင်း” ကြောက်လန့်တကြား အော်သံနှင့်အတူ မို့မို့တစ်ယောက် ဟန်ထွန်းရင်ဘတ်ကြီးကို တွန်းချနေပြန်သည်။ ထိုအခါ ဟန်ထွန်းက မဆင်းရုံမျှမကပဲ စောက်ပတ်ထဲသို့ တပြွတ်ပြွတ် တဘွတ်ဘွတ်နှင့် ထိုးသွင်းနေသော သူ့လီးကြီးကို အားကုန် ဆောင့်လိုးထည့်လိုက်လေတော့သည်။ “ပြွတ်…ဘွပ်….ဘွပ်…..ပြွတ်…. ဖတ်…ဖတ်……ဘွပ်….” “အမေ့… အမေ…ရေ… အမလေး….အမေရဲ့…. အား လား….လား….” မို့မို့က အကျယ်ကြီးမဟုတ်ပဲ တိုးညှင်းစွာ အော်ဟစ် ညည်းတွားနေရှာရင်း နာကျင်လွန်းလှ၍ ပါးစပ်ကလေး ဟကာ ဟကာ အသက်ရှူနေရရှာ၏။

တကယ်တော့ ဟန်ထွန်းလီးက နုထွားကြီးဖြစ်လျှက် ဘယ်စောက်ပတ်ကိုမှ မလိုးရသေးသော အစိမ်းသက်သက် လီးကြီးပင်ဖြစ်ပေရာ ယခုမှ စောက်ပတ်ကို စတင်၍ လိုးဖူးခြင်း ဖြစ်ပေရာ မညှာမတာ အသားကုန် လိုးဆောင့်နေခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် အပျိုစစ်စစ် မို့မို့ခမျာ လီးထိပ်နှင့် အပျိုမှေးတို့ ထိုးထိမိတိုင်း စောက်ပတ်တစ်ခုလုံး ပွင့်ထွက်မတတ် နာကျင်သော ဝေဒနာကို ခံစားနေရခြင်းပင် ဖြစ်လေသည်။ ထိုသို့ လီးဆုံးမှန်း မဆုံးမှန်း မသိပဲ စွတ်လိုးနေသော ဘိုဘို့လီးကသာ အရသာရှိနေပြီး ကြွေ့အဖုတ်မှာမူ ပြဲလန်အောင် ခံနေရရှာသည်။ “ပြွတ်…ဘွပ်….စွပ်…ဖွတ်….စွိ….စွပ်” “အင့်…အင့်….အ…..အိ…….အင့်…” မို့မို့ စောက်ပတ်လေး ပူထူလာသည်။ အတွင်းထဲမှ ပူခနဲ ဖြစ်သွားခြင်းကိုပင် သိသိသာသာ ခံစားလိုက်ရလေသည်။ တဖြေးဖြေး လီးကြီးက အရင်းခိုက်အောင် လိုးလာပြီး အရသာတွေ့လာမိပေသည်။ “နာ…နာသေးလား… ဟင်” “စပ် ဖြင်းဖြင်းနဲ့ တမျိုးကြီးပဲ ဟ” “ငါတော့ အရမ်းကောင်းတာပဲဟာ” “အေးပေါ့… နင်က အရမ်းဆောင့်နေတာကိုး” မို့မို့၏ မျက်စောင်းလေးက ဟန်ထွန်းမျက်နှာသို့ ဝဲခနဲ ကျရောက်ပြီး တစ်ဖက်သို့ ချက်ချင်း လှည့်သွားသည်။ စတုန်းကတော့ မိမိကိုယ်တိုင် စခဲ့ပေမယ့် ယခုတော့ ဟန်ထွန်း မျက်လုံးများနှင့် တည့်တည့် မကြည့်ရဲတော့အောင် ရှက်နေမိသည်။ မို့မို့စောက်ပတ်ကို သူက ပယ်ပယ်နယ်နယ်ကြီး ကိုင်ဖြဲပြီး လိုးနေတာကို မို့မို့ ရှက်နေမိတာလေ။ “ခံလို့ မကောင်းဘူးလား မို့မို့” “အင့် အင့်…..အင့်…ကောင်း… အင့်….ကောင်းပါတယ်” “ကော့ ကော့ပြီး… ပြန်လိုးပေးလေ” “ဟင့်…. လုပ်တတ်ဘူးဟ…. ဘယ်လို လုပ်ရမှာလဲ” “စောက်ပတ်ကို ကော့ပြီး ဆောင့်ပေါ့ဟ“ “ဟန်ထွန်းကလဲ… စကားပြောတာ အရမ်းကြမ်းတာပဲ… နားထဲကို ပူဆင်းသွားတာ….ဟွန်း” “မို့မို့ စောက်ပတ်လေးထဲကို ကိုယ့်လီးကြီး အဆုံးဝင်နေမှပဲ မို့မို့ရယ်… ဘာရှက်စရာ လိုသေးလို့လဲကွာ” သူပြောသည်ကလည်း ဟုတ်သလိုလို။ မို့မို့ ရွံ့ရွံ့တွန့်တွန့်လေး ကော့ပေးစ ပြုလာသည်။ မို့မို့က ကော့အပေး၌ ဟန်ထွန်းက ဆောင့်ထည့်လိုက်ရာ လီးကြီး အရင်းအဆုံးတိုင် ဝင်ဝင်သွားသည်။ စောက်ပတ်နှစ်ခြမ်းမှာ မဖြဲပဲ ပြဲကာ ရဲလျှက်ရှိသည်။ စောက်ရည်များ ရွှဲနေသော လိင်တန်ကြီးမှာလည်း တဖြေးဖြေး ကွဲအက်တော့မယောင် ကြီးမား တောင့်တင်းလာကာ ပြီးခါနီး ဖြစ်လာ၏။ ဟန်ထွန်း၏ နှုတ်ခမ်းမွှေး နုနုလေးများကြား၌ ချွေးဥလေးများ သီးစို့လာသည်။

“ဆောင့်…ဆောင့်လိုးစမ်းပါ… ဟန်ထွန်းရာ” “အင့်…အင်း….အင်း… ကဲဟာ…. ကဲကွာ..အင့် အင့် ရော့” “အား ရှီး….အား… အား…. ကောင်း ကောင်းလိုက်တာ မောင်ရယ်… အားရပါးရ လိုးလိုက်စမ်းပါ… အ….အိအအင့်…အိုးဟိုးး” အကယ်၍ သူတို့ နှစ်ယောက် ဂေါ်ဇီလာလောက်သာ ကိုယ်ခန္ဓာ ကြီးမားကြမည်ဆိုလျှင် ဟန်ထွန်းနှင့် မို့မို့တို့ ဆောင့်လိုးမှုအရှိန်ကြောင့် မဟာပထဝီမြေကြီး သွက်သွက်ခါသွားနိုင်ပေ၏။ “ထွက်… ထွက်ကုန်ပြီ….အား….အ….အင်း…အီးးး” “ဘွပ်….ပြွတ်…စွပ်……ဖွတ်….ဖတ်…….ပြွတ်….အားး ရှီးးး” စောက်ခေါင်းထဲမှ ဂလိုင်သံလေးက ခပ်ကျယ်ကျယ်လေး ထွက်လာပြီး သုတ်ရေများကို ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်လေတော့သည်။ တံလျပ် ရိပ်ရိပ်ပြေးသော လယ်ကွင်းပြင်ထဲမှ ရိုးပြတ်ပေါက်ကွဲသံလေးများ ဆူညံနေသည်။ စာကလေးများ ကျယ်လောင်စွာ ဟစ်ကြွေးနေကြ၏။ တချက်တချက် ပုဇဉ်းရင်ကွဲလေးများကလည်း အော်မြည်လိုက်သေး၏။ ဟန်ထွန်းနှင့် ထိုနေ့က သုံးလေးချီခန့် ဆက်တိုက် လိုးပစ်လိုက်မိကြရာ မို့မို့တကိုယ်လုံး ကိုင်ရိုက်ထားသလို နာကျင် ကိုက်ခဲနေသည်။ စောက်ဖုတ်ကြီးမှာလည်း ယောင်ကိုင်းနေ၏။ တစ်လက်မခန့် ကွဲသွားသော နေရာကို တစ်ယောက်တည်း ဆနွင်းမှုံ့ သိပ်သိပ်ပေးနေရသည်။ သေးပေါက်တိုင်းလည်း စပ်စပ်နေ၏။ ယခုလည်း ဆနွင်းမှုံ့ပုလင်းထဲမှ ဆနွင်းအနည်းငယ်ကို လက်ဝါးလေးနှင့် ထည့်၍ မီးဖိုထဲမှ လှည့်အထွက် ဇော်လင်းနှင့် အတည့်တိုးမိကြသည်။ “မို့မို့… နနွင်းမှုံ့က ဘာလုပ်မလို့လဲ” “ဘာ လုပ်လုပ်ပေါ့” ဘုဆတ်ဆတ်ဖြင့် ပြောရင်း ဇော်လင်းကို လှည့်မကြည့်ပဲ ခပ်သွက်သွက် ထွက်လာခဲ့၏။ ဘာကြောင့်မှန်း မသိ ရင်ထဲက တလှပ်လှပ် ဖြစ်သွားရလေသည်။ မို့မို့ခဲအိုဖြစ်သော ဇော်လင်းမှာ မို့မို့တို့အိမ်၌ ဒရိုင်ဘာ လုပ်ရင်းဖြင့် မို့မို့အစ်မ မခိုင်နှင့် ညားခဲ့သူဖြစ်သည်။ တစ်ခါက ရေချိုးခန်းထဲတွင် မို့မို့ကို လိုးရန် စောက်ဖုတ်နှိုက်ခဲ့သေးသော်လည်း အလုပ်မဖြစ်ခဲ့ကြ။ ထိုစဉ်မှ ယနေ့တိုင်ထိ မို့မို့နှင့် ဇော်လင်းတို့ မျက်နှာချင်း မဆိုင်ဖြစ်ကြတော့။ “မောင်ရေ… မောင်… ခဏ လာပါအုံး” အိမ်ရှေ့ ခြံထဲမှ မို့မို့ခိုင် လှမ်းအော်သံကြောင့် ဇော်လင်း အိမ်ရှေ့သို့ ထွက်သွားသော်လည်း ဇော်လင်း၏ မျက်လုံးများက မို့မို့ထံ မကျေမနပ် လှည့်ကြည့်သွားသေးသည်ကို မို့မို့ သိလိုက်သည်။ မို့မို့ အိပ်ခန်းထဲသို့ ရောက်သောအခါ နနွှင်းမှုံ့များကို စက္ကူပေါ်၌ အသာတင်ပြီး အခန်းတံခါး ပိတ်လိုက်ကာ စိတ်လွတ်လက်လွတ် ထမီကို ချွတ်လိုက်သည်။ အနံနှစ်ပေ အလျားသုံးပေခန့်ရှိသော မှန်ကြီးရှေ့၌ အဖုတ်လေးကို ဖြဲ၍ မှန်ထဲမှာ ကြည့်လိုက်၏။

နီရဲယောင်ကိုင်းနေသော အဖုတ်လေးက ဟန်ထွန်း၏ လီးဒဏ်ကြောင့် ဖူးယောင်နေသည်ကို တွေ့ရ၏။ သက်ပြင်းကို မသက်မသာလေး ရှိုက်ရင်း နနွှင်းမှုံ့ အနည်းငယ်ကို ယူ၍ ကွဲသွားသော နေရာကို သိပ်ထည့်ပေးလိုက်သည်။ “ရှူး…..အား…….အလား လား” စပ်လိုက်သည်မှာ ဖျတ်ဖျတ်လူးသွားရသည်။ “တင်ချာ ထည့်ရတယ်… မို့မို့ရဲ့” “ဇော်လင်း….ဟင်…….နင်…ဘာ…” “တံခါးပေါ်က ကျော်ဝင်လာတာလေ” “အို” မို့မို့ ထမီတင်ထားသော ကုတင်ဆီသို့ လက်လှမ်းလိုက်သည်။ ဇော်လင်းက ထမီကို ဆတ်ခနဲ ယူလိုက်၏။ “နင်…. နင် ဘာလုပ်တာလဲ…. ပေးပါ” မို့မို့ တုန်ရီသောအသံနှင့် အော်သည်။ “မို့မို့ရယ်… နင် ဘာတွေ ဖြစ်လာတာလဲ…ဟင်” “အို… ဘာဖြစ်ဖြစ်… ထမီ ပေးပါရှင်“ မို့မို့ ငိုသံပါလေးနှင့် ထမီကို လှမ်းဆွဲယူသည်။ ဇော်လင်းက ထမီကို အခန်းထောင့်သို့ လွှင့်ပစ်လိုက်ရင်း မို့မို့ ပုခုံးလေးကို ဆွဲဖက်လိုက်၏။ မို့မို့ခန္ဓာကိုယ်လေးက ကော့ခနဲ ဇော်လင်း ရင်ခွင်ထဲသို့ စိုက်ကျသွားရ၏။ အောက်ပိုင်း ဗလာကျင်းနေသော မို့မို့ တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို ဇော်လင်းက အားရပါးရ ဆွဲဆုပ် နယ်ဖတ်လိုက်၏။ “ဟင်….ခွေး…ခွေး…. လူယုတ်မာ… လွှတ်” “ဟား ဟား… ငါ နင့်ကို လိုးဘို့ ချောင်းနေတာ ကြာပြီ… မို့မို့ရ…ဟဲဟဲ” “ငါ…ငါ အော်လိုက်ရမလား” “အော်လေ… အော်လိုက်ပေါ့…. ဟန်ထွန်းလိုးထားလို့ ကွဲနေတဲ့ နင့်ဟာကို… ဝင်လာတဲ့ လူတွေကို သက်သေအဖြစ် ပြလိုက်ပေါ့” “ဘာ… ဟန်ထွန်းလဲ… မသိဘူး” “အေး…ငါကတော့ သိတယ် မို့မို့…. နင်နဲ့ ဟန်ထွန်း နှင်းဝင့်ဝါတို့ လယ်တဲနားက ကုက္ကိုပင်ကြီးအောက်မှာ စုပ်ကြ ယက်ကြတာ ငါတွေ့ပြီးသား။ နင်မယုံရင် ရော့.. ငါရိုက်ထားတဲ့ ပုံတွေ” “ဟင်…ဓါတ်ပုံ…အို… ငါနဲ့ ဟန်ထွန်း…. ဘုရား…ဘုရား” ဟန်ထွန်းလီးကို မို့မို့က စုပ်ပေးနေပုံ၊ ဟန်ထွန်းက မို့မို့စောက်ဖုတ်ကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် စုံကိုင်ဖြဲလျှက် ယက်ပေးနေပုံများကို ပုံ ၂၀ခန့် တွေ့ရ၏။ “နင်…. နင် လူယုတ်မာ” “ငါ ယုတ်မာတာ မဟုတ်ဘူး မို့မို့… ဒါ အမှတ်တမဲ့ မြင်ကွင်းမို့ အဝေးရိုက်မှန်ဘီလူးနဲ့ ငါရိုက်ခဲ့တာ… ဟဲဟဲ… နင်တို့နှစ်ယောက် လိုင်းပူးပြီး နှစ်ပင်လိမ်သွားတော့ ငါ့အတွက် ဂွင်ဝင်သွားတာပေါ့လေ…ဟား…ဟား” ဇော်လင်း ရယ်သည်၊ ပိုင်နိုင်စွာ ဟားတိုက်ရယ်၏။ “နင် ဒီပုံတွေ.. ဘာ….ဘာလုပ်…ဖို့လဲဟင်” “ငါ့အလို မလိုက်ရင်… လမ်းဆုံ လမ်းခွနဲ့ သမဝါယမ ဆိုင်ရှေ့တွေမှာ ဈေးအိမ်သာတွေမှာ…. အပျော်တမ်း ကြေငြာပေးမယ်လေ” “တောက်…. ယုတ်မာလိုက်တာ… ဇော်လင်းရယ်” “နင့်ဖက်က ကြည့်တော့ လူယုတ်မာ…. ငါ့ဖက်ကကြည့်တော့ လူတော်တစ်ယောက်ပေါ့ မို့မို့ရယ်” ကြွေက ခံပြင်းနာကျင်လွန်းသော အကြည့်နှင့် ဇော်လင်းကို ကြည့်၏။

ကျွန်းပင်လှဆိုတဲ့ ကျေးတောက ရောက်လာစက ဇော်လင်းကို မို့မို့ အထင်ကြီး လေးစားခဲ့မိသည်။ မမခိုင်နှင့် အိမ်ထောင်ကျသွားသည့်အခါတွင်မှာပင် မို့မို့ မနာလိုစိတ်ကလေး ဝင်ခဲ့မိသေးသည်။ ခုတော့ ဇော်လင်းသည် ကာမဓါးပြ ကာမမှောင်ခိုသမား။ “နင် ငါ့ဆီက ကာမပဲရမယ်…. ဇော်လင်း… သိလား…. စစ်မှန်တဲ့ အချစ်တော့ ရလိမ့်မယ် မထင်နဲ့” “ဟား..ဟား… သေစမ်းပါ မို့မို့ရယ်… အဲ့ဒါ ပြဇာတ်တွေ ရုပ်ရှင်တွေထဲက စကားတွေ… ဒီမှာ လက်ခုတ်တီးမဲ့ ကလေးတွေလဲ မရှိဘူး… ဟား..ဟား….ဟား” ဇော်လင်း ရဲတင်းလွန်းစွာ ကျယ်ကျယ်လောင်လောင် ရယ်သည်။ မို့မို့ပင် အံ့သြ တုန်လှုပ်သွားရသည်။ “နင့် အသံပြဲကြီးနဲ့ စွတ်ရီမနေနဲ့… ကျက်သရေ မဲ့တယ်ဟဲ့… သိလား” “အိုး…ဟိုး ဟိုး… မို့မို့ရယ်… ရီတာတောင်မှ ပါမစ် ယူရအုံးမှာလား…. ဟားဟားဟား” ဇော်လင်း ပြောပြောဆိုဆို မို့မို့ကိုယ်လုံးလေးကို ကုတင်ပေါ်သို့ ဖက်၍ လှဲချလိုက်သည်။ ထမီ မရှိသော မို့မို့အဖုတ်လေးမှာ ပြဲခနဲ ဟသွားလေသည်။ ထိုအခါ အဝတ်မဲ့သော အောက်ပိုင်းနှစ်ခုက နွေးထွေးနူးညံ့စွာ ပူးကပ်မိသွားကြသည်။ မို့မို့တကိုယ်လုံး သိမ့်ခနဲ ခါရမ်းသွားသည်။ “အင့်…ဟင်း…ဟင်း… အင်း…….အ…….အ” လေးလံသော ဇော်လင်း၏ ရင်ဘတ်ကြီးကို အားကုန်တွန်းထားရ၏။ လက်မောင်းအိုးလေးများ ညောင်းညာလာသည်အထိ တွန်းထောက်ထားရသဖြင့် တဆတ်ဆတ် တုန်လာသည်။ “လွှတ်….လွှတ်….ခွေးမျိုး.. လူယုတ်မာ….” မို့မို့က လှုပ်ရှားရုန်းကန်ရင်း ခြေနှစ်ချောင်းကို ပူးကပ်လိမ်ကျစ်ထားသည်။ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးက ပေါင်နှစ်လုံးကြားအတွင်းသို့ ငုတ်လျှိုးပုန်းကွယ်နေပြီး ဆီးခုံလေးမှာ တင်းမောက် မာကျောလာသည်။ စောက်မွှေး မဲမဲလေးများက မို့မို့အဖုတ်လေးကို ဖုံးကွယ် ဝှက်သိုပေးရန် အလှမ်းကွာလွန်းနေပြန်၏။ “ပေါင်ကားပေးစမ်းပါ… မို့မို့ရယ်.. မြန်မြန်” “ဟင့်အင်း….ဟင့်အင်း… ဟင့်…အင်း” “တောက်… ငါ ဒေါသဖြစ်အောင် မလုပ်စမ်းနဲ့… မို့မို့“ “အို မရဘူး… မရဘူး…” ဇော်လင်း မျက်နှာကြီးက အဆီပြန်ကာ တင်းမာလာသည်။ မျက်လုံးအစုံက နီရဲနေ၏။ အသက်ရှူသံကြီးက တရှူးရှူးဖြင့် ပြင်းထန်လွန်းလှသည်။ “ဖြန်း ဖြန်း” “အမေ့” မို့မို့ မျှော်လင့်မထားသော အရက်စက်ဆုံး အပြုအမူကို ဇော်လင်း ပြုမူလိုက်လေသည်။ မို့မို့ပါးနှစ်ဖက်သည် ပူခနဲ ဖြင်းခနဲ ဖြစ်သွားသည်။ “ပေါင်ဖြဲစမ်း… စောက်ကောင်မ” “အဟင့်… ဟင့်… အိ…အိ…….ဟီး… အီး” မို့မို့ ရှိုက်၍ ရှိုက်၍ ငိုရင်း ဇော်လင်းကို ရွံရှာမုန်းတီးသွားသည်။ ဇော်လင်းက အတင်းအဓမ္မ ကိုင်ဖြဲနေသော ပေါင်နှစ်ဖက်ကို တင်းတင်းလေး လိမ်ထားရာမှ အားမတန် မာန်လျှော့ကာ ဖြေလျော့ပေးလိုက်ရသည်။

ထိုအခါ မို့မို့၏ ဖြောင့်စင်းကြီးမားသော ပေါင်ကြီးနှစ်ဖက်ကို ဆွဲယူကာ မတင်ပစ်လိုက်သည်။ မို့မို့က ပက်လက်အနေအထားနှင့် ဒူးနှစ်ဖက်ကို ပခုံးနှင့် ထိလုနီးပါး မြှောက်ပေးလိုက်ရသည်။ “ဟင့်…အဟင့်…. အင့်…. ဟင့်…ဟင့်” “ဟား… မို့မို့ရယ်… နင့်အဖုတ်ကြီးက အယ်နေတာပါပဲလား ဟာ… နင့်အစ်မထက်တောင်မှ ကြီးသေးတယ် ဟာ” မို့မို့ မကြားလို။ မျက်လုံးကလေးကို တင်းတင်းကြီးပိတ်ကာ မျက်ရည်များ လိမ့်၍လိမ့်၍ ဆင်းလာအောင်ပင် ငိုချလိုက်မိပေသည်။ ဇော်လင်းကမူ လုံးပတ် လေးလက်မကျော်ကျော်ခန့်ရှိသော သူ့လီးကြီးဖြင့် မို့မို့၏ စောက်ဖုတ်လေးကို လိုးသွင်းရန် ချိန်ရွယ်လို့ နေပေသည်။ မို့မို့ ဇော်လင်းလီးကြီးကို မြင်ဖူးသည်။ မမခိုင်နှင့် မင်္ဂလာဦးည လိုးနေကြစဉ်က မို့မို့ ခလေးဆန်စွာ ချောင်းကြည့်ဖူးသည်လေ။ အစ်မဖြစ်သူ မမခိုင်တစ်ယောက် ဖျတ်ဖျတ်လူးကာ ရုန်းကန်နေပုံကို တွေ့ရ၍ ဇော်လင်းကို ကြိမ်ဆဲမိခဲ့သေး၏။ ထိုစဉ်က မို့မို့သည် ဇော်လင်း၏ ကြီးမားတုတ်ခိုင် ရှည်လျားပြောင်တင်းနေသော လီးကြီးဖြင့် အလိုးခံကြည့်ချင်စိတ် ဖြစ်ပေါ်ခဲ့ဖူးလေသည်။ ယခု ဇော်လင်းက အနိုင်အထက် သူ့လီးကြီးကို ထိုးသွင်းလိုးဆောင့်ရန် ချိန်ရွယ်လာသောအခါ မို့မို့ ကြက်သီးတဖြန်းဖြန်း ထအောင် တုန်လှုပ် ခြောက်ခြားလာရသည်။ ဇော်လင်းက မို့မို့အဖုတ်လေးကို တရွရွပွတ်ပေးပြီးမှ ရှည်လျားသော သူ့လီးကြီးကို အဖုတ်ဝလေးသို့ တေ့လိုက်သည်။ “အ….အမေ့..အား” နွေးခနဲ ဒစ်ကြီးက စောက်ခေါင်းဝထဲသို့ ကျွံဝင်လာ၏။ မို့မို့ လန့်ပြီး အော်လိုက်သည်။ ဇော်လင်း၏ ဒစ်ပြဲကြီးက မို့မို့အပေါက်ဝလေး၌ တစ်ဆို့ဆို့ကြီး ဖြစ်နေ၏။ “နင်… ညှစ်ထားသလား… မို့မို့” တင်းနေသော စောက်ပတ်အဝကို ကြည့်၍ ဇော်လင်းက မကျေမနပ်ဖြင့် မို့မို့ကို လှမ်းမေးလိုက်သည်။ မို့မို့က ပါးစပ်ဖြင့် မဖြေ ငိုရှိုက်ရင်းဖြင့် ခေါင်းကို ခါရမ်းပြမိရှာသည်။ “အေး… နင်ပဲ.. နာမှာ… ကဲဟာ” “ဗြစ် ဗြွတ်…ဘွတ်…ဘလွတ်…စွပ်” “အား…. နာတယ်…..နာတယ်” လွှတ်ခနဲ အော်မိပြီးမှ ပါးစပ်ကို အတင်းစေ့ပိတ်မိ၏။ ယောက်ျားတို့၏ ကာမအရသာက လီးဖျား၌သာ ရှိ၏။ မိန်းမတို့၏ ထောင်သောင်းမကသော ကာမအကြောစုံက စောက်ခေါင်းထဲ၌ စုဝေးနေကြပေရာ ဇော်လင်း၏ ပြည့်အင့်ကြီးမားသော လီးကြီး ထိုးသွင်းခြင်းခံလိုက်ရသည်နှင့် မို့မို့ခန္ဓာကိုယ်မှ အပေါက်ကလေး တစ်ပေါက်ထဲသို့ ကာမဓါတ်အား လျှပ်စစ်ကြိုးကြီး သွယ်သွင်းလိုက်သလို ဖိန့်ဖိန့်တုံသွားရ၏။ ထို့ကြောင့် မို့မို့ မသိလိုက်မီ မို့မို့လက်ကလေး နှစ်ဖက်က ဇော်လင်းခါးကို တင်းတင်းကြီး ဆွဲယူပြီး ဖြစ်နေသည်။

ခြေဖဝါးနှစ်ဖက်က ကုတင်မွှေ့ရာကို ထောက်ပြီး တစ်ပေခန့် ကြွတက်သွားသည်အထိ ကော့ထောင်သွား၏။ “လိမ္မာလိုက်တဲ့ မို့မို့ရယ်… ဟဲဟဲ” “ရှင်… လိုးမှာသာ မြန်မြန်လိုးပါ” “လိုးမှာပါ မို့မို့… လိုးမှာပါ…. မင်းအဖုတ်လေး ထပ်ကွဲ ထပ်ယောင်အောင်ကို လိုးမှာ” “ပြွတ်….ဖွတ်…ဗြစ် ….ဘွပ်…. ပြွတ်….ဖွတ်….ဖတ်….” “အ… အမလေး လေး… အား….ကျွတ် ကျွတ်…အီးး” တကယ် လိုးပြီဆိုတော့လည်း မို့မို့ခမျာ လူးနေအောင် ခံစားရရှာပြန်သည်။ “အမလေး…. အမေ…အမေရေ…..အ…..အ” “ပြွတ်….. ဖွတ်……ဘွပ်… ဘွပ်” စောက်ရည်များက စိုရွှဲစိမ့်ယိုကျလာသည်။ “အင်း…အင်း… အင့်…အ…….အိ” ဇော်လင်းက ခါးအား သန်သည်။ အဆောင့်ကြမ်းသည်။ အဆောင့်ကြမ်းသလောက် အလိုးကလည်း ရက်စက် ပိုင်နိုင်လွန်းသည်။ သူ၏ လီးတုတ်တုတ်ကြီးကို ဘေးသို့ကော်၍ ထိုးသွင်း ထည့်လိုက်တိုင်း ကြွေ့ခမျာ ထွန့်ထွန့်လူးနေရ၏။ “ဘွပ်…စွပ်…..ပြွတ်…..ဖွတ် ဖတ်…ဖတ်…” “အမေ့… အ… အမေရေ… အ…. အမေရယ်…အအ … သမီး အဖြစ်ကို ကြည့်လှည့်ပါအုံး… အမေရယ်….အ အီးဟီး” မို့မို့ အော်မိအော်ရာတွေ လွှတ်အော်ရင်း ဇော်လင်း၏ လည်ပင်းကို တတောင်ဆစ်ကွေးနှင့် တအားညှစ်ဖက်ထားမိရှာသည်။ လှိုက်ခနဲ လှိုက်ခနဲ ခံစားနေရသော ခံစားမှုက ဟန်ထွန်းနှင့် လိုးတုန်းကနဲ့ ဘာမျှမဆိုင် အီဆိမ့်နေအောင် ခံလို့ကောင်းလွန်းလှသည်။ “အား… အဲဒီ တစ်ချက် အတော် ထိတယ်…. ကျွတ်ကျွတ်” “စောက်ခေါင်းထဲကလား မို့မို့” “အင်း..အား… ကျွတ်…ကျွတ်..ကျွတ်… အီးး” မို့မို့ ခေါင်းလေးငြိမ့်ပြရင်း ရှုံ့မဲ့သွားရှာသည်။ ဇော်လင်းက မို့မို့နို့လေးနှစ်လုံးကို ပိုင်ပိုင်ကြီး ကိုင်ဆွဲကာ အချက်နှစ်ဆယ်ခန့် အဆက်မပြတ် ဆောင့်လိုးလိုက်သောအခါတွင်ကား မို့မို့ စောက်ခေါင်းထဲမှ စောက်ရည်များ ပျစ်ပျစ်များ အလိုအလျောက် ယိုစီးကျလာကုန်လေသည်။ “အအအီးး… အရှီးးး အရည်တွေ… ထွက်ကုန်ပြီ” မို့မို့က သူ့နားဝသို့ ကပ်၍ တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်၏။ “ကိုယ့်လရည်တွေလဲ ထွက်.. ထွက်ကုန်ပြီ… အအရှီးးး…အားဟားး” ဇော်လင်းက စကားပြောရင်း နောက်ဆုံး ဆောင့်ချင်အဖြစ် ဖင်ကြီးကို မြှောက်ခါ မြှောက်ခါ သွက်သွက်ကြီး ဆောင့်လိုးလိုက်လေသည်။ မို့မို့ စောက်ခေါင်းထဲမှ တဘွတ်ဘွတ် တဖွတ်ဖွတ် အသံများထွက်ကာ စောက်ရေများဖြင့် စိုရွှဲပေကျံကုန်‌တော့သည်။ ထို့နောက် သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကြီး မို့မို့အပေါ်သို့ ‌မှောက်ကျသွားတော့သည်။ မို့မို့ နှုတ်ခမ်းလေးအား ပြွတ်ကနဲ စုပ်နမ်းလိုက်ရင်း “နောက်လည်း ပေးလုပ်နော်…မို့မို့” “အွန်း.. မမ မသိစေနဲ့…. ဒါပေမယ့် ဒီလိုတော့ မကြမ်းရဘူးနော်”ဟု ဆိုလိုက်လေတော့သည်။….ပြီး