မောင့်သူငယ်ချင်းနဲ့ အလိုမပြည့်တဲ့သူမ

ဆောင်းဦးပေါက်ကာစ ညနေခင်းသည် သာယာကြည်နူးဖွယ်ကောင်းလှသည်။ ကောင်းကင်သည် တိမ်မျှင်တိမ်စတစ်ချို့ကလွဲပြီး လင်းရှင်းနေသည်။ အမှောင်လည်းမဝင်ရောက်သေး အလင်းရောင်လည်း မဆုတ်ခွာသေးသော ဒီအချိန်သည် တစ်နေ့တာ၏ လှပလွမ်းဆွတ်ဖွယ်ကောင်းသော အချိန်လေးဖြစ်သည်။ နေဝန်းနီနီသည်လည်း ပုဇွန်ဆီရောင်သမ်းကာ ဟိုးမိုးကုတ်စက်ဝိုင်း အနောက်ဘက်ယွန်းယွန်းဆီမှာ နစ်မြှုပ်ပျောက်ကွယ်လု နီးပါးဖြစ်နေသည်။ ဒီလို ဆောင်းဦးပေါက်စ ညနေခင်းတွေကို နှင်း‌‌ဝေ အလွန်သဘောကျသည်။ ဒီလို ညနေခင်း ရှုခင်းတွေကို ထိုင်ကြည့်ရတာ စိတ်ထဲမှာပျော်သည်။ ပြီးတော့ စိတ်ထဲမှာလည်း ကြည်နူးစိတ်နဲ့ အကြည်ဓာတ်လေး တလှပ်လှပ်တိုးဝင်နေတော့သည်။ အိပ်တန်းပြန်ငှက်တို့သည် နှင်းဝေ ခေါင်းပေါ်မှ ကောင်းကင်ယံတွင် တငြိမ့်ငြိမ့်နဲ့ ပြန်သန်းနေကြသည်။ ဆောင်းဦးပေါက်တွင် တိုက်ခတ်လေ့ရှိတဲ့ လတ်ဆတ်တဲ့ လေညှင်းကလေးတို့သည်လည်း နှင်းဝေ တစ်ကိုယ်လုံးကို ရစ်သိုင်းကာ ကျီဆယ်ဆော့ကစားနေကြသည်။ ထို လတ်ဆတ်တဲ့လေညှင်းကလေးတွေကို နှင်းဝေ တဝကြီး ရှူသွင်းလိုက်မိသည်။ နှာခေါင်းထိပ်မှာ အေးမြမြ အထိအတွေ့ကို နှင်းဝေ သဘောအကျကြီး ကျနေတော့သည်။ “ဟဲ့…ကလေးတွေ မိုးချုပ်နေပြီ လာအိမ်ထဲဝင်ကြ”လို့ အော်လိုက်တဲ့ ဘေးခန်းက အန်တီဝင်း အသံကြားမှ မိုးစုန်းစုန်းချုပ်မှန်း နှင်းဝေ သိတော့သည်။ မဟုတ်ရင် ထိုင်ကောင်းကောင်းနဲ့ အိမ်ပေါက်ဝမှာ ဘယ်လောက်ကြာကြာ ထိုင်မိနေမည် မသိ။ နှင်းဝေတို့က ခြံဝန်းတစ်ခုထဲမှာ အဆောင်ပုံစံ ဆောက်ထားတဲ့ အခန်းတွဲမှာ ငှားနေကြခြင်းဖြစ်သည်။ အခန်းအားလုံး သုံးခန်းရှိပြီး အလယ်ခန်းမှာ အန်တီဝင်တို့ မိသားစုနေပြီး ဘယ်ဖက်အစွန်ခန်းမှာတော့ ညားကာစ လင်မယားနှစ်ယောက်နဲ့ ညာဖက်အစွန်ဆုံးမှာ နှင်းဝေတို့ လင်မယားနှစ်ယောက် နေကြသည်။ အခန်းတွေက ကျဉ်းလွန်းလှသည်။ ဆယ်ပေ ငါးပေခန်းတွေ ဖြစ်၍ အိပ်ယာလည်း ဒီနေရာ ထမင်းချက်လည်း ဒီအခန်းကျည်းလေးထဲမှာပင် ဖြစ်သည်။ အခုလိုနေရတာကို နှင်းဝေ စိတ်ကုန်သည်။ တစ်နေ့ကျရင် ကိုယ်ပိုင်အိမ်ကလေး တစ်လုံးတော့ ဝယ်နိုင်ရမည်ဟု တွေးထားသည်။ ဒါကြောင့်လည်း စီးတဲ့ရေ ဆည်တဲ့ကန်သင်းဆိုသလို လင်တော်မောင် ရှာသမျှ ရသမျှ ပိုက်ဆံကို ချိုးခြံချွေတာသည်။ တစ်ခါတစ်လေ မောင်ကတောင် “ငါ့မိန်းမရယ် ချွေတာ တာလည်း ချွေတာ တာပေါ့ ကိုယ့်ဝမ်းဝအောင် ခါးလှအောင်တော့ ဝတ်ဦးစားဦးပေါ့ကွာ” ဟုပြောတတ်သည်။

နှင်းဝေတို့ မချွေတာလို့မဖြစ်။ အခု သားသမီး မရှိသေးလို့ နောင်များမှာ သားသမီး ရလာရင်ဖြင့် ဒီအခန်းလေးထဲမှာ နှင်းဝေတို့မိသားစု ဘယ်လိုနေကြမလဲ။ အိုး..နှင်းဝေ တွေးတောင် မတွေးကြည့်ရဲဘူး။ တွေးလိုက်တာနဲ့ ရင်မောရတယ်ရှင်။ နှင်းဝေ အိမ်ရှေ့မှာ ငုတ်တုတ်ထိုင် တွေးနေတာကို ရပ်ပြီး နာရီကို မော့ကြည့်မိသည်။ ည ၈နာရီတောင် ကျော်ပါပေါ့။ မောင့်အတွက် ညစာပြင်ထားဖို့ အချိန်တောင်ရောက်နေပြီ။ မောင်က တက်စီ မောင်းခြင်းဖြစ်သည်။ မနက်စောစောထွက် ညဆို ၉ နာရီလောက်မှ ပြန်ရောက်တတ်သည်။ မောင့်အတွက် ထမင်းပွဲပြင်ပြီး ဘာမှလုပ်စရာမရှိတာနဲ့ အိပ်ယာထဲမှာ လှဲနေဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ ဘေးခန်းက အန်တီဝင်း ယောက်ျား ပန်းရံဆရာပြန်လာသံ ကြားရသည်။ အိပ်ယာထဲ လှဲမယ်လုပ်မှ နှင်းဝေ သတိရမိသည်။ ဒီနေ့က သောကြာနေ့။ နှင်းဝေတို့ လင်မယားနှစ်ယောက် ချစ်ရည်လူးကြမယ့်ည။ ဒီလိုလေး တွေးမိရုံနဲ့ နှင်းဝေစိတ်ထဲမှာ ကြည်နူးပျော်ရွှင်စိတ်ကလေး တိုးဝင်လာသည်။ ဟုတ်တယ်လေ ဒီလို ညမျိုးရောက်ဖို့ ခြောက်ရက်ကြီးများတောင် နှင်းဝေ စောင့်ခဲ့ရတယ် မဟုတ်လား။ နှင်းဝေရဲ့မောင်က စည်းကမ်း ကြီးသည်။ ညားကာစကတော့ ညတိုင်း မီးကုန်ယမ်းကုန် ချစ်ရည်လူးကြပေမယ့် ၆ လလောက်ကြာတော့ မောင်က စည်းကမ်းထုတ်လာသည်။ တစ်ပါတ်ကို သောကြာည တစ်ညပဲ အတူနေမည်ဟု သတ်မှတ်လိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ နှင်းဝေလည်း သဘောတူလိုက်ရသည်။ မတူလို့လည်းမရ အနေကြာလာတာနဲ့အမျှ မောင့်လီးက သိပ်မလန်းချင်တော့။ နှင်းဝေ ပါးစပ်နဲ့စုပ်ပေးတာတောင် မတောင်လာတော့။ အရက်သောက် ဆေးလိပ်သောက်တာကြောင့်လည်း ပါမည်။ ဒါကြောင့်လည်း မောင်ရဲ့ဆုံးဖြတ်ချက်ကို နှင်းဝေ သဘောမတူလို့ မဖြစ်။ မောင်မှ မလုပ်နိုင်တာ နှင်းဝေ ဘာတတ်နိုင်မှာလည်းရှင်။ တစ်ပါတ်တစ်ခါတော့ နှင်းဝေကို ပုံမှန် လိုးပေး လုပ်ပေးပါသည်။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် မောင်ဟာ နှင်းဝေရဲ့ ချစ်လင်လေ။ နှင်းဝေ ချစ်လို့ယူထားတာလေ။ နှင်းဝေကို မောင်လုံးဝ မလိုးပေးနိုင်ရင်လည်း နှင်းဝေ ချစ်မှာပါပဲ။ အိုကွယ်…မောင်ရေ…မောင်ရေ… မောင့်ကို ကျမ ဘယ်လောက်ချစ်လိုက်ရလည်းဆိုတာ သိရဲ့လားရှင်။ အိပ်ယာထဲ လှဲမယ် စိတ်ကူးပြီးမှ ညအိပ်ဝတ်စုံကို တစ်ခါတည်း လဲထားမည်ဟု နှင်းဝေ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ ညအိပ်ဝတ်စုံဆိုတာ တခြားမဟုတ် ခရမ်းရောင် ဇာပေါက်ကလေးတွေနဲ့ ကိုယ်ကျပ်ဂါဝန်ဖြစ်သည်။ မောင်က ဒီလို ဂါဝန်ရောင်စုံ ငါးထည်လောက် ဝယ်ပေးထားသည်။ နှင်းဝေ အဝတ်အစား အတွင်းခံဘောင်းဘီ ဘော်လီကအစ ချွတ်ပြီး အဲ့ဒီဂါဝန်တစ်ထည်တည်း ဝတ်ထားလိုက်သည်။

ဂါဝန်အောက်မှာ နှင်းဝေ ကိုယ်လုံးကလေးက ဖွံ့ဖွံ့ထွားထွား လှနေတော့သည်။ လက်ညှိုးတစ်ထောက်စာ ဇာပေါက်ကလေးတွေပါပြီး ကိုယ်ကြပ်လည်း ဖြစ်နေတာကြောင့် နှင်းဝေရဲ့ဖွံ့ထွားနေတဲ့ ကိုယ်လုံးကြီးက အပေါက်ကလေးတွေ ကြားကနေ ပြူ ထွက်နေပြန်သည်။ ဒီလို ဝတ်စုံဝတ်ထားရင် မောင်အလွန် သဘောကျတတ်သည်။ “ငါ့မိန်းမ ဒီဝတ်စုံ ဝတ်လိုက်တိုင်း ယောင်္ကျား လီးတောင်လာတော့တာပဲကွာ”ဟု ပြောတတ်သည်။ မောင့်ရှေ့မှာ နှင်းဝေရဲ့ လုံးဝန်းကြီးထွားလှတဲ့ ဖင်လေးကုန်းပြီး ညုတုတုလေး လုပ်ပြလိုက်တာနဲ့ မောင့်လီး တကယ်တောင်လာတတ်သည်။ ဒါပေမယ့် နှင်းဝေ စဖုတ်လေးထဲ မောင့်လီးဝင်ကာရှိသေး ပြီးသွားတတ်တာ ဆိုးသည်။ အများစုက မောင့်လီး နှင်းဝေ စဖုတ်ထဲဝင်လို့ သွေးတောင်မပူသေးဘူး လရည်တွေ ပန်းထွက်ပြီး မောင်ပြီး သွားတတ်သည်။ “တောင်းပန်ပါတယ် မိန်းမရယ် မောင် မထိန်းနိုင်တော့လို့ပါ”ဟု တောင်းပန် တိုးလျှိုးနေတတ်သည်။ ဒီလိုဆိုတော့ မောင့်ကို သနားရပြန်သည်။ ဘယ်တတ်နိုင်မလဲ နှင်းဝေ မပြီးလည်း ရှိပါစေတော့ပေါ့။ မောင် ကောင်းတယ် နှင်းဝေ စောက်ဖုတ်လေးကို စွဲတယ်ဆိုရင် ပြီးတာပါပဲ။ တစ်ခါတစ်လေ မောင်က “ချစ်လိုက်တာ မိန်းမရယ်” ဟုပြောပြီး နှင်းဝေ ပေါင်ကို ဖြဲကားကာ နှင်းဝေ အဖုတ်ကို တရှုံရှုံ နမ်းနေတတ်သည်။ မောင့်ဆီက ကာမ အရသာကို မရပေမယ့် အဲဒီလိုလေး မောင့်ရဲ့ချစ်ပြမှုတွေကြောင့် နှင်းဝေ ကျေနပ်ရပါသည်။ နှင်းဝေ အိပ်ယာထဲ လှဲချလိုက်သည်။ မလုံ့တလုံ ဂါဝန်လေးက ဆီးစပ် အပေါ်နားအထိ လိပ်တက်လာသည်။ တစ်ယောက်တည်းမို့ နှင်းဝေလည်း ပြန်ဆွဲချမနေတော့။ နှင်းဝေ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ဒူးထောင်လျှက်သား ဖြဲကားလိုက်သည်။ နှင်းဝေ စောက်ဖုတ်လေးကို ဖြဲလိုက်သလို ဖြစ်သွားပြီး စဖုတ်အဝေလေးမှာ အေးကနဲဖြစ်သွားသည်။

မောင့်အကြောင်းတွေးရင်း နှင်းဝေ စောက်ဖုတ်လေးကို လက်နဲ့ကိုင်ကြည့်သည်။ အိုးး စောက်ဖုတ်လေးမှ မဟုတ်ပဲနဲ့ နှင်းဝေဟာက စောက်ဖုတ်ကြီး။ အမွှေးကို ပြောင်အောင်ရိတ်ထားတာကြောင့် စောက်ဖုတ်ကြီးက အထင်းသား ပြဲကားနေသည်။ “မောင်ရေ မြန်မြန်ပြန်လာပါတော့ နှင်းဝေ စောက်ဖုတ်ကြီးကို အဆင်သင့် ဖြဲထားတယ် ရှင်ရယ်”ဟု စိတ်ထဲကပြောမိသည်။ နှင်းဝေ စောက်ဖုတ်ထဲကနေ အရည်တွေ စိမ့်ထွက်ကျလာသည်။ စောက်ဖုတ်အဝကို လက်ညှိုးနဲ့ သပ်ယူကြည့်လိုက်တော့ အရည်ကြည် ချွဲပြစ်ပြစ်လေးတွေ။ နှင်း‌ဝေ မနေနိုင်တော့ အလိုးခံချင်စိတ်ကြောင့် မောင့်ကိုသာ တမျော်မျှော် ဖြစ်နေတော့သည်။ “မောင်ရေ…နှင်းဝေကို လိုးညှောင့်ပါတော့လား။ လီးကြီးကြီးနဲ့ လိုးညှောင့်ပါတော့လား။ အားရပါးရ လိုးညှောင့်ပါတော့လား ရှင်ရယ်”။ ပြောသာပြောရတာ မောင့်လီးက နှင်းဝေ ခြေမလောက်သာ။ နှင်းဝေစောက်ဖုတ်ထဲ ထည့်တာနဲ့ တန်းပြီးတာကို တွေးပြီး နှင်းဝေ စိတ်အမောကြီး မောသွားမိသည်။ နှင်းဝေ စောက်ဖုတ်က ကြီးသမှ သိပ်ကြီးတာ။ တင်ပဆုံကြီးတာကြောင့်များလား နှင်းဝေ မတွေးတတ်တော့။ ကော့ကောက်လုံးဝန်းနေတဲ့ ဖင်လုံးကြီးတွေ၊ ကိုယ့်ဖာသာ လက်နဲ့ပင့်မပြီး ပါးစပ်နဲ့တောင် ပြန်စုပ်လို့ရတဲ့ နို့ကြီးတွေ၊ လက်သန်း လက်တစ်ဆစ်လောက်ရှိမယ့် စောက်စိကြီးနဲ့ ဒီစဖုတ်အကြီးကြီးကို မောင်လီးလေးနဲ့ ဘယ်လိုများ အားရနိုင်ပါ့မလဲရှင်တို့ရယ်။ နှင်းဝေ ဒူးကွေးပြီး ဘေးတစ်စောင်းလေးများ အိပ်နေရင်လေ နှင်းဝေစောက်ဖုတ်ကြီးက နောက်မှာ ဖောင်းပြီး ပြူထွက်နေတာ။ အဲဒီလို ပုံစံနဲ့များ မောင်တက်လိုးရင် နှစ်ချက်လောက်ဆောင့်ပြီးတာနဲ့ မောင့်လရည်တွေ ပန်းထွက်လာတော့တာပဲ။ ရင်မောရပါလား မောင်ရယ်။ ဘယ်တတ်နိုင်ပါ့မလဲ ချစ်တဲ့စိတ် တစ်ခုတည်းနဲ့ နှင်းဝေ အလိုဆန္ဒတွေကို မြုသိပ်ထားပါတယ်မောင်။ ပြီးတော့ နှင်းဝေက မောင့်မိန်းမလေ။ နှင်းဝေကို မောင်တစ်ယောက်ပဲ ပိုင်တယ်။ တခြား ဘယ်သူမှ နှင်းဝေကို လက်ဖျားနဲ့တောင် မထိစေရဘူး။ ဘေးခန်းက အန်တီဝင်းတို့ဟောက်သံ ကြားတော့ နှင်းဝေ နာရီကို အလန့်တကြား မော့ကြည့်မိသည်။ ဟင်..နှင်းဝေ အတွေးလွန်နေလိုက်တာ ၁၁ နာရီတောင် ထိုးပါကောလား။ မောင်လည်း ပြန်မလာသေးဘူး။ မောင်တစ်ယောက် အရက်များ သောက်နေတာလား။ နှင်းဝေ စိတ်ပူသွားသည်။ အရက်သောက်ပြီးရင် မောင်က ကုလားသေ ကုလားမော အိပ်တာ။ နှင်းဝေကို လိုးဖို့နေနေသာသာ ဆင်တက်နင်းရင်တောင် နိုးမှာမဟုတ်ဘူး။ ဒီနေ့ ဘယ်လိုဖြစ်တာပါလိမ့်။

မောင်က ညတိုင်း သောက်တတ်ပေမယ့် ဒီလိုညဆို မသောက်ပဲ စောစောပြန်လာတတ်သည်။ မောင် အရက်သောက်မလာပါစေနဲ့လို့သာ နှင်းဝေ ကြိတ်ဆုတောင်းမိသည်။ တစ်ပါတ်မှ တစ်ညလေး လင်မယားနှစ်ယောက် ချစ်ကြည်နူးရတာကိုတော့ နှင်းဝေ လက်လွှတ်မခံနိုင်ပါ။ “မိန်းမရေ တံခါးဖွင့်ပါဦးကွာ” မောင်ပြန်လာပြီ။ နှင်းဝေ ဆုတောင်းမပြည့်။ မောင့်အသံက အတော်ကို မူးနေတဲ့အသံ ပေါက်နေသည်။ ဘယ်လောက်တောင် သောက်လာတယ်မသိ။ နှင်းဝေလည်း အိပ်ယာထဲမှ ခပ်မြန်မြန်ထပြီး တံခါးသွားဖွင့်လိုက်သည်။ မောင်က အတော့ကိုမူးနေပြီ။ လမ်းတောင် ကောင်းကောင်း မလျှောက်နိုင်တော့။ မောင့်သူငယ်ချင်းကို ကျော်လွင်က ဘေးကတွဲလာရသည်။ နှင်းဝေကို မြင်တော့ မောင်က “ငါ့မိန်းမလေးကို ငါချစ်လိုက်တာကွာ”ဟု ပြောပြီး နှင်းဝေကို လှမ်းဖက်သည်။ နှင်းဝေလည်း မောင့်ကို အလိုက်သင့်တွဲပြီး အိမ်ထဲဆွဲခေါ်လာရသည်။ “မောင်ရယ် ဘာလို့ အဲ့လောက်တောင် သောက်လာတာလဲ”လို့ ဆူလိုက် ပူလိုက်ချင်ပေမယ့် မပြောရက်။ “မောင် ထမင်းစားတော့ မလား”ဟုသာ မေးမိသည်။ “မစားတော့ဘူး မိန်းမရေ ဒီနေ့ ကိုကျော်လွင်ကြီး သူ့ကားရောင်းထွက်လို့ အောင်ပွဲခံလာတာ။ သူ့ကား ရောင်းလိုက်တော့ မောင့်ကားနဲ့ပဲ ပြန်လိုက်လာတာ။ ဒီည အိမ်မှာ အိပ်လိမ့်မယ်။ လာ ကိုကျော်လွင် ထိုင်”ဟုပြောပြီး ထိုင်ချလိုက်သည်။ ဟင်…မောင်ကတော့ မူးမူးနဲ့ပြောချလိုက်ပေမယ့် နှင်းဝေ မျက်လုံးပြူးပြီး ခေါင်းအတော်ကြီးသွားသည်။ ဒီအခန်းထဲမှာ နှင်းဝေတို့လင်မယားနဲ့ ကိုကျော်လွင် ဘယ်လိုအိပ်ကြမလဲ။ အခုတောင် သုံးယောက်သား အိပ်ယာပေါ် တတ်ထိုင်နေကြရတာ။ နေရာ အပိုမှ မရှိတာ။ နှင်းဝေ ဘယ်လို လုပ်ရပါ့မလဲ။ ကိုကျော်လွင်ဆိုတာလည်း တခြားသူမဟုတ် မောင့်ရဲ့အရင်းနှီးဆုံး သူငယ်ချင်း။ တက်စီလောကမှာ တွဲဖက်။ နှင်းဝေနဲ့လည်း အတော်လေး ရင်းနှီးနေသည်။ အရင်ကလည်း အိမ်လိုက်လာဖူးပေမယ့် မောင်နဲ့ သောက်စားပြီး ပြန်တာပဲ။ အခုလို တစ်ခါမှ ညမအိပ်ဖူး။ နှင်းဝေ သက်ပြင်းမောကြီး ချမိသည်။ “ဘယ်လိုလုပ် သင့်တော်မှာလည်း မောင်ရယ်”လို့ ပြောချင်ပေမယ့် ကိုကျော်လွင်ရှေ့မှာမို့ အားနာတာနဲ့ ပြောမထွက်။ မောင်ကလည်း အတော်ကလေး မူးနေတာကြောင့် ပြောလို့ ရမယ့်ပုံမပေါ်။

ကိုကျော်လွင်လည်း မူးနေပေမယ့် မောင့်လောက်တော့ မဆိုးသေး။ “ကဲ ကိုကျော်လွင် မပြန်နဲ့တော့ ကားလည်းမရှိတော့ဘူး။ ဒီမှာပဲ ကြုံရာဝင်အိပ်ပြီး မနက်မှ ကျနော် လိုက်ပို့ပေးမယ်”ဟုပြော ပြီး အိပ်ယာထဲ လှဲချလိုက်သည်။ နှင်းဝေမှာသာ မျက်လုံးပြူး မျက်ဆံပြူးနဲ့ ခြေမကိုင်မိ လက်မကိုင်မိ။ ကိုကျော်လွင်ကို ပြောပြီး ပြန်ခိုင်းလိုက်ချင်ပေမယ့် ဒီအချိန်ကြီး ဘယ်လိုပြန်မလဲ။ နှင်းဝေ စိတ်ကို ဒုန်းဒုန်းချလိုက်ပြီး “အိမ်က ကျဉ်းတော့ အားနာလိုက်တာရှင်”ဟု ပြောပြီး ကိုကျော်လွင်ဖက် လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ ကိုကျော်လွင်က “ဟာ ရပါတယ် နှင်းဝေရယ် ကျနော်ကသာ အားနာနေတာ။ ဘယ်လိုမှ မတတ်နိုင်တာရယ်ကြောင့်ပါဗျာ”ဟုပြောပြီး နှင်းဝေ တစ်ကိုယ်လုံးကို သိမ်းကျုံးကြည့်နေသည်။ ပြီးမှ အားနာသွားဟန်နဲ့ မျက်နှာကို တခြားဖက် လှည့်သွားသည်။ အို…နှင်းဝေ တစ်ကိုယ်လုံး ထူပူသွားသည်။ ရှက်လိုက်တာလည်း ပြောမနေနဲ့တော့။ မျက်နှာကိုသာ တစ်နေရာ သွားဖွက်ထားလိုက်ချင်သည်။ နှင်းဝေ ဝတ်ထားတာ ဇာအပေါက်တွေနဲ့ ဂါဝန်အကြပ်။ အောက်မှာလည်း ဂါဝန်က လိပ်တက်နေတာကြောင့် စောက်ဖုတ်လေး ပေါ်လုပေါ်ခင် ဖြစ်နေပြီ။ စောနက စိတ်ရှုပ်တာရော ဇောကပ်နေတာရောကြောင့် သတိမထားမိလိုက်။ မောင်ပြန်လာရင် အမောပြေကြည့်ဖို့ ဝတ်ထားတာကို အခုတော့ ကိုကျော်လွင်…။ နှင်းဝေ ရှက်လိုက်တာလေ ခေါင်းကို ချက်ချင်း ငုံ့ထားမိလိုက်သည်။ ဘာမှ မလုပ်တတ် မကိုင်တတ်တော့ ရင်တွေ တလှပ်လှပ်တုန်လာသည်။ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ပြန်ကြည့်တော့ ဇာအပေါက်တွေကြားကနေ နိုးလုံးကြီးတွေက ပြူးပြဲထွက်နေသည်။ ကြီးမား တောင့်တင်းတဲ့ ပေါင်လုံးဖွေးဖွေးကြီးတွေက အထင်းသား။ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ပြန်ကြည့်ရင်း ရှက်ဖူးတာ ဒီတစ်ခါပဲရှိသေးတယ်။ “ကျနော် မီးထပိတ်လိုက်မယ်နော်”ဟုပြောပြီး ကိုကျော်လွင်ထသည်။ နှင်ဝေလေ ကိုကျော်လွင်ကို ကျေးဇူးတင်လွန်းလို့ ထိုင်တောင် ကန်တော့လိုက်ချင်သည်။ ကိုယ့်ရဲ့ နမော်နမဲ့နိုင်တာကို တွေးပြီး ရှက်ကလဲရှက် ဒေါသလည်း ထွက်မိတယ်။ ကိုကျော်လွင် မီးပိတ်ပြီးတာနဲ့ နှင်ဝေ ခြင်ထောင်ချပြီး မောင့်ဘေးမှာ လှဲအိပ်လိုက်တယ်။ စောင်တထည်ကိုယူပြီး မောင်နဲ့အတူ ခြုံလိုက်တယ်။ အခုမှ သတိထားမိတာက မောင်က နံရံဘက်ကိုလှည့်ပြီး နံရံနားမှာ ကပ်အိပ်နေတာပဲ။ မောင့်ကို မနှိုးချင်တာနဲ့ နှင်းဝေလည်း မောင့်ဖက်ကို စောင်းပြီး နောက်ကြောကနေ မောင့်ကိုလှမ်းဖက်ပြီး တစောင်းလေး လှဲအိပ်လိုက်တော့တယ်။ တစာင်းလှဲအိပ်တော့မှပဲ ဂါဝန်က ဒုက္ခပေးတော့တာပဲ။ တင်းပါးပေါ်တဲ့အထိ လိပ်တက်လာတာကြောင့် စောင်အောက်မှာ နှင်းဝေ ဖင်တုံးလုံးဖြစ်နေသည်။

ဒီကြားထဲ စောင်ကသေးတော့ နှစ်ယောက်ခြုံလို့ မလောက်။ တစောင်း အနေအထားနဲ့ နှင်းဝေဖင်ကြီး စောင်အပြင်ကို ပြူးထွက်နေသည်။ မီးပိတ်ထားလို့ တော်တော့သည်ဟု နှင်းဝေ တွေးမိသည်။ ပေါ်နေတဲ့ ဖင်လုံးကြီးကြားမှာ နှင်းဝေစောက်ဖုတ်ကြီးက ပြူးထွက်နေတာ မဟုတ်လား။ အဲ့ဒီလိုလေး တွေးမိတော့ နှင်းဝေရင်မှာ လှပ်ကနဲဖြစ်သွားသည်။ “အို……ငါဘာတွေ တွေးနေတာလဲ”ဟု ကိုယ့်ဘာသာပြောပြီး မောင့်ကိုသာ တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဖတ်ထားမိသည်။ ခဏနေတော့ ကိုကျော်လွင် ခြင်ထောင်ထဲ ဝင်လာပြီး နှင်းဝေ နောက်ကြောမှာ ဝင်အိပ်သည်။ နှင်းဝေ စိတ်ထဲမှာ လှိုက်ခနဲ ဖြစ်သွားပြီး ကျောထဲကနေ ချမ်းစိမ့်စိမ့် ဖြစ်လာတာကြောင့် မောင့်ကိုသာ တိုး၍တိုး၍ ဖက်ထားမိတော့တယ်။ “ဒီမောင်တစ်ယောက်နဲ့ ခက်တော့တာပဲ”လို့ စိတ်ထဲက ပြောမိလိုက်သည်။ မောင်ကတော့ တုတ်တုတ်မျှမလှုပ်။ အိပ်မောကျ ကောင်းတုန်း။ နှင်းဝေကတော့ ဘယ်လိုမှ မအိပ်နိုင်။ ကိုယ့်ယောက်ျားကို ကိုယ်ကဖက်အိပ်နေပြီး သူစိမ်းယောက်ျားတစ်ယောက်က နှင်းဝေ နောက်ကြောမှာ ကပ်အိပ်နေတာ။ နှင်းဝေ ဘယ်လိုစိတ်နဲ့များ အိပ်ပျော်နိုင်ပါ့မလဲ ရှင်တို့ရယ်။ ကိုကျော်လွင်တစ်ယောက် နှင်းဝေဘက် စောင်းအိပ်နေတာလားမသိဘူး။ သူ့ရဲ့ အသက်ရှူလိုက်တိုင်းထွက်လာတဲ့ လေနွေးနွေးတွေက နှင်းဝေနောက်ကြောကို လာလာထိနေတယ်။ အို ဒီအတိုင်းဆို ကိုကျော်လွင် နှင်းဝေနောက်ကို ကပ်အိပ်နေတာပါလား။ နှင်းဝေကို ထိလုထိခင် ဖြစ်နေပြီလားမသိဘူး။ ဒါဆို စောင်အပြင်ကို ပြူးထွက်နေတဲ့ လုံးဝန်းကားထွက်နေတဲ့ နှင်းဝေဖင်ကြီးကြားမှာ ဖောင်းကားပြီး စူထွက်နေတဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီး…။ ကိုကျော်လွင် ဒီဘက်ကို နည်းနည်းလောက် တိုးကပ်လာရင်ဖြင့်…။ အို…နှင်းဝေ တွေးရင်း ဖင်စအိုဝကို ရှုံ့ပြီး စောက်ဖုတ်ကြီးကို တအားညှစ်လိုက်မိတော့သည်။ ညနေက မောင်ပြန်လာရင် အလိုးခံမယ်လို့တွေးပြီး ထန်ခဲ့တဲ့စိတ်ကြောင့် စောက်ဖုတ်ထဲမှာ အရည်ကထွက်ချင်ချင်။ အခုလို စောက်ဖုတ်ကို ညှစ်လိုက်မိတော့ စောက်ရည်တွေ တရွှဲရွှဲ ထွက်ကျလာပါတော့တယ်။ နှင်းဝေ ယောင်ပြီး မောင့်လီးလေးကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်မိတယ်။ လူရော လီးရော အိပ်မောကျနေတဲ့ မောင်ကတော့ ဘာမှသိမည် မထင်။ နှင်းဝေ နောက်ကြောမှာ လှုပ်ရှားသံ ကြားရသည်။ အို…ကိုကျော်လွင် သူ့ပုဆိုးကို ချွတ်ချလိုက်တာပါလား။ ဟင်…နှင်းဝေ ဆံပင်လေးတွေကို နောက်ကနေ ခပ်ဖွဖွလာနမ်းတယ်။

နှင်းဝေ စောက်ဖုတ်ကို ထပ်ညှစ်လိုက်မိပြန်တယ်။ မောင့်လီးကိုလည်း တိုးပြီး ဆုပ်လိုက်မိတယ်။ နှင်းဝေ မနေနိုင်တော့ အလိုးခံချင်စိတ် တစ်ခုပဲရှိတော့သည်။ နှင်းဝေလို အခြေအနေမျိုးမှာ ဘယ်လိုမိန်းမကရော အလိုးမခံချင်ပဲ နေနိုင်ပါ့မလဲ ရှင်တို့ရယ်။ နှင်းဝေ ဖင်ကြီးတွေကို နောက်ကိုတိုးပြီး ကောက်ထားမိသည်။ ပိုပြီးလည်း ကော့ထားလိုက်မိသည်။ နှင်းဝေ စောက်ဖုတ်ကြီး နောက်မှာ ပြူးထွက်နေမယ်ဆိုတာ နှင်းဝေ သိသည်။ ပြီးတော့ စောက်ရည်တွေနဲ့ ရွှဲနေမယ်ဆိုတာလည်း နှင်းဝေ သိသည်။ ဒီအချိန် ကိုကျော်လွင်လီးကြီးသာ နောက်ကနေ ထိုးသွင်းလိုက်ရင် လျှောကနဲဝင်သွားမှာပဲဟု နှင်းဝေ တွေးနေမိသည်။ ကိုကျော်လွင်က တစ်ဆင့်တက်လာသည်။ နှင်းဝေပါးလေးကို ခပ်ဖွဖွ တိုးနမ်းသည်။ ပြီးတော့ နောက်ကျောကနေ နှင်းဝေဖင်လုံးကြီးကို ပွတ်ပြီး စောက်ဖုတ် အကွဲကြောင်းတစ်လျှောက် လက်နဲ့ ပွတ်ဆွဲနေပြန်သည်။ စောက်ရည်တွေ ရွှဲနေတာကြောင့် ကိုကျော်လွင် လက်ချောင်းတစ်ခုလုံး စောက်ရည်တွေနဲ့ ပေကျံကုန်သည်။ ကိုကျော်လွင်က နှင်းဝေရဲ့ လက်သန်းလောက်ရှိတဲ့ စောက်စိကနေ ဖင်စအိုဝအထိ သူ့လက်ချောင်းကြီးတွေနဲ့ ပွတ်ဆွဲနေသည်။ နှင်းဝေ မောင့်လီးကို တိုးပြီး ဆုပ်ကိုင်ထားမိပြန်ပါသည်။ အသားချင်းထိတဲ့အထိ နှင်းဝေအနားကို ကိုကျော်လွင် တိုးကပ်လာသည်။ သူ့လီးကြီးနဲ့ နှင်းဝေဖင်ကြားကို လာထိသည်။ ပူနွေးနွေး အထိအတွေ့မှာ နှင်းဝေလည်း ဖင်ကြီးကို နောက်သို့ တိုးကော့ပေးလိုက်မိပြီး ပေါင်ကို အနည်းငယ်ဟကာ စောက်ဖုတ်ကို ပြဲနိုင်သလောက်ပြဲအောင် ဖြဲကားထားမိသည်။ ကိုကျော်လွင့်လီးကြီး နှင်းဝေစောက်ဖုတ်ထဲ တဖြည်းဖြည်းတိုးဝင်လာသည်။ အို…ကြီးလိုက်တဲ့ လီးကြီး နှင်းဝေ‌စောက်ဖုတ်ထဲမှာ ပြည့်ကြပ်ပြီး အူတွေ အသဲတွေအထိ လာထိသလိုတောင် ထင်မိတယ်။

နှင်းဝေ တစောင်းလေး အိပ်နေတာကြောင့် ကိုကျော်လွင့်လီးကို ဖျစ်ညှစ်ထားသလို ဖြစ်နေပြီး စောက်ရည်တွေ ဒီလောက်ထွက်နေတာတောင် စောက်ဖုတ်ထဲမှာ လီးကြီးက စီးစီးပိုင်ပိုင် ဝင်နေသည်။ နှင်ဝေလည်း ဖင်ကို နောက်ကို အားကုန်ပြစ်ထားပြီး ကိုကျော်လွင် လိုးတာကို အလိုက်သင့် ခံနေတော့တယ်။ ကိုကျော်လွင်က သူ့လီးကြီးကို နှင်းဝေစောက်ဖုတ်ထဲ တဆုံးထိုးထည့်လိုက် လီးဒစ်ဖျားပေါ်တဲ့အထိ ပြန်ထုတ်လိုက်နဲ့ ဖြည်းဖြည်းမှန်မှန် လိုးနေရာကနေ အသက်ရှူသံတွေ မြန်လာပြီး ခပ်မြန်မြန်လေး လိုးညှောင့်လာသည်။ နှင်းဝေလည်း ဖင်ကြီးကို နောက်ဖက်ကို ကော့ကော့ပြီး အလိုးခံနေရင်းနဲ့ မောင့်လီးကို တိုးပြီး ဆုပ်ကိုင်ထားပြန်တယ်။ ကိုကျော်လွင်က နှင်းဝေ ဂါဝန်ကို အပေါ်ထိ ဆွဲမပြီး နှင်းဝေနို့ကြီးတွေကို ဖျစ်ညှစ်ဆုပ်ကိုင်ရင်း အားရပါရ လိုးနေတော့သည်။ နှင်းဝေလည်း မောင့်လီးကို တိုး၍တိုး၍ ဆုပ်ကိုင်ရင်း နို့တစ်လုံးက ကိုကျော်လွင် ညှစ်တာခံရင်း နောက်နို့တစ်လုံးက မောင့်ကျောကုန်းကို သွားထိနေသည်။ နှင်းဝေအနား တိုးကပ်ပြီး နှင်းဝေ နှုတ်ခမ်းတွေကို စုပ်နမ်းလာတဲ့ ကိုကျော်လွင်ကို ရမက်ဇောတွေနဲ့ ပြန်လည်စုပ်နမ်းရင်း နှင်းဝေ ဖင်ကြီးကို အားရပါးရ ပြန်လည်ကော့ဆောင့်နေမိပြီး နှင်းဝေရော ကိုကျော်လွင်ရော တစ်ယောက်နှုတ်ခမ်းကို တစ်ယောက်ကိုက်ပြီး “အ..အားး…ကောင်းလိုက်တာ နှင်းဝေရယ်” “အ…အင်းဟင်းး..အားး..အရမ်းကောင်းတာပဲ ကိုကျော်လွင်ရယ်” နှစ်ယောက်သား လေသံလေးနဲ့ အံကြိတ်ညည်းရင်း စောက်ရည်နဲ့ လရည်တွေကို အတူတူ ပန်းထုတ်လိုက်ကြပါတော့တယ်။….ပြီး