အကြပ်ကိုင်ခံလိုက်ရတဲ့ ချောမောလှပတဲ့ ဆရာမလေး

ကျမနံမည်က နန်းဇင်အေး၊ အလယ်တန်းပြ ဆရာမတစ်ယောက်ဖြစ်ပါတယ်။ ပြီးခဲ့တဲ့အပတ်က ကျမရဲ့မွေးရပ်မြေပြန်ပီး ကျမရဲ့ချစ်ရသောမောင် ကိုနိုင်အောင်နဲ့ လက်ထပ်ခဲ့တာ ပူပူနွေးနွေးပဲ ရှိပါသေးတယ်။ မောင်နဲ့ကျမတို့ရဲ့ တာဝန်ကျရာမြို့လေးကို ပြန်ရောက်တာ ၃ရက်ပဲရှိသေးတယ်။ အလယ်တန်းပြဆရာမလေး နန်းဇင်အေး ချစ်သောမောင်နှင့် အိမ်ထောင်ရက်သားကျပြီဖြစ်၍ မောင်အလုပ်သွားချိန်စနေနေ့တွင် နန်းဇင်အေး တစ်ယောက်တည်း အိမ်တွင်ကျန်ခဲ့သည်။ နန်းဇင်အေးမှာ မောင်နှင့်မင်္ဂလာဆောင်ပြီးသည်မှစ၍ မောင်နှင့်တစ်ခါသာချစ်ဖူးသေးသည်။

နန်းဇင်အေးမှာ ဗိုင်းကောင်းကျောက်ဖိ မိန်းကလေးဖြစ်သဖြင့် မောင်က နန်းဇင်အေးငြင်းဆန်သဖြင့် အင်္ကျီမချွတ်ဖူးသေး။ ဟိုနေ့က ထဘီလေးကို အသာလှန်ကာ ၃မိနစ်ခန့်လုပ်ပြီးလျှင် မောင်ကပြီးသွားသည်။ နန်းဇင်အေးမှာ အသက်၂၅နှစ်ခန့်ရှိပြီး အသားလေးက ဖြူဝင်းစိုပြည်သည်။ အထူးသဖြင့် နက်မှောင်နေသော ဆံကေသာလေးများမှာ နန်းဇင်အေးကို မဟာဆန်၍ ကျက်သရေရှိစေသည်။ အရပ်က၅ပေ၅လက်မခန့်ရှိပြီး အရပ်နှင့်လိုက်အောင် ပင်ခန္ဓာကိုယ်က သူ့နေရာနှင့်သူ အချိုးကျနေသည်။ သေးသွယ်သောခါးလေးအောက်မှ စွင့်ကားလုံးဝန်းသောတင်သားများနှင့် မို့တင်း၍ကြွရွနေသော ရင်သားနှစ်မွှာတို့မှာ မြင်သူပုရိသတို့ကို လည်ပြန်ငေးစေသည်။ ကျောင်းချိန်တွင်ဆိုလျှင် နန်းဇင်အေးသည် ပါးတွင်သနပ်ခါးလေးများ ပါးပါးလိမ်း၍ သူမ၏နက်မောင်လှသောဆံပင်များကို ထုံးထားသည်မှာ ခန့်ညားချောမောလွန်းလှသည်။ နေ့ခင်းအချိန်များသည် ဆရာမလေးနန်းဇင်အေး၏ ကိုယ်လုံးအလှဆုံးအချိန်ဖြစ်သည်။ ဆရာမလေး၏ ကျောင်းစိမ်းအင်္ကျီမှာ အလွန်ပါးလွှာသည် မဟုတ်သော်လည်း တော်တော်လေးကိုပါးသည်။ ထိုအခါ ကျောင်းအင်္ကျီ အဖြူရောင်အောက်မှာ ထင်ရှားလှသော အသားရောင်မြန်မာဘော်လီနှင့် ဝင်းဝါလှပသောနို့အုံကြီးများကို အထင်အရှားမြင်နေရတတ်သည်။ ဆရာမ၏ ဘော်လီပေါ်မှ ၃ပုံ၁ပုံခန့် လျှံထွက်နေသော နို့အုံကြီးသည်လည်း မြင်သမျှယောကျာ်းတိုင်းအား စိန်ခေါ်နေသလိုဖြစ်နေသည်။

ဆရာမလေးနန်းဇင်အေးများ လမ်းလျှောက်လိုက်ရင် အဖြူရောင်ခါးတိုရင်ဖုံးလေးနှင့် ကျောင်းစိမ်းထမီအထက်ဆင်လေးကြားမှ ပေါ်ထွက်လာတဲ့ ဖြူဖွေးချောမွတ်နေတဲ့ ခါးစပ်နေရာလေးက ဝင်းခနဲဝင်းခနဲ…ခပ်တင်းတင်းဆွဲစည်းထားသော အထက်ဆင်လေးအောက်မှ တင်းရင်းကားထွက်နေသော တင်သားစိုင်တို့မှာ နိမ့်ချည်မြင့်ချည်ဖြင့် ခါးကျင်ကျင်လေးအောက်မှ သိသာထင်ရှားစွာ ကားထွက်နေတယ်။ တင်သားတို့ရဲ့ အောက်ပိုင်းနေရာလေးမှာလည်း သိသာထင်ရှားစွာ ပေါ်ထွက်နေတဲ့ အောက်ခံဘောင်းဘီကြိုးလေးမှာ အစင်းလိုက်အထင်းသား။ စစ်ကိုင်းအိုးလား ဂစ်တာရှိတ်လား မင်းကြီးကြိုက်လား ဘာနဲ့တင်စားခိုင်းနှိုင်းရမလဲ မသိတော့။ လမ်းလျှောက်ဟန် စကားပြောဟန်တို့မှာလည်း သိမ်သိမ်မွေ့မွေ့ တိုးတိုးညင်းညင်းလေးဖြစ်သည်။ ရုပ်ရည်လေးမှာ လှသည်ဆိုသည်ထက် ချောသည်ဆိုလျှင်ပိုမှန်မည်။ တစိမ့်စိမ့်ကြည့်လေ ရင်ထဲထိစေသည့် အလှပိုင်ရှင်မျိုးဖြစ်သည်။ မင်္ဂလာဆောင်ပြီးခါစ တပတ်လောက်သာရှိသေးတဲ့ အသစ်စက်စက်ဇနီးသည်လေး နန်းဇင်အေး အိမ်တံခါးခေါက်သံကြောင့် အပြေးကလေးထွက်လာမိသည်။ လင်သား ကိုနိုင်အောင် အလုပ်ပြန်လာရင်ကြိုဖို့ အလှဆုံးပြင်ပြီး အပြေးကလေး ထွက်လာခြင်းဖြစ်သည်။ တံခါးလေးဖွင့်ပေးသောအခါ ကိုနိုင်အောင်အပြင် သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်ပါလာလေသည်။ ”အော်…ဧည့်သည်တွေပါလား…အိမ်ထဲကြွပါရှင့်” အသီးသီးအခန်းထဲ ဝင်လိုက်ကြလေသည်။ ”မိန်းမရေ ဒီနေ့ရုံးကကောင်တွေကို လည်းပြုစုရသေးတယ်…ကိုအိမ်ပြန်နောက်ကျလို့စိတ်မဆိုးနဲ့နော်…” အသံကနည်းနည်း အာလေးလျှာလေးဖြစ်နေသည်။ ”ရပါတယ်အကိုရယ်…နန်းတို့မင်္ဂလာဆောင်က အဝေးမှာဆောင်တာဆိုတော့ သူတို့ကိုပြန်ဧည့်ခံရမှာပေါ့” ”မှန်တာပေါ့မိန်းမရာ…ဒီကနှစ်ယောက်က ဒီကွန်ဒိုကအိမ်နီးနားချင်းတွေပါ..” နန်းဇင်အေးအပြုံးလေးဖြင့် နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။ နိုင်အောင် လျှာလေးအာလေးဖြင့် ”ဒီဘက်က ဂျင်မီတဲ့ သူကရှေ့အခန်းက၊ ဒီဘက်က အောင်သူတဲ့ သူကအောက်ထပ်က သူတို့ကိုပြုစုဖို့ခေါ်လာတာ၊ ဒီမှာအရက်နဲ့ဘီယာပါလာတယ်…မိန်းမအမြည်းတစ်ခုခုစီစဉ်ပေး” ”ကောင်းပါပြီရှင့်…ရပါစေမယ်” နန်းဇင်အေး နောက်ဘေးခန်းကို တည်ငြိမ်စွာထွက်သွားလေသည်။ သူမရဲ့နိမ့်ချည်မြင့်ချည် တင်သားတွေနဲ့ နောက်ကျောအလှကို ဂျင်မီ မျက်စိတစ်ဆုံး အရသာခံကြည့်ရှုလိုက်လေသည်။

သူမ၏ဖင်တုံးကြီးတွေ တုန်ခါသွားတာကြည့်ရင်း ဂျင်မီ တံထွေးသာမျိုချနေမိသည်။ ဒီဆော်လေးကို ဖင်ကုန်းခိုင်းပြီး နောက်ကနေ ခွလိုးလိုက်ရရင်တော့ သေပျော်ပါပြီလို့ တွေးမိသည်။ ဂျင်မီ ဒီနေ့ တော်တော်တင်းနေသည်။ အလုပ်နောက်ကျလို့ သူဌေးကကောသည်။ ဘာမဆိုင်ညာမဆိုင် စောက်ကုလားတွေ ဘာဖြစ်တယ် ညာဖြစ်တယ်ဆိုပြီး အဆဲခံလိုက်ရသေးသည်။ အသားမဲတာနဲ့ပဲ လူလူချင်းခွဲခြားဆက်ဆံနေကြတာကိုး။ ဒီတိုက်ခန်းက မိန်းမက တော်တော်ချောတယ်။ ဆရာမလေးတဲ့။ ရောက်လာတာ ၃ရက်ပဲရှိသေးသည်။ အခုတော့ သူ့ယောက်ျားဖြစ်သူက မိတ်ဆက်ပေးတော့ သေချာကြည့်မိသည်။ တော်တော်ချောပြီး တော်တော်လဲတောင့်ကြောင်း အနီးကပ်ကြည့်မှ ပိုသိလိုက်ရသည်။ ”ကဲကိုယ့်လူတို့…ကျွန်တော်လည်း သွားကူလိုက်အုန်းမယ် ခဏ…ခဏ” နိုင်အောင်လည်း နန်းဇင်အေးနောက် လိုက်သွားလေသည်။ မကြာမီ နန်းဇင်အေး ရောက်လာကာ စားပွဲခုံပေါ် ဖန်ခွက်လေးတွေလာချပေးသည်။ စားပွဲကိုခါးလေးကုန်းကာ ဖန်ခွက်ချလိုက်သည်မို့ ဟိုက်သွားသောအင်္ကျီကြောင့် နန်းဇင်အေးရဲ့ ရင်သားဖွေးဖွေးနုနုတွေကို ဂျင်မီနဲ့ အောင်သူ ထပ်မြင်လိုက်ရတော့ လီးတွေတောင်ကုန်ကျသည်။ နန်းဇင်အေး ရင်သားဖွေးဖွေးတွေကို ဘော်လီရင်ပုံခွက်အထိ သေချာ မြင်လိုက်ရတာကြောင့် ဂျင်မီ မျက်စိထဲကမထွက်နိုင်တော့။ ဂျင်မီကတော့ နန်းဇင်အေးကို စိတ်ထဲကနေ အသေ မုဒိမ်းကျင့်နေပြီ။

နန်းဇင်အေး အမြည်းစီစဉ်ရန် ထပ်ဝင်သွားပြန်ပြီ။ ကုလားဒိန်ဂျင်မီက ကာမလိုက်စားတဲ့ လူတစ်ယောက်။ သူ့မှာအိပ်ဆေးတွေ ကွန်ဒုံးတွေ အမြဲဆောင်ထားတတ်တယ်။ ဂျင်မီ ဖန်ခွက်တွေထဲ အရက်တွေ ထည့်ပေးထားလိုက်သည်။ နန်းဇင်အေးရဲ့ ခွက်ထဲ အချိုရည်ထည့်ကာ အိပ်ဆေးမှုန့်လေး ခတ်ပေးလိုက်သည်။ နိုင်အောင်ခွက်ထဲလည်း နည်းနည်းထည့်ပေးလိုက်ပြီး ဟန်မပျက်ပြန်နေလေသည်။ ကုလားဒိန်ဂျင်မီက တစ်ကိုယ်ထီးသမား လူရှုပ်လူပွေ။ အောင်သူကတော့ မိန်းမနဲ့ကလေးတစ်ယောက်နဲ့မို့ သိပ်အတင့်မရဲပဲ အကဲသာခတ်နေသည်။ မကြာမှီ အမြည်းပွဲလေးတွေ ကိုင်ကာ နိုင်အောင်နှင့် နန်းဇင်အေး ထွက်လာလေသည်။ ”အဆင်သင့်ဖြစ်ပြီရှင့်…စားကြနော် အားမနာနဲ့” ”ရပါတယ်…ကျွန်တော် ကျွဲရိုင်းထည့်ပေးထားတယ် သောက်တယ်မလား” ”အားနာစရာရှင်…အကိုတို့ပဲသောက်ကြပါ” သောက်ကြ စားကြ စကားပြောကြရင်း နန်းဇင်အေး မျက်လုံးများလေးကာ ခုံပေါ်မှာတင် အိပ်ပျော်သွားလေသည်။ နိုင်အောင်နဲ့ အောင်သူ စကားတွေဖေါင်ဖွဲ့ရင်း နိုင်အောင်လည်းများပြီး မှောက်သွားလေသည်။ ဂျင်မီက ဟန်ပြသောက်ထားသူမို့ ”အောင်သူ….မင်း…ဒီကောင့်ကို ခဏ အဖော်လုပ်ပြီးထိန်းထားကွာ…ငါ နန်းဇင်အေးနဲ့ ခဏလောက်ကစားချင်လို့..ဟဲဟဲ” ”ဟာ…ဟေ့ကောင် ပြသနာတက်မယ်နော်” ”မင်းကလည်းအေးဆေးပါ….နောက်နေ့ မင်းအတွက်ပါ ဖန်ပေးမယ်” နန်းဇင်အေးကို ဂျင်မီ အသာဆွဲထူကာ အိပ်ခန်းဝကို ပွေ့ခေါ်သွားလေသည်။ နန်းဇင်အေးကတော့ တုတ်တုတ်မလှုပ်။

သူအလွန်တပ်မက်နေသော တွေ့တာတောင်မကြာသေးသည့် မိန်းမချောလေးမို့ ပွေ့ရတာတောင် အရသာရှိလွန်းလှသည်။ ဂျင်မီ နုထွေးအိစက်နေသော နန်းဇင်အေးကို အခန်းဒေါင့်လေးမှာ ထိုင်ရက်သား ပုံစံလေး မှေးထားလိုက်သည်။ အဆီတစ်ဝင်းဝင်းနဲ့ နန်းဇင်အေးကို ဂျင်မီ ကာမခံစားပြီး ဖျက်ဆီးရတော့မယ်ဆိုတဲ့ အသိကြောင့် လီးအပြတ်တောင်နေလေသည်။ သောက်လဲသောက်ထားတာမို့ စိတ်ကလဲ စိတ်ရိုင်းဝင်မိသည်။ အခန်းထဲရောက်တော့ တံခါးပိတ်ပြီး နန်းဇင်အေးကို ကုတင်ပေါ်ကန့်လန့်ဖြတ် ပက်လက်တင်လိုက်သည်။ သူမကတော့ အိပ်ဆေးအစွမ်းနဲ့ မူးနေပြီမို့ မသိတော့။ ဂျင်မီက ဘေးနားမှာ ထိုင်ရင်း အင်္ကျီခါးတို အကြပ်အောက်ကနေ အသက်ရှူတိုင်း မို့မို့တက်လာတဲ့ ရင်သားတွေကို ကြည့်ရင်း စိတ်ကထလာသည်။ နန်းဇင်အေးကို ခုနက မှန်းခဲ့တာတွေကို တွေးမိပြီး နန်းဇင်အေးရဲ့နို့တွေကို လက်ကလှမ်းလိုက်ပြီး ကိုင်လိုက်သည်။ နန်းဇင်အေး အင်္ကျီလေးကို အသာမ၍ ချွတ်လိုက်လေသည်။ အထဲက ဘော်လီအသားရောင်လေးကိုပါ ချိတ်တွေတစ်ခုချင်း သေသေချာချာ ဖြုတ်ပစ်ပြီး ချွတ်လိုက်လေသည်။ စို့ချင်စရာ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကြောင့် ဂျင်မီ တံထွေးတောင်မြိုချမိသည်။ ခဏစိတ်ထိန်းကာ ထမိန်လေးကို အသာလေး ဆက်ချွတ်လိုက်သည်။ နန်းဇင်အေးရဲ့ ထဘီစကပ်ကို ဖိနပ်ကိုမချွတ်တော့ပဲ ချွတ်လိုက်သည်။ ပင်တီအသားရောင်လေးပဲ ကျန်တော့သည်။ ဖြူဝင်းတဲ့အသားအရည်နဲ့ လိုက်ဖက်လှသည်။ ပင်တီပေါ်ကနေ လက်နဲ့ ထက်အောက်ပွတ်ဆွဲချလိုက်သည်။ အတွင်းခံလေးအောက်က စောက်ဖုတ်မို့မို့လေးကို ကုန်းနမ်းကာ အနံ့လေးခံလိုက်သည်။

”အား…အမွှေးနံနဲ့ အဖုတ်နံလေးရောပြီး သင်းနေတာပဲ” နို့တွေကိုလက်နဲ့ အသာပွတ်သပ်ကိုင်လိုက်ပြီး နို့သီးခေါင်းနီနီလေးကို ငုံ့ကာစို့လိုက်တော့ အင်းခနဲအသံနဲ့အတူ နန်းဇင်အေးရင်ဘတ်က ကော့တက်လာသည်။ နန်းဇင်အေး မျက်လုံးကတော့ မဖွင့်ပေ။ ဂျင်မီ နန်းဇင်အေး နို့တွေကို စို့ရင်း လက်က ပေါင်တွေကို ပွတ်သပ်နေလိုက်သည်။ ပင်တီကိုချွတ်လိုက်တော့ အမွှေးတွေက ဆေးနဲ့ချွတ်ထားသည် ထင်သည်။ ပါးပါးစုစုလေး။ ဂျင်မီ နန်းဇင်အေးရဲ့ ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ကားလိုက်ပြီး လက်ခလယ်နဲ့ အဖုတ်ထဲကို ထည့်လိုက်တော့ အဖုတ်ကအရည်တွေနဲ့။ အတွင်းထဲကို ဝင်သွားတော့ ဂျင်မီလဲ ကလိပေးလိုက်သည်။ ဂျီစပေါ့နေရာကို မှန်းကာ ခပ်ဆပ်ဆပ်လေး ကလိလိုက်တော့ နန်းဇင်အေး ဖင်က ကြွကြွတက်လာပြီး ပါးစပ်က မတိုးမကျယ်အသံနဲ့ ညည်းနေသည်။ အိပ်မောကျနေသော နန်းဇင်အေးခမျာ မိမွေးတိုင်းဖမွေးတိုင်း ဖြစ်နေသည်။ မနေ့တစ်နေ့ကမှ သတို့သမီးလေးဖြစ်ခဲ့တဲ့ ယဉ်ယဉ်ကျေးကျေး နွဲ့နွဲ့နှောင်းနှောင်း မိန်းမချောလေးတစ်ယောက်ကို အဝတ်တွေ ချွတ်နေရတာကြောင့် ဂျင်မီလီးက တအားတောင်နေသည်။ နန်းဇင်အေးပေါင်နှစ်ဖက်ကို ထောင်ဖြဲပြီး ကားစေလိုက်သောအခါ နန်းဇင်အေးနံရံကို မှီကာ အဖုတ်ဖြဲပြနေသော အနေအထားဖြစ်နေသည်။

ဂျင်မီ ဘောင်းဘီထဲကဖုန်းကို ထုတ်လိုက်ပြီး နန်းဇင်အေးရဲ့ ချစ်စရာမျက်နှာကစပြီး ရင်သားတစ်ပြင်လုံးနဲ့ စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်း လှလှလေးပါ ပေါ်အောင် ဓာတ်ပုံများစွာ ရိုက်လိုက်လေသည်။ ကျေနပ်အောင် မှတ်တမ်းတင်ပြီးသောအခါ ဂျင်မီ ဘောင်းဘီဆွဲချွတ် လိုက်လေသည်။ ဘောင်းဘီထဲက တုတ်ခိုင်သန်မာလှသော ဂေါ်လီတပ်လီးကြီးက မတ်ခနဲထွက်လာသည်။ နန်းဇင်အေးရဲ့ မျက်နာနုနုလေးကို လီးနဲ့ လေးငါးချက်ထိုးကာ အလန်းဆုံးအနေအထားကို ဓာတ်ပုံရိုက်ပြန်သည်။ နောက်ဖုန်းကို ဘေးခဏချကာ နို့အုံဖွေးဖွေးတွေကို ဆုပ်ကိုင်ကာ အားရအောင် စို့ပစ်လိုက်သည်။ ”ဟူး….စောက်ပတ်လေးက စီးပိုင်မယ့်ပုံဘဲ” လီးထိပ်ကို တံထွေးစွတ်ကာ ဘေးစောင်းလှဲပြီး နန်းဇင်အေးစောက်ဖုတ်ဝကို တေ့ကာ စောက်ခေါင်းထဲ ထိုးထည့်လိုက်လေသည်။ လီးဒစ်ကျော်ရုံလောက် ထိုးထည့်လိုက်လေသည်။ လက်တစ်ဖက်က ဖုန်းကိုယူကာ နန်းဇင်အေးမျက်နှာနှင့် အဖုတ်ထဲလီးဝင်နေပုံကို မှတ်တမ်းယူလိုက်ပြန်သည်။ ဂျင်မီ လီးပြန်ထုတ်ကာ နန်းဇင်အေးကို ခုတင်ပေါ် ကိုယ်တစ်ပိုင်း ကုန်းကုန်းလေးတင်ထားပြီး နောက်ကနေ စောက်ပတ်လေးထဲ လီးထိုးချလိုက်သည်။ ဂျင်မီလဲ နန်းဇင်အေးခါးလေးကို အသာမလိုက်တော့ နန်းဇင်အေးဖင်ကြီးက ကြွလာသည်။ နန်းဇင်အေးအဖုတ်ထဲကို ဂျင်မီလီးကြီး ထည့်လိုက်ရာ ”ဗျစ်….ဗျစ်” ”အ…ဟ….ဟ….အာ့…ဟင်….ကိုဂျင်မီ…” အဖုတ်ထဲသို့ လီးကကြပ်ပြီး ဝင်သွားရာ နန်းဇင်အေး ညည်းသံနဲ့အတူ မျက်လုံးပွင့်သွားပြီး နောက်ပြန်လေး လှည့်ကြည့်လိုက်ရာ ဂျင်မီကို တွေ့လိုက်ရတော့ အလန့်တကြားဖြစ်သွားသည်။

အစက သူမမူးမူးနဲ့ မောင်ကလုပ်ပေးနေတာလို့ ထင်ယောင်ထင်မှားဖြစ်နေပြီး အဖုတ်ထဲကို လီးကြီးကြီး ဝင်လာတော့ နာသွားလို့ ယောင်ယမ်း မျက်လုံး ဖွင့်ကြည့်လိုက်ရာမှ ဂျင်မီကို တွေ့တော့ အတင်းရုန်းတော့ ဂျင်မီက သူမကိုဖိထားပြီး လီးကို အဆုံးထိထည့်လိုက်သည်။ ဂျင်မီခမျာ အဖုတ်ထဲမှာ ပြည့်သိပ်စွာ လီးကဝင်သွားပြီး နာသွားရသည်။ ”ဖယ်…ကိုဂျင်မီ…မယုတ်မာနဲ့နော်…..ရှင့်သူငယ်ချင်းရဲ့ မိန်းမကို ဒီလိုလုပ်စရာလား….ဖယ်နော်…ကျွန်မအော်လိုက်မှာ..” ”မထူးပါဘူးနန်းရယ်…ကိုယ့်လီးတချောင်းလုံး မင်းအဖုတ်ထဲကို ဝင်နေပြီဟာကို….အော်တော့လဲဘာထူးမှာလဲ…. ဘယ်သူက ကြားမှာမို့လဲ…ငြိမ်ငြိမ်သာ လိုးတာခံလိုက်စမ်းပါ” ”ရှင်…ဟင့်…လူယုတ်မာ…အောက်တန်းစား…ကုလားပီပီ ခွေးကျင့် ခွေးကြံ ကြံတယ်…ခွေးကြီး…ဟင့်…ဟင့်” ”ငိုငို…ကြိုက်သလောက်သာငိုစမ်း…ဟဲ…ဟဲ..ကောင်းလိုက်တာကွာ….မင်းအဖုတ်က လင်ရှိမယားဆိုပေမယ့် ကြပ်နေတာပဲ…. ရှိးးးအားးးး….လိုးလို့ကောင်းတာ…ဟားဟား” ဂျင်မီ ကြမ်းပြီ။ အစက ဒီလောက်ထိ ကြမ်းဖို့မရှိပေ။ နန်းဇင်အေးက သူ့အရှိုက်ထိစေမယ့် စကားကို နစ်နစ်နာနာပြောတာကြောင့် ခုနကတည်းက စိတ်ထဲမှာ ခပ်ကြမ်းကြမ်းမှန်းဖူးတဲ့ အခံလည်းရှိတော့ စိတ်ကလွတ်သွားသည်။ နန်းဇင်အေး ရုန်းရင်းကန်ရင်းနဲ့ တဖြည်းဖြည်းမောလာသည်။ လူကမူးလဲမူးနေတာမို့ အားမပါ။ ဂျင်မီလဲ လီးကိုမဆောင့်သေးပဲ အဆုံးထိထည့်ထားရင်းနဲ့ နန်းဇင်အေး ရိုက်ပုတ်နေတာတွေကို လက်နဲ့ လိုက်ဆွဲရင်း ပါးစပ်ကပြောချင်ရာတွေ ပြောနေသည်။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ နန်းဇင်အေး အားပျော့လာတော့ နို့တွေကို လက်နဲ့ပယ်ပယ်နယ်နယ်ကိုင်ရင်း ”အား…ကောင်းလိုက်တာကွာ…နို့တွေကအိတင်းနေတာပဲ…ကောင်မ ဆေးတွေသုံးပြီး ယောက်ကျားကို ဆွဲဆောင်ထားတာမလား….ဟား…ဟား….ဟား…” ”ကိုဂျင်မီရယ်….တော်ပါတော့….နန်းကိုသနားပါ….လွှတ်ပါတော့….အဟင့်…ဟင့်…” နန်းဇင်အေး မရုန်းနိုင်တော့ လေသံပျော့နဲ့ တောင်းပန်သည်။ ဂျင်မီ ခုချိန်မှတော့ မရတော့။ လူကလဲ မူးနေပြီမို့ စိတ်ရိုင်းကဝင်နေပြီ။ နောင်ခါလာ နောင်ခါဈေးလို့ သဘောထားကာ ရှေ့ဆက်တွန်းနေသည်။

နို့တွေကိုကိုင်လိုက်ညှစ်လိုက်နဲ့ ပါးစပ်ကလဲ ညစ်ညစ်ညမ်းညမ်း တွေပြောနေသည်။ နန်းဇင်အေးဘဝမှာ ဒီလိုတစ်တစ်ခွခွပြောတာ တခါမှမကြားဖူးသလို အပြောလဲမခံရဘူး။ ခုလိုတစိမ်းတဦးရဲ့ ပယ်ပယ်နယ်နယ် ကိုင်ခြင်းခံရတာ ပထမဦးဆုံးအကြိမ်ပင်။ သူမယောက်ျားတောင် ခုလိုတခါမှမကိုင်ဖူး။ ဂျင်မီက တစ်တစ်ခွခွပြောသလို နေရာအစုံကိုလိုက်ပြီး ကိုင်နေတာမို့ စိတ်က အရမ်းကိုဝမ်းနည်းလာပြီး မောင့်ကို အရမ်းသတိရမိသည်။ မောင့်ကို သူမသစ္စာဖောက်သလို ဖြစ်သွားပြီလို့ တွေးမိပြီး မျက်ရည်က ကျလာပြန်သည်။ ဒါကို ဂျင်မီကတွေ့တော့ တဟားဟားနဲ့ရယ်ပြီး နို့နှစ်လုံးကို ညှစ်ကိုင်ကာ ခါးအားနဲ့ လီးကိုဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ခပ်ဆတ်ဆတ် ဆောင့်ချလိုက်တော့ ”အာ့…ကျွတ်..ကျွတ်…နာတယ်…ဖယ်ပါတော့…တော်ပါတော့…အီး…ဟီး…ဟီး…” ”ကောင်းလိုက်တဲ့အဖုတ်…ကြပ်နေတာပဲလိုးရတာ…စောက်ကောင်မ အရမ်းလိုးလို့ ကောင်းတယ်ကွာ” ပြောပြောဆိုဆို ဂျင်မီတယောက် ကြမ်းပြီ။ နန်းဇင်အေးတယောက် ဝမ်းနည်းပက်လက်နဲ့ ငိုနေပေမယ့် တဖြည်းဖြည်း အဖုတ်ထဲကလီးကို မသိမသာလက်ခံလာသည်။ အရည်တွေက ထွက်လာကာ လီးက အဝင်အထွက် ချောလာသည်။ ဂျင်မီရဲ့ ဆောင့်အားက အားနဲ့မာန်နဲ့ ဆောင့်နေတာမို့ တချက်ဆောင့်တိုင်း အင့်ခနဲအင့်ခနဲ ဖြစ်ဖြစ်သွားကာ သားအိမ်ဝက ပူခနဲပူခနဲဖြစ် သွားသည်။ အသိစိတ်နဲ့လူက ငြင်းဆန်နေပေမယ့် ကိုယ်ခန္ဓာအစိတ်အပိုင်းတွေက တဖြည်းဖြည်းလက်ခံလာသည်။ ပြည့်ဝတဲ့ အရသာက တကိုယ်လုံးကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ပျံ့နှံ့လာသည်။

ဂျင်မီက နန်းဇင်အေး နားနားကိုကပ်ကာ တစ်တစ်ခွခွတွေပြောပြီး ဆောင့်နေဆဲပင်။ ”အ…ဟင့်ဟင့်…အင့်…အင့်…အင့်…တော်ပြီ…တော်ပြီ…ဟင့်…ဟင့်…” နှုတ်ခမ်းကငြင်းနေပေမယ့် သူမယောက်ကျားနဲ့ ကွာခြားစွာ ကာမအရသာကို ပြည့်ဝစွာပေးနေတာကို စိတ်ကတဖြည်းဖြည်းပါလာသည်။ သူမငြင်းဆန်ချင်သည်။ မဟုတ်ဘူး ဒါငါမဟုတ်ဘူး။ ငါ့ကို တခြားလူတယောက်က မုဒိန်းကျင့်နေတာ။ ငါလက်သင့်မခံဘူး တွေးနေပေမယ့် မူးကလဲမူး ဆောင့်ချက်တိုင်းက သူမအရင်က ဘာလိုအပ်မှန်းမသိတာ ကိုယ့်ဟာကိုယ်မေးမိတဲ့အရာက ဒါပါလားဆိုတာ သိသွားပြီး စိတ်ကနှစ်ခွဖြစ်နေသည်။ ဂျင်မီလဲ နန်းဇင်အေးရဲ့ အပြောင်းအလဲကို သတိထားမိတာကြောင့် နန်းဇင်အေး နားကိုကပ်ကာ စိတ်ကြွစေရန် ထပ်ပြီးတစ်တစ်ခွခွပြောလိုက်ကာ လီးကိုတဆုံးထုတ် တဆုံးထည့်ကာ မှန်မှန်ဆောင့်နေသည်။ အဖုတ်က အရည်တွေနဲ့ လီးဝင်တိုင်း တဗြွတ်ဗြွတ်တဗျစ်ဗျစ်နဲ့ အသားခြင်းရိုက်တဲ့အသံကလဲ အခန်းထဲမှာ ဆူညံနေသည်။ နန်းဇင်အေးခါးလေးကို လက်နဲ့မကာ ကိုယ်ကရှေ့ကို ငိုက်ထားတာမို့ နန်းဇင်အေးဖင်ကြီးက ကြွတက်နေကာ လီးတချက်ဆောင့်လိုက်တိုင်း အတွင်းထဲကို နက်နက်ဝင်သွားကာ ဖိလိုက်တိုင်း မွေ့ရာက အတွင်းဖက်ဝင်သွားပြီး ပြန်ကန်လာပြန်တာမို့ ဆောင့်ချက်တိုင်းက နန်းဇင်အေးအတွက် ရူးသွပ်မှုဖြစ်စေသည်။ မရတော့ပေ။ နန်းဇင်အေးဆန္ဒကို အသိနဲ့ဘယ်လိုမှ ထိန်းချုပ်လို့မရတော့။ အထိအတွေ့နောက်ကို ကောက်ကောက်ပါအောင် လိုက်သွားပြီ။ မိန်းမကိစ္စကို ကျွမ်းကျင်ဆရာကျတဲ့ ဂျင်မီရဲ့အောက်မှာ ကျရှုံးသွားပြီ။ ”အ…ဟ…ဟ…အင့်…အင့်” ”ကောင်းလား…နန်း…ကောင်းလား…”မဖြေ။

ဒါကြောင့် ဂျင်မီ နန်းဇင်အေးနို့သီးခေါင်းတွေကို ညှစ်လိုက်ရင်း ”ကောင်မ…မေးနေတယ်…ငါလိုးတာကောင်းလားလို့…ခံလို့ကောင်းလားဖြေစမ်း…” ”အား….ကျွတ်…ကျွတ်…ကောင်းတယ်….အ…ဟင့်…ဟင့်…နာတယ်” ဂျင်မီပြုံးလိုက်သည်။ သူတချက်ချင်းဆောင့်လိုက်ပြီး နို့တွေကို ချိုင်းအောက်က လျှိုကာငုံ့စို့လိုက်သည်။ နန်းဇင်အေးစိတ်က အရမ်းကိုကြွလာသည်။ ပြီးချင်လာသည်။ အရမ်းအရမ်းကို ကောင်းလာကာ ”အ…အင့်…အင့်…ဆောင့်…ဆောင့်…မရပ်နဲ့…ခပ်နာနာလေးဆောင့်ပေး….ကောင်းတယ်…အန်းးးးဟန်းးးး….ကောင်းတယ်….အန်းးးး…အန်းးး…ပြီးပြီ…အစ်..နန်း…ပြီးပြီ…အ…အ…အားးးး” နန်းဇင်အေး ပြီးသွားပြီ။ ဂျင်မီ၏ လည်ကုပ်ကို လက်နောက်ပြန်လေး အတင်းဖက်ကာ ဖင်ကိုအတင်းကော့ကာ ကပ်ထားပြီး တဆတ်ဆတ်နဲ့ဖြစ်နေသည်။ ခြေတွေက ကုပ်ကွေးတက်ကာ ပါးစပ်က ဘယ်လိုအသံတွေမှန်းမသိ။ ဂျင်မီ လိုးလို့မပြီးသေးပေမယ့် နန်းဇင်အေး တအင့်အင့်အသံလေးသာ ထွက်ရင်း ပြန်အိပ်ပျော်သွားသည်။ ”အားပါးပါးကျပ်လိုက်တာ…စီးလိုက်တာကွာ….နိုင်အောင် တခါဘဲ လိုးထားသေးတယ်ထင်တယ်” အမှန်တကယ်လည်း မင်္ဂလာဦးည တစ်ခါဘဲလုပ်ဖြစ်သေးသည်။ မနေ့က မူးမှောက်သွားလို့ မလုပ်ဖြစ်။ ဒီနေ့လည်း နိုင်အောင် မှောက်ပြန်ပြီမို့ ဂျင်မီ ကံကောင်းနေလေသည်။ ဂျင်မီ ခပ်ပြင်းပြင်း ပစ်ဆောင့်နေလေသည်။ ဆီးစပ်ခြင်း တစ်ဘမ်းဘမ်းနဲ့ ထိနေလေသည်။ ခုမှသိတဲ့မိန်းကလေးကို ခိုးလိုးနေရတဲ့အသိနဲ့ စီးပိုင်ကျပ်နေသော စောက်ဖုတ်ကြောင့် အချက်နှစ်ဆယ်လောက်နဲ့တင် ဂျင်မီ ပြီးချင်သွားသည်။ ဂျင်မီ အားကုန် ပစ်ဆောင့်ထည့်လိုက်ပြီး နန်းဇင်အေးစောက်ခေါင်းထဲ လီးတစ်ဆတ်ဆတ်တုန်ကာ သုက်ရည်များပန်းထည့်လိုက်လေသည်။ ”ဟူး…ငါလိုးမ…လိုးလို့ကောင်းလိုက်တာကွာ” လီးပြန်ထုတ်ပြီး ဘောင်းဘီပြန်ဝတ်လိုက်ကာ နောက်ဆုံး သုက်တရွှဲရွှဲအဖုတ်ထဲမှ စီးကျနေသော နန်းဇင်အေးကို ဓာတ်ပုံရိုက်ယူလိုက်သည်။ တစ်ရှူးဖြင့် နန်းဇင်အေးကို သန့်စင်ပေးပြီး အဝတ်အစားတွေ သေချာပြန်ဝတ်ပေးလိုက်သည်။ဘော်လီချိတ်တွေကိုလည်းကျကျနနပြန်တပ်ထား ပေးလိုက်သည်။ အဝတ်များဝတ်ပေးပြီး နောက်တော့ ပြန်ထမ်းခေါ်လာကာ ခုံပေါ် ဟန်မပျက် တင်ပေးထားလိုက်လေသည်။

”ဟေ့ကောင်မင်းပြီးပြီလား…ဒါဆိုလည်းပြန်မယ်ကွာ နောက်နေ့ငါ့ကိုလည်း ဖန်ပေးဦးကွ” နောက်နေ့မနက် နန်းဇင်အေး နိုးလာတော့ ၃နာရီလောက်သာရှိသေးသည်။ နန်းဇင်အေးလည်း သူမကြုံတွေ့ခဲ့ရသော အဖြစ်အပျက်ကို အိပ်မက်ဟုသာထင်သွားပြီးရှ က်ပြုံးလေးတစ်ချက် ပြုံးမိလိုက်သေးသည်။ နောက်တစ်နေ့ နန်းဇင်အေး နေ့လည်ကျောင်းပြန်အလာ အိမ်တံခါးကိုသော့ဖွင့်နေတုန်း ရှေ့အခန်းမှ သန်းကြိုင်အခန်းထဲမှ ထွက်လာလေသည်။ ဂျင်မီပြုံးပြကာ ”ဆရာမနန်းဇင်အေး…မင်္ဂလာပါ” အချိုသာဆုံးအပြုံးလေးဖြင့် နန်းဇင်အေးပြုံးပြကာ ”ဟုတ်ကဲ့ရှင့်…ကျွန်မညကလေ…ခေါင်းတွေမူးပြီးအိပ်ပျော်သွားလို့ ရှင်တို့ပြန်သွားတောင် မသိလိုက်ဘူး”ဂျင်မီကတော့ သူ့ရှေ့က ဖြူဖြူတောင့်တောင့်လှလှ မိန်းမချောဆရာမလေးကို ကာမစပ်ယှက်ရန် ရင်ခုန်နေလေသည်။ နန်းဇင်အေးမှာ ကျောင်းသွားရဦးမည်ဖြစ်၍ အဖြူရောင်ရင်ဖုံးအင်္ကျီခါးတိုလေးနှင့် ထဘီအစိမ်းလေးကိုဝတ်ထားသည်။ ခါးတိုအင်္ကျီမှာပါးလွှာသဖြင့် နောက်မှကြည့်လျှင် အထဲမှချိတ်၅ခုတပ် အသားရောင်ဘော်လီလေးကို ထွင်းဖောက်မြင်နေရသည်။ သေချာကြည့်လျှင် ဘော်လီချိတ်များကိုပင် မြင်နိုင်သည်။ လွတ်နေသော ခါးသားဝင်းဝင်းလေးမှာလည်း ဂျင်မီကိုမြူစွယ်နေသည်။

တင်းယင်းလုံးဝန်းသော နန်းဇင်အေး၏ တင်သားနှစ်လုံးမှာ ထဘီထဲမှ ရုန်းကြွနေသည်။ အတွင်းခံအရာလေးကို ထင်ရှားစွာမြင်နေရသည်။ ” နန်းဇင်အေ” ”ရှင်…..ပြောလေ” ” နန်းဇင်အေး….ဒီကောင်မလေးကို သိလားမသိဘူး” အိပ်ကပ်ထဲက ဖုန်းကိုထုတ်ကာ နန်းဇင်အေးကို ပုံတစ်ခုကိုပြလေသည်။ နန်းဇင်အေး သိလိုသိငြား စူးစမ်းကာ ကြည့်လိုက်လေသည်။ ပုံထဲမှာ အရှက်တရားကင်းမဲ့စွာ စောက်ဖုတ်အပြဲသားနှင့် မိန်းကလေးတစ်ယောက်ပုံ ဖြစ်နေသည်။ နန်းဇင်အေး မျက်ခုံးလေးပင့်သက်သွားကာ ရင်ဝကိုစို့ရိုက်သလို စူးခနဲဖြစ်ကာ မျက်နာလည်း နီရဲသွားသည်။ လက်ထဲကသော့တောင် လွှတ်ကျသွားသည်။ ”သေချာကြည့်အုန်း…ဒီမှာ…ဒီမှာ” နန်းဇင်အေး လီးတစ်ချောင်းကို နမ်းနေတဲ့ပုံတွေ၊ စောက်ဖုတ်ထဲလီးဝင်နေပုံတွေ၊ နောက်ဆုံး လရည်ရွှဲသောပုံတွေကို ကြည့်ပြီး နန်းဇင်အေး လဲပြိုလုမတတ် ခေါင်းတွေမူးသွားသည်။ ရှက်လွန်းလို့ မျက်နာတစ်ခုလုံး နီမြန်းကာ ဂျင်မီရှေ့ကနေ ကိုယ်ပျောက်သွားလိုက်ချင်မိသည်။ ”သိလားအမ…သူ့ကိုလိုင်းပေါ်တင်ပြီးဖွမလို့” ”ဟင် ရှင် ကျွန်မကို ညကဘာလုပ်ခဲ့ကြတာလည်း….ဒီပုံတွေက….အို..ရှင်ယုတ်မာလိုက်တာ…ဖျက်လိုက်ပါရှင်…တောင်းပန်ပါတယ်.နော်…နော်” ဂျင်မီ ဂွင်ရောက်နေပြီမို့ ”ဖျက်စေချင်ရင် ကျွန်တော်စိတ်ကြိုက် အမခန္ဓာကိုယ်ကိုပေးမလား…ဒါဆို ဘယ်သူမှမသိအောင် ထိန်းသိမ်းထားမယ်” နန်းဇင်အေး ဖောက်ပြန်ရမည့်ကိစ္စ ဖြစ်နေသည်။ ကိုနိုင်အောင်ကို သစ္စာမဖေါက်ချင်ပါ။ ဒါပေမယ့် ဒီဘက်က နန်းဇင်အေးရဲ့ပုံတွေ လူပုံအလယ်မှာ အရှက်မကွဲဖို့လည်း အရေးကြီးနေသည်။

လမ်းနှစ်သွယ်ကို ဘယ်လမ်းရွေးရမလည်း နန်းဇင်အေးအခက်တွေ့နေသည်။ ”ကြာပါတယ်အမရယ်…လာ” ယဉ်စစလေးဖြင့် အိန္ဒြေရရလေးချောနေသော နန်းဇင်အေးကို ဂျင်မီ အခန်းထဲဆွဲခေါ်သွားလိုက်ပြီး တံခါးကိုပိတ်ကာ ဂျက်ထိုးလိုက်လေတော့သည်။ အခန်းထဲရောက်လို့ ဂလန့်ထိုးတံခါးပိတ်ပြီးတာနဲ့ နန်းဇင်အေး ပါးပြင်နုနုလေးကို ဖြန်းကနဲ ပိတ်ရိုက်ပစ်လိုက်သည်။ နန်းဇင်အေးခေါင်းထဲမှာ ကြယ်တွေ၊ လတွေမြင်သွားသည်။ နာလိုက်တာလဲ ပြောမနေနဲ့တော့။ မူးဝေပြီးနေရာမှာပဲ လဲကျသွားသည်။ ကုလားက နန်းဇင်အေးကို ပွေ့ချီလာပြီး ကုတင်ပေါ်ဝုန်းကနဲပစ်ချလိုက်သည်။ ”ဘာလုပ်တာလဲ…အဟင့်” ”ပါးစပ်ပိတ်ထား…ပါးထပ်ရိုက်ပစ်လိုက်မယ်” ဒီကုလား သူ့ကိုဗျင်းတော့မယ်ဆိုတာ နန်းဇင်အေး သိပေမယ့် သိပ်မရုန်းရဲတော့ပါဘူး။ ”မလုပ်ပါနဲ့…ကျွန်မမှာလင်ရှိတယ်…မကောင်းပါဘူး” မသိစိတ်က ခပ်ကြမ်းကြမ်းပြုကျင့်ရသည်ကို အရသာတွေ့တတ်သော ဂျင်မီအဖို့တော့ တောင်းပန်သံများကို သနားရမည့်အစား နားဝင်ပီယံဖြစ်သော သီချင်းသံအဖြစ်သာ ခံစားနေရလေသည်။ ထို့နောက် ဂျင်မီက နန်းဇင်အေး၏ နုနုရွရွပါးပြင်လေးကို ဖျန်းခနဲ ဖြတ်ရိုက်လိုက်ပြန်သည်။ ယောက်ျားကြီးတယောက်၏ အားအပြည့်တော့ သုံးထားခြင်းမဟုတ်။ နာကျင်မှုကို ခံစားရုံလောက်သာဖြစ်သည်။ ထို့နောက် ရင်သားအစုံအား ဆုပ်နယ်ခြေမွလိုက်သည်။ အတင်းဖျစ်ညှစ် ဆုပ်နယ်လိုက်သောကြောင့် အရသာမရှိဘဲ နာကျင်ခြင်းကိုသာ ခံစားလိုက်ရသည်။ ငြင်းဆိုတောင်းပန်ရန် မဖြစ်နိုင်ကြောင်း နားလည်ထားသောကြောင့် ဘာမျှမပြောဘဲ ပြုသမျှကို နုနေရရှာတော့သည်။

ထို့နောက်တော့ ကုလားက နန်းဇင်အေး အင်္ကျီကိုဆွဲဖြဲပစ်သည်။ နန်းဇင်အေးရဲ့ ရင်ဖုံးအင်္ကျီကို ရင်ဘတ်ကနေ ဆောင့်ဆွဲလိုက်တာကြောင့် နှိပ်သီးတွေပြုတ်ထွက်ကုန်ပြီး နို့အုံတင်းတင်းနှစ်အုံက အသားရောင်ဖျော့ဖျော့ ဘော်လီလေးသာခံပြီး ပေါ်လာသည်။ ရင်ဘတ် ဟာလာဟင်းလင်း ဖြစ်သွားခြင်းနှင့်အတူ နန်းဇင်အေး၏ လှပပြည့်တင်းသော ရင်အစုံမှာ လှပစွာပြူးထွက်သွားသည်။ ဖြူဝင်းသော အသားအရည် ပိုင်ရှင်ဖြစ်သောကြောင့် ရင်သားများမှာ ပိုမိုဖြူဝင်းကာ အလွန်လှနေသည်။ နန်းဇင်အေး မျက်နှာလေးမှာ နီမြန်းလျှက် မျက်ရည်များပြည့်နှက်နေသည်။ ဒီနေ့က အသိစိတ်ရှိနေတဲ့ မိန်းမချောအကိတ်လေးကို သားမယားအဖြစ် ဆက်ဆံရမှာမို့ ကုလားဒိန်ဂျင်မီလည်း တအားထန်ပြီး နန်းဇင်အေးရဲ့ဘော်လီကို ရင်ဘတ်မှ ဆွဲဖြုတ်ပစ်လိုက်ရာ ဘော်လီနောက်ကျော ချိတ်တွေသာမက လက်မောင်းကြိုးတွေပါ ပြုတ်ထွက်ကုန်သည်။ နန်းဇင်အေးရဲ့ ထွားမို့တဲ့ ရင်သားလှလှတစ်စုံကို ဂျင်မီ အငမ်းမရကိုင်ပြီး စို့သည်။ ကုလားက ဆရာမလေးနန်းဇင်အေး ပေါင်ကြားမှာ နေရာအသေအချာယူပြီး နို့ကြီး၂လုံးကို ကုန်းစို့တယ်။ အားနဲ့စို့လိုက်လို့ အရာတွေပါ ထင်ကုန်တယ်။ နန်းဇင်အေးရဲ့ စောက်ပတ်အဝကို လီးထိပ်နဲ့ အသေအချာထောက်ထားတာမို့ စောက်ရည်များ စိမ့်ကျလာလေပြီ။ ”လေးဘက်ထောက်ပေးစမ်း” ဟုပြောလိုက်ရာ နန်းဇင်အေးလည်း ကြောက်ကြောက်လန့်လန့်နှင့် ကုတင်ပေါ်တွင် လေးဘက်ထောက်ပေးလိုက်ရသည်။ ကြောက်စိတ်ဖြင့် တုန်တုန်ရီရီလေး ဖြစ်နေရှာပုံက တမျိုးကြည့်ကောင်းနေပြန်သည်။ အလိုမတူရင် လေးဘက်ထောက်ခိုင်းဖို့ မလွယ်ဘူးဆိုပေမယ့် မြန်မြန်ပြီးသွားမှအေးမှာမို့ နန်းဇင်အေး ဂျင်မီပြောသလို လုပ်ပေးလိုက်သည်။

ပတ်ဝန်းကျင်က သိသွားရင် သူမဘဝပျက်သွားနိုင်တယ်လေ။ ”နင့်ဖင်ကြီးကို ကော့နိုင်သမျှ ကော့ပေးစမ်း..အားပါး…ဆရာမအိုးတဲ့…ရှိးးး…ကောင်းလိုက်တဲ့အိုးကွာ..” ပြောပြောဆိုဆို ပြည့်တင်းစွင့်ကားသော တင်ပဆုံကြီးကို ဖြန်းခနဲရိုက်ချလိုက်သည်။ ဖြူဖွေးသောတင်ပါးမှာ နီရဲသွားတော့သည်။ ထို့နောက် ပြည့်တင်းသော တင်ပါးကြီးကို ကိုင်ကာ နေရာယူလိုက်သည်။ တောင်မတ်နေသော လီးကြီးက နန်းဇင်အေး၏ စောက်ဖုတ်ဝလေးကို တေ့လိုက်မိတော့သည်။ ထို့နောက်တော့ နန်းဇင်အေးကို တုံးလုံးချွတ်ပြီး ခုတင်ပေါ်တွင် လေးဖက်ကုန်းခိုင်းကာ နောက်မှနေ၍ အားရပါးရဆက်ဆံတော့သည်။ ”ဗြွတ်….ဗြွတ်…ဗြွတ်…ဖွတ်…ဘွတ်…” ဂျင်မီ၏ လီးကြီးမှာ မာတောင့်နေခြင်း၊ ခါးအားသန်လှခြင်းတို့ကြောင့် တချက်ထဲနှင့် အဆုံးဝင်သွားလေ၏။ ”အား..အား..နာလိုက်တာ…အတင်းမလုပ်ပါနဲ့..အဟင့်အဟင့်…..အမလေး…အား…ဟင့်…ဟင့်” ဆရာမလေး နန်းဇင်အေးရဲ့ တောင်းပန်တိုးလျှိုးသံက သနားစရာမဖြစ်ဘဲ ဂျင်မီရဲ့စိတ်ကို ပိုဆွပေးသလိုသာ ဖြစ်နေလေတော့သည်။ ထို့ကြောင့် နို့ကြီးတွေကိုဆွဲကာ ဆက်ခါဆက်ခါသာ ဆောင့်ပေးနေ၏။ ဆရာမလေးနန်းဇင်အေးမှာ အရုပ်ကြိုးပြတ်ဖြစ်ကာ ဖင်ဘူးတောင်းပင် ထောင်နေလေပြီ။ သူမ၏ကိုယ်အပေါ်ပိုင်းမှာ မွေ့ရာနှင့်ထိနေလေပြီ။ မကြာပါချေ နန်းဇင်အေးတယောက်လည်း စိတ်ပါလာပြီး ကာမရည်ကြည်များ မတရား ထွက်လာလေသည်။ ထို့ကြောင့် လိုးအားက ပိုမိုကောင်းလာပြီး သန်းကြိုင်မှာ ပြီးလုပြီးခင်ပင် ဖြစ်လာရတော့သည်။

ဒါပေမယ့် ပြီးလို့ ဘယ်ဖြစ်ဦးမလဲ… ဒီမိန်းမမှာ လိုးစရာ အပေါက်သုံးပေါက်တောင် ရှိတာ။ ဒီလို ဖင်ကြီးကြီးဆော်မျိုးမှ ဖင်မချရင် ဂျင်မီ ငမိုက်သားဖြစ်တော့မည်။ ထို့အပြင် ဂျင်မီလို ကုလားတစ်ယောက်အဖို့ ဒီလိုဖြူဖြူတောင့်တောင့်လေးကို ဖင်လိုးခွင့်ရရန် အခွင့်အရေးမှာ နည်းလှသည် မဟုတ်ပါလား။ ဂျင်မီမှာ နန်းဇင်အေးပေါင်ကြားထဲ ခေါင်းတိုးဝင်ပြီး စောက်ပတ်လေးကို ရက်ပေးလိုက်သည်။ ထို့နောက် သူ့လျှာကြမ်းကြီးဖြင့် စောက်စိလေးကို ရက်ပေးလိုက်ရာ နန်းဇင်အေး ထွန့်ထွန့်လူးသွားသည်။ စောက်ပတ်ရဲ့ ပွင့်လွှာလေးတွေကို ကိုက်လိုက်၊ ဖင်ဝလေးကို ရက်ပေးလိုက် လုပ်နေရာ နန်းဇင်အေးမှာ ကိုယ့်နို့တွေကိုယ် ပြန်ဖျစ်ညှစ်နေရတော့သည်။ ဘယ်မိန်းမက စောက်ပတ်ကို အရက်မခံချင်ဘဲ ရှိပါ့မလဲလေ။ စောက်စေ့ပြူးပြူးလေးကို နှုတ်ခမ်းနဲ့စုတ်ပေးနေရင်း စောက်ပတ်ထဲ လက်၂ချောင်းပူးပြီး ကလိပေးလိုက်တော့ ”အား…အား…ဟင်း…ဘယ်လိုများလုပ်နေတာလဲ” နန်းဇင်အေး ဖင်သားကြီးနှစ်ခြမ်းကို ဆွဲဖြဲလိုက်တော့ ပေါ်လာတဲ့ ခရေပွင့်ကလေးကိုဝိုင်းပြီး ဝလုံးလေးတွေ ရေးပေးနေတယ်လေ။ ပြီးတော့ ဖင်ပေါက်ထဲကို လက်၂ချောင်းပူးထဲ့ပြီး ကလိနေတယ်။ လီးကြီးနဲ့ ဖင်ဝကိုတေ့လိုက်ပြီး လီးတန်းလန်းနဲ့ တေ့ရက်ကြီးမှာ ဖင်ကို ပွတ်သပ်နေသေးတယ်။ ဒစ်ကြီးတခုလုံးကို ထည့်လိုက်တော့ ဖင်ဝတခုလုံး ပူတက်သွားတာပဲ။ ”မလုပ်ပါနဲ့….ပြန်ထုတ်လိုက်ပါ…မလုပ်ပါနဲ့…အား…..အား” နန်းဇင်အေး ဖင်ကြီးကို ခါရမ်းလိုက်တော့ လီးက မကျွတ်ထွက်သွားပဲ ပိုပိုပြီးကျွံဝင်လာတယ်။ နာလိုက်တာမှ အရမ်းဘဲ။ အရည်မှ မထွက်တဲ့ဟာကို။ လီးကြီးက ကြီးလွန်းပြီး မဟားဒရားလုပ်နေတာမို့ ဖင်ဝလေးပါ ကွဲထွက်သွားတယ်။ နန်းဇင်အေး လုံးဝမခံနိုင်တော့ဘူး။ ရုန်းလို့ကလဲ မရဘူး။ သေလုမျောပါးဘဲ။ ကုလားကတော့ ဖင်အပျိုလေးကို ပါကင်ဖွင့်လိုးနေရတာမို့ အရသာရှိမှာပေါ့လေ။ ”တော်ပါတော့ရှင်…ကျမသေပါတော့မယ်…နာလွန်းလို့ပါ” ဂျင်မီလည်း ဘာမှပြန်ပြောမနေဘဲ ဆက်တိုက်ဆောင့်ပြီး ဖင်ခေါင်းထဲမှာပင် သုက်လွှတ်လိုက်၏။

ဖင်ဝနှင့် ဖင်ခေါင်းနံရံတလျှောက် ကွဲပြဲသွားသော နေရာလေးတွေအတွက် ကော်ထည့်ပေးလိုက်ခြင်းပင်။ ဂျင်မီမှာ ပြီးသွားသော်လည်း လီးကြီးမှာ သိပ်မကျသေးပေ။ ခပ်မာမာပင် ရှိနေသေးတာကြောင့် ဆော်လေးကို ပက်လက်လှန်လိုက်ပြီး စောက်ပတ်ထဲ ကျင်းစိမ်ကာ အမောဖြေနေလိုက်သည်။ ထိုခဏမှာပင် နန်းဇင်အေး လက်ကိုင်အိတ်ထဲက ဖုန်းမြည်လာတာကြောင့်… ”ဖုန်းကိုင်လိုက်စမ်း” ဒါ ဂျင်မီသက်သက် ရစ်လိုက်ခြင်းပါ။ နန်းဇင်အေး ကြောက်ကြောက်လန့်လန့်နှင့်ပင် ဖုန်းကိုင်လိုက်သည်။ ”ဟလို..” ”အင်း.. နန်း ကိုယ်ပါ…ပြန်ရောက်ပြီ ကားဂိတ်မှာ” ”ကို့ကို လာကြိုလို့ရမှာ မဟုတ်ဘူး…အဖေတို့မရောက်သေးဘူး” သူ့လင်နဲ့ စကားပြောနေတဲ့ မိန်းမကို လိုးချင်လာတာမို့ ဂျင်မီလီးက ချက်ချင်းမာတောင့်လာတယ်။ နန်းဇင်အေး စောက်ခေါင်းထဲက လီးကြီးပြန်မာလာတာကို သတိထားမိတယ်။ ”ကို…အင့်…ကားငှားပြီးပြန်….အ…ပြန်ခဲ့လိုက်နော်…အ” အခုဆို ခပ်ပြင်းပြင်းလိုးနေပြီဖြစ်တဲ့ ဆောင့်ချက်တွေကြားမှာ အင့်ကနဲအိကနဲ အသံမထွက်မိအောင် နန်းဇင်အေး သတိထားနေရတယ်။ ဆီးစပ်နှစ်ခု ပူးကပ်သွားတိုင်း တဖတ်ဖတ် အသံတွေကတော့ ထွက်နေလေရဲ့။ ”နန်းလေး….နေကောင်းရဲ့လားဟင်” ”မကောင်းဘူး….….ကို…အု..မြန်မြန်…..ပြန်လာနော်..” ”အင်း..အင်း…ကို မြန်မြန်ပြန်ခဲ့မယ်…ဒါဘဲနော်” ”အင်း…အင်း” နန်းဇင်အေး ဖုန်းကို မြန်မြန်ချလိုက်ရတယ်။ မော်တာတပ်ထားသလို တရကြမ်းဆောင့်လိုးတာကို ခံရင်း နန်းဇင်အေး တော်တော်ကောင်းလာတယ်။ မုဒိမ်းကောင်ကို မုန်းပေမဲ့ လီးကြီးကိုခိုက်သွားတာကြောင့် စောက်ပတ်ကို အောက်ကနေ ပြန်ပင့်ပေးနေမိသည်။ ကုလားက ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ပြီး နန်းဇင်အေးနို့ကြီးတွေကို ဆွဲကာလိုးတော့သည်။ အရသာကောင်းလွန်းတာမို့ နန်းဇင်အေး တစ်ချီပြီးသွားရတော့သည်။ ဘယ်လောက်ကြာကြာ ဆက်လိုးနေသည်မသိ ကုလားက ဆတ်ကနဲဆတ်ကနဲတွန့်ကာ နန်းဇင်အေး စောက်ပတ်နံရံတွေကို လရည်ပူနွေးနွေးကြီးနဲ့ ဖြန်းလိုက်လေသည်။ ချောမောတောင့်တင်းတဲ့ သူများမယားအသစ်စက်စက်လေးကို လိုးနေရတာမို့ ကုလားဒိန်ဂျင်မီ ကြာကြာမလိုးနိုင်။ ၅မိနစ်လောက်နဲ့ပဲ နန်းဇင်အေးသားအိမ်ထဲကို သုက်ရေတွေ တဇတ်ဇတ်ပန်းထည့်ပေးလိုက်သည်။

မိမိစောက်ခေါင်းထဲ ကုလားမုဒိန်းကောင်၏ သုက်ပိုးများ ဝင်သွားပြီဟူသောအသိနဲ့ စစ်ကနဲခံစားလိုက်ရသည်။ ထို့နောက် သူ့လီးကြီးကို နန်းဇင်အေးစောက်ဖုတ်ထဲမှ ဆွဲထုတ်ပြီး ပါးစပ်နားကို တေ့ပေးလိုက်သည်။ ”ငါ့လရည် လက်ကျန်တွေ စုပ်ပေးစမ်း” နန်းဇင်အေးလည်း ငြင်းဆန်လို့ မရမှန်းသိပြီး စုပ်ပေးလိုက်ရတော့သည်။ လီးထိပ်အရေပြား ဖြတ်ထားတဲ့လီးတချောင်းကို ပထမဆုံး မြင်ဖူးခြင်းဖြစ်သည်။ အသားအရေမည်းရတဲ့အထဲ ဖင်ကိုရော၊ စောက်ဖုတ်ကိုပါ လိုးထားလို့ ပေပွနေသည်။ ဆီးစပ်က လမွှေးတွေမှာ လိမ်တွန့်နေရသည့်အထဲ ရှည်ရှည်းလျားလျားကြီးတွေမို့ ရွံဖို့ပင် ကောင်းလေရဲ့။ ထို့နောက်တွင်တော့ နန်းဇင်အေး ခြေကုန်လက်ပန်း ကျသွားတော့သည်။ တရှုံ့ရှုံ့ငိုနေလိုက်တိုင်း နန်းဇင်အေးဖင်ကြီးက တုန်တုန်ထွက်သွားသည်။ ဖင်သားဖြူဖြူလေးမှာ အရှိုးရာတွေရှိနေသည်။ ဖင်ဝမှာ ဝါဖြူဖြူအရည်တွေနဲ့ သွေးစလေးတွေ။ ထို့နောက်တော့ ခဏစောင့်၍ လီးတောင်လာပြန်လျှင် နောက်တစ်ကြိမ် နန်းဇင်အေးရဲ့ အဖုတ်လေးထဲသို့ သုက်ရည်တွေ အကြိမ်ကြိမ် ထည့်ပေးလိုက်တော့သည်။ နန်းဇင်အေးခမျာတော့ ဂျင်မီရဲ့ကာမဆန္ဒရှိတိုင်း စားသုံးခံရမည့်၊ ဂျင်မီ၏ရင်သွေးများကို မွေးပေးရမည့်၊ ဂျင်မီ၏ လူမသိသူမသိ တိတ်တိတ်ပုန်းဇနီးချောလေး ဖြစ်တော့သည်။ ကုလားဒိန်ဂျင်မီကတော့ ချောမောလှပတဲ့ နန်းဇင်အေးလေးကို သူ့ကလေးတွေ တစ်ယောက်ပြီး တစ်ယောက်မွေးအောင် အားကြိုးမာန်တက် လုပ်တော့တာပေါ့။ တချို့နေ့တွေဆိုရင် ကုလားဒိန်ဂျင်မီတစ်ယောက် နန်းဇင်အေးလေးကို မင်္ဂလာဆောင်တုန်းက သတို့သမီးဝတ်စုံလေး ပြန်ဝတ်ခိုင်းပြီး တစ်နေ့လုံးလိုးပေးသည်။ ထိုနေ့မှစ၍ မိန်းမချောလေး နန်းဇင်အေးမှာ ကုလားဂျင်မီ၏ သားမယားပြုကျင့်ခြင်းကို နေ့စဉ်ခံစားရပါတော့သည်။..ပြီး