နိုင်ဦးတစ်ယောက် ရေချိုးပြီးကာစမို့ ဆေးလိပ်တိုကို မီးညှိကာ တစ်ချက်ဖွာလိုက်သည်။ ကိုနိုင်ဦးမှာ ကွန်ပျူတာသင်တန်းတွင် လုံခြုံရေးဝန်ထမ်းဖြစ်သည်။ တယောက်တည်းသမားမို့ ၂၄နာရီတာဝန်ယူရသော ဤအလုပ်မျိုးကိုကြိုက်သည်။ နေစရာ အိမ်ငှါးရန်မလိုသည်မို့ လစာက စားသောက်စရိတ် တခုသာသုံးရသည်။ ငွေပိုငွေလျှံ ရှိသည်ပေါ့။ အသက် ၄၅နှစ်ခန့်ရှိပြီဖြစ်သော်လည်း မိန်းမမယူ လူပျိုကြီးဖြစ်သည်။ သူ မိန်းမမယူတာက စိတ်မဝင်စား၍မဟုတ်။ ကိုယ်ပိုင်ကားမဝယ်၊ အငှါးကားသာ စီးခြင်းဖြစ်သည်။ ကိုနိုင်ဦး ပြောနေကျစကားက “အငှါးကားစီးတာ ကားမော်ဒယ်လ်အစုံ၊ အမျိုးအစားအစုံ၊ အရောင်စုံ စီးချင်တာရွေးစီးလို့ရတယ်ကွ၊ ကိုယ်ပိုင်ကားဝယ်လိုက်ရင် မရောင်းမချင်း ဒီတစ်စီးပဲ စီးရတော့မှာ…၊ ဝယ်စလေးပဲ စီးကောင်းတာ၊ အင်ဂျင်ကျသွားရင် တွန်းနှိုးရမှာ၊ အငှါးကပဲ ကောင်းပါတယ်” ကိုနိုင်ဦး ဆေးလိပ်တိုခဲကာ ဆရာမလေး ရှင်နှောင်းကို မြင်ယောင်နေသည်။ ဆရာမလေးမှာ ကိုနိုင်ဦး အလုပ်လုပ်သော ကွန်ပျူတာသင်တန်းမှ ဆရာမလေးဖြစ်သည်။ အသက်က ၂၂နှစ်၊ အသား ဖြူဖြူ၊ အရပ် ၅ ပေခွဲခန့်၊ ချောသည်ဟု ပြောနိုင်သော မျက်နှာပေါက်ကို ပိုင်ဆိုင်ထားသည်။ အလှဆုံးက သေးကျဉ်သောခါး၊ လုံးဝန်းသော တင်ပါး နှင့် မို့မောက်နေသော ရင်သားတို့ဖြစ်သည်။ ပုရိသတို့ အသက် ရှည်နိုင်သော ကိုယ်လုံးမို့ ကိုနိုင်ဦးအကြိုက် ပုံစံဖြစ်သည်။ ကြိုက်သည်မှာ ရာဂစိတ်သက်သက်။ ကိုနိုင်ဦးမှာ ဆရာမလေးကို အတွေးနှင့် ပြစ်မှားနေသည်။ ကာယကံမြောက် ကျူးလွန်ရန် အကြံထုတ်နေခြင်းဖြစ်သည်။ ရှင်နှောင်းက ကချင်ပြည်နယ်မှ ရွာလေးတစ်ရွာမှ ဖြစ်သည်။ မိဘများ ဆုံးပါးသွားပြီးတည်းက အဒေါ်ဖြစ်သူ၏အုပ်ထိန်းမှုအောက်တွင် ပညာသင်ကြားရင်း ၁ဝတန်းအောင်တော့ ရန်ကုန်တွင် အဆောင်နေ၍ ကွန်ပျူတာတက္ကသိုလ် တက်သည်။ ဘွဲ့ရပြီးသော်လည်း ရွာမပြန်တော့ဘဲ ရန်ကုန်တွင်သာ အလုပ်ရှာရင်း သူငယ်ချင်းဖြစ်သူက မိတ်ဆက်ပေးမှုဖြင့် သင်တန်းဆရာမ အလုပ်ရသည်။ အဒေါ်ဖြစ်သူထံ တစ်နှစ်တစ်ခါသာ ပြန်သည်။ ည ၈နာရီခန့်တွင် ကိုနိုင်ဦးတစ်ယောက် လုပ်နေကျအတိုင်း သင်တန်းခန်းမထဲ လှည့်ပတ်စစ်ဆေးနေသည်။ စားပွဲတစ်လုံးရှေ့အရောက် ကိုနိုင်ဦး ရပ်လိုက်ရင်း စားပွဲအောက်မှ အံဆွဲသော့ပေါက်ထဲသို့ သော့တစ်ချောင်းထိုး၍ လှည့်လိုက်သည်။
သော့ပွင့်သွားတော့ အိပ်ကပ်အတွင်းမှ တစ်စုံတစ်ခုကို ထုတ်၍ အံဆွဲထောင့်သို့ ထည့်လိုက်သည်။ ရုတ်တရက် မမြင်စေရန် ဖိုင်တွဲများ ဖုံးထားလိုက်ကာ အံဆွဲကို သော့ပြန်ခတ်ကာ လျှို့ဝှက်သော အပြုံးတစ်ချက် ပြုံးလိုက်ရင်း လှည့်ထွက်သွားသည်။ မနက် ၁ဝနာရီခန့်တွင် သင်တန်းခန်းမအတွင်း ပြဿနာတက်နေသည်။ သင်တန်းသူတစ်ယောက် လက်စွပ်ပျောက်သွား၍ ရှာရန် ကိုနိုင်ဦးကို ခေါ်သည်။ ကိုနိုင်ဦးက လုံခြုံရေး အစောင့်ဆိုတော့ တာဝန်ရှိသည် မဟုတ်လား။ ကိုနိုင်ဦး ကောင်မလေးအား နည်းနည်းပါးပါး မေးမြန်းပြီး သင်တန်းသားများကို သင်တန်းရှိ လူတိုင်း၏ လွယ်အိပ်များ၊ စားပွဲများအား ရှာရန် ခွင့်ပြုချက် တောင်းလိုက်သည်။ အားလုံးက ခွင့်ပြု၍ ဆရာမလေး ရှင်နှေင်းဘက် လှည့်၍ “ဆရာမလေးရော ခွင့်ပြုတယ် မဟုတ်လား”ဟု မေးလိုက်သည်။ ရှင်နှောင်း ခေါင်းညိမ့်ပြလိုက်သည်။ ဆရာမလေးထံမှ ခွင့်ပြုချက်ရသည်နှင့် ကိုနိုင်ဦး လက်စွပ်ရှာပုံတော် ဖွင့်တော့သည်။ သင်တန်းရှိ ခုံတိုင်း၊ စားပွဲတိုင်း ရှာသည် မတွေ့။ နောက်ဆုံး ဆရာမလေး ရှင်နှောင်းရဲ့ ခုံသာ ကျန်တော့သည်။ “ဆရာမလေး ခုံလည်း ရှာမယ်နော်” “ရှာပါရှင့်၊ ရပါတယ်” ရှင်နှောင်းက ပြောရင်း အံဆွဲသော့ကို ယူကာ ဖွင့်ပေးလိုက်သည်။ နိုင်ဦးတစ်ယောက် ဟိုလှန် ဒီလှန် လုပ်နေသည်ကို ရှင်နှောင်းက ကြည့်နေရာမှ မျက်လုံးပြူးသွားသည်။ အံဆွဲထောင့်မှ လက်စွပ်ကို မြင်လိုက်ရ၍ ဖြစ်သည်။ ကိုနိုင်ဦးနှင့် ရှင်နှောင်း မျက်လုံးချင်း ဆုံသွားသည်။ ကိုနိုင်ဦးက သနားသောအကြည့်ဖြင့်၊ ရှင်နှောင်းက နားမလည်သောအကြည့်၊ ဝေခွဲမရသောအကြည့်။ “မတွေ့ဘူး ထမင်းစားချိန်လည်း ရောက်နေပြီ…. ထမင်းစားပြီးမှ ဆက်ရှာပေးမယ်နော်…. သမီးလည်း ထမင်းစားဦး…. စိတ်မပူနဲ့.. တွေ့မှာပါ သမီးရဲ့” “ဟုတ်ကဲ့၊ ဦးကိုပဲ အားကိုးပါတယ်.. ကူညီပါနော်” “အေး..အေး..သမီး ဦးသေချာ ရှာပေးပါ့မယ်” ကိုနိုင်ဦး လက်စွပ်ပျောက်သော ကောင်မလေးကို အားပေးစကားပြောရင်း ရှင်နှောင်းကို တချက်ကြည့်ကာ အပြင်ထွက်သွားသည်။ သင်တန်းသူ သင်တန်းသားအားလုံးလည်း အပြင်ထွက်သွားကြသည်။ ရှင်နှောင်း ဘာလုပ်ရမည် မသိတော့ပဲ ငိုချင်လာသည်။ တစ်ယောက်ယောက် တမင်လုပ်ကြံတာဟု တွေးမိတော့ ကိုနိုင်ဦးကို မြင်ယောင်မိသည်။
ထိုအခိုက် အခန်းထဲ ကိုနိုင်ဦး ဝင်လာသည်။ “ကဲ.. ဆရာမ ဒီကိစ္စဘယ်လိုလုပ်မလဲ” “ဒါ ရှင် တမင်အကွက်ချပြီး လုပ်တာမဟုတ်လား” “ဆရာမ ထင်ချင်သလိုထင်လို့ရတယ်… ခုလောလောဆယ်မှာ လက်စွပ်က ဆရာမ ဆီမှာ…. ကျွန်တော် ပြောပြလိုက်ရင် ဆရာမ ဘာဖြစ်သွားမလဲ…. သေချာစဉ်းစားနော်” ရှင်နှောင်း တစ်ချက် တွေဝေသွားသည်။ ဖြစ်စဉ်ကို ပြန်သုံးသပ်သည်။ လက်စွပ်ပျောက်သည်၊ မိမိစားပွဲရှိ အံဆွဲထဲတွင် ပြန်တွေ့သည်။ လုပ်ကြံခံရသည် ဆိုသော်လည်း မိမိဘက်မှ သက်သေမရှိ။ မိမိကိုယ်တိုင်ရဲ့ အထင်သာ ဖြစ်သည်။ လက်ရှိ အခြေအနေအရ မိမိသာ တရားခံ။ ငြင်းဆန်ဖို့ အခွင့်အရေးမရှိပေ။ ရှင်နှောင်း သက်ပြင်းချလိုက်သည်။ ကိုနိုင်ဦးက အောင်နိုင်သူပုံဖြင့် “ဆရာမ… သူခိုးမဆိုတဲ့ နာမည်ဆိုးနဲ့ ထောင်နန်းစံ ရတော့မယ်…. ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော့် ပြောစကား နားထောင်မယ်ဆိုရင်တော့.. ဆရာမကို ကူညီမယ်” ရှင်နှောင်း စဉ်းစားရပြီ။ သူခိုးမအဖြစ်နှင့် ထောင်ကျရင် မိမိဘဝမှာ အရှက်ရော၊ သိက္ခာပါ ကုန်ပြီ။ အသက်ပင် ဆက်ရှင်နိုင်မည် မဟုတ်။ သူ့စကားနားထောင်လျှင် မိမိသိက္ခာ ဆယ်နိုင်မည်။ အရှက်တော့ ကွဲပေမည်။ လူအများရှေ့တွင် အရှက်ကွဲမည်ထက် သူ့တစ်ယောက်တည်းရှေ့ အရှက်ကွဲခြင်းက တော်သည်ဟု တွေးကာ “ရှင် ဘယ်လိုကူညီမှာလဲ” “လက်စွပ်ကို တွေ့တာ ဆရာမနဲ့ကျွန်တော်ပဲ ရှိတယ်…. ကျွန်တော် လက်စွပ်ကို ဆရာမဆီက တွေ့တယ်လို့ မပြောဘဲ တခြားက တွေ့တယ်ဆိုရင်” “ကောင်းပြီလေ.. ညနေကျရင် ရှင်ပြောသလို လုပ်ပေါ့” “ဆရာမ ကျွန်တော့်စကား နားထောင်မလားဆိုတာ မသိရသေးဘဲ ဘယ်ဖြစ်မလဲ” နိုင်ဦးကိုများ ဘာထင်နေလဲ ပုံစံဖြင့် ဆရာမရှင်နှောင်းကို ကြည့်ကာ ပြောလိုက်သည်။ “ရှင်နှောင်း ကတိပေးပါတယ်ဆို” “ကတိပေးတာ လွယ်တယ်၊ တည်မယ်လို့ ဘယ်သူမှ အာမမခံဘူး ဆရာမ” ရှင်နှောင်း စိတ်ညစ်သွားသည်။ မထူးတဲ့အဆုံး “ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ ပြော” “၃ရက်တိတိ ဆရာမ ကျွန်တော် ခိုင်းတာလုပ်ရမယ်…. ၃ရက်ပြည့်ရင် လက်စွပ်ကို ကျွန်တော် အမှိုက်သိမ်းရင်း တွေ့တယ်ဆိုပြီး ပေးလိုက်မယ်…. ဆရာမလည်း ခိုင်းတာ မလုပ်ရတော့ဘူး” “ရှင် ကတိမတည်ရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ” “ဆရာမ ကျွန်တော် ကတိတည်စေရမယ်…. မယုံရင်တော့ အဖြစ်မှန် အတိုင်းပေါ့” ရှင်နှောင်း ဘာမျှမတတ်နိုင်။ ကံကိုယုံပြီး ဆူးပုံကိုသာ ပြေးနင်းရတော့မည်။
“ကောင်းပြီလေ… ရှင်ခိုင်းတာ ၃ရက် လုပ်ပေးမယ်…. ရှင်သာ ကတိတည်ပါစေ” “နိုင်ဦးဆိုတဲ့ကောင်က ပြောရင် ပြောတဲ့အတိုင်း လုပ်တယ်…. ဘယ်တော့မှ မလွဲစေရဘူး… အရင်ဆုံး ဆရာမ ညကျရင် ဒီကို ပြန်လာခဲ့…. အလှပြင်လာ” နိုင်ဦးပြောရင်း ရှင်နှောင်း၏ ဖင်ကို လက်ဖြင့် ပုတ်ကာ အပြင်ပြန်ထွက်သွားသည်။ ဖတ်ကနဲ ဖင်ပုတ်ခံလိုက်ရ၍ ရှင်နှောင်း လန့်သွားသည်။ ရင်လည်း တုန်သွားကာ ညမရောက်ပါစေနဲ့ဟု ဆုတောင်းနေမိသည်။ တဖြည်းဖြည်း အချိန်များကုန်ဆုံးကာ ရှင်နှောင်း မရောက်ချင်သော ညသို့နီးကပ်လာသည်။ ရှင်နှောင်း ရေချိုးသန့်စင်ကာ မှန်တင်ခုံရှေ့ထိုင်ကာ အလှပြင်နေသည်။ စိတ်မပါပေမဲ့ ကိုယ်တော်ချောက အလှပြင်လာခိုင်း၍ ပြင်နေရသည်။ အလှပြင်ကာ သင်တန်းရှိရာသို့ လေးပင်သောခြေလှမ်းတို့ဖြင့် ထွက်လာခဲ့တော့သည်။ နိုင်ဦးတယောက် အလုပ်များနေသည်။ သင်တန်းခန်းမနှင့် ကပ်လျှက် အခန်းလွတ်ကို ပြင်နေသည်။ ဒီအခန်းက သင်တန်းပိုင်ရှင်သူဌေး နေရန် ပြုလုပ်ထားခြင်းဖြစ်သည်။ သို့သော် သူဌေးရဲ့မိန်းမက မနေချင်၍ အိမ်တစ်လုံးဝယ်ပြီး နေတာကြောင့် လွတ်နေခြင်းဖြစ်သည်။ နိုင်ဦး အခန်းရှင်းပြီးတာနဲ့ ရေမိုးချိုးကာ ထမင်းစားလိုက်သည်။ ထမင်းစားပြီး အပေါက်ဝကို လှမ်းကြည့်မိတော့ ဆရာမလေး ဝင်လာသည်ကို လှမ်းတွေ့လိုက်ရသည်။ ထမိန်နှင့် အင်္ကျီခါးတင်ရင်စေ့ကို တွဲဝတ်ထားသည်။ မြန်မာဆန်ဆန်သာ ဝတ်လာသည်။ ရှင်နှောင်း စကပ်ဝတ်ရန် စိတ်ကူးထားပြီးမှ စိတ်ကူးပြောင်းကာ ထမိန် ပြောင်းဝတ်လိုက်သည်။ နိုင်ဦး ရှင်နှောင်း၏ ကိုယ်လုံးကို အားရပါးရ ကြည့်ကာ “ဆရာမစောသားပဲ…. ဆရာမရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်အချိုးအစားက ကျွန်တော့်အကြိုက်ပဲ…. တင်ပါး တောင့်တောင့်နဲ့” နိုင်ဦး၏ ခရီးကြို နှုတ်ဆက်မှုပင် ဖြစ်သည်။ ဒါ အစပဲ ရှိသေးတယ်။ ရှင်နှောင်း ရှက်သွားသလို ဒေါသလည်းထွက်သွားကာ “အပိုတွေ ပြောမနေနဲ့… ဘာလုပ်ခိုင်းမှာလဲ” ဒေါသကြောင့် အသံမာမာနှင့် မေးလိုက်သည်။ နိုင်ဦးကို လာစမ်းချင်တယ်ပေါ့။ ဒါမျိုး ရမလားဟု စိတ်ထဲတွင် ကြိမ်းလိုက်ကာ “ဆရာမ ဒေါသတွေ သိမ်းထားလိုက်…. နောက်တစ်ခါ ဒီလေသံမျိုးကြားရင်… သဘောတူညီမှု ပျက်ပြီသာ မှတ်ထားလိုက်… ဘာခိုင်းမှာလဲဆိုတော့ ငါလိုးတာ ခံခိုင်းမှာ” နိုင်ဦး ခပ်ရိုင်းရိုင်းပင် ပြောလိုက်သည်။ ပထမ အဲ့လောက်ပြောဖို့ စိတ်ကူးမရှိ။ ရှင်နှောင်း နားရှက်သွားသလို မျက်နှာလည်း ရဲတွတ်သွားသည်။ လန့်ပင် လန့်သွားသည်။ ရှင်နှောင်း စိတ်လျှော့လိုက်သည်။ နိုင်ဦး ထိုင်ခုံတွင်ထိုင်ကာ ရှင်နှောင်းအား အရှေ့တွင် မတ်တပ်ရပ်စေ၍ အင်္ကျီချွတ်ခိုင်းလိုက်သည်။
“အင်္ကျီချွတ်လိုက်… ဘရာဇီယာပါ ချွတ်..,, ဖြေးဖြေးချင်းချွတ်” ရှင်နှောင်း အင်္ကျီကို ခပ်မြန်မြန် ချွတ်နေသောကြောင့် ဖြေးဖြေးချင်းချွတ်ဟု ပြောလိုက်သည်။ ရှင်နှောင်းမှာတော့ မိမိမှာ အပျိုစင် မဟုတ်သော်လည်း အရှက်ကြီးသည်။ သုံးလေးခါသာ ချစ်သူအလိုကျ ခံပေးခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ ဒါတောင် အခုလိုမဟုတ် ဘရာဇီယာကို လှန်ရုံသာ လှန်ပေးသည်။ ဘယ်တော့မှ မချွတ်ခဲ့။ အခုမှ မိမိထက် အသက်၂ဆကြီးပြီး မိမိအလုပ်မှ အစောင့်၏ရှေ့မှာမှ ပြည့်တန်ဆာလို ပြုမူပြနေရသည်ကို တွေးရင်း ဝမ်းနည်းလာသည်။ “မင်းနို့လေးက ငါထင်တာထက် ပိုလှပါလား… ဖြူဖွေးပြီး လုံးနေတာပဲ…. နို့သီးခေါင်းက နီရဲနေတော့ နို့စို့လို့ကောင်းမယ်…. အရှေ့တိုးလာ” နိုင်ဦး ပြောသည်အတိုင်း ရှင်နှောင်း ရှေ့တိုးသွားသည်။ ရှင်နှောင်း မျက်ရည်ဝဲနေသည်ကို နိုင်ဦး တွေ့ရာ သနားစိတ်ထက် ကာမစိတ်သာ ထန်လာသည်။ အနားရောက်နေသော ရှင်နှောင်း၏ နို့နှစ်လုံးကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းပင် ဆွဲညှစ်လိုက်သည်။ “အ..နာတယ်” ရှင်နှောင်း နာကျင်မှုကြောင့် ညည်းညူမိသည်။ နိုင်ဦး နို့အုံနှစ်လုံးကို ကိုင်ကာ ကစားနေသည်။ နို့သီးထိပ်လေးကို လက်ညှိုးနှင့် လက်မဖြင့် ပွတ်ချေရင်း ထမိန် ချွတ်ခိုင်းလိုက်သည်။ ထမိန်ချွတ်ချလိုက်သည်နှင့် ပင်တီအပြာဖျော့ရောင်လေးမှာ ထင်းခနဲပေါ်လာသည်။ ပင်တီမှာ တင်းနေ၍ အဖုတ်ကို အဖောင်းလေးအတိုင်း မြင်နေရသည်။ “စောက်ဖုတ်ကို ဖောင်းနေတာပဲ… လူလှသလောက် စောက်ဖုတ်လည်း လှတယ်…. အားရအောင် လိုးပစ်မယ်” နိုင်ဦး ပြောပြောဆိုဆို ရှင်နှောင်း၏ အဖုတ်ကို ပင်တီပေါ်မှ ပွတ်နေသည်။ လက်တစ်ဖတ်က ဖင်ကိုပွတ်သည်။ ရှင်နှောင်းမှာ စောစောက နို့ကို ကစားပေးစဉ်ကပင် ကာမစိတ်နှိုးဆွမှုကြောင့် ရှက်စိတ် လျော့ပါးသွားသည်။ ယခု အဖုတ်လှန်ပြရတော့ ခဏသာ ရှက်စိတ်ဖြစ်သော်လည်း အဖုတ်လေး အပွတ်ခံရ၍ ကာမစိတ် ထလာပြန်သည်။ “ငါ့ပေါင်ပေါ် ခွထိုင်လိုက်… ဒါမှ နင့်နို့တွေ အားရပါးရ စို့လို့ရမှာ” နိုင်ဦး ခိုင်းသည့်အတိုင်း ရှင်နှောင်း လိုက်လုပ်သည်။ ပေါင်ပေါ် ထိုင်လိုက်သဖြင့် နိုင်ဦးပါးစပ်က နို့သီးထိပ်လေးနှင့် တည့်သွားသည်။ နိုင်ဦး နို့တစ်ဖက်ကို စုပ်ရင်း လျှာထိပ်လေးဖြင့် နို့သီးထိပ်လေးကို ကလိသည်။ ကျန်နို့တစ်ဖက်ကို လက်ဖြင့် ကစားပြီး ကျန်လက်တစ်ဖက်က တကိုယ်လုံးကို ပွတ်နေရာ ရှင်နှောင်းခမျာ ကာမစိတ်တွေ အတော် တက်လာသည်။
တချက် တချက် ညည်းသံပင် ထွက်သည်။ “အင့်..ဟင့်…….အင်း” နိုင်ဦး သိလိုက်သည်။ ရှင်နှောင်း စိတ်ပါလာပြီ။ “ဆရာမလေး မတ်တပ်ရပ်လိုက်” ရှင်နှောင်း မတ်တပ် ရပ်ပေးလိုက်သည်။ နိုင်ဦးက ရှင်နှောင်းရဲ့ ပင်တီလေးကို ချွတ်ရင်း “ဆရာမလေး.. စောက်ဖုတ်အရည်တွေ ထွက်နေပါလား… ပင်တီမှာ စိုထိုင်းထိုင်း ဖြစ်နေပြီ… ခံချင်လာပြီလား… ဆရာမ” ဆရာမဆိုမှ ရှင်နှောင်း အသိက အကျပ်ကိုင် ခံရသည်ကို သတိရသည်။ သို့သော် သိပ်မရှက်တော့။ ကာမစိတ်က ပြင်းထန်နေသည်လေ။ နိုင်ဦးလက်က ရှင်နှောင်း စောက်ဖုတ်လေးပေါ်တွင် အထက်အောက် ပွတ်နေသည်။ အစိလေးကို မထိတထိ။ ရှင်နှောင်း တယောက် ကာမစိတ် ရွလာ၍ ညည်းသည်။ “အင့်… ဟင့်… ဟင်း… အင်း… အ” လက်ခလယ်လေးက အဖုတ်မြောင်းကြားထဲမှ အစိလေးကို ပွတ်ချေလိုက်သည်။ “အင်း… အား” ရှင်နှောင်း ညည်းသံ နည်းနည်းကျယ်သွားကာ တွန့်ခနဲဖြစ်သွားသည်။ “စောက်စိလေးကို ပွတ်ပေးတာ ကောင်းလား” “အင့်…ဟင့်… ဟုတ်… အင်း… အ” ရှင်နှောင်းက အရည်ရွှမ်းသူမို့ ယခုလို အစိလေးကို ကလိနေတော့ အရည်များ ထွက်နေသည်။ ရှင်နှောင်းမှာ နှာထန်သူဖြစ်သည်။ “အင့်… အင့်… အိုး… ယားတယ်…. တော်တော့…. လုပ်စရာရှိတာ လုပ်တော့… အင့်…. ဟင့် ဟင်း” “အလိုးခံချင်ပြီပေါ့… စကားလုံးရင့်ရင့်တွေနဲ့ လိုးဖို့ တောင်းပန်မှ လိုးမယ်…. ငါကြိုက်တဲ့ စကားလုံး မကြားရမချင်း… မရပ်ဘူး” ရှင်နှောင်းမှာ မိန်းကလေးတစ်ယောက်မို့ ထိုသို့ ပြောရန် ပါးစပ်မရဲပါ ရှက်သည်။ ‘မပြောဘူး ဒင်းက ယောကျ်ားပဲ…. မလုပ်ဘဲတော့ မနေနိုင်ပါဘူး….. ငါ ခဏသည်းခံလိုက်ရင် ပြောစရာမလိုဘဲ ဖြစ်သွားမှာပါ’ ဟုတွေးကာ အံကြိတ်ပြီး ခံနေသည်။ အံကြိတ်ခံနေပေမဲ့ ကာမစိတ်က ပိုပိုတိုးလာသည်။ နိုင်ဦး၏ ကျွမ်းကျင်စွာ ကာမနှိုးဆွမှုအောက် ရှင်နှောင်း တစ်ယောက် အလူးအလဲ ခံနေရသည်။ “အင့်… ဟင့်..ဟင့်… အ..အ… အင့်..ဟင့်…အီး” ညည်းသံများ ပိုမြန်၊ ပိုကျယ်လာကာ ရှင်နှောင်း ကိုယ်လုံးလေးမှာ တုန်တုန်ရီရီ ဖြစ်သွားသည်။ နိုင်ဦးကလည်း ရှင်နှောင်းအကြံကို ရိပ်မိသည်။ ဒါကြောင့် ကာမခလုတ်ဖြစ်သော အစိလေးကို ပိုပြင်းထန်စွာ နှိုးဆွလိုက်သည့်အပြင် လက်ညှိုးနဲ့ လက်ခလယ်ကို စောက်ခေါင်းထဲ ဖြေးညှင်းစွာ ထိုးသွင်းလိုက်သည်။ အစိလေးကိုလည်း လက်မဖြင့် ဖိချေသည်။ နောက်လက်တစ်ဖက်က နို့နှစ်လုံးပေါ် ဘယ်ညာ ကူးချည်သန်းချည် လုပ်နေလေသည်။ ရှင်နှောင်း မခံစားနိုင်တော့ နိုင်ဦးလက်ကို အတင်းတွန်းသည်။ “မခံစားနိုင်တော့ဘူး… ဟင့်… အ… အား… မနှိပ်စက်ပါနဲ့ …ဟင့်.. တော်ပါတော့နော်” ရှင်နှောင်း တောင်းပန် တိုးလျှိုးလိုက်သည်။ ရှင်နှောင်း စောက်ဖုတ်လေးမှာ အရည်များရွှဲနေပြီ။
ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ပင် တစက်တစက် ကျနေပြီမို့ မခံနိုင်တော့။ ကားထားသော ပေါင်များကို စိလိုက်ပြီး လက်ကလေးဖြင့် နိုင်ဦးကို အတင်းတွန်းသည်။ “ဒီမှာ ဆရာမ၊ ဆရာမ မခံနိုင်ရင် လိမ်လိမ်မာမာနဲ့ ကျွန်တော် ပြောခိုင်းတာပြော…. ရုန်းကန်နေမယ်ဆိုရင်တော့ သဘောတူညီချက်ကို ဖျက်ပစ်ရလိမ့်မယ်နော်… မပြောသေးဘူးဆိုရင် ဆရာမလက်တွေကို ခေါင်းနောက်မှာ ထားလိုက်…. ပေါင်လည်း ဟလိုက်… ကျယ်ကျယ်လေးဟ” နိုင်ဦးအသံက မတိုးမကျယ် လေအေးနှင့်သာ။ သို့သော် အထက်စီး ဆန်သည်။ ရှင်နှောင်း ပြောဖို့တော့ စိတ်မကူး၊ လက်ကိုသာ ခေါင်းနောက်တွင် ထားပြီး ပေါင်လေးကို ဟပေးလိုက်သည်။ ခုနက စကားပြောလိုက်၍ ကာမမီးအရှိန် အတန်ငယ် လျော့သွား၍ ပြောခိုင်းသည်ကို မပြောဘဲ တင်းခံလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ နိုင်ဦး ဒီတစ်ခါ ပိုကြမ်းတော့သည်။ ‘မိရှင်းရာ…. ဒီတစ်ခါ… နင် င့ါကို တောင်းတောင်းပန်ပန်နဲ့ လိုးခိုင်းဖို့သာ ပြင်ထားပေတော့´ဟု စိတ်ထဲတွင် ကြိမ်းကာ ရှင်နှောင်းရဲ့ အဖုတ်ကို ဘယ်ဘက်လက်ဖြင့် ခပ်ဟဟလေး လုပ်ပြီး အစိလေးကို ညာဖက် လက်ခလယ်ဖြင့် ခပ်ဖွဖွလေး ပွတ်လိုက်သည်။ “အင့်…..ဟင့်…ဟင့်… အင်..အ…အ….ဟင့်… ဟင့်” ညည်းသံလေး ပြန်ထွက်လာသည်။ ကိုယ်လုံးလေးလည်း တွန့်တွန့်တက်နေသည်။ နိုင်ဦး အစိကို လေးငါးကြိမ်မျှ ပွတ်လိုက်ပြီး လက်ခလယ်ကို စောက်ခေါင်းထဲ ထိုးသွင်းပြီး ဂျီစပေါ့လေးအား ရှာဖွေလိုက်သည်။ ဂျီစပေါ့ကို တွေ့ပြီ။ ရှင်နှောင်း၏ တုန်ခါသွားသည့် ကိုယ်လုံးလေးက သက်သေ။ နိုင်ဦး၏ ကျွမ်းကျင်စွာ နှိုးဆွမှုကို ရှင်နှောင်း လက်မြှောက်ကာ အရှုံးပေးရပြီ။ ” ရှင်နှောင်း သေပါပြီ… အင်.ဟင့်…ဟင့်..အင်း… ထပ်မနှိပ်စက်ပါနဲ့တော့နော်… ရှင်နှောင်း တောင်းပန်ပါတယ်…. အင့်..အင့်… ရှင်နှောင်းကို လုပ်ပေးပါတော့နော်…. အင်း…အား…ဟင့်ဟင့်” ရှင်နှောင်း၏ တောင်းပန်မှုက နိုင်ဦးအကြိုက် မဟုတ်။ “ဒီထက် ပိုပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောလေ… ရိုင်းရိုင်းစိုင်းစိုင်း စကားလုံးတွေ သုံးပြီးပြော” အရှက်ကုန်အောင်ကို ပြောရမည့် စကားလုံးများကို ရှင်နှောင်း မပြောလိုပေမဲ့ ခုလို ကာမသွေးဆိုး ရွပိုးထိုးနေအောင် နှိပ်စက်မှုဒဏ်ကိုသာ ဆက်ပြီး ခံစားရလျှင် ရှင်နှောင်း သေတာထက် ပိုဆိုးမည်။ ဒါကြောင့် ” ရှင်နှောင်းကို လိုးပေးပါတော့နော်…. ရှင်နှောင်း မခံနိုင်တော့လို့ပါ…. လိုးပေးတော့နော်” “မကြိုက်သေးဘူး… ပြန်ပြင်ပြောဦး” နိုင်ဦးမှာ အရမ်းလိုးချင်နေပြီ ဖြစ်သော်လည်း အခုချိန် အပိုင်ကိုင်ထားနိုင်လျှင် နောင်အခါ မိမိ ထားရာနေ စေရာသွား စိတ်တိုင်းကျ ခိုင်းစေနိုင်မည်ကိုသိ၍ အောင့်အည်းနေရသည်။
“ရှင်နှောင်း စောက်စိတောင်ပြီး အရမ်းခံချင်နေပါပြီရှင်… ရှင်နှောင်းရဲ့ စောက်ဖုတ်ကို လိုးပေးပါတော့နော်… ရှင့်လီးနဲ့ ရှင်နှောင်း စောက်ဖုတ်ထဲ ထိုးထည့်ပြီး လိုးပေးပါတော့… အလိုးမခံရရင် သေပါတော့မယ်ရှင်” ရှင်နှောင်း အသိဝယ် ရှက်စိတ်မရှိတော့။ သိက္ခာတွေ၊ မာနတွေလည်း ပျောက်ကုန်ကာ အလိုးခံရရေးသာ သိတော့သည်။ ဒါကြောင့် အိပ်မက်ထဲပင် မယောင်ဘူးသော စကားလုံးမျိုးစုံကို သုံးပြီး လိုးပေးရန် တောင်းပန်တော့သည်။ ရှင်နှောင်း၏ တောင်းပန်စကားကို ကြားလိုက်ရ၍ နိုင်ဦး ကျေနပ်သွားသည်။ ထို့ကြောင့် ရှင်နှောင်းအား မတ်တပ်ရပ်စေပြီး ဖင့်ကို ကော့ခိုင်းထားကာ အနောက်မှနေ၍ အားရပါးရ လိုးလေတော့သည်။ “ဗြစ် ဗြွတ် ဖတ် ဖတ် ဘွတ် ဘွတ်… အင်း ဟင်းဟင်း… အအ… အားအင်း…အိုးး” နိုင်ဦး၏ မိန်းမကျမ်း ကျေမှုကြောင့် ရှင်နှောင်းခမျာ အရှက်တကွဲ အလိုးခံနေရသော်လည်း စိတ်ထဲ၌မူ ကျေနပ်သလို ခံစားနေရလေသည်။ “မိရှင်နှောင်း ဘယ်လိုလဲ… လိုးခံရတဲ့ အရသာလေးက… ကောင်းတယ် မဟုတ်လား” “ဟုတ်ကဲ့ အရမ်းကောင်းတယ်…အအ အင်း အင့် အား… မြန်မြန်လေး လိုးပေးပါ… အရမ်းကောင်းနေပြီ ပြီးတော့မယ်… အား…အား..အင့်…ဟင်း…. အို အမေ့… အိုးး… ပြီး ပြီပြီ…အားးးးရှီးးးး” တင်ပါးတွေ တဆတ်ဆတ်တုန်ပြီး လည်ပင်းကြောလေးများ ထောင်ထကာ ရှင်နှောင်းတစ်ယောက် ပြီးသွားတော့သည်။ နိုင်ဦးလည်း ရှင်နှောင်းအား နောက်ထပ် ၁၅မိနစ်ခန့် နည်းမျိုးစုံသုံးကာ လိုးလိုက်ပြီး “အားးး… အားးဟား…. ရှီးးးး”ဟု ညည်းကာ သုတ်ရည်များ စောက်ဖုတ်အတွင်းသို့ ပန်းထုတ်လိုက်တော့သည်။ လိုးပွဲကြီး ပြီးတော့ ရှင်နှောင်းခမျာ အဖုတ်က နာလည်းနာ ကောင်းလည်းကောင်း အရည်များစိုရွှဲကာ စပ်ဖျင်းဖျင်း ဖြစ်နေတော့သည်။ လူလည်း အားအင်ကုန်ခန်းကာ ကြမ်းပြင်ပေါ်ဝယ် အရုပ်ကြိုးပြတ် လဲနေလေတော့သည်။ နိုင်ဦးလည်း ကုလားထိုင်ကို ကျောမှီကာ အနားယူနေသည်။ ခဏအကြာတော့ နိုင်ဦးက “ဆရာမလေး ကျွန်တော့်စကားကို နားထောင်ပြီး ခိုင်းတဲ့အတိုင်း တသွေမတိမ်း လုပ်ရမယ်နော်” “ဘာတွေ ခိုင်းမှာလည်း” “ကျွန်တော် ခိုင်းမှာက ဒီနေ့ကစပြီး သဘောတူထားတဲ့ သတ်မှတ်ရက်ထိ ဆရာမလေး အတွင်းခံ ပင်တီ မဝတ်ရဘူး၊ သင်တန်းမစခင် နာရီဝက်ကြိုပြီး ကျွန်တော့်ဆီလာခဲ့ရမယ်… ကျွန်တော် ခိုင်းချင်တာ ခိုင်းမယ်၊ သင်တန်းပြီးရင် ကျွန်တော့်ဆီလာရမယ်.. ကျွန်တော် ပြန်ခွင့်ပြုတဲ့ အချိန်မှ ပြန်ရမယ်၊ အဲ့ဒီအချက်တွေကို မလိုက်နာရင် ပြင်းပြင်းထန်ထန် အပြစ်ပေးခံရမယ် ဆရာမလေး ကြားလား” “ဟုတ်…ဟုတ်ကဲ့ ကိုနိုင်ဦး ကြားပါတယ်ရှင်” ရှင်နှောင်းအဖို့ ပေဖြစ်သမျှ ခံရန်သာ ရှိတော့သည်။
ရှင်နှောင်းအား အားရပါးရ လိုးလိုက်ရသည့် နိုင်ဦးမှာ ရှင်နှောင်းအား လိုးရရုံ မကျေနပ်သေးပေ။ နိုင်ဦးမှာ ရှင်နှောင်းကို မိမိ၏ ကျွန်ကဲ့သို့ မိမိခိုင်းသမျှ လုပ်စေချင်သည်။ “ကဲ…ဒီနေ့တော့ ဒီလောက်ပဲ.. ပြန်လို့ရပြီ… စည်းကမ်းတော့ မမေ့နဲ့နော်…. စည်းကမ်းမလိုက်နာရင် အပြစ်ပေးခံရမယ်” ရှင်နှောင်း ဘာမျှ ပြန်မပြောနေတော့ “ဟုတ်” တစ်ခွန်းသာ ပြောပြီး မိမိ၏ အဝတ်အစားများကို ပြန်ဝတ်နေသည်။ “ဟိတ်…. ပင်တီမဝတ်ရဘူးလေ…. အပြစ်ပေးခံထိချင်ပြီလား… ဆရာမလေး” ရှင်နှောင်း ဝတ်လက်စ ပင်တီအား ဆက်မဝတ်နိုင်ပဲ ပြန်ချွတ်လိုက်ရသည်။ ပြီးနောက် ထဘီကို ယူကာ ဝတ်လိုက်သည်။ “ကဲ…ဆရာမလေး စည်းကမ်းဖောက်တဲ့အတွက် ကြိမ်ဒဏ်ပေးမယ်… ဒါက အစမို့ လျှော့ပေးလိုက်တာနော်…. နောက်တစ်ခါဆို မရဘူး” ရှင်နှောင်း ပြန်ပြောရန် ပါးစပ်ဟလိုက်သော်လည်း ပြန်မပြောဖြစ်တော့။ ဆရာမ ထဘီကို ဖင်ပေါ်အောင်လှန်ပေး… ဟိုဘက်လှည့်” ဟုပြောကာ ကြိမ်လုံးဖြင့် ရှင်နှောင်းရဲ့ ဖင်လုံး ဖြူဖြူးလေးပေါ် တစ်ချက်ရိုက်လိုက်သည်။ “ရွှမ်း….အ…..အမေ့” နိုင်ဦး အားသိပ်မထည့်ပဲ ရိုက်ခြင်းဖြစ်သော်လည်း ရှင်နှောင်း ဖင်ဖြူဖြူပေါ်တွင်တော့ အရှိုးရာလေး ထင်းသွားသည်။ ရှင်နှောင်း လက်ကလေးဖြင့် ဖင်တုံးကို ပွတ်လိုက်သည်။ “လက်ဖယ်စမ်း…. ထဘီကို သေချာကိုင်ထား ၅ချက်ရိုက်မယ်” ရှင်နှောင်းလည်း ထဘီကို ပြန်ပြီး မကာ ဖင်လှန်ပေးလိုက်သည်နှင့် ကြိမ်လုံးဖြင့် ၄ချက်ဆက်တိုက် ရိုက်ချလိုက်သည်။ ရှင်နှောင်း ဖင်ဖွေးဖွေး ပြောင်ပြောင်ပေါ်ဝယ် အရှိုးရာ ၅ခု ထင်းနေသည်။ ရှင်နှောင်း လက်ကလေးဖြင့် ဖင်ကို ပွတ်ကာ မျက်ရည်များပင် ကျလာသည်။ ဟုတ်သည်လေ… မှတ်မှတ်ရရ ကိုးတန်းနှစ်က စာမရ၍ အရိုက်ခံခဲ့ရပြီး နောက်ပိုင်း လုံးဝအရိုက်မခံခဲ့ရ။ အရိုက်ခံရမည်ကို စိုး၍ စာကို ကြိုးစားခဲ့သည်။ ယခု အပျိုဖြစ်မှ ဖင်လှန်ပြီး အရိုက်ခံရသည်မှာ ရှက်စရာလည်း ကောင်းလှသည်။ နာသည်က မပြောပလောက် ရိုက်တုန်းတစ်ချက်သာ နာသည်။ “ဆရာမလေး ငိုမနေနဲ့… သွားပြန်တော့… မနက်ကျရင် ပင်တီ မဝတ်လာနဲ့ဦး.. နာရီဝက်နော်” ရှင်နှောင်းလည်း မိမိပစ္စည်းပစ္စယများ သိမ်းကာ ပြန်လာခဲ့တော့သည်။ ထိုညတစ်ညလုံး ရှင်နှောင်း မျက်ရည်နှင့် နှစ်ပါးသွားလိုက်လေသည်။ မိုးလင်းတော့ မျက်နှာသစ်ပြီး ရေပါ တခါတည်း ချိုးလိုက်သည်။ အလှပြင်ပြီးတော့ အဝတ်အစားများ ဝတ်လိုက်သည်။
ပင်တီတော့ မဝတ်တော့။ ရှင်နှောင်းအဖို့ ပင်တီမဝတ်ပဲ စကတ်အနက်ရောင် ဒူးဖုံး အကျပ်လေး ဝတ်ထားရာ ကိုယ့်ကိုကိုယ်မလုံသလို ခံစားရကာ ရှက်ရှက်နှင့်ပင် သင်တန်းသို့ လာခဲ့ရသည်။ သင်တန်းအောက်ရောက်တော့ ၃၅မိနစ်အလို အချိန်ကွတ်တိ ရောက်လာသည်။ ရှင်နှောင်း သိန်းဦးနေသည့် အခန်းသို့ ကြည့်လိုက်သည်။ တံခါး ပိတ်မထား၍ ဝင်လိုက်သည်။ ရှင်နှောင်း အထဲရောက်တော့ နိုင်ဦး အထဲမှ ထွက်လာပြီး “ဆရာမလေးက အချိန်တိကျသားပဲ… တံခါးပိတ်လိုက်” ရှင်နှောင်းလည်း အခန်းတံခါးပိတ်ကာ လွယ်ထားသော ပိုက်ဆံအိတ်ကို ခုံပေါ်တင်လိုက်သည်။ “ဆရာမလေး စကတ်လှန်လိုက်” ရှင်နှောင်းအဖို့ ကြိုတွေးထားပြီးပြီမို့ မကြောက်တော့ အရှက်လည်း ကုန်ခဲ့ပြီလေ။ ရှင်နှောင်း စကတ်အား လှန်လိုက်သည်။ “ပင်တီ ဝတ်မထားဘူးပဲ လိမ္မာတယ်… ဆရာမ အဖုတ်လေးက ဖောင်းဖောင်းမို့မို့လေး အရမ်းလှတယ်… လာ ငါ့ရှေ့ကိုလာခဲ့” ရှင်နှောင်းလည်း နိုင်ဦးရှေ့အား စကတ်လေးမကာ သွားပြီး ရပ်လိုက်သည်။ ရှင်နှောင်း အဖုတ်မြောင်းလေးအား လက်ညှိုးဖြင့် ပွတ်လိုက်သည်။ အစိလေးကိုလည်း ပွတ်ကစားပေးလိုက်သည်။ ရှင်နှောင်း တောင့်ခံထားသော်လည်း ကြာကြာမခံနိုင် အစိက ပေးသော ကာမအရသာကို ခံစားလာရသည်။ “ဟာ… ဆရာမလေး အဖုတ်ယားနေပြီပဲ .. အရည်တွေ ထွက်လာပြီပဲ”ဟုပြောကာ ရှင်နှောင်းအား ထိုင်ခုံတွင် ထိုင်ခိုင်းကာ ပေါင်းကားခိုင်းလိုက်သည်။ ပေါင်ကားသွားသည်နှင့် ရှင်နှောင်းအဖုတ်လေးမှာ ပြဲအာသွားကာ အစိလေးမှာ ငေါက်တောက်လေး ပေါ်လာသည်။ နိုင်ဦးလည်း မနေနိုင်တော့ပဲ ရှင်နှောင်းအစိအား လျှာဖြင့် ယက်လိုက်သည်။ ရှင်နှောင်း တွန့်ခနဲ ဖြစ်သွားသည်။
နိုင်ဦး မနားတမ်း အစိလေးအား လျှာထိပ်လေးဖြင့် ထိုးကစားလိုက် ယက်လိုက် လုပ်နေရာ ရှင်နှောင်း မနေနိုင်တော့။ ညည်းသံလေး ထွက်လာသလို စောက်ရည်များလည်း ထွက်လာသည်။ နိုင်ဦးက လက်ဖြင့် အပေါက်ထဲ လက်ခလယ်လေးထည့်ကာ ဂျီစပေါ့ နေရာအား ပွတ်ကစားပေးလိုက်ရာ ရှင်နှောင်းတစ်ယောက် ထွန့်ထွန့်လူး ဖြစ်သွားကာ “အား…အင်း….အင်…ဟင်…” ရမက်သံလေးနှင့် ညည်းနေရှာသည်။ နိုင်ဦးက အစိလေးအား ယက်နေသည်ကို ရပ်လိုက်ပြီး “ဆရာမလေး ကောင်းလား…. စိတ်ပါလာပြီဟုတ်” “ဟုတ်…အ… အင်း..ကောင်းတယ်” ရှင်နှောင်း အသံဆုံးတော့ နိုင်ဦး အဖုတ်ထဲမှ လက်ကို ဆွဲထုတ်ကာ ထိုင်ခုံတွင် ထိုင်လိုက်သည်။ ရှင်နှောင်း ကောင်းနေစဉ် အဖုတ်မှ လက်ဆွဲထုတ်ခံလိုက်ရ၍ မချင့်မရဲ ဖြစ်သွားသည်။ “ဆရာမလေး ဒီကိုလာ… ဒူးထောက်ထိုင်ပြီး လီးစုပ်ပေးစမ်း… လက်တစ်ဖက်က ကိုယ့်စောက်ဖုတ်ကိုယ် ပြန်ပွတ်နေ… ဟိုဖက်လက်က ဂွင်းတိုက်ပေး… မြန်မြန်လုပ် သင်တန်းချိန် ရောက်တော့မယ်” ရှင်နှောင်း ရွံသော်လည်း မတတ်နိုင်။ နိုင်ဦး၏ ထောင်မတ်နေသည့် လီးကြီးအား ဂွင်းတိုက်ပေးရင် ပါးစပ်လေး ဟကာ စုပ်ပေးလိုက်ရသည်။ လက်တစ်ဖက်ကလည်း အစိလေးကို ပွတ်ပေးနေရရာ ရှင်နှောင်း ကာမရာဂစိတ်တို့ ထန်လာပြန်ရာ လီးစုပ်သည်မှာလည်း မြန်လာသည်။ နိုင်ဦး မနေနိုင်တော့ ရှင်နှောင်း၏ ခေါင်းကို ကိုင်ကာ ခပ်မြန်မြန်လေး လိုးညှောင့်လိုက်ကာ ပြီးသွားတော့သည်။ သုတ်ရည်များကို ရှင်နှောင်း ပါးစပ်ထဲမှာပင် ထုတ်လိုက်ရာ ရှင်နှောင်း အမြန် ထွေးထုတ်လိုက်ရသည်။ ရှင်နှောင်းမှာ မပြီးသေး။ လီးမစုပ်ရတော့ပေမဲ့ အဖုတ်ကိုတော့ ဆက်ပွတ်နေဆဲ။ နိုင်ဦး ခဏနားပြီး ရှင်နှောင်းအား မတ်တပ်ရပ်ခိုင်းကာ လက်ခလယ်နှင့် လက်ညှိုးအား အပေါက်ထဲ ထည့်ပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်းပင် လိုးပေးလိုက်ရာ ကြမ်းပေါ်သို့ပင် အဖုတ်ရည်များ ကျလာပြီး ရှင်နှောင်းလည်း ပြီးသွားသည်။ ထိုချိန်တွင်ပင် သင်တန်းတတ်ရောက်ရန် ကျောင်းသား ကျောင်းသူများ ဝင်ရောက်လာလေတော့သည်။….ပြီ