ဘယ်လိုလုပ်လိုက်တာလဲ ဦးရယ်

ခင်မေဝင်းကို တစ်ဆွေလုံးတစ်မျိုးလုံးက ဝိုင်းပယ်ထားသည်။ ပြောဆိုဆက်ဆံခြင်းမလုပ်ကြဟုဆိုလျှင် ခင်မေဝင်း ဘယ်လောက်ဆိုးသလဲဆိုတာ သိသွားနိုင်သည်။ နောက် ခင်မေဝင်း ဘာတွေမှားခဲ့သလဲဟုလည်း စဉ်းစားစရာဖြစ်လာရ သည်။ မှန်သည်။ ခင်မေဝင်းက အသိုင်းအဝိုင်းတစ်ခုလုံးက ခွင့်မလွှတ်နိုင်သော အမှားကို ကျူးလွန်မိခဲ့သည်။ ဦးမောင်ဝင်းနှင့် ဒေါ်မေခင်တို့မှာ ဗိုလ်ချုပ်ဈေးထဲတွင် ရတနာဆိုင်ကြီးဖွင့်ထားသည့် ရတနာကုန်သည်တွေဖြစ်သည်။ သူတို့တွင် တစ်ဦး တည်းသော သမီးလေး တစ်ယောက်ထဲရှိသည်။ သူကတော့ ခင်မေဝင်းပင် ဖြစ်သည်။ စီးပွားကလည်း ချမ်းသာ၊ မိသားစုသုံးယောက်စလုံးကလည်း ကျန်းမာဆိုတော့ သူတို့မိသားစုလေးသည် ပျော်ရွှင်ချမ်း မြေ့စရာကောင်းလှသည်။ ဒါပေမယ့် ခင်မေဝင်း အသက်(၁၈)နှစ်အရွယ်တွင်တော့ သူတို့မိသားစုလေး ကံဆိုးမိုးမှောင်ကျခဲ့ရ သည်။ ဒါကလည်း ခင်မေဝင်း ကြောင့်ပင်ဖြစ်သည်။ ဖြစ်ပုံက ခင်မေဝင်းက သူ့ထက်အသက် (၈)နှစ်လောက်ကြီးသော အရက်သမားတစ်ယောက်နှင့် လိုက်ပြေးသွားခြင်းကြောင့်ပင် ဖြစ်သည်။ ပြီးတော့ကြည့်ဦး။ ခင်မေဝင်း ယူလိုက်တာက လူပျိုလူ လွတ်မဟုတ်၊ ကလေးတစ်ယောက်အဖေ တစ်ခုလပ်ဖြစ်သည်။ ဒီတော့ ဖခင်ဖြစ်သူ ဦးမောင်းဝင်း ခမျာ သမီးကို ရှာလည်းမရှာ၊ ပြန်လည်း လက်မခံတော့ဘဲ ပစ်ထားခဲ့ပြီး သူကိုယ်တိုင်လည်း စိတ်ဆင်းရဲခြင်းကြီးစွာဖြင့် အရက်၏ ကျေးကျွန်ဖြစ်လာခဲ့ရသည်။ မိခင်ဖြစ်သူ ဒေါ်မေခင်ကတော့ သမီးဖြစ်သူ ခင်မေဝင်းအား တွေ့အောင်ရှာ၍ လင်ဖြစ်သူမသိအောင် ခိုးဝှက်၍ ထောက်ပံ့ခဲ့သည်။ နောက်သုံးနှစ်မျှ ကြာသောအချိန်တွင် ဦးမောင်ဝင်းမှာ အရက်ကြောင့် ဘဝဆုံးသွားခဲ့ရသည်။ ဒေါ်မေခင်က သမီးဖြစ်သူကို အိမ်သို့ပြန်ခေါ်၍ ဗိုလ်ချုပ်ဈေးတွင် အထည်ဆိုင်တစ်ဆိုင် ဖွင့်ပေးခဲ့သည်။ ကျန်ပစ္စည်းများကို ရောင်းချထုခွဲ လှူဒါန်းပြီး သူမကိုယ်တိုင် စစ်ကိုင်းချောင်တွင် ယောဂီဝတ်သွားတော့သည်။ ဝဋ်ကြွေးဆိုတာက မနေပါ။ အိမ်ထောင်သက် (၁၀)နှစ် အရောက်မှာပင် ခင်မေချစ် ယောက်ျားစည်သူမှာ အရက်ကြောင့်ပင် ဆုံးပါးသွားခဲ့ရသည်။ ဒီတော့ ခင်မေဝင်းမှာ လင်ပါသမီး နှင်းအိဖြူနှင့်အတူ ဘဝကိုရင်ဆိုင်ရတော့သည်။ စည်သူ ဆုံးသွားချိန်တွင် ခင်မေဝင်းမှာ အသက်(၂၈)နှစ်ပင်ရှိသေးပြီး လင်ပါသမီးဖြစ်သူ နှင်းအိဖြူမှာ အသက်(၁၈)နှစ် ထဲရောက် နေပြီဖြစ်သည်။ ခင်မေဝင်းမှာ စည်သူနှင့်သားသမီး မထွန်းကားလေတော့ နှင်းအိဖြူကို သမီးတစ်ယောက်လို၊ ညီမလေး တစ်ယောက်လို ချစ်ရှာသည်။

သူမနှင့် စည်သူတို့ ညားချိန်တွင် နှင်းအိဖြူမှာ အသက်(၈)နှစ်သာ ရှိသေး၍ နှင်းအိဖြူမှာ ခင်မေဝင်းလက်ပေါ်မှာပင် သူမ၏ပြုစုယုယမှုအောက်မှာ ကြီးပြင်းလာခဲ့ရသည်။ နှင်းအိဖြူမှာ မိခင်မေတ္တာကို ငတ်ခဲ့ရသူတစ်ယောက် ဖြစ်၍လည်း ခင်မေဝင်းကို မိခင်တစ်ယောက်လို ချစ်ရှာ ခင်ရှာပါသည်။ အခုဆိုလျှင် နှင်းအိဖြူမှာ တက္ကသိုလ်သို့ပင် ရောက်၍ နေပြီဖြစ်သည်။ မုဆိုးမလေး ခင်မေဝင်းက အသက်(၂၈)နှစ်သာ ရှိသေးလေတော့ ကာမအာရုံ ညွှတ်ကွင်းက မကင်းလွတ်နိုင်ပါ။ ကြိုးချင်းထား ကြိုးချင်းငြိဆိုသလို အရောင်းအဝယ် ကိစ္စပတ်သက်နေသော ဆိုင်နီးနားချင်းမှ အောင်ကိုဦးဆိုသော လူတစ်ယောက်နှင့် ငြိတော့သည်။ အောင်ကိုဦးမှာ ခင်မေဝင်းထက် အသက်(၁၀)နှစ်လောက်ကြီးပြီး အသက်(၄၀)နီးပါးလောက် ရှိပြီဖြစ်သည်။ အိမ်ထောင်မရှိသော လူပျိုကြီးတစ်ယောက် ဖြစ်သည်။ ဒါပေမယ့် ခင်မေဝင်းနှင့် ဆိုင်နီးနားချင်းဆိုပေမယ့် အောင်ကိုဦးမှာ ဆိုင်ပိုင်ရှင်တော့ မဟုတ်ပါ။ အမဖြစ်သူ၏ ဆိုင်တွင် ဝိုင်းဝန်း ရောင်းချပေးနေသော သူသာဖြစ်လေသည်။ အောင်ကိုဦးနှင့် ခင်မေဝင်းတို့မှာ အပြင်တွင်တွဲ၍ အားမရနိုင်တော့ဘဲ ညဖက် ခင်မေဝင်း၏ အိမ်သို့လာ၍ အိပ်သည်အထိ ဖြစ်လာခဲ့သည်။ သမီးဖြစ်သူမှာ လင်ပါသမီးဖြစ်၍ ခင်မေဝင်း စိတ်ထဲသိပ်ပြီး အလေးမထားတာလည်း ပါသည်။ အောင်ကိုဦး လာအိပ်လျှင် သီးသန့်အခန်းတစ်ခန်းနှင့် သူ့ကိုသိပ်သည်။ ခင်မေဝင်းက တစ်ခန်း၊ နှင်းအိဖြူက တစ်ခန်း သပ်သပ်စီအိပ်သည်။ ဒါပေမယ့် ဘယ်နေပါ့မလဲ။ နှင်းအိဖြူဆိုတာက တက္ကသိုလ်ကျောင်းသူဖြစ်နေပြီ။ ရည်းစားပင် နှစ်ယောက်ပြောင်းသွားခဲ့ပြီဖြစ်သည်။ ဒီတော့ အောင်ကိုဦးနှင့ ခင်မေဝင်တို့ အခြေအနေကို နှင်းအိဖြူ ကောင်းကောင်းသိသည်ပေါ့။ ဗိုလ်ချုပ်ဈေးက တစ်ပတ်တွင် တနင်္ဂနွေနေ့ တစ်ရက်ထဲသာ ပိတ်သည်။ ထိုပိတ်ရက်တွင် အောင်ကိုဦးနှင့် ခင်မေဝင်းတို့မှာ တစ်နေကုန် အပြင်တွင်တွဲပြီး ညကျ အောင်ကိုဦးက အိမ်သို့ပါ၍ လာတတ်သည်။ များသောအားဖြင့် အိမ်တွင်က နှင်းအိဖြူ တစ်ယောက်တည်းသာ ရှိတာများသည်။ ခါတိုင်း တနင်္ဂနွေနေ့တွေဆိုလျှင် နှင်းအိဖြူ အပြင်ထွက်၍ လည်တတ်ပေမယ့် ဒီတနင်္ဂနွေတော့ သူငယ်ချင်း ချိုရီခိုင်တို့အတွဲ လာလည်မည်ဖြစ်သဖြင့် အပြင်သို့ မထွက်ဖြစ်ပေ။ “တီ…..တီ…..တီ….” ခြံဝမှ ဘဲလ်မြည်သံကြောင့် နှင်းအိဖြူ အိမ်ပေါ်မှ ဆင်းလာခဲ့သည်။ ထင်သည့်အတိုင်းပင် ခြံဝတွင် ဟိုနှစ်ယောက် ရောက်နေပြီ။ ချိုရီခိုင်နှင့် သူ့အကောင် လင်းထိုက်တို့ကို တွေ့လိုက်ရသည်။

သူတို့မှာ နှင်းအိဖြူနှင့် တစ်တန်းထဲသားတွေ ဖြစ်သည်။ “ဟဲ့ ကောင်တွေ…. နောက်ကျလိုက်တာ” “သူ့စောင့်နေရတာ…. သူမလာလို့ နောက်ကျနေတာ” လင်းထိုက်က ချိုရီခိုင်ကို မေးငေါ့ပြ၍ ပြောသည်။ “မိန်းကလေးဟ…. ထွက်ချင်တိုင်း ထွက်လို့ရတာ မဟုတ်ဘူး…. နောက်ကျမှာပေါ့…..” ချိုရီခိုင်ကလည်း ချက်ချင်းတုန့်ပြန်သည်။ “ထွက်ချင်ရင် ပြောရောပေါ့….” လင်းထိုက်က မကြားတကြားလေး ပြောသည်။ “ဟဲ့…..ဘာတွေမှန်းလဲမသိဘူး….အိမ်ထဲသွားမယ်…” နှင်းအိဖြူ မျက်နှာလေးရဲသွားသည်။ ရည်းစားနှစ်ယောက် ပြောင်းခဲ့တယ်ဆိုပေမယ့် သူတို့လောက်ကြီးတော့ စည်းလွတ်ဝါးလွတ် မနေခဲ့ဘူးပါ။ မျက်နှာကို နမ်းတာ၊ နှုတ်ခမ်းကိုစုပ်တာ၊ အဝတ်အစားတွေပေါ်ကနေ နို့လေးတွေ တင်ပါးလေးတွေကို ဖွဖွလေးကိုင်တာလောက်ပဲ ခံဖူးခဲ့တာဖြစ်သည်။ ဒီနှစ်ယောက်ကတော့ လင်မယားတောင် ဖြစ်နေပြီလား မသိပေ။ ခုပဲကြည့် အိမ်ထဲရောက်သည်နှင့် နှင်းအိဖြူကိုမှ အားမနာတော့ဘဲ လင်းထိုက်က ချိုရီခိုင်လက်ကိုဆွဲပြီး အခန်းတစ်ခန်းထဲ အတင်းဆွဲခေါ်သွားသည်။ “ဟဲ့ ဟဲ့…..အဲ့ဒါ ဘွားတော်ကြီးအခန်း… ဟိုဖက်က ငါ့အခန်းထဲကိုဝင်….” ဒီတော့မှ ခြေလှမ်းပြန်ဆုတ်ပြီး သူတို့နှစ်ယောက် နှင်းအိဖြူ အခန်းထဲသို့ ဝင်သွားကြသည်။ နှင်းအိဖြူ အိမ်ရှေ့ခန်းမှ ဆက်တီပေါ်သို့ ခြေပစ်လက်ပစ် ထိုင်ချမိလိုက်ပြီး လေပူတစ်ချက်ဟူးကနဲ မှုတ်ထုတ်ပစ်လိုက်မိသည်။ ဒီကောင်နှစ်ကောင် မပြန်မချင်း ဘယ်ကိုသွားနေရလျှင် ကောင်းမလဲလို့ နှင်းအိဖြူ စဉ်းစားသည်။ ခဏအတွင်း အဖြေတစ်ခုကို နှင်းအိဖြူ စဉ်းစားမိ လိုက်ပြီ။ ထိုင်ရာမှထကာ ချိုရီခိုင်နှင့် လင်းထိုက်တို့ ဝင်သွားသည့် သူမ၏အိပ်ခန်းဖက်ဆီသို့ ဦးတည်လိုက်လေသည်‌။ ချိုရီခိုင့် ကိုယ်အပေါ်ပိုင်းတွင် အင်္ကျီများ မရှိတော့ပေ။ ဖြူဝင်းသော အသားလေးများနှင့် နို့လေးများက ပေါ်လွင်ထင်ရှားနေသည်။ စွင့်ကားသော တင်ပါးဖွေးဖွေးကြီးများမှာလည်း ထဘီကို ခါးသို့လိပ်တင်၍ ညှပ်ထားသဖြင့် လွတ်လွတ်လပ်လပ်ကြီး ပေါ်၍နေသည်။ လင်းထိုက်က ပက်လက်အနေအထား၊ ပုဆိုးက ခါးသို့ မ တင်ထားတော့ ကြီးမားနီရဲသော ဒစ်ပြဲပြဲကြီးက ချိုရီခိုင်၏ ဖင်ကြီးဘေးမှာ ကပ်၍ထောင်နေသည်။ လင်းထိုက်၏ လက်များက ချိုရီခိုင်၏ နို့လေးများကို ပွတ်သပ်၍ ပေးနေသည်။ နှစ်ယောက်စလုံးမှာ သူတို့ပိတ်မထားခဲ့သည့် ဟနေသော တံခါးရွက်ကြားမှ ကြည့်နေသော နှင်းအိဖြူကို သတိမ ထားမိကြပေ။ ချိုရီခိုင်က လင်းထိုက်၏ လီးကြီးကို ငုံ့ကြည့်ပြီး ဖင်လေးကြွကာ သူမစောက်ပတ်ဝလေးထဲသို့ တေ့သွင်းကာ ထိုင်ချလိုက်သည်။

“ဗြစ်….ဗြစ်….ဗြွတ်….အ…..အား…. ကျင်တက်သွားတာပဲ…..သူ့ဟာကြီးက သံချောင်းကြီးကျနေတာပဲ……အဟင်း…..” ချိုရီခိုင်က လင်းထိုက်၏ လက်မောင်းကို ပုတ်၍ပြောသည်။ ချိုရီခိုင် ဖင်ကြီးကို ကြွကာ ချကာဖြင့် အပေါ်မှတက်၍ လိုးပေးနေသည်။ နှင်းအိဖြူ ကြည့်ရင်း အာခေါင်တွေ ခြောက်၍လာသည်။ ရင်ထဲ၌ လှိုက်မော၍ အလိုးခံချင်စိတ်များ ပြင်းထန်၍လာသည်။ ချိုရီခိုင့် ဆောင့်ချက်တွေက တဖြေးဖြေးသွက်သွက် လာသည်။ “ခိုင်” “ဟင်း…အ….အား….ဘာလဲ….အရေးထဲမှာ….” ချိုရီခိုင်၏ တင်သားကြီးများက လင်းထိုက်၏ ပေါင်နှစ်လုံးပေါ်ဖိချပြီး ထိုင်ချလိုက်တိုင်း ပြားပြားသွားသည်။ “ကဲ… ဘာပြောမလို့လဲ….” “ကို… အားမရတော့ဘူ” “အ…. အား…. ကျွတ်….ကျွတ်….ကို့ဟာကြီးကကွာ…..ဟင်း….. တစ်ချက် တစ်ချက် အထဲမှာ ကျင်တက်သွား တာပဲ…..” “ညောင်းပြီကွာ… ကို လုပ်ပေးတော့….” ပြောပြီး ချိုရီခိုင်က အပေါ်မှဆင်းကာ ဘေးတွင် တုံးလုံးလေး ဝင်လှဲလိုက်သည်။ သူမလှဲပုံက လင်းထိုက်ဖက်သို့ စောင်း၍ ကွေးကွေးလေး ဖြစ်နေသည်။ စိတ်ရှိလက်ရှိ အားရပါးရ ဆောင့်ထားသောကြောင့် မောနေပုံလည်းရသည်။ လင်းထိုက် ထ၍လာသည်။ ချိုရီခိုင်ကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်သည်။ “ခိုင်… အဲဒီအတိုင်းနေ” လင်းထိုက်က ချိုရီခိုင်၏ နောက်ဖက်သို့ ပြောင်းလိုက်သည်။ သဘောပေါက်သွားပုံရသော ချိုရီခိုင်က သူမ၏ ကွေးနေသော ဒူးနှစ်ဖက်ကို ပိုကွေးပြီး ရင်ခွင်ထဲထိ ရင်ဘတ်နှင့်ထိအောင် ကွေး၍ တစောင်းလေး အိပ်ပေးသည်။ လင်းထိုက်က ချိုရီခိုင်၏ ကျောနားတွင် ကပ်ပြီးအိပ်သည်။ ကွေးနိုင်သလောက် ကွေး၍ထားသော ချိုရီခိုင်၏ ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှ တင်းမာပြောင်လက်သော ပန်းနုရောင် စောက်ဖုတ်လေးက ပြူးပြီးထွက်နေသည်။ ဒစ်ပြဲကြီးက စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းလေးကို လျှောတိုက် ပွတ်ဆွဲနေရာ စောက်ဖုတ်လေးမှာ ရွစိရွစိဖြစ်ကာ ခံချင်စိတ်တွေက တားမရအောင် ဖြစ်၍လာသည်။ ချိုရီခိုင်မှာ တင်ပါးလေးကို နောက်သို့ ကော့၍ ကော့၍ ပေးနေသည်။ “လုပ်တော့ကွာ…. ကိုကလည်း ဘာမှန်းလဲမသိဘူး…..” “ခံချင်လာပြီလား….” “အင်းပေါ့….ကျွတ်…. လုပ်မယ့်ဟာပဲ” ချိုရီခိုင် စိတ်မရှည်နိုင်တော့ပေ။ အရည်တွေကလည်း တားမနိုင်စီးမရ ထွက်လာကြပြီ။ လင်းထိုက်က သူ့လီး ဒစ်ပြဲကြီးကို ကိုင်ပြီး ချိုရီခိုင်၏ စောက်ပတ်အဝသို့ တေ့ပြီး သွင်းလိုက်သည်။ “ဗြစ်… ဗြစ်… ပြွတ်….ဗြွတ်…..ဗြစ်…. အင်း….အား….လား..လား… ကျွတ်…..ကျွတ်….အင်း…..” ချိုရီခိုင်၏ မျက်တောင်ကော့ကြီးများ မှေးစင်းကျသွားပြီး နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကို တင်းတင်းစေ့ကာ အံလေးကြိတ်ပြီး ရှုံ့မဲ့ပြီး ငြီးနေသည်။

လီးတုတ်တုတ်ကြီးက ချိုရီခိုင်၏ စောက်ပတ်လေးထဲ ပြည့်ကြပ် ပြွတ်သိပ်နေသည်။ နှင်းအိဖြူ၏ မြင်ကွင်းတွေက ရှင်း၍နေသည်။ လီးအဝင်အထွက်၊ စောက်ပတ်လေး၏ လှုပ်ရှားမှုများကို ပြတ်သားစွာ မြင်နေရသည်။ “ပြွတ်… ပြွတ်…. ဗြစ်….ပြွတ်….အင့်….အင့်….အင်း….အား…..အင့်” လီးကြီးက မှန်မှန်ဝင်ထွက်နေရာမှ တခါတလေ သွက်သွက်ခါသွားအောင် ဆောင့်ဆောင့် ပစ်လိုက်သည်ကို တွေ့ရသည်။ “ပြွတ်… ဗြစ်… ဗြစ်… ဖွတ်… စွပ်….ဖွတ်….ဖွတ်…..“ “အ….အ… အား….အီး…..ဖြေးဖြေး ကိုရယ်…..နာတယ်ကွာ ….အဟင်း…. သူသိပ်ကြမ်းတာပဲကွာ” ချိုရီခိုင် ရှုံ့မဲ့မဲ့လေး ပြောသည်။ “ခိုင် မကောင်းဘူးလား…..” “ဟင်း…ဟင့်အင်း….ဖြေးဖြေး မှန်မှန်ပဲ ကောင်းတာ…. အရသာရှိတာ” သူတို့နှစ်ယောက်မှာ လေသံမျှဖြင့်သာ ကြိတ်၍ ပြောဆိုနေကြသော်လည်း နှင်းအိဖြူ ရှင်းလင်းပီသစွာ ကြားနေရသည်။ စောက်ရည်များ စိုစိုစိစိလေးဖြင့် ယား၍ယား၍ လာသည်။ ချိုရီခိုင်၏ စောက်ပတ်မှာ အရည်တရွှဲရွှဲဖြင့် စောက်စိလေးမှာ ညိုညိုလေး၊ လီးကြီးအပြင်သို့ ထွက်လာတိုင်း ဒစ်ပြဲပြဲကြီးက နှုတ်ခမ်းသားလေးများကို ချိတ်ချိတ်ဖြဲလိုက်သလို ဖြစ်သွားပြီး ရဲကနဲ ရဲကနဲ ပြဲပြဲသွားသည်မှာ မြင်နေရသော နှင်းအိဖြူ ဝင်ခံပစ်ချင်စိတ်တွေ ပေါက်လာသည်။ “ပြွတ်….ပြွတ်… စွပ်….ပြွတ်… ဗြစ်….ဗြွတ်…..” “အူး….အင်း…..ထွက်….ထွက်ကုန်ပြီ….အား…..အား….” ပြောလည်းပြော ချိုရီခိုင်က အလောတကြီးဟန်ဖြင့် လင်းထိုက်၏ ခါးကြီးကို လက်ပြန်ကိုင်လိုက်ပြီး ဖင်ကြီးကို နောက်သို့ ဖိ၍ဖိ၍ ဆောင့်ပစ်လိုက်သည်။ “အားရပါးရ…. ဆောင့်စမ်းပါ ကိုရယ်…. ရှီး….ကျွတ်….ကျွတ်….” လင်းထိုက်က ပုဇွန်တုတ်ကွေးပုံစံကနေ ရုတ်တရက် ဒူးထောက်လိုက်ပြီး တပေါင်ကျော် အနေအထားပြင်ကာ တအား ကြုံးဆောင့်တော့သည်။ “ဗြစ်…ဖွတ်…ပြွတ်…ပြွတ်… ဗြစ်…ဗြွတ်…စွပ်…ဖွတ်…စွပ်….” “အား… အ… အား….” လီးတုတ်တုတ်ကြီးက အဆုံးထိ နစ်နစ်ဝင်သွားရုံမျှမက ဂွေးအုကြီးများပါ ဝင်သွားမလား ထင်ရလောက်သည်။ လင်းထိုက်၏ ဆောင့်ချက်တွေက ပြင်းထန်လွန်းလှသည်။ ချိုရီခိုင်၏ ပေါင်နှစ်လုံးမှာ အပြဲဆုံး အကားဆုံး အနေအထားသို့ ရောက်၍နေရာ လီးကြီးမှာ အရင်းစိုက်သည်အထိ လွတ်လွတ်လပ်လပ်ကြီး ဝင်နိုင်နေသည်။ “ပြွတ်….စွပ်….ဗြစ် ….ဗြွတ်….ပြွတ်….ပြွတ်….” “အား….အ….အား….” လီးကြီးကို ဆက်တိုက်ကြီး အစွမ်းကုန် လိုးထည့်နေရင်း လင်းထိုက်၏ ကိုယ်လုံးကြီးမှာ ဆန့်ငင် ဆန့်ငင်နှင့် ဖြစ်သွားရလေတော့သည်။

သူမ ချောင်းနေတာ တွေ့မည်စိုးရိမ်သဖြင့် နှင်းအိဖြူ နီးရာအခန်းထဲဝင်၍ တံခါးပိတ်ထားလိုက်သည်။ သူမ ဝင်လိုက်မိ သောအခန်းက အောင်ကိုဦး အိမ်သို့လာသည့်အခါ အိပ်သည့်အခန်း ဖြစ်နေသည်။ နှင်းအိဖြူ ခန္ဓာကိုယ် လှုပ်လိုက်တိုင်း အရည်ကြည်တို့က ပေါင်တွင်းသားလေးများပေါ် စီးစီးကျပြီး စိုစိစိ ဖြစ်နေသည်။ အောင်ကိုဦး လာတိုင်း အမြဲအိပ်သည့် ကုတင်ပေါ်ရှိ အိပ်ယာကိုကြည့်ရင်း နှင်းအိဖြူ စိတ်တွေ တမျိုးဖြစ်လာသည်။ အိပ်ယာပေါ် ပြေးတက်ပြီး တကိုယ်လုံး လူးလိမ့်ပစ်လိုက်သည်။ နှင်းအိဖြူ စိတ်ထဲတွင် အတော်လေး ကျေနပ်သလို ဖြစ်သွားသည်။ ဒီအိပ်ယာက ယောကျ်ားတစ်ယောက် အမြဲအိပ်ခဲ့သည့် အိပ်ယာဖြစ်ကာ ယောက်ျားတစ်ယောက်၏ အငွေ့အသက်များဖြင့် သူမ၏ ခန္ဓာကိုယ်အား ရစ်ပတ် လွှမ်းခြုံပစ်လိုက်သည်ဟု သူမ၏ စိတ်ထဲတွင် ကာမစိတ်တွေ ထ၍နေတာကြောင့် ကျေနပ်စွာ ခံစားမိနေသည်။ လူးလှိမ့်ပြီးသွားတော့ မောမောနှင့် အိပ်ယာပေါ်တွင် ပက်လက်လေးနေရင်း ခေါင်းအုံးဘေးတွင် ခေါက်၍ ထပ်ထားသော အောင်ကိုဦးဝတ်သည့် ပုဆိုးဟောင်းလေး နှစ်ထည်ကို တွေ့လိုက်သည်။ တစ်ထည်ကို ယူလိုက်ပြီး သူမ၏မျက်နှာပေါ် အုပ်တင်ကာ အားရပါးရ နမ်းပစ်လိုက်သည်။ စိတ်ထဲတွင် အတော်လေး အားရပါးရ ရှိသွားသည်။ ပြီးတော့ ထဘီကိုလှန်၍ သူမ၏ စောက်ပတ်လေးပေါ် လက်တစ်ဖက်တင်ပြီး တဖြေးဖြေး ပွတ်နေမိသည်။ စောက်ပတ်ထဲမှ စောက်ရည်တွေကလည်း တစိမ့်စိမ့်နှင့် ထွက်ကျလာသည်။ နှင်းအိဖြူ မနေနိုင်လောက်အောင် ကာမစိတ်ဆန္ဒတွေ ပြင်းထန်လာရသည်။ စောက်ပတ်ပေါ်မှ တဖြေးဖြေးချင်း ပွတ်နေသောလက်မှာ မြန်ဆန်သွက်လက်လာသည်။ လက်တဖက်က မျက်နှာပေါ် အုပ်ထားသော ပုဆိုးကို ကိုင်၍ အားရပါးရ နမ်းရှိုက်လိုက်သည်။ နှင်းအိဖြူ တစ်ယောက် စိတ်ကို လွတ်လိုက်ကာ အခန်းထဲတွင် စိတ်ထင်တိုင်း ကျဲနေသည်။ စောက်ပတ်အတွင်းထဲမှ ယားယားတက်လာပြီး စောက်ပတ်ပေါ်မှ ဖိပွတ်နေရတာကိုပင် အားမရနိုင်တော့ပေ။ မျက်နှာပေါ်မှ ပုဆိုးကို ကိုင်ထားသော လက်တဖက်မှာ နို့အုံပေါ်သို့ ရောက်လာပြီး နို့အုံတွေကို ဆုပ်ချေနေမိသည်။ စောက်ပတ်ထဲသို့ လက်ခလယ် ထိုးထည့်ကာ လက်ညှိုးလက်မတို့ဖြင့် စောက်စိကို ပွတ်ချေရင်း စောက်ခေါင်းထဲသို့ ထည့်ထားသော လက်ခလယ်ကို ထုတ်ချီသွင်းချီ လုပ်နေမိသည်။ တဖြေးဖြေး ကာမဆန္ဒတို့ အထွတ်အထိပ်သို့ ရောက်လာကာ စောက်ပတ်ထဲသို့ ထုတ်ချီသွင်းချီ လုပ်နေသော လက်ခလယ်ကို ခပ်သွက်သွက်လေး အချက်နှစ်ဆယ်လောက် ဆောင့်ကာ ဆောင့်ကာ အသွင်းအထုတ် လုပ်ပြီးနောက် နှင်းအိဖြူ တကိုယ်လုံး တုန်တက်လာကာ အိပ်ယာပေါ်မှ တင်ပါးကြီးတွေ ကော့တက်လာပြီး စောက်ပတ်ထဲမှ စောက်ရည်တွေ ပြစ်ခနဲ ပြစ်ခနဲ တရဟော ထွက်ကျလာကာ ဟင်းကနဲ သက်ပြင်းချသံနှင့်အတူ ငြိမ်ကျသွားသည်။

စိတ်ထဲတွင် ကျေနပ်အားရစွာ တစ်ချီ ပြီးသွားသည့် အတွက်လည်း မောသွားသလို ခံစားရသည်။ သူမ၏ စောက်ပတ်လေး အရှေ့ပိုင်း၊ ပေါင်ခြံနှင့် အိပ်ယာပေါ်တွင် ပေကျံကပ်ညှိသွားသည့် စောက်ရည်တွေကို ပုဆိုးနှင့်ပွတ်၍ ဖြေးဖြေးချင်းသုတ်ရင်း အရသာခံကာ အမောဖြေနေမိသည်။ အတန်ငယ်ကြာတော့မှ စောက်ရည်တွေ ရွှဲနစ်၍ အရည်တွေ ကွက်နေသော ပုဆိုးကို ပြန်ခေါက်ပြီး မူလနေရာတွင် ပြန်၍ထားလိုက်သည်။ နှင်းအိဖြူ အခန်းထဲမှ ထွက်လာတော့ လင်းထိုက်နှင့် ချိုရီခိုင်တို့ကို မတွေ့တော့ပေ။ အခန်းထဲတွင် တစ်ယောက်ထဲ စိတ်ထင်တိုင်း ကျဲနေမိတာမို့ ဘယ်အချိန်က ပြန်သွားသည် မသိပေ။ “ကိုအောင်… ခင့်ကို လက်ထပ်ပြီး…. ဒီမှာ တစ်ခါတည်း လာနေလိုက်ပါလားဟင်….” အခန်းချင်းကပ်ရက်က အသံခပ်သဲ့သဲ့ကို ကြားလိုက်ရသော နှင်းအိဖြူတစ်ယောက် ခေါင်းထောင်၍ သွားသည်။ ဦးအောင်ကိုဦးဆိုသည့် လူကြီးက ဘယ်လောက်တောင် ကောင်းနေလဲမသိဘူး။ မာမီလေးက အပိုင်ယူချင်နေပြီ။ “လက်ထပ်မှာပေါ့ ခင်ရဲ့…. ဒါပေမယ့် ချက်ချင်းကြီးတော့ မဟုတ်သေးဘူး…. အိမ်က မမကြီးတို့ကိုလည်း နားချရအုံးမှာ” “အဟင့်… ကိုအောင့် လက်ကြီးကလည်းကွာ… နေ့ခင်းကလည်း တည်းခိုခန်းဝင်ပြီး နှစ်ချီတောင် လုပ်ထားတာ…. ခု လုပ်အုံးမလို့လား” “ခင်က အရမ်းကို လုပ်ချင်စရာ ကောင်းနေတာကိုး” “ဟင့်… တော်ပြီကွာ…. ဒီညတော့ ခင် မခံနိုင်တော့ဘူး…. နေ့ခင်းက သူက နှစ်ချီဆိုပေမယ့် ခင်က သုံးချီတောင် ပြီးထားတာ…. အရမ်းအိပ်ချင်နေပြီကွာ” နှင်းအိဖြူမှာ သူမ သတိမထားလိုက်မိစဉ်မှာပင် ဖောင်းထ၍လာသော စောက်ဖုတ်လေးထဲမှ အရည်ကြည်လေးတွေ စိုစိ၍ ထွက်လာသည်။ “ခင်းကလည်းကွာ…. ခဏလေးပဲဟာ” “ဟင့်အင်းကွာ…..မရဘူး… သွားအိပ်တော့မယ်…. ဒါကြောင့် နေ့ခင်းကပြောတာ…. ညကျမှ လုပ်ပါလို့” အမှန်တော့ ခင်မေဝင်းမှာ စိတ်ထဲတွင် ခံချင်စိတ်က ရှိနေသော်လည်း နေ့လည်က တည်းခိုခန်းတွင် သုံးချီလောက် ပြီးထားခဲ့ပြီ ဖြစ်သဖြင့် တော်လောက်ပြီဟု သူမကိုယ်သူမ ယူဆထားသည်။ ဒီကိစ္စက လွန်လျှင် ခန္ဓာကိုယ် အလှအပကို ထိခိုက်နိုင်သည်။ ထို့ပြင် ယောက်ျားတွေဆိုတာက သူတို့လိုသမျှ ပေးနေလျှင် တန်ဖိုးမထားတတ်။ ဒါကြောင့် နည်းနည်းတော့ အစ်ထားရမည်။ ဒီလို အစ်ထားလိုက်တော့မှ သူတို့လိုးချင်စိတ်တွေက ပြင်းသထက် ပြင်းလာပြီး မိန်းမအပေါ် အလေးထား ဂရုတစိုက် ရှိလာတတ်ကြသည်။ “ဖယ်တော့ ကိုအောင်ရယ်… ခင် အရမ်းကို အိပ်ချင်နေပြီကွာ…..” “ခဏလေး….” “အွန့်…” အသံကြားလိုက်ရုံဖြင့် နှုတ်ခမ်းချင်း စုပ်နမ်းလိုက်ပြီဖြစ်ကြောင်း နှင်းအိဖြူ အတတ်သိလိုက်သည်။

အတော်စုပ်နိုင်တဲ့ ဟာတွေပဲ ဆယ်မိနစ်နီးပါးလောက်ကို ငြိမ်ကျသွားကြသည်။ “ပြွတ်…” “အင်း… အိပ်တော့နော် ကိုအောင်…. အားမွေးထား… တစ်ရက်နှစ်ရက်နေတော့… ကိုအောင် မနေနိုင်ရင် ဆိုင်ကနေ တည်းခိုခန်း သွားကြတာပေါ့” “အင်း….” အခန်းထဲမှ လှုပ်ရှားသံများ ကြားလိုက်ရသည်။ တစ်ဆက်တည်းမှာပင် မာမီလေး၏ အိပ်ခန်းတံခါးပိတ်သံ ကြားလိုက်ရသည်။ နှင်းအိဖြူ တစ်ယောက် အိပ်မပျော်နိုင်တော့ပါ။ ဒီနေ့ တွေ့ရ ကြားရ မြင်ရတာတွေက နှင်းအိဖြူ၏ သွေးသားတွေကို နှိပ်စက်၍နေသည်။ နေ့ခင်းကလည်း ဟိုစုံတွဲ လုပ်ကြတာကို ကြည့်ပြီး စိတ်တွေ ထကြွလာကာ မနေနိုင်လောက်အောင် ဖြစ်လာတာမို့ ကိုယ့်ဖာသာကိုယ် အာသာဖြေရင်း တစ်ချီ ပြီးခဲ့ရပြီးပြီ။ နေ့ခင်းက အောင်ကိုဦးအခန်းထဲမှာ စိတ်ထင်တိုင်း အာသာဖြေရင်း အောင်ကိုဦးဝတ်သည့် ပုဆိုးနှင့် စောက်ရည်တွေကို သုတ်ခဲ့မိသည့် အတွက် နှင်းအိဖြူ ကိုယ့်ကိုယ်ကို မလုံမလဲ ဖြစ်နေသည်။ သူမ သုတ်ခဲ့လိုက်သည့်အချိန်မှာ အရည်တွေက မခြောက်သေးပဲ စိုရွှဲပြီး ပုဆိုးမှာ ကွက်နေသည်။ နေ့ခင်းက ဖြစ်သည့်အတွက် အရည်တွေ ခြောက်သွားလောက်ပြီ ဖြစ်ပေမယ့် ပုဆိုးမှာ ညီစို့စို့အနံ့တွေ နံနေမှာ သေချာသည်။ နေ့ခင်းက ကြည့်ခဲ့မိတာတွေ ကိုယ်ဟာကိုယ် စိတ်ဖြေခဲ့တာတွေ အောင်ကိုဦးပုဆိုးနဲ့ စောက်ရည်တွေ သုတ်ခဲ့မိတာတွေ အောင်ကိုဦး ရိပ်မိသွားမလား ဆိုတာတွေကို တွေးရင်း ရင်တွေခုန်လာကာ စိတ်တွေ ပြန်လည်ထကြွလာသည်။ တအိမ်လုံးက တိတ်ဆိတ် ငြိမ်သက်နေသည်။ စိတ်တွေ ထလွန်းမက ထလာသဖြင့် နှင်းအိဖြူ စောက်ပတ်လေးကို ပွတ်လိုက်၊ စောက်စေ့လေးကို ကလိလိုက်နှင့် လုပ်နေသည်။ အတန်ကြာအောင် လုပ်နေပေမယ့် နှင်းအိဖြူ၏ စိတ်တွေက ငြိမ်၍မသွား။ ပို၍ပင် ဆိုးလာသေးသည်။ နှင်းအိဖြူ စောက်ဖုတ်ပေါ်မှ လက်ကိုဖယ်ကာ ထဘီကို ပြန်၍အုပ်ကိုင်ပြီး ဘယ်လိုလုပ်ရင် ကောင်းမလဲဟု စဉ်းစားနေမိသည်။ အတန်ငယ်ကြာတော့ နှင်းအိဖြူ အိပ်ယာပေါ်မှထပြီး အခန်းအပြင်သို့ ထွက်လာခဲ့သည်။ ဦးအောင်ကိုဦး အခန်းရှေ့အရောက် ကြည့်လိုက်တော့ တံခါးက အနည်းငယ် ဟနေတာ တွေ့လိုက်သဖြင့် တွန်းဖွင့်ပြီး အထဲသို့ ကြည့်လိုက်သည်။ သူမ နေ့ခင်းက လူးလှိမ့်ကာ စိတ်ဖြေဖျောက်ခဲ့သော ကုတင်ပေါ်ရှိ အိပ်ယာထက်တွင် ဦးအောင်ကိုဦးမှာ နေ့ခင်းက သူမ အရည်လေးတွေ သုတ်ခဲ့သည့် ပုဆိုးကိုဝတ်ပြီး ပိုးလိုးပက်လက် အိပ်ပျော်၍ နေသည်။ သူမကိုယ်သူမ သတိမထားမိဘဲ နှင်းအိဖြူမှာ ဦးအောင်ကိုဦး၏ ဘေးသို့ ရောက်၍လာသည်။

သူမ အကဲခတ် ကြည့်လိုက်တော့ ဦးအောင်ကိုဦး အိပ်ပျော်နေကြောင်း သိလိုက်ရသည်။ ခါးမှ ပြေကျနေသော ပုဆိုးကို တုန်ယင်နေသော လက်ဖျားလေးနှင့် ကိုင်၍ အောက်ဖက်သို့ ဆွဲချလိုက်သည်။ ထူထဲ ကွေးကောက် နက်မှောင်နေသော လမွှေးများကြားမှ မတ်ထောင်နေသော လီးကြီးမှာ တစ်ထွာလောက်ပင် ရှိမလားမသိပေ။ ပြဲလန်နေသော ဒစ်ကြီးကလည်း ပြောင်လက်ကာ တဖိတ်ဖိတ် ဖြစ်နေသည်။ အကြောပြိုင်းပြိုင်း ရစ်ပတ်ထားသော လီးလုံးပတ်ကြီးက မဲပြောင်၍နေသည်။ နှင်းအိဖြူ၏ စိတ်အတွေးထဲမှာလည်း နေ့ခင်းက ဒီပုဆိုးနဲ့ စောက်ရည်တွေ သုတ်ခဲ့မိတာတွေ ဒီလီးကြီးက မာမီလေးကို လိုးပေးနေတဲ့ လီးကြီးပါလား ဆိုတာတွေကို တွေးရင်း စောက်ပတ်ထဲမှ စောက်ရည်တွေ စိမ့်ထွက်လာသည်။ နှင်းအိဖြူ အသိဉာဏ်တွေ ကင်းမဲ့ကုန်ပြီ။ စိတ်ဆန္ဒတွေ ပြင်းထန် ထကြွလာပြီး မနေနိုင်တော့တဲ့ အဆုံးမှာတော့ ခါးမှထဘီလေးကို ကွင်းလုံး ချွတ်ချလိုက်ပြီး ကုတင်ပေါ်သို့ တက်လိုက်သည်။ ကုတင်က ငြိမ့်ကနဲ တစ်ချက်လှုပ်သွားသဖြင့် ခဏ ငြိမ်နေလိုက်ပြီးမှ ဦးအောင်ကိုဦး၏ အပေါ်သို့ ခွ၍ တက်လိုက်သည်။ ဖင်ကြီးကို တဖြေးဖြေးထိုင်ချပြီး လီးထိပ်ကြီးနှင့် စောက်ပတ်ဝကို ထိကပ်ကြည့်မိသည်။ “အင်းး….” သူမ လည်ချောင်းထဲမှ အသံတစ်သံ ထွက်သွားသည်။ ဒစ်ကြီးက ဗြစ်ကနဲ တိုးဝင်သွားသည်။ လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ဦးအောင်ကိုဦး အိပ်ပျော်နေဆဲဖြစ်သည်။ ဝင်လာသော လီးဒစ်ပြဲကြီးက စောက်ဖုတ်လေးထဲတွင် ပြည့်ကြပ် ပြွတ်သိပ်နေသည်။ ကုန်းကုန်းကွကွနှင့် ငုံ့ကြည့်ကာ အသာလေး ဖိသွင်းချလိုက်ပြန်သည်။ “ဗြစ်… ဗြွတ်… ဗြစ်…. ပြွတ်…..” “အွန်း…..အွန်း….” နှင်းအိဖြူ ပါးစပ်အဟောင်းသားလေးဖြင့် ခေါင်းလေး မော့သွားပြီး တကိုယ်လုံး ခါဆင်းသွားသည်။ ဧရာမလီးကြီးကို နှင်းအိဖြူ၏ စောက်ပတ် အသစ်စက်စက်လေးက တင်းကျပ်စွာ ညှစ်နေပြီး မသိမသာလေး ထလိုက်၊ ထိုင်လိုက်ဖြင့် လှုပ်ခါ၍ လိုးပေးနေမိသည်။ ထုတ်လိုက် သွင်းလိုက် လိုးပေးနေမိရင်း လီးက အထဲသို့ တဝက်ကျော်ကျော် ဝင်၍လာသည်။ “ဗြစ်…..ဗြစ်…..ဒုတ်…..ဒုတ်…..” တစ်ခါ တစ်ခါ စောက်ပတ်အုံလေး တစ်ခုလုံး ပြဲကွဲသွားပြီး နာကျင်လာသဖြင့် အသာငြိမ်၍ နေလိုက်ရပြန်သည်။ ပြီးမှ ဖြေးဖြေးချင်း လှုပ်ခါ၍ ပြန်လိုးနေမိသည်။ လီးကြီးကို တဆုံး မသွင်းရဲသေး။ စိတ်တွေကလည်း ဗရမ်းပတာ ယောက်ယှက်ခတ်၍ လာသည်။ နှင်းအိဖြူ၏ ကားအယ်နေသော ဖင်ကြီးက ခပ်သွက်သွက် နိမ့်ချီမြင့်ချီ ဖြစ်လာသည်။ အရည်ကြည်တို့ကလည်း ထိန်း၍မရလောက်အောင် ရွှဲ၍ထွက်လာကြသည်။

နှင်းအိဖြူ မျက်လုံးကို စုံမှိတ်၍ အားပါးတရကြီး ထုတ်လိုက်သွင်းလိုက် လိုးနေလိုက်မိသည်။ ကာမဆန္ဒတွေက တရိပ်ရိပ်တက်လာပြီး အထွဋ်အထိပ်သို့ ရောက်ခါနီး ဖြစ်လာသည်။ လီးတဝက်လောက်နှင့် အထုတ်အသွင်းလုပ်ကာ လိုးနေရသည်ကိုလည်း အားမရတော့။ တစ်ချီတွင် လီးကြီးကို တဆုံးနီးပါး ထုတ်လိုက်ပြီး လီးတဆုံးဝင်အောင် အားနှင့် ဆောင့်ချလိုက်သည်။ လီးကြီးက သားအိမ်ကို ဒုတ်ကနဲ ပြေးဆောင့်သဖြင့် စောက်ပတ်ထဲတွင် ကျင်ခနဲ ခံစားလိုက်ရပြီး နှင်းအိဖြူ တစ်ကိုယ်လုံး တုန်ခါသွားသည်။ “ပြွတ်….. ပြွတ်…..ဗြစ်…..ဖွတ်……ပြွတ်…. ဗြစ်…..ဗြစ်…..ဒုတ်…..အား…..ဟား……” ပြီးချင်လာပြီမို့ စိတ်ကို လွတ်လိုက်ပြီး လီးအဆုံးထိ ထုတ်လိုက် သွင်းလိုက်ဖြင့် အားရပါးရ ဆောင့်ဆောင့်ပြီး လိုးပေးနေမိသည်။ အချက်(၃၀)လောက် အားရပါးရ ဆောင့်လိုးပြီးတဲ့ အခါမှာတော့ စောက်ပတ်ထဲမှ အီဆိမ့်နေအောင် ကောင်းတဲ့အရသာကို မှိန်းမောခံစားရင်း နှင်းအိဖြူ တစ်ကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ်တုန်ကာ စောက်ခေါင်းထဲမှ အရည်များ ပန်းထွက်ကုန်တော့သည်။ စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းကို လီးအရင်းသို့ အတင်းဖိကပ်ပြီး ပွတ်လှည့်ပေးနေမိသည်။ ကောင်းတာမှ အတော့်ကို ကောင်းကာ အရသာရှိလှသည်။ ခဏအကြာ ထကြွနေသော သွေးသားတွေက ငြိမ်၍အသွား၊ သူမ၏ စောက်ခေါင်းထဲမှ အရည်များ ဦးအောင်ကိုဦး၏ ဆီးခုံတစ်ခုလုံး စိုရွှဲနေသည်ကို သတိထားလိုက်မိပြီး ကြောက်အားလန့်အားနှင့် လီးကို ပြွတ်ကနဲ ချွတ်ကာ ကုတင်ပေါ်မှ ဆင်းလိုက်ကာ ကွင်းလုံး ချွတ်ချထားသော ထဘီလေးကို ငုံ့၍ကောက်စွပ်မည်အလုပ် သန်မာသော လက်တစ်ဖက်က သူမကို လှမ်းဆွဲတာ ခံလိုက်ရသည်။ “အမေ့….” နှင်းအိဖြူ အလန့်တကြား လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ “နေအုံးလေ… နှင်းအိ… ဦးမှ မပြီးသေးတာ” ခန္ဓာကိုယ်အောက်ပိုင်းတွင် ထဘီမရှိဘဲ တင်ပါးဖွေးဖွေး ပြောင်ပြောင်ကြီးနှင့် ဖြစ်နေသော သူမကို ပြုံးပြုံးကြီး ကြည့်နေသော ဦးအောင်ကိုဦးကို တွေ့လိုက်ရသည်။ “ဟင်….ဦး… ဦးအောင်…. ဟို…..ဟို…..” “နှင်းအိ ကုတင်ပေါ် တက်လိုက်ကတည်းက ဦးနိုးနေတာပါ” “ရှင်…..” နှင်းအိဖြူ ငိုင်၍အသွား ဦးအောင်ကိုဦးက သူမကို ဆွဲ၍ဖက်လိုက်ပြီး ရင်ခွင်ထဲသွင်းကာ အိပ်ယာပေါ် လှဲချလိုက်သည်။ “ဟို… ဦး…. မလုပ်ပါနဲ့… မာမီလေး သိသွားရင် မကောင်းဘူး… မတော်ပါဘူး ဦးရယ်… နော်…..နော် ” တကယ့် နဖူးတွေ့ဒူးတွေ့ကျတော့ နှင်းအိဖြူ ကြောက်စိတ်တွေက ငယ်ထိပ်ရောက်နေသည်။

“တော်ပါတယ် နှင်းအိရယ်…. ခုပဲ နှင်းအိက တစ်ချီပြီးအောင် ဦးကို တက်လိုးပြီးပြီ မို့လား” “အင်း….အင်…. ကြောက်တယ်…..ကြောက်တယ်…..” “ဦးကိုလည်း တစ်ချီလောက်တော့ လုပ်ခွင့်ပေးဦးမှပေါ့…. ဘာမှ ကြောက်စရာမရှိဘူး…. နှင်းအိ လိုးလို့ပဲ တစ်ချီပြီး သွားပြီဟာကို……” ဒီလိုဆိုတော့လည်း အဟုတ်သား နှင်အိဖြူ ငြိမ်၍ အသွား ဦးအောင်ကိုဦးက သူမ၏ နှုတ်ခမ်းပါးပါးလေးကို ဆွဲ၍ စုပ်နမ်းပစ်လိုက်သည်။ နမ်းရင်း လက်တစ်ဖက်က နှင်းအိဖြူ၏ အဝတ်တွေကို ချွတ်သည်။ နှင်းအိဖြူ ကိုယ်လုံးတီး ဖြစ်သွားတော့မှ ဦးအောင်ကိုဦးက သူမ၏နှုတ်ခမ်းကို လွှတ်ပေးလိုက်ပြီး သူ့ကိုယ်ပေါ်မှ အဝတ်အစားတွေကို ချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ နှင်းအိဖြူ မှာ ဦးအောင်ကိုဦး၏ ကိုယ်လုံးကြီးကို အသဲတအေးအေးဖြင့် ငေးငိုင်၍ ကြည့်နေမိသည်။ နှစ်ယောက်စလုံး ဝတ်လစ်စလစ် ဖြစ်သွားကြပြီး ဦးအောင်ကိုဦးက နှင်းအိဖြူအား ကုတင်ပေါ်သို့ ပက်လက်လှန် လှဲချလိုက်သည်။ နှင်းအိဖြူ ဘာမှမပြော။ မျက်လုံးလေး ကလယ် ကလယ်ဖြင့် တစ်ချက် တစ်ချက် ဦးအောင်ကိုဦး၏ လီးကြီးကို လှမ်းလှမ်းကြည့်ရင်း လာမည့် အရေးကို တွေး၍ ရင်တွေခုန်နေပြီး အသားလေးတွေပါ တုန်ချင်နေသည်။ “နှင်းအိ…ခြေထောက်တွေ… ဦး ပုခုံးပေါ် တင်လိုက်…..” သူ့လီးကြီးက စောစောကထက် ပိုပြီး သိသိသာသာကြီး ထွားကြိုင်းလာတာကို တွေ့ရသည်။ စောစောက နှင်းအိဖြူ တက်လိုးတော့ အိပ်ပျော်ချင်ယောင် ဆောင်နေရပြီး သူ့စိတ်တွေကို ချိုးနှိမ်ထားရပုံရသည်။ အခုတော့ သူ့စိတ်ကြိုက် ပေါ်တင် လိုးရတော့မည်ဆိုတော့ စိတ်တွေက အတားအဆီးမရှိ လွတ်လပ်သွားပြီး လီးကြီးကလည်း ပိုပိုပြီး ကြီးထွား တောင့်တင်း ကြီးမားလာပုံရသည်။ တကယ်တော့ ဦးအောင်ကိုဦးမှာ နှင်းအိဖြူကို အရိပ်တကြည့်ကြည့်နှင့် လိုးချင်နေခဲ့တာ ကြာပြီဖြစ်သည်။ နှင်းအိဖြူမှာလည်း အသက် (၂၀)အရွယ် အလှသွေးကြွယ်နေသည့် တက္ကသိုလ်ကျောင်းသူ အပျိုဖားဖား ဖြစ်နေပြီ။ ဆူဖြိုးတင်းရင်းနေသည့် ရင်သားများ၊ တုတ်ခိုင်ဖြောင့်တန်းသော ပေါင်တန်များ၊ ခါးကျင်ကျင်အောက်မှ ဆူဖြိုးကားစွင့်ပြီး အယ်နေသော တင်သားများက မြင်ရသူ ယောကျ်ားတကာကို ရမက်ကြွစေလောက်သည်။ တက္ကသိုလ်ကျောင်းမှာဆိုလျှင်လည်း ယောက်ျားလေးတွေရှေ့ နှင်းအိဖြူ လမ်းဖြတ်လျှောက်သွားပြီဆိုလျှင် ယောက်ျားလေးတွေမှာ သူမကို လှည့်မကြည့်ဘဲ မနေနိုင်ကြပေ။

နှင်းအိဖြူလို ယောက်ျားတကာရဲ့ ရမက်စိတ်ကို နိုးကြွစေတတ်သော အလှတွေ ပိုင်ဆိုင်ထားသူတစ်ယောက်နှင့် တစ်အိမ်ထဲတွင် အနီးကပ်နေရသူ ဦးအောင်ကိုဦးမှာ နှင်းအိဖြူကို လိုးချင်နေခဲ့သည်မှာ မထူးဆန်းလှပေ။ ဦးအောင်ကိုဦးမှာ ခင်မေဝင်း၏ လင်ပါသမီးဆိုသည့် အသိနှင့် နှင်းအိဖြူအပေါ် သမီးအရင်းလို ချစ်တတ်သည့် ခင်မေဝင်း၏ မျက်နှာကို ထောက်ထားပြီး လိုးချင်စိတ်ကို ချိုးနှိမ် မေ့ဖျောက်ထားခဲ့သည်။ ယခုတော့ ကိုယ်က မစရပါဘဲနဲ့ သူ့ကိုယ်၌က စလာသည်ဆိုတော့ ဦးအောင်ကိုဦးမှာ အနှစ်နှစ် အလလက လိုးချင်နေခဲ့သည့် နှင်းအိဖြူကို လိုးရတော့မည်ဆိုတော့ ရမက်စိတ်များမှာ ထိန်းလို့ မရလောက်အောင်ပင် ထကြွနေသည်။ ထကြွနေသည့် စိတ်အဟုန်နှင့် စောစောက နှင်းအိဖြူ တက်လိုးထားသည့် အရှိန်ကြောင့် လီးကြီးမှာ အကြောပြိုင်းပြိုင်းထကာ မတ်တောင်နေပြီး သာမာန်ထက် ပိုပြီး တုတ်ခိုင်ကြီးမားလာရခြင်း ဖြစ်သည်။ နှင်းအိဖြူက ပြောသည့်အတိုင်း ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ပုခုံးပေါ်တင်လိုက်တော့ စောက်ပတ် အသစ်စက်စက်လေးနှင့် ဧရာမလီးကြီးတို့မှာ မျက်နှာချင်းဆိုင် တွေ့မိကြသည်။ ကုတင်ကို ကန့်လန့်ဖြတ်လှဲ၍ ပက်လက်လေး ဖြစ်နေသော နှင်းအိဖြူ၏ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းက ကုတင်အောက်မှ မတ်တပ်ရပ်၍နေသော ဦးအောင်ကိုဦး၏ ပုခုံးတစ်ဖက်တစ်ချက်စီတွင် ရှိနေသည်။ လီးကို ကိုင်ပြီး စောက်ပတ်အကွဲကြောင်း တစ်လျှောက် လီးထိပ်ကြီးနှင့် အထက်အောက် ပွတ်ဆွဲပေးသည်။ “အဟင့်…..ဟင့်…..ဦး.. ဘယ်လို လုပ်နေတာလဲလို့ ” နှင်းအိဖြူ ညုတုတုလေး ပြောလာသည်။ အရည်ကြည်တွေကလည်း စိုရွှဲနေပြီ။ “လိုးတော့မယ်နော်…..” “အင်း…..အင်း…..” နှင်းအိဖြူ ကပြာကယာပြောကာ ဝင်လာမည့် လီးကြီးကို စောင့်ကြိုရင်း မျက်လုံးတွေကို စုံမှိတ်ပစ်လိုက်သည်။ “ပြွတ်…..” “အား…..အမေ့….” “ဗြစ်…..ဗြစ်…..ဗြစ်…..” “အား…..အား…..ကြပ်လိုက်တာ…. အဟင်း….စောစောကတော့ ဝင်ပြီးတော့…..ဟင်း…..အ…..အ…. ဦးဟာကြီးက ပိုကြီးလာတယ်…..ဟင်း…..အင်း…..” “ဗြစ်…..ဗြစ်…..ပလွတ်…..” “အား…..သေပါပြီ….” “ဗြစ်…..ဒုတ်….” “အား…အီး… တော်ပြီ….တော်ပြီ….အား….အား…..” ကုတင်စောင်းပုံစံက လီးအဝင် ကြမ်းသည်။ နက်သည်။ အနှစ်နှစ် အလလက လိုးချင်နေခဲ့သည့် စိတ်ကိုလွှတ်ပေးထားသော ဦးအောင်ကိုဦး၏ လီးကြီးက အဆမတန် ထွားကြိုင်း၍နေသည်။ နှင်းအိဖြူ မျက်ရည်များ ကျဆင်းလာသည်။ “အာ….အ… နာတယ်….နာတယ်…..” “အစမို့ပါ…. နှင်းအိရာ… စောစောကပဲ ဝင်ပြီးပြီဟာ….” “အားဟား…. စောစောက ဒီလောက်မကြီးဘူး…. ခုဟာက နည်းတာကြီးမဟုတ်ဘူး…..” “ဗြစ်…. ဗြစ်…. ဒုတ်” “အား… ပါး…ပါး… အီး…..ဟီး…..” အရှိန်တက်နေသော ဦးအောင်ကိုဦးက နောက်ဆုတ်ရန် မစဉ်းစားတော့ဘဲ ကျန်နေသောလီးကို ဖိချ၍ တဆုံးသွင်းလိုက်သည်။

နှင်းအိဖြူ ပါးစပ်လေး ဟသွားသည်။ လီးကြီးထိပ်က လည်ချောင်းဝထိ ရောက်လာသလား ထင်လိုက်ရသည်။ လီးကြီး တဆုံးဝင်သွားပြန်ပြီ။ စောစောက သူမ တက်လိုးသည့်အခါက လီးအဆုံးထိ သွင်းပြီး လိုးခဲ့တာမှန်ပေမယ့် အဲ့တုန်းက လီးကြီးက ဒီလောက် မကြီးမားသေးပေ။ ယခုတော့ စောစောကထက် အဆမတန်ကြီးမားလာသည့်အတွက် ဒီတစ်ကြိမ် အဆုံးထိ အသွင်းခံလိုက်ရခြင်းက ပို၍ အခံရခက်လှပေသည်။ နှင်းအိဖြူ တဖြေးဖြေး ငြိမ်သက်သွားသည်။ ဦးအောင်ကိုဦးမှာ စောက်ပတ်ထဲသို့ လီးကြီး တဆုံးဝင်သွားသည်နှင့် လီးကြီးကို အထုတ်အသွင်း မလုပ်သေးဘဲ ငြိမ်ထားပြီး စောက်ပတ်အတွင်း သားလေးများ၏ တရွရွလှုပ်ရှားကာ ပွတ်သပ် ကလူကျီစယ်သည်ကို ငြိမ်၍ခံစားရင်း ဦးအောင်ကိုဦးက နှင်းအိဖြူ၏ နို့အုံလုံး လုံးကျစ်ကျစ်လေးများကို ချေပေးနေသည်။ “အင်း… ဟင်း…..ဟင်း…. ကျွတ်…..ကျွတ်…..ကျွတ်…..” နှင်းအိဖြူ ဖင်ကြီးကို လူးလွန့်ပြီး လီးကြီးကို စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားလေးနှင့်ညှပ်ကာ ဖျစ်ညှစ်၍ ခါးလေး ကော့တက်လာသည်။ လိုးပြီ ဦးအောင်ကိုဦး လီးကြီးကို လျှောကနဲ တဝက်လောက် ဆွဲထုတ်ပြီး လိုးတော့သည်။ “ပြွတ်…..ပြွတ်….ဖွတ်…..စွပ်…..စွပ်…. ပြွတ်…..ဗြစ်….ပြွတ်…..” “အား… အင်း… အင်း….အား….အင်း….” ဆောင့်လိုက်သော အရသာက ခံလို့ကောင်းလှသည်။ “ပြွတ်… ပြွတ်… စွပ်….စွပ်…..ပြွတ်….ဗြစ်…..” “အား…..အီး…ထွက်….ထွက်ကုန်ပြီ… အား…..ရှီး….” နှင်းအိဖြူ အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကို ကိုက်ပြီး ခါးလေးကို ကော့ကော့ပြီး ပင့်ဆောင့် ပစ်လိုက်ကာ အီဆိမ့်ချိုနေသော ကာမအရသာကို အပြည့်အဝကြီး ခံစားလိုက်ရသည်။ လီးကြီးကို ခဏကြာအောင် ဖြေးဖြေးချင်း အသွင်းအထုတ် လုပ်ပေးနေပြီးမှ လျှောကနဲ ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ “နှင်းအိ… ကုတင်ပေါ်က ဆင်းပြီး… ကုတင်စောင်းမှာ လေးဖက်ထောက်လိုက်” ဦးအောင်ကိုဦးမှာ သူလိုးချင်နေခဲ့တာ ကြာပြီဖြစ်သည့် နှင်းအိဖြူ၏ ဆူဖြိုးကားစွင့်ပြီး အယ်ချင်တိုင်း အယ်နေသော ဖင်ကြီးတွေကို ကြည့်ပြီး လိုးချင်လာသည်မို့ ပုံစံပြောင်းကာ လေးဘက်ကုန်းခိုင်းလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ နှင်းအိဖြူ နွမ်းနယ်စွာဖြင့် ကုတင်ပေါ်မှ ဆင်းပြီး ဦးအောင်ကိုဦး ပြောသည့်အတိုင်း လုပ်ပေးလိုက်သည်။ စိတ်ထဲမှ ‘ခုပဲ တစ်ချီထပ်ပြီးသွားတယ် အခုပဲ ဆက်လုပ်ဦးမယ်’ဆိုပြီး တွေးမိရာမှ ‘အင်း….သူက ပြီးမှမပြီးသေးတာ ပြီးချင်နေမှာပဲ’ ဟူ၍ အဆုံးသတ်တွေးလိုက်ကာ ဦးအောင်ကိုဦးရှိရာသို့ သမင်လည်ပြန် လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။

“နောက်ပြန်ကြီး ဝင်ပါ့မလား ဦးရဲ့…..” “နှင်းအိ ခါးကိုခွက်ထား…. ဟုတ်ပြီ…. တင်ပါးလေးကို ဖြဲပြီး ကားထား….” ဆူဖြိုး ကားအယ်နေသော ဖင်ကြီး၏နောက်မှ ပြူးထွက်လာသော စောက်ပတ်လေးက တဖိတ်ဖိတ်တောက်၍ လှချင်တိုင်း လှ၍နေသည်။ ချစ်စရာ ခါးကျင်ကျင်လေးကို ကိုင်ပြီး လီးကြီးကို တေ့ကာ သွင်းလိုက်သည်။ “ပြွတ်….ပြွတ်… ဗြစ်….ဗြစ်.. ပြွတ်…ဖွတ်….ဘွတ်…ဘွတ်….“ ”အင်း…အင်း… အသံတွေကလည်း မြည်လိုက်တာ…..”ဟုတ်သည်။ နှင်းအိဖြူ ပြီးထားသော အရည်တွေက စောက်ပတ်ထဲတွင် ပိုလျှံနေသည်။ “ပြွတ်… ပြွတ်… ဗြစ်…. အင်း….အင့်….အ…..အ….” “ပြွတ်…..ပြွတ်….ဗြစ်….ပြွတ်….ဗြစ်…..ဗြစ်….” “အီး… ကောင်းလိုက်တာနော်….ဟင်း…..ဟင်း….ကျွတ်….ကျွတ်…..” ဖင်ကြီးကို လမွှေးအုံကြီးက ဖိကပ်ပွတ်တိုက်ရင်း ဂွေးစိကြီးကပါ အောက်မှ လွှဲရိုက်နေသည်မို့ နှင်းအိဖြူ မခံစားဖူးသော အရသာတွေ ခံစားရင်း ဆူဝေ၍ နေတော့သည်။ “ပြွတ်… ဒုတ်… ပြွတ်… စွပ်….ဒုတ်….ဒုတ်…..ဗြစ်…..” “အိ….အား… ဖြေး….ဖြေး….လုပ်….ဆောင့်…..အား….ကျွတ်….ကျွတ်…..” နှင်းအိဖြူ ဖင်ကြီးတရမ်းရမ်းနှင့် ကောင်းချင်တိုင်း ကောင်းနေသည်။ “ပြွတ်… ပြွတ်… ဖွတ်… ဗြစ်…ပြွတ်….” “အီး….အီး… ကောင်းလာပြီ…..လုပ်…. လုပ်…. ဆောင့်….အ….အား” ဦးအောင်ကိုဦးမှာ အနှစ်နှစ် အလလက အရိပ်တကြည့်ကြည့် လိုးချင်နေခဲ့သည့် နှင်းအိဖြူကို စိတ်ကြိုက် လိုးနေရပြီး ကြီးမား ကားအယ်နေသော ဖင်ကြီးမှာလည်း ဆောင့်လိုက်တိုင်း တုန်ခါသွားသည်ကို ကြည့်ရင်း ရင်ထဲမှာ ရမက်မီးတွေ ပြင်းထန်စွာ လောင်ကျွမ်းလာသည်နှင့်အတူ နှင်းအိဖြူ၏ ရမက်စကားသံတွေကို ကြားရတော့ ခါးကျင်ကျင်ကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဆွဲကိုင်ပြီး အားရပါးရ မညှာမတာ ဆောင့်ဆောင့်ပြီး လိုးနေသည်။ နှင်းအိဖြူ၏ ဖင်ကြီးတွေမှာလည်း ဆောင့်လိုက်သည့်အခါတိုင်း တုန်ခါသွားသည်မှာ ရမက်စိတ်ကို ပိုမို ထကြွစရာဖြစ်နေသည်။ “ပြွတ်…ဗြစ်… ဗြစ်….ဒုတ်….ပြွတ်….ပြွတ်…..ဒုတ်….ဗြစ်….ဗြစ်….ဖွတ်…ပြွတ်…..” “အား….ဟား….ထွက်ပြီ…..ထွက်ကုန်ပြီ ဦးရယ်…..အား….ကျွတ်…..ကျွတ်… ရှီးးး” နှင်းအိဖြူမှာ ဖင်ကြီးကို နောက်ပြန် ပြန်၍ဆောင့်ရင်း ဖင်ကြီးတစ်ခုလုံး ခါရမ်းသွားကာ စောက်ခေါင်းထဲမှ စောက်ရည်များ ဒလဟော ထွက်ကျကုန်သည်။

ဦးအောင်ကိုဦး၏ လီးကြီးမှာလည်း သံချောင်းကြီးပမာ ပို၍ပို၍ တင်းပြောင်မာကျောလာသည်။ “ပြွတ်….စွပ်… ပလွတ်….ပလွတ်….ပြွတ်…ဒုတ်….ဗြစ်…ပြွတ်….ဗြစ်…..ဗြစ်… အား….အား….ဟင်း….သဲ….သဲအိ ရယ်…..အင်း….” သုံးလေးချက်လောက် အားရပါးရ ခပ်ပြင်းပြင်း ဆောင့်လိုးလိုက်ပြီးနောက် နှင်းအိဖြူ၏ စောက်ခေါင်းထဲသို့ သုတ်ရည်များ ပန်းထည့်လိုက်သည်။ “အား… အား….အ… ကောင်းလိုက်တာ…. နှင်းအိရယ်…. အားဟားးး” ဦးအောင်ကိုဦးက လီးကြီးကို မချွတ်ဘဲ နှင်းအိဖြူ၏ ကျောပြင်လေးကို ကုန်းနမ်းရင်း မှောက်ထား၍ အောက်သို့တွဲ လောင်းကျနေသော နို့လေးများကို အောက်မှလျှိုပြီး နှိုက်ကာ သုံးလေးချက်မျှ ထပ်ပြီး ဆောင့်ချလိုက်ရာ လုံးကျစ်ကားအယ်နေသော ဖင်သားကြီးမှာ တုန်ကနဲ တုန်ကနဲ ခါရမ်းသွားပြန်သည်။ “ဘယ်နဲ့လဲ… ဦး လိုးပေးတာ ကောင်းရဲ့လား” “အို… ဘာတွေ မေးနေတာလဲ မသိဘူး” “ဒီပုံစံကို ဦး သိပ်ကြိုက်တာ… ဒီအတိုင်းပဲ လီးမထုတ်တော့ဘဲ ဆက်လိုးမယ်နော်” “ဟာ…. ဆက်လုပ်ဦးမယ်…..အဟင့်….” နှင်းအိဖြူ ငိုချင်စိတ်ပေါက်သွားသည်။ ဒါပေမယ့် ဦးအောင်ကိုဦးက နို့လေးနှစ်လုံးကို အောက်သို့နှိုက်၍ ဆွဲလိုက်ပြီး လီးကြီးကို ဖိဆောင့်ချလိုက်ရာ နှင်းအိဖြူ ခမျာ “အင်းးး” ကနဲဖြစ်ပြီး မျက်တောင်လေးများ စင်းကျသွားသည်။ ဦးအောင်ကိုဦးက လီးကြီးကို မထုတ်သေးဘဲ တဆုံးသွင်းထားရင်း နှင်းအိဖြူ၏ ဖင်ကြီးနဲ့ ဆီးခုံအရင်း ဖိကပ်ထားသည်။ လက်နှစ်ဖက်က နှင်းအိဖြူ၏ နို့နှစ်လုံးကို ပွတ်ချေ ဆုတ်နယ်ပေးနေသည်။ ဦးအောင်ကိုဦးမှာ နှင်းအိဖြူ၏ နောက်မှ ဖင်ကြီးကို စကောဝိုင်း ဝိုင်း၍ လှုပ်ခါပေးရင်း လီးကြီးကို စောက်ပတ်ထဲတွင် လှည့်ပတ်၍ မွှေပေးနေသည်။ ကြီးမားတုတ်ခိုင်၍ ပြည့်သိပ် ကြပ်ညှပ်နေသော စောက်ခေါင်းလေးထဲတွင် ဧရာမလီးကြီးက လှည့်ပတ် ထိုးမွေနေသည့်အတွက် စောက်ခေါင်းအတွင်းသား နံရံများကို ထိပွတ်လိုက်သည့် ထူးကဲသည့် အရသာကို နှင်းအိဖြူ မှိန်းမောခံစားရင်း ငြိမ်သက်သွားသည့် ရမက်စိတ်များမှာ ပြန်လည် ထကြွလာတော့သည်။ လီးကြီးက စောက်ခေါင်းနံရံများကို နေရာအနှံ့ ထိုးမွှေ ပွတ်တိုက်နေသည့်အတွက် စောက်ခေါင်းထဲမှ ယားတက်လာကာ စောက်ရည်များ ထွက်ကျလာပြန်သည်။ နှင်းအိဖြူမှာ ရမက်စိတ်များ ထကြွလာပြီး စောက်ခေါင်းထဲမှလည်း မနေနိုင်လောက်အောင် တရွရွ ယားလာသည့်အတွက် အားမလိုအားမရဖြစ်ကာ ဖင်ကြီးများကို လှုပ်ခါပြီး နောက်ပြန် ပြန်၍ တစ်ချက်ဆောင့်လိုက်သည်။ ဦးအောင်ကိုဦးမှာ နှင်းအိဖြူ တစ်ယောက် မနေနိုင်လောက်အောင် စိတ်တွေ ထကြွလာပြီကို သိရှိလိုက်ပြီး သူ၏လီးကြီးကို စောက်ပတ်ထဲမှ တဖြေးဖြေးချင်း ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။

ပြီးနောက် ဖြေးဖြေးချင်း လိုးသွင်းပေးသည်။ လီးတဆုံး သွင်းလိုက်ပြီးနောက် ပြန်ဆွဲထုတ်ပြီး ဖြေးဖြေးချင်း ပြန်လိုးသွင်းသည်။ နှင်းအိဖြူမှာ စိတ်တွေထကြွပြီး ရွထနေသည့်အထဲ ဦးအောင်ကိုဦးက ဖြေးဖြေးချင်း အရသာခံကာ လိုးပေးနေသည့်အတွက် အားမလိုအားမရ စိတ်တွေ ပိုပြီးဖြစ်လာသည်။ ထို့ကြောင့် ဖင်ကြီးတွေကို နောက်ကို ပစ်ပစ်ပြီး ပြန်၍ ဆောင့်ပေးသည်။ လီးဒစ်ထိပ်ဖျားထိ စောက်ပတ်ထဲမှ ထွက်သွားပြီး ဖြေးဖြေးချင်း ပြန်ဝင်လာသည့် လီးကြီးကို အားမရစွာဖြင့် လီးကြီး စောက်ပတ်ထဲ မဝင်လာခင်မှာပဲ ဖင်ကြီးကို နောက်သို့ ပစ်ပစ်ပြီး ဆောင့်ပေးလိုက်သည်။ ဦးအောင်ကိုဦးမှာ ကိုယ်က လိုးဆောင့်စရာမလိုပဲ မတ်တပ်ရပ်နေရုံဖြင့်ပင် ဖင်ကြီးက နောက်သို့ ပစ်ပစ်ဆောင့်ပြီး လီးကြီးကို စောက်ပတ်ထဲ သွင်းယူလိုက် ပြန်ထုတ်လိုက် လုပ်နေသည့်အတွက် နှင်းအိဖြူ စိတ်တွေ အဆမတန်ထကြွပြီး ရမက်ထန်နေပြီ ဖြစ်ကြောင်း သိလိုက်သည်။ ဦးအောင်ကိုဦးလည်း နှင်းအိဖြူ စိတ်ကြိုက်ဆောင့်ပါစေ ဆိုသည့် သဘောဖြင့် ခါးကျင်ကျင်လေးကို အလိုက်သင့်ကိုင်ပြီး ဒီအတိုင်း မတ်တပ်ရပ်ကာ နှင်းအိဖြူက ဖင်ကြီး နောက်ပစ်ပစ် ဆောင့်ပြီး အလိုးခံနေတာကို အားရကျေနပ်စွာ ကြည့်နေမိသည်။ ဖင်ကြီးကို အားဖြင့် နောက်ပြန်ဆောင့်လိုက်၍ လီးတဆုံး ဝင်သွားပြီး ဆီးခုံအရင်းထိ ဖိကပ်သွားတိုင်း ဖင်သားကြီးများ တုန်တုန်သွားသည်ကိုလည်း အရသာခံကာ ကြည့်နေမိသည်။ “ဗြစ်…ပြွတ်…ပြွတ်… ဗြစ်…ဖွတ်….ပလွတ်….ပြွတ်….ဗြစ်….” “အား….အား…..ကောင်းလိုက်တာ ဦးရယ်….အား…..အင့်….အင့်….” နှင်းအိဖြူမှာ ရှေ့သို့ထောက်ထားသည့် လက်နှင့် အားယူရင်း အောက်နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်ကာ အံကိုကြိတ်၍ ဖင်ကြီးကို နောက်ပစ်ပြီး အားရပါးရ ဆောင့်နေသည်။ “အား… ဆောင့်…..ဆောင့်… နှင်းအိ ကြိုက်သလို ဆောင့်…..အား….အား… အားဟား” “ပြွတ်… ပြွတ်… ဗြစ်…ဒုတ်….ဗြစ်… ဗြစ်… ပြွတ်….ဖွတ်….ဗြစ်…..” “အား… ကောင်းလိုက်တာ ဦးရယ်… နှင်းအိ မနေနိုင်တော့ဘူး…. အား….အင်း…..အင့်….အင့်….” “ပြစ်….ပြစ်… ဗြစ်….ပြွတ်….ဗြစ်….” နှင်းအိဖြူမှာ ဖင်ကြီးတရမ်းရမ်းနှင့် ဆောင့်ရင်း စောက်ပတ်အတွင်းသားများဖြင့် ဦးအောင်ကိုဦး၏ လီးကြီးကို တစ်ချက် တစ်ချက် ညှစ်ညှစ်ပေးသည်။

အစက ဘာမှမလှုပ်ရှားပဲ နှင်းအိဖြူ နောက်ပြန်ဆောင့်ပေးတာကို မတ်တပ်ရပ်၍ ငြိမ်ခံနေသော ဦးအောင်ကိုဦးမှာ နှင်းအိဖြူက စောက်ပတ်အတွင်းသားများဖြင့် ညှစ် ညှစ်ပေးလိုက်သည့်အခါတွင် လီးကြီးတစ်ခုလုံး အီဆိမ့်နေအောင် ကောင်းသွားပြီး ရမက်ဇောတွေ ပြင်းထန်လာရသည်။ “အား…. နှင်း… နှင်းအိရယ်….အား… ကောင်း…ကောင်းတယ်… အဲ့လို…ညှစ်…ညှစ်ပေး….အား….အင်း….” “အား…ဟား… အင်း… အင်း….” နှင်းအိဖြူမှာ ဦးအောင်ကိုဦးက ကောင်းတယ် ညှစ်ပေးဆို၍ လီးကြီး သူမစောက်ပတ်ထဲ ဝင်အောင် နောက်ပြန် ပစ်ဆောင့်ပေးသည့် အခါတိုင်း စောက်ပတ်အတွင်းသားများကို အားထည့်၍ လီးကြီးဝင်လာတိုင်း ညှစ်ညှစ်ပေးလိုက်သည်။ ဦးအောင်ကိုဦးမှာ အပေးကောင်းသည့် နှင်းအိဖြူကြောင့် ထူးကဲသည့် ကာမအရသာများကို ခံစားရင်း စိတ်ကို မထိန်းနိုင်တော့။ စောစောက အားစိုက် မလိုးသေးဘဲ ငြိမ်နေပေမယ့် ယခုအခါတွင် နှင်းအိဖြူ၏ ရမ်းခါနေသော ဖင်ကြီးများကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် စုံကိုင်၍ အားထည့်ကာ အားရပါးရ ခပ်ပြင်းပြင်း တစ်ချက် ဆောင့်သွင်းလိုက်သည်။ စောက်ခေါင်းအတွင်းသားများ အားနှင့် စုပ်ညှစ်ထားသော စောက်ပတ်အတွင်းသို့ တဆုံးဝင်သွားသော လီးကြီးကို ဆွဲမထုတ်သေးဘဲ ဒီအတိုင်း သွင်းထားလျှက်နှင့် နှင်းအိဖြူ၏ စောက်ပတ်ညှစ်အားကို အရသာခံနေမိသည်။ နှင်းအိဖြူကလည်း တဆုံးဝင်နေသော လီးကြီးကို စောက်ခေါင်းအတွင်းအားနဲ့ ညှစ်ထားသည်။ ဦးအောင်ကိုဦးမှာ စောက်ပတ်ညှစ်အားရဲ့ ဒဏ်ကို ကြာကြာမခံနိုင်တော့ စောက်ပတ်ထဲမှ ဆွဲစုပ်ပြီး ညှစ်ထားသည့်အတွက် လီးကြီးတစ်ခုလုံး အကြောတွေ တောင့်တင်းလာသည်။ နှင်းအိဖြူ၏ စောက်ပတ်ထဲမှ လီးကြီးကို ဆွဲထုတ်လိုက် သည်။ အတွင်းမှ စုပ်ညှစ်အားကောင်းသည့် အတွက်ကြောင့် လီးကြီးမှာ တော်တော်နှင့် ဆွဲထုတ်မရဘဲ ကြပ်နေသည်။ လီးကြီးကို ဖြေးဖြေးချင်း ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ လီးဒစ်ထိပ်ဖျားထိ ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီးနောက် ဆတ်ခနဲ အားနှင့် ဆောင့်လိုးသွင်းလိုက်သည်။ လီးကြီးက ညှစ်ထားသော စောက်ပတ်အတွင်းသားများကို လျှောတိုက်ပွတ်ဆွဲဝင်သွားသည်။ လီးတဆုံး ဝင်သွားပြီး ချက်ချင်းပင် ပြန်ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ နှင်းအိဖြူ၏ စောက်ပတ်အတွင်းသားလေးများမှာ လီးကြီးနဲ့ ကပ်ညှိပြီး အပြင်သို့ အုံကြွ၍ ပါလာကြသည်။ လီးဒစ်ထိပ်ဖျားထိ ရောက်အောင် ဆွဲထုတ်ပြီး အားနှင့် ခပ်ပြင်းပြင်း ဆောင့်လိုးသွင်းလိုက်ပြန်သည်။ “ဗြစ်… ဗြစ်… ပြွတ်….ဗြစ်….” “အား….အ… ဖြေးဖြေး….ဆောင့်… ဆောင့်ပါ ဦးရယ်…..” “အင့်…အင့်… ဗြစ်….ပြစ်…ဗြစ်….ဗြစ်….ပြွတ်… ကောင်း…ကောင်းလားဟင်…. နှင်းအိ…. ဦး လိုးတာ ကောင်းလား ဟင်” “အား….ကောင်း… ကောင်းတယ်….ဦးရယ်” နှင်းအိဖြူ၏ ဖင်ကြီးကို စုံကိုင်ပြီး အားရပါးရ မညှာတမ်း ခပ်ပြင်းပြင်း လေးငါးချက်လောက် ဆောင့်လိုးလိုက်သည်။

ကားအယ်နေသော ဖင်ကြီးတစ်ခုလုံး တုန်ခါသွားသည်။ နောက်ဆုံး ဆောင့်လိုးလိုက်ပြီးချိန်မှာတော့ လီးကြီးကို ပြွတ်ကနဲ နေအောင် စောက်ပတ်ထဲမှ ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ နှင်းအိဖြူ ရင်ထဲ ဟာကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ “အား… ကျွတ်… ဘယ်လို လုပ်လိုက်တာလဲ ဦးရယ်… ဒီမှာ ပြီးတော့မယ့်ဟာ” “နှင်းအိ… ဦးတို့ ပုံစံပြောင်းရအောင်ကွာ…. နှင်းအိ ဦးကို အပေါ်က တက်လုပ်ပေး” “အင်း…အင်း….” လီးကြီးကို ဆွဲချွတ်လိုက်ပြီးနောက် ဦးအောင်ကိုဦးမှာ မတ်တောင်နေသည့် လီးကြီး တရမ်းရမ်းဖြင့် ကုတင်ပေါ် တက်ကာ ပက်လက်လှန် အိပ်ပေးလိုက်သည်။ နှင်းအိဖြူမှာ လီးကျွတ်သွားပြီးနောက် စောက်ရည်တွေက ပေါင်တံတလျှောက် ယိုစီးကျလာသည့်အတွက် သူမ ထဘီလေးဖြင့် စောက်ပတ်နှင့် ပေါင်တံများမှာ ပေကျံနေသည့် စောက်ရည်များကို သုတ်ပစ်လိုက်သည်။ ပြီးနောက် ကုတင်ပေါ် တက်လိုက်ကာ ဦးအောင်ကိုဦး အပေါ်သို့ ခွတက်လိုက်သည်။ ဦးအောင်ကိုဦး၏ လီးကြီးကို ကိုင်ပြီး စောက်ပတ်ဝတွင် တေ့၍ ဖြေးဖြေးချင်း ဖင်ကြီးကို ဖိချ၍ သွင်းလိုက်ကာ လီးတဆုံးဝင်ခါနီး အနည်းငယ် အလိုတွင် ဆောင့်ချ၍ သွင်းလိုက်သည်။ “ပြွတ်… ပြွတ်… ဗြစ်….ဗြစ်….” အခန်းထဲ စရောက်ခါစ တက်လိုးတုန်းက အိပ်ပျော်နေသော ဦးအောင်ကိုဦး နိုးသွားမည် စိုးသည့်အတွက် စိတ်ကို ထိန်းပြီး ငြိမ်သက်စွာ လိုးပေးခဲ့ရပေမယ့် အခုပေါ်ပေါ်တင်တင် တက်လိုးရသည့်အခါတွင်တော့ တက်ကြွနေသည့် ကာမစိတ် ဆန္ဒအတိုင်း စိတ်ကို လွှတ်ပေးလိုက်ပြီး အားရပါးရ ဆောင့်ဆောင့်လိုးတော့သည်။ လိုးသည့်အခါတွင်လည်း စောက်ပတ် အတွင်းသားများဖြင့် လီးကြီးကို စုပ်ညှစ်ပြီး ဆောင့်ဆောင့်လိုးပေးသည့်အတွက် ဦးအောင်ကိုဦးအဖို့ ထူးကဲသည့် ကာမအရသာကို မှိန်းမောခံစားရင်း နှင်းအိဖြူ ဆောင့်လိုးတာ ခံနေမိသည်။ “ပြွတ်….ဗြစ်….ဗြစ်….ပြွတ်…ဖွတ်…ပလွတ်… ပြွတ်…ဗြစ်….ဗြစ်….ဒုတ်…ဗြစ်…အင့်…အင့်….” “ဗြစ်…ဗြစ်….ပြွတ်… ဗြစ်….အား….ဦးရယ်… နှင်းအိ….မရတော့ဘူး… မနေနိုင်တော့ဘူး….အင်း….ဟင်း….” ကားအယ်နေသော ဖင်ကြီး၏ဝိတ်နှင့် အားထည့်ကာ စောက်ပတ်အဝနှင့် ဆီးခုံအရင်း ဖိကပ်သည်အထိ အချက်ပေါင်းများစွာ စိတ်ရှိတိုင်း အားရပါးရ ဆောင့်လိုးပေးရင်း နှစ်ယောက်စလုံးမှာ ကာမအတွေ့ထူးတွေ ခံစားရင်း ကာမပန်းတိုင်ကို စိတ်တူကိုယ်တူ ပြိုင်တူ ချီတက်နေကြသည်။

တိတ်ဆိတ်နေသည့် အိမ်ကြီးထဲတွင် “ပြွတ်…ဗြစ်…ပြွတ်…ပလွတ်” အသံများနှင့် ကုတင်လုပ်သံများ ညံနေသည်။ ခင်မေဝင်း တစ်ယောက် အိပ်မောကျနေရာမှ နားထဲတွင် အသံများ ကြားယောင်လာသည့်အတွက် အိပ်မက် မက်သလိုလို တကယ်လိုလို ဝေခွဲမရနိုင်ဘဲ အိပ်ချင်မူးတူးဖြင့် မျက်လုံးများ ဖွင့်ကာ ပတ်ဝန်းကျင်ကို အာရုံစိုက်၍ နားထောင်နေမိသည်။ တိတ်ဆိတ်နေသည့် အိမ်ကြီးထဲတွင် အသံတွေက ပီပီသသ ကြားနေရသည်။ ခင်မေဝင်းမှာ အသံလာရာကို သိချင်စိတ်ဖြင့် စူးစမ်းလိုသည့် စိတ်များ ဖြစ်ပေါ်လာပြီး တဆက်တည်းမှာပင် အပေ့ါသွားချင်သည့် စိတ်များလည်း ဖြစ်ပေါ်လာသည်။ ခင်မေဝင်း အခန်းမှာ ရေအိမ်နှင့် နီးသည့်အတွက် အိပ်ခန်းတံခါး လက်ကိုင်ဘုကို အသံမထွက်အောင် အသာအယာ လှည့်လိုက်ပြီး အခန်းထဲမှ ထွက်ကာ ရေအိမ်ထဲသို့ဝင်ပြီး အပေါ့သွားလိုက်သည်။ အပေါ့သွားလိုက်ရသည့်အတွက် စိတ်ပေါ့ပါး သွားသလို ရှိလာပြီး အသံလာရာကို စူးစမ်းချင်သော စိတ်များ တဖွားဖွား ပေါ်ထွက်လာသည်။ ခင်မေဝင်းမှာ ခြေသံလုံအောင် လျှောက်လှမ်းရင်း နှင်းအိဖြူ အခန်းရှေ့သို့ ရောက်လာသည်။ အခန်းတံခါး ပိတ်ထားသည့်အတွက် နှင်းအိဖြူ အိပ်မောကျနေပြီဟုသာ ထင်နေသည်။ ဒါဆို ကိုအောင်ကိုဦး ဒီအချိန်ကြီး ဘယ်သူနဲ့ ဆိုတာကို သိချင်စိတ် ပြင်းပြလာသည်။ အခန်းကပ်လျှက်ဖြစ်သည့် ကိုအောင်ကိုဦး အခန်းရှေ့သို့ အရောက်တွင် တံခါးကို မပိတ်ထားဘဲ စေ့ထားသည့်အတွက် တံခါးကို အသာဟကာ အခန်းထဲသို့ ကြည့်လိုက်သည်။ နှင်းအိဖြူကလည်း ဦးအောင်ကိုဦး၏ အခန်းထဲသို့ ဝင်သွားပြီး တံခါးကို ပြန်မပိတ်ခဲ့မိပေ။ ခင်မေဝင်း တစ်ယောက် မျက်လုံးတွေ ပြာဝေသွားသည်။ ရင်ထဲမှာ ဘလောင် ဆူသွားသည်။ သမီးအရင်း တစ်ယောက်လို ချစ်ရသည့် သမီးနှင့် မိမိယူမယ့် ယောက်ျားလောင်းတို့ ဖြစ်ပျက်နေလိုက်ကြတာ လောကကြီး တစ်ခုလုံး ဘာတွေ ဖြစ်ကုန်ပြီလဲဟုပင် တွေးလိုက်မိသည်။ မြင်ရသည့် မြင်ကွင်းကြောင့် ရင်ထဲတွင် ဆို့နင့်စွာ ခံစားလိုက်ရသည်။ ‘ကိုမောင်ရယ်….လုပ်ရက်လိုက်လေခြင်း… ခင့်ကို သစ္စာဖောက်ရက်လိုက်လေခြင်း’ ဟုတွေးရင်း မျက်ဝန်းအိမ်တွင် မျက်ရည်တွေ စို့လာပြီး ပါးပြင်ပေါ်သို့ တဖြေးဖြေး စီးကျလာသည်။ မြင်ကွင်းကို ဆက်မကြည့်သင့်တော့ဟု အသိစိတ်က နိုးဆော်သည့်အတွက် နောက်ပြန်ဆုတ်ကာ မိမိအခန်းဆီသို့ ခြေဦးလှည့်ရန် ပြင်လိုက်သည်။ သို့သော် ခင်မေဝင်း ခြေလှမ်းတွေ နောက်ပြန်လှည့်မရတော့ မြင်ရသည့်မြင်ကွင်းက နောက်ပြန် မလှည့်နိုင်လောက်အောင် ဖမ်းစားထားချေပြီ။

မြင်ကွင်းကိုလည်း ကြည့်ပါဦး ဦးအောင်ကိုဦးက ပက်လက်လှန် အိပ်နေပြီး နှင်းအိဖြူက အပေါ်မှ တက်ကာ အားရပါးရ ဆောင့်ဆောင့်လိုးပေးနေသည်။ ညဦးပိုင်းက ကိုအောင့်ဆန္ဒကို မဖြည့်ဆည်းပေးလိုက်ဘဲ မူနေလိုက်မိသည့်အတွက် ကိုယ့်ကိုကိုယ် နောင်တရနေသည်။ သူမသာ ကိုအောင့်ဆန္ဒကို ဖြည့်ဆည်းပြီး ကိုအောင်နဲ့သာ တစ်ညလုံး နေပေးလိုက်မည်ဆိုလျှင် ဒီလိုအဖြစ်မျိုးတွေ ဖြစ်လာမှာ မဟုတ်ဟု ခင်မေဝင်း တွေးနေမိသည်။ အခုတော့ သူ့နေရာကို သူ့လင်ပါသမီး နှင်းအိဖြူက ဝင်ယူသွားချေပြီ။ တွေးရင်း တွေးရင်း နောင်တစိတ်နဲ့အတူ ရင်ထဲမှာ တနုံ့နုံ့ ဆို့နင့်ခံစားရတာနဲ့အမျှ မျက်စိရှေ့ အခန်းထဲမှ မြင်ကွင်းကြောင့် ရမက်စိတ်တွေကလည်း ထကြွလာသည်။ ခင်မေဝင်း တစ်ယောက် စေ့ထားသော တံခါးကို အနည်းငယ်ဟကာ ချောင်းကြည့်ရင်း နေရာတွင်ရပ်ကာ အခန်းထဲသို့ စူးစိုက်ကြည့်ရင်း အာခေါင်တွေ ခြောက်လာသည်။ အခန်းထဲမှ ဦးအောင်ကိုဦးနှင့် နှင်းအိဖြူမှာတော့ “အင်း….အား….ကောင်းလိုက်တာ နှင်းအိရယ်…. ဆောင့်….ဆောင့်…. နှင်းအိ ဆောင့်…..အား….” “ဗြစ်…ပြွတ်… ဗြစ်….ဒုတ်…..ဒုတ်….ပြွတ်…ပလွတ်…..ပြွတ်… ဗြစ်…အား….အား….ဗြစ်… ပြွတ်….အင့်….အင့်…. အား….” ဦးအောင်ကိုဦးမှာ နှင်းအိဖြူ၏ စောက်ပတ်ညှစ်အားနဲ့ ပြင်းထန်တဲ့ ဆောင့်ချက်တွေကြောင့် စိတ်ကို မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ ပြီးချင်လာကာ အောက်မှ ပြန်၍ အားပါပါဖြင့် ကော့ကော့ပြီး ဆောင့်လိုးပေးသည်။ “ပြွတ်…ဗြစ်….ပြွတ်…ပလွတ်… ဖွတ်….ဒုတ်….ပြွတ်….ဗြစ်….ဗြစ်….” “အား….ကောင်းလိုက်တာ ဦးရယ်….ဆောင့်….အင်း….အင့်…ဆောင့်….ဆောင့်… နှင်းအိ ပြီးတော့မယ်….အား….. ဟား…အား….ဆောင့်….” “ပြွတ်… ပလွတ်…ဗြစ်….ဗြွတ်….အား….ဦးလည်း ပြီးတော့မယ်… အား….အား… နှင်းအိလည်း ဆောင့်ပေး” နှစ်ယောက်စလုံး ကာမပန်းတိုင် အထွဋ်အထိပ်သို့ ရောက်ခါနီးလာကြသည်။ နှင်းအိဖြူက ကားအယ်နေသော ဖင်ကြီးကို အားထည့်၍ ဖင်ကြီးဝိတ်နှင့် အားရပါးရ ဆောင့် ဆောင့်လိုးပေးနေသလို ဦးအောင်ကိုဦးကလည်း နှင်းအိဖြူ၏ အထက်အောက် လှုပ်ရှားကာ ရမ်းခါနေသောဖင်ကြီးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် စုံဆွဲကိုင်ကာ အောက်မှ အားရပါးရ ပြင်းထန်စွာ ကော့ကော့ ဆောင့်ပေးနေသည်။ ဦးအောင်ကိုဦး၏ အောက်မှ ပင့်ဆောင့်ပေးချက်များမှာလည်း အားပါ ပြင်းထန်လှသည်။ နှစ်ယောက်စလုံး အပြန်အလှန် စိတ်တူကိုယ်တူ အားရပါးရ ဆောင့်လိုးနေကြရင်း ကာမပန်းတိုင် ထိပ်ဆုံးသို့ ရောက်ရှိလာကြသည်။ ဦးအောင်ကိုဦး၏ လီးကြီးတစ်ချောင်းလုံး ကျင်တက်လာကာ ဆွဲကိုင်ထားသော နှင်းအိဖြူ၏ ဖင်ကြီးတွေကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း အောက်သို့ ဖိဆွဲချရင်း ကိုယ်တိုင်လည်း အောက်မှ အားပါပါဖြင့် ခပ်ပြင်းပြင်း လေးငါးချက်လောက် ကော့ကာ ကော့ကာဖြင့် ဆောင့်လိုးထည့်လိုက်သည်။

ဦးအောင်ကိုဦး၏ ပြင်းထန်းထိမိသော ကော့တင်ဆောင့်ချက်များနှင့်အတူ နှင်းအိဖြူမှာလည်း ပြီးကာနီး အဆုံးသတ်အနေဖြင့် ဦးအောင်ကိုဦး၏ လီးကြီးကို တစ်ကိုယ်လုံးအတွင်းရှိ အားများကို စောက်ပတ်ထဲတွင် စုထည့်ပြီး စောက်ပတ်အတွင်းသားများဖြင့် စုပ်ဆွဲ ဖျစ်ညှစ်ရင်း ခါးအားသုံး၍ အားရပါးရ လေးငါးချက်လောက် ပြင်းထန်းစွာ ဆောင့်လိုးချလိုက်သည်။ “အား… အ…အား….ဗြစ်….ပြွတ်….ဗြစ်… ကောင်း….ကောင်းလိုက်တာ ဦးရယ်….အား….ဟား….“ “အင့်…အင့်….အား… နှင်း… နှင်းအိ… အား…..အင့်…ပြွတ်…ဗြစ်….ဗြစ်….ပြွတ်…ဗြစ်….” တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် အားရပါးရ ပြင်းထန်စွာ လေးငါးချက်လောက် အပြန်အလှန် ဆောင့်လိုးပြီးချိန်တွင်တော့ ကာမပန်းတိုင်ရဲ့ ခရီးဆုံးကို အတူတူရောက်ရှိသွားကြသည်။ “အား…ဆောင့်… ဆောင့်….ဦး….အား…ဟား…. ထွက်…ထွက်ကုန်ပြီ… ဦးရဲ့….ဆောင့်….ဆောင့်….အား…” “ဗြစ်…ပြွတ်….ပလွတ်… ပြွတ်….ဗြစ်….ဗြစ်….ဒုတ်…ဒုတ်… အင့်…အ…ဗြစ်….ပြွတ်….ဗြစ်….” “အင်း…ဟင်း….အ….အား…. နှင်း…. နှင်းအိရယ်…. နှင်းအိကို… ဦး သိပ်ချစ်….ချစ်…အား ….အား…ပြီး….ပြီး….ဗြစ် ပြွတ်….ပြွတ်…ဗြစ်….ဗြစ်…..” နှစ်ယောက်သား ပြိုင်တူ အပြီးချင်း ဆုံသွားကြသည်။ ဦးအောင်ကိုဦးမှာ လီးကြီးတစ်ချောင်းလုံး တဆတ်ဆတ် တုန်သွားပြီး သုတ်ရည်တွေ ဒလဟော နှင်းအိဖြူ၏ စောက်ပတ်ထဲသို့ ပန်းထည့်လိုက်သည်။ နှင်အိဖြူမှာလည်း တစ်ကိုယ်လုံး ကော့ပြန်ကာ တုန်တက်သွားပြီး စောက်ပတ်ထဲမှ စောက်ရည်တွေ တာကျိုးသလို ဒလဟော ပန်းထွက်ကျလာသည်။ အပြီးချင်း ဆုံသွားသည့်အတွက် နှစ်ယောက်စလုံးရဲ့ သုတ်ရည်တွေမှာ ပြည့်လျှံသွားပြီး နှင်းအိဖြူ၏ စောက်ပတ်ထဲမှ ယိုစီးကာ ဦးအောင်ကိုဦး၏ ဆီးခုံပေါ်တွင် အရည်တွေ စိုရွှဲကုန်သည်။ နှစ်ဦးစလုံးမှာ စိတ်တူကိုယ်တူ လိုးလိုက်ရသည့်အတွက် မောသွားကာ ခန္ဓာကိုယ် နှစ်ခုစလုံးမှာလည်း ငြိမ်ကျသွားသည်။ နှင်းအိဖြူမှာ ဦးအောင်ကိုဦး၏ ကိုယ်ပေါ်တွင် မှောက်လျှက်အိပ်ကာ အနားယူရင်း မချွတ်ရသေးသည့် ဦးအောင်ကိုဦး၏ တောင်မတ်နေဆဲ လီးကြီးကို စောက်ပတ်အတွင်းသားများဖြင့် စုပ်ညှစ်လိုက်ပြီး ကားအယ်နေသော ဖင်ကြီးကို စကောဝိုင်း ဝိုင်းကာ လှုပ်ခါ ကစားပေးရင်း လီးကြီးထဲမှ သုတ်ရည် အကြွင်းအကျန်များကို စုပ်ယူနေသည်။

“ဦး… ဦးကိုလေ… နှင်းအိ အရမ်းချစ်သွားပြီ သိလား….” “ဦးလည်း နှင်းအိ လိုပါပဲကွယ်… နှင်းအိကို အရမ်းချစ်တယ်….” “တကယ်လားဟင်… မယုံပါဘူးနော်….” “တကယ်ပြောတာပါ နှင်းအိရယ်…. နှင်းအိက အရမ်း အပေးကောင်းတာပဲ… ဒါကြောင့် နှင်းအိကို ချစ်ရတာ….” “တော်ပါ…အပိုတွေ….” “နှင်းအိ…” “ရှင်” “ဦး လိုးပေးတာ ကောင်းလားဟင်….” “တော်ပြီ… ဘာတွေ လာမေးနေမှန်း မသိဘူး….” “ပြောနော်… မပြောရင် ဆက်လုပ်မှာ….” “မလုပ်ပါနဲ့တော့ ဦးရယ်… နှင်းအိ တကိုယ်လုံး နှုံးနေပြီ” “ဒါဆို ပြောလေ” “အင်း…အရမ်းကောင်းတယ်” နှင်းအိဖြူမှာ စောက်ပတ်အတွင်းသားများဖြင့် လီးကြီးကို ဆွဲစုပ် ညှစ်ယူရင်း သုတ်ရည် အကြွင်းအကျန်များ ညှစ်ယူကာ စောက်ပတ်ထဲမှလည်း စောက်ရည်များကို ကုန်စင်အောင် ညှစ်ထုတ်နေမိသည်။ ဦးအောင်ကိုဦးမှာ စောက်ပတ်ထဲမှ စုပ်ညှစ်ထားသည့်အတွက် အားမလိုအားမရဖြင့် ဖင်ကြီးတွေကို ကိုင်ပြီး တစ်ချက်ကော့တင်ဆောင့်ပစ်လိုက်ပြန်သည်။ “ဦး…တော်ပြီကွာ… အင်း…ဟင်း..” ခရာတာတာ ပြောလိုက်သော နှင်းအိဖြူ၏ စကားအဆုံးမှာတော့ ဦးအောင်ကိုဦးက နှင်းအိဖြူ၏ နှုတ်ခမ်းလေးကို ငုံစုပ်လိုက်သည်။ အတန်ကြာအောင် တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်ကာ လျှာချင်းကလိ၍ အပြန်အလှန်နမ်းနေ ကြသည်။ နှင်းအိဖြူမှ စ၍ နှုတ်ခမ်းချင်း ဆွဲခွာလိုက်သည်။ “ပြွတ်… ပလွတ်” “ဦး…” “ဟင်….” “နှင်းအိကို ချစ်တယ်ဆို နေ့တိုင်း လုပ်ပေးရမှာနော်” “အင်းပါ.. လုပ်ပေးမှာပေါ့” “မာမီလေးကို မလုပ်နဲ့တော့နော်.. နှင်းအိကိုပဲ လုပ်ပေး….” “အင်းပါကွယ်” စကားသံတွေ အဆုံးသတ်သွားကြပြီး တိတ်ဆိတ် သွားကြသည်။ ဦးအောင်ကိုဦးက နှင်းအိဖြူ၏ နှုတ်ခမ်းလေးကို ပြန်၍ နမ်းလိုက်ရင်း တစ်ယောက်နှင့် တစ်ယောက် မျက်နှာချင်း ပူးကပ်သွားကြသည်။ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် တင်းကြပ်စွာဖက်လျှက် နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်ကာ လျှာချင်းကလိရင်း အပြန်အလှန် အနမ်းတွေ ခြွေနေကြသည်။ ခင်မေဝင်းတစ်ယောက် အခန်းထဲက မြင်ကွင်းကိုကြည့်ရင်း ဒူးတွေ မခိုင်ချင်တော့ စောက်ပတ်ထဲမှ ယားလာပြီး ခံချင်စိတ်တွေ ပြင်းပြလာသည်။ စောက်ရည်ကြည်တွေကလည်း တစိမ့်စိမ့်ထွက်၍ ပေါင်တံတစ်လျှောက် ယိုစီးကျလာသည်။ တံခါးဘောင်နံရံကို မှီရင်း မျက်လုံးလေးတွေ မှေးကား လက်တစ်ဖက်က နို့အုံတွေကို အင်္ကျီပေါ်မှ ဆုပ်နယ်ရင်း လက်တစ်ဖက်က စောက်ဖုတ်ကို ထဘီပေါ်မှ အုပ်ကိုင်၍ ဖိပွတ်နေမိသည်။ တဖြေးဖြေး ရမက်စိတ်တွေက ပြင်းပြလာသည်။

စောက်ရည်ကြည်တွေက အတွင်းခံဘောင်းဘီထဲတွင် ရွှဲနစ်နေပြီး ထဘီမှာ အရည်တွေ စိုကုန်သည်။ အခန်းထဲက ဦးအောင်ကိုဦးနှင့် နှင်းအိဖြူမှာလည်း ကာမပန်းတိုင် ထိပ်ဆုံးရောက်ရှိဖို့ အရေး သဲကြီးမဲကြီး လိုးနေကြသည်။ မြင်ရသည့် မြင်ကွင်းက ရမက်ကြွစရာမို့ စိတ်တွေကို ဘယ်လိုမှ ထိန်းချုပ်လို့မရတော့။ ဖြစ်ချင်ရာဖြစ် အခန်းထဲသို့ ဇွတ်အတင်းဝင်သွားပြီး နှင်းအိဖြူနေရာတွင် ဝင်၍ အလိုးခံချင်စိတ်တွေ၊ အပေါ်မှ အားရပါးရ တက်လိုးပစ်ချင်စိတ်တွေ တဖွားဖွားပေါ်ပေါက်လာသည်။ ဒီလိုလုပ်လို့ မဖြစ်သေးပါဘူးလေဟု အသိစိတ်က ပြန်ထိန်းလိုက်သည်။ မဖြစ်သင့်တာ မလုပ်သင့်တာကို မလုပ်ဖို့ အသိစိတ်နဲ့ ထိန်းချုပ်လို့ရပေမယ့် ခန္ဓာကိုယ်ထဲက တောက်လောင်နေတဲ့ ကာမရမက်မီးကိုတော့ ထိန်းချုပ်လို့မရပေ။ စောက်ဖုတ်ကို ထဘီပေါ်မှ အုပ်ကိုင်ကာ ဖိပွတ်နေရသည်ကို အားမရတော့။ ခါးမှ ထဘီကို ဖြည်ချလိုက်သည်။ လက်ကို အတွင်းခံဘောင်းဘီထဲသို့ နှိုက်၍ စောက်ဖုတ်ကို ဖိပွတ်နေမိသည်။ မှေးထားသော မျက်လုံးများကို ဖွင့်၍ အခန်းထဲသို့ ကြည့်ရင်း စောက်ဖုတ်ကို ကလိနေမိသည်။ စောက်ရည်တွေက ရွှဲကနဲ ရွှဲကနဲ ထွက်လာကြသည်။ အခန်းထဲမှာ ပြီးခါနီး အပြန်အလှန် ဆောင့်ဆောင့်လိုးနေတာကို မြင်လိုက်ရတော့ ရမက်စိတ်တွေက ဟုန်းကနဲ ကြွကာ စိတ်တွေ အဆမတန် ထကြွလာသည်။ စောက်စိကို လက်ညှိုး လက်မနှင့် ပွတ်ချေရင်း စောက်ပတ်ထဲသို့ လက်ခလယ် ထိုးထည့်ကာ ကလိပေးနေမိသည်။ လက်တစ်ဖက်မှာလည်း နို့အုံတွေကို အားရပါးရ ဆုပ်ချေနေမိသည်။ ခင်မေဝင်းတစ်ယောက် အခန်းဝမှာ ဖြစ်ချင်တိုင်း ဖြစ်နေသည်။ အခန်းထဲက မြင်ကွင်းကိုကြည့်ရင်း လက်ခလယ်ကို စောက်ပတ်ထဲထည့်ကာ ထုတ်ချီသွင်းချီ လုပ်နေမိသည်။ အခန်းထဲမှာ နှင်းအိဖြူက အပေါ်မှခွကာ အားရပါးရ တက်ဆောင့်နေတာဖြစ်ပြီး ကြည့်နေတာကလည်း သူလိုကိုယ်လို မိန်းမသားဖြစ်သည့်အတွက် ပိုပြီး ရမက်ထန်စရာဖြစ်နေသည်။ နှင်းအိဖြူ ဆောင့်သလို တက်ဆောင့်ချင်စိတ်တွေ ပြင်းထန်လာသည်။ ဒီအချိန် ခင်မေဝင်း အနားကို ယောကျ်ားလေးတစ်ယောက် ရောက်သွားရင်တောင် တွန်းလှဲပြီး တက်လိုးမိမလား မပြောတတ်။ အခန်းထဲမှ နှစ်ဦးစလုံးမှာ ပြီးခါနီးအခြေအနေသို့ ရောက်ရှိနေပြီး နှင်းအိဖြူမှာလည်း ဖင်ကြီးကိုအားနှင့် ဆောင့်ချကာ အားရပါးရလိုးနေတာကို မြင်နေရသည်။ ခင်မေဝင်းလည်း အခန်းထဲက လူနှစ်ဦးလို ကာမအထွဋ်အထိပ်ကို ရောက်ခါနီးဖြစ်လာပြီး ပြီးချင်လာသည်။

လက်ခလယ်ကို စောက်ပတ်ထဲသို့ အားနှင့် ဆောင့် ဆောင့်ပြီး ထိုးထည့်သည်။ စောက်ပတ်ထဲမှ ရွနေအောင် ယားတက်လာကာ မနေနိုင် မထိုင်နိုင်ဖြစ်လာပြီး မျက်လုံးလေးများ မှေးစင်းကျလာသည်။ “အား…ဟား….ဗြစ်… ပြွတ်….ဗြစ်….အား….အ…ထွက်…ထွက်ကုန်ပြီ ဦးရဲ့….အား….” “အား…နှင်း.. နှင်းအိရယ်… ကောင်း….ကောင်းလိုက်တာ…. ဦးလည်း…ပြီး…ပြီး…အား….အ…အ….” ဆိုတဲ့ အသံတွေ ကြားလိုက်ရချိန်မှာတော့ ခင်မေဝင်း မျက်လုံးဖွင့်ပြီး အခန်းထဲသို့ ကြည့်လိုက်မိသည်။ အခန်းထဲတွင် နှင်းအိဖြူက ဦးအောင်ကိုဦးအား အားရပါးရ ဆောင့်ဆောင့်ပြီး လိုးနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသလို ဦးအောင်ကိုဦးကလည်း နှင်းအိဖြူကို အောက်မှ ပြန်၍ အားရပါးရ ပင့်ဆောင့်ပေးနေတာ မြင်လိုက်ရသည်။ ခင်မေဝင်း တစ်ယောက် ကာမအထွဋ်အထိပ်သို့ ရောက်သွားပြီ။ မိမိကိုယ်ကို နှင်းအိဖြူနေရာတွင် ဝင်၍ခံစားလိုက်ပြီး သူမကိုယ်တိုင် ဦးအောင်ကိုဦးအား အပေါ်မှ တက်ပြီး အားရပါးရ ဆောင့်ဆောင့်လိုးပေးနေသည်ဟု ခံစားရင်း စောက်စိကို လက်ညှိုး၊ လက်မဖြင့် ဖိပွတ်ချေကာ လက်ခလယ်ကို အားပြင်းပြင်းဖြင့် စောက်ပတ်ထဲသို့ ထုတ်ချီသွင်းချီ (၁၀)ချက်လောက် အထုတ်အသွင်း လုပ်လိုက်ပြီးချိန်မှာတော့ ခင်မေဝင်း တစ်ကိုယ်လုံး တုန်တက်သွားကာ ကော့ပြန်သွားပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ ဒူးထောက်၍ ညွှတ်ကျသွားသည်။ နို့အုံပေါ် ပွတ်ချေနေသော လက်တစ်ဖက်ကို တံခါးဘောင်နံရံသို့ ပြောင်းရွေ့ကာ အားပြုကိုင်လိုက်ပြီး နောက်ဆုံး ဆောင့်ချက်အဖြစ် လက်ခလယ်ကို စောက်ပတ်ထဲ အားရပါးရ ဆောင့်ထည့်လိုက်ချိန်မှာတော့ တကိုယ်လုံး အားယုတ်သွားသလို ခံစားလိုက်ရပြီး စောက်ရည်တွေ ပွတ်ကနဲ ပွက်ကနဲ ထွက်ကျကုန်သည်။ စောက်ပတ်ထဲ ထည့်သွင်းထားသော လက်ခလယ်ကို ဆွဲမထုတ်သေးဘဲ လက်ခလယ်ကို လီးအဖြစ် မှတ်ယူ၍ စောက်ပတ်အတွင်းသားများဖြင့် ဆွဲညှစ်ကာ စောက်ရည်တွေကို ညှစ်ထုတ်နေမိသည်။ အခန်းထဲက နှစ်ဦးမှာ အပြီးချင်းဆုံ၍ ငြိမ်ကျသွားသလို ခင်မေဝင်းလည်း ငြိမ်ကျသွားသည်။ ခင်မေဝင်း ထဘီမှာ စောက်ရည်တွေ ရွှဲနစ်နေပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာလည်း အိုင်ထွန်းနေသည်။ သို့သော် ခင်မေဝင်း အခန်းထဲသို့ မပြန်နိုင်သေး။ သူတို့တွေ ဘာဆက်လုပ်ကြမလဲဆိုတာ သိချင်နေသည်။ နောက်ဆုံးတွင် ဦးအောင်ကိုဦးနှင့် နှင်းအိဖြူတို့ အပြန်အလှန် ချစ်တင်းနှောသံတွေ ကြားလိုက်ရသည်။ ခင်မေဝင်း တစ်ယောက် အူနုကျွဲခတ်သလို ခံစားလိုက်ရပြီး ရင်ထဲ ဘလောင်ဆူသွားသည်။

ခင်ပွန်းလောင်း ကိုအောင်ကိုဦးကိုလည်း သစ္စာမဲ့လိုက်လေခြင်း သမီးဖြစ်သူ အပေါ်တွင်လည်း အရှက်မရှိလေခြင်းဟု တွေးရင်း ရင်ထဲမှာ ဆို့နင့်ကြေကွဲစွာဖြင့် မျက်ဝန်းအိမ်မှ မျက်ရည်တွေ ပါးပြင်ပေါ်သို့ ယိုစီးကျလာပြန်သည်။ နှင်းအိဖြူ နောက်ဆုံးပြောလိုက်သည့် “ဦး… နှင်းအိကိုပဲ လုပ်နော်….မာမီလေးကို မလုပ်နဲ့တော့….” ဟူသည့် စကားက ခင်မေဝင်း ရင်ကို ဆောင့်ကန်လိုက်သလို ခံစားရစေသည်။ “သြော်… သမီးလေးရယ်” ဟူ၍ တိုးတိတ်စွာ ရေရွတ်ရင်း ရင်ထဲက ဆို့နင့်နေတဲ့ ခံစားချက်တွေကြားမှာ စကားလုံးတွေက ထွက်ပေါ်မလာတော့။ အသံမထွက်အောင် ကျိတ်၍ ငိုရှိုက်ရင်း ပါးပြင်ပေါ်မှာ မျက်ရည်တွေ ပိုးပိုးပေါက်ပေါက်ကျ လာသည်။ အခန်းထဲမှ စကားသံတွေ တိတ်ဆိတ်သွားကြပြီး “ပြွတ်….ပလွတ်….ပြွတ်…” ဆိုတဲ့ အသံတွေနဲ့ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် အနမ်းတွေ ခြွေနေကြချိန်မှာတော့ ခင်မေဝင်း တစ်ယောက် ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ အိုင်ထွန်းနေတဲ့ စောက်ရည်တွေကို ထဘီအောက်စဖြင့် ပွတ်သုတ်ပစ်လိုက်ရင်း လေးလံတဲ့ ခြေလှမ်းတွေနဲ့ အိပ်ခန်းဘက်ဆီကို ပြန်ပြီး ခြေဦးလှည့်ကာ လှမ်းလာနေမိသည်။ သူမ အိပ်ခန်းဆီသို့ လှည့်ပြန်လာသည့်တိုင် အခန်းထဲမှ “ပြွတ်…ပလွတ်…ပြွတ်… ပလပ်…ပြွတ်…ပြွတ်….” ဟူသော အနမ်းခြွေသံများကတော့ တိတ်ဆိတ် မသွားသေးပေ။ အခန်းထဲမှ ဦးအောင်ကိုဦးနှင့် နှင်းအိဖြူမှာတော့ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်ကာ အနမ်းတွေခြွေနေဆဲ။ သူတို့ကို တိတ်တဆိတ် ချောင်းကြည့်ကာ ရင်ထဲမှာ ဆို့နင့်ကြေကွဲစွာ ခံစားရင်း မျက်ရည်တွေနဲ့ နောက်ပြန်လှည့်သွားရရှာတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက် ရှိခဲ့တယ်ဆိုတာကိုတော့ သူတို့ ဘယ်တော့မှ သိနိုင်ကြမှာ မဟုတ်တော့ပေ။…ပြီး