ကျမလင်ထက် ကြီးတဲ့ လူကြီး

နေ့လည် ၁၂ကျော်တာနဲ့ မနု လက်ဖက်သုပ်ဆိုင်လေး စဖွင့်ပါပြီ။ သဘောကောင်း မနောကောင်း လက်ဖွာတတ်သူမို့ ညနေ ၆နာရီလောက်ဆို လက်ဖက်သုပ် မုန်လာချဉ်သုပ် မက်မန်းသီးသုပ် အကုန် ကုန်တာပဲ။ အသက်၃ဝကျော်ပေမယ့် မျက်နှာသွယ်သွယ် ပုခုံးကျယ်ကျယ် ရင်သားထွားထွား ခါးသေးကျဉ်းလေးအောက်က ဝိုင်းစက်ကော့ထွက်နေတဲ့ တင်သားကြီးများက ပုရိသအပေါင်းကို ဖမ်းစားထားဆဲ။ နာမည်အရင်းက နုနုထွေးပါ။ အပျိုမဟုတ် လင်ဖြစ်သူ စိုးပိုင်က ဆိုင်ကယ်တက္ကစီဆွဲကာ အခြားကျပန်းအလုပ်လည်း လုပ်ကိုင်သည်။ စိုးပိုင်က မနုထက် ၂နှစ်ကြီးကာ အသားဖြူဖြူ ပိန်ပိန်ပါးပါးနှင့် အသောက်အစား အနည်းငယ်ရှိသည်။ ကလေး မရှိသဖြင့် လင်မယားနှစ်ယောက် လှူနိုင်တန်းနိုင် ချောင်ချောင်လည်လည် ရှိကြသည်။ “မနု … သမီးတို့ဖို့ မုန်လာချဉ်စပ်စပ်လေး တစ်ပွဲ … လက်ဖက်သုပ်က အမေထမင်းနဲ့စားဖို့ ငရုပ်သီးလျှော့ပေး ” ”ဟော နီလာတို့ … အေး သမီး ထိုင်ဦး … မနု ခုသုပ်ပေးမယ်” ”ဟေ့ မိနု … ငါ့ဖို့လည်း ဂျင်းသုပ် လုပ်ဟာ … ဆိုင်သွားမလို့” နီလာနဲ့ သီတာတို့ ထိုင်ရင်း နောက်မှ အရက်နံ့ချွေးနံ့ များရသဖြင့် နှာခေါင်းရှုံ့မိကြသည်။ ဟုတ်သည် ရပ်ကွက် အရှေ့ပိုင်းမှ ပန်းရံအလုပ်သမား ကိုအောင်ထွန်းပါ အရက်နံ့ တစ်ထောင်းထောင်းနဲ့ ခုလည်း အရက်ဆိုင်သွာဖို့ အမြည်းလာဝယ်နေ၏။ ”မနု … သမီးတို့ဖို့ … မြန်မြန်လေးလုပ်ပေး ” ”ခိခိ … အေးပါဟယ် … ပြီးပါပြီ … ရော့ရော့ … ဒါက မုန်လာချဉ်သုပ် … ဒါက အဒေါ်ဖို့ လက်ဖက်သုပ် ငရုပ်သီးကို ဘေးက ညှပ်ထည့်လိုက်တယ်” နီလာတို့ ထွက်သွားမှ အောင်ထွန်းက ဆိုင်အနောက်ထဲ ဝင်လာပြီး ဆေးစရာ ပန်းကန်တွေ ကူဆေးနေတာ။ စွပ်ကျယ်လက်ပြတ်နဲ့ ပုဆိုးတိုတို ဝတ်ထားတဲ့ အောင်ထွန်းဆီမှ အရက်နံ့ချွေးနံ့က ထောင်းကနဲ့မို့ နုနုထွေးတစ်ယောက် ပြုံးကာ” ကိုထွန်း … ရေလေးပါလေး … ချိုးပါဦး … နံဟောင်နေတာပဲ” ”အလုပ်မှ မသိမ်းသေးတာဟ … မနုကလည်း နားတုန်းလေး … တခွက်လောက်ချပြီး ညနေထိ အုတ်ရိုးစီပေးရမှာ … ပြီးမှ ချိုးတော့မယ်” ”ကဲကဲ … ထားလိုက်ပါ ပန်းကန်တွေ ရပြီရော့ … အကြွေးပဲမလား ” ”ဟီးဟီးးး … နင်ကလည်း အဖိတ်နေ့မှ… ငါတို့က ငွေရွှင်တာလေဟာ သိသားနဲ့” အောင်ထွန်းမှာ မနုဆိုင်မှ ပန်းကန်တွေ ကူဆေးနေရာမှ ထရပ်ရင်း ပုဆိုးဖြန့်ဝတ်ရာ ပေါင်ကြားမှ လီးမဲကြီးအား အမှတ်တမဲ့ မြင်လိုက်ရသည်။

“အို … ကိုထွန်းကလည်း” ”ဟာ … ဆောရီးဟာ … နင်ကလည်း အိမ်ထောင်သည်လေ… မမြင်ဖူးတာ ကျနေတာပဲ” ”တော်ပီနော် … ရော့ … သွားတော့ ” ”ဟေ့ သမီးရေ မိနု … လက်ဖက်သုပ် … ချဉ်ငံစပ်လေး လုပ်ပါဦး” အောင်ထွန်းပြန်ကာနီးမှ အပျိုကြီးဒေါ်စန်း ရောက်လာကာ လက်ဖက်သုပ်မှာနေတော့၏။ ”ဟော အရပ်ထဲက ထွန်မယ့်သူမရှိတဲ့ လယ်ကွက်ပိုင်ရှင်ကြီးလာပြီ မနုရေ… လုပ်ပေးလိုက်ပါဦးဟ” ဒေါ်စန်းမှာ အောင်ထွန်းစကားကြောင့် မျက်နာမဲ့ကာ ”ဟဲ့ မအေလိုး အရက်သမား… ငါ့စောက်ပတ်က နင်တို့ရှူချင်တိုင် ရှူမရဘူး မှတ်ထား အောင်ထွန်း” ”တော်စမ်းပါ ဒေါ်စန်းရာ… ပြောတော့ဖြစ် အပျိုကြီး… ဖင်လှန်ကြည့်တော့… ဘောရိုက်ရာတွေ ဟဟ” ” အောင်မယ် သဒေါင်းစားက… ငါ့စောက်ဖုတ်က ပါကင်ဟဲ့ … ယင်ဖိုသန်းရင်တောင်… အဲဒီယင်ဖိုကို စောက်စိနဲ့ထိုးသတ်ပစ်တာ … ရှင်းလား” ”ခိ ခိ ခိ… ကဲ တော်ပါတော့ ကိုထွန်းရယ် ဒေါ်စန်းကို… စမနေပါနဲ့ … သွားစရာရှိသွားပါ” အပျိုကြီး ဒေါ်စန်းမှာ ခပ်ဝဝ ဗိုက်ပူပူ ဖင်ရှူးကာ အရပ်ပုပုဖြစ်သည်။ လူပုသလောက် စိတ်အရမ်းတိုတတ်ပေမယ့် ရပ်ကွက်ထဲ သာရေနာရေးဆို ရှေ့ဆုံးမှ ကူညီတတ်သူဖြစ်၏။ နုနုထွေးတို့ ရပ်ကွက်လေးမှာ အောက်ခြေ လူတန်းစားများမို့ တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် အဆိုအဆဲလေးများနှင့် ချစ်ချစ်ခင်ခင် ပေါင်းသင်းနေထိုင်ကြသည်။ အိမ်ရှေ့လေးတွင် ခုံလေးခင်းကာ ဆိုင်ပုံစံလေး လုပ်ထားသဖြင့် အိမ်အတွက် ချက်ရေးပြုတ်ရေးလည်း မပူရပေ။ ပေ၃၀ ပေ၅၀ အမွေရထားသော အိမ်လေးအား အိမ်ရှေ့ ၁ဝပေချန်ကာ ပေ၃ဝပတ်လည် မြေစိုက်အိမ်ဆောက်ပြီး နောက်ဖေးတွင် အိမ်သာနှစ်လုံး ဆောက်ထားလိုက်သည်။ အိမ်တခြမ်းအား အငှားထားကာ တခြမ်းက သူမတို့လင်မယား နေထိုင်၏။ အိမ်သာနှစ်လုံး အလယ်တွင် အုတ်ရေကန်လေးအား ရေဘုံပိုင်ဖြင့် တွဲထားလိုက်သည်။ အိမ်ငှား လင်မယားကလည်း အိမ်ကပ်သည်မရှိ လင်ရော မယားရော ဝန်ထမ်းတွေမို့ မနက်ထွက်ပြီး ညနေပိုင်းမှ ပြန်လာကြ၏။ သူမတို့နှင့် အသက်မတိမ်းမယိမ်းပင် လင်ဖြစ်သူက သန်းနိုင်ဖြစ်ပြီး မယားဖြစ်သူက ဖြူဖြူခိုင်ဖြစ်သည်။ ”မကုန်သေးဘူးလား မနု… ကျနော့ကို ဂျင်းသုပ် တစ်ပွဲဗျာ … ထမင်းနဲ့စားဖို့” ဆိုင်ကယ်စက်ရပ်ကာ နုနုထွေး စားပွဲခုံဘေးမှ ကွေ့တွန်းပြီး အိမ်ထဲဝင်ရင်း လှမ်းအော်လိုက်သည်။ “ဂျင်းက နည်းနေတာ… ကိုသန်းနိုင်… လက်ဖက်လေးနဲ့ ရောသုပ်လိုက်မယ်… သိမ်းပါပြီရှင် … ကုန်လည်း ကုန်ပါပြီ” ”ဟုတ် မနု … ပြီးရင် … အိမ်ထဲ လာပို့ပါဗျာ” နုနုထွေးမှာ နောက်ဆုံးလက်ကျန် ဂျင်းနှင့်လဖက်အား ရောသုပ်ကာ ဆိုင်လေးသိမ်းလိုက်တော့သည်။

စားပွဲခုံလေးပေါ်မှ ငရုပ်သီးဗူး ငံပြာရည်ဗူး ဟင်းချိူမုန့်ဗူး အစရှိသည့်တို့အား တကောက်တောင်းကြီးထဲ ထည့်ကာ အိမ်ထဲ အရင်သွားပို့လိုက်သည်။ အသုပ်သုပ်ရာတွင် အသုံးပြုသော ပန်းကန်ခွက်ရောက်များ ဆေးကျောပြီး စားပွဲခုံ ဘေးပတ်ပတ်လည်အား ပြောင်ရှင်းနေအောင် တံမျက်စည်း လှဲကျင်းလိုက်၏။ အကုန်ပြီးစီးမှ အိမ်၏ညာဖက်ခြမ်း ကန့်၍ ငှားထားသော ကိုသန်းနိုင်တို့ဖက် ဂျင်းသုပ်ပန်းကန်လေးကိုင်ရင်း ဝင်လာခဲ့သည်။ သူမဝင်လာချိန် သန်းနိုင်မှာ ဖုန်းကြည့်နေရာ ချစ်တင်းနှီးနှောသော အသံခပ်တိုးတိုးလေး ကြားလိုက်ရ၏။ အိမ်တခြမ်းကန့်ထားပေမယ့် သန်းနိုင်တို့လင်မယားမှာ ဧည်ခန်း အိပ်ခန်း မီးဖိုချောင်ခန်း သပ်သပ်ရပ်ရပ်လေး ဖွဲ့ကာ နေထိုင်တတ်သည်။ “ကိုသန်းနိုင်… အသုပ်ရပြီနော်” ”ဟုတ် … မနု” ”မဖြူ … ပါမလားဘူးလား” ”ဖြူဖြူက အချိန်ပို ရှိတာ မနုရေ … ည ၉နာရီမှ ကျနော်သွားကြိုပေးရမှာ” သန်းနိုင်မှာ ဖုန်းအား ထိုင်ခုံပေါ်တင်ရင် ထလာကာ နုနုထွေးအား ဘေးတိုက်အနေထားဖြင့် သိုင်းဖက်လိုက်သည်။ နုနုထွေးမှာ ဧည့်ခန်းအတွင်း စားပွဲခုံလေးပေါ် ဂျင်းသုပ်ပန်းကန်လေး တင်ကာ အဖုံးလေး ဖုံးပေးနေစဉ် ဖက်ခံရသဖြင့် အိမ်ရှေ့တံခါးပေါက်ဖက်အား ကြည့်ကာ ”အို… ကိုသန်းနိုင် တစ်ယောက်ယောက် ဝင်လာမှဖြင့်” ”အိမ်ရှေ့တံခါး စိထားတယ်မလား မနုကလည်း… လူလာရင် နောက်ဖေးပေါက်က ထွက်ပြီး မနုတို့ဖက် ကူးလိုက်လေ” “ဟွန့် … ဉာဏ်ကြီးပဲ ” အိမ်မကြီးအား ကန့်ထားသဖြင့် ဘယ်ဖက်ခြမ်းမှ နုနုထွေးတို့လင်မယားနေသော အခြမ်းအား သန်းနိုင်တို့ နောက်ဖေးပေါက်မှ ထွက်ပြီး အိပ်ခန်းချင်း ကူးလို့ရနေသည်။ ”ဒီလည်း ကြည့်ဦး မနုရယ်… ဖြူဖြူကလည်း အလုပ်ပန်းတော့ ပေးမလိုးဘူးဗျာ ၃ရက်ရှိပြီ” ”ဟင် … အာကွာ” သန်းနိုင်မှာ နုနုထွေး ဝင်မလာခင် ဖုန်းထဲမှ အပြာကားတချို့ ကြည့်ထားသဖြင့် လီးက ထောင်မတ်နေသည်။ နုနုထွေးအား ဖက်ထားရာမှ ကိုယ်လုံးအား နောက်ဆုတ်ကာ ခါးပုံစဖြေပြီး ပုဆိုးအား ပေါင်လယ်ထိ လျှောချကာ လီးကြီးအား ပြလိုက်တော့၏။ နုနုထွေးမှာ မြင်မြင်ချင်း သွေးသားများ ဆူပွက်လာကာ သူမလက်ဖဝါးလေးအား ဘယ်ညာပွတ်ရင်း ခေါင်းလေး ငုံ့ထားလိုက်သည်။ နုနုထွေးမှာ အိမ်ငှားထားပြီး ၇လအကြာတွင် လက်ရဲဇက်ရဲဖြင့် မိန်းမကျမ်းကျေသော သန်းနိုင်၏ ရင်ခွင်ထဲ သက်ဆင်းခဲ့ရ၏။

လင်ဖြစ်သူ စိုးပိုင်ထက် အပြုစု အယုယကောင်းပြီး လီးကြီးသော သန်းနိုင်အား တိတ်တခိုးလေး စွဲလမ်းလာခဲ့ရသည်။ စိုးပိုင်မှာ နဂိုထဲက အေးဆေးသူ ဖြစ်သည့်အပြင် မိန်းမဖြစ်သူ၏ ကာမဆန္ဒများအား ပြည့်အောင် မဖြည့်စီးနိုင်ခဲ့ပေ။ လင်မယားသဘာဝ ကာမစိတ်ထကြွချိန် ထမိန်လှန်လိုးကာ ခဏနှင့် လရည်ထွက်ကာ ပြီးသွားလေ့ရှိသည်။ နုနုထွေးမှာလည်း အိမ်ထောင်ရေးသုခ အပြည့်အဝ မရခဲ့သဖြင့် သန်းနိုင်၏ ထိထိမိမိ လိုးချက်များအောက်တွင် အထွဋ်အထိပ် ရောက်ခဲ့ရ၏။ ခုလည်း သူမထမိန်လေး ခြေရင်းပုံကျနေကာ ပေါင်ကြားထဲ သန်းနိုင်ခေါင်းက တလှုပ်လှုပ်ဖြင့် လှုပ်ရှားနေသည်။ “အ … ကိုသန်းနိုင်… မနု ရေမချိုးရသေးဘူးလေ” နေ့ခင်းဘက် တနေကုန် ဈေးရောင်းထားသဖြင့် စောက်ဖုတ်လေးမှာ ချွေးနံ့ စောက်ချီးနံ့များ ထွက်နေမည်ကို တွေးမိရင်း သန်းနိုင်အား အားနာသည့် လေသံဖြင့် ပြောလိုက်မိသည်။ သို့သော် သန်းနိုင်မှာ စောက်ပတ်တပြင်လုံးအား ယက်ရင်း အစိလေးအား တပြွတ်ပြွတ် ဆွဲစုပ်နေရာ နုနုထွေးက သူမ ပေါင်နှစ်ဖက် ဖြဲလိုက်ရင်း သန်းနိုင် အားရပါးရ ယက်နိုင်စေရန် စောက်ပတ်လေးအား ကော့ပေးလိုက်တော့သည်။ စောက်ဖုတ် အယက်ခံရင်း အိမ်ရှေ့သို မကြာခဏ ကြည့်နေမိ၏။ သန်းနိုင်မှာ စောက်စိလေးအားစုပ်ရင်း နုနုထွေးမျက်နှာအား မော့ကြည့်နေရာ မျက်နှာလေးမှာ တခုခုစိုးရိမ်နေသဖြင့် ကာမစိတ်မကြွသလို ခံစားနေရသည်။ “မနု” ”ရှင်” ”လူဝင်လာမှာ စိုးရင်… နောက်ဖေးခန်းထဲ သွားရအောင်လေ” ”အင်း … ကိုသန်းနိုင်… ကျမ စိတ်မလုံဘူး ဖြစ်နေတာ” သန်းနိုင်မှာ နုနုထွေးစောက်ဖုတ်မှ မျက်နှာအား ခွာရင်း ထရပ်လိုက်သည်။ ”လာ … မနု” ထမိန်အား ဘယ်လက်ဖြင့် ကောက်ကိုင်ကာ ညာလက်က နုနုထွေးခါးလေးအား သိုင်းဖက်ရင်း အိပ်ခန်းထဲ ခေါ်ခဲ့လိုက်သည်။ နုနုထွေးမှာ ထမိန်မပါပဲ ကော့ထွက်နေသော ဖင်သားအိအိကြီးများ ရမ်းခါရင်း သန်းနိုင်တို့လင်မယား အိပ်ခန်းထဲ ရောက်ရှိသွား၏။ ညနေစောင်းမို့ အိမ်အနောက်ဖက် မှောင်ရိပ်သန်းနေသော အိပ်ခန်းလေးက တိတ်ဆိတ်နေလျှက်ရှိသည်။ သန်းနိုင်က မီးခလုပ်လေးဖွင့်ရင်း နုနုထွေးအား ကုတင်ပေါ် ပက်လက်လှန် အိပ်ခိုင်းလိုက်သည်။ “မနု စိတ်မပူနဲ့နော်… မနုယောက်ျား ကိုစိုးပိုင်က ည၈နာရီမှ ပြန်လာမှာမလား … ကျနော့်မိန်းမ ဖြူဖြူကိုလည်း ည၈နာရီ သွားကြိုရမှာ … ခုမှ ၆နာရီရှိသေးတာ တကယ်လို့ လူဝင်လာလည်း နောက်ဖေးပေါက်က ထွက်ပြီး … မနုတို့အခန်းဖက် ကူးသွားပေါ့” ”အင်းပါ… ကိုသန်းနိုင်ရယ်” နုနုထွေးတစ်ယောက် အိပ်ခန်းမျက်နှာကြက်အား မော့ကြည့်နေစဉ် အပေါ်အင်္ကျီနှင့် ဘော်လီ ဆွဲချွတ်ခံလိုက်ရသည်။

အချိန် ၂နာရီလောက်ရသဖြင့် သန်းနိုင်က တုံးလုံးချွတ်လိုးရန် စိတ်ကူးထားပုံရသည်။ ဘောလီကျွတ်သည်နှင့် ဖြူဖွေးတင်းမာသော နို့အုံကြီးနှစ်လုံးက ရုန်းထွက်လာတော့၏။ ”လှလိုက်တာ …မနုရယ်” ”အံမယ် … ဒီလိုတွေ ပြောပြီး ညာညာစို့နေတာ ဟွန့်နော် … အာ… ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ်… အ” နုနုထွေးမှာ မျက်လုံးများ ရီဝေလာကာ သန်းနိုင်အား မကြည့်ပဲ ပြောနေလိုက်သည်။ သူမစကား မဆုံးခင် နို့သီးခေါင်းနီတာရဲလေးအား ဆွဲစို့ခံလိုက်ရ၏။ နို့သီးခေါင်းလေးနှစ်ခုအား ကုန်းစို့ရင်း သန်းနိုင်၏ညာဖက်လက်မှာ နုနုထွေးပေါင်ကြားမှ စောက်ဖုတ်လေးအား ပွတ်သပ်ပေးလိုက်ပြန်သည်။ “အင်း.. ဟင်း..ကိုသန်းနိုင်ရယ်” အားရကျေနပ်သော မျက်နှာလေးနှင့် ခပ်တိုးတိုးညည်းကာ နို့စို့နေသော သန်းနိုင်ခေါင်းလေးအား ဆွဲကိုင်ထားမိ၏။ သန်းနိုင်မှာ နို့အုံကြီးများအား ပါစပ်ဖြင့်ငုံရင်း ပါးစပ်ထဲရောက်မှ နို့သီးခေါင်းလေးအား သွားဖြင့် မထိတထိလေး ကိုက်ပေးရာ နုနုထွေးတစ်ယောက် ကော့ပျံကာ စောက်ပတ်လေးထဲ တဆစ်ဆစ်နှင့် ထူးကဲစွာ ခံစားလိုက်ရသည်။ နို့သီးခေါင်းလေးအားလွတ်ရင်း အောက်ဖက်သို့ လျှာအပြားလိုက် ရွေ့ယက်ရာ နုနုထွေး၏ဆီးခုံးနား ရောက်ရှိလာတော့၏။ စောက်ခေါင်းဝလေးတွင် အရည်ကြည်များစို့ကာ ဘေးနှုတ်ခမ်းသား စောက်ပတ်အသားဆိုင်နှစ်ခုမှာ ဖေါင်းကြွနေသည်ကို မီးရောင်ဖြင့် ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မြင်လိုက်ရသည်။ စောက်ပတ်အက်ကွဲကြောင်းထိပ်နားရှိ ခေါင်းပြူထွက်နေသော စောက်စိမှာ လက်သန်းတစ်ဆစ်ခန့်ရှိပြီး စောက်မွှေးများမှာ ဆီးခုံးပေါ်မှ ပေါင်ခြံအထိ ထိကပ်ပေါက်ရောက်နေ၏။ သန်းနိုင်လည်း တကယ်တော့ နုနုထွေးစောက်ပတ်အား အမြဲယက်ချင်နေမိသည်။ မိန်မဖြစ်သူ ဖြူဖြူခိုင်ထက် အပြားပိုကြီးပြီး စောက်ခေါင်းပေါက် ကျဉ်းသော နုနုထွေးအဖုတ်လေးအား လူလစ်တာနဲ့ လိုးချင်နေမိတော့သည်။ ”မနုစောက်ပတ်ကြီးက… ချစ်စရာ ကောင်းလိုက်တာကွာ” သန်းနိုင်က ပြောပြီးပြီးချင် ဒုတိယအကြိမ် စောက်ဖုတ်ကြီးအား ထိုးယက်တော့သည်။ နုနုထွေးမှာ သူမစောက်ပတ်အား သန်းနိုင်ပါးစပ် ထိကပ်သည်နှင့် ပေါင်တန်များအား ဖြဲကာ သူမနို့သီးခေါင်းလေးအား လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်ချေရင်း ကာမအရသာ ခံစားနေလိုက်၏။ အတော်ကြာကြာ ယက်ပေးလိုက်ရာ စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ ဖေါင်းကားလာပြီး စောက်ရည်များ အိုင်လာ၏။

အက်ကွဲကြောင်းအတိုင်း လျှာဖျားနှင့်ထိုးခွဲကာ မာခဲနေသော စောက်စိအား ဖိကိုက်ခံရစဉ် နုနုထွေးတစ်ယောက် ဖင်ကြီးကြွတက်လာကာ စောက်ရည်များ ထောင်ပန်းနေရတော့သည်။ “ထွက် … ထွက် … အ.. ထွက်ကုန်ပါပြီ … ကိုသန်းနိုင်ရယ် … အ အ” တကိုယ်လုံး ကော့ပျံတွန့်လိမ်ကာ သန်းနိုင်မျက်နှာအား သူမစောက်ပတ်ဖြင့် ဆွဲကပ်ထားတော့၏။ ရင်ဘတ်လေး နိမ့်လိုက်မြင့်လိုက်ဖြင့် အသက်မျှင်းရှူနေကာ စောက်ရည်များကုန်မှ သန်းနိုင်မျက်နှာအား သူမအဖုတ်လေးမှ ခွာပေးလိုက်သည်။ ”ကောင်းလိုက်တာရှင်” ကုတင်ပေါ်တွင် ထထိုင်ကာ သန်းနိုင်မျက်နှာပေါ် ပေပွနေသော သူမစောက်ရည်များအား ချွတ်ထားသောအင်္ကျီဖြင့် သုတ်ပေးလိုက်သည်။ လင်ဖြစ်သူနှင့်ဆက်ဆံချိန် ဒီလောက် မယုယခဲ့ချေ။ လင်ဖြစ်သူကလည်း ထမိန်လှန်လိုးကာ လရည်ထွက်တာနှင့် ထိုးအိပ်တတ်သည်။ လင်ဖြစ်သူ စိုးပိုင်ထက် အပြုစု အယုယကောင်းသော သန်းနိုင်အား စေတနာတွေ ပိုနေမိ၏။ မျက်နှာတပြင်လုံး စောက်ရည်များ ပြောင်အောင်သုတ်ပြီးမှ နှုတ်ခမ်းချင်း တေ့စုပ်လိုက်သည်။ သန်းနိုင်ပါးစပ်မှ စောက်ချီးနံ့လေးများ သူမနှာခေါင်းထဲ တိုးဝင်လာသဖြင့် စိတ်ထဲ သိမ့်ကနဲ့ဖြစ်ကာ ခပ်တင်းတင်း ဆွဲဖက်ထားမိပြန်၏။ နှုတ်ခမ်းချင်း စုပ်နေရာမှ ခဏအကြာတွင် သန်းနိုင်က ထရပ်ရင်း ပုဆိုးအား အောက်သို့ ဖြည်ချပစ်သည်။ ပေါင်ကြားမှ မပျော့မမာ အနေထားဖြင့် ခပ်ငိုက်ငိုက်စင်းကျနေသော သန်းနိုင်လီးကြီး ထွက်ပေါ်လာရာ ”အမလေး … ကြောက်စရာကြီး … ကြည့်ပါဦး” နုနုထွေးက ပြောပြောဆိုဆိုပင် သန်းနိုင်၏ နီညိုရောင်သန်းနေသော လီးကြီးအား သူမညာဖက်လက်လေးဖြင့် ပင့်ကိုင်လိုက်၏။ သန်းနိုင်လီးကြီးမှာ ချက်ချင်း နုနုထွေးလက်ထဲ အကြောပြိုင်းပြိုင်းထကာ တင်းမာလာတော့သည်။ တဖြည်းဖြည်း တုတ်ခိုင်ကြီးမားလာသော လီးကြီးမှာ နုနုထွေး လက်ဖဝါးပေါ်မှ ကော့တက်ကာ ဒစ်ဖူးကြီးက ရဲတက်လာ၏။ နုနုထွေးမှာ ကြည့်ရင်း သူမမျက်လုံးလေးများ အရောင်တောက်လာကာ လီးကြီးအား ဖမ်းဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ လီးတဝက်လောက်မှ ဆုပ်ကိုင်ရင်း ဒစ်ဖူးအား ကားထွက်လာအောင် လီးအရည်ပြားအား ဖြဲချလိုက်သည်။ မှိုပွင့်ပုံစံ ကားထွက်လာသော ဒစ်ကြီးအား မက်မက်မောမောကြည့်ရင်း နမ်းရှိုက်လိုက်တော့၏။ “အ … စုပ်ပေးပါလား မနုရယ်” ”ကျမ… မစုပ်တတ်ဘူးလေ … ကိုသန်းနိုင်” “မခက်ပါဘူး မနုရယ်… ပါးစပ်လေးထဲ ငုံထားရင် ရပြီလေ” နုနုထွေးမှာ ရမက်စိတ် ထကြွနေပေမယ့် လင်ဖြစ်သူ စိုးပိုင်ကိုတောင် လီးစုပ်မပေးဖူးသဖြင့် သန်းနိုင်လီးကြီးအား စုပ်ပေးရန် တွန့်နေမိသည်။

ဒုတိယအကြိမ် လီးကြီးအား ပြန်ဖြဲကြည့်စဉ် ဟနေသော သူမနူတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးထဲ ဒစ်ဖူးမှာ ဖလွပ်ကနဲ ဝင်ရောက်လာတော့၏။ ”အု ဝု … ဖလွပ် … ဝူး” သန်းနိုင်မှာ နုနုထွေးခေါင်းအား ညှပ်ကိုင်ပြီး ပါးစပ်လေးထဲ လီးထိပ်အား ထိုးသွင်းလိုက်သည်။ နုနုထွေးမှာ ရုတ်တရက် လန့်ကာ လျှာဖြင့်ထိုးထုတ်ရာ လီးထိပ်အပေါက်လေးအား လျှာဖျားဖြင့် ထိုးမိသဖြင့် သန်းနိုင်တစ်ယောက် ပေါင်များ ဆတ်ကနဲ တုန်သွားကာ အရသာ ထူးကဲသွားရသည်။ အလိုအလျှောက် နုနုထွေးခေါင်းအား ထိန်းပြီး လီးကြီးအား အရင်းထိ ထိုးသွင်းမိတော့၏။ “အု ဝု … အု ဝူး ဖလူး … ဖလူး ” သန်းနိုင်လီးကြီးမှာ ပါးစပ်ထဲ ပြည့်ကျပ်စွာ တိုးဝင်သွားပြီး အာကောင်အပျော့အား ထိုးမိသဖြင့် နုနုထွေးတစ်ယောက် တအုအု တဝူးဝူးဖြင့် သန်းနိုင်ပေါင်နှစ်ဖက်အား ကျားကန်တွန်းနေတော့သည်။ သန်းနိုင်မှာ အာခေါင်ထဲထိ လီးအားစိမ်ထားရင်း ငုံ့ကြည့်ရာ နဖူးကြောများထောင်ပြီး မျက်ရည်များကျနေသော နုနုထွေးမျက်နှာကို မြင်မှ လီးအား ဆွဲထုတ်လိုက်၏။ ”ဝူး ဖလူး … ပလွပ် … အဟွတ် ဟွတ် ဟွတ်” နုနုထွေးမှာ လီးကြီးပါးစပ်ထဲက ကျွတ်ထွက်မှ အသက်လုရှူရင်း တဟွတ်ဟွတ်နှင့် သီးနေရှာသည်။ ”ဟာ … ဆောရီးနော် မနု… တအားကောင်းသွားလို့ပါ” သန်းနိုင်မှာ လီးတန်းလန်းဖြင့် ထိုင်ချကာ နုနုထွေးမျက်နာလေးအား တရှုံ့ရှုံ့နမ်းရင်း ပြာပြာသလဲ တောင်းပန်နေ၏။ ”သွား … တအားဆိုးတာပဲ … ဒီမှာဖြင့် အသက်ရှူကျပ်လာတာ” နုနုထွေးမှာ မျက်လုံးလေး ပုတ်ကာပုတ်ကာဖြင့် ပြောရင်း နှုတ်ခမ်းဒေါင့်မှ ပါးစပ်အလိုးခံရစဉ် ထွက်ကျလာသော သွားရည်အကျိအချွဲများအား လက်ခုံဖြင့် သုတ်နေရှာသည်။ ခဏအကြာ သန်းနိုင်၏ ချော့မြူမှုအောက်တွင် ကာမစိတ်များ ပြန်လည်ထကြွလာကာ လီးကြီးအား ဆုပ်ကိုင်မိနေပြန်သည်။ ”ကိုသန်းနိုင် … တအား မကြမ်းနဲ့နော်” ”ဟမ်” ဒူးထောက်ထားသော သန်းနိုင်ပေါင်ကြားမှ လီးကြီးအား သူမဖာသာ ကုန်းစုပ်ပေးနေ၏။ သန်းနိုင်မှာ ထင်မှတ်မထားသော နုနုထွေး၏ အပြုမှုကြောင့် အံသြကျေနပ်သွားမိသည်။ လီးထိပ်အား နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးထဲ သွင်းကာ စုပ်ပေးနေသော နုနုထွေး၏ နို့အုံလေးအား ပြန်လည်ညှစ်ချေပေးရင်း အရသာခံနေလိုက်သည်။ ပါးစပ်မှ လီးစုပ်ပုံစုပ်နည်းအား ပြောပြနေရာ နုနုထွေးမှာ လီးတဝက်ခန့်ထိ မျိုကာ စုပ်တတ်လာ၏။ တဖြည်းဖြည်း လီးကြီးမှာ ပေါက်ကွဲမတတ် တင်းပြောင်လာရာ နုနုထွေးပါစပ်မှ လီးအား ဆွဲထုပ်ရင်း ပက်လက်လှန် အိပ်ခိုင်းလိုက်သည်။ ပက်လက်ဖြစ်နေသော သူမပေါင်ကြားထဲ နေရာယူကာ စောက်ခေါင်းဝလေးထဲ ဒစ်ဖူးအား တေ့လိုက်တော့၏။ “ဗျစ် ဗျစ် … အ … ဖြည်းဖြည်း … ဘွတ် … … ဖြည်းဖြည်းပဲ လိုးနော် ကိုသန်းနိုင် … ကြပ်နေသေးတယ်” ”အင်းပါ … မနုရဲ့ ” နုနုထွေးက အိမ်ထောင်သည်ဆိုပေမယ့် လင်ဖြစ်သူ စိုးပိုင်လီးမှာ သေးသဖြင့် စောက်ခေါင်းပေါက်လေးက အပျိုနှင့်မခြားလှပေ။

တုတ်ခိုင်ထွားကြိုင်းသော သန်းနိုင်လီးကြီးမှာ နုနုထွေး စောက်ဖုတ်ထဲ တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ဖြင့် ဝင်ထွက်နေ၏။ သန်းနိုင်မှာလည်း အပျိုတစ်ယောက်အား လိုးနေရသလို စီးစီးပိုင်ပိုင်ရှိလှသည့် စောက်ဖုတ်အား လိုးမဝနိုင်အောင် ဖြစ်နေရှာသည်။ နုနုထွေးစိတ်တိုင်းကျ ထိန်းလိုးပေးရင်း အတော်ကြာမှ ဖိလိုးခွင့်ရသည်။ နုနုထွေးမှာလည်း အရည်ကြည်လေးများ စိမ့်လာကာ လီးဒစ်ဖူးကြီးက စောက်ခေါင်းအတွင်းသားများအား ထိထိမိမိ ချိတ်ဆွဲနေသဖြင့် ကာမစည်းစိမ် ရရှိနေတော့၏။ “ဗျစ် … အ … ဘွတ် ဘွတ် … ဖွပ်ဖွပ် … အင်း … ဆောင့်ဆောင့် … ကိုသန်းနိုင် … အားမနာနဲ့” နုနုထွေးတစ်ယောက် သူမဖင်ကြီးအား ဘယ်ညာရမ်းကာ ကော့ထိုးနေသဖြင့် သန်းနိုင်မှာ မနားတမ်းလိုးရင်း ရမက်စိတ်များ ထပ်မံ တောက်လောင်လာရသည်။ ဖင်သားဆိုင်ကြီး မြောက်တက်လာချိန် ခါးလေးအား ဆွဲကိုင်ရင်း ဆီးခုံးချင်းထိအောင် ပစ်ပစ်လိုးလိုက်တော့၏။ “ကောင်းလား မနု … အင့် ဘွတ် … ဗျစ် ဘွတ်ဘွတ်” “အ … ကောင်းတယ်… ဖွပ်ဖွပ် … ဗျစ် … လိုးလိုး … အင်း ဟုတ်တယ် … နာနာလေး လိုးပေး” နုနုထွေး၏ ရမက်သံလေးများကြောင့် သန်းနိုင်မှာ အံကြိတ်ရင်း လီးတဆုံး ဆောင့်ဆောင့်လိုးနေတော့၏။ စောက်ပတ်လေးထဲ လီးကြီးက အရှိန်ပြင်းပြင်း ဝင်ထွက်နေရာ နုနုထွေးတစ်ယောက် ဖင်ကြီးအား မရမ်းနိုင်တော့ပေ။ သန်းနိုင်၏ တရကြမ်းလိုးချက်များအား တင်းခံကာ ညည်းနေတော့သည်။ “အားဟား … ကောင်းလိုက်တာ ကိုသန်းနိုင်ရာ… ရှင့်လီးထိပ်က သားအိမ်ဝ လာလာထိတာ … ကျင်စိမ့်နေတာပဲ” သန်းနိုင်မှာ နုနုထွေးခါးလေးအား ဆွဲကိုင်ရင်း မီးပွင့်မတတ်လိုးလိုက်ရာ ခဏအကြာတွင် နှစ်ဦးသား ဆီးခုံးချင်းကပ်နေအောင် ဖိကပ်ထားရင် ပြိုင်တူနီးပါး အထွဋ်အထိပ်သို့ ရောက်ရှိသွားကြသည်။ နုနုထွေးမှာ သန်းနိုင်လည်ပင်းအား ဆွဲဖက်ရင်း မျက်နှာအနှံ့ နမ်းကာ စောက်ခေါင်းအတွင်းသားများဖြင့် လီးကြီးအား ညှစ်ပေးနေတော့၏။ ”ကောင်းလား … မနု” နှစ်ဦးသား ခဏအနားယူကာ ခေါင်းရင်းမှ တိုင်ကပ်နာရီအားကြည့်ရာ ညရနာရီခွဲနေသဖြင့် ”ကိုသန်းနိုင် … ခဏနေ … စိုးပိုင် ပြန်လာတော့မယ် … ကျမသွားမယ်နော် ” “အင်းပါ မနုရယ် … ခဏလေး” သန်းနိုင်က ပက်လက်လေး အနားယူနေသော နုနုထွေး နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးအား တေ့စုပ်ပြီး ထခိုင်းလိုက်သည်။ နုနုထွေးလည်း ကုတင်ပေါ်မှဆင်းကာ အဝတ်စားများ ပြန်ဝတ်ရင်း နောက်ဖေးပေါက်မှထွက်ကာ သူမအိပ်ခန်းဖက် ကူးလာခဲ့၏။ သူမအင်္ကျီမှာလည်း စောက်ရည်အနံ့များ စွဲနေသဖြင့် ခဏနားပြီး ရေချိုးစဉ် တခါတည်း လျှော်လိုက်ရသည်။

ရေချိုး သနပ်ခါးလူးပြီးချိန် လင်ဖြစ်သူစိုးပိုင် ရောက်လာရာ ထမင်းပွဲပြင်ရင်း အတူစားလိုက်ကြ၏။ “ငါ့ မိန်းမ … ဒီနေ့ လှနေပါ့လားကွ” ”အံမယ် … မောင့်အကြိုက် နေတိုင်းချက်ကျွေးနေတာပါနော် … မြှောက်မနေနဲ့ ဟွန့်” ”မမြောက်ပါဘူး မိန်းမရာ… တကယ်ပါဟ” ”ကဲပါ … များများစား … ခဏနားပြီး ရေချိုး … ကျမ ရေဖြည့်ထားခဲ့တယ်” နုနုထွေးမှာ ရမက်ဆန္ဒများနောက် လိုက်နေမိပေမယ့် လင်ဖြစ်သူ စိုးပိုင်အပေါ်တွင် မယားဝတ္တရား မပျက်ကွက်ခဲ့ပေ။ စိုးပိုင် ရေချိုးပြီး အိမ်ထဲပြန်ဝင်အလာ ရေလဲပုဆိုးနှင့် သဘက်အား အဆင်သင့် ထုတ်ထားပေးသည်။ သူမတို့ အိမ်ရှေ့ ဧည့်ခန်းလေးထဲ ကော်ဖီသောက်ရင်း တီဗွီကြည့်နေစဉ် တဖက်ခန်းမှ သန်းနိုင်၏ နှုတ်ဆက်သံ ကြားလိုက်ရတော့၏။ ”မနု … ကိုစိုးပိုင် … မိန်းမ သွားကြိုမလို့ဗျို့ အိမ်ဖက် ကြည့်လိုက်ပါဦး” ”ဟုတ် ဟုတ် … ကိုသန်းနိုင်… သွားသွား… ကျနော်တို့ ရှိပါတယ်” စိုးပိုင်မှာ သန်းနိုင်အား ပြန်ဖြေရင်း ရှေ့မှကော်ဖီခွက်အား ယူကာ တငုံမော့သောက်ရင်း တီဗွီဆက်ကြည့်နေလိုက်သည်။ သန်းနိုင် ဆိုင်ကယ်နှင့်ထွက်သွားပြီး အိမ်တံခါးပိတ်သံ ကြားမှ ဇနီးဖြစ်သူအား စကားစပြောလိုက်၏။ ”မဖြူက… နောက်ကျတာလား နု” ” ဒီနေ့ ညပိုင်း… ဂျူတီရှိတယ်လို့… ညနေက ကိုသန်းနိုင် ပြောနေတာ … မောင်” ”အင်း… ကိုသန်းနိုင်တို့ လင်မယားလည်း ယောက်ျားက အချိန်ပိုဆင်းလိုက် မိန်းမကအချိန်ပိုဆင်းလိုက်နဲ့ လိုးချိန်တောင် မရှိဘူးနေမှာ” ”ဟယ် … မောင်ကလည်း … ပေါက်ပေါက်ရှာရှာ” ”အေးလေ နုရဲ့ … မောင်တို့ အားတာတောင် နေ့တိုင်း မလိုးဖြစ်ဘူးလေ” ”အို … သွား … မောင်နော် …ခိခိ” လင်ဖြစ်သူ စိုးပိုင်စကားကြောင့် နုနုထွေးမှာ ရယ်မိလိုက်သည်။ “မောင့်မယားကို ခုနလေးတင် … ကိုသန်းနိုင် လိုးသွားတာ … မောင်မှမသိတာလေ” ဒီစကားကိုတော့ နုနုထွေးတစ်ယောက် စိတ်ထဲမှ ပြောလိုက်မိတော့သည်။ ၁ဝနာရီမတ်တင်းလောက်မှ သန်းနိုင်တို့လင်မယား ပြန်လာရာ ရုံးကအပြန် ခေါက်ဆွဲကြော်ဝယ်လာရာ နုနုထွေးတို့ လင်မယားအတွက်ပါ ပိုဝယ်လာခဲ့၏။ ”မနု … အိပ်ပြီလား” ”မအိပ်သေးဘူး မဖြူရေ … တီဗွီကြည့်နေကြတာ တံခါးစိထားတာ … တွန်းလိုက်ရတယ်” ”ခေါက်ဆွဲကြော် … လာပို့တာပါ” ”အားနာစရာကြီး… မဖြူရယ်” ”မနာရပါဘူး မနုရယ်… ဒီလူနဲ့ဒီလူလေး ရှိတာ … ခုံပေါ်ပဲ တင်ထားလိုက်မယ်” ဖြူဖြူခိုင်မှာ အပေါ်ပိုင်း အင်္ကျီအဖြူနှင့် အောက်ပိုင်းက ဒူးဖုံးစကပ် အကွဲလေးဝတ်ကာ ဌာနဆိုင်ရာ ရင်ထိုးတံဆိပ်လေးက ရင်ဘတ်ဘယ်ဖက်ခြမ်းမှာ တပ်ဆင်ထားရင်း ဝင်လာခဲ့သည်။ ”ရတယ် မဖြူ … ခုံပေါ်ပဲထားလိုက် … ကျမလာပြီ” နုနုထွေးမှ တီဗွီကြည့်နေရာမှ ထရပ်ကာ ဖြူဖြူခိုင့်နား လျှောက်သွားရင်း ခေါက်ဆွဲကျော်နှင့် ဟင်းရည်ထုပ်လေးအားယူပြီး စားပွဲခုံပေါ် တင်လိုက်တော့၏။

”စားကြနော်… ကိုစိုးပိုင်ရောပဲ” ”ဟုတ် မဖြူ … ထမင်းစားထားလို့ ခဏနေမှပဲ စားလိုက်မယ်” ဖြူဖြူခိုင်မှာ နုနုထွေးအားပြောရင်း စိုးပိုင်ပါ နူတ်ဆက်လိုက်သည်။ “နောက်လ … ရာထူးတိုး စာမေးပွဲ သွားဖြေရမှာ နေပြည်တော်ကို… ကိုသန်းနိုင်ကို … ကိုစိုးပိုင်တို့ လင်မယားဆီပဲ… အပ်ထားရမှာ” ”အော် … ရပါတယ် မဖြူရယ် … စိတ်ချ လက်ချသွားပါ” ”ဟိုမှာ ရက်၂ဝလောက် ကြာမှာ မနုရဲ့… စာမေးပွဲ မတိုင်ခင် ကြိုသွားရမယ်” ”ရပါတယ် … ကိုသန်းနိုင် တစ်ယောက်အတွက် ထွေထွေထူးထူး ပိုမချက်ရပါဘူး … စားရေးသောက်တာ မပူပါနဲ့” ”ကျေးဇူးပါ မနုရယ် … သွားကာနီးကျမှ ကြိုပြောပါ့မယ် … ကဲ … စားလိုက်ကြဦး … ကျမလည်း ခုမှ ရုံးကရောက်တာ … မစားခဲ့ရလို့ သွားပြီနော်” ”ဟုတ် … မဖြူ” ဖြူဖြူခိုင် ထွက်သွားပြီး ခဏအကြာ နုနုထွေးတို့ လင်မယားနှစ်ယောက် ခေါက်ဆွဲကြော် ဝင်သလောက်စားကာ တီဗွီပိတ် ဧည့်ခန်းမီးပိတ်ပြီး အိပ်ယာဝင်ခဲ့ကြသည်။ နောက်တနေ့မနက် အိပ်ယာထ ချက်ပြုတ်နေစဉ် စိုးပိုင်တစ်ယောက် ဆိုင်ကယ်တက္ကစီဆွဲရန် မိန်းမဖြစ်သူအား နှုတ်ဆက်ရင်း အိမ်မှ ထွက်ခွာသွား၏။ ”နုရေ … မောင် သွားပြီဟေ့” ”အင်း.. မောင် … ညပိုင်း ဆိုင်မသောက်ရဘူးနော် … အိမ်ဝယ်သောက်” စိုးပိုင်မှာ တပတ် နှစ်ရက်ခန့် အရက်သောက်လေ့ရှိသည်။ ဒီနေ့လည်း အဖိတ်နေ့မို့ နုနုထွေးမှာ လင်ဖြစ်သူအား မှာနေရ၏။ သို့သော် စိုးပိုင်မှာ ညပိုင်း အရက်မသောက်ဖြစ်တော့ပေ။ နုနုထွေးတစ်ယောက် ချက်ပြုတ်ပြီး ရေမိုးချိုးကာ နေ့လည် လက်ဖက်သုပ်ဆိုင်လေး ထွက်ရန် ပြင်ဆင်နေစဉ် အိမ်ရှေ့ခန်းမှ ဖုန်းမြည်သံကြောင့် ဧည်ခန်းတွင်း လျှောက်လာပြီး ဖုန်းဖွင့်နားထောင်လိုက်၏။ ”ဟင် … မောင်လား … ထူးထူးခြားခြား … ဖုန်းတွေဆက်” ”မဟုတ်ဖူးခင်ဗျ … ဒီဖုံးပိုင်ရှင်ရဲ့ ဖုန်းထဲမှာ … ဒီဖုန်းနံပါတ်တွေ့လို့ ခေါ်ကြည့်တာပါ” ”ဟုတ် … ဒါ ကျမ ယောက်ျားဖုန်းပါ … ဘာဖြစ်လို့ပါလည်းရှင်” ”လိပ်စာလေး တချက်လောက် … ကျနော် လာခဲ့ပါ့မယ်” ”ရှင် … မောင် … မောင် … မောင်ဘာဖြစ်လို့လဲရှင်” “စိတ်မပူပါနဲ့ ခင်ဗျာ … လိပ်စာလေးသာ ပြောပါ ” နုနုထွေး လိပ်စာပေးပြီး နာရီဝက်အကြာတွင် သူမအိမ်ရှေ့ အိမ်စီးကားအဖြူလေး ရောက်ရှိလာသည်။ ကားတံခါးဖွင့်ကာ အသက်၄ဝခန့် အသားညိုညို မျက်နှာလေးထောင့်ဆန်ဆန်နှင့် လူတစ်ယောက် အိတ်လေးတလုံး လွယ်ထားလျှက် အိမ်ရှေ့ထွက်စောင့်နေသော နုနုထွေးနား လျှောက်လာခဲ့၏။

“ခုန … လိပ်စာပြောတာ ညီမထင်တယ်” ”ဟုတ် … ကျမ နာမည် နုနုထွေးပါ… မောင် … အဲ … ကျမယောက်ျား ဘာဖြစ်လို့လဲရှင်” ”အိမ်ထဲဝင်ပြောရအောင် … ညီမ” ”ဟုတ် … ဟုတ် … ဝင်ပါရှင်” နုနုထွေးတို့ အိမ်ရှေ့ ဧည့်ခန်းအရောက် ကားဖြင့်လာသူမှာ ခုံတစ်လုံးတွင် ဝင်ထိုင်ရင်း သူ့ကိုယ်သူ မိတ်ဆက်ကာ အဖြစ်ပျက်များ ပြောပြနေသည်။ “ကျနော့်နာမည် … အောင်မျိုးပါ ညီမ … ဒီလိုပါဗျာ … ဟောဒီက ညီမအမျိုးသား ကိုစိုးပိုင်ကို ကျနော့သူဌေးကားနဲ့ တိုက်မိလိုပါ” ”ရှင် … အမလေးးး …ဘာ ဘာ ဘာဖြစ်သွားလဲရှင်” နုနုထွေးတစ်ယောက် မျက်စိမျက်နာပျက်ကာ ပြာပြာသလဲ မေးနေမိ၏။ ”စိတ်အေးအေး ထားပါဗျာ … ခြေသလုံးရိုး ကျိုးသွားတာပါ … အသက်အန္တရယ် မရှိပါဘူး” ”ဒုက္ခပါပဲရှင် … အဟင့် ဟင့်” ”ဟုတ် အဲ့တာ … ကျနော်တို့က ဆေးရုံခေါ်သွားပြီး လိုအပ်တာမှန်သမျှ အကုန်လုပ်ပေးထားပါတယ … အမှုမဖွင့်ဖို့ပြောတော့ ကိုစိုးပိုင်က ဒီကညီမနဲ့ စကားပြောပါဆိုလို့ လာခဲ့ရတာပါ” နုနုထွေးမှာ ပင်ကို အေးဆေးသူမို့ ယောက်ျားဖြစ်သူအား ခြေထောက်ပြန်ကောင်းသည်အထိ တာဝန်ယူခိုင်းပြီး အမှုမဖွင့်ကြောင်း ပြန်လည်ပြောဆိုလိုက်သည်။ “ဟုတ် ကျေးဇူးတင်ပါတယ် … ညီမရယ် … ခုမှ အကိုလည်း … စိတ်အေးရတော့တယ်” အောင်မျိုးမှာ အမှန်တကယ် စိတ်သက်သာရာ ရသွားပုံနှင့် နဖူးမှ ချွေးများအား သုတ်ရင်း လွယ်ထားသော အိတ်အတွင်းမှ ပိုက်ဆံတစ်ထုပ် ထုတ်ယူလိုက်သည်။ ”ဒါလေး လောလောဆည် လက်ခံပေးပါနော် ညီမ … နစ်နာကြေးသဘောပါ … သူဌေးက ပေးခိုင်တာပါ … ကိုစိုးပိုင် ပြန်ကောင်းတဲ့အထိလည်း အကုန်တာဝန် ယူပေးမှာပါ” ”မဟုတ်တာရှင် မပေးပါနဲ့ … ကျမယောက်ျား အကောင်းပကတိ … ပြန်ဖြစ်ရင်ကို ကျေနပ်ပါတယ်” ”ယူပါ ညီမရယ် … ညီမ အမှုမဖွင့်တော့ သူဌေးလည်း အလုပ်အကိုင် မပျက်တော့ဘူးလေ … ဒါ သိန်း၂ဝပါ … လိုအပ်ရင် ထပ်ပေးဖို့လည်း မှာထားပါတယ်” အောင်မျိုးက ဇွတ်အတင်းပေးနေသဖြင့် နုနုထွေးလည်း လက်ခံကာ အိမ်ထဲရှိ ဗီရိုလေးထဲ ထည့်သိမ်းလိုက်သည်။ ထို့နောက် စိုးပိုင်၏ အဝတ်စားများနှင့် ရေနွေးဓာတ်ဗူး အခြားအသုံးဆောင် ပစ္စည်းများယူကာ အောင်မျိုးကားလေးဖြင့် လိုက်လာခဲ့လိုက်၏။ အရိုးအကြော အထူးကုဆေးခန်းတွင် သီးသန့်ခန်း ငှားထားပေးရာ နုနုထွေးတို့ဝင်လိုက်သည်နှင့် စိုးပိုင်မှာ လူနာကုတင်ပေါ်တွင် ပက်လက်လေး အိပ်ပျော်နေတော့သည်။

တာဝန်ကျ ဆရာမှာ ဓာတ်မှန်စာရွက်အား ထောင်ကြည့်ရင်း အခန်းတွင်း ဝင်လာသော နုနုထွေးတို့အား ပြုံးပြီး နှုတ်ဆက်လိုက်၏။ ”လူနာရှင်တွေလား … ခင်ဗျာ” ”ဟုတ် ဆရာ … ကျမက သူ့အမျိုးသမီးပါ” ”ဟုတ် … ခများအမျိုးသားက ပုခုံရိုးအက်ပြီး ခြေသလုံးရုံး ကျိုးသွားတာပါ … လိုအပ်တာတွေ အကုန်လုပ်ထားပါတယ် … မနက်ဖြန် နေ့လည်လောက်မှ စတီးရိုး ဖေါက်ဆွဲရမယ်” ”ဟုတ်ကဲ့ … လိုအပ်တာ အကုန်လုပ်ပေးပါဆရာ … အစစအရာရာ … အားကိုးပါတယ်” တာဝန်ကျ ဆရာဝန်၏ စကားအဆုံး အောင်မျိုးမှ ဝင်ပြောလိုက်၏။ နောက်ရက် ညနေမှ စိုးပိုင်ခြေထောက်အား စတီးရိုးဖေါက်ဆွဲကာ ပုခုံးအား ကျောက်ပတ်တီး စည်းပေးကြသည်။ စိုးပိုင်မှာလည်း ပုခုံးနှင့် ခြေထောက်မှလွဲ၍ ကျန်တာမထိခိုက်ပေ။ အောင်မျိုးမှာလည်း နေ့တိုင်းလာကြည့်၍ လိုအပ်တာများ ဆောင်ရွက်ပေးနေသည်။ ငွေရေးကြေးရေး ဆေးဝါးအစ အကုန်ပြည့်စုံအောင် ဂရုစိုက်ပေး၏။ ၂ပတ်အကြာတွင် ကားဖြင့်တိုက်မိသော သူဌေးကိုယ်တိုင် ရောက်လာကာ စိုးပိုင်အား ကျေးဇူးတင် စကားပြောရင်း နုနုထွေး တစ်ယောက်ထဲ ညစောင့်နေရသဖြင့် တပည့်ဖြစ်သူ အောင်မျိုးအား ညပိုင်းစောင့်ရန် ပြောနေ၏။ နုနုထွေးမှာလည်း မနက်ပိုင်း အိမ်ပြန် စိုးပိုင်၏ အဝတ်ဟောင်းများ လျှော်ဖွတ်ကာ ထမင်းဟင်းချက် ဆေးခန်းသို့ ပြန်လာနဲ့ စိတ်မောလူမော ဖြစ်နေစဉ် ညပိုင်း အောင်မျိုး လာစောင့်သဖြင့် ညဖက်တွေ အနားရခဲ့သည်။ သီးသန့် စပယ်ရှယ်ခန်းမို့ ၁၅ပေ ပေ၃ဝလောက် ကျယ်ဝန်းပြီး ဝင်ဝင်ချင်း ရေခဲသေတ္တာအသေးတစ်လုံးနှင့် ပစ္စည်းတင်ရန် အံဇွဲပါခုံ အသေးတစ်လုံး အရှေ့ဘက်ခြမ်းတွင် ပါရှိ၏။ ရေခဲသေတ္တာ၏ မြောက်ဖက်တွင် လူနာ ကုတင်ရှိပြီး စိုးပိုင် အိပ်စက်အနားယူကာ ကုတင်ခြေရင်းတွင် လိုက်ကာခြား၍ ကုတင်အပိုတစ်လုံး ပါရှိသေးသည်။ ကုတင်နှစ်လုံးကြား မျက်နှာချင်းဆိုင် အနောက်ဖက်တွင် နံရံကပ် တီဗွီတစ်လုံး ထားရှိပြီး ကုတင်အပိုနှင့် တည့်တည့်တွင် တန်းလျားခုံအရှည်တစ်လုံး ပါရှိ၏။ ကုတင်အပို၏ မြောက်ဖက်တွင် ရေချိုးခန်း အိမ်သာတွဲလျှက်အား အခန်းပြည့် ကန့်ပြီး တည်ဆောက်ထားသည်။ ”ဟော … နိုးပီလား ညီမ” ”ဟုတ် … ကိုမျိုး” စိုးပိုင်ခြေရင်းမှ ကုတင်ပေါ်တွင် နုနုထွေး အိပ်စက်ကာ မျက်နှာချင်းဆိုင် တန်းလျားခုံတွင် အောင်မျိုး စောင့်အိပ်ပေးသည်။ ဆေးရုံပေါ်တွင် ၁လကျော်နေလာတော့ အောင်မျိုးနှင့် နုနုထွေးမှာ ရင်းနှီးလာခဲ့ကြ၏။ အောင်မျိုး၏ ညစာအား နုနုထွေးက သူမအိမ်ကပဲ ချက်ပြုတ် ထုတ်လာခဲ့ပေးသည်။ ဆေးရုံပေါ် အချိန်ကြာလာတော့လည်း နုနုထွေးနို့အုံကြီးများ ဖင်သားအိအိကြီးများကို အောင်မျိုးမှာ ထိတွေ့မြင်နေရ၏။

ခုလည်း ကုတင်ပေါ်မှ နုနုထွေးတစ်ယောက် အိပ်ယာထ ထမိန်ပြင်ဝတ်ရာ ဗိုက်သားဖွေးဖွေးအောက်က စောက်မွေးအုံကြီးမှာ လှစ်ကနဲ ပေါ်သွားတော့သည်။ အောင်မျိုးကလည်း အိမ်ထောင်သည်မို့ မနက်နှင့်နေခင်းဖက်သာ မိန်းမဖြစ်သူကို အိမ်ပြန်လိုးပြီး တစ်ညလုံး အောင့်အီးထားရသဖြင့် မနက်လင်းတာနှင့် ပုဆိုးကြားက လီးမှာ ထောင်ထွက်နေတတ်၏။ နုနုထွေးမှာလည်း ညဖက် ဆေးရုံပြန်ရောက်ချိန် အောင်မျိုး၏ မျက်လုံးများ သူမရင်အုံနှင့် ပေါင်ကြားသို့ ကျရောက်လာလျှင် စောက်ပတ်လေးမှာ စစ်ကနဲ ဖြစ်ဖြစ်နေတတ်သည်။ လင်ဖြစ်သူ စိုးပိုင်နဲ့လည်း မလိုးရသဖြင့် သန်းနိုင်ရုံးပိတ်ရက် အိမ်ပြန် အဝတ်လျှော် ချက်ပြုတ်ချိန်နှင့် ဆုံလျှင် အားရပါးရ အလိုးခံတော့သည်။ ”အကို မုန့်ဝယ်ပြီးပြီ … ကိုစိုးပိုင်နဲ့အကို စားပြီးသား … ညီမဖို့ ပဲပလာတာနဲ့ ကော်ဖီ ခုံပေါ်မှာနော်” ”မျက်နှာသစ်ပြီး စားလိုက်ပါ့မယ်… အားနာစရာကြီး” နုနုထွေးမှာ ကုတင်ပေါ်မှဆင်းရင်း ရေချိုးခန်းဖက် လျှောက်သွားရာ ဖင်သားကြီးများ တုန်ခါနေတော့၏။ မျက်နှာသစ် မုန့်စားပြီးချိန် စိုးပိုင်မှာ သေးပေါက်ချင်ကြောင်း နုနုထွေးအား လှမ်းပြောလိုက်သည်။ နုနုထွေးမှာ စိုးပိုင်အား ဆွဲထူရာ မနိုင်သဖြင့် အောင်မျိုးက ထလာပြီး ကူပေးလိုက်ရသည်။ ကုတင်အနောက်ဘက်မှ ပွေ့ထူထားကြသဖြင့် နုနုထွေး၏ ဘေးကားထွက်နေသော ဖင်သားဆိုင်ကြီးနှင့် အောင်မျိုး ပေါင်သားများက ထိကပ်နေ၏။ နုနုထွေးမှာ ကုတင်အောက်မှ သေးတည်သော ဗူးလေးအား ထိပ်ဖုံးဖွင့်ကာ စိုးပိုင် ပုဆိုးအတွင်း ထိုးထည့်လိုက်သည်။ “နုလေး … ဟို ဟို … မတည့်သေးဘူး” စိုးပိုင်မှာ မိန်းမဖြစ်သူအားပြောရင်း မျက်နှာမအီမသာဖြင့် အောင်မျိုးအား ကြည့်လိုက်၏။ ”ကျနော့ကို အားမနာပါနဲ့ ကိုစိုးပိုင်… ကဲ ညီမက သေချာထည့်ပေးလိုက်ပါ” ခါတိုင်း နုနုထွေးမှာ စိုးပိုင်လီးအားကိုင်၍ သေးတည်သော ဗူးလေးထဲ တေ့ပေးတတ်သည်။ သူစိမ်းယောက်ျား အောင်မျိုးရှေ့မို့ လင်ဖြစ်သူစိုးပိုင်လီးအား ကိုင်ရန် လက်တွန့်နေတော့၏။ အောင်မျိုးစကားကြောင့် မျက်နှာလေး ရဲကနဲဖြစ်ကာ မျက်နာပူပူဖြင့် စိုးပိုင်ပုဆိုးအား မပြီး လီးထိပ်နှင့် သေးတည်သော ဗူးအပေါက်လေးအား တေ့ပေးလိုက်တော့သည်။ သေးကုန်မှ ဗူးအားယူကာ အဖုံးပိတ်ရင်း ကုတင်အောက် ပြန်ထိုးထားလိုက်၏။ စိုးပိုင်ကိုယ်လုံးအား နှစ်ယောက်သား ပြန်လှဲပေးပြီး နုနုထွေးမှာ အဝတ်ဟောင်းများ လိုက်စုနေတော့သည်။

ကြွတ်ကြွတ်အိတ် အနက်ရောင်အိတ်ထဲ စုထည့်ကာ အခန်းတွင်း တံမျက်စည်း လှဲနေလိုက်သည်။ တလက်စတည်း သေးဗူးအားသွန်ပြီး ဆေးကြောရန် အခန်းမြောက်ဖျားရှိ အိမ်သာနှင့်တွဲလျှက် ရေချိုးခန်းဆီသို့ ဝင်ရန် တံခါးဖွင့်လိုက်မိ၏။ ”အို” ”ဟင် … ဆောရီးနော် … ညီမ” ရေချိုးခန်းတွင်း မြင်လိုက်ရသောမြင်ကွင်းကြောင့် နုနုထွေးမှာ ရှက်သွေးဖျာရင်း မျက်နှာ လွှဲလိုက်ရတော့သည်။ အောင်မျိုးမှာလည်း မျက်နှာ အိုးတို့အန်းတမ်းဖြစ်ကာ ချက်ချင်းတောင်းပန်နေ၏။ ခါတိုင်း အောင်မျိုးမှာ မနက်လင်း စားသောက်ပြီး ဆေးရုံမှ ပြန်ကာ ညပိုင်းမှ ပြန်လာတတ်သည်မို့ နုနုထွေးမှာ အောင်မျိုး ပြန်သွားသည်အထင်ဖြင့် ရေချိုးခန်းတံခါးအား ဖွင့်လိုက်မိသည်။ အောင်မျိုးမှာ ရေချိုးခန်းတွင်း ဘယ်လက်ဖြင့် ပုဆိုးအောက်နားစအား ဆွဲမှထားကာ ညာလက်ဖြင့် ပေါင်ကြားမှ လီးကြီးအား ဆုပ်ကိုင်ကာ ဂွင်းထုနေ၏။ ”အင်းပါ … ရပါတယ် … ကျမက … ကိုမျိုး … ပြန် ပြန် ပြန်သွားပြီးထင်လို့ ဝင်လာခဲ့မိ တာ” နုနုထွေးမှာ ခြေဖျားလက်ဖျားများ အေးလာကာ အသံတုန်တုန်ဖြင့် ပြန်ပြောလိုက်သည်။ “သေးအိုးသွန်မလို့ မလား … လာလေ ညီမ” အောင်မျိုးမှာ ရေချိုးခန်းနံရံအား ကပ်ကာ နုနုထွေးအား ဘိုထိုင်အိမ်သာခွက်ဆီသွားရန် လမ်းဖယ်ပေးလိုက်သည်။ နုနုထွေးမှာ စိတ်ထဲ ရှိန်းတိန်းဖိန်းတိန်လေးဖြစ်ကာ အောင်မျိုးရှေ့မှ ဖြတ်အသွား အိမ်သာခွက်ဆီ မရောက်ခင် လီးကြီးအား ကြည့်ဖြစ်အောင် ကြည့်မိလိုက်၏။ လမွေးအုံ မဲမဲကြီးအောက်မှ ထောင်မတ်နေသော လီးကြီးမှာ သန်းနိုင်လီးထက် ပိုတုတ်နေသည်။ လီးနှစ်ချောင်းစိတ်ထဲ ယှဉ်ကြည့်ရင်း ဘိုထိုင်အိမ်သာခွက် အဖုံးလေးလှန်ကာ သေးအိုးအား သွန်ချလိုက်၏။ စူးကနဲ့ထွက်လာသော သေးနံ့ကြောင့် ရေအမြန်ဆွဲချရာ သူမထမိန်အောက်နားစလေးအား ခါးပေါ်ပင့်တင်ခံလိုက်ရသည်။ သေးအိုးသွန်စဉ် ကိုယ်လုံးက အနည်းငယ် ညွှတ်ကျသွားသဖြင့် ကော့ထွက်နေသော ဖင်သားကြီးများအား ပစ်ပေးထားသလို ဖြစ်သွားရ၏။ “အို့ … အမေ့” ထမိန်အောက်နားစလေး ခါးပေါ်ရောက်လာကာ ဖင်ဝလေးအား ခပ်နွေးနွေးအရာလေးက ထိကပ်လာသဖြင့် ရုတ်တရက် လန့်အော်မိသည်။ တသက်နှင့်တကိုယ် ဖင်တခါမှ အယက်မခံဖူးသဖြင့် ဖေါ်ပြမရသော အရသာသစ်လေးက သူမအား ဖမ်းစားထားတော့၏။

လင်ဖြစ်သူ စိုးပိုင်မှာ စောက်ပတ်အား လိုးရုံသက်သက်ပဲ ထင်မှတ်နေပြီး သန်းနိုင်မှာလည်း စောက်ပတ်လေးသာ ယက်ပေးရာ ဖင်ဝအား မထိဖူးပေ။ အောင်မျိုး လျှာဖျားလေးမှာ ဖင်ဝနီညိုလေးအား ပင့်ယက်လိုက် ဝိုင်းလိုက်နှင့် လျှာအားစုချွန်ကာ ဖင်ပေါက်ထဲ ထိုးသွင်းရင်း နူတ်ခမ်းချင်းစုပ်သလို တေ့စုပ်နေ၏။ နုနုထွေးမှာ အလိုလျှောက် အိမ်သာခွက်အဖုံးပေါ် လက်ထောက်ရင်း ခါးလေးခွက်ကာ ဖင်သားကြီးအား ထပ်ကော့ရင်း ပေါင်တန်များအား ဖြဲထားပေးလိုက်သည်။ တဖြည်းဖြည်း စောက်ရည်များ ထက်လာကာ ပေါင်ခြံအတွင်း စီးကျနေ၏။ အောင်မျိုးမှာ ပေါင်ကြားထဲ ခေါင်းထိုးကာ စီးကျလာသမျှ စောက်ရည်များအား လျှာဖြင့်သိမ်းယက်ကာ မျိုချပစ်လိုက်၏။ ပေါင်သားဖွေးဖွေးကြားမှ ဖေါင်းထွက်လာသော စောက်ဖုတ်အား မထိပဲ ဖင်ဝနီညိုလေးအား ထိုးထိုးကလိပေးသည်။ စောက်စိလေးမှာ ချွန်ထွက်ကာ ခေါင်းလေးက ပြူးထွက်လာရ၏။ နုနုထွေးမှာ ဖင်ကြီးအားမြောက်ရင်း စောက်ဖုတ်နှင့် အောင်မျိုးပါးစပ် ထိအောင် ကြိုးစားနေသည်။ သို့သော် အောင်မျိုးမှာ ဖင်ပေါက်နှင့်ပါးစပ် မခွာပဲ လျှာအား ဖင်ပေါက်ထဲ ဖိထိုးကာ မွှေနေတော့သည်။ နုနုထွေးမှာ စောက်ပတ်အတွင်းသားများ ယားယံလာရင်း ဒုတိယအကြိမ် စောက်ရည်များ ထောင်ပန်းနေတော့၏။ စောက်ရည်များမှာ ဒူးထောက်ယက်နေသော အောင်မျိုး၏ ရင်ဘတ်ပေါ် ပန်းမိရာ အင်္ကျီရှေ့ခြမ်း ဗိုက်ပေါ်ထိ ရွဲနှစ်သွားရသည်။ ဒီလို စောက်ရည်ပန်းထွက်တတ်သော မိန်းမမျိုးကာ ရှားမှရှားဟု အောင်မျိုး တွေးလိုက်မိသည်။ စောက်ပတ်အား မထိပဲ စောက်ရည်များထောင်ပန်းလာအောင် ယက်နိုင်သော အောင်မျိုးအား နုနုထွေး အနည်းငယ်ဖြုံသွားရသည်။

စောက်ခေါင်း အတွင်းသားများက မခံမရပ်နိုင်အောင် ယားယံလာသဖြင့် သူမ လက်တစ်ဖက်အား ပေါင်ကြားထဲ လျှိုသွင်းကာ စောက်စိအား ဖိချေရင်း တအင်းအင်း ညည်းနေရရှာ၏။ ”အား … အ” ပေါင်သားများ တဇပ်ဇပ်တုန်လာကာ ဒူးများမထိန်းနိုင်ပဲ ညွှတ်ကျသွားရသည်။ အိမ်သာခွက်ပေါ် လက်တင်ကာ ဒူးထောက်ရက်လေးမို့ ဖနောင့်နှစ်ခုကြားထဲ စောက်ပတ်လေးက ဖေါင်းကြွပြီး စောက်ခေါင်းလေးဟကာ အတွင်းသားနီတာရဲလေးက မြင်နေရ၏။ စောက်ခေါင်းဝလေးအား ဒစ်ဖူးကြီးက လာထိရာ ဖင်သားကြီးအား ဘေးလွဲထိုင်ချရင်း ”ညကြမှ… လိုးရအောင်… ကိုမျိုးရယ် … ပြောပြီးပြီးချင်း အောင်မျိုးးပေါင်ကြားမှ လီးကြီးအား ဆုပ်ကိုင်ရင်း ဂွင်းထုပေးလိုက်သည်။ လီးကြီးမှာ မလိုးရသဖြင့် တဇပ်ဇပ်တုန်နေရာ နုနုထွေးလက်ထဲတွင် တဒုတ်ဒုတ်နှင့် သွေးတိုးနေတော့၏။ ”အင်း … ထုထု … မြန်မြန်လေးထု ညီမ” အောင်မျိုးလည်း ဒူးထောက်လျှက် မျက်စိမှိတ် ခေါင်းမော့ကာ နုနုထွေး ဂွင်းတိုက်ပေးနေသည်ကို အရသာခံနေလိုက်တော့သည်။ စိတ်ထဲတွင်‌တော့ ခုံးထနေသော စောက်ပတ်နီတာရဲလေးအား မလိုးရသဖြင့် မချင့်မရဲ ဖြစ်နေရ၏။ လက်သန်းလုံးခန့်ရှိသော နုနုထွေး စောက်စိကြီးမှာ မျက်လုံးထဲ ပေါ်ပေါ်လာရင်း လီးတန်တစ်လျှောက် ကျင်တက်လာတော့သည်။ ”အားဟား … ညီမရယ် … ပြီးတော့ မယ် … အ အ … ထွက်ပြီ” နုနုထွေးလက်ကောင်ဝတ်အား အုပ်ကိုင်ရင်း လရည်များကုန်စင်အောင် အားရသည်အထိ ထုပစ်လိုက်သည်။ လရည် ဖြူဖြူပျစ်ပျစ်ပျစ်များမှာ မျက်နှာချင်းဆိုင်တွင် ဒူးကွေးလျှက် လေးထိုင်နေသော နုနုထွေးထမိန်အား ဗျစ်ကနဲ စင်ကုန်တော့၏။ သူမလက်ချောင်းတွင် ပေကပ်နေသော လရည်များကို ထမိန်အနားစဖြင့် သုတ်ရင်း ”ရပြီလား … ကိုမျိုး” ”အင်း … ပြီးပြီ … ညီမ … ညကျ မငြင်းရဘူးနော်” ”အွန်းပါ … ညကျ … စိုးပိုင်အိပ်တာနဲ့ … ကိုမျိုး ကြိုက်တဲ့ချိန် လိုးပေါ့” ထို့နောက် လူချင်းခွဲကာ အောင်မျိုးမှာ ရေချိုးခန်းမှ အရင်ထွက်ပြီး စိုးပိုင်အား နှုတ်ဆက်ကာ ပြန်သွားတော့သည်။ နုနုထွေးမှာ စောက်ရည်များရွှဲနေသော အဖုတ်အား ရေဖြင့် သေချာဆေးကြောပြီးမှ ထွက်လာခဲ့၏။

”မောင် … နုလေး အိမ်ခဏ ပြန်ပြီနော်… အဝတ်ဟောင်းတွေ … လျှော်ရဦးမယ်” ”အင်းပါ … မောင်လည်း နောက်၂ပတ်ဆို ဆင်းရတော့မှာပါ … နုလေးလည်း ပင်ပန်းလှပြီ” ”ရပါတယ် မောင်ရဲ့ … လင်မယားချင်းပဲ ပင်ပန်းတယ် မခေါ်ပါဘူး” “ဆေးဖိုးတွေ ရှင်းပေးရဲ့လား … နုလေး” ”အကုန်ရှင်းပေးပါတယ် … အိမ်မှာလည်း နစ်နာကြေးသဘော သိန်း၂ဝလာပေးထားတာ … မောင်ဆေးရုံဆင်းရင် ချိုင်းထောက်တို့ ဘာတို့ အခြားဟာဝယ်ဖို့ သိမ်းထားလိုက်တယ်” ”အင်း … မိန်းမဖာသာ … ကြည့်စီစဉ်တော့ကွာ” ”ဒါဆို သွားပြီနော် မောင် … နေ့လည် ဘာစားချင်လည်း” ”ဟင်းရည် ပူပူလေးတမျိုးလောက် … လုပ်ခဲ့လိုက် နုလေး အသားကြော်တွေ … ရှိသေးတယ်မလား” ”အင်း မောင် … ပဲဟင်းညိုလေးကို ဆူးပုတ်ရွက်လေး ခပ်ခဲ့လိုက်မယ်” နုနုထွေးမှာ စိုးပိုင်အား နှုတ်ဆက်ပြီး လျှော်ရမယ့် အဝတ်ဟောင်းများထုတ်ယူကာ အိမ်ပြန်လာခဲ့လိုက်သည်။ ဆေးရုံနှင့် အိမ်သို့ ဆိုင်ကယ်တက္ကစီခမှာ ၂၀၀၀ပေးရ၏။ အောင်မျိုးမှ ပို့ပေးမယ်ပြောတုန်းက ညပိုင်လည်း အိမ်လာခေါ်ပေးသဖြင့် အားနာပြီး မပို့ခိုင်းတော့ပေ။ နေ့လည်ပိုင်း ရပ်ကွက်ထဲမှ စိုးပိုင်သူငယ်ချင်း တက္ကစီသမားများမှာ ကြုံတဲ့သူက လိုက်ပို့ကြသည်။ ညနေပိုင်း အိမ်ပြန်ချိန်တွင်လည်း တစ်ယောက်မဟုတ် တစ်ယောက်လာကြိုပေး၏။ ညနေပိုင်း ရေပြန်ချိုးပြီး ညပိုင်းအတွက် အောင်မျိုးက လာခေါ်ရင်း ဆေးရုံ အတူစောင့်ဖြစ်ကြသည်။ ဒီနေ့ညနေ ရေချိုးနေစဉ် အဖုတ်လေးအားပွတ်ရင်း အောင်မျိုးလီးကြီးအား မြင်ယောင်လာတော့၏။ သန်းနိုင်ထက် ကြီးသော လီးကြီးဖြင့် အလိုးခံရမည်ကို တွေးရင်း ကြက်သီးမွေးညင်းများ ထလာရသည်။ အတွေးစဖျောက်ကာ ရေအမြန်ချိုး၍ သနပ်းခါးပါးပါးလူးရင်း ညစာ စားထားလိုက်၏။ စိုးပိုင်နှင့်အောင်မျိုးတို့ နှစ်ယောက်စာထုပ်ရင်း တီဗွီထိုင်ကြည့်ရင်း စောင့်နေလိုက်သည်။ ည၇နာရီကျော်ကျော် အမှောင်ထုကြီးစိုးလာချိန် အိမ်ရှေ့မှ ကားဟွန်းတီးသံ ကြားလိုက်ရာ ထမင်းချိုင်နှင့်စိုးပိုင်အတွက် လျှော်ပြီးသား အဝတ်ထုတ်ဆွဲကာ ထွက်လာခဲ့၏။ အိမ်တံခါးသော့ခတ်စဉ် “မနု … ကိုစိုးပိုင် … သက်သာတယ်မလား” မဖြူတို့လင်မယား အပြင်မှပြန်လာဟန်ဖြင့် လှမ်းမေးနေရာ ”ဟုတ် သက်သာပါတယ် မဖြူရေ … နောက်နှစ်ပတ်လောက်ဆို … ဆင်းရတော့မယ်ပြောတယ်” ”လိုတာပြောနော် မနု … ဆေးရုံတော့ ထပ်မလာတော့ဘူး” “ဟုတ် ကိုသန်းနိုင် … မလာပါနဲ့တော့ … ၂ခေါက်ရှိပြီ လာနေကြတာ” သန်းနိုင်ကပါ နှုတ်ဆက်နေသဖြင့် ပြန်ပြောရင်း ကားလေးဆီ ထွက်လာခဲ့သည်။

ဖြူဖြူခိုင်မှာလည်း စိုးပိုင်အတွက် အသားငါးများ ကြော်ပေးထားလေ့ရှိ၏။ နုနုထွေးအနေဖြင့် ဖြုဖြူခိုင် မရှိချိန် သန်းနိုင်အား ခိုးခိုးအလိုးခံနေသဖြင့် ပိုပြီး အားနာမိနေသည်။ ကားပေါ် ထိုင်လိုက်စဉ် အောင်မျိုးမှာ ကားထိုင်ခုံပေါ် ကားထွက်လာတဲ့ နုနုထွေးဖင်သားကြီးအား စိုက်ကြည့်နေတော့၏။ ”ဟောတော် … မောင်းတော့လေ ကိုမျိုး … မမြင်ဖူးတာ ကျနေတာပဲ … ဟွန့်” နုနုထွေးမှာ မျက်လုံးရွဲကြီးများ ထောင့်ကပ်ပြီး ပြောလိုက်သဖြင့် အောင်မျိုးတစ်ယောက် အူယားကာ ဖက်နမ်းလိုက်တော့သည်။ “အို … ရပ်ကွက်ထဲ … တစ်ယောက်ယောက် မြင်သွားမှဖြင့်” ”ဒီကားမှန်တွေက … အပြင်ကကြည့်ရင် အထဲမမြင်ရပါဘူး … ညီမရယ်” ”မသိဘူး … သွား … မောင်းတော့ … ညကြမှပဲ ရမယ်” နုနုထွေးအိမ်ရှေ့မှ ကားလေးမှာ ရပ်ကွက်အလည်တည့်တည့် မောင်းထွက်ရင်း ရပ်ကွက်ထိပ်တွင် လမ်းမကြီးအတိုင်း ညာဖက်သို့ ဦးတည်လိုက်သည်။ လမ်းတလျှောက် လမ်းမကြီး အရှေ့ဘက် အနောက်ဖက်တွင် မှောင်ရိပ်ကျချိန်မို့ အိမ်တိုင်းလိုလို မီးများထွန်းထား၏။ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်များ ဘီယာဆိုင်များ ကျော်လွန်လာမှ မီးပွိုင့်တခုသို့ ရောက်ရှိလာသည်။ မီးနီနေသဖြင့် ခဏစောင့်ကာ မီးစိမ်းပြမှ အရှေ့ဘက်သို့ ချိုးကွေ့လိုက်၏။ ၅ပြလောက် မောင်းနှင်ပြီး နောက်မီးပွိုင့်တခုတွင် အရှေ့တည့်တည့်မောင်းရာ ခဏအကြာတွင် စိုးပိုင်ရှိသော အရိုးကြော အထူးကု ဆေးခန်းရှေ့ ရောက်ရှိလာသည်။ ကားပက်ကင်ထိ မောင်းသွားပြီး ကားရပ်ကာ နှစ်ဦးသား ဆေးခန်းအတွင်း ဝင်ခဲ့ကြ၏။ “ဟော … မောင် … တီဗွီကြည့်နေတာပေါ့” ”အင်း နုလေး … လက်ဝှေ့ပွဲတွေ … ဒါရိုက် လွင့်နေတာကွ” ”ကဲ … မောင်နဲ့ကိုမျိုး ထမင်းအရင်စားကြ … ပြီးမှ ဆက်ကြည့်ပေါ့” နုနုထွေးမှာ ပြောပြီးပြီးချင်း ပန်းကန်ပြားများထုတ်ကာ ထမင်းဟင်းများ ပြင်ဆင်ပေးလိုက်သည်။ စိုးပိုင်အား ကုတင်ပေါ်မှတွဲချကာ စားပွဲခုံနား ခုံတစ်လုံးပေါ် ထိုင်ခိုင်းလိုက်၏။ ဘေးခုံတွင် အောင်မျိုး ဝင်ထိုင်ကာ ထမင်းစားနေကြစဉ် နုနုထွေးမှ စိုးပိုင်ကုတင်အား အိပ်ယာခင်းများ လှဲပေးလိုက်သည်။ သူမ ကုတင်ပေါ်လှဲကျင်း ဖုန်များခါကာ အိပ်ယာခင်းလိုက်ရင်း ခြင်ထောင်အား အပေါ်ဖက် လိပ်တင်လိုက်၏။

ထမင်းစားပြီးသော စိုးပိုင်အား ကုတင်ပေါ်ပြန်တင်ပေးကာ စားပြီးသား ပန်းကန်ခွက်ရောက်များအား ဆေးကြော သိမ်းဆည်းလိုက်သည်။ ထို့နောက် ကော်ဖီဖျော်ကာ တီဗွီမှလာသော လက်ဝှေ့ပွဲများအား ထိုင်ကြည့်ကြ၏။ စိုးပိုင် ကုတင်ခြေရင်းဖက်တွင် ခုံနှစ်လုံးရွေ့ကာ အောင်မျိုးမှ ခြေရင်းဖက် ကပ်ထိုင်လိုက်ပြီး နုနုထွေးက အောင်မျိုးညာဖက်ခုံတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ လက်ဝှေ့ပွဲက နာမည်ကြီး ကစားသမားတွေ ထိုးသည်ပွဲမို့ စိုးပိုင်တစ်ယောက် စိတ်ဝင်စားနေစဉ် အောင်မျိုး၏ ညာဖက်လက်မှာလည်း နုနုထွေးပေါင်ကြားသို့ ရောက်နေတော့၏။ စိုးပိုင်မှာ အောင်မျိုးကိုယ်လုံးကွယ်နေသဖြင့် မိန်မဖြစ်သူ စောက်ပတ်အနှိုက်ခံနေသည်ကို ရုတ်တရက် မမြင်နိုင်ပေ။ နုနုထွေးမှာလည်း ပေါင်တံများဖြဲကာ စောက်ပတ်အနှိုက်ခံရင်း မျက်လုံးများ စင်းလာသည်။ အောင်မျိုးက ဘယ်ဖက်ခြေထောက် ခုံပေါ် ကွေးထောက်ရင်း နုနုထွေး ဘယ်လက်အားဆွဲကာ ပုဆိုးကြားသွင်းလိုက်ရာ နုနုထွေးမှာ အောင်မျိုးလီးကြီးအား စမ်းနေတော့၏။ လီးအား ပွတ်သပ်ပေးရင်း လင်ဖြစ်သူစိုးပိုင်အား ခါးလေးကိုင်းပြီး ကြည့်ရာ စိုးပိုင်မှာ တီဗွီဖန်သားပြင်ဆီ အာရုံရောက်နေသည်ကို တွေ့မြင်လိုက်ရသည်။ လင်ဖြစ်သူ အနီးနားလေး သူစိမ်းယောက်ျားလီးအား ပွတ်သပ်နေရာ စိတ်ထဲ စိုးရိမ်စိတ်လေးနှင့်အတူ ကာမမီးလေး တောက်လောင်နေ၏။ အောင်မျိုးမှာ ခုံပေါ် ဒူးတဖက် ထောင်ထားသဖြင့် စိုးပိုင်ဖက်မှကြည့်လျှင် လီးကိုင်နေသော သူမလက်အား မမြင်နိုင်တော့ပေ။ အောင်မျိုးလီးကြီးမှာ သူမလက်ထဲ တင်းမာလာသဖြင့် အလိုးခံချင်သည့်စိတ်များ တဖွားဖွား ဖြစ်ပေါ်နေရ၏။ အောင်မျိုးလက်မှ စောက်စိအား ဖိဖိချေနေသဖြင့် အဖုတ်အတွင်းက တဖျင်းဖျင်းဖြစ်လာကာ စောက်ရည်များ စို့လာတော့သည်။လီးအား ညှစ်လိုက်ရင်း အောင်မျိုးအား မျက်ရိပ်ပြလိုက်၏။ ”ကဲ … မောင်တို့ ဆက်ကြည့်ကြတော့ … နုလေး အိပ်တော့မယ်နော်” အောင်မျိုးလီးကြီးအား လွတ်ပြီး သူမကုတင်ဆီ လျှောက်လာရင်း ကုတင်ပေါ်တက် ခြင်ထောင်ချကာ မှေးနေလိုက်သည်။ လက်ဝှေ့ပွဲမှ ဆူညံသံများ ခပ်တိုးတိုးကြားနေရင်း အိပ်ယာထက် လူးလိမ့်ကာ အောင်မျိုးလာလိုးမည့် အချိန်အား ရင်ခုန်စွာ စောင့်မျှော်မိနေ၏။ စောက်ပတ်လေးအား ထမိန်အပြင်မှစမ်းရာ အရည်ကြည်များ ထွက်နေသည်ကို ခံစားသိရှိလိုက်ပြန်သည်။ အောင်မျိုးအား စောင့်ရင်း တဖြည်းဖြည်း မှေးကနဲ ဖြစ်သွားရာ သူမအောက်ပိုင်း ခပ်နွေးနွေးလေး ခံစားရသဖြင့် မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်၏။

ထမိန်လေး ပြေလျော့ပြီး ပေါင်လယ်ရောက်နေကာ ခြင်ထောင်အပြင်မှ အောင်မျိုးက ကိုယ်တခြမ်းဝင်ကာ ကန်လန့်ပြတ် အနေအထားဖြင့် စောက်ပတ်လေးအား ယက်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရတော့သည်။ ”ဟင် … ကိုမျိုး” ”ရှူး… ညီမ … ကိုစိုးပိုင် ခုမှ အိပ်သွားတာ” “လိုက်ကာ ကာထားတာပါ … သူ့ကုတင်ကကြည့်ရင် နုလေးတို့ကို မမြင်ရပါဘူး … အထဲဝင်လိုက်လေ” နုနုထွေးပြောပြီးချင်း အောင်မျိုးမှာ ချက်ချင်း ကုတင်ပေါ်တက်ကာ ပေါင်ကြားထဲ နေရာယူပြီး ကုန်းယက်တော့သည်။ ခုနက နှိုက်ပေးထားသဖြင့် စောက်ရည်များ ရွဲနေသော အဖုတ်လေးအား မိမိရရ ထိုးယက်နေ၏။ နုနုထွေးမှာ ကြာကြာအယက်မခံနိုင်ပဲ လိုးပေးဖို့ တောင်းဆိုလိုက်သည်။ “လိုးမှာဖြင့် … လိုးလေ … ကိုမျိုး” အောင်မျိုးလည်း လိုးချင်နေရာ နုနုထွေးမှ တောင်းဆိုလာသဖြင့် ပုဆိုးချွတ်ဒူးထောက်ကာ စောက်ခေါင်းပေါက်လေးထဲ ဒစ်ဖူးအား မြုပ်လိုက်သည်။ ကိုယ်လုံးအား ရှေ့သို့ဖိချရင်း နို့အုံနှစ်ဖက်အား ညှစ်ကာ နှုတ်ခမ်းချင်း တေ့စုပ်လိုက်၏။ ကိုယ်ကို ရှေ့မှောက်လိုက်သဖြင့် လီးကြီးမှာ စောက်ပတ်လေးထဲ တဗျစ်ဗျစ်နှင့် တိုးဝင်သွားတော့သည်။ “ဗျစ် … ဖွပ် … အိ … ဘွတ် ” နုနုထွေးတစ်ယောက် စောက်ခေါင်းဝလေးထဲ လီးကြီးတိုးဝင်လာရာ နာကျင်လှသဖြင့် နူတ်ခမ်းချင်းစုပ်နေရာမှ ဘေးကိုလွဲပြီး အင့်ကနဲ ရှိုက်လိုက်မိသည်။ အောင်မျိုးမှာ လီးတံတလျှောက် ဆွဲစုပ်ထားသလို ခံစားမိသဖြင့် စိတ်ကြိုက် မလိုးရဲသေးပေ။ စောက်ခေါင်းဝလေးမှာ တင်းကျပ်နေကာ စီးစီးပိုင်ပိုင်လေးမို့ လီးတဝက်လောက်သာ အထုတ်အသွင်းလုပ်ရင်း ဖြည်းဖြည်းချင်း လိုးပေးနေ၏။ နှစ်ဦးသား ရမက်စိတ်များ ပြင်းထန်နေကာ ခပ်တိုးတိုး ညည်းရင်း အချက်၈ဝလောက်တွင် လီးအရည်ပြားလေး နွေးသွားသဖြင့် နုနုထွေးတစ်ယောက် ပြီးသွားမှန်း ခံစားသိရှိလိုက်သည်။ နုနုထွေးမှာ လင်ဖြစ်သူခြေရင်းဖက် ကုတင်ပေါ်တွင် သူစိမ်းယောက်ျားအား အလိုးခံနေမိသဖြင့် စိတ်ထဲ ဖေါ်မပြနိုင်သော ခံစားမှုလေး ဖြစ်တည်ကာ စောက်ရည်များ ပန်းထုတ်ရင်း လီးအားညှစ်ပေးနေမိတော့၏။ အောင်မျိုးမှာလည်း စောက်ခေါင်းအတွင်းသားများနှင့် လီးအား ခပ်တင်းတင်းညှစ်ခံရသဖြင့် အချက်၂ဝခန့် ထိန်းလိုးရင်း လရည်များ ပန်းထွက်ကုန်တော့သည်။ ”အ … ကောင်းလိုက်တာ … ကိုမျိုးရယ်” ”အင့် …အား… အကိုလည်း … ထွက်ပြီ … အ..” နှစ်ဦးသား တင်းကျပ်စွာဖက်ရင်း ခဏအကြာ အောင်မျိုးမှာ စောက်ရည်များ လရည်များ ပေပွနေသော နုနုထွေး စောက်ပတ်လေးအား ပြောင်နေအောင် ယက်ပေးနေသည်။

နုနုထွေးမှာ လိုးပြီးချိန် စောက်ဖုတ်အား အယက်ခံလိုက်ရသဖြင့် အီဆိမ့်နေအောင် အရသာထူးကဲစွာ ခံစားမိ၏။ ခပ်ကြာကြာလေး ယက်ပြီးမှ သူမဘေးနား လှဲအိပ်လာသော အောင်မျိုးနှုတ်ခမ်းလေးအား မက်မက်မောမော ပြန်နမ်းပေးလိုက်သည်။ နမ်းနေရင်း အောင်မျိုးပါးစပ်မှ စောက်ရည်နံ့ လရည်နံ့များ ရနေသဖြင့် အငမ်းမရ အောင်မျိုးပါးစပ်ထဲ သူမလျှာလေးထိုးသွင်းကာ လျှာချင်း လိပ်ဆွဲနေတော့၏။ ဒုတိယအချီတွင် အောင်မျိုးတောင်းဆိုမှုဖြင့် ကိုယ်တုံးလုံးချွတ်ကာ ရေချိုးခန်းအတွင်း မီးကုန်ယမ်းကုန် လိုးကြသည်။ လီးအရင်းထိ ဆောင့်အလိုးခံနေရကာ အစပိုင်း အနည်းငယ် နာကျင်သော်လည်း စောက်ခေါင်းထဲ ဒင်ပြည့်ကျပ်ပြည့် ပွတ်ဆွဲပေးသော လီးကြီးအား နောက်ပိုင်း နှစ်ခြိုက်သွားရသည်။ အောင်မျိုးမှာ ပစ်လိုးလိုက် ချော့လိုးလိုက်နှင့် နုနုထွေးအား မနားတမ်းလိုးပေးရာ စောက်ရည်များ အကြိမ်ကြိမ် ပန်းထွက်နေရ၏။ ပုံစံအမျိုးမျိုးလိုးရင်း အောင်မျိုးမှာ ပြီးချင်လာသဖြင့် နုနုထွေးအား လေးဖက်ထောက်ခိုင်းလိုက်သည်။ နုနုထွေးပေါင်တံဖွေးဖွေး တုတ်တုတ်ကြားမှာ စူထွက်လာသော စောက်ပတ်နီတာရဲလေးအား လျှာဖြင့် ၅ချက်ခန့် ပင့်ယက်လိုက်၏။ ခါးလေးအား စုံကိုင်ရင်း လီးအရင်းထိ ဆောင့်ထည့်ကာ ဒစ်ခေါင်းပေါ်ရုံ ပြန်ထုတ်လိုက်ပြီး ဖင်ကြားနှင့် ဆီးခုံး ထိကပ်သွားအောင် ပစ်ပစ်လိုးလိုက်တော့သည်။ နုနုထွေးကလည်း လီးတဆုံးဝင်လာတိုင်း ဖင်ကြီးအား ကော့ကာ နောက်ပြန်ဆောင့်ပေးနေတော့၏။ မေးကြောများ ထောင်လာကာ မနားတမ်းလိုးရင်း အောင်မျိုးတစ်ယောက် မထိန်းနိုင်တော့ပဲ လရည်များ တဖျောဖျော စောက်ခေါင်းထဲ ပန်းထည့်လိုက်တော့သည်။ ခဏနားပြီး စောက်ဖုတ်လေးအား ယက်ပေးရာ နုနုထွေးတစ်ယောက် နောက်တကြိမ် စောက်ရည်များပန်းရင်း ငြိမ်သက်သွားတော့၏။ အောင်မျိုးမှာ သူ့လီးဒဏ်ကြောင့် ယောင်ကားနေသော စောက်ပတ်လေးအား ပြောင်စင်အောင် ယက်ပေးပြီးမှ တွဲထူရင်း နှစ်ယောက်သား ရေချိုးခန်းမှ ထွက်ခဲ့လိုက်သည်။ စိုးပိုင်တစ်ယောက် ကားအက်ဆီးဒင့်ဖြစ်ရာက နုနုထွေးအတွက် ကာမနန်းတော်ကြီး တည်ဆောက်ပေးသလို ဖြစ်နေရ၏။ အိမ်ပြန်လျှင် သန်းနိုင်နှင့်လိုးပြီး ညပိုင်းဆေးရုံတွင် အောင်မျိုးနှင့်အလိုးခံတော့သည်။ အောင်မျိုးမှာလည်း အပျိုစင်နှင်မခြားသော နုနုထွေးအား နည်းမျိုးစုံလိုးပေးကာ စိုးပိုင်၏လူနာခန်းလေးအား ချစ်တလင်းအဖြစ် ဖန်တီးထားတော့သည်။

ညပိုင်း နှစ်ဦးသားဆုံသည်နှင့် နုနုထွေးအား စိုးပိုင်ကုတင်ခြေရင်းဖက် လိုက်ကာ ကာထားသော ကုတင်အပိုပေါ်တွင် ထမိန်လှန်ကာ ယက်ပေးတတ်သည်။ နုနုထွေးကလည်း လင်ဖြစ်သူစိုးပိုင်အား ကွယ်ကာ အောင်မျိုးအား ဂွင်းထုပေးနေတတ်၏။ လင်ဖြစ်သူ အနီးနားလေး သူစိမ်းယောက်ျားအား အလိုးခံရသည်ကို စွဲလမ်းနှစ်ခြိုက်လာသည်။ တဖြည်းဖြည်း စိုးပိုင်မှာ ဆေးရုံဆင်းရက် နီးလာသလို ချိုင်းထောက်နှင့် လမ်းလျှောက်သွားလာနိုင်ခဲ့သည်။ ဆေးရုံဆင်းကာနီး ၃ရက်အလို အောင်မျိုးမှာ ရေချိုးခန်းတွင်း နုနုထွေးအား ကော့ပျံနေအောင် ယက်ပေးပြီး ဖင်ပါရအောင် လိုးနိုင်လိုက်၏။ နုနုထွေးတစ်ယောက် နာလည်းနာ ကောင်းလဲကောင်းတဲ့ အရသာသစ်ကို ခံစားရင်း ယောက်ျားဖြစ်သူ စိုးပိုင်တောင် မထိဖူးသော ဖင်ပေါက်လေးအား အောင်မျိုး၏ အပြုစုအယုယအောက်တွင် ပေးအပ်လိုက်ရတော့သည်။ နောက်ရက်မနက် ကွတကွတဖြစ်နေသော နုနုထွေးအား စိုးပိုင်မှမေးရာ ရေချိုးခန်းထဲ ချော်လဲသည်ဟုသာ မျက်နှာပူပူနှင့် လိမ်ပြောလိုက်ရ၏။ ဆေးရုံဆင်းသည်ရက်တွင် အောင်မျိုးမှာ နုနုထွေးတို့ လင်မယားအား အိမ်ထိလိုက်ပို့ရင်း သူဌေး၏ စေခိုင်းချက်အရ ပိုက်ဆံ၁ဝသိန်း ထပ်မံပေးခဲ့သည်။ ပစ္စည်းများ ကူသယ်ရင်း စိုးပိုင်အား အိပ်ခန်းထဲ တွဲပို့ကြ၏။ ”ကိုအောင်မျိုး ကျေးဇူပါဗျာ … ခင်ဗျား သူဌေးကိုလည်း … ကျေးဇူးတင်ကြောင်း ပြောပေးပါဦး” ”ဟုတ် ကိုစိုးပိုင် … သူဌေးကတောင် … ခင်ဗျားကို ကျေးဇူးတင်နေတာပါဗျာ” ”အချိန်ရရင် နေ့လည်စာ စားပြီးမှ ပြန်ဗျာ” ”ဟာ … ရပါတယ် … ကိုစိုးပိုင်ရာ” ”အားမနာပါနဲ့ဗျာ … ကျနော်လည်း ကိုအောင်မျိုးကို အစစအရာရာကူညီပေးလို့ … ကျေးဇူးတင်နေတာပါ” ”ကဲ … ဒါဆိုလည်း နုလေး … ကိုမျိုးအတွက်ပါ ထမင်းပိုတည်လိုက်မယ် … မောင်” စိုးပိုင်နှင့်အောင်မျိုးတို့ ပြောနေစဉ် နုနုထွေးက ကြားဝင်ပြောလိုက်၏။ “အင်းပေါ့ နုလေးရယ် … ကိုအောင်မျိုးကို နေ့လည်စာကျွေးပြီးမှ ပြန်ခိုင်းလိုက်ပါ … မောင် အိပ်ဦးမယ်ကွာ … ဆေးရုံမှာက … ကောင်းကောင်း အိပ်မပျော်တဲ့ရက်တွေ များနေတာ” ”အိပ်လေ မောင် … နေ့လည်စာ စားကာနီးမှ နုလေး လာနို့းပါ့မယ်” စိုးပိုင် လှဲချလိုက်သည်နှင့် အောင်မျိုးနှင့် နုနုထွေးမှာ အိပ်ခန်းမှ ထွက်ခဲ့လိုက်သည်။ ”အမ် … မကဲနဲ့ ကိုမျိုးရယ်… အိမ်ပြန်ရောက်နေတာကို” အိမ်ရှေ့ ဧည့်ခန်းထဲအရောက် အောင်မျိုးမှာ နုနုခါးအား နောက်မှဆွဲဖက်ရင်း ပေါင်ကြားလေးထဲ လက်နိုက်လိုက်သည်။

နုနုထွေးမှာ အောင်မျိုးလက်အား အုပ်ကိုင်ရင်း ခပ်တိုးတိုး ပြောဆိုနေ၏။ ”နှစ်ရက်ရှိပြီ ညီမရယ် … မလိုးရတာ … ကိုမျိုးဟာကြီးကို … မသနားဘူးလား ” အောင်မျိုးမှာ ပြောရင်း နောက်မှထောက်ထားသော လီးဖြင့် နုနုထွေးဖင်ကြားအား ပွတ်ဆွဲလိုက်သည်။ “သွားပါ အပိုတွေ … ဟိုနေ့က ဖင်ပေါက်ကို လိုးသွားတာ ခုထိ ဖင်ဝက နာနေသေးတာ ဟွန့်” ”ဆောရီးပါ ညီမရယ် … ဖင်ကြီးက ချစ်စရာကောင်းတော့ ကိုမျိုးလည်း မနေနိုင်လို့ပါ” ”ကဲပါ … လွတ်ပါဦး … ကော်ဖီ ဖျော်ပေးမလို့” ”ကော်ဖီ မသောက်ချင်ပါဘူး …ကိုမျိုးသောက်ချင်တာ … ညီမ သိသားနဲ့” ”အမ် … ဘီယာလား အရက်လား … အစောကြီးရှိသေးတာ” ”မဟုတ်ပါဘူး … ဒီထဲက ထွက်တဲ့ အရည်လေးတွေလေ” ”အ … ကျွတ် ” အောင်မျိုးမှာ ပြောရင်း နုနုထွေးပေါင်ကြားမှ စောက်ဖုတ်အုံကြီးအား ဆွဲဆုပ်လိုက်၏။ နုနုထွေး စောက်မွေးအုံကြီးမှာ အောင်မျိုးလက်ထဲ အပြုံလိုက် ဆုပ်ကိုင်ထားခံရသဖြင့် အကနဲ့ ခပ်တိုးတိုး ညည်းမိလိုက်သည်။ “ခဏ … ဖယ်ဦးနော် ကိုမျိုး” ရမက်သံ တိုးတိုးလေးနှင့်ပြောရင်း အိပ်ခန်းဖက် ခြေဖွဖွနင်းကာ အခန်းတံခါးမှ အတွင်းဘက် ချောင်းကြည့်လိုက်သည်။ စိုးပိုင်တစ်ယောက် ကုတင်ပေါ် နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်ပျော်နေသည်ကို မြင်ရသဖြင့် ဧည့်ခန်းထဲ ပြန်ဝင်လာကာ ကျောမှီပါသော ခုံတစ်လုံပေါ် ဝင်ထိုင်လိုက်၏။ ”လာလေ … ကိုမျိုး … အင့် ” ပေါင်နှစ်ဖက်အား ဖြဲပေးရင်း ထမိန်အောက်နားစအား ဗိုက်သားပေါ် တင်ထားလိုက်၏။ အောင်မျိုးမှာ စားပွဲခုံဘေး မတ်တပ်ရပ်ကြည့်နေရာမှ နုနုထွေးပေါင်ကြားထဲ ဒူးထောက်နေရာယူကာ စောက်ပတ်ရဲရဲလေးဆီ မျက်နှာထိုးအပ်လိုက်တော့သည်။ လက်သန်းခန့်ရှိသော စောက်စိအား ကလေးနို့စို့သလို တပြွတ်ပြွတ် ဆွဲစုပ်တော့၏။ အောင်မျိုးအဖို့ သာမန်မိန်းမများထက် အစိပိုထွားသော နုနုထွေး စောက်စိအား စုပ်ရသည်မှာ အရသာပိုတွေ့နေရသည်။ စောက်စိအား ပါးစပ်ထဲငုံရင်း မာခဲနေသော အစိခေါင်းလေးအား လျှာဖြင့် လိပ်လိပ်ရစ်ပေးရာ နုနုထွေးတစ်ယောက် ပေါင်သားလေးများ တဆတ်ဆတ် တုန်လာတော့၏။“ကိုမျိုးရာ …ကောင်းလိုက်တာ… အ အ ” အောင်မျိုးခေါင်းအား ပွတ်သပ်ပေးရင်း ပေါင်နှစ်ခြမ်းအား ရသလောက် ထပ်ဖြဲပေးလိုက်တော့သည်။ စောက်စိအောက်ဖက် အဖုတ်အသားဆိုင်ကြီး နှစ်ခြမ်းမှာ ဖေါင်းကြွကားတက်လာ၏။

အောင်မျိုးမှာ အစိအား ခပ်ပြင်းပြင်း တချက်ဆွဲစုပ်ပြီး အဖုတ်အကွဲကြောင်းထဲ လျှာဖျားလေးဖြင့် အထက်အောက် ထိုးခွဲနေသည်။ နုနုထွေးတစ်ယောက် ကာမစိတ်များ ကြွလာကာ တချက်တချက် အောင်မျိုးမျက်နှာအား စောက်ပတ်ဖြင့် ကော့ထိုးပစ်၏။ အောင်မျိုးလျှာထိပ်လေး သူမစောက်ခေါင်းထဲ ထိုးမွေးချိန် ဖင်သားကြီး မြှောက်တက်လာရင်း ”အား … ယက်ယက် … ယက်ပေးဦး ကိုမျိုးရယ် … အ … ဟုတ်တယ် … အစိလေးလဲ စုပ်ပေး … မလွတ်နဲ့ … အ အား … ရပြီ … … ကိုမျိုး … ပါးစပ်ဟ ” နုနုထွေးတစ်ယောက် တကိုယ်လုံး တွန့်လိမ်ကော့ပျံကာ မတ်တပ် ထရပ်လိုက်၏။ ဒူးထောက် ကုန်းယက်နေသော အောင်မျိုးမျက်နှာအား ဆွဲမော့ကာ ပါးစပ်အား သူမစောက်ခေါင်းပေါက်နှင့်တေ့ကာ စောက်ရည်များ ပန်းထည့်လိုက်တော့သည်။ ”အား … သောက်သောက် … ကိုမျိုး … အား … ရှင်ကြိုက်တဲ့ … စောက်ရည်တွေ … အင့် အင့်” အောင်မျိုးမှာ ပါးစပ်ထဲ ဝင်လာသမျှ စောက်ရည်များအား တဂွတ်ဂွတ် မျိုချရင်း နောက်ပိုင်း မမျိုနိုင်ပဲ နှုတ်ခမ်းထောင့်မှ လျှံကျလာတော့၏။ စောက်ရည်များ ကုန်သည်အထိ နုနုထွေးမှာ အောင်မျိုးမျက်နှာအား သူမစောက်ပတ်ဖြင့် ဆွဲကပ်ထားလိုက်သည်။ အောင်မျိုး မျက်နှာတပြင်လုံး စောက်ပတ်ဖြင့် အားရအောင် ဖိပွတ်ပြီးမှ ခုံပေါ်ပြန်ထိုင်ချလိုက်သည်။ ခဏနားပြီး ထမင်းဟင်းချက်ရာ အောင်မျိုးမှ မီးဖိုခန်းထိ လိုက်လာကာ နုနုထွေးအဖုတ်လေးအား မက်မက်မောမော ပြန်ယက်ပေးနေ၏။ နုနုထွေးမှာ ချက်ရင်းပြုတ်ရင်ဖြင့် စောက်ပတ်အယက်ခံကာ ဒုတိယအကြိမ် စောက်ရည်များ ပန်းထွက်ရတော့သည်။ အောင်မျိုးမှာ နေ့လည်စာ စားအပြီး ပြန်ကာနီးတွင် နုနုထွေးအား မီးဖိုးခန်းထဲခေါ်ကာ နှုတ်ဆက်အလိုးလေးဖြင့် တစ်ချီ မရမက လိုးသွားလေတော့၏။….ပြီး