အပျိုကြီး မမဖြူ

မဖြူဖြူခိုင်က အသက် ၂၉စွန်းစွန်း ရှိနေပြီ။ ရင်းနှီးသူအားလုံးက မမဖြူလို့ပဲ ခေါ်ကြသည်။ မမဖြူက အပျိုးကြီးတစ်ယောက် ဖြစ်သည်။ အပျိုကြီးဆိုတာတောင်မှ အတော်ပင်ဟိုင်းနေပြီဟု ပြောရမည်။ မမဖြူက အတော်လှသည်။ အသားဖြူဖြူနှင့် ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်က ဗွီဒီယိုမင်းသမီးတွေလိုလှသည်။ အချိုးကျသည်။ သူ့ကို ကြိုက်တဲ့သူတွေ ရှိမှာပဲ။ ဘာလို့သူက မယူခဲ့တာလဲ ဆိုသော အတွေးတွေက အောင်မင်း ခေါင်းထဲ မကြာခဏ ရောက်လာနေကျပေါ့။ အောင်မင်း အသက် ၂၀ ထဲရောက်နေပြီ။ မိန်းမတွေရဲ့ အလှအပကို ခံစားတတ်ရုံမက ရွာမှာနေတုန်းက ရွာလူကြီးရဲ့ သမီးကိုပင် ခိုးပြေးဖူးသည်။ သူ့သမီးကို ခြေသလုံးအိမ်တိုင် အောင်မင်းနဲ့ သဘောမတူလို့ အတင်းလိုက်ခွဲပြီး သူ့သမီးကို မြို့သို့ ပို့လိုက်သည်။ အသက် ၁၉ နှစ်နဲ့ အောင်မင်း တစ်ခုလပ် ဘဝ တိုးတိုးတိတ်တိတ် ရောက်ခဲ့ရသည်။ ရွာတွင် မနေချင်တော့သဖြင့် မြို့သွားချင်ကြောင်းပြောတော့ အောင်မင်း၏ တစ်ဦးတည်းသော ဦးလေးက သူ၏ သူငယ်ချင်း ရန်ကုန်တွင် ကားဘော်ဒီရုံ လုပ်နေသူ ကိုစံဖေထံသို့ စာရေးပေး လိုက်သည်။ လက်ရင်းတပည့်လိုချင်နေသူ ကိုစံဖေကလဲ အောင်မင်းကို လိုလိုလားလား လက်ခံခဲ့သည်။ ကိုစံဖေ့ ဇနီး မခင်လှကလဲ တစ်ရွာထဲသား မင်းအောင်ကို ခင်သည်။ ကိုစံဖေက မြို့တက်သွားတာ ကြာပြီမို့ သိပ်မသိခဲ့ပေမဲ့ မခင်လှကိုတော့ ရွာမှာနေထဲက အောင်မင်း ကောင်းကောင်းသိသည်။ ကိုစံဖေတို့ လင်မယားက အောင်မင်းကို သူတို့နှင့် တစ်အိမ်ထဲ အတူ နေထိုင်စေခဲ့သည်။ အိမ်မှာက ကိုစံဖေတို့ လင်မယားနှင့် ကိုစံဖေ၏ ညီမ အောင်မင်းအခေါ် မမဖြူ ဟုဆိုသော ဖြူဖြူခိုင်တို့သာ ရှိလေသည်။ ကိုစံဖေက ဘော်ဒီဆရာ ဝင်ငွေကကောင်းတော့ ဇိမ်ခံရင်း ကဇော်သမား ဖြစ်လာခဲ့ရသည်။ ၂၄ နာရီ ကိုစံဖေထံမှ အရက်နံ့က မပြတ်ရနေတတ်သည်။

အခု အောင်မင်းလည်း ရောက်လာပြီး တစ်နှစ်ကျော်လောက်ကြာလာတော့ အလုပ်လဲ ကြိုးစား အပင်ပန်းလဲ ခံလေသော အောင်မင်းကို အတော်လေး မျက်နှာလွှဲလို့ ရနေပေပြီ။ ဒီတော့ ကိုစံဖေက ခါတိုင်းထက် ပိုသောက်လာသည်။ လက်ထဲမှာ ငွေကသီးနေတော့ မခင်လှကလဲ ကိုစံဖေကို မတား။ သူကပင် ကြည်ဖြူ စွာဖြင့် ကိုစံဖေသောက်ရာတွင် မကြာခဏ လိုက်ပါနေတတ်သေးသည်။ အခုလည်း ညနေ ၄ နာရီထိုးသည်နှင့် ကိုစံဖေက အလုပ်သိမ်းကာ ရေချိုးပြီး လင်မယားနှစ်ယောက် ထွက်သွားကြချေပြီ။ ဖိုးချို ၆ နာရီထိုးမှ အလုပ်ကို လက်စသပ်ကာ ရေချိုးလိုက်သည်။ ရေမိုးချိုးပြီး အဝတ်အစားလဲနေတုန်း မမဖြူရဲ့ အသံက ထုံးစံအတိုင်း ထွက်ပေါ်လာသည်။ “အောင်မင်းရေ ထမင်းစားကြမယ်ဟေ့” “ ဟုတ်ကဲ့…မမ” ဒါက ညနေတိုင်း ကြားနေရသည့် အသံဖြစ်သည်။ ထမင်းဝိုင်းတွင် ထိုင်ကြတော့ ဖြူဖြူခိုင်က အောင်မင်းနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင် ထိုင်စားသည်။ ထမင်းတစ်လုပ် စားလိုက် အောင်မင်းမျက်နှာကို မျက်လုံးကြီးတွေ ဝင့်ကြည့်လိုက်ဖြင့် လုပ်နေသည်။ အောင်မင်းကတော့ ထမင်းကိုသာ ငုံ့ပြီးလွေးနေသည်။ မျက်လုံးကို လှန်မကြည့်ရဲ့။ ဗြောင်သာ မကြည့်ရဲတာ၊ မကြာခဏတော့ မမဖြူကို ခိုးခိုးပြီးကြည့်တတ်သည်။ မမဖြူကလဲ လှတာကိုး။ လူသားစားဖူးသော ကျားက လူနံ့ရလျင် အမြှီးနှံ့ကာ ခေါင်းထောင်ရှာတတ်သည်။ အောင်မင်းကတော့ ဖြူဖြူခိုင်ကို ခိုးခိုးကြည့်ပြီး သာယာနေတတ်သည်။ အောင်မင်း ထမင်းကို ခေါင်းမဖော်တမ်း ငုံ့စားနေပေမဲ့ မမဖြူ ထမင်းစားလိုက် သူ့ကို မျက်လုံးရွဲနဲ့ ကြည့်လိုက် လုပ်နေမည်ကို အတတ်သိသည်။ “ဟယ်..ဟင်းက အရည်နဲ့သွားပြီ” ပြောပြောဆိုဆို မမဖြူက ဟင်းပန်ကန်ကို ကောက်ကိုင်ပြီး မီးဖိုချောင်ဖက်သို့ ထွက်အသွား သူမ၏နောက်ကျောကို ထုံးစံအတိုင်း အောင်မင်း ခိုးကြည့်လိုက်တော့ ခါတိုင်းနဲ့မတူ ရင်ထဲတွင် တင်းသွားရသည်။ ကားအယ်လုံထစ်ပြီး လှုပ်ခါနေသော တင်သားကြီးနှစ်လုံးက ခါတိုင်းထက်ပိုပြီး ဘာမှ မထူးပေမဲ့ ထိုတင်သားကြီး နှစ်ခုစပ်ကြား အောက်ဖက်နားတွင် ဖြူဖြူခိုင် ဝတ်ထားသော ထမိန်မှာ အမြှောင်းလိုက်လေး စိုနေသည်ကို တွေ့မြင်လိုက်ရခြင်း ဖြစ်သည်။ မမဖြူ ငါ့ကို ကွက်ကြည့်ကွက်ကြည့်လုပ်ပြီး စိတ်ကူးနဲ့ သာယာနေတာပါလား ဆိုသည့်အချက်က အောင်မင်းစိတ်ထဲ မှတ်ချက်ချလိုက်သည်။

နောက်တစ်ရက် “ဒုန်း….ဒုန်း……ဒုန်း ဒုန်း” အောင်မင်းနားစွင့်လိုက်တော့ မမဖြူ အခန်းထဲက တူထုသံမှန်း သိလိုက်သည်..။ “ဒုန်း ဒုန်း” “မမဖြူ…ဘာရိုက်နေတာလဲ…ကျနော် လုပ်ပေးရမလား” “ခြင်တောင်ကြိုးနိမ့်နေလို့ သံကိုမြှင့်ရိုက်နေတာပါကွယ်” “ဒုန်း…ဒုန်း” အောင်မင်း လှစ်ခနဲ မမဖြူ၏ အိပ်ခန်းထဲ ရောက်သွားသည်။ ဖြူဖြူခိုင်တစ်ယောက် ကြမ်းပြင်တွင် ခြေဖျားလေးထောက် လက်နှစ်ဖက်ကို အပေါ်သို့ ဆန့်ပြီး တစ်ဖက်က သံကိုကိုင် တစ်ဖက်က တူနဲ့ မမှီမကန်း လှမ်းရိုက်နေသည်။ “ဒုန်းဒုန်း…ဟောတော့” ခြေဖျားကိုထောက် ခါးကိုစန့်ပြီး လက်နှစ်ဖက်ကိုလည်း မမှီမကန်း ဆန့်ထားရသဖြင့် ခါးကထမိန်က ကွင်းလုံးကျွတ်ကျတော့သည်။ ဖွေးခနဲ ဖင်ကြီးက ပေါ်သွားသကဲ့သို့ စောက်မွှေးအဖုတ်လိုက်ကြီးကလည်း အောင်မင်းကို တစ်ကိုယ်လုံး တောင့်တင်းသွားစေသည်။ မမဖြူ ထဘီကိုငုံ့၍ ကုန်းကောက်လိုက်စဉ် ဖင်နှစ်ခြမ်းကြားမှ နောက်သို့ ပြူးထွက်လာသော စောက်ပတ်ကြီးကို ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်းကြီး တွေ့လိုက်ရသည်။ ထို့ကြောင့် အောင်မင်း ဝတ်ထားသော ဘောင်းဘီတိုလေးထဲမှ လီးက ဖြောင်းခနဲ ထောင်ထသွားပြီး တောင်မတ်လာတော့သည်။ မမဖြူ လှည့်ကြည့်လိုက်သောအခါ ဘောင်းဘီတိုလေးထဲက လီးက ငေါက်တောက်ကြီး တန်းနေသည်ကို အသဲယားစဖွယ်ကြီး တွေ့လိုက်ရပြီး ထဘီကို ဖြစ်ကတတ်ဆန်း လုံးထွေးဝတ်ကာ ကြက်သေ သေသွားမိသည်။

စိတ်ထဲမှာ ဘယ်လိုဖြစ်သွားသည်မသိ၊ မမဖြူ၏ ခါးလေးကို ဖိုးချို ဆတ်ခနဲ ဆွဲယူလိုက်ရာ ခါးလေး ကော့ခနဲ ဖြစ်ကာ ရင်ချင်း အပ်မိသွားသည်။ ခန္ဓကိုယ်နှစ်ခု ပူးကပ်လိုက်မိသည်နှင့် သန်စွမ်းသော ဖိုးချို၏ လက်များက မမဖြူ၏ တစ်ကိုယ်လုံးကို သိမ်းကြုံးဖက်ကာ နှုတ်ခမ်းချင်း တေ့စုပ်လိုက်သည်။ လီးတန်ကြီးကလည်း မမဖြူ၏ ပေါင်ကြားထဲသို့ သန်သန်မာမာကြီး တိုးဝင်သွားလေသည်။ ပူနွေးချိုမြသော အနမ်းစွမ်းအားက မမဖြူ၏ ခန္ဓာကိုယ်ရှိ အကြောအချဉ်များကို ကိုင်တွယ်လှုပ်ခါပစ်လိုက်သည်။ သူမ၏ ခန္ဓကိုယ်လေး ငလျင်လှုပ်သလို သိမ့်သိမ့်တုန်သွားသည်။ မမဖြူ၏ လက်နှစ်ဖက်ကလည်း အောင်မင်းလည်ပင်းကို ရစ်သိုင်းထားမိလျှက်သား ဖြစ်သွားလေသည်။ အောင်မင်းက လူငယ်ပီပီ လျင်သည်။ မမဖြူ ဝတ်ထားသော ရင်စေ့ဘလောက်စ် အင်္ကျီလေးကို ဗြန်းခနဲ ဆွဲကာ ရင်ဘတ်နှိပ်စေ့တွေကို တစ်ချက်တည်းနှင့် ဆွဲဖြုတ်ပစ်လိုက်သည်။ ပေါက်စီကြီးတွေအလား ဖွေးဖြူသော နို့နှစ်လုံး လှစ်ခနဲ ထွက်လာတော့ ဖိုးချို ငုံ့၍ စို့သည်။ စို့တာမှ အငမ်းမရ။ အတင်းစို့လေတော့ မမဖြူမှာ ရင်ဘတ်ကလေး ကော့တက်လာသည်။ “အ….အ…နာ….နာတယ်..ဖြေးဖြေး” မရပါ။ အရှိန်တက်နေသော အောင်မင်းက အတင်းငုံ၍ စို့နေသည်။ တအားစို့သောကြောင့် နို့သီးထိပ်မှ အရည်ကြည်လေးများပင် စိမ့်၍ ထွက်လာကြသည်။ နို့ရည်ကြည်တို့က ချိုမြိန်လှသလို နှစ်ယောက်စလုံး၏ သွေးသားတွေကိုလည်း ဗြောင်းဆန်သွားစေသည်။ နို့စို့ရင်း အောင်မင်း၏ လက်တစ်ဖက်က စောက်ပတ်ကြီးကိုနှိုက်ကာ ရွရွလေး ပွတ်ပေးသည်။ အပေါ်အောက်နှစ်ဖက်ညှပ်၍ ခံစားနေရသောကြောင့် မမဖြူမှာ တအင်းအင်းဖြစ်လာပြီး ပေါင်တန်ရှည်ကြီးတွေက ကားထွက်လာသည်။ ဖိုးချိုက မမဖြူ၏ လက်တစ်ဖက်ကို ဆွဲယူပြီး မာကြောတောင့်တင်းနေသော လီးကြီးပေါ် တင်ပေးလိုက်သည်။ လီးကြီးက နဲတာကြီး မဟုတ်။ မမဖြူတစ်ယောက် ကြက်သီးတွေ ဖြိုးဖြိုးဖျင်းဖျင်း ထသွားမိသည်။

ဖိုးချို သူ့ဘောင်းဘီလေးကို ချွတ်ပစ်လိုက်ရာ လီးကြီးက တရမ်းရမ်းဖြင့် ထွက်လာတော့သည်။ မမဖြူသည် လီးကြီးကို အံ့သြစွာ ကြည့်ရင်း ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်ကာ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် လီးကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်ရာမှ လီးထိပ်ကို အသာဖြဲကြည့်လိုက်လေသည်။ သပြေသီးမှည့်လို ညိုမဲပြောင်တင်းနေသော လီးထိပ်ကြီးက မမဖြူကို ချုပ်ထိန်းလိုက်သည်။ အများအားဖြင့် လီးထိပ်တွေက နီရဲနေကြတာ တွေ့ဖူးသည်။ ဖိုးချို၏ လီးဒစ်ကြီးကတော့ ထိုသို့မဟုတ်၊ သပြေသီးမှည့်ရောင် ညိုမဲပြောင်တင်းနေသည်။ ဒစ်ကြီးကလည်း ငါးမျှားချိတ်လို နောက်ပြန်ကော့နေသည်။ စောက်ခေါင်းထဲသို့ ထိုးဝင်သွားပါက ဒစ်က စောက်ပတ်အတွင်းသား နုနုလေးတွေကို ရက်ရက်စက်စက် ဆွဲချိတ်ပစ်မည့်သဘော ရှိသည်။ မမဖြူ၏ မျက်နှာဖွေးဖွေးလေး နီမြန်းလျှက် စောက်ပတ်ဝက တစစ်စစ် ဖြစ်လာရသည်။ အရည်ကြည်လေးတွေ စိမ့်ထွက်နေတော့သည်။ “ဟင်း……ဟင်း…သန်လိုက်တဲ့…ဟာကြီး” မမဖြူက ပြောပြောဆိုဆို လက်ညှိုးလေးဖြင့် လီးထိပ်ကို တောက်ကနဲ ရိုက်လိုက်ရာ ဖိုးချိုဖင်ကြီး တုန်ခါသွားရသည်။ “ချစ်စရာကြီး…ကွယ်” တုန်တုန်ရင်ရင်လေး ပြောရင်း လီးတန်ကြီးကို ပါးပြင်လေးနှင့် ဖိကပ်ကာ ပွတ်လှိမ့်ရင်း ကျေကျေနပ်နပ်လေး ကြည်နူးနေရှာသည်။ မချင့်မရဲ ဖြစ်လာသော မမဖြူက လီးထိပ်ကို နှုတ်ခမ်းလေးများဖြင့် ပြွတ်ခနဲ တစ်ချက် စုပ်နမ်းလိုက်ရာ ဂွေးစေ့ကြီးနှစ်လုံးက ကျုံ့ခနဲ အပေါ်သို့ လိမ့်တက်သွားသည်။ မမဖြူသည် လီးထိပ်က အရေပြားကို အောက်သို့ ဆွဲချလိုက်ပြီး အညိုရောင်သန်းနေသော လီးထိပ်ကြီးကို လျှာဖျားလေးဖြင့် တို့ထိ ကစားလိုက်သည်။ လက်ထဲ၌ ဆုပ်ထားသော လီးတန်ကြီးက တင်းခနဲတင်းခနဲ ထကြွသွားပြီး အကြောကြီးတွေ ထောင်ထသွားလေသည်။

မမဖြူ၏ လျှာဖျားလေးက လီးထိပ်ရှိ အရေကြည်လေးတွေ ထွက်နေသော အပေါက်လေးထဲသို့ ဆတ်ခနဲ နေအောင် ထိုးလိုက်သောအခါ “အာ့….အ….မမ….အား…” “အင့်…အွန့်..အိ.အွန့်…” အောင်မင်းက ရုတ်တရက် မထိန်းချုပ်နိုင်တော့ပဲ သူ၏ လီးတန်ကြီးကို မမဖြူ၏ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကြားသို့ ဆောင့်၍ ထိုးထည့်လိုက်မိ လေတော့သည်။ မမဖြူ၏ ပါးစပ်ထဲ လီးကြီးက ကြပ်သိပ်စွာဝင်သွားပြီး လီးထိပ်က အာခေါင်ကို သွား၍ ထိုးမိလေရာ အသက်ရှူပင် မှားသွားရလေသည်။ အောင်မင်းက မမဖြူရဲ့ ခေါင်းလေးကို စုံကိုင်လျှက် ဆောင့်ကာဆောင့်ကာ လိုးပစ်လိုက်သည်။ မမဖြူ မျက်နှာလေး နီရဲကာ မျက်ရည်လေးများ ဝိုင်းသွားပြီး အောင်မင်း၏ လမွှေးအုံကြီးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် စုံကိုင်တွန်းကာ ခေါင်းကို နောက်သို့ ဆွဲကာ ရုန်းဖယ်လိုက်ရလေသည်။ ထိုအခါကျမှ အောင်မင်း၏ လီးတန်ကြီးက မမဖြူ လက်ထဲမှ ပြွတ်ခနဲ လွတ်ထွက်သွားရလေသည်။ “သွား… ဘာလုပ်မှန်း မသိဘူး…..ဆိုးလိုက်တာ” မမဖြူ မျက်နှာနီလျှက် အောင်မင်းကို မျက်စောင်းလေးထိုး၍ ပြောသည်။ အောင်မင်း ကမန်းကတန်း ထိုင်ချလိုက်ကာ မမဖြူ၏ ပခုံးလေးနှစ်ဖက်ကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ “ကျနော် စိတ်မထိန်းနိုင်လို့ပါ….မမဖြူရာ” “မင်း စိတ်မထိန်းနိုင်တာကလဲ ငါ့မှာ အသက်တောင် ဘယ်လိုရှူရမှန်း …မသိဘူး” ဖိုးချိုက မမဖြူရဲ့ ပါးကို ဘယ်ပြန်ညာပြန် ညင်သာစွာ နမ်းလိုက်သည်။ ဒေါပွနေသော အပျိုကြီး မမဖြူ တစ်ယောက် ကျေနပ်သွားရလေသည်။

“တော်ပြီ….. မစုပ်ပေးတော့ဘူး….“ “မမကို ကျနော် ယက်ပေးမယ်…နော်” “အို… မလုပ်နဲ့….ဟင့်အင်း… ဟင့်အင်း” “အဲဒီလို လုပ်ပြီး… နှူးနှပ်ထားမှ… လုပ်တဲ့အခါကျတော့ မမဖြူလဲကောင်း ကျနော်လဲ ကောင်း” “အံမယ်… မင်းလုပ်တာကို ဘယ်သူက ခံမယ် ပြောနေလို့လဲ…. ရီရတယ်တော့… ခစ်ခစ်” အောင်မင်း တင်းသွားသည်။ လီးကြီးက တဆတ်ဆတ် တုန်နေသည်။ တွေ့ကြသေးတာပေါ့ဟု စိတ်ထဲက ရေရွတ်ပြီး ဒူးထောက်ထိုင်နေသော မမဖြူကို အိပ်ယာပေါ်ဆွဲလှဲ လိုက်သည်။ အားဖြင့် ဆွဲလှဲလိုက်ပေမယ့် မမဖြူက ရုန်း၍ တောင့်ထားသဖြင့် ပုံလျက်သား လဲကျမသွား။ ဖြစ်သလို ဝတ်ထားသော ထဘီက ကျွတ်ကျသွားပြီး လူက အိပ်ယာပေါ် လက်ထောက်မိကာ လေးဖက်ကုန်းလျှက်သားလေး ဖြစ်သွားရသည်။ အောင်မင်းက ဖြတ်ခနဲ သူမနောက်သို့ ဒူးထောက်ဝင်လိုက်ပြီး မမဖြူ၏ ကျောကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ဖိကာ လီးထိပ်နဲ့ တေ့ထောက်လိုက်သည်။ “အဲ…ဟဲ့….အဲဒါ ….ဖင်နော်…အပေါက်မှားပြီး ထိုးမထည့်လိုက်နဲ့…. နေအုံးလေ” ဖိုးချိုက ဖင်ဝကို လီးထိပ်ကြီးဖြင့် တရွရွ မွှေနှောက်ပေးလိုက်ရာ မမဖြူဖင်ကြီး ကော့ထောင်၍ လာသည်။ “ဟဲ့….အို…ဖင်.. ဖင်ကို မလုပ်နဲ့…နော်” မမဖြူ ပြောနေစဉ် ဖိုးချိုက စအိုဝကို လီးထိပ်ဖြင့် မွှေမွှေပေးရင်း လက်တစ်ဖက်က ဖင်ကြားအောက်မှ နောက်ဖက်သို့ ပြူးထွက်နေသော စောက်ဖုတ်ကြီးကို ဆွဲပွတ်လိုက်ရင်း လက်ချောင်းဖြင့် စောက်စေ့လေးကို ပွတ်ပွတ်ပြီး ဆွပေးလိုက်သည်။ “အား…..ကျွတ်ကျွတ်….အိုး…အိုး” မမဖြူ ဖင်ကြီး ဆတ်ခနဲဆတ်ခနဲ ကော့ကော့ တက်သွားသည်။ အောင်မင်းက အစေ့လေးကို လက်ညှိုးဖြင့် ဖိ၍ ဆွဲနေစဉ် သူ့လီးကြီးကလည်း စအိုဝလေးကို မနားတမ်း ပွတ်ပေးနေသည်။ “ရှီး…..အ….ကျွတ်..ကျွတ်….အားလားလား…………..ဟင်း…အင်း” မမဖြူ၏ ဖင်ကြီးက ရမ်းခါနေသည်။

စောက်ရည်ကြည်များကလည်း ပေါက်ခနဲ ပေါက်ခနဲ ယိုစီးကျ၍လာသည်။ “အင်း..အိုး.. အိုး… အ..အ…အား….ဟင်း” မမဖြူ၏ ကော့ထောင်နေသော ဖင်ကြီးက ဟိုရမ်းသည်ရမ်း နိမ့်လိုက်မြင့်လိုက် ဖြစ်နေသည်။ အောင်မင်း၏ လီးထိပ်မှာလည်း အရည်ကြည်လေးတွေ စိမ့်ထွက်လာသည်။ အောင်မင်းက မမဖြူ၏ စောက်ပတ်အဝ ဝိုင်းဝိုင်းလေးကို ဖြဲ၍ လီးကြီးကို တေ့သွင်းလိုက်သည်။ ရှုံ့ထားသောကြောင့် မမဖြူ၏ စောက်ပတ်က တင်းကျစ်နေပြီး လီးထိပ်ကြီးကို ဖမ်းညှစ်ထားရာ အောင်မင်းမှာ အားစိုက်လျှက် ဆောင့်ချလိုက်သော အခါတွင်မှ လီးဒစ်ကြီးက ကျွံဝင်သွားရလေသည်။ “ဗြစ်… ဗြိ… ဗြွတ်” “အား…..အား….ဖြေး ဖြေး…..အမလေး…..လေး…” လီးက ကြီးလွန်းတော့ ခံရတာ မသက်သာလှချေ။ အောင်မင်းကလည်း လီးဒစ်ဝင်သွားပြီး နူးညံ့စိုအိသော စောက်ခေါင်းအတွေ့ကို ရသွားသည်နှင့် လီးကို ခပ်ဖိဖိလေး ဆောင့်ဆောင့်ပြီး လိုးလိုက်သည်။ “အင်း…” ဟူသော အသံရှည်လေး ဆွဲရင်း မမဖြူမှာ ရှေ့မှထောက်ထားသော လက်နှစ်ဖက်က ပျော့၍ ကွေးပြီး ဝပ်ကျသွားလေသည်။ “ဗြစ်…ဘွပ်….စွပ်….ဖလွတ်…” “ဟင့် …ဟင့်….အင့်…ဟင့်….အိုး………..အို….အင့်” စောက်ပတ်အုံကြီးကသာ မတရားထွားကားနေသော်လည်း စောက်ခေါင်းပေါက်က ကျဉ်းကျဉ်းလေး ဖြစ်သောကြောင့် ကြီးမားလှသော အောင်မင်း၏ လီးကြီးမှာ အရသာတွေ့လှသည်။ ဆက်ကာဆက်ကာ ဆောင့်လိုးလိုက်ရာ မမဖြူရဲ့ ဖင်ကြီးမှာ လှုပ်ခနဲ လှုပ်ခနဲ ဖြစ်သွားရာမှ တုန်တုန်သွားသည်။ စောက်ပတ်အုံကြီးက ပို၍ နောက်သို့ ပြူးလာပြီး ခံအားကလည်း ကောင်းနေသောကြောင့် အောင်မင်း၏ လိုးအားကလည်း ပို၍ ထန်လာရတော့သည်။ ထိသလား မမေးနဲ့ တစ်ချက်ဆို ဆိုသလောက် ပစ်ပစ်နှစ်နှစ် ဆောင့်ချလိုက်တိုင်း စောက်စေ့လေးမှာ ကျင်တက်သွားသည်။
“ဗြစ်….ဒုတ်…” ဟူသော အသံမျိုးလေးသာ နားထဲဝင်လာလို့ကတော့ ဆိမ့်ကျင်သွားအောင် ကောင်းပြီး အသဲကို စွဲသွားတတ်လေသည်။

အောင်မင်းက ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး လေးငါးချက်လောက်ဆောင့်လိုက် မှေးပြီး ခပ်ဖွဖွလေး ဆွဲဆွဲထုတ်လိုက် ဖြေးဖြေးလေး သွင်းလိုက် စောက်ပတ်ညှစ်အားလေးကို ခံစားလိုက်ဖြင့် အမျိုးမျိုးလုပ်ချင်တိုင်း လုပ်ပြီးနောက် မမဖြူ၏ ဖင်ကြီးကို ပွတ်ကာ သပ်ရင်း ခပ်ကြမ်းကြမ်း ခပ်သွက်သွက်ကြီး ဆောင့်ပါတော့သည်။ “ပြွတ်…ဘွပ်….ဗြစ်….ဒုတ်….ဒုတ်….အ..အင့်ဟင့်….အင့်…ပလွတ်……ဒုတ်” မမဖြူကလည်း သူမ၏ ဖင်ကြီးကို အားကြိုးမာန်တက် နောက်သို့ပြန်ပြန်ကော့ပေးနေသည်မှာ ဖင်ကြောကြီးများ ထောင်လာသည်အထိပင် ဖြစ်သည်။ “ဘွတ်….ပလွတ်…..မမ……ဗြစ်….ဒုတ်…လုပ်…လုပ်….အင်း…..ဟင့်….ဟင်း…” “အင်း…” အသံရှည်လေးဆွဲရင်း မမဖြူတစ်ယောက် ခေါင်းထောင်ကာ ဖင်ကြီးရမ်းသွားချိန်မှာတော့ ဖိုးချိုကလည်း သူ့လီးကြီးကို အဆုံးစိုက်သွင်းပြီး အရည်များကို ပန်းပြီးထည့်လိုက်ပါတော့သည်။

“ကိုစံဖေ…..ကိုစံဖေ” အသံကို ခပ်အုပ်အုပ်ခေါ်ကာ မခင်လှက စံဖေကို လှုပ်နှိုးသည်။ စံဖေ တုတ်တုတ်မျှ မလှုပ်ပေ။ တရှူးရှူးဖြင့် အိပ်မောကျနေသည်။ “ကျွတ်….ဒီနေ့ လျှော့သောက်ပါလို့ ပြောထားတဲ့ ဥစ္စာ..အိပ်နေလိုက်တာ..သေနေတဲ့ အတိုင်းပဲ” အတော်ပင် ဒေါသထွက်လွန်း၍သာ မခင်လှ ဒီလို မြည်တွန်တောက်တီးလိုက်ရခြင်း ဖြစ်သည်။ အမှန်က ကိုစံဖေက မခင်လှထက် အသက် ဆယ်နှစ်မျှ ကြီးသည်။ မခင်လှအသက်က ခုမှ ၃၀ထဲ ရောက်ရုံသာ ရှိသေးသည်။ သွေးသားအဆူဖြိုးဆုံး အရွယ်ဟု ပြောရမည်ဖြစ်သည်။ တဖြေးဖြေး အရက်၏ ကျေးကျွန်ဖြစ်လာသော စံဖေက သူ့ထက်အများကြီးငယ်ပြီး ဆူဆူဖြိုးဖြိုး လှပတောင့်တင်းသော မခင်လှကိုပင် ဂရုမပြုနိုင်အားတော့ မူးပြီးရင်းသာ မူးနေခဲ့သည်။ စိတ်ရှည်ရှည်ဖြင့် စောင့်စားခဲ့ပေမယ့် မနေနိုင်တော့သည့်အဆုံး မခင်လှ ဒီနေ့ အရက်ကို လျှော့သောက်လာခဲ့ဖို့နဲ့ ကျမနဲ့လဲ အေးအေးဆေးဆေး နေပါအုံး ဆိုတဲ့ စကားကို ပြောထွက်ကာ မှာလိုက်ပေးမယ့် စံဖေ ဘယ်လောက်တောင် သောက်လာသည် မသိ။ ပြန်ရောက်လာကထဲက အိပ်ယာထဲ အလျားထိုးဝင်ကာ အိပ်လေတော့သည်။ မခင်လှကလည်း ဒီနေ့မှ စံဖေ၏ နောက်သို့ လိုက်၍ မသွားဖြစ်။ အိမ်မှာ ဖြူဖြူက မရှိ။ သူတို့၏ ညီမ ဝမ်းကွဲများ အလည်လာ၍ ပြန်သွားတော့ ပဲခူးသို့ ဖြူဖြူက လိုက်ပါသွားခဲ့သည်။ နှစ်ရက်သုံးရက်လောက်နေမှ ပြန်လာမည်ဖြစ်၍ အောင်မင်းနဲ့ သူမအတွက် ညစာကို ချက်ရပြုတ်ရသေးသည်။ သက်ပြင်းအခါခါ ချရင်း ခြင်ထောင်ထဲတွင် ငုတ်တုတ်ထိုင်လျှက် အိပ်ပျော်နေသော စံဖေကို စိတ်ပျက်လက်ပျက် ကြည့်နေမိသည်။

မခင်လှ စိတ်ကတော့ မလျှော့ချင်သေးပါ။ ဘယ်လိုလုပ်ရင်ကောင်းမလဲဟု တွေးနေမိသည်။ နောက်ဆုံးကြိုးစားသည့်အနေဖြင့် မခင်လှက ပြေလျော့နေသော စံဖေ၏ ပုဆိုးကို ပေါင်လည်လောက်အထိ ဆွဲချလိုက်သည်။ မဲနက်နေသော ဥကြီးတွေပေါ်တွင် စင်းစင်းကြီးဖြစ်နေသော လီးချောင်းကြီးက ပျော့တွဲတွဲကြီး။ မခင်လှ လက်ညှိုးလက်မတို့ဖြင့် ညှပ်၍ လီးချောင်းကြီးကို မလိုက်သည်။ ပြီးတော့ လက်ဖဝါးဖြင့် အောက်မှ ပင့်ကိုင်လိုက်ပြီး ပျော့တွဲတွဲ လီးချောင်းကြီးကို ဆုတ်ကိုင်လိုက်သည်။ ထို့နောက် အပေါ်က အရေပြားကို ဆွဲတင်ဆွဲချဖြင့် လုပ်ပေးသည်။ ခဏကြာတော့ လီးက မာသလိုလို ဖြစ်လာသည်။ အရည်ပြားဆွဲချလိုက်တော့ ပြဲပြဲသွားသော လီးထိပ်ကြီးကို ကြည့်ရင်း မခင်လှ၏ စိတ်တွေက ပို၍ ထလာသည်။ စံဖေ၏ မျက်နှာကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ စံဖေက မနိုးသေး။ အိပ်၍ ကောင်းနေဆဲပင်။ အရေပြားဆွဲချလိုက်၍ ပေါ်လာသော ဒစ်ကြီးကို လက်မထိပ်လေးဖြင့် ဖွဖွလေး ပွတ်ပေးသည်။ လီးခေါင်းကြီးက ပွသလို ဖြစ်လာပေမယ့် လီးတန်ကြီးကတော့ မထူးခြား ပျော့ခွေနေဆဲသာ ဖြစ်သည်။ လီးကို အသာဆုပ်၍ ရှေ့တိုးနောက်ငင်ဖြင့် ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး ဂွင်းတိုက်ပေးသည်။ ထိုသို့လုပ်ရင်း စံဖေ၏ မျက်နှာကိုလည်း လှမ်းလှမ်းကြည့်သည်။ စံဖေက တုပ်တုပ်မျှ မလှုပ်သလို သူ့လီးကလည်း နိုးထလာခြင်း မရှိပေ။ မနေနိုင် မထိုင်နိုင်ဖြစ်နေသော မခင်လှ၏ ပေါင်ကြား၌သာ အရည်တွေက ရွှဲသထက် စိုရွှဲလာသည်။ “ကျွတ်…မသာကြီး….သေနေလိုက်တာ…” မခင်လှ စိတ်ပျက်၍ လီးကို လက်ထဲမှ လွှတ်ချလိုက်သည်။

စိတ်ပျက်လက်ပျက်ဖြင့် စံဖေကို ကျောခိုင်းလိုက်ပြီး ရင်လျားထားသော ထဘီကို ဆွဲတင်၍ ဝတ်လိုက်သည်။ ဟုတ်ပါသည်..။ မခင်လှက စောစောက စံဖေကို နှိုးတော့မည်ဟု ကြံကထဲက အဝတ်အစားတွေကို ချွတ်ကာ ထဘီကို ရင်လျားထားခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ ဒါမှ စံဖေနိုးလာ၍ အလုပ်ဖြစ်လျှင် လွယ်ကူမည် ဖြစ်သည်။ ပေါင်ကြားမှ ထွက်နေသော အရည်များကို အိမ်သာသို့ဝင်၍ ရေဆေးသည်။ ပြီးတော့ အဝတ်အစားပြန်ဝတ်ကာ ကျိတ်မှိတ်အိပ်တော့မည်ဟူသော အတွေးဖြင့် မခင်လှ ခြင်ထောင်ကို မ၍ ထွက်ကာ အိပ်ခန်းထဲထွက်ပြီး အိမ်နောက်ဖေးဖက်သို့ လျှောက်လာခဲ့သည်။ ထိုသို့ လျှောက်လာရင်း ခြေရင်းဖက်တွင် ခြင်ထောင်ထောင်၍ အိပ်နေသော အောင်မင်း၏ ထံသို့ မခင်လှ၏ မျက်လုံးက ရောက်သွားသည်။ “ဟင်… အတော်အအိပ်ဆိုးတဲ့ ကောင်လေး” ဟုတ်ပါသည်..။ ခြင်ထောင်ထဲတွင် အိပ်နေသော အောင်မင်းက ခြင်ထောင်ကို ကန့်လန့်ကြီး အိပ်နေကာ ခါးအောက်ပိုင်း ကိုယ်တပိုင်းက ခြင်ထောင်အပြင်ဖက်သို့ ရောက်နေသည်။ ပြီးတော့ ပုဆိုးက ခါးတွင် မရှိ။ ဒူးဆစ်အထိ လျှောကျနေသည်။ မြင်လိုက်သော မခင်လှ သူမဘာသာပင် သတိမထားမိလိုက်ပဲ ဖိုးချိုး၏ အနားသို့ ရောက်သွားကာ အနီးကပ် ငုံ့၍ ကြည့်လိုက်မိသည်။

“ဟယ်……နည်းတာကြီး မဟုတ်ဘူး” မခင်လှ တစ်ယောက်တည်း တိုးတိုးလေး တုန်တုန်ခိုက်ခိုက်လေး ပြောလိုက်မိသည်။ မဲနက်လုံးတစ်နေသော ဂွေးဥကြီးက နဲတာကြီး မဟုတ်သလို မာမာတောင့်တောင့်ဖြစ်နေသော လီးကြီးကလည်း အကြီးကြီးပဲ။ ကိုစံဖေ၏ လီးထက် သိသိသာသာကြီးကို ကြီးကြောင်း မခင်လှ တွေးလိုက်သည်။ ဗြုန်းဆို မခင်လှ ငုတ်တုတ်ထိုင်ချလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ခြင်ထောင်ထဲသို့ နားစွင့်လိုက်တော့ အောင်မင်းက တရှူးရှူး အိပ်မောကျနေသည်။ ရှည်ရှည်ဝေးဝေး မစဉ်းစားချင်တော့ပဲ မခင်လှ၏ လက်တစ်ဖက်က အောင်မင်း၏လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ ကိုင်လိုက်သော လက်က တုန်တုန်ရင်ရင်ဖြစ်နေပြီး လက်ထဲက လီးကြီးကတော့ တဒိတ်ဒိတ် သွေးတိုးနေသည်။ လက်ဖြင့် ဆုပ်ထားဆဲမှာပင် လီးကြီးက တင်းခနဲ တင်းခနဲ ဖြစ်ကာ ကြီး၍လာသည်။ “ဟယ်….သန်လိုက်တဲ့ ဟာကြီး” ပူနွေးမာကျောလှသော လီးကြီး၏ အတွေ့က မခင်လှအား အရာရာကို မေ့သွားစေသည်။ လက်တစ်ဖက်က လီးချောင်းကြီးကို ကိုင်ရင်း ကျန်သော လက်တစ်ဖက်က လုံးတစ်နေသော ဂွေးဥကြီးကို အောက်မှနေ၍ ပင့်မကာ ကိုင်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ဂွေးဥကြီးကို ဖွဖွလေး ဆုတ်ဆုတ်ပြီး ညှစ်ကြည့်နေမိသည်။ ကျန်လက်တစ်ဖက်အတွင်းမှ လီးချောင်းကြီးကတော့ စံချိန်လွန်အောင်ပင် မာတောင့်လာပြီး ဆုတ်ကိုင်ထားသော မခင်လှ၏ လက်ထဲမှ ရုန်းကန်ထွက်နေသယောင် တဆတ်ဆတ်တုန်ခါ၍ လာရသည်။

ထကြွနေသော သွေးသားများနှင့် ထိတွေ့နေရသော အထိအတွေ့များကြောင့် မခင်လှမှာ တစ်လောကလုံးကို မေ့သွားခဲ့ရပြီ။ လီးပေါ်မှ လက်ကို လွှတ်လိုက်တော့ အောင်မင်း၏ ဧရာမလီးကြီးက မိုးကိုမျှော်ကာ ထောင်မတ်လျှက် လီးခေါင်းကြီးက တဆတ်ဆတ်ဖြစ်နေသည်။ သည်လီးကြီးကို တရှိုက်မက်မက် ကြည့်ရင်း မခင်လှ အောင်မင်း၏ ဘေးတွင် ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်ရာမှ ရင်ဘတ်တွင် စည်းနှောင်ထားသော ရင်လျားထားသည့် ထဘီကို ဖြည်၍ ချွတ်ချလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ဒူးကို တစ်ဖက်စီကြွပြီး ထဘီကို ကွင်းလုံးကျွတ်သွားအောင် ချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ ဖွေးနှစ်လုံးတစ်နေသော နို့ကြီးနှစ်လုံးနှင့် မခင်လှတစ်ယောက် အသက်ရှူသံတွေ ပြင်းနေပြီ။ ရင်အစုံက နိမ့်ချည်မြင့်ချီ ဖြစ်နေသည်။ မခင်လှ အလိုလိုနေရင်း မောနေသည်။ တုန်ရင်နေသော လက်ချောင်းလေးများဖြင့် တဆတ်ဆတ်ဖြစ်နေသော လီးကြီးကို လှမ်း၍ ဆုပ်ကိုင်လိုက်ကာ အောင်မင်း၏ ခါးဆီသို့ ခွတက်လိုက်သည်။ သည်အခိုက်မှာပင် ခြင်ထောင်က လှုပ်ခနဲ လန်တက်သွားပြီး ကြုံးထ၍ ထိုင်လိုက်သော အောင်မင်းက သူ၏ ကိုယ်ပေါ်တွင် ကုန်းကုန်းကွကွဖြစ်နေသော မခင်လှကို သိမ်း၍ ဖက်ကာ အိပ်ယာပေါ်သို့ လှဲချလိုက်သည်။

“အို….ဟဲ့….ကောင်လေး… ခွေးလေး….နိုးနေရက်သားနဲ့….ဟဲ့…လွှတ်…လွှတ်…..အို……လွှတ်ဆို” ရှက်ရမ်းရမ်း၍ ပြောနေသော်လည်း မရုန်းပါ။ ရုန်း၍လည်း မရပါ။ အောင်မင်းက ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ကြုံး၍ ဖက်ထားတော့ မခင်လှ အသက်ရှူပင် မရချင်တော့။ အောင်မင်းက မခင်လှ၏ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ငုံ့ကြည့်သည်။ ဖွေးနှစ်နေသော နို့ကြီးတွေက မမဖြူ၏ နို့တွေထက် နှစ်ဆခန့်ကြီးသည်။ အားရစရာကြီးပင်။ နို့သီးတွေကလည်း ခပ်ထွားထွား။ နို့တစ်လုံးကို ငုံ၍ အငမ်းမရ စို့လိုက်သည်။ “အ…..ကျွတ် ကျွတ်…” မခင်လှ ရင်ဘတ်ပင် ကော့တက်သွားရသည်။ “အင်းဟင်းးဟင်းး… တော်တော် နို့စို့သန်တဲ့…ကောင်လေး…” သန်လိုက်တာမှ ရင်ခေါင်းထဲအထိပင် တစစ်စစ် ဖြစ်သွားရအောင် စို့ပစ်နေသည်။ တအားစို့လေတော့ ခံရတဲ့သူက ကျင်ခနဲ ကျင်ခနဲ နာနာသွားပြီး နို့ရည်ကြည်တွေက တစိမ့်စိမ့်ထွက်လာတော့သည်။ ခဏကြာအောင် နို့စို့ပြီးတော့ အောင်မင်းက မခင်လှ၏ ပေါင်ခွကြားတွင် နေရာယူလိုက်ပြီး လီးကော့ကြီးအား ကိုင်၍ စောက်ဖုတ်ဝတွင် တေ့လိုက်သည်။ “ဟဲ့ ကောင်လေး.. ဖြေးဖြေးထည့်နော်… နင့်လီးကြီးက ငါ့ယောက်ျားထက် ကြီးတယ်” “အင်းပါ… အမရဲ့.. ဖြေးဖြေးပဲ လိုးမှာပါ… နောက်ပြီး အမ စောက်ဖုတ်ကြီးကလည်း အရည်တွေ မတရားထွက်နေတော့… အဝင် ကောင်းမှာပါ”။ “အင်းပါ.. လုပ်မှာဖြင့် လုပ်တော့… ဟိုတစ်ယောက် တရေးနိုးလာဦိးမယ်”ဟူ၍ မျက်စောင်းလေး ချီကာ ညုတုတုလေး ပြောလိုက်ရာ အောင်မင်းလည်း စိတ်ထဲ မရိုးမရွ ဖြစ်သွားပြီး စောက်ခေါင်းဝတွင် တေ့ထားသော လီးကော့ကြီးအား ဖိသွင်းလိုက်တော့သည်။….ပြီး